ใครก็ด้าย ช่วยสรุปเรื่องย่อให้หน่อยซิคะ 
 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login)  - [10 พ.ค. 07:50:12] 

"หรือว่าคุณชายไม่เชื่อว่าหมูหวานเป็นคนคะ"    เธอตัดพ้ออย่างน้อยอกน้อยใจ     "เอาล่ะค่ะคุณชาย  ในวาระขึ้นกระทู้ใหม่มาต่อของเดิม   หมูหวานว่าเราน่าจะได้ทำอะไรๆๆที่สัญญาไว้ตั้งแต่เริ่มเปิดกระทู้สักทีนะคะ"
เสียงในอกของอนุชา  วราฤทธิ์  เต้นเป็นจังหวะมะรุมบ้า  เขยิบตัวเข้าไปใกล้นางเอกคู่ขวัญ
ภาพจากมุมกว้าง      ทุ่งดอกไม้สีสวยหวาน   พระนางนั่งชิดติดกันจนหายใจไม่ออก
หมูหวานมองสบตาพระเอกของเธออย่างเอียงอาย
ค่อยๆเอื้อมมืออวบอูมไปจับหน้าคุณชายให้หันมาทางเธอช้าๆ       เอียงแก้มนุ่มนวลหอมกรุ่นเข้าไปจนใกล้ริมฝีปากของพระเอกผู้สูงศักดิ์ของเธอ
 

จากคุณ : หมูหวาน - [10 พ.ค. 07:52:57] 

ว้าว พี่หมูหวาน ต่อเลยหรือคะ ไม่เว้นวรรคก่อนหรือ... 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [10 พ.ค. 07:58:54] 

"คุณชายคะ"    หมูหวานร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นพระเอกของเธอรุกขึ้นเรื่อยๆ  "ไม่ได้นะคะคุณชาย  โธ่  ใจคอจะฆ่าน้องให้ตายหรือคะ   ถึงได้ทำกับน้องแบบนี้"
คุณชายถอยห่างออกมากุมมือเธอไว้หลวมๆอย่างรู้สึกผิด
"หมูหวานเพียงอยากพิสูจน์ให้คุณชายเห็นว่าหมูหวานมีเลือดเนื้อมนุษย์จริงๆเท่านั้น   คุณชายไม่ต้องใจร้อนไปหรอกค่ะ      อย่างไรเราก็เป็นคู่กัน    อีกไม่กี่กระทู้เราคงได้มาเลิฟซีนกันอีกล่ะค่ะ"
"ฉันเข้าใจเธอ  หมูหวานที่รัก"    คุณชายผู้รักจริงถอนหายใจ  "เจ่กเจ้กของเธอสอนมาดีแท้ๆ   ฉันก็ดีใจที่เธอไม่ใจอ่อนง่ายเกินไปนัก" 
หมูหวานยิ้มหวาน   "ไหนๆเราก็ออกจากซีนของพ่อลูกใจร้ายยมาแล้ว  หมูหวานว่าเราอย่ากลับไปให้เขารังแกอีกเลยนะคะ   ไปเยี่ยมคุณรพินทร์  หมอดาริน  แสงโสม หนูพลับพลึง  ที่เรือนหอของเรา(ที่หนูหัวแดงเธอมายืมใช้)กันเลยดีกว่านะคะ    เรื่องจะได้ไปไหนๆเสียที  นายพรานมาแล้วทั้งที  ดีไหมคะ"
"ตามใจน้องหมูเถิดจ้ะ"   คุณชายทอดอาลัยตอบอย่างเสียดาย
 
 

จากคุณ : อินเดียนน่า พิก - [10 พ.ค. 08:02:47] 

อ้ะ   พักยก 
บ่ายๆจะมาดูใหม่ เหอๆ
น้องจ๋า
ระวังอาpriceของพี่สวีตตี้ให้ดีนะจ๊ะ
เชื่อใจไม่ได้หรอก
อิอิ 

จากคุณ : หมูเหนื่อยแล้วเหมือนกัน - [10 พ.ค. 08:04:05] 

พระเอกกะนางเอกไปสมทบกับรพินทร์และแสงโสมที่ต้องมารบกับหมอดารินก่อนที่เรือนไทย  ส่วนพ่อลูกสองคนยังมะงุมมะงาหราที่ไหนไม่รู้จ้ะ  อ้อ  น้องพลับพลึงอยู่กับแสงโสมด้วยไงจ๊ะ 

จากคุณ : สรุป - [10 พ.ค. 08:07:49]

อนุชาบอกตัวเองว่า  เขายากจะต้านทานหมูหวานได้เสียแล้ว    คงจะต้องเลิกทำไร่แห้วปล่อยให้แบ๊งค์ธกส. ยึดไป
จะต้านทานได้งัย   ในเมื่อเสน่ห์ของหมูหวานท่วมท้นล้นตัว  แค่มองจากสายตา คุณชายกลางคะเนว่าน้ำหนักเธอจะมากกว่าเขาประมาณ ๒ เท่าตัว(เขาหนัก ๖๕ กิโล)  เป็นสาวหายากยิ่งกว่านางสาวไทยทุกพ.ศ. 
เขาปล่อยให้เธอลากถูลู่ถูกกังไปตามเส้นทาง   มุ่งหน้าไปหารพินทร์และแสงโสม  ไม่อาจทำได้แม้แต่เบรคเอาไว้ หรือแค่ขอชะลอหนี้NPL 

จากคุณ : อนุชา - [10 พ.ค. 09:12:17] 

ผมสรุปเรื่องราวที่ผ่านมาให้อีกครั้งนะครับ...

หลังจากรพินทร์กับมันตรัยทิ้งบทพระเอกกะตัวร้าย หันมาเล่นเลิฟซีนโกยกำไรกันอื้อซ่า
อนุชาถึงกับทนไม่ไหว ประกาศก้องจะมีเลิฟซีนบ้าง
ซึ่งพอดีกับที่สาว(ไม่)น้อยนามหมูหวานก้าวเข้ามาในกระทู้อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่
จึงได้รับบทคู่กับอนุชาไปโดยละม่อม แต่อนุชาก็ยังกล้าๆกลัวๆด้วยหวั่นพิกัดน้ำหนักคนละรุ่นจึงมิได้เล่นบทเลิฟซีนสักที

ไชยยันต์ซึ่งถูกพระเอกพระรองใส่ร้ายว่าเป็นสเนคเฮ้ดหวังเคลมสาวพลับพลึง ได้ไปตามตัวดารินกลับมาจาก
อเมริกาเหนือ เพราะถึงทิ้งไว้ก็ไม่มีใครไปช่วยอยู่ดี นางเอกของเราจึงเริ่มมีบทบาทกลับมาอีกครั้ง
สองสาวดารินกับแสงโสมจึงเปิดฉากอ้างความเป็นเจ้าของพระเอกเข้าห้ำหั่นทำคะแนนแข่งกันเพื่อให้รพินทร์ผู้ไปๆมาๆก็ได้แต่เล่นหมาหยอกไก่ได้ตัดสินใจซะทีว่าจะเลือกใครระหว่างถ่านไฟเก่าหรือแก๊สปี 2000

กระท่อมหลังน้อยฉากรักของอนุชากับหมูหวานถูกมือดีลอบวางเพลิง พร้อมๆกับการปรากฏตัวของไพรวัลย์
ซึ่งไปมาไร้ร่องรอยเสมอๆแทบทุกกระทู้ ยังมิอาจคาดเดาได้ว่ากระทู้นี้เขาจะหายสาบสูญไปช่วงไหน
เหตุการณ์เริ่มผันแปรเมื่อปรากฏออกมาว่า แท้จริงไพรวัลย์เป็นทายาทของแงซายแห่งมรกตนคร
และกำลังจะไปทวงทรัพย์สมบัติตามสิทธิอันชอบธรรมของตน

หมูหวานถูกไพรวัลย์เปิดโปงว่าแท้จริงเธอเป็นเพียงหมูสมิง หาได้หวานอย่างที่คิดไม่ อนุชาหัวใจแตกสลายเพราะ
คิดว่าเขาคงกินแห้วอีกแน่นอนแล้ว
แต่แล้วเหตุการณ์ตารปัตรเมื่ออนุชาและไชยยันต์ดูเหมือนจะโดนไพรวัลย์อำ
หมูหวานตัวจริงดูท่าจะมิใช่หมูสมิงอย่างที่เข้าใจแต่แรก

ล่าสุด แสงโสมกับพลับพลึงอุ้มรพินทร์ซึ่งหลับไหลไม่ได้สติไปไว้ที่เรือนไม้สัก ดารินก็กำลังมุ่งตรงไปที่นั่น
อนุชากับหมูหวานหลังจากเข้าใจกันได้เพราะพยายามกันอยู่หลายเที่ยว ก็มุ่งไปสมทบที่เรือนไม้สักเช่นกัน

ไชยยันต์กับไพรวัลย์สองพ่อลูกที่พยายามจับหมูแต่ว่าดิ้นหลุดไปได้ ขณะนี้ก็กำลังวางแผนการขั้นต่อไปเพื่อ
ช่วยเหลืออนุชาไม่ให้ได้มีบทเลิฟซีนเกินหน้าเกินตา

รพินทร์จะเลือกใคร
อนุชาจะสมหวังหรือไม่
ไพรวัลย์ต้องการอะไรกันแน่
พลับพลึงจะเข้าใจไชยยันต์หรือเปล่า

ปริศนาที่ยังไม่คลี่คลายก็ยังคงมีต่อไป... 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [10 พ.ค. 09:27:34] 

รายงานตัวอ้ะ งานนี้ต้องมีสกัดดาวกันสุดชีวิตแล้ววุ้ย...มัวไปราชการลับกันหน่อยเดียว..คุณชายเกือบจะตกร่องปล่องชิ้นกับน้องหมูหวาน แถมมีเจ้าไพรวัลย์ขึ้นมาอีก..ทุ่มสุดชีวิตเพื่อเก้าอื้พระเอกของเรา

สาว ๆที่จะมาตบกันแย่งตัวโผม ขอไว้ก่อนได้ไหมครับ รอผมสกัดดาวก่อนก็แล้วกันนะ เหอเหอเหอ รพินทร์นอนหลับตาพริ้มอยู่อ้อมอกของแสงโสมที่เรือนไม้สัก วางแผนในใจอย่างเร่งร้อน... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [10 พ.ค. 11:10:16] 

รักคุณชายที่สุดค่ะ 

จากคุณ : หมูหวาน - [10 พ.ค. 11:48:53] 

อย่าย้ำมากนะจ๊ะ  เด๋วโรคย้ำคิดย้ำทำเข้าสิงแทนสมิงหมู พี่เสียวสันหลังตายเลย...น้องหมูหวาน
พี่จะโดนยัดกระสอบป่าวน๊า
หนูพลับพลึง  ย้ำ..จ้ะ ย้ำ อนุชาไม่เคยเข้าถนนนักเขียน  สังกัดโบ๊ตพิเพิ่ลกระทู้เดียว  ก้อบอกแล้วว่าหนีงานมาเล่น

อนุชาเริ่มรู้สึกปั่นป่วนเหมือนกินยาธาตุอีกแล้ว   ในเมื่อหมูหวานกำลังจะลากเขาหัวทิ่มไปพบแสงโสมและรพินทร์
เพราะหมายความว่าเพื่อนรักของหล่อน แม่ลั่นทมสีชมพูเพิ่งกลับจากลองวีคเอนด์ ต้องอยู่ที่นั่นด้วย
หล่อนจะพาน้องตุ้มมาขึ้นศอกลงเข่ากับเขาแค่ไหนก็ยังไม่รู้   โทษฐานไปมีแฟนจากนอกกระทู้

เขาเองรู้อยู่เต็มอกว่าหมูหวานของเขาก็ไม่ใช่เบาๆ (ฮ่าฮ่า ข้อนี้แน่นอน) หล่อนเป็นหมูสมิงตัวจริงที่ร้ายกว่าหมูสมิงเจ้าไพรน้อยอำไว้หลายพิกัด
แล้วหมูสมิงกะนางไม้มาเจอกัน  มีคุณชายกลางประกบเป็นไส้แซนด์วิชอยู่ตรงกลาง....เขาจะเหลือซากมั้ยเนี่ย

เขาเริ่มคิดถึงแผนบุกมรกตนครตามคำเพ้อของเจ้าไพรวัลย์อนันตรัย ที่พ่อของมันหาว่ามันเป็นโรคจิต   บางทีนายทหารปืนใหญ่อาจเข้าใจผิดทางก็ได้
แม้วาจาท่าทีกิริยาเจ้าไพรน้อยชี้ชัดว่ามันมีอัตราเสี่ยงสูงจะเป็นโรคกลัวน้ำ...(เพราะหมูเป็นพาหะ)  ก็ไม่ได้หมายความว่าคนเป็นโรคกลัวน้ำจะเป็นโรคจิตเภทด้วยไม่ได้ 
อาจจะควบ ๒ โรคแบบทูอินวัน
ถ้าเป็นยังงั้นก็คงจะดีถ้าหากว่าเขาได้พามันไปตรวจอาการกับแงซาย  มันอาจจะหายขาด หรือถ้าไม่หาย  ฝากแงซายยัดมันใส่คุกขังลืม...
อนุชาก็จะหมดก้างขวางคอไปหนึ่งคน 

ปริศนานี้ยากจะคลี่คลายเจงๆแฮะ 

จากคุณ : อนุชาเจ้าเก่า - [10 พ.ค. 13:06:01] 

มาขอร้องนอกบทค่ะ  ตอนนี้ที่ถนนฯมีคน(ผู้หญิง)เข้าใจผิดหมูหวานจนหมูปวดkabanจะแย่อยู่แล้ว   ถ้าคุณชายรักหมูหวานจริง  ไม่เพียงแต่อย่าทิ้งหมูหวานไปหาแม่เมียเก่าที่เสร็จเจ้าพลายไปทีแล้ว  แต่ช่วยหยุดคิดอะไรๆๆที่มันทำให้หมูหวานไม่ปลอดภัยด้วยเถอะนะคะ
กลุ้มใจมากเลยค่ะคุณชายกลาง   เรื่องสั้นหักมุมของหมูหวานคนยังเอาไปคิดเป็นเรื่องสารภาพรัก  สงสัยจะทำงานหนักมากเลยเครียด
ตามันตรัยด้วย  หยุดเรื่องยาวของเธอไว้ก่อนเถอะ  ฉันใกล้บ้าแล้ว  เดี๊ยวเจ้าตัวคิดตามที่คนอื่นพูดไปด้วย  ฉันตายไม่เกิดแน่ๆ
พี่น้องอาหลานเค้ากัดกัน   ชาวไทยมุงมายุ่งอาร๊ายยยเนี่ย  โอย คุณชายปลอบหมูทีสิคะ
 

จากคุณ : mhoovhannarakmakmak - [10 พ.ค. 13:39:28] 

ตอนนี้ถึงตีสี่พรุ่งนี้เช้า
ใครจะเผาอะไรหมูก็รีบๆนะคะ
ตอนนี้ฟ้อนท์ไม่ดี
มาอ่านได้อย่างเดียว
เริ่มหมดอารมณ์แต่งต่อแล้ว

ถึงเจ้าของบทกลอน
"คอยเอาใจช่วยหมูอยู่นะน้อง  อย่าให้ต้องไฟมอดจอดแน่นิ่ง..."
สงสัยมันจะถึงเวลาไฟมอดแล้วกระมังคะ 
สร้างศัตรูเยอะนัก 

จากคุณ : 1honeysack - [10 พ.ค. 13:51:14] 

แบบว่า ปกติไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านบ่อยนัก
แต่อยากเป็นกำลังใจให้หมูหวานน่ะ
อ่านแล้วเพลินดี
อย่าคิดมาก
คิดมากระวังของมันจะเข้าตัว..อิอิ 

จากคุณ : ศาลาไทย (salathai)  - [10 พ.ค. 14:37:09] 

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุดแผนของข้าก็ประสบผลสำเร็จ" สิ้นเสียงหัวเราะ ร่างของ
เทพแห่งรัตติกาลสุดหล่อ เนื้อตัวก็หอมฟุ้งจากน้ำหอมชั้นดีของฝรั่งเศส(ซึ่งสมุน
ทั้งหลายไปกว้านซื้อมาจนหมดสต็อค ) ก็ปรากฎขึ้นเบื้องหน้าของดาริน วราฤทธิ์ 

"มันตรัย แก แก มาได้อย่างไร หลีกไปนะ รพินทร์ ช่วยยยย..."
และก่อนที่ดารินจะทันพูดจบมันตรัยก็ตรงเข้าไปคว้าตัวดารินไว้ แล้วพาหายไปจาก
ที่นั่นด้วยเวลาอันรวดเร็ว (ป้าหญิงดารินขา นี่แหล่ะคะผลของการห่างหายไปนาน)

หลังจาก พลับพลึงสีชมพู กระหังน้อย และหนานอิน หายจากตกตะลึงก็ปรากฎว่า
มันตรัย ได้นำดารินจากไปเสียแล้ว 
"นั่นตาอิน จะไปไหนจ๊ะ"พลับพลึงถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าหนานอิน จะวิ่งขึ้นไปบนบ้าน

