ความคิดเห็นที่ 1 แปะไม่ติดง่ะ.. ....หน้ากระท่อมหลังเล็ก ใกล้ ๆ ต้นไม้ดอกสีสวย กลิ่นหอม กลางดงไม้กว้างใหญ่ สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา  กำลังอ่านจดหมายในมืออย่างคร่ำเคร่ง(ยังกะอ่านตำราเลยเนอะ) อ่านไปแล้วหน้าใส ๆ ก็ต้องขมวดคิ่วนิ่วหน้า  จนทำให้ผีสางนางไม้แถว ๆนั้นสงกาเป็นกำลังว่านายน้อยเป็นอะไรไปซะแล้ว ข้อความในจดหมาย พลับพลึงสีชมพูหลานรัก ...ตั้งแต่เรือลึกลับได้ส่งหลานที่ชายป่า แล้วเราต่างก็ไม่ทราบข่าวคราวซึ่งกันและกันอีกเลย เพราะตั้งแต่น้าได้แยกจากหลานแล้ว น้าก็ต้องวุ่นวายเหลือกำลัง จนน้าชักจะไม่แน่ใจว่าน้ากับคุณชายใหญ่ จะฝ่าฟันอุปสรรค ที่เกิดขึ้นได้หรือไม่ เรื่องราวตั้งแต่เรือลึกลับได้นำน้าและคุณชายใหญ่ มาส่ง ณ วังวราฤทธิ์  แต่อนิจจา...วังวราฤทธิ์ซึ่งเคยงดงาม กลับรกร้าง ทรุดโทรม ด้วยเจ้าของวังต้องหลบเร้น หนีหน้าเจ้าหนี้ทั้งหลายเป็นเวลาเนิ่นนาน  มหาดเล็กเก่าแก่(ซึ่งก็แก่จริง ๆ ด้วย)ที่คอยเฝ้าวัง ก็มีเหลือเพียงคนเดียว (เพราะคนอื่น ๆ ทนไม่ไหวจึงไปหาจ็อบที่อื่นแทน ก่อนที่จะอดตาย) จึงไม่สามารถดูแลได้ทั่วถึง น้าและคุณชายใหญ่จึงไปพัก ณ คฤหาสน์หินอ่อนของน้าแทน ...ความโกลาหลต่าง ๆ ก็เริ่มเกิดขึ้นในวันรุ่งขึ้นนั่นเอง เริ่มจากเจ้าหนี้ของคุณชายใหญ่ ได้เดินทางมาพบตั้งแต่รุ่งเช้า เป็นทิวแถว น้าเห็นแล้วก็ต้องตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง ด้วยนึกไม่ถึงว่าคุณชายจะไปมีหนี้สินมากมายขนาดนั้น เห็นแล้วก็ชวนให้หน้ามืดตาลายเป็นอย่างยิ่ง น้าจึงให้คุณชายใหญ่เธอไปเจรจา กับเจ้าหนี้ซะให้เรียบร้อย ส่วนตัวน้าก็ขอหลบไปทำใจยังเมืองเหนือรับลมหนาว ชมดอกไม้สวย ๆ ให้สบายใจซักระยะ  ส่วนเรื่องเงินทองทั้งหลายก็ให้เจรจากับทนายผู้ดูแลผลประโยชน์ของน้า  ที่เชียงใหม่ น้าก็ได้เห็นตารพินทร์หน้าใส ปั่นจักรยานจนลิ้นห้อย อยู่ครั้งนึง แต่ทักไม่ทัน เจ้าตัวคงมาร่ำมาเรียนที่นี่กระมัง และเรื่องแปลกประหลาดคือมีจดหมายด่วนจากคุณไชยยันต์มาถึงน้าจ๊ะ  หลังจากอ่านจบน้าก็เก็บไปไว้ไม่ได้ตอบกลับไป เพราะหากตอบกลับไปจะเป็นการเพิ่มความหวังให้เธอเปล่า ๆ ปลี้ ๆ แต่การที่น้าไม่ได้ติดต่อกลับไป กลับทำให้คุณไชยยันต์เข้าใจผิดคิดไปว่าน้าจะแยกทางกับคุณชายใหญ่ เพื่อรอแกหย่าขาดจากมาเรียให้เรียบร้อย   อนิจจา แม้น้าจะเป็นนางร้าย แต่ก็เป็นนางร้ายกลับใจ แล้วนี่นา น้าไม่สามารถที่จะไปทำให้ตาหนูไพรวัลย์ต้องบ้านแตกสาแหรกขาดไม่ได้หรอก (นางเอกต้องเป็นอย่างนี้ไม่ใช่หรือจ๊ะ) จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [14 พ.ย. 16:23:22]

ความคิดเห็นที่ 2 ...ดังนั้น น้าจึงพักที่เชียงใหม่ แค่สัปดาห์เดียว แล้วรีบเดินทางกลับมายังบ้านที่กรุงเทพ มาถึงก็ปรากฎว่าเจ้าหนี้ต่าง ๆ ก็ ได้รับการชำระหนี้ไปเสร็จสิ้น มันก็ทำให้โล่งใจเป็นอันมากเชียวจ๊ะ  แต่เมื่อดูรายการทรัพย์สินที่ต้องจ่ายไป ก็ทำให้น้าต้องหน้ามืดไปพักนึง ก็เสียดายง่ะ ทรัพย์สมบัติจากการผจญภัย ก็หมดสิ้นไปกับการชำระหนี้สินให้กับคุณชายใหญ่โดยไม่เหลือหลอ  แถมตอนนี้คุณชายใหญ่ก็กำลังดำเนินการติดต่อไฟแนนซ์ เพื่อขอไถ่ถอนวังวราฤทธิ์ และโรลส์รอยส์ มาจากไฟแนนซ์ซะที จะหมดอีกเท่าไหร่ก็ไม่รู้ เพื่อเป็นข้อพิสูจน์ถึงความรักที่น้ามีต่อเธอ น้ายอมจ๊ะ ยังไม่ได้จัดการสิ่งใดลงไป พระญาติของคุณชายใหญ่ก็ได้มาเยี่ยมเยียน ถามถึงข่าวคราวของคุณชายกลาง และคุณหญิงดาริน ว่าทำไมไม่กลับมาพร้อมกัน คุณชายใหญ่ก็ได้ชี้แจงไปว่า คุณหญิงดารินขอไปอยู่กับรพินทร์ ที่หนองน้ำแห้ง ส่วนคุณชายกลางนั้น เธอได้แยกตัวไปแถว ๆ สมุย เรื่องของคุณหญิงดารินนั้น ญาติของเธอก็พอจะเชื่อเพราะเป็นเรื่องที่รู้ ๆ กันอยู่แล้ว ว่าคุณหญิงนั้นรักรพินทร์เหลือเกิน ส่วนเรื่องคุณชายกลางน่ะซิ ไม่มีผู้ใดยอมเชื่อ เพราะระยะนี้มีข่าวสังคม จากสำนักข่าวสหมิตรดาหาชาดา ว่าคุณชายกลางหันไปทำกิจการฟาร์มมังกร ต่อมาสำนักข่าวขุนแผนศรีจิตรา ก็มาวิเคราะห์ว่าข่าวเรื่องเพาะพันธุ์ฟาร์มมังกรของคุณชายกลางนั้นเป็นข่าวโคมลอย ญาติพี่น้องจึงคิดว่าคุณชายกลางต้องมีเรื่องขัดแย้งกับคุณชายใหญ่เป็นแน่แท้ จึงเตลิดเปิดเปิงไปดังเช่นคราวก่อน กลายเป็นบุคคลสาบสูญ แถมน้าก็โดนกล่าวหาว่าเป็นผู้ยุแหย่คุณชายใหญ่ขัดแย้งกับคุณชายกลาง เรื่องราวใหญ่โตไปจนถึงขนาดที่ว่า น้าไม่เหมาะสม กับคุณชายใหญ่ เพราะคุณชายใหญ่นั้นยังเป็นโสดแท้ ๆ ทำไมจึงมาเลือกแต่งกับม่ายสาวอย่างน้าได้ น้าได้ฟังแล้วก็ช็อคซิ โดนกล่าวหาอย่างนี้จะให้น้ารับได้อย่างไร เป็นม่ายแล้วเป็นคนดีไม่ได้หรือ คุณชายใหญ่ผู้สุขุมนุ่มลึกเห็นท่าจะไม่ดี กลัวว่าน้าจะกลับไปเป็นนางร้ายอีกครั้ง เธอจึงรีบกันตัวน้าออกมาก่อน แล้วไปเจรจาตกลงกับญาติเธอว่า จะติดตามคุณชายกลางมาชี้แจงให้กับทุกคนในเร็ววัน ...เรื่องนี้ยังไม่จบซิจ๊ะ คุณชายบังเอิญมาพบกับจดหมายคุณไชยยันต์ที่น้าเก็บไว้ ทำให้เข้าใจผิดไปใหญ่โตว่าน้ามีใจให้กับ คุณไชยยันต์  ทำให้รุ่งเช้าเธอรีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า หน้าบึ้งตึงเชียวจ๊ะ (เพราะต้องจัดกระเป๋าเอง เรื่องอะไรจะจัดให้  กำลังงอนนี่) รีบเดินทางไปสมุย ไปติดตามร่องรอยของคุณชายกลาง หายไปสองสามวันก็โทรกลับมาบอกว่า ไม่พบคุณชายกลาง ถามบรรดาแม่ค้าพ่อค้า ริมหาด ก็ได้ความมาว่า ได้เห็นชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาตามที่บอกเช่นเดียวกัน แต่แกก็พักที่โน่นเพียงแค่สองสามวัน จากนั้นก็แกก็ตีตั๋วเรือ ขึ้นฝั่งไปเกือบเดือนแล้ว  คราวนี้ก็ยุ่งซิจ๊ะ ร่องรอยครั้งสุดท้ายก็ไม่พบเห็น และตอนนี้คุณชายใหญ่เดินทางล่วงหน้า ไปถามข่าวคราวคุณชายกลางกับรพินทร์และคุณหญิงดารินที่หนองน้ำแห้ง   ...น้าก็ตัดสินใจไม่ถูกว่า จะไปสมทบกับคุณชายใหญ่ที่นั่นดี หรือว่าเล่นบทบาทสาวแสนงอน ให้เธอมาง้อดี  เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นน้าจะแก้อย่างไรดี  ไหนจะเรื่องมือที่สาม เรื่องญาติ ๆของเธอ เรื่องคุณชายกลางที่หายสาบสูญไปอีก คิดถึงหลานมากจ๊ะ น้าแสงโสม ปล. น้าส่งสำเนา จดหมายของคุณไชยยันต์มาถึงหลานด้วยจ๊ะ แม้เธอจะพาดพิงถึงหลานในทางอคติบ้าง แต่คงเป็นเพราะเธอไม่รู้จักหลานดีพอเท่านั้นเอง และฝากความระลึกถึงจากน้าไปถึงแม่ลั่นทมของหลานด้วยนะจ๊ะ จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [14 พ.ย. 16:24:56]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านจดหมายยาวเหยียดจากแสงโสมจบลง พลับพลึงก็หันไปหยิบกระดาษสองแผ่นซึ่งมีมือลึกลับส่งมาให้จากปารีส มาดูด้วยอาการชั่งใจ กระดาษสองแผ่นนั้น แผ่นหนึ่งเป็นจดหมายของมาเรีย ที่ส่งไปถึงไชยยันต์ส่วนอีก แผ่นเป็นจดหมายจากไชยยันต์ ที่ตอบกลับไป "เฮ้อ... เป็นไงเป็นกัน ยังไงน้าแสงโสมก็ยังเหมาะสมกับลุงเชษฐามากกว่าลุงไชยยันต์อยู่ดี คนอะไร้ขนาดลูกตัวเองยังจะเปิดประมูลได้เลย ป้ามาเรียอีกก็ดุ๊ดุ มิน่าล่ะตาไพรวัลย์จึงผิดปกติ โตขึ้นมาจึงมีนิสัยชอบกลั่นแกล้งผู้คนไปทั่ว คงเพราะเป็นเด็กมีปัญหามาก่อนนี่เอง" พลับพลึงรำพึงกับตัวเอง ...พลับพลึงตอบจดหมายกลับไปยังแสงโสมว่า.... น้าแสงที่รัก พลับพลึงคิดว่าน้าแสงควรจะเดินทางไปสมทบกับลุงเชษฐาที่หนองน้ำแห้ง บ้านลุงรพินทร์ก่อนดีกว่าค่ะ ไปปรับความเข้าใจที่ลุงเชษฐาเข้าใจผิดก่อนดีกว่าค่ะ เรื่องมือที่สามจะได้จบไป แหมลิ้นกับฟันก็กระทบกันบ้างล่ะค่ะ ที่สำคัญน้าแสงอย่าเป็นลิ้นก็แล้วกัน พลับพลึงจะตามไปสมทบที่นั่นด้วยค่ะ พลับพลึงมีอะไรบางอย่างให้น้าแสงดู  คราวนี้ลุงเชษฐาต้องเข้าใจน้าแสงแน่ ๆ เชียวค่ะ ส่วนกรณีหญิสาวที่แสนดีถูกญาติฝ่ายชายกีดกันนั้น ถ้าตามตัวลุงอนุชา มาชี้แจงญาติพี่น้องของลุงเชษฐา คงจะเข้าใจน้าแสงแน่ ๆ เลยค่ะ คงจะยิ่งหันมาเอาอกเอาใจน้าแสงล่ะไม่ว่า ทั้งสวยทั้งรวย ขอย้ำว่ารวย หาได้ง่าย ๆ ซะที่ไหน พลับพลึงว่าเรื่องใหญ่คงเป็นเรื่องที่ลุงอนุชาหายไปซะมากกว่า หายไปเป็นนานเลยนะคะ  ข่าวจากสำนักข่าวสหมิตรดาหาชาดา และการวิเคราะห์ข่าวจากสำนักข่าวแผนศรีจิตรา พลับพลึงก็อ่านแล้วนะคะ อ่านแล้วก็ยัง งง งง เหมือนเดิม การหายตัวของลุงอนุชา นอกจากจะทำให้น้าแสงโสมต้องมีปัญหากับญาติของลุงเชษฐาแล้ว  คงต้องมีคนไม่สบายเพิ่มอีกหลายคนแน่ ๆ เชียวค่ะ เพราะไม่รู้ว่าจะกลั่นแกล้งผู้ใดได้  จนพาลไข้ขึ้น แล้วพบกันค่ะ น้าแสง พลับพลึงสีชมพู ปล. ตอนนี้แม่ลั่นทมไม่อยู่ค่ะ อยู่ระหว่างการศึกษาดูงาน คือแม่เขาจะเปิดสำนัก เป็นเจ้าแม่ลั่นทมค่ะ เพราะตอนนี้ มีพวกชอบที่ชอบขูด ชอบลูบ มาขูดมาลูบที่ต้นลั่นทมไม่เว้นแต่ละวัน จนแม่ไม่สามารถอยู่ได้โดยสงบสุข ยิ่งใกล้กลางเดือน กับปลายเดือนด้วยแล้ว เหมารถกันมาเพียบ แม่ลั่นทมก็เลยจะเปิดสำนักซะรู้แล้วรู้รอด เวทมนต์วิทยา แม่ก็ศึกษามาหลายสำนัก กิจการก็คงรุ่งเรืองดีค่ะ อนาคตพลับพลึงจะได้สบาย อิอิ พลับพลึงว่าจะจุดธูปเชิญพ่อพลาย ให้มาอยู่ซะด้วยกันจะได้ไม่ต้องเร่ร่อนอีกต่อไป ========= กะจะพาดพิงทุกคน แต่ไม่ไหวค่ะเวลาไม่เป็นใจ  แค่ตอนนี้ก็ทำเอาหนูพลับพลึงเกือบแย่ นั่งเขียนเพชรพระอุมาอย่างเมามันในอารมณ์   MD เข้ามาเยือนถึงถิ่น  จ๊ากกกก... ปิดก็ปิดไม่ได้โชว์หน้าจอหลาเลยง่ะ (เพราะเครื่องมันช้า)  ต้องทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  ก็ไม่รู้จะทำไงนี่(หว่า) จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [14 พ.ย. 16:27:33]

ความคิดเห็นที่ 4 มารายงานตัวคร้าบ จากคุณ : มันตรัย - [14 พ.ย. 16:37:30]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังคิดเนื้อเรื่องไม่ออกแต่อยากออกชื่อ จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [14 พ.ย. 17:19:23]

ความคิดเห็นที่ 6 หลานพลับพลึงจ๋า  หลังจากหยุดชาร์จแบตไปพักใหญ่กลับมาคราวนี้มุขเด็ดมากเลยนะ...ขำมาก ๆ เลยละค่ะ   ที่สำคัญ MD เห็นแล้วขอเล่นด้วยป่าวคะเนี่ย..อิ อิ ขอเวลาน้ากลับไปคิดก่อนนะว่าจะต่อไงดี ท่านมันตรัยขา ดีใจที่ท่านมาแล้วนะคะ ถ้าท่านต่ออะไรได้ก็ต่อไปก่อนนะคะ ตอนนี้แสงขอไปคิดมุขก่อน จากคุณ : แสงโสม - [14 พ.ย. 17:27:17]

ความคิดเห็นที่ 7 รอป้าๆ น้าๆ ออกโรงก่อนครับ.. เด๋วอีกสักพักจะออกเดินป่าตามหาอากลาง อีกตามเคย เฮ้อ… อาหนออา.. ทำไมถึงชอบใจน้อยสะบัดก้นหนีญาติๆ ไปเรื่อยเลยน้า.. ..หรือที่สงสัยกันมาหลายกระทู้ว่าอามีรสนิยมเบี่ยงเบนนั้นเป็นความจริง ?? จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [14 พ.ย. 17:47:52]

ความคิดเห็นที่ 8 น้าแสงขา...ขืนมาเล่นด่วย พลับพลึงก็แจวซิคะ เล่นต่อไปไม่ไหวแน่ ๆ อุตส่าห์ปิดเพื่อนฝูงไว้ มาซ่าส์แถว ๆนี้ ยังอุตส่าห์มีโผล่มาทักทาย ให้เสียวสันหลังเป็นระยะ ระยะ ...:-) จากคุณ : พลับพลึง - [14 พ.ย. 21:05:24]

ความคิดเห็นที่ 9 แอบมาเกาะขอบจอรอดูค่ะ   จากคุณ : เด็กธนู (small Qpid) - [14 พ.ย. 22:55:22]

ความคิดเห็นที่ 10 รพินทร์หน้าใสปั่นจักรยานอยู่เชียงใหม่ แล้วลุงรพินทร์ หน้าแก่(หัวงู)ก็อยู่กับคุณหญิงดารินที่หนองน้ำแห้ง คนอ่านจะงงมั้ยเนี่ย ? อิอิ  เดี๋ยวเย็น ๆ มาแจมใหม่ ตอนนี้โดดเรียนมาเล่นนะเนี่ย จากคุณ : รพินทร์ - [15 พ.ย. 12:48:12]

