สรุปเรื่องราวตอนที่แล้ว

กลุ่มของรพินทร์ คะหยิ่น ไพรวัลย์และไชยยันต์ซึ่งติดอยู่ในถ้ำใต้กองขยะและโดนแสงโสม/มันตรัยชุบมือเปิบชิง
ทรัพย์สมบัติที่แงซายซ่อนไว้ในถ้ำไปได้  ทั้งสี่เมื่อหลุดจากการถูกล่ามก็เพียรหาทางออก จนคะหยิ่นเจอผอบ(ผะอบ)
ต่างเข้าใจว่าเป็นนางโมราห์จึงเกิดการแย่งกันเอาเป็นเอาตาย ผอบตกกระจายกลายเป็นนางไม้ลั่นทม ต่างผิดหวัง
กันยกใหญ่ นางไม้มาช่วยทุกคนออกไปจากถ้ำจนได้

ศึกใหญ่กำลังจะอุบัติแล้ว แสงโสม/มันตรัยนำทัพเข้าประชิดชายแดน ชาวคณะปรึกษาหารือกันเพื่อเตรียมรับศึก
ไชยยันต์เสนอขอเป็นแม่ทัพให้แต่ต้องแรกกับการให้แงซายยอมรับไพรวัลย์เป็นบุตร เพื่อความสงบสุขและความ
ร่ำรวยไปตามๆกันของชาวคณะ
ไพรวัลย์ไม่พอใจแค่เพียงเป็นรัชทายาท กะล้มบัลลังก์จักราชเพื่อขึ้นแทนด้วยการเสนอยื่นญัตติไม่ไว้วางใจพฤติกรรม
การปฏิบัติตัวของแงซายตั้งแต่ภาคแรกเป็นต้นมา อีกทั้งยังเสนอสนธิสัญญาในการร่วมมือกันสู้ศึกของชาวคณะ
(แต่สุดท้ายคนเสนอก็หายต๋อมไป)

ยังมิทันได้พิจารณาอะไรกัน ทัพศึกก็เข้ามาถึงบันไดเสียก่อน แสงโสม/มันตรัยนำทัพเข้ามาถึงกำแพงเมือง
โดยมีไส้ศึกนกหลายหัวพลับพลึงปลุกปั่นประชาชนให้สวมชุดสีส้ม และอ้างตัวเป็นอัศวินสีส้มมาทวงบัลลังก์
จักราชหรือแงซายกล่าวสุนทรพจน์ดึงประชาชนกลับมาได้ พลับพลึงต้องรีบหลบหนีจากการโดนประชาทัณฑ์
แต่แล้วก็โดนหลอกจับตัวจนได้ในช่วงนี้

มันตรัยร่ายคาถามหาคัมภีร์มายาวินฉบับปรับปรุงใหม่หมดจดปี 2000 บังคับฝูงชนโจมตีชาวคณะทันที
อนุชาควักตำราเฉลยคำตอบแก้สมการมายาวินออกมาแก้ไขได้ทันการณ์ ส่งผลให้มันตรัยกับแสงโสมผิดใจกันเอง
สุดท้ายแสงโสมงัดไม้ตายคว้าปืนจ่อศีรษะจักราชหวังต่อรองแลกกับเมือง แต่แล้วถูกสงครามจิตวิทยาจากจักราช
จนมือสั่นปืนลั่นขึ้นมาถูกจักราชฟุบคาที่

มันตรัยเตรียมเผ่นไม่รู้ไม่เห็นด้วย ส่วนแสงโสมตกตะลึงเมื่อต้องกลายเป็นผู้ต้องหาฆ่าคนตายโดยเจตนา ทั้งสอง
ถูกจับตัวส่งเข้าคุกมรกตนครในที่สุด ส่วนพลับพลึงถูกส่งตัวเข้าห้องดัดนิสัยเสียใหม่

เรื่องราวถูกเปิดเผยออกมาภายหลังว่า แท้จริงองค์จักราชมิได้ซี้อย่างที่เข้าใจกัน  ไชยยันต์กับอนุชามาทราบ
ความจริงจากส่างปาผู้เป็นแพทย์ราชสำนักแต่มีอาชีพหมอผีเบื้องหลัง ว่าทุกอย่างมันเป็นเพียงละครลวงโลกเพื่อให้
ทุกคนมัวแต่พะวงเรื่องศพจนไม่รู้ถึงการเร่งรีบขนย้ายขุมทรัพย์ที่โกงบ้านเมืองมาทำธุรกิจด้านเสน่ห์ยาแฝดของ
องค์จักราช
 

เชิญเผากันได้ต่อไปครับ... 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [2 ก.ค. 17:25:22] 

อ่า  ใช้แบบนี้แทนแม่ยกคนใหม่นะ
แบบว่าเชียร์มาหลายอาทิตย์แล้วนี่นา เนอะลูกยกที่รัก 

จากคุณ : แม่ยกหน้าเก่า - [2 ก.ค. 17:44:12] 

เมื่อวานจอมพรานไปเดินขึ้นดอยมา  ด้วยความช่ำชอง
ในการเดินป่า ทำให้เขาไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยใด ๆ 
เป็นฝ่ายลากจูงเพื่อนขึ้นดอยด้วยความภาคภูมิ
จึงมิว่างที่จะเข้ามาเผาชาวบ้าน เพราะอนึ่งด้วยความ
เป็นสุภาพบุรุษที่เขามีด้วย  ส่วนใครจะเผากันเองนั้น
ขอดูอยู่ห่าง ๆ หากท่านใดสนใจใช้บริการดับเพลิง
โทรเรียกได้ตลอด 24 ชม. แต่จะมาเมื่อไหร่ตอบไม่ได้ 

จากคุณ : รพินทร์ - [2 ก.ค. 21:59:41] 

องค์จักราชเพคะ

หม่อมฉันขอต่อว่าพระองค์หน่อยนะเพคะ
พระองค์ทรงทำให้หม่อมฉันขวัญกระเจิงจริง ๆ เลยเพคะ
อุเหม่!  หม่อมฉันอุตส่าห์เล่นบทโหดสุด ๆ  กะให้พระองค์สั่งประหารหม่อมฉันไปเลย เพราะเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว แสดงเป็นตัวร้ายอยู่คนเดียวเนี่ย   แล้วพระองค์เล่นแค่สั่งจองจำหม่อมฉันแค่นี้เอง  หม่อมฉันก็ต้องแสดงอีกน่ะซิเพคะ อย่างเงี้ย
เอางี้นะเพคะ...ขอพระองค์ทรงมีพระบัญชาสั่งประหารหม่อมฉันเลยแล้วกัน  เพราะหม่อมฉันขี้เกียจแสดงแล้ว จะได้จบอย่างสมบูรณ์แบบหน่อย
แต่ถ้าพระองค์ไม่มีพระประสงค์จะสั่งประหารหม่อมฉันก็ไม่เป็นไรมิได้เพคะ  เอาเป็นว่าหม่อมฉันฆ่าตัวตายในคุก เพราะทนแรงกดดันจากองค์จักราชที่มีพฤติกรรมแปรเปลี่ยนไปจากเดิมที่เป็นบุรุษผู้ทรงคุณธรรม กลายเป็นนักมายากล เล่นแร่ แปรธาตุ  ล่อลวง  ฉ้อฉล กลโกง และใส่ร้ายป้ายสีไม่ไหว  (หม่อมฉันกำลังสงสัยว่าที่พระองค์เด็จไป'เมกาเนี่ย ไปทรงศึกษาวิชาตำรวจยัดยาบ้าให้ประชาชนผู้บริสุทธิ์หรือเปล่าเพคะ แล้วเลยกลับมาลองวิชาที่มรกตนครดู)  จะว่าไปหม่อมฉันว่าท่านมันตรัยเจ้านายของหม่อมฉันยังดูเป็นพระเอกกว่าพระองค์เลยนะเพคะ

ฝ่าบาทเพคะ  หม่อมฉันมีเรื่องทูลแจ้งเพื่อทราบเรื่องนึงเพคะ คือสมบัติที่พระองค์ทรงให้ผีดิบทั้งหลายขนมานั่นน่ะ เป็นชุดก๊อปปี้ที่หม่อมฉันสั่งทำไว้เองเพคะ  สมบัติของจริงหม่อมฉันทำพินัยกรรม และส่งไปให้พ่อยกของหม่อมฉันเรียบร้อยตั้งนานแล้ว..(เพราะหม่อมฉันรับรู้สภาพตัวเองดีว่ายังไง ๆ ต้องตายตอนจบแน่นอน)  แต่เอาเถอะเพคะ  ถึงจะเป็นชุดก๊อป ก็มีราคา ไม่ใช่ถูก ๆ แบบของแบกะดิน   พระองค์จะเอามาให้องค์เมยานีใส่ออกงานก้อด้ายเพคะ  ไม่มีใครดูออกหรอกเพคะ....โอ๊ะโอ๋...ยกเว้นอย่าเชิญเจ้าของร้านจิวเวลรี่ตาเอ็กซเรย์ทั้งหลายมาในงานด้วยแล้วกันนะเพคะ...อายเค้าตายเลย...หม่อมฉันทูลเตือนด้วยความหวังดีเพคะ... เดี๋ยวจะเสียยี่ห้อองค์จักรราชแห่งมรกตนคร เจ้าของขุมเพชรพระอุมาหมด

อีกเรื่องนะเพคะ  สำหรับเหล่าผีดิบที่มาอยู่กับพระองค์นั่นน่ะ  หม่อมฉันขอกราบทูลตามความเป็นจริงว่า  ครือตอนนี้ ที่ถ้ำมรกต ขาดแคลนเลือดสด ๆ อย่างหนัก  เราเลยต้องวางแผนผ่องถ่ายผีดิบมาอยู่ที่มรกตนครนี่บ้าง  เห็นได้ข่าวว่าประชาชนของพระองค์อยู่ดีกินดี มีร่ายกายแข็งแรงสมบูรณ์  เลือดฝาดดีมาก...เอ๊า..แบ่ง ๆ ให้ผีดิบของหม่อมฉันบ้างแล้วกันนะเพคะ...ถือว่าเอาบุญ
แหม...แต่ฝ่าบาทเพคะ..คราวนี้ประชาชนของพระองค์คงระทมทุกข์หนักกว่าครั้งพระแม่เจ้าวาชิกาหน่อยนะเพคะ  เพราะพระแม่มีแค่คนเดียว แต่เหล่าผีดิบนี่มีเป็นกองทัพ 

ฝ่าบาทเพคะ  หม่อมฉันขอวิงวอน  ยังไง ๆ ขอพระองค์อย่าทรงทอดทิ้งเหล่าผีดิบของหม่อมฉันซะนะเพคะ หม่อมฉันละสงส้าน สงสาร ระยะหลัง ๆ นี่ผอมแห้งแรงน้อยกันหมดกลายเป็นผีดิบตากแห้งหย็องกรอด ก็เพราะขาดเลือดนี่แหละเพคะ  ขอให้เหล่าผีดิบของหม่อมฉันอยู่ในพระบรมราชูปถัมภ์ของพระองค์ด้วยนะเพคะ จะเป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่เปรียบมิได้เลยแหละเพคะ
เอ่อ...แล้วก็คงจะมีผีดิบชุดใหญ่อพยพตามมาอีกนะเพคะ ขอพระองค์ทรงเตรียมสร้างค่ายผีดิบอพยพรอไว้ได้เลย หรือจะทำเป็นหมู่บ้านผีดิบแทนก็ได้เพคะ จะได้ดูเป็นพลเมืองเต็มตัว ไม่ใช่พลเมืองชั้นสอง  มีศักดิ์และสิทธิเท่าเทียมกับประชาชนของพระองค์ทุกประการ  (ทรงอย่าลืมนะเพคะ ว่าแขกมาถึงเรือนชานต้องต้อนรับ...อย่างดีหน่อย)

เอาละเพคะ  หม่อมฉันคิดว่าคงจะทูลเรื่องราวต่าง ๆ ให้พระองค์ทรงทราบมากพอสมควรแล้ว เพื่อไม่เป็นการรบกวนพระองค์ให้ระคายเคืองเบื้องพระยุคลบาทอีกต่อไป

หม่อมฉันขอกราบบังคมทูลลาตายเพคะ
ว้าว...ขาดไปเรื่องนึง  คือศพของหม่อมฉันพระองค์ไม่ต้องทรงเป็นห่วงนะเพคะ  เพราะหม่อมฉันติดสินบททหารยามของฝ่าบาทด้วยแหวนเพชร 5 กะรัตที่ติดตัวหม่อมฉันอยู่ ให้ทหารยามสับเปลี่ยนตัวกับนักโทษประหารอื่น แล้วนำศพของหม่อมฉันไปส่งให้พ่อยก บำเพ็ญกุศลครบสมบูรณ์แบบทุกประการเรียบร้อยแล้ว..เมื่อพระองค์ได้อ่านข้อความนี้

กราบบังคมทูลลาตายอีกครั้งเพคะ...คราวนี้ไปจริง

แสงโสม (ตัวร้ายตลอดกาล) 

จากคุณ : แสงโสม - [3 ก.ค. 11:00:44] 

ไชยยันต์เพื่อนรักและเจ้าไพรน้อยหลานรัก 
ตั้งใจจะแวะเข้ามาอำลาก็ถูกแม่แสงโสมตัดหน้าไปซะแล้ว  เลยจืดไปหน่อย  เสียท่าหล่อนตามเคย
ไม่เป็นไร ลากันไปคนละจ๊อบ  หล่อนลาตายไปให้พ่อยกเผา  ส่วนฉันจำต้องลากิจไปทำนอกเน็ท  หาใส่ปากท้องตั้งแต่นี้ไปจนอีก ๓ เดือนหน้า
งานแท้ๆนอกเน็ท เริ่มตั้งตะต้นเดือนมิย. แต่ฉันได้ทำอุบายเบี้ยว  อู้   ถ่วง   ลา แว๊บ...อย่างหนัก   จนแบบฟอร์มลากิจหมดเกลี้ยงขาดตลาด   เลขาต้องออเดอร์จากนอกเพิ่มอีก ๕๐๐๐ ใบเมื่อเช้านี้เอง สำหรับฉันโดยเฉพาะ
ขอยอมรับว่าฉันไม่อยากจะไปทำกิจอันควรทำ   แต่อยากจะทำกิจอันไม่ควรทำกับพวกนายเจงๆ   แต่หนีไม่พ้น...รับจ๊อบเค้ามาแล้ว   เพื่อนร่วมงานก็นั่งตบยุงรออยู่เป็นแถวแล้ว...ขืนไม่ทำจะบัลลัยยิ่งกว่าถูกผีดิบถล่มในนี้   ถูกตัดงบ  ไล่ออก  ตกงาน  เตะฝุ่นเป็นอันดับสุดท้าย
อีกอย่าง สมบัติทั้งหลายที่จะสำรวจได้ก็ไม่เหลือแล้ว  นอกจากแม่แสงโสมจะแฮ้ปให้พ่อยกหล่อนหมด   เจ้าแงซายมันยังขนหนีสรรพากรไปไว้ที่ไหนก็ไม่รู้    นายให้สรรพากรตามเหอะ มันไม่เคยเสียภาษีซักบาท ฉันรู้
ฉันจึงขอสละบทบาทพระรอง(ชั่วคราว)  อำลาจากมรกตนคร โบกรถ บขส. กลับตลาดหมอชิตก่อน   ขอให้นายกับลูกชายเคลมบัลลังก์ต่อไปตามสะดวกเถอะนะ
แต่ขอสัญญาว่าถ้านายจ้างไม่เห็น แว๊บเข้ามาเมื่อไหร่ได้จะแว๊บเข้ามา
อนุชา วราฤทธิ์
ป.ล. ลั่นทมสีชมพูจ๋า    ขอลาไปก่อนนะ   ขอโทษที่ล้อเล่นให้เธอขวัญเสียจนเป็นไข้หวัดใหญ่(เอ เกี่ยวกันมะหว่า)  ว่างๆเรานัดพบกันหน้าเซเว่นนะ...อย่าเพ่อรักหนีที่เซเว่นล่ะ 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [3 ก.ค. 11:36:35] 

...
พลับพลึงถูกจับตัวได้อย่างง่ายดายนั้นก็เพราะพิษของอาหารมื้อสุดท้ายก่อนที่จะบุกมรกตนครนั่นเอง ตกดึกคืนนั้นทั้งสปาเก็ตตี้คานาเวโร่ มักโรนีตอลโต้ ก็ส่งผลให้สีส้มที่ครอบคลุมร่างกายของพลับพลึง
ค่อย ๆ จางหายไปทำให้ไม่สามารถที่จะหลบหนีคณะนักผจญภัยได้จึงถูกจับตัวส่งไปคุมขัง  ทั้งหมดมัวแต่พะวงกับฝ่ายของแสงโสมและมันตรัย ทำให้ไม่ได้สนใจกับพลับพลึง
ซึ่งอาการกำลังย่ำแย่ จึงเพียงแต่ให้ทหารเฝ้าไว้เพียงแค่สองคนเท่านั้นเอง พลับพลึงรู้ดีว่าวิธีแก้พิษ
ที่เกิดขึ้นนั้นมีสถานเดียว คือต้องหาแห้วมากินแก้พิษให้เร็วที่สุด แต่อนิจจาจะหาแห้วจากที่ไหนได้หนอ
ร่างกายของพลับพลึงจึงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งสุดท้ายพลับพลึงก็ไม่ได้ต่างกับผีดิบ
ตัวใดตัวหนึ่งของมันตรัยแม้แต่น้อย เมื่อรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีขึ้นมาได้บ้าง พลับพลึงจึงลอบออก
มาจากห้องที่คุมขังโดยที่ทหารยามก็ไม่ได้ผิดสังเกตแต่อย่างใด เพราะนึกว่าเป็นผีดิบที่องค์จักราช
ล่อลวงมาทำธุรกรรมเสน่ห์ยาแฝดตัวใดตัวหนึ่งเท่านั้นเอง พลับพลึงจึงหลบเร้นมาโดยง่ายดาย
เป้าหมายแรกของพลับพลึงจึงรีบค้นหาแห้วที่จะมาแก้พิษในร่างกายก่อน เดินสะเปะสะปะออกมาไม่นาน
ก็พบกับถุงแห้วใบใหญ่ ที่ใครบางคนคงจะแพ็คใส่ไว้เพื่อหอบหิ้วกลับไปเพาะขยายพันธุ์ต่อไป
อุตส่าห์ลงทุนเสาะหาขุมทรัพย์กันตั้งมากมายสุดท้ายชวดกันโม้ด  และก็ไม่สนใจว่าผู้ใดเป็นเจ้าของ
รีบจัดการแปรรูปแห้วมารักษาอาการแพ้มักโรนี สปาเก็ตตี้อย่างแรงก่อน หลังจากที่กินสารพัดแห้ว
เข้าไปไม่นานพลับพลึงก็กลายกลับเป็นสาวน้อยผู้งดงามดังเดิม  แถมอิทธิฤทธิ์ก็เพิ่มขึ้นอีกต่างหาก
จากนั้นจึงเร้นกายสำรวจไปยังที่ต่าง ๆ เพื่อค้นหาแสงโสมส่วนมันตรัยนั้นพลับพลึงไม่ห่วงมากนัก
ลำพังกฤตยามนต์ ที่มีอยู่คงเอาตัวรอดได้ไม่ยาก ก็ได้พบกับแสงโสมกำลังกราบทูลให้จักราชลงอาญา
อยู่พอดี ได้ฟังดังนั้นพลับพลึงก็รู้สึกว่ามันคงจบไม่โสภาเท่าไหร่ เพราะสโลแกนของพลับพลึงนั้น
ขอเป็นนางร้าย ที่ตอนจบต้องแฮปปี้เอ็นดิ้งแบบนางเอกซะด้วย ดังนั้นจึงรีบเข้าไปสมทบกับแสงโสมทันที

"อารายกันคะ น้าแสงโสม ทำไมน้อยอกน้อยใจลาตายง่าย ๆอย่างนี้ล่ะคะ ตอนนี้น้าแสงโสมก็สลัด
ห่วงมหึมาไปได้แล้วซินะคะ งั้นก็กลับไปสมทบกับพ่อยก ณ เรือยอร์ชลำงาม ดีกว่าค่ะพลับพลึง
จะพาไปส่งส่วนสมบัติที่น้าถ่ายโอนไปให้พ่อยกบางส่วนน่ะ คงจะทำให้อยู่อย่างสุขสโมสรได้อีก
นานล่ะค่ะ  อ้อ ลุงแงซายขา สมบัติที่ลุงแฮปมาน่ะ มันของเลียนแบบทั้งน้าน พลับพลึงกะจะนำ
ไปวางเปิดท้ายขายของเล่น ๆ ส่วนของจริงน่ะพลับพลึงได้ให้ปู่โสม เก็บไว้นานแล้วค่ะ เพราะไม่ไว้
วางใจสถานะการณ์ต่าง ๆ อ้ออีอย่าง ฝากดูแลปู่มันตรัยด้วยนะคะ ให้ท่านช่วยลุงดูแลผีดิบได้นา
เราไปกันเถอะค่ะน้าแสงโสม   บาย บ้าย ลุงๆ ป้า ๆ น้า ๆ ทั้งหลาย"

ว่าแล้วพลับพลึงว้าบก็นำแสงโสมจากไป ท่ามกลางความตกตะลึงพรึงเพริดของทุกคนที่กำลัง
ตะลึง ตึง ตึง จากนั้นก็นำแสงโสมไปส่งยังชายป่า  ดูจากสภาพแวดล้อม เห็นว่าปลอดภัยดีแล้ว ก็ล่ำลาไปตามหาลั่นทมสีชมพูต่อไป... 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login)  - [3 ก.ค. 13:00:08] 

คุณแสงโสม  และเพื่อนๆ ชาวเพชรพระอุมาที่รักทุกท่าน...

  แงซายรู้สึกผิดมากจริงๆ ครับ  ที่ทำอะไรไปโดยไม่ยั้งคิดและขาดความรับผิดชอบเป็นอย่างมาก  จนกระทั่งเมื่อมาพิจารณาตนเองแล้วก็เห็นว่า  ไม่มีความเหมาะสมสำหรับบทบาทของจักราชตามที่คุณแสงโสมชี้ให้เห็นมาทุกประการ

    องค์จักราชไม่ควรที่จะกลายเป็นนักมายากล เล่นแร่ แปรธาตุ  ล่อลวง  ฉ้อฉล กลโกง และใส่ร้ายป้ายสี ไปได้     ใช้วิชาตำรวจยัดยาบ้าให้ประชาชนผู้บริสุทธิ์ดังที่ได้ทำลงไปแล้วเลย 

    ด้วยเหตุดังกล่าวและเหตุร่วมกันที่ผมเองหาเวลาว่างไม่ค่อยจะได้อยู่ด้วยนี้   แล้วผมเห็นควรพิจารณาตนเองให้สิ้นพระชนม์ไปด้วยฝีมือของคุณแสงโสมจะดีกว่านะครับ
    เพราะถึงอย่างไรผมก็นับถือฝีมือการเขียนและคารมคมคายของนางร้ายแสนสวยคนนี้มาตั้งแต่แรกได้รู้จักกับเพชรพระอุมาภาคห้องสมุด
     ถ้าหากว่าเธอจะต้องหายหน้าหายตาไปเพราะการก่อกวนอันไม่น่าให้อภัยของผม แล้วแฟนๆ ทั้งหลายที่ติดตามกันมานานรวมทั้งพ่อยกคงจะไม่ให้อภัยผมเป็นแน่ 

     ผมขอโทษถ้าหากว่าได้เข้ามาทำให้สถานที่ๆ แสนจะอบอุ่นนี้ต้องยุ่งเหยิงวุ่นวาย  ในเวลาที่ผ่านมา   ตอนนี้ขอกลับเป็นผู้ชมที่ว่างเมื่อไหร่คงจะมาคอยเชียร์ทุกคนอยู่ในใจอีกครั้ง 
     ส่วนตอนที่ไม่เป็นที่พอใจของทุกคน  อาจจะขอแก้เป็น  เมื่อแสงโสมและมันตรัยจับตัวจักราชไว้ แล้วนายกลางกับนายทหารโดดเข้าช่วยเหลือออกมาได้ทัน    หรือว่าลบตอนหลังจากนั้นออกไป  ว่าจักราชตายไปจริงๆ  แล้วค่อยหาผู้สืบบัลลังก์ต่อก้อตามแต่ทุกท่าน    หรือจะลบข้อความที่ผมโพสต์ไว้ก็ดีครับ  ผมเองก็อยากลบเหมือนกันแต่ทำไม่เป็นอะครับ   กลัวทำผิดมันจะหายไปทั้งกระทู้เลยคราวนี้จะยิ่งแย่ใหญ่

     คุณแสงโสมอย่าโกรธผมเลยนะ  ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ  ครับ  สำนึกผิดแล้ว...
    ขอให้หน้าใหม่อย่างผมเป็นฝ่ายไปจะดีกว่านะครับ 

    ขอบคุณทุกๆ คน  ที่แม้ไม่รู้จักกันมาก่อน  แต่ก็มาร่วมสนุกสนานกัน  ทำให้ผมทั้งในฐานะผู้ร่วมเล่น  และผู้ชมในสมัยก่อน มีความสุขมาก  ได้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะไปจากที่นี่ทุกครั้งที่เข้ามา    ผมเชื่อว่านอกจากชาวเพขรพระอุมาและบรรดาแฟนๆ ที่แสดงตัวเข้ามาแล้วยังมีอีกหลายคนมากๆ ที่ได้มาร่วมชมแต่ไม่ได้ฝากข้อความไว้  (เหมือนอย่างผมเองในสมัยก่อนนะครับ)
   มีแต่ความรู้สึกว่า ไม่อยากให้จบเลย...

   อย่าเพิ่งจบเร็วๆ นี้เลยนะครับ สมาชิกทั้งหลาย    แงซายไปแล้วคงสงบสุขขึ้นเยอะ  ช่วยๆ กันเล่นต่อนะครับ   นะครับ... 

จากคุณ : แงซาย - [4 ก.ค. 03:28:36] 

ลุงแงซาย อย่าเพิ่งไป เจรจากันก่อน...
 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [4 ก.ค. 07:36:12] 

ขอโทษค่ะ....ขอโทษทุก ๆ ท่านเป็นอย่างมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณแงซาย
ข้อความที่ดิฉันโพสท์ไปนั้น
เป็นเพียงการแก้มุขของคุณแงซายเท่านั้นเองค่ะ
เพราะคุณแงซายเล่นมุขตาย  ดิฉันก็เลยตายบ้าง (เลียนแบบ)
จริง ๆ ยังรอดูอยู่เลยนะคะว่าคุณแงซายจะเข้ามาแก้มุขยังไง
ดิฉันขออภัยจริง ๆ ค่ะ  ไม่ได้ตั้งใจถึงขนาดจะให้ปิดกระทู้เลย  ตัวดิฉันเองก็ยังสนุกอยู่  และเมื่อเห็นข้อความปิดกระทู้แล้วรู้สึกใจหายมาก  รับไม่ได้จริง ๆ

สาเหตุที่ดิฉันเขียนให้ตัวเองตายนั้น เนื่องจากประการแรก แสงโสมและมันตรัยหมดบทบาทแล้ว  ถ้ายังมาแสดงอยู่ก็คงจะเป็นการยืดเยื้อเรื่องให้วนเวียนซ้ำซากอยู่เปล่า ๆ 
ประการที่สอง ดิฉันหวังว่าจะแอบไปเกิดเป็นตัวใหม่มารับบทบาทนางเอกกับเค้าบ้าง หลังจากที่เป็นนางร้ายที่ไม่ประสบความสำเร็จมาโดยตลอด (นี่ อุตส่าห์ปิดไว้เป็นความลับเลยนะคะเนี่ย ความลับแตกอย่างนี้ดิฉันก็อดเป็นนางเอกอีกซีคะเนี่ย...สงสัยฟ้าส่งดิฉันมาเป็นนางร้ายโดยเฉพาะเลย..กำลังจะได้เป็นนางเอกซักหน่อย ชวดทุกที)

คุณแงซายคะ  ดิฉันเองก็ชื่นชมฝีมือการเขียนของคุณมากเลย นะคะ คุณแงซายมีความสามารถเขียนบทบาทของแงซายได้ใกล้เคียงกับของจริงมาก ๆ เลย และเขียนได้สนุกมากด้วย  รับมุขเก่งมาก  คุณแงซาย กรุณาอย่าไปไหนเลยค่ะ  กลับมาเล่นกันต่อเถอะนะคะ  คุณแงซายคือคนสำคัญคนนึงในเรื่องเลยนะคะ  คุณแงซายเหมาะสมกับบทบาทของแงซายมากที่สุดทุกประการแล้วค่ะ  ถ้าคุณแงซายหายไปนอกจากกระทู้จะไม่สงบสุขแล้ว ดิฉันยังจะรู้สึกผิดมาก ๆ อีกด้วยนะคะ  ขอร้องให้คุณแงซายกลับมาเล่นกันต่อเถอะนะคะ  ที่ดิฉันเขียนต่อว่าไปนั้น ก็เนื่องจากดิฉันเป็นตัวโกงนี่คะ  จะให้ไปชมฝ่ายพระเอกได้ยังไง  มีโอกาสทับถมเมื่อไหร่ดิฉันก็ต้องทำทันที (ตามแบบฉบับนางร้ายที่ดีทั้งหลาย)

ดิฉันขออภัยถ้าข้อเขียนของดิฉันรุนแรงเกินไป  ไม่เจตนาจริง ๆ ค่ะ   อย่างที่บอกไว้ตอนแรกคือเป็นการแก้มุขของคุณเท่านั้น  แต่ดิฉันรับบทนางร้ายอยู่ ก็เลยอาจดูเหมือนรุนแรงไปบ้าง โปรดอย่าถือสานะคะ ใจจริงไม่มีอะไรค่ะ

รอคอยคุณแงซายกลับมาเล่นต่อนะคะ  ถ้าคุณแงซายไม่กลับมาเล่นต่อ  ดิฉันก็คงไม่อาจจะบากหน้าเข้ามาเล่นต่ออีกได้  (เราเหลือกันอยู่แค่นี้แล้ว อย่าไปไหนเลยค่ะ) 

จากคุณ : แสงโสม - [4 ก.ค. 08:21:03] 

อ้าว..   มุขหรอกเหรอครับเนี่ย    แงซายล้มกลิ้งไปสามตลบ...

   หลงเชื่อสนิทว่าจริง   คิดว่าแย่เสียแล้ว   ถ้าคุณแสงโสมไม่อยู่ละก้อผมคงอยู่ไม่ได้แน่
   ถ้าทุกคนให้อภัยผมแล้ว  ผมก็ต้องกลับมาซิครับ       อยากกลับเต็มแก่อยู่แล้วละ
   คุณแสงโสม...
         คุณไม่ได้รุนแรงกับผมหรอกครับ  ในเรื่องคำพูดน่ะ  ที่คุณว่ามามันก็จริง (หน่อยๆ )  แต่ผมไม่ได้คิดมาเป็นอารมณ์ หรือไม่พอใจอะไร         ที่ต้องรีบเผ่นเพราะกลัวคุณจะไปจริงๆ   (ไม่รู้กันก่อนนี่ครับว่าจะเปลี่ยนบท   ไม่งั้นมันส์แน่ๆ  ผมจะเขียนให้เป็นการตายที่ประทับใจมิรู้ลืมเลยครับ  อิอิ)
         อย่าขอโทษผมถึงขนาดนี้เลยครับ  แค่รู้ว่าคุณไม่โกรธและยังจะมาร่วมแจมในเพชรพระอุมาเป็นปกติ  ผมก็ดีใจที่สุดแล้วครับ
       ตามธรรมดา  ผมเพิ่งเข้ามาใหม่ไม่นาน   ก็เลยค่อนข้างระวังตัวอยู่เหมือนกัน   (ขนาดระวังนะนี่)   กลัวว่าจะไม่เป็นที่ต้อนรับหรือทำอะไรผิดพลาดไม่สมควร    ปฏิกิริยาเลยค่อนข้างไวไปนิด

       เข้าเรื่องเลยดีกว่านะครับ   เรื่องฝอยผมแปะไว้อีกกระทู้ก็แล้วกันครับ
..............................................................
องค์จักราชเงยพระพักตร์จากจดหมายลาสีชมพูเขียนด้วยลายมืองดงามเป็นระเบียบด้วยความตกพระทัย   พลางรับสั่งกับทหารยามที่นำสารมาให้อย่างเร่งร้อน
    "แสงโสมถูกจองจำอยู่ที่ไหน   รีบพาเราไปเร็ว"
    "อะไรกันเพคะ"    เมยานีที่นั่งฟังรับสั่งอยู่ข้างๆ  ร้องถามอย่างตกใจ  แต่จักราชไม่มีเวลาที่จะตอบ  รีบรุดออกไปทันที
    ที่เขาแกล้งจุดประทัดและราดซอสมะเขือเทศใส่ตนเองนั้นมีเจตนาเพียงจะให้เหล่าตัวร้ายพากันตกตะลึงทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่คาดคิดว่าจะมีใครมาเขียนบทให้ตัวเองถูกยิงตายง่ายๆ ปานนี้  อย่างกับคนบ้า  ไม่ก็เมาอย่างเขา
    หลังจากนั้นจะได้ฉวยโอกาสจับตัวไว้ได้โดยละม่อม ที่เขาสั่งให้คอยทีอยู่แล้ว    หลังจากนั้นจะได้ส่งตัวเข้าคอร์สอบรมศีลธรรมจริยธรรม  และลงทะเบียนเรียนวิชาพระพุทธศาสนา   รวมทั้งส่งไปทัศนศึกษาตามสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า  หรือบ้านคนชราให้จิตใจอ่อนโยนขี้สงสาร  และระลึกถึงความผิดที่ตัวทำ  จะได้กลับใจเป็นคนดีที่น่ารักต่อไป   ไม่นึกเลย...  ว่าแสงโสมจะคิดสั้น   มองไม่เห็นเจตนาที่แสนดีอันแท้จริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังวิธีการตบตาล่าแพะของเขา   อันคิดขึ้นมาได้จากรอยหยักของสมองรอยที่ 76845 ที่มันค่อนข้างจะคดๆ อยู่สักหน่อย
     สมองนี้ยิ่งหยักๆ ยักๆ มากๆ  เขาว่ากันว่าฉลาดนักแล
    องค์จักราชหยุดพระดำริที่แสนยุ่งเหยิงยืดยาวลงได้เมื่อสภาพห้องขังอันเล็กแคบมืดทึบปรากฏแก่ตา        หลังสิ้นเสียงไขกุญแจประตูเหล็กก็เปิดกว้าง   ปล่อยให้แสงสว่างภายนอกสาดส่องได้เต็มที่
   ณ ที่นี้ เคยใช้เป็นที่คุมขังคุณชายกลางและหนานอินมาแล้วในสมัยหนึ่ง...
   บนพื้นอันอับชื้นปูลาดด้วยฟ่อนฟาง  ปราศจากมุ้งหมอน ที่นั่งนอนอันสะดวกสบายทั้งปวง  แล้วยังปราศจากร่างของผู้เขียนจดหมายต่อว่ามาถึงพระองค์อีกด้วย ! 
   ไม่มีแม้กระทั่งร่องรอยของโซ่ตรวนที่ใช้จองจำ    องค์จักราชกวาดพระเนตรไปทั่วด้วยความประหลาดพระทัย   ขณะที่ทหารยามโผล่เข้ามาหน้าตาตื่น
   "นักโทษของเจ้าไปไหนเสียแล้วล่ะ"   ทรงตรัสอย่างไม่พอพระทัยอย่างยิ่ง
   "เอ้อ  เอ้อ..."
    ขณะนั้นพอดีทรงเหลือบไปเห็นเชือกขนาดใหญ่เส้นหนึ่ง  ผูกเป็นบ่วงแขวนห้อยลงมาจากขื่อ..   นี่  คงไม่ได้หมายความว่า...
    "ไม่ทราบเกล้าพระเจ้าข้า"
    องค์จักราชหันขวับ   "ไม่รู้  แปลว่ายังไม่ตาย  ไม่มีศพใช่ไหม"
    "มะ  ไม่.."    ทรงโบกพระหัตถ์ให้ทหารยามที่ทำท่าจะสติวิปลาสไปเพราะความตื่นกลัวให้ออกไป  พลางเสด็จดำเนินมากลางห้องขัง  แล้วคุกพระชงฆ์ลง   ใช้พระหัตถ์(เฮ้อ...)  มือปัดเศษฟางที่เกลี่ยเกลื่อนกลาดออกไป   ปรากฏประตูลับ  ที่เขาเคยใช้ให้เมยานีมารับคุณชายกลางหนีไปได้ในสมัยหนึ่ง
     ไม่นึกเลย  ว่าบัดนี้ความลับเรื่องประตูนี้ก็ยังเป็นความลับอยู่   จนกระทั่งทหารที่สั่งขังนักโทษคนสำคัญยังไม่ล่วงรู้   ส่งแสงโสมมาขังไว้ที่นี่ได้
    แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
  ทรงปรารถนาจะมีอำนาจวิเศษอีกอย่างขึ้นมากระทันหัน  คือสามารถมองอดีตเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น  มีคนแย่งเล่นบทหนุมานตอนรับนางสีดาที่ผูกคอกระโดดลงมาเสียแล้วกระมัง
    หรือว่าใครคนนั้นก็มาช้าเหมือนกัน  มาทันเพียงได้รับร่างอันไร้วิญญาณของแสงโสมกลับไปบำเพ็ญกุศล....
     แสงโสมหายไปไหน  และหล่อนตายแล้วหรือยัง ???
 
