มาทำ link ให้  ตอนก่อนไปตามเส้นทาง...
เพชรพระอุมา ตอนดึกดำบรรพ์
https://thaiwriter.hypermart.net/index.html
เลือกในส่วน   "รวมงานเขียนเก่าจากพันธ์ทิพย์" 
ใช้คำสำหรับค้นหา  topick01
จะได้ครบทุกกระทู้ ถ้าใช้ "เพชรพระอุมา" จะขาดกระทู้เริ่มต้น 

ส่วนการสรุปต้องรอผู้จัดการกระทู้มาทำหน้าที่ค่ะ 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [21 มิ.ย. 11:07:28] 

สรุปง่ายมากเพราะเนื้อเรื่องไม่ได้ไปไหนเลย

คณะเดินทางของรพินทร์ ไพรวัลย์ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากจักรราชหรือแงซาย
ซึ่งหลังจากต้อนรับชาวคณะด้วยการรับน้องแบบโหดแล้วก็พาไปอาบน้ำ
ชาวคณะเกิดการคันคะเยอขึ้นมาเนื่องด้วยเชื้อราพันธุ์เดียวกับพลับพลึงทะเล จึงเดือดร้อนต้องหาวิธีแก้ไข
ทั้งใช้วิธีของคะหยิ่นคือเอามีดขูดแล้วก็ยังไม่หาย
สุดท้ายต้องพึ่งสูตรพิสดารของนางไม้ลั่นทม ซึ่งแน่นอนว่าต้องเลือกรักษาอนุชาก่อนแหง๋ๆ

ตัวยาสูตรของนางไม้ลั่นทมรักษาหนานอินอีกคนก็หมดพอดี พวกที่เหลือจึงต้องหันไปพึ่งยาประหลาดของ
แม่มดวาชิกาซึ่งใจดีนำมามอบให้อย่างน่าสงสัย แล้วผลก็สำแดงเมื่อพวกที่ใช้คือ รพินทร์ คะหยิ่น ไพรวัลย์ และ
คะหยิ่น ต่างหายจากคันแต่กลับกลายเป็นโรคจู๋อย่างรุนแรงแทน เดือดร้อนต้องออกไปหาไก่กินกันยกใหญ่
ในที่สุดก็เมาไก่ไปหลับกันอยู่ในกองขยะและได้พบเส้นทางลับสู่ขุมสมบัติโกงเมืองของแงซาย

ทั้งสี่คนพยายามขนสมบัติกลับ แต่ก็ถูกมันตรัยและแสงโสมมาแย่งไปได้  และจับทั้งสี่ล่ามโซ่ราวกับกลัวจะหลุด
ออกไปกัดใคร  สุดท้ายไพรวัลย์แสดงความเป็นปลาไหลหลุดออกไปได้จึงช่วยชาวคณะพ้นโซ่ตรวน
และคลำหาทางออกจากถ้ำใต้ขยะต่อไป

เรื่องราวน่าจะไปไหนๆกันซะที... 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [21 มิ.ย. 11:27:17] 

พ่อยกน้าบรั่นดีไทย ตั้งชื่อตอนใหม่อย่างนี้
แล้วคุณลุงไก่ในกระทู้จะยอมไหมค้า... อิ  อิ 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [21 มิ.ย. 11:28:05] 

อ้อ ลืมตอนอนุชาไปซะได้

ช่วงที่กลุ่มของรพินทร์ออกไปหาวิธีรักษาโรคประหลาดชื่อน่าเกลียดกันอยู่นั้น นางไม้ลั่นทมเข้ามาหาอนุชา
ทวงรางวัลที่เธอสามารถรักษาอนุชาได้ ด้วยการให้อนุชาหอมแก้มสักฟอด
อนุชาลีบตัวติดผนังจะหนีก็หนีไม่พ้น สุดท้ายกลุ่มรพินทร์เพิ่งรักษาโรคหาย กลับเข้ามาด้วยความดีใจ
ก็ตรงเข้าไปหลับหูหลับตาหอมแก้มนางไม้ลั่นทมคนละฟอด สี่คนเป็นสี่ฟอด
นางไม้ลั่นทมผวาหนีหายไปล้างแก้มซะยกใหญ่
ร่ำไห้เสียใจด้วยนึกน้อยใจในวาสนา

ต่อกันได้แล้วครับ...
 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [21 มิ.ย. 11:35:48] 

ชื่อกระทู้ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือว่าให้เกียรติทีมที่กำลังจะพ่ายในนัดถัดไป
และกว่ากระทู้นี้จะจบ อัศวินสีส้มก็คงตกรอบก่อนแล้วหละ 

จากคุณ : คุณลุงไก่ - [21 มิ.ย. 11:38:25] 

ลุงไก่ออนไลน์ อยู่เหรอ  คืนนี้ก็รู้ผลแล้ว 
กังหันที่หนึ่งในสายแน่ ส่วนไก่เป็นที่สองก็แล้วกัน
 

จากคุณ : หลานกังหันลม (Login)  - [21 มิ.ย. 11:44:25] 

ยังไม่ได้อ่าน  มาเชียร์คุณไชยยันต์ก่อน 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [21 มิ.ย. 12:49:04] 

มาอ่านอีกแล้วครับ     //haha 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [21 มิ.ย. 17:53:08] 

..อืม..มาจดๆจ่อๆอยู่หน้ากระทู้ก้อหลายครั้ง
..แว่บๆเข้ามา ด้อมๆมองๆก็หลายครา
..แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ
..อยากจะเข้าร่วมขบวนการด้วย แต่ก็กล้าๆกลัวๆ

เรียนท่านผู้จัดการทีม (ใคร ?) โปรดแถลงการณ์แถลงไขสักที

หากคิดเข้าร่วมผจญภัยกับทีมนี้..
ที่นี่มีกฏกติกายังไงมั่ง
ต้องต่อ ต้องเขียน ต้องทำยังไง
เผื่อวันหน้าวันหลังเข้ามา
จะเข้ามาแจมบ้างจะได้มั้ยเจ้าคะ ^O^ 

จากคุณ : kjb - [21 มิ.ย. 20:09:05] 

เอ...วันนี้รู้สึกจะปิดร้านแล้วอ่ะครับคุณ kjb ตอนนี้เจ้าหน้าที่กลับไปหมดแล้ว
คงต้องรอพรุ่งนี้เช้าน่ะครับ แล้วจะให้คุณเลขาพลับพลึงเข้ามาบรรยาย จะได้รายละเอียดดีกว่า

รปภ.อย่างผมคงอธิบายได้ไม่ get เท่าไหร่ครับ 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [21 มิ.ย. 20:32:09] 

รปภ.สุดหล่อ     หุหุ  ไงๆก็สรุปเรื่องได้เก่งสุดล่ะค่ะ 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [21 มิ.ย. 23:22:41] 

คุณ kjb ขา เข้ามาเถอะค่ะ แต่งอย่างไรก็ได้ค่ะ ไม่จำกัดรูปแบบ
พลับพลึงไม่เคยผ่านงานที่ไหนมาก่อน ยังแต่งมั่วไปได้เลย ส่วน
คุร kjb ประสบการณ์เพียบออกอย่างนั้น...สบาย
ถ้าเคยอ่านเพชรพระอุมามาแล้ว ก็เลือกตัวละครที่จะมาเล่นได้เลย
(ตัวที่ไม่มีผู้จับจองนะคะ) ถ้าไม่ชอบตัวละครเก่า ๆ เพิ่มใหม่ก็ไม่แปลก
แต่งให้เรื่องต่อเนื่องกันไปกับที่คนอื่นแต่งไว้เป็นพอ

ตัวละครที่ว่างสรุปไว้ที่กระทู้เดิม ไปตามลายแทงข้างบนก็จะเจอค่ะ

ลุง(ตรา)ไก่จ๋า หลานกังหันบอกแล้วว่าขอที่หนึ่งในสายก็พอ
ขอให้รอดมาเจอกันอีกครั้งในรอบชิงนะคะ จะได้รู้ไม่ต้องมีข้ออ้าง
ว่าคราวนี้แพ้เพราะขนตัวสำรองลงเล่น...เหอ เหอ
 

จากคุณ : กังหันหรรษา (Login)  - [22 มิ.ย. 07:49:32] 

ในขณะที่ทั้งสี่หนุ่มกำลังค้นหาทางออกอยู่
นั้น นายบ้านหล่มช้างก้อแหกปากขึ้นมา
อย่างไม่มีวงมโหรีใดๆมาคอยแบคอัพเนื่อง
จากพบอินทรีย์งี่เง่าโดนถลุงไปสามศูนย์เซ็ง
ชีวิตอุตส่าห์ดูกะว่าไม่น่าแพ้เสียไปหลายอัฐ
(เด็กๆอย่าเอาเยี่ยงอย่าง...ผู้ปกครองควรพิจารณาก่อนลูกหลานอ่าน)
"แกเป็นอะไร...คะหยิ่น"  พรานใหญ่แห่ง
หนองน้ำแห้งตวาดนายบ้านหล่มช้างเสียง
ลั่น แต่คนถูกด่ากลับทำเป็นหูทวนลม
"นายๆทั้งหลาย...อิอิอิ...คะหยิ่นมีอะไรจะบอกล่ะ" 
พูดพลางกวักมือเรียกอีกสามหนุ่มคนละมุม
มาที่ที่ตนยืนอยู่ และชี้มือไปที่หว่างเท้าทั้ง
สองข้างของตน
"อะไรของเองน่ะ...คะหยิ่น...ฮึ"  จอม
พรานเอ่ยขึ้นแถมมองด้วยสายตาแข็งกร้าว
"คะหยิ่นรู้สึกว่าพื้นตรงนี้มันโหย่งๆชอบกลเหมือนใครมาเอาอะไรมาฝังไว้เลย"
"งั้นนายก้อขุดดูสิ....จะช้าทำไม...เอ้าขุด" ไชยยันต์พูดพร้อมกับหันไปทางลูกชายที่รัก
"เอาอะไรขุดล่ะนายทหาร" คะหยิ่น ถามหน้าตาเซ่อซ่า
"เอาลิ้นแกละมั๊ง มาขุดน่ะ"รพินทร์เอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด
"มามะ...ลุงคะหยิ่น ไพร จะช่วยอีกแรง" เจ้าไพรน้อยเอ่ยขึ้นสร้างความ
ปลาบปลื้มใจแก่คะหยิ่นอย่างมากไม่เสียแรง
ที่มีเชื้อสายดี ไม่เหมือนกับ เจ้านายอีกสองคนที่คนนึงนั่งเก็กหล่อทำขรึมแต่ทว่าขี้เกียจ
และอีกคนที่นั้งผิวปากกระดิกเท้าอย่าง
สบายใจ
ขุดกันไปกันมาไม่นานนักมือของไพรวัลย์ก้อ
ไปกระทบกับของบางอย่างที่ถูกฝังไว้แบบ
อยากให้มีคนมาขุดเจอ
"ลุงรพินทร์ กะ คุณป๋า มาดูไรนี่เด่ะ" ส่ง
เสียงดีใจราวกับเจอขุมสมบัติ 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [22 มิ.ย. 17:00:43] 

ทันทีที่ทุกคนมาอยู่กันพร้อมเจ้าไพรน้อยก็
นำสิ่งที่เขาพบยกขึ้นมาให้ดู สิ่งที่ทุกคนเห็น
เป็น...ผอบ(ผะ-อบ ไม่ใช่ ผอบ)ขนาดเท่า
ลูกเทนนิสมาตรฐานวิมเบอดันถูกมัดตรา
สังข์ด้วยสายเชือกว่าวเก่าๆ
 

ช่วยต่อด้วยครับวันนี้มีเวลาน้อยเลยเขียนไม่ได้มากนัก แล้วจะมาแจมอีก 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [22 มิ.ย. 17:07:12] 

มารอนายทหารเจ้าค่ะ อิอิ 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [23 มิ.ย. 07:06:44] 

มาแล้วครับ
ขอบคุณครับแม่ยกคนใหม่ที่ยังคงตามมาเชียร์ ขอบคุณแม่ยก 40-40 ที่เชียร์พวกเราเสมอครับ
และขอบคุณทุกคนที่ยังคงเป็นกำลังใจให้พวกเรา
พอดีมีเวลานิดหน่อย ขอต่อเรื่องสั้นๆ จากนั้นใครใคร่ต่อก็มาต่อได้ตามสะดวกนะครับ
##

ทุกคนมองดูผอบ(ผะ-อบ)ในมือไพรวัลย์ซึ่งมีเชือกด้ายเก่าๆมัดอยู่ ถ้าเปิดผอบอะไรจะเกิดขึ้น
ความคิดคำนึงถึงสาวสวยที่จะออกมาจากผอบผุดขึ้นมาในสมองทุกคนราวกับดอกเห็ด
คิดกันคนละหลายตลบหลากหลายรูปแบบ ซึ่งแน่ละ ใครเป็นผู้เปิดคนนั้นก็ได้

รพินทร์รีบชิงความได้เปรียบเอื้อมมือแย่งผอบในมือเจ้าไพรวัลย์ทันที ไพรวัลย์รู้แกวอยู่แล้ว
ขยับมือหลบ แต่หาได้พ้นไปจากมือไชยยันต์ซึ่งกะจังหวะอยู่แล้วไม่ ผอบเปลี่ยนมืออย่างรวดเร็ว
ไปอยู่ในมืออดีตนายทหารปืนใหญ่ เจ้าคะหยิ่นมือไวกว่าคว้าไปได้อย่างต่อเนื่อง

"...เฮ้ย เอามาเจ้าคะหยิ่น...ได้ไงล่ะนายทหารผมพบก่อน...ลุงคะหยิ่นอย่าโมเมสิ ผมขุดได้...
เอามาให้ผม ผมเป็นพรานนำทีมนะ...เรื่องอะไรเล่า...พวกแกนี่ยังไงกันว้อย ละโมบโลภมาก
สรุปเอามาไว้ที่ฉันก่อนก็แล้วกัน...ผมยังไม่มีเมียเลยป๋าเอามาให้ผมก่อน..."

เสียงโหวกเหวกโวยวายเมื่อทุกคนแก่งแย่งชิงผอบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ผอบลอย
เด้งไปเด้งมา จนในที่สุดก็หล่นกระจายอยู่บนพื้น ปรากฏควันขาวกระจายไปทั่ว

เมื่อควันจางลง ปรากฎร่างๆหนึ่ง พิจารณาดูแน่ชัดแล้วทั้งคณะก็แตกฮือไปคนละทิศละทาง
 
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [23 มิ.ย. 09:24:03] 

แวะมาอ่านครับ.....เฮ่อออ....อยากมีแม่ยกกะเขามั่งจัง

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [23 มิ.ย. 13:15:06] 

แวะมาเยี่ยม
ตอนนี้หัวกำลังเป็นเกลียวตัวเป็นน็อตอยู่ มาเล่นด้วยไม่ได้ 
ส่งกำลังใจมาให้ได้อย่างเดียว
และหากท่านใดสนใจที่จะเล่นบทหนานอิน ก็ได้นะครับ
ผมไม่หึง ไม่หวงบทครับ ยินดีมอบให้ด้วยความเต็มใจ

หากว่างเมื่อไหม่ผมค่อยหาตัวใหม่เล่นก็ได้ครับ ท่านใดที่สนใจจะเล่นบทหนานอินก็เชิญนะครับ 

จากคุณ : หนานอิน - [23 มิ.ย. 15:27:06] 

สี่หนุ่มยังคงถูกขังอยู่ในถ้ำใต้กองขยะ จะรอดหรือไม่ก็ยังไม่รู้  แถมยังเจอผะอบอีกต่างหาก  แสงโสมได้รับรู้แล้วก็ได้แต่นั่งภาวนาอยู่ในใจ ขอให้เป็นผะอบนางโมราทีเทิ้ด (ได้ฆ่ากันตายมั่งคราวนี้ หมดศัตรูไปอีก)

หลังจากมันตรัยและแสงโสมนำกองพันผีดิบขนสมบัติไปเก็บที่ห้องเก็บมหาสมบัติส่วนตัวที่มันตรัยได้สร้างไว้ให้แสงโสมเก็บสมบัติโดยเฉพาะ ณ ถ้ำมรกต เรียบร้อยแล้ว  ทั้งมันตรัยและแสงโสมก็ไม่รั้งรอใด ๆ ทั้งสิ้น  นำกองทัพผีดิบที่ได้ผ่านการฝึกฝนทางด้านการศึกมาเป็นอย่างดีแล้ว จำนวน 1 แสน 2 หมื่น ตน บุกตลุยมายังชายแดนมรกตนครทันที ตามเป้าหมายเดิม...ชิงเมืองมรกตนครคืนให้แก่เจ้าแม่วาชิกา.....

มันตรัยและแสงโสมเป็นแม่ทัพใหญ่ นั่งอย่างสง่าผ่าเผยอยู่บนม้าศึกสีดำปลอด ท่าทางองอาจ ที่เพิ่งให้ผีดิบไปวิ่งไล่จับมาจากกลางทุ่ง  ส่วนผีดิบที่เหลือทั้งกองทัพให้วิ่งตามผู้นำทัพไป เนื่องจากผีดิบไม่เหนื่อย ไม่หิว ไม่ร้อน ไม่หนาว และไม่เรียกร้องค่าแรง  ดังนั้นไม่สามารถเอาความผิดกับมันตรัยและแสงโสมได้ เพราะไม่ได้ใช้แรงงานเกินขอบเขต  ระหว่างการเดินทาง มันตรัยและแสงโสมได้ปรึกษาการศึกกันไปอย่างเคร่งเครียด

"ท่านมันตรัยขา ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนักนะคะท่าน ถ้าเราพลาดละก้อ คราวนี้คงถึงแก่ชีวิตเป็นแน่ค่ะ"

มันตรัยหัวเราะอย่างใจเย็น ไม่มีความหวั่นไหวใด ๆ อยู่ในสีหน้าเลยแม้แต่น้อย  ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ทอแสงเป็นสีนวลงามตา ส่องจับใบหน้าในเสี้ยวด้านของของมันตรัย ดูแล้วหล่อสุด ๆ จนน่าจะให้มันตรัยเป็นพระเอกมากกว่าผู้ร้าย (อา...ไม่แน่  เรื่องนี้มันตรัยอาจเป็นพระเอกก็ได้ ใครจะรู้)

"อย่าเป็นห่วงไปเลยแสงโสม ตอนนี้ฝ่ายพระเอกกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก รวมตัวกันไม่ติด  สี่คนก็ถูกขังอยู่ในถ้ำใต้กองขยะ ยังออกมาไม่ได้  เหลือแค่ องค์จักราช  คุณหญิงดาริน  คุณชายอนุชา แล้วก็หนานอิน เท่านั้น ที่อยู่ในเมืองตอนนี้  เราต้องรีบใช้ช่วงเวลานี้ บุกเข้าไปฆ่าองค์จักรราชและคนอื่น ๆ ให้ได้  แล้วคราวนี้เราก็จะนำของขวัญชิ้นพิเศษคือเมืองมรกตนคร ไปเป็นบรรณาการให้แก่เจ้าแม่วาชิกา ทดแทนบุญคุณให้แก่ท่าน ที่ท่านได้ช่วยเหลือเรามาโดยตลอด"

"ท่านขา แต่เรามีแค่สองคน จะสู้เค้าไหวเหรอคะ"  แสงโสมถามด้วยความหนักใจ

"แสงโสม เจ้าลืมไปแล้วหรือไง ว่าเราส่งหนูพลับพลึงเข้าไปเป็นกองสอดแนมอยู่ในเมืองแล้ว ตอนนี้หนูพลับพลึงกำลังซ่องสุมชาวบ้านที่นิยมชมชอบอัศวินสีส้มไว้ได้เป็นจำนวนมาก พอเราตีเมืองเข้าไปได้ หนูพลับพลึงเค้าก็จะช่วยนำทัพอัศวินสีส้มมาสมทบกับเราทันที สบายใจได้เลย และที่สำคัญ ถ้าเราพลาดพลั้ง เจ้าแม่วาชิกาท่านก็คงจะเข้ามาช่วยเราอีกทีแหละ เพราะฉะนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงใด ๆ ทั้งสิ้น เราต้องชิงเมืองมรกตนครได้แน่นอน"