ความคิดเห็นที่ 11 ณ ห้องรับแขกสุดหรูในคฤหาสน์หินอ่อน  แสงโสมนั่งนิ่งอยู่บนชุดรับแขกแบบหลุยส์ที่ก๊อปมาจากพระราชวังแวร์ซายโดยไม่ผิดเพี้ยนไปจากต้นแบบเลยแม้แต่น้อย  สีหน้าของแสงโสมเครียดขรึมด้วยความครุ่นคิดอย่างหนัก ถึงเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่านมา หลังจากกลับมาจากหมู่เกาะดาหาชาดาเมื่อคราวที่แล้ว เกิดเรื่องต่าง ๆ ขึ้นมากมาย  บรรดาวงศาคณาญาติของคุณชายเชษฐาไม่ยินดีต้อนรับเธอเนื่องจากทุกคนเห็นว่าเธอเป็นแม่ม่ายไม่คู่ควรกับคุณชายใหญ่ผู้เพียบพร้อม (หรือเป็นเพราะแสงโสมพลาดลืมบริจาคเงินเข้ากองทุนต่าง ๆ ที่ญาติคุณชายใหญ่หลาย ๆ คนมาเสนอบอกบุญให้ก็ไม่อาจจะรู้แน่ได้)   นอกเหนือจากนั้น คุณชายใหญ่ยังเข้าใจเธอผิดด้วยสาเหตุจากจดหมายของคุณไชยยันต์ …. ขณะที่กำลังคิดหมกมุ่นเรื่องนี้อยู่  คนรับใช้รีบเดินเข้ามาหาแสงโสมพร้อมทั้งย่อตัวลงยื่นจดหมายให้สองฉบับอย่างนอบน้อม  แสงโสมขมวดคิ้วมองดู  เอ๊ะ…นี่..จดหมาย EMS 1 ฉบับ ส่งในประเทศไทยจ่าหน้าซองถึงคุณชายเชษฐา จดหมายอีก 1 ฉบับมาจาก ปารีสส่งด่วนโดย DHL จ่าหน้าซองถึงแสงโสม   อะไรกันนี่ !!!  แสงโสมรีบฉีกเปิดซองจดหมายจากปารีสอย่างรวดเร็ว จดหมายจากปารีส 15 พฤศจิกายน 2543 คุณแสงโสมครับ ผมได้รับทราบข่าวจากเมืองไทยว่าขณะนี้คุณกับเชษฐากำลังมีปัญหาระหองระแหงกันอย่างหนักจนถึงขั้นอาจหย่าขาดจากกัน โดยมีจดหมายของผมเป็นสาเหตุ   ขอบอกให้คุณรู้ไว้ว่าผมเจตนาส่งจดหมายฉบับนั้นมาเพื่อทำให้ครอบครัวของคุณแตกแยกจริง ๆ สาเหตุที่ผมเขียนจดหมายฉบับนั้นขึ้น เป็นเพราะผมคิดเหมือนกับญาติ ๆ ของเชษฐา คือไม่ต้องการให้คุณผู้ซึ่งเป็นแม่ม่ายมีคุณสมบัติไม่เหมาะสม ไม่คู่ควรที่จะมาเป็นคู่ครองของเชษฐาได้แต่งงานกับเชษฐาไป สำหรับเรื่องที่ผมบอกว่าจะหย่ากับมาเรีย เพื่อมาเป็นตัวเลือกให้กับคุณนั้น ก็เป็นเพียงกลลวงให้คุณตายใจเลิกรวบรัดและผูกมัดเชษฐาเท่านั้นเอง   คุณแสงครับ ที่ผมทำทุกอย่างไปนั้น ก็เพราะไม่ต้องการให้เพื่อนรักของผมต้องมาเกลือกกลั้วกับแม่ม่ายอย่างคุณซึ่งนั่นยังไม่สำคัญเท่าไหร่แต่ที่สำคัญกว่าก็คือยังแถมเป็นนางร้ายอย่างคุณอีกด้วย จริงอยู่ถึงแม้คุณจะกลับใจแล้วก็ตาม แต่นางร้ายก็ย่อมเป็นนางร้ายอยู่วันยังค่ำ ผมมั่นใจว่าคุณทำดีก็เพียงชั่วครู่ชั่วยามเพื่อให้เชษฐาตายใจเท่านั้น หลังจากนั้นนิสัยเดิมของคุณก็คงไม่เปลี่ยน ความเป็นนางร้ายของคุณก็คงจะเปล่งประกายออกมาอีก   ฉะนั้น คุณแสงครับ เพื่อความสงบสุขของเพื่อนผม และฝ่ายพระเอก  ผมขอให้คุณเดินออกไปจากชีวิตของเชษฐาและพวกเราเสียเถิด  ส่วนตัวผมเองนั้น คุณก็อย่าได้มาตั้งความหวังใด ๆ กับผมทั้งสิ้น ผมไม่อยากให้คุณต้องมาคาดหวังในตัวผม  โปรดรู้ไว้ว่าผมมีเมย์อยู่แล้ว เรารักกันมาก เจ้าไพรวัลย์ลูกชายผมคือพยานรักของเราทั้งสอง และถึงแม้ว่าผมจะไม่มีเมย์อยู่ด้วยก็ตามผมก็คงไม่คิดจะสนใจคุณอย่างจริงจังแน่นอน  เพราะคุณสมบัติของคุณไม่ตรงสเปคผม ฉะนั้น ถ้าคุณคิดว่าเลิกกับเชษฐาแล้วจะหวนกลับมาหาผม ก็อย่าหวังเลยครับ ลืมมันไปเสียเถิด ที่ผ่านมาสิ่งที่ผมทำไปทั้งหมด เพียงเพราะผมต้องการเบี่ยงเบนประเด็นให้คุณเลิกสนใจเชษฐาเท่านั้นเอง  ในเมื่อขณะนี้เชษฐากับคุณมีแนวโน้มจะแตกแยกจากกันแล้ว ก็เป็นอันว่าหมดหน้าที่ของผมเช่นกัน    แม่ม่ายและพ่วงด้วยตำแหน่งนางร้ายอย่างคุณ ไม่มีความเหมาะสมกับฝ่ายพระเอกอย่างพวกเราเลย  คุณสมบัติของคุณไม่ผ่านการคัดเลือกที่จะเป็นนางเอก  คุณแสงครับผมขอแนะนำให้คุณกลับไปหามันตรัยเสียเถิด คุณเหมาะสมกับผีดิบพันปีอย่างมันตรัยเท่านั้น หญิงสาวที่เหมาะสมและคู่ควรสำหรับพวกเราอันดับแรกคือจะต้องเป็นคนโสดครับ  เห็นไหมครับ แค่ข้อแรกคุณก็สอบไม่ผ่านแล้ว ข้ออื่น ๆ ผมคงไม่ต้องบรรยายต่อ  ฉะนั้น ถ้าคุณอยากจะมาร่วมทางกับพวกเราด้วย ก็มีสิทธิสมัครได้เป็นเพียงแค่ลูกหาบคอยแบกหามเท่านั้น  ตำแหน่งอื่น ๆ ไม่รับครับ สำหรับผมในตอนนี้หน้าที่ใหม่ของผมก็คือการออกตามหานายกลางจอมเตลิดเพื่อนผมอีกนั่นแหละ  ผมคุยกับเมย์เรียบร้อยแล้ว เราทั้งสองเข้าใจกันดี เมย์รู้ว่าผมเป็นคนรักเพื่อนมากขอร้องให้ผมช่วยออกตามนายกลางอีกรอบ (จะว่าไปตั้งแต่กลับจากมรกตนครนี่เราต้องออกเดินสายกันไม่ได้ว่างเว้นเลยนะเนี่ย) โดยให้เจ้าไพรวัลย์อนาคตออกตามมาด้วย นี่ผมก็กำลังเตรียมตัวเดินทางจากปารีสกลับมารวมพลกับเชษฐาที่หนองน้ำแห้ง  หวังว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกนะครับคุณแสงโสม   ขอให้คุณโชคดี ไชยยันต์ อนันตรัย แสงโสมหน้าซีดเผือดอ่านจดหมายในมือจบไปแล้วหนึ่งรอบ  แล้วก็อ่านทบทวนใหม่อีกหลายรอบจนซาบซึ้งถึงข้อความในใจ  โอ..คุณไชยยันต์  แสงโสมเพิ่งได้รู้บัดนี้เองว่าโดยเนื้อแท้แล้ว คุณไชยยันต์เป็นคนรักเพื่อนมาก  มากจนเสียสละทำทุกสิ่งทุกอย่างแทนให้ได้  แสงโสมนั่งซึมอยู่พักใหญ่ แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ถึงจดหมายอีกฉบับ ก็รีบหยิบขึ้นมาฉีกอ่านทันที โดยไม่ต้องรอคุณชายใหญ่เพราะเดินทางไปหนองน้ำแห้งแล้ว ขืนชักช้าไม่ทันการณ์กันพอดี เมื่อได้เห็นข้อความในจดหมาย แสงโสมก็แทบผงะ จากคุณ : แสงโสม - [15 พ.ย. 16:35:15]

ความคิดเห็นที่ 12 โมโหมาก.... เจ้ารพินทร์รุ่นเด็ก หนอยว่าเราหัวงู ดูถูกกันนี่หว่า นั่นมันยังน้อยไป หยั่งงี้มันต้องรุ่นพญานาคแล้วเฟ้ย  เคยเห็นเป่าแบบเรืออนันตนาคราชน่ะ   แล้วเขาก็ไม่ได้เรียกหน้าแก่ เขาเรียกว่ามีประสบการณ์เฟ้ย เท่ ดูคมสัน หน้าแหยแฟ่นแบบเจ้าก็ได้ขี่ได้แต่จักรยานเท่านั้นแหละว้า.....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.... ขอเวลาคิดมุขหน่อยนะ ตกลงว่าคราวนี้จะเป็นจดหมายกันหมดใช่ไหมล่ะ  สงสัยจะอ่านคอลัมน์จดหมายรักของปราย พันแสงในมติชนสุดสัปดาห์กันทุกคนเลยนะเนี่ย...   จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [15 พ.ย. 16:49:14]

ความคิดเห็นที่ 13 ณ หาดเฉวง  เกาะสมุย พี่ใหญ่ที่เคารพ ณ ที่ใดดวงใจไม่ไหวหวั่น ขอฝ่าฟันอุปสรรคและขวากหนาม ถึงสิ้นชาติวาสนาชะตาทราม ขอฝากนามให้โลกรู้.. ku ก็ชาย พี่ใหญ่ครับ เมื่อพี่ใหญ่ได้เห็นกลอนของผมบทนี้ พี่คงพอจะเดาออกได้แล้วนะครับ ว่าผมได้เริ่มปฏิบัติการ "เตลิด" อีกแล้ว  ขณะที่พี่อ่านจดหมายฉบับนี้ ผมก็คงเดินทางไปไกลแสนไกลแล้วครับ พี่ใหญ่โปรดอย่ากังวลใจใด ๆ ในตัวผมเลยนะครับ   พี่ใหญ่ครับ สิ่งที่ผมทำลงไปนี้ เป็นเพราะผมน้อยใจโชคชะตาวาสนาของตัวเองจริง ๆ ทำไมครับ  ทำไมผมจะต้องพลาดการได้สมบัติเกาะดาหาชาดาเมื่อคราวที่แล้วด้วย พี่ใหญ่ลองคิดดูซิครับ ถ้าเป็นพี่ใหญ่เองจะรู้สึกยังไง   ผมคุณชายอนุชา วราฤทธิ์  หรืออีกนามหนึ่งพรานชด  เป็นคนที่กระตือรือร้นอยากจะได้สมบัติมากกว่าใคร ๆ  ทั้งหมดตั้งแต่ภาค 1 มาแล้ว  ผมเองนั่นแหละเป็นคนที่ไปถึงขุมเพชรพระอุมาก่อนใครเพื่อน ผมควรจะเป็นคนที่ได้สมบัติ  แต่กลับกลายเป็นว่าผมไปโดนจับขังคุกแทนซะนี่  เจ้าแงซายไปถึงทีหลังผมซะอีกอยู่ดี ๆ กลับได้ครองบัลลังก์เฉยเลย  พอมาครั้งล่าสุดตอนขึ้นเรือประหลาด จากประสบการณ์เมื่อตอนภาค 1  ผมเห็นท่าไม่ดีกลัวโดนผีดิบหลอกจับขังคุกอีก เลยเผ่นหนีโดดลงจากเรือคนแรกเลยกะว่าเอาตัวรอดไว้ก่อนละ  (โชคดีตอนโดดลงจากเรือขาแข้งไม่หัก)   ที่ไหนได้ คนหลัง ๆ กลับได้สมบัติกันไปหมดเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งแม่แสงโสมคว้าไปกินหมดทั้งสมบัติแม่มดวาชิกา  สมบัติพุกาม สมบัติเกาะดาหาชาดา   เนี่ย..ทำไมผมถึงเป็นคนโชคร้ายอย่างนี้ครับพี่ใหญ่ ผมไม่เข้าใจเลย  ไอ้การเป็น Wednesday Child ของผมนี่มันส่งผลร้ายให้กับผมถึงเพียงนี้เลยเหรอครับ  ทำอะไรไม่เคยประสบความสำเร็จเลยซักที  เล่นเพชรพระอุมากับเค้าก็เป็นพระรองมาตลอด  สมัครเล่นหนังบ้านทรายทองตำแหน่งชายกลางพระเอกของเรื่อง ผู้กำกับเค้าก็ยัดเยียดบทเจ้าคุณปู่ที่ใกล้ตายให้ แทนที่จะได้รับบทชายกลางตัวจริงขนานแท้ เค้าบอกว่าผมเหมาะกับบทเจ้าคุณปู่นั่นมากกว่า ….ผมเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูกเลยครับพี่ใหญ่ แต่..พี่ใหญ่ครับ  คนดีพระย่อมคุ้มครอง  พี่ใหญ่ทราบไหมครับ ระหว่างที่ผมอยู่บนเกาะสมุย ผมได้พบกับตาแก่คนที่เล่าตำนานหมู่เกาะทั้งหลายให้พวกเราฟังบนหาดเดอะวกน่ะ  แกไปอยู่ที่เกาะนั้นได้ยังไงก็ไม่รู้นะครับ อยู่ดี ๆ แกก็โผล่แว๊บขึ้นมาตรงหน้าผม  แกตบไหล่ผมอย่างผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก แล้วแกก็บอกว่าตอนนี้ถึงคราวของผมแล้วละครับ  ช่ายแล้วครับ…พี่ใหญ่เดาถูก…แกบอกผมว่า ผมนี่แหละเป็นผู้มีบุญขนานแท้และดั้งเดิม ที่ผ่านมากรรมมาบัง  ตอนนี้กรรมหมดแล้วถึงคราวที่ผมจะได้เป็นพระเอกซักที  พี่ใหญ่รู้ไหมครับ แกบอกว่าผมน่ะเกิดมาเพื่อจะเป็นเขยของเจ้าแห่งมังกรครับ  ตาแก่บอกว่าที่วังมังกรก็มีทรัพย์สมบัติมหาศาลไม่น้อยหน้าขุมเพชรพระอุมาอีกนั่นแหละ   วังมังกรคือเมืองใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ในดินแดนไกลโพ้นลึกลับซับซ้อนต้องฝ่าฟันอุปสรรคขวากหนามต่าง ๆ พอ ๆ กับมรกตนคร เหมือนกัน  กำลังเปิดรับสมัครชิงตำแหน่งเขยอยู่  เพราะเจ้าแห่งมังกรมีธิดาเพียงองค์เดียว  งดงามเหนือคำบรรยายครับ ความสวยไม่อาจเทียบได้กับน้องบัวชมพู บวกน้องแหม่มแคทลียา  บวกน้องแบมอนาคต สส. สามคนนี้รวมกันแล้วยังสวยไม่เท่าธิดาของเจ้ามังกรเลยครับพี่ใหญ่คิดดูแล้วกันครับจะเพอร์เฟคขนาดไหน เจ้าแห่งมังกรกำลังต้องการจะขยายกิจการฟาร์มมังกร แต่หาผู้เหมาะสมมาครองคู่กับธิดาของพระองค์ท่านไม่ได้   และตาแก่บอกว่าผมนี่แหละเป็นเนื้อคู่ของนางตัวจริงขนาดแท้และดั้งเดิมมาตั้งแต่หลายภพหลายชาติแล้ว  สุดท้ายตาแก่ได้มอบแผนที่การเดินทางไปวังมังกรให้กับผมไว้ครับ เป็นแผนที่สลับซับซ้อนพอสมควร ผมดูแล้วก็งง ๆ อยู่เหมือนกัน  แต่ไม่มีปัญหาครับ ผมจะดั้นด้นเดินทางไปให้ได้ อาาาา…..พี่ใหญ่ครับ คราวนี้ละ ผมจะได้เล่นเป็นพระเอกเต็มตัวกับเค้าซะที  ผมตัดสินใจแล้วครับพี่ใหญ่  ผมจะเดินทางไปวังพญามังกรครับ  พี่ใหญ่โปรดอย่าได้คัดค้าน หรือขัดขวางใด ๆ ผมเลยนะ ก็อย่างที่บอกแล้วไงครับว่าเมื่อพี่ใหญ่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้ผมก็คงเดินทางไปไกลโขแล้ว….พี่ใหญ่ครับ ผมจะกลับมาหาพี่ใหญ่ พร้อมกับความสำเร็จอันรุ่งโรจน์ของผม  ฟาร์มมังกรจะต้องเจริญรุ่งเรือง  ผมจะสร้างทายาทมังกรน้อยให้เลื่องชื่อระบือนามไปไกล  ในอนาคตทายาทมังกรน้อยของผมถ้าเป็นชายก็จะต้องรับบทพระเอกชัวร์ ๆ  ไม่ต้องมาทนรับบทพระรองแห้วสมบัติอย่างผมอีก  หรือถ้าเป็นหญิงบทนางเอกต้องอยู่ในกำมือทายาทของผมอย่างแน่นอน…พี่ใหญ่ครับ รอหน่อยนะครับ  คราวนี้ละ จะไม่มีใครมาปรามาสผมได้อีกว่าผมเบี่ยงเบนไปนิยมชมชอบไม้ป่าเดียวกัน ผมขอ ปรามาสกลับว่าถ้าฟาร์มมังกรของผมประสบความสำเร็จเจริญรุ่งเรืองขึ้นมาเมื่อไหร่  บรรดาตัวแสดงในเพชรพระอุมาภาคห้องสมุดทั้งหลายเตรียมตัวตกงาน หรือรับบทเป็นแค่ตัวประกอบไปแล้วกัน..ฮ่าๆๆๆ รอวันทายาทบัลลังก์มังกรมาเกิดครับ ผมเอง….ชายกลาง พระรองขนานแท้และดั้งเดิม ปล.  เอ่อ..แต่ผมขอกระซิบนิดนึงเถอะครับพี่ใหญ่  ถ้ายังไง ๆ  พี่ใหญ่ช่วยพาสมัครพรรคพวกของเราเดินทางตามผมไปด้วยก็จะดีไม่น้อยเลยละครับ  เพราะผมก้อชักจะไม่ค่อยมั่นใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะไปโดนจับขังคุกอีกรอบหรือเปล่า  ผมซีร็อกซ์แผนที่แนบมาพร้อมกับจดหมายฉบับนี้แล้วนะครับ ********************************* แสงโสมอ่านจดหมายฉบับที่สองจบด้วยความกลุ้ม  โอว…อะไรกันนี่ ทำไมทุก ๆ เรื่องถึงได้มาประเดประดังกันในช่วงเวลาอย่างนี้ คุณชายกลางตัดสินใจอะไรง่าย ๆ อย่างนั้น  ถ้าเกิดเป็นการหลอกกุเรื่องวังมังกรขึ้นมาเพื่อเอาตัวไปเรียกค่าไถ่แทนจะทำยังไงกันล่ะเนี่ย  แสงโสมรู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก  เพราะรู้อนาคตว่าคนที่จะต้องออกเงินค่าไถ่คงไม่พ้นแสงโสมแน่นอน  สมบัติที่มีอยู่ก็ต้องเอาไปไถ่ถอนหนี้สินของตระกูลวราฤทธิ์ไปจนแทบจะหมดแล้ว ท่าไม่ได้การเป็นแน่  แสงโสมตัดสินใจออกติดตามคุณชายเชษฐา รพินทร์และดาริน ไปที่หนองน้ำแห้งทันทีเพื่อที่จะนำจดหมายของคุณชายกลางไปมอบให้    ด้วยแรงกดดันจากบรรดาญาติของคุณชายใหญ่  จดหมายตัดสัมพันธ์จากคุณไชยยันต์  และจดหมายลาไปสร้างฟาร์มมังกรของคุณชายกลาง ทำให้แสงโสมต้องมาคิดทบทวนสะระตะในใจอย่างหนัก  ระหว่างการเดินทางแสงโสมครุ่นคิดถึงมันตรัยเจ้านายเก่าอยู่ในใจ "ท่านมันตรัยขา  เป็นคนดีมันยากเหลือเกินค่ะท่าน เป็นยากยังไม่เท่าไหร่แถมยังต้องเสียเงินอีกต่างหากเนี่ยซิคะ เฮ้อ.. แสงคงต้องบากหน้ากลับไปหาท่านอีกแล้วละ แล้วเราค่อยคิดกันนะคะว่าเราจะทำเรื่องอะไรร้าย ๆ กันดี" จากคุณ : แสงโสม - [15 พ.ย. 17:00:04]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณไชยยันต์ที่นับถือ หลังจากภาคก่อน ๆ ที่ผมไม่ค่อยจะได้ร่วมแจมกับเขาบ้างเลย บัดนี้ผมตัดสินใจแล้ว ว่าจะละทิ้งการร่ำเรียนชั่วคราวเพื่อออกตามหาคุณชายกลาง ด้วยเหตุผลตามจดหมายที่ผมแนบมาให้นี้ นางร้ายแสงโสมเอาจดหมายที่คุณชายกลางส่งมาให้คุณชายใหญ่ให้พี่รพินทร์แก่และคุณหญิงดารินดู ตัวผมนั้นเผอิญว่าโคลนนิ่งกันกับร่างของพี่รพินทร์แก่ จึงพลอยรับรู้เรื่องราวไปด้วย   ผมไม่น้อยใจหรอกที่สุดท้ายคุณหญิงดารินก็กลายเป็นคนรักอันถาวรสมบูรณ์ของพี่รพินทร์แก่  ไม่เป็นไรตัวผมถึงจะเป็นรพินทร์เช่นกันแต่ก็อายุยังน้อย ยังเอ๊าะ ยังมีไฟ ผมตัดสินใจว่าจะไปหานางเอกของผมแทนที่คุณหญิงดารินระหว่างทางในการตามตัวคุณชายกลางนี่แหละ   ผมคิดว่าคุณก็น่าจะไปกับพวกเราด้วยนะครับคุณไชยยันต์  พาเมย์กับเจ้าไพรวัลย์มาด้วย  คราวนี้ผมกะว่าเราคงจะได้เดินทางกันเป็นขบวนใหญ่  ตามตัวคนที่หาย ๆ ไปกลับมาเล่นด้วยกันให้หมด  ถ้าคุณไชยยันต์ทราบเบาะแสป้าหนอนผู้แสดงว่าป้ามดวาชิกา ก็ควรจะเชิญท่านมาร่วมแสดงต่อให้แกมารับบทร้ายผสานกับมันตรัยและยายแสงโสมแบบแท็คทีม   ผมไม่กลัวหรอกเรื่องศัตรู  หากไม่มีตัวร้าย  บทพระเอกอย่างผมก็คงไม่เด่นเท่าที่ควร  ยังไงคุณไชยยันต์อย่าลืมมาให้ได้นะครับ ผมจะรอคอยคำตอบจากคุณ  อ้อ ! ตอนนี้ผมยังตามหาตัวคุณชายใหญ่ไม่เจอเลย  ยังไงคุณไชยยันต์ตามตัวมาด้วยนะครับ  ป่านนี้ไม่รู้ว่าหนีหน้าเจ้าหนี้ไปถึงไหน รักและเคารพคุณไชยยันต์เสมอ รพินทร์(หนุ่มหน้าใส) เหอเหอ เล่นจดหมายเหรอ  เอาบ้างดิ่...........อิอิ จากคุณ : รพินทร์ - [15 พ.ย. 17:56:40]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาอ่านครับ แต่ พวกนายๆทั้งหลายครับ จะเยนจดหมายกันอีกนานไม๊เนี่ยะ เอาเป็นว่าจะยังไงก้อตาม อย่าลืมลากผมไปด้วยละ กัน จะได้ตามไปเหล่สาว....เอ๊ยย....ตามไป รับใช้น่ะครับ....แฮะๆๆๆ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [16 พ.ย. 17:10:34]

