ความคิดเห็นที่ 1 เรียกพี่ได้ไหม... อาราย... เรียกพี่เลยหรือ ลุงรพินทร์ โรคสเนคเฮ้ด กลับมาอีกหรือไงคะ หนูพลับพลึงอายุยังไม่ถึงสองขวบเลยนา แต่เผอิญเป็นลูกครึ่ง(ครึ่งคนครึ่งนางไม้) เลยโตเร็วผิดปกติ ว่าแต่ว่าถ้าเรียกพี่ แล้วจะจ่ายให้เท่าไหร่ล่ะ  ต้องดูก่อนว่าคุ้มป่ะ ถ้าคุ้มจะยอมเรียก จะได้มานำไปบริจาคช่วยคนน้ำท่วมน่ะ (น้าแสงโสม ตอบแทนได้อย่างใจพลับพลึงเปี๊ยบเลยค่ะ) แม่ยกหมูหวานจ๋า  มาซะล่าเชียว แต่มาช้าดีกว่าไม่มาเนอะ... ลุงเชษฐา ยินดีในการกลับมาค่ะ  อ่านเร็ว ๆ นะคะ ไม่งั้นถูกยำล่วงหน้าไปไม่รู้ด้วย... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [25 พ.ย. 22:10:42]

ความคิดเห็นที่ 2 ...."นี่..ยายพลับพลึงทะเล เราน่ะทำตัวให้เป็นนางเอกหน่อยซิ หน้าตาก็เป็นนางเอกได้แหละ อย่าไปเป็นนางร้ายอีกคนตามน้าเราอีกคนล่ะ" ไชยยันต์ ลากพลับพลึงไปพร้อมกับอบรมไปตลอดทาง "ลุ้งไชยยันต์ เป็นนางเอกมันดีตรงไหนอ่ะ ลำบากจะตาย ดูหนังดูละครกี่เรื่องกี่เรื่อง ลำบากทุกเรื่อง สบายก็โน่นตอนใกล้จบ  ส่วนนางร้ายน่ะสบายตลอด ลำบากนิ้ดเดียวตอนใกล้จบ" พลับพลึงแย้งไชยยันต์กลับทันควัน ไชยยันต์นิ่งอึ้งจะหาคำพูดที่จะอธิบายเด็กประหลาดคนนี้อย่างไรดี  และด้วยสัมภาระที่หอบอยู่หลายอย่างทั้งเป้สพายหลัง ไนโตรฯที่หนักอึ้ง(ภาค 2 เลิกแบกแล้วนี่นา มาภาคนี้ดั้นมาแบกให้หนักอีก) ยังไม่พอยังจะลากพลับพลึงมาอีก ทำให้เผลอสะดุดรากไม้กลิ้งหลุน ๆ  ส่วนพลับพลึงสีชมพูรอดพ้น การกลิ้งตามไชยยันต์ไป แต่ก็ถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับต้นไม้ข้างทาง เจ็บเนื้อตัวนิดหน่อย ไชยยันต์นั้นกลิ้งไปชนกับเชษฐาที่เดินถัดไป จนล้มลงอีกคน ขลุกขลักกันอยู่พอประมาณกว่าทั้งคู่จะลุกขึ้นมาได้ เชษฐากำลังจะต่อว่าในความซุ่มซ่ามของไชยยันต์ เสียงตะโกนของบุญคำก็ดังขัดขึ้นมา "วู้... นาย นาย มาดูอะไรนี่ซิ" จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [25 พ.ย. 22:14:14]

ความคิดเห็นที่ 3 โห...อีหนูพลับพลึง  เรียกลุงว่าพี่แค่นี้ก็ไม่ได้ เออๆๆๆตามใจ จะเรียกลุงหรือพี่  ไม่ว่าแต่อย่ามาว่าลุงหัวงูจะเฟ้ย ลุงไม่ยอมมมม จากคุณ : รพินทร์ - [25 พ.ย. 22:27:24]

ความคิดเห็นที่ 4 ขออภัยหายหน้าไปนานนิ้ดหนึ่ง วีซีดีหายไปแล้วเหรอ หึหึ มีเป็นไร หนังสือยังอยู่เพียบดุแก้ขัดไปก่อนได้ ฮึ่มเจ้าแงซาย ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเจ้าไปแล้วนะ พ่อจะเตะให้คว่ำเชียว หนอยแน่ะมาขโมยไปได้ ถ้าเอาไปทำให้เกิดประโยชน์โภชน์ผลก็จะไม่ว่าเลย  จนป่านนี้ยังไม่มีลูกกับเมยานีเลย ท่าทางจะแย่ยิ่งกว่านาย ๆทั้งหลายอีกว่ะ ไอ้คะหยิ่นเอ็งเห็นด้วยกะข้าเป่า จากคุณ : บุญคำ - [25 พ.ย. 23:10:29]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วย 1000 % เลยลุงคำ ว่าแต่หนังสือน่ะเป็นยี่ห้ออาไรบ้างล่ะ ไม่รู้จามีซ้ำกันป่าว แต่ยังไงก้อไม่ห่วงเพราะคะหยิ่นมีของดีที่อ้ายโม่งนายกลางลืมเอาไปจากตัวคะหยิ่น เอาไว้ยามคับขันทางอารมย์จิงๆแล้วเราค่อยเอามาใช้กัน 2 คนก้อแล้วกันนะ อ้อตาคำ ถ้าอยากรู้ว่าเป็นอะไรก้อ mail มาถามได้ขืนบอกตอนนี้พวกนายๆก้อรู้กันพอดี sematong@yahoo.com จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [27 พ.ย. 08:58:04]

ความคิดเห็นที่ 6 มีหน้าที่ตามอ่านอย่างเดียวค่ะ ชอบลีลาที่ทุกๆคนช่วยกันเขียนนะคะ จากคุณ : ศาลาไทย - [27 พ.ย. 13:04:14]

ความคิดเห็นที่ 7 คะหยิ่น เดี๋ยวข้าจะเมลไปถามแล้วกัลลลล์ ทำไมไม่มีใครมาเลยฟะ พวกนาย ๆแอบไปดูวีซีดีสองร้อยเรื่องกับเจ้าแงซายจนตาบวมหาทางกลับกระทู้ไม่ถูกแหงเลยฟ่ะ..... จากคุณ : บุญคำ - [27 พ.ย. 14:17:38]

ความคิดเห็นที่ 8 ลุงคำได้รับ mail ตอบกลับยัง//question ใครอยากขะโมยก้อเอาไป แต่เรามีของดี online กันเลย จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [27 พ.ย. 15:08:54]

ความคิดเห็นที่ 9 ตุ้บ...   โป๊ก...   โอ๊ยยยย             ห่อสัมภาระขนาดเขื่องห่อหนึ่งตกปุลงใส่หัวคะหยิ่น ณ หล่มช้าง จากฟากฟ้า   ห่างจากศีรษะบุญคำไม่ถึงคืบ  เพราะกำัลังกระซิบกระซาบกันอยู่     คะหยิ่นถึงกับมึน  ขณะที่บุญคำโดดโหยงสบถลั่น   @#%^&*         ก่อนที่จะได้ยินเสียงหัวเราะหึ หึ ดังมาจากเหนือศีรษะ         บนต้นตะเคียนใหญ่  แหงนหน้าขึ้นไปก็เห็นรอยยิ้มโชว์ฟันเรียงระเบียบสวยอันหน้าหมั่นไส้         "นินทากันไม่เกรงใจเลยนะบุญคำ"    สิ้นเสียง  ร่างกำยำผึ่งผายก็ทิ้งตัวจากกิ่งไม้ใหญ่ลงมายืนบนพื้นดิน         "เอ้า !  ผมคืนให้แล้วละ   จะได้ไม่บ่นกระปอดกระแปด"     ไม่ต้องพูดล่วงหน้าคะหยิ่นก็ไม่บ่นเลย  เงียบกริบ  เพราะนอกจากจะมึนๆ วีซีดีสองร้อยกว่าแผ่นแล้วยังระแวงวูบว่าเจ้าแงซายจะมาทันได้ยินความลับของมันกับลุงบุญคำเข้าอีก  คราวนี้อาจถูกแย่งลัดคิวไปอีกก็ได้    เสียดายที่ทายผิด  เพราะแงซายไม่ได้สนใจเรื่องหยั่งงี้มากเท่ากับการแกล้งป่วนชาวคณะแบบหยิกแกมหยอกเล่นๆ เท่านั้นเอง         "ดูหมดแล้วเหรอแงซาย  ทำไมเร็วจัง"   คะหยิ่นเกาหัวแกรก   "แล้วแผ่นไหนเจ๋งสุดอะ บอกหน่อยดิ"         "ครับดูหมดแล้ว  แผ่นนั้นแหละดีสุด"   เขาชี้แผ่นนึงที่แลบพ้นกระเป๋าผ้านั้นออกมา         "เหรอๆ   คะหยิ่นรีบเม้มใส่กระเป๋าเสื้อไว้กันปะปนกัน"     ขณะที่เจ้ากะเหรี่ยงรูปงามเปรยขึ้น           "ก็รูปปกมันสวยดีน่ะครับ  ข้างในผมยังไม่ได้ดูหรอก"         "อ้าว !!!"   หลายๆ เสียงอุทานพร้อมกัน  หันไปรอบๆ  ไม่รู้ทุกคนมามุงดูกันอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่         "ผมดูแต่ปกน่ะครับ  คนอะไรจะดูเร็วขนาดนั้น"  หึหึ         พรานใหญ่ผู้หมั่นไส้เขาเต็มแก่สบัดข้อเท้าแก้เมื่อยอยู่ข้างๆ  "คนมันไม่มีน้ำยา  ดูไปก็เท่านั้นแหละว้า"         แงซายยังคงยิ้มโชว์ฟันเช่นเดิม         "นั่นสิครับ  ดูยังไงผมก็เฉยๆ  สงสัยคงจะเห็นจนเบื่อ"  พรานเฒ่าบุญคำเริ่มหนวดกระดิกขึ้นมาบ้าง          "ชะๆ เจ้าแงซาย  จะมาอวดว่าได้ดูสาวมรกตนครเสียเบื่อแล้วงั้นก็อย่ามายุ่งกะของๆ ข้า"         "ลุงไม่เชื่อผมเหรอ..."   แงซายว่า   "ไว้ลองมีอย่างน้องฟ้าซักสองร้อยคนซะก่อน   วีซีดีกี่แผ่นก็ชิดซ้าย"         ก่อนที่ชาวคณะจะกลั้นอ้วกไว้ไม่ไหว  และรุมกันยำteenแก่นักเล่นกลด้วยวาจาประจำคณะ   ไชยยันต์ก็โวยวายขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นของสิ่งหนึ่งสะพายอยู่ที่ไหล่ของแงซาย         "เฮ้ย..   แกไปเอามาจากไหนน่ะ"         ทุกคนหันมามองเป็นตาเีดียว   ลูกซองเรมิงตันสีดำมะเมื่อมใหม่เอี่ยมที่คล้องอยู่นั้น  ไม่ได้มีอยู่กับตัวเจ้าลูกหาบบรรดาศักดิ์มาก่อน         "เฮ้ย !!  ของข้าๆ"  คะหยิ่นโวยวายทันที   "นี่มันที่ข้าเพิ่งเอาเงินผู้กองไปซื้ัอมาใหม่ๆ เลย  แล้วถูกคนร้ายนายกลางชิงไปนี่หว่า"         แงซายเบี่ยงตัวหลบมือนายบ้านหล่มช้างจึงวืดคว้าได้แต่ลม    "อย่ามาตู่ง่ายๆ ซิคะหยิ่น  ผมเก็บได้ที่ในป่า  ใช่ของคะหยิ่นที่ไหนกัน"         เชษฐาผู้อาวุโสสุดในคณะ  ควักไปพ์ มาพ่นควันปุ๋ยๆ ครุ่นคิดแล้วจึงเอ่ยปรามเสียงเรียบเหมือนรีดด้วยไฟน์ไลน์         "พอทีเถอะแงซาย  อย่ามัวแต่ล้อกันเล่น  เธอได้เบาะแสอะไรน้องกลางของเราก็บอกมา"         แงซายเรียบร้อยขึ้นทันที   "ผมพบปืนนี้กับของอีกหลายอย่างตกอยู่  เอ้อ  ที่จริงควรบอกว่า ทิ้งอยู่ ในกอไผ่ใกล้ลำน้ำทางตะวันตกของที่นี่  ห่างไปสัก  562.497  เมตรได้ครับนายใหญ่"        ทุกคนกระตือรือร้นขึ้นทันทีเมื่อได้ข่าวสารที่พอจะทำให้เดินทางกันต่อไปได้  แม้จะไม่ละเอียดนักก็ตาม        "พบตั้งแต่เมื่อไหร่  มีร่องรอยอะไรบ้าง"  เชษฐาถาม        "เมื่อซักสองสามคำตอบที่แล้วนี่แหละครับ  มีของหลายอย่าง  เช่นระเบิดมือ  กระสุนบางชนิด  แล้วก็รอยเท้าคนสับสนไปหมด  ผมคิดว่าคงเพิ่งผ่านไปไม่นานนัก"        "มีรอยรองเท้าบู๊ตแบบแบตแมนกับรองเท้าส้นสูงด้วยรึเปล่า"   พลับพลึงรีบถาม        "เอ้อ  ผมก็ยังไม่ได้สังเกตอะไรละเอียดนัก  รีบกลับมาบอกเจ้านายทุกคนก่อนครับ"   ทำให้พลับพลึงถอนใจอย่างเสียดายที่ไม่ได้ข่าวคราวน้าสาวของเธอ         "แล้วทำไมนายถึงบอกว่าของนี่ถูกทิ้งไว้ล่ะ"   ไชยยันต์ถามบ้าง         "ก็  เ้อ้อ  ผมเห็นว่าถ้าเป็นของที่ตกหล่นก็จะต้องมีรอยลึกที่พื้นดินเพราะว่าเป็นของมีน้ำหนักมาก   แต่ว่า  ร่องรอยรอบๆ ไม่มี  เหมือนถูกวางเอาไว้เฉยๆ  อาจจะแบกไปไม่ไหว เลยขี้เกียจเอาไป หรืออีกทีก็อาจเป็นกลลวงให้เราตามไปผิดทางก็ได้นะครับ"         พรานใหญ่ซึ่งฟังมาตลอดตีสีหน้าตาย(แล้วแต่ยังไม่ไปเกิดใหม่)เช่นเดิมตามแคแรกเตอร์   แล้วพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า  "ผมเห็นว่าเราควรจะไปตรวจที่เกิดเหตุให้ละเอียดก่อนที่จะตัดสินใจได้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรแน่"        ดังนั้นแงซายจึงทำหน้าที่นำทุกคนไปยังสถานที่ดังกล่าว  โดยมีพรานรพินทร์ตามไปรั้งท้ายขบวนอย่างระมัดระวังเช่นเดิม   เพราะอาศัยเหตุการณ์ช่วงชุลมุน(เล็กน้อย) แย่งปืนกันนั้น  เข้าครอบครองวีซีดีไว้ได้แล้วส่วนหนึ่ง  ซ่อนอยู่ในเสื้อเดินป่าเนื้อหนา(ยิ่งกว่าใบหน้า)ของเขา   จึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ  เกรงของจะหล่นแล้วยังเกรงพิรุธออกมาให้ใครจับได้อีกด้วย จากคุณ : แงซาย - [27 พ.ย. 17:22:11]

ความคิดเห็นที่ 10 ตาเฒ่าหัวงูฟังเจ้าเจี้ยวแงซายมันคุยแล้วก็หมั่นไส้เป็นกำลัง  หนอยแน่ะดันมาข่มกันว่ามีสาว ๆสองร้อยคนมาร่ายรำโชว์สะดือต่อหน้าต่อตาทุกวันจนเบื่อ เชอะ ตาเฒ่าค้อนลมค้อนแล้ง เบื่อเพราะทำไม่เป็นน่ะซิ แกคิดในใจ ถ้าเป็นตูล่ะก็....เฮ้ย...ลุยเละทุกวัน..... หางตามองไปเห็นรพินทร์หยิบวีซีดีบางส่วนใส่อกเสื้อ แกเลยหัวร่อ หึหึ นายรพินทร์นี่เก๊กไปงั้นแหละ ที่จริงแล้วหัวงูกว่าแกเสียอีก บุญคำเดินไปหยิบห่อที่เหลือบรรจงห่ออย่างดีแล้วเก็บไว้ในถุงย่ามตามเดิม แล้วก็เดินตามนาย ๆไปเพื่อไปดูซิว่าร่องรอยที่แงซายบอกนั้นเป็นอย่างไรกันแน่ ทันใดนั้น ตาเฒ่าเจนไพรก็กระสากลิ่นชนิดหนึ่ง ฉุนกึ๊กลอยขึ้นมากระทบฆานะประสาท  บุญคำใจหายวาบ ค่อย ๆเดินลัดเลาะไปหารพินทร์ที่เดินอยู่ข้างหน้า พลางกระแซะเข้าใกล้แล้วเรียกนายด้วยเสียงแผ่วเบา รพินทร์หันขวับมา เลิกคิ้วเป็นเชิงถามเมื่อเห็นสีหน้าตาเฒ่าไม่ค่อยดีนัก บุญคำทำจมูกร่อนไปมาเหมือนรีทริฟเวอร์เวลามันเจอกระต่ายแล้วพูดว่า "กลิ่นมันคุ้น ๆไหมนาย เหมือนไอ้มหิงษาขนาดยักษ์ทั้งฝูงมายืนรอเราอยู่ที่เหนือลมน่ะนาย พ้นโค้งนี้ไปบุญคำว่าเราเจอมันแน่...." รพินทร์ทำจมูกบานพะเยิบพะยาบเพื่อสูดกลิ่นบ้าง แต่พอไม่ได้กลิ่นอะไรก็ยิ้มแห้ง ๆ "ฉันเป็นหวัดว่ะ บุญคำ...ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย...." ยังไม่ทันขาดคำพรานใหญ่  เสียงต้นไม้ดังกรอบแกรบเบื้องหน้า หัวอันใหญ่โตของมหิงษาไม่ต่ำกว่าสิบตัวโผล่ออกมาจากดงไม้ข้างหน้าเพียงแค่สามสิบเมตร  ตาของมันมองเขม็งมาที่กลุ่มนักผจญภัยที่วนเวียนเข้าป่าแล้วเข้าป่าอีกมาถึงสามสิบสามภาคติดต่อกันแล้ว.... แล้วตัวหนึ่งก็ชาร์จเข้าใส่นายพรานใหญ่ทันที  บุญคำตาเหลือก ร้องไม่เป็นภาษาแล้วขึ้นต้นไม้ใหญ่ข้างไปอย่างรวดเร็ว ย่ามใส่วีซีดิของแกถูกประคองไปด้วยอย่างหวงแหน ทิ้งให้พรานใหญ่ที่กำลังยืนสั่งขี้มูกตกเป็นเป็าการโจมตีของเจ้าสัตว์มหึมานั้นแต่เพียงผู้เดียว........   จากคุณ : บุญคำ - [27 พ.ย. 19:05:58]

ความคิดเห็นที่ 11 บุญคำตะเกียกตะกายปีนขึ้นต้นไม้อย่างรวดเร็วชนิดที่ฝูงลิงลพบุรีเห็นแล้วต้องยอมยกนิ้วให้ด้วยความนับถือ แกเป็นลูกน้องที่เป็นที่ไว้วางใจได้ของรพินทร์เสมอมา ยามใดที่เกิดเรื่องคับขันทุกชนิด บุญคำมักจะเผ่นหนีเอาตัวรอดได้ว่องไวกว่าลูกน้องคนอื่น ๆ ของรพินทร์ทั้งหมด แต่…สี่เท้ายังรู้พลาด….ด้วยความเร็วของบุญคำที่ปีนขึ้นต้นไม้ใหญ่ข้างทางไปนั้น แกไม่ได้มองดูก่อนว่าต้นไม้ใหญ่นั้นเป็นต้นไม้ที่กำลังตายซากเนื่องจากถูกฟ้าผ่ามาก่อน เมื่อบุญคำปีนขึ้นไปถึงข้างบนสุดของต้นไม้กิ่งไม้ที่ตายซากผุอยู่แล้วก็หักเป๊าะทันที  ร่างของบุญคำที่เกาะกิ่งไม้อยู่ร่วงผล็อยลงมาทับคะหยิ่นที่วิ่งหนีเตลิดมาอยู่ข้าง ๆ รพินทร์โดยไม่ได้เจตนา บุญคำและคะหยิ่นล้มลุกคลุกคลานผลักไสกันไปมาให้อีกฝ่ายออกหน้าสู้กับมหิงษา …..เหตุการณ์ชุลมุนและสับสนอลหม่านอย่างหนัก มหิงษาตัวมหึมากำลังวิ่งชาร์จเข้ามาทางพรานใหญ่รพินทร์…… ....................................... "ฮ่า ๆๆๆ แสงโสม เจ้าเห็นไหม เราหาเรื่องป่วนชาวคณะได้แล้ว" มันตรัยในชุดคล้ายแบทแมนหัวเราะร่าพร้อมกับชี้ชวนให้แสงโสมมองดูลูกแก้ววิเศษที่กำลังถ่ายทอดสดภาพเหตุการณ์ฝ่ายพระเอกกำลังถูกถล่มจากฝูงมหิงษา  แสงโสมมองดูแล้วก็ยิ้มด้วยความปลาบปลื้มที่แผนการณ์ป่วนชาวคณะได้เริ่มขึ้นบ้างแล้ว  แต่เมื่อฉุกใจคิดขึ้นมาได้แสงโสมก็ชะงักแล้วหันมาถามมันตรัย "เอ..ท่านมันตรัยขา แสงว่าป่าแถวนี้ไม่ใช่ถิ่นที่อยู่ของมหิงษาไม่ใช่เหรอคะท่าน แสงแว่ว ๆ มาว่าป่านี้เนี่ยมหิงษาสูญพันธ์ไปแล้วทำไมยังมีมาปรากฎให้เห็นอยู่ได้ตั้งมากมายเป็นสิบ ๆ ตัวยังงี้ล่ะคะ" มันตรัยสะบัดผ้าคลุมหลังพร้อมกับหมุนตัวอย่างรวดเร็วหนึ่งรอบ ด้วยท่าทีของเจ้าแห่งผีดิบผู้มีความมั่นใจในตัวเองสูง หลังจากหมุนครบรอบด้วยมาดเท่แล้ว มันตรัยก็หยุดยืนนิ่งพร้อมกับหยิบแก้วบรั่นดีเลือดสด ๆ ขึ้นจิบ ก่อนกล่าวตอบแสงโสม "แสงโสมเอ๋ย  เจ้านี่ช่างไม่รู้อะไรเล้ย  ป่านี้ไม่มีมหิงษาก็จริง แต่ฝูงที่กำลังเข้าตะลุมบอนฝ่ายพระเอกอยู่น่ะ เราส่งไปเอง มันเป็นมหิงษาดิบ เข้าใจมั๊ย คล้าย ๆ ผีดิบน่ะ เป็นมหิงษาในคอนโทรลของเรามันตรัยเจ้าแห่งผีดิบและของดิบทุกชนิด ฮ่า ๆ ๆ ความดุร้ายของมหิงษาดิบฝูงนี้ต้องคูณด้วยสิบเท่าของมหิงษาปกติ เจ้าคอยดูแล้วกันว่าพวกนี้จะรอดจากมหิงษาของเราไปได้ยังไง……" จากคุณ : แสงโสม - [28 พ.ย. 10:16:53]