"ไปบอกนายรพินทร์ น่ะซินังหนู เจ้ามันตรัยมันพานายหญิงไปซะแล้ว ต้องรีบบอกให้
นายรพินทร์ ตามไปช่วย"

"แต่ตาอินจ๋า พลับพลึงว่าอย่าดีกว่าจ๊ะ เจ้ามันตรัยจับป้าดารินไปก็เพราะ ตามรักมา
หลายภพ หลายชาติแล้ว คงไม่ทำอันตรายป้าดารินหรอกจ๊ะ คงต้องมีการต่อรองกัน
อีกหลายความเห็นล่ะค่ะ ส่วนตอนนี้ถ้าตาอินโผล่เข้าไปที่ลุงรพินทร์ อย่างเบาะ ๆ ก็คง
โดนน้าแสงโสมว๊ากลั่นแน่ หนัก ๆ เข้าก็ไม่แน่ว่าลุงรพินทร์ จะทำอะไรตารึป่าว อยู่ที่นี่
ดีกว่าน่า ตอนนี้นายชดของลุงกำลังถูกธิดาช้างคนล่าลากลู่ถูลู่กังมาที่นี่"
 
 

จากคุณ : พลับพลึง - [10 พ.ค. 17:58:48] 

"จะดีหรือวะนังหนู เกิดนายหญิงเป็นอะไรไป ทั้งนายใหญ่ซึ่งเตรียมเอ็นท์  นายชด
นายรพินทร์  ยังจะนายทหารอีก มาสกรัมตาเข้าก็แย่ซิวะ"

"ว้าาา ตาอิน ตาก็บอกไปซิว่า ช่วยไม่ทัน กว่าจะตามไปทันเจ้ามันตรัยก็หายไปซะแล้ว"
กระหังน้อยช่วยแนะนำพรานเฒ่า

"จริง ตาอิน จริงจ๊ะ เดี๋ยวพลับพลึงเป็นพยานให้ก็ได้ กระหังอีกคนนึงเอ้ยตัวนึง"

"เออ อย่างนั้นก็ได้วะ  ว่าแต่เจ้ากระหังเถอะ โรงเรียนจะเปิดแล้วนี่ไม่เตรียมไป
โรงเรียนบ้างหรือไง"

"ตาอิน อย่าพูดถึงเรื่องนี้ได้ป่ะ พลับพลึงยิ่งกลุ้ม ๆ อยู่ด้วย เดี๋ยวเปิดเทอมกระหัง
น้อยต้องไปโรงเรียนแล้ว พลับพลึงเหงาแย่เลย เอางี้ดีกว่ามั๊ยตา ตามาอยู่กับ
พลับพลึงดีกว่านะ นายชดของตาน่ะเขามีคู่ตุนาหงันไปแล้ว  ตามาอยู่กับพลับพลึง
ดีกว่าน่าจะได้ช่วยกันหัวอสรพิษแถวนี้ให้พลับพลึงด้วย"

"นายชดน่ะหรือจะมีคู่ ไม่แน่ใจว่ะ เท่าที่ดูดวงแกมานะ คู่แกไม่น่าจะเป็นหุ่นโอ่งมังกรนา
ถ้าล่ำบึ๊ก กล้ามเป็นมัดอย่างน้องตุ้มนี่ไม่แน่ สเปคแกด้วย แล้วใครฮึ นังหนูพลับพลึง
หัวอสรพิษ นายชดตอนนี้แกก็หลงไหลได้ปลื้มกับคุณหมูเชื่อม  นายรพินทร์ แกก็เสือก
ไสไล่ส่งสาว ๆ เป็นอาจิณ นายทหารน่ะรึ รายนี้ตามนายแหม่มมาเรียมาก็สิ้นเรื่องสิ้นราว
หรือว่าจะเป็นเจ้าไพรวัลย์ เจ่ก เจ่ก ของสวีตตี้หมูหวาน  คงไม่มีอะไรหรอกมั๊ง"

"ทั้งนั้นแหล่ะตา  พลับพลึงไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น" หนูน้อยยังยืนยันความคิดเดิมอย่างมั่นคง 

"คืองี้ครับ ตาอิน ท่านพลับพลึงน่ะฟังเพลงระแวงของเฮียแมทธิวมากปาย เก้าะเลยมี
อาการข้างเคียงเช่นนี้ แต่ไม่มีใครสงสัยเลยหรือครับว่า เจ้ามันตรัยมันโผล่มาได้งัย ที่นี่
ก็ห่างจากถ้ำมรกตของมันตั้งเยอะนะครับ แถมมันยังบอกแปลก ๆ อีกว่าในที่สุดแผน
การก็สำเร็จ อีก"
คำถามของกระหังทำให้หนานอินพรานเฒ่า หนูน้อยพลับพลึงสีชมพู ต้องครุ่นคิด...
 

จากคุณ : พลับพลึง - [10 พ.ค. 18:00:39] 

"จ๊ะเอ๋ คิดอะไรกันอยู่หรือจ๊ะ"เสียงหวานใสไพเราะเพราะพริ้ง
"จ๊าก ไอ่แหว่งถล่ม" หนานอินอุทานดังลั่น พร้อมกับกระโดดถอยหลังหย็องแหย็ง
"ว้าก ฮิปโปโป" เสียงระฆังแก้วของพลับพลึงและเสียงระฆังทองเหลือของกระหังน้อย
ประสานเสียงกันลั่นโดยมิได้นัดหมาย
"ไอ่แหว่ง อะไรน่ะลุงอิน" เสียงตวาดของอนุชาสวนกลับมาทันทีโทษฐานที่ไปกล่าวหา
ดาร์หลิงของเขาเข้า
"หนูพลับพลึงอีกคน พูดจาหยาบคายอย่างนั้นได้อย่างไรจ๊ะ นี่น่ะพี่หมูหวานจ๊ะ
นางเอกที่จะมาเล่นเรท NC35 ของลุงไงล่ะจ๊ะ "อนุชาแนะนำด้วยน้ำเสียงปลาบปลื้มปน
หยดหยองพิกล
"เนี่ยยย นะะะคะะะะ พี่หมูหวาน ของลุงงอ..นุ..ชา.."ด้วยความตกใจทำให้พลับพลึงพูด
ติดอ่างไปโดยไม่รู้ตัว
"ใช่ซิจ๊ะ นี่ล่ะจ๊ะพี่หมูหวานตัวจริงเสียงจริง หนูพลับพลึงหรือจ๊ะ เดี๋ยวนี้หัวแดงแล้วนะ
ไม่ยักกะหัวสีชมพู หน้าตาก็น่าตาน่ารักน่าเอ็นดู มามะ มาพี่หมูหวานขอกอดหน่อยจ๊ะ"
พูดจบไม่ต้องรอให้พลับพลึงอนุญาติ หมูหวานก็คว้าตัวร่างกระจ้อยร่อยมากอดซะแน่น
ท่ามกลางสีหน้าสยดสยองของอนุชา หนานอิน กระหังน้อย ซึ่งไม่แน่ใจว่ากระดูกกระเดี้ยว
ของพลับพลึงสีชมพูหักไปหมดทั้งตัวหรือยัง

"พี่หมูหวาน พอออแล้ววววว"พลับพลึงดิ้นขลุกขลักให้หลุดจากอ้อมแขนมหากาฬ
เมื่อหลุดออกมาได้แล้วก็ต้องสำรวจตรวจตราดูว่ามีอวัยวะส่วนไหนพิกลพิการไปบ้าง
ทำเอาหมูหวานหน้าซีดหน้าเซียวด้วยใจไม่ดี เพราะหากลูกสาวเทวนารีลั่นทมเป็นอะไรไปล่ะก็
ยุ่งแน่ ๆ ไหนจะโดนเขม่นที่มีซัมทิ่งรองกะอนุชา แล้วยังมาทำร้ายร่างกายลูกสาวสุดที่รัก
ของเธอเข้าอีก
"หนูพลับพลึงเป็นอะไรไปหรือจ๊ะ พี่กอดเบา ๆแค่นั้นเองนะจ๊ะ"
"เนี่ยนะเบา กระดูกกระเดี้ยวแทบหัก"พลับพลึงบ่นเบา ๆ
"อะไรจ๊ะ" หมูหวานได้ยินเสียงแว่ว ๆ
"ไม่มีอะไรค่ะ พี่หมูหวาน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ "หันไปยิ้มแหย ๆพร้อมกับยกมือไหว้สวัสดี 
ให้กับธิดาช้างคนล่าแล้วรีบไปหลบข้าง ๆหนานอินกะกระหังน้อยด้วยยังขยาดอ้อม
แขนมหากาฬคู่นั้นไม่เลิก
"สวัสดีค่ะ ลุงอิน หมูหวานอยากเห็นหน้าลุงตั้งนานแล้วค่ะ คุณชายกลางเล่าเรื่องสมัยที่
ปติดคุกที่มรกตนครด้วยกันให้หมูฟัง แหมหวาดเสียวนะคะ อ้าว แล้วสุดหล่อหุ่นล่ำบึ๊ก
คนนั้นใครจ๊ะ"
"กระหังน้อยร่างแปลงค่ะ พลับพลึงให้แปลงร่างเพื่อเป็นบอดี้การ์ดให้กับพลับพลึงค่ะ"
พลับพลึงโผล่เฉพาะหน้ามาตอบจากด้านหลังของกระหังน้อย

หลังจากมองดูกระหังน้อย เท้าจรดหัว หัวจรดเท้าหลายรอบแล้ว ดูเท่าไหร่ก็ไม่ใช่
สเปค จึงสะบัดไขมันพอกระเพื่อม ๆ หน่อน แล้วหันมาบรรยายเรื่องเรือนหอให้ทั้งสามฟัง
"เรือนหอพี่หมูเป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ สวยมั๊ย นี่คนที่ออกแบบนี่มือรางวัลเชียวนะจ๊ะ 
เดี๋ยวไม่สมศักศรีดิ์ลูกสาวคุณหญิงธันย์จ๊ะ" 
"คุณหญิงธันย์นี่ใครน่ะ นังหนูพลับพลึง"หนานอินกระซิบถามพลับพลึงด้วยความสงสัย
"คงเป็นเศรษฐีนีแถบถนนนักเขียนน่ะตาอิน ตาอินอยู่แต่ฝั่งกระทู้ก็เลยไม่ค่อยรู้จัก
เธอโลดแล่นอยู่บนถนนสายนี้แหล่ะ พลับพลึงเพิ่งทราบเหมือนกันว่ารวยก็จากลูกสาว
หุ่นพี ของเธอนี่แหละ"พลับพลึงกระซิบตอบ

หมูหวานก็บรรยายสรรพคุณของเรือนไม้สักหลังใหญ่ เรือนหอของเธอกับอนุชาให้
ทั้งสามฟัง รวมไปถึงทรัพย์สมบัติอื่น ๆ ประดามีของเธอ ไปเรื่อย ๆ จนในที่สุด
พลับพลึง หนานอิน กระหังน้อย จินตนาการไปถึงที่สาเหตุที่อนุชายอมตกร่องปล่องชิ้น
กับหมูหวานธิดาช้างนั้น  ก็เพราะเธออุดมสมบูรณ์ไปด้วยไขมัน และทรัพย์สมบัติมากมาย
จนทำให้ลูกคิดรางแก้วของอนุชาจึงเริ่มทำงาน แม้อนุชาจะไม่ได้ศึกษาวิชาการแพทย์มาก็ตามที
แต่ก็ทราบกันดีว่าคนที่อ้วนมาก ๆ นั้นนอกจากจะอุดมไปด้วยไขมันแล้วไซร้ ยังอุดมไปด้วยโรคภัย
นานับประการ ประการไหนไปศึกษากันเองนะ ดังนั้น หลังจากตบแต่งกะหมูหวานเรียบร้อย
ก็บำรุงบำเรอ น้องหมูด้วยสรรพอาหาร นานา ชนิดที่อุดมไปด้วยคาร์โบไฮเดรท ไขมัน โปรตีน
ผักผลไม้ ก็ต้องเลือกที่มีน้ำตาลมาก ๆ  เรื่องการออกกำลังกายนั้นไม่ต้อง วิธีการเช่นนี้
หมูหวานคงอยู่ได้ไม่นานเป็นแม่นมั่น  สุดท้ายทรัพย์สมบัติประดามีของน้องหมูจะไปไหน
เสีย นอกจากเป็นของอนุชาคนนี้ แล้วอนุชาก็จะได้กลับมาเป็นคนรวยอีกครั้งโดย ไม่ต้อง
ลำบากลำบนไปหาขุมทรัพย์ ที่ไหน ๆ ไม่ต้องหลบหน้าหลบตาเจ้าหนี้ จนต้องทำตัวเป็น
บุคคลสาบสูญ   นี่คือจินตนาการที่ทั้งสามคิดมาได้ ส่วนสาเหตุจริง ๆ นั้นต้องรอให้อนุชา
มาไขเอง 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [10 พ.ค. 18:19:53] 

สองพ่อลูกตระกูลอนันตรัย  เที่ยวด้อมๆ มองๆ ตามหาอนุชาหรือพรานชดเสียจน
อ่อนอกอ่อนใจ ทว่าไม่มีแม้แต่เงา  อนุชาและหมู(หวาน)สมิงนั้นหายไปอย่างไร้
ร่องรอยปานเข้ากลีบเมฆ   ทั้งสองคนเดินตัดทุ่ง  ข้ามห้วย  เลาะโตรก แม้กระทั่ง
ตอกทอยปีนเขาลงหุบกันมาตั้งแต่เช้าจนเย็นย่ำ  ตะวันใกล้จะตกดินเต็มทีแล้ว
ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอ

“ ยังไงฟะ เจ้าไพร  ป๋าเมื่อยแล้วนะเว้ย มะไหร่เองจะตามเจอเสียที   ฮู้ย  หิวข้าวโว้ย…”
ไชยยันต์บ่นกระปอดกระแปดเป็นรอบที่ร้อยแปด  ขาทั้งสองข้างของเขาล้าจนสั่นดิก
และป่ารอบด้านแลเหลืองไปหมด  แม้จะผ่านการเดินป่ามาจนนับเป็นพรานมือดี
คนหนึ่งได้แล้วก็ตามที  ทว่าเข้าป่าครั้งนี้ไชยยันต์ไม่ค่อยฟิตเหมือนสมัยก่อน  ส่วนจะ
เป็นเพราะสาเหตุอะไรนั้นคงต้องไปถามมาเรียดูเอาเอง  (เหอๆ)

“ อดทนอีกนิดหนึ่งเถอะป๋า  ”   ไพรวัลย์หันมาปลอบใจ   เขาเองก็เต็มอึดแล้วเหมือนกัน แต่
ยังย่ำสวบๆ  สายตากลอกกลิ้งไปรอบด้านอย่างระแวงไม่ไว้วางใจ   แม้จะเหน็ดเหนื่อย
อย่างไรก็ตามที  ทว่าป่ารอบด้านในขณะนี้มันมีท่าทีไม่ค่อยน่าไว้ใจยังไงพิกล 
“ ลำห้วยแห้งนี้เราคงจะอาศัยนอนไม่ได้หรอกป๋า  ชัยภูมิไม่เหมาะ  เผลอๆนอนเพลิน
ตัวอะไรไต่ลงมาจากตลิ่งสูงข้างบน เราก็กลายเป็นซุงหนัก เอ๊ย  เราก็เสร็จเท่านั้นเอง ”

“ งั้นก็เอา..  รีบๆ หน่อยเหอะ   ป๋าหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว ”   ไชยยันต์บ่นอุบอิบพลางเร่งฝีเท้า
ให้เร็วขึ้นกว่าเดิมอีกหนึ่งสปีด   ออกเดินนำไพรวัลย์ไปหนึ่งช่วงก้าวข้ามขอนไม้ผุๆ
ที่ขวางทางอยู่ข้างหน้า   ทันใดนั้นเอง…

“  เหวอ เอออ  ”

ไชยยันต์ร้องเสียงหลงออกมาอย่างอกสั่นขวัญหาย  ตัวอะไรชนิดหนึ่ง  เผ่นแผล็วออกมาจาก
พุ่มไม้ทึบข้างขวาตัดหน้า เขาไปอย่างรวดเร็วแล้วเผ่นตะกุยไต่ตลิ่งห้วยด้านตรงข้ามขึ้นไป
อย่างพรวดพราด  ไชยยันต์สะบัด .600 ไนโตรเอ็กเปรส  คู่กาย(เอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้)
ออกจากไหล่อย่างรวดเร็วและทันต่อสถานการณ์  แต่ไพรวัลย์ขยุ้มข้อมือเขาไว้ก่อนที่เขา
จะทันประทับมันขึ้นบนบ่า

“ เสือดำ…ทำไมไม่ยิง?? ” 

ไชยยันต์ระล่ำระลักออกมาหอบๆ  แต่ไพรวัลย์ส่ายหน้า

“ ไม่ใช่หรอกป๋า  แมวดำน่ะ   เสือดำอะไรตัวสูงแค่สองคืบ  ป๋าหิวข้าวจนตาลายไปหรือเปล่า ”

