ความคิดเห็นที่ 1 ความคิดเห็นที่ 57 นายนี่ท่าทางจะเบลอ มุขเด็ดน่าจะเป็นของนายทหารมากกว่านา บุญคำไม่ได้เแปะมาตั้งนานแล้ว....ว่ากันต่อเลยแล้วกัน......... บุญคำดิ้นกระแด่วกระแด่วอยู่ในเงื้อมมือของคุณยายโร้กแล้วก็แน่นิ่งไป  คอพับมาข้างหลังเหมือนกับไร้กระดูก  นัยน์ตาเหลือกค้าง กลายเป็นสีขาวขุ่นเหมือนปลาตาย.... คุณยายโร้กหัวเราะเสียงก้องเหมือนผู้ร้ายในหนังจีน อีกวินาทีต่อมาคุณยายก็ต้องสะดุ้งสุดตัว  ปล่อยร่างบุญคำที่อยู่ในอุ้งมือออกมา ร่างปลิวไปปะทะฝาเรือนแล้วตกลงมาอย่างรวดเร็ว   "หุ่นฟาง"  เสียงคุณยายแหบเครือ "เสร็จล่ะยายเฒ่า"  บุญคำโผล่มาข้างหลังคุณยายแล้วคล้องร่างเหี่ยวย่นนั้นไว้ด้วยบ่วงบาศก์ที่ลุกแดงเหมือนไฟ  "รู้จักนาคบาศก์ไหมเล่า...ข้าน่ะแฮ้ปไว้ตั้งกะยังอยู่ในห้องสมุด" ยายเฒ่าลงไปงอก่องอขิงแล้วในที่สุดร่างก็ค่อย ๆพองขึ้นพองขึ้นแล้วระเบิดออก "บึม"  ควันระเบิดกระจายไปทั่วบริเวณ  เมื่อควันกระจายออกไป ภายในบ่วงบาศก์ก็มีร่างสาวสวยขึ้นมาแทน   ผิวของเธอขาวผุดผ่อง หน้าตางามซึ้ง ผมยาวสลวย รูปร่างเช้งกระเด๊ะ นับว่าเป็นพิมพ์นิยมของบุญคำจริง ๆ คะหยิ่นที่พึ่งฟื้นจากมนตร์สะกด เดินเข้าไปดูใกล้ ๆอย่างงุนงง "น้องลูกเกดนี่นา" น้องลูกเกดไม่สนใจคะหยิ่นเดินเลยมาที่บุญคำพร้อมยิ้มหวาน  ยกมือขึ้นกอดคอแล้วกระซิบที่ข้างหูด้วยท่าทีสุดเซ็กซ์ "พี่จ๋า พี่ทำให้หนูพ้นคำสาป เดิมทีหนูเป็นนางกำนัลรับใช้พันธุมวดี แล้วถูกสาปจากมันตรัยให้เป็นยายแก่งั่ก คอยสูบพลังหนุ่ม ๆ  ต้องรอให้คนเอานาคบาศก์มาคล้องจึงจะพ้นคำสาปจ้ะ... พี่เก่งจริง หล่อและเทห์ด้วย หนูยอมเป็นเมียพี่เลยดีกว่า...."   บุญคำน้ำลายสอแต่อย่างไรก็ตามเขารู้สึกผิดศิลธรรมเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่าคุณยายโร้กที่เป็นร่างเดิมของน้องลูกเกดเป็นคู่รักของคะหยิ่น ซึ่งคะหยิ่นได้เคยกกกอดพลอดรักและตักน้ำทำความสะอาดบ้านซักชุดชั้นในให้ แกรู้ว่าแกต้องไม่ทรยศน้ำใจคะหยิ่น บุญคำแกะมือน้องลูกเกดที่เริ่มจะลุกลามไปตามส่วนอื่นของร่างกายแกอย่างยากเย็นและจูงมือไปให้คะหยิ่น จากนั้นก็สบัดหน้าจากมาโดยไม่หันกลับไปดูอีก มิวสิคประกอบฉากนี้บรรเลงมาจากที่ใดก็ไม่รู้ว่า  "ขอให้เธอทั้งคู่เข้าสู่ประตูสวรรค์  น้ำสังข์จงหลั่งลงพลัน......."       จากคุณ : บุญคำ - [30 ธ.ค. 14:10:50]     จากคุณ : แสงโสม - [8 ม.ค. 08:48:42]

ความคิดเห็นที่ 2 ไชยยันต์ได้นำชาวคณะเดินทางไปช่วยเหลือบุญคำที่บ้านของคุณยายโร๊ก และได้พบว่าบุญคำช่วยเหลือคะหยิ่นปลอดภัยแล้วโดยการใช้บ่วงนาคบาศก์ที่แฮ้ปมาจากรพินทร์ ไพรวัลย์ ตั้งแต่สมัยอยู่ในห้องสมุดปราบคุณยายโร๊ก จนได้รู้ความจริงว่าที่แท้คุณยายโร๊กกลายเป็นน้องลูกเกดผู้ต้องคำสาปจากมันตรัยมาเป็นเวลานาน และรอคอยคู่ครองที่แท้จริงกลับมาช่วยเหลือ  สถานการณ์ที่ตึงเครียด หมู่เมฆดำทะมึน และท้องฟ้าสีแดงก่ำที่คลาคล่ำอยู่เมื่อครู่ใหญ่มลายหายไปอย่างรวดเร็ว  กลายเป็นยามใกล้ค่ำที่มีความสดชื่นอย่างประหลาด  สายลมเย็นพัดโชยมาแผ่วเบา พร้อมกับดอกชมพูพันธุ์ทิพย์ที่ค่อย ๆ ร่วงพรูลงมาตามแรงลมอย่างสวยงามเฉพาะตำแหน่งที่ยืนของคู่หนุ่มสาวสุดสวยและสุดหล่อที่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก คะหยิ่น พิท และน้องลูกเกด (ดูรูปคะหยิ่น พิท กับน้องโร๊กในกระทู้ก่อนโน้นประกอบไปด้วยแล้วกัน) ที่ยืนเคียงข้างกันอยู่    ท่ามกลางสีหน้ายิ้มแย้มยินดีของเพื่อนร่วมทางชาวคณะทุกคน   ในขณะเดียวกันจากการที่บุญคำได้ช่วยให้คุณยายโร๊กพ้นคำสาป ได้มีผลมาถึง คำสาปของคุณย่าคุณยายทั้งหลายในเมืองด้วย เรือนไม้ทรงไทยของคุณยายโร๊กได้กลับกลายเป็นตำหนักของพันธุมวดี  เหล่าคุณย่าคุณยายทั้งหลายบัดนี้ได้ แปรเปลี่ยนคืนร่างเป็นสาวน้อยวัยรุ่นหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรารูปร่างอรชรอ้อนแอ้นกันไปหมด (เนื่องจากพระเอกเรื่องนี้ตั้งแต่หมายเลข 1 ไปยันหมายเลข 10  ทุกคนล้วนแต่ไม่เหลือความโสดไว้แล้วทั้งสิ้น  ฉะนั้นบรรดาคุณย่าคุณยายทั้งหลายเลยปลอดภัยคืนร่างกลับสู่สภาพเดิมได้) เช้าวันรุ่งขึ้นเมืองทั้งเมืองมีแต่บรรยากาศที่สดชื่นแจ่มใส  ขุนพลวรมันต์ ได้สั่งการให้บรรดาเหล่าลูกน้องผีกองกอยที่คืนร่างกลายเป็นเหล่าทหารทั้งหลายจัดการเตรียมสถานที่สำหรับจัดงานเฉลิมฉลองพิธีวิวาห์ให้กับคะหยิ่นและน้องลูกเกดอย่างยิ่งใหญ่ในอีกเจ็ดวันข้างหน้า   ขุนพลวรมันต์  เชษฐา ดาริน พลับพลึง และไพรวัลย์ นั่งล้อมวงปรึกษาหารือถึงขั้นตอนพิธีแต่งงานของคะหยิ่น  ในขณะที่เจ้าตัวเดินเลี่ยงไปคุยกับน้องลูกเกดอย่างหวานแหววต่อหน้าทุก ๆ คน เป็นที่ขวางหูขวางตาของบุญคำยิ่งนัก ตาเฒ่าบุญคำ เกียร์ ซึ่งแน่นอนเป็นคนละคนกับบุญคำ (ดาหาชาดา) อย่างไม่ต้องสงสัย  ยืนอยู่ที่มุมสนามหญ้าหน้าปราสาท เขม้นหรี่ตามองคะหยิ่นพูดคุยอยู่กับน้องลูกเกดอย่างสุดแค้น  ดวงตาส่องประกายโศกสลด  พลางถอนใจเฮือกด้วยความเสียดายอย่างสุดซึ้งว่าตัวเองไม่น่าพลาดจูงมือน้องลูกเกดไปให้คะหยิ่นเล้ย ไม่นึกว่าคะหยิ่นมันจะเอาจริง คิดว่ามันจะรู้ธรรมเนียมทำตามมารยาทอันดีงามแบบที่สถาบันฮ็อกวาร์ดได้สอนมาโดยจูงมือน้องลูกเกดมาคืนให้ตอบแทนตนเอง   อ้าว..ลืมไป คะหยิ่นมันไม่ได้จบมาจากฮ็อกวาร์ดนี่นาจะไปรู้ธรรมเนียมฮ้อกวาร์ดได้ยังไง     เฮ้อ….ยิ่งคิดยิ่งสะท้อนใจ  พลาดไปแล้วเอาคืนไม่ได้ซะด้วย  มิหนำซ้ำเจ้าคะหยิ่นยังทำเป็นใจดีจะยกวีซีดีให้เป็นการตอบแทน  ปัดโธ่เอ๊ย…ก็ข้ามีของข้าอยู่แล้วตั้งสองร้อยกว่าแผ่น ขืนเอาของเจ้าคะหยิ่นมาก็ซ้ำซากกับของที่มีอยู่แล้วเปลืองพื้นที่เก็บเปล่า ๆ  เจ้าคะหยิ่นหนอเจ้าคะหยิ่น …..บุญคำสะบัดหน้าอีกครั้งอย่างขุ่นมัว แต่คราวนี้สะบัดแรงไปหน่อยเลยคอแทบเคล็ด จนต้องร้องอุทานออกมาเบา ๆ ด้วยความเจ็บเล็กน้อย  แล้วก็รู้สึกว่ามีคนมายืนใกล้ ๆ “ว่าไงบุญคำ เป็นอะไรไปน่ะ เสียดายน้องลูกเกดหรือไง” ไชยยันต์เอ่ยถามพร้อมกับตบไหล่บุญคำเบา ๆ  อย่างทักทาย ในขณะเดียวกันรพินทร์ก็เดินเข้ามารวมกลุ่มอยู่ด้วย บุญคำอึกอักเล็กน้อยก่อนที่จะหัวเราะร่ากลบเกลื่อนสถานการณ์ออกมา “อพิโถ  นายทหาร บุญคำไม่ได้เสียดายอะไรหร๊อก  บุญคำกับคะหยิ่นเป็นพระเอกคู่กัน มีอะไรต้องเสียสละให้กันอยู่แล้ว  บุญคำมีน้องฟ้าอยู่แล้วนี่ ก้อเลยยกน้องลูกเกดเป็นนางเอกให้เจ้าคะหยิ่นซะเลยไง ดีมั๊ยล่ะนายทหาร” พูดจบบุญคำก็ทำทีหันไปพยักเพยิดกับคะหยิ่น ที่มองมาอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่  ไชยยันต์และรพินทร์หันมาสบตากันพร้อมกับหัวเราะอย่างเข้าใจดี ในขณะที่คะหยิ่นรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยเข้าใจว่าบุญคำเรียก ทันทีที่คะหยิ่นวิ่งเข้ามาถึงทุกคนก็ได้ยินเสียงดังประหลาดเหนือศีรษะบริเวณใกล้กำแพงเมือง จากคุณ : แสงโสม - [8 ม.ค. 08:51:57]

ความคิดเห็นที่ 3 “ฟึ่บบ…” ไชยยันต์ บุญคำ และรพินทร์ ที่กำลังมองดูคะหยิ่นวิ่งเข้ามาหาพร้อมใจกันหันกลับไปดูตำแหน่งของเสียงที่ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ได้เห็นเพียงแค่กิ่งไม้เหนือกำแพงเมืองโยกสะบัดอย่างแรงเท่านั้น ไม่เห็นอะไรอื่นอีก ทุกคนหันกลับมาที่คะหยิ่นในขณะที่เจ้าตัวระล่ำระลักออกมาอย่างตื่นตกใจอย่างหนัก “นาย ๆ  คะหยิ่นเห็นค้างคาวยักษ์หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวมาก   มันเกาะอยู่บนต้นไม้ใหญ่ข้างกำแพง ตอนแรกคะหยิ่นไม่เห็น แต่พอวิ่งมาถึงตรงนี้เงยหน้าขึ้นไปดูถึงได้เห็นมันห้อยหัวเกาะต้นไม้ตาแดงก่ำยังกับเลือดจ้องมองดูพวกเราอยู่ พอคะหยิ่นเห็นมันก็บินหนีไปเลยน่ะนาย” รพินทร์เข้ามาจับตัวคะหยิ่นให้สงบสติอารมณ์ ในขณะที่ไชยยันต์ขมวดคิ้วถามอย่างร้อนรน “ค้างคาวยักษ์แบบไหน เหมือนตอนเราเจอเมื่อภาค 1 หรือเปล่า”   คะหยิ่นค่อยคลายความตกใจกลัวลงไปได้บ้าง ค่อย ๆ ตอบให้ทุกคนฟังอย่างชัดเจน “ใช่เลยนาย  ลอกแบบค้าวคาวเมื่อตอนภาค 1 มาเป๊ะ ๆ เลย คิดแบบอื่นไม่ออกแล้วอ่ะ”   “…องค์หญิงพันธุมวดี….”   บุญคำ  ไชยยันต์  และรพินทร์ พูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย และแล้วทุกคนก็ได้ยินเสียงห้าวกังวานของขุนพลวรมันต์ที่เดินเคียงข้างมากับคุณหญิงดารินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ โดยมีไพรวัลย์ เชษฐาและพลับพลึงวิ่งตามเข้ามาด้วยติด ๆ “ไม่ใช่องค์หญิงพันธุมวดีครับ  องค์หญิงไปเกิดใหม่แล้วอย่างที่เราทุกคนรู้เรื่องตั้งแต่ภาค 1 รวมทั้งข้อมูลที่ผมเรียนให้ทุกท่านทราบเพิ่มเติมตั้งแต่กระทู้ที่แล้ว  ผมคิดว่านี่คงเป็นเจ้ามันตรัยสาปใครให้กลายเป็นค้าวคาวตัวใหม่มาก่อกวนพวกเราแน่ ๆ เราคงต้องเตรียมรับมือกันไว้ให้ดีครับ เจ้ามันตรัยกำลังจะเริ่มอาละวาดอีกแล้ว ค้าวคาวตัวนี้นี่พวกเราชาวเมืองแม่ม่ายเคยเห็นกันมาเมื่อประมาณหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่พวกท่านจะเข้าเมืองแม่ม่ายมา  ผมถึงได้รู้ว่าเจ้ามันตรัยกำลังจะอาละวาดอีก  ค้างคาวของมันตรัยดูดเลือดคนของเราไปแล้วถึง 14 คน ในเวลาหนึ่งสัปดาห์ ค้างคาวรุ่นใหม่นี่มันตรัยพัฒนาให้เก่งกาจและดุร้ายขึ้นอีกมากเลยครับ หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวมาก ตัวของมันมีขนาดใหญ่ราว ๆ โอ่งมังกรใบใหญ่สุดเลยนะครับ แต่มีความคล่องแคล่วว่องไวและปราดเปรียวเหลือเชื่อ สามารถดูดเลือดคนได้หมดตัวภายใน 10 วินาทีเท่านั้นเองนะครับ พวกเราคงต้องระวังกันไว้ให้มาก ๆ ถ้ามันมาดูลาดเลาอย่างนี้ผมคิดว่าคืนนี้มันคงเข้าโจมตีแน่นอน” รพินทร์เขม้นมองดูขุนพลวรมันต์ที่ยืนเคียงข้างใกล้ชิดคุณหญิงดารินด้วยสายตาแปลก ๆ  จนขุนพลวรมันต์ไม่ค่อยสบายใจ เพราะเท่าที่ดูสายตาของรพินทร์แล้วตีความออกมาได้ว่าเหมือนกับรพินทร์จะยินดีแกมโล่งใจยังไงไม่รู้   ในขณะเดียวกัน ไชยยันต์ก็มีสีหน้าเครียดขรึม หันมองไปทางบุญคำ คะหยิ่น รพินทร์ พลับพลึงและไพรวัลย์ ทั้งหกคนปรึกษากันอย่างเคร่งเครียดเพื่อหาวิธีป้องกันค้างคาวปีศาจของมันตรัย  ต่างคนต่างเสนอแผนการกำจัดค้างคาวปีศาจทุกรูปแบบ….. จากคุณ : แสงโสม - [8 ม.ค. 08:57:08]

ความคิดเห็นที่ 4 สภาพแวดล้อมภายในเมืองเปลี่ยนไปเป็นสดชื่นในทันทีหลังจากที่ชาวเมืองแก่ๆทั้งหลายพ้นคำสาปหายแก่ไปตามๆกัน แต่ยังมิทันที่จะได้ฉลองแบบลืมแก่ก็มีอันต้องมาประสบกับภัยพิบัติที่น่ากลัว ใกล้ค่ำวันนั้นชาวคณะเดินทางต่างประชุมเครียดเพื่อถกปัญหาสำคัญเกี่ยวกับมหันตภัยที่กำลังคุกคามชีวิต “ค้างคาวยักษ์สูงกว่า 6 ฟุต ตัวนี้มันตัวใหญ่กว่าที่เราเคยเห็นเมื่อสมัยกระโน้น  นี่ถ้าไม่เห็นหน้ามันว่าเหมือนหนูฉันต้องคิดว่ามันเป็นแบทแมนแน่ๆ” เชษฐาเอ่ยขึ้นในตอนหนึ่งของการสนทนา  ชาวคณะคนอื่นๆอันประกอบด้วย ดาริน รพินทร์ บุญคำ คะหยิ่น  ขุนพลวรมันต์ ไพรวัลย์ ไชยยันต์ จัน เกิด เส่ย  ต่างนั่งล้อมวงประชุมโต๊ะกลมกันอยู่กลางห้องโถง แงซายไม่ได้นั่งรวมอยู่ด้วยแต่ไปยืนพิงอยู่ที่ข้างหน้าต่าง  ส่วนยายพลับพลึงคงลาพักร้อนกลับไปหาแม่ยังไม่กลับมาทำงาน  ภายในห้องมืดสลัวพอเห็นสีหน้ากันเท่านั้นเนื่องจากดับไฟกันหมดเปิดแต่เพียงตะเกียงเจ้าพายุดวงเดียวที่กลางโต๊ะ นัยว่าเพื่อให้ดูขลังเข้ากับบรรยากาศ “เป็นไปได้มากทีเดียวที่เมื่อกี้ใครก็ไม่รู้เสนอความเห็นว่าเจ้าค้างคาวยักษ์ตัวนั้นมีที่มาจากเจ้ามันตรัย  เจ้านี่มันเป็นศัตรูเก่าแก่ของพวกเราที่ลดบทบาทลงไปโดยสมบูรณ์แล้วแต่แสงโสมยังคงเชิดไว้อยู่ ฉันคิดว่ายายแสงโสมต้องอยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งปวง แกเห็นด้วยกับฉันไหมเชษฐาที่ว่าเธอเคยผิดหวังที่เครือญาติของแกไม่ยอมรับก็เลยคับแค้นใจหันมาจ้องโจมตีพวกเรา เมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล เมื่อไม่ได้ด้วยมนตร์ก็ต้องเอาด้วยคาถา ฉันละกลัวจริงๆเลยเชษฐาว่าเผลอๆแกจะโดนเสน่ห์ยาแฝดหลงงวยงงแบบคราวที่แล้วอีก ฉันถึงได้พยายามจะช่วยแกอยู่ไง” อดีตนายทหารปืนใหญ่หันไปกล่าวกับคุณชายใหญ่เพื่อนรัก  เชษฐาลำดับความคิดอย่างงงๆ เพราะไม่รู้ไชยยันต์เอาเรื่องนั้นมาเกี่ยวกับค้างคาวได้ยังไง “แล้วแกมีความเห็นว่ายังไงอีก”   คุณชายใหญ่คาบไปป์พ่นควันปุ๋ยๆ “หากสิ่งที่ฉันหวั่นมันเป็นความจริงแล้วไซร้ ฉันเกรงว่าคราวนี้เป้าหมายจะไม่ได้อยู่ที่แกคนเดียวแล้วเชษฐา” “แกหมายความว่าคุณแสงพุ่งเป้าหมายมาที่แกเองด้วยหรือ”   เชษฐามองหน้าไชยยันต์อย่างใช้ความคิดให้ทัน เนื่องจากไม่แน่ใจว่าเพื่อนรักจะมาไม้ไหน “ไม่ใช่หรอก ฉันเองไม่ได้มีความหมายใดๆกับเธอเลยสักนิดเดียวและเลิกยุ่งกับเธอไปนานแล้วจริงๆนะ  แต่ฉันสังหรณ์ใจว่าบุคคลอีกคนหนึ่งที่น่าเป็นห่วงก็คือยัยน้อยนี่แหละ” ดารินซึ่งนั่งซึมอยู่นานสะดุ้งนิดนึงรีบเงยหน้า “ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นไชยยันต์ คุณแสงโสมจะมุ่งมาทำร้ายฉันด้วยเหตุผลอะไรในเมื่อคุณแสงก็ไม่ได้คิดที่จะแย่งรพินทร์ไปจากฉันมาตั้งนานหลายภาคแล้วนี่นา” “เปล่า ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอกน้อย  ฉันเกรงว่าคุณแสงจะเป็นประเภทรักพี่เสียดายน้อง เมื่อผิดหวังจากเชษฐาก็กลายเป็นเลสเบี้ยนหันมาคว้าเธอแทน…อย่าโกรธ ฉันพูดเล่น…นอกจากเรื่องที่แสงโสมจะมุ่งมาที่เชษฐาแล้ว ฉันเกรงว่าเจ้ามันตรัยมันจะยังคงไม่เลิกรักเธอและพยายามหาโอกาสมาขโมยเธอไปอีก” น้องเล็กแห่งราชสกุลวราฤทธิ์ขมวดคิ้วอย่างงุนงง “นี่เธอคิดได้ยังไงไชยยันต์  เธอกำลังพยายามที่จะขมวดปมเรื่องราวทั้งหมดให้มันซับซ้อนขึ้นไปอีกนะเดี๋ยวคนอื่นๆก็งงเดินเรื่องกันไม่ถูกเท่านั้นเอง  ฉันว่ามันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดก็ได้” ไชยยันต์พยักหน้า  “ถูกแล้วน้อย  ฉันแค่คาดเดาความคิดของแสงโสมเฉยๆ มันอาจจะเป็นจริงหรือไม่เป็นก็ได้ แต่ที่แน่ๆตอนนี้เราต้องมาแก้ปัญหาค้างคาวยักษ์ตัวนี้ให้ได้ก่อน  จากพฤติกรรมของมันเชื่อมั่นได้ว่ามันต้องมาร้ายแน่ๆ แถมไวยังกับปรอทราวกับเทรนมาเพื่อต่อกรกับคณะเราโดยเฉพาะ  เพราะฉะนั้นพวกเราต้องมาวางแผนเตรียมรับมือกันแต่เนิ่นๆซะก่อน” บุญคำอดรนทนไม่ได้ก็ยกมือขึ้น เมื่อเชษฐาพยักหน้าตาเฒ่าก็กล่าวแช่มช้า “บุญคำมีความเห็นว่าพวกเราต้องทำอะไรสักอย่าง” ทุกคนเงียบกริบ  บุญคำกล่าวถูกต้องทีเดียว  ตาเฒ่าท่าทางภูมิใจหันไปยิ้มให้รพินทร์ แต่จอมพรานมองตาขวางๆ บุญคำจึงค่อยๆก้มหน้าหลบ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [9 ม.ค. 10:00:52]

