ความคิดเห็นที่ 1 ตอนนี้ยังมะค่อยว่าง ให้พระเอกคู่เล่นกันไปก่อน ว่าแต่ คุณหญิงดาลิ้ง มารายงานตัวแล้ว หายไปไหนล่ะนี่ อย่าเพิ่งหนีนะคะ อยู่ด้วยกันนาน ๆ หน่อยนะคะ     จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [16 ธ.ค. 14:47:57]

ความคิดเห็นที่ 2 มารายตัวด้วย นึกออกแล้วจะมาแปะใหม่ จากคุณ : บุญคำ เกียร์ - [16 ธ.ค. 15:05:57]

ความคิดเห็นที่ 3 รายงานตัวเช่นกัน จากคุณ : ไพรวัลย์ บรอสแนน - [16 ธ.ค. 19:48:03]

ความคิดเห็นที่ 4 รายงานตัวแล้วไม่ว่าง ทำงานไม่ได้หลับได้นอน คุณหญิงอยากได้ thesis เจ๋งๆ เอาไปกอดตอนนอนในป่า แทนยันต์กันผีป่าอ่ะค่าา @^__^@ จากคุณ : dararye - [16 ธ.ค. 20:14:22]

ความคิดเห็นที่ 5 รายงานตัวเช่นกัน จากคุณ : ไพรวัลย์ บรอสแนน - [16 ธ.ค. 19:48:03] ฉันบอกแกแล้วนะไชยยันต์   ว่าเด็กนรกมันเป็นลูกมาเรียแต่ไม่ใช่ลูกแก แสบมั้ยล่ะไปใช้นามสกุลพ่อตัวจริงซะแล้ว จากคุณ : บุคคลผู้สาบสูญ - [16 ธ.ค. 21:22:19]

ความคิดเห็นที่ 6 พี่ ๆ ขาาาาาา................. ตั้งแต่เป็นสาวเต็มกาย  หาผู้ชายถูกใจไม่มี เมื่อคืนฝันดีน่าตบ ฝันๆว่าพบผู้ชายยอดดี พาไปเที่ยวดูหนัง พาไปนั่งจู๋จี๋ แล้วพาไปเที่ยวชมสวน เด็ดดอกลำดวนส่งให้ด้วยซี เสียบหูให้ตั้งหลายหน อ๊ะ เสียบหล่นๆ ตั้งห้าห้กที ต๊กใจตื่นตอนตีสี่ แหม้ เสียดายจัง  เฮ้อ เสียดายจัง ตีห้าไม่ถึงก็จวน คิดทบทวนเรื่องฝันชั้นดี ผู้ชายอ้าไรน่าหยิก กระซี้กระซิกน่ารักน่าตี เพียรมาออดออเซาะ คำเสนาะมากมี ฝันว่าคิดอยู่หวาม ๆ ถ้าถูกลวนลามจะทำไงดี ความคิดพอหยุดลงปั๊บ อ๊ะ หนุบหนับๆ เค้าจับเค้าจี๋ ต๊กใจตื่นมาเสียนี่  แม๊ เสียดายจัง เฮ้อ เสียดายจัง เสียดายจั๊งงงงงงงงงงงงงงง.................... จากคุณ : น้องโร๊ก - [17 ธ.ค. 07:29:20]

ความคิดเห็นที่ 7 ขณะที่น้องโร้กถูกสายสิญจน์มัดอยู่ เธอก็เปิดคอนเสิร์ตร้องเพลงข้างบนนี้ด้วยลีลาอันเร่าร้อนกว่าเจนนิเฟอร์ โลเปซ  แม้พรานใหญ่อ่อนระโหยจากการที่ถูกเธอดูดพลังไปสองสามครั้งซ้อน ๆ แต่ก็แสดงท่าทีว่าอยากเข้าไปให้ดูดพลังอีกสักสองสามหน นายพรานเดินเข้าด้วยท่าทีอันเคลิบเคลิ้ม คะหยิ่นเห็นดังนั้นจึงกระโจนเข้าล้อคคอรพินทร์อย่างรวดเร็ว  แรงกระแทกทำให้ข้อต่อกระดูกคอนายพรานใหญ่เคลื่อนไปสองสามอัน   "นายอย่าเข้าไปนา นี่มันไม่ใช่ผี  แต่เป็นพวกmutatedอ่ะ " คะหยิ่นเหวี่ยงรพินทร์ไว้ข้างหลัง  เต้นฟุตเวิร์คแล้วหันมาบอกด้วยเสียงสดชื่นว่า " ผมเข้าไปเอง นาย" คะหยิ่นย่างสามขุมเข้าไปหาร่างเช็กซี่ที่เปิดคอนเสิร์ตอยู่บนจอมปลวก ..... จากคุณ : บุญคำ เกียร์ - [17 ธ.ค. 11:30:10]

ความคิดเห็นที่ 8 แม่ยกมารายงานด้วยดิ มาลัยมี5พวง ใครมา(แต่งต่อ)ก่อนได้ก่อน ติดมาลัยใบพัน3ใบนะจ๊ะ   จากคุณ : สวีตตี้ - [17 ธ.ค. 11:49:48]

ความคิดเห็นที่ 9 ร่างสุดแสนเซ็กซี่นั้นอวบอึ๋มโค้งเว้าไปทุกส่วนสัดน่ากอดรัดยิ่งกว่างูเหลือม คะหยิ่นที่เคลิ้มไปกับเสียงคอนเสิร์ตกลับลืมไม้ปั่นหูไว้ข้างนอกสายสินของตาคำ เดินย่างสามขุมไปหาน้องโร๊กด้วยอาการละเมอพร้อมกับส่งเสียงกระเส่า “น้องโร๊กจ๋า  พี่รักน้องเหลือเกิน มาเป็นของพี่เถิด” เสียงเซ็กที่ของน้องโร๊กตอบกลับมา “พี่ยินดีจะอยู่กับหนูชั่วนิรันดร์ได้ไหมคะ” คะหยิ่นตอบอย่างไม่ลังเล “แน่นอนจ้ะคนสวย” พูดยังไม่ทันขาดคำคะหยิ่นก็ตรงเข้าไปกอดและ ประทับรอยจูบ French Kiss กับน้องโร๊กอย่างดูดดื่มยาวนาน บุญคำกล่าวเสียงหลง “รีบถอยออกมาคะหยิ่น มันเป็นสาวเมืองลับแล” แต่สายไปเสียแล้ว ก่อนที่จะเป็นวีดีโอโป๊ คะหยิ่นก็หมดแรงทรุดฮวบลงเหนือจอมปลวก โร๊กพูดอย่างยินดี “ขอต้อนรับพี่คะหยิ่นเข้าสู่เมืองลับแลค่ะ” รพินทร์หันไปถามตาคำ “อะไรกันนี่”   ตาคำบริกรรมคาถาพลางนึกถึงเกียรตินิยมจากฮ็อกวาร์ทที่ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิงในตอนนี้ “พรานใหญ่ คะหยิ่นเสร็จมันแล้ว เมืองลับแลไม่มีผู้ชายคนใดกลับออกมาได้เลย โชคดีที่พรานใหญ่ยังไม่ได้ตอบรับคำมันพอดีเรามาช่วยไว้ได้ทัน แต่เจ้าคะหยิ่นเสร็จมันแน่” รพินทร์ถามต่อไป “จะเกิดอะไรขึ้นกับคะหยิ่น” น้องโร๊กสาวสวยสุดแสนเซ็กซี่ตอบเสียงแหบกระเส่าว่า “พี่คะหยิ่นจะต้องอยู่กับน้องโร๊กชั่วนิรันดร์ ถ้าพี่คะหยิ่นออกนอกเมืองลับแลจะ กลายเป็นไอ้หนุ่มมะเขือเผาไปทันทีค่ะ” ตบท้ายน้องโร๊กยังชะม้ายตามองไปยังอีกสองหนุ่มที่เหลือ  รพินทร์พยายามเบี่ยงเบน ความสนใจของน้องโร๊กเพื่อผูกมิตรโดยหยิบขวดเครื่องดื่มคูลเล่อร์คลับ เครื่องดื่มของสุภาพสตรี ออกมายื่นส่งให้น้องโร๊กเพื่อหวังชิงตัวคะหยิ่นกลับมา แต่กลับได้รับคำตอบ “น้องโร๊กไม่ดื่มฮ่าา……เคี๊ยก เคี๊ยก….” จากคุณ : น้องโร๊ก - [17 ธ.ค. 12:44:31]

ความคิดเห็นที่ 10 รพินทร์กางแขนดันบุญคำถอยหลังออกมา แล้วนิ่งบริกรรมคาถาเบาๆก่อนจะเป่าพรวดน้ำลายที่ไหลอยู่กระเด็นกระจายไปทั่ว แม่นางโร้กส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความขยะแขยง “กรี๊ดๆๆๆๆ…ฮึ่ม ดีละ พ่อพรานใหญ่  เมื่อเจ้าไม่รับไมตรีจิตจากฉัน  ฉันก็จะขอนำเจ้ากะเหรี่ยงหน้าหล่อผู้นี้ไปกับฉันเดี๋ยวนี้ และพวกเจ้าจะต้องหนาวตายอย่างทรมานอยู่ท่ามกลางทุ่งน้ำแข็ง…เหอๆๆ” ร่างของคะหยิ่นและแม่นางโร้กค่อยๆเลือนหายไปด้วยกันทีละน้อย พื้นดินที่เคยเป็นป่าทึบบัดนี้เริ่มเย็นขึ้นและเปลี่ยนกลายเป็นน้ำแข็ง อากาศโดยรอบเย็นลงอย่างรวดเร็ว  เสียงหัวเราะโหยหวนยังคงดังรบกวนโสตประสาทไม่ขาดระยะ  บุญคำปราดจะเข้าไปแต่รพินทร์รีบคว้าแขนเขาไว้ได้ทัน “อยู่เฉยๆ บุญคำ…ฉันแสดงเอง” “นาย…เราสองคนจะหนาวตายในขณะที่เจ้าคะหยิ่นมันเข้าไปได้รับไออุ่นคนเดียวซะก็ไม่รู้  ตามตำนานที่บุญคำรู้มาพวกแม่ม่ายเมืองลับแลจะเป็นกึ่งปิศาจกึ่งเทพ อิทธิฤทธิ์ของพวกนางแรงมากนะ…ประตูสู่เมืองลับแลก็ไม่มีใครเคยเปิดได้นอกจากพวกนางจะออกมารับเข้าไปเอง  แล้วนี่นายไล่นางไปแล้ว นายจะทำยังไง…โธ่ เจ้าคะหยิ่นเอ๋ย เห็นกันอยู่หลัดๆ…นี่มันกำลังจะไปสู่ที่ชอบที่ชอบที่สุดของมันแล้ว…โธ่…แล้วนี่ต่อไปใครจะมาเป็นพระเอกคู่ดูโอ้กับบุญคำล่ะนี่…โธ่ถัง น่าอิจฉาเจ้าคะหยิ่นชะมัด” “เหอะน่า…บุญคำคอยดูให้ดีๆก็แล้วกัน” พรานใหญ่ถอยออกมาได้ระยะก็ยืนสงบนิ่ง บริกรรมคาถาเบาๆ ทางด้านคณะของเชษฐานั้นวิ่งไล่ช้างแมมมอธไปแบบไม่เห็นฝุ่น คือช้างนำลิ่วตัดทุ่งไปลิบๆแล้วส่วนคนตามยังคงวิ่งกันอยู่อีกฟาก แม้จะเหน็ดเหนื่อยแค่ไหนแต่ก็ยังวิ่งไม่หยุดด้วยความมุมานะของคุณชายใหญ่ที่หวังจะสร้างกำไรเป็นกอบเป็นกำจากช้างโบราณโดยลืมเสียสนิทว่าเป้าหมายที่แท้จริงคือตามอนุชากลับคืนมา สมาชิกคนอื่นๆก็จำต้องติดสอยห้อยตามไปด้วยความเป็นห่วงเชษฐา ไชยยันต์เห็นว่าป่วยการแล้วที่จะบ้าวิ่งตามช้างต่อไปเพราะฝีเท้าช้างกับคนจะมาเทียบกันได้อย่างไร เขาร้องเรียกให้เชษฐาหยุดวิ่ง แต่บัดนี้เชษฐาหูอื้อไปเสียแล้ว ยังคงวิ่งจั้กๆนำหน้าไปลิ่วๆเพราะอนาคตคฤหาสน์ใหญ่ที่จำนองไว้กับแบงค์เป็นเดิมพัน  หันไปดูพรรคพวกข้างหลังเห็นวิ่งช้าลงเรื่อยๆ บางคนลิ้นห้อยยกมือยกไม้บอกไม่ไหวแล้ว  พลับพลึงถึงกับล้มลุกคลุกคลานม้วนหน้าม้วนหลังกลิ้งไถลไปกับพื้น แสงโสมนั้นต้องหันกลับวิ่งไปดูหลานสาว ไชยยันต์มองดูปืนไนโตรเอ็กเปรสอันหนักอึ้งในมือที่ยายพลับพลึงเคยทวงถามหลายครั้งว่าจะแบกมาทำไมให้เมื่อย จริงสิ ตั้งแต่เข้าป่าในภาคห้องสมุดและภาคอลเวงเป็นต้นมา เขายังคงไม่ได้ใช้ประโยชน์จากปืนขนาดใหญ่แรงปะทะสูงแบบนี้มากนักเพราะไม่ค่อยได้เจอะสัตว์ป่าดุร้ายแบบประจันหน้าหนักไปทางวิ่งเสียมากกว่า บัดนี้คงถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องใช้มันให้เป็นประโยชน์ในการหยุดเชษฐา  อดีตนายทหารปืนใหญ่ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เปิดลูกเลื่อนดึงกระสุนที่ยังคาอยู่ออกทั้งสองลำกล้องก่อนจะเหวี่ยงปืนกระบอกนั้นพุ่งไปข้างหน้า มันหมุนคว้างเป็นบูมเมอแรงเข้าเกี่ยวที่ข้อเท้าเชษฐาจนเสียหลักพุ่งล้มราวกับนักฟุตบอลแท็คติกสูง  ปืนทั้งกระบอกแตกกระจายส่วนคนนั้นม้วนหน้าไปหลายตลบ ทั้งคนทั้งปืนจึงได้ข้อสรุปพุ่งไปกองรวมกันอยู่ทางหนึ่ง  พรรคพวกข้างหลังต่างถอนหายใจโล่งอกพากันหยุดวิ่งแล้วลงนั่งหอบกันตัวโยน ไชยยันต์เข้าไปประคองเชษฐาขึ้นมา คุณชายใหญ่บ่นกะปอดกะแปดทำท่าจะต่อว่าเพื่อนรัก แต่เผอิญฝ่ามือที่วางบนพื้นรู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาด เขาก้มลงมองดู บัดนี้พื้นนั้นได้กลายเป็นน้ำแข็งไปเสียแล้ว เงยหน้ามองดูรอบๆมันกินเนื้อที่กว้างไกลรอบทิศทาง นี่หมายความว่าทุกคนวิ่งตามช้างแมมมอธเข้ามาในดงน้ำแข็งกันอย่างไม่รู้ตัว  มิน่าเล่าเชษฐาถึงได้ไถลลื่นมาได้ไกลขนาดนี้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บมากมายอะไร และบัดนี้ความเย็นยะเยือกของมันทำให้ทุกคนเริ่มรู้สึกหนาวๆ ต่างหันหน้าหันหลังมองหน้ากันเองอย่างงงๆ “นี่อะไรกัน น้ำแข็ง…น้ำแข็งทั้งนั้น”   เสียงดารินร้องอย่างพิศวง “อย่าตื่นตกใจไปเลยน่ายัยน้อย  คราวที่เราบุกเทือกเขาพระศิวะก็เป็นแบบนี้แหละ…แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือว่าทุ่งน้ำแข็งนี่มันมาโผล่อยู่แถวนี้ได้ยังไง  แกมีความเห็นว่ายังไงบ้างไชยยันต์” คุณชายใหญ่หันมาถาม อดีตนายทหารปืนใหญ่หรี่ตาอย่างใช้ความคิด เขาควักแผนที่สากลออกมาพิจารณาเทียบกับภูมิประเทศโดยรอบ “แปลกมาก ในแผนที่ไม่ได้ระบุเลยสักนิดว่าแถวนี้จะมีทุ่งน้ำแข็งอยู่ ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน…นี่ถ้ารพินทร์อยู่กับเราก็คงจะให้คำตอบเราได้กับสภาพแวดล้อมประหลาดที่เห็น” “ฮือๆๆ…ป่านนี้รพินทร์ของน้อยเข้าเมืองแม่ม่ายไปแล้วมั้ง…ฮือๆๆๆ คอยดูนะ เจอเมื่อไหร่จะยิงเฉียดกบาลให้น่าดูเลย”   ดารินรำพึงรำพัน ไชยยันต์หันมาดีดนิ้วเปาะ    “ใช่แล้ว…ยัยน้อยให้ข้อสมมุติฐานเราแล้วนี่ไงเชษฐา…เป็นไปได้ไหมว่าเราเข้าสู่เขตชายแดนเมืองแม่ม่ายแล้ว  ฉันเคยได้ยินมาว่าป่าโดยรอบเมืองแม่ม่ายนั้นมีอาถรรพ์ ซึ่งมันน่าจะเป็นสาเหตุให้เกิดปรากฏการณ์ธรรมชาติประหลาดๆ  ที่ผ่านมาแกไม่สงสัยเลยหรือว่าเราเดินมาปะทะโขลงช้างแมมมอธได้อย่างไร” เชษฐาพยักหน้าช้าๆพลางพิจารณาภูมิประเทศ “ขอให้เป็นเช่นนั้นจริงๆเถอะ เราจะได้เข้าเมืองเจอสาวๆ เอ๊ย ตามหารพินทร์ได้โดยเร็ว…เอาหละ เรื่องช้างเชิ้งช่างมันฉันไม่สนแล้ว เอาเป็นว่าทุกคนหยุดพักกันแถวนี้ก่อนแล้วค่อยคิดหาหนทางพิสูจน์ว่าเขตแดนเมืองแม่ม่ายนั้นมีอยู่จริงหรือไม่ และเราจะเข้าไปได้อย่างไร…ว่าแต่ แล้วปืนแกล่ะไชยยันต์ แตกกระจายอย่างนี้แล้วแกจะเอาปืนที่ไหนใช้” “อย่าห่วงเลย ฉันเห็นเจ้าไพรวัลย์มันแบกของมาพะรุงพะรัง คาดว่าน่าจะมีอาวุธดีๆให้หยิบยืมบ้างหรอกน่า…เดี๋ยวฉันจะเข้าไปคุยกับลูกชายฉันสักหน่อย เห็นนั่งหง็อยๆอยู่ตรงนั้น” ไพรวัลย์นั่งซึมอยู่ไม่ห่างนัก เขานั่งอยู่บนเป้ใบใหญ่ท่าทางครุ่นคิดอะไรอยู่  อดีตนายทหารปืนใหญ่เดินเข้าไปหาบุตรชาย เจ้าไพรน้อยนั่งบ่นอะไรงึมงำ  “ทำไมไม่มีใครถามเรื่องมหิงสาดินน้ำมันนั่นสักคำ…เอ…หรือว่าเราหน้าไม่เหมือนเพียซ บรอสแนนจริงๆ…แล้วอากลางล่ะเหมือนตรงไหน…มีสองตาอยู่ใต้จมูก เราทายไม่ถูกหรือว่ามีจมูกอยู่ใต้ตา…” “บ่นอะไรเจ้าไพร  มีเรื่องอะไรกลุ้มใจหนักหนาสาหัสนักหรือ  เห็นแกไม่ค่อยยอมพูดจาเดินตามมาเงียบๆนานแล้ว” ไพรวัลย์สะดุ้งนิดนึงรีบเงยหน้าหันมามอง  ไชยยันต์วางเป้ลงบนพื้นน้ำแข็งแล้วนั่งทับ “หง่า…เปล่าหรอกครับป๋า ผมเพียงแต่งงๆว่าเรามาอยู่ในทุ่งน้ำแข็งไซบีเรียได้อย่างไร” บิดากำมะลอหัวเราะเบาๆ ควักเข็มทิศกับแผนที่ออกมากางดูอีกครั้ง “ฉันว่าเราน่าจะเข้าสู่เขตแดนเมืองแม่ม่ายในตำนานแล้วหละ  แกมีความเห็นว่ายังไง” “เมืองแม่ม่ายหรือ…จะมีจริงหรือเปล่าเราก็ยังไม่สามารถรู้ได้ป๋า…แต่ถ้ามีจริงก็ดีสิ เราจะได้เจออากลางเสียที” ไชยยันต์ขมวดคิ้ว   “ทำไมแกถึงคิดว่าเจ้ากลางจะเข้าไปในเมืองแม่ม่าย” เจ้าไพรน้อยยักไหล่  “ผมคาดเดาครับป๋า…เพราะตั้งแต่แยกทางกันเมื่อไม่กี่วันมานี่ผมก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรแกอีก รู้แต่เพียงว่าแกก็มุ่งมาทางทิศนี้เหมือนกัน” “อืม…ฉันก็ว่าจะถามแกอยู่เหมือนกันถึงที่มาที่ไปของแกที่อยู่ไม่อยู่ก็โผล่ขึ้นมากลางวงไม่ได้บอกที่มาให้พวกเรารู้  จำได้ว่าเจ้ามันตรัยมันเคยบอกพวกเราว่าแกออกเดินทางไปกับเจ้ากลาง แล้วเรื่องมันเป็นไงมาไงแกถึงเดี่ยวแยกทางมาพบคณะเราคนเดียวล่ะ ทำไมไม่ดึงเจ้ากลางมาด้วย…หรือว่ามันทำอะไรแก” “เปล่าหรอกครับป๋า อากลางคงจะเลิกรสนิยมแบบนั้นไปแล้วเพราะเห็นแกปล่อยข่าวเรื่องสร้างฟาร์มมังกรน้อยอะไรนั่น ถ้าไม่ใช่ข่าวลวงเพื่อให้ตายใจแล้วไซร้ ผมคิดว่าอากลางคงต้องการกลับมาเป็นผู้ชายธรรมดาสามัญเหมือนอย่างเราๆนี่…เรื่องมันยาวครับป๋า ผมจะเล่าให้ฟังอย่างย่อๆ…” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [17 ธ.ค. 14:46:54]