“ เออ..จริงแฮะ  แมวดำจริงๆ ด้วย ”  ไชยยันต์เขม้นมองแล้วหัวเราะออกมาแหะๆ  แสงขมุกขมัว
และความตาลายเพราะหิวของเขาแท้ๆ ทีเดียว  ที่ทำให้เขาเห็นแมวตัวนั้นกลายเป็นเสือดำไป
แมวดำตัวนั้นเหลียวหน้ากลับมามองอีกครั้งหนึ่ง  นัยน์ตาของมันเขียวปัด  แล้วร้องแง๊วออกมา
เสียงแหลมยาวก่อนที่จะกระโจนตุ้บหายไปในพงหญ้ารก

“ เคราะห์ดีที่แกห้ามไว้ทัน  ไม่งั้นป๋าคงจะฟาดมันเข้าให้ด้วยปืนยิงช้างกระบอกนี้เสียแล้ว ”
ไชยยันต์ว่ามาปนหัวเราะ  แล้วหยิบกระติกน้ำขึ้นมาเปิดฝาดื่มอย่างโล่งอก  ตรงข้ามกับไพรวัลย์
ซึ่งมีทีท่าไม่ค่อยสบายใจนักตั้งแต่เห็นแมวดำตัวนั้น  หน้าคมเข้มนั้นเคร่งลงจนเครียดขรึม
การเดินทางชะงักลงชั่วครู่  ไพรวัลย์ควักมาร์ลโบโรออกมาจุดสูบแล้วส่งไปให้บิดาเขามวนหนึ่ง

“ แมวดำวิ่งตัดหน้า  ฝรั่งว่าเป็น bad omen  ถึงผมจะไม่ใช่คนถือโชคลาง  แต่แมวดำตัวนี้ทำให้ผม
ต้องระแวงสงสัยอะไรบางอย่างเสียแล้ว ”

“ แกสงสัยอะไรหรือ  เจ้าไพร  ป๋าก็เห็นว่ามันเป็นแมวดำธรรมดาๆ เท่านั้นเอง  อย่าว่าแต่ .600 ไนโตรฯ
กระบอกนี้เลย  ลูกกรด .22  โป้งเดียวมันก็ตายสนิท  ไม่เห็นจะต้องไปคิดอะไรมาก ”

ไชยยันต์เอ่ยขึ้น  หลังจากอัดควันเข้าปอดอย่างเต็มกระหายและไม่กลัวมะเร็ง   ไพรวัลย์ขยับปากทำท่า
จะพูดอะไรสักอย่างแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ  เขาดูดบุหรี่จนไฟแดงวาบเป็นครั้งสุดท้าย  ทิ้งมันลงกับพื้น
แล้วขยี้ให้มันดับไปด้วยส้นหนาทึบของรองเท้าเดินป่า   ขยับแมกกาซีนของอูซีในมืออีกครั้งก่อนที่
จะเดินนำไปข้างหน้าด้วยอาการระมัดระวังจนกลายเป็นย่องแจ

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเปลี่ยนท่าทีเป็นย่องกริบเช่นนั้น  ไชยยันต์ก็ไหวตัวขึ้นมาทันใด  ประสาทของเขาตื่นพร้อม
หัวใจเต้นระส่ำเพราะทายอะไรไม่ถูก  สังหรณ์เท่านั้นที่เตือนเขาว่าอะไรสักอย่างที่ไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น
เขาย่องตามลูกชายไปอย่างเงียบๆ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้เกิดเสียงใดๆ ขึ้น   สิบนาทีเต็มๆ  ที่ทั้งสอง
ย่องตอดตามตูดกันไปอย่างไม่พูดไม่จา  พอลับโค้งห้วยอีกตอนหนึ่ง   ไพรวัลย์ก็ลดกายวูบลง นอนราบ
หน้าอกขนานกับพื้นอย่างทันใด  ไชยยันต์ก็ลดตัวลงหมอบด้วยท่วงท่าที่ฝึกมาตอนเรียนรักษาดินแดน
อย่างทันๆ กันโดยไม่ให้อีกฝ่ายต้องเตือน    จากสายตาที่เบิกโพลงของอดีตนายทหารปืนใหญ่ที่เบิกกราด
อยู่ไปมานั้น ป่าที่รกทึบอยู่สองฟากพลันสิ้นสุดกระทันหันกลายเป็นพุ่มไม้โปร่งๆ เตี้ยๆ  ขึ้นเรียงรายกัน เป็นระยะราวกับมีใครมาปลูกไว้  หญ้าที่รกรุงรังนั้นสั้นเกรียนราบเรียบราวกับถูกตัดด้วยน้ำมือมนุษย์ 
เหลือแต่พื้นห้วยเท่านั้นเองที่ปล่อยให้หญ้าจำพวกแห้วหมูขึ้นจนเต็ม  และทั้งสองได้อาศัยเป็นที่กำบังตัว
อยู่ในขณะนี้  ท้องฟ้าเบื้องบนที่เพิ่งจะเห็นในตอนนี้หลังจากบุกบั่นกันมาเกือบครึ่งวันเต็มๆ  นั้น  มืดสนิท
เพราะเป็นเวลาเข้าไต้เข้าไฟแล้ว  บนท้องฟ้าเห็นดาวพราวระยิบระยับ และจันทร์ใกล้คืนเพ็ญส่อง
แสงสว่างนวลกระจ่างไปทั่วทำให้เห็นรอบด้านได้รายรอบเป็นเงาตะคุ่มๆ

และแล้วโดยอาการสะกิดเตือนบุ้ยใบ้ของลูกชาย ให้เหลียวมองไปบนตลิ่งทางขวามือ  ไชยยันต์กราด
สายตาไปรอบๆ  เพราะยังเบลอๆ จับภาพได้ไม่ถนัดนัก  ทันใดนั้นเอง  สายตาของเขาก็กวาดไปพบกับ
อะไรเข้าอย่างเต็มๆ  ที่ระยะห่างออกไปประมาณไม่เกินสี่สิบเมตร  ถึงกับตกตะลึงปากอ้าตาเบิกโพลงค้าง….

….
 

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [10 พ.ค. 20:06:29] 

มารับความปรารถดีของน้องพลับพลึงตัวจ้อยจ้ะ
แหม  นินทาได้จังหวะเลยจ้ะ นี่เล่นicqกับคุณหญิงแม่อยู่พอดี
คุณชายคะ  หมูหวานไม่ได้ย้ำคิดย้ำทำนะคะ  แต่หมูหวานเป็นคนรักเดียวใจเดียว  มุ่งมั่นค่ะ
 

จากคุณ : หมูนะจ๊ะ - [10 พ.ค. 20:13:18] 

ท่ามกลางแสงจันทร์สลัวๆ ที่ส่องลงมานั้นเอง  เงาร่างของอะไรชนิดหนึ่งตะคุ่มๆ
อยู่แถวพุ่มไม้ใบบังบนตลิ่งลำห้วย  รูปทรงของมันคล้ายตุ่มมังกรของราชบุรี  ที่มีคน
ขนใส่รถหกล้อเอามาขายตามตลาดนัด  อ้วนมั่กกั้กแต่ศีรษะเล็กหลิม
ไม่สมกับตัว   เงาร่างนั้นกองเคียงคู่เอาไหล่กระแทกไหล่  กับเงาร่างของใครคนหนึ่ง
ซึ่งไชยยันต์จำได้ถนัดตา  อนุชานั่นเอง    ไชยยันต์แทบจะตะโกนออกมาดังๆ  ด้วย
ความตระหนก  สหายรักของเขาที่ตามหากันจนสะบ้าหัวเข่าแทบหลุดมาทั้งวัน  ทำไม
มานั่งอยู่กับเงาร่างประหลาดอยู่เช่นนี้  หรืออนุชาจะโดนมนต์สะกดของหมูสมิง
จนไม่รู้สติสัมปชัญญะไปเสียแล้ว…..

นานเท่าไหร่ไชยยันต์ก็ไม่รู้สึก  จากภาวะที่ตะลึงตาค้างจนพูดอะไรไม่ออกได้แต่อึกอัก
อยู่ในลำคอราวกับผีอำของเขา  ศีรษะของอนุชาก็พลันก้มงุดเข้างุดออกอยู่อย่างชอบกล
และแล้วร่างของหมูสมิงพลันอ่อนระทวยล้มแผละลงกับพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว 
เสียงของมันกึกก้องไปในราตรีอันเงียบสงัดจนไชยยันต์แทบกระโดดโหยง  อนุชาพลัน
ผุดลุกขึ้น  สองมือของเขาพลันเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด  พริบตานั้นเอง  เสื้อเดินป่า
ของคุณชายกลางก็ถูกเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่แยแสโดยเจ้าตัว  อนุชาพลันเลื่อนมือต่ำลงไปยัง
กางเกงยีนส์  และแล้วเข็มขัดหนังก็ถูกกระชากออก  เสียงกระดุมกางเกงยีนส์ถูกกระชากดังปึด
และอีกปึด  ปึดๆ ..(ยีนส์กระดุมแบบของลีวายส์)  ทำเอาไชยยันต์สะดุ้งตามไปด้วยแทบทุกครั้ง
และแล้วจากสายตาที่เบิกจ้องอย่างเหลือกโพลงจนแทบไม่ยอมหายใจของไชยยันต์นั่นเอง
อนุชาก็เหลือเพียงปราการด่านสุดท้ายของชายกลาง  เพียงแค่สะบัดข้อมือเบาๆ แวบเดียวเท่านั้น
..อีกแค่แวบเดียว  สิ่งที่อนุชาแสนรักแสนหวงก็จะผงาดร่าออกมาท้าลมเย็นกลางแจ้งอย่างไม่อาย
ผีสางเทวดาฟ้าดิน…. 

ทันใดนั้น… ผู้กำกับก็สั่งตัดฉับเข้าให้อย่างทารุณ!

CUT!

- - - 

ในขณะที่ไชยยันต์กำลังตาเหลือกค้างจ้องมองหนังสดๆ โดยที่ไม่ต้องเสียเงินซื้อบัตรผ่านประตู
อยู่เช่นนั้นเอง   ไพรวัลย์ก็คืบคลานห่างออกไปอย่างเบากริบจนบิดาของเขาไม่รู้สึกตัว  สัมผัส
ที่หกของเขาไม่ได้หลอกลวงเสียแล้ว   และเป็นอย่างที่เขาระแวงไว้ตั้งแต่เห็นแมวดำซึ่งไชยยันต์
เข้าใจผิดคิดว่าเป็นเสือดำเมื่อตอนเย็น  ขณะที่มันเผ่นตัดหน้านั้น สายตาอันคมกริบของเขา 
มองเห็น ปลอกคอมันเข้าอย่างถนัดถนี่เป็นเวลาอึดใจเต็มๆ ทีเดียวก่อนที่มันจะหนีหายไป     ทำให้เขารู้แน่
ว่าในรัศมีไม่เกินห้ากิโลเมตร  จะต้องมีมนุษย์อยู่  และยิ่งไปกว่านั้น  ปลอกคอนั้นทำด้วยพลาสติก
ใสสีชมพูจางๆ  ปั๊มลายเจ้าเหมียวไมเคิลและนังเหมียวป๊บโปะ   จากการ์ตูนที่เขาโปรดปรานเสียด้วย
และอาจจะเป็นไปได้ว่าเจ้าของของมันนั้น  จะเป็นเด็กรุ่นสาวที่ชอบอะไรกุ๊กกิ๊กหวานๆ  อย่างที่
หมอดูโคนมะขามแถวสนามหลวงทำนายทายทักลักษณะนิสัยของเนื้อคู่เขาไว้ให้เมื่อหลายอาทิตย์
ที่แล้วมา  เพราะหากเจ้าของแมวเป็นยายแก่ขนาดป้าอะไรสักคนที่ป้วนเปี้ยนอยู่บนถนนนักเขียน
คงจะผูกคอแมวไว้ด้วยเชือกพลาสติกหรือม่ายก็เศษเข็มขัดหนังเก่าๆ  และคงจะไม่อ่านการ์ตูนเจ้าแมว
ไมเคิลเป็นแน่   ….

….   และอาจจะเป็นไปได้  ว่ามีใครคนใดคนหนึ่ง  หรือคณะหนึ่ง  เดินทางเข้าป่าบุกบั่นมาจนถึง
ที่นี่  เพื่อจุดประสงค์อะไรสักอย่าง  หัวสมองของเขาเริ่มทำงานอย่างฉับไว  เท่าที่เขาได้ข่าวมา
ในป่าในดงแถบนี้  หากไม่ใช่คณะของพรานใหญ่รพินทร์ ไพรวัลย์  ผู้จดๆ จ้องๆ อยู่ริมริมป่า
มาหลายครั้งแต่ไม่ได้ฤกษ์ออกเดินทางเสียทีนั้น  ก็น่าจะเป็นคณะของคุณแสงโสมแม่เอ๊ย  ผู้บากบั่น
ตั้งอกตั้งใจจะงาบพรานใหญ่รพินทร์ให้ได้ๆ ราวกับโดนปิศาจชะนีเข้าสิงไปอีกคน  และหากเป็น
คณะของคุณแสงโสมแม่เอ๊ยจริงๆ แล้ว  นังหนูพลับพลึงไพร  เนื้อคู่ของเขาที่ติดตามค้นหากัน
มาเป็นเวลาแสนนานข้ามกระทู้มาสามเยเนเรชั่นคงจะได้พบพานกันเสียที   คราวนี้แหละ  เลิฟซีน
ของคุณชายกลางและหมูสมิงหวานที่เขาเห็นเมื่อครู่นี้จะต้องอับอายขายหน้าไปสิบห้ากิโลลี้เชียว

ไพรวัลย์  อนันตรัย  ซุ่มกายในเงามืดเพื่อตรวจดูทางหนีทีไล่อย่างหมายมั่น  ขอให้เขาได้เจอยายหนู
พลับพลึง  คู่หมั้นคู่หมายของเขาเสียทีเถิด  ถึงแม้เจ้าหล่อนจะซ่อนร่างไว้ในคราบของเด็กน้อยด้อยเดียงสา
ทว่าเขาเองก็บุกบั่นมาจากอนาคตเหมือนกัน  และเป็นการไม่ยากเลยสำหรับเขาที่จะมีกลเม็ดเด็ดพราย
หาของวิเศษเข้าสักชิ้นทำให้เธอมีเมธามอฟอสิสเป็นตัวเต็มวัยได้ภายในอึดใจเดียว….

….หรีดหริ่งเรไรพากันพร้อมใจหยุดทำเสียงไปชั่วขณะ  ป่าทั้งป่าตกอยู่ในความเงียบสงัดราวกับจะ
สยดสยองกับแผนการอันลึกล้ำของหนุ่มหล่อมาดเข้มนามว่า ไพรวัลย์ อนันตรัย ไปด้วยกระนั้น !
 
 

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย(อีกครั้ง) - [10 พ.ค. 22:05:30] 

เสียงกิ่งไม้ใบหญ้าถูกระมาแกรกกรากเบื้องหลังทำให้สองพ่อลูกหันขวับไปดูทันที

ภาพที่ปรากฏต่อสายตาไชยยันต์ขณะนี้คือหญิงสาวในชุดที่เขาคุ้นเคยดีอย่างที่สุดกำลังเดินจดๆจ้องๆมองไป
รอบๆตัวเหมือนมาตามหาใครสักคน แลเห็นใบหน้าได้เลือนรางแต่เขาจำได้ดี นายทหารหนุ่มปล่อยปืนหลุด
จากมือโดยไม่รู้ตัว

"เมย์!..."   เขาร้องเรียกนามของมาเรีย อนันตรัยลั่นไปทั้งทุ่ง แล้วโดยที่ไม่สนใจกับอะไรอีกไชยยันต์วิ่งเข้าไป

ก่อนที่ไชยยันต์จะวิ่งเข้าไปถึงมาเรีย เสียงปืนกลอูซี่ก็ดังสะเทือนเลื่อนลั่นสะท้านไปทั้งทุ่ง ภาพที่เห็นกลายเป็น
ร่างหมูป่าตัวใหญ่กระเด็นกลิ้งไป 2-3 ตลบ มองดูอีกที  ไชยยันต์ตาเบิกโพลงอ้าปากค้าง หันมาทางไพรวัลย์
เจ้าหนุ่มน้อยเปลี่ยนแม็กกาซีนช้าๆ ท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทุกอย่างเงียบงันไปพักใหญ่ ไพรวัลย์เข้าห้ามไกเรียบร้อยก็เดินเข้าไปหาบิดา
"เกือบไปแล้วป๋า...นั่นมันหมูป่าตัวเขื่องทีเดียว ป๋าคิดยังไงถึงวิ่งเข้าไปหามัน ทั้งๆที่มันตั้งท่าจะกระโจนใส่ป๋าอยู่แล้ว"

ไม่ต้องอธิบายให้ยาวเกินก็คงรู้สำหรับมุขนี้ ไชยยันต์โคลงหัว
"โธ่ เมย์...ในที่สุด แม้แต่เงาภาพของเธอมันก็เป็นสิ่งหลอกลวง"
เขาค่อยๆทรุดกายลงนั่งยองๆกับพื้น ไพรวัลย์ทราบดีว่าไชยยันต์รักมาเรียมากแค่ไหน ในโลกอนาคตที่เขาจาก
มานั้น ไชยยันต์ก็ยังคงรักมาเรียไม่เสื่อมคลายแม้ว่าเธอจะหนีไปโดยไม่เคยกลับมาเลยก็ตาม

"ป๋า...ผมเข้าใจความรู้สึกของป๋าดีนะ...ถึงแม้ว่าหม่ามี้จะไม่เคยกลับมาก็ตาม...ผมรู้ ว่าป๋ายังคงรักหม่ามี้เหมือน
เดิมไม่เปลี่ยนแปลง...ป๋าเป็นผู้ชายที่มีหัวใจมั่นคงที่สุดเท่าทีผมเคยเห็นมา รักใครรักจริง ไม่ทอดทิ้ง ไม่เคยทำให้
เสียใจ ไม่ผลักไสไล่ส่ง ไม่แก่งแย่ง ไม่มีรักเผื่อเลือก ไม่หวังแต่เล่นบทเลิฟซีน ไม่เล่นหมาหยอกไก่ ไม่..."