ความคิดเห็นที่ 5 แงซายหันมาทางพินทร์ “ผู้กองคิดอย่างผมไหม…” “คิดยังไง บอกมาเร็วๆเดี๋ยวโดนเตะ”  รพินทร์พูดห้วนๆ “ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไงครับผู้กอง…นั่นแน่ ผู้กองอารมณ์บ่จอย ผมรู้นะว่าเป็นเพราะอะไร” พรานใหญ่หันมามองหน้าอดีตคนใช้ชาวดงด้วยความอยากเตะมากขึ้นไปอีก  แล้วหันไปเหลือบมองขุนพลวรมันต์ซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆกับดาริน หมอนั่นต้องคิดอะไรกับคุณหญิงแน่ๆ ถึงได้ตามอยู่ใกล้ไม่ยอมห่าง  แต่ที่ทำให้เขาหงุดหงิดอยู่นี่คือทำไมวรมันต์กับดารินถึงนั่งห่างกันตั้งฟุต  ทำไมไม่ยอมนั่งชิดๆกันไปเลยเขาจะได้สบายใจเสียทีและมีโอกาสไปหานางเอกใหม่ได้อย่างอิสระ แงซายกระแอมเรียกความสนใจ แล้วเอ่ยขึ้น “มันตรัยมีกองทัพผีดิบและบริวารมากมาย  ถ้าจะเล่นงานพวกเราเพียงแต่อาศัยผีดิบบุกกันเข้ามาสักสองแสนพวกเราก็ไม่เหลือซากแล้ว แต่ทำไมต้องใช้ค้างคาว อันนี้เป็นเรื่องประหลาดมาก” “มันอาจจะใช้เป็นหน่วยสอดแนมอย่างเดียวก็ได้”  เชษฐาให้ความเห็น “ค้างคาวยักษ์เนี่ยนะนายใหญ่จะเอาไปสอดแนม ผมว่าแค่มันบินมาเกาะ ยอดไม้ก็คงร่วงกราวกันเป็นแถบๆเพราะน้ำหนักมันคงไม่ใช่น้อยๆ  ผมว่ามันน่าจะใช้ค้างคาวตัวเล็กๆหลายๆตัวน่าจะเวิร์คกว่า” “แล้วแกคิดว่ามันน่าจะเอาค้างคาวยักษ์มาทำไม”   ไชยยันต์เอ่ยถาม จอมจักราชแห่งมรกตนครหันไปเหม่อมองแสงดาวนอกหน้าต่าง  บรรยากาศโดยรอบมืดลงแล้ว “ผมคิดว่าเจ้าค้างคาวตัวนี้มันน่าจะมีอะไรเกี่ยวพันกับพวกเราไม่มากก็น้อย ทำนองเดียวกับองค์หญิงพันธุมวดีที่โดนเจ้ามันตรัยสาปให้เป็นค้างคาวยักษ์เมื่อภาคแรก” แงซายกล่าวได้เพียงแค่นั้นทุกคนก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงพึ่บพั่บ  ลมที่เกิดจากอะไรบางอย่างพัดหวือเข้ามาทางหน้าต่างกระแทกเอาแงซายเซผงะถอยหลังเข้ามา ตะเกียงเจ้าพายุกลางโต๊ะกลมดับวูบลง ชาวคณะต่างผุดลุกขึ้นยืนกันในทันทีท่ามกลางเงาดำยักษ์ที่ผุดขึ้นมาบดบังแสงจากภายนอกหน้าต่าง ภาพที่เห็นคือค้างคาวยักษ์สีดำสนิทเหมือนรัตติกาลเกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่าง นัยน์ตาแดงก่ำของมันกลอกกลิ้งไปมา หน้าที่เหมือนหนูแสยะแยกเขี้ยวส่งเสียงร้องขู่ขวัญอีกสองแกร๊กก่อนจะกระพือปีกบินออกไป แงซายยังคงไวเหมือนเดิม เจ้ากะเหรี่ยงโฉมงามขว้างส้อมที่เพิ่งใช้กินอาหารพุ่งติดก้นค้างคาวยักษ์ไปในทันที มันส่งเสียงร้องลั่นแล้วร่วงผลุบลงในพุ่มไม้นอกหน้าต่าง  แล้ววิ่งกะโผลกกะเผลกแทนการบินหายลับไปท่ามกลางพุ่มไม้ ทุกคนหายจากตกตะลึงก็กรูกันเข้ามาที่แงซายซึ่งยืนเกาะขอบหน้าต่างอยู่ “อะไรกัน…โอ้…ค้างคาวยักษ์จริงๆด้วย ฉันเพิ่งเชื่อเดี๋ยวนี้แหละ”   ดารินกล่าวอย่างตื่นเต้น วรมันต์หันขวับมา   “แสดงว่าคุณหญิงไม่เชื่อที่กระพ้มเคยบอก” “ไม่ใช่ไม่เชื่อ  แต่ว่ายังไม่เห็นกับตาฉันก็ต้องฟังหูซ้ายทะลุหูขวาไว้ก่อน” ไพรวัลย์หรี่ตา    “ทุกคนเห็นอย่างที่ผมเห็นไหม” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [9 ม.ค. 10:02:15]

ความคิดเห็นที่ 6 ชาวคณะต่างหันมามองเพราะช่วงนี้นานๆไพรวัลย์จะพูดขึ้นสักที  เจ้าไพรน้อยเมื่อรู้ว่าทำตัวเป็นจุดสนใจได้สำเร็จก็ยกมือกอดอกกระแอมเบาๆ “เห็นหน้าเจ้าค้างคาวยักษ์ตัวนั้นไหม” บุญคำงงงัน   “ทำไมหรือเจ้าไพร  ฉันดูไม่ทันเพราะมันเร็วมาก…หน้ามันเป็นยังไงเหรอ” “ก็เหมือนค้างคาวน่ะซีตาคำ”  เจ้าไพรตอบแล้วยักคิ้ว พรรคพวกฮากันลั่นห้อง  บุญคำยกมะเหงกหมายเขกกบาลหลานสักที แต่ก็ไม่ทันเพราะแค่แกเงื้อง่าเจ้าไพรน้อยก็เผ่นแวบไปยืนอยู่หลังแงซายแล้ว “เปล่าๆตาคำ…ผมหมายถึงว่าหน้ามันเหมือนค้างคาวก็จริงอยู่ แต่ว่าเค้าหน้าเหมือนใครบางคน ผมคุ้นมาก” “เหมือนใครวะ…แกอย่าบอกนะเว้ยว่าเหมือนเตี่ยฉัน  ฉันเอาเรื่องแกแน่”   ตาเฒ่าพูดแล้วแยกเขี้ยวขู่เบาๆ “แหม ตาก็…ผมไม่บังอาจลบหลู่ตาอย่างนั้นหรอก…หน้าค้างคาวมันเหมือนใครบางคนที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี…” “เหมือนใครกันจ๊ะหลานไพรวัลย์”   ดารินถามอย่างพิศวง “ค้างคาวตัวนั้นหน้าเหมือนอากลางของผม”   ไพรวัลย์กล่าวแช่มช้าแต่ว่าชัดถ้อยชัดคำ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [9 ม.ค. 10:02:59]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกๆ จากคุณ : คนดู - [9 ม.ค. 13:56:04]

ความคิดเห็นที่ 8 test จากคุณ : อิ อิ - [9 ม.ค. 19:36:28]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามารับมุขต่อโดยทันใด  ฮ่าาาาา --------------------------------------- +คำพูดของหนุ่มหล่อสุดในคณะเดินทางทำเอาทุกคนเงียบงันไปด้วยอาการครุ่นคิด +แต่ไชยยันต์กลับโพล่งขึ้นอย่างไม่ศรัทธา + “ ฮี่โธ่  แกเอาอะไรมาพูดฟะเจ้าไพรฯ  แกตาฝาดไปหรือเปล่า  ฉันว่าแกโมเมเอามากกว่า +เพราะในตอนนั้นไม่มีใครเห็นหน้ามันถนัดสักคน ” +ไพรวัลย์จุ๊ปากเบาๆ +“ จุ๊ย์ๆ คีพไควท์ก่อนสิป๋า  นี่ไงที่มามี๊เคยบอกว่าปากของป๋ามีคุณสมบัติเหมือนกับเพชรเสมอ +กล่าวคือปากแข็งแต่เปราะ  ป๋าควรจะรู้สิครับว่าคนอย่างอ้ายไพรลูกป๋าเนี่ยนะ  จะพูดลอยๆ +ไม่มีหลักฐานไปได้ยังไงกัน เอ้า  เชิญท่านพ่อทัศนาภาพนี้ดูเสียก่อน ” +ขาดคำ  เจ้าลูกชายตัวแสบของอดีตนายทหารปืนใหญ่ก็ร่อนภาพที่ถืออยู่ในมือลงไปกลางวง +ชาวคณะต่างสุมหัวกันเข้าไปดูแล้วครางฮือขึ้นมาพร้อมๆ กัน  จากแผ่นกระดาษแข็งเคลือบมัน +ขนาด 6 x 8 นิ้วเท่าแผ่นโปสการ์ด ซึ่งถูกถ่ายมาจาก spy digicam (ขออภัยที่มิอาจพิมพ์เป็น +ภาษาไทยได้) ขนาดจิ๋วซึ่งเป็นฟังก์ชั่นพิเศษของกล้องเล็งประจำอูซี่ อาวุธคู่กายของหนุ่มหล่อ +ต่อไปยังพรินเตอร์ขนาดคอมแพคซึ่งติดมาในเป้หลังของไพรวัลย์นั้น   เผยให้เห็นโฉมหน้าของ +เจ้าค้างคาวปิศาจซึ่งกำลังยักคิ้วให้เห็นกะจะตาอย่างไม่มีอะไรเคลือบแคลงเป็นข้อสงสัยอะไรอีก  +หากเว้นแต่หูซึ่งแหลมออกไปราวกับหูลา และจะงอยปากที่ยื่นยาวงองุ้มออกมาเหมือนปากตัว +กากูลแล้ว  เค้าหน้านั้นคือพรานชด หรือคุณชายอนุชาผู้ที่หายสาปสูญไปอีกครั้งนั่นเอง ไชยยันต์ +ถอนหายใจดังเฮือก  คว้ากระติกใส่บลู เลเบิล ผสมโซดามากรอกปากอั้กๆ  ไม่พูดอะไรอีก   +ข้างเชษฐานั้นควักซิการ์ออกจากกระเป๋าเสื้อมากัดปลายช้าๆ นั่งพิจารณาดูภาพอย่างใช้ความคิด   +ในขณะที่ดารินทำหน้าพิพักพิพ่วนพูดอะไรไม่ออก   ขุนพลวรมันต์ผู้นั่งมองภาพอยู่งงๆ ไม่ค่อย +จะรู้เรื่องนักและซุบซิบอะไรอยู่กับตาบุญคำเหลือบไปสีหน้าของดารินเข้าก็เอ่ยทัก +“ โอ.. คุณหญิงของกระผมเป็นอะไรไปหรือพะยะค่ะ เอ๊ย ขอรับ  หน้าตาของคุณหญิงมิใคร่จะ +สบายใจเลย ” +ไชยยันต์ได้ยินก็หัวเราะหึๆ +“ จะอะไรเสียอีกเล้าท่านขุนพล  แหกเนตรดูในรูปถ่ายนั่นก่อนสิว่าเจ้ากลางตอนกลายเป็นแวมไปร์ +น่ะ  หน้าตามันทะลุ่มๆ พิลึกดูได้เสียที่ไหน  แถมยายน้อยก็เค้าหน้าเหมือนเจ้ากลางเสียมากกว่า +เชษฐาเขาเสียอีก   นี่หากเจ้ากลางเอาเชื้อมาแพร่แถวนี้  พี่น้องตระกูลวราฤทธิ์ก็คงจะกลายเป็น +ค้างคาวไปตั้งตระกูลและมีหน้าตาอย่างนี้แหงมๆ ” + “ หุบปากเสียทีเถอะ ไชยยันต์ ”   มรว. หญิงตวาดแว้ดอย่างหงุดหงิดที่ถูกเพื่อนชายจี้ใจดำ   +ทั้งที่ในใจของหล่อนขณะนี้ก็กำลังเป็นทุกข์อยู่อย่างที่เพื่อนชายพูดอยู่นั่นเอง   +เชษฐาไม่ใส่ใจกับคำพูดเรื่อยเจื้อยของไชยยันต์และอาการจุกจิกกังวลใจของดาริน  หัวสมอง +ของเขากำลังใช้ความคิดอยู่อย่างหนักหน่วงเพื่อขบปริศนาที่ตีไม่แตก  เขาเหลือบตาไปมอง +พรานใหญ่   เห็นอีกฝ่ายนั่งน้ำลายไหลยืดจ้องเป๋งมาที่ซิการ์ของเขาจึงตัดใจหยิบ +โบวี่ข้างเอวมาตัดแบ่งครึ่งส่งไปให้  รพินทร์กล่าวคำขอบคุณแล้วรับไปอย่างยินดีเพราะ +บุหรี่ใบตองแห้งของเขานั้นเหลือเพียงยาตั้งเท่านั้นหาอะไรมวนไม่ได้  (นัยว่าเจอใคร +หยิบยืมใบตองแห้งไปใส่ในกระทู้โนๆ นมๆ อะไรโน่นแหละให้อ้ายตูบมันเห่าเล่น..แหะๆ +นอกเรื่องแล้วสิขอรับ..) อดีตท่านฑูตทหารบกรอจนอีกฝ่ายจุดไม้ขีดอัดควันเข้าปอด +หนักๆ อย่างไม่กลัวมะเร็งจนมีท่าทีผ่อนคลายแล้วจึงถามขึ้น + “ รพินทร์  คุณมีความคิดอะไรบ้างไหม ? ” + พรานใหญ่ขี้เก๊กคิ้วขมวดมุ่นระบายควันออกตามช่องจมูกช้าๆ  (เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีต่อ +เยาวชนกรุณาอย่าเลียนแบบ ..) +“ ผมอาจจะคิดเหมือนคุณชายก็ได้ครับ  ในแง่ที่ว่าหากเจ้าค้างคาวตัวนี้คือคุณชายกลาง +จริงๆ  เราก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะฆ่าหรือทำลายมันลงไปได้  นอกเสียจากจะจับเป็นเท่านั้น ” +ไชยยันต์ซึี่งเอนหลังพิงเป้ซดน้ำพรรค์อย่างว่าในกระติกได้ยินเข้าก็ผงกหัวขึ้นมาทำตาโต +“ ตายละวา  หมดท่ากันเลยละสิทีนี้พวกเรา  แค่ลำพังจะสู้รบปรบมือกับมันก็ยากเต็มทนแล้ว +นี่ยังจะเพิ่มเงื่อนไขห้ามฆ่า ห้ามทำลาย  ทำได้เฉพาะจับเป็นอีกคงจะอินุงตุงนังดีพิลึก +ขนาดตัวของมันก็น้อยๆ อยู่เมื่อไหร่  พอๆ กับเจ้าบุญเลิศที่ตกเป็นข่าวดังอยู่ในขณะนี้ +ดีไม่ดีทำท่าจะใหญ่กว่าด้วยซ้ำไป ” +“ นั่นน่ะซีนาย  ยุ่งแน่อีทีนี้ ”  ตาเฒ่าบุญคำซึ่งนั่งเปรี้ยวปาก รอบทอยู่นานแล้วพูดขึ้นมาบ้าง + “ ดูตะภาคหนึ่งพวกเรารบกับมันกันแทบตาย  ขนาดถูกหอกโมกขศักดิ์ของบุญคำเข้าไป +จังๆ  มันยังไม่ตายเลยต้องรอจนนายหญิงกระชากกริชออกนู่นแหละ  อีทีนี้หากจับตัว +ค้างคาวนายกลางได้จริงๆ  ก็ต้องหาทางล้างอาถรรพ์กันอีกตามเคย ดีไม่ดีต้องจับอาบ +เลือดอย่างว่าล้างซวยเสียก็ไม่รู้ ” +จบการพูดอย่างเรื่อยเปื่อยบุญคำก็สะดุ้งหัวเราะแหะๆ  กระมิดกระเมี้ยนมองนายหญิง +อย่างเกรงใจ  ดารินค้อนบุญคำอย่างขวางๆ  แล้วอดหัวเราะไม่ได้  ข้างรพินทร์นั้น +ถลึงตามองพรานเฒ่าคู่ใจอย่างตำหนิทำเอาตาเฒ่าเจ้าเล่ห์หน้าจืดแหยลงทันที +ส่วนเชษฐายกมือขึ้นโบกห้าม +“ อย่าเพิ่งไปคิดถึงเรื่องนั้นก่อนเลย  ถูกอย่างที่รพินทร์ว่าไว้ว่าเราจะทำอันตรายอะไรต่อ +เจ้าค้างคาวตัวนี้ไม่ได้  มาคิดกันก่อนดีกว่าว่าจะใช้วิธีอะไรจับตัวเจ้าค้างคาวกลาง +ไว้ให้ได้อย่างละมุนละม่อมชนิดที่จะเลือดตกยางออกไม่ได้เป็นอันขาด ” +“ ถ้างั้น..”  ไชยยันต์ครางขึ้นอย่างจนปัญญา  ทุกคนในคณะต่างเหลียวหน้ามองกันไปมา +อยู่ล่อกแล่ก แล้วทุกสายตาก็พุ่งเป้าไปที่พรานใหญ่ ทว่ารพินทร์กลับเสเป่าปากพ่นควันซิการ์ +เป็นวงกลมเล่นเสียดื้อๆ อย่างออกตัว  ทำให้ทุกคนในคณะแอบทำปากหมุบหมิบก่นด่าความ +บ้อท่าของพรานใหญ่อยู่ในใจ  แล้วพากันเปลี่ยนสายตาไปจ้องมองหนุ่มหล่อสุดประจำคณะ +เป็นตาเดียวอย่างหวังพึ่ง  แล้ว เชษฐา ไชยยันต์ และดารินก็เอ่ยขึ้นพร้อมกันราวนัดไว้ “ ไพรวัลย์ ? ” จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [9 ม.ค. 19:40:54]

ความคิดเห็นที่ 10 หุ หุ หุ...มาแอบดู สนุกดีฟ่ะ หะเอิ๊ก.... เบิกโรงกันแล้วนิ ภาคนี้ท่าจะหนุก (มาหัวเราะแล้วก็รีบเผ่น ก่อนที่จะโดนใครคว้าคอเสื้อ เอาไว้ อิ อิ) จากคุณ : มันตรัย - [9 ม.ค. 19:43:55]

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ  มันตรัยไม่ยอมมาเล่น  ได้ไงๆ แสงโสมหายไปไหนน๊า จากคุณ : คนดู - [9 ม.ค. 20:18:59]