ความคิดเห็นที่ 12 อดีตจอมพรานระบือชื่อขบกรามแน่นแล้วยืนปักหลักนิ่ง  .458 แม็กนั่มคู่ชีวิต นั้นถูกกำแน่นไว้ในมือด้วยท่าเฉียงอาวุธสี่สิบห้าองศา  สายตาขุ่นกร้าวสีเลือด ของเขาเบิกโพลงจับนิ่งไปยังเงาดำทึบทะมึนซึ่งปรี่ดิ่งตรงเข้ามาราวพายุสลาตัน หมายบดขยี้เขาให้แหลกเหลวไม่มีชิ้นดี   ตรงพื้นใกล้ๆ นั้นพรานเฒ่าคู่ใจ และอดีตหัวหน้าบ้านหล่มช้างกำลังกระเสือกกระสนหนีภัยจากเหล่ามหิงษาอย่าง ไม่รู้เหนือรู้ใต้ด้วยสัญชาติญาณเอาตัวรอดทั้งที่ป่ารอบด้านรายรอบดำครืดไปหมด ด้วยฝูงของมันชนิดที่หันไปทางไหนก็เห็นแต่เขายาวโค้งแหลมราวกับดาบเงี้ยว โอกาสที่จะรอดมีเหลืออยู่แค่ไหนนั้นมันพ้นภาวะที่นักสู้ผู้ยิ่งยงเช่นเขาจะมามัว คิดคำนึงอยู่อีกแล้วในภาวะเช่นนี้  พานท้ายของไรเฟิลคู่ใจถูกยกขึ้นประทับบ่า สายตาปรับพุ่งให้ตรงเข้าหาศูนย์ปืน  ครืนแรกของกัมปนาทที่กึกก้องออกไปนั้น เข้าหน้าแงของไอ้เขาเกกตัวที่วิ่งแหลมนำหน้าตรงมาที่เขาเข้าอย่างจังในระยะ ไม่เกินสามวา   ขาทั้งสี่ของมันพับลงทันตาเห็นทว่าเขาแหลมโง้งคู่นั้นกลับดิ่งตรง มาในระดับลำตัวของเขาตามกฎแรงเฉื่อยอันเป็นหลักฟิสิกส์ระดับมัธยมปลาย.. ทว่าหลังจากเหนี่ยวไกไปแล้วจอมพรานก็ถลาแวบสลับขาหลีกหลบไปทางขวา ทันควันด้วยท่วงท่ามูนวอล์กเกอร์ อย่างมีชั้นเชิงสมกับที่ตะลุยเทือกเขาพระศิวะ มาจนหญ้ามันหน่ายตีน  ร่างดำๆ นั้นจึงทิ่มเขาสวบเข้าให้ตรงจอมปลวกและงัด ดินขึ้นมากระจายว่อนและนอนกองราบคาบเป็นดุษฎีบัณฑิตกิติมศักดิ์  (แหะๆ   ..โม้เพลินไปหน่อย  - -ขออภัย)  ยังไม่ทันที่จะหอบหายใจ  ลมหายใจอุ่นๆ ก็ฟืดฟาดมาจากด้านหลังอย่างไม่ยอมให้ตั้งตัว   จอมพรานผู้มากลีลาสะบัดไรเฟิล จากท่าประทับไหล่ไปเป็นคอนอยู่บนบ่า ปากกระบอกหันไปด้านหลังแล้วเหนี่ยวไกตูม โดยไม่จำเป็นต้องหันหลังกลับไปดู   ร่างนั้นก็ดีดตัวขึ้นตีลังกาหน้าสองตลบหมุน ควงครึ่งรอบ  เจ้าทรพีขนาดใหญ่ย่อมพอๆ กับตัวแรกก็ถลำพรวดอย่างไร้วิญญาณ หลุดเลยไปยังสองพรานผู้กำลังตะเกียกตะกายกันอยู่  ข้างตาเฒ่าบุญคำและ จอมขี้โม้คะหยิ่นต่างร้องจ๊ากออกมาสุดเสียงอย่างขวัญหาย  แล้วผงะหงายหลัง กันไปคนละทิศละทาง   จะด้วยความรีบร้อนเกินไปหรือเพราะหนักไรเฟิลที่ยังถือติดมืออยู่ก็ไม่ทราบได้ ร่างแกร่งเกร็งของจอมพรานที่หกหน้าหกหลังอยู่บนอากาศขณะนี้จึงหล่นวูบ ลงมาอย่างผิดจังหวะ  แทนที่จะเป็นขายันพื้นจึงกลายเป็นก้นกบกระแทกพื้นดิน เข้าเต็มแรงและกลิ้งขลุกๆ เป็นลูกขนุนถึงขั้นจุกแอ้ดหน้าเขียวลุกไม่ขึ้น  กล่องดวงใจ ของนายหัว เอ๊ย  ของนายพรานนั้นเจ็บปวดรวดร้าวราวจะแยกแตกออกเป็นเสี่ยงๆ จนเจ้าตัวถึงกับแยกเขี้ยวสูดปากครางลั่นด้วยความเจ็บปวด   บุญคำและคะหยิ่นนั้น จะตื่นเต้นจนลืมสติอย่างไรก็ยังไม่ยอมทิ้งนาย  ทั้งสองเผ่นพรวดเข้ามาที่รพินทร์ อย่างรวดเร็วจนหัวกระทบกันดังโป๊กสนั่น ต่างล้มกลิ้งทับกันจนนัวเนียแทบไม่รู้ว่าใคร เป็นใคร   ยังไม่ทันที่ทั้งหมดจะได้ทันตั้งสติพื้นดินรอบด้านก็พลันสะเทือนไปด้วย พลังย่ำของกีบเท้านับสิบๆ คู่ที่ควบฝุ่นตลบชาร์จรี่เข้ามาหาในรัศมีไม่เกินสิบก้าว รอบด้านด้วยความอาฆาตมุ่งร้ายหมายชีวิต.. ตุ้บ !  ตั้บ !  ปุ๊บ ๆ แผละๆๆๆๆ ท่ามกลางสายตาที่เบิกโพลงอย่างคิดว่าตนเองตายแน่ๆ ของตาบุญคำผู้ซ้อนทับอยู่บนสุด เขาแหลมเปี๊ยบเป็นมันวาววับที่หมายร้อยพวงเหยื่อให้ติดกันเป็นลูกชิ้นปิ้งนั้นเสียบผลัวะ มาอย่างแม่นยำบริเวณพุงกะทิที่พ้นจากปมผ้าขาวม้าของแก  แต่แทนที่มันจะทะลวงไปถึง กระเพาะ ตับ ไต ม้าม ผ้าขี้ริ้ว สามสิบกลีบ ฯลฯ และทะลุออกแผ่นหลังอย่างที่ควรจะเป็น มันก็พลันย่นยู่เข้าหากันราวกับว่าหน้าท้องเหี่ยวๆ ของตาพรานเฒ่ากลายเป็นภูผาอันแข็ง แกร่งขึ้นมากระทันหัน  ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อไป  เงาดำๆ  ที่ละโลดตามเข้ามาเป็นพรวนนั้น ก็พุ่งเขาดาบของพวกมันไปตามอวัยวะส่วนต่างๆ ในร่างกายของทุกๆ คนอย่างไม่เลือกเป้า และอย่างปฏิหาริย์ !   เขายาวโง้่งของพวกมันทุกตัวกลับไม่ระคายผิวหนังของทั้งสาม แม้แต่น้อย  ตรงกันข้าม  กลับยับย่นยู่ติดหนังหัวไปหมดทุกตัวราวกับเขาของพวกมันปั้นขึ้น ด้วยดินน้ำมันฉะนั้น ! ทุกตัวบัดนี้พากันยืนงงเป็นควายตาแตก พากันยืนเบียดเสียดร้องมูรรร มอออ กระทืบกีบสะบัดหัวอยู่ไปมาอย่างระส่ำระสาย   ฝ่ายมนุษย์ที่ตาลีตาลานลุกขึ้นมา ได้เป็นคนแรกคือตาพรานเฒ่า  ตะแกขยี้สายตาตัวเองแรงๆ  แล้วจ้องดูฝูงทรพี เขาย่นอย่างตื่นตะลึง  พอสติคืนมาแกก็ตะโกนขึ้นสุดเสียง “ เรารอดตายแล้วนาย  พวกมันแทงเราไม่เข้าเลยสักนิดเดียว  ดูนั่น..” ตาเฒ่าบุญคำโวยวายออกมาดังลั่นด้วยความปิติยินดีขีดสุด   แล้วกระโดดเหย็งๆ เต้นละติน อย่างดีใจ  เจ้ากะเหรี่ยงหล่มช้างซึ่งแต่แรกนั้นหลับตาปี๋แข้งขาสั่นคุดคู้เพราะความกลัว จนขี้ขึ้นไปอยู่บนหัวสมองก็บ้งเบ้งเอ็ดออกมาเช่นกัน   รพินทร์ ไพรวัลย์  บัดนี้คืนสติที่หลุดลอยออกไปด้วยความตระหนกต่อเหตุการณ์และ ลืมความเจ็บปวดรวดร้าวที่อวัยวะสำคัญของร่างกายไปเสียจนหมดสิ้นด้วยอารามประหลาดใจ เขาใช้ไรเฟิลเป็นไม้เท้าช่วยยันกายลุกขึ้นมา อย่าง งงๆ  พอลุกขึ้นมาได้  ไรเฟิลที่ถือติดมือ อยู่ก็วูบขึ้นประทับช่วงไหล่อย่างลืมตัว  แต่ก่อนที่เขาจะทันสอดนิ้วเข้าโกร่งไกนั่นเอง เสียงหัวเราะเบาๆ อย่างทุ้มนุ่มในลำคอก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “ ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกครับ  อารพินทร์  พวกมันไม่มีอันตรายใดๆ อีกต่อไปแล้ว ” จอมพรานขี้เก๊กหันขวับไปทันทีพร้อมกับสมุนทั้งสอง  ณ โคนจอมปลวกซึ่งมีซากมหิงษา ที่เขายิงไว้เป็นตัวแรกนอนทะมึนทึนอยู่นั้น  ร่างปราดเปรียวได้สัดส่วนอย่างสง่าสมชาย ของใครคนหนึ่งกอดอกยืนยิ้มมุมปากนิดๆ อยู่ก่อนแล้ว ด้วยมาดของ เพียซ บรอสแนน ลมทุ่งยามบ่ายเป่าผมที่ยาวสยายปรกไหล่นั้นให้พริ้วไสว  รับกับใบหน้าคมเข้มหล่อ(ฉิบ) แบบลูกครึ่ง ไทย+ฝรั่งเศส & เยอรมัน-สวิส   ตามสายเลือดข้างพ่อและแม่รวมกัน   และเขาคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้…  นอกจาก.. ไพรวัลย์  อนันตรัย !!! จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [28 พ.ย. 17:45:06]

ความคิดเห็นที่ 13 บุญคำกับคะหยิ่นแขนขาติดกันเป็นพัลวัล เสียงแผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่นเมื่อมหิงษาคอมมานโดตัวนั้นรุกเข้ามาใกล้ ทั้งสองคนไม่มีปืนอยู่กับตัว ด้วยว่ามันได้กระเด็นไปตอนที่บุญคำตกลงมาทับคะหยิ่น  บุญคำตัวสั่นระริกทำอะไรไม่ถูก พอเจ้ามหิงษาใกล้เข้ามา ตาเฒ่าก็คว้าย่ามได้ก็ขว้างออกไปสุดแรงเกิด (ไม่ใช่สุดแรงเจ้าเกิดนา แบบว่าสุดกำลังที่แกมีน่ะ) ย่ามตกปุลงบนโง้งเขาของเจ้ามหิงษาบ้าเลือดตัวนั้น แรงกระแทกทำให้ย่ามขาดกลาง  วีซีดีหล่นลงมาแตกกระจาย  เศษผ้าชิ้นเล็ก ๆร่วงลงมาแปะหน้าสัตว์ร้าย  มันชะงักกึก ร้องเสียงโหยหวนอ่อนยวบลงไปทันที  เสียงโหยหวนยังไม่ทันหยุดลง ร่างของมันก็ค่อย ๆเน่าเปื่อยสลายกลายเป็นซากแห้ง ๆซากหนึ่ง บุญคำสบตากับคะหยิ่นซึ่งอ้าปากค้าง แล้วร้องว่า "มหิงษาลงอาคม"       ผ้าผืนน้อยสีขาวตกลงที่ข้าง ๆตัวคะหยิ่น มันหยิบขึ้นมาพิจารณาแล้วร้องดัง ๆ "นี่มันกุงเกงลิงพูหญิงนี่นา ..โอ๊ย." บุญคำยันเท้าเบอร์สี่สิบห้าของแกเข้าที่กลางหลังเจ้าคะหยิ่น พร้อม ๆกับเก็บกุงเกงลิงนั้นไว้อย่างรวดเร็วแล้วทำหน้ากะเรี่ยกะราด... รพินทร์หันมาหัวเราะหึหึ  "ตามเคยนะแก...เอามาดูต่างหน้าเมียใหม่ แหงๆ" บุญคำค้อนขวับ... ลากเจ้าคะหยิ่นอย่างทุลักทุเลมาไว้หลังต้นไม้ใหญ่ที่แกดูแน่แล้วว่ายังมีสุขภาพสมบูรณ์ไม่ได้ยืนตายซาก แล้วตะโกนบอกนาย ๆว่า "มันเป็นมหิงษาอาคม นาย  มันถึงสู้กุงเกงในน้องฟ้าไม่ได้..."   ขณะนั้นมหิงษาดิบกว่าร้อยก็คุกคามเข้ามาอย่างกระหายเลือด....พงหญ้ารกสูงท่วมหัวห่างไปสามสิบเมตรนั้นบัดนี้กระจุยกระจายด้วยกีบเท้าของพวกมันที่เข้ามาเสริมกำลังกันอย่างไม่ขาดสาย ปล.  ขออภัยที่ใช้มุขกกน. อิอิ มันนึกอย่างอื่นไม่ออกนี่นา อิอิอิ     จากคุณ : บุญคำ - [28 พ.ย. 17:59:28]

ความคิดเห็นที่ 14 อ้าว โพสต์ชนกับไพรวัลย์เสียแล้ว  เปิดตัวแกรนด์เสียด้วย อิอิ  คะหยิ่นเอ๋ยเป้าหมายการยำของเรามาปรากฏตัวเสียแล้ว....ฮี่ฮี่ฮี่   จากคุณ : บุญคำ - [28 พ.ย. 18:06:24]

ความคิดเห็นที่ 15 เอาเป็นว่าเหตุการณ์ของผมเกิดขึ้นก่อนแล้วของนายไพรวัลย์เกิดมาทีหลังก็แล้วกันนะครับ  เพื่อที่ว่าจะได้ต่อติดกันไปเลย ไม่ต้องมางุนงงทำกันอีก ใครจะต่อก็เชิญโลด จากคุณ : บุญคำ - [28 พ.ย. 18:13:14]

ความคิดเห็นที่ 16 แวะมาอ่านครับ ปล่อยให้ดีใจกันไปก่อน พระเอกคู่ อย่างบุญคำ vs คะหยิ่น กำลังจะแจ้งเกิดในไม่ช้านี้ ... แต่น..แตน...แต๊นนน จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [29 พ.ย. 16:55:03]

ความคิดเห็นที่ 17 เอ็งก็โพสต์ซะทีซิวะ เจ้าคะหยิ่น คุยอยู่ได้ นายไพรวัลย์  ถึงความหล่อพวกเราจะสู้นายมิได้  แต่งานนี้ขอเอาตลกเข้าสู้แล้วกัน หึหึ  เมื่อไรนายจะโพสต์ตอนต่อไปละคร้าบ  พ้มรออ่านอยู่นะเนี่ย จากคุณ : บุญคำ - [29 พ.ย. 17:39:03]

ความคิดเห็นที่ 18 อยากมาร่วมเผาด้วยจัง แต่เรี่ยวแรงไม่เป็นใจ หมดแรง จะเล่นเน็ตยังเล่นไม่ไหวค่ะ...สลบ สามวันผ่านมา ยังจัดการได้ไม่ถึงไหนเลย....แง้ จากคุณ : พลับพลึง - [29 พ.ย. 17:54:53]

ความคิดเห็นที่ 19 ในขณะที่ ไพรวัลย์ อนันตรัย กำลังยืนวางมาดเท่อยู่นั้น สายตาของพรานใหญ่รพินทร์ ไพรวัลย์ กลับเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับจะตกใจแต่นึกขึ้นได้ว่าต้องขรึมเข้าไว้ก่อน และรีบประทับปืนคู่ใจขึ้นมาส่องเล็งไปยัง ไพรน้อยอย่างรวดเร็ว "อะไรกันครับ...อารพรินทร์ที่รัก...นี่คิดจะฆ่าผมเลยหรือ...โธ่ เรารึก้ออุตส่าห์หวังดี" ว่าแล้วก้อทำหน้างอแงราวกะเด็กสามขวบ พรานใหญ่ยังไม่ยอมปริปากใดๆ หากแต่ยังคงจ้องปืนไปยังตำแหน่งเดิม ท่าทางทีมาดมั่นของไพรวัลย์เริ่มหมดไป ตอนนี้ในจิตใจของ รพินทร์ นั้นมิอาจคาดเดาได้ว่าเขาคิดสิ่งใดอยู่ เบื้องหลังของลูกชายที่น่ารักของนายทหารปืนใหญ่ เวลานี้พลันปรากฏเงาดำใหญ่โตมโหฬารมหึมาเอามากๆ พาดมาทาบที่ร่างของไพรน้อยที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น "นายไพรวัลย์ อย่าขยับตัวนะครับ" คะหยิ่นกล่าวด้วยความเป็นห่วง แต่ผู้ถูกเตือนกลับหันมามองด้วยสายตาฉงนๆเพราะฟังไม่รู้เรื่องเนื่องจาก คะหยิ่นลืมตัวพูดออกมาเป็นภาษากะเหรี่ยง แต่ด้วยความที่เป็นเด็กรู้งานจึงทำตัวแข็งราวกะท่อนไม้อยู่อย่างนั้น เงานั้นเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆและใกล้เข้ามาทุกขณะ ทางด้านบนรูปร่างคล้ายส่วนหัวของเงาดำนั้น ราวกับดวงตาของมารบูรพา แสงสีแดงสดราวกับเลือด ในมือขวาถืออาวุธยาวมองแล้วคล้ายๆกับเคียว เงื้อขึ้นสูงและเตรียมฟาดฟันลงมาใส่ร่างไพรวัลย์ที่ตอนนี้ยืนตัวแข็งทื่อ ตาเหลือกค้าง และเป้ากางเกงมีน้ำซึมออกมาแล้วเล็กน้อย "อืออ...นี่ผมต้องตายหรอคับ...ช่วยด้วยคร๊าบบบ...บ" เสียงนั้นฟังดูแล้วน่าสงสารยิ่ง "เปรี๊ยง.....งงง"เสียงกัมปนาทของอาวุธปืนดังขึ้นจากรพินทร์ ไพรวัลย์ แต่นั่นมิอาจทำความสะดุ้งสะเทือนให้แก่สิ่งที่ทั้งหมดกำลังประสบอยู่ไม่ คมเคียวแหวกอากาศมาที่ไพรน้อยทันที "อ๊ากกกกกกก......กกก" วูบบบบบบ......เงาดำพลันหายไป ทำเอาไพรน้อยปล่อยเอาน้ำยูเรียออกมาเต็มกางเกง "นี่มันอะไรกันนี่" พรานใหญ่ตวาดลั่น "อิอิอิอิ...เป็นไงมั่งนาย....หนุกไหมล่ะ....เนี่ยะฝีมือบุญคำเองแหล่ะ"ตาพรานเฒ่าโผล่หน้มายิ้มแฉ่งกับทุกคน "เรื่องอะไรน่ะ....บุญคำ"รพินทร์ ถามขึ้นด้วยความฉงน "นายลองถามอ้ายคะหยิ่นมันดูทีสิ" พรานเฒ่าตอบแล้วหันไปยักคิ้วกับคะหยิ่นที่ทำหน้ตาตื่นเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก "ว่าไงล่ะ คะหยิ่น....บอกมาเลยไม่งั้นฉันแพ่นกระบาลเองแน่ๆ" "อ้อ...พรานใหญ่ครับ...ที่เห็นกันเมื่อกี้นี้น่ะ...เอ่อออ...มันเป็นภาพเฮโลแกรม ที่ถูกสร้างขึ้นจากเครื่องสร้างภาพที่ตาคำถือเล่นอยู่นั้นแหล่ะครับ"คะหยิ่นตอบหน้าตายเลียนแบบแงซาย...เอ๊ยย.องจักราช เผื่อจะได้ไปเป็นราชาเมืองใดเมืองหนึ่งกะเขาบ้าง "ภาพเฮโลแกรมเหรอ"พวกนายๆร้องขึ้นพร้อมกัน "ใช่แล้วครับ...ก้อคะหยิ่นบอกแล้วไงว่างานนี้ คะหยิ่นซื้อของดีเอาไว่หลายอย่างแต่ไม่นึกว่าตาคำจะเอามาแกล้งนายไพรวัลย์จนแตกอย่างนี้น่ะครับ" "เอ๊ยยย...เองอย่ามาโยนอึให้ข้านา...อ้ายคะหยิ่น"เสียงบุญคำโวกเวกขึ้นตามระเบียบ "ข้าแค่หยิบมาเล่นนิดหน่อยเองอ่ะ" "ยังงี้มันต้องเตะตูดกันคนละทีสองทีแล้ว"รพินทร์ร้องขึ้นแต่กว่าที่พวกนายทั้งหลายจะไล่ทัน บุญคำกะคะหยิ่นก้อหลบหายไปกะกลีบซากุระ...เอ๊ยย...กลีบเมฆแล้ววว จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [29 พ.ย. 18:12:25]