ความคิดเห็นที่ 16 แงซาย....              ทิ้งจดหมายฝากคะหยิ่นมาให้แก เพราะว่าฉันจะไม่อยู่หนองน้ำแห้งอีกซักพัก   มีงานเดินป่าฉุกเฉินเข้ามา  ฝากให้ช่วยส่งทหารรับใช้สักคนสองคนมาเฝ้าบ้านฉัน คอยกวาดถูดูแลให้ด้วยนะ   ไม่นานฉันคงกลับ   ไม่ต้องตามมาดูหรอกว่าฉันจะไปไหน  ก็เดินป่าตามเคย  แกคงเบื่อแล้วหละ                                   จาก พรานใหญ่ ปล.  ไม่ต้องเสนอหน้ามาล่ะ   ฉันเบื่อหน้าแกเต็มที .................................... ผู้กองครับ....           อย่าเพิ่งประหลาดใจที่ได้จดหมายฉบับนี้  และที่ผมส่งคะหยิ่นกลับไปเร็วนัก    เมื่อผู้กองเปิดจดหมายฉบับนี้อ่าน  คงอยู่ในระหว่างเตรียมตัวเดินทาง  หรือว่าเริ่มเดินทางไปแล้ว   อย่างไรก็ตามคะหยิ่นก็เป็นพรานชั้นดีคนหนึ่ง  คงจะแกะรอยคณะของผู้กองไปส่งจดหมายนี้ให้ได้ถึงมืออย่างแน่นอน    ผมจัดทหารคนนึงไปถูบ้านให้ผู้กองแล้ว   แต่ไม่รับประกันว่าจะไม่โผล่หน้าไปที่ใดที่หนึ่งที่คณะเดินทางของผู้กองจะผ่านไป    เพราะผมมีความสังหรณ์ใจ....        ก็พอจะรู้ใจกันมาแต่ก่อน   ผู้กองไม่อยากให้ผมไปนี่คงต้องมีเรื่องดีๆ อีกแน่ๆ เลย           ผมขี้เกียจเดาว่าเป็นเรื่องอะไร   เพราะมันคงจะเป็นเรื่องเดิมๆ    ขอสั่งความว่า  จะเดินทางไกลก็อย่าลืมยากันยุง กย.15   น้ำใบบัวบก   ผ้าพันแผล  ทิงเจอร์  เข็มเย็บแผล  เอ๊ย ผ้า  (เผื่อกางเกงขาดไงครับ)     เอากางเกงในกางเกงนอกไปเปลี่ยนเสียบ้างนะครับ    และถึงแม้มันจะเป็นของแสลงสำหรับผู้กอง ผมก็ขออนุญาติแนะนำให้นำไปด้วยให้ได้ในเที่ยวนี้ก็คือ  สบู่           ถ้าผู้กองหัดพกเสียบ้าง  ผมคิดว่าคงจะแก้โรคอกหัก   หรือโรคคอเคล็ด(เพราะโดนถีบฯ) ไปได้บ้าง    ถ้าจดหมายนี้ไปถึงช้า  ผู้กองออกเดินทางไปแล้ว  ก็หาซื้อเอาตามข้างทางได้นะครับ   ผมเชื่อว่าคงมีขาย     ส่วนเงินนั้นไม่ต้องเอาไป  เพราะผมรู้ว่าผู้กองคงไม่มี   ถ้าจะซื้อสบู่ยืมคุณแสง  คุณหญิง หรือคุณชายก็ได้นะครับ     ก็ผมไม่ได้ไปด้วยนี่นา ถึงอยากให้ผู้กองยืมก็คงไม่ได้   หึหึ             ยังไงผมก็ขอให้ผู้กองโชกดี   เดินทางโดยสวัสดิภาพ   ได้ผลสัมฤทธิ์ตามความปรารถนานะครับ   ผมอยู่ทางนี้จะนั่งสมาธิแผ่ส่วนบุญกุศลไปช่วยผู้กองและชาวคณะด้วยความสะใจ                                        แงซาย ปล.  อ้อลืมเตือน  ถ้าในเป้ผู้กองมีแห้วสด แห้วกระป๋อง หรือน้ำแห้วอยู่  ก็รีบทิ้งไปเสียนะครับ  อย่าเสียดายดื่มไปเป็นอันขาด   มันเป็นของขัดลาภน่ะครับ  หึหึ     ว้า  นี่ผมก็มาสอนหนังสือสังฆราช   ผู้กองคงรู้อยู่แล้วแหละ   เพราะเดินป่ามากี่ที่ก็ร่ำรวยขึ้นทุกทีเลยนี่ครับ   หึหึ  ผมหมายถึงด้านความรัก (ด้านเดียว) นะ จากคุณ : แงซาย - [16 พ.ย. 20:11:16]

ความคิดเห็นที่ 17 เฮ้ย ! ไหงงั้นล่ะเจ้าแงซาย  คนโดนเตะน่ะสมควรจะเป็นแกที่สุด ใช่มั้ย ? พี่รพินทร์ จากคุณ : รพินทร์ - [16 พ.ย. 21:48:54]

ความคิดเห็นที่ 18 ไชยยันต์เพื่อนรัก ฉันได้ข่าวว่าพวกแกจะออกติดตามฉันอีกแล้ว ฉันจึงฝากจดหมายฉบับนี้ไว้ที่หนองน้ำแห้ง กับเจ้าเกิด เส่ย จันและบุญคำซึ่งยังไม่มีใครมาสวมบทในเรื่องนี้ พร้อมด้วยสัมภาระ  คือรถโฟร์วีลเก่าๆกินน้ำมันฉอหอหนึ่งคัน   และข้าวของเครื่องใช้ที่ขายต่อคลองถมไม่ได้อีกหนึ่งท้ายรถ  ก่อนจะบุกบั่นไปตามวิถีทางของฉัน เสียใจจริงๆที่ต้องเตลิดหนีให้พวกแกไล่ตามไปอีก  แต่ถ้าไม่ทำเช่นนี้ก็จะผิด traditionของเพชรพระอุมา คราวที่แล้วฉันไม่หนีแต่ลงมาเล่นด้วย   ผลสุดท้ายคือการผจญภัยเละเทะ  ไปไม่รอด เห็นมะล่ะ ฉันจึงขอสูญหายไปไม่มาให้เห็น แบบภาค ๑ เพื่อเอาเคล็ด  ส่วนแกจะขัดยอกช้ำบวมขอให้หายาหม่องทาเอาเอง ส่วนอ้ายเด็กนรกลูกชายของแก  ได้ข่าวว่าจะมาตามหาอากลางของมันด้วย   แต่ฉันก็ไม่ค่อยหวังอะไรกะมันนัก  เพราะรู้ว่ามันเข้ากระทู้ไหนพอชาวบ้านติดกันงอมแงมแล้วมันก็ชิ่งหนีไปดื้อๆ  จึงไม่เชื่อว่ามันจะตามฉันไปตลอดรอดฝั่ง เด๋วมันก็หนีไปกินแกงเหลืองกับขนมจีนน้ำยาปักษ์ใต้ ใส่เนื้อจิงโจ้ ตามเคยของมัน ฝากบอกอ้ายหลานนรกด้วยนะ...เลิกออดอ้อนรำพัน  หวังว่าฉันจะเบี่ยงเบนซะทีเถิ้ด   ไม่รู้ว่ามันจะตั้งความหวังกะฉันไปถึงไหน บอกมาเรียให้ดุลูกน้อยๆหน่อย     มันโตขึ้นมาจะได้เลิกแอ๊บ กลับเป็นปกติซะที ระลึกถึงแกและทุกคนในเพชรพระอุมาเสมอ ฝากความคิดถึงให้สาวๆคนละหนึ่งจุ๊บ(ชื่อลูกอมง่ะ) จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [17 พ.ย. 12:17:51]

ความคิดเห็นที่ 19 ณ บ้านพักทาร์ซานของรพินทร์  ไพรวัลย์ (ผู้มีใบหน้ามากด้วยประสบการณ์รุ่นพญานาค) ที่หนองน้ำแห้ง   รพินทร์หน้าใส (แบบแหยแฝ่น..หรืออีกนัยหนึ่ง..จืดชืด) กำลังปั่นจักรยานเมาเท่นไบท์อยู่หน้าบ้านด้วยจิตใจที่มุ่งมั่นจะออกตามหาคุณชายกลาง ในขณะเดียวกันก็วางแผนอยู่ในใจเงียบ ๆ ว่าจะออกตามหานางเอกใหม่ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับตัวเองให้ได้ในครั้งเดียวกันนี้ เป็นการยินปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ได้กำไรสองต่อเหนาะ ๆ เพราะรู้ว่ายังไง ๆ เพื่อนร่วมทางต้องช่วยตนเองหานางเอกให้แน่ ในขณะที่คะหยิ่นและทหารรับใช้ 2 คน ของแงซาย  นั่งยิ้มยิงฟันมองดูจักรยานด้วยความสนใจ รพินทร์ ไพรวัลย์  ดาริน  และเชษฐา นั่งปรึกษากันอยู่อย่างเคร่งเครียดภายในห้องรับแขกของบ้าน โดยแสงโสมหลังจากส่งจดหมายของคุณชายกลางให้คุณชายใหญ่เรียบร้อยแล้วก็ขอตัวเข้าไปพักผ่อนในห้องด้วยเหตุผลว่าอ่อนเพลียกับการเดินทาง เชษฐามองตามแสงโสมไปอย่างห่วงใย อยากจะเข้าไปทักทายให้หายคิดถึงแต่เห็นกับเรื่องด่วนฉุกเฉินเฉพาะหน้ามากกว่าก็เลยยังคงนั่งปรึกษากับพรรคพวกอยู่ "รพินทร์ นายกลางทำเรื่องอีกเแล้วคราวนี้ ออกเดินทางไปวังมังกรอะไรก็ไม่รู้ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย  นายกลางนี่ช่างหาเรื่องออกเดินป่าให้เราได้ตลอดเลยนะตั้งแต่เริ่มแรกมาแล้ว สร้างปัญหาให้กับเราอยู่เรื่อย  ประหลาดคนซะจริง ๆ เลย" ดารินที่ร้องให้มาตลอดคืนด้วยความเป็นห่วงพี่ชายคนกลาง ยังคงมีสีหน้าเศร้าสลดและตาแดงก่ำอยู่ เอ่ยแก้แทนอนุชาออกมา "พี่ใหญ่ขา อย่าว่าพี่กลางเลยค่ะ น้อยว่าที่พี่กลางทำไปก็ถูกต้องแล้วนะคะพี่ใหญ่ ไม่งั้นน้อยคงไม่ได้มาเจอกับรพินทร์หรอกค่ะ  สิ่งที่เป็นไปทั้งหมดนี่อาจเป็นเพราะฟ้าลิขิตก็ได้นะคะ การเดินทางของพี่กลางคราวนี้อาจจะก่อให้เกิดเหตุการณ์อะไรที่ยิ่งใหญ่ขึ้นมาอีกครั้งก็ได้…พี่กลางมักจะเป็นบุคคลที่ทำให้พวกเราได้พบกับสิ่งแปลกใหม่ที่ยิ่งใหญ่อยู่เสมอ ถ้าเทียบกับนักวิทยาศาสตร์พี่กลางก็อยู่ในระดับเดียวกับไอน์สไตน์นั่นแหละค่ะ  คือน้อยหมายความว่าแกสร้างวิทยาการอันล้ำเลิศให้กับชาวโลกแต่ชาวโลกมักจะเห็นแกเป็นคนประหลาด ๆ เพี้ยน ๆ อะไรทำนองนี้  กรณีของพี่กลางนี่น่าจะคล้าย ๆ กันนะคะ ตอนนี้ น้อยว่าพี่ใหญ่สมควรออกตามหาพี่กลางอีกครั้งเถอะค่ะ พี่กลางจะได้ภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองทำให้กับพวกเรา……ง่า.... แต่ครั้งนี้น้อยกับรพินทร์ขอไม่ไปด้วยนะคะ เดินทางมาหลายรอบเหนื่อยเหลือเกินค่ะพี่ใหญ่" เชษฐาหันมามองหน้าน้องสาวตาเขียว "นี่ ยายน้อย เธอจะมาตัดช่องน้อยแต่พอตัวได้ยังไง เมื่อสองภาคแรกพี่ช่วยออกตามหาทั้งนายกลาง ทั้งแฟนเธอยังไม่บ่นซักคำ พอมาตอนนี้เธอได้เจอรพินทร์เรียบร้อยแล้วจะมาทิ้งกันไปง่าย ๆ ได้ไง พี่ไม่ยอม เธอต้องไปกับเราโดยเฉพาะอย่างยิ่งรพินทร์ด้วย ขืนไม่มีรพินทร์ซักคนเดียวเราจะเดินป่ากันได้ยังไงล่ะ" "โถ พี่ใหญ่ขา พี่ใหญ่ก็รู้ว่ารพินทร์ของน้อยน่ะทุ่มเทพลังทั้งกายและใจไปเมื่อตอนเดินป่าสองสามภาคแรกจนหมดแรงแล้ว มาระยะหลัง ๆ นี่เลยค่อนข้างจะเดินป่าแบบสะเปะสะปะไปหน่อยน่ะค่ะ  ขนาดโคลนนิ่งกันออกมาสองคนแล้วนะคะนึกว่าจะช่วยกันเดินป่าให้ดีขึ้น  กลับมาตีกันเองเฉยเลยเรื่องเด็กเรื่องแก่  น้อยเห็นแล้วก็ยังกลุ้ม ๆ แทนอยู่เหมือนกันค่ะพี่ใหญ่" รพินทร์ ไพรวัลย์ ถอนใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับส่ายหน้าอย่างอัดอั้นตันใจ "คุณหญิงครับ จริง ๆ แล้วผมน่ะไม่อยากจะไปยุ่งเกี่ยวกับเจ้ารพินทร์หน้าแหยแฝ่นนั่นหรอกนะครับ หวังไว้เหมือนกันว่าจะให้มาช่วยกันเดินป่า  หนอยแน่ะ ที่ไหนได้ กลับมาเกทับผมเรื่องความแก่  ถ้าว่าผมเรื่องยินปืนไม่แม่น หรือนำทางผิด ๆ ถูก ๆ ผมจะไม่ว่าอะไรซักคำ แต่ว่าเรื่องแก่นี่ผมยอมไม่ได้ครับ เป็นไงเป็นกัน เรื่องนี้เป็นการดูหมิ่น ก้าวร้าว และหยามเหยียดผมอย่างที่สุด  และที่สำคัญสิ่งที่ว่าผมนั้นน่ะมันไม่ได้โดนแค่ผมคนเดียวน่ะซิครับ มันกระทบชิ่งไปถึงคนอื่น ๆ อีกตั้งหลายคน อย่างคุณชายใหญ่ยังเงี้ย คุณไชยยันต์ คุณชายกลาง เจ้าแงซาย หรือคุณหญิง หรือแม้แต่คุณแสง ที่อยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกัน  ทำยังงี้ใช้ได้ที่ไหนกันครับ…" เชษฐารีบยกมือขึ้นโบกห้ามการปะทะคารมระหว่างน้องสาวและน้องเขย "เอาละ ๆ พอ ๆ ทั้งรพินทร์ ทั้งยายน้อย ผมก็ชักจะเห็นด้วยกับรพินทร์หน่อย ๆ แล้วละ  แต่เอาเถอะ สำหรับเรื่องการเดินป่าน่ะ ผมว่าเราคงไม่ต้องเป็นห่วงเท่าไหร่ เพราะอย่างน้อย ๆ คะหยิ่นก็มาอยู่ด้วยกับเราที่นี่แล้วแถมยังเอาจดหมายของแงซายมาให้ด้วย ผมคิดว่าเจ้าแงซายจอมกะล่อนคงจะมาวนเวียนให้เราปวดหัวระหว่างทางเหมือนเดิมแน่นอน แต่ถึงจะทำให้เราปวดหัวยังไงสุดท้ายเจ้าแงซายก็จะต้องบอกเส้นทางเดินป่าให้เราอยู่ดี   ทางด้านไชยยันต์น่าจะกำลังเดินทางกลับมาจากตอนใต้ของปารีส คงจะมาสมทบกับเราเร็ว ๆ นี้แน่นอน  ส่วนไพรวัลย์หลานรักของนายกลางคงไม่ทิ้งคุณอาของเค้าแน่เห็นว่ากำลังจะเดินทางมาที่นี่เหมือนกัน  สำหรับยายหนูพลับพลึงน่าจะมาถึงที่นี่แล้ว แต่ยังไม่เห็นมาไม่รู้ว่าหนีเที่ยวไปไหนอีกหรือเปล่า ถ้ายังไงระหว่างนี้ผมว่ารอพวกเรามาช่วยกันตีความในแผนที่ก่อนแล้วกันว่าจะเริ่มออกเดินทางกันไปในเส้นทางไหนกันดี" รพินทร์มีสีหน้าขรึมสุภาพ ความเป็นพระเอกชักจะเริ่มปรากฎให้เห็นแวววาวขึ้นมาบ้าง "คุณชายครับ ผมเกรงว่าถ้าขืนเราชักช้าไม่รีบออกตามคุณชายกลาง ยิ่งนานวันเข้าเราจะแกะรอยไม่ถูกนะครับ" เชษฐาผู้สุขุมและเยือกเย็นยังคงมีความเป็นผู้นำปรากฎให้เห็นเด่นชัด  ยิ้มให้รพินทร์พร้อมกับส่ายหน้าช้า ๆ "รพินทร์ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมว่านายกลางคงไปไหนไม่ไกลเท่าไหร่ จากจดหมายที่แสงโสมเอามาให้ประทับตราวันส่งเมื่อวานนี้เอง ถ้านายกลางส่งจดหมายเมื่อวานนี้ ก็หมายความว่าเค้าก็เพิ่งออกเดินทางเมื่อวานนี้เหมือนกัน แล้วตามแผนที่การเดินทางไปวังมังกรจะต้องผ่านมาทางหนองน้ำแห้งนี่ด้วย แสงโสมเดินทางมาหาเราด้วย ฮ. ผมคิดว่านายกลางน่าจะมาทางรถสองแถวต้องมาช้ากว่าแสงโสมแน่นอน ผมว่าเผลอ ๆ นายกลางอาจจะยังมาไม่ถึงหนองน้ำแห้งด้วยซ้ำ นายกลางเค้าเป็นคนฉลาด ทำไปทำมาจะกลายเป็นว่าเราเดินทางล่วงหน้าไปให้นายกลางแกะรอยตามเราไปมากกว่าซะอีก หรือไม่ก็อาจจะมาสมทบกับเราที่นี่เลยก็ได้ นายกลางอาจจะต้องการให้พวกเราคอยช่วยเป็นแบ็คอัพให้สำหรับการชิงตำแหน่งเขยพญามังกรก็ได้นะ" ดารินมีท่าทีตื่นเต้นดีใจหลังจากที่ได้ฟังการวิเคราะห์ของพี่ชายใหญ่เกี่ยวกับพี่ชายคนกลางที่ถึงแม้ถ้าจะเป็นการวิเคราะห์ที่ผิดพลาดแต่อย่างน้อยก็ยังสร้างความหวังให้กับตนเองได้บ้าง "พี่ใหญ่ขา ถ้าเป็นยังงั้นจริง น้อยว่าพี่กลางน่าจะมารวมกลุ่มกับเราเลยก็จะดีกว่านะคะ จะมาตัดช่องน้อยหนีเดินทางเอาตัวรอดไปคนเดียวได้ไง เดี๋ยวก็พลาดเหมือนคราวโดดเรือนั่นอีกหรอก  พวกเราจะได้ไม่ต้องแกะรอยให้เสียเวลา แค่ดูแผนที่ก็มึนกันจะแย่กันอยู่แล้วละค่ะ" เชษฐายิ้มให้ดารินอย่างอ่อนโยนเพราะรู้ว่าดารินรักพี่ชายคนกลางมากขนาดไหน พร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวน้องสาวเบา ๆ "พี่ก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกันแหละน้อย  แต่ไม่รู้ว่านายกลางเค้าจะตัดสินใจยังไง ระหว่างนี้เราก็รอทุกคนไปก่อนแล้วกัน  น้อยปรึกษากับรพินทร์ไปก่อนนะ สงสัยอะไรก็เรียกเจ้าคะหยิ่นหรือนายรพินทร์หน้าใสมาถามไปพลาง ๆ ก่อนแล้วกัน หรือไม่ก็ส่งกระแสจิตเรียกเจ้าแงซายมาปรึกษาเรื่องแผนที่ไปก่อนก็ได้  พี่ขอตัวไปดูแสงโสมก่อน เป็นห่วง ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง โดนมรสุมญาติ ๆ ของเรากระหน่ำ  ทำไมนะญาติ ๆ ของเราถึงจะต้องมารังเกียจแสงโสมด้วย ไม่รู้ว่าแสงโสมจะคิดยังไงบ้าง" หลังจากพูดจบเชษฐาก็เดินตรงเข้าไปหาแสงโสมที่ห้องพัก  โดยทิ้งให้รพินทร์และดารินนั่งปรึกษากันต่อไป  ระหว่างเดินไปที่ห้องพักของแสงโสม  เชษฐาได้ยินเสียงคนเดินขึ้นมาบนเรือนแต่ไม่ได้สนใจหันไปมองเพราะจิตใจมุ่งมั่นที่จะเข้าไปพบกับแสงโสมเท่านั้น จากคุณ : แสงโสม - [17 พ.ย. 12:29:29]