ไชยยันต์โบกมือ  "เฮ้ย พอๆๆ...โฆษณาแค่นี้ผู้หญิงเค้าก็เห็นใจกันจะแย่อยู่แล้ว ขืนพูดต่อพ่อก็อาจจะโดนผู้ชาย
คนอื่นเตะเอาด้วยความหมั่นไส้ก็เป็นได้"

"จริงๆนะป๋า ขอผมพูดต่ออีกนิด ไหนๆป๋าก็เคยเขียนสคริปต์ให้ผมท่องขึ้นใจแล้ว...ไม่น่าเชื่อเลยนะป๋า
ว่าปัจจุบันจะยังไม่มีใครสนใจป๋าเลย ออกจะสมาร์ทมาดแมน ถึงแม้จะไม่หล่อเท่าผมแต่มาดของป๋าก็เร้าใจ
กินขาดไปทั่วพิภพจบแดนเลยเชียวแหละ"

ไชยยันต์ส่ายหน้า  "ไม่จริงหรอกลูกรัก...แม้แต่เด็กยังไม่ไว้ใจพ่อเลย แล้วนับประสาอะไรกับใครๆที่เจ้าว่า"
"เด็กที่ไหนป๋า..."  ไพรวัลย์ซักอย่างสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอก พ่อก็พูดไปอย่างนั้นเองลูกเอ๊ย"
ไชยยันต์กล่าวด้วยน้ำเสียงขมขื่น

"หนูพลับพลึงน่ะเหรอป๋า"  เจ้าลูกชายทางนิตินัยโพล่งขึ้นทำเอาไชยยันต์สะดุ้งเฮือกเหมือนโดนเข็มจิ้ม
"อย่าเสียงดังไปเจ้าไพร...เดี๋ยวนางไม้ลั่นทมได้ยินก็จะเล่นพ่องอมไปเท่านั้น"
ไพรวัลย์หัวเราะ  "โอ๊ย ไม่ต้องกลัวหรอกป๊ะป๋า...ผมจะบอกอะไรให้...นางไม้น่ะเห็นด้วยกับป๋าทุกอย่างแหละ"

"เจ้าว่าอะไรนะ...พูดอีกทีซิ"  ไชยยันต์หันขวับอย่างฉงน
บุตรชายพยักหน้า  "ป๋าได้ยินถูกแล้ว...นางไม้ลั่นทมเห็นด้วยกับป๋าทุกอย่างแหละผมยืนยันได้ เพราะเธอรู้ว่าป๋า
เป็นคนดีที่หนึ่ง...ผมย่อมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างเพราะผมมาจากโลกอนาคต ป๋าอย่าลืมซี...ผมไม่อยากจะ
บอกป๋าหรอกแต่บอกซะหน่อยก็ดี...หนูพลับพลึงตอนโตแล้วสวยมาก สวยกว่านางไม้ลั่นทมที่เขาลือกันในความ
งามซะอีก..."  เจ้าไพรน้อยกล่าวอย่างทอดถอนใจ
"แต่อย่าลืมซีลูกว่าหมอดูโคนมะขามสนามหลวงบอกว่าลูกกับแม่หนูพลับพลึงเป็นเนื้อคู่กัน...นั่นมันทำให้พ่อ
ลำบากใจยิ่งนัก จนกระทั่งต้องพยายามหลอกตัวเองว่าไม่ได้คิดอะไรอยู่ทุกวันนี้...เพื่อลูกแล้ว พ่อทำได้ทุกอย่าง
แม้แต่จะยอมฝืนใจตัวเอง" 

ไชยยันต์กล่าวด้วยน้ำเสียงขมขื่น ไพรวัลย์เงยหน้ามองบิดาด้วยนัยน์ตาซึ้งในน้ำใจ ยังมิทันกล่าวอื่นใด บิดาก็พูดกลั้วเสียงหัวเราะ
"แต่ถ้าเจ้าไม่เต็มใจก็อย่ามาให้หมอดูนั่นจับคู่ให้เลย รักใครชอบใครก็เลือกตามหัวใจเจ้าร่ำร้องดีกว่า อย่าให้คำ
ทำนายเล็กๆน้อยๆต้องมามีอิทธิพลเหนือชีวิตเจ้าทั้งชีวิตเลย...หมอดูก็คู่กับหมอเดานั่นแหละ ขนาดใบ้หวยยัง
ห่างเป็นโยชน์จนต้องย้ายสำนักหนีเลย ไม่มีอะไรแน่นอนหรอก  และพ่อก็มีความรู้สึกว่าแม่หนูนั่นคงไม่ใช่เนื้อคู่ที่
แท้จริงของลูกแน่...พ่อพูดอย่างนี้ถูกมั้ยสำหรับความจริงในอนาคตที่เจ้าเห็นมา"
ไพรวัลย์จำต้องพยักหน้ายอมรับ
"มิผิดเพี้ยนไปเลยครับป๋า...จะบอกป๋าให้ก็ได้ ที่ผมมานี่ก็เพื่อจะมาเปลี่ยนอนาคตเป็นหลัก...เรื่องอื่นเป็นเหตุผลรอง"

"เปลี่ยนอนาคต...หมายความว่า?..."  ไชยยันต์ถาม
"ครับป๋า...หมอดูก็เดามั่วๆไปน่ะแหละ...ผมไม่อยากบอกป๋าเลย...แต่ว่าได้เห็นน้ำใจป๋าผมก็จะบอกความจริงว่า
สุดท้ายแล้วป๋าน่ะแหละคือของแท้...ป๋าไม่ต้องกลัวเลยถ้าจะถูกระแวงหรือปฏิเสธตอนนี้ ในที่สุดหนูพลับพลึงก็
จะเข้าใจ ไว้ใจ และเชื่อใจป๋าอย่างที่สุด...ผมเห็นอนาคตมาอย่างนั้นจริงๆ...ถึงแม้ว่าตอนนี้ป๋าจะหัวงูในสายตา
ของเด็กคนนั้นไปบ้างก็ตาม"
"อือ...ถึงแม้จะฟังดูเหมือนแกด่าฉัน แต่ที่พูดมามันก็มีเหตุผล...แล้วสรุปว่าในอนาคตที่แกอยู่นั้น หนูพลับพลึง
กับฉันเป็นยังไงกันบ้าง"

ไพรวัลย์หัวเราะเสียงรันทด
"อย่าให้บอกเลยป๋า...ตอนนั้นอายุของป๋าจะห่างจากเด็กคนนั้นไม่เท่าไหร่เพราะเธอมีเชื้อสายเทพ สามารถ
บันดาลให้ตนเองเติบโตเร็วได้ตามใจต้องการ...ไม่เอาผมไม่อยากพูดแล้วมันแสลงใจ...ว่าแต่ตอนนี้ป๋าเห็นเด็กคน
นั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ"

"จากที่ดู หนูพลับพลึงเป็นคนที่พูดจาฉะฉานแต่ว่ามั่นคงในน้ำเสียง แสดงว่าเป็นคนพูดจริงไม่ชอบเสแสร้ง...
อีกอย่างมุมมองความคิดกว้างไกลเกินเด็ก มีความมั่นใจในตัวเองสูงถึงกับกล้าเดินเรื่องให้ตัวละครตัวอื่นก็เพราะ
มั่นใจว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้องนั่นเอง...คนอย่างนี้มักจะมีความมั่นคงในหัวใจยิ่งนัก อาจจะมีมากกว่าป๋าซะด้วยซ้ำ"

"ป๋าดูคนลึกซึ้งจริงๆ...เฮ้อ..."
ไชยยันต์ลูบหัวบุตรชายนอกไส้  "แต่อย่างไรก็ตาม พ่อก็รักเจ้ามากกว่าใคร...พ่อยินดีให้เจ้าเปลี่ยนแปลงอนาคต
ถ้ามันเป็นสิ่งที่จะทำให้เจ้ามีความสุข"

แล้วสองพ่อลูกก็ออกเดินทางกันต่อไป  ไชยยันต์นั้นถึงกับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
ถึงแม้ว่าต่อไปจะมีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไปจนกระทั่งอนาคตจะไม่เหมือนเดิม...

แต่แค่นั้นก็ทำให้เขามีความสุขแล้วแม้เพียงได้คิดถึง 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [10 พ.ค. 23:33:03] 

หลังจากดูแลให้คุณชายอนุชาผู้เป็นที่รักนอนหลับพักผ่อนอย่างสบายในเรือนไม้สักของเธอแล้ว    หมูหวานหรือสวีตตี้(เฮ้อ เลยต้องพิมพ์ยาวขึ้นอีก)ก็หลบออกมานั่งคุยกับกลุ่มหนูพลับพลึงที่ชานเรือน
"ตะกี้ฝันร้ายมากเลยจ้ะ    ฝันว่าอีตาคุณอาของพี่  เนื้อคู่ของหนูพลับพลึงยัดเยียดบทชิงสุกก่อนห่ามมาให้พี่กับคุณชาย   คนอาไร้ก็ไม่รู้   ชอบให้คนอื่นลามกเหมือนตัวเอง"
"เอ พี่หมูหวานจ๊ะ   หนูนึกว่าพี่อยู่ข้างเดียวกับคุณอาของพี่เสียอีกจ้ะ"
"อะไรๆก็ดีหรอกจ้ะ  แต่อาpriceแกเขียนแต่ละตอนหมิ่นเหม่จะโดนถอดกระทู้เหลือเกิน   แถมพี่นอนที่เรือนสบายดีอยู่แล้ว  เธอยังจับพี่ไปกลางป่ากะแกอีก  เซี้ยวแท้ๆ" 

จากคุณ : mhoovhan - [11 พ.ค. 05:17:06] 

จับได้แล้ว  อ้ายตัวแพร่เชื้อเลิฟบั๊ก  อยู่นี่เอง

เชิญเจ้าไพรน้อยมาร่วมแสดงทีไร  มันจะต้องยัดเยียดบทหมิ่นเหม่ถูกลบกระทู้มาแจกจ่ายดาราทู้กทีซี่น่ะ
คราวเกิดเป็นเจ้าพลาย สั่งลั่นทมไปซื้อราดหน้าทะเล ก็หนนึงแล้ว    นี่คราวนี้รู้ว่าตัวเองขายไม่ออก  มีแต่อนุชาคนเดียวขายออก  ก็เลยย้ายมาจำหน่ายเราแทน

ในความเป็นจริง   ขอท่านผู้อ่าน(ก้อพวกเดียวกันที่เล่นอยู่ในนี้หละ)โปรดทราบว่า ภาพอีโรติควาบหวามแกมลามกที่ถูกคัทไปหวุดหวิดง่ะ มันเกิดจากแรงไวรัสเลิฟบั๊ก อีเมล์ไอเลิฟยู จากฝีมือเจ้าไพรน้อย  มิมีความจริง
หากท่านตามอ่าน ไวรัสจะเข้าไปทำลายจอคอมพิวเตอร์ ฮาร์ดแวร์ ซอฟแวร์ และประสาทของท่านให้วิงเวียนอยากอาเจียนกับเรื่องนี้  มิใคร่อ่านอีกต่อไป

ความจริงอิงนิยาย  คืออนุชาและหมูหวานเดินทางมาถึงเรือนไม้สักอย่างปลอดภัยไร้เลิฟซีนครับ
ส่วนเป็นงัย  วันนี้โดดงานมาเล่นม่ะได้   ปล่อยหมูหวานกำกับนะจ๊ะ..นะจ๊ะ 

จากคุณ : อนุชา - [11 พ.ค. 10:00:50] 

ลั่นทมสาวนั่งห้อยขาอยู่บนกิ่งตะเคียน  สูงจากพื้นราวสามสิบเมตร  ดวงตาคู่งามทอดมองไปไกล ความคิดล่องลอยอยู่ในห้วงภวังค์   หลังจากห้อยหัวฟังพลายน้อยไพรวัลย์ กับไชยยันต์  พ่อลูก เปิดอกถกกันว่าด้วยเรื่องการหมายมั่นปั้นมือจะเคลมพลับพลึงสีชมพูลูกสาวอันเป็นที่รักของนาง....
จิตกระหวัดนึกถึงเรื่องราวตอนหนึ่งของวรรณคดีไทยอันเป็นที่คุ้นเคย  (ก็แหม...โดนบังคับให้อ่านให้ท่านพ่อฟังตั้งแต่ยังน้อย - ประมาณสามร้อยกว่าปีก่อน)

สมัยเปรตนางวันทองที่เดินทางไปห้ามศึกพระไวยกับขุนแผน  ด้วยความรักในตัวของทั้งพ่อและลูก     ลั่นทมสละแล้ว.......(ดวงตามุ่งมั่น)   เพื่อพลับพลึงสีชมพูลูกรัก และเพื่อเลี่ยงการเกิดศึกสายเลือดระหว่างสองหนุ่ม
ลั่นทมจะยอมพลีร่างนี้   เป็นภรรยา (เมียน่ะแหละ) ของทั้งสองพ่อลูก  ไชยยันต์ - ไพรวัลย์  อนันตรัย  เสียเอง !! 
....ใช่.....ทีเดียวสองคนเลย....
ว่าแล้วร่างของลั่นทมสาวก็ค่อยๆ เลือนไป พร้อมๆ กับแสงอาทิตย์อัสดงที่โดนรุกคืบคลานจากความมึดมิด
 
 

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู  - [11 พ.ค. 12:19:59] 

นั่งยิ้มแก้มตุ่ยมารอเล่นต่อไป.......อิอิอิ หลังจากหายหัวไปนานจนน่าเบิ๊ดกะโหลก มันตรัยก็กลับมา
ประจำที่เหมือนเดิม กระผมมีคำอธิบายนะคร้าบบบ เอ่อ....เอ่อ  คือว่าหลบไปจำศีลแถวๆถ้ำนครพิงค์
มาน่ะคร้าบบบบบบบ เนื่องจากสองสามวันก่อนฝันร้ายว่ากำลังเดินอยู่ดีๆก็มีชาวคณะเพชรพระอุมา
ไล่ล่า พร้อมตะโกนด่าทอว่า "ชะเอิงเงยย อนุชามันตรัย เจ้าหายไปไหนมาหลายเพลา...กลับออกมาเสีย
ที มาต่อความยาว สาวความยืด ให้มันอึดถึดกันเถิดหนา" กระผมก็เลยหลยออกจากศีลมาเล่นกันต่อ
ล่ะครับ..
พับเผ่ย...ว่าจะละทางโลกไปแล้วเชียว ไม่น่าเล้ย.. 