ความคิดเห็นที่ 20 "ไอ้เจ้าพวกนี้นี่มันเหลือเกินจริง ๆ หนอย...เรื่องคอขาดบาดตายยังงี้ยังเรามาล้อเล่นกันได้" รพินทร์ตะโกน ด่าด้วยความหัวเสียหลังจากไล่เตะสองพรานจอมกะล่อนไม่ทัน "ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงมายังไงเนี่ยฮึ พ่อหลานชาย ? น้างงไปหมดแล้ว  เจ้ามหิงษาลงอาคมพวกนี้มาจาก ไหน  แถมยังมีเป็นร้อย ๆ ดีนะที่ไม่ใช่ควายจริง ๆ ไม่งั้นพวกเรามันหวังแหลกไปแล้ว" เพี๊ยซ บรอสแนน เอ๊ย ! ไม่ใช่ ไพรวัลย์ (ลูกเพชร) เอื้อนลูกคอนิดหน่อยก่อนจะตอบเสียงหล่อ(ฉิบ) "ปฏิบัติการป่วนการเดินทางของคณะพวกเรา ก็เห็นจะมีอยู่แก๊งส์เดียวแหละครับที่ทำได้" "ใคร?"จอมพรานถามทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ "ก็แก๊งส์โนตมไงครับ" "ม่ายช่ายว้อย.....มั่วแล้วแก" "อ้าวเหรอ  แหะแหะ  ผมลืมไปนึกว่าเล่นเรื่องโน้นอยู่  คือว่าที่ถูกมันจะต้องเป็นแผนของเจ้าผีดิบไม่ยอมสุก อย่างมันตรัย  กับยัยตัวร้ายแสงโสม  จอมป่วนที่คอยจะทำให้ครอบครัวชาวบ้านเขาแตกแยก (แรงไปมั้ยเนี่ย?) ต้องเป็นฝีมือของสองคนนี้แน่...ผมกำลังหาทางแก้เผ็ดอยู่  แต่ยังไม่รู้จะทำยังไงดี?"เจ้าไพรวัลย์น้อยส่าย หัวด้อกแด้กเป็นเชิงขอความเห็น "อาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะล้างแค้นยังไง  แต่ไหน ๆ เราก็รู้แล้วก็ต้นเหตุเป็นใครคงพอจะรับมือได้บ้างล่ะมั้ง?" "ผมว่าตอนนี้เรารีบตามสองคนนั่นกลับเข้าขบวนเหอะครับ  ป่านนี้พวกนั้นที่ล่วงไปข้างหน้าคงจะได้ยินเสียง ปืนของอาที่ยิงเข้าไปตั้งหลายนัดเมื่อกี้นี้แล้ว" "อืม...เออ  ว่าแต่เจ้าไพร  แกว่าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?"จอมพรานเอ่ยพร้อมกับออกเดิน  เขาล้วงบุหรี่ในกระเป๋า เสื้อขึ้นมาจุดสูบด้วยมาดประมาณเจมส์บอนด์ "มาเมื่อเห็นครับ" เจ้าไพรน้อยตอบแบบกำปั้นทุบดินซะอย่างนั้น รพินทร์รู้ดีเสียแล้วว่าเจ้าตัวแสบนี่โยกโย้เพียงใด  จึงไม่ต่อความยาวสาวความยืดให้ยาวออกไปไม่ว่าจะกี่เมตร เขาล้วงกระสุนซิลเวอร์ทิปในกระเป๋าเสื้อที่มัดไว้ด้วยหนังยางกันกระทบกันเกิดเสียงขึ้นมาแล้วผลักลูกเลื่อนปืน สอดเข้าไปช้า ๆ จนครบจำนวนเต็มอัตรา และลดนกไว้เพื่อเตรียมพร้อมทุกสถานการณ์ "แล้วเข้าป่าอย่างนี้ทำไมไม่พกปืนเปินเข้ามาบ้าง  ทำเป็นคุณหญิงเข้าป่าตอนภาคแรกไปได้" "ใครบอกว่าไม่เอามาล่ะครับอา  ฝากไว้ที่เจ้าคะหยิ่นมันโน่น  มันหอบทั่ก ๆ หนีไปพร้อมกับตาคำแล้วไง อาไม่เห็นเหรอ ?" "เรอะ  ไม่ทันได้สังเกตว่ะ" ทั้งสองเดินไม่รีบร้อนนัก  ไม่นานก็ได้ยินเสียงกู่ดังแว่ว ๆ มา  รพินทร์กู่ตอบออกไป   "เมื่อกี้ยิงอะไรกันน่ะ?"คุณชายใหญ่ถามมาด้วยความตื่นตระหนก "อ้าว...ตาคำกับคะหยิ่นไม่ได้บอกคุณชายเหรอครับ?" "เปล่า  มันให้มาถามกับคุณน่ะ" รพินทร์จึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้หัวหน้าคณะฟัง  พร้อมกับตบท้ายว่า "เริ่มเดินทางกันไม่ทันไร  มันก็มารังควานกันเสียแล้ว  เราคงต้องเตรียมพร้อมรับมือการก่อกวนระลอกใหม่ ให้ดีล่ะครับ ?" คุณชายใหญ่แห่งวังวราฤทธิ์  ขมวดคิ้วหน้ามุ่ย  มือหนึ่งก็กอดอก  อีกมือลูบคางที่มีเคราหรอมแหรมอยู่ไป มาด้วยอาการใช้ความคิด "เอายังงี้............." ............................................................ ขอโทษทีท่านทั้งหลาย ช่วงนี้ server ในมอมันเสียอ่ะครับ  กว่าจะปลีกตัวออกมาร้านเน็ตข้างนอกได้ก็แย่ มีประชุมแล้วก็ช่วงนี้ติดเล่นเกมน่ะครับ  เอ้า...ใครจะมาต่อยังไงเชิญเลย....ไม่ต้องเร่งรีบ จากคุณ : รพินทร์ - [29 พ.ย. 23:08:34]

ความคิดเห็นที่ 21 นายไพรวัลย์ครับ อย่าลืมเปลี่ยนกุงเกงนา เดี๋ยวจะชื้นอ่ะ เป็นห่วงครับ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [30 พ.ย. 08:18:12]

ความคิดเห็นที่ 22 จากการที่มันตรัยและแสงโสมได้เห็นความเคลื่อนไหวทุกขณะของฝ่ายพระเอกโดยการถ่ายทอดสดผ่านลูกแล้ววิเศษ..มันตรัยมองดูแล้วก็ขมวดคิ้วนิ่วหน้าด้วยความขุ่นข้องพร้อมกันหันมาถามแสงโสม "นี่ แสงโสม ตอนที่เราปล่อยเจ้าให้ไปเป็นกองสอดแนมอยู่กับฝ่ายพระเอกน่ะ  เจ้าไปทำให้ครอบครัวชาวบ้านเค้าแตกแยกกันเรอะ  เจ้าทำยังงี้ได้ไง  เสียสถาบันปีศาจอย่างเราหมด  เจ้าแห่งผีดิบอย่างเราไม่ชอบทำเรื่องจิ๊บจ๊อยอย่างนี้ ระดับเรามันต้องฆ่าแล้วกินเลือดสด ๆ อย่างเดียวเท่านั้น เจ้าแย่มากเลยนะ ทำเราเสียชื่อหมด" แสงโสมส่ายหน้าพร้อมกับโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน "โถ..ท่านมันตรัยขา  แสงน่ะจะไปเสียเวลาทำให้ครอบครัวเค้าแตกแยกกันทำไมล่ะค่ะท่าน  เค้าแตกกันเองมาตั้งนานแล้วค่ะ  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นายรพินทร์หน้าแหยแฝ่นอดีตคนรักเก่าของแสงน่ะ เค้าก็ประกาศอยู่โครม ๆ ตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วว่าเค้าไม่ชอบคุณหญิงดารินนางเอกแก่  เค้าตั้งใจว่าออกป่าคราวนี้จะไปหานางเอกใหม่วัยเอ๊าะรุ่นเดียวกับเค้าไงคะท่านขา  ทุกคนในคณะก็รับรู้เหมือนกันหมด แล้วยังงี้แสงไปทำให้ครอบครัวเค้าแตกแยกตรงไหนคะท่าน แสงไม่ต้องทำอะไรซักนิ๊ดเดียวเลย   แสงว่านี่เป็นแผนการณ์ร้ายกาจของนายรพินทร์มากกว่าค่ะ ที่ต้องการจะทิ้งคุณหญิงดารินไปหานางเอกใหม่ แล้วเอาชื่อเราสองคนมาบังหน้าหาว่าเราไปทำให้ครอบครัวเค้าแตกแยก  แหม…เป็นตั้งพระเอกแต่กลับมาฉกฉวยผลประโยชน์จากตัวร้ายอย่างเราเฉยเลย…ไม่ได้การค่ะท่านเพื่อความสงบสุขของคุณหญิงดาริน แสงว่าท่านส่งพรายกระซิบไปบอกคุณหญิงดารินให้รู้ตัวเรื่องนายรพินทร์จะตีตัวออกห่างดีกว่านะคะ  คุณหญิงดารินจะได้ตามคุมเข้ม…นายรพินทร์จะได้ไม่มีโอกาสไปหานางเอกเอ๊าะ คราวนี้ก้อจะมาว่าเราไม่ได้อีก….. …..ว่าแต่ว่า ท่านขา มหิงษาลงอาคมของท่านทำไมถึงได้ย่นยู่เหมือนดินน้ำมันหมดฤทธิ์เดชไปง่าย ๆ อย่างนั้นล่ะคะ" มันตรัยรับฟังแสงโสมไปเรื่อย ๆ พร้อมกับพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับความคิดของแสงโสมที่ต้องการให้ส่งพรายกระซิบไปบอกคุณหญิงดาริน  แต่พอมาถึงคำถามสุดท้ายเรื่องมหิงษาลงอาคม มันตรัยก็ถอนใจเฮือกใหญ่ "เฮ้อ…เราอ่อนใจกับตาเฒ่าบุญคำเหลือเกินแสงโสม กี่ภาค ๆ เราต้องแพ้ตาเฒ่านี่เพราะความลามกของแกคนเดียวเท่านั้น ดูซิภาคแรกที่เราโดนยิงน่ะ ไม่ใช่เพราะตาเฒ่านี่อุตริเอาลูกปืนไปคลุกเลือดประจำเดือนให้คนอื่นมายิงเรารึ  แม้แต่ร่างของเจ้าแม่วาชิกาก็ยังต้องไหม้เพราะความคิดแผลง ๆ ประหลาดคนของตาพรานเฒ่านี่แหละ  พอมาถึงตอนนี้ก็เล่นพกกุงเกงในน้องฟ้ามาโปะมหิงษาลงอาคมของเรา  เราไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแกถึงได้ปราดเปรื่องในเรื่องอย่างนี้นัก ยิ่งตอนนี้มาเข้าคู่กับเจ้าคะหยิ่นด้วยแล้ว ยิ่งเบิกบานถึงกับวางแผนจะแจ้งเกิดเป็นพระเอกคู่กันซะอีกแน่ะ เราล่ะเป็นห่วงแทนจริง ๆ เพราะตามปกติแล้วพระเอกในเรื่องนี้น่ะมักจะโดนเป็นเป้าถูกถล่มยับเยินมากกว่าพระเอกเรื่องอื่น ๆ ทั้งหมดเลยนะ ไม่รู้ว่าเจ้านักเลงโตคะหยิ่นคิดยังไงของมัน…" มันตรัยโคลงหัวไปมาด้วยความเป็นห่วงอนาคตของสองพระเอกดาวรุ่งที่กำลังจะแจ้งเกิด (ที่อำเภอ…แต่ด้วยความที่เชี่ยวชาญเฉพาะภาษากะเหรี่ยง..และตกภาษาไทยของเจ้าคะหยิ่น เลยดั๊นไปแจ้งกับเจ้าหน้าที่ผิดช่องกลายเป็นช่องแจ้งตายไปซะนี่) "ท่านมันตรัยขา แต่แสงสงสัยอย่างนึงนะคะท่าน แสงเห็นว่าตาพรานเฒ่าบุญคำน่ะกำจัดมหิงษาดิบของท่านไปได้แค่ตัวเดียวไม่ใช่เหรอคะ  แล้วทำไมมหิงษาอีกตั้งฝูงใหญ่ถึงได้เขาย่นยู่หมดเวลาไล่ขวิดพวกนั้นล่ะคะท่าน เกิดอะไรขึ้นอีกคะ แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว  ตาบุญคำไม่เคยกำจัดพวกเราได้มากกว่า 1 นะคะท่าน" "เจ้าหนุ่มไพรวัลย์แสงโสม…เป็นเพราะเจ้าหนุ่มไพรวัลย์โผล่เข้ามาทีเดียว เลยทำให้มหิงษาของเราเกิดขัดข้องทางเทคนิคขึ้น  เรายังไม่รู้เหมือนกันว่าไพรวัลย์ใช้เทคนิคอะไรมาปราบมหิงษาของเรา เล่นเปิดตัวไว้แค่นั้นไม่บอกรายละเอียดอะไรต่อ ทำให้เราสับสนมากเลย  เจ้าหนุ่มนี่ชอบอุบไต๋ไว้ไม่ให้ใครรู้ว่าไปได้ของดีหรือคาถาเด็ด ๆ อะไรมา  เรากำลังสงสัยว่าเจ้าหนุ่มไพรวัลย์กะจะเรียกร้องค่าตัวขึ้นอีกแน่นอน เล่นหายตัวเงียบไปอีกแล้วแบบนี้น่ะ" แสงโสมรินเลือดสด ๆ เติมใส่แก้วบรั่นดี ให้มันตรัยด้วยความเอาใจ ก่อนที่จะเอ่ยต่อ "ท่านขา อย่าไปกังวลใจเลยค่ะ อีกไม่นานไพรวัลย์เค้าก็คงมาเฉลยเองแหละค่ะว่าไปได้คาถาเด็ดอะไรมา  แต่ว่าตอนนี้น่ะ เราจะทำยังไงกันต่อดีล่ะคะท่าน  ด่านมหิงษาลงอาคมของท่านถูกตีแตกกระเจิงไปแล้วอย่างนี้เนี่ย" "อย่าห่วงเลยแสงโสม  …ตอนนี้เราปล่อยให้พวกนี้เดินป่าชมนกชมไม้ให้เพลิดเพลินเจริญใจกันต่อไปก่อน  แล้วต่อไปเราค่อยหาช่องทางเหมาะ ๆ ไปดักสกัดรังควาญทีหลัง  แต่เราว่านะ พวกนี้เดินป่ากันไปเองตามปกติก็แทบจะตีกันตายอยู่แล้ว ไม่แน่ เราอาจจะไม่ต้องลงมือเองก็ได้ ฮ่า ๆ ๆ ๆ" จากคุณ : แสงโสม - [30 พ.ย. 16:28:40]

ความคิดเห็นที่ 23 ระหว่างที่แสงโสมยังขบคิดปริศนาไม่แตกว่าทำไมมหิงษาที่เหลือถึงกลายเป็นดินน้ำมันกันไปหมด   ทางฝ่ายคณะผจญภัยต่างก็ใจเดียวกัน  ได้แต่ขบคิดปัญหาข้อนี้ แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา  เพราะรู้ว่าคนจะตอบได้คือไพรวัลย์ อนันตรัย ซึ่งปราบมหิงษาลงได้อย่างง่ายดายปานลี้คิมฮวงซัดมีดมิพลาดเป้า เชษฐา รพินทร์ ตาบุญคำและคะหยิ่นต่างก็โชกโชนในบทพอจะรู้ว่า ขืนถามออกไป  คะแนนพระเอกก็จะเทไปทางเจ้าไพรวัลย์ เป็นเหตุให้มันสมใจที่โผล่มาขโมยซีนได้สะดวกโยธิน  และพวกเขาซึ่งเป็นตัวเอกมาตั้งแต่ภาค ๑ แท้ๆ จะถูกงาบบทไปน่าเจ็บใจเปล่าๆ เขาจึงเริ่มเคลื่อนขบวนเดินกันต่อไป   ไม่มีใครถาม ทำให้ไพรวัลย์ผิดหวังอยู่มากที่จำต้องเดินตามไปเงียบๆ แต่พออ้อมซุ้มข่อยที่ขึ้นพันกันหนาทึบ   มาถึงโขดหินใหญ่เท่าประตูบานย่อมๆ  ผิวหน้าเรียบราวกับหินแกรนิตปูพื้นห้อง  ทุกคนก็ชะงัก สายตาทุกคู่จับไปยังผิวหน้าหิน   อะโห  ตัวหนังสือขนาดบิ๊ก เขียนด้วยถ่านเรียงรายอยู่บนนั้นเห็นได้ชัดโดยไม่ต้องโฟคัสกล้อง *****ณ ที่ใดดวงใจไม่ไหวหวั่น***** เพียงแค่ประโยคเดียว  ทุกคนก็ร้องเป็นเสียงเดียวกัน " เฮ้ย  โลโก้ของอนุชา" ใช่แล้ว   นี่คือโลโก้บทกวีประจำตัวอนุชา ทิ้งไว้เป็นร่องรอยให้ตามหาเขาในภาค ๑    จนมาถึงภาคนี้เขาก็ไม่สามารถจะแต่งใหม่ได้  อีกอย่างกลัวว่าจะเข้าใจผิดว่าเป็นของปลอม   เขาจึงรักษาเอาไว้ เพียงบรรทัดแรก   เพราะจะเขียนหมดมันก็เมื่อยมือ เชษฐาในฐานะพี่ชายยืนคอตก เมื่อเห็นลายมือน้องชาย  ส่วนดาริน(อยู่รึเปล่าหว่า) ถลาเข้าไปร้องไห้กระซิกที่ได้เล่นบทซะที " โธ่ พี่กลาง เอาอีกแล้ว   ให้พวกเราตามแทบตายยังไม่พอ  ทิ้งรอยให้ตามอีก น้อยว่าจะกลับแล้วเชียวเลยกลับไม่ได้  เขียนลายแทงเอาไว้อีกแล้ว" รพินทร์จับแขนแม่เทพธิดาของเขาดึงออกมาห่าง   สีหน้ากร้านเกรียมราวกับยางมะตอยผสมผิดส่วน มีรอยยิ้มนิดหนึ่ง " ไม่ใช่ลายแทงหรอกครับคุณหญิง    คุณชายกลางแกอาภัพอยู่อย่างคือไม่เคยเจอสมบัติซักที  ขืนเจอก็ผิดคนดิ   ไหนคุณไชยยันต์ อ่านดังๆหน่อยนะครับ  ผมทิ้งวิชาภาษาไทยไปเรียนบริหารธุรกิจมานานเกือบปี  เลยผสมตัวไม่ค่อยถูก" ไชยยันต์ค่อยๆเดินเข้าไปมองข้อความที่เพื่อนรักของเขาเขียนไว้  แล้วถอนใจยาวอย่างสลด  เมื่ออ่านดังๆ " อย่าเพิ่งถอยหลังกลับไปนะพี่ใหญ่ น้อย ไชยยันต์ รพินทร์  บุญคำและคะหยิ่น    ผมล่วงหน้าไปแล้วไม่อยากเก้อ ช่วยบอกด้วยว่าถึงผมค้นหาขุมทรัพย์ไม่เคยพบ   ผมก็ยังเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ใบหน้าเพียส  บรอสแนนแต่ผู้เดียวในกระทู้เพชรพระอุมาภาคอลเวง   อ้ายเด็กนรกที่บังอาจขโมยซีนและขโมยหน้าผม  ถ้ามันไม่คืนโดยด่วน    ผมจะส่งพระเอกตัวจริงที่พวกเราจะเจอระหว่างทาง กลับมาประลองวิทยายุทธอย่างสาสม จากผม  อนุชา วราฤทธิ์" ความเงียบกริบเกิดขึ้นฉับพลัน  มีแต่เสียงร้องไห้กระซิกของดารินอย่างกลั้นไม่อยู่ " โถๆๆๆ  พี่กลาง  ก่อกวนเราไม่รู้จบ  คงยังตัดพวกเราไม่ขาด    น้อยหลงดีใจว่าพี่กลางหายไปน้อยจะได้เล่นบทนางเอกคู่กับรพินทร์อีก   ถ้าพี่กลางส่งพระเอกตัวจริงมา  น้อยจะกลายเป็นอะไรไปล่ะคะ ตัวประกอบเหรอ  โธ่เอ๋ย" จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [30 พ.ย. 19:29:29]

ความคิดเห็นที่ 24 อารายกั๊น คุณแสง  คุณยังเคืองผมอยู่ล่ะสิที่ทิ้งคุณไป ไม่ได้ ๆๆๆๆ อย่าทำอย่างนี้สิครับ  มันเป็นการใส่ร้าย พระเอกตลอดกาลอย่างผมมากไปครับ ขอร้องเถอะครับ อย่าทำอย่างนี้อีกเลย  ใคร ๆ เขารู้กันหมดแหละว่าคุณ ยังรักผมอยู่  จึงทำทุกวิถีทางที่จะทำให้ผมไม่มีความสุข คุณแสงครับ  ผมไม่ได้รักคุณเลย ที่ตอนต้นภาคนี้ผมบอก ว่าจะไปหานางเอกเอ๊าะ ๆ ใหม่ ๆ ก็เพราะว่ายังมี พี่รพินทร์อยู่อีกคนรับภาระไป แต่ตอนนี้พี่เขาโละทั้งภาระ การเป็นพระเอก และภาระรับช่วงนางเอกอย่างคุณหญิง มาให้ผมแล้วนี่สิ  ผมจึงจำเป็นจะต้องทนแบกรับต่อไป อย่ามาบอกว่าผมนอกใจคุณหญิงก่อนเลย  มันไม่จริง สักนิด.....ขอให้เข้าใจด้วยเถิดนะ  ยังไงใจผมก็มีดวงเดียว ไม่ใช่มีหลายดวงอย่างคุณหรอกนะ คุณแสงโสม จากคุณ : รพินทร์ - [30 พ.ย. 19:29:48]