ความคิดเห็นที่ 20 ระยะนี้งานยุ่งนัก จึงไม่ค่อยจะได้มาปฎิบัติหน้าที่ แต่เผอิญได้รับเมล์มาฉบับหนึ่ง ซึ่งหนูพลับพลึงคิดว่าเพื่อน ๆ ควรได้ทราบค่ะ ... เรียน join writer สวัสดีครับ ผมเป็นนักข่าว The Nation ครับ ผมสนใจเรื่องเพชรพระอุมาฉบับของคุณ จึงอยากขอสัมภาษณ์ประกอบการทำข่าวเรื่อง E-Book ซึ่งผมกำลังเขียนอยู่ อยากจะเรียนถามว่า 1 คุณมีความสนใจอยากเป็นนักเขียนอย่างจริงจังแค่ไหน 2 ถ้าตอบว่าใช่ แล้วจะทำอะไรต่อไป ถ้าไม่ช่วยให้เหตุผล 3 มีคนสนใจลักษณเดียวกับคุณมากพอที่จะเรียกได้ว่าเป็นปรากฏการณ์ ที่อาจจะนำไปสู่การเกิดใหม่ของนักเขียนบน Internet หรือเปล่า ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ช่วยโทรหาผมภายในวันศุกร์ที่ 17 พย 2543 ผมจะได้แนะนำตัวและเรื่องที่ผมกำลังทำให้มากกว่านี้ ขอบคุณมากครับ ==== หนูพลับพลึงได้ตัดบางส่วนของเมล์นี้ออกไปบ้าง และส่งเมล์ฉบับเต็มที่มีชื่อไปถึงชาวเพชรพระอุมาที่มีชื่อใน list ไปเปิดดูได้เลยนะคะ ส่วนใครที่ไม่ได้รับเมล์ตัวเต็ม ติดต่อกลับหาหนูพลับพลึงที่นี่หน่อยนะคะ p_login@yahoo.com มีความเห็นอย่างไร เชิญอภิปรายกันได้ง่ะ...ขอกลับไปทำงานก่อนแย้ว จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [17 พ.ย. 16:20:19]

ความคิดเห็นที่ 21 เจ้าแงซาย จนแล้วจนรอดแกก็ยังกวนโมโหเหมือนเดิม แต่ตอนนี้แกอย่าลืมว่าเรามีรพินทร์สองคนแล้วนะ สองเท้าคูณสองเท้า ก็เป็นสี่ คิดดูซิถ้ายันออกพร้อม ๆกันจะทำให้เกิดแรงขนาดไหน อีกอย่างแห้วนั้นก็ไม่ใช่ฉันหรอกเฟ้ย เจ้ารพินทร์ต่างหากที่กินแห้วต่างข้าวทุกมื้อ คุณชายกลาง โถ อุตส่าห์เจียดเวลาที่มีอยู่น้อยนิดมาเขียนจดหมาย ผมก็คิดถึงคุณชายนิด ๆเหมือนกันนิ แต่เอาเป็นว่าคุณชายจะหายตัวไปในภาคนี้แล้วไปเจอกันทีหลังเหมือนภาคหนึ่ง ก็แสดงว่าเราสามารถยำบทของคุณชายได้ตามสบายน่ะซินะ เหอเหอเหอ ... เออ ผมกำลังคิดจะเปลี่ยนบทนะ ควรเป็นคนไหนดีล่ะสมาชิกช่วยผมคิดหน่อยดิ  ยกบทพระเอกให้น้องรพินทร์ไปดีกว่า เบื่อแล้วอ่ะ.....   จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [17 พ.ย. 18:09:30]

ความคิดเห็นที่ 22         พรานใหญ่ (รพินทร์ ไพรวัลย์) ครับ   ผมขอเสนอว่าถ้าเบื่อบทพระเอกแล้วน่าจะลองมาเล่นเป็นนางเอกดูบ้างนะครับ  อิอิ         ผมคิดถึงนายหญิงของผมมาก  ไม่มีนายหญิงก็เหมือนเพชรพระอุมาไม่สมบูรณ์   แต่ว่า ถ้าเกิดนายหญิงดารินคนเดิมกลับมาแล้วเกิดปรากฏการณ์ โคลนนิ่งรอบสอง  อันนี้ผมก็ไม่รับผิดชอบด้วยนะครับ      หรือว่าจะมาเป็นน้องเมยานี  แม่เสือสาวของผมดีน้า.... สงสัยคงสนุกพิลึกเลย อย่าเลย   ผมว่า  บทที่เหมาะกับผู้กองที่สุดก็คือ ...ตาลุงบุญคำน่ะแหละครับ....        แนะนำแล้วก็หลบวืด   พ้นปลายรองเท้าไปอย่างฉิวเฉียด จากคุณ : แงซาย - [17 พ.ย. 20:26:57]

ความคิดเห็นที่ 23 หึหึ  แงซาย  ฉันเห็นดีด้วยกับแกว่ะ  อันที่จริงพี่รพินทร์แก ก็น่าจะรู้ตัวนานแล้วนะว่าอายุอานามแกก็มากแล้ว สมควร จะปล่อยให้เด็กรุ่นใหม่เขาได้แสดงออกมาก ฉะนั้นบทที่ เหมาะสมสำหรับคนที่แก่แล้ว  แถมยังบ้าคาถาอาคมและ บ้าผู้หญิงอย่างพี่รพินทร์นั้น  ต้องยกบทใหม่ให้เป็นตาบุญคำ สถานเดียว.................. แต่คราวนี้ถึงฉันได้เป็นพระเอกเต็ม ตัวกับเขาแล้ว  ฉันคงไม่อยากได้คุณหญิงดารินคนปัจจุบัน หรอกนะ  แก่แล้วเหมือนกัน ก็บอกแล้วว่าภาคนี้จะหาสาว ๆ มาเป็นนางเอกเอง ถ้าแก่ก็ไม่เอาหรอก ไม่ใช่สเปค อีกอย่างคุณหญิงแกเจ้าแง่ แสนงอน เรื่องมาก อารมณ์ร้าย เอะอะก็ยิงโป้งป้างลูกเดียว ถ้าฉันจะหานางเอกสักคนก็อยากจะได้อย่างกบสุวนันท์ หรือไม่ก็บัวชมพูว่ะ.................เหอเหอ........ เมยานีของแกฉันก็ไม่เอา  แม่เสือสาวนั่นเดี๋ยวดีไม่ดีมา ฉีกอกฉันเข้าล่ะก็ยุ่งกันใหญ่เชียวล่ะ  ยังไงแกเก็บเมยานี ไว้นั่นแหละดีแล้ว  ไม่ต้องคิดมาโละให้ฉันหรือว่าใคร ๆ หรอก นะกลัวใจแม่เมยานีของแกมากว่ะ ไหนยังขุนพลกุตะมะอีก  แกอยากให้ฉันตายเร็วรึยังไง?.......... จากคุณ : รพินทร์ - [17 พ.ย. 21:04:22]

ความคิดเห็นที่ 24 ลุงแงซาย มีคนมาตามที่ห้องสมุดแน่ะค่ะ ลุงรพินทร์ หัวพญานาคอยากเปลี่ยนบทหรือคะ แต่ก่อนจะเปลี่ยนไปเล่นบทอื่นเนี่ย ช่วยสั่งการพญานาคในคอนโทรล ให้น้ำน้อย ๆ หน่อยดิ หนูพลับพลึง ลำบ้าก ลำบาก กะการให้น้ำของพญานาคจะแย่แล้วง่ะ บทอื่น ก็ลองไปเล่นบทลุงเชษฐาก่อนดีไหมคะ ลุงเชษฐาคนที่เตรียมเอ็นกลับมาเมื่อไหร่ ลุงก็คงเบื่อบทนี้พอดี จะได้ย้ายไปเล่นบทอื่นได้ต่อ....อิอิ จากคุณ : พลับพลึง - [17 พ.ย. 21:35:55]

ความคิดเห็นที่ 25      น้องรพินทร์ครับ   ที่ผมเสนอบทใหม่ให้พรานใหญ่ไปทั้งสามบทนั่น  ผมล้อเล่นนะครับ  อิอิ     ความจริงแล้วทั้งสามบทนั่นผมเคยคิดจะเล่น   เพราะคิดว่าคงท้าทายความสามารถดี    หรือจะเป็นเพราะแก่เหมือนกันหว่า ถึงอยากเล่นบทลุงคำ       แต่ว่า...  ถ้าพรานใหญ่เปลี่ยนบทแล้วน้องรพินทร์ ยังปฏิเสธนางเอกของเราซะอีก  มันคงจะอลเวงเหลือขนาดทีเดียวนะครับ    ทีนี้คุณแสงจะโดดถีบหัวใครกันล่ะ        ผมคิดว่าที่ลุงรพินทร์คิดเปลี่ยนบทคงเป็นเพราะไม่อยากให้มีรพินทร์สองคนมังครับ  เดี๋ยวสับสน   ตัวแงซายเองก็คิดว่า  ถ้าจะมีแงซายมาร่วมด้วยช่วยกันเล่นอีกสักคน  ก็อยากให้มาช่วยต่อเรื่องเหมือนเป็นแงซายตัวเดียวกันมากกว่า    เห็นว่าแถวๆ นี้ก็มีแงซายอยู่อีกนอกจากผม        ยังไงถ้าใครสนใจเล่นบทนี้ก็เชิญเข้ามานะครับ  ถ้ายังไง ผมจะเล่นบทอื่นได้ไม่ขัดอยู่แล้ว  (เล่นได้ทุกบทอะ)       เอ๊ะ  หรือว่าผู้กอง(ลุงรพินทร์)จะลองมาเป็นผมดู  แล้วผมจะเป็น....  อะไรยังไม่บอก  อุบไว้ก่อน   อิอิ  ฮ๋า ฮ๋า  เหอ เหอ.... จากคุณ : แงซาย - [18 พ.ย. 08:58:47]

ความคิดเห็นที่ 26 โอ๊ะ  ลืมไป  ขอบคุณหนูพลับพลึงที่ส่งข่าวนะครับ จากคุณ : แงซาย(ศรีจิตรา) - [18 พ.ย. 09:04:11]

ความคิดเห็นที่ 27 เล่นเป็นบุญคำก็ดีนิ  เอ หรือเล่นเป็นคุณหญิงดีน้าาาาาา อิอิ จะได้คอยแกล้งขัดคอเจ้ารพินทร์.....   จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [18 พ.ย. 09:45:39]

ความคิดเห็นที่ 28 โหยยยย......ไม่มีใครอยากแย่งเป็นคะหยิ่นบ้างหรือ แต่คะหยิ่นว่าบทคนแก่ชอบสาวเอ๊าะๆอย่างบทลุงคำนั่นก็เหมาะกะคะหยิ่นเหมือนกันนา อืมมม น่าสนใจบทลุงคำนิ 5555 จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [18 พ.ย. 13:51:13]

ความคิดเห็นที่ 29 เอาดิท่าน ถ้าท่านนายบ้านหล่มช้างจะเป็นลุงบุญคำ กระผมก็จะเป็นคุณหญิงดาลิ้ง มิมีปัญหา ว่าแต่ว่าบทคะหยิ่นของท่านก็ให้ความสนใจแก่เด็กสาวเอ๊าะอยู่แล้วไม่ใช่หรือ เมื่อคราวที่แล้วยังไปมีอะไรกุ๊กกิ๊กกับลูกน้องวายาในถ้ำเลย เสียแต่ว่าท่านเมามากไปหน่อยเลยไม่รู้ว่าเธอกลายเป็นลิงเสียแต่ตอนไหนเพราะยายวาชิกาสาปจากคนให้เป็นลิงตามเดิม จากคุณ : ยังเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์อยู่ - [18 พ.ย. 14:20:43]

ความคิดเห็นที่ 30 เหอะเหอะ  เอายังไงก็ได้ไม่มีปัญหา แต่ผมว่านะ มีรพิทร์สองคนก็ดีเหมือนกันจะได้มีตัวเปรียบเทียบอีก อย่างการผจญภัยครั้งนี้ของเราคงลำบากมาก ถ้ามีรพินทร์ สองคนช่วยกันแท๊คทีม  พวกเราคงไม่ลำบากหรอกครับ แต่จะเอายังไงก็ได้ครับ  เอาไงก็เอากัน  ผมเด็กซะอย่าง สบายมากอยู่แล้ว  ห่วงก็แต่คนแก่น่ะ เฮ้อ ............... จากคุณ : รพินทร์ - [18 พ.ย. 18:39:07]

ความคิดเห็นที่ 31 อะไรยะตารพินทร์ว่าแงซายกับคะหยิ่นแก่อีกแล้ว เดี๋ยวฉันยิงปืนเฉี่ยวหัวเสียหรอก จากคุณ : คุณหญิงดาลิ้ง - [19 พ.ย. 09:47:26]

ความคิดเห็นที่ 32 เอ้าๆๆๆๆ    เถียงกันยังไม่จบ  ผมเลยเริ่มไม่ถูกเลย มารายงานตัวครับ หลังจากไปลุยฝนกรุงปารีสทางตอนใต้มาสัปดาห์หนึ่ง ว่าแต่...ตกลงเรื่องไปถึงไหนกันแล้วหว่า จากคุณ : ไชยยันต์ - [19 พ.ย. 11:42:28]

ความคิดเห็นที่ 33 “เฟี้ยว….เพล้ง!” แสงโสมที่กำลังยืนเหม่ออยู่ในห้องสะดุ้งเฮือก หันไปพินิจก้อนกลมๆสีขาวที่ลอยละลิ่วทะลุกระจกบานเกล็ดหน้าต่างห้องทเข้ามา  หยิบขึ้นมาคลี่ดูก็พบว่ามันคือกระดาษจดหมายฉบับหนึ่ง ห่อก้อนหินขนาดเขื่องราวกับคนขว้างกลัวว่าจะไม่ทะลุกระจก  จดหมายเขียนด้วยลายมือหวัดแกมหวัดด้วยความรีบร้อน -- คุณแสงโสมที่เคารพ ก่อนอื่นผมคงต้องขอโทษสำหรับจดหมายฉบับที่แล้ว เนื่องจากผมโดนบังคับให้เขียนข้อความลักษณะนั้นจากบุคคลที่อยู่ข้างกายในเวลานี้ สาเหตุเป็นเพราะขณะนี้เรา, ผมหมายถึงเมย์กับผมยังคงไม่สามารถตกลงเรื่องสินทรัพย์และลูกกันได้และอยู่ในระหว่างเจรจา เมย์ยื่นคำขาดกับผมให้เขียนจดหมายตัดสัมพันธ์กับคุณมิเช่นนั้นเธอจะไม่ยินยอมเซ็นใบหย่าโดยที่ผมก็ไม่เข้าใจเหตุผลของเธอเหมือนกัน แต่เพื่อตัดปัญหาในการแบ่งสินทรัพย์ทั้งหลายผมจึงยอมเขียนจดหมายตัดสัมพันธ์ฉบับนั้น แล้วค่อยมาปรับความเข้าใจกับคุณภายหลังก็ยังไม่สาย ผมทราบข่าวที่อนุชาเตลิดเข้าป่าเข้าดงไปแล้ว และนึกเป็นห่วงเป็นที่สุดพลางคิดในใจว่ารออีกสักครึ่งปีผมต้องออกตามเพื่อนรักคนนี้ให้ได้ ฝากบอกรพินทร์ด้วยว่าผมได้รับจดหมายของเขาแล้วซึ่งเป็นเหตุให้ผมตัดสินใจได้และต้องรีบบินตรงมาที่นี่ทันที  โชคไม่ดีที่เมย์ตามมาด้วยไม่รู้จะตามมาทำไมเหมือนกัน ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในระหว่างเดินทางมา แต่ว่าติดอยู่ที่ ต.ม. เขาไม่ยอมให้ผมผ่านเหตุเพราะหน้าตัวจริงดูหล่อและเด็กกว่าในวีซ่าเยอะเนื่องจากผมกินรังนกเหมือนในโฆษณามากไปหน่อย ผมต้องหยิบขวดรังนกออกมาชี้ให้ดูชัดๆ เขาจึงถึงบางอ้อเพราะเคยดูโฆษณาชิ้นนี้เหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้ผมติดอีกปัญหานึงคือพวกเขาคิดว่าผมเป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณาชิ้นนี้ด้วยเพราะหน้าคล้ายกัน ผมคงต้องเสียเวลาแจกลายเซ็นอีกสักพัก จะมานั่งยันอธิบายให้คุณแสงเข้าใจด้วยตนเองเร็วๆนี้ ไชยยันต์ อนันตรัย ป.ล.  สำหรับจดหมายฉบับที่แล้วเมย์บังคับให้ผมเขียนเฉพาะส่วนที่จะตัดสัมพันธ์กับคุณ สำหรับเนื้อความที่ระบุให้คุณเลิกกับเชษฐานั้นผมเพิ่มเข้าไปเอง เหตุผลคุณแสงคงเข้าใจดีอยู่แล้ว จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [19 พ.ย. 12:48:42]

ความคิดเห็นที่ 34 ป.ล.อีกครั้ง ลืมบอกไปว่าผมจ้างเด็กแถวหนองน้ำแห้งมาแอบส่งจดหมายฉบับนี้ เพราะต้องการให้ถึงมือคุณแสงแบบลับสุดยอดและรวดเร็วที่สุด หวังว่าคงทันการณ์ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [19 พ.ย. 12:53:36]

ความคิดเห็นที่ 35 กลับมาแล้วหรือแปะไชยยันต์  ดีนะที่ไม่เจอพายุน่ะ ไม่งั้นคงตกค้างอยู่แถว ๆ โน้นแหละ ผู้ใดส่งเมล์ไปหาหนูพลับพลึงตามอีแมวที่บอกไว้ต้องขออภัยด้วยค่ะ ที่ไม่ได้ตอบกลับนะคะ เพราะหนูพลับพลึงเข้าไปเช็คไม่ได้อ่ะ จากคุณ : พลับพลึง - [19 พ.ย. 13:19:45]

ความคิดเห็นที่ 36 ทำไมคุณหญิงด่าลิง เอ๊ย ! ดาริน ถึงด่าผมล่ะครับ คุณหญิง อ้อ.........ผมลืมไปว่าคุณหญิงก็แก่เหมือนกัน  อิอิ (ว่าแล้วก็รีบวิ่งหลบลูกปืน) จากคุณ : รพินทร์ - [19 พ.ย. 21:34:16]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอขอบพระคุณนายหญิงมากๆเลยครับที่อุตส่าห์ต่อว่าผู้กองรพินทร์ให้ สำหรับความแก่หาใช่ปัญหาของคะหยิ่นไม่ ผู้กองไม่แก่บ้างก้อแล้วไป คะหยิ่นตกลงใจแล้วว่าจะคงบทนี้ต่อไปเนื่องจากบทของตาคำอาจจะต้องเข้ามาเล่นบ่อยๆเนื่องจากเป็นคนสนิท แต่ว่าตอนนี้คะหยิ่นเองมีเวลาน้อย คงมาได้ไม่บ่อยจึงขอสละสิทธิ์การเป็นตาแก่บุญคำให้ผู้กองเอาไปก้อแล้วกัน....เอาไปเลยเอาไป..เอาไปเอาไปได้เลยยย ส่วนเรื่อง...กะลูกน้องของวายานั้นไม่แปลกเลยครับ พรานใหญ่ เพราะการลองของแปลกใหม่ย่อมให้รสชาติที่แปลกออกไป ว่าแต่พรานใหญ่อยากลองบ้างป่ะ...55555 จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [20 พ.ย. 09:30:21]

ความคิดเห็นที่ 38 เอ้าผมเปลี่ยนบทจากคุณหญิงดาลิ้ง เป็น บุญคำก็ได้ จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [20 พ.ย. 10:38:22]