ความคิดเห็นที่ 11 “ผมรู้สึกเบื่อๆโลกอนาคตก็เลยย้อนกลับมาหาเยี่ยมหม่ามี้ ไปดูที่ปารีสก็ไม่เจอใครเห็นแต่ป้ายติดไว้หน้าบ้านว่า on tour ก็เลยสอบถามคนแถวนั้นได้ความว่าหม่ามี้กับป๋าเดินทางมาเมืองไทย ผมก็เลยนั่งเครื่องร่อนส่วนตัวตามมา  เจอแต่หม่ามี้ที่สนามบินบอกว่ารอป๋าอยู่ ป๋าไปเข้าห้องน้ำ…ผมนั้นรู้ไต๋ป๋าดีอยู่แล้วก็เลยไม่ได้รออยู่ด้วย รีบตามมาที่หนองน้ำแห้งแล้วก็เลยตามรอยมาเรื่อยๆจนเจออากลางเข้าโดยบังเอิญนี่แหละครับ  อากลางกำลังคลานต่ำเหมือนตามรอยอะไรสักอย่างอยู่ผมก็เลยคลานตามแกมาจนมาทันกันที่พุ่มไม้ริมทางเดิน  อากลางหันมาเห็นผมเข้าทำท่าตกใจเหมือนกับเห็นผีอย่างนั้นแหละ แต่แกก็บอกให้ผมเงียบๆผมก็นึกว่าแกจะดักดูหนุ่มๆที่ไหน ก็เห็นลุงคะหยิ่นเดินมาคนเดียวแบกของมาพะรุงพะรัง  อากลางกำลังวางแผนจะชิงของจากลุงคะหยิ่นครับป๋า…แกให้ผมถือไม้หน้าสามอ้อมไปด้านหลัง  ส่วนแกสวมหน้ากากฟันดาบปิดบังใบหน้าที่แท้จริง พอได้จังหวะก็กระโดดเข้าขวางหน้า  ลุงคะหยิ่นคงนึกว่าอากลางเป็นตาบุญคำเห็นร้องดีใจวิ่งร่าเข้ามาหา ผมก็เลยต้องทำตามแผนตีลุงคะหยิ่นลงไปนอนอมยิ้มตาปรือ แล้วก็ช่วยอากลางขนข้าวของหนีไป…” ไชยยันต์พยักหน้า  “แล้วยังไงต่อ” “แล้วจากนั้นผมก็เดินทางไปกับอากลางครับ เห็นอาบอกมีโปรเจ็กต์ใหญ่จะให้ผมช่วยด้วย ผมเองเบื่อๆเซ็งๆอยู่แล้วก็เลยตามแกไปเรื่อยๆ ไปเจ๊อะตาหนานอินเข้ากลางทางกำลังขุดรูหาตัวตุ่นอยู่คนเดียว ก็เลยช่วยแกขุดหามาได้หลายตัวพอจะรองท้องได้บ้าง แล้วพากันเดินทางต่อ…สังเกตดูอากลางแกจะหวงถุงใหญ่ๆที่แกหอบมามาก ผมถามก็ไม่ยอมบอก บอกแต่เพียงว่ามันจะทำให้แกทำโปรเจ็กต์ใหญ่ได้สำเร็จ  ผมก็เลยไม่ได้สนใจอะไร…” ไชยยันต์หัวเราะหึๆ  “สงสัยจะถุงดำที่ใส่กวาวเครือของเจ้าคะหยิ่นแน่ๆ…แล้วยังไงต่อ” “เราเดินกันอย่างรีบเร่งจนกระทั่งไปจ๊ะเอ๋กับโขลงช้างป่าเข้า อากลางกลับชูถุงประหลาดใบนั้นหราแล้วร้องท้าอีกต่างหาก ช้างมันก็เลยโกรธไล่กระทืบกันแตกกระจายไปคนละทิศละทาง พอดีมันเป็นเวลาใกล้ค่ำแล้วผมก็เลยไม่รู้ว่าอากลางแกหนีไปทางไหน พอช้างไปแล้วก็ลองแกะรอยตามแกอยู่ 2-3 นาทีไม่เจอก็เลยหาที่พักนอน พอรุ่งเช้าก็ลองเดินเรียบริมลำธารมาเรื่อยๆ จนมาพบคณะของป๋านี่แหละ” ไชยยันต์พยักหน้าหงึกๆ “นี่แกเล่าย่อๆนะเนี่ย…อืม…สรุปว่าเจ้ากลางมันเตลิดหนีช้างไปกับลุงอิน  ฉันเจอถุงดำที่ว่าเหมือนกันแต่ว่าตอนนี้โดนช้างเหยียบแบนแต๊ดแต๋ไปแล้ว…เป็นไปได้เหมือนกันที่สองคนนั่นจะเตลิดเข้าเมืองแม่ม่าย  หรือว่าที่นั่นจะเป็นจุดมุ่งหมายของเจ้ากลางมันซะก็ไม่รู้” “แล้วป๋าล่ะครับ…เรื่องเป็นไงมาไงถึงแยกทางกับหม่ามี้มาได้  ปกติเห็นหม่ามี้ตามติดเป็นเงาตามตัวเลยนี่นา” “ฉันได้รับจดหมายจากรพินทร์ว่าเจ้ากลางออกเดินทางหนีไปอีกแล้ว หลังจากใคร่ครวญดูสองสามอาทิตย์แล้วฉันก็เลยตัดสินใจได้ว่าต้องตามเพื่อนรักกลับคืนมาให้ได้ ก็เลยเก็บข้าวของอย่างรีบเร่ง สองอาทิตย์ถัดมาก็ตีตั๋วเครื่องบินรีบบินมาอย่างร้อนใจด้วยความเป็นห่วงเพื่อนคนนี้นี่แหละ…แม่ของแกตามมาด้วย ฉันเป็นห่วงว่าสุขภาพแม่แกไม่ค่อยจะดีไม่อยากให้มาเลยแต่แม่แกก็ไม่รุเป็นไงจะมาให้ได้ อุตส่าห์เอาตัวแกซึ่งเป็นร่างเด็กในปัจจุบันไปฝากตายายเลี้ยงแล้วบินมากับฉันนี่แหละ …พอดีติดอยู่ที่ตรวจคนเข้าเมือง พอแม่แกไปเข้าห้องน้ำ ฉันได้โอกาสก็ชิ่งมานี่แหละ เฮ้อ…ฉันเป็นห่วงแม่แกไม่อยากให้ต้องมาลำบากก็เลยต้องใช้วิธีนี้ทั้งๆที่ไม่อยากทำเล้ย” “อืม…ป๋านี่ยังไวเหมือนเดิม  แล้วเรื่องของป๋ากับคุณแสงโสมเป็นยังไงบ้างล่ะครับ”  เจ้าไพรน้อยพูดอย่างรู้ทัน “เอ่อ…อ่า…คุณแสงก้อไปอยู่กับเจ้ามันตรัยแล้วน่ะสิ  ฉันก็พยายามไกล่เกลี่ยให้มาเป็นคนดีๆแล้วก็ไม่เชื่อจะไปให้ได้…ช่างเถอะอย่าไปสนใจเลย ว่าแต่แกพอจะมีปืนให้ฉันหยิบยืมบ้างได้ไหม” “อ๋อ  ได้ครับป๋า ผมหอบเอามาเยอะแยะ  ป๋าจะเอาอะไรล่ะ…ปืนพก ปืนยาว ปืนกลแบบอูซี่  เอ็ม 16 เอชเค หรือจะเอา ปตอ.ก็มีนะ” ไชยยันต์พยักหน้าหงึกๆ  “อืม…นี่ดีนะที่แกไม่เอายานลำเลียงยกพลขึ้นบกมาด้วย…ฉันเอาปืนกลมือเอชเคแบบเอ็มพี 5 นี่แหละ ปืนล่าสัตว์พกไปก็หนักเปล่าๆ เดี๋ยวนี้ใช้วิ่งเป็นหลัก…อ้อ ขอปืนพกสักสองกระบอกสิ เอาเอชเคมาร์ค 23 กับซีแซด 97 บีกระบอกที่แกถืออยู่นั่นแหละ กระสุนเท่ากันจะได้ใช้แทนกันได้” “นี่ครับป๋า…ผมว่าจะเอาปืนรุ่นใหม่ๆในอนาคตมาด้วยก็เกรงว่าจะลำบากเรื่องหากระสุน ก็เลยไปหาซื้อแถบยุโรปยุคปัจจุบันมาแทน” สองพ่อลูกนั่งคุยกันอยู่อีกครู่ ก็ได้ยินเสียงประหลาดดังแว่วมาจากทางทิศเหนือ  ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีแดงประหลาด เพียงครู่เดียวก็มีเสียงครืนดังลั่นจนพื้นน้ำแข็งสะเทือนพร้อมกับกลุ่มควันสีดำลอยขึ้นเป็นดอกเห็ด เปลวไฟลุกพรึ่บขึ้นบนพื้นน้ำแข็งรอบๆตัวของทุกคนกินเนื้อกว้างไกลไปทุกทิศ ทั้งคณะต่างกระโดดหนีกันอลหม่าน แต่แปลกที่มันกลับไม่ร้อนเหมือนดั่งเปลวไฟปกติ แต่กลับเย็นประหลาดนัก แล้วพื้นน้ำแข็งก็ค่อยๆอันตรธานหายไป กลับกลายเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจี  ทุกคนมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ เมื่อได้ยินเสียงเชษฐาร้องเรียกก็รีบวิ่งไปรวมกลุ่มกับคุณชายใหญ่ซึ่งบัดนี้ควักกล้องส่องทางไกลออกมาส่องดูเหตุการณ์เบื้องหน้า ภาพที่เห็นคือรพินทร์  และบุญคำ เกียร์ กำลังยืนสำลักควันไอค็อกแค็ก  เบื้องหน้าคนทั้งสองบัดนี้ปรากฏแสงสว่างสีขาวจ้าที่ค่อยๆเปิดออกดุจบานประตู เสียงบุญคำตะโกนโหวกเหวกดังได้ยินถนัด “นาย!…อาคมนายแน่จริงๆ  ประตูสู่เมืองลับแลเปิดแล้ว!” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [17 ธ.ค. 14:47:40]

ความคิดเห็นที่ 12 แม่นางโร้กนี่มาใหม่เหรอค๊า มามะ  ขอคล้องมาลัยติดใบเทาๆ แร้วเก๊าะนายทหารอีกพวง ยังเหลืออีก3.... รีบๆมาเร้ววว จากคุณ : แม่ยกสวีตตี้ - [17 ธ.ค. 17:33:43]

ความคิดเห็นที่ 13 นายทหารอุตส่าห์เชื่อมโยงเรื่องราวทั้งหมดซะเรียบร้อย กระทั่งลูกชาย นอกใจไปเปลี่ยนนามสกุลเป็นอื่น ก็ยังไม่มีข้อขัดข้องแต่ประการใด ยอมรับแต่โดยดี แม้จะมึนไปซักนิดที่เขียนชื่อน้าแสงโสมไปช่วย หนูพลับพลึงที่หกคะเมนตีลังกา แทนที่จะเป็นป้าดาริน   แม่ยกสวีตตี้ให้พวงมาลัยแค่พวงเดียวเองอ่ะ เดี๋ยวน้อยใจไม่ยอมมาประจำการเหมือนเดิมจายุ่งนะค้า... แต่สงสัยง่ะ...ว่าตาไพรวัลย์ หน้าเหมือนเพียซ บรอสแนน เหมือนกะใครบางคนที่หายสาบสูญ แถมหวงโลโก้อย่างหนัก อย่างนี้ไม่เป็นเครือญาติกันฤา บั๊กบันนี่ประจำเดือนธันวาของตาคำเป็นผู้ฉิง ไปซะแล้ว แล้วคนในเมืองลับแลจะเป็นผู้ฉิงทั้งหมดหรือเปล่ากันล่ะ แค่เจอแม่นางโร๊กเข้าคนนึงก็สงสารปู่คะหยิ่นจะแย่แล้วนา ขืนทั้งเมือง กึ่ยย...จะรอดหรือจ๊ะปู่คะหยิ่นจ๋า ปูคะหยิ่น ถ้าจะดูรูปสวย ๆ ตามสเปคลุงล่ะก็หนูพลับพลึงแนะที่นี่ดีกว่าง่ะ หน้าแรกของรัชดา กระทู้ยอดนิยมน่ะ แวะไปยัง.... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [17 ธ.ค. 18:06:56]