ความคิดเห็นที่ 25 นั่นดิ... หนูพลับพลึงก็ยัง งง งง อยู่เหมือนกันว่า โลโก้ เพียส  บรอสแนน ถูกโคลนมาได้ไงกั๊น กำลังพยายามคิดว่า คนที่ใกล้ชิดกันมากอาจมีการโคลนนิ่ง หน้าตากันมาบ้าง ประเภทคนนึง ต้องฉีดอิสซี่ออน แล้วรีดก่อนจึงจะเรียบ แต่อีกคนไม่ต้องใช้ก็เรียบง่ะ จากคุณ : พลับพลึง - [30 พ.ย. 20:05:21]

ความคิดเห็นที่ 26 บุญคำเห็นจดหมายนายกลางก็อุทาน อพิโธ่ อพิถังอยู่ในใจ  คนเราหนอไม่ค่อยมีเวลาจะเข้าเน็ตแล้ว ยังห่วงเรื่องโลโก้ความหล่อประจำตัวอีก ก็เป็นเสียอย่างนี้แหละที่ทำให้ขุดสมบัติอะไรไม่เคยเจอ วัน ๆห่วงแต่หล่ออย่างเดียว จะขุดสมบัติก็ต้องคอยเอากระดาษซับมันซับหน้า กลัวเล็บหัก กลัวผมยุ่ง... นี่ยังจะกลัวเสียหล่อให้นายน้อยไพรวัลย์อีก... จากคุณ : บุญคำ - [30 พ.ย. 22:14:15]

ความคิดเห็นที่ 27 อย่างงี้แหละตาคำ ฉันร่ำ ๆ จะยุให้พวกเราเลิกเดินตาม คุณชายกลางแกเสียที  แต่จนใจต้องถูลู่ถูกังตามแกตือไป จากคุณ : รพินทร์ - [1 ธ.ค. 10:27:18]

ความคิดเห็นที่ 28 ตามต่อไปเถอะครับ ยังไงซะผมก็ทิ้งอนุชาเพื่อนรักของผมคนนี้ไม่ลงอยู่แล้ว เป้าหมายการเผาให้เกรียมรออยู่เบื้องหน้า ตอนนี้ผมติดงาน ขอฝากยำเพื่อนรักของผมไปพลางๆก่อนนะครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [2 ธ.ค. 09:58:10]

ความคิดเห็นที่ 29 แว๊บบมาอ่านครับ ช่วงนี้เครื่องไม่ค่อยดี เลยไม่ค่อยไดเปิดดูครับ เดินเรื่องกันไปก่อนครับ แก้ไขปัญหาได้แล้วจะมาแจมต่อครับ ลุงคำๆ...ไงๆก้อเขียนบทให้ก่อนละกันนะตอนคะหยิ่นไม่อยู่น่ะ ขอบคุณหลายๆแล้วจะเอาvcdมาให้ยืม จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มฃ้าง - [2 ธ.ค. 14:35:02]

ความคิดเห็นที่ 30 ป้าดารินจ๋า หยุดร้องเถอะค่ะ ร้องมาตั้งหลายวันแล้วนะคะ คนปลอบก็ไม่มี ยังไง ยังไง้ ป้าดาริน ก็เป็นนางเอกคู่กะลุงรพินทร์ อยู่ดีล่ะค่ะ เพราะเรื่องนี้ก็หาผู้หญิงมาเล่นด้วยยาก มีกันอยู่แค่เนี้ย นางร้ายสองคน ซึ่งตอนนี้มาเล่นอยู่แค่คนเดียว ดีหรือร้ายก็ไม่รู้อีกสอง มาเล่นอยู่คนเดียวเหมือนกัน นางเอกแสนดีที่ต้องถูกแกล้งเสมออีกหนึ่ง มีแม่ยกที่ไม่ค่อยมาประจำการอีกหนึ่ง ดังนั้นตำแหน่งนางเอก ก็อยู่ในมือป้าอยู่ดีล่ะค่ะ   กังวลไปไย แค่ไม่ค่อยมีบทบาทเท่านั้นเอง....อิอิ จากคุณ : พลับพลึง - [2 ธ.ค. 15:16:56]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณหญิงไม่อยากให้ผมทิ้งคงต้องหมั่นมาปรากฏกาย บ่อย ๆ ล่ะครับ  เกิดผมเบื่อคงต้องหานางเอกใหม่เอาข้าง หน้าน่ะแหละ จากคุณ : รพินทร์ - [2 ธ.ค. 16:06:35]

ความคิดเห็นที่ 32 รพินทร์  ถึงแม้ว่าฉันจะมาบ้างไม่มาบ้าง แต่ถ้าเธอยังคิดหานางเอกเอาข้างหน้าอย่างนี้  โปรดทราบไว้ด้วยว่าฉันยังยิงปืนแม่นเหมือนเดิม...... จากคุณ : คุณหญิงดาลิ้ง - [4 ธ.ค. 10:05:35]

ความคิดเห็นที่ 33 ดารินยังคงร้องไห้ไม่เลิกถึงแม้ว่าพลับพลึงจะพยายามเข้ามาปลอบโยนพร้อมกับให้คำยืนยันว่าตำแหน่งนางเอกยังเป็นของดารินอยู่ไม่ได้เปลี่ยนมือไปที่ใครก็ตาม จนเชษฐาอดรนทนไม่ไหวหันมาตวาด "ยายน้อย  เธอหยุดร้องไห้ซักทีได้มั๊ย หนูพลับพลึงเค้าบอกแล้วนี่นาว่าน้อยน่ะ ยังไง ๆ ก็เป็นนางเอกแน่นอน  แล้วยังจะมาคร่ำครวญอยู่อีกทำไม  ถ้าน้อยร้องไห้เพราะเป็นห่วงนายกลางพี่จะไม่ว่าอะไรสักนิดเดียว  นี่กะแค่เรื่องนายกลางเค้าจะส่งพระเอกตัวจริงมา ทำไมน้อยจะต้องมาร้องไห้คร่ำครวญขนาดนี้ด้วย" ดารินยังคงตาแดงก่ำ หันหน้ามามองพี่ชายใหญ่อย่างเคือง ๆ "พี่ใหญ่ขา เรื่องมันไม่ใช่แค่นี้ซิคะ พี่ใหญ่ก็รู้อยู่แล้วว่าน้อยน่ะเป็นคนที่มีเซ้นท์พิเศษ ๆ ประจำตัว  มักจะสัมผัสกับสิ่งลี้ลับได้มากกว่าคนอื่น  น้อยไม่อยากจะบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเนี่ย มันมาตรงกับความฝันของน้อยเมื่อคืนนี้ไม่ผิดเลยค่ะ น้อยฝันว่ามีชายแก่หนวดเครายาวลักษณะเหมือนผู้ทรงศีล  มาเข้าฝันบอกว่ารพินทร์ของน้อยกำลังเอาใจออกห่าง เริ่มเบื่อน้อย คิดจะไปหานางเอกใหม่ข้างหน้านี่ระหว่างเดินทาง ในความฝันน้อยยังไม่เชื่อนะคะ พอมาเห็นจดหมายที่พี่กลางเขียนทิ้งไว้ให้เราบอกว่าจะส่งพระเอกตัวจริงมา เรื่องมันก็ตรงประเด็นเลยละค่ะพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ลองคิดดูซิคะ น้อยกำลังจะชวดตำแหน่งนางเอกแล้วนะเนี่ย" รพินทร์ผู้ซึ่งแอบยืนบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่เมื่อครู่ใหญ่ว่าจะหานางเอกใหม่เอาข้างหน้า ได้ยินดารินพูดแล้วก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก มือไม้สั่น รีบวิ่งเข้ามาจับมือคุณหญิงดารินขึ้นมากุมไว้แนบอก "คุณหญิงครับ อย่าไปเชื่อถืออะไรกับความฝันลม ๆ แล้ง ๆ เชื่อถือไม่ได้ครับ เรามาพูดถึงความจริงกันดีกว่า ตอนนี้คุณหญิงก็ยังเป็นนางเอกอยู่ และผมก็ยังเป็นพระเอกคู่กับคุณหญิงอยู่นี่ไงครับ" ดารินไม่พูดแต่ดึงมือออกจากการเกาะกุมของรพินทร์ พร้อมกับสะบัดมือตบหน้ารพินทร์เสียงดังเผียะ สนั่นไปทั่วบริเวณ  ไชยยันต์ที่ยืนเงียบมองดูชาวคณะอยู่นานจนตอนนี้ลดอันดับความน่าจะเป็นพระเอกลงมาอยู่แค่อันดับ 7 แล้ว..เลยต้องมีบทบาทบ้างก่อนที่อันดับจะลดลงไปมากกว่านี้ "น้อย เธอไปตบหน้ารพินทร์เค้าทำไม เค้าก็พูดกับเธอดี ๆ อยู่นี่นา เธอนี่ทำไมถึงชอบทำอะไรรุนแรงอย่างนี้นะ เป็นมาตั้งแต่ภาค 1 ยันภาคสามสิบสามเลยเรอะนี่" ดารินมือสั่น มองไชยยันต์แล้วก็หันไปมองหน้ารพินทร์น้ำตาคลอ  ในขณะที่รพินทร์ยืนซึมคอตก "ตบด้วยความรักนะคะ รพินทร์ อย่าถือสาเลย บุญเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่ยินปืนเฉียดหัวคุณเหมือนแต่ก่อนน่ะ และที่ฉันตบคุณก็เพราะชายแก่ในฝันบอกไว้แล้วค่ะ ว่าคุณจะใช้คำพูดกับฉันอย่างนี้ ซึ่งคุณก็พูดมาตรงกับในความฝันทุกอย่าง  แต่ไม่มีปัญหาค่ะ เพราะชายแก่บอกไว้แล้วว่าให้ฉันตบคุณแก้เคล็ด เพราะถ้าฉันตบคุณแล้วเราสองคนจะได้เป็นพระเอกนางเอกคู่กันเหมือนเดิม ไม่มีใครสามารถชิงตำแหน่งนี้ไปได้ ฉันยังรักคุณอยู่เหมือนเดิมนะคะ" รพินทร์ยืนนิ่งงัน ใบหน้าที่ใสอยู่นั้นปรากฎรอยนิ้วห้านิ้วเป็นผื่นแดงชึ้นมาทันที  พลับพลึงน้อยเห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามาจูงไม้จูงมือดาริน พร้อมกับทำท่าบุ้ยไบ้ให้รพินทร์หลบมุมไปอีกด้านหนึ่งก่อน "ป้าดารินจ๋า  อย่ากลุ้มใจไปเลยนะคะ อย่างน้อย ๆ ตอนนี้เราก็ตามพบหลักฐานที่ลุงอนุชาทิ้งไว้ให้พวกเราเห็นก็เป็นอันว่าเราตามมาถูกทางแน่อน ตอนนี้เดินป่ากันมาเหนื่อยมากแล้ว ป้าดารินไปนั่งพักก่อนดีมั๊ยคะ …. ลุงไชยยันต์   ลุงเชษฐา พลับพลึงว่าเราหยุดพักกันที่นี่ก่อนเถอะนะคะ พลับพลึงเหนื่อยมากแล้วค่ะ ป้าดารินก็เหนื่อยด้วยเหมือนกัน ตอนนี้ก็เกือบจะเย็นแล้วนะคะ เราพักแรมตั้งแค้มป์กันที่นี่เถอะค่ะ" ไชยยันต์สบตากับเชษฐา แล้วก็หันมาพยักหน้ากับพลับพลึงอนุญาตให้หยุดพักที่นี่ได้ พลับพลึงประคองพาดารินเดินไปที่ขอนไม้ใหญ่ข้างทาง โดยมีไพรวัลย์เดินขนาบข้างดารินไปอีกด้านหนึ่งอย่างหงอย ๆ เนื่องจากทุกคนในคณะยังปากหนักไม่ยอมถามถึงเรื่องเคล็ดลับการปราบมหิงษาของตนเองซักที ทั้ง ๆ ที่อุตส่าห์รอให้ถามอยู่ตั้งนาน ทั้งสองช่วยปลอบโยนดารินให้คลายความวิตกกังวลเรื่องการจะหลุดจากตำแหน่งนางเอก…..แงซายที่ยืนเงียบมองดูสถานการณ์อยู่เหมือนกันกับไชยยันต์ก็ได้ทีเอ่ยขึ้นมาบ้าง "นายใหญ่ครับ  แงซายว่านายชดทิ้งปริศนาไว้ให้พวกเราคิดมากเหมือนกัน ไม่ว่าจะเรื่องการทวงลิขสิทธิ์ใบหน้าเพียซ บรอสแนนคืน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการส่งพระเอกตัวจริงกลับมาประลองวิทยายุทธ  แงซายคิดว่าน่าจะต้องมีเงื่อนงำอะไรมากกว่านี้แน่นอน ฉะนั้น เพื่อความปลอดภัยกับพวกเราทุกคน แงซายขอสำรวจบริเวณแถว ๆ นี้ดูร่องรอยของนายชดเพิ่มเติมแล้วจะมารายงานให้ทราบโดยด่วนครับ" เชษฐาพยักหน้ากับแงซายอย่างเห็นด้วยพร้อมทั้งกำชับให้แงซายรีบหาร่อยรอยเพิ่มเติมของอนุชาให้ทันก่อนมืด  พร้อมกันนั้นก็หันมาสั่งการให้บุญคำและคะหยิ่น (สองพระเอกดาวรุ่งที่กำลังพุ่งแรงถึงขนาดติดอันดับ 2 ของความน่าจะเป็นพระเอกร่วมกัน) ให้ไปจัดเตรียมและเคลียร์พื้นที่สำหรับกางเต็นท์เพื่อพักแรมในคืนนี้…..หาไม้มาไว้ทำฟืนสำหรับก่อกองไฟทั้งคืน….ออกไปล่าหมูป่าสักสองตัวมาไว้สำหรับทำอาหารเย็นให้กับทุกคน (เน้น…ต้องหมูป่าเท่านั้นนะ อย่างอื่นไม่เอา)….เข้าป่าไผ่เพื่อตัดกระบอกไม้ไผ่บรรจุน้ำมาเตรียมให้กับทุกคนสำหรับเป็นน้ำดื่ม  อ้อ..อย่าลืมน้ำสำหรับให้คุณหญิงดารินและหนูพลับพลึงอาบด้วยสักหนึ่งถังขนาดบรรจุ 500 ลิตรก็พอ เอามาตั้งไว้ในแค้มป์ ทุกอย่างต้องทำให้เสร็จก่อนมืด มีเวลาก็ซักสองชั่วโมงได้มั๊ง….. สำหรับลูกหาบคนอื่น ๆ ให้ไปอาบน้ำและพักผ่อนได้ระหว่างนี้ บุญคำและคะหยิ่นยิ้มรับคำสั่งของนายใหญ่อย่างยินดีโดยไม่มีเกี่ยงงอนใด ๆ ทั้งสิ้น  เพราะรู้ตัวดีว่าการเป็นพระเอกนั้นมักจะต้องมีภาระหนักให้รับผิดชอบอยู่เสมอ  ใบหน้าของสองพระเอกดาวรุ่งเริ่มมีราศีของพระเอกจับแพรวพราว ทั้งสองขมีขมันจัดการเคลียร์พื้นที่และกางเต็นท์เสร็จเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว หลังจากจัดการเรื่องที่พักเรียบร้อยแล้ว บุญคำก็ชักชวนคะหยิ่นออกล่าหมูป่าในบริเวณใกล้เคียง ทั้งสองสะพายปืนลูกซองไว้บนบ่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุญคำยังไม่ลืมถุงย่ามใส่วีซีดีที่ต้องพกติดตัวอยู่เสมอไปด้วยทั้งสองออกเดินเข้าป่าด้านข้างด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ท่าทีผึ่งผายและองอาจแบบพระเอกยังไงยังงั้น  ชั่วเวลาไม่ถึงห้านาที  ทุกคนในแค้มป์ก็ได้ยินเสียงคะหยิ่นและบุญคำดังมาแว่ว ๆ "จ๊ากกกซซซ์……ช่วยด้วย ๆๆๆๆๆๆๆ" จากคุณ : แสงโสม - [4 ธ.ค. 12:17:43]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอหลบไปนั่งนวดแก้มก่อน อูย.....คุณหญิงมือหนักชะมัด กระดูกคอลั่นกราวเลย  ใครจะเล่นก็เล่นไปก่อนนะ ผมขอนั่งพักก่อน จากคุณ : รพินทร์ - [4 ธ.ค. 13:13:46]

ความคิดเห็นที่ 35 บุญคำนั้นดูหนุ่มและหล่อเหลาขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ ตั้งแต่ราศรีพระเอกจับเป็นลุงขึ้นมาในช่วงเพียงสองสามสัปดาห์ก่อน หน้าตาแกนั้นกระเดียดไปทางริชาร์ด เกียร์ หรือมองเผิน ๆอีกมุมหนึ่งก็จะเหมือนโรเบิร์ต เรดฟอร์ดโดยเฉพาะรอยจีบบนใบหน้า... (คะหยิ่นเอ๋ย ถ้าแกอยากหล่อขึ้นมาเหมือนกัน แกต้องมาบรรยายเองนา ข้าไม่รู้ว่าเอ็งมีโมเดลของใครไว้ในใจหรือเปล่า) บุญคำกันคะหยิ่นพากันย่องกริบเข้าไปทางด้านใต้ลมของหมูป่าขนาดยักษ์ที่กำลังทำท่าเหมือนเล็มหญ้าอยู่ริมบึงน้ำขุ่นเขียวกว้างใหญ่แห่งนั้น ทั้งสองคืบคลานเข้าไปใกล้ คะหยิ่นยกปืนลูกซองขึ้นประทับบ่าและลั่นไก  ปัง..ลูกปืนที่วิ่งออกไปเจาะเข้าที่สีข้างของเจ้าหมูยักษ์อย่างจัง  มันทรุดร่างลง เสียงที่ออกมาจากปากมันนั้นน่าขนลุกยิ่ง..   "จ๊ากกกซซซ์……ช่วยด้วย ๆๆๆๆๆๆๆ"  เสียงมันเหมือนกับคะหยิ่นและบุญคำช่วยกันร้องด้วยความเจ็บปวด... คะหยิ่นสะดุ้งโหยงสุดตัว  สุภาษิตจีนว่าชื่อเสียงของใช่ว่าได้มาโดยโชคช่วยฉันใด  ความกลัวผีของคะหยิ่นก็ใช่ว่าจะเลือนหายไปเมื่อราศรีพระเอกเริ่มฉายจับฉันนั้น นายบ้านหล่มช้างลุกขึ้นหันหลัง คุกเข่าอยู่ในท่าเตรียมพร้อมวิ่งแบบที่เขาจำมาจากคาร์ล ลูอิส บุญคำหันขวับมาแล้วก็ใช้แขนผอมแห้งล็อคคอกระเหรี่ยงร่างใหญ่ไว้ทันควัน "เอ็งจะไปไหน... กลัวไปได้ เอ็งอย่าลืมซิว่าข้าเป็นใคร ธ่อ ไม่แน่จริง ไม่มีเมียคราวเหลนหรอกเฟ้ย..."บุญคำคุยฟุ้ง คะหยิ่นสั่นหัว ขนลุกชี้ชันทั่วตัว "โธ่ลุง มันไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยระหว่างไอ้หมูสมิงนั่นกับการมีเมียสาวของลุงน่ะ..." บุญคำสั่นหัว  เอามือล้วงลงไปในย่ามช้า ๆ ของที่ติดมือมาคือด้ายสีต่าง ๆร้อยกันเป็นพวง แกเลือกมาเส้นหนึ่งแล้วล้วงลูกกระสุนมา แกบรรจงพันเส้นด้ายไปที่กระสุน แล้วยัดลงไปในลำกล้อง   "แกคอยดูเอาก็แล้วกัน"  ปัง...ฟิ้วลูกกระสุนแหวกอากาศไปเจาะเข้าที่หน้าแงของเจ้าหมูสมิงตัวนั้น มันแผดร้องด้วยความเจ็บปวด กลิ้งเกลือกลงคลุกดิน ดิ้นปัด ๆด้วยความเจ็บปวด พงหญ้าราบเป็นหน้ากลอง เลือดแดงข้นไหลนองทั่วพื้น..... แล้วแน่นิ่งไปหลังจากนั้นสามวัน. "ลุง ลุง ตื่นเถอะ มันตายแล้วล่ะ" คะหยิ่นปลุกบุญคำที่ผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการรอคอย ตาเฒ่ากระย่องกระแย่งเดินไปดูเจ้าหมูสมิงตัวนั้น แต่พอนึกได้ว่าคราวนี้ราศรีพระเอกจับแล้ว ก็ยืดตัวตรง ยกคางเล็กน้อยทำมุม 45 องศากับพื้นดินอย่างที่เขาจำมาจากพระเอกหนังฮอลลีวู้ด ป้าบ ตาแก่สะดุดเข้ากับขาของคะหยิ่นที่ยื่นออกมาอย่างหมั่นไส้  ราศรีพระเอกแตกกระจาย  ตาเฒ่าแช่งชักหักกระดูกกระเหรี่ยงร่างใหญ่ลั่นป่าด้วยคำหยาบคายที่เกินกว่าจะเอามาลงที่นี้ได้ ทั้งสองช่วยกันแล่เนื้อเจ้าหมูยักษ์แล้วก็ค่อย ๆหอบกันกลับไปยังแค้มป์เพื่อให้เจ้านายได้กินเป็นอาหารเย็น.. แต่....ทั้งสองกลับไม่เจอใครในแค้มป์  ข้าวของทุกอย่างยังอยู่ครบยกเว้นปืน เหมือนกับว่าจากไปโดยกระทันหัน คะหยิ่นทำหน้ายุ่งยาก "โธ่ นายนะนาย เราไปแค่สามวันแค่นั้นเองก็รอพวกเราไม่ได้..เอ หรือว่าหิวตายกันไปหมดแล้วหว่า..เอาไงดีล่ะลุง.." บุญคำตอบเรียบ ๆว่า "ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว เอางี้เราก่อกองไฟ ย่างหมูกินกันก่อน เผื่อว่ากลิ่นหมูมันจะขจรขจายไปทั่วป่า ข้าว่านายยังไปไหนได้ไม่ไกลหรอก เพราะยังไม่ได้กินอะไรกันเลย พอได้กลิ่นหอมของหมูย่างก็กลับมากันเองละวะ"  .... ทั้งสองคงลงมือทากระเทียม เกลือลงบนเนื้อที่ทำเสร็จแล้ว  คะหยิ่นก่อกองไฟ เอาเนื้อที่ทำแล้วบางส่วนเสียบไม้ย่างไม้ บุญคำเดินไปตักน้ำ เอาข้าวกรอกกระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำอุดปากกระบอกด้วยผ้าแล้วเอาไปวางบนราวไม้สองแถวเหนือกองไฟ ไม่นานกลิ่นหอมของหมูย่างก็เริ่มส่งกลิ่นอบอวลไปทั่วบริเวณ  ข้าวที่หลามไว้ก็ระอุพอดีกิน....... จากคุณ : บุญคำ - [4 ธ.ค. 22:01:52]