ความคิดเห็นที่ 39 ...เจ้าของเสียง ฝีเท้าที่ย่ำขึ้นมาบนเรือนนั้นมิใช่ใครที่ไหน คือแงซายที่ถอดจิตมาให้คำปรึกษากับอดีตรพินทร์ ไพรวัลย์ ว่าจะกลายร่างเป็นใครดี จนเกิดติดพันไม่ยอมกลับไปหาเมยานีน้องนาง รพินทร์หน้าใส(จากการทำเบบี้เฟซ)ได้ยินทั้งคู่สนทนากัน  จึงเข้ามาสมทบด้วยกัน ส่วนคะหยิ่นนั่งม้วนไปม้วนมา เพราะอดีตรพินทร์ ไปทักเรื่องแทงใจดำ ที่ก่อไว้ในอดีตในถ้ำของวายา "เอี๊ยด  เอี๊ยด  โอ๊ย หลบ หลบ  หลบเร็ว #@!@$%^$#^$$%#D@!  ปัง โครม" เสียงไม่ได้ศัพท์ดังขึ้น ในท่ามกลางความโกลาหลที่เกิดขึ้น โฟวิลล์บรรทุกเชี่ยงกงจากคลองถม จอดแน่นิ่งสงบใต้ต้นไม้เฉียดระเบียงที่ทุกคนนั่งสนทนากันเมื่อซักครู่ชนิด เส้นยาแดงผ่าสองพัน  เกิดชึ่งเป็นผู้ขับค่อย ๆ  เปิดประตูลงมาดูสภาพรถด้วยสีหน้าแหย ๆ หัวปูดเป็นลูกมะกรูด เพราะหัวไปกระแทกกับพวงมาลัยรถเข้า  ดีหน่อยที่คาดเข็มขัดนิรภัย จึงเจ็บแค่นั้น ด้านพลับพลึงสีชมพู  จัน เส่ย อาศัยความไวกระโดดลงมาจากรถได้ทันท่วงที จึงไม่ได้รับอันตรายใด ๆ เมื่อหันไปมองเห็นกลุ่มคนอยู่บนระเบียงเมื่อซักครู่ถึงกับวงแตก ทำให้ ร่างของแงซาย ที่นั่งสนทนาถึงเรื่องการกลายร่างของอดีตรพินทร์ ไพรวัลย์ จนหาจุดจบเกือบได้แล้ว ต้องรีบกลับร่างเดิมยังมรกตนคร  คะหยิ่นหลบวูบกลิ้งไปกับพื้นทำให้ตกจาก่ระเบียงลงไปยังบ่อโคลนซึ่งเกิดกฝนตกหนักด้านล่าง เจอโคลนเข้าเท่านั้น ก็รีบโชว์ลีลาความสามารถเฉพาะตัว คืบไปเรื่อย ๆ คงลืมไปว่าแค่ลุกขึ้นยืนเดินมาสองก้าวก็พ้นบ่อโคลนได้แล้ว  ส่วนอดีตรพินทร์ ไพรวัลย์แม้จะกลายร่างเป็นคุณหญิงดาลิ้งไปแล้วก็ตาม แต่ด้วยความเคยชินเก่า ๆ ยังไม่หายไปไหน ล็อคคอลากรพินทร์(หน้าใส) ซึ่งอยู่ใกล้  ๆหลบเข้ามาในตัวบ้าน ด้วยเรี่ยวแรงจากอินซูลินซึ่งฉีดพล่านไปทั่วตัวคุณหญิงดาลิ้ง หรือเพราะคำว่าแก่ ซึ่งรพินทร์หน้าใสพูดบ่อยก็ไม่แน่ชัด จนรพินทร์หายใจไม่สะดวก "คุณณณ...หญิง คร้าบบบ ปล่อยโผมด้วย" เสียงแหบแห้งของรพินทร์ กว่าจะล่วงพ้นลำคอมาก็ยากเย็นนัก "อ้าว ตายจริง รพินทร์เป็นอะไรไปคะ นี้น้อยอุตส่าห์ช่วยคุณให้พ้นจาก เจ้าโฟว์วิลล์นรกไล่ล่านะนี่ คุณโดนมันเฉี่ยวชนตรงไหนด้วยหรือคะ น้อยว่าน้อยลากคนหลบพ้นแล้วนา" แม้จะถามรัวเร็วส่งเป็นชุดแต่มือที่ล็อคไว้ก็ยังไม่คลายแม้แต่น้อย จนเชษฐาและแสงโสมซึ่งยังไม่มีโอกาสได้ปรับความเข้าใจกันแม้แต่น้อย ต้องรีบออกมาดูความโกลาหลด้านนอก ก็ได้เห็นภาพที่คุณหญิงดาลิ้งล็อคคอรพินทร์หน้าใน(และแหยแฝ่นมากขึ้นเพราะหายใจไม่ออก)ไว้แน่นหนา จึงต้องรีบไปช่วยแกะมือคุณหญิงดาลิ้งออกมาก่อนที่รพินทร์จะต้องจบชีวิต เพราะไม่มีอากาศหายใจไปซะก่อน "โถ รพินทร์ เจ็บมากไหมคะ น้อยขอโทษค่ะ ก็คุณมาว่าน้อยแก่ทำไมล่ะคะ น้อยก็ถือโอกาสแกล้งซะหน่อยดิ" แสงโสมหันไปมองเห็นพลับพลึงสีชมพูยืนสะบัดหมวกสีหวาน อยู่ใต้ต้นไม้ด้านล่าง ก็หันมาร้องทักอย่างดีใจ "หลานพลับพลึง มาถึงแล้วหรือจ๊ะ น้านึกว่าหนูจะมาถึงเร็วกว่านี้ซะอีก" พลับพลึงอาศัยขอนไม้ซี่งระเกะระกะด้านล่างเป็นฐาน ไต่ขึ้นไปบนระเบียงเป็นทางลัดไม่ต้องอ้อมไปขึ้นทางด้านหน้าให้เสียเวลา  ไหว้สวัสดีญาติผู้ใหญ่บริเวณนั้น ก่อนจะตอบแสงโสมว่า "ก็มาหลายวันแล้วค่ะ แต่เจอตาคำ น้าเกิด น้าเส่ย น้าจัน เข้าซะก่อนซิคะ เขาจะเข้าเมืองกัน  พลับพลึงจึงถือโอกาสตามไปเที่ยวด้วยน่ะค่ะ เลยมาช้าหน่อย" พูดจบก็เข้าไปกอด แล้วจุ๊บแสงโสมซ้ายที ขวาที  จนเชษฐาซึ่งยืนใกล้ ๆ ตาเขียวปั๊ด เพราะตั้งแต่มีปัญหากันแล้ว ยังไม่มีโอกาสจะเล่นบทสวีทเลยซักนิด ส่วนบุญคำซึ่งคลานออกมาจากรถได้เป็นคนสุดท้าย นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รีบละล่ำละลัก เรียกรพินทร์ "นาย นาย พรานชดแกฝากจดหมายไว้ครับนาย" ทุกคนหูผึ่ง โดยเฉพาะรพินทร์ ซึ่งโคลนนิ่งมาจากหูวัว หูกางจนเห็นได้ชัดกว่าคนอื่น ๆ รีบถามหาจดหมายจากบุญคำ พรานเฒ่าล้วงย่ามคู่กาย เพื่อค้นหาจดหมายแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ "เฮ้ย หายไปไหนฟะ ข้าเก็บไว้ในนี้ นี่หว่า อ้ออยู่นี่เอง นี่ครับ" ทุกคนรีบเปิดจดหมายออกอ่านทันที "พี่คำสุดเลิฟของน้องฟ้า" "อ๊ายย ไม่ใช่ครับ ต้องบับนี้ครับ" "หูยยย  ลุงคำ น้องฟ้าไหนนะ น้องดำดอตคอมนะเรอะ" เส่ยสอดถามขึ้นมาด้วยความสงสัย "น้องฟ้าไหน ไม่ต้องยุ่ง เรื่องของข้า" คนอื่น ๆมองหน้ากันยิ้ม ๆ ไปมา แต่ความสนใจไปอยู่กับจดหมายเบื้องหน้า เห็นชื่อที่จ่าหน้าซองถึง พรีเซ็นเตอร์รังนก เวอร์ชั่นแรก เจ้าของวลี  "ถ้าหล่อ ไม่ต้องมาง้อแล้วกัน"  (แสดงว่าตอนนี้ยังไม่หล่อง่ะ) นามไชยยันต์ ด้วยความห่วงใยถึงอนุชาผู้สาปสูญจึงไม่มีใครสนใจรอไชยยันต์มาเปิด  อ่านจดหมายจนจบก็ได้รับรู้ข่าวเพียงว่าอนุชาเข้าป่าผ่านเส้นทางนี้ไปเท่านั้น.... รพินทร์นึกขึ้นมาได้ว่าอนุชาฝากรถโฟวิลล์ ไว้ ก็วาดฝันไว้ว่าคราวนี้จะได้พัฒนามาขี่โฟวิลล์แทนจักรยานซะที ลบ คำครหาของอดีตรพินทร์ ไพรวัลย์ซะ จึงถามลูกน้องว่า รถหายไปไหน จันชี้มือไปเจ้าโฟวิลล์ที่จอดแอ้งแม้งใต้ต้นไม้หน้าระเบียง เท่านั้นเองรพินทร์ก็ด่าลูกน้องโขมง พร้อมกับกระโดดลงไปไล่เตะ โทษฐานที่บังอาจทำให้ความฝันสลาย   โดยมีคุณหญิงดาลิ้งเรียกไล่หลังไป ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [20 พ.ย. 11:28:16]

ความคิดเห็นที่ 40 อดีตลุงรพินทร์จ๋า  จะเป็นใครก็ไปแต่งแก้ไขเองนา พลับพลึงขี้เกียจแก้แล้วง่ะ น้องรพินทร์หน้าใส (และแหยแฝ่น) เจ้าขา ไปทำอะไรมาแถวราชดำเนินจ๊ะ ระวังตัวไว้บ้างนา จะเจอลูกหลงเข้า เจ๊ไม่ได้แวะไปที่นั่นหลายวัน มีเวลาแวะไปเที่ยวหน่อยเดียะ ยังถูกเตือนให้สวมเสื้อเกราะเลย...หึหึ ตาคะหยิ่น ไปดูที่เมล์หน่อยนะคะ... มีสมาชิกห้องสมุดถามว่าเมื่อไร เพชรพระอุมา ภาคห้องสมุดจะรวมเล่มเป็นหนังสือ จะตอบว่าไงกันล่ะคะ....https://pantip.inet.co.th/cafe/library/topic/K743841.html จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [20 พ.ย. 11:39:17]

ความคิดเห็นที่ 41 แต่ยังไม่ทันที่พรานใหญ่ของคุณหญิงดาลิ้งจะได้ทันทำร้ายร่างกายใครต่อใคร ฝากระโปรงรถโฟวิลล์คันงามก้อกระเด้งเปิดขึ้นเองอย่างประหลาด ยังผลให้ทั้งนายและบ่าวทั้งหลายประหลาดใจไปตามๆกัน และแห่มาล้อมดูรถคันนั้นอย่างพิศวงงงงวย "เอ...นายไอ้คำว่ามันยังไงๆอยู่นา หรือว่าผีมันจะสิงรถเข้าให้แล้ว" "มันจะเป็นไปได้ไง...บุญคำ...ผีอะไรจะมาสิงรถตอนกลางวันแสกๆอย่างนี้"เสียงพรานใหญ่ตวาดตาเฒ่าคนสนิทเสียงดัง จัน เกิด เส่ย มองหน้ากันเลิกลั่ก เนื่องจากเชื่อตามคำบอกของตาพรานแก่ "มีอะไรกันหรือจ๊ะ รพินทร์" เสียงอันแสนไพเราะของหม่อมราชวงศ์สาวดังขึ้นพร้อมกับพาตัวเองเข้ามาใกล้ที่เกิดเหตุ แต่มิทันที่จะเดินเข้าไปใกล้รถคันนั้น ตาพรานเฒ่าบุญคำก้อโดดเข้ามาขวางแล้วทำหน้าตาเคร่งเครียดว่า "นายหญิง ไอ้คำว่ารถมันต้องโดนผีสิงแน่ อยู่ดีดีฝากระโปรงมันจะเปิดออกมาเองได้ไง แต่พรานใหญ่กลับมาด่าบุญคำว่าเหลวไหล" ดารินยิ้มนิดหนึ่งแล้วกล่าวต่อพรานเฒ่าว่า"ฉันก้อเห็นด้วยกับรพินทร์นะบุญคำ...ผีที่ไหนจะมาหลอกกลางวันอย่างนี้" ไม่ทันสิ้นเสียงใสๆนั้นประตูหลังของรถก็เปิดขึ้นเองอีก คราวนี้ทั้งนายทั้งบ่าวต่างสะดุ้งขนลุกไปตามๆกัน แต่ไม่ทันที่จะมีใครทำสิ่งใดเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าผีมีจริงหรือไม่ ประตูหน้ารถก็เปิดออก และมีร่างสูงใหญ่ก้าวลงมาจากรถพร้อมบิดขี้เกียจแก้ง่วง "ฮ้าววว....อ้าวนายมาทำอะไรกันแถวนี้ล่ะครับ....ผมกำลังนอนหลับฝันถึง น้องหนิง น้องแนน น้องแต๋ม สบายๆเลย....ฮ้าววว" "คะหยิ่น"เสียงประสานจากนายบ่าวทั้งหมดดังขึ้น พร้อมกันนั้นสหบาทาก็พวยพุ่งเข้าสู้ร่างกายที่แสนกำยำนั้นอย่างไม่ปรานี จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [20 พ.ย. 11:54:23]

ความคิดเห็นที่ 42 หลังจากเข้าไปมั่วยำบาทาเอากำไรเจ้าคะหยิ่น คู่ปรับเก่ามาตั้งแต่ภาคหนึ่งไปสองสามทีแล้ว เฒ่าบุญคำก็หอบแฮ่ก ๆ แอบหลบไปนั่งใต้ต้นไม้แถวหนองน้ำแห้งที่ตอนนี้ไม่แห้งแล้วเพราะอิทธิพลของเอล นินญา แล้วก็หยิบฮัสเลอร์ฉบับเดือนพฤศจิกายนออกมาจากย่ามดูรูปน้องเจนนี่ ขาว  สวย อึ๋มส์ไปพลางเช็ดน้ำลายไปพลาง..... บุญคำไม่รู้หรอกว่ารพินทร์ย่องไปข้างหลังแล้วก็ร้อง "เอิ๊บ"   พอหนังสือร่วงลงจากมือบุญคำ รพินทร์เจ้าแหยแฝ่นก็รีบก้มเก็บและวิ่งหนีไปดูคนเดียวอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้บุญคำร้องลั่น   "ธ่อ อยากดูก็ไม่บอก นายนะนาย กี่เล่มบุญคำก็ทูนหัวได้ ในย่ามนี่ยังมีอีกตั้งสี่ห่าเล่ม วีดีโอ วีซีดีมีหมดเลย.." บุญคำบ่นกระปอดกระแปด พลางค้นย่ามหยิบภาพสีสี่ปฏิทินอีเกิ้ลส์รูปน้องแหม่มวิชชุดาออกมาดูแก้เซ็ง รอเวลาที่พวกนาย ๆจะเคลื่อนทัพไปตามหานายชด ซึ่งเตลิดเปิดเปิงไปก่อนหน้าโดยไม่ทราบสาเหตุ.... ความจริงบุญคำไม่อยากจากบ้านไปเลย เพราะตาเฒ่าพึ่งแต่งเมียเด็กวัย 17 เมื่อสองเดือนก่อน อย่างไรก็ตามเมื่อนายรพินทร์จะไปไหนเขาก็ต้องไปด้วยอยู่ดี.. บุญคำมักสงสัยบ่อย ๆว่าพวกเจ้านายมีความผิดปกติอะไรหรือเปล่าหนอที่ถึงได้แห้วรับประทานกันทุกคน ตั้งแต่นายเชษฐา นายรพินทร์ นายชด  "หน้าตาดี ๆไม่น่าไม่มีเมียเลยว่ะ สงสัยจะบ่อมิไก็กันทั้งหมด หึหึ.." ว่าแล้วก็เอนกายลงพิจารณาน้องแหม่มอย่างใกล้ชิด จากคุณ : ตาบุญคำ - [20 พ.ย. 13:25:34]

ความคิดเห็นที่ 43 ตาคำ.....ความคิดตานี่เจ๋งเป้งเลยอ่ะ...บ่มีไก๊...55555555.....เฮ้อออ....ขากรรไกรแทบค้างว่าแต่ตามี cd จริงป่าว แบ่งกันดูมั่งจิ นะตานะขอคะหยิ่นดูบ้าง หรือจะเอาอะไรแลกกันไหมถ้าเอาก็ mail มาบอกก้อด้าย จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [20 พ.ย. 16:09:10]

ความคิดเห็นที่ 44 ก่อนจะออกเดินทางกันนั้น สิ่งที่จะหลงลืมกันไม่ได้นั่นก้อคือ ยุทโธปกรณ์ ต่างๆ ต่างคนจ่างแยกย้ายก้นกันไปเตรียมอย่างรีบเร่งเพื่อให้ทันเวลาและเพื่อเป็นการเอาใจพวกนายๆทั้งหลาย คะหยิ่น นายบ้านรูปงามประจำหล่มช้าง ได้ออกตระเวนหาซื้อกระสุนทั้งสำหรับ ปืนสั้น และปืนยาว และที่สำคัญคะหยิ่นยังอุบเอาไว้เป็นความลับสิ่งนี้สำคัญมาก รับรองได้ว่าอย่างจอมเวทย์มันตรัย หรือจะเป็นผีสางเทวดาที่ไหนมาเจอเข้าละก้อ ชะงัดยิ่งกว่ากระสุนอาบประจำเดือนของพรานเฒ่าบุญคำแน่นอน ส่วนระเบิดนั้นหามาได้แทบเลือดกำเดากระเด็น เนื่องจากลูกสาวร้านขายวัตถุระเบิดนั้นสวยงามเป็นนักเป็นหนา รับรองว่าเมยานีของนายชิดซ้ายเลยล่ะ แงซาย ขาวสวยหมวยอึ๋ม...กึ๋ยแค่คิดก้อเริ่มหายใจติดขัดแล้ว แฮะๆๆน้องนิหน่าจ๋า คะหยิ่นป่าวนอกใจนา หลังจากออกเดินสะสมกระสุนและระเบิดจนหนำใจแล้วพลันสายตาคะหยิ่นรูปหล่อพลันประสบกับอาวุธสุดแสนจะห้ามใจ RPG ขนาดใหญ่กว่าบ้องกัญชาเจ้าส่างปาเพียงเล็กน้อย จึงตัดสินใจลักลอบได้เสีย....เอ๊ยยย....ตรงเข้าไปถามขอเอาดื้อๆกับเจ้าของร้าน เมื่อกล้าขอก็กล้าให้ เจ้าของร้านรูปร่างผอมสูงส่งบ้องกัญชา...ฮึ่ยย....RPG กระบอกนั้นมาให้ คะหยิ่นดีใจเป็นหนักหนารีบเร่งนำเอาของทั้งหมดกลับไปที่หนองน้ำแห้งทันที หลังจากคะหยิ่นคล้อยหลังไปได้ไม่นานนัก เสียงหัวเราะแหบห้าวต่ำลึกแต่ทว่าก้องกังวาลก็ดังออกมาจากปากของเจ้าของร้าน "เหอๆๆๆๆ...เจ้าซื่อบื่อคะหยิ่นเอ๊ย...เอ็งรู้จักข้ามันตรัยจอมขมังเวทย์น้อยไปซะแล้ว เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้ว่าบ้องกัญชานั่นมันเป็นประโยชน์ต่อข้าเพียงใด" สิ้นเสียงหัวเราะแหบๆนั้นทั้งร้านทั้งมันตรัยก็หายวับไปกับความมืดที่กำลังโรบตัวมาทุกขณะจิต จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [20 พ.ย. 16:27:11]

ความคิดเห็นที่ 45 ไอ้คะหยิ่น ข้ามีข้อแม้แค่ข้อเดียวในการวีดีโอ วีซีดี  ทั้งหลายแหล่เนี่ย  นั่นคือเอ็งช่วยหาบหามทีวีคอมพิวเตอร์พร้อมทั้งเครื่องปั่นไฟเข้าทีเถิดวะ แล้วทีนี้เราจะดูกันคืนยังรุ่ง รุ่งยังคืนก็ย่อมได้ ไอ้บ้องRPG นั่นทิ้งเหอะว่ะ ข้าว่านะ เดี๋ยวนี้เขามีเอ๊กซตาซี่แล้วเฟ้ย กรึ้บเดียว เห็นนางฟ้ามาฟ้อนรำไร จะเอาบ้องอุปกรณ์ล้าสมัยมาทำไมว้า ช้าก็ช้า ไม่ทันใจข้าเฟ้ย.... จากคุณ : บุญคำ - [20 พ.ย. 18:00:54]

ความคิดเห็นที่ 46 หนูพลับพลึงไม่รู้จักทั้ง บ้อง RPG ทั้ง เอ๊กซตาซี่ มันคืออะไรคะ เดาได้ลาง ๆ แต่ขอแบบชัวร์  ๆดีก่าง่ะ จะได้ไม่ต้องไปมั่วนิ่มทีหลัง (ทำไมพันทิพไม่กรอง สระไอ ไม้โท อ. อ่างแล้วหรือนี่  ตาคำพิมพ์ผ่านอ่ะ) จากคุณ : พลับพลึง - [20 พ.ย. 18:54:26]

ความคิดเห็นที่ 47 หนูพลับพลึงเอ้ย จะรู้ไปทำมาย เอ๊กซะตาซี่กับบ้องอาร์พีจีเนี่ย เอ็งไม่ต้องใช้หรอก มันเรื่องของพูชายเขา....มันเป็นฟามสุขของชายขากรีหยั่งข้ากะเจ้าคะหยิ่น ผู้รู้จักหาความสุขกับชีวิต ไม่เหมือนนาย ๆ ไม่หวาย เรียนก็สูงหล่อก็หล่อ รวยก็รวย แต่บ่มิไก็ ข้าละกลุ้มใจแทนจริง ๆ เข้าป่าคราวนี้ ข้าว่าจะหาพวกกวาวเครือทั้งขาวทั้งแดงให้เจ้านายกินกันบ้างจะได้เลิกเสื่อมสมรรถภาพกันเสียที จริงไหมล่ะเข้าคะหยิ่น  เส่ย เกิด จันและอื่น ๆอีกมาก จากคุณ : ตาบุญคำ - [20 พ.ย. 19:04:57]

ความคิดเห็นที่ 48 หึหึ ...สงสัยว่าเกี่ยวกะเรื่องบ่มิไก๊ แหง ๆ ตาคำจ๋า ไปตอบหนูพลับพลึงกระทู้ฟากโน้นหน่อยซิคะ วนเวียนหลายรอบ แล้วไม่ตอบซะที ค้างคำตอบคนแถวนี้ไว้หลายวันแล้วง่ะ...:P จากคุณ : พลับพลึง - [20 พ.ย. 19:19:02]

ความคิดเห็นที่ 49 ได้เลยตาคำ....อย่าลืมเตรียมไปเยอะๆล่ะเดี๋ยวพวกนายๆจะมาแย่งดูหมด จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [20 พ.ย. 20:05:17]

ความคิดเห็นที่ 50 นาย เมื่อไหร่เราจะไปกันเสียทีเล่า อ้ายเราจะนำไปก่อนหรือมันก็แค่บ่าว  นายไปกันซะทีเหอะ อยู่นานก็เมื่อยขบนา ถ้าขืนยังไม่ไปอีก พรุ่งนี้บุญคำหนีไปกกน้องฟ้าเมียใหม่อายุ 17 แล้วไม่กลับมาร่วมขบวนด้วยแล้วนา.... จากคุณ : บุญคำ - [20 พ.ย. 22:21:27]

ความคิดเห็นที่ 51 บุญคำจ๊ะ เดินป่าคราวนี้ตีบทแตกกระจุยเลยนะ มีทั้งมุขน้องฟ้งน้องฟ้า ยิ่งมาเจอเจ้าคะหยิ่นคู่ปรับเก่าด้วย ไปกันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย แถมมีการวางแผนแลกซีดีกันอีกแน่ะ เดี๋ยวเหอะ ฉันจะแจ้งตำรวจว่าแหล่งผลิตซีดีเถื่อนทั้งหลายอยู่ที่เธอกับเจ้าคะหยิ่นนี่เอง ระวังตัวไว้ให้ดีด้วยล่ะ ทั้งสองคน ขอเวลาไปคิดมุขก่อนนะ จากคุณ : แสงโสม - [21 พ.ย. 09:15:01]