ความคิดเห็นที่ 12 " ใช่แล้วครับ  เราต้องใช้ไพรน้อยคนเดียว" รพินทร์ตอบเสียงเอื่อยๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สม ตามฟอร์มที่ติดมาตั้งแต่ภาค ๑   มันช่วยได้มากเวลาที่เขาขี้เกียจจะเล่นบทนั้นเองหรือว่ายังคิดไม่ออก " เพราะผมสังเกตว่าเวลาเจ้าไพรน้อยแจมเราเมื่อไร  ไม่ว่าคุณชายกลางกำลังเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหน  หากแวะเข้ามานานๆครั้ง  เป็นต้องเบรคแตกเดินเครื่องต่อไม่ได้  ต้องหันกลับมาปรากฏตัวให้เราเห็นทุกครั้ง   เพราะฉะนั้นเราก็ต้องให้เจ้าไพรตัวดีเป็นตัวล่อคงได้ผล" ดารินเอื้อมมือมาทุบหลังพระเอกเต็มแรง " ฉันฟังอยู่จนหน้าจะเป็นค้างคาวตามพี่กลางไปอีกคน   นึกว่าจะได้อะไรคืบหน้าก็เปล่า พูดซะตั้งยาว   ไหนบอกมาซิว่าจะให้ล่อยังไง  มัดติดไม้ไผ่ผูกเชือกหย่อนเหมือนล่อจระเข้น่ะหรือ  จะได้ให้คะหยิ่นไปตัดไม้ไผ่กับเชือกกล้วยมาเร็วๆ" ไพรวัลย์ยิ้มที่มุมปาก   หลิ่วตาให้รพินทร์อย่างชนิดไก่เห็นตีนงู     จนไชยยันต์อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ว่ามันรับส่งกันได้ดีเหลือเกินทั้งคู่ จนน่าจะนำมาตรวจ ดีเอ็นเอให้แน่ใจสักครั้งหากว่าหลุดจากนิทรานครกลับบ้านได้ " ไม่จำเป็นหรอกครับคุณอาดาริน      ผมเชื่อว่าตัวผมหล่อพอที่จะวางฟอร์มได้ดีกว่าเป็นเหยื่อตะเข้    เอาเป็นว่าขอให้ทุกคนอยู่ที่นี่  ผมจะปีนหน้าต่างออกไปล่อค้างคาวเอง" ทุกคนหันไปมองหน้ากันไปมาด้วยความทึ่งในสติปัญญาชาญฉลาดและมาดอาจอง(อ่านว่าอา-จอง) ของไพรวัลย์   แม้ว่ายังไม่มีใครคิดออกว่าทำไมถึงจะต้องปีนหน้าต่างออกไปล่อ  แทนที่จะเปิดประตูออกไป ไพรวัลย์ผุดลุกขึ้นยืนตระหง่านเต็มตัว  ก้าวสวบเดียวตรงไปที่หน้าต่างท้องพระโรงซึ่งเจ้าค้างคาวยักษ์เกาะจับเจ่าอยู่เมื่อครู่     กระโดดขึ้นไปยืน   ฉับพลันก่อนที่ใครจะตั้งตัวเขาก็ยกกำปั้นทุบอกเต็มแรงติดต่อกัน  แล้วเปล่งเสียงกึกก้องกังวานเอคโค่อีกตังหาก "เจี๊ยก...เจี๊ยก..กกก....คร่อก...คร่อก...กกก" มีแต่ไพรวัลย์เท่านั้นที่รู้ว่าค้างคาวผีโปรดปรานเลือดของ gorillas in the mist ขนาดไหน     เพราะปริมาตรมันเท่ากับโค้กลิตรเมื่อเทียบกับโค้กกระป๋องอย่างรพินทร์ไชยยันต์และบุญคำ     ไม่ว่าอนุชา(ตามความเข้าใจของเขา)กระพือปีกอยู่ที่ไหน    หากได้ยินเสียงลิงจะต้องกางปีกร่อนลงมาทันทีอย่างดุร้ายกระหายเลือด ไพรวัลย์รู้แต่ขุนพลวรมันต์หาได้รู้ไม่    เพราะนิทรานครอยู่พ้นเครือข่ายของยูบีซี   ไม่เคยดูหนัง นอกจากนานๆก็คาราโอเกะกับนางกำนัลแก่ๆ เป็นเพลงฉ่อยสักครั้ง    เมื่อเห็นไพรวัลย์ทำตัวเป็นลิงไปต่อหน้าต่อตา   สัญชาตญาณทำให้ขุนพลเอกแห่งนิทรานครกระชากดาบออกมาทันที "เฮ้ย มันตรัยสาปไพรวัลย์เป็นลิง" พอเงื้อดาบกระโจนเข้าใส่หมายฟันไพรวัลย์ให้พ้นมนตร์   ส่วนจะตายหรือไม่เขาไม่มีเวลาจะคิด    ไชยยันต์ใจหายก็พุ่งเข้ารวบขาวรมันต์ไว้แบบนักรักบี้เก่า   เชษฐาโจนเข้ามาอีกคนทับลงไป   คะหยิ่นกับบุญคำเกียร์ก็เผ่นเข้ามาถึงเป็นอันดับสามสี่ เหลือรพินทร์ยืนเก้กังซี่โครงบานอยู่นอกวง วรมันต์เสียหลักจากการถูกสกรัม  หัวพุ่งเข้าชนไพรวัลย์บนขอบหน้าต่าง    ยังผลให้เจ้าไพรน้อยซึ่งกำลังยืนทุบอกแหกปากร้อง  เสียหลักล้มตามทฤษฎีโดมิโนเมื่อมีแรงปะทะ   หัวทิ่มมือตีนกางลงจากหน้าต่างสู่พื้นดินต่ำลงไปประมาณสามสิบฟุต  ชนิดโหม่งโลกไม่มีหมวกกันน็อค " วี๊ด..." เปล่า ไม่ใช่เสียงร้องของดาริน   แต่เป็นเสียงปีกแข็งแรงของเจ้าค้าวคาวกระพือลมวืดวาดราวพายุ    ถลาดิ่งจากท้องฟ้ามาถึงไพรวัลย์ อุ้งตีนกางออกขยุ้มหลังของเจ้าตัวแสบ แต่...พิถังเอ๋ย....ขนาดเครื่องบินคุมด้วยคอมพิวเตอร์ยังร่อนพลาด บินผิด     ค้างคาวแมจิคเมดจะเอาความแม่นยำอะไรนักหนา   มันจึงได้แค่เฉี่ยวคว้าเพียงกางเกงแทนเสื้อ   เจ้าไพรวัลย์ร้องลั่นตะครุบกุงเกงไว้สุดเดช  กลายเป็นพัลวันแย่งยื้อกันอยู่กลางอากาศทั้งคนและค้างคาว   น้ำหนักตัวของเจ้าไพรก็เลยถ่วงค้างคาวปีกหุบหล่นรูดลง   ปะทะยอดไม้แล้วปะทะกิ่งไม้หักโครมครามเป็นระยะ  รูดจากยอดตีนเป็ดมหึมาลงสู่โคนต้น   แล้วกองย่นกันอยู่ตรงนั้นทั้งคนและค้างคาว " พวกเราลงไปดูกัน" ไชยยันต์ร้องเสียงหลง  ตะกายลุกจากวรมันต์แล้ววิ่งแน่บโกยอ้าวลงบันได ออกจากท้องพระโรงตรงไปยังร่างทั้งสอง คนอื่นๆวิ่งตามกันไปเป็นพรวน  ตะโกนเอ็ดอึงฟังไม่ได้ศัพท์  ขอต่อรองกัน ๒/๑ ว่าค้างคาวจะใช่อนุชาหรือไม่ ส่วนไพรวัลย์จะตายหรือเปล่าไม่มีใครกล้าต่อรอง  เพราะกลัวว่ามันจะฟื้นขึ้นมาจริงๆ จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [9 ม.ค. 23:17:18]

ความคิดเห็นที่ 13 ร่างหนึ่งคนหนึ่งค้างคาวร่วงถึงพื้นแล้วก็กระเด็นกันไปคนละทาง บุญคำสปีดเร็วจี๋เพื่อเข้าไปดูเจ้าค้างคาวให้ถนัด  แต่ความเร็วยังน้อยกว่าบรรดาสาวสนมกำนัลในที่บัดนี้กลุ้มรุมอยู่รอบตัวเจ้าหนุ่มไพรวัลย์แล้ววิพากษ์วิจารณ์กันไปต่าง ๆ บุญคำได้ยินเสียงนางในกริ๊ดกร๊าดว่า "โถ ที่แท้ก็งูดิน ..."  แต่ก็ได้หาสนใจไม่ ตาเฒ่าประชิดตัวเจ้าค้างคาวที่ถูกกางเกงนอกและในของไพรวัลย์คลุมหัวดิ้นขลุกขลักอยู่   ตาเฒ่าคว้าเอานาคบาศก์อันเดิมที่เคยคล้องน้องโร้กมาคล้องส่วนหัวของค้างคาวและรูดบ่วงจนรัดคอมันแน่น   จนได้ยินเสียงไอแค้ก ๆออกมาใต้กางเกงลีวายส์ 501 ริมแดงซึ่งไม่เคยซักเลยของเจ้าไพรวัลย์   ซึ่งเป็นเหตุให้ตาคำแยกไม่ออกมาว่าไอเพราะบ่วงรัดคอหรือเหม็นกางเกงกันแน่ เมื่อคณะพรรคมาถึง  ไชยยันต์ผู้เปิดประเด็นค้างคาวอนุชาก็เดินเข้าไปเหยียบร่างนั้นไว้พร้อมกับแอ๊คท่าให้วรมันต์ซึ่งถือกล้องตามมาอย่างงง ๆถ่ายไปสองสามแชะ รพินทร์มาถึงหลังที่สุดหันไปพยักหน้าชมเชยความหลักแหลมของเฒ่าเจ้าเล่ห์  พร้อมกับดึงกางเกงของไพรวัลย์ออกมาจากศีรษะของเจ้าค้างคาวยักษ์ "อนุชา"  ทุกคนอุทานโดยพร้อมเพรียงกัน  เค้าหน้านั้นคืออนุชาแน่นอน ต่างกันแต่ว่ามีรอยยับย่นมากมาย นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ คางเสี้ยมแหลม พร้อมเขึ้ยวแพลมออกมาที่สองข้างมุมปาก  หูงอกยาวตรงปลายหูหักมุมและมีขนฟู   เจ้าค้างคาวอนุชากรอกนัยน์ตาไปมา  จมูกบานพะเยิบพะยาบ ปากก็ร้องเสียงแหลมเล็กไม่ขาดสาย "โธ่ พี่กลาง" ดารินน้ำตาไหลพรากด้วยความกลัวว่าหากตัวเองติดต่อโรคมาจากพี่ชายแล้วก็จะมีหน้าตาอย่างเดียวกัน.... บุญคำควักของสิ่งหนึ่งออกมาจากย่าม เป็นผ้าที่ขาวผืนเล็กจิ๋ว   ไชยยันต์ตาถลน "อะไรกันอีกล่ะบุญคำ นี่คงไม่ใช่ชิ้นส่วนอะไรต่ออะไรของเมีย ๆแกอีกนะ"   บุญคำถอนหายใจ "ไม่ใช่ครับนายทหาร มันเป็นยันต์ชนิดหนึ่งเอาไว้สะกดมนตร์ร้ายโดยเฉพาะ คือพ้มจะลองดู หากว่าแปะเข้าไปที่หน้าผากของเจ้าค้างคาวนี่ดี ถ้ามันเป็นนายชดจริง ร่างเดิมจะปรากฏมาให้เราเห็นชั่วครู่หนึ่ง.." ว่าแล้วบุญคำก็ย่างสามสิบสามขุมเข้าไป เจ้าค้างคาวมองยันต์ในมือตาเฒ่าอย่างเกลียดกลัว  มันพยายามดิ้นหนีอย่างหนักแต่บุญคำก็กระตุกบ่วงบาศก์เพื่อให้มันหันหน้ามาทางเขา แล้วก็เอายันต์นั้นแปะลงไปที่หน้าผากของมันดังฉาด  แถมบุญคำยังกระแทกฝ่ามือเข้าอีกสองสามฉาด โดยอ้างกับรพินทร์ว่าเป็นการทำให้ผ้ายันตร์ติดแน่นมากยิ่งขึ้น  รพินทร์ขมวดคิ้วแน่นเพราะกลัวว่าหากเจ้าตัวประหลาดนี่เป็นพี่เมียของเขาจริง อาจจะถึงแก่ชีวิตเสียก่อนที่จะกลายร่างเป็นคนได้ เมื่อปิดยันต์ได้สักสามวินาที  ควันก็ค่อยๆ พวยพุ่งขึ้นจากตัวเจ้าค้างคาวพร้อมกับเสียงกริ๊ดยาวนานแหลมตัดโสตประสาททำให้ทุกคนสะดุ้งโหยง  ฟ้ามืดลงอย่างรวดเร็ว  ลมกรรโชกแรงขึ้นทุกทีทุกที   เจ้าไพรวัลย์ซึ่งบัดนี้ไม่มีกางเกงปกคลุมร่างท่อนล่างกระโจนพรวดเดียวเข้ามากลางกลุ่ม นั่งบนตักไชยยันต์แล้วระล่ำระลักว่า "บรรยากาศแบบนี้เป็นเพราะทรท.จะจัดตั้งรัฐบาลสองพรรค น้าเหลิมจะมาเป็นมหาดไทย.." ทำให้ทุกคนเกิดอาการเสียวสันหลังไปตาม ๆกัน.... จากคุณ : บุญคำ - [10 ม.ค. 13:38:03]

ความคิดเห็นที่ 14 แต่งได้เจ๋งมากตาคำ คะหยิ่น จะคอยอ่านละกัน ตอนนี้ น้องมุขหายอ่ะ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [11 ม.ค. 08:50:07]

ความคิดเห็นที่ 15                   สายลมพัดกรูเกรียวพาเอาฝุ่นละอองและใบไม้แห้งแถวนั้นปลิวว่อนปะทะหน้าตาเนื้อตัวของทุกคนที่นั่งเสียวสันหลังกันอยู่จนต้องหรี่ตาป้องลมพยายามเพ่งมองไปที่ร่างค้างคาวแปะผ้าขาวอย่างเต็มที่                สิ้นเสียงกรีดร้อง และกลุ่มหมอกควัน  ภาพอันเลือนลางที่ปรากฏขึ้นชั่วแวบ ทำให้ดารินสุภาพสตรีผู้มีขวัญอ่อน และเค้าหน้าละม้ายค้างคาวตัวเขื่อง  ซึ่งกำลังลุ้นอยู่เต็มที่  ต้องหลุดปากอุทานออกมาอย่างยั้งไม่อยู่            พี่กลาง  !!             อนุชา  วราฤทธิ์(บรอสแนน)  คนเดิมมาดเดิมเสียงเดิม  สีหน้า ก็เดิม  เหลาหล่อ มิได้มีตาแดง คางเสี้ยม  หูลา(ที่มีขนตรงปลาย)  แต่ประการใด  เพ่งมองตอบมา  เพียงแวบเดียว  แต่คุณหญิงดารินก็สัมผัสแววเศร้าและเว้าวอนนั้นได้อย่างแจ่มชัด             ราวกับพี่กลางพยายามจะบอกบางสิ่งกับน้องสาวด้วยสายตา  แต่ทว่า  โอกาสมีเพียงชั่วกระพริบตา  ก่อนที่เงาร่างของเขา  จะกลายเป็นอีกผู้หนึ่ง  ซึ่งไม่มีผู้ใดเคยเห็นหรือรู้จักมาก่อนเลย…..             เงาร่างที่อ้อนแอ้นงดงามในอาภรณ์สีเงินราวกับรัศมีของดวงจันทร์  (ที่ยังไม่ถูกราหูอม และมีสีส้ม)  เพ่งมองตอบมาด้วยแววตาสับสน  จับต้นชนปลายไม่ถูก   ชั่วกระพริบตาที่สอง  และแล้ว  ร่างค้างคาวอันน่าสยะแสยง พร้อมเขี้ยวโค้งพ้นริมฝีปาก ที่หน้าผากมีเศษผ้าของบุญคำแปะก็กลับคืนมา            ทุกคนที่รุมกันจ้องมองอยู่ตกตะลึงจนไม่มีใครพูดสิ่งใดออกมาได้เป็นเวลาเกือบครึ่งนาที  ขาดไปก็แค่เศษหนึ่งส่วนสี่วิ   เสียงอุทานเสียงหนึ่งก็โพล่งขึ้นมาสะกิดทุกคนให้ได้สติ           อ๊ากกกกก…           ไพรวัลย์ร้องออกมาสุดเสียง   ทำเอาไชยยันต์ตกใจ  ผลักลูกชายสุดที่รักกระเด็นลงจากตักอย่างไม่รู้ตัว          ร้องทำไม เจ้าไพร หือ….    ไชยยันต์ถามอย่างฉุนๆ   แต่แล้วความโกรธที่เจ้าลูกชายตัวแสบทำเอาตกใจก็หายเป็นปลิดทิ้ง  เมื่อมองเห็นแถบสีแดงยาว พาดผ่านขาอ่อนของเจ้าไพรเป็นแนวยาว  เลือดสดๆ ที่กำลังพรูพร่างออกมาจากปากแผลซึ่งลึกไม่เบานั้นคงเกิดขึ้นตอนที่ทั้งสองชักคะเย่อกางเกงกันอยู่กลางเวหานั่นเอง        ปกติแล้ว เจ้าไพรลูกชายตัวแสบของเขาและของชาวคณะจะมีความอดทนทรหด และวางฟอร์มเป็นเลิศ  ถึงกับร้องขนาดนี้  บาดแผลนี่คงมีสิ่งผิดปกติ        พรานใหญ่รี่เข้าไปพิจารณาอย่างใกล้ชิด  ขณะที่คุณหมอดารินประจำคณะสั่งให้ทุกคนถอยไป แต่ยังลังเลที่จะทำแผลให้    เจ้าไพรก็เริ่มสั่นเป็นเจ้าเข้า  และพูดเสียงแหบเครือราวกับไม่ใช่ตัวของตัวเองพูดออกมา             “ออกไป  ให้ห่างผม  โอย…มัน..”          ก่อนที่เสียงเจ้าพ่อไพรจะพูดจบ  ค้างคาวปริศนาก็กรีดเสียงร้องขึ้นรัวแหลม   บุญคำผู้คุมวิญญาณหันไปจึบพบว่ายันต์ผ้าของเขานั้นหลุดลงแล้วเพราะยังแปะไม่แรงพอ   ค้าวคาวอากลางจึงสยายปีกโผพุ่งขึ้นสู่เวหาอีกครั้ง   ท่ามกลางชาวคณะที่ไม่รู้จะทำยังไงดี          อนุชา ในมาดใหม่โฉบลงมาอีกครั้งราวจะพุ่งเข้ากัดเป้าหมายที่มีเลือดไหลปรี่อยู่    ทิ้งดิ่งทำมุม 90 องศากับพื้นลงมาด้วยแรงดึงดูดของโลก  ตาแดงเดือดดังเลือด  ท่าทางกระหายเลือดอย่างควบคุมไม่อยู่  มีผลทำให้ดารินผู้อยู่ใกล้คนไข้ที่สุดตกใจสุดขีด  กระโดดหลบอย่างรวดเร็ว  ชนเข้ากับพี่ใหญ่คือคุณชายเชษฐา  เสียหลักล้มไปกระทบไชยยันต์  พลับพลึง  รพินทร์  แงซาย และคนอื่นๆ ล้มระเนระนาด  พยายามตะเกียกตะกายกันนัวเนียเพื่อหลบรอดจากการโจมตีของเขี้ยวนรก       อีกครึ่งเมตรจะถึงเหยื่อ  ค้างคาวมีอาการชะงักเบรกกลางอากาศอย่างกระทันหัน   และความลังเลปรากฏออกมาสู่สายตาได้ชัดเจนจน  ไชยยันต์และแงซายผู้ใกล้ชิดเหตุการณ์มองเห็นได้ว่า  ถึงแม้จะกางปีกเพื่อช่วยเบรกแล้ว   แต่เพราะความลังเลใจ  เหมือนมีสองร่างกำลังต่อสู้กันอยู่นั้น  ทำให้ปีกซึ่งควรจะกางเร็วกว่านั้นให้ทันแก่ระยะเบรกและมีช่วงระยะพอจะเชิดหัวขึ้น   กางช้าไปเสี้ยววินาที        ผลก็คือทั้งค้างคาวและเจ้าไพรยู่อยู่บนพื้นด้วยกันเป็นรอบสองจนฝุ่นกระจาย      ก่อนที่ชาวคณะจะทำอย่างไรต่อไป  และก่อนที่ดารินจะกรี๊ด  และรพินทร์จะสำรวมหน้าตายของเขากลับมาไว้ได้ตามเดิม     ค้างคาวอนุชาก็ เทคออฟอย่างรวดเร็วพอๆ กับตอนลงมา  บินหายลับไปในป่าอันรกครึ้มอีกครั้ง….. จากคุณ : แงซาย - [11 ม.ค. 15:14:04]