 
 
 

จากคุณ : แงซาย - [5 ก.ค. 09:15:44] 

แสงโสมค่อย ๆ เคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ไปตามสุมทุมพุ่มไม้
ที่รกทึบของป่าดงดิบด้านนอกกำแพงวัง  ตำแหน่งเดียวกับที่องค์จักราช
ส่งเมยานีมารับคณะของพรานรพินทร์เมื่อภาค 1

ระหว่างการเดินทางหลบหนี แสงโสมได้แต่นึกถึงชะตาวาสนาของตัวเอง
ว่าชาติที่แล้วตนเองทำกรรมอะไรไว้หนอ  ชาตินี้จึงต้องมารับบทนางร้ายอยู่ร่ำไป
พอจะสมัครเป็นนางเอกกับเค้าบ้าง กำลังจะได้ตำแหน่งอยู่รอมร่อแล้วเชียว กลับต้องมีอันเป็นไปทู้กที
ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้งก็ไม่อาจรู้ได้

เดินพลางคิดพลางด้วยความเศร้าสลด  พ่อยกที่นัดกันไว้ว่าจะมารับก็ยังไม่มาซักที
จดหมายที่ส่งไปหลอกองค์จักราชว่าตายแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจักราชจะเชื่อถือแค่ไหน
ศพนักโทษประหารที่ติดสินบนทหารยามไว้ก็ไม่รู้ว่าจะหลอกองค์จักราชได้ผลหรือเปล่า
ถ้าไม่ได้ผล องค์จักราชจะส่งคนมาไล่ล่าตามหาศพให้แน่ใจอีกหรือไม่ ก็ยังไม่รู้
เฮ้อ...ชักจะไปไม่ถูกซะแล้วละซิ   แสงโสมคิดด้วยความกลุ้มด้วยไม่รู้ว่าตนเองควรจะมุ่งหน้าไปทางไหนดี

คิดไปคิดมา หรือว่าจะไปสมัครทำงานกับองค์จักราชซะเลยจะดีมั๊ยหนอ เพราะตอนนี้ท่านมันตรัย
ก็เป็นเชลย หมดพิษสงไปแล้ว...แต่ถ้าไปหาองค์จักราช แสงโสมจะตกอยู่ในสภาพไหน  โอ้...คิดไม่ออก
อย่ากระนั้นเลย  แสงโสมตัดสินใจเดินทางไปหาพลับพลึงน้อยสีชมพู เพื่อเจรจาปรึกษากันว่าจะเข้าพวกไหนดี
จะดีกว่า....เผื่อจะมีการเดินทางไปผจญภัยที่ไหน หรือหาสมบัติอะไรอีก จะได้ร่วมวงกับเค้าไปด้วย

คิดได้ดังนั้น แสงโสมก็เร่งเดินทางออกตามหาพลับพลึงน้อยสีชมพูโดยทันที  ในขณะเดียวกันก็หวังไปด้วยว่าองค์จักราช
และฝ่ายของพระเอก น่าจะหาทางออกที่ดีให้ตนเองได้ ถ้าหากแสงโสมและพลับพลึงน้อยจะไปเข้าพวกด้วย 

จากคุณ : แสงโสม - [5 ก.ค. 18:12:04] 

เอ๊าาาา   คุณแสงเธอเหงาแล้วน้อ   ไปไหนกันหมดน้าาาา 

จากคุณ : แม่ยกหน้าเก่า - [6 ก.ค. 21:07:06] 

อ้าว แม่ยกยังอยู่อีกหรือครับ
อ่า... ผมหมายถึงว่า ดีจังเลยครับที่ยังคงมาเชียร์กันอยู่
ต่อเนื้อเรื่องนะครับ...
##

ไชยยันต์สะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก ลืมตามองดาวเกลื่อนกลาดบนท้องฟ้าแล้วรีบยันกายขึ้นนั่ง
เขานึกทบทวนความฝันเมื่อครู่
ภาพฝันเลือนลางเปลี่ยนเป็นแจ่มชัดขึ้นทุกขณะจนกระทั่งชัดเจนคล้ายโลกแห่งความเป็นจริง

ภาพนิมิตรท่ามกลางความมืดที่แวดล้อมกลางป่าดงดิบ เขาเห็นร่างของหญิงสาวนางหนึ่งเดินอยู่เพียงลำพัง
แม้บรรยากาศโดยรอบจะมืดมิดแต่เขาสามารถเห็นสีหน้าเหนื่อยอ่อนของเธอได้อย่างชัดเจน นัยน์ตางามเศร้าสร้อย
แฝงไว้ด้วยแววปริวิตกบ่งบอกถึงความสับสน ท้อแท้และเจ็บปวด
เธอเดินโซซัดโซเซจนในที่สุดก็ล้มคว่ำแน่นิ่งลงกับกอหญ้า

"แสงโสม..."  อดีตนายทหารปืนใหญ่รำพึงออกมาเบาๆแล้วถอนหายใจเฮือก หันไปเหม่อมองดวงจันทร์ข้างขึ้น
เขาเองมิได้ฝันถึงเธอผู้นั้นมานานแค่ไหนตนเองก็จำไม่ได้  ความโหดร้ายและแข็งกร้าวของเธอยามอยู่ข้างฝ่าย
อธรรมทำให้เขาท้อแท้อย่างหมดหวังที่จะดึงเธอออกมาจากห้วงนรก แม้ในยามเผชิญหน้ากันครั้ง
ล่าสุดเมื่อไม่กี่วันมานี้คราวช่วยองค์จักราชป้องกันบัลลังก์ หญิงสาวผู้มีชีวิตน่าเวทนาผู้นั้นก็มิได้ลดความแข็งกร้าว
ลงแม้แต่น้อย ทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายแล้วมันจะจบลงเช่นไร

บัดนี้เธอหนีหายไปจากคุกของมรกตนครแล้ว กองทหารต่างกำลังออกค้นหากันทั่วเมือง

เสียงม้าสะบัดกายอยู่ไม่ห่างนัก ไชยยันต์หันไปมองดูม้าศึกที่ผูกไว้กับต้นไม้ไม่ห่างนัก มันกำลังเล็มหญ้าอยู่เงียบๆ
เขาเพิ่งจะประจักษ์ว่าบัดนี้ตนเองมานอนอยู่กลางป่า ด้วยความงงงันก็นิ่งทบทวนถึงเหตุการณ์เมื่อตอนใกล้ค่ำ
หลังจากอนุชากับเขาพากันออกมาจากห้องพิธีของเจ้าส่างปาแล้ว ทั้งสองก็แยกย้ายกันไปนอน  แต่เขานอนไม่หลับ
จึงขี่ม้าออกมาเดินเล่น จวบจนมาหยุดอยู่ตรงนี้จึงลงนั่งชมดาวแล้วเผลอหลับไป

อดีตนายทหารปืนใหญ่ลุกขึ้นก้าวเดินจะไปขึ้นม้าเพื่อขี่กลับเมือง  แต่ปรากฏว่าม้าศึกตัวนั้นสะบัดตัวคล้ายกับ
มิต้องการให้เขาขี่ พิจารณาดูอีกทีเจ้าม้าแสนรู้ก็ดูราวกับจะพยักเพยิดไปทางหนึ่งเหมือนจะบอกอะไรสักอย่าง
ไชยยันต์หันมองตาม

ท่ามกลางแสงจันทร์นวล ร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ในกอหญ้า
ไชยยันต์รีบก้าวเข้าไปใกล้ พลิกร่างเธอขึ้นมา แล้วอดีตนายทหารเจนสงครามก็ถึงกับตะลึงงันไป
หญิงสาวในความฝันของเขาเมื่อครู่  บัดนี้เธอหลับใหลไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนของเขานี่เอง
ลมหายใจระรวยแผ่วเบาทำให้เขาต้องรีบใช้ผ้าชุบน้ำในกระติกเช็ดใบหน้าของเธอ
เพียงครู่เดียวคิ้วโก่งก็กระตุกนิดนึงก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆเปิดออก นัยน์ตาสะท้อนแสงดาวแวววับไปด้วย
หยาดน้ำใสๆ  โฟกัสทั้งหมดพุ่งไปรวมกันอยู่ที่ใบหน้าอดีตนายทหารปืนใหญ่

ริมฝีปากบางเฉียบเผยอเหมือนจะพูดอะไร แต่ไม่มีเสียงหลุดออกมาจากลำคออันแห้งผาก
ไชยยันต์บรรจงป้อนน้ำในกระติกให้  หญิงสาวรีบดื่มด้วยความกระหาย
ไม่นานเธอก็หลับไปอีกครั้งด้วยความเหนื่อยอ่อน

ม้าศึกควบด้วยความเร็วเต็มพิกัด ร่างหมดสติของหญิงสาวถูกนำเข้าสู่ตัวเมืองอย่างรวดเร็ว
ไชยยันต์เองก็ไม่รู้ว่าเขาช่วยเธอไว้ด้วยเหตุผลอะไรกันแน่  อาจจะเป็นความเห็นใจ ความสงสาร หรืออาจจะเป็น
ความรู้สึกอยากให้เธอกลับตัวกลับใจเพื่อหันมาร่วมกันพัฒนาชาติบ้านเมืองก็เป็นได้
ความจริงเธอเป็นตัวอันตรายสำหรับเขาและพวกพ้องทุกคน ก่อความเดือดร้อนและวุ่นวายมาตลอด
เขาควรจะปล่อยให้เธอนอนหมดลมหายใจอยู่กลางป่าอย่างนั้น แต่เขากลับนำเธอกลับเข้าสู่เมือง
โดยที่ไม่รู้ถึงอนาคตเลยสักนิดว่าหากเธอฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอจะอาละวาดอย่างไรต่อไป
 

ภายในปราสาทขององค์จักราช ร่างของหญิงสาวถูกอุ้มเดินตัวปลิวเข้ามา
เสียงเคาะประตูห้องดารินดังติดๆกันหลายครั้ง ก่อนที่ราชสกุลสาวจะงัวเงียเดินมาแง้มประตูโผล่หน้าออกมาดู

"อ้าว ตาไชยยันต์เองหรอกหรือ...มีอะไรรึ มาปลุกกันดึกดื่น กี่โมงกี่ยามแล้วรู้มั้ย ฮ้า..."
ดารินเตรียมจะโวยวาย แต่แล้วก็เหลือบไปเห็นร่างของแสงโสมที่เพื่อนชายอุ้มมาก็เลยชะงัก

"น้อย อย่าเพิ่งพูดมากเลย...เอ้า ช่วยคุณแสงโสมก่อนเถอะ รับนะฉันจะโยนละ"
ดารินรีบโบกมือพัลวัน   "ว้ายๆๆๆ อย่าโยน ฉันรับไม่ไหวหรอกตัวไม่ใช่เล็กๆ...มานี่เร็ว อุ้มเธอเข้ามานี่"
ไชยยันต์อุ้มร่างหมดสติของแสงโสมเข้าไปในห้อง บรรจงวางลงบนเตียง  ดารินรีบเปิดกล่องเครื่องมือแพทย์
รีบทำการปฐมพยาบาลอย่างรวดเร็ว

เบื้องนอกห้อง เสียงเอะอะโวยวายของอนุชาดังแว่วมาแต่ไกลเมื่อทหารยามไปรายงานว่าไชยยันต์กลับมาแล้ว
หลังจากที่พรรคพวกทุกคนเฝ้าเป็นห่วง แต่แปลกไม่ยักมีใครออกตาม

"ไหนๆๆ เจ้าไชยยันต์อยู่ไหน...อ้าว แล้วไหง๋ดันเข้ามาในห้องน้องสาวฉันละว้อยเจ้าตัวดี...ออกมาๆๆๆ..."
อนุชาเปิดประตูโผล่พรวดเข้ามา ขยับจะด่าซ้ำแต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นร่างแสงโสมนอนหมดสติอยู่

เขาทำหน้างง หันไปทางไชยยันต์เพื่อให้ตอบคำถาม  ไชยยันต์ยักคิ้วทีนึงแทนคำตอบเหมือนกัน
คุณชายกลางเกาหัวแกรกๆ
"แล้วตกลงเรื่องมันเป็นไงมาไงกันล่ะว้อย...หา เจ้าไชยยันต์...แกไปพาแม่แสงโสมมาได้ไง  ก็ไหนเขาว่าเธอแหกคุก
หนีหายลับลอยนวลไปแล้วนี่นา"
"ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน"   ไชยยันต์ตอบ
อนุชายิ่งเกาหัวหนักขึ้นอีก   "อ้าว แล้วฉันจะเข้าใจมั้ยเนี่ย...เออๆๆ ช่างมันเถอะวะ...แล้วอาการเป็นไงมั่งน้อย"

ประโยคหลังคุณชายกลางหันไปถามน้องสาว  ดารินถอดหูฟังทางการแพทย์ออกแล้วหันมา
"สบายดีค่ะพี่กลาง  ง่วงนิดหน่อย"
อนุชาแยกเขี้ยว  "ฉันหมายถึงอาการแม่แสงโสม"
"อ๋อ...ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงค่ะพี่กลาง  เธอแค่เป็นลมหมดสติเพราะเสียเหงื่อมากเกินไปเท่านั้น ให้น้ำเกลือสักขวด
ก็หาย แต่น้อยไม่มีติดตัวมาเลย  งั้นเดี๋ยวให้กินสปอนเซอร์สักห้าขวดแทนก็แล้วกัน...ตอนนี้ใครก็ได้วิ่งออกไปซื้อ
มาให้น้อยที"

ไชยยันต์กำลังยืนเหม่อก็รีบคว้ากระเป๋ายาออกมาค้นๆหายาเป็นการใหญ่  จึงเหลืออนุชาคนเดียวที่ยังว่าง
คุณชายกลางทำท่าจะต่อว่าเพื่อนเกลอ แต่น้องสาวรีบโบกมือ
"ไม่ต้องเกี่ยงใครแล้วค่ะ คนอื่นเขามีงานกันทั้งนั้น พี่กลางนั่นแหละว่างอยู่ ไปซื้อมาให้น้อยเดี๋ยวนี้เลย"

อนุชาอึกอักพูดไม่ออก ต่อเมื่อน้องสาวตวาดมาอีกคำจึงต้องวิ่งออกไปซื้อเครื่องดื่มเกลือแร่ตามที่สั่ง
ไชยยันต์หัวเราะหึๆ  แล้วหันมาทางคนป่วย
รอยยิ้มค่อยๆจางลงไปจากใบหน้านายทหารเมื่อคิดถึงเวลาที่นางร้ายผู้นี้จะพลิกฟื้นตื่นขึ้นมา เธอจะอาละวาด
อย่างไรอีกหนอในเมื่อมาอยู่ท่ามกลางฝ่ายพระเอกแล้วอย่างนี้ สำหรับเขารู้แต่เพียงว่าทุกคนยินดีที่เธอ
กลับตัวกลับใจได้  และพร้อมที่จะต้อนรับให้เข้ามาช่วยกันหาสมบัติอีกแรงหนึ่งเสมอ 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [7 ก.ค. 02:00:57] 

ถึงคุณแสง

ถึงร้ายก็ยังน่ารัก.....

พ่อยกมาปฏิบัติหน้าที่ตามเดิมแร้ววววว 
 
 

จากคุณ : พ่อยกคนเดิม - [7 ก.ค. 15:57:45] 

ถึงนายทหาร
ถึงร้ายไม่ร้ายก็น่ารัก(กว่า)
อิอิ 

จากคุณ : แม่ยกหน้าเก่า - [7 ก.ค. 18:32:13] 

แสงโสมค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างลำบากยากเย็น  หูได้ยินเสียงเรียกชื่อ  ในขณะเดียวกันก็มีมือมาประคองต้นคอไว้พร้อมกับรู้สึกถึงวัตถุเย็น ๆ ที่มาจ่อกระทบที่ริมฝีปาก

"คุณแสงโสม ดื่มสปอนเซอร์เสียซิคะ  จะได้ช่วยให้คุณรู้สึกดีขึ้น" 

แสงโสมได้สติขึ้น  ขยับศีรษะ พร้อมทั้งเหลือบตามองผู้พูด

"คุณหญิงดาริน"

"ใช่ ฉันเอง คุณอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ดื่มน้ำเกลือแร่ก่อน ตอนนี้คุณเพลียมาก" 

ดารินพูดพร้อมทั้งค่อย ๆ รินป้อนเครื่องดื่มให้กับแสงโสม  ซึ่งยินยอมดื่มแต่โดยดี  ไชยยันต์และอนุชายืนมองอยู่ห่าง ๆ  หลังจากดื่มเครื่องดื่มจนหมดแล้ว สักพัก แสงโสมก็มีท่าทางดีขึ้น ขยับตัวจะลุก แต่ดารินห้ามไว้ก่อน แสงโสมเลยนั่งเอนหลังอยู่บนเตียงพลางกระพริบตาถี่ ๆ มองผู้คนที่มาห้อมล้อมเธออยู่อย่างงุนงง

"แสงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ"

"ก้อไชยยันต์น่ะซิ เค้าเป็นคนช่วยพาเธอมา ถ้าเป็นฉันละก้อ ฆ่าเธอไปนานแล้ว" 

อนุชาพูดอย่างโกรธแค้น ในขณะที่ไชยยันต์ยืนมองแสงโสมด้วยท่าทางเป็นกังวลต่อการตัดสินใจของแสงโสม

"ใจเย็น ๆ กลาง เราเจรจาตกลงกับเธอดี ๆ แล้วกัน จะได้ไม่ต้องบาดหมางกันอีก ไม่งั้นก็ต้องฆ่าฟันกันไม่รู้จบไปอีกนั่นแหละ"

"นั่นซิคะ พี่กลาง ค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ จา กันก็ได้ พี่กลางละก้อ เอะอะอะไรก็โวยวายซะก่อนเรื่อยเลย" 

ดารินกล่าวเสริมมาอีกคน  อนุชาหันไปพยักหน้าให้ทั้งสองคนอย่างเสียไม่ได้ มองแสงโสมตาขวาง  แล้วก็หันไปบุ้ยใบ้ให้ไชยยันต์เป็นคนเจรจา  ในขณะที่ตัวต้นเหตุนั่งทำตาปริบ ๆ มองทุกคนอยู่

"คุณแสง ตอนนี้คุณก็คงจะอยู่ในสภาพพร้อมที่จะรับฟังเราแล้วนะ  จริง ๆ แล้ว คุณย่อมจะรู้ตัวดีอยู่ว่าคุณมีความผิดหนักหนาสาหัสมาก ถึงขนาดที่พวกเราอภัยให้ไม่ได้  แต่ตอนนี้ ถ้าคุณกลับตัวกลับใจเป็นคนดี มาอยู่ข้างพวกเรา  เราทุกคนจะอภัยให้คุณ  แต่ถ้าคุณยังยืนยันเป็นตัวร้ายอยู่  เราก็คงต้องดำเนินการขั้นเด็ดขาดกับคุณแล้ว  เอาละ ผมอยากรู้ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง คุณบอกให้พวกเราทุกคนในที่นี้รับรู้เลย"

แสงโสมมีสีหน้าครุ่นคิด มองทุกคนอย่างสับสนไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เพราะตอนนี้ก็ตกอยู่ในวงล้อมของฝ่ายพระเอกแล้ว ยังหาหนทางหนีไม่ได้  แต่ในที่สุดก็เอ่ยปากถาม

"ทุกท่านคะ  แสงอยากทราบว่า ถ้าแสงตัดสินใจมาอยู่ข้างพวกคุณ  สถานภาพของแสงจะเป็นอย่างไรคะ แล้วความผิดที่แล้ว ๆ มาจะถูกลบล้างไปหมดหรือเปล่า"

"คุณจะไม่มีความผิดใด ๆ เหลืออยู่เลย  มีศักดิ์และสิทธิเท่าเทียมพวกเราทุกอย่าง  คุณจะได้รับการยอมรับจากพวกเราทุกคนรวมทั้งองค์จักราชด้วย ฉันรับประกัน"

ดารินกล่าวย้ำหนักแน่น  แสงโสมหันไปมองไชยยันต์และอนุชา  ทั้งสองพยักหน้าเห็นชอบ

"ตกลงค่ะ  แสงยินดีเข้าข้างพวกคุณ  แต่แสงต้องขอร้องให้พวกคุณช่วยตามหาหลานพลับพลึงของแสงให้ด้วยนะคะ  คิดว่าองค์จักราชคงจะตามได้แน่นอน แสงอยากให้หลานพลับพลึงมาอยู่กับแสงด้วยค่ะ"

"เรื่องนั้นไม่มีปัญหา เดี๋ยวพวกเราจะช่วยจัดการให้" 

ไชยยันต์รับปาก  แสงโสมมีสีหน้าโล่งใจ  แต่แล้วก็ได้ยินคำพูดต่อไปของไชยยันต์

"แต่ว่า คุณแสงโสม พวกเรามีข้อแม้ว่า คุณจะต้องให้ความร่วมมือกับเราทำสิ่งหนึ่งตามที่เราต้องการนะ"

แสงโสมแหงนหน้ามองอย่างฉงน กล่าวถาม

"อะไรคะ" 

จากคุณ : แสงโสม - [7 ก.ค. 21:19:35] 

นั่นสิ...อะไรล่ะครับ 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [7 ก.ค. 21:35:44] 

เอ้า  เกี่ยงกันเข้าไป  อะไรคะ

หุหุ 

จากคุณ : แม่ยกหน้าเก่า - [8 ก.ค. 10:57:54] 

ไชยยันต์นิ่งนึกไปครู่หนึ่ง  เมื่อนึกออกจึงกล่าวช้าๆ
"คุณแสงจะต้องนำทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่มีอยู่มารวมกันเป็นส่วนกลาง เสร็จแล้วหารสองกับผม"

อนุชากับดารินหันขวับมาทันที  เสียงคุณชายกลางโวยวาย
"เฮ้ย ได้ไงวะไชยยันต์...อยู่กันตั้งหลายคนแกจะแบ่งกับคุณแสงโสมแค่สองคนได้ยังไง...มันต้องหารสามให้ฉันด้วย"
ดารินเงยหน้ามองพี่ชายตาปริบๆ
"พี่กลางลืมน้อยไปอีกคนนึงแล้วค่ะ"
"อ้อ ใช่ๆ...งั้นต้องหารสี่ให้ยายน้อยด้วย"  อนุชาเหลือบมองน้องสาวแล้วพูดน้ำเสียงหนักแน่นแต่กัดฟันกรอด

ไชยยันต์ส่ายหน้า
"แกอย่าโลภสิกลาง...ฉันกำลังหมายความว่าหารสองส่วนให้คุณแสงส่วนหนึ่ง ส่วนอีกส่วนพวกเราเอามาแบ่งกันอีกที
เพราะคุณแสงเธออุตส่าห์พยายามตามเก็บสมบัติมาได้เกือบทุกตอน ก็ต้องให้เธอไปครึ่งหนึ่งจึงจะยุติธรรม"

สองพี่น้องพยักหน้าจำใจเห็นด้วย  ส่วนแสงโสมหัวเราะหึๆ
"อ๋อ ได้ค่ะ ข้อนั้นไม่มีปัญหาเพราะแสงก็กะอยู่แล้วเหมือนกันว่าคุณไชยยันต์ต้องมาฟอร์มนี้...เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน
เดี๋ยวแสงจะโทรไปบอกเจ้าหน้าที่ฝ่ายดูแลทรัพย์สินที่ถ้ำมรกตให้เขาจัดแบ่งสินทรัพย์ทั้งหมดเป็นสี่ส่วน ส่งมาที่นี่
สามส่วนก็แล้วกันนะคะ ให้คุณชายอนุชา คุณหญิงดาริน แล้วก็คุณไชยยันต์คนละส่วน ทุกคนได้เท่าๆกัน
ทรัพย์สมบัติแสงมีมากมายใช้สิบชาติก็ไม่หมดหรอกค่ะ พวกคุณแบ่งเอามาใช้บ้างก็ดีค่ะ รกเต็มที"

อนุชากำลังจะเฮก็ชะงักเมื่อไชยยันต์สั่นหน้า  อดีตนายทหารปืนใหญ่กล่าว
"ไม่ได้ครับคุณแสง...คุณแสงเองเหนื่อยมามากแล้ว รับบทตัวร้ายไม่เคยได้มีความสุขกับเค้ามาหลายภาคเต็มที
ถ้าแบ่งเท่าๆกันอย่างนั้นพวกผมก็กลายเป็นชุบมือเปิบเอาเปรียบคุณแสงไป ผมยอมไม่ได้ครับ
คุณแสงจะต้องได้ทรัพย์สมบัติอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง"
"ใช่ๆๆ...คุณแสงต้องได้ครึ่งหนึ่งน่ะถูกแล้ว"   อนุชากล่าวมาอย่างเสียไม่ได้

แสงโสมยิ้มเล็กน้อย
"เฮ้อ...ตามใจก็แล้วกันนะคะ"

"เอาละ ให้คุณแสงพักผ่อนเถอะ...พี่กลางกับไชยยันต์กลับไปนอนได้แล้ว"
ราชสกุลสาวกล่าวพลางห่มผ้าให้แสงโสม  อนุชากับไชยยันต์จึงเดินออกมาจากห้อง
ก่อนจะออกประตูไป ไชยยันต์หันมาทางแสงโสมอีกครั้ง
นัยน์ตาอดีตนายทหารปืนใหญ่เป็นประกายแจ่มใส เร้นลึก

"ฝันดีนะครับคุณแสง"

แสงโสมยิ้มน้อยๆ พยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณ   ดารินหัวเราะหึๆ
"แหม ฝันดีนะกั๊บ...โธ่ อีตาไชยยันต์ เฮ้อ"
ไชยยันต์จุ๊ปาก  "เมื่อไหร่เธอจะเลิกชักใบให้เรือเสียซักทียัยน้อย...ดูแลคุณแสงให้ดีๆนา ถ้าหายอีกฉันเอาเรื่องเธอแน่"
พูดจบอดีตนายทหารปืนใหญ่ก็ก้าวออกมาจากห้อง

แสงโคมไฟวอมแวมปรากฏเป็นระยะๆ
ไชยยันต์ก้าวช้าๆ  ตามองทางเดินเรียบโล่งที่ทอดยาวไป ในใจก็ครุ่นคิดถึงอนาคตข้างหน้า

ถึงตอนนี้เขาก็ได้ทรัพย์สมบัติมาแล้วพอสมควร  ทรัพย์สมบัติอีกตั้งครึ่งอยู่ที่แสงโสม
โชคดีที่เขาสามารถโน้มน้าวใจคนอื่นๆเพื่อคืนสมบัติครึ่งหนึ่งให้แสงโสมได้
เขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และหากแม้นเขากระทำได้สำเร็จแล้วไซร้  เรือล่มในหนองแล้วทองมันจะไปไหน

ดวงจันทร์ข้างขึ้นสว่างนวล ท่ามกลางดวงดาวบนท้องฟ้าระยิบระยับพร่างพราว
หากเปรียบแสงโสมเป็นจันทรา ดวงดาวน้อยใหญ่ที่ส่งประกายก็คือทรัพย์สมบัติที่ห้อมล้อมเธออยู่นั่นเอง 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [8 ก.ค. 12:29:49] 

ดารินเดินคู่มากับพี่ชายด้วยสีหน้าแจ่มใสขึ้น   เพราะเห็นว่าทุกสิ่งกำลังจะไปได้ด้วยดี    บัดนี้ศัตรูตัวร้ายที่เคยทำให้หล่อนและคณะพรรคเหน็ดเหนื่อยไม่ได้กินนอนทำงานกันมาหลายกระทู้ก็ยอมเข้ามาเป็นพวกโดยดีแล้ว  ถือว่าhappy แม้ว่าจะยังไม่ending
แต่ก็เอะใจเมื่อเห็นหน้าตาซีเครียดหนักของพี่ชายคนรอง
" พี่กลางปวดท้องหรือคะ   น้อยเก็บยาธาตุเอาไว้ในห้องนอน เด๋วจะไปหยิบมาให้    วันนี้สบายใจเลยทิ้งล่วมยาไว้ไม่ได้พกติดตัวพะรุงพะรัง"
" ปวดท้องอะไรล่ะน้อย"อนุชาคำราม " ฉันกำลังปวดหมอง  แล้วพอๆไม่ต้องหยิบยาหม่องมาทาหมับ...มุขนี้โบราณ"เขารีบห้ามเมื่อดารินควักยาหม่องตราเจ้าส่างปาอมลูกท้อขึ้นมาจะป้ายเขา
" พี่กลางปวดขมองเรื่องอะไร  ก็ไหนบ่นว่าไม่ค่อยจะมีเวลาเข้ามาผจญภัย   หนีงานจนนายเขาจะไล่ออกอยู่แล้ว    น้อยว่ามันจบๆด้วยดีก็ดี   เอาสมบัติกลับบ้านไปไถ่ถอนวังวราฤทธิ์กะโรลซรอยส์ที่จำนองแบ๊งไว้  แล้วน้อยจะได้เดินทางไปหนองน้ำแห้งเพื่ออยู่กับกำนันรพินทร์ซะที   ป่านนี้เค้าเลือกอบต.กัน จะได้ตำแหน่งรึเปล่าก็ไม่รู้"
" โธ่น้อยเธอก็พาซื่ออยู่นั่นแหละ    นี่ฉันจะต้องให้เธอวิ่งรอบโลกซักกี่รอบนะถึงจะนึกได้"อนุชาตอบอย่างหัวเสีย " เธออย่าเพิ่งปลื้มกะสะเก็ดสมบัติที่ได้มาเลย  คิดยังไงเล่นงานเจ้าไชยยันต์ให้แสบดีกว่า"
ดารินทำหน้างง  เพื่อประหยัดเวลาpost อนุชาจึงรีบไขข้อข้องใจ
" ฉันอ่านความคิดมันยังไม่ทันหมด message ก็รู้แล้วว่ามันทำใจกว้างยกสมบัติส่วนใหญ่ให้แสงโสมเพราะจะงาบทั้งคนงาบทั้งของ  ฮ่ะโธ้    เจ้านายทหารยิ่งเล่นยิ่งลูกไม้หล่นพราวเต็มใต้ต้นเก็บไม่หมด    มันรู้ว่าแงซายเขี้ยวลากดิน มันแฮ้ปสมบัติมรกตนครไม่ไหวสู้ไม่ได้ก็หันไปคว้าสมบัติพุกามกะถ้ำมรกตสไปรท์    เธอเป็นผู้หญิงด้วยกันช่วยเตือนแสงโสมหน่อย"
" แน้ " ดารินร้องลั่น " เรื่องอะไรน้อยจะไปเตือนอดีตคู่แข่งน้อย   ให้เค้าแต่งๆไปกับไชยยันต์น่ะดีจะตาย    ขืนยังอยู่เป็นม่ายสาวพราวเสน่ห์ยังงี้เดี๋ยวรพินทร์ของน้อยก็รวนเรอีกหรอก    ตั้งไม่รู้กี่ภาคแล้วนะคะพี่กลาง น้อยยังไม่ได้แต่งงานซะที ไม่เอาละค่ะ"
อนุชาจุ๊ปาก
" นี่น้อย  เธอไม่เป็นอันคิดอะไรเลยเหรอนอกจากจะแต่งงานกะเจ้าเฟรชชี่พรานไพรนั่น    ป่านนี้หมอกลัวสอบตกมิดเทอมจะแย่ไปแล้ว ไม่มาอาลัยอาวรณ์เธอเท่าไหร่หรอกน่าเชื่อเหอะ    แล้วถ้าหากว่าเธออยากกีดกันแสงโสมจากรพินทร์ ทำไมจะต้องยกให้ไชยยันต์ด้วย"
ดารินตกตะลึงตาค้าง อุทานเสียงแผ่วต่ำในลำคอ
" พี่กลางหมายถึงว่าจะชักนำคุณแสงโสมให้พี่ใหญ่หรือคะ   โธ่  นั่นยิ่งแย่กว่ารพินทร์นะคะ  เพิ่งอยู่ม. ๖ ยังไม่ทันเอ็นท์เลย เดี๋ยวก็เอ็นท์ไม่ติด สงสารตาย"
อนุชาโคลงศีรษะอย่างเวทนาความซื่อของน้องสาว  นึกไม่ออกว่าทำไมยิ่งเล่นดารินถึงยิ่งคิดไม่ออก    หล่อนอาจจะติดเชื้อไข้หวัดที่กำลังระบาดหน้าฝนก็ได้
" นึกให้ดีซิน้อย มีใครอีกคนที่เหมาะสมกว่าสองคนนั้น...ใครที่ perfect  เรียนจบไม่มีปัญหาเรื่องสอบแล้ว  หล่อเหลา   ชาติตระกูลก็สูง หัวใจก็ยังว่าง...อ้าว นั่นเธอทำอะไร"
" มองหากย. ๑๕ ค่ะพี่กลาง" ดารินหันรีหันขวาง  ตบแขนขาตัวเองไปมา " ทำไมยุงมันเพิ่งชุมตอนนี้ก็ไม่รู้...พี่กลางหมายถึงเจ้าไพรน้อยเหรอคะ    น้อยว่าอย่าเพิ่งดีกว่ามั้ง...เห็นไปนั่งเอกเขนกจิบน้ำชาคาราโอเกะ อยู่ไกลลิบ  หวังอะไรยากค่ะ"
อนุชาถอนใจยาว
" เอ  ฉันจะต้องออกรายการเกมเศรษฐีให้เธอตอบซะแล้วมั้งกว่าจะได้คำตอบถูกต้อง "
เมื่อเห็นดารินยังจนปัญญา เขาก็ขี้เกียจจะเพิ่มความยาวต่อไป จึงตัดบท
"  ก็พี่ยังไงล่ะน้อย    พี่เหลืออยู่ทั้งคน...ถูกใส่ความมาตลอดว่าเป็นแต๋วมั่งตุ๊ดมั่ง....พระเอกผู้อาภัพก็เงี้ยละ ถูกเข้าใจผิดตลอด   ทีนี้พี่จะเลื่อนฐานะเป็นพระเอกมั่งละ" 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [8 ก.ค. 16:04:23] 

เช้าวันนี้ไชยยันต์เดินมาหยุดยืนหน้าห้ององค์จักราช ประตูยังคงปิดสนิท มีเพียงทหารยามสองคนนอนเฝ้าหน้าห้อง
หลังจากเมื่อวานที่ทุกคนทราบข่าวจากอนุชาและไชยยันต์ว่าองค์จักราชยังมีพระชนม์ชีพอยู่ ชาวคณะก็พากันรุมสวด
และต่อว่าต่อขานจักราชกันอย่างหนักที่ทำให้เสียเส้นดีใจกันเก้อนึกว่าตายแล้ว  องค์จักราชนกรู้กะอยู่แล้วว่าพรรคพวก
จะต้องด่าเขาเละแน่ก็เลยยังไม่ยอมเปิดเผยตัวออกมา อ้างว่ากำลังพักฟื้นจากการศึกสงครามห้ามใครรบกวนทั้งสิ้น
แต่จริงๆแล้วเป้าหมายก็คือรอให้เรื่องเงียบ ให้ชาวคณะลืมๆเรื่องนี้ไปก่อนแล้วค่อยออกมา

อดีตนายทหารปืนใหญ่หยุดยืนมองดูทหารยามที่นอนสบายๆทำหัวใจเอกเขนกอยู่ เขากระแอมดังลั่น
ทหารยามทั้งสองสะดุ้งตื่นพรวดพราดลุกขึ้นยืนหันไปทางประตู หลับหูหลับตารายงานเสียงลั่น
"ทำความเคารพองค์จักราช!  วันทะหย๋าาาาาา....วุธ!...พ้ม! ผู้บังคับกองทหารยามหน้าห้อง นำกำลังทหารจำนวน 1 
นาย มาดูแลความสงบเรียบร้อยหน้าห้องบรรทม...เหตุการณ์ปกติ ครับพ้ม!...เรียบบบบ...วุธ!"

ไชยยันต์เขกศีรษะคนพูดดังป๊อกจนมันสะดุ้ง ลืมตาทำหน้าเลิ่กลั่ก เมื่อเห็นประตูห้องบรรทมยังคงปิดอยู่
ไม่มีองค์จักราชออกมาอย่างที่เข้าใจก็รีบหันกลับมา
"อ้าว ท่านแม่ทัพ..."