จากคุณ : มันตรัย - [11 พ.ค. 14:56:41] 

คุณแสงโสมคะร้าบ มีอะไรก็เรียกให้ช่วยได้นะครับ ผมอยู่แถวๆนี้แหละ รอเล่น เจอจังหวะเหมาะๆ
จะได้โจนเข้าไปเล่น เฮอะเหอ เฮอะเหอ เฮอะเหอ เฮอะเหอ 

จากคุณ : มันตรัย - [11 พ.ค. 15:04:40] 

"น้าแสงโสมขา เจ้ากระหังน้อยมารายงานให้พลับพลึงฟังว่าตอนนี้มีชายลามก (ตามที่พี่หมูหวานว่า) ชื่อไพรวัลย์ กำลังวางแผนจะทำมิดีมิร้ายกับพลับพลึงค่ะ เราจะทำยังไงกันดีคะ"

เสียงใสปานระฆังแก้วของเด็กน้อยวัย 3 ขวบเอ่ยถามแสงโสมอย่างตื่นตระหนก   แสงโสมหันขวับมาอย่างรวดเร็ว ด้วยสีหน้าที่ตกใจอย่างยิ่ง

"ตายแล้ว จริงเหรอจ๊ะ หลานพลับพลึงจ๋า  ถ้าเป็นเรื่องจริงก็แย่มากเลยละ น้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเจ้าหนุ่มไพรวัลย์ย้อนอนาคตเนี่ย ถึงคิดอะไรยังงั้นกับเด็กอายุ 3 ขวบอย่างหนูได้ยังไง  อะไรกันหนอถึงดลจิตดลใจพ่อหนุ่มไพรวัลย์ได้ขนาดนี้ หรืออยู่ในป่ามานานไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน โถ..นี่ถ้าอยู่ในเมืองเป็นโดนยิงเป้าเลยนะจ๊ะเนี่ย  แหม..อยู่ในป่านี่มันอันตรายจริง ๆ นอกจากต้องระวังสัตว์ร้ายแล้ว ยังมีคนร้ายมากระหน่ำซ้ำเติมอีก  เอาเถอะจ้ะ หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ  หนูเองก็มีอิทธิฤทธิ์มากพออยู่แล้ว ยังแถมด้วยเจ้ากระหังน้อยที่เป็นหนุ่มใหญ่บึกบึนกว่าพ่อไพรวัลย์ซะอีก  แล้วแม่ลั่นทมของหนูตอนนี้ก็กลับมาจากทัวร์ภูเก็ต มานั่งห้วยหัวดูต้นทางอยู่บนต้นตะเคียนแล้ว สบายมากจ้ะ พลับพลึงหลานน้าไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ"

พลับพลึงยังเกาะเข่าเอียงคอถามแสงโสมด้วยความสงสัยตามประสาเด็ก

"น้าแสงโสมขา ทำไมพี่ไพรวัลย์เค้าคิดถึงแต่เรื่องลามกล่ะคะ เค้าอยากเดินป่าก็น่าจะเดินไปนะคะ เดี๋ยวเราก็ตามเค้าไปเอง ทำไมเค้ามามัวแต่คิดเรื่องของพลับพลึงอยู่ได้ก็ไม่รู้"

"หลานพลับพลึงจ๋า น้าก็ไม่เข้าใจพี่ไพรวัลย์ของหนูเหมือนกันแหละ ตอนแรกน้าก็คิดว่าพี่เค้าน่าจะมาเป็นพระเอก  ทำไปทำมา ทำไมพี่เค้ากลับเปลี่ยนไปกลายเป็นผู้ร้ายก็ไม่รู้ เสียดายอนาคต ดูวี่แววตอนแรกดี๊ ดี พระเอกชัวร์ ๆ  เฮ้อ..หนูต้องระวังตัวไว้นิดนึงนะจ๊ะ ผู้ชายอย่างนี้เราต้องหลีกให้ไกล ๆ" 

พลับพลึงน้อยมีสีหน้าสดชื่นแจ่มใส หัวเราะร่าเริง

"น้าแสงโสมขา พลับพลึงไม่กลัวหรอกค่ะ ตอนนี้พลับพลึงก็มีผู้ช่วยเยอะแยะ แม่ลั่นทมก็มีฤทธิ์มาก  กระหังน้อยก็เก่ง  แล้วประการสำคัญที่สุด พ่อพลายของพลับพลึงก็มาเข้าฝันหาพลับพลึงบ่อย ๆ ถ้าพี่ไพรวัลย์เค้ามาวุ่นวายกับพลับพลึงมาก ๆ พลับพลึงจะฟ้องพ่อพลาย เรียกวิญญาณพ่อพลายให้มาช่วยปราบพี่ไพรวัลย์นะคะน้าแสงโสม"

"จ้ะ หลานพลับพลึง ถ้าหลานรู้สึกดียังงี้น้าก็ค่อยสบายใจหน่อย  ถ้ายังไม่ไหวจริง ๆ ยังไงน้าจะไปเรียนเชิญท่านมันตรัยเจ้านายของน้ามาช่วยอีกแรงนะจ๊ะ ท่านมันตรัยมีกฤตยามนตร์วิเศษมากจ้ะ ไม่มีใครสู้ได้หรอก"

**********************************************
 

คุณหญิงดารินขา  หายไปไหนล่ะคะ ช่วยมาทำคะแนนแข่งกันหน่อยซิคะ  แสงยอมเริ่มคะแนนเป็นศูนย์เท่ากัน เอ้า...มาเร็ว ๆ หน่อยนะคะ..คุณหญิงเป็นนางเอก ต้องคู่กับพระเอกอยู่แล้ว   เดี๋ยวตอนจบแสงก็ตายเองแหละค่ะ
เอ๊..หรือคุณหญิงจะหายไปกับรพินทร์พ่อเอ๊ยของแสง ..ไม่ย๊อม..ไม่ยอมจริง ๆ ด้วย

คุณลั่นทมขา  ไปเที่ยวสนุกมากเลยล่ะซิ อิจฉาจัง 

จากคุณ : แสงโสม - [11 พ.ค. 16:15:06] 

           มันตรัยได้ฟังเรื่องราวของหนูพลับพลึงที่เล่าให้ฟังถึงความลามกของพ่อลูก อนันตรัย โดย
เฉพาะ ไพรวัลย์ ก็ให้พิโรธยิ่งนัก พลางรำพึงออกมาเบาๆท่ามกลางหมู่อสูรร้ายซึ่งคอยหมอบรับใช้่อยู่ข้างๆ
อย่างไม่ห่าง...
"หนอยแน่ เจ้า้ไพรวัลย์ ทำอย่างนี้มันหยามหน้ากันแท้ๆนี่หว่า หนูพลับพลึงมันต้องเป็นลูกสาวบุญธรรมของ
ข้านะเฟ้ย ทำอย่างนี้เท่ากับเหยียบจมูกข้าเต็มเปา แล้วข้าจะหายใจได้อย่างไร...เจ้า มะกูด มานี่"
"รับคำสั่งคร้าบ"มะกูด จอมอสูรในคราบสูทสีดำสนิทดูเคร่งขรึม แบบอสูรมีระดับเดินมายิ้มรับบทที่เจ้านาย
ปล่อยปละละเลยไปหลายวัน
"เจ้านายจะให้ผมไปจัดการยังไงกับมันดีคร้าบ ตอนนี้เจ้ารพินทร์ไม่ใช่ศัตรูตัวร้ายของเราอีกต่อไปแล่้ว
เพราะหลังจากที่มันหมดน้ำยาเพราะหักโหมเล่นเดินป่ามากไป..."
"เออ มะกูด รู้ดีนี่หว่า ใช่แล้่ว ตอนนี้ศัตรูตัวใหม่ของข้า คือ ้พ่อลูก อนันตรัยที่ชอบมาวุ่นวายในป่า
โกงกาง และแถวๆถ้ำมรกต ตามโฉนดที่ดินของข้า....."
พวกอสูรร้ายต่างพากันร้องพร้อมๆกันเหมือนเป็นลูกคู่"เหม่..............มันบังอาจยิ่งนัก"
"เฮ้ เงียบโว้ย ข้ากำลังใช้ความคิดกำจัดมันไปซะ ก่อนที่มันจะรู้ว่า....ข้าเลี้ยงต้อยหนูพลับพลึงเอาไว้เพราะว่า
รู้ว่าหล่อนมีพลังมนต์อันล่้ำลึกซ่อนอยู่ภายในตั้งแต่เกิด ถ้าหากว่ามันเกิดการเมธามอฟอซิสกับไพรวัลย์
จริงๆ ลูกที่เกิดมา.....จะกลายเป็นเจ้าแห่งปีศาจ"
"เจ้าแห่งปีศาจ!" พวกอสูรต่างพากันตะลึง 
"เออ เพราะว่ามันจะมีเลือดผสมระหว่าง มนุษย์ กับ ปีศาจ ทำให้ยีนมันสมบูรณ์แบบว่าจอมปีศาจอย่างข้า
และอาจมีพลังเยอะกว่าข้าอีก........"
มันตรัยครุ่นคิดอย่างหนัก..........ทันใดนั้น ก็หันไปทางผลึกแก้วทำนายในถ้ำ แล้วร่ายกฤตยามนตร์
"โอม ปัทมะเมมะหุม ดิง ดิ่ง ดิ้ง ดิ๊ง ดิ๋ง สะเอทประรำๆๆ ปรึมกึ๋ย  แอ๋"
ทันใดนั้น...........ผลึกแก้วใสก็ส่งแสงเรืองรองออกมาจนแสบตา.............ปรากฏภาพของไพรวัลย์ อนันตรัย
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆในทีสุดข้าก็พบเจ้าแล้ว จงเตรียมตัวตาย" มันตรัยกล่าวอย่างมาดร้าย เมื่อในผลึกใส 
มองเห็น ไพรวัลย์ อนันตรัย นอนหลับอยู่ในเต๊นท์ ป่าโกงกาง ห่างจากถ้ำมรกตประมาณ5กิโลเมตร
 

จากคุณ : มันตรัย - [11 พ.ค. 17:19:40] 

ท่านมันตรัยเจ้าขา คราวนี้เฝ้าคุณหญิงดารินให้ดี ๆ นะคะ 
พลับพลึงจับใส่อ้อมกอดให้แก่ท่านแล้วนะคะ

อะโห สังหรณ์ใจของพลับพลึงไม่ผิดแม้แต่น้อย สเนคเฮ้ด มิได้มีเพียงตัวเดียวซะด้วย
 
 

จากคุณ : พลับพลึง - [11 พ.ค. 18:20:59] 

ไพรวัลย์ อนันตรัย สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเสียงประหลาดใกล้หู............
"ตื่น.....ตื่นสิคะ ไพรวัลย์ขา........" น้ำเสียงนั้นหวานจับใจฉ่ำไปถึงตับถึงปอด............
ไพรวัลย์ขยี้ตาตื่น........พลัันสายตาและหัวใจเชื้อเจ้า(ชู้)ของเขาก็ไปปะทะกับสาวงามนางหนึ่งที่นั่งระทด
ระทวยอยู่ตรงตักเขา.........
"ธะ....ธะ.....เธอเป็นใครหรือจ๊ะ สาวน้อย" สาวน้อยคนนั้นยิ้มให้อย่างหวานฉ่ำ ผมหล่อนยาวเป็นสีชมพู
อ่อน เคลียบ่า ใบหน้ารูปไข่ขาวละออตา ดวงตาโตขนตายาวดำขลับ จมูกโด่งงาม ริมฝีปากจิ้มลิ้มพริ้ม
เพรา ไพรวัลย์กลืนน้ำลายเอื้อก.........
"ข้าพลับพลึงยังไงล่ะจ๊ะ พี่ไพรวัลย์จ๋า........ลืมข้าไปได้อย่างไร"
ไพรวัลย์มองอย่างไม่เชื่อสายตา......"แต่ พลับพลึง เจ้ายังเป็นเด็กอยู่นี่นา หรือว่า เมธามอฟอสิสจนโต
ขนาดนี้แล้ว........"
"ใช่แล้วจ๊ะ พี่ไพรวัลย์ แหม ฉลาดจังเลย พลับพลึงอยากมาหาพี่นะจ๊ะ เลยขอให้ลุงมันตรัยช่วยร่ายเวทย์
ให้โตเป็นสาวสวย จะได้อยู่กับพี่ตอนกลางคืนได้ไงล่ะจ๊ะ"พูดพลางเอามือโอบรอบคอไพรวัลย์ทันใด
"เฮ้ๆๆ อย่าเล่นซิจ๊ะ แหะๆๆๆ ล้อเล่นอย่างนี้พี่ก็เขินแย่สิ....อย่านะ....อย่าช้า....เอ๊ย ไม่ใช่ อย่าทำพี่เลย
พี่ยังบริสุทธิ์อยู่นะ พี่จะเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้หญิงคนนั้น แฮ่ะแฮ่ะ" ไพรวัลย์พูดพลาง แต่เสน็คเฮด
โผล่ออกมาจากหัวอยู่รำไรๆ อย่างปิดไม่มิด
พลับพลึงค้อนคม แล้วทำตาชม้อย" พลับพลึงรู้นะ พี่รังเกียจพลับพลึงใช่ไหมล่ะ ว่าเป็นชาวป่าชาวดง
ไม่รู้ประสีประสา.......ไม่เหมือนแม่ผู้หญิงสวยๆในเมืองใช่ไหมล่ะคะ"
ไพรวัลย์รีบปลอบขวัญ"โอ๋ๆๆ ไม่จริงนะจ๊ะ น้องพลับพลึง พี่รักน้องคนเดียวๆๆๆ ไม่ขอข้องเกี่ยวใคร"
"ถ้่าอย่างนั้นก็กอดพลับพลึงสิคะ"เจ้าหล่อนออเซาะ ไพรวัลย์ซึ่งเป็นชายชาติเจ้่าชู้ แต่ชอบทำเล่นตัว มีรึ
จะปล่อยให้โอกาสผ่านเลยไป......รีบตอบสนองอย่างทันควัน แต่ทันทีที่ริมฝีปากชนกัน.....ไพรวัลย์ก็สะดุ้งเฮือก
"อ๊ะ..น้องพลับพลึง ทำไมฝันค้ม คม แฮ่ะ แฮ่ะ....สงสัยจะมีเขี้ยวเยอะสิเนอะ"
"ช่ายแล้ว.....นอกจากเขี้ยวเยอะ แล้ว ยังเล็บคมด้วยล่ะค่ะ" พลับพลึงตอบเสียงหวาน พลางข่วนแขน
ซ้ายของไพรวัลย์ดังแคว่กๆๆ"โอํย" ไพรวัลย์ร้องลั่น พลางสูดปากเบาๆ "เบาๆก็ได้จ้า น้องพลับพลึง อย่า
ดุเดือดนักซิจ๊ะ"
"แหม....ก็ได้อยู่กับพี่ไพรวัลย์ทั้งที......ต้องดุเดือดหน่อยซิคะ ฮิ ฮิ ฮิ" เจ้าหล่อนหัวเราะเสียงแหลม 
"ทำไมหัวของน้องพลับพลึงแปลกๆจ๊ะ พี่จับไม่เห็นมีผมเลย......"ไพรวัลย์ถาม พลางหันไปเห็นวิกผม
สีชมพูที่กองกะเท่เร่อยู่บนพื้นเต๊นท์
"อ๋อ.......ก็นั่นมันวิกผมนี่คะ....พี่ขา......" ไพรวัลย์ เริ่มสะดุ้ง เมื่อมีกลิ่นตุๆโชยออกมา...
"เฮ้...แล้วทำไมน้องพลับพลึงกลิ่นแปลกๆล่ะเนี่ย.....คล้ายๆกับ....."
"คล้ายๆกับซากศพใช่ไหมคะ.....พี่ขา....ฮิฮิฮิ" เสียงที่หวานฉ่ำเปลี่ยนไปเป็นเสียงห้าวและแหบห้าวเหมือน
เสียงผีร้าย................ใบหน้าที่ยิ้มหวาน เปลี่ยนเป็นใบหน้าเละตุ้มเป๊ะ....ตากลวงโบ๋ ฝันแหลมเปี๊ยบยาว
หัวล้านเป็นตะปุ่มตะป่ำ หน้าเกลียดหน้ากลัวยิ่งนัก
"อ๊ะ จ๊าก แกเป็นใคร....อ๊ากกก" ไพรวัลย์ร้องเสียงหลง รีบผละออกมาจากร่างนั้นอย่างทันใด
"ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ เจ้าไพรวัลย์ ข้าคือ มะกูด สมุนจอมปีศาจมันตรัยปลอมตัวมา......เจ้าทำความเคืองแค้น
ให้เจ้านายข้ามาก....มามะ มาอยู่ในอ้อมแขนของข้าซะดีๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ" มะกูดว่าพลางทำท่าเปิดอ้อม
แขน คล้ายๆหนังโฆษณายาดับกลิ่น........กลิ่นเหม็นเน่าโชยไปทั่วเต๊นท์
"พ่อๆๆๆ ตื่นๆๆๆ ช่วยด้วย..." ไพรวัลย์รีบกระโจนไปปลุกไชยยันต์ แต่เขานอนแน่นิ่งไม่ไหวติง....
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ เปล่าประโยชน์ เจ้าไพรวัลย์ ข้าได้สะกดพ่อของเจ้าด้วยกฤตยามนตร์ให้หลับเป็นตาย
เจ้าจะเรียกอย่างไรก็ไม่ตื่น ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ตามข้ามาไปถ้ำมรกตซะดีๆ แล้วท่านมันตรัยอาจจะไว้ชีวิต
เจ้า ฮ่าๆๆๆ"
ไพรวัลย์รวบรวมสติที่เหลืออยู่ คว้าปืนไนโตรเอ็กเปรสขี้นมาได้ แต่ขณะที่จะเล็งเป้านั่นเอง.....มะกูดก็
ใช้วิชากลิ่นอับพิฆาต พ่นใส่ไพรวัลย์ด้วยกลิ่นที่ไม่ได้อาบน้ำมากว่า 10ปี
"เอิ๊ก" ไพรวัลย์ร้องได้คำเดียวก็สิ้นสติสมประดี ปืนไนโตรที่ขึ้นลำไว้ยิงออกมาปังหนึ่ง "ปัง"
ทะลุพื้นเต็นท์ออกไปข้างนอก เจ้ามะกูดเท้าสะเอวมองไพรวัลย์อย่างอเน็จอนาถ แล้วจับหิ้วใส่บ่าออกไป
จากเต๊นท์"ไม่นึกว่าจะจับตัวได้ง่ายอย่างนี้...หึ งานหมูๆจริงๆ"
ทันใดนั้น หมูตัวหนึ่งก็วิ่งออกมาจากราวป่าดังคำของมะกูด มันวิ่งปรี่เข้ามาดังเสือร้าย ตรงมายังเต๊นท์
"อู๊ดๆๆ พ่อ ไขยยันต์ ตื่นเร้ว ลูกชายถูกลักพาตัวไปแล้วนะยะ อู๊ดๆๆๆๆ"
ไชยยันต์สะลึมสะลือ ลุกขึ้น เมื่อเห็นลูกชายถูกหามใส่บ่า เดินจากไป......
"หยุดๆๆ ปล่อยลูกชายข้าเดี๋ยวนี้นะ โอย...."ด้วยมนต์สะกดที่ยังค้างอยู่ ทำให้ไชยยันต์ลุกไม่ขึ้น
"หึๆๆ อยากได้ก็ตามมาเอาซี แบร้้ " เจ้าผีร้ายแลบลิ้นปลิ้นตาให้ ก่อนจะกระโดดดึ๋งเหมือนจิงโจ้
หายวับไปจากป่าโกงกาง.............
ไชยยันต์และหมูสมิงพากันมองตามไปอย่างตกตะลึง.........
 