ความคิดเห็นที่ 36 เออ ดีแฮะ  กะลังหิวติดหมัดอยู่พอดีเชียว ทำอร่อย ๆ นาตาคำ จากคุณ : รพินทร์ - [4 ธ.ค. 22:06:53]

ความคิดเห็นที่ 37 ย้อนหลังไปก่อนหน้านั้นสามวัน ในขณะที่หมูป่าส่งเสียงร้องโหยหวนคล้ายกับเสียงของบุญคำและคะหยิ่น  คณะเจ้านายต่างผุดลุกขึ้นยืนพร้อมกันหลังจากนัดกันไว้ “เสียงตาเฒ่าลามกบุญคำกับกะเหรี่ยงลามกคะหยิ่น”   ไพรวัลย์ซึ่งตั้งสติได้ไวกว่าเพื่อนกล่าวขึ้น ทุกคนต่างคว้าปืนประจำตัวขึ้นมา  รพินทร์รีบยกมือห้ามไม่ให้ชาวคณะแตกตื่น “เดี๋ยวก่อนครับทุกคน…เสียงที่เราได้ยินในทิศทางหนึ่งนั้นแท้จริงอาจจะมาจากทิศทางตรงข้ามก็ได้ อย่าลืมว่าอาถรรพ์ของป่าอาจจะทำให้เราเข้าใจผิดเกี่ยวกับที่มาของเสียง”  เขากล่าวพลางก้าวไปข้างหน้าทำท่าส่ายจมูกร่อนไปร่อนมาในอากาศ “ได้เค้ายังไงบ้างรพินทร์”   เชษฐากล่าวเสียงเครียด รพินทร์ดีดนิ้วเปาะ “ทางนี้ครับ…เดี๋ยวผมจะออกตามเอง ทุกคนรออยู่ที่แคมป์นี่แหละ  ผมจะกลับมาให้เร็วที่สุด”   จอมพรานกล่าวอย่างเชื่อมั่นแล้วกระชับไรเฟิ่ลในมือในท่าเตรียมพร้อมรีบวิ่งไปทางด้านขวามือของแคมป์ ผ่านไป 3 วันก็ยังไม่มีวี่แววของรพินทร์ สองพรานลามกก็ยังไม่กลับมา “เอ…ท่ามันยังไงๆเสียแล้วแฮะ”  เชษฐาเริ่มวิตก “น้อยว่าพวกเราออกตามรพินทร์กันเถอะค่ะ หายต๋อมไปเลยอย่างนี้ท่าทางจะไม่ได้การ…ป่านนี้รพินทร์ของน้อยจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” “เดี๋ยว…ฉันว่าฟังความเห็นของคนที่รู้ว่ารพินทร์คิดอะไรก่อนดีกว่า”  แล้วไชยยันต์ก็หันมาทางเจ้ากะเหรี่ยงโฉมงาม “ว่ายังไงแงซาย…แกพอจะอธิบายอะไรให้พวกเรารู้ดีกว่าที่เป็นอยู่นี้ได้บ้างไหม  อย่ามัวแต่นั่งอมยิ้มทำหน้ากวนๆอย่างนั้น” จอมจักราชแงซายซึ่งเป็นคนเดียวที่ทันเชิงรพินทร์ก็ค่อยๆแย้มเรื่องราวออกมา “ผู้กองกำลังไปผิดทาง” พลับพลึงขมวดคิ้วอย่างงุนงง   “ทำไมลุงแงซายถึงคิดว่าลุงรพินทร์จะไปผิดทางล่ะจ๊ะ” “นั่นดิ…แต่ไหนแต่ไรมารพินทร์ไม่เคยหลงทางเลยนี่นา นอกจากตอนอับจนมุขไม่รู้จะไปไหนก็พาพวกเราเดินวนไปวนมา มีอยู่ช่วงหนึ่งเท่านั้นฉันจำได้”   ไชยยันต์พูดพลางหรี่ตาอย่างใช้ความคิด แงซายยิ้มด้วยมุมปาก  “ผมดูแววตาก็รู้ว่าผู้กองคิดอะไร” “รพินทร์เขาคิดอะไร”   ดารินเริ่มสนใจ “ทิศทางที่ผู้กองไปนั้นอยู่กันคนละโยชน์กับลุงคำและคะหยิ่น…ทางที่ผู้กองไปมันเป็นทางไปเมืองลับแล…เมืองในตำนานที่มีแต่ผู้หญิง…ผู้กองกำลังจะโละนายหญิงด้วยการไปค้นหานางเอกใหม่” เสียงดารินกรี๊ดลั่นสนั่นป่า  ยกเท้ากระทืบพื้นเร่าๆไปกระทืบเอาเท้าพี่ชายใหญ่  เชษฐาร้องลั่นสูดปากแล้วเงื้อฝ่ามือทำท่าจะซัดสักตุ้บ เมื่อนั้นราชสกุลสาวจึงหยุดเต้น “อุ๊ย ขอโทษค่ะพี่ใหญ่…น้อยไม่ได้ตั้งใจ” “ไม่ได้ตั้งใจแล้วทำไมกระทืบเอาตาปลาพี่ล่ะเว้ยยัยน้อย” “เอ้อ…ง่า…ก็น้อยเสียใจนี่คะ…โธ่…รพินทร์ รพินทร์ของน้อยทำไมยังไม่เลิกเป็นคนแบบนี้” ไชยยันต์ส่ายหัวอย่างไม่สบอารมณ์    “แล้วทำไมแกเพิ่งจะมาบอกวะแงซาย ปิดเงียบอยู่ได้ตั้งสามวัน” “ถ้าขืนบอกเร็วก็ไม่ใช่ผมดิ”    แงซายตอบพลางยักคิ้วยียวน ก่อนที่หน้าแข้งของใครต่อใครจะลอยเข้าปะทะตามลำตัวหรือก้านคอเจ้ากะเหรี่ยงจอมกะล่อน หนูพลับพลึงก็รีบแทรกเสียงแจ๋วๆขึ้นมาเพราะแย่งจังหวะพูดได้แล้ว “ถ้างั้นเราต้องรีบออกตามไปช่วยลุงคะหยิ่นกับตาบุญคำก่อน ป่านนี้ตายซะแล้วก็ไม่รู้…น่าเป็นห่วงจริงจริ๊ง” “ไม่หรอกหนูพลับพลึง ป่านนี้คะหยิ่นกับลุงคำคงจะยิงหมูป่าตัวนั้นได้แล้ว”  แงซายกล่าว  ทุกคนต่างหันขวับมามอง “หมูป่า…นี่แกกำลังหมายความว่าสองคนนั่นกำลังยิงหมูป่ากระนั้นหรือ…แล้วเสียงที่ได้ยินนั่น?”   ไชยยันต์กล่าวอย่างกังขา เจ้าอดีตกะเหรี่ยงพเนจรผู้เจนไพรหรี่ตาลงข้างหนึ่ง แสงอาทิตย์ยามอัสดงต้องโหนกแก้มเป็นมันระยับ “ถูกแล้วครับนายทหาร  เสียงที่ได้ยินนั่นเป็นเสียงของหมูป่า…แต่ว่าเป็น หมูสมิง” “หมูสมิง!”   ทุกคนต่างอุทาน “ครับ…เสียงที่ได้ยินครั้งแรกเป็นเสียงภูติผีปิศาจที่สิงสู่อยู่ในตัวหมูป่าตัวนั้น มันจะร้องเสียงเหมือนกับคนที่กำลังล่ามันอยู่ นัยว่าเพื่อเป็นการข่มขวัญเพราะคนที่ได้ยินจะขนลุกซู่เชียวครับ หากตั้งสติไม่อยู่ก็อาจจะเสียขวัญวิ่งหนีกระเจิดเปิดเปิงเป็นบ้าไปเลย…แต่ว่าเสียงที่ได้ยินครั้งหลังเป็นเสียงหมูป่าจริงๆ ลุงคำคงจะเล่นด้วยกระสุนลงอาคมแน่ๆถึงได้ร้องตัวจริงเสียงจริงออกมา…นี่ก็เงียบไปแล้ว คงจะล้มมันได้แล้ว” “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องกังวลก็ได้น่ะสิ  เดี๋ยวสองคนนั่นก็แบกหมูกลับมากันเอง”   ไพรวัลย์กล่าวหลังจากพยายามหาบทแทรกอยู่นาน “ไม่ใช่อย่างนั้นสิครับนายน้อยไพรวัลย์…แฮ่ม…พระธุดงค์ที่เลี้ยงผมมาเคยเล่าให้ผมฟังว่า…เดี๋ยวครับฟังผมก่อน…” แงซายรีบโบกมือเรียกเมื่อเห็นทุกคนทำท่าจะแยกย้ายกันออกห่าง ไชยยันต์ส่ายหน้าแบบไม่ค่อยอยากฟังนัก  “แกเคยไม่อ้างพระธุดงค์บ้างไหมวะแงซาย” “เพื่อความขลังและศักดิ์สิทธิ์ของคำพูด  ไม่งั้นใครจะเชื่อจอมกะล่อนอย่างผมล่ะครับ”  แงซายกล่าวพลางยิ้มเห็นฟันขาวเรียงเป็นตับ “เอ้า…ว่ามา”   เชษฐากล่าวอย่างรำคาญ “พระธุดงค์ที่เคยเลี้ยงผมมาท่านได้เคยเล่าให้ผมฟังว่า…หมูสมิงที่ล้มลงนั้นมิควรที่จะนำมาทำเป็นอาหาร เนื่องจากอาถรรพ์ของภูติผีปิศาจที่เคยสิงสู่นั้นจะมีผลทำให้เนื้อเยื่อบางส่วนของมันเปลี่ยนแปลงไป ผมมาวิเคราะห์ดูตามหลักของชีววิทยาที่ผมเคยเรียนเป็นวิชาโท มันเป็นการเปลี่ยนแปลงในระดับยีนเชียวครับ ส่งผลให้ลำดับของโครโมโซมมีการเปลี่ยนแปลง ก่อให้เกิดสารคลอโรฟลูออโรไดออกซิเนต คาร์บอเนตซิลิคอนวัลเลย์  ซีพลัสพลัส…” “เอาอย่างย่อๆว้อย!”   เสียงเชษฐากล่าวอย่างเหลืออด แงซายพยักหน้าแล้วพูดต่อ  “ทำให้ใครก็ตามที่กินเนื้อของมันเข้าไป จะต้องกลายเป็นผีดิบไปอย่างช่วยไม่ได้” ทุกคนต่างทำตาลุกโพลง  นี่เป็นความรู้ใหม่ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ไม่รู้ว่าทุกคนไม่รู้หรือว่าเจ้าแงซายมั่วนิ่ม อีกอย่างคนที่จะอธิบายเกี่ยวกับอาถรรพ์ในป่าได้ดีอย่างรพินทร์ก็ไม่อยู่เสียด้วย “อย่างนี้อันตรายมาก เกิดสองคนนั่นล่าหมูป่าได้แล้วแอบย่างกินกันก่อนตรงนั้นเลยเหมือนอย่างที่เคยทำละก้อจะแย่  สองคนจะกลายเป็นผีดิบไปในทันที  และไม่ใช่ผีดิบธรรมดา ต้องเป็นผีดิบจอมลามกอีกต่างหาก…เราจะรออยู่อย่างนี้ไม่ได้  ฉันว่าเราต้องรีบออกตาม”   เชษฐาหันมากล่าวกับไชยยันต์เป็นเชิงขอความเห็น อดีตนายทหารปืนใหญ่หรี่ตาอย่างใช้ความคิด  “ใช่แล้วเชษฐา ฉันก็คิดเช่นเดียวกับแก…เรารีบไปกันเถอะ” “ออกตามคะหยิ่นกับบุญคำน่ะหรือครับ”   ไพรวัลย์กล่าวถามอย่างสงสัย “เปล่า…ออกเดินทางไปแดนลับแลเมืองแม่ม่าย”  เชษฐาและไชยยันต์หันมากล่าวพร้อมกัน แงซายหันมามองอย่างงงๆ  “อ้าว…แล้วเราไม่รอลุงคำกับคะหยิ่นหรือครับนายใหญ่  นายทหาร” “เราจะรอไม่ได้”  เชษฐาอัดควันพ่นไปป์ปุ๋ยๆควันโขมงก่อนจะกล่าวต่อ “เดี๋ยวเจ้ารพินทร์มันคว้าผู้หญิงไปหมดเมืองจะยุ่ง” แล้วคุณชายใหญ่กับไชยยันต์ก็รีบเก็บข้าวของเดินนำลิ่วๆ คนอื่นต่างรีบเก็บแค้มป์ตามไปแทบไม่ทัน เหตุการณ์ก็มาบรรจบกันพอดีกับตอนที่บุญคำและคะหยิ่นแบกหมูป่ากลับมาย่างเตรียมกินกันที่แค้มป์เพื่อรอคณะเจ้านาย  โดยหารู้ไม่ว่าคณะเจ้านายจำเป็นต้องทอดทิ้งไปก่อน จะกินหมูกลายเป็นผีดิบหรือซอมบี้จอมลามกก็ต้องปล่อยให้เป็นกันไปก่อนแค่สองคน เพราะขณะนี้เหล่าคณะเจ้านายต่างมีภารกิจสำคัญต้องไปถึงเมืองลับแลให้ทันรพินทร์ซึ่งมุ่งหน้าไปก่อนแล้วอย่างรีบเร่ง จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [วันพ่อแห่งชาติ 15:11:33]

ความคิดเห็นที่ 38 หมูป่าส่งกลิ่นหอมฉุยไปทั่วป่าตลบอบอวล  คะหยิ่นนั่งน้ำลายสออยู่หน้ากองไฟ "ลุงกินได้ยังอ่ะ ข้าหิวจะแย่อยู่แล้วนะ" คะหยิ่นหันไปอ้อนวอนบุญคำซึ่งกำลังพลิกข้าวที่หลามไว้อย่างชำนาญ "อีกประเดี๋ยวซิว้อย  ข้าวยังไม่สุกเลย" บุญคำจุปากจิ๊กจั๊ก... อีกสิบนาทีต่อมา เฒ่าจอมลามกก็บอกให้คะหยิ่นเอาหมูลงจากไฟแล่เนื้อให้เป็นชิ้นบาง ๆ เจ้ากระเหรี่ยงกระวีกระวาดทำแจ่วบองมาจิ้มกินกับเนื้อ บุญคำเอาข้าวจากกระบอกมาเทลงในใบตองแบ่งกันคนละครึ่งกับเจ้าคะหยิ่น แล้วกำชับว่า"แกห้ามกินเนื้อเปล่า ๆ เข้าใจ๋ ต้องกินกับข้าว..."   คะหยิ่นนิ่วหน้า"แหมสั่งยังกับฉันอายุ 5 ขวบแน่ะ ทำไมกลัวฉันกินแต่กับแล้วเป็นตานขโมยหรือไง.." "เปล่า แต่นี่มันเป็นหมูสมิง แกจำไม่ได้เหรอตอนที่มันร้องเสียงเหมือนข้ากะเอ็งกำลังเจ็บน่ะ  ปกติเขาห้ามกินกันนะเฟ้ย มันมีอาถรรพณ์ถึงข้าจะใช้ลูกกระสุนพันด้วยด้ายชายผ้านุ่งเมีย ๆของข้าแล้วก็เหอะ  แต่ข้าก็มีทางแก้อย่างอื่น ข้าวนี่เองไม่เห็นเหรอว่าถ้าเทมาจากย่ามของข้า" บุญคำพูดไปเรื่อย ๆ คะหยิ่นทำหน้าขยักขย่อน "เฮ้ย ย่ามนั้นทำจากอะไรของเมียลุงอีกล่ะ...แล้วข้าจะกินลงยังไงล่ะเนี่ย.." "เปล่า ไอ้บ้านี่ เดี๋ยวยันให้หรอก ข้าวในย่ามน่ะเป็นข้าวสารเสกเฟ้ย แต่เป็นข้าวสารเสกรุ่นโมดิฟายแล้ว รุ่นนี้ขึ้นทะเบียนกับอย.แล้วเชียวนะเอ็ง  นอกจากใช้ซัดไล่ผียังหุงกินกับอาหารอาถรรพณ์ได้นานาชนิดเพื่อช่มกัน  ม่ายงั้นข้าไม่กล้าเอาเนื้อหมูผีอย่างนั้นมาทำอาหารกินหรอก..." บุญคำคุยโขมง.... "ตอนเรียนอาคมที่Hogwartsเมืองไทยน่ะ ข้าเรียนเอกทางของข่มของแพ้ทางกัน โทยาเสน่ห์....เจ๋งไหมล่ะ ...อ้าวเฮ้ยไอ้คะหยิ่น เอ็งอย่ามาหยิบข้าวของข้าซิวะ กินหมดแล้วก็ไปล้างมือล้างไม้ หนอยแน่ไอ้นี่หลอกให้ข้าเล่าไปแล้วตัวเองจะได้กินหมด...รู้งี้บอกให้กินเนื้อหมูสมิงเสียให้เข็ดเลย..."บุญคำโวยวาย ขณะที่เจ้าคะหยิ่นสวาปามข้าวของแกไปครึ่งกระทงใบตองแล้ว... "เออ นี่ลุงแล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ นายนายไปไหนกันก็ไม่รู้เราจะรออยู่ที่นี่กันเหรอว่าจะตามไป" คะหยิ่นถามด้วยความกังวล "ข้าว่ากินข้าวเสร็จเราพักนอนสักคืน แล้วค่อยตามรอยนายไปดีกว่า  ไอ้หมูสมิงนั่นมันร้องดังเหมือนกัน เอ็งว่าเจ้านายจะได้ยินแล้วออกตามหาข้ากะเอ็งไหมวะ.." "เป็นไปได้นะลุง แต่ตอนที่เราเดินกลับมาไม่เห็นมีร่องรอยคนไปตามเราเลยนี่  สงสัยนายพากันไปทางอื่นแล้วมั้ง...ตอนข้าไปตักน้ำนะลุง  เห็นรอยหักไม้เหมือนของนายรพินทร์ไปทางตรงกันข้ามกับเสียงร้องเจ้าหมูผีตัวนั้นน่ะ แล้วก็มีรอยเท้าของคนหลายคนทับลงบนรอยเท้านายเหมือนตามไปทีหลังน่ะ..." คะหยิ่นชี้มือไปทางป่าดิบทึบทมึนทางตะวันตก... บุญคำขมวดคิ้วย่น "เหรอ นายรพินทร์จะไปทางนั้นทำไมกัน ทางนั้นไม่มีเห็นมีอะไร นอกจาก......." แล้วบุญคำก็ทำตาวาว ดีดมือเปาะ "นอกจากอะไรลุง...ลุงคิดอะไรออก.." คะหยิ่นซัก "ซักจริงไอ้นี่  ข้าสมัครมาเล่นรายการตอบปัญหาชิงรางวัลกะเอ็งเมื่อไหร่วะ  จะบอกให้เป็นคำตอบสุดท้ายก็ได้ถ้าไปทางนั้น  นายรพินทร์ก็เข้าเมืองแม่ม่ายไง....หึหึ นายรพินทร์นี่ร้ายนัก สงสัยดูวีซีดีของข้ามากไปเลยต้องไปหาของจริงมาดูบ้างน่ะซิ"  บุญคำพูดตามทฤษฏี(sitting on) the candle stick ตามแบบที่แกร่ำเรียนมากับโปรเฟสเซอร์ฉุ่ยซึ่งเป็นเพื่อนกับสลีเธอรีน หนึ่งในผู้ก่อตั้งฮ็อกวาร์ตส์... คะหยิ่นนัยน์ตาเป็นประกายแจ่มใสขึ้นมาทันที  "ลุง มีเมืองแม่ม่ายจริงเรอะ  เรารับเดินทางไปคืนนี้เลยได้ไหมเล่า..." บุญคำหัวเราะ "เอ็งนี่จริง ๆเลยวะ รอไว้ให้พระอาทิตย์ขึ้นก่อนเหอะ ขืนออกไปตอนนี้มีหวังเหลือแต่กระดูกก่อนถึงเมือง  ป่าที่ล้อมรอบเมืองแม่ม่ายน่ะเต็มไปด้วยอาถรรพณ์ร้ายแรง ๆต่าง ๆนานา มีวิญญาณร้ายสิงสู่อยู่มากมาย เราต้องเตรียมตัวกันไปให้ดีก่อน...ไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้าไป".... ทั้งสองคนกินข้าวเสร็จอิ่มหนำก็เอนกายลงนอนโดยไม่สีฟัน คะหยิ่นเริ่มฝันถึงเมืองแม่ม่าย มีสาว ๆมาห้อมล้อมเขานับร้อย ๆนาง ....       จากคุณ : บุญคำ - [วันพ่อแห่งชาติ 22:39:52]