ความคิดเห็นที่ 16 บุญคำอุทานอย่างหัวเสียเมื่อเห็นเจ้าค้างคาวหนีไปได้ "เห็นไหมนายมาห้ามตอนที่กะลังปะผ้ายันต์ถ้าได้อีกสักสองสามฉาดรับรองว่าผ้ายันต์ไม่หลุดแน่นอน.." ตาเฒ่าบ่นพลางค้อนจอมพรานปะหลับปะเหลือก เลือดแดงทะลักออกจากโคนขาอ่อนของไพรวัลย์อย่างรวดเร็ว เจ้าตัวเจ็บปวดเสียจนหน้าบิดเบี้ยวแต่กระนั้นก็ยังดีใจว่าคมเขี้ยวเจ้าค้างคาวนั้นพลาดจุดยุทธศาสตร์ไปเพียงสามเซ็นต์เท่านั้น รพินทร์โยนกุงเกงลีวายริมแดงให้กับไพรวัลย์ เจ้าตัวรับไปใส่อย่างรีบร้อน  แต่บาดแผลที่เกิดขึ้นทำให้ไม่สามารถใส่กางเกงกลับคืนไปได้   ดารินซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดจึงโยนผ้าพันคอลายเวอร์ซาเช่ให้นุ่งไปพลางก่อนกันนางในกำนัลซึ่งมาด้อมมองอยู่ครหานินทาไปต่าง ๆนานา ไชยยันต์คิ้วขมวดมุ่น เขาใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อตีความภาพที่เห็นภายในเวลาสั้น ๆ แต่ทำอย่างไรก็คิดไม่ออกจึงเลิกขมวดคิ้วเสียเพราะกลัวหมดหล่อ และอาจเป็นโอกาสให้กาขึ้นไปไต่อยู่บนหน้าแล้วประทับรอยเอาไว้ ทุกคนหันไปมองรพินทร์เพื่อให้พรานใหญ่อธิบายสิ่งที่เห็น   รพินทร์ยืดอกกระแอมเสียงดังเพื่อเคลียร์สะเหลดที่ลำคอ "เอ้า บุญคำบอกมาซิว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง" ตาเฒ่าทำหน้างอเพราะถูกรพินทร์แย่งซีนไปเล็กน้อย  แล้วก็ก้มหน้าจับยามสามตา คำนวณสูตรที่ใช้คำนวณเลขท้ายสองตัวและสามตัวมาตลอด  ตาเฒ่าขมุบขมิบปากคิดสแควร์รูทถอดรากสมการอย่างรวดเร็วแล้วก็หันมาบอกว่า "เป็นนายชดจริง ๆนั่นแหละ" "ปู้โธ่ ใคร ๆก็รู้กันหมดแล้วล่ะว่านั่นคือนายกลาง" ไชยยันต์พูดอย่างฉุน ตาบุญคำหันไปสบตานายทหารอย่างเยือกเย็น เหมือนตอนที่ริชาร์ด เกียร์สบตานายทหารจีนในเรื่อง seven yeaพs in Tibet เอท่าทางจะเป็นคนละเรื่อง บุญคำไม่แน่ใจแต่ก็ช่างมันเถอะ พระเอกเรื่องนั้นก็หล่อพอ ๆกับบุญคำนั่นแหละ   "ฟังให้จบก่อนซิครับ  อีกภาพหนึ่งที่เราเห็นคือ พันธุมวดี   ทั้งสองใช้ร่างเดียวกันอยู่  ตามที่ผมคำนวณเนี่ยก็หมายความว่านายชดไปแอบกุ๊กกิ๊กกับแฟนเจ้าวรมันต์อยู่แน่เลย แล้วถูกคำสาปเจ้ามันตรัยให้กลายมาเป็นค้างคาวดูดเลือดร่างเดียวกัน" บุญคำพูดอย่างคล่องแคล่ว   วรมันต์ฟัง ๆอยู่ก็สะดุ้งเฮือก ตาขวางขึ้นมาทันที กระชากคอเสื้อบุญคำขึ้น "แก ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์ แกพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง หึ อย่ามาใส่ความพันธุมวดีนะ.." ตาเฒ่าลามกดิ้นกระแด่ว ๆ อย่างน่าสงสาร  รพินทร์กระโดดถีบวรมันต์ที่กำลังหน้ามืดด้วยความโมโหเพื่อให้ปล่อยลูกน้องคนโปรด วรมันต์ปล่อยบุญคำแล้วหันมาคว้าคอรพินทร์จากด้านหลังแทน  จากนั้นมวยหมู่ก็เกิดขึ้นอย่างอุตลุดไม่รู้ว่าใครเป็นใครกันบ้าง.....รพินทร์สวนศอกเข้าใส่วรมันต์ โดนเข้าที่เหนือคิ้วอย่างจัง แล้วดีดตัวออกไป เจ้ายักษ์กำลังมึนศอกก็เลยเสยหมัดไปที่เป้าลาง ๆ ตรงหน้าแต่กลับกลายเป็นคางของเชษฐา ที่เซเซ่ด ๆออกไป ไชยยันต์เห็นเพื่อนเสียท่าดังนั้นก็กระโจนเข้าหาวรมันต์แล้วกัดใบหูอย่างเหนียวแน่น   ดารินไม่ทำอะไรเฝ้าแต่ร้องกรี๊ดกรี๊ดเสียงไม่ต่างกับเจ้าค้างคาวที่พึ่งบินจากไป   บนเงาไม้สูงลิบลิ่วห่างจากที่เกิดเหตุไม่ไกล   เงาร่างตะคุ่มของเจ้าค้างคาวแขวนกลับหัวอยู่ ร่างของมันไกวไปตามลมเหมือนไม่มีน้ำหนัก  ตาแดงก่ำของมันวาววามจับจ้องดูมนุษย์สิบกว่าคนที่ตะลุมบอนกันอยู่ข้างล่างอย่างหิวกระหาย........     จากคุณ : บุญคำ (สียะตรากนิษฐ์) - [11 ม.ค. 16:37:54]

ความคิดเห็นที่ 17 อยากจะแจมแต่แสนง่วงเต็มทน  …ขอตัวไปนอนก่อนนะครับ เด๋ววันหยุดค่อนเจอกั๊นนน จากคุณ : สาวกห้ากระสอบ - [11 ม.ค. 20:38:16]

ความคิดเห็นที่ 18 อิอิ แต่เราไม่รอวันหยุด ขอยำเพื่อนเป็นกำไรก่อนแล้วกั๊นนนน.... หนุ่มสุดหล่อไพรวัลย์ที่นุ่งผ้าพันคอเวอร์ซาเช่ที่เปิดให้เห็นขาอ่อนชะเวิบชะวาบยามลมพัดก็พยายามเข้าห้ามมวยหมู่แต่ก็โดนลูกหลงเข้าจนได้  มือและเท้าอย่างละข้างซึ่งไม่สามารถเดาได้ว่าเป็นของคนเดียวกันหรือไม่  แม้แต่เจตนาก็มิอาจจะคาดเดาได้ว่าจงใจหรือไม่ได้เหวี่ยงเข้าที่ก้านคอและกรามซ้ายของเขา ส่งผลให้เจ้าหนุ่มลงไปนอนวัดวาบนพื้นอย่างหมดรูป...แต่เลือดยังไหลรินมาจากโคนขาไม่ขาดสาย วืบ...เงาดำขนาดใหญ่ของเจ้าค้างคาวยักษ์โฉบมาอีกครั้ง  คราวนี้มันไม่พลาดเป้า ร่างไร้สติของไพรวัลย์ถูกยกขึ้นมาจากพื้นด้วยกรงเล็บของมันที่จิกลงบนไหล่ทั้งสองของชายหนุ่ม เจ้าค้างคาวกรีดร้องก้องเหมือนเรียกกำลังภายใน  กระพือปีกพึ่บพั่บแล้วเทคออฟขึ้นไปในอากาศอย่างรวดเร็ว   บุญคำประทับปืนแก๊ปของแกขึ้นบ่าเล็งและกำลังจะลั่นไก  "ปัง" ลูกปืนแหวกอากาศแต่พลาดเป้าหมายไปสามวา เพราะดารินเข้ามากระชากพานท้ายให้เบี่ยงทิศทาง "ทำอะไรหาบุญคำ เดี๋ยวก็โดนพี่กลางหรือไม่ก็เจ้าไพรวัลย์หรอก"  ดารินพูดเสียงเกรี้ยวกราด "นายหญิง นั่นน่ะไม่ใช่นายชดแล้วนา  นายชดถูกมันดื่มเลือดแล้วก็กลายเป็นพวกมันไปแล้ว  เราต้องช่วยให้นายชดพ้นทุกข์ด้วยลูกกระสุนเงิน"  บุญคำพูดเสียงเหี้ยมโหด จากคุณ : บุญคำ - [12 ม.ค. 16:25:11]

ความคิดเห็นที่ 19 มาคราวนี้สุดหล่อไพรวัลย์ถึงกะฟอร์มหด หมดรูป เลือดตก ยางออก กว่าจะถึงวันหยุด จะโดนยำอีกขนาดไหนน้อ.... ลุงไชยยันต์ตามหาสมาชิกเพชรพระอุมา ที่ห่างหายไป(ไหนไม่ทราบได้) สมาชิกที่ร่วมแสดง ร่วมติดตามอ่าน  เชิญได้ที่นี่ค่ะ... https://board.dserver.org/j/joinwriter/00000011.html จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [12 ม.ค. 18:42:34]

ความคิดเห็นที่ 20 นัยน์ตาของตาเฒ่าแข็งกร้าว เล็งปืนขึ้นอีกครั้งไปยังเงาดำตะคุ่มบนท้องฟ้าที่โบยบินไปค่อนข้างช้าเนื่องจากน้ำหนักตัวของไพรวัลย์   ไชยยันต์ที่ลงมาจากหลังของวรมันต์ แต่ยังมีเศษหูซ้ายของเจ้ายักษ์นั่นติดอยู่ที่มุมปากข้างขวา กระโดดเอาตัวเข้ากระแทกร่างผอมบางของตาเฒ่าจนปลิวหวือไป   "ปัง" คมกระสุนเงินแหวกอากาศออกไป เฉี่ยวหน้าผากคุณหญิงไปเพียงเส้นยาแดงผ่าสิบสอง  ดารินซึ่งเคยแต่ยิงเฉี่ยวกบาลคนอื่น ครั้งนี้มาโดนเข้ากับตัวเองถึงกับตกใจเข่าอ่อน น้ำหูน้ำตาไหล รพินทร์เห็นความวุ่นวายดังกล่าวก็หัวเราะหึหึกับเชษฐาแล้วบอกว่า"ผมเห็นตาบุญคำแกดูเรื่องเบลดเมื่อคืนนี้  แกคงคิดว่าแกเป็นเวสลีย์ สไนป์ที่เที่ยวถือปืนกระบอกโตเท่าบ้านไปยิงผีดิบน่ะ...ผมเห็นแกดูอะไรแกก็อยากเป็นอย่างนั้นทุกที  โดยเฉพาะเรื่องโลลิต้าน่ะ เห็นฝันอยากเป็นพ่อเลี้ยงมาสองสามปีแล้ว ตอนนี้มาเปลี่ยนเป็นเบลดคนได้.." เชษฐาหน้ามุ่ย ตวาดแว้ด "น้องฉันเกือบตาย ยังมาทำหน้าระรื่นอยู่ได้ เดี๋ยวพ่อด...." ในระหว่างที่วุ่นวายนั้น เจ้าค้างคาวก็ได้หอบหิ้วร่างของไพรวัลย์ลับหายคลองจักษุไปเสียแล้ว  ดวงจันทร์กลมโตสีทองเพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า  ทาบทาสีเงินไปทั่วปฐพี บรรยากาศกลับสงบสงัด ลมโชยแผ่วพริ้วเจือกลิ่นหอมดอกไม้มาเบาบาง  ทุกคนเลิกต่อสู้กันกลับมารักสามัคคีกันเหมือนเดิม    และประคองกันกลับไปยังท้องพระโรงเพื่อคิดหาแนวทางช่วยเหลือไพรวัลย์ต่อไป ฝ่ายพระยาค้างคาวอุ้มไพรวัลย์ที่ชิงตัวมาได้ผ่านคคนานต์ ผ่านทะเลทั้งสี่ไปยังเชิงเขาไกรลาสด้วยความรักถนอมเป็นอย่างยิ่ง  เมื่อถึงวิมานฉิมพลี(้ต้นงิ้ว)ก็วางร่างลงอย่างทนุถนอม...เตรงเตร่งเตร๊งเตรง เตรงเตร่งเตร๊งเตรงเตรง..ตอนต่อไปนี้จะบรรยายด้วยบทเห่เรื่องกากี เพื่อเทียบเคียงกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพญาค้างคาวกับไพรวัลย์ดังนี้...... กางกรอุ้มโอบแก้ว        กากี ปีกกระพือพาศรี     สู่งิ้ว ฉวยฉาบคาบนาคี      เป็นเหยื่อ หางกระหวัดรัดหิ้ว     สู่ไม้รังเรียง   ฯ กางกรอุ้มโอบแก้ว    เจ้างามแพร้วสบสรรพางค์ ปีกปกอกเอวนาง     พลางคลึงเคล้าเต้าจรจรัล    ฉวบฉาบคาบนาคา      เป็นภักษาพาผกผัน หางกระหวัดรึงรัดพัน     ดั้นเมฆามาสิมพลี    ดลสถานพิมานมาศ    เกลียวกลมสวาทนาฎกากี เหิมหวลยวลกามี     ปรีดาแนบแอบอิงองค์    เริงรื่นชื่นเชยปราง    พลางคลึงเคล้าเต้าบุษบง กอดเกื้อเนื้อนวลหง      ปลงสวาทชมสมเสพย์สมร    กากีแน่งน้อยนาฎ    อภิวาทประนมกร ก้มเกล้ากล่าวชอ้อน      ซอนซบหน้าตาเมียงมัน    ปักษีกรีฑาชม    ภิรมย์เปรมเกษมสันต์ กลมเกลียวเกี่ยวกรพัน     ผันยั่วเย้าเคล้าคลึงชม    สองสุขสองสังวาส       แสนสุดสวาทสองสู่สม สองสนิทนิทรารมณ์     กลมเกลียวชู้สู่สมสอง    แย้มยิ้มพริ้มพรักตรา    สาภิรมย์สมจิตปอง แสนสนุกสุขสมพอง      ในห้องแก้วแพรวพรรณราย    ลมพัดกลัดเมฆเกลื่อน    ฟ้าลั่นเลื่อนแลบแสงพราย วลาหกตกโปรยปราย      สายสินธุ์นองท้องธารา    เหราร่าเริงรื่น       ว่ายเคล้าคลื่นหื่นหรรษา สองสมกลมกรีฑา     เปนผาสุขทุกนิรันดร์   ฯ จากคุณ : บุญคำ - [12 ม.ค. 19:07:48]

ความคิดเห็นที่ 21 ขออำไพ เล่นเลยบทไปหน่อย ขอตัดกลอนข้างล่างออกไป อิอิอิ เอาเป็นว่าไพรวัลย์ถูกจับตัวไปไม่รู้ชะตากรรมแล้วกัน  เดี๋ยวคนอื่นจะต่อไม่ได้ จากคุณ : บุญคำ - [13 ม.ค. 10:00:37]

ความคิดเห็นที่ 22 ซวยเจงๆ ไม่น่าย้อนกลับมายำเจ้าไพรวัลย์ตะแรกเลย weekend แล้ว  หลานนรกเข้ามาแก้ตัวซะทีซีว้อย... จากคุณ : อนุชา บรอสแนน - [13 ม.ค. 10:43:46]

ความคิดเห็นที่ 23 เอ้า...โดนหนักกว่าเดิมแฮะ แถมลุงอนุชาก็โดนไปด้วย พลับพลึงจะมาช่วยซ้ำเติม เอ๊ย มาช่วยเหลือซะหน่อย เจอน้องมุขตาคำเข้า ขำกลิ้งจนน้องมุขหนูพลับพลึงบินหนีไปหมดแย้ว ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [13 ม.ค. 12:51:01]

ความคิดเห็นที่ 24 อนุชาหยิบรีโมทขึ้นมากดซีดีบทเห่เรื่องกากีให้จบลง  เปิดเพลง Stronger ของยัยหนู บริทนีส์  สเปียร์เข้าไปแทนที่  ทำให้บุรุษหนุ่มหน้าตาคมเข้มนายหนึ่งซึ่งนั่งจิบวิสกี้ ออน เดอะ ร็อค  อยู่บนโซฟาหนังหนานุ่มริมหน้าต่างกระจกนั้นยิ้มมุมปากนิดๆ “ อากลางก็ฟังเพลงวัยรุ่นเป็นกับเขาเหมือนกันหรือครับเนี่ย ? ” อดีตผู้สาปสูญของคณะเดินทางแยกเขี้ยว “ ฉานยังไม่แก่ว๊อย  เจ้าไพรฯ  แต่ฉันไม่ทำตัวเป็นเฒ่าทารกอย่างเจ้าไชยยันต์ป๊ะป๋าแกหรอก เฮ่อ..อย่าเพิ่งพูดเล่นกันเลยฟะ  มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าแกจะช่วยให้ฉันสำเร็จแผนได้โดย วิธีใดบ้าง ” หนุ่มหล่อทำท่าแบมือยักไหล่ “ ก็อากลางยังไม่เล่าให้ผมฟังเลยนี่ขอรับ  ว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง  อย่าว่าแต่ผมเลย คนอ่านเค้าก็คงเดาไม่ถูกหรอก หากอากลางจะหักมุขของอีตาเฒ่าบุญคำก็อย่าอ้ำอึ้ง เวลาของผมยิ่งมีน้อยๆ อยู่ด้วย ” อนุชาค้อนหลานชายดังขวับ “ ทีอย่างนี้แล้วแกจะมาโมเมให้ฉันบรรยายซะเรื่อย  เอาละ  ฉันจะบอกให้แกรู้ว่าการที่ฉัน แปลงร่างเป็นค้างคาวนั้น  ก็เพราะฉันแอบไปเซ็นสัญญาลับไว้กับเจ้ามันตรัยและยายแสงโสม..” “ ฮ้า..”   ไพรวัลย์ทำตาเบิกกว้าง   “ อย่างนี้อากลางก็..” “ เฮ่ย  ไม่ใช่อย่างนั้น ”  อนุชายกมือขึ้นโบก  “ ฉันยังไม่ได้กลายพรรคเป็นฝ่ายมารหรือเหล่าร้าย แต่สิ่งที่ฉันทำลงไปนั้นคือการถ่วงดุลไม่ให้เกิดเผด็จการทางรัฐสภาเพราะฝ่ายรัฐบาลมีเสียง เกินกว่าสามร้อย  เอ๊ยๆ  แต่ฉันมาลองคิดใคร่ครวญดูแล้ว  ตั้งแต่เราเดินป่ากันมาตั้งแต่ห้องสมุด จนย้ายมาถนนนักเขียนเนี่ย  แกลองนับดูเอาสิว่าผู้ร้ายสำคัญมีอยู่กี่ตัว  ยายแร้งทึ้งวาชิกาหนึ่งละ (เหอะๆ ขออำภัย)  ยายแสงโสมอีกคน กะเจ้ามันตรัยอีกตัว  ก็แค่นี้เอง ยายหนูพลับพลึง กับยายลั่นทม  ผีสาวสองแม่ลูกนั่นก็ไม่มีอะไรที่จะน่ากลัวเพราะลำพังเราสองอาหลานก็หลอก พวกหล่อนได้จนขวัญกระเจิง  แล้วแกลองแหกเนตรดูฝ่ายพระเอกสิ  ตะละคนชิงจะเป็น ตัวเอกกันทั้งนั้น  ทั้งฉัน  และแก  ทั้งป๊ะป๋าแกอีก  ไหนจะพี่ใหญ่  พรานใหญ่  เจ้าแงซาย หลังๆ ยังมีขุนพลวรมันต์  ตาเฒ่าบุญคำกับเจ้าคะหยิ่น ฯลฯ  ทั้งๆ ที่นางเอกยายน้อยผูกขาดบท อยู่คนเดียวตั้งแต่ภาคแรกของคุณพนมเทียน ..” “ อากลางก็เลยย้ายฟากมาเป็นผู้ร้ายแทนเฉพาะกิจ  เพราะคุณอารักความยุติธรรม  กระนั้นหรือ ? ” หนุ่มหล่อสายเลือดอนันตรัยตวัดเสียงขึ้นสูงท้ายประโยคราวตั้งคำถามแต่ปลายเสียงเยาะหยัน เขาลุกขึ้นเดินไปริน Cointreau ใส่แก้วใบเตี้ยก้นหนานั้นอีกครั้งหนึ่ง  แววตาของอดีตพรานชด ที่มองแผ่นหลังของหลานชายตัวแสบสว่างเขียวเรืองขึ้นวูบหนึ่งด้วยโทสะ  แต่แล้วก็ยิ้มออกมา อย่างนุ่มลึกด้วยลีลาเล่ห์ร้ายปานเสือเฒ่า ก่อนที่จะหยอดไม้ตาย “ ลองคิดดูให้ดีๆ นา..เจ้าไพร  หากฉันและแกยังรวมอยู่ในคณะเดินทางนั่นน่ะ  เดินให้สุดหล้า ถึงป่าหิมพานต์เราก็ยังไม่ได้แจ้งเกิดเสียที  แถมยังต้องรับบทหนักกว่าใครๆ  มิไหนจะถูกเยาะเย้ย ถากถางต่างๆ นานา  ทั้งถูกจับเปลื้องจนเปลือยเปล่าให้ได้อายแล้วเอามาพูดเย้ยหยันว่า งูดินบ้างล่ะ   ไส้เดือนบ้างล่ะ  โอ๊ย  สาระพัด  นี่ซีนที่แล้วมาเจ้าไพรน้อยแกก็เกือบกุดไปไม่ใช่หรอกหรือ   แกลองใช้หัวแม่เท้าของแกเองตรองดูสิว่าหากแกยังทำตัวเป็นพระเอกต่อไป  แกจะได้รับอะไร กลับคืนมาบ้าง  ฉันว่าดีไม่ดีแกอาจจะสูญเสียสิ่งที่แกหวงแหนเท่าชีวิตไปก็ได้น่ะนา ” หัวสมองของเจ้าหนุ่มไพรวัลย์เริ่มครุ่นคิด  เขาถือวิสาสะเคาะลัคกี้ สไตรค์ ของอนุชาที่ตั้งอยู่ บนโต๊ะรับแขกขึ้นมาคาบ  ฝ่ายผู้เป็นอารีบถลาเข้ามาจุดซิปโป้ให้อย่างเอาอกเอาใจ “ แล้วแกลองคิดดูสิ  ว่าหากเราเปลี่ยนแนวมาเป็นตัวโกง  ทีนี้แหละจะทำอะไรก็ทำได้ เพราะฝ่ายผู้ร้ายทำอะไรมันก็ผิดอยู่แล้วใช่ไหม  จะเลวมาก เลวน้อย มันก็ขึ้นชื่อว่าเลว ไม่ต่างกันหรอก  อีทีนี้พอเราอาละวาดจนสาสมใจแล้ว  ค่อยมาเช็คเรทติ้งดูอีกทีว่า กระแสผู้ชมโอนเอียงไปทางไหน  หากยังเข้าข้างฝ่ายดีอยู่  เราก็หักหลังพวกมันตรัย กลับตัวมาเป็นคนดี  ทำนองเดียวกับงูเห่ากลับใจ  สังคมยังให้อภัย  แต่หากผู้ชมเบื่อ กระแสคนดี  แต่ไม่มีน้ำยา  เราก็เปลี่ยนจุดยืนเป็นแนวคิดใหม่ ทำใหม่ นำชาวเพชรพระ อุมาขึ้นสู่ความเป็นอินเตอร์  แต่ก็ไม่ก่อนที่เราจะกอบโกยเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปตุนไว้ ให้ได้มากที่สุด  แกจะร่วมมือกับฉันหรือไม่ก็ตามใจแกนะเจ้าไพร  แต่สำหรับฉันนั้น พอกันทีสำหรับบทคนดีส่งคนอื่นให้โด่งดัง  ฉันขอแยกวงมาเพื่อส่งตัวเองให้ดังจะดีกว่า ” แววตาของหนุ่มหล่อเบิกกว้าง จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [14 ม.ค. 09:48:39]