 

จากคุณ : มันตรัย - [11 พ.ค. 18:23:55] 

หมูสมิงตายเกลี้ยงกระทู้แล้ว
อยู่ในกระเพาะสามีดิฉันย่ะ
หมูหวานคือสวีตตี้หลานของอาpriceไพรวัลย์จากอนาคต  อีตามันตรัย  อ่านเรื่องเดิมมั่งสิยะ 

จากคุณ : หมูหวาน - [11 พ.ค. 18:27:43] 

รู้สึกว่าพลับพลึงจะไว้ใจพูชายในคณะนี้ได้ยากเหลือเกินนะนี่ นะกระหังน้อยนะ

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [11 พ.ค. 18:33:19] 

หนูพลับพลึงจ๊ะ   พี่หมู(สุดที่รักของคุณชายกลาง)บอกแล้วไงจ๊ะว่า  ไว้ใจใครก็ไว้ใจไปเถิดจ้ะ  แต่คุณอาของพี่หมูน่ะอย่าไปเข้าใกล้แกเล้ย  _กก็เท่านั้น    แถมยังโหดเหี้ยมอีกด้วย 

จากคุณ : สวีตตี้ - [11 พ.ค. 18:38:54] 

พระเอก นางเอก พระรองหายไปไหนกันหมดแล้วคะนี่ 
ปล่อยให้ตัวประกอบละเลงกันหนุกหนานเชียว 

จากคุณ : พลับพลึง - [11 พ.ค. 18:45:33] 

หนูพลับพลึงจ๊ะ  ภาคนี้รักสามเส้าของคุณรพินทร์เธอขอพักไว้น่ะจ้ะ  ตามคำขอร้องของพ่อลูกหัวงูที่จะมาขอให้หนูเป็นนางเอกไงจ๊ะ  แบบว่าอิจฉาพี่กับคุณชายกลางจนทนไม่ได้น่ะจ๊ะ  พี่ก็เข้าใจพวกเธอทั้งสองนั้นน่ะจ๊ะ  หนูอย่าคิดมากเลยจ้ะ 

จากคุณ : หมูหวาน - [11 พ.ค. 19:05:49] 

ช่วงนี้หมูหวานคงเขียนยาวๆไม่ค่อยไหวค่ะ
แต่ย้ำค่ะย้ำ   รักคุณชายกลางสุดหัวใจค่ะ
ถึงจะเป็นอา(นอกไส้)หมูก็ไม่ช่วยหรอกค่ะ   กระทู้นี้เราสองคนเป็นคู่กันนี่คะคุณชาย 

จากคุณ : สวีตตี้ - [11 พ.ค. 19:09:13] 

รพินทร์ยังคงยึดยุทธศาสตร์เดิม หนุนอกอุ่น ๆ หอม ๆของใครไม่รู้ นอนหลับตาพริ้ม คอยพรรคพวกให้วาดลวดลายจนหมดเสียก่อน แล้วค่อยจัดการทีละคนทีละคน หึหึหึหึ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [11 พ.ค. 20:02:22] 

ย้อนเวลาไปนิดหน่อย ไชยยันต์สะดุ้งตื่น เหงื่อแตกซิก  สะบัดหน้าไล่ความมึนงง หูทั้งสองข้างอื้ออึงเหมือนถูก
ด่าจากรอบสารทิศ  พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นปิศาจร้ายอุ้มลูกชายของตนเดินหยองแหยงจากไปต่อหน้าต่อตา

ไชยยันต์ขยับจะลุกขึ้นแต่เหมือนกับแขนขาถูกตรึงไว้ด้วยอำนาจมืดทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้
เขาจึงระลึกถึงมหาฤาษีโกญทัญญะ  บัดดลเรี่ยวแรงก็กลับคืนมา จึงตะโกนเรียกเจ้าปิศาจร้ายออกไป

"เฮ้ ยู...เฮ้...หยุดก่อน ยูน่ะแหละ... เองน่ะแหละไม่ต้องหันไปมองหาใคร"

เจ้าปิศาจร้ายมะกูด (ชื่อน่ารักไม่สมกับตัว) หันมาทางนายทหารหนุ่ม
"ฮ่าๆๆๆ  โฮะๆๆๆ...ถ้าเจ้าคิดจะขัดขวางข้าละก้อ เปล่าประโยชน์...ข้ามีอิทธิฤทธิ์ระดับซีเนียร์แล้วนะเว้ย ไม่ใช่ขี้ๆ"
มันคุยแล้วแหงนหน้าหัวเราะก้องฟ้า
ไชยยันต์ควักพระเครื่องรางองค์ใหญ่ซึ่งเหน็บหลังไว้ออกมาชูให้มันดู  ครานี้เจ้ามะกูดถอยหลังกรูด แต่มือยังคง
เหนียวแน่นมิยอมปล่อยไพรวัลย์ซึ่งอุ้มอยู่บนบ่าง่ายๆ

"ถ้าแกไม่ปล่อยไพรวัลย์  ฉันจะเป็นคนส่งแกกลับไปนรกเอง คิดให้ดีเจ้าปิศาจร้าย"
"นี่เจ้าขู่ข้างั้นเรอะ..."  ปิศาจยังดื้อดึง  "โฮะๆๆๆ...ถึงตายอีกครั้งข้าก็ไม่ยอมปล่อยลูกชายเจ้าหรอก ปิศาจอย่าง
ข้าย่อมมีจรรยาบรรณในวิชาชีพ  ถ้ายอมแพ้ง่ายดายก็หมดฟอร์มน่ะซีเว้ย"

"ถ้างั้นเจ้าก็เตรียมตัวตายอีกครั้งได้แล้ว"
กล่าวจบไชยยันต์ก็กระโจนเข้าไปหามัน  ไม่ได้มีเวทย์มนตร์แก่กล้าอะไรนอกจากความเป็นห่วงไพรวัลย์เท่านั้น

เจ้ามะกูดร้องกรี๊ดลั่นเพราะกลัวอยู่เหมือนกันทั้งๆที่ไชยยันต์ยังไม่ถึงตัว มันหลับตาแน่นโบกปัดมือไม้พัลวันไป
หมดจนหมัดหลงหมัดหนึ่งกระแทกปลายคางไชยยันต์เข้าพอดี

ร่างนายทหารปืนใหญ่ผงะลอยละลิ่วกลับหลัง เขาน็อคตั้งแต่อยู่กลางอากาศ แต่หูก็ยังได้ยินเสียงเจ้าปิศาจ
หัวเราะมาอย่างหยันๆ
"ฮ่าๆๆๆ...คนจิตใจทรามเช่นเจ้า พระเครื่องรางก็ยังมิอาจคุ้มครองได้ ลาก่อนเจ้าชายสเน็คเฮด...โฮะๆๆๆ"
เสียงของปิศาจไกลห่างออกไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นความเงียบเข้ามาแทนที่
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [11 พ.ค. 21:20:31] 

นั่นไง ร่วงไปหนึ่งแล้ว จะมาคอยนับทุกครั้ง เหอเหอ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [11 พ.ค. 21:29:59] 

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าใดมิอาจคาดเดาได้
ไชยยันต์ค่อยๆเปิดเปลือกตา รอบด้านมืดมิดและเงียบเชียบ ไร้สรรพเสียงใดๆ  เขาพบว่าตัวเองนอนห้อยค้าง
อยู่บนเถาวัลย์ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

ความรู้สึกของไชยยันต์สัมผัสได้ถึงรัศมีแปลกประหลาด แผ่ออกมาอยู่ไม่ไกล
"ตื่นแล้วหรือพ่อไชยยันต์"
เสียงกังวานต่ำแต่ว่าใสได้ระดับดังแว่วมา ไชยยันต์หันหน้ามองหา

ร่างของนางไม้ลั่นทมนั่งห้อยศีรษะอยู่บนกิ่งไม้เบื้องบนมองมาที่เขา  ไชยยันต์ขยี้ตา
"นางไม้...นางไม้ช่วยเราไว้กระนั้นหรือ"
เธอยิ้มเยือกเย็นยิ่งนัก  "เราเพียงแต่ช่วยเท่าที่ช่วยได้...ดวงของท่านยังดีอยู่ มิเช่นนั้นแล้วเราเองก็คงช่วยท่านไม่
ได้เหมือนกัน...ไชยยันต์...เรามีอะไรจะคุยกับท่าน"
ไชยยันต์ขมวดคิ้วอย่างงุนงง  นางไม้หันศีรษะกลับขึ้นไป
เพราะเริ่มหน้ามืด ร่างเธอลอยช้าๆลงมานั่งที่กิ่งไม้ระดับเดียวกับร่างของไชยยันต์ที่นอนอยู่บนเถาวัลย์

"ท่านคิดยังไงกับพลับพลึงลูกสาวเรา"  นางไม้เอ่ยเข้าเรื่องทันทีไม่อารัมภบท
ไชยยันต์สะดุ้งเฮือกเกือบหล่นจากเถาวัลย์  เขาอึกอัก นางไม้จะเล่นงานเขาแน่แล้วไซร้  เธอช่วยเขาเพราะ
ต้องการฆ่าเขาด้วยมือเธอเองกระมัง

"เรามิอาจบรรยายความรู้สึกใดๆให้นางไม้ได้ฟังอีก...นางไม้ก็คงจะหยั่งรู้คำตอบใดๆได้จากดวงจิต
ของเราแล้ว เหตุใดจึงต้องถาม"
ลั่นทมหัวเราะเสียงกังวานสะท้านจนไชยยันต์ขนลุก
"ท่านไม่ต้องมาเล่นลิ้น เราถามท่านให้ท่านตอบมิใช่ให้
มาย้อนถามเราอีกครั้ง..."

เธอหยุดแล้วหลับตาถอนใจก่อนจะกล่าวช้าๆ
"พลับพลึงยังเด็ก โลกใบเล็กของเธอยังสดใส มีรอยยิ้มหัวเราะความเยาว์วัย มีความรักความจริงใจมีความฝัน
...อันนี้จำเขามาอีกทีตั้งแต่เด็กน่ะ...ท่านก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เหตุไฉนจึงมิอาจห้ามใจ"

ไชยยันต์ส่ายหน้า  "เราบอกท่านแล้วว่าไม่มีอะไรจะต้องพูดอีก...ท่านจะฆ่าเราก็ฆ่าเสียเดี๋ยวนี้"
ลั่นทมยิ้มเล็กน้อย  "เรามิอาจจะไปตัดสินชีวิตใครได้...แต่เรามีบางอย่างจะบอกแก่ท่าน...ท่านจงฟัง..."

ความเงียบเข้ามาแทนที่ชั่วขณะ ไชยยันต์ได้ยินแต่เสียงลมพัดหวีดหวิว เสียงใบไม้สะบัดแกรกกรากท่ามกลาง
ราตรีดำมืด
"ศึกใหญ่หลวงกำลังจะเกิด...ภัยพิบัติของมันถึงขั้นถนนฯต้องสั่นสะเทือนทีเดียว"  นางไม้กล่าวช้าๆ น้ำเสียงเย็นเฉียบ
"ศึกอะไรกันนางไม้...เราไม่เข้าใจ"
"ศึกสายเลือดระหว่างท่านกับบุตรชาย...ท่านคงจะไม่รู้กระมัง ขณะนี้บุตรชายชองท่านกำลังวางแผนการ
บางอย่างอยู่ในจิตใจ...ท่านเผลอเมื่อไหร่ สงครามแห่งดวงดาวก็ว่าได้จะอุบัติขึ้นทันที...กระทู้จะยาวเร็ว
มากและต้องเปลี่ยนบ่อยๆ ความล่าช้าจากการโหลดจะตามมา ผู้คนจะเริ่มเบื่อหน่ายและหันเหออกไปอ่านเรื่อง
อื่นเพราะเบื่อน้ำเน่า...ฉะนั้นแล้ว ท่านต้องหยุดสงคราม มีท่านเท่านั้นที่หยุดสงครามนี้ได้ ส่วนเจ้าบุตรชายของ
ท่านนั้นจำต้องปล่อยมันไปเพราะกู่ไม่กลับแล้ว จึงเหลือเพียงท่านเท่านั้นที่ยังมีสติ...หยุดยั้งภัยพิบัตินี้ได้"

ไชยยันต์บดกรามแน่น  "ไม่มีทาง เรารู้ว่าไม่มีทางที่เราจะทำอย่างนั้นกับบุตรชายของเรา...ท่านอาจจะเข้าใจผิด
ไปแล้วนางไม้"
เธอส่ายหน้ายิ้มด้วยมุมปาก  "เราทราบแล้วว่าท่านต้องดื้อเช่นนี้...ถ้าเช่นนั้น ท่านจงฟัง...เราขอให้ท่านเลิกคิด
เช่นนั้นกับลูกสาวเราได้หรือไม่...อย่างน้อยก็เพื่อลูกเราจะได้ไม่กลายเป็นโรคประสาทไป จากที่ปัจจุบันเป็น
โรคหวาดระแวง ผวาทุกครั้งที่เจอผู้ชายไปแล้ว"

ไชยยันต์หัวเราะออกมาได้เป็นครั้งแรก
"นางไม้มีอารมณ์ขันดีจริงๆ...เราเองก็ได้กล่าวไปแล้วว่ายินดีให้เจ้าไพรวัลย์มันเปลี่ยนแปลงอนาคตของมันไป
ตามเรื่อง...ส่วนตัวเราตอนนี้มีความสุขแล้ว แม้จะเป็นความสุขเล็กๆ ความสุขน้อยๆของพงษ์พัฒน์ก็ตาม"

"ท่านคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอไชยยันต์"  นางไม้เริ่มมีสีหน้าดีขึ้น
ไชยยันต์พยักหน้า  "ก็ใช่น่ะสิ...เราเติบโตมาด้วยการหลอกตัวเองมาเรื่อยๆ...ความสุขเล็กๆน้อยๆในชีวิตของ
เราก็ได้มาจากการคิดฝันเท่านั้น...ไม่บ้าก็บุญเท่าไหร่แล้ว"

นางไม้น้ำตาซึม  "โอ...เราไม่รู้จะกล่าวขอบคุณท่านอย่างใดถูกไชยยันต์...เอาเถอะ...เราจะมอบสิ่งนี้ให้แก่ท่านเป็นการตอบแทน ท่านห้ามปฏิเสธ"
แล้วนางไม้ก็ถอนใจนิดหนึ่งก่อนจะแก้เชือกรัดเอวออก ไชยยันต์มองตาปริบๆ

ลุ้นอยู่ครู่หนึ่งก็เห็นนางส่งคัมภีร์อะไรบางอย่างเล่มหนึ่งกับกล่องเล็กๆคล้ายนาฬิกาอีกหนึ่งชิ้นให้
"นิทานก่อนนอนจะช่วยให้ท่านนอนหลับฝันดี...ส่วนนาฬิกาปลุกนี่กันท่านหลับเพลินจนตื่นสาย"
นางพูดหน้าตาเฉย ไชยยันต์รับมาแล้วมองหน้านางไม้เหมือนไม่เชื่อว่านางจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้

"ขอบคุณนางไม้...จริงๆแล้วท่านไม่ต้องลำบากพกมาหรอก เราเลิกอ่านมานานแล้วหละ...แต่ เอ เล่มนี้ท่าจะ
สนุกแฮะ ภาพสวยทีเดียว...อะไรเนี่ย นกฮูกอะไรหว่าตัวดำๆหน้าตาซื่อบื้อกวนดีชะมัด"
ไชยยันต์พลิกดูทีละปึกสองสามทีก็หมดเล่มแล้วพินิจพิเคราะห์นาฬิกา
"โอ...นาฬิกาซานริโอ้ซะด้วย คิตตี้แคทกับกบเคอร์มิท"
"เขาเรียกเคโระย่ะ...ทั้งสองชิ้นนี้ท่านโปรดรับไว้เถอะไชยยันต์ เราขอบคุณท่านอีกครั้ง"
นางไม้กล่าวแล้วลอบถอนหายใจโล่งอกที่ไม่ต้องเสียสละอะไรมากไปกว่านี้ เธอยิ้มสดใส

"เอาละ... เราไปละไชยยันต์ ขอให้ท่านนอนหลับฝันดีและอย่าหลับเพลินล่ะ"

แล้วร่างของนางไม้ลั่นทมสีชมพูก็ค่อยๆเลือนหายไป
รอบด้านค่อยๆสว่างขึ้นทีละน้อย ไชยยันต์รู้สึกสะลึมสะลือ พลันนาฬิกาปลุกก็ร้องเสียงดังลั่น เขาพลิกตัวก็พลัดตกจากเถาวัลย์หล่นลงพื้นดังตุ้บ
หันมองรอบกาย มันเป็นเวลาเช้าตรู่แล้ว...เหตุการณ์เมื่อครู่มันเป็นความฝันหรือความจริงกันแน่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจ
พลันมองเห็นหนังสือนิทานก่อนนอนกับนาฬิกาปลุกสีสวยในมือ 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [11 พ.ค. 22:44:24] 