มันตรัยกล่าวพร้อมกับจบประโยคสุดท้ายด้วนน้ำเสียงที่หนักแน่น และมั่นคง  ใบหน้ายังคงความหล่อไม่เสื่อมคลาย

บัดนี้  กองทัพของมันตรัยและแสงโสม เดินทางมาถึงชานเมืองมรกตนครแล้ว 

จากคุณ : แสงโสม - [23 มิ.ย. 20:39:39] 

เมื่อหมอกควันจางลง ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นท่ามกลางความตกตะลึงของชาวคณะที่ติดอยู่ในถ้ำ
ทุกคนต่างแตกตื่นเผ่นหนีออกห่างแยกกันไปคนละทิศทาง

"นางไม้ลั่นทมสีชมพู !!!! "   สี่หนุ่มอุทานพร้อมกันเด๊ะ

ลั่นทมยิ้มพราย ปรายหางตามองไปทางหนุ่มๆรอบด้านที่ยืนลีบตัวติดผนัง
ไชยยันต์ขยี้ตาซ้ำ   "โอ...นี่เธอเข้ามาได้อย่างไร อ้อ...ฉันลืมไปว่าเธอเป็นเทวนารีผล
แล้วเธอนึกยังไงถึงปลอมตัวมาอยู่ในผอบให้พวกฉันดีใจเก้อ...
แถวนี้ไม่มีอนุชานะ โผล่มาผิดสถานการณ์แล้ว"

ลั่นทมร้องฮึ   "พวกคุณนี่อย่ามาทำรู้ทันดักคอฉันนะ...ตอนนี้คุณชายกลางของฉันกำลังจะแย่
ทัพศึกมาประชิดชายแดนอีกไม่นานก็คงยกพลบุกเข้าเมือง ตอนนี้ข้างนอกมีแต่คุณชายกลาง
ท่านจักรราช เมยานี คุณหญิงดารินแล้วก็เจ้าส่างปาขี้ลิง ฉันเลยจำเป็นย่ะที่ต้องมาช่วยพวกคุณ
ออกไปเพื่อคุณชายกลาง ไม่งั้นจะปล่อยให้ตายกันอยู่ในนี้แหละ เรื่องที่บังอาจมาอาศัยช่วงชุลมุน
หอมแก้มนางไม้แสนสวยอย่างฉัน"
เธอพูดแล้วเช็ดแก้มจนถลอกปอกเปิกหมดแล้ว

คะหยิ่นถอนหายใจ
"เฮ้อ...โล่งอก นึกว่าจะโดนนางไม้ตามมาหอมกลับคืนซะแล้ว"
"ไม่มีวันซะละย่ะ...ไปเร็ว ไปกันได้แล้ว"
"ไปไงล่ะ...แม่แสงโสมปิดทางออกเราไว้หมดแล้ว"  ไชยยันต์กล่าว
"มีสิ ออกทางประตูที่เข้ามากันนั่นแหละ...พวกผีดิบของท่านมันตรัยนะซื้อซื่อ บอกให้ปิดประตู
ก็ปิดแต่ไม่ได้บอกให้ล็อคพี่แกก็ไม่ล็อคซักนิด แถมยังเอาป้าย close มาแขวนด้านนอกอีกแน่ะ
ฉันมาบอกแค่นี้แหละ จะได้ไม่ต้องถ่วงเวลาคิดมุขมางมโข่งกันอยู่ใต้กองขยะแบบนี้
โอเคนะ รีบๆตามไปช่วยคุณชายอนุชาของฉันเร็วๆ...ฉันไปก่อนละ"
แล้วนางไม้ลั่นทมก็กระโดดหมุนตัวหายวับไปกลางอากาศ

สี่หนุ่มต่างได้รับอิสรภาพกันอีกครั้ง ต่างโผล่มุดกันออกมาจากกองขยะ สุนัขหลายตัวที่กำลัง
ขุดคุ้ยขยะอยู่ข้างบนต่างร้องเอ๋งแตกตื่นเปิดอ้าวกันไปด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆมีตัวอะไรโผล่
ออกมาจากกองขยะซะได้
 

ณ ปราสาทราชวังของแงซาย

อนุชากับแงซายยังคงนั่งปรึกษาราชการลับเพื่อเตรียมรับศึกกันอยู่อย่างคร่ำเคร่ง
ดารินกับส่างปาต่างนั่งถักโครเชต์กันอยู่ไม่ห่างนัก  ส่วนเมยานีแม่เสือดาวออกไปรวบรวมพล
เพื่อเตรียมทัพศึก

"โอ้...นี่เราจะทำยังไงกันดีแงซาย ถ้าสิ่งที่ม้ามืดของแกแจ้นมาส่งข่าวนั้นเป็นความจริง
พวกเราต้องแย่แน่ๆ อยู่ดีๆทัพเจ้ามันตรัยย่องมาประชิดเมืองได้ยังไง"
แงซายเงยหน้ามองคุณชายกลาง
"นายกลางอย่ากังวลไปเลยครับ ตอนนี้ทัพนั้นอยู่ชานเมืองห่างจากเรานัก อาณาเขตมรกตนครนั้น
กว้างใหญ่ไพศาล กว่าที่ทัพจะเดินทางมาถึงเราก็คงหลายวัน...เรายังพอมีเวลาเตรียมรับมือ"
อนุชาถอนหายใจเฮือก
"แล้วพวกเราป่านนี้ทำไมยังไม่กลับกันมาอีก"
แงซายหัวเราะหึๆ   "เรื่องนี้ตอบง่ายมากครับนายกลาง...ผมไม่รู้"

ยังไม่ทันที่อนุชาจะด่าอย่างไร กลุ่มของรพินทร์ คะหยิ่น ไพรวัลย์และไชยยันต์ก็ก้าวฉับๆเข้ามา
ในห้องโถงหลังจากอาบน้ำมาเรียบร้อย ต่างปิดบังไม่ยอมบอกความจริงเรื่องที่ไปพบขุมสมบัติ
โกงเมืองของแงซายเพื่อกันเจ้าของรู้ตัวเพราะคาดว่าน่าจะมีที่อื่นอีก

"ตกลงแกเตรียมรับมือพร้อมแล้วเรอะแงซาย"
"ครับนายทหาร...ทหารมรกตนครเรามีมากมาย เรื่องรบทัพจับศึกไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่อย่างใดเลย"
"ที่ว่าเตรียมพร้อมของแกน่ะ เตรียมยังไงบ้าง"
ไชยยันต์ซัก  แงซายนิ่งนึกไปครู่
"ง่า...ไม่เห็นมีอะไรมาก พอข้าศึกเข้ามาเราก็ส่งทหารออกไปรบ ก็แค่นั้นเองไม่ใช่เหรอครับ"
แงซายตอบพลางยิ้มเห็นฟันเรียงขาว  อดีตนายทหารปืนใหญ่ยกมือกุมขมับ
"ท่าทางว่ามรกตนครคงจะว่างเว้นจากการศึกมานาน...แกอย่าลืมนะว่าศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
เพราะเราไม่ได้รบกับคน...เรากำลังจะรบกับปิศาจ...ปิศาจในคราบหนุ่มหล่อกับสาวสวย
เบื้องนอกดูดีปานใดก็ตาม แต่จิตใจพวกนั้นกลับอำมหิตยิ่งนัก"
ไชยยันต์กร้าวเสียงเนื่องจากฉุนที่โดนขโมยสมบัติที่เขาควรจะได้ไปอีกต่อหนึ่ง

"แล้วนายทหารมีข้อเสนอแนะอะไรที่จะเป็นประโยชน์บ้างล่ะครับ"
"นั่นแหละที่ฉันรอให้แกถาม...เอางี้...ฉันขอเสนอหน้ารับเป็นแม่ทัพให้เอง..."
แล้ว่ไชยยันต์ก็ยักคิ้ว  "...แต่ว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

แงซายขมวดคิ้ว เขารู้มานานแล้วว่าคณะนี้ไม่เคยทำอะไรให้ใครเปล่าๆ
"แลกเปลี่ยนกับอะไรครับ...แต่ถ้านายทหารหมายถึงเมยานีละก้อผมขอเถอะครับ..."
เจ้าอดีตกะเหรี่ยงพเนจรผู้มีเมียสวยแต่ดุกล่าวเสียงแผ่ว
"...ผมขอยกให้เลยไม่ต้องมาแลกปล่งแลกเปลี่ยนอะไร อยากโละอยู่เหมือนกัน"
แงซายพูดพลางมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจอีกทีว่าเมยานีไม่ได้อยู่ใกล้ๆ
ไชยยันต์ส่ายหน้าแล้วยื่นหน้าเข้ามากระซิบเบาๆ
"แกนี่มันก็เจ้าชู้ไก่แจ้เหมือนอีตารพินทร์ไม่มีผิด...ไม่เห็นเจ้าชู้ไก่ตอนอย่างเจ้าอนุชาบ้างเล่า
ดูสิวิ่งหนีผู้หญิงแต่กลับสนิทสนมเจ้าไพรอย่างออกนอกหน้า"
แงซายทำหน้าแปลกใจ กระซิบตอบ
"อ้าวเหรอครับ  ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกัน เห็นส่งสายตากันเรื่อย  แต่เขาไม่เปิดเผยกันนี่ครับ
หรืออย่างนี้กระมังที่เรียกว่าแอบ"

อนุชาเหลือบตามองเพราะระแวงอยู่แล้วว่าจะถูกนินทา เขากระแอมลั่นแล้วพูดเปรยๆ
"ใครนินทาเราขอให้เสียเมืองแถมเสียเมียด้วย ส่วนอีกคนขอให้เมียกลับมา"

แงซายกับไชยยันต์รีบกลับเข้าเรื่องหลัก
"แล้วข้อแลกเปลี่ยนที่นายทหารเอ่ยถึงเมื่อครู่...ถ้าผมเดาไม่ผิด นายทหารหมายถึง
บัลลังก์ของผมกระมัง"
อดีตกะเหรี่ยงพเนจรผู้ผันชีวิตมาเป็นเจ้าครองนครใหญ่กล่าวเสียงต่ำ
ไชยยันต์หันไปพยักหน้าให้อนุชาพูด  คุณชายกลางรับมุขเพราะรอจังหวะอยู่นานแล้ว

"แฮ่ม...คือยังงี้แงซาย...ตอนนี้พวกเรารู้กันหมดแล้วว่าแท้จริงแล้วเจ้าไพรวัลย์มันเป็นลูก
ของแกเอง...หรือแกจะปฏิเสธ"
แงซายนิ่งไป นัยน์ตาสวยดุจนัยน์ตาผู้หญิงแต่ทว่าเยือกเย็นเหลือบไปมองหน้าไพรวัลย์ซึ่ง
นั่งเงียบขรึมไม่กล่าวอะไรตั้งแต่เข้ามา  แล้วองค์จักรราชก็กล่าวแช่มช้า
"ผู้กอง นายหญิง นายกลาง คะหยิ่น ส่างปา นายไพรน้อย นายทหาร ครบหรือยัง...ทุกคน
โปรดฟัง...นายไพรน้อยนั้นโดนโบกปัดการเป็นลูกคนโน้นคนนี้มาตลอด ผู้กองก็ไม่รับ
ปัดไปให้นายทหาร นายทหารเองก็ไม่รับอีกปัดมาให้ผม คราวนี้หากผมไม่รับก็คงจะปัดไปให้
เจ้าส่างปากระมัง แต่เสียดายเจ้าส่างปาเป็นขันทีไปแล้ว ถ้างั้นต่อไปก็คงโยนไปให้เจ้าคะหยิ่น"

คะหยิ่นสะดุ้งเฮือกเหมือนโดนเสาเข็มแทง
"โอ๊ยโหย๋...อย่างนี้ได้ไงเล่าเจ้าแงซาย เนื้อก็ไม่ได้กินหนังก็ไม่ได้ลองแตะแล้วจะมาโยนให้ฉันอีกเรอะ"

แงซายยิ้มเล็กน้อย
"ในเมื่อทุกคนปักใจแน่แน่วเชื่อว่านายไพรน้อยเป็นลูกของผมจริงๆ ผมก็คงไม่ขอปฏิเสธอะไร
เพราะเรื่องนี้ผมกะไว้แต่ต้นแล้วว่ามันต้องมาลงเอยแบบนี้ ไม่งั้นแล้วพวกเจ้านายจะลำบาก
ยากแค้นเดินทางมาหาสวรรค์วิมานอะไรกันที่นี่...สรุปว่าพวกเจ้านายต้องการทวงสิทธิ์อันชอบธรรม
ให้แก่นายไพรน้อยใช่มั้ยครับ...ถ้าผมบอกให้ตั้งทนายมาฟ้องก็คงจะโดนกระทืบอย่างไม่ต้องสงสัย
ถ้าเช่นนั้นผมจะตอบอย่างไรได้อีกนอกจากยอมรับ...ทั้งๆที่ก็เห็นกันอยู่ว่านายไพรน้อยไม่ได้มี
เค้าหน้าเหมือนผมเลยสักนิด จะว่าหล่อแบบนายทหารก็ไม่ใช่ แต่กลับไปกร้านโลกคล้ายผู้กอง
ซะมากกว่า แต่เอาเถอะเพื่อให้เรื่องไม่กลายเป็นนิยายน้ำเน่าไปกว่านี้ ผมยอมรับก็ได้"

"ดีมากแงซาย..."
อนุชากล่าวอย่างยินดีเพราะส่วนแบ่งทรัพย์สมบัติต้องเป็นของเขาครึ่งหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย
นี่เองเป็นสาเหตุให้เขาเข้าไปคลุกคลี ยอมเปลืองตัวกับเจ้าไพรวัลย์มานาน
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [24 มิ.ย. 11:53:48] 

โอ ช่างพิสดารดีแท้
เคยอ่านแต่ภาคปกติ หึหึ 

จากคุณ : หัวหน้าเผ่าสางเขียว - [24 มิ.ย. 14:30:52] 

“ คุณอาแงซายไม่ต้องลำบากลำบนถึงขนาดนั้นหรอกครับ ”  ไพรวัลย์ซึ่งยืนเงียบๆ  มองดูหน้า
คนโน้นทีคนนี้ทีโพล่งออกมาอย่างเหลืออด..  ได้ผลยิ่ง  ทุกคนนิ่งเงียบราวกับโดนไม้ตีพริก
ยัดปาก  หันไปมองหน้าหนุ่มห้าวอย่างตะลึง  ไพรวัลย์หัวเราะเหี้ยมๆ แล้วกล่าวต่อด้วยเสียงต่ำ

“ ตัวผมจะก่อกำเนิดขึ้นมาจากใครนั้น  มันไม่ใช่เรื่องสำคัญถึงกับต้องเอามาถกเถียงกันตอนนี้
ให้เอิกเกริกวุ่นวายไปหรอก  มันจะไปยากเย็นอะไรสมัยนี้  เทสต์ดีเอ็นเอปุบเดียวก็รู้แล้ว
ถึงคุณอาแงซายก็เหมือนกัน…”   ไพรวัลย์หันไปเปิดฉากเล่นราชันย์จักรราชเข้าให้บ้าง

“ คุณอาได้แต่เอ่ยอ้างตำนานความเป็นมาของตนอย่างเลื่อนลอย  พลอยพึ่งใบบุญคณะคุณลุง
เชษฐาเข้ามาชุบมือเปิบในมรกตนครจนได้ครองราชสมบัติ  โดยที่ประชาชนมรกตนครต่าง
ให้ความเชื่อถือและปักใจว่าคุณอาเป็นผู้ปลดแอก  และเป็นทายาทของราชวงศ์เทพโดยแท้จริง
ลองดูไหมละครับ  ลองเปิดหีบพระศพพระอัยยิกาของคุณอาขึ้นมาตรวจดีเอ็นเอพิสูจน์กัน
ให้รู้ชัดว่ามันจะแมทช์กันหรือไม่  เอาพร้อมๆ กับหาพ่อที่แท้จริงของผมนี่แหละ ”

ไม่พูดเปล่าไพรวัลย์หันไปจ้องหน้าจอมราชาอย่างท้าทาย   แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะ
ยิ้มอย่างเยือกเย็นก่อนที่จะกล่าวด้วยเสียงเบานุ่ม

“ ดูกร  หนุ่มน้อยผู้มีวาจาอันคมกล้าเป็นอาวุธ  เราผู้ครองบัลลังค์แห่งมรกตนครนั้นด้วย
ประกาศิตแห่งทวยเทพบนสวรรค์  หาได้คิดมักใหญ่ใฝ่สูงทะเยอทะยานตามกิเลส
ส่วนตัวของเราก็หาไม่   หากคำพูดของเราเองเจ้ายังไม่ปักใจเชื่อถือ  คำพูดของพระ
อรหันต์เจ้าเช่นโกณฑัญญะมุนีคงจะยืนยันให้เจ้ากระจ่างแจ้งได้ละกระมัง ”

ไพรวัลย์หัวเราะแค่นๆ  พลางยักคิ้ว

“ อย่าดีกว่าครับคุณอา..  พอจนท่าหมดแต้มก็หันมาใช้ภาษามรกตนครกับผมเข้าเชียว
นี่ไพรวัลย์ อนันตรัยนะครับ  ไม่ใช่ชาวมรกตนคร  ถึงคุณอาจะเคยมีความผูกพันกับ
ญาติโกโหติกาของผมมาก่อนก็เถอะ   บอกมาก่อนก็แล้วกันว่าจะยอมพิสูจน์ดีเอ็นเอ
พร้อมกับผมหรือเปล่า ”

“ เหลวไหลใหญ่แล้วโว้ยอ้ายไพร  อ้ายลูกคนนี้ ”   ไชยยันต์เหลืออดแล้วต้องตวาดออกมาลั่น
“ นี่แกกำลังจาบจ้วงเบื้องยุคลบาทของราชาแห่งมรกตนครอยู่นะ  รู้ตัวบ้างหรือเปล่า ”

“ แต่ผมไม่ใช่ชาวมรกตนครนี่ครับ  คุณป๋า ”   ไพรวัลย์หน้าตึง  รอยยิ้มจางหายไปจากสีหน้า

“ ลองคิดดูให้ดีกันหน่อยเถอะทุกคนในที่นี้    พวกท่านฟังความจากแงซายหรือจักรราชที่แอบ
อ้างเอาพระอรหันตเจ้าอย่างองค์โกณฑัญญะมาเป็นเกราะกำบังอยู่ตลอดเวลา  ลองถาม
ตัวท่านเองดูก่อนเถิดว่าพระอรหันต์ตัวจริงนั้น  พวกท่านเคยพบเห็นและพิสูจน์ยืนยัน
ได้แน่ชัดหรือไม่ว่าท่านเป็นอรหันต์ที่แท้จริง  ท่านบอกความแตกต่างระหว่างผู้สำเร็จแค่
ปฐมญาณขั้นต้นและพระอริยเจ้าผู้ถึงนิพพานได้บ้างหรือไม่  หรือเพียงอิทธิปาฏิหาริย์เล็กๆ 
น้อยๆ ก็พลอยงมงายเห็นขี้ไก่เป็นปุ๋ยเคมี   ดูกันง่ายๆ  ว่าในระดับพ่อมดมันตรัยแห่งนิทรานคร
และแม่มดวาชิกาแห่งมรกตนครก็ดี  ล้วนแล้วแต่มีฤทธิ์ดลและบันดาลทุกอย่างให้เกิดขึ้นได้
ตามแต่อานุภาพแห่งจิตของตน    แล้วหากจะมีผู้ทรงมหิทธิอำนาจในขั้นเหนือโลกขึ้นสักคน
จะอุปโลกย์ตนขึ้นเป็นผู้หยั่งรู้ดินฟ้า  สามารถเข้าฌาณติดต่อกับจานบินและเอเลียนตลอดจน
ตักบาตรพระพุทธเจ้าในสรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงก์ได้  และแสดงโชว์วิทยากลเล็กๆ น้อยๆ ให้
ท่านทั้งหลายดู  เป็นต้นว่าเสกแบ็งค์ร้อยให้กลายเป็นแบ็งค์พัน  หรือรักษาคนขาหักให้วิ่งปร๋อ
ฯลฯ  เพียงเท่านี้พวกท่านก็คงก้มลงหมอบราบกราบกรานมิบังอาจเอาตนเข้าพิสูจน์ให้รู้แจ้ง
เห็นจริงใช่หรือไม่ ?   ในเมื่อเป็นเช่นนี้ท่านจะรู้ได้เช่นไรว่าจักรราชที่เอ่ยอ้างฤาษีโกณฑัญญะ
ขึ้นมาเป็นกองหลังกังหันสีส้มนั้นเป็นของชัวร์หรือมั่วนิ่ม ?  เป็นไปได้หรือไม่ว่าที่แล้วมาพวกท่าน
ถูกแหกตาหลอกกันทั้งเพให้กำจัดมันตรัยและวาชิกาแล้วสถาปนาผู้ที่ท่านหลงเชื่อถือขึ้นมาแทน ” 

