ความคิดเห็นที่ 1 จันทร์เสี้ยวสีแดงราวกับโลหิตลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า เสียงค้างคาวที่แผดก้องมาจากทุกทิศทำให้สองหนุ่มที่กะโผลกกะเผลกออกจากดงหนามมาได้ต้องผวาหันมองรอบๆตัวอยู่ตลอดเวลา รพินทร์และไชยยันต์ต่างพาร่างกายอันถลอกปอกเปิกจากหนามเกี่ยวก้าวเดินช้าๆหลบเลี่ยงไปตามสุมทุมพุ่มไม้อย่างระมัดระวังตัว “สถานการณ์พวกเราเข้าขั้นวิกฤติหนัก รพินทร์ คุณว่าคืนนี้พวกเราจะรอดกันไปได้สักกี่คน” “พวกเราเคยผ่านพบภัยอันตรายจากป่ามายิ่งกว่านี้ครับคุณไชยยันต์ ผมว่าพวกเราส่วนใหญ่น่าจะรอดไปได้ ยกเว้นแต่คนที่ไม่ยอมเข้ามาแก้ไขเหตุการณ์ ปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรมที่คนอื่นมอบให้ อันนั้นละก็ไม่แน่” ไชยยันต์โคลงศีรษะ  “อือ ผมละเป็นห่วงทางด้านยายน้อยกับหนูพลับพลึงมากที่สุด ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นไงบ้าง คนอื่นๆนั้นผมคิดว่าคงจะเอาตัวรอดกันได้ไม่น่ามีปัญหาเพราะตะละคนก็เสือสิงห์กระทิงเปลี่ยวกันทั้งนั้น ไม่ก็อึดขนาดบุญเลิศเรียกพี่ โดยเฉพาะตาคำ ผมเห็นตะแรกนึกว่าแกจะอ่อนแอที่สุดเพราะแก่หง่อมขนาดนั้น แต่ที่ไหนได้ไวยังกับลิง ขนาดผมกับคุณยังวิ่งตามแกไม่ทันเลย แต่โชคร้ายที่แกตกลงไปในปลักโคลนดูดไม่รู้ว่าป่านนี้ชะตากรรมจะเป็นไงบ้าง คุณว่าตาคำจะรอดไหม” รพินทร์ส่ายหน้า  “คุณไชยยันต์อย่าหวังว่าบุญคำจะไม่รอดเลยครับ แกมีสติดีกว่าผมซะอีกเข้ามาแก้ไขเหตุการณ์ได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ยกเว้นเวลาที่คนอื่นๆหายตัวแกก็จะพลอยหายไปด้วย…แต่ว่าตอนนี้บุญคำโดนธรณีสูบไปแล้ว ถ้าแกไม่ตายผมก็คิดว่าแกน่าจะตกไปอยู่ในถ้ำใต้ดินหรืออะไรทำนองนั้น ซึ่งอาจจะเป็นสถานที่ที่เกี่ยวพันกับจุดหมายต่อไปของพวกเรา และแกก็คงจะหาทางไปบรรจบกับพวกเราได้ในเส้นทางข้างหน้า” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [27 ม.ค. 17:42:01]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงค้างคาวแผดก้องเข้ามาใกล้พร้อมกับเสียงลมพัดหวือทำให้สองหนุ่มต้องก้มศีรษะหลบกันพัลวัน ไชยยันต์ก้มลงคว้ากิ่งไม้ขนาดเหมาะมือมีหนามอยู่โดยรอบขึ้นมาไล่หวดค้างคาวตัวเล็กๆหลายสิบตัวที่บินโฉบอยู่รอบๆ พลางพูด “ทางด้านยายน้อยกับหนูพลับพลึงผมก็คิดว่าคงจะเอาตัวรอดกันได้ไม่ยากเพราะเดี๋ยวหนูพลับพลึงก็คงแก้ไขสถาการณ์ได้เอง ผมเป็นห่วงสถานการณ์ทางด้านแงซายกับคะหยิ่นมากกว่าเนื่องจากเห็นซุ่มตัวอยู่ใต้บึงมานานแล้ว ป่านนี้ตะคริวกินตายกันไปแล้วกระมัง…เออ…ผมว่าจะถามความเห็นคุณอีกเรื่องในฐานะที่คุณรู้จักคุ้นเคยกับป่าแถบนี้ราวกับบ้านของคุณเอง ค้างคาวพวกนี้มีถิ่นกำเนิดมาจากไหน” ไชยยันต์กล่าวถามพลางจุดไลท์เตอร์ต่อปลายไม้ขึ้นเป็นคบไฟอันใหญ่แล้วโบกไล่ค้างคาว  รพินทร์แหงนหน้าดูฝูงค้างคาวที่บินโฉบฉวัดเฉวียนไปมาอยู่ห่างๆ “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับคุณไชยยันต์  ปกติป่าแถบนี้มีค้างคาวอยู่พอสมควรแต่ว่าผมไม่เคยเห็นพวกมันเยอะขนาดนี้” “รพินทร์ คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหมที่พวกมันจะมีถิ่นพำนักอยู่ใกล้ๆเรานี่เอง การที่มันรวมตัวกันได้มากมายขนาดนี้แสดงว่าต้องมีถ้ำของพวกมันไม่ไกลจากที่นี่แน่” “ก็เป็นไปได้ครับ…นี่คุณไชยยันต์กำลังคิดว่า…” “ใช่แล้วรพินทร์…ผมกำลังหมายถึงว่า หากเราค้นหาถ้ำของพวกมันเจอ เราอาจจะได้เงื่อนงำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเจ้าอนุชาและไพรวัลย์ รวมทั้งแสงโสมกับมันตรัยด้วย” สายลมแรงพัดมาวูบหนึ่งทำให้คบเพลิงในมือของไชยยันต์แดงวาบขึ้น นัยน์ตาของอดีตนายทหารปืนใหญ่ต้องแสงไฟเป็นประกายแดงเดือดราวกับดวงจันทร์เบื้องบน “ผมเป็นห่วงเจ้ากลางกับลูกชายของผมมาก…สังหรณ์ใจอย่างไรชอบกลนับตั้งแต่ยายน้อยฝันประหลาด แล้วก็พวกเรายังได้ยินเสียงหัวเราะประหลาดที่ยังไม่รู้ว่าเป็นเสียงปิศาจหรือเสียงของใคร…ผมตัดสินใจแล้วรพินทร์ เราต้องดั้นด้นไปยังถ้ำของเจ้าพวกนี้ให้ได้ นั่นน่าจะเป็นจุดมุ่งหมายต่อไปของพวกเราหลังจากที่มางมโข่งอยู่ในเมืองลับแลนี่เสียนานเป็นเดือน” รพินทร์หรี่ตามองดูเมฆสีดำซึ่งถูกสายลมแรงพัดผ่านดวงจันทร์สีแดงไป “ครับ เอาไงเอากัน…จุดหมายของพวกเราคือต้องค้นหาให้รู้ให้ได้ว่าคุณชายกลางและคุณไพรวัลย์หายไปไหนและมันเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเจ้ามันตรัยด้วยแน่ๆ” ไชยยันต์พยักหน้า  “ใช่แล้ว และอีกอย่างที่สำคัญไม่แพ้กัน…ผมจะได้จับตัวยายแสงโสมมาแล่เนื้อแล้วก็เอาเกลือทาก่อนจะโยนให้ตะเข้กินให้หายแค้น