ความคิดเห็นที่ 14 คือว่า...ผมมึนไปนิดเพราะทิ้งบทนานไปหน่อย ก็เลยปะติดปะต่อเรื่องครบบ้างไม่ครบบ้าง แต่ก็ได้สรุปเรื่องราวทั้งหลายให้มาบรรจบกันแล้ว ณ ตอนนี้ แก้คำผิดนิดนึง แสงโสมนั้นที่จริงตอนนี้อยู่กับมันตรัยแล้วก็คนที่วิ่งไปช่วยยายพลับพลึงก็คือดารินก็แล้วกันนะครับ ส่วนแม่นางโร้กผมก็ว่าแปลกๆ จะผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่เด่นชัด เอาเป็นว่าตอนนี้คะหยิ่นสงสัยจะแย่ซะแล้วหละ ใครใคร่ยำ ยำ ใครใคร่ต่อ ต่อ  ได้เลยครับ จากคุณ : นายทหาร - [17 ธ.ค. 18:27:27]

ความคิดเห็นที่ 15 โธ่...ลุงไชยยันต์ก้อ แม่นางโร๊ก เธอก็บอกมาแล้วนี่นา ว่าเธอสังกัดคูลเลอร์คลับ "น้องโร๊กไม่ดื่มฮ่าา เคี๊ยก เคี๊ยก" จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [17 ธ.ค. 19:12:24]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่ะ  แถมๆ ให้นายทหารอีก1พวง(เอ๊  มีอยุ่แล้วพวงนึงก่อนได้จากเรานี่นา) พลับพลึงอีก1 เหลืออีกแค่1 ใครมาก่อนได้ก่อนน๊าคะ จากคุณ : แม่ยกสวีตตี้ - [17 ธ.ค. 20:24:19]

ความคิดเห็นที่ 17 ประตูสู่เมืองลับแลเปิดแล้ว ทุกคนรีบวิ่งกรูกันเข้าไปข้างในเมืองเพื่อมุ่งหวังช่วยคะหยิ่น เมื่อทุกคนเข้าสู่ด้านในตัวเมือง ประตูเมืองก็ปิดทันที "พวก เราหลงกลมันแล้ว"  เชษฐาร้องตะโกนบอกทุกคน ตอนนี้ทุกคนมายืนรวมตัวอยู่ด้วยกันหมด ทันใดนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียงดังกระหึ่ม   "กรี๊ดดดดด......วี๊ดดดดดด....บึ้มมม..." เหล่าสาว ๆ นับหมื่นคนแต่งตัวงดงามราวกับออกมากจากทิฟฟานี่ หรืออัลคาซ่าไม่มีผิดเพี้ยนวิ่งกรูกันออกมาอย่างยินดีปรีดา ที่มีเหยื่อหนุ่มหลงเข้ามาในเมือง สาวสวยบอบบางน่าทะนุถนอมคนนึงเดินนำหน้าทุกคนเข้ามาที่กลุ่มของรพินทร์ "สวัสดีค่า...เมืองแม่ม่ายยินดีต้อนรับฮ่ะ...หนูจุง โคชิกะ ยินดีรับใช้พี่ ๆ ทุกคนนะค้าาา... โหย..หนูร๊อ รอ มาตั้งห้าสิบปีแล้วไม่เคยมีหนุ่มหลงมามั่งเลยง่ะ พวกพี่ ๆ เข้ามาหยั่งงี้พวกหนูดีใจ๊ ๆ ฮ่า ว๊ายยย ..หล่อ ๆ กันทุกคนเลยเนี่ย หนูตัดสินใจเลือกไม่ถูกเลยนะฮ้า" ในขณะเดียวกันสาว ๆ คนอื่นต่างก็เข้ามารุมล้อม "ชั้นเอาคนนี้ ๆ ๆ"  ทุกคนต่างทะเลาะแย่งชิงตัวเหล่าผู้ชายกันไปมา ในที่สุดตกลงกันได้ว่า ผู้ชายหนึ่งคน ต่อพวกเธอ 1000 คน และแล้วพวกเธอก็เข้ามาต้อนหนุ่ม ๆ ที่เธอถูกใจเข้าไปยังมิลลิเนียมโดม เพื่อการนี้โดยเฉพาะ จากคุณ : น้องโร๊ก - [18 ธ.ค. 06:38:14]

ความคิดเห็นที่ 18 บุญคำเพียงคนเดียวที่ไม่สามารถวิ่งเข้าไปในประตูเมืองได้เพราะความชราภาพ ยิ่งไปกว่านั้นตอนวิ่งเข้าไปรพินทร์ยังใช้ความสามารถส่วนตัวแท็คแกกลิ้งหลุนไปตกอยู่ร่องซอกกำแพง พอยักแย่ยักยันขึ้นมาได้ประตูเมืองก็ปิดแล้ว.... ตาเฒ่าหัวฟัดหัวเหวี่ยงสบถลั่นต่าง ๆนานาด้วยความเสียดายโอกาสที่จะเข้าไปในเมืองแม่ม่าย   เอ หรืออาจจะเป็นโชคของแกก็ไม่รู้ได้.... พอประตูเมืองปิดลงมันก็เลือนหายไปต่อหน้าต่อตาแก บุญคำเดินวนเวียนอยู่นานจนเหนื่อยอ่อนจนต้องล้มตัวลงนอนกระดิกเท้าคิดไปพลาง... จากคุณ : บุญคำ - [18 ธ.ค. 10:20:51]

ความคิดเห็นที่ 19 ทิ้งกันเลยนะ....ลุงคำ ช่วยด้วยครับ...ผมยังไม่อยากเป็นมะเขือเผา....ตอนนี้ไม่ค่อยว่างอีกแล้วปล่อยไปก่อน....เดี๋ยวจะกลับมาเป็นพระเอกคู่อีกครั้ง....ดีไม๊เนี่ยะ หมายเหตุ....ลุงคำช่วยบทคะหยิ่นหน่อยละกัน...แล้วจะ sent  รูปน้องโร๊ก สวยๆไปให้เอาป่าว จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [18 ธ.ค. 12:31:32]

ความคิดเห็นที่ 20 ความแหลมคมและเฉลียวฉลาดของบุญคำ ที่สามารถทำตัวเองให้รอดจากเมืองแม่ม่ายอย่างหวุดหวิด  ช่างถอดแบบมาจากรพินทร์ลูกพี่ของแก ในกระทู้แรกๆสมัยอยู่ในห้องสมุด และอพยพเข้าถนนนักเขียนใหม่ๆ ไม่ผิดเพี้ยน ซ้ำหน้าตาก็หล่อเหลาขึ้นผิดสังเกตเหมือนแวะทำศัลยกรรมที่ประตูน้ำก่อนออกเดินทาง หลังจากวนเวียนอยู่จนเมื่อยขาพอสมควร  แกก็ลงนั่งกระดิกขาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นอกเมืองแม่ม่าย พลางรำพึงถึงนายเก่าแต่ละคนด้วยความห่วงใย " โอยทำงัยดีวะเวทนาเอ๊ยอิจฉานายผู้ชายแกฉอหอเลย  เห็นแว๊บๆก่อนประตูเมืองปิดว่าแม่โร๊กนั่นสวยดีแม้ว่ากระเดือกใหญ่ไปหน่อย ส่วนหนูจุงอ้อนแอ้นอ่อนหวาน   แต่พรรคพวกที่ตามมานั่นสิกล้ามเป็นมัดกันทุกคน...เห็นแล้วน้ำตาร่วงเอ๊ยน้ำลายหก" พูดผิดๆถูกๆตามประสาพรานเฒ่า    แกก็เอนตัวไปข้างหลังหมายจะยันตัวกับต้นไม้  แต่แล้วก็พลาดไปยันหินเข้าก้อนหนึ่งซึ่งไม่ยักทนน้ำหนักแก ล้มราบลงไป ทำเอาแกหงายหลังเอาหัวฟาดแผ่นหินจนร้องโอ๊ก บุญคำคลำหัวป้อยลุกขึ้นเตะหินอย่างฉุนจัด   แต่แล้วก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นตัวหนังสือโตๆเขียนไว้บนแผ่นหิน "ณ ที่ใดดวงใจไม่ไหวหวั่น" เมื่อพัฒนาตัวเองมาจากฮ็อกวาร์ด อ่านแค่นี้เรื่องเล็ก  บุญคำร้องลั่น " โลโก้ของนายกลาง...เเฮ้ยอะไรกันวะทิ้งลายแทงไว้อีกแล้ว" แกรีบกวาดสายตาลงอ่านบรรทัดต่อๆไป   อนุชาช่างเฉลียวฉลาดแท้สามารถเดาใจผู้ที่จะมาพบแผ่นหินไว้ได้อย่างแม่นยำ " ใช่แล้วบุญคำ   ดีใจที่พวกนายได้พบแผ่นหินของฉันอีกครั้ง ขอบอกว่าพวกนายเข้าใจผิดเรื่องเมืองลับแล    ที่แท้มันคือเมืองนิทรานครต่างหาก ที่เจ้ามันตรัยสาปพลเมืองให้กลายเป็นผีกองกอยในเพชรพระอุมาภาคแรก  แต่ได้พวกนายล้างคำสาปถอนกริชจากคัมภีร์มายาวิน ทำให้พันธุมวดีและขุนพลวรมันต์เป็นอิสระ    ฉันได้เดินทางผ่านเมืองนี้ไปแล้วอย่างปลอดภัยมีหน่วยสวาทคุ้มกันหนาแน่น   ตามคำรับรองของเจ้าเมืองคือท่านขุนพลวรมันต์ บัดนี้ฉันไปไกลแล้วอย่าเอาบทมายัดใส่ฉันซะให้ยาก   อย่าเชียวนะเว้ย  แต่ฉันได้ทิ้งพระเอกเพชรพระอุมาตอนเมืองลับแลไว้  อยากเห็นเงยหน้าขึ้น!!!" บุญคำเงยหน้าขึ้นจากแผ่นหิน   แล้วร้องเสียงหลงก้นกระแทกพลั่กลงบนพื้นดิน "โอ๊ย ขุนพลวรมันต์" จากคุณ : เพียซ วราฤทธิ์ - [18 ธ.ค. 20:04:14]

ความคิดเห็นที่ 21 เยส เซ่อร์  ชายผู้ยืนตระหง่านงามอยู่เบื้องหน้าของบุญคำเป็นใครไปไม่ได้นอกจากขุนพลวรมันต์แห่งนิทรานคร   คู่ปรับของมันตรัย  และมาในภาคนี้แน่นอนว่าชิงบทพระเอก ร่างอันสูงใหญ่ได้สัดส่วนหล่อกว่าอาโนลด์คนเหล็กซ่อนอยู่ในชุดเกราะเงิน กึ่งโรมันกึ่งขอมโบราณ    ดวงหน้าหล่อเหลาขนาดคีนูรีฟชิดซ้ายระบายด้วยรอยยิ้มน้อยๆ  ทักเสียงทุ้มกังวาน " เป็นไงบุญคำก็ฉันน่ะสิ   ไม่ได้เจอกันมาตั้งแต่ภาค ๑ ตอนฉันพ้นคำสาปก็หมดบทไปเลย     ไม่นึกว่าจนป่านนี้ยังเดินเข้าป่ากันอยู่อีก  ไปๆมาๆก็เข้าเส้นทางเดิมมานิทรานครจนได้   ในเมื่อไม่เห็นไปทางอื่นก็ขอต้อนรับด้วยความเต็มใจ" บุญคำรีบคุกเข่าพนมมือไหว้ปะหลกๆ ด้วยความเคารพเลื่อมใส " โอ๊ยเป็นพระคุณครับท่านขุนพล     โผล่มาพอดีพรรคพวกผมหลุดเข้าไปในเมืองท่านหมดแล้ว ป่านนี้ซากคงไม่เหลือ     ทั้งคุณชายใหญ่ นายทหาร นายรพินทร์    ทำไมลูกน้องผีกองกอยท่านแสบนักครับ" วรมันต์หัวเราะเสียงหล่อสุดขีด " อย่าเพิ่งตกใจ พวกเขาขี้เล่นกันยังงั้นเอง  ไม่มีอะไรทำก็แปลงร่างเป็นสาวทิฟฟานีเล่นแก้กลุ้ม    อยู่ไปวันๆเขาเบื่อ    พวกนายๆของบุญคำไม่เป็นอะไรหรอก  ป่านนี้นั่งโซ้ยข้าวต้มเพลินไปแล้ว" พอได้ยินว่าข้าวต้มบุญคำก็แทบเป็นลมด้วยความเป็นห่วงนึกว่านายๆหมดแรงข้าวต้มไปแล้ว     ไม่กล้าถามต่อรีบสาวเท้าจ้ำตามขุนพลวรมันต์ไปที่ป่าเบื้องหน้า   แล้วก้าวพ้นประตูเมืองซึ่งเเปิดขึ้นอีกครั้ง พอล่วงเข้าในเมืองลับแลหรือนิทรานครอันมโหฬาร  บุญคำก็เห็นยายแก่หลายคนนั่งจับกลุ่มเล่นไพ่กันอยู่ข้างประตูเมือง    อีกหลายคนที่เดินผ่านไปก็กางร่มถือตะกร้างกๆเงิ่นๆเหมือนจะไปวัด พวกนี้เห็นขุนพลวรมันต์ก็รีบนั่งลงไหว้อย่างยำเกรง  แล้วก็ลุกขึ้นเล่นไพ่เดินไปตลาดตามเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บุญคำกวาดสายตามอง    เห็นแต่คุณย่าคุณยายทั้งหลายนั่งถลกตัวเก็งกันบ้าง   ตำหมากมั่ง    นวดขามั่ง อยู่เกลื่อนกลาดริมถนนหนทาง ท่าทางสุขสบายดี  ก็อดสงสัยไม่ได้ "ท่านขุนพลครับ ทำไมเมืองนี้คุณย่าคุณยายออกมานั่งกันเต็มไปหมด  สาวๆไปไหน" ขุนพลวรมันต์เร่งฝีเท้าตรงไปปราสาท  ตอบ ไม่หันมามอง " อ้าวก็ชื่อเมืองแม่ม่ายก็มีแต่แม่ม่ายสิ    ก็เจ้ามันตรัยมันสาปไว้กว่าจะพ้นคำสาปเล่นเอาหลายล้านปี ผู้ชายชิงตายไปหมดเหลือแต่ผู้หญิงก็แม่ม่ายทั้งเมือง" บุญคำร้องโอ๋ยโย๋ออกมาดังๆ " แล้วน้องโร๊กน้องจุงหายไปไหนครับ" " ก็คุณย่าคุณยายพวกนี้ละ  เบื่อๆก็แปลงกายเล่น  แต่ว่าไม่มีน้ำยาจะทำอะไรทั้งนั้น   อ้าวถึงปราสาทแล้ว  นั่นไงนางพระกำนัลยกข้าวต้มมาให้พรรคพวกบุญคำ   บริวารฉันไม่กินอะไรนอกจากข้าวต้มเพราะฟันฟางไม่มีแล้ว   เหลือฉันคนเดียวยังหนุ่มอยู่" เบื้องหน้าคือทางเข้าท้องพระโรงของเมืองแม่ม่าย     บุญคำมองเห็นเชษฐา ไชยยันต์ รพินทร์  คะหยิ่น นั่งกันอยู่อย่างหมดอาลัยตายอยาก และผิดหวัง มีนางกำนัลแก่ชราห้าหกคนค่อยๆยกถาดข้าวต้มเดินงกๆเงิ่นๆเข้าไปเสิฟ   จากคุณ : ขุนพลวรมันต์ - [18 ธ.ค. 20:25:34]

ความคิดเห็นที่ 22 คืนนั้นพวกผจญภัยไม่มีใครนอนหลับ พากันด่าโขมงโฉงเฉงว่าเรื่องไม่น่าจะออกมาเป็นแบบนี้  เสียเส้นแถมยังต่อเรื่องไม่ถูกอีก ต่างคนต่างก้ซัดทอดกันว่าเพราะไม่ยอมเข้ามาเล่น   เป็นโอกาสให้อนุขาส่งขุนพลวรมันต์เข้ามาแฮ้บบทไปได้อย่างสะดวกโยธิน ขุนพลวรมันต์อธิบายให้ฟังว่า อนุชาได้ผ่านมาถึงเมืองนี้แล้วเดินทางต่อไปแล้วไกลลิบลับไม่ยอมรอพี่ชายและคนอื่นๆ  เนื่องจากเข็ดที่จะโดนแกล้งอีก  อีกอย่างเล่นมานานก็ไม่เคยได้อะไรสักบาท แม้แต่เมียก็หาไม่ได้ ขุนพลวรมันต์ซึ่งนั่งๆยืนๆอยู่ในเมืองมานานไม่มีอะไรทำ   พอรู้ข่าวว่ามันตรัยยังตามล้างผลาญอีกก็ตาลุกวาวขึ้นมาทันที   อาสาร่วมวงไปด้วย " แล้วพันธุมวดีล่ะยอมหรือ?" ไชยยันต์ซึ่งยังจำได้ ท้วงขึ้น " เจ้าหญิงพันธุมวดีตอนนี้แก่ตายไปแล้วครับเพราะพวกท่านถอนคำสาปช้าไปหน่อย เหลือแต่ผมคนเดียวได้อาบไฟวิเศษของนิทรานครครั้งสุดท้ายก่อนมันจะมอดดับ เลยหล่ออยู่ได้  เอ๊ะแม่หญิงดารินคนงามอยู่ไหนครับไม่เห็นมาด้วย    ผมเคยเป็นแฟนเก่าของเธอก่อนอัคนีรุทธ์  สมัยเธอเกิดเป็นจิตรางคนางค์ พี่สาวของพันธุมวดีไงครับ" จากคุณ : ขุนพลวรมันต์ - [18 ธ.ค. 20:38:37]