เสียงฮือฮาซุบซิบพึมพำแซ่ดไปหมดราวกับหมีกินผึ้ง  อนุชาเอียงหน้าเข้าไปกระซิบกับหนานอิน
เบาๆ  อย่างหารือ

“ ที่เจ้าไพรพูดมันก็มีส่วนจริงอยู่บ้างนา ลุงอิน  นั่นน่ะซิ  เราจะรู้ได้ยังไงแล้วใครจะพิสูจน์ได้ 
แหม่..   มันยุ่งยากพัลวันพัลเกชวนให้ปวดหัวเหลือเกิน ”

“ ฮื้อ  อย่าไปเชื่อมันให้มากนักเลยนายชด ”  หนานอินขมวดคิ้ว   “ หนานอินได้ข่าวแว่วๆ มาว่าเจ้าไพร
ขาดทุนกองแชร์สร้างเจดีย์จานบินมาหลายล้านยังตามฟ้องกันอยู่ทุกวันนี้  แล้วเมื่อไม่กี่วันนี่เอง
ก็ไปร่วมขบวนกับอาจารย์กู้พาคนไปดูเปรต  ตัวมันเองเป็นลูกใครก็ยังไม่รู้ยังจะสงสัยชาวบ้านเขา
ทั่วไปหมด  หนานอินมามันตายไปต้องตกนรกหมกไหม้ใต้ถานเทวทัต  สงสัยใครไม่สงสัย  ดันไปสงสัย
พระอรหันต์  แค่คิดก็บาปไม่ได้ผุดได้เกิดแล้วล่ะนาย ”

“ แต่ฉันชักจะเขวๆ ไปทางลูกฉันเสียแล้วแหละแฮะ ”  ไชยยันต์ยื่นหน้าเข้ามาสอดบ้างพลาง
ลดเสียงเป็นกระซิบ “ พูดก็พูดเหอะกลาง  อีตอนเดินทางมารับตัวแกตอนภาคแรกน่ะ 
พวกเราทุกคนลำบากกันแทบล้มประดาตายแต่เจ้าแงซายมันออกลูกไม้อู้อยู่ไม่ได้หยุดหย่อน 
ตอนตะลุยนิทรานครมันก็หายต๋อมไปจนเสร็จเรื่องราวค่อยเข้ามาหาบหามของทำหน้าเฉยตามเดิม 
แถมยังกะหลิ้มกะเหลี่ยเมย์ของฉันตั้งหลายเอพิโสด  ตอนที่พวกเราทำศึกให้มันน่ะ  ไม่เห็นมันจะ
ทำอะไรสักเท่าไหร่  ฉันเองยังจะออกแรงเสียมากกว่า  วางแผนเอย  วางระเบิดเอย 
ตอนตั้งป้อมยิงธนูแกก็เหนี่ยวกับเชษฐากันจนไหล่ล้าไม่ใช่เรอะ  ลำพังมันคนเดียว
หากไม่มีเมยานีกุตะมะและอรชุนคอยช่วยรบน่ะคงจะเดี้ยงไปนานแล้ว  หรือว่าไง ? ”
 
 

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [24 มิ.ย. 15:45:23] 

อนุชาได้แต่ส่ายหน้าอย่างอัดอั้นตันใจ   เพราะตัวเขาเองแม้ไม่อาจสารภาพกับใครในกระทู้ให้เสียฟอร์ม  ก็ขอสารภาพใครๆนอกกระทู้ว่า เริ่มเวียนหัว ต่อไม่ติดว่าใครเป็นลูกใคร ใครเป็นพ่อใคร 
ใครเป็นของจริงควรนั่งบัลลังก์มรกตนคร ใครเป็นของเก๊เหมือนทองยัดไส้เงินเอาไปเร่ขายตามร้านทองเพิ่งถูกตำรวจซิวไปเมื่อคืน
และใคร..ใคร..ใคร..
อาาาา!!! (ไม่ใช่น้องของพ่อ)  เขาเริ่มประจักษ์ว่าตั้งแต่เจ้าไพรวัลย์ อนันตรัย post  message เข้ามา   จะมิให้เขาต้องมองหายาดมตราเจ้าคุณตั้งแต่อายุเพิ่ง ๓๐ นั้นอย่าได้หวัง 
มันกลายเป็นโลโก้ของเจ้าไพรน้อยซะแล้วที่จะป่วน ทั้งตั้งใจและมิตั้งใจ ทั้งตั้งใจครึ่งแรกและครึ่งหลัง ตลอดจนช่วงยิงลูกโทษ
" แกจะพูดอะไรก็พูดเถอะวะ  ไชยยันต์" เขากระซิบตอบแผ่วเบา ยึดตรงกลางเอาไว้ก่อนสมชื่อ เพื่อไม่เอียงไปข้างที่เป็นการเดาผิดพลาด " ฉันว่ามีสิทธิ์ถูกหมด    ในเพชรพระอุมาภาคพิสดารอะไรๆก็เป็นได้ทั้งนั้น  แม้แต่เจ้าไพรน้อยจะกลายเป็นพ่อของแงซายแทนที่จะเป็นลูกก็ไม่แปลก"
" งั้นเหรอ  เออ แกสรุปเก่ง" ไชยยันต์เห็นด้วย แล้วหันไปเขกหัวเจ้าคะหยิ่นที่นั่งอ้าปากค้างฟังอยู่  เป็น movement แทนการนั่งเปล่าๆ" แต่มันไม่ได้ช่วยให้ฉันเข้าใจเรื่องขึ้นมา  เอาเถอะ พูดต่อ ดีกว่าอยู่เปล่าๆ"
อนุชายิ้มที่มุมปาก
"   ฉันเชื่อว่ามันพยายามดิสเครดิตฤาษีโกณฑัญญะทุกวิถีทางโดยไม่คำนึงว่าจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้    เพราะย้อนถึงความหลัง  ท่านฤาษีก็ไม่ได้มีบทบาทอะไรมาก แค่นั่งจำศีลอยู่บนภูเขาลิง   กับทำหน้าที่เป็น www.worldlanguage.com แปลภาษาต่างๆให้เราสื่อกันได้ในมรกตนครง่ายหน่อยไม่ต้องคลิกหลายครั้ง   แต่ยังไงก็ตาม ถ้ามันสามารถเปิดอภิปรายไม่ไว้วางใจแงซาย เพื่อจะให้พวกเราสนับสนุน  แงซายอาจถูกกดดันให้ลาออก เปิดทางให้เจ้าไพรขึ้นมาแทน.."
" แกหมายความว่า…" ไชยยันต์เบิกตากว้าง 
" ใช่" อนุชาลดเสียงลง แผ่วต่ำ " ฉันหมายความว่าเราได้เล่นนอกเรื่องกันมานานเต็มที     ถ้าเจ้าไพรไม่มาเตือนให้ชิงดำกันจะๆ   กระทู้ก็จะยืดเยื้อกินเนื้อที่ถนนนักเขียนไปอีกนาน   เจ้าไพรน้อยอาจต้องเลี้ยงจิงโจ้อีกหลายปีกว่าจะได้กลับมากินขนมจีนน้ำยาปักษ์ใต้    รพินทร์อาจต้องเรียนมช. ๘ ปีจบแทน ๔ ปี  เจ้าคะหยิ่นก็แบบเดียวกัน  ฉันเองก็มีสิทธิ์ถูกไล่ออกจากงานเพราะหนีมาเล่นเวบบอร์ดบ่อยเกินไป"
หนานอินฟังอยู่เงียบๆ เคี้ยวกัญชาหยับๆ เอ่ยขึ้นอย่างใช้ความคิด
" นายชดพูดถูก  หนานอินก็โดนลดเงินเดือนหลายครั้งแล้วเพราะกระทู้นี้   แล้วเราจะทำยังไงให้มันจบเร็วๆล่ะ "
" ก็อยู่ที่พวกเราไง" อนุชาเผยไต๋ " รีบชิง post message บ่อยๆอย่าอู้กันนัก ให้เรื่องมันจบรู้แล้วรู้แรด"
คะหยิ่นหุบปาก กลืนน้ำลายเอื๊อก
" ธ่อ  นึกว่าจะไปได้ไกลแค่ไหน   นายกลางก็ยังงี้ทุกที  เริ่มยากแต่จบง่าย  ชอบเอาตัวรอด   ยังไงก็รอดให้ทุกเรื่องนะนาย  หนีลงบันไดหลังให้เก่งๆ    แม่นางไม้เค้าเพิ่งประกาศกะพวกคะหยิ่นแล้วว่าเค้าทำทุกอย่างเพื่อนาย   เดี๋ยวเค้าผ่านรปภ. บุกกลางวังให้สัมภาษณ์สื่อมวลชน  นายจะหนีไม่รอด"
ทุกคนนั่งบื้อกันไปหมด   ด้วยความคิดหนัก
อนุชาตะลึงงันกับศึกลั่นทมสีชมพู ที่แทรกเข้ามาโดยไม่คาดฝัน  จนหาจังหวะไม่ได้ที่จะแก้ตัวเรื่องไชยยันต์เปรยว่าเขาเป็นเจ้าชู้ไก่ตอน
ไชยยันต์ยุ่งยากใจที่จะต้องกลับเข้าสู่เรื่องที่เขาลืมไปแล้ว  ทั้งที่เรื่องขุมทรัพย์ก็ยังค้างคาอยู่  ยังไม่ได้หยิบติดมือไปแม้แต่พอค่ารถทัวร์กลับบ้าน
รพินทร์กับคะหยิ่นทำตาปริบๆนึกถึงสอบมิดเทอมใกล้เข้ามา  ว่าไม่น่าเตือนให้รู้
และแงซาย ก็ขบคิดหนักหน่วงถึงศึกอัศวินสีส้ม ใกล้จะประชิดติดเมือง
ระหว่างนี้
เจ้าไพรวัลย์กำลังซัดแข้งขา ยึกยักเพลง sex bomb ของลุงทอมโจนส์ อย่างครึ้มใจ  พลางฝันหวานถึงบริทนี่ สเปียส์ ไม่ให้ขาดตอน
 
 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [24 มิ.ย. 19:30:17] 

ว้า   ถ้ารีบจบไป
แม่ยกก็ไม่เจอคุณไชยยันต์อีกสิคะนายชด
ว่าแต่    เจ้าชู้ไก่ตอนนี่เป็นอย่างไรคะ
คุณไพรน้อยช่วยอรรถาธิบายให้ฟังทีได้ไหม
เอาอย่างแสบสันต์เลยนะคะ 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [25 มิ.ย. 08:39:51] 

รพินทร์กับคะหยิ่นฟังอนุชาสาธยายมาก็ให้กลุ้มใจเป็นกำลังเพราะจอมพราน
โดดเรียนเมื่ออาทิตย์ก่อนสองวันเต็ม ๆ เพราะมัวแต่ไปแข่งบาส
จนไม่ได้หลับได้นอน เช้าสองวันนั้นก็เลยเผลอนอนจนเที่ยง จนตาม
account กะ math ไม่ทัน เดือดร้อนให้เจ้ากาหลาเมทเพื่อนเกลอ
ติว math ให้ ใกล้สอบมิดเทอมแล้ว ยังเรียนไม่ถึงไหน เพราะขยัน
โดดเป็นส่วนใหญ่ บางทีก็โดดมาเล่นกะเขาที่มรกตนครนี่แหละ
"เอ..หรือเราจะหนีจากที่นี่กลับไปเรียนดีหว่า คะแนนออกมาไม่สวย
พระมารดาจะซัดเข้าให้" รพินทร์ครุ่นคิดด้วยควมหนักอกหนักใจ
คะหยิ่นหันมามองหน้า เขาก็คิดทบทวนอยู่ในใจเช่นกัน แต่คิดไม่ตก
เพราะตัดสินใจไม่ได้
...............
ต่อให้หน่อยเถอะ ไม่ว่างจริง ๆ เดี๋ยวเย็นนี้ก็ต้องไปซ้อมบาสก็แล้ว
แหงะ.... 

จากคุณ : รพินทร์  - [25 มิ.ย. 11:05:54] 

ในที่สุดก็สอบเสร็จเสียที  และรีบเข้ามาด้วยความกระหาย  อาาาาา (ไม่ใช่น้องของแม่อีกตามเคย)
รีบรับจ๊อบส่วนรวมก่อนเรื่องส่วนตัวนะเนี่ย  หึๆๆๆๆ  ว่าแล้วก็ดึงขาวฟาดชิ่งกะกินดำต่อ…

- - - - 

“ เจ๊กปอม  เจ๊กปอม  ยู อ่าร์ เจ๊ก  ป๋อม   ฯลฯ  ”   เสียงครวญคาราโอเกะของเจ้าไพรวัลย์พร้อมกับท่าสะดีดดิ้น
กระเด้งหน้ากระเด้งหลังยึกยักอย่างเมามันราวจิ้งเหลนถูกน้ำกรดของเขานั้นทำเอาคณะพรรคพากันปวด
เศียรเวียนเกล้าไปตามๆ   ทุกคนพากันนั่งซึมกระทือ  ทิ้งให้อนันตรัยรุ่นเยเนเรชันเอ็กซ์บ้าไปตามลำพัง
จนเหงื่อท่วมตัวและเริ่มเซ็งทนไม่ไหวต้องส่งเสียงร้องเรียกให้ทุกคนไปร่วมเต้นอยู่เหยงๆ

“ วู้ววว   ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด  ลุงหนาน  ป๊ะป๋า  อากลาง  มาร่วมเต้นกับผมหน่อยสิครับ 
เอ้า  ลุงคะหยิ่น ระบำออกศึกของว้าน่ะลุงก็เต้นเป็นไม่ใช่เรอะ  นั่งเฉยๆ อยู่ทำไมกัน    อาแงซาย
ก็เหมือนกัน  โดนยื่นญัตติขอเปิดอภิปรายไม่ไว้วางใจหน่อยเดียวถึงกับซึมกระทือเชียวเรอะ  มามะ ” 

ไม่ชวนเปล่า  หนุ่มวัยคะนองยังออกมาดึงแขนดึงมือคะหยิ่นที่ยิ้มแห้งๆ  อย่างเหนียมอายอยากจะออก
ไปเต้นเต็มแก่แต่ต้องสงบท่าทีไว้ด้วยความเกรงใจเหล่าเจ้านาย   อดีตนายทหารปืนใหญ่ทนรำคาญ
อยู่นานแล้วไม่ไหวก็เลยต้องตวาดออกมาเบาๆ อย่างหมุดหมิด เอ๊ย  หงุดหงิด

“ แกจะบ้าก็บ้าไปตามเรื่องของแกคนเดียวเถิดวะ  เจ้าไพร  คนอื่นเขากำลังใช้ความคิดกันอยู่
หัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ  ปล่อยให้แกบ้าไปตามเรื่องคนเดียวก็พอแล้ว  ไปไหนก็ไปไกลๆ เลยไป๊ 
มายึกยักอยู่แถวนี้เดี๋ยวก็โดนพระบาทฟาดพระโอษฐ์เข้าให้หรอก ”

“ โธ๋..  ป๋า  ไปเป็นทุกข์อะไรกับเรื่องขี้ผงขนาดนั้นด้วยเล่า ”   ไพรวัลย์หัวเราะลงลูกคอเอิ้กๆ 
“ เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ พวกเราทุกคนหันมาสงบศึกชิงบัลลังค์อาแงซายกันก่อน  มารวมหัวกัน
จัดการศัตรูภายนอกให้หมดไปทีละชุด  จะได้ไม่ต้องกวนอกกวนใจ  จะว่าไปแล้วตอนนี้พวกเรา
ก็เหลือกันอยู่ไม่กี่คน  เคลียร์ๆ ให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวกันไปค่อยมาเจรจาตกลงกันอีกที  เรื่องมัน
จะได้จบๆ ไป  แล้วหลังจากนี้ใครจะไปเคลียร์กับใครเป็นการส่วนตัวก็แยกย้ายกันไปตามสะดวก 
ผมเองก็จะได้ไปเคลียร์กระทู้น้องนุ่งลูกหลานของผมบ้าง  ชักจะเกะกะเต็มถนนไปหมดแล้วเนี่ย..”