ไชยยันต์ส่ายหน้า
"ยังไม่ทันไรก็เรียบวุธแล้วเรอะ...แกสองคนนี่ใช้ไม่ได้เลย หลับยามเหมือนพรานลูกหาบคณะฉันไม่มีผิด
นี่ถ้าศัตรูบุกเข้ามาลอบปลงพระชนม์องค์จักราชพวกแกก็คงไม่รู้...เอาละ ช่างมันเถอะ...
ว่าแต่องค์จักราชยังไม่ตื่นบรรทมอีกหรือ"
"ยังขอรับ...วันนี้คงจะตื่นบรรทมสาย เพราะเมื่อคืนฉลองเฮฮากับพณท่านส่างปาขอรับ"

ไชยยันต์ขมวดคิ้ว  "แกคงไม่รู้หรอก ฉันไม่ถามละ"
ทหารยามทำหน้าผิดคาด
"อ้าว นึกว่าจะถาม...ผมพอทราบแต่ว่ามันเป็นความลับ"
อดีตนายทหารปืนใหญ่แกล้งทำหน้าไม่สนใจ  "ช่างมันเถอะ ฉันไม่เห็นอยากรู้เลย"
เจ้าทหารยามคันปาก  "โธ่ ถามหน่อยเถอะขอรับท่าน...มันเป็นความลับแต่ผมพอจะกระซิบบอกได้บ้าง"
"ไม่เอาว้อย ไม่อยากรู้แล้ว"
ไชยยันต์เดินหนี เจ้าทหารยามทั้งสองเดินตาม รบเร้าจะบอกให้ได้
"น่า ท่าน...ให้ผมบอกซักนิดก็ยังดี..นะ นะ"
อดีตนายทหารปืนใหญ่แกล้งถอนหายใจ
"เอ้าๆ เห็นแก่ความเข้มแข็งยามรบของพวกแก บอกมา...นิดเดียวพอนะ"

คราวนี้เจ้าทหารยามพูดเป็นน้ำไหลไฟดับ  บรรยายถึงการฉลองยอดสินค้างวดแรกขององค์จักราชที่สามารถปล่อย
สู่ตลาดได้ เจ้าส่างปาหมอผีในคราบแพทย์หลวงราชสำนักเข้ามาฉลองเมากันทั้งคืน เมยานีเองต้องระเห็จไปนอนอีก
วังหนึ่งแทน ปล่อยให้จักราชกับส่างปายึดห้องบรรทมเมาโต้รุ่ง
ทหารยามพูดไม่หยุด ผลัดกันเล่าบอกรายละเอียดที่ได้ยินสองคนนั่นคุยกันลั่นมาจากในห้องเมื่อคืนเพราะคนเมานั้น
ย่อมเสียงดังไม่รู้ตัว สินค้าด้านการเสน่ห์ยาแฝดทั้งน้ำมันพราย ตุ๊กตาคนคู่ ตุ๊กตาแช่งชักหักกระดูก สารพัดอย่างถูก
ปล่อยสู่ตลาดโดยอาศัยหน้าฉากพระอาจารย์ส่างปาออกหน้ารับประกันสินค้า มีการโปรโมทด้วยการเล่นมายากลเสก
ข้าวเข้าบาตร เปิดตัวรุกขเทวา พร้อมกับนำผีเปรตต่อขาจำนวนมากมาแสดงให้คนชม ซึ่งประชาชนก็แห่แหนไปชมกัน
แถมต้องเสียเงินค่าตั๋วอีกต่างหาก งานนี้ทั้งจักราชทั้งส่างปาจึงรับรายได้กันเละ และทำท่าว่าจะไปได้ดีมีอนาคตไกล
แผนการขึ้นต่อไปก็คือเปิดตลาดภายนอกเมือง ขยายเข้าสู่ชุมชนชาวป่าก่อนที่จะข้ามแดนไปยังพม่า

ไชยยันต์สะอึกในแผนการตลาดถึงกับทนฟังต่อไปไม่ได้ก็โบกมือให้หยุดเล่า พอดีกับประตูห้องบรรทมเปิดออก
องค์จักราชหรือแงซายยืนตระหง่านอยู่  เจ้าทหารยามทั้งสองรีบสลายตัวไปยืนกันอยู่ห่างๆ
แงซายยิ้มเห็นฟันเรียงขาวด้วยมาดเจ้ากะเหรี่ยงรูปงามเหมือนเดิม แต่ว่านัยน์ตาเหมือนเพิ่งสร่างเมา
"นายทหารมีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ"
"เปล่าๆ...ฉันแวะมาคุยด้วยเฉยๆ"
ไชยยันต์พูดพลางเหลือบมองข้างในซึ่งเห็นเจ้าส่างปาเมาหลับไม่ได้สติฟุบคาจานกับแกล้มอยู่
องค์จักราชเดินนำออกไปจากหน้าห้องบรรทม ผ่านทหารยามก็ชี้หน้าให้ระวังตัวเอาไว้

ทั้งสองเดินคุยกันมาเรื่อยๆตามทางเดินภายในปราสาท
"ผมทราบดีครับว่านายทหารจะพูดเรื่องอะไร...เมื่อกี้ผมได้ยินเจ้าทหารยามมันเล่าให้นายทหารฟังแล้ว"
ไชยยันต์หันมา  "จริงๆแล้วฉันเองก็ไม่ได้อยากจะยุ่งอะไรกับเรื่องของแกหรอกนะแงซาย แล้วมันก็เป็นเรื่องส่วนตัว
เป็นธุรกิจส่วนตัวของแกด้วย...ฉันเห็นใจ ในกรณีที่แกเองก็ต้องการหาธุรกิจเพื่อเป็นหลักประกันสำหรับอนาคต
คงเนื่องมาจากแกเองก็รู้ตัวดีว่า พวกฉันมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์ใด...หากแกต้องแบ่งสมบัติให้พวกฉันแล้ว ทรัพย์สิน
ในคลังของแกก็คงร่อยหรอไปเยอะทีเดียว  นี่กระมังที่ทำให้แกเองต้องรีบหาธุรกิจรองรับตรงจุดนี้"

แงซายยิ้มเล็กน้อย
"นายทหารครับ...ผมคงไม่ต้องเล่าอะไรให้ฟังอีกแล้วในเมื่อดูเหมือนนายทหารจะรู้และวิเคราะห์เรื่องราวได้ละเอียด
ดีอยู่แล้ว...ผมอยากจะบอกกล่าวแต่เพียงว่า ผมเคารพรักคณะของคุณชายเชษฐาทุกท่านและเป็นหนี้บุญคุณที่ยาก
เกินจะทดแทนได้หมดในชาตินี้...หากคณะเจ้านายต้องการสิ่งใด ผมก็ยินดีมอบให้ได้ทุกอย่างแม้แต่บัลลังก์ของผม
แต่เชื่อแน่ว่าเจ้านายทั้งหลายคงไม่ต้องการ  ดังนั้นสำหรับอนาคต ผมเองก็ยังมีประชาชน มีบ้านเมืองให้ต้องดูแล
หากทรัพย์สมบัติของแผ่นดินมีจำนวนไม่พอแล้ว ผลพวงของมันก็ย่อมกระทบต่อประชาชนของผมอย่าเลี่ยงไม่ได้
ผมผิดด้วยหรือครับนายทหาร ในกรณีที่ต้องเตรียมการเพื่อปัดเป่าทุกข์และบำรุงสุขแก่ประชาชน"

ไชยยันต์ตบไหล่แงซาย 2-3 ที  "ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่นาแงซาย...ฉันมาที่นี่ไม่ได้คิดที่จะมาต่อว่าแกหรอก เพียงแต่
อยากจะมาช่วยเหลือไม่ให้แกต้องลำบากลำบนทำสิ่งที่ผิดต่อหลักศีลธรรมแบบนี้...ฉันจะมาบอกว่า ทรัพย์สมบัติใดๆ
ของแกนั้นฉันจะไม่แตะต้องเลยแม้แต่ชิ้นเดียว รวมทั้งจะบอกกล่าวให้พวกของฉันได้รับรู้ด้วย  ใครที่ยังโลภอยากได้
ทรัพย์สมบัติของแกทั้งๆที่รู้ว่าแกต้องลำบากขนาดนี้แล้วละก็คนนั้นก็แย่เต็มที...เพราะฉะนั้นฉันจึงอยากจะบอกว่า
นับแต่นี้ขอให้แกสบายใจได้ในเรื่องทรัพย์สมบัติ...ขอให้องค์จักราชมีความสุขอยู่กับประชาชนที่รักไปชั่วกาลนาน"

แงซายนิ่งงันไป มองหน้าอดีตนายทหารปืนใหญ่อย่างแทบไม่เชื่อหูตนเอง
"โอ้...นายทหาร...เป็นความซาบซึ้งใจของผมเป็นอย่างมากที่ได้รับน้ำใจจากพวกเจ้านาย  ผมไม่รู้ว่าจะตอบแทน
พวกท่านอย่างไรได้อีกในเมื่อบุญคุณเก่าก็ทดแทนกันไม่หมดอยู่แล้ว...อย่าห่วงเลยครับนายทหาร ผมจะทำให้
ทุกๆท่านสบายใจและวางใจ  ผมจะเลิกธุรกิจขัดศีลธรรมพวกนี้ซะ แล้วจะหันมาตั้งหน้าตั้งตาทะนุบำรุงบ้านเมือง
ต่อไปให้เต็มที่...และอย่างไรก็ตาม พวกท่านไม่ต้องห่วงหรอกครับ...ผมยินดีจะมอบทรัพย์สมบัติส่วนหนึ่งในท้อง
พระคลังให้แก่พวกท่านอยู่แล้ว...โดยเฉพาะนายทหารจะได้มากกว่าเพื่อน  โปรดรับเถอะนะครับ...
อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจของผมเอง"

ไชยยันต์ตบบ่าองค์จักราชหนักแน่น
"ขอบใจมากแงซาย...ฉันดีใจที่ครั้งหนึ่งคนที่เคยเป็นพรานและลูกหาบของเรา กลับมาได้ดีมีความสุขเป็นถึง
เจ้าครองนครใหญ่โตแต่ก็ยังไม่เคยลืมอดีตของตนเอง  แกเป็นคนที่น่าสรรเสริญมากแงซาย"

สองคนเดินคุยกันได้สักพักไชยยันต์ก็ขอตัวกลับไปหาชาวคณะ

อดีตนายทหารปืนใหญ่ถอนหายใจโล่งอก มุขที่เคยทิ้งคาไว้อีกทั้งหลายคนทำท่าจะลืมก็ได้รับการสานต่อเรียบร้อย
แถมจบลงอย่างที่ไม่มีใครเสียผลประโยชน์ใดๆ แงซายเองก็สบายใจได้ไม่ต้องมีรอยด่างพร้อยในใจอีกต่อไป
แล้วก็ยังเป็นการแสดงให้เห็นด้วยว่าคณะเจ้านายต่างมีสปิริตมีน้ำใจยอดเยี่ยม นอกจากนั้นชาวคณะยังจะได้
ทรัพย์สมบัติที่แงซายยินดีจะมอบให้อย่างเต็มใจไม่ต้องกัดฟันเหมือนเมื่อก่อนอีกด้วย 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [8 ก.ค. 19:30:22] 

แวะมาเยี่ยมๆมองๆ
อ่า   ตกลงคุณอาpriceไม่ได้ครองบัลลังค์เหรอคะ  โธ่
แล้วคุณชายชดคู่รักเก่าของอิชั้นน่ะ   ดูซิ    จะทอดทิ้งอิชั้นไปแต่งกับม่ายทรงเครื่องเสียแล้วนี่
โธ่     น่าสงสารเหลือเกินหนอเรา
ว่าแล้วก็โปรโมทหน่อย   เชิญพี่ชายนายทหารกับคุณอาไปเยี่ยมกระทู้ ขออีกทีน่า  กับ ถึงนายจอมเว่อ หน่อยนะก๊ะ
 

จากคุณ : sweety - [9 ก.ค. 05:39:21] 

...
"แม่ลั่นทมจ๋า อยู่ที่ไหนน่ะ พลับพลึงตามหาที่โรงพยาบาลกลางดงเวช มาสิบสาขาแล้วก็ยังไม่เจอะเจอ อยู่ไหนกันน้า" 
พลับพลึงรำพึงรำพัน สะท้อนในหัวอก เพราะเฝ้าเพียรแวะเวียนค้นหาลั่นทมสีชมพูไปทั่วชายดง
แวะเข้าโรงพยาบาลโน้นออกโรงพยาบาลนี้ หลายรอบก็ยังไม่เจอลั่นทมสีชมพู  ถามผีป่าผีไพร
ก็ไม่มีตัวไหนรู้ที่อยู่ของลั่นทมสีชมพูซักตัว ด้วยความเหนื่อยล้าเป็นกำลังจึงตัดสินใจ
ย้อนกลับไปหาแสงโสมยังจุดที่แยกกัน แต่ก็ไม่เจอผู้ใดไม่ว่าจะเป็นน้าสาวคนสวย หรือ
พ่อยกที่นัดกันไว้  จึงตัดสินใจว่าจะไปนั่งรอ นอนรอ สมาชิกคนอื่น ที่ถ้ำมรกตพลาง ๆ 
เผื่อว่าจะมีใครย้อนกลับไปบ้าง ระหว่างที่เดินทางก็เห็นขบวนผีดิบ แบกหามหีบสมบัติ
เป็นแถวยาว ถามไถ่ไปมาก็ได้ความว่า แสงโสมสั่งให้นำสมบัติส่วนนี้ไปมอบให้กับคณะนัก
แสวงโชคยังมรกตนคร เพราะตอนนี้ได้เซ็นสัญญามิตรภาพข้ามแดนกันแล้ว ได้ยินดังนั้น
พลับพลึงต้องถามออกมาว่า
"หมายความว่า จะเอาสมบัตินี้เพื่อเชื่อมสะพานมิตรภาพอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าไม่มีสมบัติก็จะไม่ญาติดีด้วยล่ะซิ "

"ท่านพลับพลึง ยังอยากจะเป็นศตรูกับฝ่ายโน้นหรือขอรับ" 
ผีดิบตัวหนึ่งในจำนวนนั้นถามขึ้นมาด้วยท่าทีเกรง ๆ

"ป่าว แต่ไม่เห็นด้วยที่จะให้การคบหาเป็นมิตรที่ดีต่อกันนั้นเริ่มต้นจากทรัพย์สมบัติ เรื่องอย่างนี้
มันต้องอยู่ที่ใจ นี่อาร้ายเล่นใช้สมบัติเป็นสะพาน บอกความไม่จริงใจนี่นา แล้วถ้าไม่แบ่งสมบัติ
ให้ก็ไม่คบใช่ไหม เอาอย่างนี้ดีกว่า พวกเจ้านำทรัพย์สมบัติทั้งหมดไปบริจาคให้กับองค์กรเกี่ยว
กับการกุศลให้หมดเลยนะ เดี๋ยวเราจะไปบอกน้าแสงเอง จะไปดูหน้าบรรดาลุง ๆ ป้า ๆ ทั้งหลายว่าเป็นไงกันมั่ง"

"ให้ทั้งหมดนี่เลยหรือครับ ไม่กั๊กไว้หน่อยหรือครับท่านพลับพลึง"

"โอ๊ย ไม่ต้อง สมบัติเก่าน้าแสงก็ตั้งเยอะตั้งแยะแล้ว เธอคงไม่ห่วงสมบัติพวกนี้หรอก
แถมแต่ละชิ้นยังกะของปลอมทั้งนั้น ทั้งมรกตขนาดกล่องบรีสยักษ์เอย สร้อยลิเกนี่อีก
เอาไปบริจาคให้หมดเถอะ เผื่อบุญกุศลที่ได้จะทำให้รอดพ้นจากการโดนหมอผีส่างปาลนน้ำมันพรายบ้าง"

สั่งการบรรดาผีดิบทั้งหลายเสร็จสิ้น พลับพลึงจึงเดินทางสู่มรกตนครอีกครั้ง 
เมื่อได้พบกับคณะนักแสวงโชครวมทั้งแสงโสม องค์จักราช และราชินีเมยานี ต่างก็อยู่
กันพร้อมหน้าพร้อมตา  พลับพลึงจึงได้บอกว่าได้นำทรัพย์สมบัติทั้งหมดไปมอบ
ให้กับองค์การที่เกี่ยวข้องกับการกุศลทั้งหมดแล้ว รวมทั้งสมบัติที่ฝากปู่โสมไว้ก็ขุด
ไปมอบให้ทั้งหมดไม่ได้กั๊กไว้แม้แต่น้อยนิด  ได้ยินดังนั้นแต่ละคนก็...
แสงโสมถอนใจด้วยความโล่งอก ต่อไปก็ไม่ต้องมีภาระหอบหิ้วสมบัติเหล่านั้นซะที
ดารินถอนใจด้วยความเสียดาย รำพึงในใจว่า สิ่งไหนไม่ใช่ของเราก็ไม่ใช่ของเราอยู่ดี
องค์จักราช ราชินีเมยานี มองหน้าพลับพลึงด้วยแววตาชื่นชมยิ่งนัก ใจบุญตั้งแต่ตัวเท่านี้เลยนะสาวน้อย
หนานอิน คะหยิ่น ส่างปา คิดตรงกันในใจว่า ดีว่ะ อดกันทั้งหมดน่ะดีแล้วถึงได้ไปก็ไม่ได้ไปมีส่วนร่วม
กะเขาแน่นอน
ส่วนรพินทร์ อนุชา ไชยยันต์และลูกชายนั้นหน้าเครียดถ:-)ทึง ยังกะจะกินเลือดกินเนื้อ
พลับพลึงให้ได้ ยายตัวขัดลาภ ลาภลอยมาตรงหน้าแท้ ๆ  ยายนี่จัดการผญาญซะเรียบ
โครงการหรู ๆ ที่วางไว้ พังพาบไปในพริบตา  พลับพลึงเห็นหน้าแต่ละคนแล้วก็หวาด ๆ 
ต้องค่อย ๆ หลบไปอยู่หลังแสงโสม ด้วยแต่ละคนหน้าตาหน้ากลัวซะยิ่งกว่าผีดิบพันปี
สมุนของมันตรัยซะอีก ความหล่อเหลาที่แต่ละคนเฝ้าโปรโมตกันนักหนา หายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้...
========== 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [10 ก.ค. 14:54:13] 

คุณแสงไม่ต้องกลัว ผมเตรียมน้ำมัน 97 ก๊าซหุงต้ม ไม้ขีดไฟ ไฟแช็คซิปโป้มาพร้อมแล้ว จะเผาใครบอก พร้อมจัดการ......

คุณชายหายไปไหนเนี่ย ผมกะว่ามารอบใหม่จะย่างแกให้เกรียมประดุจไก่ย่างห้าดาวสักหน่อย 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [10 ก.ค. 18:27:56] 

การที่พลับพลึงตัดสินใจบริจาคทรัพย์สินทั้งหมดก็เท่ากับเดินเข้ามาเตะปราสาททรายที่บางคนอุตส่าห์ก่อขึ้นมา
ด้วยความพยายามอย่างยิ่งยวดพังทลายลงอย่างไม่แยแส อนุชาโกรธจนตัวสั่น ความหวังที่จะได้ไถ่ถอนวังกับ
โรลสรอยซ์ของตระกูลดับวูบลงไปพร้อมๆกับทรัพย์สินจำนวนมากที่ลอยหายไป  เขาจ้องหน้าพลับพลึงราวกับ
จะกินเลือดกินเนื้อ  ไชยยันต์นั้นยืนเงียบๆอยู่ข้างหลังไม่ได้แสดงอาการใดๆออกมา  ชาวคณะที่ยืนออกันอยู่เต็ม
ห้องโถงต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอื้ออึง

เสียงอนุชาขบกรามกรอดได้ยินไปถึงหน้าวัง
"กรอดดดด...ฮึ่ม หนูพลับพลึง...เธอมาทำลายปราสาททรายอันสวยงามของลุงซะได้...อย่างนี้จะเอาไว้ทำไม
มานี่แม่ตัวดี..."

แล้วคุณชายกลางก็ปราดเข้าไปจะคว้าคอสาวน้อยกะบีบให้ตายคามือ พลับพลึงร้องกรี๊ดๆวิ่งหลบไปหลบมา
ข้างหลังแสงโสม
"เดี๋ยวๆๆหยุดก่อนค่ะคุณชายอนุชาขา...โปรดอย่าโกรธหนูพลับพลึงเลย เธอยังเด็กไม่รู้เรื่องหรอกนะคะ"
แสงโสมรีบห้าม  อนุชาหายใจฟืดฟาดโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง
"หงึกๆ กรอด แง่งๆ...ฮึ่ม คุณแสงโสมก็เห็นแล้วว่าแม่นี่ทำเรื่องขนาดไหน แทนที่ผมจะปลดหนี้สินได้กลับต้อง
มาเป็นหนี้แบงค์ต่อไปอีก...แง่ง กัดซะดีมั้ย"

พลับพลึงห่อปากตัวสั่นเกาะเสื้อแสงโสมแน่น  แสงโสมฝืนยิ้ม
"โธ่ คุณชายอนุชาขา...อย่าไปถือโทษโกรธเธอเลยนะคะ นึกว่าเห็นแก่แสงเถอะนะคะ...หนูพลับพลึงเธอยังเด็ก
ยังไม่รู้อะไรควรไม่ควร...แหม คุณชายอนุชาก็ ไม่น่าจะมาโมโหเด็กเลย...ดูอย่างคุณไชยยันต์ซีคะ ไม่ได้สมบัติ
ที่แสงสัญญาจะให้เหมือนกันแต่ก็ยังยืนเฉย ไม่เห็นโกรธสักนิด"

ไชยยันต์กำลังหยิบปืนก็รีบเก็บเข้ากระเป๋า เขายิ้มเล็กน้อย
"เด็กก็คือเด็กน่าอนุชา...อย่าไปโกรธเคืองเลย"

อนุชาเลิกขบกรามเพราะชักเมื่อย  เขาถอนหายใจเฮือก
"เฮ้อ...ฝันกลางวันพังทลายลงซะแล้ว...เอาวะ ช่างมันก็ช่างมัน...แกทำใจได้ยังวะไชยยันต์ สมบัติจะได้อยู่เห็นๆ
พวกผีดิบกำลังจะขนมาอยู่แล้วด้วย"
อดีตนายทหารปืนใหญ่ส่ายหน้า
"เราก็ถือซะว่าสมบัติพวกนั้นไม่ใช่ของเราซีเพื่อน...อีกอย่างมันเป็นของที่ขโมยมาทั้งนั้นก็ย่อมร้อน อยู่กับเรา
ไม่ได้นานหรอก ถึงแกจะได้มาวันนี้ พรุ่งนี้ก็ต้องมีเรื่องให้สูญเสียไปอยู่ดี"

"คุณไชยยันต์พูดมีเหตุผลนะคะคุณชายอนุชา...แสงว่าอย่ามัวกังวลถึงสมบัติอยู่เลย...หรือว่าถ้าไม่มีสมบัติพวกนั้น
แล้วพวกคุณจะไม่รับแสงเข้าร่วมคณะคะ"
อนุชาพยักหน้า แต่แล้วก็รีบสั่นหน้า ขยับจะพูดแต่ไชยยันต์ชิงพูดซะก่อน

"โปรดอย่ากังวลไปเลยครับคุณแสง...และผมยืนยันแทนคณะทั้งหมดได้ว่าพวกเราไม่เคยคิดอย่างนั้นครับ
เราต้อนรับคุณแสงมาอยู่กับพวกเราก็เพราะตัวคุณแสงเอง มิใช่เห็นแก่ทรัพย์สมบัติแต่อย่างใด ของพวกนั้น
มิอาจเทียบค่ากับคุณแสงได้เลย...จริงๆแล้วไม่มีค่าเพียงพอที่จะยกเอามาเปรียบเทียบกับคุณแสงด้วยซ้ำ"

ไชยยันต์กล่าวแล้วถอนหายใจอีกครั้ง  สิ่งที่เขาพยายามทำด้วยความบริสุทธิ์ใจเพื่อหญิงสาวคนหนึ่ง
เพียงเพื่อต้องการให้เธอได้มีชีวิตที่มั่งคั่งสุขสบาย  มันกลับกลายเป็นความเข้าใจผิดของผู้คน จนนำมาซึ่งความ
สูญเสียทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเธอไป

คำพูดที่ว่า เรือล่มในหนองแล้วเงินทองจะไปไหนนั้น มันหมายความแค่เพียงว่า  แม้ชีวิตแสงโสมจะตกอับจาก
นางพญานั่งบนเสลี่ยงลงมาเป็นคนธรรมดาอย่างเขา แต่ทรัพย์สมบัติมากมายก็ยังคงอยู่กับเธอนั่นเอง
ไม่ได้หายไปไหน ไม่ได้มีความหมายอื่นใดอย่างที่เข้าใจผิดกัน

และเพื่อแสดงให้เห็นถึงความปรารถนาดีอันแน่วแน่ของเขาที่มีต่อเธอมาแต่ต้น
บัดนี้ไชยยันต์ก็ได้ตั้งปณิธานที่เกือบจะแน่วแน่กับตนเองไว้แล้วว่า เขาจะต้องหาทรัพย์สมบัติมาทดแทนให้กับ
แสงโสมให้ได้ แม้ว่าจะต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายสักเท่าใดก็ตาม เขาก็จะมุ่งมั่นไขว่คว้ามาเท่าที่ความ
สามารถของเขาจะมีถึง...โดยมีตัวของเขาที่มอบให้กับเธอไว้เป็นเดิมพัน
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [10 ก.ค. 23:16:44] 

โฮะๆๆๆ   กระทุ้เริ่มหวานแล้วอ่ะ  อิอิ
เอ้า  คุณอาขา   ว่าไงกะว่าที่แม่เลี้ยงดีคะ   มาทวงสมบัติบ้างสิคะ   ที่ยังมาเรื่อยๆเนี่ย  ก็เป็นกำลังใจให้อาด้วยนะ  หึหึ  มีคนบอกว่เรายกพ่อลูกอนันตรัยสองข้างอย่างกะดัมเบล อิอิ 

จากคุณ : หมูหวาน - [11 ก.ค. 01:15:31] 

แวะมาอ่านครับ 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [12 ก.ค. 08:28:34] 

กลางดึกคืนวันนั้น

อนุชาพลิกฟื้นตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด กวาดสายตาไปรอบๆ
ภาพที่เห็นรางๆภายในห้องนอน ไพรวัลย์นอนถัดไปจากเขาโดยมีหมอนหลายใบสุมกั้นอยู่ราวกับบังเกอร์ในสมรภูมิ
ส่วนหนานอินนอนชิดริมสุดอีกด้าน ทั้งหมดนอนรวมกันอยู่บนฟูกขนาดใหญ่ของห้องนอนแขกวีไอพี

คุณชายกลางของพี่น้องราชสกุลวราฤทธิ์ลุกขึ้นกะว่าจะไปเข้าห้องน้ำ เขาก้าวตรงไปที่ห้องน้ำภายในห้องซึ่งต้องผ่าน
สองคนที่ขวางทางอยู่  จังหวะก้าวข้ามร่างเจ้าไพรวัลย์นั้นดูเหมือนว่าขาเจ้าไพรจะยกขึ้นมาพอดีทำให้คุณชายกลาง
สะดุดเซถลาพุ่งหลาวข้ามร่างไพรวัลย์กลิ้งขลุกๆไปทับหนานอิน พรานเฒ่าตื่นขึ้นมาเห็นอนุชาหน้าคะมำมาเกือบชิด
กันก็ตาเหลือกโวยวายเสียงลั่นห้อง

"เหวออออ!...ไม่เอ๊า...แว้ก...เจ้าไพรช่วยลุงด้วย!!"

อนุชารีบผลุนผลันลุกขึ้น  "แค่นี้โวยวายไปได้หนานอิน  ธ่อ...ฉันไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย"
แล้วคุณชายกลางก็หันไปเตะเจ้าไพรวัลย์ดังป้าบ
"เจ้าไพร...แกแกล้งฉันเรอะ"
ไพรวัลย์พูดอู้อี้อย่างคนง่วงนอน  "อะไรกันครับคุณอากลาง...ผมกำลังหลับฝันดีอยู่เชียว"
"อย่ามาทำไขสือ ฉันรู้ว่าแกแกล้ง...หน็อย...หลับฝันดี แต่ดั๊นยกขาขึ้นมาได้จังหวะเหมาะเหม็ง...แกฝันว่าอะไรวะ"
"ฝันว่าหมีมันกระโจนเข้าใส่ผมน่ะซีครับอากลาง ผมหลบแทบแย่  พอก้มหลบได้ก็เตะตัดขากะว่าให้มันล้ม
กลายเป็นคุณอากลางล้มแทนมันไปซะได้"
"อือ ฉันจะเชื่อแกดีมั้ยเนี่ย...แต่ช่างมันเถอะวะ แกนอนต่อไปเหอะ ฉันจะไปห้องน้ำ"

แล้วอนุชาก็ก้าวฉับๆเข้าห้องน้ำไป
ครู่หนึ่งก็ออกมาแล้วเดินกลับมาจะเข้านอน แต่รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
คุณชายกลางเปลี่ยนใจ เปิดประตูห้องเดินออกไปข้างนอก

ภายนอก แสงโคมไฟริบหรี่อยู่ทั่วไปเป็นระยะๆ  รอบด้านไม่มีทหารยามเนื่องจากเป็นเขตด้านในของวัง
อนุชาหันไปมองห้องข้างๆที่รพินทร์ คะหยิ่นและไชยยันต์นอนอยู่  มีแสงจากโคมไฟในห้องลอดออกมาทำให้รู้ว่า
ประตูห้องแง้มอยู่เล็กน้อย
เขาเริ่มเอะใจ รีบเดินตรงไปเปิดประตูโผล่หน้าเข้าไปดู  ภายในห้องมีแสงจากโคมไฟหัวเตียงที่เปิดทิ้งไว้เพราะ
เจ้าคะหยิ่นกลัวผีไม่กล้านอนมืดๆ ปรากฏร่างคนนอนอยู่สองคน  เป็นรพินทร์และคะหยิ่น
หันไปดูห้องน้ำก็เปิดประตูโล่ง ไม่มีคนใช้

คิ้วอนุชาขมวดเข้าหากันทันที  ไชยยันต์หายไปไหน?

แล้วความคิดอุบาทว์ก็แล่นเข้ามาในหัวคุณชายกลางเพราะเตรียมคิดอยู่แล้ว เขารีบตรงไปที่ห้องของแสงโสม
ซึ่งได้แยกห้องกับดารินเพราะราชสกุลสาวยังไม่ไว้ใจแสงโสมนักเนื่องจากเคยมีคดีกันอยู่ในอดีต
อนุชากะว่าชัวร์ๆเจ้าไชยยันต์ต้องเล่นไม่ซื่อคิดตัดหน้าเขาด้วยการลอบเข้าห้องแสงโสมหวังรวบรัดตัดความเป็น
แน่แท้  เขาจ้ำพรวดๆจนมาถึงหน้าห้อง

แล้วคุณชายกลางวราฤทธิ์ก็ตาเบิกโพลงเมื่อประจักษ์แก่ตาว่าประตูห้องนอนของแสงโสมก็แง้มอยู่เช่นกัน
อนุชากระชากประตูเปิดผลัวะ กระโดดเข้าไปข้างในทันที

ภายในห้องมีแต่เตียงนอนว่างเปล่า ไม่มีคน  ในห้องน้ำก็ว่างเปล่าเช่นเดียวกัน

คิ้วอนุชาขมวดเป็นปมสองชั้น แสงโสมก็หายไปไหน?
หรือว่าสองคนแอบหนีไปด้วยกันกลางดึก!

ถ้ารีบตามสกัดตอนนี้ยังอาจทัน เร็วเท่าความคิด คุณชายกลางกระโจนไปยังห้องของรพินทร์
ที่พึ่งที่หวังของทุกคนตั้งแต่ต้นเสมอมา

ร่างของจอมพรานถูกกระชากลากออกมาจากห้องท่ามกลางเสียงโวยวายของอนุชา
"รพินทร์ ตื่นเร็วเข้า!...ทำไมเดี๋ยวนี้คุณนอนขี้เซาอย่างนี้วะ...เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!"
"อะไรกันครับ อะไรกัน...เดี๋ยวครับๆๆ คุณชาย จะรีบไปไหน จะรีบไปไหน...พักเดี๋ยวนึงก่อนซี"
รพินทร์พยายามเตือนสติ  อนุชาชี้มือชี้ไม้สีหน้าแตกตื่น
"เจ้าไชยยันต์...เจ้าไชยยันต์หนีตามแสงโสมไปแล้ว!"