ความคิดเห็นที่ 25 +“ อากลางหมายความว่า  อาจะแยกวงเพื่อกลับมาดังอีกครั้ง ? ” อนุชาพยักหน้ายิ้มพราย “ ใช่แล้วหลานรัก  ตัวของอานั้นไม่เคยได้เป็นพระเอกกับเขาเสียที  ในต้นฉบับภาคแรกนั้น คนอื่นๆ เขาได้รับแจกบทกันทุกคน  ขนาดเจ้าเกอะ  ผีตองเหลือง  ยังมีบทมากกว่าอา ส่วนตัวของอาเองนั้นติดคุกอยู่ยันเต  พอจะแจ้งเกิดในเที่ยวขากลับแต่หน็อยแน่ะ… อายังไม่ทันได้ยิงปืนสักโป้งก็กลายเป็นว่าอยู่ดีๆ  กลับมาถึงบ้านกันเรียบร้อยแล้ว ส่วนตอนที่สองกับสามนั้นอย่าไปนับเลย เพราะมันไม่ฮิตติดตลาด  บทของอาหากไม่ ทะเลาะกับยายน้อยก็ตามรอยเจ้าด้วนอยู่แค่นั้น ..” ไพรวัลย์ พยักหน้าช้าๆ  เขาเริ่มคล้อยตามวาจาชนิดกล่อมลิงหลับของอดีตพรานชดเข้าแล้ว “ จริงด้วยครับคุณอา  ในภาคแรกผมแทบจะไม่ได้ลืมตามาดูโลกเสียด้วยซ้ำ  เพราะป๊ะป๋า จะบังคับให้อาน้อยทำแท้งให้มามี๊  ส่วนตาเฒ่าบุญคำก็ตัวดี  ขัดขวางผมมาตั้งแต่ยัง อยู่ในท้อง  อีตาแก่คนนี้แหละครับยุให้ป๊ะป๋าใช้ยาตำรับไฟประลัยกัลป์ของแก  พอผมรอดมาได้ มาเดินป่ากับแกเที่ยวนี้ก็จะเจี๋ยนเจ้าไพรน้อยของผมเสียอีก..  เอาละครับ  เป็นอันว่าผมตกลง ร่วมมือกับคุณอา..แต่มีข้อแม้ว่า.. ” หนุ่มมาดเข้มเอียงหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบกับอีกฝ่าย  อนุชาหัวเราะลั่น “ ได้ซิ  อ้ายหลานชาย  แกอยากได้อะไรในเพชรพระอุมาภาคนี้ หากแกร่วมมือกับฉันแล้ว เป็นต้องได้ทั้งนั้น  ความต้องการของฉันก็คล้ายๆ กับแกเช่นกันว่ะ  เอาละ  เรามาร่วมมือกัน เพื่อสิ่งที่เราต้องการ  โดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนมันจะมาขัดขวางเรา  เอ้า จับมือกันหน่อยเถิดวะ  ต่อแต่นี้ไป  เราสองอาหลานจะร่วมมือตั้งทีมกัน  อาขอให้ชื่อ มันว่า..  ‘Badman Forever’  - - -  ” สองอาหลานต่างวัยยื่นมือมาจับกันเป็นสัญลักษณ์ว่าต่อแต่นี้ไปเขาทั้งสองจะร่วมมือกัน ป่วนกระทู้เพชรพระอุมา ภาคถนนนักเขียนให้สะท้านสะเทือนเลือนลั่นและได้รู้กันไป เสียทีว่าใครกันแน่ที่เป็นพระเอกตัวจริง  ไพรวัลย์สาดเหล้าในมือทิ้ง  แล้วหยิบ แสงโสม เหรียญทอง  ออกมาจากตู้กระจก  รินมันเปี่ยมแก้วแล้วส่งให้อนุชาอย่างนอบน้อม “ แด่คุณอา  ..เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะในสิ่งที่คุณอาปรารถนา.. ” อนุชาแหกปากหัวเราะฮ่า ฮ่า  ด้วยเสียงกึกก้อง  เอื้อมมือไปหยิบรีโมทมากดอีกครั้ง และแล้วลำโพงบอสส์ชั้นดี  ก็ขับพลังเพลงแนว แดนซ์ ออกมาอย่างกระหึ่ม  ผสาน กับเสียงหัวเราะอย่างลำพอง “ และเพลงนี้  สำหรับแก  ไพรวัลย์  เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะในสิ่งที่แกปรารถนาเช่นกัน ” …..  Most girls want a man with the bling-bling Got my own thing, got the ching-ching I just want real love Most girls want a man with the mean green Don't wanna dance if he can't be Everything that I dream of, a man that understands real love Oh oh Oh oh Ahhhh หุ หุ จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [14 ม.ค. 09:50:39]

ความคิดเห็นที่ 26 หมายเหตุ :  เผื่อใครจะไม่ get กับมุขอันค่อนข้างฝืดๆ ของกระผม  … เพลงที่อนุชา เปิดให้ ไพรวัลย์ ฟังนั้น  คือเพลง Most girls ของยัยหนู Pink ผู้กำลังโด่งดังและอหังการ์ถึงขนาดประกาศจะย้อมโลกทั้งใบให้กลายเป็นสีชมพู และผู้คนจะต้องลืมมาดอนน่า  หันมาสนใจเธอกันจนหมดสิ้น - - - - ทว่าความฝันของหนูน้อยอย่างเธอดูจะล่องลอยออกห่างไปไกลกว่าเดิม เข้าอีก  เพราะไปพลาดท่าร้องเพลงผิดคีย์ อีตอนแสดงสดในงาน American Music Awards  ที่ถ่ายทอดไปทั่วโลก   งานนี้อีหนู Pink พลาดไปเต็มๆ เพราะ ไม่ยอม Lip sync ทั้งเต้น ทั้งร้อง  มันจะออกมาดีได้ไงล่ะหนูเอ๊ย   ลาล่ะครับ จากคุณ : ไพรวัลย์ (อีกที) - [14 ม.ค. 09:57:52]

ความคิดเห็นที่ 27 สงสัยตาอินจะทิ้งลุงอนุชา ไปรับส่วนแบ่งหมู่บ้านละล้านซะก็ไม่รู้ ตอนนี้ตัวหารในหมู่บ้านน้อยลง เพราะมาเดินป่าในขบวนนี้หลายคนซะด้วย ลุงอนุชาเลยต้องวิ่งหาบัดดี้ใหม่  แต่คนใหม่ที่ได้ไปนี่จะทำให้นอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้แฮะ ... สุดหล่อไพรวัลย์ แผลทั้งหลายยังไม่หายไม่ใช่หรือ รีบไปรักษาซะซิ สามสิบรักษาทุกโรคนา...หึหึ แต่เล่นเอาใจออกห่างอย่างนี้ ป๊ะป๋าไชยยันต์จะว่าไงล่ะเนี่ย นางร้ายผู้น่ารักของหนูไปไหน คิดถึง คิดถึงค่ะ... จากคุณ : พลับพลึง - [14 ม.ค. 18:13:45]

ความคิดเห็นที่ 28 หนุกค่ะหนุกๆ บอร์ดที่คุณนายทหารไปโพาสต์กระทู้นั้นมีปัญหานะคะ  ตอบไม่ติด มาเชียร์ค่ะๆๆๆ จากคุณ : คนดู - [14 ม.ค. 19:28:51]

ความคิดเห็นที่ 29 ไชยยันต์สะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนมาเขย่าเรียก อดีตนายทหารปืนใหญ่ผงกศีรษะขึ้นมากวาดสายตาผ่านความมืดไปโดยรอบก็ไม่พบใครนอกจากดารินมานั่งอยู่ข้างๆ  แสงจากตะเกียงแบตเตอรี่ที่เปิดวางอยู่ข้างกายส่องพอให้มองเห็นหน้าเธอรางๆ  ดารินกำลังมองมาที่เขาด้วยแววตาฉงน “เฮ้ย น้อย…นี่เธอเข้ามาในนี้ได้ยังไงกันเนี่ย” “ทำไมจะไม่ได้ ก็เธอนอนอยู่กลางป่า ไม่ได้นอนอยู่ในห้อง” “???” ไชยยันต์อึ้งไปแล้วหันไปมองดูรอบๆอย่างรวดเร็ว  ต้นไม้ใหญ่น้อยรอบด้านแลเห็นได้เลือนราง กิ่งใบของมันโยกไหวเห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ “น้อย ฉันจำได้ว่าพวกเราเพิ่งจะแยกย้ายกันเข้านอนเมื่อตอนหัวค่ำไม่ใช่หรือ แล้วนี่ก็…ตีสาม เอ๊ะ แล้วนี่ฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” ดารินหรี่ตา   “ฉันต่างหากที่กำลังจะถามประโยคนั้น ไชยยันต์…ฉันเห็นเธอเดินดุ่มๆออกมาจากห้องแล้วมุ่งมาทางนี้ สงสัยว่าเธอจะย่องไปหาสาวชาววังที่ไหนก็เลยย่องตามมาดู แล้วก็เห็นเธอมานอนแผละอยู่ตรงนี้เอง” ไชยยันต์ขมวดคิ้วอย่างงุนงง   “ฉันละเมอหรอกหรือนี่ บ๊ะ…ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างพันตรีไชยยันต์ อนันตรัย อดีตนายทหารปืนใหญ่แห่งกองทัพไทยจะยังไม่เลิกนอนละเมอ แล้วนี่ไม่ทราบว่าแม่คุณออกมาทำไมกลางค่ำกลางคืน ทำไมยังไม่นอน หา…เดี๋ยวเกิดเรื่องโดนลักพาตัวหายไปอีกก็ต้องยุ่งตามหากันอีก แค่เจ้ากลางกับลูกชายฉันหายไปแค่นี้ฉันก็กลุ้มจะแย่อยู่แล้ว” ดารินส่ายหน้า  “อย่าเพิ่งโมโหไปน่า…เมื่อสักครู่ฉันสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ก็เลยเดินออกมาสูดอากาศข้างนอก พอดีเจอเธอเดินละเมอออกมานี่แหละ ฉันกะจะไปปลุกพี่ใหญ่แล้ว กลัวจะเอิกเกริกเกินไปแล้วเธอเองก็อาจจะมาด่าฉันหาว่าจุ้นจ้านทำให้ความลับแตก ก็เลยแอบย่องเดินตามมาดูเงียบๆ” เพื่อนชายจุ๊ปากจึ๊กจั๊ก   “เธอจะบ้าเหรอยายน้อย  ฉันเลิกเจ้าชู้ไปนานแล้วนับตั้งแต่มีเมย์เธอก็รู้  น่าจะเป็นเพราะเจ้าลูกชายฉันมันสืบทอดมรดกความเจ้าชู้ไปหมดแล้วก็ได้ ตอนนี้ฉันก็เหมือนเสือถอดเขี้ยวเล็บแล้ว ที่ตามพวกเรามานี่ก็เป็นห่วงเจ้ากลางมันเท่านั้น…ว่าแต่เธอเถอะ ฝันอะไรถึงได้นอนไม่หลับต้องออกมาเดินข้างนอก ฝันว่ารพินทร์ได้นางเอกใหม่แล้วเรอะ” ดารินเงื้อหลังมือ   “เธอนี่ปากไม่เป็นมงคลตลอดศกเลยไชยยันต์ อย่างนี้ไงเล่า ทั้งลูกเต้าเพื่อนฝูงถึงได้หายอยู่บ่อยๆ” ไชยยันต์หัวเราะ   “เอาเถอะน่า ฉันเองก็ปากพล่อยๆอย่างนี้แหละ รู้สึกว่านอกจากความเจ้าชู้ ความหล่อ ความเท่ ความสง่างามแล้วจะมีเรื่องปากอยู่อย่างเดียวนี่กระมังที่เจ้าลูกชายฉันมันไม่ยอมสืบทอดไปด้วย เอ หรือว่าไม่ใช่” เพื่อนสาวหลับตาส่ายหน้า   “นี่เราอย่าเพิ่งมาพูดเล่นกันอยู่เลย ฉันกลุ้มใจจะแย่อยู่แล้วกับความฝันประหลาด เฮ้อ” “จ้ะๆๆ ไหนลองเล่ามาซิว่าเธอฝันว่าอะไร” “ฉันฝันเห็นพี่กลางกับไพรวัลย์…เป็นความฝันที่ประหลาดมาก สองคนนั่งอยู่บนไหล่ราชาปิศาจที่เรียกกันว่าซาตาน มันมีกายสีดำสนิทแต่ลุกเป็นไฟ พี่กลางกับหลานไพรนั่งอยู่บนไหล่มันทั้งสองข้างท่ามกลางเปลวไฟที่ลุกท่วมตัว…ฉันเห็นพี่กลางพยายามจะเอ่ยปากพูดอะไรกับฉันแต่ว่าไม่มีเสียงออกมา เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงซาตานที่หัวเราะอย่างเย้ยหยัน…โอ้ มันช่างน่ากลัวจริงๆเลยไชยยันต์  นี่ภาพที่เห็นในฝันยังติดตาฉันเหมือนกับว่ามันเป็นความจริงอย่างนั้นแหละ” ไชยยันต์นิ่งคิดแล้วส่ายหน้า หันไปตบศีรษะเพื่อนสาวเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ “ไม่มีอะไรหรอกน่าน้อย ก็แค่ฝันร้าย เลิกคิดมากได้แล้ว” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [14 ม.ค. 19:49:12]

ความคิดเห็นที่ 30 “แต่เธอก็รู้นี่ไชยยันต์  ว่าฉันมักจะมีญาณวิเศษสัมผัสได้กับสิ่งลี้ลับเสมอๆ” ไชยยันต์ยิ้มเล็กน้อย  “ถ้างั้นเอาอย่างนี้ กลับไปเล่าให้รพินทร์ตีความ หมอน่าจะมีคอมเม็นต์อะไรดีๆให้เราได้บ้าง” ราชสกุลสาวหันไปค้อนทางเดียวกับหมู่บ้านลับแลที่เดินจากมาไกล “เชอะ คนพรรค์นั้นจะมารู้สึกรู้สาอะไรกับปัญหาของฉัน ป่านนี้พ่อก็คงนอนฝันถึงสาวๆเมืองลับแลนั่นอยู่กระมัง นี่ถ้าไม่ติดที่ฉันมาด้วย ป่านนี้พ่อเจ้าประคุณก็คงจะระเห็จไปนอนตามหมู่บ้านนั่นแล้วหละ ไม่มานอนที่เรือนพักรับรองกลางกับพวกเราหรอก แล้วก็อ้างว่าจะไปตรวจดูรอบๆบ้าง อยากจะแยกไปนอนตามประสาพรานป่าบ้าง เป็นอย่างนี้ทั้งปี” ไชยยันต์ไม่สนใจกับการบ่นกระปอดกระแปดของเพื่อนสาว เขาคว้าไฟฉายที่ดารินถือมาแล้วลุกขึ้นยืน พอดีได้ยินเสียงกรอบแกรบข้างหลังก็เหลียวไปดู  รพินทร์ขยำกิ่งไม้ใบหญ้าพร้อมทั้งกู่ให้เสียงมาก่อนเพราะเกรงว่าไชยยันต์จะเข้าใจผิดหันมาใส่ด้วยปืนพกซึ่งเขารู้ดีว่านายทหารปืนใหญ่พกติดตัวอยู่ตลอด จอมพรานเดินถือไรเฟิลเข้ามา “ดึกดื่นแล้วยังไม่หลับไม่นอนอีกหรือครับคุณหญิง คุณไชยยันต์” “ก็นอนไปแล้วหละ แต่พอดีฉันละเมอเดินออกมาน่ะรพินทร์  ยายน้อยก็เลยตามออกมาดู…แล้วนี่คุณออกมาตามพวกเราอย่างนั้นหรือ” “พอดีผมออกมานั่งจิบวิสกี้ที่ระเบียงหลังเรือนพัก เห็นคุณหญิงเดินย่องฝ่าความมืดออกมาก็เลยคว้าปืนตามมาดูครับ นึกว่าคุณหญิงจะใช้นิสัยเอาแต่ใจตัวเหมือนเดิม แบบว่าอยากไปไหนก็จะไป ผมจะมาเรียกให้กลับ กลางค่ำกลางคืนไม่ควรออกมาเดินเล่นไกลขนาดนี้” ดารินค้อนควับ   “คุณน่ะรึเป็นห่วงฉัน รพินทร์…ฉันเห็นวันๆคุณมองแต่แม่พวกนางกำนัลพวกนั้นตาเป็นมันเชียว” “โธ่ คุณหญิง…ผมน่ะรักคุณหญิงคนเดียวนะครับ ไม่เคยคิดเป็นอื่นนิดเดียวจริงๆนะ  ที่เห็นตาผมเป็นมันก็เพราะยาหยอดตาที่ผมต้องคอยหยอดทุกวันกระมังครับ ช่วงนี้รู้สึกว่าตาเริ่มจะเป็นต้อ” ราชสกุลสาวหัวเราะหยันๆ  “เพราะไปแอบมองแม่พวกนั้นบ่อยๆน่ะสิ เขาเลยแช่งให้สมน้ำหน้า” ไชยยันต์หัวเราะหึๆ  ส่วนรพินทร์ถอนหายใจปลดกระติกเหล้าข้างเอวขึ้นมาดื่ม  ฉับพลันนั้นเองจอมพรานก็หันไปร่อนกระติกซึ่งมีน้ำอยู่ข้างในกว่าค่อน ลอยหวือไปทางพุ่มไม้ “วิ้วววว…พลั้วะ…โอ๊ย!” เสียงตาบุญคำร้องลั่น แกรีบกระโดดออกมาจากพุ่มไม้แล้วยกผ้าขาวสะบัดอยู่ไหวๆให้เห็นตัวชัดๆ  รพินทร์จุ๊ปากหันไปมองพรานเฒ่าสมุนมือขวาซึ่งเดินกระย่องกระแย่งคลำหัวป้อยเข้ามา “ธ่อนาย…ขว้างมาได้คนกำลังปลดทุกข์” จอมพรานแยกเขี้ยว  “อย่ามาลูกไม้ บุญคำ…ฉันรู้ว่าเราน่ะมาแอบฟังอยู่ตั้งนานแล้ว นิสัยเดิมเลิกไม่หาย…ถ้าเกิดนายทหารเขาเข้าใจผิดส่องหัวบุญคำด้วยลูกตะกั่วจะทำไง  ฉันก็เลยต้องรีบเล่นหัวบุญคำก่อนด้วยกระติกเหล้าน่ะสิ” ตาเฒ่าค้อนควับ ยกกระติกที่เจ้านายขว้างหัวเมื่อกี้ขึ้นซดอั้กๆ อย่างประชดแล้วทำหน้าแหย “ว้า นาย…กระติกเหล้าแท้ๆ ทำไมถึงได้เอาน้ำเปล่ามาใส่ล่ะเนี่ย  เสียอารมณ์เฒ่าขี้เหล้าอย่างไอ้คำจริงๆ” รพินทร์ยิ้มเจื่อนๆ  “ก็จะหาเหล้าได้ที่ไหนกันเล่าบุญคำ หมู่บ้านนี้มีแต่ผู้หญิงเค้าก็เลยไม่มีเหล้าขาย  ฉันก็เล่นน้ำเปล่านี่แหละประทังๆไปก่อน” มีเสียงกุกกักดังขึ้นจากพุ่มไม้อีก  คราวนี้ทั้งสี่ไม่มีใครตกใจเพราะรู้ว่าเสียงที่ดังขึ้นจะต้องเป็นพรรคพวกคนหนึ่งคนใดตามมาอีกแหง๋ๆ เป็นดังคาด เชษฐาเดินดุ่มๆแหวกกอเล็บมือเสือเข้ามา “นี่พวกเรามาทำอะไรอยู่ตรงนี้กลางค่ำกลางคืน หือ” คุณชายใหญ่กล่าวถามแล้วสูดปากค่อยๆแกะหนามตามเนื้อตัวออก “ก็แล้วแกออกมาทำไมล่ะเว้ยเชษฐา ถ้าฉันเดาไม่ผิดแกคงจะเดินตามรพินทร์ออกมาแน่ๆ” เชษฐาทำหน้าฉงน  “แกรู้ได้ยังไงไชยยันต์  ใช่ๆ ฉันเห็นรพินทร์คว้าไรเฟิ่ลคลานต่ำออกมา ก็เลยเลื้อยตามมาเหมือนกัน แต่คลาดกันตรงชายป่าโน่น ฉันได้ยินเสียงคุยกันแว่วๆก็เลยมุดพุ่มไม้ตามเสียงมาถึงนี่” “คือยังงี้ค่ะพี่ใหญ่…”   แล้วดารินก็เริ่มต้นเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง รวมทั้งความฝันของเธอด้วย เมื่อฟังจบ เชษฐาขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด “อืม…ประหลาดมาก  ก่อนนอนน้อยกินมากเกินไปหรือเปล่า” “แหม  พี่ใหญ่จะว่าน้อยกินมากฝันมากล่ะสิ…พี่ใหญ่และใครๆในที่นี้ก็รู้มาตั้งหลายภาคแล้วนะคะ ว่าความฝันของน้อยมักจะเป็นลางบอกเหตุอะไรเสมอๆ” บุญคำเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแล้วยกนิ้วมือขึ้นนับท่าทางไม่ผิดอะไรกับหมอผีในหนังจีน “อืม…ตำแหน่งของดวงดาวเป็นสื่อบอก  คาดว่าไม่พ้นราตรีนี้”   เสียงตาเฒ่าแหบเครือ “ทำไมหรือบุญคำ…คืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น?” ทั้งคณะเงียบกริบ จ้องมองดูบุญคำซึ่งกำลังแหงนหน้าดูดวงจันทร์สีเลือด ตาเฒ่าหรี่นัยน์ตาที่วาวโรจน์ “เต่าจะกลายเป็นเสือ เกลือจะกลายเป็นหนอน…ท้องฟ้าจะมืดมิด อะตอมมิคจะส่งแสง ผืนดินจะเป็นไฟเพราะฝนแดง…น้ำจะท่วมเมฆ กระต่ายจะลอยคอ หมาหางงอ กอดคอโยกเยก…”   เสียงตาเฒ่าเจื้อยแจ้วทำนายเหตุการณ์ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [14 ม.ค. 19:52:16]