“ เหรอ  งั้นเอาก็เอา ”    แงซายตกปากรับคำสีหน้าค่อยดีขึ้นทันทีที่ได้รู้ว่าโอกาสในการนั่งบัลลังค์
มรกตนครยังคงยืดยาวต่อไปอีกอย่างน้อยๆ  ก็สองสามเอพิโสด   ในระยะเวลาที่ฮั้วกันนี้เขาจะได้
แอบเรียกทนายประจำเมืองมาปรึกษาหารือหรือแก้ไขกฎหมายป้องกันเจ้าไพรจะยื่นญัตติถอดถอน
เขาออกจากตำแหน่งไว้ได้ทัน 

“ งั้นนายกะฉันมาพักเรื่องเจ้าชู้ไก่ตอนกันไว้ก่อนก็แล้วกัน ”  อนุชาหันไปพยักพเยิดกับไชยยันต์
พลางถอนหายใจดังเฮือกอย่างโล่งอก  ข้างสหายของเขาก็ยิ้มร่าออกมาเช่นกันเพราะไม่ต้องไป
สรุปเรื่องเก่าที่ลืมไปแล้วให้มันวุ่นวายยุ่งยากเสียเวลาจิ๊กข้าวของอันมีค่าจากวังไปเปล่าๆ ปลี้ๆ

ส่วนคะหยิ่นนั้น  ทางคณะพรรคตัดสินใจซาวเสียงกันและอนุมัติให้ลากิจไปสอบมิดเทอมได้อย่าง
เห็นอกเห็นใจและออกบอร์ดดิ้งพาสให้สิทธิ์ในการกระทู้มาได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเผื่อนึกอยากร่วม
สนุกขึ้นมา  ข้างหนานอินและส่างปานั้น  มีท่าทางไม่ค่อยแคร์กับบทเท่าไหร่นักจึงเป็นอันสรุปว่า
หากใครจะมาก็มา  ใครจะหนีไปสูบกัญชาก็ปล่อยให้ไป  โดยเฉพาะลุงหนานอิน  แกจะทำอะไร
ก็ให้แกทำไปเหอะ  หากลัดคิวให้แกได้ก็ให้แกไป ตามทุภาษิตที่ว่าลุงแก้  เอ๊ย  ลุงแก่แล้วให้ลุงก่อนนั่นเอง

และไพรวัลย์  อนันตรัย  ได้เจ้ากี้เจ้าการร่างสัญญาขึ้นมาหนึ่งฉบับเพื่อให้คณะพรรคช่วยปรับปรุง
แก้ไขและโหวตเสียงลงคะแนนดังนี้

1. คณะพรรค  หมายถึง  คณะพรรคเดินทางทุกคน  อันประกอบไปด้วย  แงซายหรือจักราช 
และภรรยา (เมยานี)  ,  ม.ร.ว. (แม่เรียกว่า) อนุชา วราฤทธิ์ ,  พ.ต. ไชยยันต์ อนันตรัย ,
นายไพรวัลย์ อนันตรัย ,    คะหยิ่น , ส่างปา  และหนานอิน  ไม่ทราบนามสกุล    รวมทั้งคนอื่นๆ 
ที่สมัครใจ  ให้เข้าร่วมชื่อได้ณ. วันที่ประกาศเป็นต้นไป  เว้นไว้แต่แม่มดวาชิกา  และจอมผีดิบมันตรัย 
เพราะหากนิยายขาดผู้ร้ายไปเสียก็หมดรสเท่านั้นเอง 

ฝ่ายศัตรู  หมายถึง  แม่มดวาชิกา  จอมผีดิบมันตรัย  และกองกำลังฝ่ายสนับสนุนอันได้แก่คุณแสงโสม 
รวมถึงคนอื่นๆ ที่สมัครใจจะเข้าร่วมกับฝ่ายอธรรมในโอกาสที่จะมีข้างหน้า

ฝ่ายสัมพันธมิตรสองหน้า   หรือนกสองหัว  เหยียบเรือสองแคม  หรือบ่างช่างยุ ฯลฯ  แล้วแต่จะเรียกหา
หมายถึงผู้ไม่ฝักใฝ่เข้าข้างฝ่ายใดเป็นการถาวร  บ้างดีบ้างชั่วทำยังกะฮ่องกงฟุตที่เป็นๆ หายๆ   ขอมอบ
ให้แก่แม่ลั่นทมและลูกสาวพลับพลึงไพรสีชมพูทั้งคู่ 

2. ข้อตกลง คณะพรรคจะต้องให้สัตย์ปฏิญาณไว้ต่อหน้ากระทู้ว่า  จะต้องไม่ทำการหนึ่งการใดให้เป็น
การกัด จิก ยั่วยุ แหย่   ทะเลาะเบาะแว้ง  วิวาทกันเอง  ผูกปัญหา  ซ่อนปมหรือกระทำอันใดก็ตาม
ให้เป็นการยืดท้องเรื่องให้สลับซับซ้อนและยืดยาวไปกว่าเดิมโดยไม่จำเป็น   เว้นไว้แต่การหยิกหยอก
เล็กๆ น้อยๆ  พอให้ครื้นเครงและหน้าแตก  ทั้งนี้เพื่อความเป็นอันหนึ่งอันเดียวและสามัคคีกลมเกลียว
ในหมู่คณะจนกว่าจะกำจัดศัตรูให้พ้นไปจากอาณาบริเวณเมืองมรกตนครในรัศมีไม่ต่ำกว่าสองร้อยกิโลแม้ว
นับจากสุสานราชวงศ์เทพเป็นจุดศูนย์กลาง  หลังจากนั้นขอเชิญลงมือฆ่าฟันกันได้ตามอัธยาศัย

3.  หากเลยเวลา 3 วัน 7 วันนับแต่ออกประกาศเป็นต้นไป   ผู้ที่ไม่เข้าร่วมกับฝ่ายคณะพรรค  จะกลายสภาพเป็น
ศัตรูไปโดยทันทีและปริยาย  ทางคณะพรรคจะใช้อำนาจและมุขต่างๆ เท่าที่มีเผาบท  กีดกัน  และจำหน่าย
หรือโละตัวละครให้เดี้ยงไปชนิดที่จะเข้ามาทีต้องเลือดตาแทบกระเด็นหรือไปเกิดใหม่เป็นตัวละครอื่นยังจะ
ง่ายเสียกว่า  ทั้งนี้เพื่อเป็นการกำจัดเหล่าอธรรมให้หมดๆ ไปเสียที  จะได้จบตอนไปทำมาหากินกันบ้าง 
สำหรับการกำจัดฝ่ายตรงกันข้ามนี้  จะเป็นไปโดยวิธีใดก็สุดแล้วแต่สะดวก ไม่จำกัดกลเม็ดและวิธีการ 
สะดวกฉายเดี่ยวก็เชิญพ่อเจ้าประคุณ  อยากมีแบ็คอัพก็ลากๆ กันไปช่วยรบกันเองก็แล้วกัน

3. กระทู้นี้จะจบตอนได้ก็ต่อเมื่อศัตรูหมายเลขหนึ่งและสองรวมทั้งสาม  อันได้แก่ แม่มดวาชิกา 
จอมผีดิบมันตรัยและคุณแสงโสม  ตามลำดับ  ถูกกำจัดบทไปจากกระทู้ได้่โดยสิ้นเชิง  (อันที่จริงก็
ไม่ยากเย็นอะไรนัก  เพราะแต่ละคนที่กล่าวมาก็หายศีรษะกันไปนานแล้ว เหอะๆ)   ส่วนใครอยากได้
สมบัติหรืออยากจะยึดบัลลังค์ใครก็แต่งต่อกันไปเอาเองตามสะดวก …ฮิ ฮิ  แฮ่ 
…

แล้วไพรวัลย์  อนันตรัยก็รอให้คณะพรรคช่วยกันลงคะแนนเสียงว่าจะเอากันยังไง ?
 
 
 
 

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [25 มิ.ย. 15:48:12] 

"โอเคเจ้าไพร..."   เสียงไชยยันต์กล่าวขึ้น
"ฉันก็กำลังคิดจะโพสต์แจ้งตอนอวสานอยู่ก็พอดีแกร่างสัญญาฉบับรวมหางกันสู้ออกมานี่แหละ ถ้าพวกเรา
ทำได้อย่างนี้จริงๆก็จะเป็นประวัติศาสตร์แห่งกระทู้เลยเชียวที่สุนัขหมู่ได้เป็นครั้งแรกไม่ได้ปล่อยแบบตัวใคร
ตัวมันเหมือนเมื่อก่อน  แล้วพอกำจัดศัตรูสิ้นซากแล้วก็ค่อยไล่งับกันเองทีหลัง...ฉันเองก็ยอมรับว่าช่วงนี้
ไม่ค่อยจะมีเวลาว่างมากนัก และทุกๆคนก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกันคือมีธุรกิจการงานการเรียนรัดตัวไปหมด
นี่จึงน่าจะเป็นจุดสุดท้ายของการผจญภัย เราน่าจะได้เข้าสู่สงครามสุดท้ายกันแล้ว
เพราะฉะนั้นก็ควรจะถึงตอนอวสานของเพชรพระอุมาภาคห้องสมุดแล้วกระมัง..."

สำหรับสัญญาฉบับรวมหางนั้นไชยยันต์เสนอแก้ข้อ 3 กับ 4 ดังนี้

ข้อ 3 วรรคแรกขอเปลี่ยนจากเวลากำกวมเหมือนกำเนิดของเจ้าไพร  '3 วัน 7 วัน'  เอาให้แน่ๆเป็น  '1 วัน'
ก็พอ เพราะถึงยืดเวลาออกไปมากกว่านี้ก็ไม่มีใครเข้ามาทวงสิทธิ์เพิ่มหรอกเชื่อสิ

ข้อ 4 ข้อความ 'ถูกกำจัดบทไปจากกระทู้ได้อย่างสิ้นเชิง' นี่ก็คงจะต้องมานั่งตีความกันอีกว่ายังไงถึงจะ
สิ้นเชิง เนื่องจากโดยเฉพาะแม่มดวาชิกาแกก็คงไม่สิ้นเชิงง่ายๆ อย่างตายแล้วกี่รอบก็ยังฟื้นขึ้นมาได้อีก
ขอแก้เป็น 'ยินยอมสงบศึกกันได้อย่างสิ้นเชิง'  น่าจะดีกว่า
 
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [25 มิ.ย. 16:51:12] 

อ้าว แล้วจะตัดพระเอกออกจากสมาชิกด้วยเหรอเนี่ย
แล้วถ้าเป็นอย่างนายทหารปืนใหญ่ว่า พวกเราก็ตาย
ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดกันอีกน่ะเด่ะ  โอ้ ! รับไม่ได้
เอาเป็นว่า ถ้าผมพอจะเจียดเวลาที่มีอยู่น้อยนิดมาได้
จะพยายามเข้ามาแจมด้วยแล้วกัน 

จากคุณ : รพินทร์  - [25 มิ.ย. 21:19:55] 

ไม่มีการตัดออกจากสมาชิกหรอกครับคุณรพินทร์ เพียงแต่ว่าสัญญาแห่งพันธมิตรของบุตรชายผมนั้นตีความ
ได้ว่า ให้ฝ่ายพระเอกมารายงานตัวไว้ก่อนว่าจะมีใครร่วมทำศึกสุดท้ายกันบ้าง คนที่มารายงานแล้วถ้าว่าง
เมื่อไหร่ค่อยเข้ามาอีกครั้งก็ได้ แต่ให้ระวังช่วงที่ไม่เข้ามานี้เพื่อนอาจจะลากไปเผาตัวละครตายกลางสมรภูมิก็ได้ 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [25 มิ.ย. 22:00:21] 

ลืมบอกแม่ยกไปว่า ถึงกระทู้จะจบก็ยังเจอกันได้อยู่ครับ
ว่างๆก็ไปนั่งคุยที่บ้านผมก็ได้
แต่ต้องวันที่คุณเมย์ไม่อยู่นะครับ (แต่เดี๋ยวนี้เห็นอยู่ทุกวัน) 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [25 มิ.ย. 22:23:35] 

กลัวแต่ไปแล้วจะไม่ได้นั่งน่ะสิคะ  หึหึ    คุณนายทหาร  กระทู้จบเมื่อไหร่  ก็เมล์คุยกันบ้างนะคะ  อ้อ  ขอบคุณมากที่ไปอุดหนุนกระทู้แม่ยกตั้งสองรอบสองชื่อ    แต่ไม่ป่วนเหมือนใครบางคนที่ลงชื่อไว้ใกล้ๆคุณ  คิกคิก(เอาคืนบ้างล่ะเน้อ) 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [26 มิ.ย. 06:03:05] 

ยังไงก็ได้ค่ะ แต่ไม่เข้าร่วมกับสัญญารวมหางด้วยนา เพราะไม่มีหางให้รวม
จะจบก็จบ แต่ถ้าใครยังอยากจะเล่นต่อก็จะมาแจมด้วยตามเวลาที่มี
ช่วงไหนงานยุ่งหนีงานมาไม่ได้ก็ห่างหายไปบ้าง ช่วงไหนว่างงานว่างการ ก็จะมาบ่อย ๆ

ไม่ได้เหยียบเรือสองแคมนะจ๊ะ เพียงแต่เป็นคนง่าย ๆ (ที่ไม่มักง่าย)
อะไรก็ได้(ในบางเรื่อง เช่นเรื่องนี้) เท่านั้นเอง....หึ หึ
 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [26 มิ.ย. 11:00:33] 

ต่อละนะ
...
หลังจากพลพรรคอัศวินสีส้มกินไก่กันอิ่มหนำสำราญ  พลับพลึงก็ตัดสินใจ
เดินทางไปสมทบกับแสงโสมและมันตรัยยังชานเมืองมรกตนครทันที  แต่ก็มาช้าไป
เพราะแสงโสมและมันตรัย ได้นำขบวนผีดิบรุ่นใหม่ไปประชิดติดกำแพงเมืองซะแล้ว
จึงรีบติดตามไปทันที
"เอ้า ...พวกเราเดินทางกันต่อ รีบเดินทางกันหน่อยเร้วว ถึงที่หมายเมื่อไหร่ จะได้พักกันซะที
วันนี้ทางหน่วยเสบียงได้แจ้งมาว่า เมนูพิเศษประจำวันนี้คือ พิซซ่านา ๆ ประเภท มักกะโรนี 
และสปาเก็ตตี้  ใครชอบประเภทไหนก็เลือกได้ รับรองได้ว่าใครมาร่วมสมทบกับขบวนนี้ไซร้
ไม่อดอยากแน่นอน "
พลพรรคอัศวินสีส้ม ได้ยินพลับพลึงพรรณาถึงเมนูพิเศษประจำวัน แล้วก็มีเรี่ยวมีแรง
ที่จะเดินทางกันได้เร็วขึ้น เสียงทวงสิทธิ์ในบัลลังค์ให้กับอัศวินสีส้มแทรกมาเป็นระยะ ระยะ ไม่ขาดสาย
"บัลลังค์แห่งนี้ต้องเป็นของอัศวินสีส้ม  บัลลังค์แห่งนี้ต้องเป็นของอัศวินสีส้มมมม..."
 

จากคุณ : กังหันรื่นเริง (Login)  - [26 มิ.ย. 11:25:51] 

ตัดฉากมาทางฝ่ายพระเอกและพระรอง

สิ้นคำของไชยยันต์ท้องพระโรงวังมรกตนครก็เงียบงันไปชั่วขณะ มีแต่เสียง printer รุ่นเก๋าของเมือง พิมพ์สนธิสัญญาฉบับแก้ไขอยู่แกรกๆ 
อนุชานั่งงงเพราะไม่นึกว่าคำพูดของเขาได้ผลเฉียบขาด   ทำให้เขาประจักษ์ในน้ำหนึ่งใจเดียวอันหาได้ยากยิ่งของสหายร่วมผจญภัย 
ในที่สุด หลังจากผลัดกันเล่น ผลักกันเผามานาน ทุกคนก็ใจตรงว่าต่างคนต่างก็อยากให้กระทู้นี้จบๆลงไปซะที
แต่...จะจบจริงหรือไม่นั้น    ไม่มีใครรู้ได้ 
เพราะตัวเขาเอง พอรู้ว่าจะต้องอำลาเวทีเพชรพระอุมา  เขาก็คึกคัก กระปรี้กระเปร่า มุขไหลเข้ามาเป็นเทน้ำเทท่า 
อนิจจา น่าเสียดาย...ไม่น่ารีบจบเลยเฟ้ย
-----------------------------------------------------------------------------
ความสับสนของอนุชาขาดจังหวะเหมือนเทปขาดกะทันหัน   เมื่อประตูท้องพระโรงเปิดผางออก   ม้าศึกตัวหนึ่งเผ่นโผนเข้ามาในห้อง
บนหลังมันคือบุรุษชราผมเคราขาวโพลนร่างกำยำ  สวมเกราะเต็มยศแบบแม่ทัพ ขะมุกขะมอมไปด้วยฝุ่นตั้งแต่หัวจดเท้า
ทุกคนแตกฮือกันไปคนละทางเมื่อม้าโจนเข้ามาถึงตัว   แงซายเผ่นหวือจากบัลลังก์เอาตัวรอด  ไชยยันต์ อนุชา ไพรวัลย์ หนานอินโดดผางมุดเข้าซ่อนใต้บัลลังก์แทนหลุมหลบภัย
เว้นแต่ดาริน  เมื่อไม่ส่งเสียงมานานแล้วก็เดาว่าคงจะหลบไปงีบอยู่ที่ไหนซักแห่ง 
ส่วนรพินทร์หิ้วลูกบาสออกประตูหลังไปก่อนจึงพ้นภัยไปได้หวุดหวิด เช่นเดียวกับคะหยิ่น ซึ่งตอนนี้ติดชั่วโมงเลกเชอร์เข้ามาไม่ได้
บุรุษบนหลังม้าดึงม้าสุดแรงเกิด หยุดพรืด  เขาเหวี่ยงตัวลงมาอย่างรีบร้อน สาวเท้าเข้ามาคุกเข่าอยู่หน้าบัลลังก์ ซึ่งทุกคนมุดเข้าไปหลบแออัดกันอยู่ในนั้น

" ท่านพ่อตา" แงซายค่อยๆโผล่ออกมาจากหลังบัลลังก์  คนอื่นก็ค่อยๆคลานออกมาเป็นคิวยาวเหยียด " แหมเล่นเอาตกใจ  มีข่าวด่วนที่ชายแดนเหรอ"

เหล่าทีมผจญภัยยิ้มออกมาได้หลังจากหน้าเหลือ ๒ นิ้ว  เมื่อจำได้ว่าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอดีตแม่ทัพใหญ่ขบวนการกู้ชาติ...อรชุน  พ่อของเมยานี 
บัดนี้นอกจากตำแหน่งพ่อตาของจักราช  เขายังควบตำแหน่งรมว.กลาโหมมรกตนคร   ผบ. ทม.(ผู้บัญชาการทหารมรกตนคร)และโค้ชประจำชาติอีกต่างหาก

เขาทูลพระเจ้าจักราชลูกเขย  เร็วปรื๋อ
" ข้าแต่พระเจ้าจักราช  ข้าพระองค์เพิ่งขี่ม้าเร็วกลับมาจากชายแดนมรกตนคร  บัดนี้ศึกมาติดพันที่ชายแดนกำลังวิกฤต    อะไรๆมันก็พลิกล็อคไปหมดพระเจ้าข้า"
สีหน้าของแงซายเคร่งเครียดขึ้นมาทันที      แทนจะตอบเขารีบเดินตรงไปที่โต๊ะตัวใหญ่  กางแผ่นหนังขนาดใหญ่ออกเพื่อจะดูยุทธวิธีที่จารึกไว้บนนั้น ด้วยมาดของจอมทัพ  คนอื่นๆก็ตามกันไปมุงดูอยู่รอบโต๊ะ
อรชุนใช้ปลายดาบชี้ลงไปบนยุทธวิธีแต่ละขั้นตอน
" ข้าแต่จักราช…ในตอนแรกข้าพระองค์ก็คิดว่าการรบจะเป็นไปตามคาดหมายตามที่เราวางแผนไว้   แต่ที่ไหนได้…หน่วยรบพิเศษเก่งฉกาจที่สุดของเราคือหน่วยสิงโตคำรามและอินทรีเหล็ก  กลับพลิกล็อคพ่ายแพ้หมดประตูสู้ไปตั้งแต่แรก     ขณะที่หน่วยปฏิบัติการผีดิบของนางวาชิกาและเจ้ามันตรัยลอยลำเข้ารอบไป"
ทุกคนตะลึงงัน เหลียวมองหน้ากันด้วยความรู้สึกอันไม่อาจอธิบายได้ถูก  แงซายหน้าซีด ครางในลำคอเสียงแผ่วต่ำ
" ฉอหอละซี   มัวแต่ทะเลาะกับเจ้าไพรน้อยแย่งสิทธิ์ครองบัลลังก์กัน     ลืมศึกชายแดน ๒๐๐๐ ซะสนิท  โธ่ ไม่มีใครเตือน"
" เท่านั้นยังไม่หมดนะพระเจ้าข้า" อรชุนย้ำอีกด้วยสีหน้าวิตก   " ข้าพระองค์ไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้วตั้งตะศึกแรก   ค่อยเบาใจเมื่อพบว่ากองพันสปาเก็ตตี้ของเรากระหน่ำผีดิบลงได้แบบ ๒-๐   แต่ที่ไหนได้เมื่อคืนนี้เอง   กองกำลังกังหันสีส้มของนางวาชิกา กระหน่ำกองพันยูโกของเราลงไปได้อีกถึง ๖-๑  เรากำลังจะ…"
ยังไม่ทันขาดคำ  ก็ได้ยินเสียงเมยานีซึ่งวิ่งไปเปิดหน้าต่างท้องพระโรงดู  ร้องกรี๊ดขึ้น
" เสด็จพี่ขา…ดูนั่น…ในมรกตนครเกิดจลาจล"
ทุกคนลืมอรชุน   วิ่งกรูกันเข้าไปดูแล้วตะลึงเดี้ยงกันไปหมด
อะโห   ภาพที่เห็นดูดังใครเคลื่อนกองทัพกรีนสปอตผสมสวนส้มเช้งและส้มจุก  แห่เข้ามาเต็มหน้าวังมรกตนคร…
สีส้ม..สีส้ม..สีส้ม…กระจายแสบตาไปหมดทุกหนแห่ง   กองเชียร์กังหันสีส้มบุกสายฟ้าแลบถึงหน้าวัง
มีพลับพลึงสีส้มเป็นหัวหน้า  ขี่คอเจ้ามะกรูดซึ่งแปลงกายเป็นส้มซันคิส  ยกพลล้อมมาถึงหน้าบันได
 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [26 มิ.ย. 13:22:23] 

