ความคิดเห็นที่
80
โอ้โฮ คุณแสงโสม คิดถึงชะมัด
คิดว่าจะไม่มาเสียแล้วล่ะซิ...มาไม่นานก็ร้ายเลยนะเนี่ย
คุณชายน้าคุณชายไม่ฟังอีร้าค่าอีรม เอาเพชรเท่ากล่องบรีซยักษ์ไป
มันมีอะไรที่เป็นอย่างนั้นที่ไหนกันเล่า เฮ้อ จะลอกพ่อบรอสแนนก็ลอกให้มันเข้าท่ากับเขาหน่อยก็ไม่ได้
รพินทร์ผู้ซึ่งพยายามหน่วงเหนี่ยวการไปถึงถ้ำมรกตให้ช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้
เมื่อรู้ว่าไม่มีหวังก็เลยปล่อยเลยตามเลย เขาแอบแฝงเข้าไปในขบวนของแสงโสมโดยที่แสงโสมและเหล่าผีดิบไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย...
ในใจของรพินทร์ก็วางแผนท่าเดียวทำอย่างไรคุณหญิงถึงจะเลิกยิงเฉียดกระบาลใคร
ๆสักทีโดยเฉพาะตัวเขาเอง...ซึ่งถูกยิงเฉียดกบาลจนไม่สามารถไว้ผมทรงอื่นได้นอกจากทรงลานบิน
ลูกปืนคุณหญิงถากไถผมเขาจนเตียนเหื้ยนไป...
คิดยังไงก็คิดไม่ออก เขาคงต้องเผชิญหน้ากับคุณหญิงเสียแล้วกระมัง
ทันใดนั้นก็แว่วได้ยินเสียงของท่านฤาษีโกณทัญญะ "รพินทร์ เจ้าลืมชะตากรรมไปแล้วหรือ
ถ้าหากเจ้าอยู่เป็นคู่ครองกับคุณหญิงดาริน ไม่เจ้าก็เธอจะอายุสั้นจะต้องตายจากกันไปในเวลาชั่วสามวัน...ฉะนั้นตัดใจเสียเถิด..เจ้าต้องเสียสละเธอไป.."
รพินทร์ครวญคิดอย่างเศร้าสร้อย เขาต้องเสียสละคุณหญิงไป
เพื่อชีวิตอันยืนยาวของเธอและเขา แต่จะทำอย่างไรเล่าที่จะทำให้คุณหญิงเป็นฝ่ายจากเขาไป
จอมพรานเริ่มมองไปทางเสลี่ยงซึ่งมีร่างอวบอัดของแสงโสมอยู่ข้างบน
เธอยังคงใส่ชุดทูพีซตามเดิมเหมือนตอนไปหาสมบัติพุกาม พร้อม ๆกับน้ำลายกระฉอกจากปากสามหยด
เขาก็คิดว่าจะต้องใช้แสงโสมให้เป็นประโยชน์ เขาต้องแสร้งทำสนิทสนมกับเธอ
เหมือนกับพระเอกที่มีเหตุผลจำเป็น ต้องการให้นางเอกจากไปทั้งที่ยังรักกันอยู่ทำเสมอ
ๆ เขาดูละครหลังข่าวต่าง ๆมาจนชินและคิดว่าบทนี้เล่นไม่ยากนัก...
รพินทร์ผละจากขบวนเดินตรงไปหาแสงโสมบนเสลี่ยง
"สวัสดีครับ คุณแสงโสม เราพบกันอีกแล้ว" รพินทร์ทักในมาดของท่านต้อมจากบ้านทรายทอง
แสงโสมลืมตาโพลง "รพินทร์ นั่นคุณจริง ๆเหรอคะ"
"เฮ้อ ผมขอเสียทีเถอะครับ ได้คำซ้ำแบบเนี้ย นั่นคุณจริง
ๆเหรอ, แกตบชั้นเหรอ, นี่แกด่าชั้นเหรอ, อะไรทำนองเนี้ยที่เห็นบ่อย
ๆในละครน่ะครับ ทำไปแล้วไม่ต้องอธิบายก็ได้ครับใคร ๆก็เห็นกันอยู่ ...ว่าแต่ว่า
นี่คือผมตัวจริงล่ะครับที่มาด้วยความคิดถึงคุณ..."
แสงโสมเห็นความผิดปกติของรพินทร์แต่ก็ยังเข้าใจว่ารพินทร์ต้องการอมสมบัติลิเกที่เธอใส่มา
หล่อนยิ้มเยาะแต่ปากก็ยังปราศรัยอ่อนหวาน "ขึ้นมานั่งข้างบนกะแสงเถิดค่ะ อย่าเดินให้เมื่อยเลย"
รพินทร์ปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว พลางกระแซะเข้าไปนั่งชิด
มองแสงโสมไม่วางตา แสงโสมโผเข้าหาพร้อมฉอเลาะว่า แสงคิดถึงคุณเหลือเกิน.....จากนี้บรรยายไม่ได้อีกแล้ว..ขอให้นึกถึงฉากในเรื่อง
Thomas Crown's Affair เอาก็แล้วกัน จะลอกคุณชายอ่ะใครจะทำไม --หึหึแต่คนละตอนกันอ่ะเด่ะ
เมื่อไปถึงถ้ำมรกต ทั้งสองก็ยังคลอเคลียกันเข้าไปในถ้ำในห่างเหิน
ดารินซึ่งกำลังขุดหามรกตอยู่เห็นทั้งสองคนคลอเคลียกันเช่นนั้นก็เริ่มตาขวาง
ทิ้งอีเตอร์ในมือ หันมาจับปืนเวเธอร์บี..ส่องไปทางรพินทร์..แล้วก็ลั่นไกปืน
"น้อย..อย่า..." อนุชาสะอึกเข้าปัดปืน เพราะเกรงว่าน้องสาวจะถูกข้อหาฆ่าคนตาย
มรว.ดารินนั่งลงร้องไห้อย่างสิ้นอายที่ยิงไม่เฉียดกะบาลพรานใหญ่
เจ็บใจที่เขาทำเป็นคลอเคลียแม่ถ่านไฟเก่า จากนั้นก็หนีเตลิดเปิดเปิงไป
เธอวิ่งไปด้วยความเร็วสามร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงเพราะความแค้นนั้นเป็นพลังขับดันที่ดีเสียยิ่งกว่าน้ำมันปตท.
รพินทร์พอเห็นคุณหญิงวิ่งจากไปก็ผละออกจากอ้อมอกแสงโสมทันที
ทั้ง ๆที่ยังไม่อยากไป เหอเหอ....
จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์
- [วันแรงงาน 18:48:56]