"หา!...คุณชายว่าอะไรนะครับ...ใครหนีตามใครนะ"
"เจ้าไชยยันต์กับแสงโสม...ฉันก็ไม่รู้ว่าใครหนีตามใครแน่แต่ว่าหายไปทั้งสองคน คุณช่วยออกสะกดรอยตาม
ทีเถอะ ป่านนี้อาจจะออกป่าไปแล้วก็ได้"

รพินทร์ยกมือให้อนุชาสงบสติอารมณ์
"เดี๋ยวครับๆคุณชาย...ใจเย็นๆ สองคนนั่นอาจจะเดินเล่นอยู่แถวๆนี้ก็ได้นะครับ อย่าเพิ่งกังวล"
"เดินเล่น?...เดินเล่นตอนตีสองเนี่ยนะ...ผมว่าคุณใจเย็นเกินไปแล้วรพินทร์ ไป เราไปตามเจ้าไพรกับหนานอิน
ออกตามกันเดี๋ยวนี้เลย"
"ผมว่าถ้าสองคนนั่นไปด้วยกัน ก็น่าจะเข้าไปในเมืองมากกว่ามั้งครับ ไม่น่าออกป่ากันตามลำพัง"

เสียงของอนุชาไม่ใช่เบาๆ ดังนั้นชาวคณะจึงตื่นกันหมด คะหยิ่นงัวเงียเดินออกมาจากในห้อง  ไพรวัลย์และหนานอิน
เดินอ้าปากหาวหวอดๆตรงมา รวมทั้งดารินซึ่งทำหน้าเซ็งสุดๆเดินมาที่พี่ชาย
"โวยวายอะไรกลางดึกอีกแล้วคะพี่กลาง...เฮ้อ นึกว่าพี่กลางจะเลิกละเมอไปนานแล้วซะอีก"
"ละเมออะไรกันเล่ายายน้อย...เกิดเรื่องใหญ่แล้ว...แสงโสม..."
ดารินหน้าตื่นหายง่วงทันที
"แสงโสมทำไมคะ...หรือว่ามานัดพบอะไรกับรพินทร์ของน้อยกลางดึก...ไหน แม่นั่นอยู่ไหน...น้อยยอมไม่ได้แล้ว"

รพินทร์กุมขมับ   "โอ๊...ขี้โวยวายพอกันทั้งพี่ทั้งน้อง...ฟังก่อนครับฟังก่อน คืออย่างนี้...คุณชายอนุชาตื่นขึ้นมา
เที่ยวสำรวจห้องต่างๆพบว่าคุณแสงกับคุณไชยยันต์หายไปทั้งสองคนก็เลยหน้าตาตื่นวิ่งมาหาผมครับ"
"ต้องหนีตามกันไปแหง๋ๆ"  อนุชายังคงย้ำประโยคเดิม

ไพรวัลย์เคี้ยวปากจั๊บๆด้วยความง่วง เขาอ้าปากหาว
"โฮ้ย...คุณอากลางละก้อตื่นตูมไปได้ ไม่มีอะไรหรอก"
อนุชาหันขวับมาทางหลานชาย
"แล้วแกรู้เรอะว่าอะไรเป็นอะไร ไหนบอกฉันหน่อยซิเจ้าไพร"
เจ้าไพรน้อยยักไหล่  "ผมไม่ได้เฝ้าเขาไว้นี่ครับจะรู้ได้ไง"

อนุชาทำท่าจะเตะก้นหลานชายตัวแสบสักป้าบ หนานอินรีบคว้าขาเขาไว้
"ใจเย็นๆ นายชด...หนานอินว่าที่เจ้าไพรพูดก็ถูกนะ นายหญิงแสงโสมกับนายทหารไม่น่าจะไปไหนไกล
ไม่แน่อาจจะกำลังยืนชมจันทร์กันอยู่ในอุทยานก็ได้นา"

"ชมจันทร์ตอนตีสอง?"  อนุชาแค่นหัวเราะ   "ฉันว่าพวกเราออกจะมองโลกในแง่ดีกันไปหน่อยกระมัง"
"ก็แล้วคุณอากลางจะรีบมองโลกในแง่ร้ายไปทำไมเล่าครับ...ผมว่านะ คุณแสงโสมกับป๋าอาจจะไม่ได้ไปด้วยกันก็ได้"
"อืม...อาจเป็นไปได้ไหมว่า ใครคนใดคนหนึ่งหายไป แล้วอีกคนก็ออกตาม"  ดารินตั้งข้อสันนิษฐาน
รพินทร์พยักหน้าช้าๆอย่างใช้ความคิด
"เป็นไปได้มากทีเดียวครับคุณหญิง...คุณไชยยันต์ไม่น่ามีเหตุผลอะไรที่ต้องหนีพวกเราไปไหน  ผมว่าน่าจะเป็น
แสงโสมนั่นแหละที่หนีไป แล้วคุณไชยยันต์ออกตาม"
"แล้วทำไมเจ้าไชยยันต์มันไม่ปลุกบอกพวกเรา ดันตามออกไปคนเดียวอย่างนี้มันน่าสงสัย"   อนุชายังกังขา
หนานอินหันมาทางนายชดของแก
"นายทหารอาจจะเห็นจวนตัว วิ่งไล่กันออกไปโดยที่ยังไม่ทันได้ปลุกพวกเราก็ได้นะนายชด"
"ไม่ทันได้ปลุกหรือไม่อยากปลุกกันแน่วะ"  อนุชายังคงไม่เลิกล้มความคิดเดิม

"แต่คะหยิ่นไม่คิดอย่างที่พวกเจ้านายคิดนะ"   เสียงเจ้าอดีตนักเลงโตหล่มช้างกล่าวแช่มช้า
"คะหยิ่นว่า...สองคนนั่นอาจจะไปที่ขุมทรัพย์พระอุมาก็ได้  แต่ใครจะไปก่อนใครอันนี้คะหยิ่นก็ไม่กล้าเดา"
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [12 ก.ค. 23:35:25] 

ครู่ใหญ่ก่อนหน้าที่อนุชาจะตื่นขึ้นมากลางดึก
ท่ามกลางความเงียบสงัด แสงโสมนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงในห้องนอนสุดหรู ราวกับห้องสูทของโรงแรมระดับ 5 ดาว  ซึ่งเป็นห้องที่เหมาะสมสำหรับนางเอกพักเท่านั้น  ตอนที่ได้ห้องพัก แสงโสมนึกขอบคุณองค์จักราชอยู่ในใจที่ทรงอุตส่าห์จัดห้องให้แสงโสมได้พักอยู่อย่างดีเทียบเท่ากับห้องพักของคุณหญิงดาริน…ไม่แน่อาจจะดีกว่าเสียอีก  โอ…การเป็นนางเอกนี่ส่งผลดีอย่างนี้เองหนอ

เคียงข้างของแสงโสม  พลับพลึงน้อยสีชมพูนอนหลับพริ้มอยู่ด้วยกัน  แสงโสมพลิกตัว ฉับพลันก็ได้ยินเสียงแกรกกรากด้านหน้าห้อง  แสงโสมสะดุ้ง ความงัวเงียหายไปทันที ลุกขึ้นนั่งฟังเสียงอย่างตั้งใจ
เสียงแกรกกรากนั้นค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ  ผ่านหน้าห้องของแสงโสมไป  เสียงเหมือนคนลากอะไรสักอย่าง 
แสงโสมอดใจไม่ไหว  สะกิดปลุกพลับพลึงน้อยทันที

พลับพลึงน้อยลืมตา ขยับจะอ้าปากถาม  แต่พอแสงโสมทำท่าปิดปากให้เงียบฟัง  พลับพลึงน้อยก็รู้ทันนิ่งเงียบฟังอย่างสงบ  และแล้วอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทั้งสองลุกมุ่งตรงไปที่หน้าต่างด้านข้างห้องที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อย พลางสอดส่ายสายตามองหาต้นเสียงนั้น

อะไรนั่น  แสงโสมมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง  นายทหารไชยยันต์ อนันตรัย  กำลังลากถุงผ้าใบหนาขนาดใหญ่เดินตรงไปทางอุทยาน ไชยยันต์ทำอะไร    เพื่ออะไร   เดินลากถุงขนาดยักษ์นั้นไปทำไมในยามวิกาล ดึกดื่นขนาดนี้  แสงโสมขมวดคิ้วแบบนางเอก   พลางหันมามองหน้าพลับพลึงน้อย ซึ่งก็เป็นนางเอกด้วยเหมือนกัน (เรื่องนี้นางเอกเยอะ)

เมื่อไชยยันต์เดินผ่านไปห่างพอสมควร  แสงโสมกับพลับพลึงน้อยหันมาสบตากัน 

"น้าแสงโสมขา  ลุงไชยยันต์เค้าจะทำอะไรเหรอคะ" 

แสงโสมส่ายหน้าอย่างมึนงง

"น้าก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ" 

พลับพลึงน้อยผู้ซึ่งแววนางเอกรุ่นเยาว์กำลังส่องแสงเป็นประกายแพรวพราว มองแสงโสมอย่างหมายมาด ใบหน้าสวยงามน่ารักอย่างเด็กสาวรุ่นนั้นแจ่มใส แววตากระตือรือร้น  พร้อมทั้งเอ่ยปากชวนโดยไม่หวังคำปฏิเสธ

"เราออกตามลุงไชยยันต์กันเถอะค่ะน้าแสงโสม พลับพลึงอยากรู้ว่าลุงไชยยันต์กำลังจะไปไหน ไปทำอะไร" 

แสงโสมชะงัก  อยากจะปฏิเสธเพราะกำลังง่วง แต่ก็ไม่อาจจะขัดใจหลานสาวได้ เนื่องจากเล็งเห็นถึงความตั้งใจจริง เพราะขืนปฏิเสธพลับพลึงน้อยก็คงตามไปคนเดียวแน่ ๆ  ด้วยความเป็นห่วงหลานสาว ประกอบกับความเป็นนางเอกในตัวที่จะต้องเป็นผู้เสียสละ เลยทำให้แสงโสมตัดสินใจทันที

"ตกลงจ้ะ  เรารีบตามกันเถอะ  คุณไชยยันต์กำลังจะไปไกลแล้ว"

แสงโสมและพลับพลึงน้อยแง้มประตูห้องนอน โดยลืมปิดประตูไว้  และรีบเร่งออกตามไชยยันต์ไปทันที   ลัดเลาะไปตามอุทยานภายในวังขององค์จักราช ทั้งสองมองเห็นไชยยันต์เดินดุ่มตรงไปทางด้านหน้าของอุทยาน  ไชยยันต์จะไปไหนนะ ไชยยันต์กำลังคิดอะไรอยู่  และไชยยันต์กำลังจะทำอะไร   แสงโสมคิดอยู่ในใจด้วยความฉงน และสับสนมึนงง
 

จากคุณ : แสงโสม - [14 ก.ค. 20:15:15] 

นายทหารไชยยันต์ อนันตรัย ยังคงลากถุงขนาดใหญ่แกรกกราก แกรกกรากไปเรื่อยๆตามทางเดินในอุทยาน
เขาก้มลงมองถุงที่ตัวเองลากมาพลางคิดในใจ

"นี่ตูลากถุงมาทำไมวะเนี่ย..."

ฉับพลันก็มีเสียงกุกกักดังแทรกเสียงลากถุงขึ้นมา มันดังมาจากเบื้องหลัง
อดีตนายทหารปืนใหญ่หยุดลากถุงแล้วหันขวับไปมองทันที

...เงียบ...ไม่มีเสียงอะไรอย่างที่ได้ยินแต่แรกอีก
อุทยานรอบด้านก็ยังคงมืดสลัว มีเพียงแสงจากโคมไฟส่องเห็นกิ่งไม้รางๆโยกไปมาเพราะต้องลม

"หูฝาดไปซะแล้วเรา"  เขาบ่นกับตัวเองแล้วลากถุงเดินดุ่มๆต่อ

เบื้องหลังเขาไม่ห่างนัก แสงโสมกับพลับพลึงกำลังย่องลัดเลาะตามมาเงียบๆ อาศัยวิ่งหลบไปมาตามพุ่มไม้
"น้าแสงโสม เดินช้าๆค่ะ อย่าเข้าไปใกล้มากเดี๋ยวลุงไชยยันต์รู้ตัว"
เสียงสาวน้อยกระซิบเรียกเพราะรู้สึกว่าแสงโสมจะย่องตามหลังใกล้เกินไปโดยทิ้งระยะห่างเพียงไม่กี่สิบก้าว
เปลือกกล้วยเจ้ากรรมวางซุ่มอยู่ในกอหญ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ แสงโสมโชคดีก้าวข้ามไปได้
ในขณะที่พลับพลึงไม่ใช่   เธอเหยียบลงไปเต็มเท้าอย่างถนัดหนี่ส่งผลให้เท้าหมุนฟรีไปกับพื้น
พลับพลึงใจหายวาบ พยายามซอยเท้าทรงตัวไม่ให้ลื่น เสียงดังพรืดๆๆๆ

พลั่ก!...
ไชยยันต์หันขวับมาทันทีเพราะเสียงล้มไม่ใช่เบาๆ

เบื้องหลังว่างเปล่า นอกจากต้นไม้ใบหญ้าแล้วก็ไม่มีอะไรผิดสังเกต...แล้วเสียงนั้นมาจากไหน

"เมี้ยว...ง้าว...แง้ว...ฟู่...แขวกๆๆ..."
เสียงแมวสองตัวตีกัน  ไชยยันต์ถอนหายใจพลางส่ายหน้า ที่แท้ก็แมวในวังนั่นเอง คงจะออกมาเดินเพ่นพ่าน
ขโมยอะไรกินกลางดึก  เขาเลิกสนใจแล้วลากถุงตรงไปยังหน้าอุทยาน

สองสาวนั่งตะกุยหญ้าส่งเสียงแง้วๆอยู่หลังพุ่มไม้ โชคดีที่แสงโสมดึงตัวพลับพลึงที่ล้มเข้าไปหลบหลังพุ่มไม้
ได้ทันก่อนที่ไชยยันต์จะหันมาเห็น
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าหนูพลับพลึง...เจ็บหรือปวดตรงไหนบอกน้าซิ"
"ปวดฟันละมั้งคะ...ง่า พูดเล่นน่ะค่ะ...ปวดก้นกบค่ะน้าแสงโสม  แหม...ใครก็ไม่รู้ขว้างเปลือกกล้วยมาด้าย
กลางอุทยาน"
แสงโสมยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู
"เดินระวังหน่อยนะจ๊ะหนูพลับพลึง  ไป เรารีบตามคุณไชยยันต์ไปดีกว่า...อ้าว..."

นางร้ายที่กลับกลายมาเป็นนางเอกอุทานเบาๆ เมื่อโผล่หน้าออกจากพุ่มไม้มาก็มองไม่เห็นนายทหารซะแล้ว
พลับพลึงรีบก้าวออกมากวาดสายตามองหาไปทั่ว

"เอ๊ะ...ลุงไชยยันต์หายไปไหนแล้ว เมื่อกี้เห็นเดินอยู่ตรงนั้นแหม็บๆ"
"นั่นสิ...หรือว่าเดินออกประตูอุทยานไปแล้วหนอ"
"งั้นเรารีบตามไปกันดีกว่าค่ะน้าแสงโสม...เร็ว จะได้รู้กันซะทีว่าลุงไชยยันต์จะลากถุงไปไหนและลากไปทำไม"

พลับพลึงทำท่าจะออกวิ่ง แต่แสงโสมรีบดึงแขนไว้
"ช้าก่อนหนูพลับพลึง น้าว่ามีอะไรแปลกๆนะ...คุณไชยยันต์เค้าชอบเล่นทริกเสมอๆ นี่คราวนี้ที่อยู่ดีๆเค้าหาย
ไปอย่างรวดเร็วนี่  น้าว่าเค้าต้องมีแผน เป็นต้นว่าซุ่มอยู่ด้านหลังพุ่มไม้ข้างหน้านั่น พอเราเดินผ่านก็โดดออก
มาจ๊ะเอ๋เราแน่ๆ"
"อืมมม...อาจเป็นได้ค่ะน้าแสงโสม..."

ยังมิทันที่พลับพลึงจะพูดจบประโยค ไชยยันต์ก็โผล่พรวดออกมาจากด้านหลังพลางร้องแฮ่
พลับพลึงร้องกรี๊ดๆตามประสาเด็กขวัญอ่อน เธอวิ่งจะลุยเข้าพุ่มเล็บมือเสือเพราะตกใจ โชคดีที่แสงโสม
มีสติมั่นคงกว่า คว้าร่างสาวน้อยเอาไว้ได้ทัน

"หนูพลับพลึงทำใจดีๆเอาไว้...ลุงไชยยันต์น่ะจ้ะ ไม่ใช่ใคร"

ไชยยันต์หัวเราะหึๆ   "อ้าว เป็นอะไรไปล่ะเจ๊พลับพลึง หัวฟูเชียว งานเยอะเรอะ"
พลับพลึงรวบผมให้เข้าที่แล้วรีบโวยวาย

"แหม...ลุงไชยยันต์เล่นอะไรโตะใจโหมะเลย...แล้วอยู่ดีๆมาโผล่ข้างหลังเราได้ไงเนี่ย"
อดีตนายทหารปืนใหญ่ยิ้มเล็กน้อย
"ก็แล้วพวกเธอตามมาทำไมกันล่ะจ๊ะ แถมยังเล่นย่องตามกันมาเงียบๆ...ดีนะลุงจับไต๋ได้เพราะเมื่อกี้แมวร้อง
แง้วๆแถมมีไอค็อกแค็กด้วย ก็เลยย่องออกหลังพุ่มไม้อ้อมมาข้างหลังเนี่ยแหละ"
"ง่า...เปล่าหรอกค่ะคุณไชยยันต์...พวกเรามาเดินเล่นน่ะค่ะ พอดีนึกสนุกขึ้นมาก็เลยร้องเหมียวๆกันเล่น"
แสงโสมแก้ตัวไปน้ำไม่ค่อยใสนัก

ไชยยันต์พยักหน้าหงึกๆเหมือนเชื่อ
"อือ...งั้นกลับไปนอนดีกว่านะครับ อย่าออกมาเดินเล่นตอนตีสองนี่เลย...อากาศเย็นมากเดี๋ยวจะเป็นหวัด"
"แล้วลุงไชยยันต์ล่ะ จะไปไหน"   พลับพลึงถามเข้าประเด็น

คนถูกถามนิ่งไปครู่หนึ่งก็ส่ายหน้า
"ลุงไม่ได้ไปไหนหรอก...พอดีข้างในห้องมันร้อน ดูเหมือนเจ้าแงซายมันจะแกล้งทำแอร์ห้องลุงเสีย
รพินทร์กับคะหยิ่นทนทุกสภาวะอยู่แล้วก็เลยหลับกันเฉย ส่วนลุงไม่ไหวก็เลยออกมาเดินรับลมเล่น"
"แล้วถุงใบใหญ่นั่นล่ะคะ...ถุงอะไร"   พลับพลึงยังคงกัดไม่ปล่อย

ไชยยันต์หัวเราะเบาๆ   "อ๋อ...ถุงขยะน่ะหนูพลับพลึง...พอดีลุงเห็นว่าจะออกมาหน้าอุทยานอยู่แล้วก็เลย
ลากเอามาทิ้งที่เตากำจัดขยะด้วย...สงสัยอะไรกันอีกมั้ยจ๊ะ"
พลับพลึงอึ้งไปเพราะไม่ทันเกม  แต่แสงโสมยังทันอยู่

"แล้วเอาถุงไปทิ้งไว้ไหนแล้วคะคุณไชยยันต์...เตาขยะอยู่ซะโน่น"
ไชยยันต์หันมาทางอดีตนางร้ายที่ไม่ยอมทิ้งลาย  เขาอึกอักไปนิดนึงแล้วชี้ไปข้างหน้า
"ง่า...ผมรวบทิ้งไว้แถวโน้นแล้วครับ อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้นักการดูแลอุทยานคงจะมาเก็บไปทิ้งเอง
ไปครับ เรากลับไปที่พักกันเถอะ ดึกมากแล้ว"

"ไม่ค่ะ..."  แสงโสมยืนยัน   "แสงไม่กลับจนกว่าจะได้เห็นถุงใบนั้นชัดๆอีกครั้ง ไหน คุณไชยยันต์ช่วยพาไปดู
หน่อยซีคะ"
"อ่า...คุณแสงจะดูไปทำไมครับ ถุงขยะน่ะครับ ไม่น่าดูสักนิดเลยนะ"
"ไม่สนค่ะ...ยังไงแสงจะต้องดูให้ได้...ไป หนูพลับพลึง เราไปดูกันเถอะ"
แล้วแสงโสมก็คว้าแขนพลับพลึงพาวิ่งไปยังตำแหน่งที่คาดว่าไชยยันต์น่าจะทิ้งถุงไว้  ไชยยันต์รีบวิ่งตามไป

ถุงผ้าใบสีดำสนิทใบใหญ่วางกองอยู่หลังพุ่มไม้ ดูเหมือนจะบรรจุอะไรไว้ภายใน
"ไหนลองเปิดให้หนูพลับพลึงกับแสงดูเป็นขวัญตาหน่อยซีคะว่ามีขยะอะไรอยู่ข้างใน...
เร็วซีคะคุณไชยยันต์ อนันตรัย"
อดีตนางร้ายเล่นไม้เด็ดขาด  ไชยยันต์อึ้งไป แต่ก็แก้เชือกมัดปากถุงออก

เชือกที่มัดไว้หลายทบค่อยๆคลายออกทีละน้อย สองสาวใจเต้นตึกตัก ต่างคาดเดากันไปต่างๆนาๆ
ว่าจะมีอะไรอยู่ข้างใน  แสงโสมคิดว่าอาจจะเป็นสมบัติเพชรนิลจินดาที่นายทหารพยายามจะเอาไปซ่อน
แต่พลับพลึงคิดว่าอาจเป็นใครที่ไชยยันต์เขม่นตีหัวสลบแล้วใส่ถุงลากจะเอาไปทิ้งกองขยะ เป็นต้นว่าลุงอนุชา

ปากถุงเปิดออกแล้ว สองสาวต่างรีบชะโงกหน้าเข้าไปดูจนศีรษะโขกกันคลำหัวกันป้อย
ท่ามกลางแสงจันทร์ข้างขึ้น...ภาพที่ปรากฏในถุงคือ...

ไม่มีอะไรแปลก ก็ขยะเราดีๆนี่เอง  มีทั้งเศษก้างปลา กระดูกหมู กระป๋อง แม้กระทั่งเปลือกทุเรียน

"พอใจหรือยังครับ...คุณแสงโสม"  ไชยยันต์ถามเรียบๆ สีหน้ามีรอยยิ้ม
แสงโสมกระพริบตาถี่ๆ  ไม่อยากจะเชื่อว่าไชยยันต์จะยอมลากขยะเอามาทิ้งจริงๆ แต่สิ่งที่เห็นกับตานี้มันก็
ยืนยันอย่างนั้น
"เอ่อ...ค่ะๆ ตามสบาย...จะเอาไปทิ้งไหนก็เชิญ"

ไชยยันต์รีบรวบปากถุงมัด  แต่แล้วแสงโสมก็คว้าข้อมือเขาไว้เหมือนหลอกแต๊ะอั๋ง
อดีตนายทหารปืนใหญ่เหลือบมองหน้าอดีตนางร้าย  นัยน์ตางามสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายของเธอตอนนี้
กลับมีแววยิ้มเยาะเปิดเผย

"ช้าก่อน..."  เธอร้องห้ามท่ามกลางความฉงนของพลับพลึงและไชยยันต์

พลับพลึงเอียงคอ
"น้าแสงโสมห้ามทำไมหรือคะ ก็ลุงไชยยันต์เค้าจะเอาขยะไปทิ้ง...หรือว่าน้าจะช่วยเค้าลากไปด้วยกัน
แหม...น่ารักกันซะไม่มีหละ ช่วยกันลากถุงขยะ"

แสงโสมยิ้มเล็กน้อย   "คุณไชยยันต์ช่วยอะไรอีกสักอย่างได้มั้ยคะ"
ไชยยันต์ขมวดคิ้ว   "อะไรหรือครับคุณแสง"

เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง จ้องหน้าเขานิ่งก่อนจะเอ่ยช้าๆ
"ช่วยเทขยะออกจากถุงนี้ให้หมด"

ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ
อดีตนายทหารปืนใหญ่เม้มปากแน่น ในขณะที่พลับพลึงสีหน้ามีแต่คำถาม
"น้าแสงโสมหมายความว่ายังไงคะ...จะให้เทขยะออกมาเนี่ยนะ  เดี๋ยวก็ส่งกลิ่นไปทั้งอุทยานหรอก
หรือว่าเครื่องประดับของน้าแสงโสมหลุดหายคะก็เลยจะมาค้นหาว่าหล่นอยู่ในกองขยะหรือเปล่า"
"เปล่าหรอกจ้ะหนูพลับพลึง เพียงแต่น้าต้องการจับผิดคนบางคน...ว่ายังไงคะคุณไชยยันต์
จะเทขยะออกมาได้หรือยัง"

ไชยยันต์อึ้งไปครู่หนึ่งก็ตีสีหน้ายิ้มๆเช่นเดิม
"แหม จะเททำไมเล่าครับคุณแสง...ขยะทั้งนั้นไม่น่าดูสักนิด อนุชากินจนกระเพาะครากอาเจียนใส่ไว้ด้วยครับ
อย่าดูเลย"
"แต่แสงอยากจะดู...อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณชายอนุชากินอะไรเข้าไปบ้าง"
เธอยืนยันหนักแน่น  ไชยยันต์ยืนนิ่งไปครู่หนึ่งก็พยักหน้า
"ได้ครับ...ว่าแต่ว่า ง่า...คุณแสงปล่อยมือผมก่อนสิครับ"

แสงโสมรู้สึกตัวก็รีบปล่อยแล้วค้อนอดีตนายทหารปืนใหญ่ก่อนหนึ่งทีแล้วหันไปตีแขนพลับพลึงที่ไม่เตือน
ไชยยันต์เปิดปากถุงออกแล้วยกก้นถุงเทสิ่งที่อยู่ภายในพรวดๆออกมากองบนพื้น

เศษขยะรวมทั้งสิ่งที่อนุชาสำรอกออกมากองอยู่เต็มพื้น...มีแต่ขยะล้วนๆ
แสงโสมนั่งลงสำรวจไปทั่วก็ไม่พบอะไรผิดสังเกต  เหลือบมองหน้าไชยยันต์ก็เห็นเขายังคงยิ้มๆ
"เป็นยังไงครับ รู้ยังว่าอนุชากินอะไรเข้าไปบ้างวันนี้"

เธอค้อนควับ ลุกขึ้นสะบัดหน้าเดินกลับอย่างหงุดหงิดพลางกระชากแขนพลับพลึงตามไปด้วย
ฉับพลันก็แว่วเสียงดังคร้องแคร้งเหมือนวัสดุที่ทำจากโลหะหล่นกระทบพื้น

สองสาวหันมาดูก็เห็นอุปกรณ์อะไรบางอย่างหลุดร่วงลงมาจากก้นถุงใบนั้นที่ไชยยันต์พยายามบีบเอาไว้
ตอนเทขยะ  แต่ว่าบัดนี้พลาดร่วงตามออกมาหมดท่ามกลางใบหน้าซีดของอดีตนายทหารปืนใหญ่

สองสาวตะลึงงันไปทันที

มันคืออุปกรณ์ขุดเจาะขนาดย่อมๆ  ครบเซ็ตทุกอย่างถึงขนาดที่สามารถขุดเจาะถ้ำได้ด้วยคนเพียงคนเดียว 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [15 ก.ค. 00:45:01] 

แสงโสมและพลับพลึง จ้องมองดูอุปกรณ์ขุดเจาะนั้น ด้วยความฉงนสนเท่ห์  ทั้งสองหันมาสบตากัน พร้อมกับหันไปมองหน้าไชยยันต์ที่กำลังยืนหน้าซีดอยู่

"คุณไชยยันต์คะ อย่าบอกว่าอุปกรณ์ขุดเจาะที่ร่วงลงมานี่คือขยะนะคะ สารภาพมาตรง ๆ เลยดีกว่า ว่าคุณไชยยันต์เอาอุปกรณ์นี้มาทำอะไร"

ไชยยันต์อึกอัก  เหลียวซ้ายแลขวา ทำท่าจะวิ่งหนีเอาดื้อ ๆ  แต่พลับพลึงน้อยคว้ากิ่งไม้แห้งที่ตกอยู่บนพื้นมากันไว้ซะก่อน

"ลุงไชยยันต์ บอกมาดี ๆ นะคะ ลุงกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่คะนี่  ถ้าลุงไม่บอกดี ๆ พลับพลึงจะตะโกนให้แตกตื่นกันทั้งวังเลย"

ไชยยันต์มีสีหน้ากลัดกลุ้มเป็นอย่างยิ่ง รีบยกมือห้ามพลับพลึง พร้อมกับอธิบายอย่างรวดเร็ว

"คืออย่างนี้ หนูพลับพลึง  ลุงน่ะปรารถนาดีต่อองค์จักรราช เห็นว่ากำแพงประตูเมืองด้านติดกับมหาวิหารชำรุดอยู่ มีรอยกะเทาะ ไม่น่าดู  ก็เลยคิดว่าจะเอาอุปกรณ์ขุดเจาะพวกนี้ไปให้ทหารยาม สำหรับไว้เตรียมซ่อมแซมพรุ่งนี้ไง"

แสงโสมมองไชยยันต์นิ่งอยู่อย่างครุ่นคิด  ในขณะที่พลับพลึงน้อยยิ้มหวานพร้อมทั้งส่ายหน้า

"ลุงไชยยันต์ขา อย่ามาหลอก  ไม่เชื่อ  แล้วทำไมต้องเอามาให้ตอนกลางดึกอย่างนี้  ทำไมต้องซ่อนอยู่ในถุงขยะ ทำไมไม่บอกให้ทหารยามมาขนไปเอง  ทำไม…"

พลับพลึงพูดยังไม่ทันจบ แสงโสมก็พูดแทรกขึ้นอย่างรวดเร็ว

"กำแพงด้านติดกับมหาวิหารอยู่ใกล้กับขุมเพชรพระอุมา  คุณไชยยันต์กำลังจะไปที่ขุมเพชรพระอุมาใช่มั๊ยคะ"

ไชยยันต์ชะงัก  มองหน้าแสงโสม ในขณะที่พลับพลึงน้อยอุทานออกมาเบา ๆ 

"จริงด้วยค่ะ  ลุงไชยยันต์ขา แล้วลุงจะไปทำไมที่ขุมเพชรพระอุมาคะ  ลุงจะไปเจาะอุโมงค์เข้าไปขโมยเพชรเหรอคะ"

"ไม่ใช่ ๆ  หนูพลับพลึง  อย่าพูดดังไปซิ  ลุงไม่ได้ทำอย่างนั้นซักหน่อย"    ไชยยันต์รีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

"แล้วคุณไชยยันต์ ตั้งใจจะทำอะไรล่ะคะ" 

แสงโสมถามขึ้นทันควันโดยไม่เปิดโอกาสให้ไชยยันต์มีเวลาคิดหาคำตอบ   ไชยยันต์ถอนหายใจเฮือกอย่างอ่อนใจ ท่าทางไม่ต้องการปิดบังอะไรแล้ว

"คืออย่างนี้  ผมจะบอกให้  ที่ผมทำอย่างนี้ก็เพราะ เป็นความประสงค์ขององค์จักราช"

"เป็นความประสงค์ขององค์จักราช" 

แสงโสมและพลับพลึงน้อยตะโกนออกมาพร้อมกัน  แสงโสมอดรนทนไม่ไหว ถามไชยยันต์ทันที

"คุณไชยยันต์คะ องค์จักราชเนี่ยนะคะ ต้องการอุปกรณ์ขุดเจาะ  แล้วท่านจะเอาไปทำอะไรคะ  แล้วทำไมจะต้องทำแบบลึกลับแบบนี้ด้วย ทำไมต้องให้คุณไชยยันต์ดำเนินการคนเดียว ทำไมไม่บอกคนอื่น ๆ   มีอะไรซ่อนเร้นกันมากมายขนาดนี้คะ  คุณไชยยันต์บอกแสงได้มั๊ยคะ  คุณไชยยันต์ต้องรู้เรื่องนี้ดีแน่นอนเลย"

ไชยยันต์มีแววตาลึกลับยากจะอธิบาย พลางทำท่าแบมือและยักไหล่อย่างไม่มีคำตอบ  พร้อมกับกล่าวชวนสองสาว

"เอายังงี้ซิ  ถ้าคุณอยากรู้ละก้อ ไปพบองค์จักราชพร้อม ๆ กันเลย ตอนนี้ท่านประทับรออยู่ที่ขุมเพชรพระอุมาแล้วละ"

แสงโสมยิ่งมีท่าทีงุนงงอย่างหนัก  หันมองพลับพลึงน้อยที่กำลังสับสนอยู่เช่นเดียวกัน และแล้วแสงโสมก็ตัดสินใจพยักหน้ากับพลับพลึง

"ไปก็ไปค่ะ น้าแสงโสม  พลับพลึงก็อยากรู้จริง ๆ ว่าองค์จักราชท่านทรงมีพระประสงค์อันใดกันแน่"

ไชยยันต์ยิ้มอยู่ในหน้า พร้อมกับออกเดินนำสองสาวไปตามอุทยานมุ่งตรงไปยังขุมเพชรพระอุมา  ระหว่างทาง แสงโสมหันมากระซิบกับพลับพลึง

"พลับพลึงจ๋า  น้าว่ามีอะไรแปลก ๆ นะ  ทำไมองค์จักราช ถึงทรงทำอย่างนี้  แล้วเป็นพระประสงค์ของพระองค์จริง ๆ หรือว่าคุณไชยยันต์แต่งเรื่องหลอกเรากันแน่"

พลับพลึงน้อยมีสีหน้าหมกมุ่นเล็กน้อยเนื่องจากไม่อาจคาดเดาสถานการณ์ข้างหน้าได้  ใบหน้างดงามสดใสนั้นเคร่งขรึม  แต่แล้วก็หันมาบอกกับแสงโสม

"น้าแสงโสมขา ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  เราลองดูลุงไชยยันต์ไปก่อน  อาจจะจริงอย่างที่ลุงเค้าบอกก็ได้  หรือถ้าไม่จริง ก็ไม่ต้องกังวลค่ะ  เราก็จะได้รู้อีกเหมือนกันว่าลุงไชยยันต์กำลังจะทำอะไรแน่"

"ตกลงจ้ะ  งั้นน้าจะได้ไม่ต้องคิดมากแล้ว ตามคุณไชยยันต์ไปเรื่อย ๆ เลยแล้วกัน"

สองสาวเดินตามไชยยันต์ไปติด ๆ ในขณะที่ไชยยันต์หันมามองดูผู้ติดตามบ้างเป็นบางครั้ง พร้อมด้วยรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความลึกลับ 

จากคุณ : แสงโสม - [15 ก.ค. 18:39:17] 

เอ้า...ดีเหมือนกันครับ แสดงกันอยู่สองคน
เดี๋ยวก็ชิงเอาบทนางเอกพระเอกกันซะหรอก

##
ทางฝ่ายไพรวัลย์ที่กำลังเข้าห้องน้ำ เมื่อได้ยินเสียงสวีตตี้หลานสาวรื้อค้นทรัพย์สินในห้องดังโครมครามอยู่ก็รีบทำธุระเสร็จโดยเร็วก่อนจะออกมายืนเท้าเอวมองตาปริบๆ  แม่สาวน้อยสวีตตี้รื้อตู้เสื้อผ้ากระจุยกระจายราวกับจะค้นหาอะไรให้ได้ เสื้อผ้าตัวแล้วตัวเล่าปลิวกระเด็นออกมาตามแรงเหวี่ยง หล่นกองอยู่เต็มห้อง

"นี่ๆ...ยัยสวีตตี้จะรื้อหาอะไรล่ะนั่น"  ไพรวัลย์ร้องถาม
"หาหลักฐานเพิ่มเติมน่ะซีคะคุณอา"  สวีตตี้ยังคงรื้อค้น
"หลักฐานอะไรวะ"
"ก้อหลักฐานผูกมัดคุณอากับคุณชายชดน่ะซีเจ้าคะ อยากจะรู้นัก อยากจะรู้นัก...ที่เขาว่ากันว่าคุณชายชดเป็นแต๋วมั่งตุ๊ดมั่งน่ะจริงรึเปล่า"

ไพรวัลย์ส่ายหน้า  "แล้วมารื้อค้นอะไรเสื้อผ้าฉันละว้อย ไปรื้อเสื้อผ้าคุณชายชดเขาซี"
"เสื้อผ้าคุณชายชดน่ะ สวีตตี้เจอหลักฐานแล้วค่ะ มีกลิ่นคุณอาติดอยู่...แต่ว่าเสื้อผ้าคุณอานี่สิ ยังไม่เจอ...อ้อ นี่ไง...ฟุดฟิดๆ อื้อใช่จริงๆด้วย เสื้อคุณอาแต่กลิ่นคุณชายชดเห็นๆ...หลักฐานสำคัญสองชิ้น โธ่...คุณอาเรา ไม่น่าเลย"

ไพรวัลย์มองตาปริบๆ
"นี่เธอไปเรียนวิชาสูดหากลิ่นระเบิดมาจากไหนอ่ะยัยสวีตตี้  จะรื้อค้นก็เก็บๆให้เข้าที่เหมือนเดิมด้วยนาว้อย...ฉันจะบอกอะไรให้ ที่กลิ่นเสื้อผ้าฉันกับคุณอากลางสลับกันเนี่ยเป็นเพราะฉันนอนใกล้คุณอากลางตลอด เนื่องจากแกเป็นคนนอนดิ้น คนอื่นเขารำคาญก็เลยขอย้ายไปนอนห่างๆ...มีฉันนอนใกล้ได้คนเดียวเพราะเมื่อใดที่แกนอนดิ้นฉันก็จะซัดตุ้บตั้บให้ซะด้วยหลังมือบางทีก็หลังข้อเท้า จังหวะแกหลับสนิทแกไม่รู้หรอกว่าฝันหรือจริง  เดี๋ยวนี้เห็นนอนดิ้นน้อยลงไปเยอะแล้ว มีแต่ละเมอไล่กอดเนี่ยแหละ แต่ฉันคอยเอาเข่ายันไว้ตลอดเข้ามาไม่ได้หรอก"

สวีตตี้อ้าปากหวอ  "ขนาดนั้นเลยหรือคะคุณอา...โธ่ คุณชายชดของสวีตตี้...เห็นท่าว่าจิตใต้สำนึกจะเผยตัวตนออกมายามหลับเป็นแน่แท้  ที่เขาว่าแต๋วหรือตุ๊ดนี่ก็คงจริงสินะคะ"
ไพรวัลย์ส่ายหน้า  "โฮ้ย...แต๋วตุ๊ดบ้าบออะไรกัน พวกนั้นน่ะมันเปิดเผย...ฉันว่าจุ๊บแจงหรือแอบจิตต่างหากละไม่ว่า...เธอเก็บๆเสื้อผ้าเข้าที่ให้เหมือนเดิมก็แล้วกัน ฉันจะรีบตามพวกนั้นไป ป่านนี้กอบโกยสมบัติกันอีกแล้วมั้ง"
ว่าแล้วไพรวัลย์ก็ก้าวออกจากห้องไป ปล่อยให้สวีตตี้จัดการรื้อค้นห้องต่อ

ไพรวัลย์ไล่หลังกลุ่มของรพินทร์ไปอย่างรวดเร็วด้วยทักษะเจนไพร จวบจนมาทันกันที่กลางอุทยานซึ่งพรรคพวกกำลังก้มๆเงยๆแกะรอยแสงโสมกับไชยยันต์อยู่ กำลังไล่รอยกันอยู่เพลินๆ  อนุชาซึ่งทำเก๋ออกนำหน้าก็เหยียบเปลือกกล้วยเจ้ากรรมอันเดียวกับที่พลับพลึงเจอ  คุณชายกลางร้องเอิ๊บหงายหลังเสียการทรงตัว ผีซ้ำด้ามพลอย เจ้าไพรวัลย์มาหมอบอยู่ข้างหลังเมื่อไรไม่ทราบ อนุชาแทนที่จะล้มลงไปนั่งก็เลยกลับหงายหลังหัวปักพื้นแทน

อนุชาแยกเขี้ยวสูดปาก
"อ๋อย...ธ่อว้อยเจ้าไพร...นี่แกแกล้งฉันนี่หว่า"
เจ้าไพรน้อยทำหน้าเหรอหรา
"ใครบอกคุณอา...ผมตกใจเห็นคุณอาจะล้มลงมาก็หมอบหลบน่ะซีครับ"
อนุชาแยกเขี้ยว ลุกขึ้นได้ก็เตะหลานชายตัวแสบดังป้าบ  "แทนที่แกจะช่วยรับไม่ให้ฉันล้ม ดันมาหมอบอยู่ข้างหลัง...ชะๆๆ เอามุขคุณ ป.อินทรปาลิตมาหลอกแกล้งฉันอีกแล้ว คิดว่าฉันไม่ทันละสิ"
"โธ่ ผมเปล่าจริงๆนะ คุณอากลางละก้อ คิดมาก...ไปครับ เราแกะรอยกันต่อ...แต่ผมสงสัยจัง อุทยานก็แค่เนี้ยะ จะแกะรอยกันหาอาวุธโบราณไปทำอะไร เดินไปสุดนี่มันก็มีทางออกหน้าอุทยานทางเดียวอยู่แล้ว"
"เออน่า...มีพรานรพินทร์นำขบวน ถ้าไม่แกะรอยมันก็ไม่ขลังซีวะ"

ทั้งคณะต่างมุ่งหน้าเดินแกะรอยกันต่อไป
 

ทางฝ่ายแสงโสม พลับพลึงซึ่งเดินตามไชยยันต์นำหน้าออกจากอุทยานมุ่งไปสู่ขุมเพชรพระอุมาแล้วนั้น บัดนี้ต่างตามนายทหารมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าทางเข้ามหาวิหาร

"อ้าว หยุดทำไมล่ะลุงไชยยันต์  นำไปต่อสิ"
พลับพลึงร้องถามเมื่อเห็นไชยยันต์หยุดยืนท่าทางเหมือนลังเลไม่ยอมพาเข้าไป
อดีตนายทหารปืนใหญ่หันมาสีหน้าเครียดๆ
"เอ่อ...คืออย่างนี้ พอดีลุงไม่ได้บอกจักราชไว้ก่อนน่ะซีว่าจะพาพวกเธอมาด้วย...ขืนพาเข้าไปหมดตอนนี้ ดีไม่ดีจักราชจะพาลเข้าใจพวกเราผิดก็ได้นา เดี๋ยวจะหาว่าพวกเธอโลภมาก จะตามลุงมาเอาสมบัติ"
"อ้าว...แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะคะ  ลุงไชยยันต์จะให้พวกเรากลับงั้นเหรอ"  พลับพลึงร้องถาม
"เปล่าๆๆ...ลุงจะบอกว่าพวกเธอรออยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวลุงจะเข้าไปคุยกับจักราชให้รู้เรื่องก่อน แล้วจะออกมาพาเข้าไป"

แสงโสมมองหน้าไชยยันต์เหมือนไม่เชื่อ
"แล้วเราจะแน่ใจได้ยังไงคะ ว่าคุณไชยยันต์จะกลับมารับพวกเรา"
ไชยยันต์หันไปทางแสงโสมแล้วหัวเราะเบาๆ
"อย่ากังวลไปเลยครับคุณแสง...ถ้าผมไม่ออกมาภายใน 5 นาทีนี้ คุณแสงกับหนูพลับพลึงก็ตามเข้าไปได้ทันที  อ้ะ เพื่อความสบายใจผมมอบเครื่องมือขุดเจาะเอาไว้ให้พวกคุณเลย คุณจะได้ไม่ต้องกังวลว่าผมจะแอบไปขุดเจาะถ้ำเอาทรัพย์สมบัติอีก"

ไชยยันต์วางอุปกรณ์ขุดเจาะหนักอึ้งไว้ข้างกายสองสาว แล้วเขาก็ก้าวหายลับเข้าไปภายในมหาวิหาร

เวลาผ่านไปราว 10 นาที  สองสาวต่างยืนกระสับกระส่ายเมื่อไม่เห็นวี่แววไชยยันต์จะย้อนออกมา  ต่างหันมามองหน้ากัน
"เอายังไงดีคะน้าแสงโสม...เห็นท่าว่าลุงไชยยันต์จะไม่ยอมออกมาซะแล้ว สงสัยคุยติดพันกับลุงแงซาย"
แสงโสมเม้มปากเป็นเชิงตรึกตรอง หันไปมองมหาวิหารเบื้องหน้า
"อืม...งั้นพลับพลึงเข้าไปกับน้าเดี๋ยวนี้เลย"
"แล้วเครื่องมือขุดเจาะนี่ล่ะคะน้าแสงโสม หนักนะคะ เราจะทำไงดี"  พลับพลึงพูดพลางทำท่าลากเครื่องมือให้ดู
"ทิ้งไว้นี่แหละจ้ะ เอาเข้าไปด้วยก็หนักเปล่าๆ"

แล้วสองสาวก็ทิ้งเครื่องมือขุดถ้ำไว้ตรงนั้น พากันวิ่งเข้าไปในมหาวิหารเพื่อตามหาไชยยันต์

เวลาผ่านไปครู่หนึ่งกลุ่มของรพินทร์ก็แกะรอยตามมาถึงตำแหน่งนั้น  อนุชาปราดเข้ามาดูเครื่องมือขุดเจาะขนาดเล็กแต่ว่าน้ำหนักมากอันนั้น เขายกขึ้นมาพิจารณา
"นี่มันเครื่องขุดอุโมงค์นี่หว่า ใครหนอเอามาทิ้งไว้ที่นี่"
ทั้งคณะต่างเข้ามามุงดูกันอย่างสนใจ  ก็พอดีกับที่ทหารยาม 2-3 คนเดินผ่านมาพอดี เห็นชาวคณะรางๆในความมืดทหารยามก็เป่านกหวีดปรี๊ดแล้วตะโกนลั่น

"เฮ้ย...นั่นใครวะ...หยุดอยู่กับที่  ทิ้งอาวุธ ยกมือขึ้นแล้วคุกเข่าลงกับพื้นเดี๋ยวนี้"  ทหารยามบอกเป็นเสต็ปตามที่ฝึกมา
ชาวคณะใจหายวาบ ต่างรีบยกมือแล้วหันมา

"อ้าว...พวกท่านเป็นแขกขององค์จักราชนี่นา...แล้วมาทำอะไรกันอยู่ที่นี่...อ๊ะ..."