ความคิดเห็นที่ 31 นายตะหานค้าบ ออนไลน์หน่อยค้าบ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [14 ม.ค. 19:58:07]

ความคิดเห็นที่ 32 ตาเฒ่าทำจมูกพเยิบพยาบบานใหญ่ หลับตาลงนั่งนิ่งปากก็ยังพูดเรื่อยเจื้อยไม่ขาดสาย "วันที่ 6 มกราคม 2544 เป็นวันมหาประลัยสำหรับชาวไทย ดาวร้ายก่อกำเนิดและรุ่งเรือง ดาวดีพ่ายแพ้  ดาวจิ้งจอกออกเพ่นพ่านไปทั่ว  ใจเมืองจะผกคว่ำ ใจฟ้าจะหงายเก๋ง ใจคนจะมัวเมาคำสัญญาที่ไม่เป็นจริง..." ไชยยันต์ขมวดคิ้ว "ผมว่าตาแก่นี่เป็นพวกลิ่วล้อคุณชวนแหงเลยเนี่ย มาทำนายดาวร้ายถือกำเนิดอะไรไม่รู้เนี่ย  หนอยแน่ะ เข้ามาในป่าลึกขนาดนี้ยังตามมาอีกแฮะ.." บุญคำทำหน้ากร่อย ๆ แต่ปากก็ยังคงบรรยายต่อไป " ใจคนมุ่งหมายจะเป็นใหญ่  ใจชายที่สาบสูญหมายชิงบัลลังก์  สองชายประสานมือหวังเป็นทองแผ่นเดียวเอ๊ยร่วมหัวกันเข้าครองกระทู้เพชรพระอุมา   ... อาาาาาา ศึกชิงความเป็นพระเอกเริ่มขึ้นแล้วครานี้  หากเราปล่อยให้พวกศัตรูครอบครองบทเด่นได้  ดินฟ้าจะวิปริต มิติระหว่างความดีกับความชั่วจะไม่มี  เทพแห่งโลกมืดจะเข้ามาเป็นใหญ่เหนือทุกผู้โดยผ่านค้างคาวที่กำเนิดจากกฤตยามนต์..." ร่างของบุญคำสั่นสะท้านขึ้นทุกขณะ ปากยังคงเอื้อนเอ่ยเรื่องราวทำนาย ซึ่งทุกอย่างล้วนแล้วแต่ฟังดูน่าสยดสยองทั้งสิ้น ร่างของตาเฒ่าสั่นพั่บ ๆ อย่างรุนแรงและก็แน่นิ่งไปในที่สุด     คุณหญิงดารินสั่งให้นางกำนัลเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำไปเช็ดหน้าบุญคำจนฟื้นขึ้นมา  รพินทร์นั่งอยู่ข้าง ๆ บุญคำก็ชะโงกหน้ามากล่าวอย่างยิ้ม ๆว่า "แหมแกเล่นบทแตกกระจุยเชียวนะ มีเป็นลงเป็นลมด้วยเฟ้ย  ว่าแต่ว่าแกไปเอาบทพูดมาจากไหนวะ ฉันล่ะนับถือแกเชียว.." บุญคำหน้าตาเหรอหรา "อะไรนะนาย บุญคำพูดอะไรไปเหรอ จำได้แค่ว่าจู่ ๆก็ง่วงมาก แล้วก็เคลิ้มหลับไปหน่อยเดียวเอง..." รพินทร์มองหน้าเจ้าคนสนิทอย่างระแวงว่ามันจะเล่นมุขอะไรหรือเปล่า แต่ก็เห็นแต่แววตางุนงงเท่านั้นเอง... จากคุณ : บุญคำ - [15 ม.ค. 16:40:05]

ความคิดเห็นที่ 33 แววตางุนงงของบุญคำไม่สามารถตบตาเจ้านายเก่าที่รู้ทันกันชนิดเพียงแค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ไปได้ รพินทร์คว้าท่อนไม้ที่อยู่บนพื้นขึ้นมา บุญคำเห็นก็รีบกระโดดแผล็วหลบท่อนไม้ที่ฟาดเข้ามาได้อย่างหวุดหวิด รพินทร์ชี้หน้าพร้อมกับกล่าวสำทับออกมา “ตาคำ ไม่ต้องมาแสดงเลยนะ ไอ้บททรงเจ้าเข้าทรงเนี่ย เล่นได้เฉพาะในเมืองเท่านั้น ตอนนี้อยู่ในป่า เจอของจริงแล้ว เข้าใจ๋ มัวแต่มาเล่นอยู่ได้ จะทำนายอะไรก็ให้มันเป็นเรื่องเป็นราวหน่อย เดี๋ยวฉันเอาแบตเตอรี่มาช็อตให้หายเคลิ้มหลับไปซะเลยนี่” ตาเฒ่าบุญคำหัวเราะแหะ ๆ ออกมา  ท่าทางเคร่งขรึมเป็นงานเป็นการมากขึ้นและยังคงเจื้อยแจ้วทำนายเหตุการณ์ต่อไปเรื่อย ๆ มั่วบ้าง ยกเมฆบ้าง ดำน้ำบ้าง โดยไม่มีใครถือสา เพราะรู้นิสัยจอมโม้ของตาเฒ่าดี  ระหว่างที่ทุกคนกำลังตั้งใจฟังคำทำนายอยู่นั้น ฉับพลันก็ได้ยินเสียงดังอู้มาไกล ๆ เหมือนฝนตก ราวกับธรรมชาติช่างเป็นใจให้กับบุญคำเหลือเกิน เรื่องช่างมาเข้าทางได้อย่างไม่น่าเชื่อ  ตาเฒ่าบุญคำหันมายักคิ้วแผล็บให้ชาวคณะ "เห็นมั๊ยนาย บุญคำ ศิษย์ฮ็อกวาร์ตน่ะ ทำนายอะไรไม่มีพลาดร็อก เนี่ยฝนกำลังจะตกแล้ว เดี๋ยวพวกเราจะได้เห็นฝนแดงกันคราวนี้ละนาย แต่พวกนายไม่ต้องกลัวนะ ฝนแดงไม่สามารถทำอันตรายอะไรเราได้ เป็นเพียงแค่สัญลักษณ์แรกเริ่มของความวิปริตอาเพทที่จะเกิดขึ้นเท่านั้น  บุญคำอยากให้นาย ๆ เห็นกันเป็นขวัญตา เราปักหลักดูกันอยู่ตรงนี้ละนาย  คะหยิ่นมันแบกผ้าพลาสติกมาด้วย เดี๋ยวกางกันฝน แล้วนั่งดูฝนแดงกันอยู่ตรงนี้เลยนาย" บุญคำแนะนำชาวคณะให้นั่งดูฝนแดงราวกับหัวหน้าทัวร์พาลูกทัวร์ไปท่องเที่ยวดูสิ่งมหัศจรรย์ยังไงยังงั้น  แล้วบุญคำกับคะหยิ่นก็ขมีขมันช่วยกันจัดการขึงผ้าพลาสติกผืนหนาขนาดใหญ่เพื่อทำเป็นหลังคากันฝน  ท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่างที่กำลังเริ่มมีสีแดงระเรื่อเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ  บรรยากาศยามดึกคืนนี้ดูอบอ้าวอย่างประหลาด ลมสงบนิ่ง ใบไม้ไม่กระดิกไหว แสงจันทร์ที่ขาวนวลส่องสว่างไปทั่วในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อน และค่อย ๆ เปลี่ยนสีเข้มขึ้นทุกที  อากาศเริ่มเข้มข้นขึ้น เสียงดังอู้ราวกับฝนตกดังมากขึ้นเรื่อย ๆ  เสียงนั้นดังเข้าใกล้ชาวคณะเข้ามาทุกขณะ  ดารินเหลียวมองรอบตัวอย่างอึดอัดพร้อมกับเบียดร่างเข้าหาพี่ชายอย่างหวั่นเกรงกับบรรยากาศ  เชษฐาหันมาโอบไหล่น้องสาวไว้เบา ๆ ดารินหันไปเรียกพลับพลึงให้มานั่งข้าง ๆ  ฝ่ายบุญคำก็ชักชวนรพินทร์ให้ไปนั่งอยู่ในแถวหน้าคู่กับตนเองและคะหยิ่น  ในขณะที่แงซายเดินมาสะกิดสีข้างไชยยันต์พร้อมกับกระซิบแผ่วเบา "นายทหาร แงซายว่ามันแปลก ๆ ยังไงอยู่นะครับ กลางดึกมืด ๆ อย่างนี้เราจะเห็นฝนแดงได้ยังไง ถึงจะมีแสงจันทร์ส่องสว่างก็เถอะ ตอนนี้จันทร์ก็เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแดงแล้ว  แสงจันทร์ที่สว่างอยู่ก็สลัวลงทุกทีนะครับ" ไชยยันต์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วทั้งสองก็เดินไปยังตำแหน่งที่บุญคำ คะหยิ่น และรพินทร์นั่งรวมกันอยู่บริเวณด้านหน้าของหลังคาพลาสติก  ไชยยันต์และแงซายทรุดตัวลงนั่งอยู่ด้านหลังของบุญคำ ไชยยันต์เอ่ยถามออกมา “บุญคำ เราจะมองเห็นฝนแดงกันจริง ๆ เรอะ แล้วไม่มีอันตรายกับเราแน่ใช่มั๊ย” “ชั๊วร์ นายทหาร  ไม่มี๊ ไม่มีอันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น บุญคำรับรอง  ฮู๊ย.. ส๊วยยยย…เดี๋ยวพวกนาย ๆ คอยดูเหอะ สวยกว่าฝนดาวตกเยอะเลยแหละนาย” สิ้นเสียงของบุญคำ เสียงของฝนแดงแสนสวยก็ดังมาถึงราวป่าด้านหน้าที่ทุกคนกำลังเพ่งมองอยู่ และแล้วทุกคนก็ได้เห็นภาพฝนแดงของบุญคำที่กำลังพรั่งพรูเข้ามา แต่นั่นหาใช่ฝนแดงไม่ กลับกลายเป็นฝูงค้างค้าวตัวเล็ก ๆ ขนาดนกพิราบหลายหมื่นตัว ที่กำลังบินถาโถมมุ่งตรงกันเข้ามาที่ชาวคณะอย่างมุ่งร้ายกระหายเลือด ทุกตัวอ้าปากเล็กแหลมสีแดงฉานส่งเสียงร้องกรี๊ด ๆ สนั่นเนื่องจากมองเห็นกลุ่มเหยื่ออันโอชะที่นั่งชมทัวร์ฝนแดงอยู่ข้างหน้า  เสียงปีกนับหมื่นที่สะบัดพึบพับในยามดึกที่เงียบสงัดเป็นผลให้เกิดเสียงดังอู้ราวกับฝนตกใหญ่ แงซายได้สติก่อนใครเพื่อนร้องตะโกนบอกทุกคน “ค้าวคาวดูดเลือดของมันตรัย หนีเร็ว ตัวใครตัวมัน” เพียงเท่านั้นทุกคนในคณะทัวร์ชมฝนแดงของตาเฒ่าบุญคำก็แตกกระจายกันทันที โดยไม่ต้องมามัวพะวงเป็นห่วงซึ่งกันและกัน เพราะรู้ทางกันดีอยู่แล้วว่าต่างคนต่างเอาตัวรอดแต่พอตัวกันทั้งนั้น ผ้าพลาสติกสำหรับกันฝนถูกวิ่งชนขาดระเนระนาดลงมาคลุมทับเชษฐา ดาริน และพลับพลึงที่อยู่ในสุด  ทั้งสามมะงุมมะงาหราหาทางจะออกมานอกผ้าพลาสติกผืนหนา แต่พลับพลึงฉุกคิดขึ้นมาได้คว้ามือของดารินและเชษฐาไว้คนละข้างพร้อมกับตะโกนลั่นไม่ให้ทั้งสองคนออกนอกผ้าพลาสติกเพราะรู้สึกได้ว่าค้าวคาวบินมาชนผ้าพลาสติกแล้วเจาะเข้ามาไม่ได้ ทั้งสามคนเลยพยายามจัดผ้าพลาสติกให้เป็นกระโจมย่อม ๆ อย่างแน่นหนาไม่ให้ค้างคาวบินเล็ดรอดเข้ามา และก็ไม่ลืมที่จะทำช่องระบายอากาศเล็ก ๆ ไว้ด้วย แล้วทั้งสามก็นั่งหลบภัยอยู่ในกระโจม  ใจเต้นระทึกด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ๆ ชาวคณะ   เชษฐาหันมาถามพลับพลึงว่ามีใครอยู่ข้างนอกบ้าง  พลับพลึงนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ก็บอกออกมาว่า มี ไชยยันต์  แงซาย  บุญคำ  คะหยิ่น  รพินทร์ และขุนพลวรมันต์  เสียงอื้ออึงข้างนอกกระโจมฟังไม่ได้ศัพท์ ทั้งเสียงร้องของค้าวคาวนับหมื่นตัว  เสียงร้องโว๊กเว๊กของคนที่อยู่ภายนอกที่โดนค้าวคาวไล่กัดเจาะดูดเลือดราวกับยุงร้าย เหตุการณ์กำลังสับสนอลหม่านอย่างหนัก  เชษฐาส่ายศีรษะช้า ๆ ด้วยความหนักใจเนื่องจากเป็นห่วงชะตากรรมของเพื่อนร่วมคณะไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดจากค้างคาวดูดเลือดกันได้ยังไง เพราะเท่าที่คาดการณ์ดูแล้วไม่น่าจะมีใครรอดพ้นฝูงค้าวคาวดูดเลือดนี้ไปได้เลย ภายนอกกระโจม  ไชยยันต์ แงซาย คะหยิ่น รพินทร์ ขุนพลวรมันต์ และบุญคำ วิ่งกระเจิดกระเจิงกันไปคนละทิศคนละทาง โดยมีฝูงค้าวคาวบินตามกัดเพื่อดูดเลือดไปติด ๆ  ต่างคนต่างปัดป้องไปมา  ตาเฒ่าบุญคำวิ่งถลาล้มลง ย่ามใส่ข้าวของตกกระจาย บ่วงนาคบาศก์ที่แฮ้ปไว้กระเด็นกลิ้งออกมา บุญคำตะเกียกตะกายจะไปเก็บคืนแต่ช้าเกินไปเสียแล้ว  ค้าวคาวตัวหนึ่งบินโฉบอย่างรวดเร็วคาบเอาบ่วงนาคบาศก์นั้นขึ้นมาแล้วบินลับหายไป  บุญคำร้องด่าด้วยความโมโหแต่ยังไม่ทันด่าได้เต็ม ๆ ค้างคาวอีกตัวนึงก็ทิ้งดิ่งลงมาเจาะปากที่ต้นแขนของบุญคำราวกับหมอที่กำลังฉีดยาให้คนไข้ บุญคำร้องว๊าก แล้วเอามือปัดค้างคาวอย่างแรงจนค้างคาวกระเด็นออกไป  ในขณะที่คนอื่น ๆ ก็มีสภาพไม่แตกต่างกันเมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงค้าวคาวกระหายเลือดนับหมื่น ๆ ในขณะนี้ ในท่ามกลางความชุลมุนที่กำลังสับสนอลหม่านอยู่นั้น ทุก ๆ คนได้ยินเสียงหัวเราะ 2 เสียง ดังขึ้นมาประสานกันอย่างถนัดชัดเจน พลับพลึงเหลียวมองดารินและเชษฐาก่อนจะลงความเห็นตรงกันว่า เสียงหัวเราะที่ได้ยินนั้นถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด น่าจะเป็นเสียงของไพรวัลย์ และอนุชา  แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงที่สองคนนี้จะมาหัวเราะพร้อมกับฝูงค้าวคาวดูดเลือดของมันตรัยได้ พลับพลึง เชษฐา และดารินคิดใคร่ครวญอย่างหนัก  ในขณะที่คนอื่น ๆ ไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ ต่างพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดกันสุดชีวิต…… จากคุณ : แสงโสม - [16 ม.ค. 09:19:28]

ความคิดเห็นที่ 34 ไม่ได้เข้ามานานนม ยังอยู่กันเยอะแยะ  อบอุ่น คิดถึงทุกคนเลยนะเนี่ยจะบอกให้ ว่างๆ จะแวะมาใหม่อ่ะจ้า จากคุณ : ลั่นทม - [16 ม.ค. 13:54:43]