ผมไม่ค่อยได้มาอ่านจะตัดสัมพันกันแล้วววอ่ะ....ช่วงนี้
งานเรียนหนักสาหัสสะเดชะเลยครับผมได้อ่านสนธิ
สัญญาแอตแลนติกเหนือแล้วจะปฏิบัติตามอย่างครัด
เคร่งครับ ช่วงนี้คงได้แต่มาอ่านครับถ้าจะกรุณาก้ออย่า
ให้ถึงตายกันเลยครับ....Please 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [26 มิ.ย. 17:30:39] 

อาาา!!!  (ที่ไม่ใช่ญาติใครทั้งสิ้น)
ระหว่างที่พลับพลึงสีส้มกำลังยกพลอัศวินสีส้มบุกแบบสายฟ้าแลบอยู่หน้าวังขององค์จักราชนั้น  กองทัพของมันตรัยและแสงโสมก็เดินทางมาถึงตัวเมืองชั้นในของมรกตนครแล้ว อย่างง่ายดายและประสบความสำเร็จเหลือเชื่อ

การเดินทัพของมันตรัยและแสงโสม ตั้งแต่ชายแดนมรกตนครเป็นต้นมา  จนถึงตัวเมืองชั้นใน  ผ่านหมู่บ้านน้อยใหญ่ตามรายทาง  ขบวนทัพของมันตรัยที่เดินทางกันมาอย่างสงบเงียบ และเป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นอย่างยิ่ง  ได้สร้างความประทับใจให้กับชาวเมืองมรกตนครอย่างไม่รู้ลืม
ผ่านหมู่บ้านไหนที่กำลังมีการเก็บเกี่ยวผลผลิต ไม่ว่าข้าวหรือพืชผักผลไม้ใด ๆ มันตรัยก็สั่งการให้ผีดิบเข้าไปช่วยเหลือจนเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว
ผ่านหมู่บ้านไหนที่กำลังก่อสร้าง หรือชำรุดทรุดโทรม  มันตรัยก็ได้ให้เหล่าผีดิบเข้าไปช่วยสร้าง หรือซ่อมแซมให้จนเสร็จเรียบร้อย
ผ่านหมู่บ้านไหนที่มีปัญหาใด ๆ มันตรัยก็ช่วยแก้ไขและขจัดปัดเป่าปัญหาทั้งหลายไปได้จนหมดสิ้น

ชาวเมืองมรกตนครตามทางผ่านของกองทัพ  มีความศรัทธาและเลื่อมใสในตัวของมันตรัยและแสงโสมเป็นยิ่งนัก  ผ่านไปทางไหนก็มีแต่ประชาชนอุ้มลูกจูงหลานออกมาคอยโห่ร้องต้อนรับด้วยความยินดี  แถมบางรายยังขอลายเซ็นอีก สร้างความปลาบปลื้มและปิติยินดีในความสำเร็จ แก่มันตรัยและแสงโสมเหลือล้นพ้นประมาณ  นอกเหนือไปจากนั้น  ชาวบ้านส่วนใหญ่ ถึงกับมาวิงวอนและร้องขอให้มันตรัยมาปกครองเมืองมรกตนคร แทนองค์จักราชที่ชอบหนีเที่ยว และเหล่าเพื่อน ๆ ขององค์จักราชที่ชอบแก่งแย่งสมบัติกันเป็นว่าเล่น

จากการร้องขอดังกล่าว สร้างความหนักใจให้กับมันตรัยเป็นอย่างยิ่ง  มันตรัยได้ประกาศกับชาวบ้านว่า ตนเองคงไม่อาจมาครองเมืองมรกตนครได้ แต่ขอเสนอให้เจ้าแม่วาชิกา ซึ่งเคยเป็นอดีตขวัญใจชาวมรกตนครเข้ามาปกครองใหม่อีกครั้ง  โดยมันตรัยรับปากกับชาวบ้านทุกหมู่บ้านทุกหลังคาเรือนว่า หากทุกคนยินยอมให้เจ้าแม่วาชิกาเข้ามาปกครองมรกตนครเหมือนเดิม มันตรัยจะให้ความช่วยเหลือแก้ปัญหาทุก ๆ เรื่องให้  และพิเศษสุดคือมันตรัยจะบริจาคผีดิบให้มาช่วยทำงานรับใช้งานบ้านให้กับทุกครอบครัว  ครอบครัวละ 1 ตน  หากครอบครัวไหนมีคนมาก ก็จะเพิ่มผีดิบรับใช้ให้เป็น 2 ตน...แต่มีข้อแม้ว่า ต้องให้เจ้าแม่วาชิกาได้ขึ้นครองราชย์ก่อน จึงจะมีการส่งมอบผีดิบให้...ฮ่า...เล่นกันยังงี้เลยแหละ....

จากข้อเสนอดังกล่าว ประชาชนชาวมรกตนครแทบทุกคนเห็นด้วยกับมันตรัยทุกประการ และพร้อมใจกันเดินเข้าร่วมขบวนมากับกองทัพของมันตรัย  มุ่งตรงมายังวังขององค์จักราช เพื่อจุดประสงค์เดียวคือ...ขอบัลลังค์คืนให้แก่เจ้าแม่วาชิกา...

บัดนี้ ทั้งหมดมารวมกลุ่มก่อม็อบกันอยู่หน้ากำแพงวังขององค์จักราชแล้ว  ทั้งผีดิบของมันตรัยและประชาชนชาวมรกตนคร ยืนรวมตัวปะปนกันอยู่ล้อมรอบกำแพงวัง  ทุกคนได้ยินเสียงโห่ร้องแสดงถึงชัยชนะของเหล่าอัศวินสีส้มที่อยู่ด้านในของวัง

มันตรัยและแสงโสมกำลังรอคอยฟังข่าวดีจากพลับพลึงน้อยอยู่ภายนอกกำแพงวัง 

จากคุณ : แสงโสม - [26 มิ.ย. 18:19:57] 

อา!!!(ไรฟะ)  ขบวนผีดิบเคลื่อนเข้ามาถึงกำแพงเมืองได้อย่างรวดเร็วเกินเชื่อ

ทหารของจักรราชรายงานผลการสำรวจม็อบที่ก่อตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยหน้าวังมรกตนคร พบว่าการที่ประชาชน
สวมชุดสีส้มและมารวมตัวกันมากมายขนาดนั้นเนื่องจากมีการปลุกระดมอ้างว่าอัศวินสีส้มกำลังจะผงาดกลับมา
ครองบัลลังก์อีกครั้ง ซึ่งนับเป็นการสร้างกระแสความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงแก่ประชาชน

เบื้องนอกกำแพงปรากฏกองทัพผีดิบพร้อมด้วยประชาชนอีกมากมาย มีรายงานข่าวกรองเข้ามาว่ามีการซื้อเสียง
สัญญาว่าจะให้โน่นให้นี่เมื่อได้เข้ามาครองตำแหน่ง  ประชาชนจำนวนมากหลงเชื่อหลับหูหลับตาเดินตามมา
ผีดิบที่บอกว่าจะส่งมารับใช้บ้านละ 1 ตนนั้นก็คงจะสร้างความหวาดกลัวแก่ประชาชนซะมากกว่า ตื่นนอนขึ้นมา
จ๊ะเอ๋ผีดิบนั่งแสยะยิ้มอยู่ข้างประตูก็คงจะช็อคตายกันซะหมดก่อนเป็นแน่แท้ หรือต่อให้ผีดิบแปลงกายมาสวยหล่อ
อย่างไรผีดิบก็คือผีดิบ แล้วทุกคนจะวางใจได้อย่างไร

ไชยยันต์ขึ้นไปยืนอยู่บนขอบระเบียงมองดูฝูงม็อบสองกลุ่มอย่างพินิจพิจารณา ขณะนี้ม็อบทั้งสองกลุ่มต่างไชโย
โห่ร้องเพลงเชียร์กันสนั่นหวั่นไหว มีการเล่นเวฟพริ้วกันเป็นแถบๆ
อดีตนายทหารปืนใหญ่ผู้เข้าใจจิตวิทยามวลชนก้าวลงมาจากระเบียง ตบแขนองค์จักรราชหนักแน่น

"แงซาย...บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่องค์จักรราชจะต้องกล่าวกับประชาชนตาดำๆ เหล่านั้นก่อนที่เรื่องมันจะบานปลาย
กลายเป็นสงครามนองเลือดชาวมรกตนครต้องมาฆ่าฟันกันเองเพราะการยั่วยุของปิศาจร้าย แกรู้ไม่ใช่หรือว่า
ควรจะกล่าวอย่างไรกับประชาชนของแก"

แงซายพยักหน้านิดนึง แล้วก้าวเดินอย่างสง่างามขึ้นไปยืนบนระเบียง กวาดสายตามองฝูงชนซึ่งยืนกันเต็มพรืด
ไปทั่วทั้งหน้าวัง เมื่อนั้นเอง ประชาชนที่โห่ร้องต่างเงียบกริบ ทุกสายตามองมายังจอมราชันย์

องค์จักรราชขยับจะเอ่ยสุนทรพจน์ แต่ก็ชะงักกึก หันมากวักมือเรียกไชยยันต์
"นายทหาร...ง่า...ผมลืมเอาโพยมา"   องค์จักรราชกล่าวอ้อมแอ้ม
ไชยยันต์รีบควักกระดาษยาวเป็นสายว่าวส่งให้แล้วกระซิบ
"เอ้า เอาไป...ฉันกะแล้วว่าต้องเจอม็อบแหง๋ๆ ก็เลยแอบร่างสุนทรพจน์ไว้ให้แกแล้ว"

แงซายรับมาแล้วหันหน้าเข้าหาฝูงชน เขาเหม่อมองประชาชนผู้บริสุทธิ์ผู้เคยจงรักภักดีต่อราชวงศ์เทพ
บัดนี้ทุกคนต่างถูกล้างสมองโดยปิศาจร้ายกลับมาเผชิญหน้ากับเขาเสียแล้ว  นัยน์ตาจอมราชันย์เยือกเย็นยิ่งนัก

"พี่น้องชาวมรกตนครทุกท่าน..."

น้ำเสียงทุ้มไพเราะกังวานไปทั่ว ประชาชนทั้งภายในภายนอกกำแพงต่างนิ่งสดับตรับฟัง รวมทั้งเหล่าผีดิบก็
พลอยนิ่งงันไปด้วยราวถูกมนตร์สะกด

"ที่พวกท่านทั้งหลายมาในวันนี้ เราทราบดีถึงความต้องการของพวกท่าน...แต่โปรดหยุดพิจารณาสักนิดเถิด
ความอยู่ดีกินดี ความปลอดภัยในชีวิตทรัพย์สิน ความอิสระเสรีในชีวิต สิ่งต่างๆเหล่านี้หาได้อยู่ไกลไปจากตัว
พวกท่านเลยในขณะที่เราปกครองบ้านเมือง...แต่บัดนี้พวกท่านต่างกำลังถูกครอบงำโดยปิศาจร้ายที่เอ่ยอ้าง
ข้อมูลสารพัดว่าจะสามารถดลบันดาลสิ่งต่างๆให้กับพวกท่านได้ พวกท่านหลงเชื่อโดยคาดหวังว่าสิ่งเหล่านี้
จะบังเกิดขึ้นจริงหลังจากที่พวกมันเข้ามายึดครองบ้านเมือง แต่พวกท่านเคยตระหนักหรือไม่ว่า...
สัจจะย่อมไม่มีในหมู่ปิศาจร้าย ผู้ที่ซื้อเสียงเข้ามามีหรือจะไม่ถอนทุนคืน  ถึงครานั้นประชาชนของเราคงจะ
ถูกกดขี่ข่มเหงทารุณ รังแกสารพัดและทุกคนก็จะเข้าใจด้วยตนเองในที่สุดแต่มันจะยังประโยชน์อันใด
เมื่อถึงตอนนั้นก็สายเกินแก้เสียแล้ว..."

ฝูงชนนิ่งงันไป ต่างจ้องมองจอมราชันย์ของพวกเขาที่ยืนอยู่บนระเบียงด้วยท่วงท่าสง่างาม คำพูดที่หลั่งไหล
ออกมาช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ เต็มไปด้วยความอบอุ่นและเชื่อมั่น

"พี่น้องที่รัก...ความสงบร่มเย็นของแผ่นดินที่มีมาช้านานนับตั้งแต่เราร่วมกับพวกท่านปลดแอกมรกตนคร
ได้สำเร็จเมื่อครานั้นกำลังจะถูกครอบงำด้วยรัศมีความชั่วร้ายของเหล่าปิศาจ...
บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่พวกท่านจะได้ร่วมมือร่วมใจกันเพื่อตัวของพวกท่านเอง...
เพื่ออนาคตของลูกหลาน...เพื่อแผ่นดินมาตุภูมิของพวกเรา...
และเราจะประกาศให้โลกได้รับรู้ว่า...ในวันนี้...เราจะไม่ยอมอยู่ภายใต้ความชั่วร้ายใดๆ...
เราจะทุ่มเททั้งกายทั้งใจเข้าสู้...เพื่อชัยชนะที่ยิ่งใหญ่...เพื่อหัวใจของพวกเราทุกคน...
เราจะเป็นหนึ่งในมวลมนุษยชาติที่จะยืนหยัดในวันนี้...
วันแห่งการประกาศอิสรภาพ...The Independent Day"

สิ้นเสียงกังวาน  ประชาชนต่างชูมือไชโยโห่ร้องก้องไปทั่วบริเวณทั้งภายนอกภายในกำแพง  ทั้งชุดสีส้ม
สีเลือดหมูต่างชูมือให้จักรราชเหมือนเป็นคำมั่นสัญญาว่าจะร่วมกันต่อสู้เพื่อชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ของทุกคน

พลับพลึงผู้นำอัศวินสีส้มรีบเผ่นแน่บไปรวมกับกลุ่มผีดิบนอกกำแพงทันทีก่อนที่จะโดนประชาทัณฑ์
กลุ่มประชาชนด้านนอกต่างแตกฮือแยกออกจากกองทัพผีดิบ ชูหอกดาบมีดโต้ปังตอเผชิญหน้ากันแล้ว

แงซายก้าวลงมาจากระเบียงตรงเข้ามารวมกลุ่มกับพรรคพวก ไชยยันต์ยกนิ้วโป้งให้อย่างชื่นชม
บัดนี้คำสั่งถูกถ่ายทอดไปยังเหล่าทหารม้าและทหารราบที่เตรียมกำลังรอพร้อมอยู่  ต่างเคลื่อนพลตีโอบ
กันเข้ามาจากรอบกำแพง สมทบกับกองกำลังประชาชนด้านนอกล้อมรอบกองทัพผีดิบ  อีกส่วนเคลื่อนพล
กันออกมาบริเวณหน้าวัง  เสียงม้าศึกดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ
 

ชาวคณะเข้ามารวมกลุ่มกันประชุมปรึกษาหารืออีกครั้ง
"เอ...ฉันรู้สึกคุ้นๆแฮะกับสุนทรพจน์ของเจ้าแงซายเมื่อครู่"  อนุชากล่าว
"นั่นดิคุณชายกลาง...ผมก็เหมือนเคยได้ยินทำนองเนี้ยแหละ จากหนังเรื่องไหนซักเรื่อง"
รพินทร์ให้ความเห็นบ้างพลางเลี้ยงลูกบาสไปมา
ไชยยันต์โบกมือปัด  "เออน่า...ไม่ต้องไปสนใจหรอก พอดีฉันชอบก็เลยขอเจ้าแงซายเปิดดูเมื่อคืน
เอามาอแดปต์นิดหน่อยก็ใช้ได้เหมือนกันแหละน่า"
"ว่าแต่ลุงอินกับอาน้อยไม่รายงานตัวนี่ จับเผาเลยดีมั้ยป๋า"  ไพรวัลย์กล่าว
เจ้าคะหยิ่นเตรียมถูมือเพราะกะช่วยเผาเต็มที่  แต่แล้วไชยยันต์ก็ส่ายหน้า
"อย่าเลย...หนานอินแก่แล้วคงจะถ่อสังขารมาไม่ไหว ส่วนยายน้อยก็หายสาบสูญไปนานแล้วก็ปล่อยเหอะ
แปลกดีไม่มีนางเอก มิน่าเล่าเรื่องราวมันถึงไปไม่รอด"  ไชยยันต์กล่าวอย่างปลง
 
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [26 มิ.ย. 22:52:32] 

มาส่งกำลังใจให้นายทหารเจ้าค่าาาา      คิดถึงแม่ยกไหมเจ้าคะ
ตกลงเจ้าไพรจะเป็นพระเอกหรือเจ้าคะนายทหาร
โอย  กลิ่นสะตอเริ่มโชย    เอ๊ะ  ใครอมขี้หมา  เห็นพูดๆไว้อ่ะตอนจิบน้ำชาอ่ะ   หึหึ 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [27 มิ.ย. 05:23:08] 

โอ๋!!!!!!!!!!!!
หายเร็วๆนะ 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [27 มิ.ย. 18:13:07] 

มาหนับหนุนคุณชาย หายเร็ว ๆนะครับคุณนางไม้

ว่าแต่ว่าลูกยกโผมไปไหนเนี่ย  คุณเหล้าไทยคร้าบ ไม่มีกระทู้นี้แล้ว ผมก็ตกงานอ่ะเด่ะ อุตส่าห์ไปฟิตร่างกายสำหรับยกมาแล้วเชียว 

จากคุณ : พ่อยก - [27 มิ.ย. 21:00:20] 

เรียกคุณแสงแต่ผมมาแทน คงไม่ว่าอะไรนะครับพ่อยกรพินทร์ ไพรวัลย์

มาเยี่ยมคุณนางไม้ลั่นทมอีกคน หายเร็วๆนะครับ
่จะได้แวบไปหลอกไปหลอนพวกเราอีก
 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [27 มิ.ย. 21:31:31] 

ในเมื่อวันนี้ฝ่ายตัวโกงของเรื่องไม่มาแสดงสักคน ผมได้โอกาสเผาก่อนละนะ

##
ระหว่างที่พลับพลึงสีส้มหลบหนีออกจากฝูงชนเพื่อไปสู่กองทัพมันตรัยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้นั้น
เธอพลันได้ยินเสียงหนึ่ง

"กังหันสะบั้นไก่"

ประโยคนี้มีความหมายยิ่งนักในหัวใจสาวน้อยที่เธอพร่ำท่องทุกคืนก่อนนอนแทนบทสวดมนตร์
พลับพลึงหยุดชะงักหันไปหาผู้พูด
การที่เธอเสียจังหวะหลบหนีนั้นเท่ากับว่าเธอได้ติดกับเสียแล้ว  ทหารของจักรราชจำนวนหนึ่งกรูกันเข้ามา
จับตัวสาวน้อยหัวสีส้มได้โดยละม่อม เธอจึงโดนมัดจับตัวไปได้โดยปริยาย

ละม่อมกับปริยายพร้อมด้วยทหารหาญอีกจำนวนหนึ่งพาพลับพลึงไปส่งที่วังแงซายอย่างรวดเร็ว
เชลยสาวถูกมัดอยู่ท่ามกลางวงล้อมของชาวคณะที่พากันเพ่งพินิจดูหัวหูสีส้ม แล้วส่ายหน้าทอดถอนใจในความ
คลั่งไคล้กังหันสุดๆของเธอ ต่างใช้แว่นขยายดูสีผมจนรู้แน่ว่าใช่ตัวจริงแท้แน่นอนหาได้โดนแหกตาไม่

"ทหาร...จับตัวแม่พลับพลึงเอามานี่ เราต้องใช้เป็นเครื่องต่อรองกับมันตรัยให้ยอมสงบศึกและถอยทัพกลับไป"

เสียงไชยยันต์ซึ่งกลายเป็นแม่ทัพชั่วคราวร้องสั่งการ
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [27 มิ.ย. 21:55:31] 

โย่วๆๆๆ   ท่านแม่ทัพเท่ห์สะบัดเลยค่ะ 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [28 มิ.ย. 06:47:22] 

คะหยิ่น อยากช่วยนายทหารจิงๆเยยแต่ตอนนี้ขอเอาแต่อ่านไปก่อนละกัน คณะพรรคคงไม่ว่าไรนะครับ 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [28 มิ.ย. 08:25:27] 

ทั้งแม่ในเน็ต นอกเน็ต ป่วยพร้อมกันเลยนิ
แม่ลั่นทมจ๋า ขอให้หายไว ๆ นะคะ...
ส่งใจไปเยี่ยมก็แล้วกัน ... ห่วงใย 

ระยะนี้ยอมโดนยำไปก่อน ว่างเมื่อไหร่จะเอาคืน... 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [28 มิ.ย. 09:09:39] 

คุณไชยยันต์  คุณกับคุณแสงแทนกันไม่ได้อ่ะคับ คุณพูดหยั่งนี้ เดี๋ยวแม่ยกคุณก็สั่งคนมายิงผมเท่านั้นเองข้อหาขัดแย้งทางธุรกิจแย่งลูกยกกัน 

จากคุณ : เคยเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ - [28 มิ.ย. 10:52:27] 

"เดี๋ยวก่อนคุณไชยยันต์" รพินทร์ร้องขัดขึ้นมา
อดีตนายทหารปืนแตกหันมามองหน้าจอมพราน
ด้วยความสนเท่ห์
"ผมว่าถึงเราจะนำแม่นางพลับพลึงสีส้มไป
ต่อรองกะมันตรัยก็ไม่มีประโยชน์หรอก
แท้จึงมันตรัยก็เพียงแต่หลอกใช้นาง ไม่มีทาง
ที่มันจะยอมอ่อนข้อให้เราเพราะต้องการช่วย
แม่พลับพลึงแน่ ๆ ยังไง ๆ ผมว่ารอให้กังหัน
ตกรอบรองก่อนดีมั้ย ? แล้วค่อยจัดการ
ก็ยังไม่สายนี่ ผมว่ากังหันคงจะตะกายพลาด
จนตกบันไดแหง ๆ ไม่มีทางตะกายถึง
บัลลังก์ยูโรฯได้หรอก เดี๋ยวมันตรัยมันก็ช้ำใจ
จนยอมถอนทัพกลับไปเองแหละ
ไชยยันต์นิ่งอั้น เขากำลังคิดพิจารณาคำของ
จอมพรานรพินทร์อยู่ด้วยความหนักใจ
..............
เชิญต่อแล้วกัน เดี๋ยวจะไปแข่งบาสต่อแล้ว
รอบรองเหมือนกันเลย หวังว่าผมคงไม่ตกรอบ
น่ะนะ... 