ทหารยามสังเกตเห็นเครื่องมือขุดเจาะในมือของอนุชาก็ตาลุกวาว เงยหน้ามองคุณชายกลาง
"เครื่องขุดอุโมงค์ของทหารราบ..ที่แท้พวกท่านมาที่นี่มีจุดประสงค์จะขุดขโมยทรัพย์สมบัติในขุมทรัพย์พระอุมานี่เอง" 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [18 ก.ค. 00:26:17] 

อืม   ต่อได้ไม่เลว
แล้วคุณไพรวัลย์หายไปไหนนะ
สงสัยว่างแค่ตอบเมล์หลานสวีตตี้ของแก1ประโยค
นี่ถ้าเป็นคนมาต่อ  สงสัยจะมันส์ถึงทรวงนะคุณนายทหารที่รักของแม่ยก(เมย์ไม่อยู่  ร่าเริงๆ) 

จากคุณ : แม่ยกนายทหาร - [18 ก.ค. 05:06:58] 

ก๊อก ๆ ๆ
ก๊อกๆ ๆ…
       ฝ่าบาท..  ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ  ทรงตื่นบรรทมเถอะพะย่ะค่ะ
……………………….
ก๊อก ๆ ๆ
   “ช้าจริงๆ มัวงุ่มง่ามอะไรกันอยู่ล่ะ   มานี่ฉันเอง”
ตึง ๆ ๆ
   “แงซายโว้ย  อ้ายขี้เซา   ตื่นซะที   เมื่อก่อนไม่เห็นจะตื่นยากตื่นเย็นอย่างนี้นี่นา”
เสียงโวยคุ้นๆ หูดังลั่นๆ อยู่นอกทวารห้องพระบรรทม     จักราชพลิกพระองค์ฟื้นขึ้นจากนิทรารมณ์อันแสนสุขอย่างยากลำบาก   เนื่องจากปรับเวลายังไม่ค่อยได้  นอนไม่หลับมาสองวัน  เพิ่งจะได้งีบไปแว๊บนึงเมื่อกี๊เอง
   ทรงลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมก้าวลงจากพระแท่นอย่างสะโหลสะเหล (เขียนยังงี้ถูกรึเปล่าเนี่ย)
   “อะไรกันครับผู้กอง..  นี่มันยังไม่เช้าเลยนะครับ  กว่าผมจะหาเวลานอนได้”
  ทรงเปิดประตูห้องแล้วพิงพระวรกายกับกรอบประตู ปรือตาขึ้นมอง  เห็นรพินทร์  คุณชายอนุชา  ไพรวัลย์  อยู่แถวหน้า  คนอื่นๆ เบลอๆ เป็นแบ็คกราวน์   แต่พอเห็นเลาๆ ว่ามีทหารยามถืออาวุธครบมือยืนคุมเชิงอยู่เบื้องหลังด้วยอีกชุดหนึ่ง    ด้วยสัญชาติญาณ  แงซายก็รู้ได้ทันทีว่ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้นแล้ว  จึงหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
  “เกิดอะไรขึ้นที่ขุมเพชรพระอุมาหรือครับ”
  “แหม..  แงซาย   ไหนว่าหลับอยู่ทำไมถึงได้ทายแม่นยังกับตาเห็นนักล่ะฮึ”   คุณชายอนุชาทักอย่างไม่ไว้ใจขึ้นมาทันที
  “อ้าว  หมู่นี้ผมสังหรณ์ใจอย่างไรพิกล  ถึงได้ให้จัดเวรยามพิเศษ ที่รอบๆ สุสานราชวงศ์ กับขุมเพชรพระอุมา”  เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย  มองเลยไปที่หัวหน้าคุมกองทหารยามที่ยืนอยู่เบื้องหลัง
แล้วกวาดตามองทุกๆ คน
  “นายทหารไปไหนเสียละครับ นายกลาง”
  “ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน  หายไปกับแสงโสมกลางดึก  เราติดตามรอยไปได้ถึงขุมเพชร ก็เจออุปกรณ์ขุดเจาะทิ้งอยู่กลางทาง  ไม่เห็นใครสักคน  แถมยังดวงซวยพอดีมาเจอทหารยาม หาว่าเราจะมาเจาะขุมทรัพย์ซะอีก”  อนุชาว่า
  “ถ้าพวกทหารไม่รู้จักเรามาก่อนป่านนี้ได้ไปนอนในกรงกันแล้วละครับ”  ไพรวัลย์เสริม  ขณะที่รพินทร์ยืนหน้าเครียดครุ่นคิดอะไรอยู่ข้างๆ
   แงซายโบกมือให้ทหารทั้งหลายถอยกลับไป แล้วหันมาทางชาวคณะ  สบตากับพรานไพรใจฉกาจนิดหนึ่ง   ก่อนจะเชื้อเชิญทุกคนไปนั่งในห้องรับรองข้างๆ กันนั้น
  “เชิญทุกท่านมาทางนี้ก่อนเถอะครับ  แล้วช่วยเล่ารายละเอียดให้ผมฟังทีว่า มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
  “เรื่องมันเป็นอย่างนี้”   อนุชาเริ่มขึ้น  “แกไปอ่านข้างบนซะให้เข้าใจ  เว้นส่วนของไชยยันต์กับแสงโสมไว้ก่อนนะ  เออ..ยังงั้นแหละ   รู้แล้วใช่ไหม  ขี้เกียจเล่าว่ะ”
   แงซายอ่านแล้วก็ยิ้มยิงฟัน   “เอาละครับ  ขอเวลาผมสองนาที  เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเราไปดูที่เกิดเหตุด้วยกัน”
 

จากคุณ : แงซาย - [18 ก.ค. 13:51:05] 

พยายามเข้ามาหลายครั้ง แต่เข้าไม่ได้ ไม่รู้ว่าพันทิพ หรือ CS มีปัญหากันแน่
...
หญิงสาวทั้งสองเข้ามาภายในมหาวิหาร เหลียวซ้ายแลขวา ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของไชยยันต์
สาดไฟฉายในมือไปมา พบก็แต่เพียงเทวรูปต่าง ๆ ที่ตั้งอยู่ภายในมหาวิหารเท่านั้น
"น้าแสงคะ พลับพลึงว่าเราต้องถูกหลอกลุงไชยยันต์ แน่ ๆ เลยค่ะ ดูซิคะ ไม่เห็นมีใครเลยค่ะ"

"นั่นซิจ๊ะ ตาไชยยันต์มีลับลมคมในตั้งแต่แอบนำเครื่องมือขุดเจาะออกมาแล้วล่ะ น้าว่าชักจะ
ไม่ชอบมาพากลซะแล้วซิ  เราออกกันไปดีกว่าจ๊ะ ลองไปตามคนอื่น ๆ มาช่วยกันปรึกษาหารือดีกว่า"

"เขาจะเชื่อเรากันหรือคะ  ดีไม่ดีจะคิดว่าเราเป็นคนวางแผนน่ะซิคะ"

"ยังไงก็ดีกว่าเราอยู่ภายในวิหารนี้ล่ะจ๊ะ น้าไม่ชอบบรรยากาศในนี้เลย
ทั้ง ๆ ที่ไปพักในถ้ำของท่านมันตรัย ตั้งนมนานแต่ก็ยังไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนซักครั้ง"

พูดจบแสงโสมก็ชวนพลับพลึงย้อนกลับมายังทิศทางเดิมที่ผ่านมา
"ว้าย อะไรกันน่ะ" 
เดินมาได้ซักเล็กน้อย พลับพลึงก็ร้องวิ้ดออกมาเพราะไปเหยียบบนอะไรบางอย่างเข้า รีบกระโดด
หลบมาข้าง ๆ แสงโสม แสงโสมรีบฉายไฟไปดูยังตำแหน่งนั้นทันที
"ลุงไชยยันต์นี่คะน้าแสง  ทำไมมานอนสลบอยู่ที่นี่ล่ะ"
ทั้งสองทรุดตัวดูอาการของไชยยันต์ ตรวจดูอาการก็ไม่พบบาดแผล ใด ๆ แม้แต่น้อยนิด
"แผลก็ไม่มี เป็นอะไรไปนะ" แสงโสมกล่าว
"เป็นลมเป็นแร้งไปหรือเปล่าคะ  แต่แหมเมื่อกี้น่ะพลับพลึงเหยียบไปเต็มเท้าก็ยังไม่รู้สึกตัวเลย
ยาลมก็ไม่ได้พกมาซะด้วยซิ อ้าว  น้าแสงเป็นอะไรไปคะ"
เห็นแสงโสมเงียบไป พลับพลึงจึงเงยหน้าขึ้นมองแสงโสมอีกครั้งก็พบว่าแสงโสมตาเบิกกว้าง เพ่งมองไปยัง
ด้านหลังของเธอ  พลับพลึงหันขวับไปมองด้านหลังก็พบกับ....
 
 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [18 ก.ค. 15:53:42] 

"องค์จักราช"

พลับพลึงน้อยถลันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ แต่เสียงที่เปล่งออกมาเบาจนเหมือนกระซิบเท่านั้น แสงโสมได้สติก่อน รีบทำความเคารพโดยการถอนสายบัวด้วยท่วงท่าที่งดงามราวกับนางเอกระดับซุปเปอร์สตาร์
ทำให้พลับพลึงน้อยรู้สึกตัว ใบหน้าหวานงดงามสดใสนั้นแดงก่ำด้วยความขัดเขินตามประสาเด็กวัยรุ่น ซึ่งเป็นสิ่งที่ยิ่งเพิ่มความน่ารักให้กับเจ้าตัวเข้าไปอีก  พร้อมกับรีบทำความเคารพตามแสงโสมอย่างนุ่มนวลไม่แพ้กัน
ยังไม่ทันที่แสงโสมจะกล่าวคำใด องค์จักราชที่ยืนยิ้มแย้มให้อยู่ด้วยความเป็นมิตรอย่างยิ่งนั้นก็รีบโบกไม้โบกมือกับสองสาว พร้อมกับกล่าว
"คุณแสงโสม ไม่ต้องพูดหรือทำอะไรกับผมอย่างเป็นพิธีการอย่างนี้หรอกนะ  ทำตามสบายเถอะครับ นึกเสียว่าผมเป็นเพื่อนคนหนึ่งของคุณก็แล้วกัน ตามสบายเลยนะครับ"

แสงโสมยิ้มด้วยความดีใจ  พลางถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ คุณแงซาย  แสงเองก็ลำบากใจเหลือเกินเวลาต้องใช้ราชาศัพท์กับคุณแต่ละครั้ง  งั้นต่อไปนี้แสงขอพูดแบบธรรมดา ๆ กับคุณแล้วกันนะคะ"
แงซายโค้งศีรษะรับอย่างนุ่มนวล  ความหล่อแบบเทพบุตรกรีกตั้งแต่ภาค 1 ยังไม่เลือนหาย 
"คุณแงซายคะ คุณไชยยันต์เป็นอะไรก็ไม่ทราบค่ะ นอนสลบไม่ได้สติอยู่ที่นี่ เห็นบอกว่าจะเข้ามาหาคุณแงซายแล้วทำไมถึงเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมาได้ล่ะคะ คุณแงซายพอจะทราบหรือเปล่าคะ"

แงซายมีท่าทีตกใจ มองไปที่ร่างของไชยยันต์ที่นอนไม่ได้สติอยู่พร้อมกับรีบวิ่งปราดเข้าไปหาทันที หลังจากตรวจสอบอยู่พักใหญ่ แงซายก็ส่ายหน้าหันมาบอกสองสาว
"หาสาเหตุไม่เจอครับ ดูเหมือนปกติดีทุกอย่าง ผมคิดว่าเราคงต้องไปตามหมอหลวงมาดูอาการแล้วละ"

"ลุงแงซายคะ ก่อนจะไปตามหมอลุงช่วยบอกพลับพลึงก่อนได้มั๊ยคะ ว่าลุงแงซายให้ลุงไชยยันต์ขนอุปกรณ์ขุดเจาะมาให้ลุงทำไมที่นี่คะ"
พลับพลึงน้อยยังคงกังขาอยู่ไม่วาย ถามแงซายทันที โดยที่แงซายยังตั้งตัวไม่ติด  แงซายมีท่าทีอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยเสียงเบาต่ำ
"ลุงว่าอย่าเพิ่งถามเรื่องนั้นเลยนะ พลับพลึง  เรารีบไปตามหมอมาดูอาการคุณไชยยันต์ก่อนดีกว่า เรื่องนี้สำคัญกว่ากันมาก"

"แต่ว่า…" พลับพลึงยังคงความสงสัยอยู่ ทำให้แสงโสมรีบตัดบทโดยเร็ว
"งั้นเดี๋ยวแสงกับหลานพลับพลึงไปตามหมอมาให้แล้วกันนะคะ แล้วคุณไชยยันต์นี่ล่ะคะจะทำยังไงดี จะให้นอนอยู่อย่างนี้หรือเปล่า"
"ไม่ต้องเป็นห่วงครับ เดี๋ยวผมจะดูแลให้เอง คุณรีบไปบอกทหารยามที่อยู่ด้านหน้ามหาวิหารให้ไปตามหมอ แล้วคนที่เหลือให้เข้ามาช่วยกันหามคุณไชยยันต์ไปในวังดีกว่า"
"ตกลงค่ะ แสงจะรีบไปอย่างเร็วเลย"  แสงโสมรับคำพร้อมกับดึงร่างของพลับพลึงที่ยังมีท่าทีสงสัยอยู่ไม่คลายให้ไปด้วยกัน
"น้าแสงโสมขา ทำไม…ทำไม" 
"อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลยจ้ะ รีบไปตามหมอมาดูอาการคุณไชยยันต์กันก่อนเถอะ แล้วจะได้บอกคนอื่น ๆ ด้วย"

แสงโสมและพลับพลึงรีบเดินออกมาอย่างรวดเร็วจนถึงหน้ามหาวิหาร แต่แล้วก็ต้องผงะด้วยความตกใจ
อะไรกันนั่นมีกลุ่มทหารอยู่มากมายหน้ามหาวิหาร  เบื้องหน้าของกลุ่มทหาร  รพินทร์ ดาริน  อนุชา ไพรวัลย์ หนานอิน และส่างปา  เดินนำมาด้วยความเร่งรีบ  แต่คนเหล่านี้ไม่ได้ทำให้แสงโสมและพลับพลึงตกใจได้ มากไปกว่าคนที่เดินนำหน้าสุด 
พลับพลึงน้อยกระซิบกับแสงโสมอย่างขวัญเสีย

"องค์จักราชอีกแล้วค่ะ น้าแสงโสม" 

แสงโสมเองก็ตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึง ก็เมื่อกี้เธอยังคุยกับองค์จักราชอยู่ในมหาวิหารนี่นา  องค์จักราชก็รับปากว่าจะดูแลไชยยันต์อยู่ในมหาวิหาร  แล้วทำไมตอนนี้องค์จักราชถึงมาปรากฎกายอยู่หน้ามหาวิหารได้  หมายความว่าตอนนี้มีจักราชอยู่ 2 องค์ หรืออย่างไร  เกิดอะไรกันขึ้นแน่

แสงโสมและพลับพลึงน้อยยืนตะลึง งงงัน อยู่หน้ามหาวิหาร 

จากคุณ : แสงโสม - [19 ก.ค. 18:08:27] 

             จักราชชะงักเล็กน้อย   เมื่อเห็นแสงโสมและพลับพลึงยืนอยู่หน้ามหาวิหาร   พลอยให้ทั้งคณะที่เดินตามมาสังเกตเห็นไปด้วย
           “เอ๊ะ !  นั่น  แสงโสมอยู่ที่นี่   แล้วไชยยันต์ล่ะ”   อนุชากล่าวขึ้น  ขณะที่ทุกคนไม่มีใครพูดอะไร  รีบรุดเข้าไปยังวิหาร    ทันทีที่ถึงก็ไต่ถามกันให้แซ่ดไปหมด
           “แสงโสม   นี่มันอะไรกัน   กับคุณไชยยันต์ออกมาทำไมกันกลางดึกกลางดื่น   มีเรื่องอะไรกันงั้นรึ”    พรานไพรใจฉกาจถามอย่างเย็นชา
           “ป๋าผมไปไหนเสียล่ะครับ  น้าแสงโสม..  พลับพลึง”   ไพรวัลย์กล่าว
           “แล้วมาทำไมกันที่มหาวิหารกลางดึก”    อนุชาถามบ้าง   แต่แสงโสมกับพลับพลึงคล้ายไม่ได้ยิน และไม่ได้ตอบ   ทั้งสองเหม่อจ้ององค์จักราชผู้มาใหม่อย่างตกตะลึงไม่วางตา   จนแงซายรู้สึกผิดปกติ   ยกมือลูบหน้าเสยผมให้เรียบร้อย  สงสัยว่าเพิ่งลุกจากที่นอนสภาพยังไม่เรียบร้อยกระมัง
           อนุชามองหน้าสองสาวและจักราชสลับกันไปมาด้วยความอึดอัดใจ   กำลังจะโวยก็พอดีไพรวัลย์โพล่งออกมาก่อนตามประสาหนุ่มเลือดร้อน
          “โว้ย   อ้ำอึ้งกันอยู่นั่นแหละ   ป๋าผมหายทั้งคนทำไมไม่มีใครตอบสักคนว่าไปไหน”
          แสงโสมเลยได้สติ   “จริงด้วยค่ะคุณไพรวัลย์  แสงลืมสนิท   คุณไชยยันต์เป็นอะไรไปไม่ทราบค่ะ   นอนสลบอยู่ในวิหาร”
         “รีบไปดูกันเถอะค่ะ   น้าแสงโสมกับพลับพลึงตามลุงไชยยันต์ลากถุงขยะมาถึงข้างหน้านี่   ลุงไชยยันต์บอกจะเข้าไปก่อนเพื่อไปหา …เอ่อ…เอ่อ..   แล้ว เราเห็นว่านานเกินไปเข้าไปตาม  ก็เลยเจอ…เจอ…”
         ฟังเพียงแค่นี้ทุกคนก็พรวดเข้าไปทันทีด้วยความเป็นห่วงไชยยันต์อย่างจริงใจ (อิอิ)   แต่ที่ทำให้ทุกคนโดยเฉพาะแงซายต้องตกตะลึงตาสว่าง  หายจากอาการ Jet lag ในทันทีเป็นปลิดทิ้ง   ก็เพราะร่างสูงสง่าที่ยืนตระหง่านอยู่กลางห้องโถง…
         มันคือจักราชแงซาย   นายลูกหาบกะเหรี่ยงจอมกะล่อนชัดๆ    ไม่ว่าจะพิจารณามุมไหนองศาใด  รายละเอียดลึกซึ้งแค่ไหน   พิจารณาใกล้หรือไกล ก้อเป็นองค์จักราชอยู่ดี
        จักราชที่ยืนอยู่ก่อนมีอาการตกตะลึงไม่แพ้กัน   ทุกคนเดินเข้ามาหยุดยืนจังงังจ้องมองร่างสองร่างที่ยืนประจันหน้ากันอยู่ไปมาโดยลืมสังเกตไปสนิทว่า  ไชยยันต์ที่นอนอยู่ที่พื้นค่อยๆ  ฟื้นกายได้สติขึ้นมาเองทีละเล็กละน้อย    ทันทีที่ลืมตาขึ้นมามองเห็นว่าอะไรเป็นอะไร   เขาก็ตกตะลึงลุกขึ้นนั่งอีกคน   แหงนมองแงซายทั้งสองจนตาค้าง
       “แงซาย   ไหนนายบอกให้ฉันมาหาที่มหาวิหารนี่   เอาเครื่องมือขุดเจาะที่นายเตรียมให้ซ่อนมาด้วยคนเดียวตอนตีสอง  แล้วทำไม”     เขาเอามือกุมศีรษะ    “โอย…แล้วฉันเป็นอะไรไปนี่”
       “นายทหาร  จำไม่ได้หรือครับ  ก็นายทหารเดินเข้ามาหาผมอยู่ดีๆ  ก็ร้องโอ๊ยแล้วล้มวูบลงไป   ผมก็เลยกระโจนหลบก่อน คิดว่ามีใครเข้ามาลอบทำร้าย   ยังไม่ทันจะเห็นว่าอะไรที่ทำให้นายทหารล้มลง ก็พอดีเห็นคุณแสงโสมกับพลับพลึงเข้าประตูมา”   แงซายเบอร์ 1  ที่ยืนอยู่ก่อนเป็นผู้ตอบ
      “แล้วนายนัดไชยยันต์เขาออกมาทำไมตอนตีสองหา”   อนุชาว่า
      “ก้อ…  ก้อกำแพงใกล้ๆ นี่มันเก่าเต็มทีแล้ว  ทำท่าจะพัง   ผมจะให้นายทหารช่วยดูว่าควรซ่อมยังไง”
      “ในตอนตีสองเนี่ยนะ”   อนุชาย้ำ  จนแงซายเบอร์ 1  เริ่มจนมุม
      “พักเรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะครับคุณชาย   ผมว่าตอนนี้เรามีเรื่องจะต้องวิตกมากกว่า”  รพินทร์ขัดขึ้น
     “จริงครับ  เมื่อมีจักราชสองคนแบบนี้   ถ้าคนหนึ่งเป็นตัวจริง  อีกคนคงไม่ใช่ตัวปลอมธรรมดา”   ไพรวัลย์เสริม   ทุกคนเห็นจริงตามทันที     ส่างปาเข้ามาพิจารณา ส่องแล้วส่องอีกแล้วส่ายหัว
    “นาย   ส่างปาว่าอย่างนี้ต้องให้นายหญิงเมยานีมาพิสูจน์แล้วแหละ”
    แงซายเบอร์สองสะดุ้ง   “อย่าเลย  ถ้าเมยานีรู้เข้าจะตกอกตกใจใหญ่”   เขาพูดกับทุกคน  “ผมเห็นว่า  เรื่องการพิสูจน์ตนเองนั้น ผมพอจะทำได้อยู่ครับ  เจ้านายทั้งหลาย”
    “ว่ามา”    รพินทร์เสียงแข็ง
    “บรรดาทหารยามและทหารรักษาพระองค์ทั้งหมดที่ผลัดเวรกันอยู่ในวังนี้  จะต้องรู้ความเคลื่อนไหวของผมทุกระยะ   เขาย่อมสามารถจะชี้ได้ ว่าแงซายคนนี้ต่างหาก  ที่อยู่ในสายตาของพวกเขามาตลอดตั้งแต่เริ่ม  ขณะที่แงซายอีกคนเพิ่งโผล่มาตอนไหนไม่ทราบ  เท่าที่ทราบคือได้มาหลอกล่อให้นายทหารคิดว่าเป็นตัวจริง  และมีพฤติกรรมน่าสงสัย” 
    “ถ้าเช่นนั้นเราเป็นใครเล่า  จึงรู้เส้นทางทุกที่ในมรกตนคร  รู้รายละเอียดของมหาวิหารนี้อย่างดี  จะเข้ามาออกไปเมื่อไรก็ได้  โดยไม่ถูกมหาเทพและวิญญาณราชวงศ์ทั้งหลายที่สิงสถิตย์อยู่ ณ ที่นี้ลงโทษ”   แงซายเบอร์ 1  แย้งทันที
    “โห  มันเล่นถึงพระศิวะกับราชวงศ์เลยว่ะ”   อนุชากระซิบ
    “ในนามของวิษณุพรหมนาถและราชวงศ์เทพ”   แงซายเห็นว่าไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว   “ทุกๆ ท่านก็ทราบดีว่าขุมทรัพย์พระอุมานี้เป็นที่ปรารถนาของคนทั้งหลายอย่างไรบ้าง   ใครเล่าจะเข้าออก ณ ที่นี้ได้โดยไม่สุจริต   นอกจากพวกโจรคิดปล้นสมบัติ  โดยหาวิธีหลอกล่อ และอุบายสารพัดอย่าง  ท่านที่อยู่ในร่างแงซายเดี๋ยวนี้รู้ไว้เถอะ  ว่าเรา  ตั้งแต่มาเป็นเจ้าแผ่นดินอยู่ที่นี่  ได้เจอะเจอมาแล้วหลายร้อยล้านรูปแบบ”    เขาหยุดหัวเราะเบาๆ  ขณะที่ดวงตากร้าว
    “ท่านว่ามหาเทพและวิญญาณราชวงศ์ไม่รับรู้หรือ   แต่เราว่า  ท่านกำลังจะถูกลงโทษแล้วต่างหากเล่า   ที่เหตุการณ์บันดาลให้คุณชายอนุชาตื่นขึ้นมากลางดึก  เพื่อค้นพบพฤติกรรมเหล่านี้และความเป็นตัวปลอมของท่าน   …ทหาร”   แงซายสั่งเสียงดังก้อง
    “จับโจรผู้นั้นไว้  !!”
    “เดี๋ยวก่อน  ! !”   ดารินซึ่งลดบทบาทเป็นตัวประกอบมาหลายกระทู้ขัดขึ้นทันที    “เรายังไม่ทันพิสูจน์อะไรให้แน่ชัดลงไป  จะด่วนตัดสินเลยเห็นจะเร็วไปหน่อยนะจ๊ะ แงซาย”
    “นายหญิง !   ไม่ได้นะครับ  ถ้าปล่อยไว้ต่อไปคนร้ายจะยิ่งเป็นอันตรายกับเรา  นายหญิงไม่เห็นหรือครับ  มันปลอมตัวได้เหมือนขนาดนี้  มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”  แงซายวุ่นวายใจ
    “จริงของแกแงซาย  คนร้ายมันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ  ปลอมตัวจนเหมือน  ท่าทางก็เหมือน  บุคลิกการพูดจา ก็สวมบทบาทได้เหมือนอีกด้วยไม่ใช่หรือ  เราคงจะต้องพิจารณาให้มากๆหน่อย”   รพินทร์มองหน้าแงซายอย่างชักไม่ค่อยไว้ใจ
    “โธ่ผู้กอง  ทำไมจะมาไม่เชื่อผมเอาตอนนี้ละครับ   นี่มันเหตุการณ์ฉุกเฉินแล้ว  ปกติผู้กองจะเชื่อใจผมไม่ใช่เหรอ”
    “ใช่  เหตุการณ์ฉุกเฉินแล้ว  เราไม่ควรตัดสินใจโดยพละการ  ผมเห็นว่าเราควรจับแงซายทั้งสองคนนั่นแหละ ไว้สังเกตอาการ  จนกว่าจะพิสูจน์ได้แน่ชัดว่าใครเป็นตัวจริง”   ไชยยันต์รีบชิงซีนกลับมาเพราะฉากนี้ตัวละครเยอะเหลือเกิน  ถ้ามัวเงียบเดี๋ยวอดค่าตัว
 

จากคุณ : แงซาย - [21 ก.ค. 07:24:36] 

           "ทหาร ! !  จับแงซายทั้งสองคนไว้   เราต้องพิสูจน์ให้แน่ชัดก่อนที่จะจัดการอะไรลงไปกับคนใดคนหนึ่ง”   คราวนี้อนุชาขอพูดบ้าง    ทหารทั้งหลายที่รายล้อมอยู่ต่างลังเลไม่รู้จะเชื่อใครและจะทำประการใด
         “ทหารทุกคนลองคิดดู  คงไม่มีใครอยากจับจักราชองค์จริงไปผิดๆ เพราะคำสั่งของตัวปลอมหรอกนะ   ตอนนี้เราไม่รู้ว่าใครจริงใครปลอม  ดังนั้นต้องปลอดภัยไว้ก่อน” 
        ด้วยการกล่อมของอนุชา ในที่สุดพวกทหารก็เห็นด้วยกับชาวคณะ   ต่างกรูกันเข้าล้อมแงซายทั้งสองคนไว้ด้วยอาวุธครบมือ  ทั้งกุญแจมือ  เชือก  โซ่  ลูกตุ้มเหล็ก   ถ้าขัดขืนกะมัดไม่ให้กระดิกได้ ไม่ว่าจะร้ายมาจากขุมไหนก็เถอะ
       แงซายเบอร์สองทอดถอนใจอย่างหมดอาลัยตายอยาก   ขณะที่เบอร์ 1  ส่งสายตาสำนึกบุญคุณของลูกหาบที่แสนซื่อมายังดาริน    “ขอบคุณครับ  นายหญิงของแงซาย   แต่ไหนแต่ไรมาก็ได้นายหญิงคอยปกป้องผมเสมอ   ถ้าไม่ได้นายหญิง  คราวนี้ผมคงถูกจับและประหารทันทีโดยฝีมือของคนโฉดนักปลอมตัวนั่นแล้ว”
       ดารินรู้ได้ทันทีว่าแงซายเบอร์ 1 ต่างหากที่เป็นตัวจริง  เพราะถ้าไม่ใช่ลูกหาบผู้จงรักภักดีที่ร่วมผจญภัยกันมาตั้งแต่ภาคหนึ่งแล้วไฉนจะรู้เรื่องราวแต่หนหลัง  ว่าเธอเคยเอ็นดูแงซายเหมือนดังน้องชายคนนึงอย่างไรบ้าง
       แงซายเบอร์สองโกรธจนควันขึ้น   "อ้ายโกหก   อย่าไปเชื่อมันนะนายหญิง”   เขาสะบัดแขนจากการเกาะกุมของทหารปราดเข้ามายังดารินทันที เมื่อเห็นว่าดารินเดินเข้าใกล้เบอร์ 1  มากเกินไปแล้ว   แต่ดารินกลับสปริงตัวถอยห่างอย่างระแวงเข้าใกล้แงซายอีกคนมากเข้าไปอีก
       “นายหญิง ระวัง”  แงซายเบอร์หนึ่งพูดด้วยความเป็นห่วง    จักราชหันมาทางแงซาย 1 ทันทีนั้นดารินก็ขยับเข้าบังหน้าแงซาย 1ไว้
       “อย่านะแงซาย  ปกติเธอไม่เคยพลุ่งพล่านอย่างนี้”
       “เพราะผมรู้ว่านายหญิงกำลังตกอยู่ในอันตรายอย่างไร   อย่าเข้าไปใกล้มัน  นายหญิง  เชื่อแงซายเถอะ”     สายไปเสียแล้ว   เมื่อแงซายเบอร์ 1  ที่ยืนสงบเสงี่ยมให้ทหารคุมตัวไว้โดยละม่อม(อีกแล้ว)  ตั้งแต่แรกสำแดงพิษสงออกมาทันทีด้วยการแย่งปืนจากทหารที่อยู่ใกล้ที่สุด 
        …เก้า มม. บราวนิ่งสีเงินขนาดเหมาะมือจ่อลงที่ขมับของราชนิกูลสาว ที่ถูกคว้าตัวมาล็อคไว้ได้อย่างง่ายดายด้วยแขนแข็งแรงอีกข้าง..   ดูท่าทางโดยรวมคล้ายพระเอกเมายาบ้า
        “ถอยออกไปให้หมด  ไม่งั้นคุณหญิงของพวกแกตายแน่ !!”
         “น้อย.. !  คุณหญิง..!  คุณดาริน ! หมอดาริน !”  ทุกคนประสานเสียงกันด้วยความตกใจ  แม้แต่แสงโสม   ที่แม้จะเคยเป็นอริกันมาก่อน  แต่เมื่อเธอกลับตัวกลับใจแล้วดารินก็ได้ดูแลแสงโสมเป็นอย่างดี  ทำให้แสงโสมพลอยใจหายไปด้วย
         แงซายตกใจที่สุด  ที่สิ่งที่เขากลัวได้เกิดขึ้นแล้ว   ความหวังที่จะพุ่งเข้าชิงตัวนายหญิงออกมาหมดไปทันที  ทหารทั้งหลายที่รายล้อมก็ไม่กล้าทำอะไรในเมื่อคนร้ายหน้าตายังเป็นจักราชอยู่เห็นๆ
        รพินทร์  อนุชา  ไพรวัลย์ ฯลฯ  ถึงกับพูดไม่ออก   แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจยิ่งกว่านี้ยังมีอีก  ไม่หมดง่ายๆ   เมื่อนายทหารไชยยันต์ที่พยายามชิงซีนอยู่ตั้งนานได้โอกาสอีกรอบส่งเสียงหัวเราะบาดหูทุกคนขึ้นมา
       “ฮะ ฮะ  ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า  5 5 5 5 5…  เอิ๊ก  เอิ๊ก  แฮ่กๆ  เคี๊ยก ๆ”
       เป็นผลทำให้ทุกคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก  ว่าคราวนี้นอกจากโรควูบแล้ว  ไชยยันต์เกิดเป็นโรคอะไรขึ้นมาอีก    เขายืนหัวเราะท้องคัดท้องแข็งจนผู้คนรอบข้างแหวกเป็นวงกลัวติดเชื้อ
       แสงโสมคิดว่าตัวเองฝันร้ายไปเสียแล้ว   หันมามองหน้าพลับพลึง
       “พลับพลึงจ๊ะ  น้าชักสงสัยว่าน้าคิดถูกรึเปล่านี่ที่แปรพักตร์มาร่วมกับฝ่าย(ที่ดูเหมือนว่าจะเป็น)พระเอกนี้   ยิ่งนานไปๆ  น้าว่ามันชักจะแปลกๆ นะจ๊ะ”    พลับพลึงได้แต่ทำตาปริบๆ 