ความคิดเห็นที่ 52 เรียนคุณแสงโสมครับ คะหยิ่นเองมิได้เป็นผู้ดำเนินการปลอมแปลงแต่อย่างใด ตาเฒ่าบุญคำตะหากที่ทำเพืยงคนเดียว อย่ามาขี้ตู่ว่าคะหยิ่นผลิตจิ คะหยิ่นเป็นแค่เพียงผู้ซื้อเท่านั้นเอง ว่าแต่พวกนายผู้ชายทั้งหลายครับ สนใจบ้อง RPG ของคะหยิ่นไหม 55555 แก้โรค บ่มีไก๊ ได้ชะงัดนักแล จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [21 พ.ย. 13:35:07]

ความคิดเห็นที่ 53 “ฉันขอแค่ฝันเท่านั้นเองไม่มากมาย  ขอฝันได้มั้ยต้องจ่ายตังค์รึเปล่า…” เสียงฮัมเพลงดังแว่วมาตามสายลม  ทุกคนหันขวับไปมองบุรุษหนุ่มหน้าคล้ายพรีเซนเตอร์โฆษณาเครื่องดื่มรังนกเวอร์ชันล่าสุดไม่ใช่เวอร์ชันแรก  ไชยยันต์ อนันตรัย เดินฝ่าสายหมอกต้นหน้าหนาวเข้ามายังบริเวณลานกว้างหน้ากระต๊อบที่ทุกคนยังคงยืนงงอย่างจับทิศทางที่จะไปไม่ถูก สายตาทุกคู่จับจ้องร่างที่เดินเนิบๆอย่างสง่าผ่าเผยและมั่นคงในทีท่า  เมื่อได้เห็นสีหน้าท่าทางของพรรคพวกตะละคนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาหลายตอน รอยยิ้มก็ค่อยๆปรากฏบนใบหน้าอดีตนายทหารปืนใหญ่ เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากลุ่มท่ามกลางความเงียบสงัดได้ยินแต่เสียงลมหายใจฟืดฟาดเหมือนคนใกล้ลงแดงเพราะห่างหายจากอะไรสักอย่างของตาเฒ่าบุญคำกับเสียงเกาแกรกกรากเพราะคันในร่มผ้าของเจ้านักเลงโตหล่มช้างคะหยิ่น ไชยยันต์ขมวดคิ้ว หลายคนดูแปลกตาไปกว่าภาคที่แล้ว  รพินทร์หน้าใสผิดกับหน้ากร้านโลกที่เขาเคยเห็น  ตาเฒ่าบุญคำจากที่เคยสงบเสงี่ยมเมื่อภาคที่แล้วมาภาคนี้ออกอาการลามกเปิดเผยอย่างเห็นได้ชัดเช่นเดียวกันกับคะหยิ่นที่ภาคนี้ทำท่าว่าจะขับเคี่ยวแย่งตำแหน่งแข่งกับบุญคำ  ที่เหลือยังไม่รู้เพราะยังคงยืนดูอยู่อย่างสงบเสงี่ยมอันประกอบไปด้วยเจ๊ เอ๊ย หนูพลับพลึง ดาริน เจ้าเกิด เส่ย จัน  ส่วนแงซายคงจะอยู่ที่มรกตนครกับเมยานีเหมือนเดิม  ที่ยังไม่เห็นวี่แววก็มีหนานอินกับเจ้าไพรวัลย์โลกอนาคตซึ่งส่งข่าวมาแว่วๆว่าจะมาแต่ไม่รู้ว่าจะมาจริงหรือไม่ แต่รู้สึกว่าจะยังขาดบางคนไป…แสงโสมกับเชษฐา “คุณไชยยันต์มาเร็วกว่าที่ผมคิดไว้อีกครับเนี่ยเรียกไปตั้งตะปีมะโว้…ลุงไชยยันต์ขา ป้ามาเรียสบายดีหรือคะ อิอิ…นายทหารสนใจบ้อง RPG ตราคะหยิ่นบ่…นายตะหานเอ๊ย วีซีดีสองร้อยกว่าแผ่นที่ยืมไปเอามาคืนบุญคำได้แล้วเน้อ เจ้าคะหยิ่นมันจะต่อ…” เสียงร้องถามกันเซ็งแซ่แต่ไชยยันต์หาได้ยินไม่ เขาปลดปืนไนโตรฯที่สะพายเฉียงไหล่ออกมาดึงลูกเลื่อนเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งพรวดพราดปีนขึ้นไปบนกระต๊อบทาร์ซาน  ก่อนจะเปิดประตูผลึงเข้าไปได้พบภาพบาดตาบาดใจ  แสงโสมยืนแอบอิงอยู่ในอ้อมกอดของเชษฐาที่ริมหน้าต่างเหมือนกำลังปรับทุกข์อะไรกันอยู่  เมื่อเห็นไชยยันต์เข้ามาทั้งคู่ก็ผละออกจากกันทันที “เฮ้ย…ฉันเปล่านะไชยยันต์” เชษฐาหน้าซีดเผือดเหมือนถูกจับได้ว่าผิดศีลห้าข้อสาม แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเป็นคนแต่งกับแสงโสมนี่หว่าไม่ใช่ไชยยันต์  คุณชายใหญ่ก็ตีสีหน้าเคร่งขรึมตามฟอร์มถนัด หยิบไปป์ประจำตระกูลขึ้นมาคาบวางมาดเท่ “แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะไชยยันต์  ฉันกำลังคิดถึงแกอยู่พอดีเชียว” “ก็มาตั้งแต่ที่แกเห็นนี่แหละ…หน็อย เชษฐา  เสียแรงที่ฉันรักและศรัทธาในตัวแก  แต่แกทำกับฉันได้ลงคอ” เชษฐาทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อเห็นไชยยันต์จ้องปืนไนโตรฯมาทางเขา “จบสิ้นกันทีเชษฐาเพื่อนรัก” แสงโสมรีบกระโดดเข้ามาบังเชษฐาไว้ แต่ว่าบังทางด้านหลัง  คุณชายใหญ่รีบจับตัวเธอมายืนบังด้านหน้าให้ถูกต้อง “อย่านะคะคุณไชยยันต์…คุณเป็นอะไรไปแล้ว คุณจะทำอย่างนั้นไม่ได้นะ” ไชยยันต์หูอื้อตาลายไปเสียแล้ว เขาเหนี่ยวไกทันที “ปัง!” ชาวคณะทุกคนที่อยู่ข้างล่างพากันสะดุ้งเฮือก  เกิดอะไรขึ้นข้างบนกันหนอ  ทุกคนต่างแย่งกันปีนขึ้นมาดูบนกระต๊อบทาร์ซานตามประสาไทยมุงที่ดี ด้านบนตกอยู่ในภาวะเงียบสงัดไปในทันที  แสงโสมหน้าซีดเผือด  เชษฐาเหงื่อตก  ทั้งคู่ยืนทรงกายแน่นิ่งไปสักพักก็เริ่มสำรวจตัวเอง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเสียงไชยยันต์แหกปากตามมาอีกหลายปัง   อดีตนายทหารปืนใหญ่หัวเราะลั่นบ้าน “ผมล้อเล่นครับคุณแสงโสม…ฉันล้อแกเล่นน่ะเชษฐา   เอาละๆ…แกออกมาจากหลังแสงโสมได้แล้ว  แล้วแกมานี่หน่อย” เชษฐาเดินมาหาไชยยันต์อย่างงงๆ  ไชยยันต์ดึงเขาเข้ามากระซิบ “แกอย่าชะล่าใจไปนาว้อยเชษฐา…ฉันได้ข่าวไม่ค่อยดีนักเกี่ยวกับแสงโสม…เอาละ แกไม่ต้องตั้งท่าจะถาม ฉันจะเล่าให้ฟังเดี๋ยวนี้แหละ…แสงโสมน่ะอดีตนางเสือร้ายเชียวนา  ฉันได้ข่าวมาว่าเธอจะกลับไปร่วมมือกับมันตรัยอีกครั้งในการถล่มพวกเรา เพราะฉะนั้นแกเองน่ะใกล้ชิดเธอที่สุด ระวังตัวไว้ให้มากๆ…ดูสิ จ้องพวกเราตาวาวเชียว…ฉันเตือนแค่นี้แหละ ไปละ” พูดจบไชยยันต์ก็รีบเดินออกมาจากห้อง  ชาวคณะที่อยู่ข้างล่างกำลังไต่กันขึ้นมาเต็มไปหมดเพราะความอยากรู้อยากเห็น  เขารู้สึกได้ว่ากระต๊อบจะเริ่มเคลื่อนไหวฮวบฮาบเนื่องจากทานน้ำหนักไม่ไหว   ด้วยความรวดเร็วเป็นทุนเดิม ไชยยันต์รีบกระโดดคว้าเถาวัลย์ออกไปทันทีก่อนที่กระต๊อบความจุมาตรฐาน 5 คนแต่ว่าดันขึ้นไปแออัดอยู่ 20  กว่าคนได้พังครืนลงมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [21 พ.ย. 17:13:16]

ความคิดเห็นที่ 54 หลังจากที่คะหยิ่นได้บ้อง RPG เรียบร้อยแล้วก้อรีบเดินผิวปากกลับไปที่หนองน้ำแห้งผากทันที ในระหว่างเดินทางนั้นเองที่เบื้องหน้าของนายบ้านหล่มช้าง พลันปรากฏร่างของคนสองคน เดินสวนมาทางต้นแสง ยังผลให้ภาพที่เจ้ากระเหรี่ยงหล่มช้างเห็นนั้นราวกับภาพในหนังระดับฮอลลิวู้ดยังไงยังงั้นเลยทีเดียว ด้วยความดีใจเพราะนึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ใกล้ค่ำแล้ว พรานใหญ่คงจะส่งคนมาช่วยตนเองขนของเป็นแน่ และรูปร่างของคนที่เดินตรงเข้ามานั้น เห็นชัดๆว่าเป็นตาพรานเฒ่าบุญคำ  เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว คะหยิ่นจึงตะโกนออกไปว่า "ตาคำๆ รีบมาเร็วๆหน่อยหนักจะแย่อยู่แล้ว อ้าววว....แล้วไหนล่ะ CD ไม่เห็นเอามาด้วยเลย นี่ว่าจะเอามาลองกะ VCD ตัวใหม่เพิ่งซื้อติดมาด้วยอ่ะ" ไม่มีเสียงตอบจากบุคคลที่เข้ามาใกล้ในระยะ 5 เมตรแต่ที่น่าแปลกคือมาใกล้อย่างนี้ยังมองไม่เห็นหน้าตาอีก คะหยิ่นเองก้อเริ่มเอะใจแล้วว่าหรือจะเป็นพวกอื่นหาใช่ตาพรานแก่ไม่ จึงหยุดเดินและเพ่งมองออกไปในความมืดนั้น และสิ่งที่คะหยิ่นเห็น นั่นยิ่งทำให้คะหยิ่นประหลาดใจหนักขึ้นอีกคำรบหนึ่ง เพราะคนที่เดินสวนมานั้นใบหน้าถูกปกปิดด้วยหน้ากากฟันดาบในมือถือฆ้อนมาด้วยอีกหนึ่งอัน ตรงรี่เข้ามาหานายบ้านหล่มช้างอย่างรวดเร็วพร้อมกับเงื้อฆ้อนขึ้นสุดแขน "ด๊ากก้าาา....เหมือนไม๊ ไทสัน " สิ้นเสียงร้องนั้นก้อไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากคะหยิ่นอีก จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [21 พ.ย. 17:33:14]

ความคิดเห็นที่ 55 พวกนายๆครับ....มาช่วยผมด้ววววยยยย จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [21 พ.ย. 17:39:36]

ความคิดเห็นที่ 56     จักราชส่ายหน้าอย่างแสนปลง เมื่อเห็นกระท่อมน้อยของพรานใหญ่พังถล่มทลายไม่เป็นท่า จากสมาธิ   เขาเห็นคะหยิ่นกำลังลำบากแล้ว  แต่ว่าพวกเจ้านายก็อยู่กันตั้งเยอะแยะใกล้ๆ กันนั้นเอง  เดี๋ยวก็คงมีใครไปช่วยได้    คิดดังนั้นแล้วก็ส่งจิตไปปรากฏตัว  สะกิดตาคำ  ที่เพิ่งตกกระต๊อบลงมาจุกแอ๊กๆ อยู่นั้นว่า      "บุญคำ ๆ  วีซีดีสองร้อยกว่าแผ่นนั่นผมต่อเจ้าคะหยิ่นนะ"       บุญคำเงยหน้ามาดูแบบบอกบุญไม่รับ  แต่ไม่รับปาก         "ลุงเดินไปดูทางโน้นหน่อยเถอะ  มีใครร้องเรียกให้ช่วยเสียงหลงอยู่แน่ะ"       ว่าแล้วเขาก็หายตัวกลับมาสู่ร่างที่มรกตนครตามเดิม  เพราะยังมีราชภาระกิจด่วนสำคัญให้เคร่งคิดค้นคว้า...   นั่นก็คือ  หาให้ได้ว่า   เอ๊กซะตาซี่กับบ้องอาร์พีจีเนี่ย  มันคืออะไร  เฮ้อ  พระธุดงค์องค์ี่ที่เลี้ยงเขามาก็ไม่ได้บอกซะด้วยนา.... จากคุณ : แงซาย - [21 พ.ย. 21:39:39]

ความคิดเห็นที่ 57 อ้าว...พระธุดงค์ที่เลี้ยงแกมาไม่ได้บอกเรอะ เห็นรู้ดีจริงนี่  อะไรๆ ก็บอกว่า พระธุดงค์ที่เลี้ยงผมมาเป็นคนบอก...........ทุกที จนฉันเกือบจะไล่เตะ  รึไม่ก็เตะไปแล้วหลายทีด้วยความ โมโห โอย...........จุกชะมัด  ใครช่วยฉุดทีเด่ะ  คุณหญิงนอนทับ ผมไม่ยอมลุกเลย  รู้สึกว่าตัวจะหนักกว่าเดิมนะครับ ซี่โครงผมแทบจะยุบไปทั้งแถบแล้ว ตาคำก็ช่วยคะหยิ่นมันดี ๆ ล่ะ.....อ้อ ! วีซีดีที่แงซายมัน ขอต่อเจ้าคะหยิ่นน่ะ  ลัดคิวให้ฉันก่อนไม่ได้รึไง..? จากคุณ : รพินทร์ - [21 พ.ย. 22:13:38]

ความคิดเห็นที่ 58 ลุ้งไชยยันต์ ถ้าลุงต้องลงใต้สัปดาห์นี้คงหนุกง่ะ อย่างวันนี้หนูพลับพลึงได้พักอยู่กะบ้านหนึ่งวัน เพราะเข้าไปทำงานมิได้ติดน้ำง่ะ เน็ตก็ต่อในจังหวัดไม่ได้ ต้องข้ามจังหวัด ยอมลงทุนนะนี่ ตาคะหยิ่น ตาคำ หาของไทย ๆมาใช้หน่อยดิ เล่นแต่ของนอก ค่าเงินก็ตกเอ้า ตกเอา ฮวบงาบ ไม่เห็นใจประเทศชาติเล้ย อย่างกวาวเครือคงพอไหวมั้ง จากคุณ : พลับพลึง - [22 พ.ย. 09:25:52]

ความคิดเห็นที่ 59 อ้าว ... คู่รักที่วิ่งมาดูรถที่ชนอยู่หน้าบ้าน ไปกระท่อมซาตาน เอ๊ยทาร์ซาน ตอนไหนแล้วอ่ะ   เอาเป็นว่าเป็นเวลาอีกวันที่ตาเกิดขับรถชนต้นไม้จนรถพังก็แล้วกัน ต่อละนะ ไหน ๆ วันนี้ก็ได้นอนอยู่กับบ้าน(ด้วยใจที่ไม่สงบสุขเท่าไร) อยู่แล้วนี่นา === ...พลับพลึงยืนนิ่งตกตะลึง ต่อเสียงปืนที่แผดก้องขึ้น ก้าวขาไม่ออกตัวแข็งทื่อ  จึงอดทำหน้าที่เป็นไทยมุงที่ดีไปโดยปริยาย  ทำได้ก็แต่เพียงเป็นผู้สังเกตการณ์ที่ดีอย่างเดียว  คนที่ตาลีตาเหลือกขึ้นไปสังเกตการณ์ ตกลงมากองกับพื้น เกือบทุกคนมีเพียงแสงโสม  ที่อาศัยความคล่องตัว จากการชอบดูยิมนาสติกลีลา และประสบการณ์ในการเอาตัวรอดจากเหตุการณ์ฉุกเฉินบ่อยครั้ง ทำให้คว้าเถาวัลย์แลนดิ้งลงมายืนที่พื้นใกล้ ๆ พลับพลึงโดยปลอดภัย  ด้านคุณหญิงดาลิ้ง ซึ่งรพินทร์ได้เลี้ยงดูอย่างดีจนน้ำหนักเพิ่มขึ้นมาหลายขีดกิโล ก็ตกลงมานอนบนฟูกรพินทร์แบบสบาย ๆ  ส่วนฟูกรพินทร์ก็ดิ้นกระแด่ว ๆ ร้องให้คนอื่น ช่วยอยู่ลั่น ๆ แต่ไม่มีผู้ใดยินยอมช่วยซักคน ด้วยต่างก็สาละวนเอาตัวรอดกันก่อนทั้งสิ้น ส่วนไชยยันต์ ที่กำลังจะกระโดดคว้าเถาวัลย์ไปได้อยู่เชียว แต่เชษฐาก็มาคว้าตัวไว้ได้ก่อน เพราะสงสัยในเงื่อนงำของคำพูดที่ไชยยันต์กระซิบไว้  ทำให้ไชยยันต์ต้องรับกรรมที่คิดจะกลั่นแกล้งผู้อื่นไปด้วย คือตกลงมาจุกแอ๊ก หัวเราะมิได้ร่ำไห้มิออก ไม่ต่างกับคนอื่นโดยรอบ ...หลังจากเหตุการณ์ความวุ่นวายผ่านไป  บุญคำนึกขึ้นมาได้ว่าแงซายส่งกระแสจิตมาขอลัดคิวต่อแผ่นซีดีด้วยคน และบอกให้ไปช่วยคะหยิ่นด้วย  เหลียวมองหาคะหยิ่นซึ่งเมื่อซักครู่ชวนไชยยันต์ร่วมก๊วนบ้องอาร์พีจี อยู่แหม็บ  ๆ หายไปไหนซะแล้วก็ไม่รู้  แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา จึงถามเส่ย ซึ่งช่วยนวดรพินทร์อยู่ใกล้ ๆ "เจ้าเส่ย เจ้าคะหยิ่นไปไหนแล้วล่ะ" "โอ๊ย ลุงคำ คะหยิ่นมันทัก นายทหารจบ มันก็แว๊บไปรับบ้องอาร์พีจี อะไรของมันโน่น ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย" "เรือหายล่ะซิวะ เกิดเรื่องยุ่ง แล้วแน่ ๆ" "ตาเส่ย นวดเบา ๆ หน่อย หนักนักกระดูกฉันจะหักซะก่อน กระดูกยิ่งอ่อน ๆ อยู่ด้วย ทำไม ต้องเรือหายด้วยล่ะ ตาคำ คะหยิ่นมันก็แค่ไปรับของที่สั่งไว้ ที่ร้านค้าในหมู่บ้านแค่นี้เอง ของแค่นั้นน่ะให้มันขนคนเดียวก็พอแล้ว  ไม่ต้องเปลืองแรงหลายคนหรอก" รพินทร์ขัดขึ้นมา "ก็เจ้าแงซาย เอ๊ย องค์จักรราช ซินาย ท่านมากระซิบบอกให้ผมไปช่วยคะหยิ่นด้วย  อย่างนี้ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ ๆ ไม่รู้จะมีใครมาดักทุบหัวเจ้าคะหยิ่น ขโมยอุปกรณ์กันการบ่มิไก๊ ของพวกนาย ๆ บ้างรึปล่าว ยิ่งเดี๋ยวนี้คนเป็นโรคนี้กันเยอะด้วยซิ  ไหนจะน้ำมันแพง หุ้นตก ค่าเงินบาทตก ก่อให้เกิดความเครียดทั้งนั้น" "เฮ้ย ...อย่างนี้ก็แย่ซิวะ ใครตามไปดูคะหยิ่นหน่อยเร็ว  คะหยิ่นหายไม่เป็นไรหรอก ของอยู่ครบก็พอแล้ว" เชษฐาขัดขึ้นมาบ้าง ส่วนตานั้นจ้องมองแสงโสมไม่วางตา สาวเจ้าสะเทิ้นไม่กล้าสู้ตาด้วย ไชยยันต์นั่งตาขวางอยู่ใกล้ ๆ เจ็บตัวก็เจ็บ ยังต้องมาเจ็บใจอีก อุตส่าห์วางแผนหนีอย่างดิบดียังไม่รอด... จากคุณ : พลับพลึง - [22 พ.ย. 12:57:28]