ความคิดเห็นที่ 23 ตาเฒ่าหรี่ตามองดูขุนพลวรมันต์ ชวาซเซนเนกเกอร์อย่างไม่ใคร่ไว้ใจเท่าไร  แกรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับเจ้านี่ขึ้นมาอย่างแรง   ไม่น่าเชื่อว่าอนุชาจะส่งเจ้าบึ้กนี่มาเป็นตัวแสดงแทนคอยแย่งบทพระเอกจากนาย ๆตลอดจนบุญคำและคะหยิ่น  ซึ่งพึ่งได้ขึ้นชั้นเทียบบทพระเอกไม่นานมานี้ อนุชาไม่น่ารู้จักกับเจ้าอดีตผีกองกอยชอบลากไส้ตัวเองมาสาวเล่นนี่เลย เพราะตอนเจ้านี่มานั่งเบิ่งตาล้วงตับไตไส้พุงมาให้ชาวคณะติดตามตัวคุณชายกลางนั้น อนุชาก็ได้ไปนอนแอ้งแม้งในคุกมรกตนครหลังจากสังเวยความหนุ่มให้ยัยแม่มดวาชิกไปแล้วนี่หว่า  แถมหนานอินก็ไม่ได้พามาทางนี้ด้วย---เกียรตินิยมอันดับหนึ่งฮอกวาร์ตซึ่งเป็นหัวหน้านักเรียนในปีที่เจ็ดคิดลำดับเหตุการณ์ไปทีละน้อย.. หรือว่ามันเป็นแผนของมันตรัยในอันที่จะปลอมตัวเข้ามาแทรกแซงในคณะพรรคเพื่อแย่งชิงกวาวเครือ วีซีดี อาร์พีจีตลอดจนเอบีซีดีถึงเซแซ่ดแซ่ด..... บุญคำผุดลุกขึ้นยืน   พยักหน้าเรียกขุนพลวรมันต์   เมื่อร่างยักษ์ในชุดหุ้มเกราะเงินงามเงานั้นเดินเข้าไปหา  ตาเฒ่าก็โยนไม้ขีดตราพญานาคลงพื้นดิน แล้วพยักเพยิดให้วรมันต์ ขุนพลเห็นดังนั้นก็งงเป็นChicken broken eyes "อะไรอีกล่ะ ตาบุญคำ ทำท่าบุ้ยใบ้อะไรไม่เข้าใจ" "เก๊าะหยิบไม้ขีดมาจุดไฟเว้ย ถ้าแกจุดไม่ได้ ฉันจะยิงแกด้วยลูกปืนลงอาคมให้พรุน" ว่าแล้วแกก็ยกเอ็มเค 79 รุ่นยิงกระสุนระเบิดขึ้นมาประทับบ่า อิอิ ขออภัยลืมไปแล้วว่าจะแต่งต่อว่าไง วรมันต์มาแต่งต่อเองละกัลลลล จากคุณ : บุญคำ - [19 ธ.ค. 00:54:15]

ความคิดเห็นที่ 24 เพิ่มตัวละครกันอีกแล้วครับ ช่างประเสริฐอะไรเช่นนี้ วันนี้แวะมาอ่านก่อนครับยังนึกน้องมุขไม่ออก เอาไว้คุยปรึกษาแบบส่วนตัวกะน้องฟ้าของตาแก่สุดหล่อบุญคำก่อนแล้วค่อยมาส่งน้องมุขต่อ "กระซิบตาคำคนเดียว" ลุงคำๆคะหยิ่นว่าเจ้าขุนพลวรมงวรมันต์เนี่ยะ สู้เราสองคนมะได้หรอก (จุ๊ๆๆๆ...อย่าเอ็ดไปพวกตัวใหญ่ๆ กล้ามโตๆนี่นะตาคำเอ๊ย....น้องชายตัวเล็กนักแล.....ตำราเขาว่าไว้งั้น จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [19 ธ.ค. 08:41:03]

ความคิดเห็นที่ 25 หมดตัวแร้ววววววววววว มาแต่งต่อกันเพียบเรยยยยย เด๋วแม่ยกไปขูดเลือดแควนมาก่อนนาค๊าาาา ฮิๆๆๆ จากคุณ : แม่ยกสวีตตี้ - [19 ธ.ค. 10:24:05]

ความคิดเห็นที่ 26 ฮ่าฮ่าฮ่า  เป็นไปเจ้าคะหยิ่น เอ็งนี่นอกจากจะหล่อล่ำแล้วยังเฉียบแหลมจริง ๆ วรมันต์คงอยากจะได้กวาวเครือไปบำรุงน้องชายของเขาเองจึงได้ทำมาตีสนิทกับพรรคพวกของเราดั่งนี้  มิน่าพันธุมวดีถึงได้หนีไปเกิดชาติอื่น เผื่อจะได้พบคู่ครองที่มีอาร์พีจีที่มีคุณภาพ เอิ๊กเอิ๊ก   คะหยิ่นเอ็งคิดว่าคุณพนมเทียนจะว่าไงหรือเปล่าเนี่ยที่นอกจากข้ากะเอ็งจะเบียดนายรพินทร์หลุดจากการเป็นพระเอก แล้วสวมบทบาทแทน แถมเรายังทำให้เรื่องมีแนวโน้มไปทางไทยเพลย์บอยเสียอีกด้วย กระทู้นี้ควรจะขึ้นคำเตือนหรือยังเนี่ยว่า  NC17.... จากคุณ : บุญคำ - [19 ธ.ค. 11:56:12]

ความคิดเห็นที่ 27 ลืมต่ออีกประเด็นหนึ่ง น้องฟ้าของข้าไม่ใช่น้องมุข เอ็งอย่ามาตีขลุมนะเฟ้ย เจ้าคะหยิ่น ขืนทำอย่างนี้อีก เรื่องนี้อาจจะเหลือพระเอกคนเดียวคือข้า.....เข้าใจ๋ จากคุณ : บุญคำ - [19 ธ.ค. 12:26:18]

ความคิดเห็นที่ 28 กวาวเครือในถุงดำ และอุปกรณ์ต่าง ๆ โดนโขลงเจ้าแมมมอธตื๊บติดดินหมดแล้วง่ะตาคำ ปู่คะหยิ่น เหลือแค่วีซีดีไม่กี่แผ่น คงต้องหาใหม่แล้วล่ะ... แม่ยกสวีตตี้จ๋า หมู่นี้ใจดีจังง่ะ สงกาสัยว่ากำลังหวานนนน...ใช่ไหมคะ... ประกาศตามหานางร้ายผู้น่ารัก หายไปหนายพลาดมาลัยสีสวย ๆ ได้งัย เสียชื่อนักล่าเงินรางวัลและขุมทรัพย์มือโปรโม้ดเลย ....หลานสาวกิ๊ดถึงค่ะ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [19 ธ.ค. 19:23:44]

ความคิดเห็นที่ 29 มาด้อมๆมองจ๊ะ... เล่นกันไปถึงไหนแล้ว...แม่เอ๊ย จะสอบอยู่มะรืนนี้แล้ว อิ อิ อิ มาบ่น แล้วก็แอบมาดู จากคุณ : มันตรัยฮับ - [19 ธ.ค. 21:15:47]

ความคิดเห็นที่ 30 วรมันต์ส่ายศีรษะแช่มช้า แล้วยิ้มให้ตาเฒ่าด้วยมาดพระเอกเช่นเดิม   แทนคำตอบเขาล้วงมือลงไปในกระเป๋าหลังเกราะเงิน  แล้วดึงซิปโป้ขึ้นมาสะบัดทีเดียว เปลวไฟก็จุดติด " ไม่ขกไม่ขีดอะไรตาเฒ่าเชยตกรุ่น    นี่ซิปโป้จากเพชรพระอุมาภาค ๑  คุณชายกลางให้ฉันไว้เป็นที่ระลึก    ขอบอกนะเว้ยว่าวรมันต์ไม่ได้ออกมาจากยุคกำเนิดใหม่ไดโนเสาร์    ไม่ว่าพวกนายใช้อะไรฉันใช้เป็นหมด" คิดมุขได้แค่นี้เหมือนกัน   ฝืดแฮะ ไม่รู้ตาเฒ่าคิดอะไร จากคุณ : วรมันต์ ชวาซเซนเนกเก้อร์ - [19 ธ.ค. 22:44:08]

ความคิดเห็นที่ 31 ในขณะที่ตาเฒ่าบุญคำ เกียร์ (ออโต้) - - -  เกียรตินิยมอันดับหนึ่งฮอกวาร์ตซึ่งเป็นหัวหน้านักเรียนในปีที่เจ็ด (หลักสูตรมาตรฐานของฮ็อกวาร์ตเรียนเพียงแค่ 3 ปีก้อจบแล้ว….แต่สำหรับนักเรียนที่ ขยัน  ปัญญาดี  ฉลาด สมองไว..สามารถเรียนจบได้ภายใน 2 ปีครึ่ง) กำลังหรี่ตาซ้ายขวาสลับข้างไปมาจนรู้สึกปวดตาเล็กน้อยมองดูขุนพลวรมันต์จุดไฟแช็คอยู่อย่างไม่ไว้วางใจนั้น   ไชยยันต์ รพินทร์ แงซาย เชษฐา ไพรวัลย์ ดาริน และพลับพลึง ก็นั่งซดข้าวต้มที่บรรดาคุณย่าคุณยายทั้งหลายยกมาเสริฟให้อย่างสบายอารมณ์พร้อมทั้งมองดูการสอบซักประวัติและพฤติกรรมของขุนพลวรมันต์โดยหัวหน้านักเรียนในปีที่เจ็ดที่กำลังสอบสวนอยู่อย่างครึกครื้น ยกเว้นเพียงคนเดียว… คะหยิ่นที่นั่งแยกวงกับคนอื่น ๆ โดยมีคุณยายโร๊กร่างผอมเกร็งจนมีแต่หนังหุ้มกระดูกผู้ซึ่งอาวุโสที่สุดในบรรดาคุณย่าคุณยายทั้งหมดเดินหลังค้อมงก ๆ เงิ่น ๆ เข้าไปบริการเสริฟข้าวต้มให้โดยเฉพาะแต่เพียงผู้เดียว  พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานปานจะหยด โชว์ให้เห็นฟันอันดำเงางามเรียงสลอนมีบางซี่หายไป บางซี่เกและเยื้องกันไปมาเล็กน้อย พร้อมกับเข้ามาโอบหลังโอบไหล่คะหยิ่นและเจรจาด้วยอย่างอ่อนหวานด้วยเสียงอันสั่นเครือตามวัยที่ถูกสาปมานานเกินกว่าล้านปีไปมาก "พี่..คะ…งะ..หยิ่น..นะ.ขา… คุณย่าคุณยายคนอื่น ๆ เค้าแปลงกายล้อพวกพี่ ๆ เล่นกัน  แต่น้องโร๊กจริงจังนะค้าพี่…น้องโร๊กอายุมากกว่าคนอื่น ๆ ในเมืองนี้เลยค่า  รอหาหนุ่ม ๆ มาตั้งนานแล้วเพิ่งมามีโอกาสตอนนี้เอง…ทุกคนในเมืองเค้าก็เห็นด้วยให้โอกาสน้องโร๊กได้ออกเรือนก่อนน้อง ๆ คนอื่น ๆ เค้า….พี่อย่าลืมนะค้าว่าพี่ตกลงรับปากจะอยู่ด้วยกันกับน้องโร๊กตลอดไปแล้ว  ถ้าพี่เสียสัจจะไม่อยู่กับน้องโร๊ก อะไรจะเกิดขึ้นพี่คงพอจะรู้นะค้า..…เราจาแต่งงานกันเมื่อไหร่ดีค้าพี่คะหยิ่นขา....." ระหว่างที่คุณยายโร๊กพูดอย่างยิ้มแย้มพร้อมกับหัวเราะไปด้วยเป็นบางครั้งนั้น ทำให้น้ำหมากที่อยู่ในปากกระเซ็นเป็นฝอยกระจายไปทั่วใบหน้าคะหยิ่นตลอดเวลา คะหยิ่นต้องเอียงใบหน้าหลบวูบวาบด้วยเกรงจะเสียหล่อ แต่ก็ไม่อาจจะช่วยได้เลยเพราะบนใบหน้าของคะหยิ่นมีรอยจุดแดงของน้ำหมากเป็นลายพร้อยไปทั้งหน้าแล้ว  และคุณยายโร๊กก็ไม่วายเป็นห่วงกระงกกระเงิ่นไปหาผ้ามาซับหน้าให้ด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง…โอ้ว….แล้วอย่างนี้จะไม่ให้คะหยิ่นแพ้ความดีและดวงใจอันแน่วแน่มั่นคงของคุณยายน้องโร๊กได้อย่างไรกัน…ตอนนี้คะหยิ่นเริ่มจิตใจอ่อนไหวไปกับความจริงใจของคุณยายทวดของทวดของทวดและของทวดน้องโร๊กแล้วละซี… จากคุณ : แสงโสม - [20 ธ.ค. 10:28:21]

ความคิดเห็นที่ 32 ตาเฒ่าแหงนหน้าหัวเราะเสียงลั่น  "เจ้าวรมันต์เอ๋ย ข้าจับโกหกเอ็งได้แล้ว คนอย่างคุณชายกลางน่ะเรอะจะให้ซิปโป้ทองเหลืองแบบนี้แก่ใคร  ลองจับเนื้อตัวแกดูซิจะได้ยินเสียงกรอบแกรบ เพราะแกจนกรอบ แล้วยังไม่ค่อยคิดทำงานทำการ หวังแต่รวยทางลัดจากขุมสมบัติที่ซ่อนตามสถานที่อันไม่พึงไปต่าง ๆนานา เหมือนอดีตสส.บ้านเราเลยจริง ๆ ไม่รู้ใครลอกนิสัยกันมา" เอ็มเค79 ในมือของตาเฒ่าถูกยกขึ้นเล็งไปยังวรมันต์  "บอกมาเสียดี ๆว่าเอ็งเป็นใคร ประสงค์อะไรในการมาตีสนิทกับพวกข้า โดยการให้คุณยายโร้กดึงหน้าปลอมตัวมาเป็นน้องโร้กล่อให้พวกเราเข้าเมืองมาอย่างนี้" รพินทร์พยักหน้าเป็นด้วย "ช่าย ฉันเห็นด้วยกับเหตุผลของบุญคำ  คุณชายกลางน่ะเข้าห้องน้ำยังต้องถือคีมคืบตามเข้าไปด้วย ไม่มีวันจะให้ซิปโป้ใครเป็นที่ระลึกเด็ดขาด" วรมันต์ทำหน้าเมื่อย "เก๊าะผมได้มาจากมือคุณชายจริง ๆนี่โฟ้ย   ตอนนั้นหนานอินพาแกอ้อมเมืองไป แต่ผมก็ไปดักไว้เผื่อว่าแกจะช่วยพวกเราให้รอดพ้นจากมันตรัยได้  แต่แกบอกผมว่าให้รอพวกคุณชายใหญ่ที่จะต้องมาตามแกอย่างแน่นอน  เพราะทุกครั้งที่แกบุกบั่นขุดสมบัติ  คุณชายกลางก็ไปตามเอาตัวแกคืนมาและส่งไปเก็บไว้ยังโรงพยาบาลบ้าเหมือนเดิม  ผมก็เลยรู้ไงว่าจะมีคนอีกกลุ่มตามา...แล้วแกก็ให้ซิปโป้ไว้เป็นที่ระลึก เผื่อว่าพวกผมจะหุงหาอาหารกินกันจะได้ไม่ต้องใช้ไม้มาสีกันเพื่อก่อไฟ ช่างเป็นความหวังดี แต่พวกผมตอนนั้นก็กินแต่อาหารสดเท่านั้นเลยไม่ได้ใช้ไง.." รพินทร์ขมวดคิ้ว "ไหนขอดูหน่อยซิ" วรมันต์โยนกล่องสี่เหลี่ยมทองเหลืองอันเล็ก ๆให้รพินทร์  พอรพินทร์ตรวจตราเสร็จก็หันไปบอกตาบุญคำว่า "อย่าไปสงสัยวรมันต์เลย คุณชายกลางคงให้ซิปโป้อันนี้จริง ๆน่ะแหละ" บุญคำทำหน้ายู่  "นายรู้ได้ไงอ่ะ ดูทีเดียวรู้เลยเหรอ" รพินทร์หัวเราะแล้วบอกว่า "รู้ซิฟะ ไอ้ไฟแช็อันนี้มันเป็นของปลอมฟ่ะ เหมือนที่คุณชายเคยให้ข้าไว้อันหนึ่งบอกว่ามันมีค่ามากเป็นรุ่นเก่าเก๋ากึ๊ก  พอข้าบ้อจี๊ก็เอามันไปตึ๊ง  เจ๊กที่โรงจำนำมันโยนทิ้งลงหนองน้ำแห้งเดี๋ยวนั้นเลย...คุณชายหนอคุณชาย สงสัยจะไปกว้านซื้อมาทีละหลาย ๆโหลล่ะซิเนี่ย..." ตาบุญคำยอมวางปืนลง แต่ก็ยังหรี่ตามองขุนพลอายุกว่าสหัสวรรษอย่างไม่ไว้วางใจ " เอาเหอะข้าเลิกสงสัยเอ็งก็ได้  แต่เรื่องที่คะหยิ่นว่าเป็นจริงใช่ไหมฟะ ที่บอกว่าคนตัวโตจะมีน้องชายตัวเล็กน่ะ ข้าคิดว่าคะหยิ่นมันพูดจริง เพราะว่ามันเอามาจากประสบการณ์ส่วนตัวของมันเชียว...." วรมันต์อึกอัก หน้าแดงจนกลายเป็นเขียว.. บุญคำโบกมือ"บอกว่าเฮ่ยเอ็งไม่ต้องอายหรอก บุญของเอ็งที่มาเจอข้านี่   คุณแสงโสมยังบรรยายวิชาที่ข้าเรียนมาไม่หมดเฟ้ย   แกบรรยายได้แค่จัตวา วิชาเบญจะของข้านะเฟ้ย ไม่อยากจะคุย ว่าด้วย สมุนไพรเสริมสร้างความเป็นชายชากรี......." นัยน์ตาของวรมันต์เบิกกว้างขึ้นอย่างยินดี แต่ก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว   ในขณะที่สีหน้าของรพินทร์ คุณชายใหญ่ ไชยยันต์ ไพรวัลย์แสดงความยินดีอย่างเปิดเผย  ไพรวัลย์ถึงกับตรงเข้าบีบนวดตาเฒ่า พยายามฝากตัวเป็นศิษย์เรียนเฉพาะหัวข้อวิชาเบญจะนี้เท่านั้น..... มีแต่คะหยิ่นเท่านั้นที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เพราะกำลังตกอยู่ในห้วงรักเหวลึกของคุณยายโร้กอยู่อย่างถอนตัวไม่ขึ้น... จากคุณ : บุญคำ - [20 ธ.ค. 19:00:17]