จากคุณ : คนที่ยังเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ - [28 มิ.ย. 17:14:13] 

แหม  ยังไงๆๆๆใจของลูกยกอิฉันก็มั่นคงล่ะคุณอดีตพราน
ออกจะรักกันแน่นแฟ้นปานนี้
ขนาดเมล์มาเธอยังทวงตังค์ก่อนอื่นใด
จะหาลูกยกที่ไหนงกเท่านี้  ไม่มี๊ ไม่มี 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ที่เริ่มเก่า - [28 มิ.ย. 18:43:19] 

เสียงม้าศึกเคลื่อนไหวคึกคัก ประชาชนชาวมรกตนครที่ร่วมขบวนมากับกองทัพของมันตรัยในตอนแรก ต่างแตกฮือ แยกออกจากกองทัพผีดิบ ชูหอกดาบมีดโต้ปังตอ เผชิญหน้ากันแล้ว

ในขณะเดียวกัน มันตรัยก็ได้รับสาส์นจากองค์จักรราช ขอให้ยอมสงบศึกและถอยทัพกลับไป เพื่อแลกเปลี่ยนกับการปล่อยตัวพลับพลึงสีส้มที่ถูกจับเป็นตัวประกันอยู่

แสงโสมหันขวับมาทางมันตรัยที่ยืนม้าอยู่เคียงคู่กันอย่างตื่นตระหนก

"ท่านมันตรัยขา ทำยังไงกันดีคะท่าน เราแย่แน่ ๆ คราวนี้ แล้วป่านนี้หลานพลับพลึงจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"

มันตรัยยิ้มเหี้ยมเกรียม ทำให้ใบหน้าที่หล่อคมคายอยู่แล้ว ยิ่งทวีความหล่อเข้มขึ้นไปอีก

"ไม่ต้องตกใจ แสงโสม  อย่างพลับพลึงน้อยนั่นน่ะรึ จะถูกจับตัวไปได้ง่าย ๆ   แค่หายตัวแว๊บเดียว ก็หนีพวกนั้นมาได้แล้ว  แต่ที่ยังถูกจับอยู่ก็เพราะว่ามันเป็นแผนการของเราตะหากที่จะให้หนูพลับพลึงไปกำจัดพวกนั้นชนิดถึงตัวเลย  รอดูเถอะ เดี๋ยวอีกไม่นานพวกนั้นก็จะกลายเป็นศพไปทีละคนสองคนโดยจับมือใครดมไม่ได้  ฮ่า ๆ ๆ"

มันตรัยหัวเราะลั่นด้วยความสมใจในแผนการที่ตรงตามเป้าหมายทุกอย่าง   แต่แสงโสมยังมีสีหน้ากังวลใจอยู่ไม่เสื่อมคลาย

"ท่านขา แล้วชาวมรกตนครที่แปรพักตร์นี่ละคะ เราจะทำยังไงกันดี"

มันตรัยเหม่อมองกองทัพผีดิบและประชาชนชาวมรกตนครทั้งหมดด้วยสีหน้าเศร้าสลด ใบหน้าที่หล่อคมคายนั้น บัดนี้ดูเคร่งขรึมและหม่นหมองลงไปไม่น้อย  แต่ถึงอย่างไรก็ยังคงความหล่ออยู่ไม่วาย

"แสงโสม เราสงสารและเห็นใจประชาชนชาวมรกตนครเป็นที่สุด  ดูทีรึ กำลังจะมีความหวังอันรุ่งโรจน์และสดใสอย่างเราเข้ามาเป็นทางเลือกใหม่ให้พิจารณา กลับถูกพวกลุ่มหลงเมามัวในอำนาจ ไม่ยอมสละเก้าอี้ ขัดขวางและใส่ไคล้เราจนเสื่อมเสียชื่อเสียง ปีศาจอย่างเรามีสัจจะแน่นอน ไม่งั้นจะอยู่ยงคงกระพันมาได้เป็นพัน ๆ ปีเรอะ  แต่เอาเถอะ เราจะพยายามช่วยเหลือประชาชนชาวมรกตนครให้เสียเลือดเนื้อน้อยที่สุด"

หลังจากพูดจบมันตรัยก็หยิบหนังสือปกแข็งเดินตัวหนังสือสีทองอย่างดีเล่มใหม่เอี่ยมออกมาจากอกเสื้อ

"ท่านขา หนังสืออะไรคะท่าน"  แสงโสมถามด้วยความสงสัย

"มหาคัมภีร์มายาวิน ฉบับปรับปรุงใหม่ ปี ค.ศ.2000" 

มันตรัยกล่าวตอบพร้อมทั้งมองคัมภีร์ด้วยความชื่นชม

"เราอัพเดทคาถาบทล่าสุดเข้ามาไว้หมดแล้ว ขลังกว่าแต่ตอนเยอะ ศัตรูทำอะไรเราไม่ได้ง่าย ๆ แน่นอน  เดี๋ยวเราจะร่ายคัมภีร์นี้ ทุกคนในเมืองมรกตนครจะตกอยู่ในอำนาจเรา  เจ้าคอยดูแล้วกัน" 

มันตรัยเปิดคัมภีร์ พลางโอมอ่านคาถาบทสวดที่ปรับปรุงแก้ไขข้อบกพร่องล่าสุดแล้ว  พลังเสียงของมันตรัยที่ร่ายคาถานั้นค่อย ๆ ดังขึ้น ๆ ทุกขณะ จนในที่สุดก็ก้องสะท้อนไปทั้งแผ่นดินมรกตนคร  ประชาชนชาวมรกตนครที่ชูมีดโต้ปังตอ กลับเงื้อค้าง สุดท้ายอาวุธร่วงผล็อยลงกับพื้น ทุกคนมีอาการเหม่อลอย และเข้ามารวมตัวกันอยู่ต่อหน้ามันตรัย  พร้อมทั้งก้มลงหมอบราบกับพื้น

"เรารักท่านมันตรัย  เรารักท่านมันตรัย  เรารักท่านมันตรัย"  เสียงของประชาชนชาวมรกตนครเปล่งออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน  มันตรัยหัวเราะก้องและประกาศต่อหน้าฝูงชน

"ไปชิงบัลลังก์คืนมาให้เจ้าแม่วาชิกาเดี๋ยวนี้  ใครขัดขวางฆ่าให้หมดไม่ต้องเหลือซาก"

"ชิงบัลลังก์ให้เจ้าแม่วาชิกา  ใครขัดขวางฆ่าหมดไม่เหลือซาก ๆ ๆ"

ฝูงชนชาวมรกตนครพูดตามโดยพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง ทันใดนั้น ทุกคนก็ก้มลงคว้าอาวุธที่ทิ้งไว้แต่แรก วิ่งตรงไปยังวังขององค์จักราช  เข้าไปจนถึงบัลลังค์กษัตริย์ที่องค์จักราชและสมาชิกทุกคนยืนงงอยู่  รพินทร์  คะหยิ่น  และดาริน วิ่งออกมาจะขัดขวาง  แต่ช้าเกินไปแล้ว ฝูงชนกว่าร้อยคนแรกที่เข้าไปถึง ถืออาวุธร่าอยู่ในมือและฟันฉับลงไปอย่างรวดเร็ว

"โอ๊ย !!!!!" 

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดใกล้ตายดังขึ้น มันเป็นเสียงของผู้ชาย

****************************************
 

คุณลั่นทม  ขอให้หายเร็ว ๆ นะคะ จะได้กลับมาเล่นกันต่อ

พ่อยกรพินทร์ ไพรวัลย์ ขา  แสงทำพินัยกรรมไว้ให้แล้วนะคะ  ถ้าแสงเป็นอะไรไป  สมบัติพุกาม  สมบัติถ้ำมรกต  แล้วก้อขุมเพชรพระอุมา ที่ได้ไปทั้งหมด  มอบให้พ่อยกหมดเลยค่ะ 

จากคุณ : แสงโสม - [28 มิ.ย. 20:03:32] 

ยังไม่ทันขาดเสียงร้อง  ก็มีเสียงเพล้งๆๆๆๆติดตามมาดังแสบหูไปทั่วท้องพระโรง  เหมือนเสียงโลหะต่างๆหล่นลงกับพื้น  จนแสงโสมต้องยกมืออุดหู
" เอ๊ะ ท่านมันตรัยขา  ทำไมพระเจ้าแงซายร้องเสียงเหมือนหม้อข้าวหม้อแกงหล่นล่ะคะ   แสงหูเป็นอะไรป่าวคะ"
มันตรัยพูดไม่ออก  ได้แต่ยกมือขึ้นชี้ค้างอยู่เหมือนตำรวจจราจร  พร้อมกันนั้นก็มีเสียงอนุชาเอ็ดตะโรขึ้นอย่างหัวเสีย
" ว้า  ไชยยันต์ เป็นอะไรไปนะแก  แค่ถูกปังตอหล่นลงหลังเท้าแค่นี้ร้องเหมือนถูกเชือด    แกใส่คอมแบทคู่เบ้อเร่อ  teenไม่ขาดหรอกวะ"
แสงโสมตกตะลึงตาค้าง  เมื่อเห็นประชาชนซึ่งกรูกันเข้าไป บัดนี้ทิ้งอาวุธก้มลงกราบตัวสั่นงันงก  รายล้อมอยู่รอบแงซายซึ่งยืนตระหง่าน กอดอก ยิ้มมุมปากด้วยมาดผู้ชนะ
รพินทร์วางมาดขรึมสงวนท่าทีไม่มีบทพูด เช่นเดียวกับคะหยิ่น  มีแต่ไชยยันต์ที่บ่นอู้  ยกเท้าขึ้นมาดู ยืนขาเดียวอย่างทุลักทุเล
" teen ไม่ขาดจริงว้อย อนุชา  แต่ปังตอเสือกหล่นเฉือนตาปลาฉันพอดีนี่ดิ   ประมาณค่าเท่าเชือดคอหอยเชียวนะแก    แงซาย แกจะอ่านคาถาอะไรน่าจะให้ช้ากว่านี้หน่อยก็ดี   คนมันเจ็บนะเว้ย"
แงซายกล่าวด้วยเสียงทุ้มลึก
" ขออภัยคุณไชยยันต์   แต่ว่าผมเสียเวลาเปิดหน้าที่ต้องการนานไปหน่อย   เอาละครับ คราวหน้าจะไม่ให้เป็นยังงี้อีก"
มันตรัยกวาดสายตามองทีละหน้า  ก็เห็นไพรวัลย์ยืนอมยิ้ม  สะบัดขาอยู่ไปมาเหมือนเต้นฟุตเวิร์ค     ส่วนอนุชายืนกอดอกมองแล้วยักคิ้วไห้ 

จากคุณ : อนุชา - [29 มิ.ย. 20:23:11] 

มันตรัยมองดูตำราเฉลยคำตอบมหาคัมภีร์มายาวินแล้วยิ่งตาลุกวาว หันมาทางแสงโสม

"แสงโสม...นอกจากเราและเจ้าแล้วไม่มีใครรู้คำตอบของมหาคัมภีร์นี้  เจ้าต้องหักหลังเราด้วยการไปเขียน
ตำราเฉลยขายแน่ๆ"
แสงโสมหน้าซีดเผือด  รีบกล่าว
"โธ่ ท่านขา แสงจะหักหลังท่านไปทำไมล่ะคะ ขายหนังสือน่ะกำไรน้อยนะคะท่าน  แสงไม่ทำหรอกค่ะ"
"ถึงจะกำไรน้อยแต่ถ้าพิมพ์เยอะแถมติดตลาดมันก็รวยไปเอง เราจะเชื่อใจเจ้าได้อย่างไรอีก"

ยังมิทันที่แสงโสมจะแก้ตัวใดๆเพิ่มเติม  ก็มีเสียงกล่าวแทรกขึ้น
"คุณแสงโสม...คุณทำได้ดีเหลือเกิน มิเสียแรงที่เราเคยตกลงกันไว้"  ไชยยันต์กล่าวยิ้มๆอย่างมีเลศนัย
 

แสงโสมตกใจยิ่งนัก หันไปเขม่นมองหน้าอดีตนายทหารปืนใหญ่ที่บังอาจใส่ความ  ขยับจะพูดโต้ตอบก็ได้แต่
อ้าปากค้างเพราะไชยยันต์พูดซะก่อน
"ตอนนี้มันตรัยก็กำลังจะหมดฤทธิ์เดชด้วยตำราเฉลยเล่มนี้แล้ว...ไหนๆเรื่องมันก็จะลงเอยด้วยดีอยู่แล้ว
ผมขอต่อรองเงื่อนไขที่เราเคยตกลงกันไว้สักหน่อยได้ไหมครับคุณแสง...อ่า...จากที่เดิมตกลงกันไว้ว่าถ้าช่วยกัน
กำจัดมันตรัยได้ คุณแสงจะได้ส่วนแบ่งเป็นที่ดินครึ่งหนึ่งของมรกตนคร  ผมขอเปลี่ยนเป็น 1 ใน 3 ได้มั้ยครับ
ที่ดินทีเหลือผมว่าจะร่วมลงทุนกับเจ้าแงซายเปิดเป็นรีสอร์ท"

ไชยยันต์อธิบายสัญญาเก๊ยืดยาว  คราวนี้มันตรัยโกรธจนตัวสั่น หันมาจ้องแสงโสมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"แสงโสม...เหตุและผลมันประจวบเหมาะกันได้พอดีอย่างนี้ เจ้ายังมีอะไรจะแก้ตัวอีก
เราไม่คิดเลยว่าเจ้าจะปากปราศัยน้ำใจเชือดคอกล้าหักหลังเราซึ่งๆหน้าอย่างนี้...เขาถึงว่าน้ำใจสตรี
3 วันจากเป็นอื่น...เพียงแค่เราเคยปล่อยเจ้าไปสอดแนมในกลุ่มเจ้ารพินทร์เท่านั้น เจ้าก็ปันใจให้กลุ่มมัน
ไปเสียแล้วล่ะหรือ...หึๆ เห็นท่าว่าเราจะปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้เสียแล้ว"

แสงโสมตกตะลึงพรึงเพริดไม่คิดฝันมาก่อนว่าเรื่องจะตารปัตรลงเอยแบบนี้  เธอหน้าซีดแล้วซีดอีก
หันไปมองชาวคณะก็เห็นมีแต่คนพลอยผสมโรงยิ้มแย้มให้
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [29 มิ.ย. 22:17:03] 

อนุชาไม่รอให้โอกาสที่จะได้จบเรื่องผ่านไปโดยง่าย  เมื่อไชยยันต์ส่งลูกมาให้  เขาก็ชู้ตลูกเข้าประตูอย่างแม่นยำ  นำไป ๑-๐
" ผมว่าไชยยันต์พูดถูกแล้วคุณแสง   ตอนนี้ยังไงมรกตนครก็ชนะ  เพราะหน่วยสังหารสปาเกตตี้ของเราเพิ่งยิงประตูชัย ถล่มกังหันสีส้ม จนโค้ชกังหันประกาศลาออกไปแล้ว    มองออกไปนอกหน้าต่างวังดิ  คนกำลังเอากังหันสีส้มมาเผากันเป็นแถว ที่ย้อมผมสีส้มก็รีบเอาสเปรย์สีน้ำเงินมาทับหมดแล้ว" 
แสงโสมเริ่มลังเลกับการเกลี้ยกล่อมของอนุชา     ได้แต่หันหน้าหันขวาไม่รู้จะเลี้ยวไปทางไหนดี
" ท่านขา  เราแพ้แล้วค่ะ  แพ้พลิกล็อคไม่น่าเชื่อเลย"
" อ้าว แสงโสม  เจ้าหักหลังเรา..พอเราแพ้เจ้าก็ชิ่งเลยเหรอเนี่ย"
" แล้วจะให้แสงอยู่อย่างหมดอนาคตงั้นเหรอคะ ท่านขา"
มันตรัยลูบคลำใบหน้าพบว่าไม่เหลือชิ้นหล่อ    ต่างหล่นแตกเป็นชิ้นย่อยๆอยู่รอบตัว ก็แค้นสุดขีด  กระชากไมค์จากใต้เสื้อคลุม มาคาราโอเกะด้วยความเจ็บปวดหัวใจ
"สิ้นสุดกันที ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน 
เท่านี้ก็สาแก่ใจ ซาบซึ้งทรวงในอกเรา 
โบราณท่านว่า บรรดาช้างสารงูเห่า 
อีกทั้งข้าเก่าเมียรัก 
ท่านเปรียบไว้นัก อย่าได้วางใจ "
 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [30 มิ.ย. 22:45:25] 

สิ้นเพลง "น้ำตาจ่าโท" เสียงเฮจากประชาชนก็ดังสนั่น    ทำให้มันตรัยเหลียวเลิกลั่ก   หน้าค่อยเกิดรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง   ยันกายลุกขึ้น  ก็เห็นประชาชนชาวมรกตนครที่ถอยไปหลบมุมอยู่ตามมุมท้องพระโรง กรูกันเข้ามาพร้อมด้วยพวงมาลัยซึ่งคว้ามาจากตามส่วนต่างๆของวัง
" ท่านมันตรัย…โห!   เมื่อไรท่านจะอินคอนเสิร์ตครับท่าน" เสียงร้องประสานกันเซ็งแซ่
แสงโสมยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูกเมื่อสถานการณ์พลิกกลับไปอีกทีชนิดสุดขั้ว     มองเห็นมันตรัยยิ้มแป้นออกมา  โค้งคำนับไปรอบๆทำมุม ๑๘๐%  ก็ระเบิดอารมณ์ 
ถลาเข้าแย่งไมค์เพราะทนไม่ได้ที่จุดจบของมันตรัยจะสวยงามเกินคาด  กลับกลายเป็นซูปเปอร์สตาร์
"อย่าเพิ่งจบกระทู้นะคะ  ขอลิบซิ้งค์มั่งค่า…ไชยยันต์ขา" ว่าแล้วแสงโสมก็เผ่นขึ้นไปยืนกลางท้องพระโรงแทนเวทีชั่วคราว
" เปิดแผ่น..เปิดแผ่น" ไชยยันต์ตะโกนลั่นบอกลูกชายเขา  เมื่อเห็นโอกาสจะยิงลูกโทษในช่วงท้ายสุด
อะหา!  มิใช่เหล้าไทยซะแล้ว  ใครหว่า???? ถ้าอายุต่ำกว่า ๒๕ จะทายออก?
"แสงขอมอบเพลงนี้ให้ชาวมรกตนคร   ขอให้รับแสงไว้เป็นคนหนึ่งในดวงใจท่านประชาชนนะคะ ท่านขา" แสงโสมประกาศก้อง กลบเสียงมันตรัย
"...สุดที่รัก ของฉัน 
น่ารัก ที่ สุด 
เป็นมนุษย์ ที่ น่า เอ็น ดู 
อาจไม่หวาน ไม่ขม 
ตัวฉัน ไม่รู้ 
แต่ถ้ามีเธออยู่ มันเปรี้ยวใจ "
แผนเผด็จศึกอัศวินกังหันสีส้มของอนุชาได้ผล     มันตรัยกับแสงโสมแย่งไมค์ที่มีอยู่อันเดียวเป็นพัลวัน 

จากคุณ : อนุชา - [30 มิ.ย. 22:52:54] 

นายชดคร้าบ หนานอินขอไปปลูกแห้ว ด้วยคน
กังหันหักซะแล้ว แห้วอีกครั้ง...ต้องรออีกสองปี จึงจะมีลุ้นอีกที เฮ้อ
 

จากคุณ : หนานอิน - [1 ก.ค. 10:28:04] 

บอลแพ้แต่คนไม่แพ้....ฮ่า ๆ ๆ  มันตรัยหัวเราะก้อง ใบหน้าหล่อเหลาที่ก๊อบแบรด พิทท์ แตกละเอียดเป็นเสี่ยง ๆ ไปเรียบร้อยแล้ว แต่นั่นกลับต้องขอบคุณคุณชายอนุชา ที่ได้ทำปฏิกิริยาทางเคมีให้เกิดการเบบี้เฟซขึ้นในหน้าของมันตรัย ได้ใบหน้าใหม่ที่อ่อนเยาว์และหล่อเหลาขึ้นกว่าเดิมแทน อะโห..ใบหน้าใหม่ของมันตรัยช่างละม้ายกับ ลีโอนาร์โด ดิคาร์ปริโอ (ตอนแสดงไททานิค) อย่างไม่ผิดเพี้ยนไปแม้แต่น้อย  ฝูงชนชาวมรกตนครนับแสนที่มองดูการแสดงคอนเสิร์ตของมันตรัยกับแสงโสมต่างร่วมกันกรี๊ดสนั่น  หลงใหลและคลั่งใคล้มันตรัยในร่างเจ้าหนุ่มลีโอ และแสงโสมในมาด นิโคล อย่างยอมตายถวายชีวิตแทน

ระหว่างที่ประชาชนชาวมรกตนครกำลังเพลิดเพลินไปกับการแสดงคอนเสิร์ตอันสุดแสนประทับใจจากสุดยอดซุปเปอร์สตาร์นั้น  มันตรัยไม่รอช้า หันมาสบตากับแสงโสมพลางยกสัญญาณมือเป็นรหัส ที่รู้กันเพียงสองคน

อย่างรวดเร็วภายในพริบตา ทั้งมันตรัยและแสงโสมเผ่นพรวดเข้าไปที่องค์จักราชที่กำลังเพลิดเพลินกับคอนเสิร์ตจนลืมตัว  มันตรัยรวบตัวองค์จักรราชไว้และล็อคไว้ด้วยลำแขนอันแข็งแรงปานประดุจเหล็กกล้าพันปี  องค์จักรราชสะบัดตัวไปมาพยายามจะหนี แต่มีหรือจะรอดพ้นเงื้อมมือของมันตรัยไปได้ ถูกล็อคตัวแน่นจนไม่อาจกระดิกตัวโดยมันตรัยอยู่เบื้องหลัง  แสงโสมไม่รอช้า ควักปืนพกขนาดจิ๋วที่ติดตัวอยู่ออกมาจี้ที่พระเศียรขององค์จักรราช  มันตรัยประกาศก้อง

"ขอให้ทุกคนยินยอมสละบัลลังค์มรกตนครให้กับเจ้าแม่วาชิกาเดี๋ยวนี้ เพื่อแลกกับชีวิตขององค์จักรราช"

ไชยยันต์ยืนสะบัดหน้าอย่างมึนงงว่าในชั่วพริบตาเดียวทำไมเหตุการณ์จึงเปลี่ยนไปได้อย่างนี้   อนุชากลอกตาเหลือกลานไปมาในท่าเดียวกับมันตรัยเมื่อครู่ใหญ่  ไพรวัลย์เต้นฟุตเวิร์คค้าง  ในขณะที่ รพินทร์  คะหยิ่น  ดาริน  หนานอิน และส่างปา  พากันตะลึงแน่นิ่งไปหมด

ทหารรักษาพระองค์ขยับตัวจะวิ่งเข้ามาช่วยเหลือองค์จักรราช  แต่แสงโสมขยับปืนในมือพลางยิ้มอย่างเหี้ยมโหด

"ทุกคนถอยออกไปห่าง ๆ อย่าเข้ามาใกล้ภายในรัศมี 100 เมตรนี้  ถ้าใครเข้ามาใกล้กว่านี้ฉันจะยิงองค์จักรราชทันที"

ทุกคนละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก   รพินทร์พยักหน้าให้ทุกคนถอยออกมาตามที่แสงโสมบอก  มันตรัยตะโกนสำทับมาอีกครั้ง

"เราขอให้พวกเจ้าสละบัลลังค์ให้เจ้าแม่วาชิกาแต่โดยดี  แล้วเราจะเปิดโอกาสให้พวกเจ้าขอลี้ภัยทางการเมืองได้ ภายใน 12 ชั่วยามนี้ ถ้าพวกเจ้าไม่ทำตามเราจะฆ่าองค์จักรราชเดี๋ยวนี้เลย  ฮ่า ๆ ๆ ปีศาจอย่างเราเป็นคนดี มีศีลธรรม ถือสัจจะเป็นใหญ่  ถ้าเจ้ายอมล่าถอยแต่โดยดี เราก็จะเมตตาปล่อยตัวไป  ปกติไม่มีตัวร้ายที่ไหนใจดีอย่างเรานะเนี่ย  ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ "

มันตรัยหัวเราะก้องอีกครั้ง ทำให้ใบหน้าที่แสนจะหล่อนั้น ยิ่งหล่อระเบิดกระชากใจสาวเข้าไปอีก  ฝูงชนชาวมรกตนครกรี๊ดด้วยความคลั่งใคล้อีกครั้ง ในขณะที่ฝ่ายพระเอกยืนซึมคอตก หันหน้าปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด 

จากคุณ : แสงโสม - [1 ก.ค. 10:40:01] 

“มันตรัย  ถ้าเจ้าต้องการชีวิตเรา  เราก็จะให้  เช่นเดียวกับบัลลังก์ของมรกตนครนั่นแหละ”
จักราชกล่าวขึ้น  ท่ามกลางความตื่นตะลึงตกใจของทุกคน
“หา  แงซายมันกลัวตายจนประสาทเสียไปแล้วละมังเนี่ย  แย่ละซี”   อนุชากระซิบเบาๆ กับไชยยันต์ ที่หนักใจไม่แพ้กัน
บรรดาชาวมรกตนครที่กรี๊ดกร๊าดด้วยความคลั่งไคล้นึกว่าชาววังเล่นละครให้ดูเล่นพากันเงียบกริบยังกะป่าช้าขึ้นมาทันที    มีแต่แงซายเท่านั้นที่รู้ตนเองว่าที่พูดออกไปนั้นยังมีสติดีอยู่ทุกประการ 
“เก้าอี้และตำแหน่งน่ะ  มันได้มาไม่ยากนักหรอก   บนเลือดและความตาย”  เขากล่าวต่อไปอย่างแช่มช้า  “  แต่ว่า  จะรักษาไว้ให้ประชาชนมีรอยยิ้มเช่นนี้  มันยากยิ่ง”
องค์จักราชย่อมรู้ดีว่ามันยากขนาดไหน  ไม่มีเวลาจะหนีเที่ยวบ้างเลย   ไม่ว่า วาเคเชิ่นหรือฮันนีมูน มันเป็นเพียงแค่ความฝันกลางดึกและกลางแดดตอนนั่งหลับในในพระราชพิธีเท่านั้น
“วาชิกาเคยมีโอกาสมาแล้ว  พี่น้องทั้งหลาย”  เขาเริ่มหาเสียงด้วยชักเคยชินกับระบบ  “แล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง  กับลูกสาว  พี่สาว  น้องสาว ของประชาชนทุกครัวเรือน  …..   ทุกคนต้องอยู่กันด้วยความหวาดกลัว   ถ้าหากวาชิกากลับมาอีกครั้งจะเกิดอะไรขึ้น !!!”

เขาหันมาทางแสงโสมที่ชักเริ่มโกรธที่จักราชพูดมากกว่าที่คิด  ทำให้สถานการณ์เริ่มลำบากซะแล้วสำหรับเธอและมันตรัย   ขณะที่ไชยยันต์ค่อยๆ แอบถอนใจออกมาว่ายังพอมีหวังที่เจ้าแงซายเกิดต่อมพูดมากแตกขึ้นมาตอนคับขัน   ทำให้ยืดเวลาออกไปได้บ้าง

“ทุกท่านลองคิดดูเถิด  ภายใต้การปกครองของผู้กระหายบัลลังก์หน้าใหม่พวกนี้  ชีวิตของพวกท่านจะเป็นอย่างไร  …  มิต้อง   ถูกใช้งานเยี่ยงทาส  จนกระทั่งแก่ตาย     แล้วยังไปไหนไม่ได้ต้องถูกลงอาคมกลายเป็นผีดิบรับใช้ผู้ที่มีอำนาจเหนือท่านไปอีกเป็นพันปี”
คราวนี้ไม่ใช่แต่ชาวเมืองเท่านั้นที่เริ่มพิจารณาเห็นด้วยตนเอง  แต่พวกผีดิบทั้งหลายที่ดูเหมือนไร้หัวใจก็เริ่มสำนึกถึงสถานะอันน่าสมเพชเวทนาของตนเองขึ้นมาบ้างแล้ว…

องค์จักราชถอนพระทัยด้วยความสลดใจ 
“แสงโสม  มันตรัย  เจ้าทั้งสองอยากได้ขุมทรัพย์มรกตนครไม่ใช่รึ  อยากได้เก้าอี้แห่งอำนาจ   อยากได้ความสะดวกสบาย  ข้าทาสบริวาร   สิ่งเหล่านั้นไม่ได้อยู่ดีๆ จะได้มา   มันต้องแลกกับความทุกทรมานของผู้คนอีกเท่าไหร่   อย่างเจ้า  ย่อมยินดีจะแลกความทุกข์ของผู้อื่นกับความสุขของตน  มากกว่าที่จะยอมเสียความสุขของตนเพื่อคนเหล่านั้นซินะ”

มันตรัยหน้าซีด  ที่สถานการณ์เปลี่ยนแปลงอีกแล้ว  ส่วนแสงโสมมือสั่น  ทำไมจักราชต้องว่ากันขนาดนี้ด้วย  นี่เราเขียนเรื่องกันสนุกๆ นะทำไมต้องซีเรียสด้วยหล่ะ   เธอนึกมุขแก้ไม่ออก  รู้สึกว่าเหงื่อออกจนชุ่มฝ่ามือ  จนต้องกำด้ามปืนให้แน่นเข้าไปอีกหน่อยเพราะกลัวหลุดมือ  พลางกดปากกระบอกเข้าที่ขมับของจอมจักราช
 

ทันใดนั้น  เสียงดังเหมือนฟ้าผ่าที่สั่นประสาททุกคนในที่นั้นก็ดังเปรี้ยงขึ้นท่ามกลางความเงียบ

เปรี้ยง !!!!

เลือดสีแดงสาดกระจายจากพระเศียรของจักราช  ท่ามกลางความตกใจแทบสิ้นสติของทุกคน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งแสงโสม    เมยานีกรีดร้องราวหัวใจสลายวิ่งเข้าประคองกอดพระวรกายที่ค่อยๆ ทรุดลง  หลังจากมันตรัยตกใจปล่อยมือถอยหลังไปหลายก้าว  ทำท่าว่าไม่เกี่ยวด้วยนะเฟ้ย

แสงโสมตัวสั่น ละล่ำละลัก  “แสงเปล่านะ  แสงเปล่า  เปล่าจริงๆ นะ….”
 

จากคุณ : แงซายจากต่างแดน - [1 ก.ค. 11:55:09] 

ชาวคณะทุกคนเพิ่งได้สติ  พากันวิ่งเข้ามามุงดูกันอย่างพร้อมเพรียง   ร่างจักราชในอ้อมแขนของเมยานียังลืมพระเนตรอยู่  แต่เหมือนว่าไม่สามารถตรัสอะไรต่อไปได้อีกแล้ว  ทั้งที่ทรงทำอาการเหมือนจะสั่งเสียอะไรสักอย่าง

“อะไรเพคะ  จะทรงตรัสอะไร”
ทุกคนกลั้นหายใจคอยฟังพระดำรัสสุดท้าย  เผื่อจะเป็นลายแทงขุมสมบัติใหม่ที่แอบซ่อนไว้  หรือวิธีเปิดขุมทรัพย์ที่สุสาน  แต่ว่าเปล่า   เรื่องอะไรแงซายจะบอกล่ะ จริงไหม

องค์จักราชสิ้นพระชนม์ในไม่กี่วินาทีนั้นเอง….
อาา…   ไม่มีน้องของพ่อ  ลูกก็ยังไม่ทันจะมี   แล้วทีนี้จะทำยังไง…

ศพของจักราชถูกเจ้าหน้าที่ชาวมรกตนครนำไปไว้ภายในที่เฉพาะ  ไม่อนุญาติให้ใครเข้าไปได้นอกจากเมยานี  ทำให้ทุกคนไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง  ที่ยังไม่ทันจะพิสูจน์อะไรให้มันกระจ่างแจ้งลงไปได้  ชาวคณะต้องร่วมกันตรวจสอบที่เกิดเหตุอย่างไม่ยอมวางใจง่ายๆ  ท่ามกลางเสียงอุทานของประชาชนดังระงม  และเสียงปฏิเสธเป็นพัลวันของแสงโสม  ว่าเธอยังไม่ได้กระดิกไกเลยซักนิดเดียวจิงๆ นะเนี่ย….

“ป๋า  ผมว่ามันมีอะไรแม่งๆ นะ”  ไพรวัลย์พูดขึ้น
ไชยยันต์พยักหน้า  คิ้วเข้มขมวดยุ่ง  “เฮ้อ..  ฉันก็ไม่อยากเล่นหนังฆาตกรรมสืบสวนสอบสวนเลย  แงซายทำเราแสบอีกแล้ว”
“ทหาร !!! จับตัวผู้ปลงพระชนม์และผู้ร่วมก่อการไว้อย่าให้หนีไปได้”   อนุชาสั่งเสียงกร้าว
 

จากคุณ : แงซาย - [1 ก.ค. 12:17:04] 

ในที่สุดแงซายก็โผล่ออกมาได้  แต่ก็ยังไม่สามารถรับรองตนเองว่าจะว่างพอที่จะเข้ามาได้สม่ำเสมอ 

จะพยายามมาเท่าที่มาได้นะครับทุกท่าน 

จากคุณ : แงซาย - [1 ก.ค. 12:20:30] 

เอาแล้วซิครับ  ลูกยกของผมถูกข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนาเข้าให้แล้ว  ... เดี๋ยวไปหาทนายก่อนนะครับ... 

จากคุณ : เคยเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ - [1 ก.ค. 19:17:41] 

ตอบ นายกลางครับ...

ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรมันสิงใจให้ผมเกิดบ้าขึ้นมาเช่นนั้น

บางทีอาจเป็นเพราะขุมสมบัติส่วนตัวที่ชาวคณะเกิดบังเอิญไปค้นพบเข้า  ทำให้ต้องการปลีกเวลาโดยด่วนเพื่อไปเคลียร์ให้เรียบร้อย  ก่อนที่จะมีใครไปเจอเข้าอีกเป็นหนสอง

หรือไม่ก็เป็นเพราะว่าเอ็นข้อเท้าขวาเกิดอักเสบโดยไม่รู้สาเหตุ ทำให้ผมต้องเดินเป๋ชั่วคราว และไม่สามารถไปช็อปปิ้งได้ในโอกาสอันมีอยู่น้อยนิดนี้  ทำให้เกิดอาการเบื่อชีวิตขึ้นมาอย่างกระทันหัน

โธ่  สงสารผมเถอะครับ  นานปีทีหนจะได้มีโอกาสข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลขนาดนี้ได้   อ้อ  แล้วตอนนี้ผมก็อยู่ซานดิเอโกแล้วละครับ  กำลังหาโอกาสไปเที่ยว Zoo อยู่   คงจะอีกซักสองวันเมื่อผมเดินไหว

ยังไงก็ยำกันไปละกันนะครับ  จะให้ผมตาย ผมก็ยอมตาย(แน่นอนอยู่แล้ว)  หรือว่าไม่ให้ตายก็คิดมุขรอไว้บ้างแล้วครับ  แต่ยังไม่แปะตอนนี้ละ   อุบไว้ก่อนให้หมั่นไส้เล่นสักพัก

นิสัยเสียจังเลยเนอะ... 