ความคิดเห็นที่ 60          สิ้นเสียงร้องโวย  โลกก็มืดดับลงทันใดสำหรับคะหยิ่น  นักเลงโตแห่งบ้านหล่มช้าง    ไม่ใช่เพราะค้อนในมือของบุรุษลึกลับผู้ซ่อนหน้าในหน้ากากฟันดาบ  แต่เป็นท่อนไม้ที่ไม่รู้ว่าขนาดใด ประเคนลงเบาะๆ ที่ต้นคอพอดี   มีผลให้สลบไปเป็นระยะเวลายาวนานพอ   ที่ผู้ก่อการร้ายทั้งสองจะปฏิบัติการตามวัตถุประสงค์สำเร็จเรียบร้อย          ปืนสั้น  ปืนยาว  กระสุนทั้งแบบธรรมดา  แบบพิเศษ ฟูลเมททัล ซิลเว่อร์ทิป  หัวระเบิด หัวเจาะเกราะ  ดาวกระจาย  ลงอาคม  ชุบว่านยาแก้หนังเหนียว  ระเบิด  และ RPG บ้องใหญ่   ที่ขนมาคนเดียว (ไหวได้ไงวะเนี่ย)   ถูกมือดีหน้ามืด(เพราะซ่อนในหน้ากาก)  แย่งไปไว้ในครอบครองอย่างง่ายดาย    คะหยิ่นสลบไปเสียก่อนที่จะรู้ว่า  มันมากันกี่คน  และนำของทั้งหมดหนีไปทางไหน  โดยทิ้งร่องรอยไว้น้อยที่สุด  ยากแก่การติดตามราวกับพรานชั้นดีที่ชำนาญทาง                ระหว่างที่บุญคำมัวชักช้า  และชาวคณะมัวเถียงกันเรื่องใครจะได้คิววีซีดีก่อนใคร  วุ่นวายกันอยู่ใกล้กระต๊อบถล่มนั้น               คนร้ายก็ได้นำอาวุธที่จะต้องใช้ในการเดินทางครั้งนี้  ที่อุตส่าห์เสียเงินเสียทองไปซื้อมามากมายไปไกลเสียแล้ว   แล้วทีนี้จะเอาอะไรไปต่อสู้กับสัตว์ร้าย(ในจินตนาการ) ในป่าทึบที่แสนจะทุรลำบากเพื่อไปสู่วังมังกรกันเล่าเนี่ย                เฮ้อ…  แงซายทอดถอนใจแล้วค่อยๆ ออกจากสมาธิ    รอบด้านเงียบสงบมีเสียงนกร้องเพลงเจื้อยแจ้วด้วยท่วงทำนองอ่อนหวานแว่วมาเป็นระยะ    พื้นดินเรียบปูไว้ด้วยใบไม้แห้งต้องลมหนาวพัดไหวเบาๆ ดังแกรกกรากอยู่ภายนอกเต๊นท์สนามขนาดกระทัดรัดที่รูดซิปเปิดไว้ด้านหน้าให้ลมพัดผ่าน    เขาคงต้องอำลาชีวิตหรูหรา เต็มไปด้วยระเบียบพิธีการและความประณีตในราชวัง  รวมทั้งเมยานีคู่ชีวิตที่มรกตนครมาสักพัก    ถึงอย่างไรวิญญาณนักผจญภัยเลือดข้นก็คุระอุอยู่เสมอในใจของเขา   และความเป็นห่วงผู้กองและชาวคณะก็ทวีขึ้นทุกขณะ  นับตั้งแต่เข้าสมาธิคราวที่แล้ว   จนเขาตัดสินใจว่า  จะต้องร่วมเดินทางในครั้งนี้ไปด้วยอย่างใกล้ชิดเสียแล้ว             ยังเดินทางมาได้ไม่ทันถึงหนองน้ำแห้ง  ขณะหยุดพักด้วยความเป็นห่วง แว่บไปดู  ก็พบเรื่องสำคัญเข้าจนได้      ตอนนี้คะหยิ่นแค่สลบไป  แต่พอฟื้นมาแล้วนี่สิ…            จะมีใครรู้นอกจากเขาบ้างว่า   หน้าตาภายใต้หน้ากากฟันดาบนั้นมันหล่อเหลาคมคายสักปานใด  ถึงขนาดที่ใครๆ ได้เห็นคงต้องแทบคุมสติไว้ไม่อยู่       เห็นคนร้ายแฮป RPG ที่หน้าตาหล่อกว่าหรือพอๆ กันกับตน  ทั้งผู้กองและชาวคณะคงพอทนได้   แต่เจ้าคนร้ายที่กลับกลายมาจากเพื่อนสนิทนี่สิ  จะรับกันได้หรือไม่                  จักราชต้องถอนใจให้กับตนเองอีกครั้ง   นี่เขาจะบอกทุกคนได้ยังไง  แล้วจะมีใครเชื่อเขาหรือไม่   ว่าคนร้ายคนนั้นที่เขาเห็นแว่บเดียวก่อนสวมหน้ากากออกปฏิบัติการ ก็คือนายกลางอนุชา วราฤทธิ์ คนดีของชาวคณะ  ที่กำลังต้องบุกป่าฝ่าฟันกันตามหาอยู่นี่ยังไง           นายกลางจะเอาอาวุธและเจ้าบ้องนั้นไปทำอะไรมากมายนักหนา   แล้วคนที่ติดตามมาร่วมมือด้วยกันนั้น  เขาก็ไม่เห็นหน้าชัดเสียด้วย   จริงอย่างที่ผู้กองเคยด่า  เขาไม่ได้รู้อะไรไปเสียหมดทุกอย่าง (ไม่งั้นจะน่ารักได้ไง)   ถึงจะรู้บางทีก็ต้องอุบไว้ก่อน(ตามฟอร์ม) อีกด้วย             คิดดังนั้นแล้วก็ลุกขึ้น  เก็บสัมภาระข้าวของออกเดินทาง  หวังจะให้ถึงหนองน้ำแห้งโดยเร็ว                ทิศทางที่นายกลางบ่ายหน้าไปนั้น   เขาพอจะกำหนดได้    แต่จะทันหรือไม่   ฟ้าเท่านั้นที่รู้   (หึหึ) .................................................................. ขออภัยนะครับนายกลาง   ก้อทุกคนอยู่ที่นี่กันหมดแล้วเหลือแต่นายกลางกับ...     งานนี้ผมทำตามคำขอขอพรานใหญ่  ใครไม่อยู่ก็เละแล้วกัน   อิอิ จากคุณ : แงซาย - [22 พ.ย. 19:30:02]

ความคิดเห็นที่ 61 ช่ายแล้วเจ้ากระเหรี่ยงตัวแสบ งานนี้ใครไม่อยู่ถ้าไม่แหลก ก็เละ  ถ้าไม่เละ ก็ไหม้เกรียมล่ะ แต่.........ฉันยังไม่หายหมั่นไส้แก  มาให้เตะสักป๊าบนึงเหอะ จากคุณ : รพินทร์ - [22 พ.ย. 23:46:16]

ความคิดเห็นที่ 62 แงซาย.....นายนี่ช่างรู้ใจคะหยิ่นจิงๆ....คะหยิ่นกะจะให้เป็นนายชด ประชากร อยู่พอดีเลย บุคคลลึกลับภายใต้หน้ากากฟันดาบนั่น นายๆๆๆทั้งหลายครับรีบส่งคนมาปลุกผมที....จะได้ไปร่วมทีมโดยเร็วไง แต่อย่าส่งตาคำมานะครับ มะค่อยถูกโรคง่ะ ส่งสาวๆสวยๆมาปลุกก้อดีครับ.....แต่ถ้าจะให้ตาคำมาด้วยต้องให้น้องฟ้าที่แกอ้างว่าเป็นเมียมาด้วยจะดีมากๆเลยยย......(จะได้แย่งซะเลย...เคี๊ยกกก) จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [23 พ.ย. 09:31:47]

ความคิดเห็นที่ 63 พลับพลึงครับ....คะหยิ่นได้ลองติดต่อกับนักข่าวคนนั้นแล้วยังไม่เห็นติดต่อคะหยิ่นกลับเลยครับ....และตอนนีคะหยิ่นหมดความสนใจเรื่องนี้แล้วล่ะเพราะเริ่มเข้าสู่ภาวะเรียนหนักอีกแล้วครับ....กิจกรรมเพียบ ตอนนี้คะหยิ่นเปิด chat เป็นของตัวเองแล้วครับ ถ้าท่านใดสนใจเข้าไปเล่นได้ที่ https://go.to/thejom ครับ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [23 พ.ย. 09:39:25]

ความคิดเห็นที่ 64 ไชยยันต์นั่งตาขวางมองดูเชษฐาอยู่ใกล้ ๆ ด้วยความเจ็บใจที่เตือนเพื่อนรักให้รู้ตัวถึงอันตรายจากแสงโสมแล้ว แต่เพื่อนยังไม่ยอมเชื่อแถมตัวเองยังต้องตกจากกระต๊อบทาร์ซานลงมาเจ็บตัวด้วยกันอีก  เชษฐาจ้องมองแสงโสมอย่างไม่วางตา ในชณะเดียวกันก็ก้มลงเก็บไปป์ที่ตกลงพื้นขึ้นมาคาบไว้มุมปาก พร้อมทั้งเดินเข้ามาใกล้ด้วยมาดสุขุมนุ่มลึกเหมือนเดิม "คุณแสง บอกผมมาซิว่าจริงตามที่ไชยยันต์บอกหรือเปล่า  คุณกำลังคิดจะกลับไปร่วมมือกับมันตรัยมาถล่มพวกเราอีกใช่ไหม" แสงโสมน้ำตาคลอ เหลียวหันไปมองไชยยันต์ด้วยความคับแค้นใจ แล้วก็หันมาสบตากับเชษฐาอย่างเปิดเผย "คุณชายขา แสงยอมรับว่าแสงคิดที่จะกลับไปหาท่านมันตรัยเจ้านายเก่าของแสง เพราะแสงถูกกดดันจากหลาย ๆ เรื่อง ไม่ว่าเรื่องเงินทองทรัพย์สมบัติ  เรื่องของเราสองคนที่ตั้งแต่แต่งงานมาจากหมู่เกาะดาหาชาดาจนมาถึงปัจจุบันนี้เราก็ยังไม่เคยได้มีโอกาสใกล้ชิดกันเลย  กลับมาถึงวังคุณชายก็มีเรื่องต้องไถ่ถอนหนี้สินไม่ได้ว่างเว้น แล้วญาติ ๆ ของคุณชายก็กีดกันแสงไม่ให้มีโอกาสใกล้ชิดคุณชาย หลังจากนั้นคุณชายก็ต้องออกตามหาคุณชายกลางไปที่เกาะสมุยจนมาถึงหนองน้ำแห้งนี่  คุณชายลองคิดดูซิคะ เรายังไม่เคยได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสองเลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วอย่างนี้จะให้แสงทำใจได้ยังไง  แสงต้องการให้คุณชายมีเวลาให้แสงบ้าง แต่คุณชายก็ไม่มีเวลาให้แสงเลย  และประการสำคัญที่สุดนะคะ แม้แต่เพื่อนรักของคุณชายเองก็ยังรังเกียจแสง คุณชายลองดูจดหมายฉบับนี้ซิคะ" แสงโสมส่งจดหมายฉบับแรกของไชยยันต์ให้กับเชษฐาดู  เชษฐาเอาไปอ่านจนจบแล้วก็อึ้งไปพักใหญ่  ในขณะที่ไชยยันต์หน้าซีดเผือดพร้อมกับทำท่าบุ้ยใบ้ให้แสงโสมดูจดหมายฉบับที่สองที่ตนเองให้เด็กห่อก้อนหินขนาดเกือบเท่าครกขว้างทะลุกระจกเฉียดหัวแสงโสมไปเส้นยาแดงผ่าสองพัน จนเกือบเกิดโศกนาฎกรรมขึ้นเมื่อครู่ใหญ่นี้  เชษฐาหันมาเห็นท่าทางบุ้ยใบ้ของไชยยันต์ ก็เงยหน้ามองแสงโสมอย่างระแวง แสงโสมส่งจดหมายฉบับที่สองของไชยยันต์ให้ดูอีก เชษฐาเห็นแล้วก็ขยำทิ้งด้วยความโกรธ หันมาตวาดใส่ทั้งแสงโสมและไชยยันต์ "นี่มันอะไรกันแน่  คุณสองคนกำลังเล่นอะไรกัน  ตั้งใจจะหลอกลวงผมหรือไง เห็นผมโง่มากใช่มั๊ย ไชยยันต์ แกคิดยังไงกับแสงโสม บอกมาตามตรง" "เชษฐา  แกเป็นเพื่อนรักของฉันนะ  แล้วแกก็รู้ว่าฉันน่ะไม่ทิ้งเพื่อนแน่นอน ตลอดการคบหาของเราที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันนี้แกย่อมจะรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง แกเชื่อใจฉันได้ ฉันไม่เคยคิดสนใจคุณแสงจริงจัง เจตนาของฉันเพียงเพื่อต้องการให้แกเลิกกับคุณแสงเท่านั้น เพราะคุณแสงไม่เหมาะสมกับพวกเรา เธอเป็นตัวร้าย  ตัวร้ายคู่กับฝ่ายพระเอกไม่ได้แน่นอน ฉะนั้นฉันยังขอยืนยันให้แกเลิกยุ่งเกี่ยวกับคุณแสงเสียเถอะ ไม่งั้นอันตรายจะเกิดขึ้นกับแก สำหรับตัวฉันไม่ต้องห่วง ฉันไม่ตกหลุมพรางของนางร้ายแน่นอน  จดหมายทุกฉบับที่ฉันเขียนขึ้นมา เจตนาเพื่อให้คุณแสงกับแกแตกแยกจากกันเท่านั้นเอง ไม่มีเจตนาอื่นอีก  ฉันไม่ต้องการให้แกต้องเป็นเหยื่อของนางร้ายอย่างแสงโสม….." ไชยยันต์พูดยังไม่ทันขาดคำก็เกิดกระแสลมพัดกระโชกมาอย่างแรง ฝุ่นควันใบไม้แห้งปลิวคว้างไปทั่ว ทุกคนซวนเซล้มระเนระนาดไปมาตามกระแสลม พลับพลึงน้อยพยายามทรงตัวจะวิ่งเข้ามาหาแสงโสม แต่ช้าไปแล้ว ชายร่างสูงใหญ่กำยำในชุดสูทสีดำสนิทและมีผ้าผืนใหญ่สีดำสนิทอีกเหมือนกันช่วงปลายสองด้านเรียวคอดผูกคาดไว้ที่คอทิ้งชายกว้างปลิวสะบัดพลิ้วอยู่เบื้องหลังตามแรงลมมองดูแล้วเท่สุด ๆ เหมือนแบทแมน หรือท่านเคาน์แดร็กคูล่าดี เดินฝ่ากระแสลมแรงตรงมาที่แสงโสมโดยไม่หวั่นไหวกับกระแสลมที่รุนแรงใด ๆ ทั้งสิ้น  แสงโสมตะโกนพร้อมทั้งวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ เชษฐามองเห็นแสงโสมวิ่งตรงเข้าไปหาชายร่างสูงใหญ่นั้นก็ประกาศก้องออกมา "คุณแสง ถ้าคุณไปหามันตรัยละก้อ  เราสองคนขาดกันตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เราจะไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ ต่อกันอีกเลย" พลับพลึงน้อย รพินทร์  ดาริน บุญคำ และคนอื่น ๆ หยุดยืนตะลึงมองดูในชณะที่ไชยยันต์ยิ้มแย้มอย่างสมใจในแผนการณ์  แสงโสมไม่สนใจคำพูดของเชษฐา ยังคงวิ่งตรงเข้าไปหามันตรัยอย่างดีใจ แต่ก่อนจะไปถึงมันตรัยยังหันมาพยักหน้ากับเชษฐา "ตกลงค่ะคุณชายสุขุม เป็นอันว่าเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วนะคะ…..ท่านมันตรัย…ท่านมันตรัยขา  แสงกำลังคิดถึงท่านพอดี ท่านเข้ามาแสดงมั่งซิคะท่าน" ยังไม่ทันที่มันตรัยจะได้พูดอะไรออกมา ก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกจากคะหยิ่นที่วิ่งเข้ามาที่กระต๊อบทาร์ซาน ตำแหน่งที่ทุกคนกำลังชุมนุมกันอยู่  อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ "นาย…น๊าย….พวกนาย ๆ อยู่ไหนกันหมด คะหยิ่นโดนลอบทำร้ายสลบ พอดีแงซายมาช่วยทัน กำลังตามมาที่นี่ด้วยกันแล้ว      คะหยิ่นดีใจที่เจอแงซายเลยวิ่งมาบอกพวกนาย ๆ ก่อนนี่ละ……" จากคุณ : แสงโสม - [23 พ.ย. 11:27:31]

ความคิดเห็นที่ 65 ในขณะที่ชาวคณะเดินทางทุกคนยกเว้นแสงโสมตกอยู่ในอาการตกตะลึงที่จู่ๆมันตรัยก็ปรากฏตัวขึ้น  คะหยิ่นเองซึ่งวิ่งเข้ามาโดยไม่ทันสังเกตเห็นมันตรัยในชุดแบทแมน  เจ้าอดีตนายบ้านหล่มช้างร้องตะโกนโหวกเหวกขึ้นอีก “วู้ๆๆๆๆ…เจ้านายทั้งหลาย…คะหยิ่นมีทั้งข่าวดีและร้ายมาบอก…ข่าวดีคือตอนที่คะหยิ่นไปหาซื้ออาวุธกับเสบียง คะหยิ่นเองสามารถหากวาวเครือทั้งขาวและแดงอย่างที่ตาคำแนะนำมาได้เป็นกิโลๆ กะว่าจะให้เจ้านายที่เป็นชายชาตรีทั้งหลายกินจะได้มีไก๊กันบ้าง  แต่ข่าวร้ายก็คือกวาวเครือที่ว่าถูกมือดีที่ฟาดหัวคะหยิ่นฉกเอาไปอีกต่อหนึ่งแล้วอ่ะ” รพินทร์จุ๊ปากจึ๊กจั๊ก  เลิกสนใจมันตรัยชั่วคราว “โธ่ คะหยิ่น…ไหง๋สะเพร่าอย่างนั้นล่ะ…หมดกัน น่าเสียดายชะมัด” “นั่นสิ…”  เชษฐาสนับสนุน  “แต่เป็นที่น่าสงสัย…นอกจากทรัพย์สินและปืนผ้าหน้าไม้แล้วพวกมันจะอยากได้กวาวเครือไปทำไมตั้งมากมายกันหนอ  หรือว่าพวกมันเองก็บ่มีไก๊เช่นเดียวกับเรา”   พูดจบคุณชายใหญ่ก็สูบไปป์ปุ๋ยๆด้วยมาดสุขุมต่อ มันตรัยซึ่งยืนซืมกระทืออยู่นานเพราะไม่มีใครสนใจก็แผดเสียงหัวเราะขึ้นในทันทีนั้น “ฮ่าๆๆๆ  เหอๆๆๆ…ข้ารู้…ข้ารู้ว่าใครกันที่บังอาจมาฉกของมีค่าของพวกเจ้าไป…” “โอ…ท่านมันตรัยผู้มีฌานแก่กล้า”   แสงโสมพูดอย่างทึ่งจัด   “ตั้งแต่แสงอยู่กับท่านมา แสงยังไม่เคยเห็นเลยว่ามีเรื่องอะไรของชาวบ้านบ้างที่ท่านจะไม่รู้” “อ้าว นี่เจ้าด่าข้านี่หว่าแสงโสม”   มันตรัยหันมาทำตาเขียวกับอดีตเลขาแห่งจอมปิศาจ  ลมที่พัดหงอยๆเมื่อสักครู่เพราะไม่มีใครสนใจเริ่มพัดแรงขึ้นบ่งบอกถึงความขุ่นเคือง “โอ๊ะ…เปล่าๆๆๆ ค่ะท่านมันตรัยขา…แสงเพียงแต่หมายความว่าท่านเป็นผู้หยั่งรู้ดินฟ้ามหาสมุทรเท่านั้นเองนะคะท่าน” “แล้วไป”   มันตรัยสะบัดผ้าคลุมหลังที่ปลิวมาปิดหัวหูหมดเพราะลมแรงจัด  หันมาดูอีกทีก็ต้องสะดุ้งเพราะชาวคณะทุกคนมานั่งรายล้อมรอฟังคำตอบอยู่อย่างสนใจ “นี่พวกเจ้าเป็นอะไรกันเนี่ยหา…ข้ามันตรัย จอมปิศาจนะเว้ยไม่ใช่คนเล่านิทาน”   มันตรัยตวาดแว้ด ทุกคนจึงถอยห่างออกมา  เมื่อนั้นจอมปิศาจก็เริ่มสำแดงอำนาจความหยั่งรู้ฟ้าดิน “เหอๆๆๆ…ข้ารู้…ข้าเห็น…ข้าสัมผัสได้…เหอะๆๆ…” บุญคำนั่งหาวหวอด   “เลิกโปรโมทตัวเองแล้วบอกซะทีสิท่านมันไต” “มันตรัยโว้ย” “เออนั่นแหละ ถ้ารู้จริงก็บอกมา…ชิชะ…มัวแต่อุบไต๋อยู่นั่นแหละ  สงสัยเจอะแมงโม้อีกแล้วเรา”   ตาเฒ่าบุญคำบ่นพลางส่ายหัวอย่างไม่ค่อยศรัทธา เมื่อนั้นเองก็ปรากฏภาพขึ้นตรงหน้าของทุกคนดุจเครื่องฉายภาพโฮโลแกรม  เป็นภาพของสองบุรุษหนุ่มปริศนาซึ่งเดินอยู่ท่ามกลาง อนุชา วราฤทธิ์ ถอดหน้ากากฟันดาบออกแล้วหัวเราะร่า  ค้นดูกวาวเครือถุงใหญ่อย่างพอใจ   เสียงอีกหนึ่งบุรุษเอ่ยเอื้อนขึ้น “อากลางจะเอากวาวเครือไปทำอะไรครับตั้งมากมาย” ไพรวัลย์ อนันตรัยวางไม้คมแฝกที่ใช้นวดต้นคอคะหยิ่นลงข้างกายแล้วจ้องมองอย่างสนใจ   คุณชายกลางรีบรวบถุงเก็บ “เหอะน่า…หนุ่มสมัยใหม่อย่างแกไม่รู้อะไรหรอกเจ้าไพร…มันเกี่ยวข้องกับอนาคตฟาร์มมังกรน้อยของฉัน” “แล้วอากลางทำไมต้องใช้ให้ผมตีหัวลุงคะหยิ่นด้วยล่ะ…ธนูผมก็มี ยิงเก็บซะเลยก็หมดเรื่องหมดราว” อนุชาสะดุ้ง   “เฮ้ยๆๆๆ ทำอย่างนั้นได้ไงเปลืองลูกธนูแย่กว่ามันจะตาย…ฉันเพียงต้องการสกัดกั้นการเดินทางของพวกเราเท่านั้น” “เพื่ออะไรกันครับอา” “ฟ้าเท่านั้นกระมังที่จะรู้ได้” “อ้าว แล้วเมื่อไหร่ผมจะรู้ล่ะ” “ก็ไปถามฟ้าเอาซีว้อย” “อาจะบ้าเหรอ” “บ้าก็บ้าวะ  ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าต้องทำโครงการนี้ให้สำเร็จให้ได้  อย่างน้อย…”   อนุชาหยุดไปนิดนึง “อย่างน้อยๆ ทุกคนก็จะเชื่อมั่นได้ว่า…ฉัน…นายอนุชา วราฤทธิ์…ก็เป็นชายชาตรีอกสามศอกคนหนึ่งของแผ่นดิน” ชาวคณะที่นั่งดูภาพอยู่ต่างทำท่าอาเจียนกันเป็นแถบๆ  โดยเฉพาะบุญคำขากเสลดแล้วถุยไปไกลหลายวา ภาพโฮโลแกรมจบลงเพียงเท่านั้นพร้อมๆกับร่างของมันตรัยค่อยๆเลื่อนถอยหลังห่างออกไป  แสงโสมรีบลุกขึ้นวิ่งตาม “เดี๋ยวค่ะท่านมันตรัย…รอแสงด้วย   ท่านมารับแสงไม่ใช่หรือคะท่าน…ท่าน” “เสียใจด้วยแสงโสม  เจ้าอยู่ที่นี่กับชาวคณะเดินทางทั้งปีพวกนี้ไปก่อนเถอะนะ แล้วว่างๆข้าจะมารับ…ตอนนี้ข้าต้องรีบตามเจ้าอนุชาไปก่อนละ ขืนมัวแต่พาเจ้าวาร์ปไปด้วยจะช้าไม่ทันการณ์” แสงโสมหน้าเสียด้วยความผิดหวัง “อ้าว…ทำไมล่ะคะท่าน…ท่านจะตามคุณชายกลางไปทำไม” “ข้าก็เป็นชายชาตรีเหมือนกันนี่หว่า” สิ้นเสียงมันตรัย ร่างของจอมปิศาจก็ค่อยๆอันตรธานหายไปท่ามกลางไอหมอกที่หมุนคว้างเป็นเกลียวแล้วสลายไปจนหมดสิ้น แสงโสมน้ำตาคลอด้วยความผิดหวัง เสียหน้า และน้อยใจในโชคชะตาวาสนา  เธอรีบหันหลังเดินหนีโดยไม่กล้าสบตากับชาวคณะที่พากันจ้องมอง “โอ้ว่าน้ำตา หรือจะแก้ ปัญหาหัวใจ…”   เสียงเพลงจากใครคนหนึ่งในกลุ่มดังแว่วมา “แล้วตกลงคุณแสงจะไปทางไหนดีล่ะครับเนี่ย”   ไชยยันต์กล่าวถามยิ้มๆ แสงโสมหันไปค้อนทั้งน้ำตาแล้วสะบัดหน้าเดินหนีไป  พลับพลึงให้รู้สึกสงสารน้าสาวเป็นอย่างยิ่งก็รีบตามไปดู “เฮ้อ…ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคนที่ขโมยทรัพย์สิน อาวุธแถมยังกวาวเครือของพวกเราจะกลายเป็นเจ้ากลางนี่เอง”   ไชยยันต์หันมาปรารภ “ไม่ใช่หรอกครับคุณไชยยันต์”   เสียงพรานใหญ่แทรกขึ้น “ผมว่าที่ถูกน่าจะเป็น ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่ขโมยกวาวเครือแล้วได้ทรัพย์สินกับอาวุธแถมไปคือคุณชายกลางมากกว่า” ทุกคนต่างส่งเสียงอื้ออึงพยักหน้าเห็นด้วย “แล้วพวกเราจะเอาไงดีฮึ”   เสียงดารินร้องถามมาอย่างรำคาญๆ เพราะไม่เห็นออกเดินทางกันสักที “รพินทร์ว่าไง”   เชษฐาหันมาถามความเห็น รพินทร์สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนจะเอ่ยช้าๆ “ผมคิดว่าถึงเวลาแล้วครับ…”  เขาพูดพลางคว้าเป้ขึ้นมาแล้วสวมหมวกตามเดิม ทุกคนต่างเตรียมตัวเก็บข้าวของ  แต่แล้วพรานใหญ่ก็เดินไปปัดฝุ่นยังทำเลเหมาะๆล้มตัวลงนอนหนุนเป้แล้วหลุบหมวกปิดหน้า “ถึงเวลาพักผ่อนครับท่านที่รักทั้งหลาย ผมเมื่อยขบไปหมดแล้วเนี่ยตั้งแต่กระต๊อบถล่มหล่นลงมา ขอพักเอาแรงสักงีบนะครับ” “เฮ้ย…”   เสียงไชยยันต์ตวาด “ไม่ได้นะรพินทร์…คุณจะทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะคุณไม่ใช่ตลกคาเฟ่…เลิกเล่นแล้วเก็บข้าวของออกเดินทางกันได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันเจ้ากลางมัน” “แล้วไม่รอเจ้าแงซายกันเหรอนาย เห็นว่าจะมาบ่ายๆ”   คะหยิ่นรีบทักท้วงกลัวคนอื่นลืม ไชยยันต์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูซึ่งเป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว “อือ…คงจะมาชาติหน้าบ่ายๆมากกว่ามั้ง แกฟังตกไปหรือเปล่าคะหยิ่น” “เดี๋ยวๆๆ…แล้วแสงโสมล่ะ เห็นเดินหายไปทางหลังป่าละเมาะโน่นกับหนูพลับพลึง”   เชษฐากล่าวอย่างเป็นห่วง ไชยยันต์โบกมือ “อย่าห่วงเลยครับ เดี๋ยวก็แกะรอยตามมาถูกเอง…ไปครับ ออกเดินทาง  อยากไม่ยอมรับความหวังดีของผมดีนักปล่อยให้เดินตามให้เข็ด” โดยไม่รอช้า ไชยยันต์คว้าเป้ทหารแบกขึ้นหลังแล้วสะพายปืนไนโตรฯออกเดินล่วงหน้าไปก่อน  ชาวคณะต่างเข้าขบวนเดินตามกันไปเป็นทิวแถว จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [23 พ.ย. 15:27:54]