ความคิดเห็นที่ 33 ตาคำจ๋า เชื่อเหอะว่าเป็นท่านขุนพลวรมันต์จริง ๆ น่ะ เพราะท่านขุนแกไม่เคยมีร่างมนุษย์ของตัวเองซักที นอกจากร่างผีก็องกอย คราวก่อนก็ต้องยืมร่างลุงแงซายใช้พักนึง ยังไม่จ่ายค่าเช่าเล้ย เชื่อเหอะ กลับมาเมื่อไรมีหวังลุงแงซาย ส่งใบวางบิลมาทวงหนี้กันบ้างล่ะ มาคราวนี้ยืมร่างพี่กล้ามโตมาใช้อีก เฮ้อ ไม่มีร่างเป็นของตัวเองก็ลำบากอย่างนี้แหล่ะ...หึหึ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [20 ธ.ค. 21:01:25]

ความคิดเห็นที่ 34 หวานมาตั้งนานแล้วจ้า ไม่เห็นเกี่ยวเรย(หุหุ   ไปอ่านกาทู้มาเหยอ) เอามาลัยมาอีก3พวงจ้ะคราวนี้   พวงละ 2 พัน คราวนี้นางร้ายคนเก่งคงมาก่อนใคร  หรือเปล่าน๊อ ช่วงนี้กระทู้คึกคักดีจริงๆ  ตัวละครหลากหลาย คุ้มกะที่หยุดพักไปด้วยความหงอยเหงามาพักหนึ่งสินะเนี่ย จากคุณ : แม่ยกสวีตตี้ - [21 ธ.ค. 00:58:08]

ความคิดเห็นที่ 35 ...พลับพลึงนั่งซดข้าวต้ม  ที่บรรดาคุณยายทั้งหลายนำมาให้จนอิ่มน้ำ ไม่สำราญนัก ด้วยข้าวต้มที่ยายเฒ่าทั้งหลายยกมาให้นั้น มีแต่น้ำจริง ๆ   สังเกตเหตุการณ์รอบข้างเห็นทุกคนมัวแต่สนใจการซักประวัติการหาหลักฐานอ้างอิงว่าขุนพลวรมันต์นั้นอนุชา ส่งมาแน่หรือไม่ หรือเป็นตัวปลอมที่มันตรัยส่งมา จนเบื่อที่จะฟัง จึงบอกกับดารินขอไปสำรวจบริเวณรอบ ๆ นี่พลาง ๆ เดินไปด้านไหนก็เห็นแต่ยายเฒ่าทั้งนั้น  จะหาหญิงสาว ๆ เด็ก ๆ หรือหนุ่ม ๆ ก็ไม่พบแม้แต่น้อย ขณะที่กำลังจะกลับไปสมทบกับคนอื่น ๆ ทันใดนั้น สายตาก็ปะทะกับร่างในชุดเขียวตองอ่อน ผมยาวสลายเข้าเต็มตา แต่สีหน้าดูกังวลพิกล "นางตานี มาที่นี่ทำไม เกิดอะไรกับแม่ลั่นทมหรือ" ใช่แล้วร่างนั้นคือร่างของนางตานี ผู้เคยแปลงกายเป็นแสงโสมจนเกือบทำให้อนุชา หวุดหวิดจะรับบทพระเอกหนังเรท NC17 เข้าในตอนมหาสมบัติพุกาม นั่นเอง "ท่านลั่นทมไปศึกษาพระเวทย์ ยังไม่กลับมาค่ะ แต่มีเจ้างูดึกดำบรรพ์ ซิเจ้าคะ มันมาปิดทางน้ำไหลเจ้าค่ะ ฝนก็ตกหนักติดต่อกันหลายวัน น้ำก็ท่วมซิเจ้าคะ เจ้างูยักษ์นั่นเหมือนเขื่อนกั้นน้ำดี ๆ นี่เอง  น้ำเลยท่วมดงไม้ใหญ่อยู่หลายวันเชียวเจ้าค่ะ สัตว์ป่าทั้งหลายหนีกันจ้าระหวั่น  เดือดร้อนกันทั่ว นี่ถ้าตานีและเจ้าตัวอื่น ๆ เป็นมนุษย์ คงต้องอดตายกันบ้างล่ะค่ะ แถวนั้นจะหาใครบริจาคอาหาร น้ำท่าได้ที่ไหนล่ะคะ ท่วมเยอะเหลือเกินเจ้าคะ งูยักษ์มันนอนทอดหุ่ยสบายอารมณ์อยู่สามสี่วัน ก็จากไป แต่ความเดือดร้อนที่เกิดขึ้นซิ มากมายเหลือคณานับ กล้วยตานีตายไปเกือบหมดดง ตอนนี้ตานีเลยต้องรอให้มันโตกว่านี้หน่อยจึงจะเข้าไปพักอยู่ได้เหมือนเดิม ที่แย่ายิ่งกว่านั้นคือต้นลั่นทมเจ้าคะ เจอน้ำเข้ามากอย่างนั้น ดูท่าทางไม่ค่อยดีนัก  ท่านลั่นทมก็ไม่อยู่  ไม่รู้จะไปตามที่ไหน ก็เห็นแต่ท่านพลับพลึงนี่ล่ะเจ้าค่ะ คงจะไปจัดการได้บ้าง ตานีจึงรีบเดินทางตามมา แต่แหงตามง้าย ง่ายค่ะ หลักฐานเกลื่อนเชียวเจ้าค่ะ" นางตานีพูดมากจนหอบ "เกิดเรื่อง แย่ ๆ ขึ้นขนาดนั้นเชียวหรือ ตานี" "เจ้าค่ะ เรารีบเดินทางไปเถอะเจ้าค่ะ" "เดี๋ยว รอเดี๋ยว ขอไปบอกคนอื่น ๆ ก่อน" "วุ้ย ไม่ต้องเจ้าค่ะ เดี๋ยวก็ซักกันยาว กว่าจะได้ไปคงเสียค่าเน็ตไปอีกหลายตังค์ นี่กระดาษ นี่ปากกาเขียนจดหมาย ฝากน้องจุงเฒ่า ไปก็แล้วกันค่ะ ตั้งแต่เปิดกระทู้รอบใหม่ ฮิตจดหมายกันจะแย่ เพิ่มอีกซักฉบับไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ" พลับพลึงคิดแล้วก็เห็นด้วย กับนางตานี จึงเขียนจดหมายเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นฝากยายเฒ่าจุง ไปให้ชาวคณะ แล้วรีบเดินทางไปกับนางตานีโดยไม่รอช้า... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [21 ธ.ค. 20:43:02]

ความคิดเห็นที่ 36 เกี่ยวซิแม่ยกจ๋า ก็มาคราวนี้ใจดี๊ดี นี่จ๊ะ เจ้ามันตรัยสีฟ้า หนีงานไปนานแล้วนะ มาประจำการได้แล้วนา ...และแล้วก็ถึงเวลา การหยุดพักของหนูพลับพลึงบ้าง ด้วยภารกิจอันหนักหนาสาหัสขึ้นทุกวี่วัน จนเกินกว่าจะมาร่วมเดินทาง ไปกับชาวเพชรพระอุมาได้ในระยะต่อไป จึงจำต้องตัดใจแยกตัวไปซักระยะ แต่มีเวลาเมื่อไรก็ต้องแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนกันอย่างแน่นอน  ยังไง้ก็ตัดไม่ขาด รอปีหน้าฟ้าใหม่ ฟ้าใส ๆ กว่านี้ จะมาร่วมขบวนไปด้วยตามปกติล่ะค่ะ... จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [21 ธ.ค. 20:47:38]

ความคิดเห็นที่ 37 หลานพลับพลึงจ๋า ปีหน้าฟ้าใหม่ ก็อีกแค่ 9 วัน 15 ชั่วโมง 47 นาที 49 วินาที เท่านั้นนะจ๊ะ  ห้ามเกินกว่านั้นเด็ดขาด  ถ้าเกินน้าตามอาละวาดถึงดงกล้วยตานีแน่นอนเลย อย่าช้ากว่านั้นนะจ๊ะ..อิ อิ ถ้าพอจะปลีกเวลาได้ไม่ลำบากมากนัก อยากให้คุณพลับพลึงแวะเข้ามาทักทายกันบ้างนะคะ อย่าถึงกับหายไปเลยแล้วกัน สำหรับการแต่งเรื่องถ้าพวกเราไม่มีเวลา หรือยังคิดมุขไม่ออกกันก็คงไม่เป็นไรค่ะ เพราะตามข้อตกลงของพวกเราก้ออย่างที่น้องรพินทร์กับคุณแงซายเคยพูดไว้ก็คือไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องรีบร้อน ใครคิดมุขออกก็เข้ามาต่อ ถ้ายังคิดไม่ออกก็คงไม่เป็นไร ยังไงก็ตามแวะเข้ามาคุยกันได้ตลอดเวลานะคะ ตามหาคุณแงซายด้วยหายเงียบไปนานมากผิดปกติ  น้องรพินทร์สงสัยกำลังจะสอบเลยไม่มีเวลาเข้ามาเล่น สอบเสร็จแล้วเข้ามารายงานตัวด่วนด้วยค่ะ   ท่านมันตรัยอย่าลืมสัญญาของเรานะคะ  แล้วก้อคุณไชยยันต์กับคุณไพรวัลย์ถ้าพอมีเวลาว่าง ๆ จากงานบ้างแล้ว ช่วยเข้ามาต่อเรื่องกันหน่อยเถอะค่ะ ว่าแล้วก็ต้องขอเวลาไปคิดมุขก่อนค่ะ ยังคิดไม่ออกเหมือนกัน  ตาบุญคำ ท่านขุนพลวรมันต์ กับคุณคะหยิ่น ขอฝากไว้ก่อนนะคะ คิดมุขออกเมื่อไหร่จะมาก่อกวนต่อแน่นอนค่ะ จากคุณ : แสงโสม - [22 ธ.ค. 08:12:12]

ความคิดเห็นที่ 38 อ้าว..ลืมคุณหญิงดารินนางฟ้าใจดีไปอีกคนกับคุณน้องโร๊กด้วยค่ะ คุณหญิงคะไปอ้อนฟ้ามาได้ข่าวว่าสนุกสนานมากเลย เข้ามาเล่าให้พวกเราฟังบ้างซิคะ จากคุณ : แสงโสม - [22 ธ.ค. 08:25:14]

ความคิดเห็นที่ 39 อีกนิดค่ะ แม่ยกคะ ไม่ได้แต่งเรื่องแต่เข้ามาเขียนแบบนี้แทน  ยังมีสิทธิได้มาลัยกับเค้าด้วยหรือเปล่าคะ : -) คุณชายเชษฐา (สุขุม) คะ บอกว่าจะเข้ามาตั้งนานแล้วยังไม่เห็นเข้ามาเลย รออยู่นะคะ วันนี้มาปั่นตัวเลขกระทู้โดยเฉพาะเลยนะเนี่ย (เลียนแบบคุณชายเชษฐาค่ะ) จากคุณ : แสงโสม - [22 ธ.ค. 08:55:46]

ความคิดเห็นที่ 40 ช่วงนี้ผมกำลังสอบครับ เอาไว้สอบเสร็จแล้วจะรีบมาต่อน้องฟ้า...เอ๊ย...น้องมุขให้โดยเร็วเลยครับ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [22 ธ.ค. 09:26:27]

ความคิดเห็นที่ 41 ด้วยความที่คุณยายน้องโร๊ก หลงรัก คะหยิ่น พิท รูปหล่อ เข้าอย่างเต็มเปา ทำให้เธอยอมทำตามใจ กระเหรี่ยงรูป หล่อทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการบ้านการเรือน เย็บปักถัก ร้อย หรือแม้แต่.....เธอก้อทำได้อย่างไม่มีบกพร่อง แต่การ กระทำนี้มีข้อแม้จาก คะหยิ่น พิท ว่าเธอต้องอยู่แต่ใน อำนาจมนตราที่บันดาลความสาวสคราญให้เธออยู่ ตลอดเวลา และเธอก้อเต็มใจจนบางครั้งเวลากลายร่าง เป็นยายแก่กลับทำให้ น้องโร๊กรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เลย ซึ่งเรื่องมันก้อเข้าทาง เจ้ากระเหรี่ยงเรท X เข้าอย่าง เต็มทางเลยทีเดียว ในเวลาว่างจากการคลอเคลียกับน้องโร๊ก คะหยิ่น พิท ได้ แอบเปิดปาล์มซีพี..เอ๊ย...พีซี ต่อnetworkกะคู่หูสุดหล่ออีก คนเพื่อวางแผนในการหนีออกจากเมืองแม่ม่ายถั่วดำ แห่งนี้ "ลุงคำ ตอนนี้ยายแก่โร๊กกำลังออกไปหาผลไม้ คะหยิ่นเลย ต่อเนทมาหาลุงนี่เหล่ะ" พระเอกคู่ของเราเริ่มการสนธนา พาที "มีไรล่ะเจ้าคะหยิ่น...เองนี่ชอบกวนเวลาข้าซะจิงๆ...ตอน นี้ข้ากำลัง chat กะน้องฟ้าอยู่ เองจะ ICQ มาข้าทำไม" บุญคำ  เกียร์ พระเอกอีกคนของตอนนี้บ่นขึ้น แต่ก้อ ตอบกลับไปอย่างเสียมิได้ "เออ...มีอะไรก้อว่ามา...เสียเวลาข้าจริง" "ลุง...ตอนนี้คะหยิ่นรู้วิธีหนีออกจากเมืองแม่ม่ายดำมหา ประลัย นี้แล้วล่ะ...โอ๊ะๆๆ....ต้องรีบปิดเครื่องก่อนล่ะ..ยาย จุงโคชิกะ มา" "เอ๊ยๆๆ...เดี๋ยวสิ...ธ่อ..รีบไปซะแล้วเลยยังไม่รู้วิธิเลยเนี่ยะ" เหตุการณจะเป็นอย่างไรต่อไปโปรดติดตามได้จากลุงคำก้อแล้วกันครับ อ่านหนังสือสอบๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [22 ธ.ค. 10:02:04]