ความคิดเห็นที่ 39 อยู่ๆทำไมกระทู้เงียบ แม่ยกเอามาลัยแบ๊งค์พันมาแล้ว ใครมาต่อคนแรกก็รับไปแล้วกันนะคะ จากคุณ : สวีตตี้ - [7 ธ.ค. 22:35:57]

ความคิดเห็นที่ 40 พูดถึงเรื่องสมบัติมีหรือแสงโสมจะพลาด ว่าแล้วก็รับแบ๊งค์พันจากแม่ยกไปอย่างเงียบเชียบ.. ว่าแต่ว่าฝ่ายพระเอกหายไปไหนกันหมดคะเนี่ย  คุณคะหยิ่นอยู่ไหนคะ ถ้ายังไม่มาต่อละก้อ เย็นนี้อาจจะมีใครมาแกล้งทำให้ราศรี พระเอกแตกกระจายเหมือนลุงคำอีกคนนะคะ (แกล้งขู่ไปงั้นเองแหละ..ตอนนี้ยังคิดมุขไม่ออกเหมือนกัน) จากคุณ : แสงโสม - [8 ธ.ค. 08:18:10]

ความคิดเห็นที่ 41 ตามข้อตกลงครับ ค่อยๆเป็นค่อย ๆไป ตอนนี้ผมก็ยังคิด ไม่ออกเหมือนกัน พรุ่งนี้ผมจะไปเดินป่าที่ดอยอินนทนนท์ ซะด้วยสิ  กลับมาแล้วอาจจะคิดออกบ้างนะครับ ไปล่ะ แล้วจะเที่ยวเผื่อทุกท่าน จากคุณ : รพินทร์ - [8 ธ.ค. 13:42:30]

ความคิดเห็นที่ 42 ว้า ...มาไม่ทันรับมาลัยแม่ยกซะนี่  มืออาชีพอย่างน้าแสงตัดหน้าไปได้อีกตามเคย ======= "ลุ้ง ลุงไชยยันต์ไปเอาถุงดำที่แบกอยู่มาจากไหนคะ แล้วเป้ลุงที่แบกมาตั้งแต่แรกไปไหนแล้วล่ะ" "แล้วเรามายุ่งอะไรกับชั้นด้วยยายพลับพลึง ไม่เกี่ยวกับเราไปห่าง ๆ ไป" พลับพลึงเห็นท่าทีพิรุธของไชยยันต์ แล้วก็หมายมั่นว่าต้องรู้ให้ได้ว่าในถุงดำนั่นมีอะไร เพราะแรกเริ่มเดินทางก็ไม่เห็นไชยยันต์แบกถุงดำเลยซักใบ  จะเตรียมถุงดำมาด้วยแล้วเก็บอะไรระหว่างลงไป ก็ไม่เห็นมีอะไรน่าเก็บซักกะติ๊ด  จึงถอยห่างมาเดินคู่กับดารินรอเวลาเหมาะ ๆ ที่ไชยยันต์เผลอก่อนเหอะ จะตามไปดูให้ได้... ....รุ่งสางทั้งบุญคำและคะหยิ่น รีบแกะรอยคณะที่เดินทางไปก่อนหน้า เดินมาได้ซักพักคะหยิ่นตาไว เห็นอะไรบางอย่างคล้ายกระดาษขาว  ๆ ตกอยู่ข้างหน้า ก็เดินรี่ไปเก็บมาและก็ใช่กระดาษจริง ๆ ซะด้วย เห็นหนังสือตัวยึกยือ จึงส่งให้บุญคำ บุญคำอ่านไปได้แค่พักเดียว ก็ตาลีตาเหลือกค้นหาอะไรวุ่นวาย ตามสุมทุมพุ่มไม้ "ตาคำ หาอะไรน่ะ บอกมาซิเด๋วจะช่วยหาด้วย" "ถุงดำ โว๊ย ถุงดำ หาเร็วเข้าไอ้คะหยิ่น ถุงดำใส่ของที่ถูกขโมยไป ทั้งบ้องอาร์พีจี กวาวเครือ ทุกอย่างอยู่ในนั้นหมด พี่อินแกบอกว่าผูกไว้ากับต้นไม้แถว ๆ นี้โว๊ย " "นั่นเชือกอะไรน่ะ ตาคำแกว่งไหว ๆ อยู่น่ะ" "เชือกสีส้ม แต่ถุงดำไปไหนล่ะ ทำไมไม่มีล่ะ" บุญคำร้องเสียงหลง "ของพวกนั้นไปอยู่ในถุงดำได้ไงล่ะตาคำ" "อ่านซะ" คะหยิ่นก็รับจดหมายจากบุญคำมาอ่าน อ่านจบก็ส่งคืน ถามไปว่า "แล้วข้อความในจดหมายนี่ว่าไงล่ะ ตาคำ" "อ้าว เอ็งอ่านแล้วมาถามข้าหาพระแสงอะไรฟะ เดี๋ยวพลั่กเข้าให้" "คือคะหยิ่น อ่านไม่ออกจ๊ะ คะหยิ่นเป็นกะเหรี่ยงนา พูดภาษาไทยก็ไม่ได้ ตาคำลืมได้ไงกัน" "เออ จริงซิ ข้าก็ลืมไป จดหมายนี่พี่อินแกเขียนทิ้งไว้ บอกว่าอุปกรณ์พวกนั้นน่ะ พี่อินแกต้องเป็นคนแบกไป แต่แกไม่ได้คิดจะใช้ เรื่องอะไรจะแบกให้เมื่อย จึงแฮปมาใส่ถุงดำ ทิ้งไว้ให้ข้าว้อย มันหายไปได้ไงฟะ หาหน่อยซิเจ้าคะหยิ่น เผื่อมันจะตกอยู่แถวนี้บ้าง" "ไม่มีหรอกตาคำ คะหยิ่นหาจนหมดแล้ว มีแต่ใครมาถ่ายเบาไว้แถว ๆ นี้กลิ่นหึ่งเชียว คน ๆ นั้นคงเป็นคนเอาถุงดำไปด้วยแน่ ๆ" "โธ่ ของ  ๆข้า ลอยอยู่ใกล้ ๆ แท้ ๆ กลับวืดไปซะอีก" บุญคำคร่ำครวญด้วยความเสียดาย เพราะอุตส่าห์หาเมียสาวคราวหลานเอาไว้   ขืนไม่มีอุปกรณ์ช่วยซิจะโดนข้อหาบ่มิไก๊ซะก็ไม่รู้ "ตาคำ นี่ขนอะไรน่ะคล้าย ๆ ขนช้าง แต่ทำไมมันยาวอย่างนี้ล่ะมีเยอะด้วยดูซิ" "ใช่ ขนช้างแน่ ๆ คงเพราะอาถรรพ์เมืองลับแลมันจึงยาวขนาดนี้ ระวังตัวเอ็งไว้ด้วยเจ้าคะหยิ่น อย่างนี้ไม่ได้การต้องรีบตามนายไปด่วนละวะ" สองพรานป่าจึงรีบเดินทางตามคณะที่เดินทางไปล่วงหน้าทันที... จากคุณ : พลับพลึง - [8 ธ.ค. 20:04:20]

ความคิดเห็นที่ 43 อ้าว นาย ไปหาเมืองแม่ม่ายแถว ๆดอยอินทนนท์เลยเหรอ แล้วบุญคำจะไปตามได้ไงล่ะ หนาวตายชัก.... จากคุณ : บุญคำ - [9 ธ.ค. 17:42:17]

ความคิดเห็นที่ 44 เมื่อรู้แน่ชัดว่าคณะของเชษฐากำลังมุ่งหน้าไปทางเมืองแม่ม่าย  บุญคำและคะหยิ่นตกลงใจพากันเดินลัดเลาะตัดทางเข้าด้านข้างของป่าละเมาะด้วยความจัดเจนในพื้นที่ป่า โดยไม่ได้แกะรอยตามคณะของคุณชายใหญ่ที่เดินทางไปก่อน เพราะมุ่งหวังจะไปดักทางเพื่อพบกับชาวคณะในป่าด้านหน้า ระหว่างที่ทั้งสองต่างมุ่งหน้าเดินไปด้วยความคร่ำเคร่งตั้งแต่เช้าจนเกือบถึงเวลาเที่ยงแล้วนั้น จู่ ๆ คะหยิ่นก็ฉุดแขนบุญคำไว้ “ลุงคำ ลุงได้ยินเสียงอะไรไหม” บุญคำหยุดชะงักเหลียวหน้าเหลียวหลังมองไปทั่ว แล้วก็พยักหน้ากับคะหยิ่น “เออว่ะ ข้าก็ได้ยินเหมือนกันข้าว่าคล้าย ๆ เสียงกู่เรียกของพรานใหญ่นะ แต่เสียงเบามาก เอ็งลองกู่ตอบแล้วฟังให้ดี ๆ ซิ ว่าเสียงนายดังมาจากทางไหน” คะหยิ่นยกมือป้องปากกู่ตอบตามสัญญาณที่เป็นที่รู้กัน หลังจากกู่ตอบแล้ว ทั้งสองก็ยืนนิ่งเงียบมองหน้ากันไปมา และแล้วก็ได้ยินเสียงกู่เรียกอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม   “ไอ้คะหยิ่น เอ็งทำได้ดีมาก ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่านายอยู่ตรงไหน เสียงมาจากด้านบนทางขวามือ เราไปดูกันเถอะ” บุญคำเอ่ยชมในขณะที่คะหยิ่นรีบทักท้วงไว้ด้วยนิสัยกลัวผีอันเป็นคุณสมบัติส่วนตัวที่ไม่สามารถลบเลือนไปได้แม้จะมีราศีของพระเอกมาทาบทับเท่าใดก็ตาม “ลุงคำ เราไม่ได้ถูกเสือสมิงหรือบรรดาสมิงทั้งหลายกู่หลอกเราอีกนา คะหยิ่นกลัวเราจะเสียเวลาน่ะลุง หยั่งพรานใหญ่จะมากู่เรียกเราทำไม มีแต่เรานั่นแหละที่ต้องกู่เรียกพรานใหญ่” บุญคำหัวร่อร่า ตบไหล่คะหยิ่นดังป๊าบใหญ่  ด้วยประสบการณ์เดินป่าอันยาวนานเกือบชั่วชีวิต ประกอบกับการได้รับการศึกษาอย่างเข้มข้นจากสถาบันฮ็อกวาร์ดซึ่งเป็นสถาบันไสยศาสตร์เลื่องชื่อของเมืองไทย  ในวิชาเอกข่มของแพ้ทางกัน วิชาโทยาเสน่ห์ วิชาตรีเสกหนังควายเข้าท้อง และวิชาจัตวาปลุกเสกควายธนูและกุมารทอง  ทำให้บุญคำมีความพร้อมในทุกด้านเมื่ออยู่ในป่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งปริญญาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งทางข่มของแพ้ทางกันและยาเสน่ห์นั้นทางสถาบันยังไม่เคยมีโอกาสได้มอบให้ใครอีกเลยนอกจากบุญคำคนเดียวเท่านั้น พรานใหญ่รพินทร์ก็เถอะ ยังต้องยอมนับถือบุญคำในเรื่องนี้ “ไอ้คะหยิ่นเอ๊ย ไม่ต้องห่วงไปร๊อก  เสียงที่เราได้ยินต้องเป็นพรานใหญ่แน่ ๆ  แต่ทำไมถึงกู่เรียกข้าก็ยังไม่รู้เหมือนกัน เรารีบไปดูให้รู้แน่กันเถอะ ข้าว่ามันชักจะยังไง ๆ อยู่นา” แล้วบุญคำก็นำทางคะหยิ่นเดินลัดเลาะไปตามด่านช้างอย่างชำนาญ พักใหญ่ก็มาถึงป่าสน แล้วทั้งสองก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นว่าป่าสนนั้นมีร่องรอยการถูกทำลายอย่างหนัก ต้นสนเล็ก ๆ หลายต้นหักโค่น รอบ ๆ บริเวณมีแต่กิ่งใบของสนที่ถูกทึ้งหล่นเกลื่อนกลาดหนาแน่นเต็มพื้นไปหมด ต้นสนใหญ่ ๆ หลายต้น กิ่งใบถูกทึ้งหายไปเหลือแต่ลำต้นว่างเปล่าและใบส่วนบนสุดของต้นเท่านั้น ระหว่างที่บุญคำและคะหยิ่นยืนมองดูอย่างงุนงงก็ได้ยินเสียงกู่เรียกชัดเจนดังมาจากยอดต้นสนใหญ่ต้นหนึ่งที่สูงชะลูดประมาณตึก 4 ชั้น ลำต้นเปลือยเปล่ากิ่งใบหายไปหมด เหลือเฉพาะกิ่งใบที่อยู่ส่วนบนของต้นเท่านั้น     บุญคำและคะหยิ่นเหลียวมอง แล้วทั้งสองก็มองเห็นรพินทร์ที่กำลังเกาะอยู่บนยอดของลำต้นสนไว้แน่น “นาย น๊าย ดีใจจังที่เจอ  แล้วนายขึ้นไปอยู่บนนั้นทำไม ไปสังเกตุการณ์เมืองแม่ม่ายเรอะนาย หรือกำลังมองหายอดดอยอินทนนท์อยู่” บุญคำและคะหยิ่นกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่เจอพรานใหญ่  ในขณะที่รพินทร์แยกเขี้ยวให้ “ไอ้บ้า มาสังเกตุการณ์อะไรเล่า ฉันหนีช้างขึ้นมาว้อย  รีบมาช่วยฉันเร็ว ๆ หน่อย ติดอยู่บนนี้ตั้งสามวันแล้วยังลงไปไม่ได้เลย” “เอ๊า นาย  นายเองก็เก่งกาจออกอย่างนี้ กะแค่ช้างทำไมถึงต้องหนีขึ้นไปขนาดนั้นด้วยเล้า” บุญคำเอ่ยถามอย่างคลางแคลงใจ ในขณะที่รพินทร์ส่ายหน้าอย่างหงุดหงิดพร้อมกับกล่าวตอบ “นี่มันไม่ใช่ช้างธรรมดา  มันเป็นช้างโบราณพันปี เรียกว่าแมมมอธ ตัวใหญ่โตมโหฬารมาก มีขนยาวมากด้วย ที่กำลังเป็นข่าวอยู่นั่นแหละ  พวกมันมากันเป็นฝูงใหญ่เกือบห้าสิบตัว  ฉันแทบจะเอาตัวไม่รอดต้องหนีขึ้นมาบนต้นสนนี่ ขนาดหนีขึ้นมาบนนี้แล้วพวกมันยังตามราวี มาทึ้งกิ่งสนออกหมด พอมันไปแล้วฉันเลยลงไปไม่ได้เลย  นี่ อย่าให้ต้องพูดมากน่ะ รีบ ๆ หาทางช่วยฉันเร็ว ๆ  บุญคำ ไปทำทอยมาตอกให้ฉันไต่ลงไปเดี๋ยวนี้เลย” บุญคำไม่พูดพร่ำทำเพลง ยืนนิ่งสงบจิตอยู่พักใหญ่แล้วก็ยกมือขึ้นพนมเหมือนกับจะขออโหสิ พร้อมกับมองดูพรานใหญ่ที่อยู่ยอดต้นสน หลังจากนั้นก็ยกปืนขึ้นเล็งตรงไปที่พรานใหญ่ พร้อมกับยิงเปรี้ยงออกไปทันที  คะหยิ่นตาเหลือกเหลียวมองบุญคำพร้อมกับตะโกนลั่น “ลุงคำ  ลุงคำ  ลุงจะฆ่าพรานใหญ่เรอะ” ร่างของพรานใหญ่รพินทร์ลอยละลิ่วลงมาที่พื้นอย่างสง่างามสมกับเป็นพระเอก  ตกลงมาบนกองใบสนที่ถูกช้างแมมม๊อธทึ้งทำลายกองทับถมกันอยู่หนาแน่นบนโคนต้น นอนสงบแน่นิ่งไปทันที จากคุณ : แสงโสม - [วันรัฐธรรมนูญ 15:06:28]

ความคิดเห็นที่ 45 หลังจากแน่นิ่งไปประมาณสามนาทีแล้วรพินทร์ก็ค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นอย่างกระโผลกกระเผลกพร้อมกับครางอู้ “โอย บุญคำ...บุญคำอยู่ไหน  มาให้พ่อเตะซักทีเถอะ  ทำไมต้องยิงฉันด้วยฟะ  ใจหายหมด มือไม้อ่อนเกาะต้นไม้ไม่ได้เลย  นี่ถ้าฉันไม่ปล่อยมือก็โดนแกยิงตายไปแล้วซิ   ทำไมจะไปทำลูกทอยแล้วตอกทอยขึ้นมารับฉันดี ๆ ไม่ได้หรือไง” “โฮ้ย นาย ขืนมัวแต่ไปหาไม้มาทำลูกทอย มาตอกทอยขึ้นไปรับนายก็เสียเวลาแย่  สู้ทำหยั่งงี้แหละดีกว่า เร็วดี  บุญคำเห็นแล้วว่ามีใบสนรองรับอยู่  บุญคำไม่ปล่อยให้นายตายหรอกน่า” รพินทร์ได้แต่ทำปากขมุบขมิบมองดูแล้วเหมือนกำลังท่องคาถาหรือสวดมนต์อยู่  แต่ความจริงกำลังนึกสวดด่าบุญคำอยู่ในใจอย่างหนัก ในขณะที่ตัวเองเดินเป๋ไปพักใหญ่ ราศรีพระเอกแทบแตกกระจายเหมือนกัน  บุญคำได้ทีเลยเอ่ยถามบ้าง “นายกำลังจะไปเมืองแม่ม่ายเหรอ  แล้วคนอื่น ๆ ที่ตามนายมาหายไปไหนหมดล่ะ” “เมืองแม่ม่ายอะไรฉันไม่รู้เรื่อง   ฉันไม่ได้จะไปเมืองแม่ม่าย ฉันจะออกตามพวกนายทั้งสองคนนั่นแหละ  แต่สงสัยฉันมาผิดทิศ เพราะได้ยินเสียงพวกนายมาทางนี้ พอมาถึงปรากฎว่าเจอเอาฝูงช้างแมมมอธเข้า ไม่รู้จะทำไงเลยหนีขึ้นต้นไม้อย่างที่เห็นนั่นแหละ ติดอยู่บนนี้ตั้งสามวันแล้ว ยังสงสัยเหมือนกันว่าทำไมพวกนาย ๆ เราเค้าไม่ออกตามหาฉันซักที” “ฮั่นแน่ นาย อย่ามาหลอกเลย บุญคำมองตานายก็รู้แล้ว นายกำลังคิดจะโละนายหญิงแล้วไปหานางเอกใหม่ที่เมืองแม่ม่ายใช่มั๊ยล่ะ  บุญคำเห็นร่องรอยพวกนายใหญ่เค้าออกตามนายไปทางเมืองแม่ม่าย ดีที่บุญคำตัดทางกะจะไปดักสกัดนะเลยเลี่ยงมาทางนี้แทนน่ะ ไม่งั้นคงไม่ได้เจอนายแน่เลย” “โธ่ว้อย ไอ้พวกนี้นี่ บอกแล้วว่าไม่ใช่ ๆ  สงสัยว่าต้องเป็นแผนของเจ้าแงซายตัวดีแน่ ๆ เลย  คงไส่ไคล้ฉันกับพวกเจ้านายเหมือนนิสัยเดิม ๆ ของมันแน่  ไปพวกเรารีบไปดักสกัดคณะของนายใหญ่กัน ฉันจะได้เล่นงานเจ้าแงซายให้เต็มที่หน่อย โทษฐานที่มาทำให้ฉันเสียชื่อเสียงกับพวกนาย ๆ ทั้งหลาย” รพินทร์ทำท่าจะออกเดินนำแต่ความเคล็ดขัดยอกจากการที่ตกต้นสนยังไม่หายดี เลยให้บุญคำนำทางเพื่อมุ่งหน้าไปดักพบกับคณะของเชษฐา  ด้วยความที่เป็นลูกป่าแต่กำเนิดทำให้ทั้งสามเดินทางกันได้อย่างรวดเร็วกว่าการเดินทางมากับคณะใหญ่  และแล้วทั้งสามก็มาถึงตำแหน่งต้นไทรใหญ่ที่จะต้องเป็นทางผ่านของคณะเดินทางของเชษฐา เมื่อมาถึงต้นไทรใหญ่ ทั้งสามยังไม่เห็นร่องรอยของชาวคณะ จึงตกลงใจหยุดพักเพื่อรออยู่ที่นี่ รพินทร์คาดว่าคณะของเชษฐาและไชยยันต์คงจะกำลังมาถึงภายในในเกินหนึ่งชั่วโมง จึงสั่งการให้บุญคำและคะหยิ่นหุงหาอาหารพร้อมกับจัดเตรียมสถานที่ไปตามมีตามเกิดเท่าที่พอจะมีเสบียงติดตัวมาเพื่อรอรับคณะเดินทาง  หลังจากเตรียมสถานที่และหุงหาอาหารเรียบร้อยแล้ว คะหยิ่นก็ไปนอนเอนกายอยู่บนขอนไม้ใหญ่ใต้ต้นไทร  ในขณะที่บุญคำนั่งหาวหวอด ๆ ตรวจนับวีซีดีอยู่ว่าครบตามจำนวนที่มีหรือไม่  รพินทร์กำลังเดินออกดูรอบ ๆ บริเวณ  ทันใดนั้น คะหยิ่นก็ร้องออกมาสุดเสียง “ลุงคำ ช่วยด้วย” บุญคำตกใจหันไปมองดูแล้วก็ใจหายวาบ  งูเหลือมตัวใหญ่ที่ทิ้งตัวลงมาจากต้นไทรกำลังเลื้อยตรงเข้าพันร่างของคะหยิ่นอย่างแช่มช้า คะหยิ่นพยายามลุกขึ้นสะบัดตัวไปมา แต่ช้าเกินไปแล้ว งูเหลือมได้จังหวะเลื้อยเข้าพันรอบตัวทันที  บุญคำร้องเรียกรพินทร์เสียงหลงในขณะที่ตัวเองรีบวิ่งตรงเข้าไปที่คะหยิ่น....... จากคุณ : แสงโสม - [วันรัฐธรรมนูญ 15:22:36]