ความคิดเห็นที่ 66 “เดี๋ยวๆๆ ครับนาย…”   เสียงตาเฒ่าบุญคำยกมือห้ามขบวนเดินทางแล้วทำท่าล้วงค้นหาอะไรยุกยิก “วีซีดี…วีซีดีสองร้อยกว่าแผ่นพร้อมเครื่องเล่นแบบพกพาของบุญคำหายไปไหน…ไหนใคร  ใครเอาไป บอกมานะว้อย…” เสียงบุญคำโวยวาย แล้วไล่เขกหัวเหล่าพรานพื้นเมืองจะให้ยอมรับให้ได้ เสียงแกรกกรากที่ดังอยู่เบื้องบนต้นไม้ทำให้ทุกคนต้องแหงนหน้าขึ้นไปดู แล้วต่างอ้าปากหวอไปตามๆกัน จักราชหรือแงซายนั่งเหงื่อตกอยู่บนคาคบไม้เหนือศีรษะของทุกคนโดยไม่สนใจกับสิ่งแวดล้อมรอบข้าง นอกจากเครื่องเล่นวีซีดีที่เพ่งดูตาแทบถลนในมือ ที่กิ่งไม้ข้างกายมีถุงใส่วีซีดีใบใหญ่ของบุญคำแขวนอยู่ด้วย จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [23 พ.ย. 15:42:30]

ความคิดเห็นที่ 67 "เฮ้ย ............ เอาคืนมานะเจ้าแงซาย  เอาคืนเด๋วนี้เลย" รพินทร์ตวาดใส่อดีตนายร้อยทหารกระเหรี่ยงด้วยความโมโห "ผมเห็นต่อคิวกันวุ่นวายดีนัก  ก็เลยช่วยแก้ปัญหาให้ไง ขอรับไปละกันล่ะเน้อ" ว่าแล้วจักรราชจอมลามกก็หายตัวไปราวอากาศธาตุพร้อมด้วยเครื่องเล่นและวีซีดีของตาบุญคำ ตาพรานเฒ่านั่งร้องห่มร้องไห้เสียอกเสียใจไม่ยอมหยุด พอทำใจไม่ได้ หนัก ๆ เข้าก็พาลตีอกชกหัว ดิ้นปัด ๆ อยู่กับพื้น "นี่ตาคำ ของแค่นี้ไปหาซื้อเอาข้างหน้าก็ได้" คะหยิ่นเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี "ในป่าในดงที่ไหนมีขายฮะ  วีซีดีของข้า ฮือ ๆ" "เออน่า ตาคำ เดี๋ยวนี้ในป่ามันมีทั้งนั้นแหละ ลุงจะเอาอะไรล่ะ มีหมด" "แน่นะ" "แน่สิลุง" "เออ  งั้นรีบไปกันเลย  ไปหาเอาข้างหน้านี่แหละ" ไชยยันต์หันไปสะกิดเท้าปลุกจอมพรานอีกรอบ "ไปเหอะรพินทร์ วีซีดีของดีของพวกเราถูกเจ้าแงซายฉกไปซะแล้ว รีบตามไปเอาคืนเหอะ" เท่านั้นแหละอดีตผู้กองตำรวจตระเวณชายแดนก็ลุกดีดผึงขึ้นมาได้ โดยมีสายตาอาฆาตน้อย ๆ เคืองหน่อย ๆ ของคุณหญิงดารินตวัดใส่ พร้อมกับทำปากขมุบขมิบเจริญพร "หัวงูเหมือนกันหมดทั้งก๊ก" และแล้วขบวนเดินทางก็ได้ฤกษ์เคลื่อนที่  รพินทร์โบกมือขวาขึ้นช้า เป็นสัญญาณ การผจญภัยตามหาคุณชายกลางกับเจ้าไพรวัลย์ ที่รวมไปถึงการทวงถาม กวาวเครือของชาวคณะคืน อีกทั้งยังมีวีซีดีของบุญคำที่ถูกแงซายฉกไป และขุมทรัพย์สมบัติแห่งวังบาดาล พวกเขาจะค้นเจอหรือไม่........... สวรรค์เท่านั้นที่รู้ ............. จากคุณ : รพินทร์ - [23 พ.ย. 21:53:26]

ความคิดเห็นที่ 68 ตาคำๆ จิงแล้วในป่าน่ะ ไม่มีหรอก vcd dvd น่ะ แต่มีของดีกว่านั้นอีก....จำได้ไหมว่าคะหยิ่นแอบซื้อของไว้อย่างนึงอ่ะ....แล้วจะแบ่งให้ตาบ้างล่ะกันนะ....มะต้องเสียใจหรอก หามยเหตุ...ข้อความนี่ คะหยิ่นกระซิบบอกพรานเฒ่าบุญคำเพียงคนเดียวนะจ๊ะพวกนายๆขอรับ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [24 พ.ย. 09:59:28]

ความคิดเห็นที่ 69 ชาวคณะได้ฤกษ์เคลื่อนที่ ทุก ๆ คน ก้าวเดินตามกันไปด้วยใจมุ่งมั่นที่จะตามหาคุณชายกลางและแงซาย ระหว่างเดินคะหยิ่นหันมากระซิบกระซาบอะไรกับบุญคำสองคนแล้วหัวเราะกันคิกคักทำให้รพินทร์ที่หมั่นไส้อยู่เป็นทุนเดิมเดินเข้ามาใกล้พร้อมทั้งขยับพานท้ายปืน บุญคำและคะหยิ่นรู้ทันรีบวิ่งหลบนำหน้าขบวนไป แล้วทุกคนก็ได้ยินเสียง "วู้ วู้..ลุงไชยยันต์  ลุงรพินทร์  รอด้วยยยย…"   พลับพลึงน้อยตะโกนเสียงใสพร้อมกับวิ่งตามชาวคณะที่กำลังจะเดินลับพุ่มไม้ไปอย่างรวดเร็ว  ทุกคนหยุดชะงักหันกลับมามอง และยืนรอจนพลับพลึงวิ่งเข้ามาถึง เชษฐาเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ "อ้าว หนูพลับพลึงเองนี่นา  ไชยยันต์ ไหนแกบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงไง ไม่ยอมให้คอย เห็นมั๊ยล่ะ หลานเลยต้องวิ่งตามมาเหนื่อยแย่เลย ชอบแกล้งหลานนักนะแกนี่" ไชยยันต์หันมาจุ๊ปากจิ๊กจั๊ก พร้อมกับยกนิ้วขึ้นชี้หน้าพลับพลึง "นี่ แม่พลับพลึงวิ่งตามมาทำไม ฉันว่าจะแกล้งให้หลงป่ากันสองคนรู้แล้วรู้รอดไปเลย ทำไมยังตามมาเจอได้อีกเนี่ย  แล้วน้าเราล่ะ ยังมาไม่ถึงอีกหรือไง เราถึงได้มาคนเดียวอย่างนี้ หลงป่าไปแล้วละซิ บอกก่อนนะฉันไม่ช่วยออกตามหาให้หรอก ฉันมีงานอื่นสำคัญกว่าเยอะ ให้น้าเราหลงป่าอยู่อย่างนั้นแหละ" พลับพลึงน้อยหยุดยืนหายใจหอบด้วยความเหนื่อยที่วิ่งตามมาเป็นระยะทางไกล  ใบหน้าหวานใสที่มีเหงื่อเกาะพราวอยู่นั้นงอง้ำ เพราะไม่ถูกหูกับคำพูดของไชยยันต์ เจ้าตัวสะบัดแขนเพื่อจะช่วยไล่ความเมื่อยล้าหลังการวิ่ง  แต่เจ้ากรรมซะจริง แขนที่สะบัดอย่างแรงนั้นพลาดไปโดนหลังของไชยยันต์เข้าอย่างจังเสียงดังบึ๊กใหญ่ จนไชยยันต์ต้องร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บและเซถลาไปเล็กน้อยเพราะไม่ได้ระวังตัว "อ้าว…ขอโทษค่ะลุงไชยยันต์ขา พลับพลึงไม่ได้ตั้งใจ มันเมื่อยแขนมากเลยค่ะ สะบัดไปไม่รู้ว่าลุงไชยยันต์ยืนอยู่ ขอโทษนะคะคุณลุง" พลับพลึงก้มลงไหว้ขอโทษอย่างสวยงามพร้อมกับยิ้มหวานให้   ไชยยันต์กำลังจะหันมาว๊ากใส่อยู่พอดีเลยจำใจต้องพยักหน้ารับการขอโทษอย่างเสียไม่ได้ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง  รพินทร์เอ่ยถามพลับพลึงถึงแสงโสมอีกครั้ง "พลับพลึงพลัดกับน้าแสงโสมค่ะ  หาไม่พบไม่รู้ว่าน้าแสงหายไปไหน ตอนที่น้าแสงเดินหลบทุกคนไปทางป่าละเมาะพลับพลึงก็อุตส่าห์ตามไปแล้วนะคะ แต่พอไปถึงก็ไม่เห็นน้าแสงโสมแล้วค่ะ ทำยังไงกันดีคะเนี่ย ลุงรพินทร์ขา เราออกตามหาน้าแสงกันก่อนได้หรือเปล่าคะ พลับพลึงเป็นห่วงมากเลยค่ะ" รพินทร์ หันมามองหน้าไชยยันต์และเชษฐา  ไชยยันต์สะบัดหน้าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับโบกมือให้ทุกคนออกเดินทางต่อ "ไม่ต้องไปเสียเวลาคอย เดี๋ยวหลงป่าวนเวียนอยู่ในนี้ก็มาเจอกับเราอยู่ดี  ปล่อยให้หลงป่าซะให้เข็ดเลย  อยากเรื่องมากนัก ไม่มาเจอกับพวกเราได้ก็ดีจะได้เดินทางกันอย่างปลอดภัยหน่อย ไม่งั้นต้องมาคอยระวังตัวร้ายกันตลอดเหนื่อยแย่  ไปพวกเราออกเดินทางกันเถอะ กวาวเครือ กับวีซีดีสองร้อยกว่าแผ่นนั่นสำคัญกว่า ขืนชักช้าตามไปเอาคืนไม่ทันละก็ จบเห่กันพอดี" รพินทร์  บุญคำ คะหยิ่น และเชษฐาที่กำลังจะตั้งท่าทักท้วงให้ออกตามหาแสงโสมก่อนเมื่อได้ยินเรื่องกวาวเครือและวีซีดีเข้าเลยหยุดชะงักการทักท้วงไปได้และเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องรีบเร่งออกเดินสู่เส้นทางที่จะมุ่งตามหาคุณชายอนุชาและแงซายต่อ  พลับพลึงน้อยยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมขยับเขยื้อนเพราะต้องการให้ทุกคนออกตามหาแสงโสม แต่กลับโดนไชยยันต์ที่เดินผ่านหน้าลากแขนให้เดินไปด้วยพร้อมกัน เจ้าตัวพยายามจะสะบัดให้หลุดแต่ก็ไม่ได้ผล เลยจำใจต้องเดินตามชาวคณะไปด้วยความขุ่นมัว  ระหว่างทางไชยยันต์ไม่ยอมปล่อยมือจากพลับพลึงเพราะกลัวว่าจะหนี พร้อมกันนั้นก็หันหน้ามาบอกกับพลับพลึง "ไม่ต้องไปมัวเป็นห่วงน้าสาวของเราอยู่หรอก  เราน่ะยังเป็นเด็กเป็นเล็กอยู่ห่าง ๆ จากน้าแสงโสมไว้น่ะดีแล้ว เดี๋ยวไปติดเชื้อนางร้ายจากน้าเราเข้าละยุ่งเลย ฉันเบื่อตัวร้าย เบื่อที่จะต้องมาคอยสู้รบตบมือด้วย เพราะฉะนั้นเราไม่ต้องมาเสียเวลาคิดที่จะออกตามด้วย" "พลับพลึงไม่ตามน้าแสงก็ได้  แต่ลุงไชยยันต์ปล่อยแขนพลับพลึงก่อนซิ" "ไม่ได้ ฉันจะรอดูความประพฤติเราก่อน ถ้ามั่นใจว่าเราไม่หนีเตลิดแน่ฉันถึงจะยอมปล่อย" …………………………….. ชาวคณะทุกคนเดินลับหายไปทางพุ่มไม้ใหญ่แล้ว  ไม่มีใครเหลียวมาด้านหลัง จึงไม่ได้เห็นชายร่างสูงใหญ่กำยำในชุดสูทสีดำสนิทพร้อมผ้าพาดหลังสุดเท่สไตล์แบทแมน  ยืนยิ้มเยือกเย็นมองตามชาวคณะไป เคียงข้างของชายในชุดดำ แสงโสมยืนกอดอกมองดูหลานสาวที่ลับตาไปด้วยความครุ่นคิด "พลับพลึงจ๋า ไม่ต้องเป็นห่วงน้านะจ๊ะ หนูเดินทางไปกับชาวคณะนี้ดีแล้ว น้ามั่นใจว่าหนูเอาตัวรอดได้แน่นอน ระหว่างนี้น้ากับท่านมันตรัยขอไปคิดกันก่อนนะ ว่าจะป่วนชาวคณะยังไงดี" จากคุณ : แสงโสม - [24 พ.ย. 18:50:15]

ความคิดเห็นที่ 70 หนูพลับพลึง  ลุงยังไม่แก่ขนาดนั้นซะหน่อย เรียกพี่รพินทร์เถอะ  อย่าเรียกลุงเลย พี่เพิ่งจะอายุ 18 เอง จากคุณ : รพินทร์ - [24 พ.ย. 19:20:49]

ความคิดเห็นที่ 71 ลุงรพินทร์ขา ตามศักดิ์แล้วพลับพลึงเป็นลูกของพ่อพลายผู้ที่เป็นลูกบุญธรรมของคุณหญิงดาริน จริง ๆ แล้วต้องเรียกลุงรพินทร์ว่าปู่ถึงจะถูกนะคะ นี่ลดลงมาเรียกแค่ลุงก็ดีถมไปแล้ว ก็ลุงแงซายกับลุงเชษฐาติดสินบนไว้คราวก่อนไงคะ บอกว่าเรียกลุงให้ห้าพัน เรียกปู่ให้ห้าบาทอะไรนั่นน่ะค่ะ ถ้าลุงรพินทร์จะให้หนูพลับพลึงเรียกพี่ก็ต้องติดสินบนหนักหน่อยนะคะคราวนี้ เพราะลุงรพินทร์ เคยมีคดีเรื่องหน้าเด็กหน้าแก่กับลุงรพินทร์ ไพรวัลย์ อยู่ไม่ใช่เหรอคะ (แทน) พลับพลึงสีชมพู  (ชั่วคราวจนกว่าน้ำจะลด) จากคุณ : แสงโสม - [25 พ.ย. 11:32:23]

ความคิดเห็นที่ 72 ฟู่... กว่าจะหาเจอ คุณแสงโสมเล่นให้รหัสผิด เอาไว้อ่านก่อนแล้วจะพยายามพลิกแพลงเรื่องต่อครับ จากคุณ : เชษฐา(สุขุม) - [25 พ.ย. 14:18:21]

ความคิดเห็นที่ 73 งานนี้มาเป็นแม่ยกอีกครั้ง แต่งานยุ่งกว่าสมัยก่อนเยอะ เอาใจช่วยทุกคนให้คิดแก็กออกนะคะ ไว้อ่านจบคงรู้ใจตัวเองว่ายกใครดี อิอิ คิดถึงทุกคน จากคุณ : หมูหวานเองค่ะ (หมูหวานน่ารัก) - [25 พ.ย. 16:55:29]

ความคิดเห็นที่ 74 ขึ้นตอนใหม่ที่... @...เพชรพระอุมา ภาคอลเวง ตอน  วีซีดี RPG กวาวเครือ ฯลฯ จ๋าอยู่หนใด ...@ ตามไปนะจ๊ะ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [25 พ.ย. 22:08:45]