ความคิดเห็นที่ 35           เสียงน้ำกระเซ็นซ่าเบาๆ  เมื่อร่างปราดเปรียวพุ่งกายลงอย่างคล่องแคล่ว  ความเย็นฉ่ำและใสสะอาดของบึงน้ำเล็กๆ ในเมืองลับแลแห่งนี้น่าสบายยิ่งนัก   หากเป็นเวลาปกติแล้ว  ถ้าได้มาเล่นน้ำใต้แสงเดือนเพียงผู้เดียว  ชมดาวท่ามกลางความเงียบ  คงเป็นสุขยิ่งนัก           โชคไม่ดีที่คืนนี้  เดือนเป็นสีแดง….            เมื่อกายสัมผัสกับอุณหภูมิยี่สิบองศาของสายน้ำ    หูของเขาก็สดับได้เพียงเสียงแห่งความเงียบ  เสียงกรีดร้องของสัตว์กระหายเลือดเป็นร้อยๆ พันๆ ตัวที่รุมล้อมรอบกายเมื่อครู่จางหายไป    อาศัยแสงจันทร์ดวงโตเหนือผืนน้ำและผืนฟ้า    แงซายมองเห็นเงาฉวัดเฉวียนของฝูงมัจจุราชลึกลับบินวนอยู่เหนือน้ำตรงศีรษาเขาชั่วครู่  ก่อนจะกรูหายไปเป็นสายกระจายไปหลายทิศ     กุมย่ามคู่กายไว้มั่น เขาควานมือลงไปพบกลักไม้เล็กๆ  ก็กำไว้แน่น   ค่อยๆ ลอยตัวขึ้นสู่ผิวน้ำอย่างแช่มช้า        เมื่อแน่ใจแล้วว่าฝูงค้างคาวพากันเปลี่ยนเป้าหมายไปรุมผู้เคราะห์ร้ายอื่นๆ ที่ยังมิได้กระเจิดกระเจิงตับแลบมาจนถึงหนองน้ำนี่หมดแล้วก็ค่อยดึงตัวขึ้นฝั่งอย่างช้าๆ  สะบัดผมที่ปรกใบหน้าออกพอคลายรำคาญ  เปิดกลักไม้อย่างรวดเร็ว  หยิบเม็ดกลมใสสีทองคล้ายอำพัน  แต่นุ่มนิ่มเหมือนเม็ดยาใสๆ บรรจุด้วยน้ำมันจนเต็มนั้นขึ้นมาโยนใส่ปากอย่างรวดเร็ว       Garlic Oil ของ Blackmore  ควรจะเป็นน้ำมันกระเทียมคุณภาพดีที่สุดสมราคา  ไม่นานนักน้ำมันหอมระเหยกลิ่นกระเทียมก็จะแล่นพล่านไปทั่วสายเลือดของเขาโดยไม่ทิ้งกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ออกมาทางลมหายใจ และลมอื่นๆ อันอาจพึงมีของผู้กินกระเทียมทั้งหลาย       เสียงน้ำซ่าเบาๆ  เขาก็เห็นคะหยิ่นกระเสือกกระสนขึ้นมาบนขอบฝั่งใกล้ๆ กันกับเขาโดยพยายามให้เกิดเสียงดังน้อยที่สุด   ด้วยความสงสารที่มีสม่ำเสมอในนิสัย  แงซายจึงโยนเม็ดยาสีทองส่งให้  ไม่ต้องพูดจาแค่ใช้ท่าทางประกอบเจ้ากะเหรี่ยงหล่มช้างก็เข้าใจเป็นอันดี  กลืนเอื๊อกเข้าไปอย่างว่าง่ายซะจน  แงซายระแวงแทนนิดๆ  ก้มลงดูกลักยาให้แน่ใจว่าไม่ได้หยิบผิด  (อิอิ)       พวกฝูงค้างคาวคงวนเวียนอยู่ไม่ห่างนัก    เสียงกรีดแหลมยังได้ยินแว่วมาเรื่อยๆ จากรอบทิศ  แต่มองไม่เห็นตัวเพราะความมืดช่วยพรางอยู่   ทั้งสองนั่งสดับเสียงต่างๆ อยู่ในความสงัดรอเวลายาออกฤทธิ์  ถึงแม้จะเป็นห่วงพวกพ้องอย่างจริงใจและอยากออกไปช่วยเหลือ  แต่ก็ทำไม่ได้เพราะนโยบายตัวใครตัวมัน   เอ๊ย  ไม่ใช่  เพราะมันมืดมาก  ไม่รู้ว่าเตลิดเปิดเปิงไปทางไหนกันแล้วมั่ง       นั่งเป็นห่วงกันอยู่ไม่นาน  ก็ได้ยินเสียงโหยหวนของบุญคำดังฝ่าความสงัดของราตรีที่ไม่มีลมมาอย่างแจ่มชัด     คะหยิ่นยกจมูกขึ้นชูร่อนหาทิศทางไปมา  แล้วกระตุกมือเขาอย่างแน่ใจ  บุ้ยใบ้ไปทางตะวันตก   แต่ก่อนที่คะหยิ่นจะเผ่นพรวดออกไปด้วยความร้อนใจ   แงซายก็ดึงขามันไว้ก่อน   เป็นผลให้เจ้ากะเหรี่ยงผู้ตั้งนามสกุลตนใหม่เสียหรูว่าพิทท์  เสียหลักคะมำหน้าจิ้มพื้น  ร้องอะไรไม่เป็นภาษาออกมาคำหนึ่ง  โชคดีที่ปากของมันถูกพื้นดินอุดไว้ได้พอดี  จึงไม่มีเสียงเล็ดลอดไปฟ้องฝูงค้างคาวผีได้             แงซายถอนใจเฮือก  และก่อนที่คะหยิ่นจะเงยหน้าขึ้นมาใส่เป็นชุด   เขาก็จุ๊ปากเบาๆ ให้เงียบเสียง  ทั้งสองได้ยินเสียงหัวเราะสองเสียงดังประสานกันอยู่ไม่ไกล    เสียงคล้ายไพรวัลย์กับอนุชา  แต่ว่าในขณะนั้นใครจะไปคิดว่าอนุชาที่เพิ่งพบเห็นในร่างค้างคาวยักษ์  และไพรวัลย์ผู้บาดเจ็บจะกลับมาหัวเราะพร้อมๆ กับฝูงค้างคาวดูดเลือด           คะหยิ่นกระซิบขึ้นตรงกับใจของเขาว่า  “นี่มันต้องเป็นปีศาจร้ายปลอมมาแน่ๆ  เลยแงซาย  จะให้พวกเราเข้าใจผิดแล้วไม่กล้าทำร้ายกันเอง”            แงซายพยักหน้าเห็นด้วยอย่างช้าๆ  พลางล้วงมือลงไปในย่ามอีกครั้ง…            ม้วนหนังบางๆ ม้วนหนึ่งติดมือเขาออกมา    คะหยิ่นมองอย่างฉงน ใช้สายตาถามมาเป็นคำถามว่า  นี่มันอะไร   จะใช้ทำอะไร  แล้วจะใช้ได้ผลหรือ    แต่แงซายแปลไม่ออก   เขากำลังครุ่นคิดว่า  แผ่นหนังหนึ่งแผ่นจากคัมภีร์เก่าเล่มโตที่เขาฉีกออกมาติดตัวไว้  เพราะลางเตือนจากการดิ่งเข้าสู่สมาธิภวังค์ครั้งหนึ่งเมื่อสมัยอยู่ในมรกตนครก่อนตัดสินใจติดตามชาวคณะมาอย่างเป็นห่วง นั้นจะมีประโยชน์อะไรในภาวะฉุกเฉินเช่นนี้บ้าง          เขาเคยเข้าสมาธิแล้วมองเห็นหน้านี้ของคัมภีร์ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า  เช่นเดียวกันกับตอนนี้ ที่สองมือถือแผ่นหนังแผ่นนี้ค่อยๆ คลี่กางออกตรงหน้าไม่มีผิด         แผ่นหนังบางอ่อนจารึกอักษรด้วยลายมือโบราณ สะท้อนแสงจันทร์สีแดงดูเหมือนจะส่งตัวหนังสือไม่กี่ตัวเบื้องบนลอยเด่นให้เห็นชัดอย่างประหลาด….           ….คาถาปราบนกสองหัว…. จากคุณ : แงซาย (ศรีจิตรา) - [16 ม.ค. 19:32:21]

ความคิดเห็นที่ 36 เพิ่งกลับจากบ้านครับ  งานศพ...คุณตาเสีย  อีกหลายๆวัน จะมาแจมด้วยใหม่ จากคุณ : รพินทร์ - [18 ม.ค. 00:39:47]

ความคิดเห็นที่ 37 ชักโหลดไม่หวายยยย ขึ้นใหม่บ่อยๆ     คงไม่กินที่กระทู้อื่นจนน่าเกลียดหรอกม๊างง   จากคุณ : นะ - [18 ม.ค. 03:42:34]

ความคิดเห็นที่ 38 แงซายขยายมุขหน่อยสิ  ต่อไม่ถูกแฮะ ขึ้นกระทู้ใหม่เลยก็ได้ครับ จากคุณ : นายทหาร - [19 ม.ค. 08:03:00]

ความคิดเห็นที่ 39 แวะมาอ่านครับ ขอบคุณ คุณแสงโสม และ ตาบุญคำมากๆเลย ที่ยังไม่ลืม คะหยิ่น จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [19 ม.ค. 09:56:42]

ความคิดเห็นที่ 40 ่ตอนนี้ยังไม่ว่างเข้ามาต่อเรื่องเลย สวัสดีปีใหม่จีนทุกคนนะครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [22 ม.ค. 08:28:03]

ความคิดเห็นที่ 41 หนีไปเที่ยวกันหมดแล้วซิเนี่ย :) ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้ จากคุณ : พลับพลึง - [22 ม.ค. 14:15:42]

ความคิดเห็นที่ 42 ฝูงค้างคาวมรณะผู้หิวโหยเลือดสด ๆ ยังคงบินฉวัดเฉวียนไล่ตาม รพินทร์ บุญคำ ไชยยันต์ และขุนพลวรมันต์ อย่างสนุกสนาน ภายใต้การบังคับบัญชาของผู้นำค้างคาวยักษ์ตัวขนาดบุญเลิศสองคนเจ้าของเสียงหัวเราะที่ทุกคนได้ยินถนัดชัดเจนเมื่อตอนแรก..ไพรวัลย์ และอนุชา..ทั้งสองแปลงร่างอยู่ในสภาพเดียวกับค้าวคาวยักษ์ที่คะหยิ่นและทุกคนได้เห็นเมื่อตอนบุกเข้าไปที่ปราสาทของขุนพลวรมันต์  ค้างคาวยักษ์ไพรวัลย์และอนุชาบินโฉบเฉี่ยวอย่างยั่วยวนกวนสายตาฝ่ายพระเอกสุด ๆ สมกับเป็นตัวโกงระดับแนวหน้า ทั้งสองบินตามเหล่าฝูงค้างคาวพร้อมกับจ้องมองดูสถานการณ์การปฏิบัติงานของลูกน้องค้างคาวดูดเลือดอยู่ตลอดทุกระยะด้วยใบหน้าถมืงทึงดุร้ายและดวงตาแดงก่ำวาวจ้าอย่างน่าเกรงขามตามแบบฉบับดาวร้าย  เสียท่าอยู่อย่างเดียวตรงไพรวัลย์ที่บิน ๆ ไปได้สักพักก็ถลาร่อนชนต้นไม้โครม ต้องตุปัดตุเป๋บินขึ้นมาใหม่ เป็นอยู่แบบนี้หลายครั้งหลายหน เนื่องจากไพรวัลย์เป็นค้าวคาวมือใหม่เพิ่งฝึกบินสด ๆ ร้อน ๆ   ในขณะที่อนุชาบินได้อย่างคล่องแคล่วด้วยความชำนาญและรู้จังหวะเพราะในครั้งแรก ๆ ที่แปลงกายเป็นค้างคาวใหม่ ๆ เคยบินหัวปักโหม่งดินหน้าไถลครูดไปกับพื้นมาหลายรอบจนเข็ดขยาดแล้ว พลับพลึง เชษฐา และดาริน ยังคงอยู่ในกระโจมพลาสติกหนาและเฝ้าครุ่นคิดถึงแต่เสียงหัวเราะสองเสียงที่ดังประสานกันอยู่ว่าเป็นไปได้ยังไงที่เป็นเสียงของไพรวัลย์กับอนุชาและคิดตรงกันกับแงซายโดยไม่ได้รู้กันมาก่อนว่าจะต้องเป็นปีศาจร้ายปลอมตัวมาแน่นอน  ในขณะที่แงซายและคะหยิ่นก็กำลังซุ่มเงียบหลบภัยอยู่ริมบึงน้ำด้วยความกระอักกระอ่วนใจเนื่องจากเป็นห่วงเพื่อนฝูงที่วิ่งร้องโว๊กเว๊กดังอยู่ใกล้ ๆ แต่ตนเองไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลือได้เพราะขณะนี้ฝูงค้าวคาวบินว่อนเต็มบริเวณไปหมดจึงได้แต่ซุ่มเงียบดูอยู่ด้วยความกังวลเป็นห่วงอย่างหนัก แงซายยังคงเพ่งสายตาอ่านคาถาปราบนกสองหัวจากคัมภีร์แผ่นหนังอยู่อย่างขะมักเขม้นเพื่อเตรียมตัวจัดการกับปีศาจร้ายที่ปลอมตัวมาเป็นไพรวัลย์และอนุชา   เสียงบุญคำร้องจ๊ากเพราะโดนค้างคาวกัดดังขึ้น คะหยิ่นพระเอกคู่อดรนทนไม่ไหวก็ร้องตะโกนบอกทันที "ลุงคำ ๆ  แงซายเอา Garlic Oil ให้คะหยิ่นกิน ค้าวคาวผีดิบมันกลัวกระเทียมเลยไม่กล้ามาดูดเลือดคะหยิ่นกับแงซาย ลุงคำมี Garlic Oil มั่งหรือเปล่า หา Garlic Oil มากินมั่งดิลุง" ขุนพลวรมันต์ที่กำลังปัดป้องฝูงค้าวคาวไปมาอยู่ใกล้กับบุญคำได้ยินคะหยิ่นบอกเรื่องกระเทียมก็ร้องออกมาอย่างดีใจ "Garlic อาา.. Garlic  ผมรู้ว่าอยู่ตรงไหน" บุญคำได้ยินขุนพลวรมันต์พูดอย่างนั้นก็รีบวิ่งซิกแซกฝ่าฝูงค้างคาวตรงเข้ามาหาทันที โดยลืมความหมั่นไส้ไม่ถูกชะตาในตอนแรกไปอย่างสนิท เมื่อวิ่งมาถึงตัวขุนพลวรมันต์  บุญคำก็กรากเข้ามาเขย่าแขนอย่างแรง "ท่านขุน ๆ  Garlic อยู่ไหน เร๊ว รีบพาบุญคำไปเอามาป้องกันค้างคาวผีดิบฝูงนี้กันเถอะ" ขุนพลวรมันต์พยักหน้าแล้ววิ่งนำออกไป บุญคำก่วยแน่บตามไปติด ๆ  ไชยยันต์และรพินทร์ที่กำลังใช้กิ่งไม้ต่างไม้พลองควงสว่านหมุนเร็วจี๋ เพื่อไม่ให้ค้างคาวเข้ามาถึงตัวได้ พอได้ยินว่าขุนพลวรมันต์มีกระเทียมป้องกันค้าวคาวได้ก็วิ่งกรูตามกันไปทันที  ขุนพลวรมันต์วิ่งนำทุกคนไปถึงริมบึงน้ำที่มีแงซายและคะหยิ่นซุ่มเงียบอยู่ฝั่งตรงข้าม ในขณะเดียวกันแงซายและคะหยิ่นมองเห็นทั้งสี่คนวิ่งมาก็ร้องตะโกนบอกเย้ว ๆ ให้หากระเทียมมากินให้ได้  ทันทีที่ทุกคนไปถึงริมบึงน้ำขุนพลวรมันต์ก็ละล่ำละลักบอก "อยู่นี่ไง Garlic นางกำนัลในวังของผมมาดอง Garlic ไว้ที่นี่" ทั้งหมดได้เห็นไหดินเผาขนาดเขื่องปิดฝาไว้มิดชิดจำนวนมากมายหลายสิบไห วางเรียงซ้อนกันอยู่เป็นตับในโรงไม้ลักษณะคล้าย ๆ โกดังขนาดย่อม ๆ ที่ตั้งอยู่บริเวณริมบึงน้ำนั้น  ไชยยันต์ตัดสินใจอย่างรวดเร็วร้องบอกขึ้นมา "ทุกคน…อาบน้ำกระเทียมดองไปเลย ค้างคาวผีดิบมันเกลียดกระเทียมมาก ถ้าตัวเรามีกลิ่นกระเทียมมันจะได้หนีไป" โดยไม่ต้องรั้งรอเพื่อแข่งกับเวลาและเหล่าค้างคาวมรณะที่บินกรูเกรียวตามมาอยู่ไม่ห่าง ด้วยความไวประจำตัวของแต่ละคนบวกกับสัญชาตญานเอาตัวรอด บุญคำ  ไชยยันต์ รพินทร์ และขุนพลวรมันต์ ยกไหกระเทียมดองขึ้นมาคนละไหเปิดฝาแล้วเท พรวด ราดตัวทันทีด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ  น้ำในไหไหลพรูลงอาบร่างของทั้งสี่คนจนชุ่มโชก ส่งกลิ่นคลุ้งขจรขจายไปทั่ว  ฝูงค้างคาวที่ผงะด้วยความตกใจตอนเห็นทั้ง 4 คนยกไหขึ้นราดตัวต่างส่งเสียงกรีดแหลมและฮือรุมล้อมเข้ามาอีกครั้งด้วยปริมาณที่หนาแน่นกว่าเดิม  เสียงตาเฒ่าบุญคำร้องจ๊ากซ์ลั่นขึ้นมาด้วยความโมโหสุดขีด "เฟ้ยยย….นี่มันไหน้ำปลานี่หว่า น้ำปลายังหมักไม่ได้ที่ด้วย เจ้าบึ๊กวรมันต์ เจ้าทำงี้ได้ไงฟะ" จากคุณ : แสงโสม - [24 ม.ค. 08:35:49]

ความคิดเห็นที่ 43 ตาเฒ่าบุญคำทำเป็นโวยวายไปอย่างนั้นเองเนื่องจากตัวแกเมื่อเทียบกับขุนพลวรมันต์แล้วเหมือนเด็กกับผู้ใหญ่ยังไงยังงั้น พอเห็นหน้าตาท่านขุนพลขึงขัง ตาเฒ่าก็หน้าจ๋อยลงไปถนัด วรมันต์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันดังกรอดๆ “ธ่อว้อย…ไหกระเทียมดองหายไปไหนหมด…แล้วใครมาทำน้ำปลาแถวนี้วะ ฮื้ยยยย…ยิ่งพูดยิ่งโมโห ตื้บคนแก่ซะดีมั้ง” บุญคำใจหายวาบรีบเผ่นออกห่างรัศมีที่ท่านขุนจะวาดเท้ามาถึง พอดีกับที่เสียงพึ่บพั่บดังสนั่นไปทั่วบริเวณ  ค้างคาวปิศาจหลายพันตัวบินลอดทะลุฝาโรงไม้เข้ามากันมืดฟ้ามัวดินไปหมด หลอดไฟเล็กๆที่แขวนอยู่ดวงเดียวกลางโรงไม้ถูกชนแกว่งไปมาและดับไปในที่สุด ท่ามกลางความมืดทุกคนต่างเผ่นหนีตามกันออกมาทางประตูด้านหน้าสวนกับกลุ่มค้างคาวที่ประดังเบซากันเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย บุญคำวิ่งหน้าตั้งไม่รู้ว่าแกไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนในยามนี้  แกวิ่งนำหน้าพรรคพวกไปทางด้านป่าละเมาะโดยมีอีกสามคนที่เหลือวิ่งตามหลังไปติดๆ  ค้างคาวกลุ่มใหญ่บินไล่หลังไประยะกระชั้นชิด ตาเฒ่าเห็นจวนตัวทำท่าว่าจะไม่รอดแน่ เบื้องหน้าเป็นพุ่มไม้เล็กๆขึ้นกันหนาแน่น มีโพรงพอที่จะมุดเข้าไปได้เพียงคนเดียว แกก็หันมาด้านหลังตะโกนบอกพรรคพวก “ขอให้นายๆทุกคนโชคดี” แล้วตาเฒ่าก็ตัดช่องน้อยแต่พอตัว กระโดดพุ่งหลาวเข้าไปในพุ่มไม้ทึบนั้นโดยหวังว่าตัวแกจะปลอดภัย  แต่จะมีความปลอดภัยอะไรในห้วงขุมนรก เมื่อร่างแกกระทบพื้นเท่านั้น พื้นดินก็ทรุดยวบลงไป ทั้งคนทั้งพุ่มไม้ทั้งกอก็จมลงไปอย่างรวดเร็ว รพินทร์เบรกกึก จ้องมองดูแผ่นป้ายสะท้อนแสงที่ติดไว้หน้าพุ่มไม้ ตัวอักษรเขียนไว้เป็นภาษากะเหรี่ยงโบราณ พอจะแปลได้ความว่า “ระวังโคลนดูด” เสียงตาเฒ่าร้องลั่น ดิ้นรนอยู่ภายในปลักโคลนดูด ร่างของแกกำลังจมลงอย่างรวดเร็วท่ามกลางความตกตะลึงพรึงเพริดของพรรคพวก แต่ว่าไม่มีใครมัวเสียเวลา เอ๊ย มีเวลาที่จะช่วยเหลือได้เนื่องจากค้างคาวฝูงมหึมาบินวนอยู่เหนือศีรษะมืดฟ้ามัวดินไปหมด ต่างต้องเผ่นหนีกันต่อไปแตกกระจัดกระจายไปคนละทางแบบตัวใครตัวมัน จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [24 ม.ค. 14:40:59]