ความคิดเห็นที่ 42     แงซายมารายงานตัวครับ  ช่วงนี้ไม่ได้อยู่กทม.เลย  หลังจากกลับจากตระััเวณทัวร์คอนเสริตภาคอีสาน (ิอิอิ  ล้อเล่นน่ะครับ  ผมไปเฉียดไปเฉียดมากับคาราบาวทุกจังหวัดเลย   ได้เจอะคุณแอ๊ดในลอบบี้โรงแรมที่ขอนแก่นแว๊บนึง แต่มิกล้าขอลายเซ็น)  กลับมาได้สองวันก็ลงใต้ไปอีก   นี่เพิ่งกลับมาถึงวันนี้เองครับ   หลังจากนี้อีกสองวันลงใต้อีกทีกว่าจะกลับก็ปีใหม่โน่นเลย       แงซายคงต้องติดตามชาวคณะไปอย่างเงียบๆ  ไปก่อนนะครับ    ว่างๆ ผมก็เข้าเน็ตคาเฟ่มาอ่านกระทู้บ้าง  แต่ไม่ได้แปะเรื่อง     ช่วงนี้คึกคักกันดีอยู่แล้ว   ยังไงก็ถือโอกาสหายหัวไปก่อนแล้วกัน         ถ้าใครจะมาสวมบทบาทแงซายไปก่อนก็ไม่เกี่ยงครับ  คิดถึงทุกคนแต่ไม่ค่อยมีเวลาจริงๆ    (ไม่ค่อยมีมุขด้วย...ขอสารภาพ  อิอิ) จากคุณ : แงซาย - [22 ธ.ค. 17:03:17]

ความคิดเห็นที่ 43 ถือมาลัยเก้อเรยยยยยยย :) อ่ะ   ใครที่เข้ามาทักทายยาวเกิน10บรรทัดก็รับไปคนละพวงแร้วกานนค๊าาาาาา จากคุณ : แม่ยกสวีตตี้ - [23 ธ.ค. 04:09:20]

ความคิดเห็นที่ 44 :-) จากคุณ : น้องโร๊ก - [23 ธ.ค. 05:33:45]

ความคิดเห็นที่ 45 มะคืนโพสไม่ติด แงๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : แม่ยกสวีตตี้ - [23 ธ.ค. 10:22:16]

ความคิดเห็นที่ 46 อยากบอกว่าเสียใจอย่างสุดซึ้งเลยครับ พี่ ๆ น้อง ๆ ทั้งหลาย ผมสอบอยู่จริง ๆ แหละครับ เสร็จแล้วเนี่ยแหละ แล้วเดี๋ยวจะเข้ามาแจมด้วยอีกนะครับ จากคุณ : รพินทร์ - [24 ธ.ค. 01:37:52]

ความคิดเห็นที่ 47 Merry Christmas  ค่ะ ชาวเพชรพระอุมาทุกท่าน จากคุณ : แสงโสม - [25 ธ.ค. 08:16:35]

ความคิดเห็นที่ 48 Merry Christmas  ด้วยๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : แม่ยกสวีตตี้ - [25 ธ.ค. 09:56:36]

ความคิดเห็นที่ 49 ตาคำ  ย่างไก่งวงเลี้ยงฉลองคริสต์มาสให้ชาวคณะหน่อยสิ !!! จากคุณ : รพินทร์ - [25 ธ.ค. 18:53:17]

ความคิดเห็นที่ 50 บุญคำนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดย่างไก่งวงไปพลางในใจก็ครุ่นคิดอย่างหนักหลังได้รับข่าวว่าคะหยิ่นต้องการหนีออกจากเมืองแม่ม่ายของขุนพลวรมันต์  พร้อมกับมองไปทางคณะของเจ้านายที่กำลังนั่งพูดคุยปรึกษาหารือกันอยู่ เห็นรพินทร์ กำลังนั่งรวมกลุ่มอยู่กับไชยยันต์  แงซาย ดาริน เชษฐา  ไพรวัลย์  และพลับพลึง  โดยทั้งกลุ่มกำลังพูดคุยสอบถามรายละเอียดจากขุนพลวรมันต์เกี่ยวกับคุณชายอนุชาที่เดินทางผ่านเมืองนี้ไป  บุญคำเห็นอย่างนั้นก็ลุกเดินขึ้นไปหาชาวคณะ ไชยยันต์เหลือบมาเห็นท่าทีด้อม ๆ มอง ๆ ของบุญคำก็พยักหน้าเรียกเข้ามา “ว่าไงบุญคำ มีอะไรหรือเปล่า ดูท่าทางแปลก ๆ นะ” บุญคำเดินตรงเข้ามาที่กลุ่มยิ้มแห้ง ๆ พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่มีอะไร แต่ในขณะเดียวกันตาก็มองไปที่รพินทร์อย่างกังวลใจ  รพินทร์เห็นท่าทีของบุญคำแล้วก็รู้สึกเอะใจจึงขอตัวทุกคนเดินตรงเข้ามาหาบุญคำ   "นี่ ตาคำ ฉันสั่งให้ย่างไก่งวงเลี้ยงพวกเราให้ดี ๆ แล้วทำไมถึงลุกมาอย่างนี้ล่ะ  เดี๋ยวไก่งวงก็ไหม้หมดอดกินกันพอดี" บุญคำเห็นเป็นโอกาสเหมาะรีบรั้งแขนรพินทร์ให้เดินหลบออกไปนอกห้องด้วยกัน พร้อมกับกระซิบ “โธ่ นาย อย่าไปสนใจไก่งวงเลยน่า บุญคำมีข่าวมาบอก   นายรู้ป่าวไอ้คะหยิ่นมันส่งข่าวมาบอกบุญคำว่ามันอยากจะหนีออกจากเมืองแม่ม่ายนี่ มันจะหนีคุณยายน้องโร๊กน่ะนาย”  รพินทร์ขมวดคิ้ว จ้องมองดูบุญคำ “อะไรกันบุญคำ พูดเป็นเล่นไปน่ะ  คะหยิ่นเค้าอยู่อย่างนี้ก็สุขสบายดีแล้วนี่นา เค้าบอกว่าคุณยายโร๊กของเค้าแปลงกายเป็นสาวสวยเซ็กซี่ ปรนนิบัติเค้าทุกอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องทุก ๆ เรื่องทั้งการบ้านการเรือน เย็บปักถักร้อย ไปจนถึง…… แล้วอย่างนี้คะหยิ่นเค้าจะอยากหนีไปจากเมืองนี้ทำไม  ตอนนี้ขุนพลวรมันต์ก็อำนวยความสะดวกให้กับพวกเราเป็นอย่างดีทุกอย่าง พวกเราอยู่อย่างนี้ก็สบายดีกันมากอยู่แล้ว ข่าวของบุญคำผิดพลาดหรือเปล่า” บุญคำนิ่งอั้นไปทันที ส่ายหน้าอย่างสับสน “บุญคำก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนาย แต่คะหยิ่นส่งข่าวมาอย่างนี้ น่าจะต้องมีอะไรซักอย่างผิดปกติ บุญคำว่าเราไปหาคะหยิ่นที่เรือนของคุณยายโร๊กดูให้แน่ใจกันเถอะนาย” หัวหน้านักเรียนชั้นปีที่เจ็ดยังคงความรอบคอบ สมกับใช้เวลาเรียนมาตั้ง 7 ปี จากฮอร์กวาร์ต  รพินทร์พยักหน้าเห็นด้วย แล้วทั้งสองก็ออกเดินตรงไปยังเรือนของคุณยายโร๊กทันที  ทิ้งให้ชาวคณะนั่งมองอย่างงุนงงที่อยู่ ๆ รพินทร์และบุญคำก็ทิ้งไก่งวงย่างหนีไปดื้อ ๆ   ไชยยันต์ร้องตะโกนถามออกมา "รพินทร์  บุญคำ จะไปไหนกันน่ะ แล้วไก่งวงจะให้ทำยังไง" "นายทหาร  ไอ้คำขอตัวพรานใหญ่ไปทำธุระด้วยกันแป๊บนึงก่อนนะ ไก่งวงนั่นให้ท่านขุนพลวรมันต์ท่านมานั่งย่างต่อไปก่อนแล้วกัน ท่านเพิ่งมาจากฮอลลีวู้ดใหม่ ๆ คงย่างเก่งกว่าบุญคำน่ะนาย แล้วเดี๋ยวไอ้คำกับพรานใหญ่จะกลับมากินไก่งวงด้วยนะขอรับท่านขุนพลทำให้อร่อย ๆ หน่อยล่ะ ถ้าไม่อร่อยเก๊าะตัวปลอมชวาสเซนแนกเกอร์ชัวร์   แล้วถ้าเป็นตัวปลอมละก้อบุญคำไล่ยิงกระเจิงแน่" ตาเฒ่าบุญคำพูดจบก็หันไปยักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียนขุนพลวรมันต์คู่ปรับที่แกไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็น (เนื่องจากมาเพิ่มตัวหารความเป็นพระเอกเข้าไปอีก) ฝ่ายขุนพลวรมันต์ก็ไม่ด้อยไปกว่ากันหยิบซิปโป้ขึ้นมาทำทีเหมือนจะสบัดเพื่อให้ไฟติด แต่ด้วยความบังเอิญอันใดไม่อาจรู้ได้ วรมันต์สะบัดซิปโป้ทองเหลืองหนักมือไปหน่อย มันจึงลอยละลิ่วตรงไปที่หัวของบุญคำโดยไม่พลาดตำแหน่ง บุญคำร้องจ๊ากออกมาทันทีพร้อมกับมองขุนพลวรมันต์ด้วยสายตาขุ่นเคืองทำนองฝากไว้ก่อนเถอะ ในขณะที่วรมันต์ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้มานั่งย่างไก่งวงต่ออย่างสบายอารมณ์  โดยมีสายตาของไชยยันต์ ไพรวัลย์ แงซายและดารินที่มองดูสถานการณ์ทั้งหมดอยู่ รพินทร์รีบกระชากแขนบุญคำให้เดินไปด้วยกันเพื่อยุติเรื่องราว  ทั้งสองต่างเร่งรีบเดินทางไปยังบ้านพักของคุณยายโร๊กเพื่อหาข่าวคราวจากคะหยิ่น เมื่อไปถึงเรือนไม้ทรงไทยโบราณหลังใหญ่ มีต้นไม้ขึ้นร่มครึ้มเต็มไปหมดรอบบ้าน บุญคำอ้าปากจะตะโกนเรียกคะหยิ่น แต่รพินทร์หันมาห้ามไว้ทัน พร้อมกับทำท่าบุ้ยใบ้ให้ไปแอบซุ่มดูกันอยู่เงียบ ๆ ทั้งสองซุ่มดูอยู่พักใหญ่แล้วก็ได้เห็นภาพที่ไม่คาดคิด จากคุณ : แสงโสม - [27 ธ.ค. 12:06:04]

ความคิดเห็นที่ 51 เจ้าคะหยิ่นกะเหรี่ยงเรท X  ถือถังไม้บรรจุน้ำเดินตัวเอียงออกมาจากด้านหลังของบ้าน พอมาถึงบริเวณชานบ้านด้านหน้าซึ่งเป็นโถงกว้างก็วางถังน้ำลง พร้อมกับล้วงสองมือลงไปในถัง ลักษณะเหมือนขยำอะไรสักอย่างอยู่ในถังน้ำ ซักครู่เดียวก็ยกผ้าขึ้นมาผืนหนึ่งบิดจนหมาด  หลังจากนั้นกะเหรี่ยงคะหยิ่นก็เอาผ้าผืนนั้น ก้มหน้าก้มตาถูชานเรือนของบ้านไปจนเสร็จ  บุญคำที่ซุ่มมองดูอยู่ยืนอ้าปากค้าง  หลังจากคะหยิ่นถูบ้านเสร็จ ก็เดินไปหยิบวิมฟลอร์แคร์ตรงมุมบ้านพร้อมกับเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ  เสียงขัดถูห้องน้ำดังลอดออกมาจนรพินทร์และบุญคำได้ยินถนัดชัดเจน จนพักใหญ่คะหยิ่นก็เดินเหงื่อไหลไคลย้อยออกมาจากห้องน้ำหยิบตะกร้าผ้าที่มีเสื้อผ้าอยู่เต็ม ตรงไปที่ท่าน้ำข้างบ้านซักผ้าที่มีอยู่ด้วยท่าทีหมดอาลัยตายอยาก พอซักเสร็จก็เดินเอาผ้ามาตากที่ราวหลังบ้าน  บุญคำและรพินทร์ได้ยินเสียงสั่นเครือของคุณยายโร๊กดังออกมาจากภายในบ้าน “พี่คะ..งะ..หยิ่น..ขา  ซักผ้าเสร็จแล้วอย่าลืมไปตักน้ำใส่ตุ่มให้เต็มสิบตุ่มด้วยนะค้า เต็มแล้วก็มานั่งทอผ้าต่อด้วยตอนนี้เสื้อผ้าน้องโร๊กเก่าเต็มทีแล้ว ถ้าพี่คะหยิ่นทอผ้าเสร็จแล้วเข้ามานวดน้องโร๊กต่อด้วยค่า เมื่อยเหลือเกินค่า ..ง่า…แล้วเรื่องที่พี่คะหยิ่นจะให้น้องโร๊กแปลงกายเป็นสาวสวยต้องรออีกซักหน่อยนะค้า แปลงกายไปเมื่อคราวก่อนตอนหลอกล่อพี่เข้ามาในเมืองนี่น้องโร๊กใช้พลังไปมากจนตอนนี้พลังหมดแล้ว ต้องรอชาร์จพลังใหม่อีกห้าพันปีน่ะค่า ถึงจะแปลงกายใหม่ได้  อดทนหน่อยนะค้าพี่คะหยิ่นขาาาา” บุญคำอ้าปากค้างหันมามองรพินทร์ที่กำลังยืนฟังนิ่งด้วยท่าทีสงบ  แล้วบุญคำก็พูดขึ้นตะกุกตะกัก "นาย..นาย  ไอ้คำก็ว่าแล้วว่ามันยังไง ๆ อยู่เหมือนกันนา ตอนแรกที่นายบอกว่าทำไมคะหยิ่นถึงอยากหนีน้องโร๊กน่ะ  ตอนนี้เข้าใจดีแล้วนายว่าทำไมคะหยิ่นถึงอยากหนี  บุญคำว่าเราหาทางช่วยคะหยิ่นออกมาเหอะนาย ตะแรกบุญคำว่าถ้าคะหยิ่นมันอยู่สุขสบายอย่างที่มันบอกก็จะปล่อยให้อยู่อย่างนั้นแล้วละ  มาเจออย่างนี้ไอ้คำสงสารมันเหลือเกิน เราจะช่วยมันยังไงดีนาย" รพินทร์มีสีหน้าสงบขรึมยืนมองไปที่เรือนคุณยายโร๊กอย่างใคร่ครวญอยู่พักใหญ่ แล้วก็หันมาพยักหน้าชวนบุญคำกลับที่พักในขณะที่บุญคำพยายามจะแย้งขอให้ช่วยคะหยิ่นออกมาก่อน แต่รพินทร์โบกมือพร้อมกับบอกว่า "เรายังทำอะไรตอนนี้ไม่ได้หรอกบุญคำ ฉันรู้สึกแปลก ๆ กับบ้านของคุณยายคนนี้ยังไงไม่รู้  แต่ฉันว่าทางที่ดีที่สุดเราคงต้องไปขอร้องขุนพลวรมันต์ให้มาช่วยเจรจากับคุณยายโร๊กขอตัวคะหยิ่นคืนดี ๆ จะดีกว่า แล้วคงต้องบอกเจ้านายของพวกเราทุกคนให้รับรู้กันไว้ด้วยเผื่อจะได้มีใครช่วยกันคิดหาทางแก้ไขได้ทัน" "ไปขอร้อง ไอ้…เอ๊ย  ท่านขุนพลวรมันต์น่ะเหรอนาย อะโด่ คนยังงี้อย่าไปขอร้องให้เสียเวลาดีกว่า บุญคำว่านายไปบอกนายทหารดีกว่า ให้นายทหารมาช่วยคะหยิ่นแทนแล้วกันนะนาย" บุญคำตะโกนออกมาทันทีด้วยท่าทางฮึดฮัดพร้อมกับทำตาปะหลับปะเหลือกเมื่อได้ยินรพินทร์พูดถึงคู่ปรับที่หล่อล่ำเกินหน้าแกไปมาก เรื่องหล่อก็ไม่เท่าไหร่หร๊อก แต่เรื่องหุ่นนี่ซิ  บุญคำแค้นนักหนา "เอาเหอะนาย  นายอยากจะกลับไปบอกเจ้าบึ๊กนั่นก่อนก็แล้วแต่นายเหอะ  เดี๋ยวบุญคำดูลาดเลาคะหยิ่นอยู่ทางนี้เอง แต่นายอย่าลืมบอกนายทหารด้วยนะ" "ตามใจ แล้วอย่าเข้าไปในบริเวณบ้านของยัยโร๊กล่ะ แอบดูอยู่ข้างนอกก็พอนะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีกับบ้านนี้เท่าไหร่  ฉันจะกลับไปบอกทุกคนให้รู้เดี๋ยวนี้ละ" รพินทร์ตบบ่าบุญคำหนัก ๆ พร้อมกับสั่งกำชับแน่นหนา ก่อนจะเดินทางย้อนกลับไปบอกขุนพลวรมันต์และคนอื่น ๆ  ในขณะเดียวกันบุญคำก็มายืนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่รอบบ้านคุณยายโร๊ก มองเห็นคะหยิ่นเดินตักน้ำใส่ตุ่มด้วยความสงสาร  บุญคำกู่เรียกคะหยิ่นเบา ๆ เพื่อให้หันมามอง แต่คะหยิ่นไม่ได้ยิน ทำให้บุญคำรู้สึกเอะใจ พยายามเรียกอยู่สามสี่ครั้ง คะหยิ่นก็ยังเดินตักน้ำเฉย  บุญคำรู้สึกผิดปกติมาก เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นใครจึงรีบวิ่งเข้าไปหาคะหยิ่นทันทีโดยลืมคำสั่งของรพินทร์ไปอย่างสนิท  พอวิ่งเข้าไปถึงตัวคะหยิ่น บุญคำรู้สึกมึนงงอย่างบอกไม่ถูก และแล้วก็ได้ยินเสียงแหบห้าวที่ก้องกังวานมีอำนาจอย่างประหลาดในหู "บุญคำ…..ไปช่วยคะหยิ่นทำงานทุกอย่างให้เสร็จตามที่ข้าบอกด้วย" บุญคำพยักหน้ารับคำสั่งที่ได้ยินก้องอยู่ในหูนั้นอย่างมึนงง พร้อมกับเดินไปช่วยคะหยิ่นตักน้ำอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ได้พูดคุย เหมือนทั้งสองคนไม่รู้จักกัน  คะหยิ่นและบุญคำทำงานไปด้วยท่าทีเลื่อนลอยเหมือนคนต้องมนต์สะกด….. จากคุณ : แสงโสม - [27 ธ.ค. 12:13:40]