ความคิดเห็นที่ 46 ...ฝ่ายกลุ่มที่ติดตาม ไชยยันต์และเชษฐา เร่งฝีเท้าเดินทางเร่งรุดสู่เมืองลับแลให้เร็วที่สุด ก่อนที่รพินทร์ จะเข้าไปซะก่อน เพราะตระหนักดีว่า ผลต่างของการเข้าไปเป็นลำดับแรกกับลำดับถัดมานั้น ต่างกันมากมายนัก  ทำเอาคุณหญิงดาลิ้งและพลับพลึงบ่นอุบทั้งคู่ว่าไม่รู้สองคนนั่นจะรีบไปตามควายที่ไหน  เจอมหิงษาอาคมมาฝูงนึงยังไม่พอจะให้เจอกับฝูงอื่น ๆ อีกเชียวหรือ  แต่ก็ต้องตามไปเรื่อย ๆ ขืนไม่ตามคงถูกทิ้งไว้กลางป่านั่นเอง ส่วนไพรวัลย์นั้นหลังจากที่ไม่มีใครยอมซักถามถึงเคล็ดลับการปราบฝูงมหิงษา ก็หงอย ๆ น้อยอกน้อยใจหายไปไหนก็ไม่ทราบได้ แต่ก็ไม่มีใครสนใจนัก เพราะรู้ดีว่าในเส้นทางข้างหน้า ไม่ที่ใดที่หนึ่งก็ต้องเข้ามากลั่นแกล้งใครซักคนเป็นแน่  แงซายนั้นคงเพลิดเพลินอยู่กับเมยานี จนลืมว่าเพื่อนฝูงกำลังอยู่ระหว่างการเดินทางซะก็ไม่รู้ ...พ้นจากทุ่งโล่ง ก็เริ่มเข้าสู่ดงไม้อีกครั้ง ต้นไม้เริ่มหนาตา และมีขนาดใหญ่ขึ้นตามเส้นทางที่เดินลึกเข้าไป ทันใดนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียงแปร๋น ๆ เสียงต้นไม้หัก ไม่ขาดระยะ ดังลั่นมาทางด้านหลัง และคชสารตัวใหญ่โตราวกับขุนเขาขนาดย่อม ตะบึงมาอย่างรวดเร็ว เชษฐารีบคว้าตัวน้องสาวซึ่งมัวแต่เงอะงะ ลากหลบเข้าหาจอมปลวกข้างทางได้ทัน ส่วนไชยยันต์นั้นคราวนี้เคลื่อนไหวได้เชื่องช้าเต็มแก่เพราะข้าวของพะรุงพะรังที่แบกมา ไหนจะเป้แสนหนัก ถุงดำสุดหวง แล้วยังจะเจ้า .600 ไนโตรฯ อีก (สงสัยเหมือนกันว่าหอบเจ้า .600 ไนโตรฯ มาทำไม ก็ภาคหลังน่ะเลิกแบกปืนหนัก ๆ แล้วนี่นา)  สุดท้ายจึงต้องทิ้งข้าวของที่แบกมาไปคนละทิศละทาง  คว้าได้กิ่งไม้ที่ทอดต่ำลงมาของต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้ารีบไต่ตัวเองขึ้นไปด้านบนด้วยความระดับความเร็วที่เจ้าจ๋อยังต้องเรียกพี่ พลับพลึงนั้นโชคดีหน่อย เพราะตำแหน่งที่ยืนด้านข้างมีโขดหินก้อนใหญ่ให้หลบภัยใกล้ ๆ  เชษฐาตั้งสติได้ก่อนคนอื่น ๆ กำลังจะวาดกระบอกปืนใส่ไปยังคชสารเบื้องหน้า ยังไม่ทันเหนี่ยวไกก็ต้องตาค้างกับสิ่งที่มองเห็น ดารินอุทานมาอย่างแผ่วเบาว่า "ช้างแมมมอธ" แม้จะแผ่วเบาเพียงใดแต่ทุกคนก็ได้ยินกันทั้งหมด เพราะแต่ละคนประสาทหูดีกันทั้งสิ้น  ช้างที่ทุกคนได้เห็นนั้นคือช้างปกตินี่เองแต่มีลักษณะพิเศษคือ มีขนดกยาวเต็มด้านหลังไปถึงต้นคอ  ทุกคนเห็นแล้ว ก็ตกตะลึงจนลืมที่จะสาดกระสุนใส่คชสารโขลงนั้นคงปล่อยให้วิ่งผ่านตลอด ไปทิศทางเบื้องหน้าที่กำลังจะเดินไปกัน ได้ยินแต่เพียงเสียงร้องของช้าง และเสียงต้นไม้หักลู่เป็นทาง  หลังจากเหตุการณ์ฉุกระหุกผ่านไป ไชยยันต์ไต่ลงจากต้นไม้มาได้ด้วยความยากลำบากเพราะต่างกับตอนที่ขึ้นไปอย่างลิบลับ ลงมาได้ก็ไม่รีบติดตามไปก่อนเป็นลำดับแรก แต่อนิจจาถุงดำและขยะในถุงถูกเหยียบติดดิน กองอยู่เบื้องหน้านั่นเองจึงได้แต่คร่ำครวญด้วยความเสียดาย  พลับพลึงจึงได้รู้ว่าขยะในถุงดำคือของที่ถูกโจรกรรมไปจากคะหยิ่นนั่นเอง เป็นอันว่าไม่ต้องตามหากันอีกแล้ว   กระทู้นี้ก็คงจะติดเรทน้อยลงบ้าง  จึงเตะโครมเข้าที่กองสิ่งของที่แบนแต๊ดแต๋ เศษอะไรบางอย่างปลิวไปทางด้านพลับพลึง ทำให้ต้องถอยหลังหลบแต่ไปเหยียบเท้าเชษฐา เข้าเต็มแรงจนเสียหลักเกือบล้ม แต่ดารินช่วยพยุงไว้ได้ทัน เชษฐาร้องจ๊ากกก ไปลั่นป่าเพราะที่พลับพลึงไปเหยียบเข้านั้นเป็นตาปลาที่ยังไม่ได้ตัดพอดี จึงเจ็บจนน้ำตาซึม แต่เจ็บได้ไม่นานก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ว่า "เฮ้ย นั่นคือขุมทรัพย์มหาศาลเพิ่งจะผ่านไปนี่หว่า จะปล่อยให้หลุดมือไปได้งัยล่ะ" "นั่นช้างนะพี่ใหญ่ มันจะกลายเป็นขุมทรัพย์ได้ไงล่ะคะ พี่ใหญ่" ดารินซึ่งยืนเป็นหลักให้พลับพลึงเกาะอยู่ ยังตามหัวเซ็งลี้พี่ชายไม่ทันจึงถามขึ้น  ไชยยันต์ได้ยินขุมทรัพย์ก็หูผึ่งกางหูรับฟังด้วยอีกคน "โธ่ ยายน้อย เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ออก แค่ได้มาซักตัวนำไปออกข่าว แค่นี้ก็รอรับทรัพย์กันไม่หวาดไม่ไหว จะแมมมอธหรือช้างมีขนก็เหอะ จำคราวก่อนได้ป่ะเรื่องช้างน้ำน่ะ คราวนี้ก็คงไม่ต่างกันหรอก ตามไปกันเหอะ" ...ไชยยันต์ตอนแรกก็กะจะนั่งคร่ำครวญอีกซักพัก จะได้พักเหนื่อยไปด้วย แต่นึกขึ้นมาได้ว่าของทั้งหมดที่พังไปนั้นก็เพราะเจ้าขุนเขาขนาดย่อมนั่นเอง จึงวิ่งตามเชษฐาไป หมายจะแก้แค้นบังอาจมาทำลายของสุดรักสุดหวงให้ได้  ดารินคว้ามือพลับพลึงเดินทางไปด้วยกัน ในใจพลับพลึงนึกห่วงรพินทร์ คะหยิ่นและบุญคำ ซึ่งกำลังเดินทางอยู่ละแวกใกล้ ๆ กันว่าจะต้องผจญกับโขลงช้างที่ไม่ได้ใช้ครีมขจัดขนโขลงนี้ซะก็ไม่รู้  ... ===== นึกว่าจะไม่มีใครเข้ามาซะอีก แต่งไว้อีกแบบต้องรีบแก้เล็กน้อย ดีจังค่ะที่น้าแสงกะตาคำเข้ามา  ...กระทู้จะได้ไม่เหงานัก...:-) จากคุณ : พลับพลึง - [วันรัฐธรรมนูญ 16:52:31]

ความคิดเห็นที่ 47 ฮ้า...แก้ทิศผิดซะแหล่ว เอาเป็นว่าเหตุการณ์ทางฝั่งพลับพลึงเกิดขึ้นก่อนนะคะ จะต่อกันได้พอดี แต่คณะที่ติดตาม ตามร่องรอยช้างไปสามวันก็ยังหาไม่เจอ... จากคุณ : พลับพลึง - [วันรัฐธรรมนูญ 19:03:29]

ความคิดเห็นที่ 48 อ้าว...ผมเพิ่งกลับมาจากดอยอินท์เอง  ไม่เป็นไรตามสบาย ตาคำแกเหอะ เดี๋ยวขอเวลาพักก่อนจะมาเล่นต่อ เล่าเรื่องไปดอยอินทนนท์ดีกว่าครับ ไปแล้วก็เศร้าใจเพราะ มีนักท่องเที่ยวเยอะมาก แต่มิได้ขึ้นไปเพื่อสัมผัสธรรมชาติ หรอก   มีไม่น้อยที่ขึ้นไปหาที่กินเหล้าใหม่ ๆ บรรยากาศดี ๆ ยิ่ง อากาศหนาวๆยิ่งเมาข้าดี เฮ้อ ! กลุ้มครับท่าน อย่างไรก็ตามคณะเดินป่าของผมก็ยังได้สัมผัสกับธรรมชาติ สมใจอยาก  เราเดินป่าในเส้นทางปางสมเด็จซึ่งยังไม่ ถูกทำลาย  เส้นนี้เป็นเส้นที่อยู่ในแนวเส้นทางที่เป็นลาน เฮลิคอปเตอร์ซึ่งสมเด็จฯย่าเคยมาประพาสดอยอินทนนท์ เมื่อ พ.ศ.2517 (ถ้าจำไม่ผิดนะครับ) ตอนนี้ป่าเพิ่งเริ่มฟื้น จากการถูกไฟป่าเมื่อสองปีก่อน  แต่ส่วนที่ลึกเข้าไปยังคง ความอุดมสมบูรณ์ได้เป็นอย่างดี  มีพืชพรรณในเขตป่า ดิบเขามากมายหลายชนิด  ที่สำคัญมีนกสวย ๆ หายาก ให้ดูกันไปตลอดทาง  เส้นทางนี้ไปบรรจบกับหมู่บ้าน กะเหรี่ยงบ้านผาหมอน รวมระยะทางก็ประมาณ 7-8 กม.ครับ ส่วนใหญ่จะเป็นทางแลนดิ้งลงสู่หุบเขา เล่นเอาหอบเหมือน กันครับ  บางคนก็กลิ้งลงก็มี  ผมก็เกือบจะกลิ้งลงเหวไป หลายครั้งเหมือนกัน...ได้ความรู้จากคนนำทางที่เป็น คนในหมู่บ้าผาหมอนว่าป่าที่นี่อุดมสมบูรณ์ถึงขนาดว่า ยังมีเก้งและเสืออยู่ (ตอนแล้วนึกว่าแค่เสือไฟครับ เราเจอ ร่องรอยมันระหว่างทาง แต่จริง ๆ แล้วมีเสือโคร่งด้วย แต่ยังไม่ยืนยันแน่ชัด  พี่ที่เป็นคนนำทางบอกว่าถ้าหาก ควายของชาวบ้านไม่ขึ้นมาบนเขา ก็แสดงว่ามีเสือเพ่น พ่านอยู่ พอดีตอนเราไปมีรอยเท้าควายอยู่ก็โชคดีไป) เมื่อเช้านี้ที่เป็นวันกลับพวกเราขึ้นไปบนยอดดอยครับ อากาศหนาวดีมาก  หึหึ บนยอดดอยวัดได้ 5 องศาครับ ตอนนี้ ที่ทำการอช. วัดได้ 13 องศา  ท้องฟ้าปิดครับ เลยไม่ได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นกลางทะเลหมอกเลย แต่ก็ยังมีโอกาสได้ไปเดินเส้นอ่างกาที่ทางอุทยานทำทาง เดินไว้  เส้นสั้นไปหน่อยไม่ถึงกิโลฯ แต่สภาพส่วนใหญ่ก็ จัดว่าดีใช้ได้  คงได้ขึ้นไปอีกราวปลายธ.ค. ตอนนั้นจะไป เดินเส้นกิ่วลมครับ เขาว่าสวยเหมือนกัน ถ้าไปแล้วจะ เก็บความรู้สึกดี ๆ มาฝากกันครับ  แต่ต้นม.ค.นี้จะไปลุย ยอดดอยหลวงเชียงดาวแน่ ๆ ใครเคยไปคงรู้นะครับว่า เส้นโหดแค่ไหน แล้วก็สวยแค่ไหน..... จากคุณ : รพินทร์ - [11 ธ.ค. 16:50:48]

ความคิดเห็นที่ 49 เล่นอะไรกันนะ ขอเล่นด้วยคน ดาลิ้ง เอ้ย ดาริน มาแล้วค่ะ @^___^@ จากคุณ : dararye - [11 ธ.ค. 23:47:12]

ความคิดเห็นที่ 50 อย่าเงียบนานค่าๆๆๆ ตัวละครทั้งหลาย คราวนี้มาลัยแม่ยกมีแบงค์เทาๆมายี่สิบใบนะจ๊ะ รีบๆมาต่อเรื่องกันเร้วววววว จากคุณ : สวีตตี้ - [12 ธ.ค. 00:05:29]

ความคิดเห็นที่ 51 อ้าว นายหญิงมาแล้ววุ้ย....นายหญิงเล่นไปก่อนแล้วกัน บุญคำขอไปตามหาน้องมุขก่อน คนผมยาวขายาวขาว ๆหน้าหวานตาโต แบบพิมพ์นิยมน่ะ ชอบหายไปไหนก็ไม่รู้เรี่อยเลย...เดี๋ยวมาจ้าาาาา(เดี๋ยวนี้มีอายุหนึ่งอาทิตย์..) จากคุณ : บุญคำ - [12 ธ.ค. 00:27:02]

ความคิดเห็นที่ 52 เย้...คุณหญิงดารินมาแล้ว ดีใจจังเลยค่ะ คุณหญิงขา เข้ากระทู้มาแล้วห้ามออกนะคะ (อุ๊บอิ๊บดื้อ ๆ เลย)  กระทู้เรายิ่งขาดแคลนคนเล่นด้วยอยู่   คุณหญิงเข้ามาเล่นได้เลยนะคะ ตามสะดวก ยังไงก็ได้ค่ะ น้องรพินทร์เดินป่าสนุกหรือเปล่าคะ แล้วไปค้างในป่าด้วยหรือเปล่า บรรยากาศเหมือนในเรื่องเพชรพระอุมามั๊ยคะ แล้วต้องไปหลามข้าวเหมือนที่ตาบุญคำเล่าหรือเปล่าค่ะ แล้วมีย่างไก่ย่างปลาบนรางไม้เหมือนในหนังหรือเปล่า   อยากไปเดินป่าแบบนี้มั่งจังเลยค่ะ แต่ยังไม่มีโอกาสเลย คิดว่าคงจะน่าสนุกมากเลยนะคะ จากคุณ : แสงโสม - [12 ธ.ค. 08:37:41]

ความคิดเห็นที่ 53 ไหนครับ  ได้ยินข่าวแว่วๆว่าคุณหญิงดารินมาแล้ว ผมเลยต้องทิ้งงานมาดูซะหน่อยว่ามาจริงรึเปล่า กระทู้นี้จะได้มีนางเอกจริงๆสักที ตำแหน่งนี้ก็เห็นอยู่ว่าเปลี่ยนกันไปมาหลายรอบแล้ว สาเหตุคงเป็นเพราะประชาชนรับไม่ได้นั่นเอง...หึๆ จากคุณ : ไชยยันต์ - [12 ธ.ค. 15:44:58]

ความคิดเห็นที่ 54 นายหญิงมาช่วยกระหนาบนายของไอ้บุญคำหน่อยเถอะ เนี่ยแจ้นมาหาแม่ม่ายที่เมืองลับแล พอจับได้ชิชิทำหน้าตายว่าไปเที่ยวชมธรรมชาติแถวดอยอินทนนท์ง่ะ พลิ้งจริง ๆนายรพินทร์เนี่ย นาย ๆก็อย่าช้าเลยมาต่อเรื่องเถอะ เดี๋ยวไม่ทันนายไอ้บุญคำไม่รู้ด้วยเน่อ.... จากคุณ : บุญคำ - [12 ธ.ค. 17:29:09]

ความคิดเห็นที่ 55 อิอิ นายหญิงไปอ้อนฟ้าที่หาดวอนนภามาอ่ะ นี่จะไปตามนายรพินทร์ได้ที่ไหนนะ? วันก่อนมาแอบดูเราอาบน้ำ ยังไม่ได้คิดบัญชี... จากคุณ : dararye - [13 ธ.ค. 00:29:11]

ความคิดเห็นที่ 56 ปากร้องตะโกนเรียกให้ตาคำมาช่วยแต่ด้วยความที่นึกขึ้นมาได้ว่าขณะนี้ตนเองเป็นพระเอกคู่กะตาคำในตอน "ตามหาเมืองแม่ม่ายสวรรค์บนดิน" นี้เองทำให้กระเหรี่ยงสุดหล่อราวกะแบรด พิท แห่งบ้านหล่มช้างเกิดการฮึดสู้ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุมีผล ต่อมอะดีนารีน ทำงานอย่างเต็ม 330 แรงม้า คะหยิ่น ดิ้นจนมือข้างขวาหลุดออกจากการรัดอันไม่น่าพิศวาสของงูยักษ์นั่น และแกว่งมือไปจนเจอเข้ากับมีดเดินป่าคู่กาย พระเอกในท้องเรื่องของเราในตอนนี้ใจชื้นขึ้นมามาก รีบชักเอามีดออกมาโดยเร็ว แต่เหตุการณ์เศร้าสลดพลันเกิดขึ้นอีกเนื่องจากมีดที่ดึงออกมานั้นหาได้เป็นมีดไม่ หากแต่เป็นไม้คัทตอนบัต ที่เตรียมเอามาไว้เช็ดสะดือให้นายน้อยไพรวัลย์ นายบ้านหล่มช้างกลับไม่สะทกสะท้าน กลับมีความคิดสร้างสรรค์ขึ้นมาได้อย่างประหลาด คะหยิ่นจับเอาไม้คัทตอนบัตขึ้นมาชูไว้แล้วทิ่มไม่แคะหูนั้นเข้าไปที่รูหูของงูใหญ่ทันที "นี่แน่ะๆ.....ปั่นหูมันเสียเลย....นี่ๆๆๆๆ" คัทตอนบัตในมือของกระเหรี่ยงรูปหล่อดังเทพบุตรกรีก.....เอ...นี่มันแงซายนี่หน่า....หล่อราวกะแบรดพิทปั่นเป็นวงกลมในรูหูของงูตัวนั้นอย่างเมามันสร้างความรู้สึกเสียวซ่าน....เอ...ไม่ใช่สิ.....สร้างความจั๊กกระเดียมให้กะงูเป็นอันมาก จึงเป็นผลให้งูเริ่มอ้าปากหัวเราะดัง ฟี่ๆๆๆๆ เป็นระยะๆ จนกระทั่งคลายตัวออกทำให้พระเอกของเรื่องลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีองอาจแต่ในมือยังคงปั่นหูงูต่อไปไม่หยุด "เอ๊ย...เจ้าคะหยิ่น...นั่นเองทำได้ไงน่ะ" เสียงตาพรานเฒ่าคู่หูพระเอกอีกคนของตอนนี้เดินมาหยุดพลางหัวเราะลั่นแบบไม่อายฟ้าดินเนื่องจากเป็นพระเอกไม่มีสิ่งใดต้องเกรงอาย "ชั้นใช้ไม้เช็ดสะดือนายน้อยไพรวัลย์ให้เป็นประโยชน์ไงตา...เป็นไงดูดิงูมันดิ้นซะงอหายแล้ว...555555" ระหว่างที่คะหยิ่นกะบุญคำพระเอกคู่ดูโอ้กำลังยืนคุยยกันอย่างออกรสนั้นเองเสียงโครมครามสนั่นลั่นป่าก้อดังขึ้นพร้อมกับร่างของพรานใหญ่ที่ไม่ยอมมาร่วมวงหัวเราะกับพระเอกทั้งสองกลับลอยละลิ่วขึ้นไปอยู่บนหลังของแมมมอธตัวใหญ่ม๊ากมากตัวหนึ่ง และกำลังวิ่งตรงมาหาพระเอกทั้งสองอย่างรวดเร็ว "เอ...ตาคำ...พรานใหญ่แกจะทำตัวเป็นทาร์ซานทำไมน่ะตา" คะหยิ่นถามทั้งที่มือยังปั่นหูงูจนขดตัวเกรียวไปด้วยความเสียวจริงๆ "เผ่นก่อนเถอะเว๊ย...อ้ายบ้าคะหยิ่น...ช้างนั่นมันจะมาเหยีบเองกะข้าแล้ว" ว่าพลางริชาร์ด เกียร์ ก็คว้าคอ แบรด พิท ออกวิ่งหลบออกไปอีกทาง ปล่อยให้พรานใหญ่ที่สลบไสลบนคอช้างผ่านหน้าไปแล้ว พระเอกทั้งสองจึงออกตามรอยช้างตัวนั้นไปอย่างเร่งรีบ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [13 ธ.ค. 18:03:34]

ความคิดเห็นที่ 57 คะหยิ่นเอ๋ย เอ็งคิดได้ไงมุขแคะหูงูแบบเนี้ย  ข้านักเรียนเกียรตินิยมฮ็อกวาร์ตยังคิดไม่ได้เลยนะเนี่ย....ว่าแต่ว่าหูงูมันอยู่ตรงไหนเหรอ... จากคุณ : บุญคำ - [13 ธ.ค. 23:41:49]