ขอย้อนเรื่องราวไปทางด้านคุณหญิงดารินหน่อยนะคะ 
เพราะตอนนี้เจ้ามันตรัยไม่สนใจเธอซะแล้ว มัวแต่จะเคลมพลับพลึงอีกคน
......
....มันตรัย สามารถติดตามมาถึงเรือนไม้สักได้ในเวลาอันรวดเร็วนั้น ก็เพราะมันตรัย
ได้รับข่าว จากผีดิบบริวารที่ติดตามแสงโสมมาว่า ขณะนี้ได้พบกับรพินทร์ อาการย่ำแย่
ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อพระเอกย่ำแย่ ผู้ร้ายต้องรีบมาซ้ำเติม มิฉะนั้นก็ไม่สมกับที่เป็นผู้ร้ายน่ะซิ
แต่ก็เป็นวาสนาของมันตรัย เพราะเมื่อมาถึงที่ตั้งของเรือนไม้สัก ก็ได้พบกับนางในดวงใจ
จึงคว้าตัวมาซะก่อน ส่วนรพินทร์ ไพรวัลย์นั้นก็ยกให้กับแสงโสม เลขา/ประชาสัมพันธ์ เพราะ
ขืนเข้าไปจัดการกับรพินทร์ ในเวลานี้แสงโสมคงไม่ยินยอมที่จะให้ทำร้ายชายอันเป็นที่รัก
ของเธอแน่นอน หากมันตรัยยังดื้อดึงแล้วไซร้ การกระทำในครั้งนี้ย่อมนำไปสู่การขัดแย้ง
ครั้งยิ่งใหญ่ของทั้งสองฝ่าย เมื่อมันตรัยชั่งน้ำหนักดูแล้วก็เห็นว่าไม่คุ้มค่าที่จะขัดแย้งกับ
แสงโสมในเวลานี้ (เพราะผู้ร้ายเรื่องนี้พรรคพวกน้อยง่ะ ขืนแตกคอกันเอง มีหวังฝ่าย
พระเอกตามมาสกรัมยับเยิน) จึงได้นำตัวดารินแยกกลับมายังถ้ำมรกต

เมื่อทั้งสองก็เดินทางบรรลุถึงถ้ำมรกต มันตรัยได้จับดารินไปพักยังถ้ำสไปรท์ที่พักใน
คราวก่อนนั่นเอง แต่คราวนี้ได้เรียกนักออกแบบภายในมาตบแต่งให้สวยงาม สะดวกสบาย
ขึ้นมาก ส่วนมันตรัยนั้นบริวารผีดิบได้มารายงานว่าเซลล์ จากบริษัทจำหน่ายน้ำหอมชั้นนำ
ได้นำตัวอย่างน้ำหอมกลิ่นใหม่มาเสนอ จึงได้แยกจากไปพบกับเซลล์...

ส่วนดาริน เมื่อต้องอยู่เพียงลำพังคนเดียว ความคิดก็เริ่มเล่นงาน 
ทำไมนะ ทำไม อุตส่าห์ ติดตามรพินทร์มาตั้งกี่ภาคด้วยความรัก แต่ทำไมรพินทร์
ไม่เห็นถึงความรักที่น้อยมีให้รพินทร์เลยหนอ กลับไปอี๋อ๋อกับยัยถ่านไฟเก่าอีก  ช้ำนัก
พี่กลาง อีกคน ในภาคหนึ่งอุตส่าห์เซ้าซี้กับพี่ใหญ่จนติดตามไปช่วยถึงคุกมรกตนคร 
ด้วยความลำบากลำบน แต่ทำไมมาคราวนี้ จึงมัวแต่ไปหลงไหลได้ปลื้มในตัวธิดาช้าง
จนลืมน้องสาวคนนี้ได้หนอ พี่ใหญ่ก็มัวแต่เตรียมตัวเอ็นท์คงจะมาช่วยไม่ได้
หลานไพรวัลย์กับตาไชยยันต์ ก็มัวแต่จะหวังเคลมยายหนูพลับพลึง 
ตาไชยยันต์หนอ มัวแต่จะทำตัวเป็นหัวอสรพิษ จนเมย์หนีไปคนหนึ่งก็ยังไม่สำนึก

ยิ่งคิดก็ยิ่งช้ำ ใจหนึ่งนั้นก็อยากประชดทุกคนยอมเจ้ามันตรัยให้รู้แล้วรู้แร่ดไปเลย
ส่วนอีกใจนั้นยังไม่สามารถตัดอกตัดใจจากรพินทร์ได้ซักที 
 
 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [12 พ.ค. 07:52:15] 

มันตรัยเอ๊ยมันตรัย   อย่างไรๆก็อย่าทำคุณอาเธอถึงตายเลยนะ  เดี๋ยวน้ำตาสาวๆเค้าจะท่วมถนนฯเอา  เอิ้กๆๆ
เอ  พลับพลึงจ๋า  มันตรัยท่านรับหนูเป็นบุตรบุญธรรมแล้วนี่จ๊ะ  เธอไม่ได้มาเคลมหรอกจ้า  คงยังรักดารินแน่นเหนียวนะจ๊ะ 

จากคุณ : สวีตตี้หมูหวาน - [12 พ.ค. 08:09:30] 

พี่หมูหวานขา เจ้ามันตรัยก็ไว้ใจไม่ได้หรอกค่ะ ไปอ่านข้อความที่ 27 ดูซิคะ
ยังคิดจะเลี้ยงต้อยพลับพลึงเลยนะคะ แต่พลับพลึงยอมให้เลี้ยงด้วยเอ้า
ไปขูดวิชา ขูดทรัพย์สมบัติมาก่อน หลังจากนั้นค่อยชิ่งง่ะ

ลุงรพินทร์ นั่งบนภูอีกแล้วหรือคะ...แต่คราวนี้ระวังหน่อยนา สมาชิกเยอะ
เดี๊ยะก็โดนลากลงมาหรอกค่ะ
 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [12 พ.ค. 08:19:54] 

คิดถึงคุณชายกลางจังเลยจ้ะ    ตื่นเสียทีสิจ๊ะ
น้องพลับพลึงจ๋า   ไงๆมันตรัยเธอก็ไม่ร้ายเท่าคุณอาของพี่หรอกจ้ะ    นี่พี่ว่าจะเอาตัวแกกลับไปปี3000นะจ๊ะ   แต่ทิ้งคุณชายไปไม่ลงนี่น่ะสิจ๊ะ 

จากคุณ : สวีตตี้ - [12 พ.ค. 09:28:54] 

“ เหอๆๆๆๆ ”

เสียงหัวเราะดังลั่นอย่างสะใจดังก้องถ้ำ  อับดุลมันตรัย  เอ๊ย  มันตรัย (เฉยๆ)  ยืนจังก้าหัวร่อลั่น
อยู่อย่างลำพองในชัยชนะ  ข้างกายมีเจ้ามะกูด  ลูกกะจ๊อกตัวสำคัญยืนกุมเป้าเอาหน้าอยู่ 
ตรงพื้นเบื้องหน้าของอมนุษย์ผู้ที่น่าจะจมนรกสันดาปไปตั้งเนิ่นนานแล้วนั้น  มีร่างของหนุ่มหล่อ
ประจำกระทู้ถูกมัดมือมัดเท้าและอุดปากกลิ้งอยู่เหลือแต่นัยน์ตาปริบๆ  มันตรัยหัวเราะจนสาแก่ใจ
แล้วยกมือขึ้นโบกวูบเป็นสัญญาณให้แก่ลูกน้องตัวเอ้   อีกฝ่ายคว้าดาบหัวตัดออกมายาวเฟื้อยสืบเท้า
เข้าไปอย่างหมายมั่น…

พลั่ก  ! 

“ โอ๊ย  นาย  มาเตะผมทำไมเนี่ย  อูยยย ”   มะกูดยักแย่ยักยันลุกขึ้นมาอุทธรณ์ลั่น   มันตรัยตวาดแว้ด

“ ข้ายกมือเป็นสัญญาณให้แกเอาผ้าปิดปากมันออกว๊อย  จะได้เล่นบทเจรจา   ไม่ใช่ให้ไปเอาชีวิตมัน
คนที่จะลงมือนั้นต้องเป็นข้า  มันตรัยผู้เป็นนายของเองเท่านั้น  จำใส่กะลาหัวไว้ด้วย  จะได้ไม่ต้อง
เจ๋อทำหน้าที่เกินบทอีกต่อไป ”

“ ไม่ต้องไปกราดเกรี้ยวกับลูกน้องหรอก  มันตรัย  เราเจรจากับเจ้าได้ด้วยตัวของเราเอง  ไม่ต้อง
ลำบากลำบนถึงเจ้า  หรือลูกน้องของเจ้าหรอก ”

มันตรัยและมะกูดหันขวับไปทางต้นเสียงทันที  ณ. ที่นั้นเอง  ไพรวัลย์ อนันตรัย  ยืนอย่างโดดเด่น
เป็นสง่าหน้าด้านๆ  อย่างที่เคยทำมาแทบทุกกระทู้ตามสถิติที่ผ่านมาไม่ว่าเขาจะถูกจับมัดมือมัดเท้า
อุดปากหรือแม้แต่ถูกขังคุกมืด ทว่าสุดท้ายก็ยังหนีออกมาทำความปั่นป่วนให้กับชาวบ้านได้ราวกับ
เขาเป็นศิษย์เอกของคอปเปอฟิลล์   จนชาวถนนฯชักจะหมั่นไส้เขากันถ้วนหน้า  แต่ถึงกระนั้นก็เหอะ
ขืนรอให้มีใครมาแก้บทให้ คงจะคอยเงก    ไหนๆ ก็ไหนๆ ละกัน  หยวนๆ น่า…เนอะ

เขาบิดกายอย่างเมื่อยขบเพราะถูกจับมัดมาเป็นเวลาเนิ่นนานดัดคอแล้วเอี้ยวตัวมองไปรอบๆ  ถ้ำศิลาแห่งนั้น
แล้วเอ่ยออกมาเปรยๆ

“ มันตรัยเอย  จนแล้วจนรอดชาวกระทู้เขาไปไหนต่อไหนกันแล้ว  ท่านยังอาศัยอยู่ในถ้ำ   มีลูกน้อง
หัวทึบๆตัวเหม็นสาบ  ท่านเองก็ไม่เคยได้อาบน้ำฟอกสบู่ถูขี้ไคล  ที่ท่านจับคุณหญิงดารินมาได้
กี่ครั้งกี่คราคุณเธอก็ไม่ยอมตกลงปลงใจกับท่านเสียทีกลับเล็ดรอดออกไปได้ทุกทีนั้น   ไม่ใช่อะไร
หรอก แต่เป็นเพราะนางรังเกียจกลิ่นกายท่านที่อยู่มาเป็นแสนๆ ปีไม่เคยรู้จักใช้โรลออนหรือแม้แต่
สเปรย์ระงับกลิ่นตัว   ยิ่งลูกน้องของท่านยิ่งย่อหย่อนสมรรถภาพ  ทำอะไรไม่เคยสำเร็จแถมยังถูก
เราหลอกให้อุ้มมาถึงถ้ำอีก  อิ อิ   น่าสงสารท่านเสียนี่กระไร ”

มันตรัยว้ากเพ้ย

“ หนอยเจ้าหนุ่มลูกคางใส   สูจะมีกลเม็ดเด็ดพรายอย่างไรก็งัดมาใช้กับตูได้เลยมิต้องพูดมากมาย
ขี้เกียจอ่าน  เปลืองกระทู้โว้ยรู้ไหม ”

“ ใจเย็นๆ น่า ”  ไพรวัลย์ยกมือห้ามปรามด้วยท่วงท่าปลอดโปร่ง   “ ที่เรามาในวันนี้มิได้มีเป้าหมายมา
ปะทะกับท่านหรอก  เราเพียงแต่จะมาแก้ข่าวคราวอันหนาหูผิดๆ พลาดๆ เกี่ยวกับตัวเราเสียที 
ที่แล้วมานั้นเราถูกใส่ไคล้และป้ายสี  ให้กลับกลายเป็นหนุ่มชั่วช้าลามก  และล่าสุดถึงขนาด
เป็นตัว แพร่เชื้อไวรัสเลิฟบั๊ก ทำให้เกิดเอาท์เบรคอย่างวุ่นวายจนชาวเพชรพระอุมาบนถนนนักเขียน 
พากันเบือนหน้าหนีไปตามๆ กัน  และเราก็ล่วงรู้มาว่า
ท่านคิดจะกำจัดเราเพราะนังหนูพลับพลึง
สีชมพู  ผู้เปรียบเหมือนหลานบุญธรรมที่ท่านคิดจะเลี้ยงต้อย  ใช่หรือไม่ ”

“ หรือสูจะปฏิเสธว่าไม่จริง ”  มันตรัยหัวเราะเยาะหยัน   “ กระทู้ของสูที่ส่งมานั้นหมิ่นเหม่ถึงขนาด
นั้นยังจะแก้ตัวปฏิเสธอีก  อีกอย่าง  นังหนูพลับพลึงนั้นต้องตกเป็นของมันตรัยตูข้าอย่างแน่นอน
ด้วยเดชมหาคัมภีร์มายาวินแห่งตู..”

ไพรวัลย์ส่ายหน้าแช่มช้า  “ ท่านเข้าใจผิดแล้ว  มันตรัย  เรานั้นมิได้มีใจฝักใฝ่สตรีแม้แต่นางเดียว
ในกระทู้นี้  อีกประการนั้น  เราเองหวงแหนความบริสุทธิ์ที่ไม่ค่อยจะผุดผ่องของเรายิ่งกว่า 
เจ้าหนุ่มแบ็คสตรีท บอย  คนนั้นเสียอีกนะท่าน  ทว่าเราชมชอบผลักไสให้ผู้อื่นยืนหมิ่นเหม่อยู่
ริมขอบเหวเพื่อความสนุกสนานสะใจของเราเท่านั้น  หารู้ไม่ว่าจะกลับกลายเป็นความฝันเพ้อเจ้อ
ไร้สาระของเราเอง  ทำให้คนอ่านหลงอ่านเสียจนแทบล้มประดาตาย สุดท้ายก็แค่ฝันไป 
เหมือนๆ กับนิยายโดราเอมอน   เราเริ่มเหนื่อยหน่ายกับการยัดเยียดบทบาทให้ผู้อื่น  และสุดท้าย กลับกลาย 
เป็นความว่างเปล่าเสียแล้ว   กระทู้ของเราเองก็ค้างๆ คาๆ จนแฟนๆ ระอา  ขืนปล่อยไว้ให้เนิ่นนาน
ค่านิยมในตัวเราคงตกวูบยิ่งกว่าหุ้น Nasdaq   เอาละ…อย่าให้เราต้องพูดพล่ามทำเพลงกันยาว
ที่เรามาหาท่านวันนี้ก็เพื่อตกลงอะไรบางอย่าง ”
 

“ สูยังจะมีทางเลือกอื่นใดอยู่อีกหรือ  นอกจากเป็นทาสรับใช้อันซื่อสัตย์ของตูข้า  ในเมื่อสูได้เหยียบ
กรายเข้ามาในดินแดนอันเป็นของตูข้าเช่นฉะนี้แล้ว ”

มันตรัยขู่ฟ่อราวจงอาง  นิ้วเหี่ยวคล้ำของมันยกขึ้นชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างกราดเกรี้ยว  ทั้งที่ในใจนึก
ประหวั่นและพรั่นพรึงในลูกบ้าทะลุโลกแหกกระทู้ของไพรวัลย์ อนันตรัย อย่างที่ไม่ต้องท้าพิสูจน์
ว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้  มุทะลุดุดันและระห่ำไร้เหตุผลยิ่งกว่าแรดโทนยามอารมณ์ฉุนเฉียว  เจ้าเล่ห์เพทุบาย
ยิ่งกว่าเสือสมิงกินคนมาเป็นร้อยศพ  และลื่นไหลจนจับไม่ติดยิ่งกว่างูเหลือม 

ไพรวัลย์ส่ายหน้าอีกคราทั้งๆ ที่เริ่มจะเมื่อยคอ 

“ มันตรัยเอย  เราขอบอกกับท่านเป็นครั้งสุดท้าย  ว่าตัวเรามาตกลงกับท่านอย่างสันติวิธี   เราเอง
ต่อจากนี้จะก้มหน้าก้มตาเดินป่าไม่ดึงใครเข้าซีนมาร่วมกับเราอีกหากเขาไม่ยินยอมพร้อมใจ 
และนังหนูพลับพลึงนั่นก็เหมือนกัน  ที่เรามาในครานี้เพื่อแก้ไขอนาคต   เราเองเป็นผู้รักอิสระอย่างยิ่ง 
และเปิดเผยจนเสรีอย่างยิ่ง   หากนางอยากจะเป็นเด็กน้อยอยู่เช่นนี้ก็เป็นเรื่องของนาง  หากนางจะตกลง
ปลงใจกับเรา   ก็แล้วแต่หัวใจของนางเองเถิด  เราเองก็มีทางเดินของเรา   และคนอื่นๆ ก็มีทางเดิน
ของเขาเช่นเดียวกัน   หากมีโอกาสวาสนา  เราคงได้พบพานกันอีกในวันข้างหน้า  มิต้องกังวลไปดอก ”