ความคิดเห็นที่ 52 สนามหญ้าหน้าปราสาท  คณะนักเดินทางทั้งหลายกำลังรับประทานอาหารเย็นและพูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหารใหญ่กลางสนาม รอบด้านมีนางกำนัลและคนรับใช้แก่ๆคอยอำนวยความสะดวก  ที่ริมด้านหนึ่งของบริเวณจัดเป็นเวทีมีเครื่องปี่พาทย์มโหรีเหล่าบรรดานักดนตรีแก่หง่อมบรรเลงเพลงขับกล่อมเบาๆเหมือนจะขาดใจ รพินทร์เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ  เขาเดินไปนั่งคนเดียวที่พื้นข้างกระถางต้นไม้ ไชยยันต์หันมาเห็นเข้าก็โบกมือทัก แล้วถือน่องไก่ย่างเดินเข้ามายื่นให้ “มีอะไรเกิดขึ้นหรือรพินทร์” “อ่า…ไม่มีอะไรหรอกครับ” “ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องทำหน้าตื่นเลิ่กลั่กอย่างนั้นด้วย” “มีก็มีครับ” จอมพรานพูดพลางรีบปรับหน้าเข้าสู่ภาวะปกติ ตั้งแต่หน้าเขาอ่อนลงมานี่ สังเกตดูเขามักจะเผลอแสดงอารมณ์ออกหน้าออกตา ผิดจากใบหน้าเดิมๆที่กร้านเกรียมเฉยชาอยู่ตลอดเวลา ไชยยันต์ลงนั่งเหยียดขาอยู่ข้างๆ “ผมรู้สึกอยู่เหมือนกันว่าสถานที่นี้มันแปลกประหลาดพิกล…คุณมีอะไรจะเตือนพวกเราก็รีบๆบอกมาอย่ามัวแต่เก๊กประเดี๋ยวจะไม่ทันการณ์” “ผมอยากให้พวกเราเร่งระวังตัวกันให้มากขึ้น…ว่าแต่อาหารอร่อยมั้ยครับ” ไชยยันต์เงื้อศอก   “เดี๋ยวผมก็พลั่กเข้าให้เท่านั้น  จะให้เร่งระวังตัวแต่ดันมาถามเรื่องกิน…นี่คุณอย่ามามัวอุบไต๋เพื่อให้ทุกคนพุ่งความสนใจมาที่ตัวคุณหน่อยเลย  จะบอกผมมาเดี๋ยวนี้หรือว่าจะรอให้เจ้าคะหยิ่นมันมีอันเป็นไปเสียก่อน” “เอ๊ะ…คุณไชยยันต์รู้?” “ผมรู้เทคนิคการเพิ่มเรทติ้งตัวละครของคุณทุกย่างก้าวตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันนั่นแหละ” “ม่ายช่าย…ผมหมายถึงเรื่องที่เจ้าคะหยิ่นมันกำลังแย่” “ทำไมหรือรพินทร์ เจ้าคะหยิ่นมันเป็นอะไร  ผมไม่รู้อะไรหรอกก็มั่วๆไปอย่างนั้นแหละเห็นมันหายหน้าไป” รพินทร์กระพริบตาถี่เร็ว เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากคุณยายที่นั่งถักกร็อสติสอยู่ใกล้ๆ  จอมพรานยอมเล่าเรื่องราวที่ไปประสบพบเจอมาให้ฟัง พร้อมทั้งวิเคราะห์ถึงความเป็นไปได้ว่าเจ้าคะหยิ่นน่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก เมื่อฟังรพินทร์เล่าจบ ไชยยันต์ก็พยักหน้า “อืม…ไหนคุณลองเล่าใหม่ซิ เมื่อกี้ผมมัวแต่ดูปฏิทิน Sonia อยู่” จอมพรานหันมามองหน้าอดีตนายทหารปืนใหญ่เหมือนอยากจะต่อยสักตูม แต่ไชยยันต์รู้ทันควักปืนพกออกมาลูบคลำเล่นซะก่อน  รพินทร์จำใจเล่าอีกรอบด้วยเสียงดังกังวานชัดเจนจนพรรคพวกคนอื่นๆได้ยินทั่วถึงกันหมดไม่ต้องเสียเวลาไปอธิบายซ้ำ  ดังนั้นครู่เดียวพรรคพวกที่กำลังกินกันอยู่อย่างสนุกสนานก็เข้ามาล้อมวงฟังกันอย่างสนใจ ไชยยันต์หันไปกวักมือเรียกขุนพลวรมันต์ซึ่งไม่ได้เข้ามารวมกลุ่มอยู่ด้วย  หมอนั่นเดินส่ายอาดๆแหวกกลุ่มเข้ามาด้วยมาดเดียวกับชวาซเซนเนกเกอร์ เข้ามาหยุดยืนอย่างสำรวม “ฉันอยากจะสอบถามอะไรแกหน่อย  ตอนนี้เจ้าคะหยิ่นอยู่กับคุณยายน้องโร้ก  แกเห็นว่าเป็นอย่างไรบ้าง” “เหมาะสมกันดีเหมือนแย้กับตุ๊กเข่ครับ” “ฉันหมายถึงสถานการณ์ปัจจุบัน เราจะไว้วางใจคุณยายน้องโร้กได้แค่ไหน เธอเป็นคนอย่างไร” “ง่า…เธอไม่ใช่คนแล้วครับนายทหาร…เธอเป็นผีดิบอายุกว่าพันปีเหมือนกับผม  แต่เท่าที่ดูแล้วเธอไม่มีพิษมีภัยอะไรนี่ครับ” “ฉันรู้สึกว่าคุณยายน้องโร้กจะพอใจเจ้าคะหยิ่นเป็นพิเศษ แกพอจะรู้ไหมว่าสองคนนี่มีอะไรเกี่ยวพันกันหรือเปล่า ฉันหมายถึงเรื่องราวแต่ชาติปางก่อน” ขุนพลวรมันต์นิ่งนึกลำดับเหตุการณ์เมื่อกว่าพันปีมาแล้ว “อ้อ…ผมพอจะนึกออกแล้วครับ คะหยิ่นเคยเป็นสามีนางมาก่อนเมื่อสิบชาติที่แล้ว ชัวร์ครับ สองคนนี่เลยกลับมาครองเรือนกันอีกครั้ง ท่าทางก็ไปด้วยกันได้ดีจนคุณยายหลายคนอิจฉากันเป็นแถวๆครับ” “อืม…ก็ไม่น่าจะมีอะไรนี่นา แล้วทำไมรพินทร์ถึงสงสัยว่าเจ้าคะหยิ่นกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก” วรมันต์นิ่งไปครู่หนึ่งก็อุทานเบาๆ “เฮ้ย…ผมลืมบอกไปอย่าง คุณยายน้องโร้กเธอรักเจ้าคะหยิ่นมาก เคยปรารภกับผมมาหลายร้อยปีแล้วว่าจะต้องตามหาคะหยิ่นให้เจอและพาไปอยู่ด้วยให้ได้ ซึ่งวิธีเดียวที่จะทำได้ก็คือสังหารคะหยิ่นแล้วเธอก็จะได้วิญญาณของมันไปอยู่ด้วยตลอดกาล  แต่ทว่าตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอไม่มีอิทธิฤทธิ์เพียงพอที่จะทำอย่างนั้นได้ ต้องรอให้ถึงคืนพิเศษ…คืนเดือนดับ…ซึ่งก็คือคืนนี้ครับ” ทุกคนเงียบกริบ เสียงลมพัดหวิวดั่งเสียงปิศาจร้องโหยหวนดังอยู่รอบๆ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 ธ.ค. 16:54:20]

ความคิดเห็นที่ 53 ขุนพลวรมันต์ทำท่าขนลุก “คุณยายน้องโร้กบำเพ็ญตบะมาตลอดพันปีครับ ตบะเธอแก่กล้าน่ากลัวมาก ผมเองยังไม่ค่อยกล้ายุ่งกับเธอเท่าไหร่  ปกติคืนเดือนดับของทุกเดือนเธอก็จะมีอำนาจมากอยู่แล้ว  แต่ว่าคืนนี้พิเศษเพราะเป็นวันครบรอบหนึ่งพันปีวันตายของเธอ เธอจะมีพละกำลังและมีอำนาจมากที่สุด ซึ่งจะมากกว่าผมหลายเท่านัก นี่ผมกำลังคิดหาวิธีแก้ปัญหาอยู่เลยครับ ได้พวกท่านมาช่วยกันคิดอย่างนี้คงมีทางออกดีๆแน่” ไชยยันต์พยักหน้าช้าๆ   “อืม…เห็นท่าว่าเราควรรีบเดินทางออกจากเมืองนี้ให้เร็วที่สุด” “รีบหนีไปโดยทิ้งเจ้าคะหยิ่นเอาไว้เป็นตัวล่ออย่างนั้นน่ะเหรอ”  เชษฐากล่าวถาม “ทุเรศจริงๆพวกนี้”   เสียงดารินตวาดออกมา  “คะหยิ่นคนเดียวจะเป็นตัวล่ออะไรได้นาน ต้องหาไปเป็นตัวล่ออีกสักคนสิ” เชษฐาหันไปมองรอบๆแล้วดีดนิ้วเปาะ   “ยายน้อยกำลังคิดเหมือนพี่ใช่ไหม…ตัวล่ออีกคนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคู่หูดูโอ้พระเอกดาวรุ่งพุ่งจู๊ดๆไม่หยุด…บุญคำ เกียร์…ยิ่งตอนนี้บุญคำไม่อยู่เป็นโอกาสเหมาะที่เราจะมาวางแผนกัน” ไชยยันต์โบกมือ   “เฮ้ยๆไม่ใช่อย่างนั้น ฉันไม่ได้ให้หนี…คือฉันกำลังหมายความว่าเราต้องไปชิงตัวคะหยิ่นออกมาให้ได้ก่อน  แล้วนี่…บุญคำไปไหน?” “ผมสั่งให้เฝ้าจับตาดูคะหยิ่นอยู่ครับ”   เสียงรพินทร์ตอบกลับมา ไชยยันต์ขมวดคิ้วอย่างเป็นห่วงมากๆ   “บ๊ะ  ตาคำยิ่งชอบลองของอยู่ด้วย ป่านนี้ไม่โดนมนตร์สะกดอีกคนแล้วเรอะ” เชษฐารีบหันไปป้องปากตะโกน  “ถ้างั้นไปเร็วพวกเรา รีบหนี เอ๊ย…ไปช่วยตาคำกับคะหยิ่นให้เร็วที่สุด” นักผจญภัยเลือดข้นทั้งหลายต่างคว้าปืนผาหน้าไม้กรูกันออกจากสนามหญ้าหน้าปราสาททันที ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ณ เรือนไม้ทรงไทยโบราณหลังใหญ่ซึ่งคะหยิ่นกับบุญคำกำลังหาบน้ำอยู่  หมู่เมฆสีดำทะมึนปลิวไปตามสายลมอย่างรวดเร็วท่ามกลางท้องฟ้าสีแดงจัดยามใกล้ค่ำ  สายลมแรงพัดฮือพาเอาเส้นผมขยุกขยุยของบุญคำปลิวสะบัด  พรานเฒ่าแยกเขี้ยวขู่เบาๆ “ฮึ่ม แฮ่…รู้จักข้าน้อยไปแล้วยัยโร้กเอ๊ย…คิดรึว่ามนตร์สะกดเด็กแบเบาะแค่นั้นจะทำอะไรตาเฒ่ารอบจัดอย่างข้าได้…ฮึ่ม เจ้าคะหยิ่นนี่ก็ไม่ได้เรื่องเล้ย  ต้องให้ข้าช่วยอยู่เรื่อยแล้วอย่างนี้จะมาเป็นพระเอกคู่กับข้าได้ไงฟะ” บุญคำบ่นกระปอดกระแปดพลางเดินหาบน้ำไปเติมใส่ตุ่ม  แลไปทางด้านหลังเห็นเจ้าคะหยิ่นกำลังเดินหาบน้ำตามมาด้วยนัยน์ตาเลื่อนลอย บุญคำหันซ้ายหันขวา เมื่อไม่เห็นวี่แววยายน้องโร้กอยู่แถวนั้นก็รีบปราดเข้าไปหาคะหยิ่นทันที  เป่ามนตร์พรวดเดียวคะหยิ่นก็สะดุ้งเฮือก “โอ๊ะ ตาคำ…นี่ฉันเป็นอะไรไป แล้วตาคำมาหาบน้ำทำไมเนี่ย” “จุ๊ๆๆๆ เบาๆ เจ้าคะหยิ่น…ข้าอุตส่าห์รอให้มืดๆจะได้พาเอ็งหนีได้สะดวก  ไป เรารีบหนีออกจากที่นี่กันเถอะ ท่าไม่ค่อยดีว่ะ ข้ารู้สึกว่าจะมีความน่ากลัวอยู่ในบ้านหลังนั้น” คะหยิ่นหันไปมองบ้านหลังนั้นแล้วหันมามองบุญคำ “แล้วตาคำจะพาฉันหนีไปทางไหน” “เหอะน่า เอ็งไม่ต้องพูดมาก ตามๆข้ามาก็แล้วกัน เอ้าเข้ามาใกล้ๆข้านี่ อย่าอยู่ห่างนะเฟ้ยเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” เมื่อคะหยิ่นเข้ามาใกล้ แทนที่เจ้ากะเหรี่ยงเรท X จะเดินตามกลับคว้าแขนบุญคำล็อคไพล่หลังไว้แน่นทั้งสองข้าง  บุญคำร้องโอ๊ก แขนทั้งสองถูกมัดด้วยเชือกเส้นเขื่องทันที  ตาเฒ่าพลาดท่าเสียแล้วที่ปล่อยให้คะหยิ่นเข้าถึงตัว “เฮ้ย ไอ้คะหยิ่น…ทำไมทำกับข้าอย่างนี้!”   บุญคำร้องเสียงหลง คะหยิ่นยิ้มแสยะ   “โทษทีตาคำ…เหอๆๆ…ฉันไม่ใช่คะหยิ่น” แล้วร่างคะหยิ่นก็แปรกลับกลายเป็นร่างยายเฒ่าน้องโร้ก   เธอใช้มือข้างเดียวคว้าคอบุญคำยกขึ้นด้วยพละกำลังมหาศาล  ตาเฒ่าตาเหลือกดิ้นกระแด่วๆส่งเสียงร้องอย่างน่าสงสาร จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 ธ.ค. 17:00:52]

ความคิดเห็นที่ 54 :-) จากคุณ : พลับพลึง - [28 ธ.ค. 19:07:18]

ความคิดเห็นที่ 55 มุขเยี่ยมยอดจริง ๆ ตาคำ นับถือ ๆ พลิกไปพลิกมามาก ขอตัวไปเที่ยวก่อน หลังปีใหม่จะมาเล่นสักที จากคุณ : รพินทร์ - [28 ธ.ค. 22:31:57]

ความคิดเห็นที่ 56 ... จากคุณ : .... - [29 ธ.ค. 17:53:06]