จากคุณ : แงซาย - [21 ก.ค. 10:33:16] 

      แสงโสมเดินเข้าไปหาไชยยันต์ด้วยความเวทนา   “คุณไชยยันต์คะ   ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ  อย่าเพิ่งเสียสติไป   คุณหญิงดารินเธอยังปลอดภัยดีค่ะ   ไม่ได้เป็นอะไร  แงซายปลอมเค้าไม่ได้ทำปืนลั่นเหมือนแสงค่ะ  ใจเย็นๆ”
       “ไม่ต้องใจเย็นแล้วย่ะ  แม่แสงโสม  เย็นจนแข็งมานานแล้ว  สามสี่วันกระทู้ไม่ขยับคืบหน้าไปไหนเลย  แฟนๆ และแม่ยกเค้าหลับกันหมดแล้ว”     แสงโสมยิ่งตกตะลึงที่ไชยยันต์พูดประหลาดขึ้นทุกที     ไพรวัลย์หันมามองหน้าอนุชา
       “อากลาง  อาแพรเชื้ออะไรให้ป๋าผมรึเปล่าเนี่ย”
       อนุชาส่ายหน้าดิกรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน  “เฮ้ย  เจ้าไพรเรื่องอะไรมาโบ้ยฉันเล่า”
       ขณะที่แงซายจ้องมองไชยยันต์อยู่อย่างไม่เชื่อสายตาเขาก็สังเกตเห็นความผิดปกติอันหนึ่งขึ้นมา   เขาร้องจะบอกแสงโสมให้ถอยออกมา  แต่..ว้า  วันนี้เป็นอะไร  แงซายทำอะไรช้าไปเสียทุกอย่าง   ช้าไปกว่าวงแขนแข็งแรงของนายทหารที่ตวัดรวบเอวแสงโสมไว้ทั้งตัวอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าจงอางฉกเหยื่อ  พลางหัวเราะลั่นอีกครั้ง 
      “ฮ่า ฮ่า   …   ฉันดีใจต่างหากเล่า  แสงโสม   อุตส่าห์อดทนรอมาตั้งนาน  คราวนี้โอกาสเป็นของฉัน     ฟ้าเข้าข้างฉันแล้ว ส่งเธอมาให้ฉันจนถึงนี่   ฮี่  ฮี่   คราวนี้ละฉันจะงาบเธอจริงๆ แล้ว  ไม่มีใครจะมาช่วยได้   ฮิ ฮิ   กิ๊ก  กิ๊ก   เหอ  เหอ..”
     แสงโสมร้องกรี๊ดพลางดิ้นรนร้องเรียกชาวคณะให้ช่วยเหลืออย่างน่าสงสาร   แต่ว่า   ทุกคนมัวแต่ตกตะลึงว่าทำไมเรื่องมันมั่วขนาดนี้วะ  ทำอะไรไม่ถูกแล้วนะโว้ย   ก้อเลยไม่มีใครทำอะไร   พลันก็พากันสังเกตเห็นความผิดปกติเช่นเดียวกับที่จักราชเห็น   นั่นคือดวงตาขุ่นขวางแดงก่ำของไชยยันต์  และเขี้ยวที่เริ่มยาวโง้งออกมาทั้งสองข้าง
      รพินทร์  พรานใหญ่ ซึ่งตลอดมาหุบปากเงียบคำนวนสถานการณ์แล้วกระซิบกับแงซายทันที
   “คัมภีร์แก้สมการมายาวินอยู่ไหน”
แงซายหันขวับมาสบตาผู้กองของเขาแล้วก็เข้าใจทันที   “อยู่ที่วังครับ   ส่างปา  ไปเอามาด่วน ! “
   “เฮ้ !  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน   ป๋า  ป๋า เป็นอะไรไปแล้ว”
   “กรี๊ดดด !! ใครเป็นป๋าแกยะ  นังไพรวัลย์”   ไชยยันต์ส่งเสียงกรี๊ดตอบแข่งกับแสงโสม   พลางล็อคคอแสงโสมไว้ด้วยท่วงท่ากรีดกรายแต่เต็มไปด้วยพละกำลังยังกับนางสมิงสาว
   “ป๋าก็ไม่ใช่  ป้าก็ม่ายช่าย   ชั้น  ไชยยันต์  อนันตศรี  ซีต้า โจนส์  สเปียร์  ตังหากละยะ  เคี๊ยกๆ   อยากจะรู้นักว่าเลือดแม่สาวทรยศจะหวานซักแค่ไหน   ใช่มั้ยจ๊ะ แงซายของชั้น”
   อนุชาปิดตา   เขาไม่สามารถทนดูภาพไชยยันต์ในสถานการณ์เช่นนี้ได้เลย
   แงซายตัวปลอมแสยะยิ้ม  ถึงยังงั้นก็ยังหล่ออยู่ดี    ดารินเริ่มเสียใจที่เธอไม่เชื่อแงซายเบอร์สองซะตั้งแต่แรก   เพราะตอนนี้เธอเริ่มประเมินสถานการณ์ถูกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น  และบุรุษหนุ่มรูปงามที่แปลงร่างมาอยู่ในรูปแงซายที่จับตัวเธอไว้นี้แท้ที่จริงมันคือใคร   ไม่น่า  เธอไม่น่าจะชะล่าใจลืมไปได้เลย
    คนที่มีลูกแก้ววิเศษมีหรือจะไม่รู้ทุกอย่าง  และตัวร้ายที่เหนือการคาดเดา มากประสบการณ์เป็นร้อยเป็นพันปี จะยากอะไรกะอีแค่เรื่องแปลงร่างกับเข้าสิง
  แสงโสมและดาริน  ต่างหลับตาภาวนาให้ส่างปากลับมาเร็วๆ  ท่ามกลางเสียงหัวเราะอันสยองขวัญของไชยยันต์
 

จากคุณ : แงซาย - [21 ก.ค. 10:35:38] 

เสียงหัวเราะประหลาดยังคงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณลานกว้างหน้ามหาวิหาร ในขณะที่ไชยยันต์ซึ่งถูกนางแม่มดวาชิกาสิงอยู่ก็ยังคงยึดตัวแสงโสมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ทางด้านแงซายตัวปลอมก็ยังคงเอาปืนจี้ศีรษะดารินอยู่
ทั้งคณะต่างอยู่ในอาการตกตะลึงงันไม่สามารถคิดหาหนทางทำอะไรได้ดีไปกว่ายืนดูเฉยๆ พวกทหารทั้งหลายก็ได้แต่ล้อมกรอบไว้ ไม่สามารถกระทำการใดๆได้เพราะนางเอกกำลังอยู่ในระหว่างอันตรายถึง 2 คน

ส่างปาวิ่งห้อแน่บกลับมาแล้วพร้อมด้วยตำราแก้สมการมายาวินยื่นส่งให้จักราชในทันที เจ้าผู้ครองมรกตนครลงไปนั่งขัดสมาธิพลิกตำราร่ายคาถาแก้อาถรรพ์ชั่วร้ายในบัดดล
เสียงพร่ำบ่นจากปากองค์จักราชดังมาไม่ขาดระยะ ทหารหาญทั้งหลายต่างยืนนิ่งแทบไม่ไหวติง ชาวคณะต่างก็จ้องมองดูผลที่จะเกิดขึ้นจนแทบจะไม่อยากหายใจกัน
เวลาผ่านไปสองชั่วโมง จักราชยังคงนั่งหลังขดหลังแข็งท่องบทแก้อาถรรพ์เนื่องจากไม่รู้ว่าจะต้องใช้บทไหนจึงเล่นท่องมันทุกบท ชาวคณะต่างยืนบ้างนั่งบ้างอ้าปากหาวไปตามๆกัน โดยเฉพาะอนุชาถึงกับลงไปนอนเอกเขนกรอให้จักราชท่องจบ

“โอ๊ย…”  เสียงแงซายตัวปลอมร้อง
“เมื่อยว้อย”  มันตะโกนลั่นพร้อมๆกับถอยผงะไปข้างหลัง ปืนร่วงหลุดลงไปจากมือ

ดารินเป็นอิสระรีบวิ่งกลับเข้ามาหาพวกพ้องในทันที ทั้งคณะต่างรีบลุกฮือกันขึ้นเมื่อเห็นปฏิบัติการของจักราชเริ่มสัมฤทธิ์ผล รพินทร์รีบคว้าตัวราชสกุลสาวเอามาซ่อนไว้ข้างหลังกันใครมาจับตัวไปอีก

ร่างของแงซายตัวปลอมค่อยๆกลับแปรเปลี่ยนเป็นดารานายแบบที่ไหนอีกก็ไม่รู้เอาเป็นว่าหล่อสุดๆก็แล้วกัน มันคือมันตรัยปิศาจพันปีหมื่นหน้า มันถอยหลังซวนเซไปชิดผนังวิหารอย่างพยายามตั้งหลัก

“ทหาร…จับตัวเจ้ามันตรัยเดี๋ยวนี้”   จักราชร้องสั่งการอย่างรวดเร็ว

เหล่าทหารกรูกันเข้าไปหมายจับตัวมันตรัยมาช่วยกันตื้บเพราะหน้าตามิได้เหมือนองค์จักราชอีกต่อไปแล้ว แต่แล้วก็มีเสียงแผดคำรามดังมาจากทางด้านไชยยันต์
“เฮ้ย…หยุดนะ…ถ้าพวกเจ้าก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ข้าจะปลิดชีพแสงโสมทันที”

ทุกคนหยุดชะงัก เกือบลืมไปว่าทางด้านไชยยันต์ซึ่งถูกนางแม่มดวาชิกาสิงอยู่ยังคงยึดตัวแสงโสมไว้ไม่ยอมล้มไปด้วยง่ายๆ จักราชขมวดคิ้วเพราะเขาท่องจนจบเล่มแล้วแต่นี่นางแม่มดกลับยังคงสิงอยู่ในร่างนายทหารเฉย ไม่ได้สะดุ้งสะเทือนอะไรเลย  จึงกลับไปเปิดหน้าแรกจะท่องใหม่อีกรอบ

“ไม่ต้องท่องแล้วเว้ย”   เสียงนางแม่มดตวาดแว้ด   “ข้าเองก็ยืนจนเมื่อยตุ้มแล้ว…ป่วยการ ตำราของพวกเจ้าน่ะมันไม่อัพเดทแล้วหละ…ข้าเพิ่งจะปรับปรุงมหาคัมภีร์มายาวินจนกลายเป็นต้นตระกูลอภิมหาดับเบิ้ลซูเปอร์คัมภีร์มายาวินฉบับ Advanced Edition ไปเรียบร้อยแล้ว ฮ่าๆๆ…ข้าจะเข้าไปเอาสมบัติพระอุมาเดี๋ยวนี้  พวกเจ้าอย่าตามเข้ามาเด็ดขาด ไม่งั้นสาวทรยศคนนี้ต้องตาย…เหอๆๆๆ…ฮ่าๆๆๆ”
แล้วร่างของไชยยันต์ก็ถูกบังคับให้ลากตัวแสงโสมถอยหลังผ่านประตูของมหาวิหารเข้าไป  มันตรัยพอตั้งหลักทรงตัวได้ก็รีบตามเข้าไปทันที

ทั้งคณะค่อยๆเคลื่อนตามกันเข้าไปเป็นระยะๆ  ร่างไชยยันต์ถูกบังคับให้พาแสงโสมถอยเข้าไปภายในห้องโถงกว้างของมหาวิหารอันศักดิ์สิทธิ์ ใจกลางวิหารใหญ่นั้นมีภาพแกะสลักของพระอุมาเทวีประทับอยู่บนอาสนะสูงใหญ่ตระหง่านเงื้อม

ตั้งแต่เพียงเคลื่อนผ่านประตูวิหารใหญ่เข้ามา อำนาจของนางแม่มดวาชิกาก็เหมือนถูกชีลด์ลดทอนพลังลงไปเรื่อยๆ  สติของไชยยันต์เริ่มกลับคืนมาทีละน้อย  เขาเพ่งมองดูแสงโสมซึ่งตัวเองกำลังลากเข้ามา
“คุณแสง…”   เสียงแผ่วต่ำดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่พยายามจะขยับ

วงแขนที่รัดร่างแสงโสมเริ่มคลายออก  เธอจึงพอขยับกายได้รีบหันมามองนายทหารทันทีเพราะรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียง
“คุณไชยยันต์…คุณรู้สึกตัวแล้วหรือ?”
นายทหารหนุ่มพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้ง แววตาเริ่มมีประกายลุกโชนขึ้นมาทีละน้อย
“นี่ผม…ผมเป็นอะไรไป”
รอยยิ้มอย่างยินดีของแสงโสมเริ่มปรากฏ   “คุณไชยยันต์…คุณถูกแม่มดวาชิกาเข้าสิง…ตอนนี้คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง”
ไชยยันต์ขมวดคิ้วอย่างมึนงง ภาพของแสงโสมที่มองเห็นค่อยๆแจ่มชัดขึ้นทีละน้อย แต่ก็ยังเบลอๆ
“ผม…ผมน่ะหรือครับ…อืม…รู้สึกว่านางแม่มดจะยังไม่ยอมออกจากร่างของผม…โอ๊ะ…”

มือของเขาถูกนางแม่มดบังคับให้คว้าคอแสงโสมกะบีบให้ตายคามือ เพราะนางแม่มดย่อมรู้ตัวเองดีว่าอิทธิฤทธิ์ของตนกำลังถูกลดทอนลงเรื่อยๆด้วยอำนาจของเหล่าทวยเทพภายในมหาปราสาทอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้  เพราะฉะนั้นนางแม่มดจึงต้องเร่งลงมือ และคนที่ใกล้ตัวที่สุดก็คือแสงโสม

แสงโสมนัยน์ตาเหลือกลาน ขมวดคิ้วจ้องมองไชยยันต์แล้วสั่นหน้าแต่ไม่มีเสียงออกมาจากลำคอที่ถูกบีบ  ทั้งคณะที่เข้ามามุงยืนดูกันเต็มหน้าประตูต่างตกตะลึงพรึงเพริดไปอีกครั้ง
ไชยยันต์พยายามรวบรวมสติและกระแสจิตกลับมาบังคับมือของเขาให้ค่อยๆคลายออกจากคอแสงโสม  เขาพยายามต่อสู้กับอำนาจอันชั่วร้ายของนางแม่มด

“คุณแสง…ผม…ผมขอโทษ…ไม่…นางแม่มดมันไม่ยอมไป…ฮึ่ม…ผมกำลัง…พยายามสู้กับมันอยู่…ขอ…ขอกำลังใจหน่อยครับ”   เสียงพูดขาดเป็นช่วงๆจากสีหน้าที่กำลังพยายามต่อสู้กับอะไรบางอย่างในตัวเองอยู่ของนายทหาร
แสงโสมหายใจหายคอคล่องแล้วก็เปล่งเสียงออกมาได้
“คุณไชยยันต์ขา…แสงเสียใจด้วยที่ต้องบอกให้ทราบว่า แสงคงไม่อาจเป็นกำลังใจให้คุณไชยยันต์ได้หรอกนะคะ…”

ไชยยันต์สีหน้าผิดหวัง เขากัดฟันเปล่งเสียงออกมา
“ขอบคุณ…ครับ…คุณแสง…ผม…ไม่เป็นไร…ผมอยู่ได้…โอ๊ะ…โอ๊ย…”
อดีตนายทหารปืนใหญ่สะดุ้งเฮือกร้องออกมาแล้วปล่อยร่างแสงโสมก่อนจะถอยหลังผงะไปยืนชิดผนัง แสงโสมเป็นอิสระแล้ว แต่เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองดูไชยยันต์อย่างตระหนก
“คุณไชยยันต์…คุณเป็นอะไร…โธ่…”

ไชยยันต์พยายามยันกายไม่ให้ซวนเซท่ามกลางสายตาของชาวคณะที่ตามเข้ามายืนออกันดูอยู่เต็มหน้าประตู  ทุกคนต่างตกตะลึงเฝ้ายืนมองดูปฏิกิริยาของนายทหาร  เขากำลังพยายามใช้อำนาจจิตต่อสู้กับอิทธิฤทธิ์ของนางแม่มดร้ายที่เข้าควบคุมร่าง ใบหน้าของไชยยันต์แสดงถึงความเจ็บปวดรวดร้าวเหมือนคนอกหัก เขากัดฟันยืนทรงกาย

แสงโสมขยับจะเข้าไป แต่ดารินกับรพินทร์รีบวิ่งไปคว้าตัวไว้ได้ทัน
นางแม่มดร้ายถูกควบคุมอิทธิฤทธิ์ด้วยอำนาจศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าทวยเทพแล้ว แต่นางยังคงดื้อแพ่งไม่ยอมออกจากร่างไชยยันต์ง่ายๆ  มันตรัยเองบัดนี้ก็หมดอิทธิฤทธิ์ ลงนั่งแผ่เหยียดขาอยู่ที่มุมห้อง มีกองทหารชุดหนึ่งตามเข้าไปจับใส่กุญแจมือ

ร่างของไชยยันต์บิดไปมาอยู่พักหนึ่งก็เซไปชิดผนัง ค่อยๆทรุดตัวลงนอนแน่นิ่งกับพื้น
“คุณไชยยันต์…โธ่…”   แสงโสมตะโกนลั่นวิหาร ขยับจะวิ่งเข้าไปดู แต่ชาวคณะรีบช่วยกันล็อคตัวเธอไว้  เธอดิ้นรนจะเข้าไปช่วยไชยยันต์ด้วยสปิริตน้ำใจอันเที่ยงแท้  แต่ใครเลยจะปล่อยให้เธอเข้าไปในสถานการณ์อันไม่น่าไว้วางใจนี้ได้  ศอกกลับแบบไม่ตั้งใจของแสงโสมกระทุ้งปังเข้าลิ้นปี่อนุชาจนจุกแอ้กทรุดลงไปกองกับพื้น คนอื่นๆพยายามเข้ามาช่วยกันล็อคตัวอดีตแม่เสือร้ายดูชุลมุนกันไปหมด

เสียงหัวเราะคำรามมาจากร่างของมันตรัยที่ถูกควบคุมตัวที่อีกมุมหนึ่งของห้อง  มันกล่าวต่อมาด้วยเสียงดังก้องไปทั่ววิหาร
“นั่นเป็นไม้ตายขั้นสุดท้ายของท่านวาชิกาก่อนที่จะพ่ายแพ้…หึๆๆ…เจ้าไชยยันต์มันจะต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดชั่วกัลปาวสาน…ฮ่าๆๆๆ…เว้นไว้แต่…เว้นไว้แต่จะมีสาวงามนางหนึ่งมาจุมพิต แล้วเจ้าชายก็จะฟื้นขึ้นมาเหมือนเดิมได้…ที่สำคัญ สาวงามนางนั้นก็จะต้องเป็นบุคคลสุดท้ายที่เจ้านายทหารมันเอ่ยชื่อก่อนหมดสติด้วย…ฮ่าๆๆๆ…ข้าบอกได้แค่นี้แหละ”

สิ้นเสียงกังวานของมันตรัย ทุกคนในห้องโถงต่างนิ่งงันกันไป  แสงโสมจ้องมองดูนายทหารผู้น่าสงสารที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น เขาพยายามอย่างเต็มที่แล้วที่จะช่วยปกป้องมิให้อำนาจชั่วร้ายของนางแม่มดทำอันตรายอะไรเธอได้
แล้วเธอล่ะ…จะทำอย่างไรต่อไป
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [22 ก.ค. 13:35:42] 

ในระหว่างที่แสงโสมกำลังคิดหนักอยู่นั่น   จอมพรานซึ่งโผล่มาเห็นมุขนี้พอดีก็เริ่มใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว  รูปลักษณ์ภายนอก คนทั้งหลายเห็นเป็นว่าพรานชมวดคิ้วเหมือนใช้ความคิดหนัก ความจริงเขาก็แค่ทำหน้าไปอย่างนั้นเอง 

"ไชยยันต์ก่อนจะหมดสติ ตะโกนเรียกคนชื่อโอ๊ย  คงต้องคนนี้แน่แท้ที่จะต้องมาจุมพิตเพื่อแก้คำสาบของวาชิกา ว่าแต่ว่าเราจะไปหาคนชื่อโอ๊ยนี่จากไหนกันล่ะครับ  มีใครรู้จักบ้าง"  พรานใหญ่พูดเหมือนเป็นกังวลต่อไชยยันต์มาก แต่เนื้อแท้แล้วมันเป็นการกันท่าล้วน ๆ   นอกจากเขาแล้ว ไม่มีวันเสียล่ะที่ใครจะมาเอากำไรลูกยกของเขาได้

อนุชามองหน้าจอมพรานอย่างรู้ทัน   แต่ไม่เปิดโปงเพราะหมั่นไส้เงื่อนไขการฟื้นของไชยยันต์อยู่เหมือนกัน 

"ผมว่านะ เราควรป่าวประกาศไปให้ถ้วนทั่ว ว่าสาวเจ้าที่ชื่อโอ๊ยนี้อยู่ที่ไหน   คิดว่าคงอยู่ในเมืองนี้แหละ อาจจะเจอกันตอนที่เจ้านี่ออกไปเที่ยวเดินท่อม ๆตอนกลางคืน  ม่ายงั้นเจ้าไชยยันต์ไม่เรียกร้องหาก่อนหมดสติลงไปหรอก"  อนุชาพูดเป็นตุเป็นตะ

แงซายเอียงหน้าคิด ทำมุมกับกล้องพอเท่เหมือนก้องในเรื่องสาวใช้หัวใจชิคาโก แล้วก็สั่งการให้ทหารหาญไปป่าวประกาศหาสาวที่ชื่อโอ๊ยอย่างรวดเร็ว     พร้อมทั้งให้ย้ายศพเอ๊ยร่างของไชยยันต์เข้าไปไว้ห้องหนึ่งในวัง   จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนยังที่ทางของตัว

รพินทร์เข้าไปในห้องได้ก็ล้มตัวลงนอน ไขว่ห้าง  กระดิกเท้าอย่างมีความสุข ด้วยภูมิใจในสติปัญญาและนิสัยหวงก้างของตัวเองอยู่ไม่คลาย...... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [22 ก.ค. 16:51:39] 

อ่อ   จะโดนด่ามั้ยเนี่ย   ถ้าบอกว่า   โอ๊ย เป็นชื่อเล่นของแม่ยกเองค่ะ;p 

จากคุณ : แม่ยกหน้าเก่าของคุณไชยยันต์ - [23 ก.ค. 05:58:24] 

เจอแล้ว ๆ   โอ๊ยอยู่ที่นี่เอง  ทหารรีบพาตัวไปเร้ว...

อิอิ
 

จากคุณ : แงซาย - [23 ก.ค. 07:49:39] 

ระหว่างที่รพินทร์ จอมพรานนอนซ้อมลูกคอในเพลง เกิดเป็นผู้ชายต้องมีใจอดทนอย่างสบายอารมณ์นั้น ก็ได้ยินเสียงจ้อกแจ้กจอแจขึ้นดังมาจากทางท้องพระโรง 

พรานใหญ่ใจทนงแม้ว่าจะยังไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน แต่เขาก็รีบหยิบชุดเดินป่ายี่ห้อ face the north ใหม่เอี่ยมมาสวมใส่ แอ๊คอาร์ตหน้ากระจกเล็กน้อย หวีผมเรียบแปร้ แล้วเดินออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ในท้องพระโรงเขาเห็นคนมากมายทั้งชายหญิงและชิงหญาย รูปพรรณสัณฐานต่าง ๆ กันมาแออัดกันอยู่ในท้องพระโรง แงซายที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ทำหน้าเวียนพระเศียรอย่างยิ่ง 

"เกิดอะไรขึ้น คนพวกนี้มาจากเหรอ"  จอมพรานเอ่ยถามด้วยเสียงอันเข้มลึกจากลำคอ ตาสีสนิมเหล็กของเขามองดูคนเหล่านั้นอย่างสนใจ 

แงซายมองจอมพรานคล้ายกับอยากจะถีบให้สักพลั่กสองพลั่ก แต่ปากก็ตอบว่า "คนพวกนี้มาอ้างตัวว่าชื่อ โอ๊ยน่ะสิ ตั้งแต่เราป่าวประกาศไป ก็ทยอยกันมาอ้างว่าจะเป็นโอ๊ยที่ไชยยันต์ร้องเรียกหา สามารถช่วยชีวิตได้ แต่ละคนกระตือรือล้นมากที่จะมาจุมพิตนายทหาร  แล้วก็มีหลายคนเสนอโปรเจ็คที่ยิ่งกว่าการจุมพิตด้วย โดยเฉพาะคนนั้นน่ะ." แงซายชี้เข้าไปกลางวง  "เขาว่าเขาชื่อตุ้มโอ๊ย...คุ้น ๆหน้าไงพิกลไม่รู้ซิ"

"อือ ผมเห็นเขาใกล้ชิดอยู่กับคุณชายอนุชาพักหนึ่งนะ ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนใจไปหาไชยยันต์.."พรานใหญ่ตอบเรียบ ๆ  สีหน้าบ่งแววจริงจัง  แต่ในใจคำนวณแสควร์รูธบวกกับเมตตริกซ์อย่างรวดเร็ว ในที่สุดแผนการ "ดุจไฟประลัยกัลป์" ก็สำมะเหร็จ คราวนี้ไชยยันต์ที่พลาดท่าแต่งให้ตัวเองหลับไหลไม่ได้สติสมประฤดีต้องเกรียมเป็นไก่ภูเขาไฟแน่แท้  ปัญหาคือใครจะเข้าไปจุมพิตไชยยันต์กันดีล่ะ 

"นั่นซิ ผู้กองใครควรเข้าไปจุ๊บปลุกนายทหารดีอ่ะ"แงซายถามโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่สาวสวยไม่มีสายนางหนึ่งในกลุ่มคนในท้องพระโรงไม่คลาย

รพินทร์สะดุ้งเฮือก "เฮ้ย ฉันคิดอยู่ในใจแกรู้ได้ไง"

"โธ่ผู้กอง ไม่งั้นเราไม่ขับเคี่ยวกันมาจนถึงบัดนี้เหรอครับ  อ้าปากก็เห็นก้นกบแล้ว.."แงซายทำน้ำลายหกสามหยด พยายามส่งซิกให้สาวน้อยนางนั้นเปลี่ยนแผนการช่วยชีวิตไชยยันต์มาเป็นช่วยเขาแทน

"อือ เอางี้ดีกว่า เราจัดให้ทุกคนเข้าจุมพิตไชยยันต์ดีไหมเล่า  แบบว่าเข้าแถวกันเลย แล้วก่อนจุมพิตจ่ายคนละสิบบาท  นี่ก็ได้หลายหมื่นเชียวนะเนี่ย" ในสมองพรานใหญ่คำนวณสูตรลอกการิธึ่มอย่างคล่องแคล่ว...

"เอ แต่ว่ามันจะช้าไปหรือเปล่า เกิดคนที่ใช่อยู่ท้ายแถว นายทหารมิตายไปก่อนเหรอ ถึงฟื้นก็อาจจะปากบวมเจ่อเพราะถูกจุมพิตไปเสียก่อนน่ะสิ..."  แงซายต้องถอนสายตาออกมาจากสาวน้อยนางนั้นอย่างเสียดาย เพราะเมยานีทำท่ายิงธนูมาจากอีกด้านของท้องพระโรง

"เอ งั้นผมว่าเราต้องมาพิจารณาปัญหากันอย่างรอบคอบนิดหนึ่ง  ปัญหาแบ่งเป็นสองประเด็น... พรานใหญ่ใช้เลเซอร์ชี้ไปที่ชาร์ตบนมอนิเตอร์ที่ผนังด้านหนึ่ง 

"ประเด็นแรกคือ ใครควรได้เข้าไปจุมพิต ผมเสนอว่าควรมีการคัดตัวกัน  เพราะผมเห็นด้วยกับท่านว่าเราไม่ควรให้ทุกคนเข้าไปจุมพิต  ผมขอเสนอวิธีการคัดตัวคือ ใครเตะกระสอบทรายได้คล่องแคล่วที่สุด คนนั้นจะได้เข้าไปจุมพิต ที่เป็นเช่นนี้เพราะว่าผมรู้สึกว่าคนที่จะช่วยไชยยันต์ต้องเป็นคนที่มีความคล่องแคล่วว่องไว กำลังกายดี กำลังเป็นเลิศ...

ประการที่สอง ไชยยันต์ไม่ได้สั่งว่าจะต้องจุมพิตแบบไหน เขาอาจจะต้องการแบบเฟรนช์ คิสหรือแบบธรรมดา หรือแบบที่เจ้าชายจุมพิตเจ้าหญิงในนิทาน... 

ในที่นี่เพื่อความชะงัดของการรักษาโรค ผมขอเสนอให้เป็นแบบเฟรนช์ คิสสักประมาณสิบห้านาที..."

"ตามตารางที่ผมนำมาเสนอนี้ จะเห็นกราฟได้อย่างชัดเจนว่าการจุมพิตแบบเฟรนช์คิสโดยคนที่มีกำลังกายแข็งแรงจะทำให้ไชยยันต์มีอัตรารอดชีวิตสูงกว่าแบบอื่น ๆ แม้ว่าจะมีไซด์เอฟเฟ่คอยู่บ้าง ในทางที่อาจจะทำให้มีการติดโรคช่องปากได้ง่ายขึ้น แต่ผมว่าเราควรเสี่ยงครับ...." จอมพรานจบการบรรยายอย่างดื้อ ๆ

แงซายพยักหน้าหงึก ๆหันไปถามความเห็นของคณะพรรค เมยานี อนุชา หนานอิน บุญคำ เกิด เส่ย จัน ส่างปา คะหยิ่น  ดาริน และอื่น ๆต่างพอกันพยักหน้าเห็นด้วยกับความเห็นของพรานใหญ่  ตามประสาพวกไม่เตรียมตัวหาข้อมูลมาประชุม มาคอยยกมืออย่างเดียว... 

ดังนั้นพิธีการสรรหาก็เริ่มขึ้น..........
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [23 ก.ค. 13:01:53] 

ตอนที่กำลังชูมือกันสลอนอยู่นั้น  อนุชาก็เป็นคนแรกที่กวักมือเรียกส่างปาและหนานอินพรานคู่ใจให้ออกไปจากห้อง   ส่วนเกิด จัน เส่ยปล่อยนั่งประดับฉากเอาไว้ตามเดิม
" ส่างปา" อนุชาเริ่มด้วยเสียงเอางานเอาการ " แกเป็นบิ๊กประจำมรกตนคร  หากระสอบทรายซักห้าร้อยคงไม่เหลือบ่ากว่าแรง    อ้อ อย่าลืมบุรุษพยาบาลล่ำๆพอๆกับไมค์ไทสันมาซัก ๑๐ คนนะ"
ส่างปาพยักหน้า
" กระสอบทรายพอจะยืมอธิบดีพลศึกษามาได้นายกลาง   เอ๊ะ แต่บุรุษพยาบาลเอามาแบกกระสอบสิบคนไหวเหรอ กระสอบตั้งห้าร้อยใบ"
"เปล่าๆ   ฉันขอพวกนั้นมาช่วยกันจับตัวไชยยันต์เอาไว้" อนุชาชี้แจงอย่างผู้รู้อาการป่วยทะลุปรุโปร่ง " เพราะฉันสังหรณ์ว่าไชยยันต์ถูกนางสาวโอ๊ย ๕ คนที่ชนะเตะกระสอบรอบสุดท้ายไปจุมพิต แค่ไม่เกินสามคนผีก็จะเฮี้ยนให้ดิ้นสะบัดผึงผาง   จุ๊บไม่ถนัด    ต้องจับเอาไว้"
หนานอินเคี้ยวกัญชาอย่างใช้ความคิด
" เอ  ถ้าสะบัดยังงั้นแล้วยังไม่ฟื้นอีกเหรอนายชด    ทำไมอาการมันแปลกๆ"
" เออ    จะมีอาการดิ้นแต่ไม่ฟื้นเป็นปกติเหมือนเดิม   ดีไม่ดีอาจจะร้องเรียกนางสาวโอ๊ยออกมาอีกหลายสิบครั้ง  เออจริงดิ   เราควรเอาผ้ามาผูกปากด้วย ส่างปา อย่าให้เรียกอีก เพราะแม่โอ๊ยมากันหมดอาณาจักรแล้ว  มากกว่านี้จะต้องไปตามลูกน้องสาวๆของวายาที่ภูเขานิลกาญจน์มาก็ยุ่งกันใหญ่"
ด้วยความเชื่อมั่นในความรอบรู้ของอนุชา ประกอบกับความซื่อบื่อประจำตัวทำให้ส่างปาขมีขมันไปจัดหาอุปกรณ์และแรงงานมาให้ครบในเวลาไม่กี่นาที
มีแต่หนานอินที่เคี้ยวหยับๆ มองนายชดอย่างสงสัยแต่ไม่กล้าพูด

ขบวนการรักษาอาการเริ่มขึ้นแล้ว
ผัวะ...ผัวะ...พลั่ก...พลั่ก...
กระสอบทราบห้าร้อยใบถูกเตะถีบไปมาโดยผู้สมัครสาวงามห้าร้อยคน   คนไหนอ่อนแรงเตะทีเดียวเป็นลมลงไปกองก็จะถูกทหารยามหิ้วปีกออกไปทีละคน
จนในที่สุด  เหลือรอบสุดท้ายเพียง ๕ คน
แต่ละคน  อนุชาเห็นแล้วดีดนิ้วด้วยความสมหวังว่าจะช่วยเพื่อนเขาได้แน่นอน   เพราะหล่อนทุกคนเมื่อมาสัมภาษณ์ประวัติต่อหน้าจักราช   ล้วนเป็นคนใจดีรักเด็ก  รักวัฒนธรรมมรกตนคร   และผ่านอาชีพมวยหญิง เพาะกายหญิง มาแล้วทุกคน   บางคนถูกส่งชิงโอลิมปิคมรกตนครมาแล้ว
ทุกคนถูกสั่งให้เรียงแถวเข้าไปจุมพิต(มรณะ) ไชยยันต์ทีละคน
ด้วยคำสั่งของอนุชา  ไชยยันต์ถูกตรึงกระดิกกระเดี้ยไม่ได้  พลาสเตอร์อย่างดีปิดปากไว้แน่น  เหลือแต่ตาเหลือกลานไปมาแต่ไม่ยอมฟื้น
ดารินขยับจะไปตรวจอาการเพื่อนชายเพราะเห็นตากระพริบปริบๆ แต่อนุชาห้ามไว้
" อย่า น้อย  ผิดคำสาปเดี๋ยวไชยยันต์ตายเปล่าๆ"
ดารินก็เลยถอยไปด้วยความกลัวเพื่อนชายจะตาย    เปิดโอกาสให้นางสาวโอ๊ยแต่ละคนเริ่มปฏิบัติการจุมพิตเฟรนช์คิส

(เสียงต่างๆที่เกิดจากนั้น  โปรดวาดภาพ นึกซาวน์เอฟเฟ็คเอาเอง   เพื่อลดเรทอาร์ลงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้คร้าบ)

ไชยยันต์ทนต่อไปไม่ไหวเมื่อถึงคนที่สาม     เขางับพลาสเตอร์ปิดปากกลืนลงคอไปจนได้ 
"จ๊ากกกกก...."เสียงอดีตนายทหารปืนใหญ่ได้ยินไปทั่วมรกตนคร
ดารินหน้าซีดเผือด  ก้าวเข้ามาจับแขกพี่ชายเขย่าๆ
" ตายละพี่กลาง....ไชยยันต์เค้าร้องหานางสาวจ๊ากหรอกเหรอคะเนี่ย  งั้นเราก็ผิดหมดดิ"
อนุชาตบมือบนหน้าผากอย่างเพิ่งนึกออก
" เออจริง   เราไม่น่าเชื่อรพินทร์เลย   จอมพรานของเธอมันดันฟังผิดเป็นโอ๊ยนะน้อย     เราต้องมาเริ่มใหม่ที่นางสาวจ๊ากซะแล้ว...ว้า   ในเมืองนี้มีนางสาวจ๊ากกี่ร้อยคนเนี่ย"
ด้วยความห่วงใยเพื่อนว่าจะไม่เป็นขี้เถ้า   อนุชาก็รีบบอกจักราชเร็วปรื๋อ
" แงซาย   ฉันขอตัวไปป่าวประกาศหาตัวนางสาวจ๊ากซัก ๒ อาทิตย์นะ  ระหว่างนี้ขอให้เอาตัวไชยยันต์นอนนิ่งๆไว้ยังงี้อย่าให้ขยับเป็นอันขาด      ไม่งั้นตายแน่  มาเถอะคุณแสงโสม"
แสงโสมทำหน้าตื่น
"ไปไหนคะคุณชายกลางขา"
" อ้าว ก็ไปช่วยผมหานางสาวจ๊ากงัยครับ    ไปกันสองคนก็พอครับให้คนอื่นรอระวังอาการอยู่ทางนี้   เร็วเถอะครับ ไปฮันนีมูน..เอ๊ย..ไปรักษาไชยยันต์กันเร็วเข้า"
แสงโสมยอมทำตามโดยดี  เดินตามอนุชาออกไปจากห้อง 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [23 ก.ค. 22:55:10] 

จอมพรานมองอนุชาจูงมือแสงโสมออกไปอย่างเข่นเขี้ยว  หนอยแน่ะ หายไปตั้งนานพอมาดันมาหยิบชิ้นปลามันเชียวหรือ......พอเขาขยับตัวจะตามดารินก็ดึงหูข้างซ้ายไว้ 

"จะไปไหน ฮึ พรานใหญ่" ดารินขบเขี้ยวเคี้ยวฟันถาม 

"ก้อจะเดินออกไปช่วยตามนางสาวจ๊ากไงเล่า เพื่อนคุณหญิงจะได้ฟื้นเร็ว ๆน่ะ"  รพินทร์พูดเสียงอ่อย 

"ไม่ต้องหรอก หมูเขาจะหามเอาคานเข้าไปสอดอยู่ได้" ดารินดุเสียงเข้ม

"หมูไหนเหรอ ใครหามหมู... " รพินทร์ทำซื่อ คุณหญิงหมั่นไส้เลยกระชากมือที่ดึงหูอยู่  "โอ๊ย....เค้าเจ็บนะตัวเอง..."  รพินทร์คลำหูป้อยแล้วก็วิ่งตื๋อออกไปนอกห้องเอาดื้อ ๆ

แงซายมองภาพนั้นอย่างขำ ๆ เดินตามออกไปเห็นรพินทร์หันรีหันขวางอยู่ข้างนอก ก็ไปตบหลังแล้วบอกว่า  "ผมตลกผู้กองฟ่ะ อยู่กับคุณหญิงยังกับลูกแมว คุณหญิงวาดมือก็หลบวูบวาบ ไม่นึกเลยว่าจะเห็นพรานใหญ่จอมทรนงมาเป็นอย่างนี้ไปได้..."