ความคิดเห็นที่ 58 ปั่นหูงู  โอว  เอาไปเลยค่ะ   แบงค์เทาสามสิบใบติดปลายนวม  เอ้ย  ติดมาลัยสิ เนอะ จากคุณ : แม่ยกสวีตตี้ - [14 ธ.ค. 00:22:21]

ความคิดเห็นที่ 59 ฉันกะลังจะถามเหมือนตาคำพอดีเลย ไอ้มุขคัตตันบัด ปั่นหูงูเนี่ย...........ดีนะที่แกหารูหูมันไม่เจอ ไม่งั้นคงโดนรัดแล้วก็เขมือบลงท้องไปแล้ว ไปนอนในป่าที่ดอยอินท์ฯก็ไม่ถึงกับนั่งหลามข้าวหรอก ครับ พกหม้อสนามไป จากคุณ : รพินทร์ - [14 ธ.ค. 16:45:54]

ความคิดเห็นที่ 60 Final count down  สำหรับซานตาคลอส จะมาแจกมุข เอ๊ย ไม่ใช่ ๆ   แหะๆ  ไพรวัลย์ อนันตรัย พยายามจะเคลียร์งานสุดชีวิต เพื่อรีเทิร์นแมชต์กลับมาชิงตำแหน่งใบหน้าละม้าย เพียช  บรอสแนน อีกครั้ง  ให้ลือลั่นไปทั่วอาณาจักร เพชรพระอุมา  .. …  ไพรวัลย์ ขอสัญญา ว่าจะนำชัยชนะมาสู่ตัวเองให้จงได้ โดยไม่ลดละ  และขอฝากบอกคุณอากลาง อนุชา ว่าการที่ คุณอาแอบใช้เครื่องสำอางค์ เพียซ  พอกหน้าเป็นประจำตอนเช้า และก่อนเข้านอนทุกวันไม่เว้นวันพระวันโกนนั่นน่ะ  ไม่อาจจะ ช่วยให้คุณอามีหน้าตาเหมือนเพียซ บรอสแนนไปได้เลยแม้แต่ เพียงกระผีกริ้น …หากจะเปลี่ยนเป็น เพียซ โคแนน  ผมว่าอากลางคงจะมีหวัง มากกว่ากันหลายขุมนัก  ..แฮ่ จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [14 ธ.ค. 17:59:56]

ความคิดเห็นที่ 61 5555 จ๊าบบไม๊คร๊าบบบทุกท่าน มุขปั่นหูงูของคะหยิ่น ตาคำเอ๊ยยย....ว่ากันตามสรีระของสาวน้อย...เอ๊ยย...งูแล้วนั้นบริเวณหลังตาของงูเยื้องไปทางด้านหลังจะมีรูเล็กๆอยู่ทั้งสองข้าง ซึ่งนั่นก้อคือรูหูงูนั่นเอง พรานใหญ่ครับ ฟื้นแล้วหรือครับ นั่งบนหลังช้างแมมมอธแล้วเป็นไงบ้างล่ะ ต้องการเบียร์สิงห์ไม๊ครับผมจะเขวี้ยงขึ้นไปให้ แต่ว่าเอาเบียร์ช้างดีกว่าไม๊ครับ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [14 ธ.ค. 19:09:42]

ความคิดเห็นที่ 62 กราบงามๆที่แทบอกแม่ยกคนงามเลยครับ แหมให้ค่าปั่นรูหูงูตั้งหลายพันแบบนี้ รักแม่ยกแสนสวยสวีตตี้คนนี้คนเดียวเลย จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [14 ธ.ค. 19:13:07]

ความคิดเห็นที่ 63 ว่าแต่นายทหารหายไปไหน ลูกชายมาแล้วนา หุหุหุ จากคุณ : แม่ยกสวีตตี้ - [14 ธ.ค. 20:59:36]

ความคิดเห็นที่ 64 นายน้อยไพรวัลย์ คงจะมาช้าไปหรือเบลอ หรือเป็นทั้งสองอย่าง เพราะว่าบล้อคหน้าแบบเพียช บรอสแนนนั้นมิได้เป็นพระเอกอีกต่อไปแล้ว  ต่อให้โปะแป้งเค้กกันแดดของรุ่นใหม่ล่าสุดของเพียซมาก็เถอะ ตอนนี้บล๊อคหน้าแบบริชาร์ด เกียร์ของโผมกำลังเป็นพิมพ์นิยมต่างหาก... ส่วนบล๊อคหน้าแบรด พิทของเจ้าคะหยิ่นนั้น สังเกตุให้ดีจะไม่มีหูซ้าย เพราะหูได้ถูกตัดเพื่อเอาเซลล์จากเนื้อเยื่อหูไปโคลนนิ่งรพินทร์คนที่สุดหล่อเท่ระเบิดกว่าคนปัจจุบันนี้เมื่อนานมาแล้ว จากคุณ : บุญคำ - [15 ธ.ค. 16:15:52]

ความคิดเห็นที่ 65 ขอเบียร์สิงห์ดีกว่า มันชุ่มคอชื่นใจดีว่ะ จากคุณ : รพินทร์ - [15 ธ.ค. 16:17:35]

ความคิดเห็นที่ 66 เอ้า.....รับนะ.....และแล้วเบียร์สิงห์สองกระป๋องก้อได้พุ่งออกจากมือของพระเอกคู่ของเรา แบรด พิท ของเราขว้างได้อย่างแม่นยำพรานใหญ่รับได้และในเวลาเดียวกัน ริชาร์ด เกียร์ ผู้ไม่ค่อยได้ขว้างของบ่อยๆเหมือนดัง คะหยิ่น ผู้ซึ่งเป็นนักเบสบอลเก่า ทำให้กระป๋องเจ้ากรรมพุ่งเข้าไปที่กลางหัวกระบาลของอดีตพระเอกอย่างเต็มรัก "โป๊กกกกก" "โอ๊ยยย.....ยยย" เพราะมัวแต่มัวพะวงกับการเปิดกระป๋องที่สุดหล่อคะหยิ่นขว้างไปให้ทำให้พรานใหญ่เสียท่าโดนกระป๋องร่วงหล่นลงมาจาหลังช้างแมมมอธตัวนั้น สุดหล่อทั้งสองจึงรีบวิ่งเข้าไปดู(ดูจริงๆมิได้แตะต้องร่างกายแต่อย่างใด)อาการของอดีตพระเอกอย่างเป็นห่วง "ตาคำๆ....ลองมองดูรอบๆตัวเราจิ...คะหยิ่นว่าเราท่าจะหลงทางซะแล้ว" อดีตนายบ้านหล่มช้างบุ้ยปากไปรอบๆบริเวณ เฮ่ย....อย่ากังวลไปหน่อยเลยน่า เองมากะใครให้มันรู้ซะบ้าง" ตาพรานแก่แต่หล่อเหลากล่าวพลางยืดอก ระหว่างที่ทั้งสองยังคงดูรพินทร์นอนสลบเหมือดราวกะคอหักตายไปแล้วนั้นพลันหูทั้งสี่ข้างของสองหนุ่มแก่หล่อเหลาสองคนพลันได้ยินเสียงบางอย่าวแว่วมาแต่ไกล (ที่มีหูครบเนื่องจากยอดชายนายคะหยิ่น พิท นั้นไปทำสัญกรรมมาโดยการปลูกถ่ายเซลจากเนื้อเยื่ออ่อนๆของสตรีสาวสวยนางหนึ่งที่ยอมมอบให้โดยไม่คิดมูลค่าใดๆ) "ลั๊ล...ลัล...ลา....ลัล...ล้า...ลัล...ลั๊ล...ลา" "ตาคำ....สงสัยพวกเราจะแว่วเสียงนางกันซะแล้วนะเนี่ยะ" คะหยิ่น พิท กระซิบพรานเฒ่าบุญคำ พร้อมกันนั้นก้อเอื้อมมือไปเขย่าร่างไร้ความรู้สึกของอดีตพระเอกในภาคหนึ่งอยู่ไหวๆ "เออหว่ะ....ข้าก้อว่างั้นแหล่ะ.....เอ....รึว่าเราจะเข้าสู่แดนดินแม่ม่ายเมืองกันแล้วหว่า" บุญคำสันนิษฐานออกมาดังๆข้างๆหูของกระเหรี่ยงรูปหล่อ จนทำให้คะหยิ่น พิท ถึงกับร้องออกมาดังๆ "นี่ตาคำ....เบาๆก้อได้หูข้างนี้ยิ่งไปทำมาใหม่ๆอยู่" "ข้าว่าเราตั้งแคมป์พักกันตรงนี้ก่อนดีไหมหว่า เจ้าคะหยิ่น" "เอาเป็นตั้งแคมป์เลยเหรอตาคำ...มากันแค่นี้ตั้งแคมป์" "เอาน่า...พรานใหญ่จะได้นอนหลับต่อให้สบายอารมย์" "ได้เลยตา...ตาไปแบกไม้มาจิ...คะหยิ่นจะเฝ้าพรานใหญ่เอง" "เฮ่ยยย....ได้ไง...ข้าแก่แล้วต้องอยู่เฝ้าเว๊ยย" "โป๊กกก.....พลักกกก" ระหว่างที่พระเอกทั้งสองกำลังถกเขมร...เอ๊ยย..ถกเถียงกันอยู่นั้น พรานใหญ่รพินทร์ ไพรวัลย์ ก้อได้สติขึ้นมาทันฟังสองคู่หูพอดี และส่งมะเหงกให้บุญคำ 1 โป๊ก และส่งรอยถีบ 1 ป๊าบ ให้คะหยิ่น พิท "อูยย...แกสองคนจะไปเตรียมอะไรกันก้อไป...ชั้นจะนั่งรอที่นี่เอง" เป็นคำสั่งสุดท้ายไม่ต้องใช้ตัวช่วยใดๆ สองพระเอกของเรื่องจึงจำใจต้องออกเดินไปหาเสบียง และฟืนมาสุมให้หายหนาวใจยามค่ำคืน ระหว่างที่พระเอกทั้งสองของเราออกไปทำธุระให้อดีตพระเอกอยู่นั้น พรานใหญ่แห่งหนองน้ำแห้งได้ออกสำรวจบริเวณโดยรอบ เดินไปเดินมา แล้วก้อมาหยุดอยู่หน้าจอมปลวกขนาดใหญ่จอมหนึ่ง พลางยกเท้าขึ้นมากะว่าจะผูกเชือกรองเท้าเสียหน่อย แต่ขณะที่เท้าแตะโดนผิวจอมปลวกนั้นเอง "วูบบบบบ" ร่างของรพินทร์ ไพรวัลย์ก้อหายพรวดเข้าไปในจอมปลวกทันที จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [15 ธ.ค. 18:18:03]

ความคิดเห็นที่ 67 ภายในความมืดมิดแห่งรัตติกาล(ยอดรัก)ร่างๆหนึ่งกำลังขยับอยู่ภายใต้ผ้าห่มอันหนานุ่ม ความรู้สึกในเวลานี้มันช่างเย้ายวนให้เคลิบเคล้มยิ่งนัก รพินทร์ ไพรวัลย์ ขยับกายอีกครั้งหนึ่งแล้วก้อด้วยสัญชาตญาณพิเศษที่มีมานานแล้วทำให้เขารู้สึกผิดแปลกไปจากการนอนกอดคุณหญิงสุดที่รักเป็นนักเป็นหนา ร่างอีกร่างที่นอนอยู่เคียงข้างช่างผอมบางน่าทะนุถนอมยิ่งนัก แต่กลิ่นของเธอผู้นี้ รพินทร์ไม่ค่อยคุ้นสักเท่าใดนัก อาการของอดีตพระเอกตอนนี้ราวกับคนหมดแรง เขาพยายามชันกายลุกขึ้นแต่มิอาจทำได้ "นี่เรี่ยวแรงของเรา หายไปไหนหมอนี่" อดีตพระเอกคิด แต่ยังไม่ทันคิดต่อไป ร่างของสาวงามที่นอนเคียงข้างอยู่นั้นก้อหันมาประจันหน้ากับเขาอย่างเต็มๆ "เธอคือใครน่ะ" รพินทร์ถามเสียงอ่อนโรย "ฉันก้อเป็นผู้หญิงไง คะที่รัก" "เอ่อ...มิได้ครับ...ชื่อของคุณน่ะ" "โร๊ก" หญิงสาวตอบ "คุณเป็นคนต่างชาติหรือครับ...แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน" รพินทร์ถามต่อไป หญิงสาวมิได้ตอบแต่อย่างใดแต่กลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้รพินทร์ ไพรวัลย์ และบรรจงจูบปากของรพินทร์อย่างดูดดื่ม "อ้ากก...กก"เสียงร้องของรพินทร์ดังขึ้นสุดเสียงหากแต่ผู้ที่ได้ยินคงบอกกันว่ามันเป็นเสียงกระซิบมาจากหัวใจเท่านั้นใบหน้าของพรานใหญ่แห้งลงนิดหน่อยเส้นเลือดกลับปูดโปนขึ้นมาราวกับว่าแรงดันในกายหนุ่มของเขากำลังโดนดูดออกไปอย่างต่อเนื่อง และแล้วร่างของพรานใหญ่ก้อสลบไสลลงอีกครา พร้อมๆกับรอยยิ้มอันเย้ายวนของสาวน้อยแสนสวยนามว่า โร๊ก จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [15 ธ.ค. 18:35:29]

ความคิดเห็นที่ 68 เจ้าคะหยิ่น พิท หนึ่งในพระเอกคู่ ตอนนี้เอ็งเดินเรื่องเร็วจริง ๆข้าชักตามไม่ทันแล้วล่ะ ตกลงอดีตพระเอกที่พึ่งถูกปลดไปหมด ๆแกมีXXX กับน้องโร้กอะไรนี่หรือเปล่าวะ ถ้ามีทำไมต้องข้าม  เจตนาที่เรามาเป็นพระเอกคู่กันในภาคนี้ก็เพราะต้องการเล่าเรื่อง XXX ของพรานใหญ่ให้ถนัดมากขึ้นไม่ใช่เรอะ...อิอิอิ. จากคุณ : บุญคำ เกียร์ - [15 ธ.ค. 22:09:47]

ความคิดเห็นที่ 69 …..ปังงงงงง….. เสียงปืนลูกซองดังขึ้น กลบเสียงครวญครางของรพินทร์   บุญคำ เกียร์ และคะหยิ่น พิท รีบวิ่งเข้าหาร่างของรพินทร์ที่ครวญครางอยู่ที่ยอดของจอมปลวก “พรานใหญ่โดนผีสิงหรือเปล่าตาคำ ขนาดเสียงปืนยังไม่ทำให้พรานใหญ่รู้สึกตัวได้เลย” บุญคำร้องเสียงหลง  “คะหยิ่น เอาคัดตั้นบัดออกมา” ทันใดนั้นเสียงนุ่ม ๆ จากยอดของจอมปลวกก็ดังขึ้น “ไอ้เวร กะลังได้ที่อยู่ทีเดียว เสียงลูกซองยังพอว่า นี่จะใช้คัดตั้นบัดเชียวรึ” พรานใหญ่หรี่ตามาจากยอดจอมปลวก “นาย เกิดอะไรขึ้น ทำไมนายไปยงโย่ยงหยกอยู่บนยอดจอมปลวกง่ะ มีอะไรดีบอกกันมั่งดิ” “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน บนจอมปลวกคล้ายกับมีนางไม้สิงสู่อยู่ รายละเอียดเอ็งอ่านข้างบนเอาแล้วกัน บ๊ะ! เกือบได้ที่แล้วเชียวเอ็งไม่น่ามาปลุกข้าเลย” “นาย ๆ คะหยิ่นขอลองมั่ง”  คะหยิ่น พิท กล่าวอย่างร้อนรน แล้วรีบวิ่งพุ่งตรงเข้าไปที่จอมปลวก “เดี๋ยวๆ คะหยิ่น”  รพินทร์ร้องด้วยเสียงอันดัง แต่ว่าช้าไปเสียแล้ว ร่างของคะหยิ่น พิท กลิ้งคลุกฝุ่นแถมยังมีดินจอมปลวกอุดอยู่เต็มปาก บุญคำหัวเราะก๊าก เอ่ยด้วยเสียงอันดัง “มันเป็นได้เฉพาะพระเอกเท่านั้นละเว๊ย  เดี๋ยวข้าลองเอง” จากคุณ : โร๊ก - [16 ธ.ค. 00:37:02]

ความคิดเห็นที่ 70 เฒ่าลามกล้วงมือลงไปย่าม ดึงเอาสายสิญจน์ขึ้นมาหนึ่งม้วน แล้วก็ปลัดขิกขึ้นมาหนึ่งอัน เอาสายสิญจน์พันปลัดขิก แล้วแกก็นั่งพนมมือท่องบ่นอะไรพึมพำอยู่สองสามนาที   บุญคำลุกขึ้นเอาสิ่งของที่แม้จะถูกเรียกว่าปลัดแต่ก็ไม่เคยไปเกี่ยวข้องกับการปกครองส่วนท้องถิ่นแม้แต่น้อยปักลงไปบนยอดจอมปลวกโดยความช่วยเหลือของคะหยิ่น พิทพี่ชายของแบรด พิทที่หล่อกว่าพระเอกฮอลลีวู้ดสองเท่าครึ่ง  แล้วแกก็โรยสายสิญจน์พันรอบจอมปลวก พลางทางท่องคาถากำกับ   พอหมดม้วนด้ายเท่านั้น ก็มีเสียงกริ๊ดดังขึ้นอย่างหวนโหย ... ฟึ่บเงาร่างหนึ่งมองเห็นเป็นผู้หญิงปรากฏขึ้นลาง ๆบนจอมปลวก ร่างนั้นกำลังดิ้นเร่า ๆ ครวญครางแบบที่ฟังไม่ออกว่าเป็นอะไรกันแน่.... บุญคำหันมายักคิ้วให้คะหยิ่นและพรานใหญ่ "เกียรตินิยมไม่ได้มาเพราะโชคช่วยเฟ้ย น้องคนเนี่ยเธอแพ้ปลัดอ่ะ ถ้าไม่ได้ข้า ป่านนี้นายกับคะหยิ่นถูกดูดพลังหมดตัวแล้ว"  ว่าแล้วแกก็เปล่งประกายริชาร์ด เกียร์สุดชีวิต รพินทร์กับคะหยิ่นไม่สามารถปิดบังความหมั่นไส้มาก เท้าเบอร์สี่สิบห้าทั้งสี่ข้างยันเข้าที่กลางตัวแกพร้อม ๆกัน บุญคำหัวซุนไปกระทบจอมปลวกแน่นิ่งไปประมาณสิบวิ..แต่แกก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว  หน้าผากบวมปูดค้อนประหลับประเหลือกแต่ก็ยังคงรัศมีริชาร์ด เกียร์ตอนเข้าฉากกับน้องวิโนนา ไรเดอร์ในเรื่องอะไรหว่าในนิวยอร์คน่ะ ลืมไปแล้วเพราะบุญคำเดินป่านานไปหน่อย... ร่างบนจอมปลวกค่อย ๆชัดขึ้นชัดขึ้นทุกขณะ "เอ้อเฮอ.." รพินทร์ครางพร้อมกับตบกระเป๋าเอาผ้าเช็ดหน้าขนหนูมาเช็ดปาก แต่หลังจากนั้นสองนาทีผ้าขนหนูขนาดสามฟุตคูณหนึ่งฟุตเปียกโชกไปหมด เพราะทั้งสามแย่งกันเช็ดปาก  ทั้งสามต้องช่วยกันบิดผ้าขนหนูก่อนจะเช็ดกันต่อไป.... น้องโร้กนั้นสามารถไปเป็นนางกระต่ายประจำเดือนธันวาคมได้อย่างสบาย............ อิอิขออภัยเริ่มติดเรทหนักขึ้นทุกที จากคุณ : บุญคำ เกียร์ - [16 ธ.ค. 11:12:34]

ความคิดเห็นที่ 71 คุณลุงบุญคำฝากมาให้ปะรูปแกให้ดูกันค่ะ จากคุณ : สียะตรากนิษฐ์ - [16 ธ.ค. 11:18:03]

ความคิดเห็นที่ 72 น้องชายของคะหยิ่นค่ะ แต่เขาหล่อกว่านี้มาก จากคุณ : สียะตรากนิษฐ์ - [16 ธ.ค. 11:36:37]

ความคิดเห็นที่ 73 ลุงคำ เรื่องในส่วนที่พรานใหญ่มี ... กะแม่นางโร๊กนั้น คะหยิ่นมิอาจนำมาเล่าให้ท่านผู้อ่านทุกท่านได้อ่านได้เนื่องจากจัดอยู่ใน rate XXXXXX ฉะนั้นขอให้ทราบเพียงแต่ว่า พรานใหญ่พลาดท่าเสียตัวให้แก่แม่นางโร๊กไปแล้วล่ะ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [16 ธ.ค. 12:37:45]

ความคิดเห็นที่ 74 โปรดสังเกตความหล่อของคะหยิ่น พิท ไม่เป็นรอง แบรด พิท ผู้น้องแต่อย่างใด จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [16 ธ.ค. 14:00:19]

ความคิดเห็นที่ 75 ส่วนภาพนี้ คือ แม่นางโร๊ก แสนสวยครับ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [16 ธ.ค. 14:15:10]

ความคิดเห็นที่ 76 พระเอกคู่ ประชันความหล่อกันจนกระทู้ยาวเหยียด ตอนนี้หนูพลับพลึง ไปตั้งกระทู้ใหม่ให้แล้วเจ้าค่ะ ไปประชันกันที่ใหม่ได้เล้ย ... @...เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน เมืองลับแล...@ https://pantip.inet.co.th/cafe/library/topic/K769964.html จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [16 ธ.ค. 14:16:09]

ความคิดเห็นที่ 77 พระเอกคู่ ประชันความหล่อกันจนกระทู้ยาวเหยียด ตอนนี้หนูพลับพลึง ไปตั้งกระทู้ใหม่ให้แล้วเจ้าค่ะ ไปประชันกันที่ใหม่ได้เล้ย ... @...เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน เมืองลับแล...@ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W769971.html จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [16 ธ.ค. 14:25:55]