ความคิดเห็นที่ 57 นายนี่ท่าทางจะเบลอ มุขเด็ดน่าจะเป็นของนายทหารมากกว่านา บุญคำไม่ได้เแปะมาตั้งนานแล้ว....ว่ากันต่อเลยแล้วกัน......... บุญคำดิ้นกระแด่วกระแด่วอยู่ในเงื้อมมือของคุณยายโร้กแล้วก็แน่นิ่งไป  คอพับมาข้างหลังเหมือนกับไร้กระดูก  นัยน์ตาเหลือกค้าง กลายเป็นสีขาวขุ่นเหมือนปลาตาย.... คุณยายโร้กหัวเราะเสียงก้องเหมือนผู้ร้ายในหนังจีน อีกวินาทีต่อมาคุณยายก็ต้องสะดุ้งสุดตัว  ปล่อยร่างบุญคำที่อยู่ในอุ้งมือออกมา ร่างปลิวไปปะทะฝาเรือนแล้วตกลงมาอย่างรวดเร็ว   "หุ่นฟาง"  เสียงคุณยายแหบเครือ "เสร็จล่ะยายเฒ่า"  บุญคำโผล่มาข้างหลังคุณยายแล้วคล้องร่างเหี่ยวย่นนั้นไว้ด้วยบ่วงบาศก์ที่ลุกแดงเหมือนไฟ  "รู้จักนาคบาศก์ไหมเล่า...ข้าน่ะแฮ้ปไว้ตั้งกะยังอยู่ในห้องสมุด" ยายเฒ่าลงไปงอก่องอขิงแล้วในที่สุดร่างก็ค่อย ๆพองขึ้นพองขึ้นแล้วระเบิดออก "บึม"  ควันระเบิดกระจายไปทั่วบริเวณ  เมื่อควันกระจายออกไป ภายในบ่วงบาศก์ก็มีร่างสาวสวยขึ้นมาแทน   ผิวของเธอขาวผุดผ่อง หน้าตางามซึ้ง ผมยาวสลวย รูปร่างเช้งกระเด๊ะ นับว่าเป็นพิมพ์นิยมของบุญคำจริง ๆ คะหยิ่นที่พึ่งฟื้นจากมนตร์สะกด เดินเข้าไปดูใกล้ ๆอย่างงุนงง "น้องลูกเกดนี่นา" น้องลูกเกดไม่สนใจคะหยิ่นเดินเลยมาที่บุญคำพร้อมยิ้มหวาน  ยกมือขึ้นกอดคอแล้วกระซิบที่ข้างหูด้วยท่าทีสุดเซ็กซ์ "พี่จ๋า พี่ทำให้หนูพ้นคำสาป เดิมทีหนูเป็นนางกำนัลรับใช้พันธุมวดี แล้วถูกสาปจากมันตรัยให้เป็นยายแก่งั่ก คอยสูบพลังหนุ่ม ๆ  ต้องรอให้คนเอานาคบาศก์มาคล้องจึงจะพ้นคำสาปจ้ะ... พี่เก่งจริง หล่อและเทห์ด้วย หนูยอมเป็นเมียพี่เลยดีกว่า...."   บุญคำน้ำลายสอแต่อย่างไรก็ตามเขารู้สึกผิดศิลธรรมเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่าคุณยายโร้กที่เป็นร่างเดิมของน้องลูกเกดเป็นคู่รักของคะหยิ่น ซึ่งคะหยิ่นได้เคยกกกอดพลอดรักและตักน้ำทำความสะอาดบ้านซักชุดชั้นในให้ แกรู้ว่าแกต้องไม่ทรยศน้ำใจคะหยิ่น บุญคำแกะมือน้องลูกเกดที่เริ่มจะลุกลามไปตามส่วนอื่นของร่างกายแกอย่างยากเย็นและจูงมือไปให้คะหยิ่น จากนั้นก็สบัดหน้าจากมาโดยไม่หันกลับไปดูอีก มิวสิคประกอบฉากนี้บรรเลงมาจากที่ใดก็ไม่รู้ว่า  "ขอให้เธอทั้งคู่เข้าสู่ประตูสวรรค์  น้ำสังข์จงหลั่งลงพลัน......."       จากคุณ : บุญคำ - [30 ธ.ค. 14:10:50]

ความคิดเห็นที่ 58 ก๊ากกกกกกกกกกกกก ไม่อยากจะเชื่อ ตาคำเรอะจะสละ น้องลูกเกดให้เจ้าคะหยิ่น เอิ๊ก ๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : รพินทร์ - [30 ธ.ค. 14:28:27]

ความคิดเห็นที่ 59 หนอยแน่ะ นายไม่เชื่อเรอะไง   เราเป็นพระเอกคู่เฟ้ย มีอะไรต้องเสียสละให้กัน ไม่เหมือนนายนี่ นายหญิงก็อยากมีไว้ แถมน้องคริสติน่า นาคเทวีก็ยังควงอยู่ ตอนท้ายเลยรับประทานแต่ข้าวหุงใส่แห้วเป็นหลัก.... จากคุณ : บุญคำ - [30 ธ.ค. 23:37:06]

ความคิดเห็นที่ 60 สวัสดีปีใหม่ค่ะ... จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [วันสิ้นปี 17:07:43]

ความคิดเห็นที่ 61 .. จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [วันสิ้นปี 17:14:32]

ความคิดเห็นที่ 62 สวยจังครับ  ค่อยชื่นใจ  แถวนี้มีตาแก่ยายแก่ อิอิ จากคุณ : รพินทร์ - [วันสิ้นปี 20:23:57]

ความคิดเห็นที่ 63 สวัสดีปีใหม่ด้วยจ้าาาา ขอให้ท่านทั้งหลายมีความสุขมาก ๆคิดสิ่งใดก็ได้สิ่งใดสมความหวัง (คิดดูเด่ะถ้าคิดสิ่งใดแล้วดันไปได้สิ่งนั้นจะเรียกว่าสมหวังได้ไงใช่เป่า) ยกเว้นเจ้ารพินทร์หน้าจืด หนอยแน่มาพูดเรื่องแก่เก่ออะไร ธ่อ... ล้อเล่นนะน้องรัก ขอให้ได้เอทุกตัวเลยนะจ๊ะ โดยเฉพาะวิชาประวัติศาสตร์ตะวันตกตะวันออก...ยังมีอยู่หรือเปล่าไม่รู้เนี่ย จากคุณ : บุญคำ - [วันปีใหม่ 00:11:53]

ความคิดเห็นที่ 64 ..... จากคุณ : ..... - [วันปีใหม่ 08:22:31]

ความคิดเห็นที่ 65 มั่วแล้วตาคำ ฉันเรียนบริหารธุรกิจนะ...ไม่ได้เรียน คณะมนุษยฯ ............. แต่ก็ขอบใจที่อุตส่าห์อวยพรให้ ได้เอทุกตัว  สมพรปากเถอะ.....สาธุๆๆๆ จากคุณ : รพินทร์ - [2 ม.ค. 14:38:48]

ความคิดเห็นที่ 66 อ้าว นาย คณะสังคมฯเขาเลิกบังคับเรียนประวัติศาสตร์โลกแล้วเรอะ  โชคดีไปไม่ต้องร้องไห้ระงมว่าอ่านหนังสือไม่ทัน จำไม่ได้และอื่น ๆอีกมาก เพราะสองวิชานี่โหดจริง ๆ เจ้าคะหยิ่นเอ๊ย รีบ ๆมาต่อบทเร็ว ม่ายงั้นข้าเอาน้องลูกเกดคืนจริง ๆด้วยนะเอ้า จากคุณ : บุญคำ - [2 ม.ค. 16:23:24]

ความคิดเห็นที่ 67 อ้าว...ลุงรพินทร์หน้าใส กำลังเรียนอยู่ที่ฮอกวาร์ต ด้วยหรือนี่... ปีใหม่ ชาวเพชรพระอุมาหนีเที่ยวกันหมดเลยแฮะ หายเกลี้ยง....เฝ้ากระทู้กันอยู่แค่เนี้ย   จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [2 ม.ค. 18:36:51]

ความคิดเห็นที่ 68 มาสวัสดีปีใหม่ด้วยอีกคนนึงค่ะ สวัสดีปีใหม่วันนี้คงยังไม่ช้าไปนะคะ แต่ขอให้ท่านทั้งหลายอย่าไปคิดสิ่งใดตามตาบุญคำแนะนำนะคะ เพราะถ้าได้สิ่งใดกลับคืนมาละก็แย่เลยเอาไปทำประโยชน์อะไรไม่ได้ สู้คิดเงินได้เงินคิดทองได้ทองดีกว่าค่ะ ได้ประโยชน์กว่ากันเยอะเลย...:-P น้องรพินทร์ขา ตาบุญคำแกไม่ได้มั่วหรอกนะคะ ก้อแกเรียนอยู่ที่ฮอกวาร์ตตั้ง 7 ปี แถมยังได้เกียรตินิยมอีก วิชาที่แกเรียนย่อมจะมากกว่าคนอื่นเป็นธรรมดาค่ะ จากคุณ : แสงโสม - [3 ม.ค. 09:37:40]

ความคิดเห็นที่ 69 สวัสดีปีใหม่ย้อนกันไป 3 วันครับ ช่วงปีใหม่นี้ เราทุกคนย่อมต้องมีสิ่งใหม่ๆกันทุกคน คะหยิ่น เองได้มีสิ่งใหม่กะเขาเหมือนกันครับ ก้อขอประกาศบอกเพื่อนๆกันไว้เลยครับว่า ช่วงเดือน มีนาคม ที่จะถึงนี้ คะหยิ่น จะแต่งงานแล้วครับ หลังจากรอมานานหลายปีแล้ว เพื่อนๆคยไหนอยากไปร่วมงานให้ไปส่ง mail บอกไว้ได้ที่ sematong@yahoo.com หรือจะไปแปะข้อความไว้ที่ thejom webboard ก้อได้ครับ ที่ https://go.to/thejom ครับ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [3 ม.ค. 10:36:46]

ความคิดเห็นที่ 70 ช่วงนี้คะหยิ่น ไม่ค่อยว่างมาแต่งเรื่องสักเท่า ไหร่ยังไงก้อฝากเพื่อนๆช่วยเสริมบทให้ด้วย ก้อแล้วกันนะครับ ถ้ามีเวลาอีกจะรีบมาร่วม แต่งเรื่องต่อไป ตอนนี้ปล่อยให้ ตาบุญคำ เกียร์ เป็นพระเอกไปก่อน แต่จะพยายามมา แต่งโดยเร็ว เนื่องจากบทพระเอกคู่นี้ จะ ปล่อยให้ว่างนานไม่เป็นการอันควรครับ ***กระซิบ*** ตาคำๆ ขอบใจนะที่ช่วยคะหยิ่นน่ะ แต่ไม่ ต้องสุภาพบุรุษกับคะหยิ่นหรอก เพราะตอน นี้คะยิ่น กำลังจะออกไปกินข้าวกัน 2 ต่อ 2 กะน้องฟ้าอยู่พอดีเลย ยกให้เลย น้องลูกเกด น่ะตาคำ....อิอิอิ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [3 ม.ค. 10:58:28]

ความคิดเห็นที่ 71 ขอแสดงความยินดีกับคะหยิ่นด้วยแล้วกัน จะแต่งงานอยู่แล้วยังไปกินข้าวกับน้องฟ้าอยู่อีก เดี๋ยวก็ฟ้องภรรยาในอนาคตซะนี่....... ข้าจะยอมเล่นบทพระเอกคนเดียวไปก่อนแล้วกัน  หลังจากที่เอ็งกลับมาจากฮันนี่มูนแล้วอย่าลืมมาต่อบทนะเฟ้ยยยยยยยย จากคุณ : บุญคำ - [3 ม.ค. 14:29:22]

ความคิดเห็นที่ 72 .... จากคุณ : ... - [3 ม.ค. 18:53:13]

ความคิดเห็นที่ 73 อาา...ในที่สุดก็ใกล้จะถึงวันนี้ที่รอคอยของปู่คะหยิ่นซะที ดีใจด้วยค่ะ ผ่านปีใหม่มาไม่กี่วันก็ได้รับฟังเรื่องดี ๆ เข้าแล้วงัยล่ะ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [3 ม.ค. 20:55:56]

ความคิดเห็นที่ 74 อ้าว...ตายละ พระเอกในท้องเรื่องของเราประกาศแต่งงานซะแล้ว ยังงี้เรตติ้งของเรื่องก็ตกวูบเลยซิคะเนี่ย กว่าทีมงานจะปั้นกันขึ้นมาได้ลำบากแทบแย่ คุณคะหยิ่นทำงี้ได้งายคะเนี่ย..อิ อิ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ คุณคะหยิ่น จากคุณ : แสงโสม - [4 ม.ค. 10:09:39]

ความคิดเห็นที่ 75 เพื่อนๆครับ ตอนนี้ คะหยิ่น update website ส่วนตัวอีกคราหนึ่งแล้ว ขอเชิญเพื่อนๆไปชมได้คครับ หมายเหตุ...หลังงานแต่งงาน คะหยิ่น จะนำภาพงานแต่งงานมาลงให้เพื่อนๆที่มิอาจไปร่วมงานได้ดูกันครับ ที่เดิม https://go.to/thejom หรือ https://welcome.to/thejom ครับ *** เรียน คุณแสงโสมครับ อันพระเอกคู่ในท้องเรื่องนั้น ถึงแม้นว่าจะแต่งงานแล้ว แต่ความหล่อเหลามิได้จืดจางลงไปแต่อย่างใด หากแต่กลับดูดีมีสง่าราศีมากขึ้นอีกเป็นกองเลยครับ *** ** ส่วนน้องมุขนั้นก้อยังมีมาเรื่อยๆครับ มิต้องเป็นห่วงว่าการมีภรรยาแล้วจะบั่นทอนความ ฮา ลงแต่อย่างใด ** * กระซิบ * ตาคำๆ ช่วงนี้ คะหยิ่น ต้องระบาย CD หนังออกจากบ้าน เพราะว่า ว่าที่เจ้าสาวเขาไม่ชอบ ถ้าตาคำ จะเอา ก้อ โทรมาหาได้ที่ 01-3365297 ก้อแล้วกัน จะได้นัดมาเอา หรือส่งไปให้นะ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [4 ม.ค. 18:11:31]

ความคิดเห็นที่ 76 .. จากคุณ : .. - [5 ม.ค. 00:26:56]

ความคิดเห็นที่ 77 ขอบคุณมากนะเจ้าคะหยิ่น ใจดีจริง ๆเลย นี่แสดงว่ามีซีดีเพียบล่ะชิ เอิ๊กเอิ๊ก บ้านตาคำก็เต็มไปหมดแล้วเหมือนกัน ยกให้เจ้าไพรวัลย์หรือนายทหารเสียเถอะ  หรือเจ้ารพินทร์หน้าจืดเหมือนนมกระป๋องส้มก็ได้  ลุงแก่แล้ว ขอลุงเยอะ  เอ๊ยเปล่านา ลุงละเลิกลดหมดปล่อยวางแล้ว     จากคุณ : บุญคำ (ดาหาชาดา) - [5 ม.ค. 14:27:35]

ความคิดเห็นที่ 78 สวัสดีปีใหม่ครับ คงยังไม่น่าเกลียดที่จะสวัสดีตอนนี้นะครับ พอดีเพิ่งมีโอกาสเข้ามาทักทายเนื่องจากผมมีงานชุกชุมตั้งแต่ต้นปี ยินดีด้วยกับคะหยิ่นครับที่จะได้มีชีวิตคู่กับเค้าสักทีหลังจากเดินดงด้วยกันมานาน ว่าแต่คิดดีแล้วเหรอที่จะหาห่วงมาผูกคอน่ะครับ ทำไมไม่ปรึกษาผมก่อน ความเห็นที่ 77 นั่นตาคำตัวปลอมแหง๋ๆ...หึๆ... จากคุณ : นายทหาร - [5 ม.ค. 17:03:45]

ความคิดเห็นที่ 79 จริงด้วยนายทหาร มีคนมาปลอมเป็นผมทำไมกันเนี่ย สงสัยหลงรักผมเข้าล่ะซิ อิอิอิ จากคุณ : บุญคำ - [5 ม.ค. 17:15:17]

ความคิดเห็นที่ 80 ไม่จำกัดครับ ใครสนใจให้ติดต่อมาได้เลยครับ "นี่ตาคำ คะหยิ่น ว่า บุญคำ (ดาหาชาดา)นี่เป็นขาเก่าแก่ของชาวเพชรพระอุมา แน่เลย หาใช่ ตาคำ เกียร์ พระเอกคู่ สะท้านโลการ์ของ คะหยิ่น พิท ไม่ " จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [6 ม.ค. 15:28:00]

ความคิดเห็นที่ 81 .. จากคุณ : .. - [6 ม.ค. 18:20:02]

ความคิดเห็นที่ 82 yo....... จากคุณ : (^o^) - [6 ม.ค. 23:02:49]

ความคิดเห็นที่ 83 yae...^_^  ^_^ จากคุณ : s... - [7 ม.ค. 08:35:46]

ความคิดเห็นที่ 84 เล่นอารายกานอ่า จากคุณ : คนดู - [7 ม.ค. 09:48:28]

ความคิดเห็นที่ 85 มาเล่นด้วยกันซิคะ คุณคนดู  ตอนนี้คนเล่นหนีไปเลือกตั้งกันหมด ไปขึ้นตอนใหม่ให้แล้วค่ะที่... @... เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอนมงคลฤกษ์ มหาฤกษ์...@ ตามไปเล่นกันต่อได้เล้ย  จะเล่นอะไรก็เล่นกันปาย จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [7 ม.ค. 21:02:56]