จากคุณ : แงซาย - [2 ก.ค. 09:39:41] 

พอดีพิมพ์ตอนต่อเสร็จแล้ว  แปะเลยแล้วกันครับ  เผื่อต้องหายหัวไปอีกหลายวัน จะได้ไม่โดนแช่งนาน

............................................................................................
เสียงร่ำไห้ของเมยานี  นางพญาแห่งมรกตนคร ท่ามกลางความเงียบงันของเหล่าข้าราชบริพารที่แวดล้อมพระศพทั้งหลาย   ทำให้บรรยากาศที่แสนเศร้าวังเวง เต็มไปด้วยความสลดใจเหลือที่จะกล่าวเป็นอักษรได้

ร่างขององค์จักราชถูกอัญเชิญมาวางอยู่บนแท่นทองกลางห้องโถงกว้าง  บนฉลองพระองค์เต็มยศที่ยังมิได้ผลัดเปลี่ยนคลุมด้วยผ้าขาวจนถึงพระอุระ   บนหมอนที่ข้างพระเศียรด้านซ้ายยังเปรอะเปื้อนด้วยสีแดงสด   พระเนตรหลับพริ้มด้วยหัตถ์แห่งนางอันเป็นที่รัก

เมยานีคุกเข่าอยู่ข้างพระวรกาย  ซบหน้าลงกับพระพาหา  พร่ำรำพันความรักที่มีต่อพระองค์

‘อ้วก !!
อย่าให้มันมากนักเลยวะ’    เสียงกระซิบดุๆ ดังมาจากหลังฉาก     ทำให้นางพญาเมยานีสะดุ้งขึ้นนิดหนึ่ง  นึกว่าหูแว่วไป
  “เจ้าพี่   กรรมอันใดที่ทำให้เราทั้งสองต้องมาเป็นอย่างนี้…”   นางยังรำพันต่อ
นางพิศดูพระพักตร์สีเข้มที่งามสง่าอย่างสุดอาลัย   หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพระองค์จะฟื้นคืนมาตรัสกับนางอีกครั้ง 
ฉับพลันเบื้องหลังก็ปรากฏเสียงฝีเท้าหนักแน่นหลายคนผ่านประตูลับของสถานที่รโหฐานนั้นเข้ามา   นางหันขวับกลับไปดู    ในม่านน้ำตานั้นมองเห็นร่างผอมเกร็งหลายร่างเดินเป็นระเบียบตรงเข้ามาราวกับกองทหาร  แล้วกระจายกันออกตั้งแถว 
     เมยานีตะลึงงัน  กระพริบตาให้หายพร่ามัว  แล้วก็ต้องอุทานแทบจะไม่มีเสียง 
     “นี่…นี่  มัน  พวกผีดิบของมันตรัย”    ทุกตนแขวนอาวุธครบ  หน้าตาถ:-)ทึงยังกับถูกใครเหยียบตาปลา  หรือนั่งทับริดสีดวง  หรือไม่ก้อถูกล้อว่าหัวล้านเหม็นเขียว…
  เร็วยิ่งกว่านางเสือดาวหวงลูกอ่อน  ตวัดข้อมือขวับเดียวดาบคู่มือคมเป็นเงาโค้งวาววับปรากฏขึ้นเตรียมพร้อม   เป็นดุจดั่งสัญญาณประจัญบานของเหล่าทหารหาญที่รู้มือกันดี   ทหารรักษาพระองค์ทุกคนตวัดอาวุธประจำกายขึ้นเตรียมพร้อมเช่นกัน    เสียงคมดาบพ้นจากฝักของทหารจำนวนหลายสิบดังควับเควี้ยวขึ้นแทบจะเป็นเสียงเดียว         ก่อนที่ผีดิบทั้งหลายจะเตรียมการสู้รบทัน  ด้วยความเชื่องช้าของมัน  ทหารของนางพญาเสือดาวก็รายล้อมไว้หมดทุกด้านแล้ว

ผีดิบทั้งหลายให้กล้าหาญชาญชัยยังไงตอนนี้จำนวนก็น้อยกว่า   ทั้งยังตกอยู่กลางวงล้อม   นางเสือสาวครุ่นคิดอย่างรวดเร็วว่าที่พวกมันบุกรุกเข้ามาเช่นนี้  ย่อมต้องการสิ่งที่มีความสำคัญกับพวกมันอย่างมากแน่ๆ  แต่  สิ่งนั้นมันคืออะไร…

แทนที่ผีดิบทั้งหลายจะชักอาวุธขึ้นสู้อย่างกองกำลังทั้งกลาย   กลับคุกเข่าลง และทำเสียงเหมือนสวดมนต์อะไรสักอย่างออกมาสองสามคำ

แย่แล้วหรือมันคิดใช้วิชามายาวินอุบาทว์อะไรกับพระศพขององค์จักราช 

คำตอบที่ได้รับก็คือ  เสียงหัวเราะเบานุ่มแสนยียวนที่คุ้นหูดังขึ้นเบื้องหลัง จากพระแท่นทอง

เมยานีหันขวับอีกครั้งจนกระดูกคอลั่น 
“เสด็จพี่ !”
“พี่ต้องขอโทษเธอ  เมยานี  ที่ไม่ได้บอกกล่าว  ไม่ต้องกลัวไป  ผีดิบพวกนี้ไม่ได้มาร้ายหรอก”
ในสายตาตกตกลึงและปลื้มปิติของทุกคน  จักราชแงซายลุกขึ้นนั่ง  เอาผ้าห่มมาเช็ดเลือดเทียม ผลงานชั้นเลิศของทีมสเปเชี่ยลเอฟเฟคท์สั่งตรงจากฮอลลีวูด  พลางตรัสต่อพวกผีดิบทั้งหลาย
    “ลุกขึ้นเถอะ  พวกเจ้าทั้งหลาย   งานที่เราให้ทำเป็นอย่างไรบ้าง”
    “เรียบร้อยพระเจ้าค่ะ”   เสียงผีดิบตอบแหบสั่นแต่ก้องไปทั้งห้องยังกับระบบเสียงดอลบี้ดิจิตอล
    “นี่มันอะไรกันคะ  หม่อมฉันงงไปหมดแล้ว”   เมยานีทูล  ทั้งดีใจ  ตกใจ  สงสัย ปนกันยุ่งไปหมดยังกับผัดจับฉ่ายใส่กระดูกหมูและ teen เป็ดพะโล้
    “เมยานี  พี่ให้พวกนี้จัดการย้ายขุมทรัพย์ส่วนตัวของเราไปไว้ในที่ปลอดภัย  แล้วยังเป็นสายลับให้เราตลอดมา  เพราะพวกนี้ต้องถูกสะกดมานาน  อยากจะพ้นจากการจองจำ  ไปผุดไปเกิดสักที   พอรู้ข่าวว่าเรามีคัมภีร์มงคล เฉลยคำตอบของมายาวินมหาอุบาทว์นั่นได้  ก็เลยมาสวามิภักดิ์  เพื่อที่จะรอเวลาพาพรรคพวกทั้งหมดเข้ามาในเมือง  และพ้นคำสาปพร้อมๆ กันยังไงล่ะจ๊ะ…     แล้วขุมสมบัติที่พวกนี้ช่วยกันแฮปมาจากถ้ำมรกตของมันตรัยโดยไม่ให้พวกนั้นรู้  เนื่องจากมัวแต่คลั่งไคล้อัศวินสีส้มกันจนไม่เอาใจใส่กองทัพเท่าที่ควร   เหล่าผีดิบก็เลยขนกันมามากมาย  เผื่อไว้ใช้ตอนที่กลายเป็นคน  พ้นคำสาปแล้ว 

พี่เห็นว่าก็เหนื่อยกันมามาก  ค่าแรงก็ไม่ได้ตามกฏหมายแรงงาน  ไม่ว่าแก่ หรือแก่มากกี่พันปี ไม่มีเกษียณ  ก็เลยไม่ได้คัดค้านอะไร  หาที่ปลอดภัยซุกซ่อนไว้   แต่ว่าชาวคณะบางคนของเราก็โชคดีดวงดึงดูดกับมหาสมบัติไปพบเจอจนได้”     ทรงหยุดหัวเราะหึหึ
  “แต่ก็กรรมบัง  ทำยังไงก็ได้แต่ดู  ไม่ได้ติดมือมาใช้สักที  ช่างน่ารัดทดแทนจริงๆ”    เมยานีเสริมต่ออย่างรู้ๆ อะไรดี
   แล้วทั้งสองก็หัวเราะให้แก่กัน
   “ที่พี่แกล้งตายครั้งนี้ยังมีผลอีกอย่างนะเมยานี   อย่างน้อยแสงโสมและมันตรัยคงขวัญกระเจิงไปสักพักละ   ช่วยไม่ได้นะ  ถ้าไม่คิดร้ายถึงขนาดเอาปืนจ่อพี่  มุขนี้ก็คงจะเล่นยากอยู่เหมือนกันแหละ”
  เมยานีหัวเราะอย่างรู้ทัน  “แหม…   ไม่ใช่ทรงตกบันไดพลอยโจนไปจนเลยขอบ  แล้วพอดีคิดทางแก้ได้เลยโผล่กลับมาเคลมว่าเป็นแผนแต่แรกตามฟอร์มจอมยวนเหรอเพคะ”
   “ใครจะรู้ใจพี่เท่าเมยานีเล่า”    ฮุ  ฮุ   อิ  อิ

คราวนี้  เสียงหัวเราะร่าเริงของคนรู้ใจดังแจ่มใสไปทั่วห้องโถงกว้างนั้น….
 
 

จากคุณ : แงซายรู้สึกผิดเลยมาแปะต่อ - [2 ก.ค. 10:42:53] 

หลังจากแสงโสมและมันตรัยถูกจองจำ อีกทั้งพลับพลึงซึ่งตรอมใจกับการพ่ายแพ้ของอัศวินสีส้มจนไม่มีจิตใจ
จะสู้รบต่อไปถูกควบคุมตัวอยู่ในห้องสงบสติอารมณ์(ห้องดัดนิสัย) บรรดาผีดิบลูกสมุนทั้งหลายก็เป็นอิสระ
ต่างเดินเปะปะเพ่นพ่านกันไปทั่ววังจนหน้าเวียนหัว  ชาวคณะพรรคเพชรพระอุมาต่างนั่งมองดูอยู่ทั้งวันก็เห็น
พวกมันยังคงเดินไปเดินมาเหมือนไม่มีอะไรจะทำ
จวบจนล่วงเข้าสู่เวลาพลบค่ำ พวกมันจึงค่อยๆเดินลับหายไป
ไชยยันต์นั่งสังเกตอยู่นานเพราะไม่มีอะไรทำเหมือนกัน พบว่าบรรดาผีดิบต่างมุ่งหน้าไปทางด้านหลังวัง
เขาจึงชักชวนอนุชาค่อยๆย่องตามไปดู

"แกว่าพวกมันจะไปไหน"   อนุชากระซิบ
ไชยยันต์หรี่ตามองไปยังห้องลับด้านหลังวังซึ่งเห็นพวกมันบางส่วนเดินทยอยกันเข้าไป
"ฉันว่ามันคงไม่ได้หาที่นอนหรอก เจ้าพวกนี้มันไม่ต้องนอน...แกดูซีพวกมันต่อแถวยาวเรียงซ้อนกันทบไปทบมา
ยี่สิบกว่ารอบราวกับรอคิวซื้อตั๋วหนัง ฉันว่ามันต้องมีอะไรดึงดูดพวกมันอยู่ในห้องนั้นแน่...อาจจะเป็นระบำโป๊ก็ได้"
"ว้า...ฉันว่าพวกมันจะไปไหนก็ช่างมันเถอะว่ะไชยยันต์...กลับไปนอนดีกว่า"  อนุชาพูดอย่างไม่สนใจนัก
ไชยยันต์หัวเราะหึๆ  "แต่ไม่แน่นะว้อยกลาง...ฉันว่าอาจจะเป็นระบำโป๊ชายก็ได้"

คิ้วอนุชากระตุกนิดนึง  "อืม...ถ้าจะให้รู้แน่เราต้องตามไปดู...ตามมาเร็ว"
คุณชายกลางเปลี่ยนใจกะทันหันรีบวิ่งนำไปก่อน

ทั้งสองคนลอบแฝงตัวต่อคิวขบวนผีดิบเข้าไปในห้อง ผ่านแนวเทียนที่ดูเหมือนตั้งกระทำพิธีกรรมอะไรบางอย่าง
เบื้องหน้าของผีดิบเหล่านั้นปรากฏชายร่างผอมเกร็งในชุดนุ่งขาวห่มขาวสีหน้าตายด้านเหมือนๆกับที่ทุกคนเคยชิน
เจ้าส่างปาแพทย์หลวงประจำราชสำนัก  มันนั่งอยู่บนพื้นปูด้วยพรมสีดำสนิททำท่าเหมือนบริกรรมคาถาอะไรอยู่
ในมือหนึ่งถือเทียนไขขนาดใหญ่ อีกมือมีคัมภีร์เฉลยคำตอบของมายาวินเล่มเดียวกับที่แงซายเคยเอามาปราบ
มันตรัยนั่นเอง

ผีดิบทุกตัวต่างเดินเข้าไปนั่งตรงหน้าพระอาจารย์ส่างปา  แต่ละตนต้องยื่นหน้าเข้าหาแท่งเทียนที่ส่างปายื่นมาลน
ใต้คางและมีอ่างทองคำขนาดใหญ่รองรับน้ำมันที่หยดจากใต้คางผีดิบเหล่านั้น

เจ้าส่างปากำลังทำรีดน้ำมันพรายจากผีดิบเหล่านั้น

ผีดิบที่ผ่านการรีดน้ำมันพรายแล้วจะได้รับค่าตอบแทนด้วยการร่ายคาถาแก้สมการเชิงเส้นของมายาวิน
ปลดปล่อยดวงวิญญาณให้พ้นคำสาปของมันตรัยและไปผุดไปเกิดได้อย่างสมบูรณ์แบบ

อาาาา(ห้อย)...นี่เจ้าส่างปาหมอประจำราชสำนัก รับจ๊อบเป็นหมอผีด้วยหรือนี่ แล้วคัมภีร์เล่มนี้มาอยู่ในมือมัน
ได้อย่างไร ถ้าไม่ใช่ได้มาจากองค์จักราช

ผีดิบตนหน้าเสร็จพิธีแล้วก็ลุกขึ้นค่อยๆเดินหายลับจากกำแพงไปผุดไปเกิดสมเจตนา ถึงคิวของอนุชา
เจ้าส่างปาหลับหูหลับตายื่นเทียนไขเข้ามาลน  อนุชาก็ยื่นหน้าเข้าไปแล้วก็สะดุ้งเมื่อนึกขึ้นได้รีบดึงหน้ากลับ
ส่างปาชะงักนิดนึงเมื่อไม่ได้ยินเสียงน้ำมันหยด พูดทั้งๆหลับตา
"อ้ายบ้าเอ๊ย...อยากไปผุดไปเกิดรึเปล่า...ถ้าอยากก็ยื่นหน้ามาให้ข้าลนน้ำมันพรายเดี๋ยวนี้"

"ไม่อยากว้อยอ้ายบ้าส่างปา...ฉันยังอยากใช้ชีวิตเป็นคนอยู่"  อนุชาพูดเสียงต่ำๆ

ส่างปาสะดุ้งเฮือกเพราะจำเสียงได้  มันรีบลืมตาแล้วถอยหลังพรวดอย่างตกใจ ผ้าเผ้อเปิดจนอนุชาตาวาว
"ไอ๊หยา  นายกลาง...มาได้จะได๋"

"เออ ฉันเอง...ก็เดินตามผีดิบพวกนี้มาน่ะแหละ...หน็อย ชะๆๆๆๆ เจ้าส่างปา เดี๋ยวนี้ริทำตัวเป็นพระอาจารย์
เสน่ห์ยาแฝดเรอะ  ใบ้หวยด้วยรึเปล่า"
ส่างปาหน้าซีดเผือดเมื่อความลับถูกเปิดเผย
"โอ้...นายกลาง...ผม ผมไม่ได้ทำ...ง่า...ผมได้รับคำสั่งจากท่านจักราชมาอีกที"

สองหนุ่มที่แฝงตัวเข้ามาต่างทำหน้าฉงนทันที
"เฮ้ยๆๆๆ พูดอะไรอย่างนั้นวะ...เจ้าแงซายมันซี้แหง๋แก๋ไปแล้วนี่นา  แกเอาอะไรมาพูดเจ้าส่างปา"
ส่างปาหน้าซีดอีกเมื่อเผลอพูดออกมา
"ง่า...ผมเปล่า...ท่าน...ท่านจักราช เปล่าบอก"   มันพูดตะกุกตะกักจับความไม่ได้ถนัด

ไชยยันต์หรี่ตาจ้องแพทย์ราชสำนักผู้หลังฉากเป็นหมอผี
"แกมีอะไรปิดบังพวกฉัน บอกมาเดี๋ยวนี้นะ...ไม่งั้นฉันจะเทน้ำมันพวกนี้ทิ้งให้หมด แล้วจะไล่ตะเพิดผีดิบ
พวกนี้ไปให้พ้นๆจากที่นี่หมดด้วย"
อดีตนายทหารปืนใหญ่พูดพลางยกอ่างทองคำทำท่าจะเทลงพื้น

เจ้าส่างปารีบโบกมือโบกไม้วุ่นวายไปหมด พลางคำนวณผลได้ผลเสียว่าการที่มันบอกความลับของจักราช
กับการสูญเสียพิธีกรรมทั้งหมดไปอย่างไหนจะทำให้มันโดนเตะแรงกว่ากัน

"โธ่...ได้โปรดเถอะครับนายทหาร นายกลาง...ผมเพียงแต่ได้รับคำสั่งมาเท่านั้น"
"งั้นบอกมาเร็ว...จักราชซี้ไปแล้วหรือว่ายังมีอะไรเคลือบแคลงแฝงอยู่เบื้องหลัง...ฉันพอจะรู้มาบ้างแล้ว
เหมือนกันจากผีดิบพวกนั้น ถ้าแกไม่บอกหรือขยักเอาไว้บอกไม่หมดละก็  ฉันจะเทน้ำมันทิ้งเดี๋ยวนี้"
ไชยยันต์เล่นไม้เด็ดขาดผสมแท็กติกเล็กน้อย  เจ้ากะเหรี่ยงต่องสู่จำใจต้องพูดออกมาหมดเปลือก
"อ่า...ท่านจักราชยังไม่ซี้อ่ะ"

"แงซายยังไม่ตายอีกหรือนี่..."   สองหนุ่มนัดกันก่อนแล้วอุทานมาพร้อมกัน

ส่างปาพยักหน้า
"ครับเจ้านาย...ทุกอย่างมันเป็นแผนลวงโลกที่ต้องการปกปิดแหล่งซ่อนขุมทรัพย์มหาศาลที่ท่านโกงบ้านโกงเมือง
เอาไว้นานแล้ว  นี่ก็ได้มาเพิ่มอีกกว่าเท่าตัวจากถ้ำมรกต...คราวนี้ท่านจักราชเห็นลู่ทางแจ่มใสในการหากำไร
จากผีดิบเหล่านี้  ไหนๆจะต้องช่วยพวกมันไปผุดไปเกิดแล้วก็เลยขอน้ำมันพรายมาบ้างตามสมควร
ผีดิบเป็นกองพันขนาดนี้ น้ำมันพรายจากพวกมันได้เป็นบ่อเลยแหละครับเจ้านาย...ท่านจักราชวางแผนเปิดเป็น
ธุรกิจครบวงจรด้านนี้ โดยมีผมรับหน้าเป็นพระอาจารย์ส่างปาคอยต้อนรับผู้คน...ถ้าตลาดภายในมรกตนครนี้
ไปได้สวยขยายตัวเร็วอย่างต่อเนื่อง ก็จะขยายตลาดออกไปทั่วป่าดงดิบแถบนี้เพื่อให้บริการชาวป่าชาวดอยทั้งหลาย
ท่านยังมีแผนจะทำตลาดต่างประเทศด้วยครับเจ้านาย"

สองหนุ่มแทบผงะไปกับแผนการตลาดขององค์จักราช  ต่างถอนหายใจ
"นี่แหละหนาคนเรา เป็นเจ้าคนนายคนแล้วก็ยังไม่รู้จักพอ...เฮ้อ...เจ้านี่มันหัวการค้าจริงๆ...เอาละ ฉันจะไม่ยุ่งกับ
พิธีกรรมของแกละ  เชิญทำต่อไปได้"
ไชยยันต์พูดพลางชวนอนุชากลับถิ่นฐาน  เจ้าส่างปารีบดึงแขนคุณชายกลางไว้

"นายกลางไม่เอาไว้สักขวดหรือครับ"
อนุชาทำท่านิ่งคิด  เจ้าส่างปาหยิบขวดลิตรส่งมาให้
"แล้วอย่าไปบอกท่านจักราชนะครับว่าผมบอกความลับท่าน...นี่ครับนาย"

อนุชาลังเล มองหน้าเจ้าส่างปาเหมือนจะถาม  เจ้ากะเหรี่ยงต่องสู่พยักหน้า
"ใช้กับผู้ชายก็ได้ผู้หญิงก็ได้ครับ"
เท่านั้นเองคุณชายกลางก็รีบยื่นมือรับ  ไชยยันต์ซัดหลังเพื่อนเกลอดังผัวะ
"กลาง...แกจะบ้าแล้วเรอะ  เล่นเสน่ห์ยาแฝดเดี๋ยวก็ตกนรกหมกไหม้กันพอดี"

อนุชายิ้มแห้งๆ  "ง่า...ฉันจะเอาไว้ศึกษาเท่านั้นเอง  ไม่เอาก็ไม่เอา"

แล้วสองหนุ่มก็ลาพระอาจารย์ส่างปาออกมาจากห้องพิธี  เหลียวหลังไปดูขบวนผีดิบต่างยังคงเข้าแถวเดินเข้าไป
อย่างต่อเนื่อง
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [2 ก.ค. 14:48:50] 

เพื่อให้การโหลดเป็นไปได้โดยง่าย
ขอขึ้นกระทู้ใหม่นะครับ ขอเชิญไปร่วมแจมกันได้ที่

...เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน ดุจไฟประลัยกัลป... 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [2 ก.ค. 17:24:04]