รพินทร์ตาขวาง "หนอยแน่ เวลาเมยานีเฉียดมาใกล้ๆ แกก็มีสภาพไม่ต่างจากฉันหรอกว้า อย่ามาโม้ดีกว่า ท่านจักราช..." 

"แหะแหะ เอาเป็นว่าผมถอนคำพูดก็ได้ ธ่อ ล้อเล่นแค่เนี้ยทำมะโห เออแต่ว่าผมว่านายทหารน่าจะฟื้นได้แล้วนาเห็นดิ้นขลุกขลักตอนจุมพิต แต่ทำไมยังไม่ฟื้นอีกนะ..แล้วเราจะไปหานางสาวจ๊ากได้ที่ไหนล่ะเนี่ย."  แงซายยิ้มกว้างยียวน มองตาพรานใหญ่อย่างรู้ทันและพร้อมให้ความร่วมมือในการทำไชยยันต์ให้เป็นไก่ย่างห้าดาว

"อือม์  เราคงต้องใช้วิธีการเดิมต่อไป...ประกาศหานางสาวจ๊ากต่อไป ถ้ามีคนมาสมัครมากเราควรหาผู้ชนะสักยี่สิบเพื่อรับประกันว่าจะได้ตัวจริงอ่ะ...แต่คงต้องให้คนเฝ้าไชยยันต์ มัดไว้ให้แน่นหนา เพราะว่ายายแม่มดที่สิงอยู่อาจจะบังคับให้ร่างหนีไปก่อน..." รพินทร์พูดอย่างคล่องแคล่ว 

แงซายรับคำแล้วสั่งให้ราชมัลร่างยักษ์สิบสองคน จับไชยยันต์มัดตราสังข์ เอ๊ย มัดรอบตัว แล้วก็เฝ้าไว้ทั้งวันและคืน  และก็ให้เหล่ามหาดเล็กไปป่าวประกาศหานางสาวจ๊ากต่อไป......
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [24 ก.ค. 00:26:47] 

...
พลับพลึงเห็นกรรมวิธีในการรักษาไชยยันต์แล้วก็ไม่อาจทนดูต่อไปไม่ได้ ด้วยกลัวว่าจะขำกลิ้งลงไป
จนก่อให้เกิดความเข้าใจผิดว่าเป็นอะไรไปอีกคนนึง  จึงต้องหลบออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ภายนอก
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง จ๊ากกก แว่วมาขณะที่กำลังลังเลว่าจะเข้าไปดูอาการไชยยันต์ดีหรือไม่นั้น
สายตาก็เหลือบ ไปเห็นอนุชาพาแสงโสมออกมาภายนอก จึงปรี่เข้าไปถามอาการของไชยยันต์ทันที 

"น้าแสงโสมคะ ลุงไชยยันต์เป็นอย่างไรบ้างคะ ฟื้นแล้วหรือ แสดงว่าพบนางสาวโอ๊ยตัวจริงแล้วใช่ไหมคะ"

"แหม ถามมาเป็นชุดเลย คงสมน้ำหน้ามาก เอ๊ยไม่ใช่เป็นห่วงมากซินะจ๊ะ ยังจ๊ะยังไม่หาย
จริง ๆ แล้ว คนที่คุณไชยยันต์เอ่ยชื่อเป็นคนสุดท้ายคือนางสาวจ๊ากต่างหากล่ะ คุณชายกลาง
ก็เลยชวนน้ามาเพื่อช่วยกันค้นนางสาวจ๊ากกันน่ะจ๊ะ พลับพลึงไปช่วยกันค้นหาหน่อยซิจ๊ะ"

"ไปซิคะ ไปค่ะลุงอนุชา น้าแสงโสม พลับพลึงช่วยด้วยคน" ได้ฟังดังนั้น พลับพลึงก็รีบอาสาโดยมิรอช้า
แต่เมื่อหันไปมองหน้าอนุชาเข้า ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวที่เห็นหน้าตาถ:-)ทึง ตาเขียวปั๊ดพอ ๆ กะสีพื้นใบตอง
ท่าทางอยากจะกินเลือดกินเนื้อพลับพลึงเต็มแก่ พลับพลึงรีบดึงแสงโสมมาเป็นโล่ทันควัน โผล่แต่เพียงหน้าไปถามอนุชาว่า

"ว้าย ลุงอนุชา เป็นอะไรไปน่ะ หรือว่าาา...ป้ามดวาชิกาจะเข้าสิงอีกคนซะแล้ว"
พูดพลางรีบลากแสงโสมให้ห่างจากอนุชามาไกล ๆ แสงโสมหันไปมองหน้าอนุชาด้วยสีหน้างุนงง

"อะไรจ๊ะหนูพลับพลึง ท่านมดวาชิกาเข้าสิงคุณชายกลางหรือจ๊ะ"

อนุชาได้ยินเสียงที่แม้ยังไม่เกิน 80 เดซิเบลแต่ก็ใกล้เคียง ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแทบไม่ทัน
เมื่อแสงโสมหันมาจึงเห็นเพียงสีหน้าหล่อเหลาปกติของอนุชาเท่านั้น

"ล้อเล่นอะไรอย่างนี้น่ะ หนูพลับพลึงช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้ ไม่น่าล้อเล่นอย่างนี้กันเลยนะ"
อนุชาขมวดคิ้วนิ้วหน้าดุพลับพลึง จนรอยยับย่นที่อิสซี่ออนที่ฉีดปกปิดไว้เปิดเผยให้เห็นประปราย

"ก็เมื่อกี้หน้าลุง...."
พลับพลึงพูดยังไม่ทันจบอนุชาก็ขัดขึ้น

"ไปกันเถอะครับคุณแสง รีบไปหานางสาวจ๊ากกันดีกว่า  จะได้ช่วยไชยยันต์ให้ฟื้นเร็ว ๆ 
อย่ามัวแต่ฟังเด็กไม่รู้กาละเทศะพูดอะไรเพ้อเจ้อดีกว่าครับ "
ว่าแล้วก็เดินนำหน้าสองสาวไป แสงโสมหันมามองหน้าพลับพลึงเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร
พลับพลึงกระซิบเล่าถึงอาการของอนุชาที่ได้เห็นให้แสงโสมฟัง

"หลานพลับพลึงแน่ใจหรือจ๊ะว่าตาไม่ฝาดน่ะ  ระแวงมากไปหรือเปล่าจ๊ะ"

"พลับพลึงรับรองค่ะ ว่าตาไม่ฝาดแน่ ๆ ก็ตาเขียวอื๋อออกอย่างนั้นน่ะ"

"ดูไปก่อนดีกว่าจ๊ะ จะจริงหรือไม่ ถ้าไม่มีอาการปรากฎออกมาชัดเจนล่ะก็ เราคงทำอะไรไม่ได้หรอกจ๊ะ
นอกจากจะระมัดระวังตัวไว้เท่านั้น"

แล้วก็จูงมือพลับพลึงเดินตามอนุชาที่เดินนำหน้าไปไม่ห่างนัก  ระหว่างนั้นก็แว่วเสียงไชยยันต์
แผดร้อง จ๊าก จ๊าก มาให้ได้ยินเป็นระยะ... 
 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [24 ก.ค. 12:39:14] 

อนุชาพยายามเดินช้าลงเพื่อลดระดับให้อยู่ชิดกับแสงโสม   แม้ว่ามีพลับพลึงจูงมือเธออยู่ข้างซ้ายก็ไม่เป็นไร  อีกข้างหนึ่งยังว่าง เขาก็เลยแทรกเข้าเลนขวา ตีคู่ไปด้วย
" น่าสงสารไชยยันต์นะครับ    ถึงเวลาลำบากเข้าจริงๆเมียสามลูกหนึ่งช่วยอะไรไม่ได้เลย" เขาเอ่ยด้วยเสียงเวทนา
แสงโสมขมวดคิ้ว  ยกนิ้วขึ้นนับไปมา แล้วมองอนุชาอย่างสงสัย
"คุณชายกลางขา  แสงสงสัยคุณชายจะตกเลขบวกตั้งแต่อนุบาลนะคะ   คุณไชยยันต์เค้ามีเมียแค่มาเรีย ฮอฟมันน์  กับลูกชื่อไพรวัลย์ อนันตรัยที่คุณพนมเทียนเขียนไว้ไม่ใช่เหรอคะ   เท่าที่เราเอามาละเลงกันในนี้ก้อไม่ได้เพิ่มใครให้อีกนี่" 
" อ๋อ เปล่าครับเราไม่ได้เพิ่มใคร    แต่ภาคสองกับสาม  ไชยยันต์ไปฟันอิสเบลกับคริสติน่าเข้าอีกในมรกตนครครับ   เพียงแต่ไม่กระโตกกระตากให้พรรคพวกรู้"
" แล้วลุงอนุชารู้ได้งัยคะ" พลับพลึงถามอย่างไร้เดียงสา
" โถ  ความลับมันไม่มีในโลกนี่หนู" อนุชาชี้แจง " เพราะใครๆก็รู้สะเป๊กของไชยยันต์ครับ   เขาเห็นผู้หญิงสวยๆ   ผจญภัยในป่าเก่งๆ ยิ่งเป็นแม่ม่ายหรือกระดังงาลนไฟมาก่อนละก็อดใจไม่อยู่ทุกรายละครับ   แต่อิสเบลกับคริสติน่าตกไปเพราะไม่มีมรดกอย่างที่เขาชอบ  คุณคงไม่ทราบว่าสเตเกลสามีคนแรกของมาเรีย รวยมาก  พอแกถูกสางเขียวฆ่าตาย  มรดกตั้งพันๆล้านดอลล่าร์ก็ตกเป็นของเมียหมด    แต่ตอนนี้มาเรียขอหย่ากับไชยยันต์แล้วทะเลเรียกพี่   ไม่แบ่งเงินให้ซักแดงเดียว   ผมก้อนึกไม่ออกเหมือนกันว่าเขาจะเอาเงินที่ไหนมาใช้  เข้าป่ามาหลายครั้งเงินทองหมดตัว"
" เหรอคะ?" แสงโสมอุทานแล้วเงียบไป
" นั่นดิครับ   ถ้าคุณแสงรู้จักแม่ม่ายทรงเครื่องที่ไหนสวยๆ  ชอบผจญภัยหาสมบัติก็ช่วยแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนผมหน่อย  กำลังอดอยากเชียวครับ  สงสาร"
แสงโสมกลืนน้ำลาย   พลับพลึงตอบอย่างไม่รู้เรื่อง
" เอ๊   น้าแสงโสมก้อ.."
แสงโสมรีบตะครุบปิดปากหลานสาวไว้แล้วพูดเร็วปรื๋อ
" นึกไม่ออกเลยค่ะว่ามีใคร   มีเมยานีก็เป็นควีนของแงซายไปซะแล้ว เราอย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลยนะคะ   แสงเกิดความรู้สึกเข็ดขยาดยังไงไม่รู้...เราตามหานางสาวจ๊ากกันให้เจอเถอะค่ะ"

แล้วขบวนการไล่ล่าตามหานางสาวจ๊ากก็รุดหน้าไปอย่างไม่หยุดยั้ง

ด้วยความสามารถของอนุชา  เขาก็หานางสาวจ๊ากชาวบ้านมรกตนครมาได้ ๒๐ คนตามที่แงซายว่าไว้
ที่เขาพอใจมากคือ เกือบทุกคนล้วนเป็นนักยกน้ำหนักหญิงมาก่อน   คนไหนไม่เคยเป็นก็มีอาชีพแข็งแรงไม่แพ้กัน  เช่น แบกกระสอบข้าว  พอถูไถเข้ากลุ่มได้

แล้วเขาก็พาสาวๆทั้งหมดเข้ามาในวัง เพื่อปฏิบัติการ Operation French Kiss ให้เพื่อนเขาพ้นคำสาปเจ้าชายนิทรา

ไชยยันต์นอนตาเหลือกลานเมื่อเห็นนางสาวจ๊ากทั้งยี่สิบ   จะร้องก็ร้องไม่ออกเพราะราชมัลเอาผ้าขนหนูยัดปากไว้แน่น  ได้แต่ทำเสียงในลำคอ เมื่อพวกหล่อนย่างสามขุมเข้าไปหา
"อ๊อก...อ๊อก..."
ดารินกระชากแขนพี่ชาย  แล้วยกมือห้ามสาวๆไว้
" ได้ยินไหมพี่กลาง  หยุดก่อนค่ะ ผิดคนอีกแล้ว  เห็นมั้ยว่าคนที่จะช่วยไชยยันต์ได้คืออ๊อก" 
" อ๊อกคนไหนกันอีกล่ะวะ?" จักราชอุทานออกมาอย่างหัวเสีย 
รพินทร์กวาดสายตามองทหารยามแต่ละคน   ล้วนแต่หุ่นไม่แพ้ราชมัล  ทุกคนก็มองกันล่อกแล่ก
" สงสัยจะการ์ดประจำวังของแกละแงซาย     ไม่คนใดก็คนหนึ่ง  เรียกให้ก้าวออกมาซิว่าใครชื่อนายอ๊อกที่ไชยยันต์ละเมอเพ้อหา"
ขาดคำ ทหารยามก็ตบเท้าพรึ่บออกมาพร้อมกัน  แล้วชูมือขวาราวกับนัด
"คืองี้ครับผู้กอง" แงซายบอกเพลียๆเมื่อเห็นเข้า " อ๊อกเป็นชื่อฮิทมากของเด็กชายมรกตนคร    ใครมีลูกชายคนแรกก็นิยมชื่อน้องอ๊อก...ผมเกรงว่าถ้าให้มาจุมพิตจนครบคน   นายทหารคงไม่รอดแน่ครับ"
"แล้วใจคอแกจะปล่อยให้ไชยยันต์เป็นเจ้าชายนิทรา หรือจะฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยไม่รอดทีหลัง  หา?" อนุชาย้อนถามเสียงเข้ม
แงซายส่ายหน้าอย่างอัดอั้นตันใจ
"คุณชายกลางปิดทางซะยังงี้ผมก็ไม่มีทางอื่น    ผมจะยอมให้นายทหารนิทราตลอดกาลก็ไม่ไหว  โอเคครับ...ลงมือโอเปอเรชั่นอ๊อกได้เลย" 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [24 ก.ค. 14:19:07] 

ทำไมส่งไม่เข้าฟะ สองหนแล้วนาวันนี้  สงสัยจะxxxเกินกว่าเครื่องจะรับได้ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [24 ก.ค. 19:18:16] 

ก่อนที่จะเกรียมไปยิ่งกว่านี้ ดวงจิตของไชยยันต์ อนันตรัยรีบล่องลอยออกมาปรากฏขึ้นเป็นร่างโปร่งแสงยืนอยู่ภายในห้องหันไปมองร่างของตัวเองที่ถูกมัดนอนอยู่บนเตียงอย่างน่าเวทนา  แต่เขาก็เข้าใจว่าเหตุที่พรรคพวกที่รักทั้งหลายสามัคคีกันยำเขาถึงขนาดนี้ก็เพราะความเป็นห่วง อยากให้เขาฟื้นขึ้นมาโดยปลอดภัยนั่นเอง  แต่รู้สึกว่าโอเปอเรชั่นอ๊อกนี่มันออกจะเกินไปหน่อย
ทหารยามร่างยักษ์หลายคนตบเท้าเรียงเดี่ยวเดินตรงกันไปที่เตียงนอนไชยยันต์  ซึ่งบัดนี้ร่างของนายทหารนอนนิ่งไปแล้วเพราะดวงจิตออกมายืนพินิจพิจารณาเหตุการณ์อยู่เบื้องนอก

“Chip แล้ว ถ้าปล่อยให้โอเปอเรชั่นอ๊อกสำเร็จ มีหวังฉันไม่อยากกลับเข้าร่างเป็นแน่”  ดวงจิตไชยยันต์คิดในใจ

แล้วสิ่งที่อยากจะอ๊อกออกมาก็เริ่มขึ้น  หนุ่มอ๊อกคนแรกก้มลงทำท่าจะจุมพิตนายทหาร
ดวงจิตไชยยันต์หันขวับไปมองพลับพลึงซึ่งยืนอยู่ด้านหลังอนุชา  รวดเร็วเท่าความคิด อีกทั้งเขาสามารถเคลื่อนย้ายกายทิพย์ไปได้อย่างรวดเร็วเป็นที่สุดในภาวะเช่นนี้ ไชยยันต์ปราดเข้าไปส่งเสียงจี๊ดๆข้างหูพลับพลึง แม่สาวน้อยสะดุ้งเฮือกนึกว่าหนูที่ไหนอยู่ข้างหลังก็ตกใจกระโดดไปเต็มแรงปะทะร่างอนุชากระเด็นทันที  คุณชายกลางร้องเอิ๊บ เซถลาเข้าไปที่เตียงไชยยันต์
แงซายหันมาเห็นอนุชาพุ่งเข้ามาก็ตกใจคิดว่าจะเข้ามาลอบทำร้ายนายทหาร  เจ้าอดีตกะเหรี่ยงลูกหาบประจำคณะจึงรีบยกเท้าขึ้นขวางตามสัญชาตญาณ แต่ช้าไปนิดจึงเท่ากับไปขัดขาอนุชาซึ่งกำลังก้าวล้ำเลยไปแล้ว  อนุชาจึงกลายเป็นพุ่งหลาวเข้าไปหาหนุ่มอ๊อกที่กำลังจะก้มลงจุมพิตไชยยันต์พอดี  ภาพสุดท้ายที่หนุ่มอ๊อกเห็นคือริมฝีปากไชยยันต์แล้วอยู่ดีๆก็มีริมฝีปากคุณชายกลางยื่นเข้ามาแทน
เสียงดังจ๊วบสนั่นลั่นไปถึงท้องพระโรง  บรรดาเหล่าเสนาอำมาตย์ที่กำลังนั่งรอว่าราชการอยู่ที่ท้องพระโรงโน่นต่างสะดุ้งหันมามองหน้ากันอย่างตื่นๆเพราะไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นที่ห้องไชยยันต์

หนุ่มอ๊อกคนนั้นพยายามผลักอนุชาออกอยู่นานกว่าจะหลุด พอหลุดไปได้ก็รีบวิ่งไปเกาะแขนจักราชแน่น สีหน้าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด อ๊อกคนอื่นๆจึงพากันแตกตื่นวิ่งหนีกันอลหม่านเพราะเข้าใจว่ารูปเกมเปลี่ยนต้องมาจุมพิตอนุชาแทน  เสียงจักราชร้องสั่งให้บรรดาทหารยามอยู่ในความสงบ แต่ยิ่งกว่าภาวะสงครามเมื่อหนุ่มอ๊อกทั้งหลายเปิดอ้าวออกไปจากห้องกันเสียสิ้น

คณะพรรคส่งเสียงพูดกันจ้อกแจ้กจอแจ ต่างส่ายหัวดิกช่วยกันลากตัวอนุชาออกห่างจากเตียงไชยยันต์เพื่อความปลอดภัย  ดวงจิตไชยยันต์ถอนหายใจโล่งอก ในตอนนี้เขายังคงฟื้นไม่ได้ก็เพราะยังไม่สามารถแก้คำสาปของนางแม่มดวาชิกาได้ตามคำบอกแม้ว่าวิญญาณนางแม่มดจะหนีเตลิดเปิดเปิงไปนานแล้ว  และที่สำคัญตอนนี้บุคคลที่จะช่วยให้เขาฟื้นได้กลับถูกแกล้งมองข้ามไปอย่างน่าเสียดายชะมัด

ดวงจิตนายทหารคิดพลางหันไปมองยังแสงโสมซึ่งยังคงยืนซึมนิ่งไม่ค่อยพูดค่อยจากับใคร…หรืออาจจะเป็นไปได้ว่าเธอรู้สึกเสียใจ เศร้าสร้อย ท้อแท้ และเป็นห่วงเขาอย่างที่สุดกระมัง  แต่เธอเป็นคนเก็บความรู้สึก ไฉนเลยจะแสดงออกมาให้พวกพ้องได้รับรู้  มองไปก็ดูคล้ายกับว่านัยน์ตาของเธอจะมีน้ำตาคลออยู่  เธอคงเสียใจที่เขายังไม่ฟื้น
ดวงจิตไชยยันต์เดินเข้าไปหาแสงโสม ไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

เธอมองผ่านเขาไปด้านหลังเหมือนไม่รับรู้ว่ามีเขาอยู่ตรงนั้น  พลับพลึงซึ่งยืนอยู่ข้างๆได้หันมาดูแสงโสมแล้วอุทาน
“ว้าย…น้าแสงโสมเป็นอะไรไปคะร้องไห้ทำไม”
แสงโสมหันมาทางสาวน้อยร้อยชั่ง
“แมลงมันเข้าตาน้าอ่ะจ้ะหนูพลับพลึง หนูช่วยเขี่ยออกให้น้าทีซีจ๊ะ เนี่ยยืนน้ำตาไหลมาตั้งนานแล้ว”

พลับพลึงช่วยใช้ปลายผ้าเช็ดหน้าเขี่ยแมลงเล็กๆที่ขอบตาน้าสาวออก
ไชยยันต์รู้ว่าเขาเข้าใจผิดก็ถอนใจเฮือกจนแสงโสมถึงกับสะดุ้ง น่าประหลาดที่เธอได้ยินอยู่คนเดียว คงเป็นเพราะความรู้สึกที่ไชยยันต์ส่งถึงเธอโดยตรง
“เอ๊ะ…หนูพลับพลึงถอนใจทำไมเหรอจ๊ะ”
พลับพลึงหันมาทางน้าสาวอย่างงงๆ   “เปล่านี่คะน้าแสงโสม…พลับพลึงก็ยืนอยู่เฉยๆนะ ยังไม่ได้ถอนใจอะไรเลยสักนิด จริงๆนะ”
สาวน้อยจีบปากจีบคอพูด  แต่แล้วก็สังเกตเห็นแววแห่งความไม่สบายใจของแสงโสม
“น้าแสงโสมเป็นอะไรไปรึเปล่าคะ  หรือว่าเรื่องลุงไชยยันต์…เท่าที่พลับพลึงสังเกต ดูท่าทางน้าแสงโสมจะกังวลเกี่ยวกับลุงไชยยันต์มากกว่าคนอื่นๆอีก…เอ…หรือว่า…”
แสงโสมหันมาทางหลานสาว
“พลับพลึงจ๊ะ…คุณไชยยันต์น่ะเค้ามีลูกมีเมียแล้ว แล้วก้อยังมาทำตัวเจ้าชู้ชอบแม่ม่ายรวยๆ…น้ามาคิดๆดูแล้ว…น้าเกลียดคนอย่างนี้ที่สุด…เพราะฉะนั้นอย่าพูดอย่างนั้นให้น้าได้ยินอีกรู้มั้ย”

ไชยยันต์แทบผงะไปกับสิ่งที่ได้ยิน นั่นเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของเธอกระมัง
อดีตนายทหารปืนใหญ่ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก็ก้าวห่างจากเธอออกมาช้าๆ  เขาเดินมาหยุดยืนที่หน้าต่าง มองออกไปยังอุทยานเบื้องนอก ในใจคิดคำนึงถึงโชคชะตาและวาสนาที่ต่ำต้อยของตนเอง
หรือว่าเขาจะไม่กลับไปเข้าร่างอีก ปล่อยให้ดวงจิตหรือวิญญาณล่องลอยไปตามยถากรรมจวบจนหมดวาระ

ไม่ได้…ไชยยันต์ปฏิเสธความคิดตัวเอง  เขาต้องไม่ยอมแพ้…สักวัน…อาจจะมีซักวัน…

บทเพลงของมอสจบลงก็ปรากฏแสงสีทองแวววาว  ร่างเปล่งรัศมีสีทองอร่ามร่างหนึ่งปรากฏขึ้นท่ามกลางแมกไม้มืดครึ้มเบื้องนอก  มหาฤาษีโกณทัญญะ   ดวงจิตไชยยันต์เบิกตาโพลง รีบก้าวทะลุกำแพงออกไปข้างนอก นั่งคุกเข่าพนมมือ
“นมัสการขอรับ พระคุณเจ้า”
“ไชยยันต์…เจ้าอย่าเพิ่งเสียอกเสียใจไปเลย ความหวังยังมีอยู่”
“กระผมยังจะมีความหวังอะไรอยู่อีกหรือขอรับพระคุณเจ้า”
“มีสิ…เราขอบอกว่าเจ้าไม่ต้องเสียใจไปหรอก ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีตัวมารมาผจญทำให้แสงโสมกับเจ้าไม่เข้าใจกันไปบ้างก็ตาม เหตุการณ์ที่เจ้าเห็นและเป็นไปอยู่ในขณะนี้นั้นมันจะคงอยู่ไม่นาน…เพราะอย่างไรก็ตาม  แสงโสมกับเจ้านั้นก็เคยอุปถัมภ์กันมาแต่ชาติปางก่อน…ชาติก่อนเจ้าทั้งสองนั้นเคยปลูกต้นไม้ร่วมต้น  สองเจ้านั้นเคยใส่บาตรร่วมขัน…เพราะฉะนั้นชาตินี้เจ้าทั้งสองจึงยังคงจะเป็นคู่กันต่อไป จงจำคำของเราไว้”

ไชยยันต์นัยน์ตาเบิกอย่างปลื้มปิติ
“ขอบคุณพระคุณเจ้ามากๆขอรับที่ช่วยบอกให้อุ่นใจไว้ก่อน…กระผมนึกว่าชาตินี้จะหมดวาสนาเสียแล้ว”
“โอเค…เรามาเตือนสติเจ้าเพียงแค่นี้แหละ…อ้อ…แต่อย่าลืมว่า เวรย่อมระงับด้วยการจองเวรพอสมควรนะ…เราไปละ”

ไชยยันต์ก้มลงกราบ แล้วร่างของมหาฤาษีโกณทัญญะก็อันตรธานหายไปกับอากาศ
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [25 ก.ค. 00:28:02]

จ๊ากกกก...เข้ามาอ่าน หาอ่านทั้งหมดได้ที่ไหน 

จากคุณ : วรมันต์ - [25 ก.ค. 08:00:39] 

ไปไล่ดูด้านบนนะคะ มี Link ไปยังตอนก่อนหน้า ซึ่งมีลายแทง
บอกถึงสถานที่เก็บตอนเก่า ๆ สมัยดึกดำบรรพ์ไว้ทั้งหมด

หากสนใจเข้าร่วมเล่นด้วย  ก็ยินดีต้อนรับค่า...:-) 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [25 ก.ค. 08:15:30] 

....
"ค่ะ ไม่พูดถึงลุงไชยยันต์แล้วค่ะ แต่น้าแสงโสมคะ ประเภทโสดแบบมีเบื้องหน้าเบื้องหลัง มีข่าวไม่ค่อยดีแว่ว
เข้ามาบ่อย ๆ  พลับพลึงว่าไม่ค่อยจะน่าไว้ใจเหมือนกัน น้าแสงระวังตัวไว้หน่อยนะคะ"
"จ้า น้าระวังอยู่แล้วล่ะจ๊ะ แต่เมื่อกี้พลับพลึงไม่ได้ถอนใจจริง ๆหรือจ๊ะ แต่น้าได้ยินเสียงคนถอนใจ จริง ๆ นะจ๊ะ"
"หรือว่า..."
"หรือว่า อะไรจ๊ะหนูพลับพลึง"
เสียงรพินทร์ ทักขึ้นมา ด้านข้างก็เป็นดารินตามมาประกบไม่ห่าง ด้านหลังเป็นจักราช และอนุชาเดินมาคู่กัน

"ลุงอนุชาเป็นอย่างไรบ้างคะ เห็นร้อง ว้าก ว้าก ซะเสียงดังเชียว"
อนุชาหน้าหงิก ดารินหัวเราะกิ๊ก รพินทร์ ไพรวัลย์และจักราช ได้แต่แอบหันไปยิ้มในทิศทางที่อนุชาไม่เห็น
พลับพลึงขยับให้จักราชซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ มานั่งด้วยกัน อนุชาหันรีหันขวาง หาที่นั่งขณะที่กำลังจะทรุดตัวลงนั่งใกล้ ๆ
แสงโสม แต่ดารินไปนั่งซะก่อน เพื่อกันรพินทร์ไปด้วย ทำให้ต้องหาที่นั่งใหม่  สุดท้ายก็ได้ที่นั่งใกล้ ๆ กันบริเวณนั้น 

"กำลังคุยอะไรกันอยู่หรือคะ สองน้าหลาน"

"คืออย่างนี้ค่ะ ป้าหญิงดาริน  พลับพลึงสงสัยว่าจิตของลุงไชยยันต์ จะออกมาจากร่างซะแล้วค่ะ"

"อะไรนะ..." ทั้งหมดประสานเสียงโดยพร้อมเพรียงกัน ราวกับนักดนตรีประสานเสียง

"อะไรทำให้หนูนึกอย่างนั้นล่ะจ๊ะ หนูพลับพลึง" รพินทร์ ถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ส่วนสายตาก็แอบมองไปที่แสงโสม
เป็นระยะ ๆ เมื่อดารินเผลอ ส่วนอนุชานั้นนั่งมองแสงโสมไม่วางตา 

"คือสาเหตุที่พลับพลึงกระโดดจนไปปะทะกับลุงอนุชา จนลุงอนุชาไปจุมพิตกับหนุ่มอ็อกแทนลุงไชยยันต์น่ะ
เพราะพลับพลึงตกใจเสียงหนู ค่ะ"

"หนู!!!!" ทั้งหมดร้องออกมาราวกับนักร้องประสานเสียงอีกครั้ง

"หนูพลับพลึง หนูที่ไหนจะมาเพ่นพ่านในวังได้ล่ะจ๊ะ ใช่ไหมแงซาย"
จักราชยังไม่ทันตอบ พลับพลึงก็พูดขึ้นซะก่อน

"ก็ใช่ซิคะ ป้าหญิงดาริน  ตอนแรกพลับพลึงก็ไม่ทันคิดว่าเสียงจะมาจากไหน  แต่เมื่อกี้น้าแสงโสมบอกว่า
ได้ยินเสียงคนถอนใจ  และก็ไม่ใช่พลับพลึงด้วย ทั้ง ๆ ที่ยืนกันแค่สองคนมันจะมาจากไหนล่ะคะ"

"คุณแสงแน่ใจนะครับว่า ไม่ได้หูฝาดหรือครับ" อนุชาหันไปถามแสงโสมเสียงนุ่ม

"แน่ใจซิคะ คุณชายกลาง แสงน่ะ ได้ยินชัดเจนเลยค่ะ"

"อะไรทำให้หนูพลับพลึงคิดว่า เสียงหนู หรือเสียงถอนใจ เกิดจากการกระทำของไชยยันต์ล่ะจ๊ะ"

"ป้าหญิงดารินขา ปกติไม่มีวิญญาณหรืออะไรพวกนี้มารบกวนพลับพลึงเลยนะคะ เพราะเกรง
บารมีแม่ลั่นทม  แล้วเสียงจิ๊ด ๆ น่ะพลับพลึงก็คุ้น ๆ ว่า เป็นเสียงลุงไชยยันต์นา"
พลับพลึงนั่งยันความคิดของเธออย่างเชื่อมั่นเต็มพิกัด

"แสงว่าหลานพลับพลึงเป็นลูกครึ่ง ประสาทสัมผัสเรื่องนี้เชื่อถือได้นะคะ"

รพินทร์ อนุชา และแงซาย  หันมามองหน้ากัน
"วิธีพิสูจน์ไม่ยาก..." เสียงใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [25 ก.ค. 12:03:06] 

       “ลองโอเปอร์เรชั่นอ๊อก ดูอีกที  ถ้าวิญญาณไม่อยู่ในร่างแล้วละก็  ไชยยันต์จะต้องทำอะไรสักอย่างให้พวกเราเห็นหรือรู้สึกได้  เพื่อเป็นการขัดขวางการทำมิดีมิร้ายกับร่างของเขาอีกแน่   แต่ถ้าอยู่ในร่าง  ก็ต้องดิ้นทุรนทุรายอย่างตอนแรกๆ แหงๆ”   พรานใหญ่ว่า
       “ผมว่ามันจะไม่ไหวน่ะซีครับ  พลทหารอ๊อกของผมหนีหายไปหมดแล้วเพราะเสียงจูบของนายกลาง    ถ้าหากนายทหารยังอยู่ในร่างละก้อ  เดี๋ยวพอเริ่มคิสๆ ไปสักคนที่เจ็ดที่แปด  นายทหารต้องร้องอะไรออกมาอีก  ทีนี้เราก็ต้องหาคนใหม่มาอีกแน่”  จักราชว่าอย่างเพลียๆ
     “จริงๆ แงซาย  ฉันชักสงสัยแล้วว่าไชยยันต์อยากจะให้มันจบเร็วๆ หรืออยากให้ต่อไปเรื่อยๆ กันแน่   แต่ที่สำคัญ  ฉันกลัวว่าอีตอนอ๊อกครั้งที่สองนี่  เกิดเจ้าไชยยันต์มันทำพิษอีกละทีนี้มันจะพ้นฉันที่ต้องรับเคราะห์ไปได้รึเปล่า”  อนุชาว่าเสียงเครียดๆ 
    “แหม พี่กลางคะ  ใครเขาจะใช้มุขเดิมละคะ  ทีนี้พวกเรารู้แล้วไม่ตกใจง่ายๆ หรอกค่ะ  เนอะพลับพลึง”   พลับพลึงสีชมพูรีบพยักหน้าเห็นด้วย
    รพินทร์ช่วยเสริมคุณหญิงดารินอีกคน   “จริงด้วย  ถ้าไม่ใช้วิธีนี้แล้วไชยยันต์จะฟื้นขึ้นมาได้ยังไง  คุณชายกับแงซายไม่ห่วงคุณไชยยันต์เลยเหรอครับ” 
   แงซายจนหนทางไม่รู้จะเถียงยังไงดี  “ห่วงซีครับผู้กอง  แล้วถ้าเราลองอีกทีแล้วนายทหารไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยล่ะครับ”
   “ก็แปลว่าวิญญาณออกจากร่างนานเกินไป  หาทางกลับไม่ได้  ถูกสวรรค์ตามตัวไปแล้ว  เด๊ดสะมอเร่จริงๆ  เราจะได้เตรียมตัวจัดงานฌาปนกิจซะเลย”   อนุชาตอบ
   แสงโสมที่นิ่งคิดเงียบๆ อยู่นานด้วยความสงสารไชยยันต์ ในที่สุดก็พูดขึ้นเบาๆ  “แสงคิดว่า แสงพอจะมีวิธีช่วยได้โดยไม่ทรมานคุณไชยยันต์นักนะคะ”
  ทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียวอย่างคาดไม่ถึง  อนุชาถึงกับอุทานอย่างอดไม่อยู่   “อะไรกันแสงโสม  นี่คุณจะอุทิศตัวเองถึงเพียงนี้เชียวหรือ  มันไม่คุ้มกันเลยนะครับ  โอเปอเรชั่นอ๊อกนี่น่ะมันไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นเลยนะครับ  ใครๆ ก้อบอกได้ว่ามันเป็นเรื่องมิดีมิร้าย  คือกลางๆ  แล้วอีกอย่างผมก็ประเดิมให้แล้ว  รับรองได้ว่าไม่เลวร้ายอย่างที่คิดหรอกครับ”  อนุชายืนยันหนักแน่น  จนแสงโสมเริ่มเห็นด้วย
   “แต่  แต่แสง..”   แสงโสมยังลังเลเพราะเห็นใจไชยยันต์ในตอนคับขันที่เขาพยายามช่วยเธอจนสุดกำลัง  “แสงก็คิดว่ามันไม่เหมาะอยู่ดี  เราลองกันมาแล้วทั้งโอ๊ยทั้งจ๊าก  ยังไม่ได้ผลเลยนี่คะ  แสงว่าเราอาจจะคิดลึกกันเกินไป  แล้วถ้าเรามัวลองผิดลองถูกกันอยู่นานๆ  ไชยยันต์อาจจะเป็นอันตรายก็ได้นะคะ”
   ชาวคณะทุกคนนิ่งเงียบ  ไม่ค่อยเห็นด้วยกับแสงโสมแต่ยังคิดมุขไม่ออกเลยไม่มีใครพูดอะไร  รพินทร์พ่อยกขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่พอใจ  ขณะที่อนุชานิ่งอึ้งพูดไม่ออก  มีแต่จักราชที่หันมองทางนั้นทางนี้ทีอย่างรอฟังความเห็น   ในที่สุดเกิดนึกถึงข้อความในคัมภีร์แก้สมการมายาวินที่เขาอ่านเสียสองชั่วโมงกว่าจนหมดทั้งเล่มได้
    “เจ้านายครับ แงซายคิดออกแล้ว  ในคัมภีร์แก้สมการมีตอนนึงเป็นคาถาเรียกวิญญาณ  ต่อกันกับคาถาสะกดวิญญาณ  เราก็เอามาอ่านเรียกวิญญาณนายทหารกลับเข้าร่าง  แล้วสะกดไว้ไม่ให้หนีออกจากร่างอีก  แล้วค่อย…  จะอ๊อกหรือไม่อ๊อกค่อยว่ากันอีกที”
   รพินทร์ตบเข่าฉาด  “เอ้อ  จริงด้วย  แบบนี้เราก็ไม่ต้องกลัวว่าชักช้าแล้ววิญญาณคุณไชยยันต์จะกลับร่างไม่ได้อีกละซีเนอะ”    อนุชาพลอยมีสีหน้าแช่มชื่นไปด้วย   ขณะที่แสงโสมยังครุ่นคิดอยู่  ว่าถ้าเป็นพลทหารอ๊อกอย่างเดิมละก้อ  ไชยยันต์คงจะไม่ถูกใจแน่  ถ้าสรรหาอ๊อกคนใหม่ให้ไฉไลหน่อยบางทีจะได้ผล  เธอหันมาสบตากับพลับพลึง
   พลับพลึงน้อยก็คิดได้เหมือนกัน  จึงกระซิบกับแสงโสมว่า  “น้าแสงโสมคะ  พลับพลึงว่าเราคิดลึกไปจริงๆ อย่างที่น้าว่าแหละค่ะ  มันตรัยบอกว่าจูบ  แต่ไม่ได้บอกว่าจูบปากนี่คะ  จูบน่ะมันจูบได้ตั้งหลายที่  พลับพลึงว่า  จูบปากสงสัยว่าจะไม่ได้ผลค่ะ”
  จักราชที่นั่งอยู่ใกล้พลอยได้ยิน  ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที  “จริงซีเรามัวผิดอยู่ตั้งนาน   จริงไหมครับผู้กอง  นายกลาง”   ทั้งสองคนหันมา แงซายจึงบอกให้รู้   จอมพรานดีดนิ้วเปาะ
 

จากคุณ : แงซาย - [25 ก.ค. 17:24:08] 

จอมพรานดีดนี้วเปาะ ตบมือแปะ ยักคิ้วแผลบ 

ดารินรำคาญสุดขีด กระชากเสียงถามว่า "เอ้า คิดอะไรออกแล้วก็บอกมาซิ ทำท่าเหมือนลูกน้องวายาอยู่ได้...."