มันตรัยมองไพรวัลย์อย่างพิจารณา  แล้วแสยะยิ้มเล็กน้อย  เอ่ยออกมาอย่างไม่ยินยอมเชื่อใจ

“ ที่สูพูดมาสำนวนราวหนังจีนกำลังภายใน  สูจะเอาสิ่งใดมายืนยันให้ตูแน่ใจว่าสิ่งที่สูพูดนั้น
เป็นความจริงมิหลอกลวงให้ตูต้องงมงายเป็นรอบที่ห้าพันหกร้อยสิบเก้าเล่า ”

ไพรวัลย์ยิ้มมุมปากน้อยๆ  อย่างลึกลับ

เรามิมีสิ่งใดมายืนยัน  คำพูดของเราย่อมเป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ดีพอในภายภาคหน้า  เอาละ  เราเปลืองน้ำลาย
ไปหลายลิตรแล้วในการมาครั้งนี้   ลาก่อน..มันตรัย   แล้วพบกันใหม่เมื่อเพชรพระอุมาต้องการ…

ขาดคำ  ร่างของไพรวัลย์ก็หายแวบไปจากถ้ำเอาดื้อๆ   ราวกับมีเวทย์มนต์  มันตรัยยืนตะลึงนิ่ง 
รู้ได้ด้วยจิตตานุภาพว่าเจ้าไพรวัลย์ใช้คาถาเดินลัดระยะทางเดินหนีไปซึ่งๆ หน้า  ซึ่งหากมันจะ
ติดตามก็ไม่ยากเย็นอะไรนัก  ทว่าคำพูดของเจ้าหนุ่มน้อยนี่สิ  ที่ทำให้มันตรัยต้องคิดหนัก…

ตามไหม..  นาย    มะกูดกระหืดกระหอบถามขึ้นมา   แต่มันตรัยยกมือห้าม

ปล่อยมันไปก่อน  เองไม่ต้องรีบร้อน  อ้ายหนุ่มนี่จะหาตัวมันเมื่อไหร่ก็ไม่ยากหรอก แต่จากที่มันพูดมา
ทำให้ข้าคิดอะไรได้บางอย่างแล้วละ

อะไรหือม์  นาย    ขี้ข้าประจำตัวของมันตรัยถามอย่างสงสัย  พลางเกาหัวแกรกๆ  ทว่ามันตรัยหันกาย
จากไปอย่างไม่เอาใจใส่  เพราะมีเรื่องหนึ่งที่มันจะต้องใคร่ครวญอย่างละเอียดก่อนตัดสินใจ   …

แล้วมันตรัยก็เก็บตัวเข้าห้องทำงานในถ้ำศิลาเงียบหายไปหลายชั่วโมง
 

….
 
 

จากคุณ : ไพรวัลย์ - [12 พ.ค. 10:17:32] 

อ้าว  อาprice  จะกลับไปคนเดียวเหรอ
เอาๆๆ  เด๋วสวีตตี้อ้อนวอนคุณชายเรียบร้อยถ้าเธอยอมตามกลับไป  หมูจะไปด้วยนะ  เอ๊  จะสะสางได้จริงเร้อ  กระทู้น่ะ เอิ้ก 

จากคุณ : หมูหวาน - [12 พ.ค. 10:41:57] 

ท่านมันตรัย  สวีตตี้รู้ว่าท่านออนไลนือยู่นะเจ้าคะ  แค่เจออีตาคุณอาท่านจะซึมไปเลยเหรอเจ้าคะ 

จากคุณ : สวีตตี้หมูหวาน - [12 พ.ค. 10:44:04] 

เฮ้ย  คุณหญิงอย่าพึ่งคิดยอมมอบอะไรต่ออะไรให้เจ้ามันตรัย .... เท่าที่ผ่านมาผมทดสอบน้ำใจคุณหญิงน่ะ  คุณพนมเทียนไม่ได้บอกเรอะว่า ผมตามคุณหญิงมากี่ชาติแล้ว..ตามผมอีกสักสี่ห้ากระทู้จะเป็นไปในน้า ในความรักต้องมีความพยายาม..... 

พอกระทู้ที่สามล้านห้าแสนฝ่า ๆ ผมก็จะกลับมากินก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋กับคุณหญิงเองแหละ เอาน่าตามหน่อยนะครับ  ผมเปล่าอี๋อ๋อกับคุณแสงโสมนา ผมยังหลับไหลไม่ได้สติอยู่เลย.....เพียงแต่ว่าใครไม่รู้เอาตักนุ่ม ๆมารองหัวผมไว้เท่านั้นเอง  ผมสลบผมจะไปรู้เรื่องอารายล่ะครับ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [12 พ.ค. 10:53:59] 

               มันตรัยนั่งเอาเท้าก่ายหน้าผาก ใช้หัวคิดอยู่นาน ประมาณ3นาทีก็คิดอะไรออกมาได้
"เหอ เหอ เหอ ที่แท้มันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง โธ่เอ๊ย เจ้าไพรวัลย์ ข้าไม่รู้
ว่าเจ้าน่าอนาถขนาดนี้"
มันตรัยรำพึงกับตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่ ที่สะท้อนภาพหนุ่มหล่อ 
เข้ม ผมยาว สไตล์ เม็กซิกัน นั่งขมวดคิ้วอยู่ด้วยความกังขาในจิตใจ
"เจ้าไพรวัลย์มันคิดจะเดินออกนอกเส้นทางป่า และการต่อสู้ที่ถนนฯแห่งนี่รึ.......หรือว่ามันจะเหนื่อยล้ามานานนักแล้ว โอ้ นี่หรือ สปิริต!"
ทันใดก็มีภาพแฟลชแบ็คปรากฏออกมายังกะในหนังไทยตอนนางเอกรำพึงถึงความหลัง
(วงเล็บ ต้องเป็นภาพโทนซีเปีย) เมื่ออดีตไม่กี่ร้อยปีที่ผ่านมา.....
"มันตรัย มันตรัย มาเล่นกันเถอะ" เด็กชายตัวน้อย ใส่โจงกระเบน มัดผมจุก วิ่งไปมาในทุ่งหญ้า
"เดี๋ยวซี่ พ่อไพร รอตรัยด้วย....ตรัยวิ่งไม่ทัน" เด็กชายตัวเล็กๆแก้มยุ้ยขาวเป็นสำลี แต่ใส่เครื่องประดับเหมือนเป็นหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์วิ่งตามไปติดๆ
"ฮ่าๆๆๆ เจ้าตรัยขี้แย.....ขี้แย ขี้มูกขี้ตากรัง จ้างก็วิ่งไล่ไม่ทันเรา ฮ่าๆๆ" เด็กชายชื่อไพรวิ่งอ้าปากกว้างจู๊ดๆๆหนีไป
เด็กชายตรัย วิ่งไล่ตาม ก่อนที่จะสะดุดขาตัวเองล้มดังป้าบ
"ฮือๆๆๆ พ่อไพร รอเราด้วย" 
" ทำไมวิ่งไม่ทันเรา เจ้าเป็นหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์เมืองพุกามแท้ๆ"
พ่อไพรขมวดคิ้ว หยุดวิ่ง หันมาแลบลิ้นใส่
"ฮือๆๆ เราได้แต่ขึ้นเสลี่ยงไปไหนมาไหน ไม่ได้วิ่งเล่นเป็นอิสระอย่างเจ้านี่นา ได้โปรดเถอะพ่อไพร สอนเราวิ่งเล่น
บ้างได้ไหม?"
เด็กชายชื่อไพรทำหน้าตาเหมือนสงสาร หันกลับมาหามันตรัยวัยเด็กอย่างเชื่องช้า
"งั้นตามเรามา....เราจะพาไปดูเขารบกันที่อยุธยา" เด็กน้อยพากันจูงมือไปตามทางหุบเขาสูงขัน ข้ามน้ำ ข้ามทะเล และหนองน้ำจนกระทั่งเติบโตมาด้วยกัน
นั่นเป็นเรื่องราวในชาติที่แล้วของ ไพรวัลย์ อนันตรัย
"เฮ้อ" มันตรัยถอนใจ
"ชาติที่แล้วเจ้าช่างกล้าหาญนัก ทำไมชาตินี้เจ้ากลับยอมแพ้และหันหลังหนีง่ายๆนะ ไพรวัลย์" 

จากคุณ : มันตรัย - [12 พ.ค. 11:04:08] 

เอ   มันตรัยนี่ท่าจะติดทมยันตีมากกว่าพนมเทียนนา

คุณอาคะ   อย่าทิ้งหลานไว้คนเดียวสิคะ 

จากคุณ : สวีตตี้ - [12 พ.ค. 11:20:09] 

สวีตตี้ลุกนั่งเหงื่อผุดเต็มหน้า     สังหรณ์บอกเธอว่าคุณอาของเธอจะหนีเธอกลับไปปี300เสียแล้วหรือ    โธ่  น้อยอกน้อยใจอะไรนักหนา   แค่โดนรุมว่าลา_กแค่นี้เอง       แล้วนี่เธอจะทำกระไรดี    ห่วงคุณชายกลางที่รักก็ห่วง   แต่จะปล่อยให้คุณอากลับไปคนเดียวได้หรือ 

จากคุณ : หมูหวาน - [12 พ.ค. 11:33:22] 

หลายยุคเจงๆ
ปี3000นะไม่ใช่300 เฮ้อเหนื่อย 

จากคุณ : หมูหวาน - [12 พ.ค. 11:35:10] 

คุณหมูหวานก๊าบบ อารมณ์มันพาไปนะก๊าบ อิอิ 

จากคุณ : มันตรัย - [12 พ.ค. 13:40:24] 

มาละเลงต่อจ๊ะ ...

ตัดภาพกลับมาทางด้านพลับพลึงซึ่งกำลังเกิดอาการประสาทอ่อน ๆ เนื่องจาก
เจอหัวสเนคเฮ้ดหลายหัวจนมึน สุดท้ายจึงเลือกใช้วิธีที่แสงโสมแนะนำคือเรียก
วิญญาณพ่อพลายของเธอให้มาปรากฎร่าง
"กระหังน้อย หาธูปให้พลับพลึงได้ยัง เอามาแค่ดอกเดียวนะ ไม่ต้องสามดอก 
พลับพลึงไม่ได้นำมาไหว้พระ"
"ธูปอันนี้ได้ไหมครับ ท่านพลับพลึง" 
"หา กระหังน้อยทำไมมันใหญ่นักล่ะ"พลับพลึงร้องเสียงหลง เพราะธูปที่กระหังน้อย
นำมาให้นั้น ใหญ่ขนาดเท่ากับธูปที่หนังจีนทางทีวีใช้กันนั่นเอง
"ก็พบแต่ขนาดนี้ นี่ครับ ใช้ไม่ได้หรือครับ"
"ได้ ช่างมันเถอะ เอ้าจุดเร็วเข้า"

หลังจากที่ธูปดอกใหญ่ไหม้ไปได้ชั่วครู่ เบื้องหน้าพลับพลึงก็ปรากฎร่างของหนุ่มหล่อ
หน้าตาคมคาย ร่างสูงใหญ่ ล่ำสัน เท่ห์ไม่แพ้หนุ่มใด ๆ ในเรื่องนี้แม้แต่คนเดียว (สรุป
แล้วเรื่องนี้ไม่มีหนุ่ม ๆ คนไหนขี้เหร่ ซักคน)
"โห หน้าตาเหมือนท่านพลับพลึงเป๊ะเลย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพ่อกัน ลูกกัน" กระหังอุทาน
"พ่อพลาย พ่อพลายจ๋า" พลับพลึงลุกขึ้นวิ่งไปหาร่างหนุ่มมาดเท่ห์เบื้องหน้าทันที
แต่ภาพที่กระหังน้อยอาร์โนลด์ ได้เห็นนั้นคือร่าง น้อย ๆ ของพลับพลึงสีชมพูวิ่ง
ทะลุผ่านร่างหนุ่มมาดเทห์คนนั้นไปยังเบื้องหลัง
พลับพลึงหันกลับมามองพ่อพลายของเธอด้วยสีหน้า งง งง ไม่เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น
"พลับพลึงลูกรัก ตอนนี้อิทธิฤทธิ์ของพ่อยังไม่กล้าแข็งเพียงพอที่จะปรากฎร่าง
ให้จับต้องได้อย่างมนุษย์ธรรมดาทั่วไป เราคงคุยกันได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นเอง
ลูกรัก" เจ้าพลายกล่าวด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเศร้าสร้อย
"ช่างเถอะจ๊ะ พ่อจ๋า แค่ได้เห็นหน้าพ่อ พลับพลึงก็พอใจแล้วจ๊ะ" พลับพลึงเลือกที่จะ
พอใจในสิ่งที่ตนพึงจะได้รับ จากนั้นก็เล่าถึงเรื่องราวที่กำลังโดนสเนคเฮ้ดทั้งหลาย
ไล่ล่าอย่างไม่ลดล่ะ
"โธ่ ยายหนูของพ่อ หนูน่ะยังเด็กนัก  ต่อให้หากลเม็ดเด็ดพลายมาทำให้โตอย่างไร
มันก็ต้องเป็น ไปตามลำดับขั้นตอนอยู่ดี กว่าที่หนูจะเป็นตัวเต็มวัยได้ พูดง่าย ๆ
ก็คือ ถ้าจะใครอยากจะได้หนูเป็นคู่ล่ะก็ ยังต้องเลี้ยงต้อยกันอีกนานนน ถ้าหนูยัง
กังวลเรื่องนี้อีก พ่อจะบอกอะไรให้สักอย่างเข้ามาใกล้ ๆพ่อซิ" 
พลับพลึงเดินเข้าไปจนใกล้ เจ้าพลายจึงกระซิบบอกแผนการบางอย่างให้

"ว้าววว จริงซิพ่อจ๋า ทำไมพลับพลึงคิดเรื่องนี้ไม่ออกนะ เสียชื่อลูกสาวพ่อหมดเนอะ"
สนทนากันไปจนกระทั่งธูปหมดดอก เจ้าพลายจึงต้องจากไป

"พ่อพลายของท่านพลับพลึง แนะนำอะไรมาหรือครับท่านพลับพลึง"
"น่ากระหังน้อย แล้วจะเล่าให้ฟังทีหลัง แต่ตอนนี้พลับพลึงเปลี่ยนใจแล้วนะ
ไม่ส่งกระหังน้อยไปโรงเรียนแล้วล่ะ อยู่กันที่นี่ต่อไปน่ะดีแล้ว แต่ตอนนี้เราก็
ไปฝึกกังฟูกันต่อเถอะ..." 
พลับพลึงกล่าวออกมาด้วยความสบายใจ (ทั้ง ๆที่ความจริงยังนึกมุขไม่ออกซะ
ด้วยซ้ำว่าเจ้าพลายบอกอะไรไว้ นึกเมื่อได้เมื่อไหร่ก็ค่อยว่ากันไป)
ว่าแล้วชักชวนกระหังน้อยไปฝึกกังฟูกันต่อ    ย้ากกกกกกก....
=====================================
เฮียไพรวัลย์ที่รัก ทำไมหนีกันไปง่าย ๆ อย่างนี้ล่ะคะ อีกไม่นานพลับพลึงก็โตแล้ว
รอหน่อยน่า วงจรชีวิตก็ต้องเริ่มจากตัวหนอน แล้วไปเป็นดักแด้ ก่อนที่จะกลาย
เป็นผีเสื้อแสนสวยต่อไปซิ 
ระยะนี้เฮียก็ปลดพระเอกกลางอากาศดีกว่าน่า ไหน ๆ  เรื่องอย่างนี้ก็เป็นงานที่เฮีย
ถนัดอยู่แล้วล่ะน่า  ลุงรพินทร์มัวแต่นั่งดู นอนดูอยู่ตั้งนานแล้ว
ไม่ยอมมาแสดงต่อซักที สมควรปลดได้แล้ว ในเรื่องนี้ก็เห็นแต่เฮียนะแหล่ะที่ฝีมือ
สูสีกะแกหน่อย ลุงอนุชาก็พอไหว แต่มักน้อยแค่บทพระรองซะอีก ลุงไชยยันต์ก็
พอใจแค่ตัวประกอบ น่ายังไงชาวเพชรพระอุมาก็รอเฮียอยู่ดีน่ะแหล่ะ

พลับพลึงเพิ่งจะริมาเขียนเรื่องราว กะเขาก็เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ฝีมือก็ยังอ่อนหัด
จึงต้องเริ่มต้นจากเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ไปก่อน เผื่อว่าโดนรังแกเข้า ยังโวยวายได้
ว่ามีผู้ใหญ่มารังแก  ขืนทะเล่อทะล่าไปเล่นบทคนโต ๆ เข้า ก็ยับน่ะซิจ๊ะ

ตอนต่อไป
...เพชรพระอุมา ภาคอลเวง ตอน ปมปริศนายากจะคลี่คลาย (ต่อ) ...

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [12 พ.ค. 15:10:26]