ความคิดเห็นที่ 44 ขุนพลวรมันต์วิ่งวนกลับมาที่กองผ้าพลาสติกที่เคยขึงดูฝนแดงกันเมื่อครู่ ซึ่งขณะนี้พลับพลึง ดารินและเชษฐากำลังซุ่มตัวเงียบกันอยู่ภายใต้ผ้าพลาสติก เสียงตะโกนโหวกเหวกของท่านขุนพลทำให้พลับพลึงต้องแง้มผ้าพลาสติกออกมาดูเหตุการณ์ เป็นจังหวะดีที่วรมันต์กะไว้แล้วจึงกระชากผ้าพลาสติกตำแหน่งนั้นเปิดออกแล้วกระโดดเข้าไปหลบด้วยในทันที  ปลายดาบของขุนศึกที่เหน็บเอววรมันต์อยู่เฉี่ยวเอาผ้าพลาสติกขาดเป็นแนวยาว ประกอบกับจำนวนคนเกินความจุมาตรฐานทำให้ผ้าพลาสติกที่กำบังภัยทุกคนอยู่ขาดแควก คนที่อยู่ข้างในต่างหลุดกระจายกันออกมาอย่างช่วยไม่ได้  เสียงดารินกับพลับพลึงร้องกันวี้ดว้ายเมื่อต่างกลิ้งกันหลุนๆออกมา เชษฐากับวรมันต์ต่างกลิ้งโค่โร่ไปอีกทาง  ค้างคาวฝูงใหญ่ที่ตามมาทันก็ยิ้มร่าแยกเขี้ยวกันอย่างยินดีปรีดา ต่างบินเกาะกลุ่มกันขึ้นที่สูงเมื่อตั้งแนวได้แล้วก็จิกหัวทิ้งตัวดิ่งกันลงมาที่กลุ่มหนุ่มสาวเบื้องล่าง ทางด้านแงซายกับคะหยิ่นต่างยังคงซุ่มตัวกันอยู่ริมบึงเหมือนหน่วยซีลจะบุกขึ้นฝั่ง อำนาจ Garlic ที่กินเข้าไปดูเหมือนจะซึมเข้าสู่กระแสเลือดช้าเหลือเกินเพราะกลุ่มของค้างคาวยังคงบินวนเวียนอยู่ใกล้ไม่ยอมห่างไปไหน พอค้างคาวตัวใดทิ้งตัวดิ่งลงมาจะฝังเขี้ยว เจ้ากะเหรี่ยงพเนจรกับกะเหรี่ยงหล่มช้างต่างก็จะผลุบหายไปภายใต้ผิวน้ำในทันที ซึ่งดูเหมือนว่าวิธีการนี้จะได้ผลเพราะค้างคาวไม่สามารถว่ายหรือดำน้ำได้ ทั้งสองดำผลุบๆโผล่ๆอยู่นานจนเริ่มไม่ไหว เพราะค้างคาวโจมตีหนักขึ้นทุกที จากพุ่งเข้ามากัดทีละตัวคราวนี้เล่นทีละฝูง เริ่มจากฝูงย่อยก่อนแล้วต่อมาก็ฝูงใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งบินกันเต็มผิวน้ำ  ไม่มีทางเลยที่สองกะเหรี่ยงจะโผล่ขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย ผิวน้ำราบเรียบที่เต็มไปด้วยค้างคาวแน่นขนัดไปหมดนั้น ภายใต้ลงไปสองหนุ่มกะเหรี่ยงต่างกลั้นหายใจดำน้ำอยู่พลางมองหน้ากันอย่างปลงชีวิต ขืนโผล่ขึ้นไปแม้แต่หัวก็คงไม่เหลือแน่ แงซายไม่สิ้นไร้ไม้ตอกเมื่อเหลือบไปเห็นกอไม้ใต้น้ำด้านหลังคะหยิ่น  เจ้ากะเหรี่ยงโฉมงามที่ทิ้งเมืองทิ้งเมียมาลำบากก็ทำท่าพยักเพยิดบอก คะหยิ่นพยักหน้าว่าเข้าใจแต่แล้วก็สั่นหน้าขอให้บอกใหม่ แงซายเกาศีรษะอย่างหงุดหงิด เริ่มจะกลั้นหายใจไม่ไหว รีบส่งซิกทำท่าหักไม้ให้ดูอีกครั้ง คะหยิ่นก็ยังคงสั่นหน้าว่าไม่รู้เรื่องจนกระทั่งแงซายต้องเบิ๊ดศีรษะซะหนึ่งทีแล้วผลักให้หลบทางไป  หลอดที่เกิดจากกอไม้ใต้น้ำตามธรรมชาตินำมาใช้แทนท่อหายใจได้เป็นอย่างดี สองกะเหรี่ยงรูปหล่อจึงรีบต่อท่อหายใจขึ้นสู่ผิวน้ำ ต่างถอนหายใจกันโล่งอก คราวนี้ต่อให้ค้างคาวยกพวกกันมาขนาดไหนก็ไม่มีทางทำอะไรทั้งสองได้ นั่งซุ่มอยู่ใต้ผิวน้ำทั้งคืนก็ยังไหวด้วยความทรหดของลูกป่าแต่กำเนิดของทั้งสอง แต่ความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน ค้างคาวหลายตัวเกิดเหนื่อยจึงบินลงมาเกาะตามกอไม้ที่โผล่พ้นผิวน้ำ โชคไม่ดีที่ในกอเหล่านั้นมีท่อหายใจของสองหนุ่มรวมอยู่ด้วย ก้นค้างคาวจึงถูกดูดติดกับปลายหลอดทั้งสอง  ค้างคาวสองตัวส่งเสียงร้องแกร๊กลั่นอย่างพยายามดิ้นรนจะบินขึ้นให้ได้ เช่นเดียวกันกับที่สองหนุ่มก็เริ่มหายใจไม่ออกเพราะดูดอากาศไม่เข้า มีแต่มูลค้างคาวเท่านั้นที่หลุดเข้ามาแต่ว่าใช้ช่วยหายใจไม่ได้ ต่างตาเหลือกหน้าซีดหน้าเขียวกันอยู่ใต้น้ำนั่นเอง รพินทร์กับไชยยันต์ต่างวิ่งฝ่ากันเข้าไปในดงหนามที่ขึ้นปกคลุมรอบด้านรวมทั้งเบื้องบนทึบไปหมด สองหนุ่มต่างมุด เลื้อย คลาน ลอดกันเข้าไปอย่างรวดเร็ว ค้างคาวฝูงใหญ่มิอาจฝ่าดงหนามเข้าไปได้จึงบินวนดูอยู่รอบๆก่อนจะค่อยๆแยกย้ายกันไปโจมตีท่านอื่นๆที่โจมตีได้ง่ายกว่าต่อไป จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [24 ม.ค. 14:41:49]

ความคิดเห็นที่ 45 สุดสัปดาห์จะมาขึ้นกระทู้ใหม่ให้ ตามเสียงเรียกร้องเจ้าค่ะ... ที่โดนแกล้งก็ฝากไว้ก่อน แล้วจะเอาคืนอย่างแน่นอน (เฮ้อ...อุตส่าห์ปลีกวิเวกแล้วเชียว ยังโดนอีก) จากคุณ : พลับพลึง - [25 ม.ค. 21:33:56]

ความคิดเห็นที่ 46 หึๆ ขอโทษที...ช่วงนี้นึกมุขไม่ออก ก็เลยแกล้งคนเล่นแก้ขัดไปก่อนน่ะครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [26 ม.ค. 08:47:15]

ความคิดเห็นที่ 47 ยังดีว่าสถานการณ์ของผมยังไม่เลวร้ายนัก  ต้องขอขอบใจ ยิ่งนัก  อิอิ จากคุณ : รพินทร์ - [26 ม.ค. 11:09:42]

ความคิดเห็นที่ 48 ผมเก็บคุณไว้ช่วยผมยามฉุกเฉินไงครับรพินทร์ ขืนผมอยู่คนเดียวก็ตายดิ จากคุณ : ไชยยันต์ - [26 ม.ค. 13:23:05]

ความคิดเห็นที่ 49 รพินทร์ และไชยยันต์ มุด เลื้อย คลาน ลอด ฝ่าเข้าไปในดงหนามกอเตี้ย ๆ ที่หนาทึบรอบด้านรวมทั้งเบื้องบนเพื่อหนีค้างคาวอย่างรวดเร็ว  แต่เนื่องจากพุ่มหนามหนาทึบและแหลมคมมาก ดังนั้นกว่าที่ทั้งสองคนจะคลานเข้าไปถึงด้านในได้ก็โดนหนามเกี่ยวเนื้อตัวถลอกปอกเปิกไปทั่ว เลือดไหลซิบ ๆ ทั้งตัวเป็นลายพร้อยราวกับม้าลายที่เปลี่ยนสีลายจากสีดำกลายเป็นสีแดง แต่ด้วยความทรหดอดทนของพรานป่าหมายเลข 1 ของเมืองไทย และนายทหารผู้มีเลือดนักผจญภัยเข้มข้น ดังนั้นทั้งสองหนุ่มจึงไม่ได้มีการปริปากร้องโอดโอยแต่อย่างใด แม้จะแอบเหลียวหลังไปแยกเขี้ยวข่มความเจ็บปวดไม่ให้อีกฝ่ายเห็นก็ตาม  ทั้งสองซุ่มเงียบ สงบนิ่งอยู่กลางพุ่มหนาม ค้างคาวยักษ์ไพรวัลย์ซึ่งกำลังบินวนดูสถานการณ์อยู่  จ้องมองดูรพินทร์ และไชยยันต์ที่มุดลอดเข้าไปในพุ่มหนามด้วยดวงตาแดงก่ำวาวจ้า อ้าปากร้องแกร๊กยาวอย่างสยองขวัญ พร้อมกับบินรี่เข้าไปใกล้ ๆ พุ่มหนามนั้นทันที แต่เจ้าประคุณเอ๋ย  ด้วยความมือใหม่หัดบินแท้ ๆ ทำให้ค้างคาวไพรวัลย์บินพลาดถลาร่อนแฉลบอีกแล้วเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้   และคราวนี้แลนดิ้งลงไปยังบริเวณพุ่มหนามตำแหน่งที่รพินทร์และไชยยันต์แอบซุ่มอยู่..ตกลงไปโครมเบ้อเร่อก่อนจะไถลเลยไปอีกเป็นระยะทางยาว เสียงรพินทร์และไชยยันต์ร้องจ๊ากซ์ดังลั่นออกมาเพราะโดนค้างคาวยักษ์ซึ่งมีขนาดตัวไม่แพ้บุญเลิศทับ  ค้างคาวไพรวัลย์ตกใจเสียงร้องของทั้งสองคนก็รีบกระพือปีกพึ่บพั่บบินโผขึ้นสู่อากาศทันทีอย่างรวดเร็ว แต่แล้วอย่างไม่น่าเชื่อเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ส่วนปลายของปีกค้างคาวกลับถูกพุ่มหนามเกี่ยวไว้แน่น แรงโผขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็วแต่ถูกดึงรั้งไว้ทันควันทำให้ร่างของค้างคาวไพรวัลย์ร่วงลงมาบนพุ่มหนามตำแหน่งที่รพินทร์และไชยยันต์ซุ่มอยู่อีกรอบด้วยความเร็วเป็นสองเท่า เสียงร้องโหยหวนดังมาอีกครั้งจากปากของรพินทร์และไชยยันต์  และแล้วด้วยความทรหดอดทนเป็นเลิศ  ทั้งสองคนก็พาร่างที่บอบช้ำค่อย ๆ ตะกุยตะกายอย่างเชื่องช้าออกมาจากพุ่มหนามที่แบนราบเป็นหน้ากลองเพราะโดนค้างคาวยักษ์หล่นทับหลายครั้ง  ในขณะที่ค้างคาวยักษ์ไพรวัลย์ก็พยายามขยับปีกให้พ้นจากพุ่มหนาม แล้วโผบินขึ้นไปในอากาศหายไปในความมืดอย่างรวดเร็วและระมัดระวังตัวมากขึ้น ฝูงค้างคาวที่แยกย้ายกันไปโจมตีคนอื่น ๆ หันมามองเห็นไชยยันต์และรพินทร์ฝ่าดงหนามที่แบนราบกลับออกมาข้างนอกอีกครั้ง ก็ส่งเสียงกรีดแหลมอย่างยินดีต้อนรับอีกรอบและบินกรูกันเข้ามาหาทั้งสองคนทันที จากคุณ : แสงโสม - [26 ม.ค. 13:33:41]

ความคิดเห็นที่ 50 ตาเฒ่าพยายามดิ้นรนเฮือกสุดท้ายแต่ก็ไม่สามารถจะหลุดออกไปจากโคลนดูดได้แม้แต่น้อย  ร่างของบุญคำถูกโคลนดูดจุ๊บจุ๊บกลืนหายไปอย่างรวดเร็ว..... "พุธโธ ธัมโม สังโฆ  อรหัง..." ตาเฒ่านึกในใจ นี่คงเป็นวาระสุดท้ายของแกแล้ว อนิจจา ช่างน่าแค้นใจ เพราะแกวางแผนไว้ว่าหากตายจะต้องตายในอ้อมกอดของเด็กสาวอายุ 14 แต่หลังจากที่สว.ถูกข้อหาทำอนาจรผู้เยาว์แล้ว แกก็เพิ่มอายุเป้าหมายขึ้นมาเป็น 18 นัยว่าแม้กำลังจะตายก็ไม่ควรทำผิดกฏหมาย ร่างของตาเฒ่าถูกโคลนดูดจมลงไปจนถึงก้นบึ้ง จมูกปากหูตาต่างถูกโคลนเข้าไปอุดอยู่หมด  แกเริ่มหายใจไม่ออก สติเริ่มโบยบินออกไปทีละน้อย  เรี่ยวแรงไม่เหลือจะขัดขืน "โป๊ก"   "โอ๊ย"  บุญคำร้องลั่นเมื่อร่างของเขาหล่นลงมากระทบพื้นแข็ง ๆ  โคลนที่เข้าไปอุดในลำคอกระเด็นหวือออกมา ตาเฒ่าคลำหัวป้อย แต่ก็เจอแต่โคลนเละที่พอกอยู่ตามตัว ใบหน้า ลำคอ  หนาหลายนิ้ว....  จอมลามกหันมองไปรอบ ๆเห็นมีแสงสว่างลุกโพลงเป็นที่ ๆ  ความร้อนพลุ่งขึ้นมาจากพื้นเห็นเป็นไอ สลัวเลือนทัศนียภาพ "นี่มันที่ไหนกันฟะ สงสัยจะเป็นนรกแฮะ ทำมั้ยถึงไม่มีใครสักคน" "ยู้ฮู มีใครอยู่บ้างเป่า  มาเอาตัวผมไปเถิดครับ  ผมลงมาถึงนี่แล้ว...." บุญคำตะโกนลั่น  เสียงของแกสะท้อนสะท้านอึงอลไปมา  เปลวจากหลุมไฟอันที่ใกล้ที่สุดระริกสัน สะท้อนเป็นเงาที่ผนัง บุญคำเริ่มสังเกตุว่าที่ที่ยืนอยู่มีลักษณะเหมือนถ้ำ มีผนังหินโค้งอยู่ทุกด้าน ระหว่างผนังหินเป็นช่องเหมือนระเบียงแคบ ๆ  และทุก ๆระยะหนึ่งจะมีหลุมไฟที่มีเปลวสีส้มลุกโพลงอยู่ที่พื้นเป็นระยะสลับซ้ายขวากันไปตลอดทาง แกเริ่มรู้สึกว่านี่ไม่ควรเป็นนรก แกเงยหน้ามองเพดานบริเวณที่แกตกลงมา เห็นเป็นโพรงดำมืดมีเสียงเดือดพลุ่งพล่านของของเหลวที่ข้นคลั่กอยู่ในนั้น     "สงสัยใต้โคลนดูดจะเป็นถ้ำ  ชะตาตูคงยังไม่ถึงคาดนะเนี่ย ตกลงมาในถ้ำ  เอ แล้วถ้ำนี้มันจะไปไหนกันหนอเนี่ย..." บุญคำหันรีหันขวางไม่รู้จะทางซ้ายหรือขวาดี  แต่แล้วก็คิดได้ว่าถ้านี่เป็นถ้ำใต้ดินของนิทรานคร มันอาจจะพาแกไปโผล่ที่ซากนครโบราณที่รพินทร์กับคุณหญิงเคยเข้าไปติดมาแล้ว  ในเมื่อบ่อโคลนดูดนี้อยู่ทางทิศใต้ของเมือง  ดังนั้นหากแกเดินไปทางขวาจนสุดท้าย อาจจะไปโผล่ที่ห้องท้องพระโรงก็เป็นได้ บุญคำเริ่มออกเดินทันทีที่คิดออก  การเป็นหัวหน้านักเรียนชั้นปีที่เจ็ดของอาคมไทยประชาอุปถัมถ์ ซึ่งเทียบกับฮอกวาร์ตในอังกฤษนั้นทำให้เขาตัดสินใจได้อย่างมั่นคง ยิ่งเดินไปความร้อนก็ยิ่งขึ้นสูง  โคลนก็เริ่มเกาะแห้งกรังติดผิดมากยิ่งขึ้น แต่มันก็ช่วยทำให้ตาเฒ่ารักษาน้ำในร่างกายไว้ได้  และเกิดความเย็นอย่างประหลาดที่ผิวทำให้แกเดินต่อไปได้อย่างกระปรี้กระเปร่า... สามวันผ่านไปไวเหมือนโกหก (อารายกัน อย่ามาฮ้าเฮ้อนะผู้อ่าน นี่เป็นการเล่าเรื่องสไตล์หนังฝรั่งไม่ใช่จักรๆวงศ์ที่ห้าสัปดาห์แล้วพระเอกนางเอกยังเดินสวนกันไปมาที่เดิมไม่เจอกันสักที)   บุญคำเริ่มตาพร่าพรายแต่ก็ยังเดินต่อไป  ในที่สุดแกก็สังเกตุว่าผนังเปลี่ยนไป ไม่ได้เป็นหินผสมดินเหมือนเมื่อก่อนแล้ว  กลายเป็นอิฐล้วน ๆซึ่งเป็นการแสดงถึงฝีมือการก่อสร้างของมนุษย์ ตาเฒ่าเต้นฟุตเวิร์คเพื่อเป็นการกระตุ้นตนเองให้ไม่อ่อนล้า อย่างที่แกจำมาจากการแข่งเทนนิสออสเตรเลียโอเพ่นระหว่างแทมมี่กับวิลเลี่ยมส์ ถ้ามีการก่อสร้างแสดงว่าไม่ไกลจากนี้คงต้องมีประตู    และในที่สุดฝันของบุญคำก็เป็นจริง แกได้รถเข็นขายอาหารเอ๊ยเจอประตูในที่สุด  บานไม้เก่าคร่ำคร่าซ่อนอยู่ในหลืบของถ้ำที่ถูกบังด้วยกำแพงอิฐอีกทีหนึ่ง  ซึ่งหากเป็นบุคคลธรรมดาจะไม่มีวันมองเห็น แต่นี่แกเป็นถึงพระเอกเพชรพระอุมาในภาคนี้ทำไมเล่าแกจะมองไม่เห็น.... จากคุณ : บุญคำ - [26 ม.ค. 19:26:03]

ความคิดเห็นที่ 51 บุญคำใช้เวลาอยู่นานงัดบานประตูไม้นั้นให้เปิดแง้มออกมาพอที่ตัวแกจะแทรกเข้าไปได้   ผลัวะ ประตูไม้บานใหญ่สองบานที่มีร่างพอกด้วยโคลนของบุญคำติดอยู่ตรงกลางล้มโครมลงมาพร้อมทั้งวงกบเนื่องจากอายุอันเก่าแกของมัน พรานลามกตะเกียกตะกายขึ้นมาพร้อมสบถด่าลั่น    แต่แกก็ต้องเงียบเสียงลงอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินฝีเท้าของคนสองสามคนเดินมาทางนี้อย่างรวดเร็ว.... บุญคำหันรีหันขวางแล้วก็ถือไม้เศษของประตูขึ้นมาไว้เพื่อป้องกันตัว เพราะปืนคงแกคงติดอยู่ในโคลนดูดหรือไม่ก็หล่นตอนวิ่งหนีค้างคาว   แกถือไม้ไว้ด้วยท่าของเบ๊บ รูธเงื้อตีลูกเบสบอลและรอ "เอิ๊บ"  เงาร่างของคนสองสามคนโผล่มาสะดุ้งโหยง เมื่อบุญคำทำท่าจะฟาดไม้ในมือลงไป   แต่แกก็ยั้งเสียทันเมื่อเห็นว่าเป็นสาวสนมกำนัลในของวรมันต์ที่เคยแก่อย่างหงำเหงือกมาบัดนี้สาวพริ้งทุกคน เพราะฤทธิ์นาคบาศก์ที่แกเอาไปคล้องน้องโร้ก พวกสาว ๆเมื่อหายตกใจก็หัวร่อคิกกับสภาพของบุญคำ  แล้วก็พยักหน้าในเดินตามไป  ยังห้องอาบน้ำและก็ลงมืออาบน้ำขัดสีฉวีวรรณให้ตาเฒ่ากันยกใหญ่ เพราะคิดว่าชายแก่คนนี้มีบุญคุณที่ทำให้พวกเธอกลับมาเป็นสาวซิ่งอีกครั้งหนึ่ง เมื่อบุญคำขึ้นมาจากสระน้ำ มองตัวเองในกระจก ก็ต้องประหลาดใจริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยแบบริชาร์ด เกียร์เมื่อายุ 55 หายไปสิ้น กลับกลายเป็นริชาร์ดคนที่นำแสดงเรื่องแอน ออฟฟิซเซอร์ แอนด์ เอ เจนเติ้ลแมนไปทันที พวกสาวสนมเห็นหน้างง ๆของบุญคำก็พากันอธิบายเสียงเซ็งแซ่ว่า บ่อโคลนนั้นเป็นบ่อโคลนแบบที่คลีนิกข์ ชาแนลและลังโคมใช้เป็นเครื่องสำอางค์รักษาความแก่ชรา  สาว ๆในเมืองสมัยก่อนถูกสาปก็พากันไปเอาโคลนมาพอกหน้าและร่างกายเป็นประจำ  แกตกลงไปในบ่อโคลนเลยทั้งตัว แถมให้เกาะอยู่บนร่างกายตั้งสามวันก็ทำให้เกิดผลอย่างชะงัดในการดึงความหนุ่มกลับมาอีกครั้ง  ว่าแล้วพวกหล่อนก็ยกสำรับข้าวปลามาให้บุญคำกินจนอิ่มหนำสำราญ   พร้อมกับเล่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นภายนอกให้ฟังอย่างสนุกสนาน....... จากคุณ : บุญคำ มาร์ติน - [26 ม.ค. 19:41:54]

ความคิดเห็นที่ 52 แวะมาอ่านอีกครา ครับผม ตอนนี้คะหยิ่นไม่ค่อยมีเวลา นักจึงไม่ค่อยได้มาแจมด้วยเลย เพื่อนๆทุกคนแต่งเรื่องได้ สนุกมากครับ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [27 ม.ค. 10:43:25]

ความคิดเห็นที่ 53 ทำไมต้องเป็นตาคำด้วยฟะที่ได้กลับเป็นหนุ่ม  เอ้า ! พวกเรากระโดดลงบ่อโคลนกันเถอะ จากคุณ : รพินทร์ - [27 ม.ค. 16:38:53]

ความคิดเห็นที่ 54 ผมไปขึ้นกระทู้ใหม่ให้แล้วนะครับ ตามไปบุกกันต่อที่ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W816788.html จากคุณ : ไชยยันต์ - [27 ม.ค. 19:27:02]

ความคิดเห็นที่ 55 น่าจะพกอมยิ้มมาด้วยนะลุงไชยยันต์... https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W816788.html จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [27 ม.ค. 20:11:58]