พรานใหญ่นิ่วหน้า "ใครบอกว่าคิดออกเล่า เอ๊อ ผมเปลี่ยนอิริยาบถเท่านั้นเองแหละ แงซายแกเล่นส่งมุขมาให้ฉันอย่างนี้ ใครมันจะรับทันเล่าเฟ้ย..." 

"อย่างไรก็ตาม  จากการประมวลผลด้วยสมองที่มีความเร็วกว่าเพนเธียม IIII, ผมคิดว่าเมื่อจุมพิตที่ปากไม่ได้ผล ก็เห็นด้วยที่เราควรจะเปลี่ยนที่บ้าง จุดสำคัญของร่างกายคนเรานี่มันมีหลายที่  แต่โกวเล้ง กิมยิ้ง อ้อเล้งเซ็ง ขงเบ้ง และเซียวฮื้อยี้ต่างเห็นพ้องกันเป็นเสียงเดียวว่าจุดตั้งชังที่ท้องน้อย  เป็นที่จุดกำเนิดของพลังงานในร่างกายมนุษย์อย่างสม่ำเสมอ  ซึ่งการที่จะถ่ายทอดพลังไปที่จุดตั้งชังนี้  ตามการศึกษาของฯพณฯท่านส่างปา  รัฐมนตรีกระทรวงสาธารณสุขแห่งมรกตนครที่นำเสนอในนิตยสารของWHO เมื่อเดือนตุลาคมปีที่แล้ว."    จอมพรานผายมือไปทางส่างปาที่กำลังยืนสลึมสลือด้วยฤทธิ์กัญชา...

"ผมขอเสนอให้มีดำเนินจุมพิตต่อไปแต่คราวนี้เปลื่ยนจุดไปยังสะดือ เพราะว่าสะดือนี้เองที่จุดนำเอาพลังจากภายนอกไปผลิตเป็นกำลังภายใน อันก่อกำเนิดไม่สิ้นสุด ผู้ที่ได้ทดลองแผนรักษาสุขภาพนี้แล้วต่างพากันบอกว่าเยี่ยม...ยกตัวอย่างเช่น ชอลิ้วเฮียง  ฮุ้นปวยเอี๋ยง และไทเกอร์..." รพินทร์บรรยายด้วยท่าทีของผู้เชี่ยวชาญเฉพาะ  ส่างปาอ้าปากหวอน้ำลายไหลยืด พยายามคิดว่ารายงานของเขาฉบับไหนกันหนอที่กล่าวถึงผลทางการแพทย์เช่นนั้น เอ ที่จริงเขาเคยเขียนรายงานสุขภาพด้วยหรือ อย่างไรก็ตามส่างปาก็ไม่ได้ติดใจคัดค้านอะไร เพราะกำลังล่องลอยในโลกกึ่งฝันกึ่งจริง 

"สะดือ..." ดารินทำหน้าบอกบุญไม่รับ "รายงานการแพทย์ที่ไหนกัน บ้าหรือเปล่า ถ้ามีฉันต้องรู้ซี่..." 

"อ้าว"  นายพรานร้องเสียงเหมือนค่าง " โภ คุณหญิงที่รักบูชาครับ  คุณน่ะเป็นแพทย์กระแสหลัก แต่เจ้าส่างปามันเป็นแพทย์ทางเลือก หรือที่เรียกกันว่า หมออัลเทอร์  คุณจะไปรู้เรื่องอะไรพันธ์นี้ได้ไง .."พรานทำเสียงดุเล็ก ๆ

รพินทร์หันหน้าไปทางแงซาย จ้องตาเขม็ง ขยับริมฝีปากโดยไม่มีเสียงอย่างรวดเร็ว  แงซายหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย...

รพินทร์ออกเสียง "ว่าไงท่านจักราช ท่านเห็นด้วยหรือไม่.." 

แงซายกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก เพราะอ่านปากรพินทร์ได้ว่า "ถ้าแกไม่ร่วมมือกับฉัน  ฉันจะบอกเมยานีว่าแกแอบไปจู๋จี๋กับอีหนูที่มาซ้อมกระสอบทรายในท้องพระโรงเมื่อสองวันก่อน.." 

"เอ่อ ผมเห็นด้วยกับผู้กองอย่างสุดหัวใจเลยครับ" ว่าแล้วก็ทำปากขมุบขมิบแต่ไม่เสียงลอดออกมา  เป็นใจความกับรพินทร์ว่า "ธ่อ ผมก็จะบอกคุณหญิงว่า ผู้กองจ้องแสงโสมตาเป็นมันตลอดเวลา...แถมคิดแผนกันท่าสารพัด อย่าคิดว่าผมไม่รู้เท่านะ..." 

เมยานีตวาดแว้ด "อาราย ส่งซิกอารายกันสองคนนี่หา พรานใหญ่อย่านึกนะ ว่าท่านเป็นคนที่ข้านับถือแล้ว ข้าจะเอาดาบบั่นคอมิได้  ฉะนั้นอย่ามาชวนสามีข้าไปมีอีหนูเป็นอันขาด ถ้าข้ารู้ ตายทั้งคู่...." ว่าแล้วก็ควงดาบในมือไปมืออย่างคล่องแคล่วว่องไว แล้วก็โยนดาบขึ้นไปปักกับเพดานท้องพระโรงจนมิดด้าม

ทุกคนหนาว ๆร้อน ๆไปตาม ๆกัน  โดยเฉพาะแงซายมีท่าทางเหมือนจะเป็นลม.... 

รพินทร์ไม่ต่อล้อต่อเถียงกระไร เสนอแผนการต่อไปว่า "ก่อนอื่นเราควรเรียกวิญญาณไชยยันต์กลับเข้าร่างเสียก่อน  แต่ก็ยังไม่ควรปล่อยเขาเป็นอิสระ ก่อนที่พิธีจุมพิตสะดือจะเสร็จสิ้นลง...อนึ่งควรทราบว่าเมื่อเขาฟื้นเขาโวยวายต่าง ๆนานา นั่นเป็นปฏิกิริยาสะท้อนกลับของการเรียกวิญญาณคืนร่าง จากการศึกษาพบว่า 99 รายจาก 100 ที่ฟื้นจากการเรียกวิญญาณนี้มีอาการโวยวายและมุ่งร้ายหมายขวัญหรือปฏิเสธว่าตัวเองไม่เป็นอะไร ดังนั้นเราควรจับเขามัดไว้รวมทั้งปิดปากก่อนที่พิธีการจะเสร็จเรียบร้อยดี"

"คราวนี้เราควรคัดเลือกจากสาว ๆนางในบ้าง เพราะเราคัดนอกคนมาเยอะแล้วแต่ไม่ได้ผล คนที่ช่วยไชยยันต์ได้น่าจะอยู่ในวังแห่งนี้เองแหละ..."  รพินทร์กล่าวช้า ๆอย่างมุ่งมั่น

อนุชายกมือ "แล้วยังคงต้องเป็นเฟรนช์ คิสอยู่หรือเปล่าอ่ะ.."

ทุกคนที่ในที่นั้นผงกหัวโดยพร้อมเพรียงกัน....

ดังนั้นพิธีการคัดตัวจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง....ในขณะที่จักราชก็เริ่มทำพิธีเรียกวิญญาณเข้าร่างตามคัมภีร์มายาวินฉบับปรับปรุงใหม่ปี 2000 ต่อไป ......
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [25 ก.ค. 18:17:26] 

แวะมาแอบดูอ่ะ ตอนนี้ผมทำรายงานหัวโตทุกอาทิตย์เลย ตอนนี้เสนอจุมพิตที่สะดือต่อไปสงสัยจุมพิตรูทวารแหงๆเลย 55555555 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [26 ก.ค. 08:01:59] 

อารายยยย พอถึงมุขจุ๊บสะดือเลยอึ้งกันไปหมดเลยเหรอ ไม่มีใครมาต่อ ผมบรรเลงไปพลาง ๆก่อนก็แล้วกัน...

จักราชไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดขาว แม้แต่เน็คไทยและสูทก็ขาว เพื่อทำพิธีทำพิธีเรียกวิญญาณเข้าร่างไชยยันต์   ส่วนส่างปาก็ไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วก็เปลี่ยนใส่ชุดขาวเช่นกัน เพื่อเตรียมมาเป็นผู้ช่วยของจักราชเปิดหน้าคัมภีร์มายาวินฉบับปรับปรุงใหม่เพื่อให้จักราชท่องมนต์อย่างไม่ติดขัด 

จักราชนั่งขัดสมาธิลงข้าง ๆร่างอันไร้สติของไชยยันต์ เริ่มท่องบ่นมนตราด้วยเสียงทุ้มนุ่มต่อเนื่อง   ชายหนุ่มเริ่มดิ่งลงสู่ภวังค์อย่างรวดเร็ว สมาธิจดจ่อ เสียงสาธยายมนตราดังเรื่อยรี่เหมือนน้ำไหลใสเย็นฉ่ำลึก 

กายละเอียดอันโปร่งใสของไชยยันต์ที่กำลังนั่งดูพวกนางสนมสาว ๆของแงซายอาบน้ำอยู่ในเขตหวงห้ามชั้นในสะดุ้งเฮือก แล้วก็ลอยลิ่วประหนึ่งถูกแม่เหล็กใหญ่ดึงดูดมายังห้องที่จักราชกำลังทำพิธี  ความจริงเขากำลังมีความสุขอยู่ดี ๆจะมาเรียกเข้าร่างทำไม-นายทหารหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิด พวกนางสนมของแงซายนี่เอ๊าะขาวหมวยสวยอื๋มกันทั้งนั้นเลย 

ไชยยันต์พยายามต่อต้านกระแสเรียกของมนตราอย่างสุดความสามารถ เขาเกาะบานประตูอย่างเหนียวแน่นเพื่อกันถูกดูดเข้าไปในร่าง  พร้อมกับนึกในใจว่าเมื่อไรจะสวดมนต์จบละเฟ้ย  เดี๋ยวพวกนั้นก็อาบน้ำกันเสร็จพอดี....

คิ้วเข้มของจักราชขมวดนิด ๆเหมือนไม่พอ เหมือนรู้ว่ามีการต่อต้าน  ตาก็ยังจับไปยังตำรามายาวินที่ส่างปาพลิกหน้าต่อหน้าอย่างขะมักเขม้น.....

มนตราภาษาโบราณที่ไม่มีใครฟังเข้าใจหลั่งไหลออกจากปากเจ้ากระเหรี่ยงที่ส้มทองหล่นใส่หัวแม่เท้าได้มาเป็นเจ้าเมือง....ยิ่งนานไปดูเหมือนว่าไชยยันต์ไม่อาจต่อต้านกระแสดึงดูดได้  ดวงวิญญาณของเขาเคลื่อนเข้าไปร่างทุกขณะ...ในที่สุดไชยยันต์ก็ผลุบเข้าไปในร่างของตนเองจนได้ และแล้วร่างของไชยยันต์ก็ลืมตาขึ้น

ส่างปากำลังเปิดหน้าคัมภีร์หน้าสุดท้ายอยู่นั้นก็เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งร่วงลงมา  เขาก้มหน้าลงมองอ่านออกเสียงดัง ๆ "แผ่นแก้คำผิด"  หน้าที่115 เปลี่ยนทั้งประโยคดังนี้.... หน้า 120 เปลี่ยนคำว่า วิญญาณชายเป็นหญิง หน้า 155 เปลี่ยนคำว่า ขอเขิญมาเข้าร่างเพื่อเป็นหญิงงามขวัญใจชายมาเป็นเพื่อเป็นชายชาญหาญกล้า 
ปล. ถ้าไม่แก้ไขดังนี้ หากสาธยายมนต์เรียกวิญญาณชายมาเข้าร่างแล้วไซร้ จิตใจเขาจะกลายเป็นหญิง และหลงรักชายคนแรกที่เห็น...ขออภัยความผิดพลาดในการเรียงพิมพ์ที่เกิดขึ้นมาณ.ที่นี้..."

จักราชชะงักกึก ตะโกนลั่น "อะไรนะ ...ส่างปาแกไปซื้อหนังสือมายังไงฟะ ดันไปเอาเวอร์ชั่นที่ผิดมาได้  ฉห.ล่ะซิ นายทหารเป็นตุ๊ดไปแล้วไม่รู้..." ยังไม่ทันจบประโยค   ไชยยันต์ก็ลุกขึ้น นัยน์ตาประสานกับตาสีสนิมเหล็กของแงซายแน่วนิ่ง  และโดยที่ราชมัลยังไม่ทันรู้ตัว ไชยยันต์โผกอดจักราชและประทับปากลงไปที่ปากของแงซายอย่างแนบแน่น

เจ้าส่างปาซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอุทานเสียงดัง "french kiss" ด้วยสำเนียงอังกฤษแบบควีน อิงลิชอย่างชัดเจน
 
 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [26 ก.ค. 19:07:35] 

น้ำมันกำลังขึ้นราคา เงินบาทกำลังตกต่ำ และผมกำลังมันกับการยำใหญ่เพื่อน ๆ .............................

จักราชดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนของไชยยันต์แล้วก็อ่อนระทวยไป แต่พอนึกได้ว่าเป็นไชยยันต์  จักราชก็ดิ้นรนผลักไสอย่างไม่คิดชีวิต 

"พลั่ก"  ไชยยันต์หล่นจากตักจักราชลงไปนั่งพับเพียบกับพื้น.....นายทหารยกมือคลำก้นกบป้อย ๆ ค้อนจักราชตาคว่ำ "แหม ล้อเล่นแค่นี้ทำไมต้องรุนแรงด้วยล่ะฮะ" 

ไชยยันต์ทำตาหวานเชื่อมให้จักราช "ต๊าย หล่อเข้มนะฮะตัวเอง ดูซิวงแขนกล้ามเป็นมัดมัด อุ๊ยน่าจะกัดแขนเล่นเบา ๆ." 

แงซายหน้าบูดบึ้ง ชี้หน้านายทหาร "อย่าเล่นอย่างนี้อีกนะ อึ๋ย  ผมหยิว เอ๊ย ผมไม่ชอบ.."

"ทำไมล่ะฮะ โถ มันเป็นเครื่องแสดงความรักของเดี๊ยนนะฮะ" ว่าแล้วไขยยันต์ก็โถมเข้าใส่จักราชอีกครั้ง  คราวนี้จักราชระมัดระวังตัวอยู่แล้วก็หลบฉากได้ทัน พร้อมทั้งตะโกนโวยวายเสียงลั่นวิ่งหนีไปรอบ ๆห้อง 

รพินทร์ ดาริน แสงโสม พลับพลึงสีชมพู อนุชา บุญคำ คะหยิ่น และอื่น ๆอีกมาก ได้ยินเสียงดังนั้นเข้าก็โผล่หน้าเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น พอเห็นองค์จักราชเต้นฟุตเวิร์คหนีไชยยันต์ไปรอบ ๆห้องก็ทำหน้าสงสัย 

"เล่นอะไรกันค้า.." แสงโสมถามขึ้น 

ไชยยันต์หยุดกึก หันไปมองแสงโสม แล้วก็หันมาต่อว่าแงซาย "เพราะยายคนนี้ใช่ไหมคะ พี่ถึงไม่ยอมให้หนูกอด หนูจะตบให้เสียโฉมเลย"  ว่าแล้วก็ถลาเข้าหาแสงโสม 

เสียงเพี้ยะดังสนั่นลั่นห้อง  ทุกคนใจหายวาบนึกว่าแสงโสมต้องเสียโฉมแน่คราวนี้  หันไปอีกทีเห็นคะหยิ่นยืนกุมหน้าโอดโอยอยู่  พลางถามเสียงต่ำในลำคอ "ใครถีบข้าออกมารับฝ่ามือฟะ..."  บุญคำเกิดเส่ยจันส่างปาพากันสั่นหน้าบอกไม่รู้เรื่อง... 

รพินทร์ตะโกนสั่งให้ราชมัลช่วยกันจับไชยยันต์มัดไว้ให้แน่นหนา แล้วก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น แงซายจึงเอากระดาษแก้คำผิดให้อ่าน  ทุกคนทำหน้าเหวอเมื่อรู้ถึงความผิดพลาดอันนี้

"ตอนนี้ผมว่าเราคงต้องหยุดพิธีการจุมพิตเสียก่อน  เพื่อหันมาแก้ไขความผิดพลาดอันนี้...."  รพินทร์กล่าว

แงซายพูดอย่างหัวเสีย "แล้วจะแก้ยังไงล่ะเนี่ย แล้วดันมาหลงรักตูอีก จะบ้าตาย คอยดูนะจะฟ้องสำนักพิมพ์ที่พิมพ์หนังสือมายาวินให้หมดตัวเลย มาทำผิดอย่างนี้ได้ไง.."

แสงโสมเดินเข้าดูไชยยันต์ใกล้ๆ อย่างนึกสงสาร เห็นถูกมัดเป็นข้าวต้มมัดนอนกลิ้งอยู่กับพื้นก็พยายามเข้าไปปลอบ 

ไชยยันต์มองด้วยสายตาขวาง ๆ "อย่าเข้ามานะยะ หนอยถือว่าสวยหมวยเซ็กซ์หรือยะ ฉันไม่สนหล่อนหรอก ฉันต้องการแต่พี่จักราชย่ะ..." 

แสงโสมชะงัก "โถ คุณไชยยันต์น่าสงสาร เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรอย่างนี้ก็ไม่รู้....."

"เออ ผมพึ่งนึกออกนี่แหละ ว่าก่อนที่ไชยยันต์จะหมดสติเขาไม่ได้เรียกโอ๊ย เรียกจ๊ากอะไรหรอก เขาเรียกชื่อคุณแสงนะเนี่ย  ความจริงคุณแสงเป็นผู้เดี่ยวที่ช่วยเขาได้แต่ผู้เดียว..."  รพินทร์พูดขึ้นลอย ๆ

"อะไรนะ" ดารินถาม "ทำไมพึ่งคิดออกเล่า นี่ดูซิไปถึงไหน ๆแล้ว ..." 

"เอางี้ดีกว่าครับ ผมคิดว่าวิธีทางเดียวที่จะช่วยไชยยันต์ได้เราต้องจัดให้มีพิธีจุมพิตขึ้นโดยให้คุณแสงโสมจุมพิตคุณไชยยันต์เพื่อรักษาโรค ตามสถิติการแพทย์ที่ผมได้มาจากฯพณฯท่านส่า....." 

ทุกคนโบกมือโดยพร้อมเพรียงให้จอมพรานหยุดการอ้างอิงอันเป็นเหตุของเรื่องวุ่น ๆนี่เสียที

."เอาผมไม่อ้างอิงก็ได้ อย่างไรก็ตาม ผมยังขอเสนอให้คุณแสงโสมจุมพิตสะดือคุณไชยยันต์อยู่ดี..." พรานใหญ่ใจทนงเสนอไอเดียอันเฉียบแหลม

แสงโสมทำหน้าเหมือนผีหลอก "จุมพิตสะดือ".... 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [26 ก.ค. 20:06:59] 

"จุมพิตสะดือ" 

แสงโสมทวนคำของจอมพราน พร้อมกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อยพองาม  ซึ่งก็ส่งผลให้ใบหน้านั้นงดงาม สดกระจ่างขึ้นมามากกว่าเดิมอีก จากที่เดิมก็สวยมากอยู่แล้ว

"แหม…รพินทร์ขา  คุณนี่ยังร้ายกาจเหมือนเดิม  แสงน่ะ เป็นตั้งระดับนางเอกซุปเปอร์สตาร์เชียวนะคะ  จะมาจุมพิตสะดือใครง่าย ๆ ได้งาย  เสียศักดิ์ศรีนางเอกหมด"

รพินทร์มองหน้าแสงโสมอย่างขอร้อง ใบหน้าที่โคลนนิ่งมาจากหูซ้ายของแบรด พิทท์ นั้น ไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจากต้นฉบับที่โคลนมาเลย  เป็นใบหน้าที่หล่อระดับเดียวกับหูซ้ายของแบรด พิทท์ ไม่ผิดเพี้ยน  ย้ำ  หล่อเพียงแค่หูซ้ายของแบรด พิทท์ เท่านั้น

"คุณแสง  นึกว่าเห็นกับคุณไชยยันต์หน่อยน่า คุณไชยยันต์ก็ช่วยคุณมามากแล้ว คุณตอบแทนคุณไชยยันต์แค่นี้  นิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ได้หรือไง พวกเราร่วมเป็นร่วมตายกันมามากแล้ว ถ้าคุณอยากอยู่พวกเดียวกับเรา คุณควรจะต้องเสียสละ จุมพิตที่สะดือของคุณไชยยันต์ เพื่อช่วยให้คุณไชยยันต์รอดพ้นจากคำสาปให้ได้"

แสงโสมยังอิดออด ด้วยศักดิ์ศรีระดับนางเอก ทำให้ต้องคิดหนักเป็นอย่างยิ่ง ก่อนที่จะกระทำการใด ๆ ลงไป ขืนทำอะไรพลาดพลั้งไม่สมศักดิ์ศรี  ตำแหน่งนางเอกหลุดลอยไป เสียดายแย่  อุตส่าห์ฝ่าฟันตั้งนานกว่าจะได้มา  คิดแล้วแสงโสมก็หันไปบอกจอมพราน

"รพินทร์ขา ใจจริงแล้ว แสงก็อยากช่วยคุณไชยยันต์ค่ะ  แต่การจุมพิตสะดือนี่แสงไม่เคยทำมาก่อน ไม่รู้ว่าเค้าจะทำยังไงกัน  คุณช่วยทำเป็นตัวอย่างให้แสงดูหน่อยได้มั๊ยคะ  เป็นแนวทาง แสงจะได้ทำตามได้ถูกน่ะค่ะ  แสงกลัวว่าถ้าทำไม่ถูกวิธี เดี๋ยวคุณไชยยันต์ไม่ต้องฟื้นกันพอดี นะคะ รพินทร์พ่อเอ๊ยของแสง"

เสียงฮือฮา สนับสนุนคำพูดของแสงโสม จากองค์จักราช  อนุชา  พลับพลึง  ไพรวัลย์  หนานอิน  เมยานี  ส่างปา  และโดยเฉพาะอย่างยิ่งดาริน  ร้องกันมาเป็นเสียงเดียวให้รพินทร์ทำตัวอย่างให้แสงโสมดูก่อน เพื่อจะได้ช่วยไชยยันต์ให้ฟื้นซักที

จอมพราน รพินทร์ ไพรวัลย์  พยักหน้า  ยืดอก โค้งตัวรับทราบมติของคณะพรรค พร้อมกันนั้นก็ เดินอย่างอาจหาญเข้าไปหาร่างของไชยยันต์ ท่ามกลางเสียงปรบมือเกรียวกราวของคณะพรรค 

จากคุณ : แสงโสม - [27 ก.ค. 12:51:00] 

รพินทร์ ไพรวัลย์เดินเข้าไปหาไชยยันต์ที่ถูกมัดอยู่กับพื้นอย่างอาจหาญ สั่งให้ราชมัลจับตัวไชยยันต์ยืดออก เขาก้มหน้าลงไปที่กลางตัวไชยยันต์อย่างรวดเร็ว พร้อมกับส่งเสียงดังจ๊วบสามสิบห้าทีซ้อน ๆ   ไชยยันต์ระทวยเป็นกุ้งถูกไฟ

รพินทร์หันหน้ามายิ้มกว้าง "เห็นไหมครับ ง่ายออก  นี่ผมทำให้ดูเป็นตัวอย่างนะครับ  เวลาคุณแสงโสมจุ๊บเนี่ยก็ต้องถอดเสื้อออกให้ปากกระทบเนื้อล่ะครับ อาจจะส่งเสียงหรือไม่ส่งเสียงก็ได้  ของจริงต้องนานประมาณครึ่งชั่วโมงล่ะครับ....หลังจากแสดงตัวอย่างแล้วเรามาเริ่มพิธีกันเลยดีไหมครับ..."

รพินทร์สั่งให้ราชมัลถอดเสื้อของไชยยันต์ออก   สั่งให้ส่างปาเอาแอลกอฮอร์มาเช็ดสะดือให้ไชยยันต์  ไชยยันต์ก็ร้องเสียงโหยหวนตลอดเวลา  "พี่แงซายสุดที่รัก ช่วยน้องด้วยค่ะ เห็นแก่ความสำคัญอันเก่าก่อนของด้วยเถิดค่ะ.."

แงซายทำหน้าปั้นยาก ในขณะที่เมยานีมองหน้าเขาด้วยความสงสัย "คุณมีอะไรกับไชยยันต์ตั้งแต่เมื่อไร..."

"โธ่ เมยานีจ๋า ใครจะไปมีอะไรกับกระเทยคูโบต้าอย่างนั้น นี่ละก็ระแวงไปได้...." แงซายพูดเสียงอ่อย แต่ในใจก็นึกถึงรสจูบที่พึ่งได้รับไปจากไชยยันต์เมื่อก่อนหน้านี้อยู่ไม่วาย..

เห็นการเตรียมการแข็งขันปานนั้น แสงโสมก็หน้าถอดสี ค่อย ๆแอบถอยหลังไปทีละนิดทีละนิด เกือบจะถึงประตูอยู่แล้ว พลับพลึงสีชมพูส่งเสียงดังทักขึ้นทันที "คุณอาแสงจะไปไหนล่ะค่ะนั่น....ไม่อยู่รักษาคุณลุงไชยยันต์ก่อนเหรอคะ..."

แสงโสมสะดุ้งเฮือก ทุกคนในห้องหันมามองกันเป็นตาเดียว   เธอยิ้มแห้งๆ สไตล์นางเอกซน เปรี้ยว เซี้ยว สวยเมื่อถูกคนอื่นจับได้ว่าทำผิด แต่ไม่ได้ผลแงซายสั่งราชมัลมาประกบทันที

"อย่าพึ่งไปเลยนะครับ  เรื่องนี้จะได้จบ ๆกันเสีย ทีละเบื่อแนวการจุมพิตซ้ำซ้อนตามความคิดของผู้กองเต็มทีแล้ว  เสร็จจากตอนนี้เราจะไปยำกันด้วยวิธีอื่น ๆบ้างไงครับ" แงซายพูดยิ้ม ๆ

แสงโสมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้  เมื่อถูกลากตัวเข้าไปใกล้ไชยยันต์  ในขณะที่ราชมัลค่อย ๆเลิกเสื้อออก เพื่อเปลือยสะดือ  ทันใดนั้นทุกคนก็สะดุ้งโหยง 

แสงโสมครางในลำคอ "สะดือจุ่น" 

ครับท่านพ่อแม่พี่น้อง ไขยยันต์ที่ถูกราชมัลจับนอนหงายทำหน้าบอกบุญไม่รับ มีสะดือจุ่น ดันออกมาจากกลางลำตัวประมาณหัวแม่มือ แถมเจ้าสะดือจุ่นนี้ยังพยายามพัฒนาตัวเองขึ้นมาเป็นหัวที่มีหน้าตาเหมือนยัยวาชิกาตอนยิ้มแสยะอย่างไม่ผิดเพื้ยน....

จอมพรานถอนหายใจดังเฮือก แผนการจุมพิตสะดือต้องเลิกล้มไปอีกแล้ว  น่าเสียดายจริง ๆ ที่ลูกยกไม่ได้แสดงสีมือการจุมพิตสะดือให้ใคร ๆได้เห็น .... 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [27 ก.ค. 13:37:32] 

555 ลุงรพินทร์ ทำพิธี เผาได้เยี่ยม สมกะที่มีการสะสมเชื้อเพลิงไว้เพียบ เจง เจง
เอ้าพลับพลึงมาช่วยเผาด้วยคนก็แล้วกัน จะได้สมกะชื่อตอนซะหน่อย...อิอิ
===========================
"หาวิธีหน่อยซิครับ ใจคอจะให้ป๋าเป็นอย่างนี้ไปตลอดหรือครับ"
ไพรวัลย์เห็นทุกคนนิ่งเฉยกันหมด จึงโวยวายขึ้นมาเพราะอดรนทนต่อไปไม่ได้ หน้าตาบูดบึ้ง

"ใจเย็น ๆ เจ้าไพร ทุกคนก็กำลังหาวิธีช่วยป๋าแกให้ฟื้น อยู่เฟ้ย ไม่มีใครอยากให้ป๋า แกเป็นอย่างนี้หรอก"
อนุชาเข้ามาตบไหล่ไพรวัลย์ เป็นเชิงเตือนสติให้ใจเย็น ๆ แต่เนื่องจากตบหนักไปหน่อย ไพรวัลย์จึงทรุดลง
ไปนั่งกับพื้นครางอู้ อนุชาเห็นดังนั้นต้องรีบขอโทษขอโพย พยายามซ่อนยิ้มแต่ก็ไม่สำเร็จ

"โทษทีเจ้าไพร อาลืมไปว่าลายมือขาด เผลอตบแรงไปหน่อย เอ้า ลุกขึ้น อาไร้โดนแค่เนี้ย ร้องซะลั่น ใจเสาะซะจริงเชียว"

"ทีใคร ทีมันครับคุณอา" ไพรวัลย์ลุกไม่ขึ้นจึงนั่งค้อนขวับ กัดฟันกรอด ๆ

หนานอินซึ่งยืนสังเกตการณ์อยู่นานจนเมื่อยแล้ว เมื่อยอีก เพราะไม่มีโอกาสเข้าไปมีส่วนร่วมซักทีตั้งข้อสังเกตขึ้นมาว่า

"ผมว่าต้องเพราะ พรานใหญ่ ไปจุมพิตสะดือ แน่ ๆ จึงเกิดอาเพศ เช่นนี้ขึ้นมา แล้วดูซิครับ
สะดือนายทหารแกใหญ่ ขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว น่าน ตรงปากน่ะมีฟันขึ้นมาด้วยซิ"
ทุกคนหันไปมองสะดือของไชยยันต์ ซึ่งตอนนี้โตเท่ากำปั้นของใครก็ไม่รู้ 
พบว่าตรงปากมีฟันขึ้นมาจริง ๆ อย่างที่หนานอินพูดไม่มีผิด

"ลุงอิน คิดว่ามีวิธีไหนจะช่วยไชยยันต์ได้บ้างจ๊ะ" ดารินหันมาถามพรานเฒ่าเผื่อจะมีความคิดเด็ด ๆขึ้นมาบ้าง
หนานอินยังไม่ทันได้ตอบสิ่งใด ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมาก่อน คือ...

พลับพลึงเห็นสะดือไชยยันต์โตขึ้นเรื่อย ๆ มีฝันแหลม ๆ โผล่มาหลายซี่ กะจะหาไม้มาเขี่ย ๆ ดูก็ไม่มี
จึงยืมดาบ จากขุนพลมรกตนครซึ่งยืนใกล้ ๆ มาใช้แทน แสงโสมหันมาเห็นเข้า จึงดุขึ้นมา

"ว้าย หลานพลับพลึงอย่าเล่นอย่างนั้นซิจ๊ะ ดาบนั่นน่ะคมมากนะจ๊ะ เดี๋ยวก็ตัดสะดือนั่นขาดพอดี"

ช้าไปเสียแล้ว ปลายดาบตัดฉับเข้าที่โคนสะดือจุ่นแม่นยำราวจับวาง สะดือหน้าตาเหมือนแม่มดวาชิกา
พุ่งกระเด็นไปทางด้านอนุชาและไพรวัลย์ ไพรวัลย์นั่งอยู่กับพื้นจะหลบก็หลบไม่ทัน จึงดึงตัวอนุชา มาบังเป็น
เกราะเบื้องหน้า ฟันที่เกิดขึ้นที่สะดือหน้าตาแม่มดวาชิกาจึงงับเอาจมูกของอนุชาเต็มแรง อนุชาร้องว้าย
ลั่นท้องพระโรง พลับพลึงตลึงงัน ดาบร่วงลงพื้น ดาบกลิ้งกระเด็นไปนิ่งสงบข้าง ๆไชยยันต์
ปลายดาบห่างจากคอหอยไชยยันต์เพียง เส้นยาแดงผ่าพันกว่า ๆ พอ ๆกะเรตติ้งเพชรพระอุมา พันทิพ
ไชยยันต์นอนตัวแข็งทื่อเงียบกริบ ไม่กล้าร้องมาซักแอะ แม้จะเจ็บแผลที่สะดือเพียงใดก็ตาม
รพินทร์ ดาริน จักราช เมยานี หนานอิน บุญคำ คะหยิ่น สางปา และคนอื่น ๆ 
ตกตลึงในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนนิ่งงัน... 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [27 ก.ค. 15:53:54] 

เรื่องประหลาดเหลือที่เชื่อได้ก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง  สะดือของไชยยันต์งอกขึ้นมาแทนอันเก่าอย่างรวดเร็ว  และดูเหมือนว่ามันจะมีขนาดโตขึ้นกว่าเดิมเสียด้วย ในขณะที่สะดืออันเดิมยังคงงับจมูกอนุชาไม่ยอมปล่อย....... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [27 ก.ค. 16:12:48] 

แหมกำลังมัน  ไปต่อกันได้เลยที่กระทู้ใหม่ w648232 เพลิงกาฬผลาญเผาทั่วทุกตัวคน   บรรเลงกันได้เลยครับ  ก่อนที่คุณไชยยันต์จะว่างกลับมาแก้แค้น..... 

ตอนต่อไป....เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน เพลิงการฬผลาญเผาทั่วทุกตัวคน...

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [27 ก.ค. 19:11:59]