โทษฐานทำให้พวกเราต้องพบกับภัยพิบัติจนแทบจะล้มประดาตายกันไปหลายครั้งแล้ว แต่ก่อนอื่นเราต้องค้นหาพรรคพวกคนอื่นๆให้เจอก่อน ผมจำไม่ได้เลยว่าหายไปทางไหนกันบ้าง” รพินทร์หันไปมองดูรอบด้าน   “หากจะแกะรอยตามกันจริงๆแล้วคงไม่ยากครับ แต่ผมเกรงว่าเราจะเสียโอกาสดีๆไป” “โอกาสดีๆยังไง”   ไชยยันต์หันมาทำหน้าฉงน จอมพรานหรี่ตา  “โอกาสดีๆอะไรก็ตามที่จะผ่านเข้ามาในชีวิต” “เดี๋ยวผมก็เตะคุณเข้าให้เท่านั้นหรอกไม่บอกซักที…คุณยังคาดหวังว่าพวกเรายังจะมีโอกาสดีๆอะไรอีกหรือรพินทร์  เพราะตอนนี้พวกเราก็โชคร้ายย่ำแย่ไปตามๆกัน” “ครับ…ถึงแม้ว่าเราอาจจะยังไม่โชคดี แต่ว่าโอกาสดีกำลังมา…นี่มันก็ใกล้เช้าแล้ว ฝูงค้างคาวจะบินกลับถ้ำของมัน หากพวกเรารีบตามไปก็ไม่เป็นการยากที่จะค้นหาถ้ำของพวกมันเจอ” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [27 ม.ค. 19:28:54]

ความคิดเห็นที่ 3 ท้องฟ้าเริ่มสว่างรำไร ฝูงค้างคาวทั้งตัวเล็กตัวใหญ่ต่างเลิกโจมตีมนุษย์ ค่อยๆทยอยบินตามกันไปเป็นฝูงตรงไปทางทิศตะวันออก พวกมันต่างบินหายลับกันเข้าไปในโพรงบนยอดเขาที่แลเห็นได้ลิบๆ หนึ่งพรานหนึ่งนายทหารต่างเร่งรีบเดินลัดเลาะกันขึ้นไปตามทางลาดชันของภูเขามหึมาโดยสังเกตจากทิศทางที่ฝูงค้างคาวบินตามกันไปเป็นสายดุจป้ายชี้นำทางได้เป็นอย่างดี เส้นทางบนภูเขาสูงไม่ลำบากยากเย็นอะไรนักเนื่องจากบุกบั่นกันมายิ่งกว่านี้แล้วหลายภาค สองหนุ่มต่างปีนกันขึ้นมาถึงยังบริเวณผนังภูเขาซึ่งโค้งเว้าเข้าไปเป็นลักษณะปากโพรงถ้ำ เหนือปากถ้ำขึ้นไปมีตัวอักษรโบราณแกะสลักไว้ในเนื้อหินเป็นสีทองต้องแสงอาทิตย์ที่เพิ่งจะโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาเป็นประกายเจิดจ้า รพินทร์ป้องหน้าผากเพ่งมองอยู่ครู่หนึ่งก็อ่านดังๆ “วังค้างคาว” ค้างคาวตัวสุดท้ายบินหายลับเข้าไปในความมืดของถ้ำ  รพินทร์กับไชยยันต์ต่างเดินลัดเลาะตรงกันเข้าไปซุ่มดูอยู่ที่หลังก้อนหินหน้าถ้ำ ไชยยันต์ปลดปืนพกจากซองที่ต้นขาขึ้นมาเตรียมพร้อม ในขณะที่รพินทร์กระชับไรเฟิลในมือซึ่งติดกับมือหนึบไม่ยอมหล่นไปไหน สังเกตได้จากผจญภัยมาไม่รู้กี่ตอนปืนก็ยังคงอยู่กับมือตลอด  จากแสงสว่างที่ลอดเข้าไปทำให้พอมองเห็นเส้นทางด้านในซึ่งคดเคี้ยวมีหลืบหินอยู่ทั่วไป นอกนั้นก็ไม่เห็นอะไรนอกจากหินงอกหินย้อยที่มีอยู่เป็นปกติ “เอางี้…คุณไชยยันต์รออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ ผมจะเข้าไปสำรวจด้านในเอง” “อ้าว ทำไมล่ะรพินทร์ ผมว่าเราเข้าไปพร้อมๆกันไม่ดีกว่าหรือ เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยเหลือกันทัน” จอมพรานส่ายหน้า   “ไม่ดีครับ ถ้ามีอะไรฉุกเฉินผมจะคล่องตัวกว่าและสามารถเอาตัวรอดได้อย่างรวดเร็ว การที่เข้าไปพร้อมกันสองคนจะทำให้ผมต้องคอยพะวงห่วงคุณไชยยันต์ไปด้วยเปล่าๆ” “เอาๆๆ ตามใจก็แล้วกัน ผมจะนั่งรอดูต้นทางให้ตรงนี้แหละ มีอะไรคุณก็ส่งเสียงบอกด้วยละกัน” ทั้งสองตกลงกันได้แล้ว รพินทร์ก็ถือไรเฟิลในท่าเตรียมพร้อมแล้วค่อยๆเลียบเคียงลัดเลาะเข้าไปภายในถ้ำ ไชยยันต์ลงนั่งซุ่มอยู่หลังก้อนหินพลางกวาดสายตาดูไปรอบๆ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [27 ม.ค. 19:30:52]

ความคิดเห็นที่ 4 ขออภัยที่เดินเรื่องหนีไปก่อนนะครับ ทุกคนเอาตัวรอดให้ได้แล้วตามมานะ จากคุณ : ไชยยันต์ - [27 ม.ค. 19:39:15]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อหัตถ์ซ้ายแห่งอุษาทาบทับท้องฟ้าอยู่เรื่อเรืองเป็นสัญญาณเตือนให้สองกากูลได้รู้ว่า เวลาแปลงกายใกล้จะหมดลงแล้ว  สองอาหลานตัวอันตรายก็ตาลีตาเหลือกพากันสปีด กลับวังกันอย่างสุดฤทธิ์แข่งกับแสงแรกแห่งอรุณที่กำลังสาดส่องเป็นลำไล่หลังมาติดๆ   พอย่างเข้าสู่เขตอาถรรพ์ของนคร   ร่างบึ้กบั้กขนาดเจ้าบุญเลิศของค้างคาวอนุชาที่บิน ฉวัดเฉวียนว่อนร่อนนำมาก่อนนั้นก็หกหน้าหกหลังอย่างผาดแผลงลดเพดานบินลงต่ำ เลียดพื้นด้วยความเร็วปานเครื่องบินเจ็ต  และหลบหลีกข้าวของเครื่องใช้ในท้องพระโรง ไปได้อย่างว่องไวหวุดหวิดและหวาดเสียวด้วยระบบโซน่าอันเป็นคุณสมบัติของค้างคาว  +นำหน้าค้างคาวไพรวัลย์ที่บินตุปัดตุเป๋เซตามมาชนิดทิ้งห่างกันหลายช่วงปีก  เพราะความ ชำนาญอันผิดกัน   “ โว้ย  อากล๊างงง  รอผมด้วยยยยยยย ” ค้างคาวไพรวัลย์แหกปากโวยวายดังลั่นขณะกระพือปีกพั่บๆ อย่างเร็วจี๋จนเหน็ดเหนื่อยแทบขาดใจตาย ค้างคาวอนุชาหันไปตะโกนบอกเจ้าหลานตัวแสบของเขาที่ถูกทิ้งอยู่ข้างหลังเป็นระยะทาง ไม่ต่ำกว่ายี่สิบเมตร “ แข็งใจไว้นะว๊อย  อ้ายหลานชาย   อย่าปล่อยให้ตัวแกโดนแสงอาทิตย์เป็นอันขาด  มิฉะนั้น แกจะหมดโอกาสคืนร่างกลับมาเป็นคนอีกแล้ว ..   = พลั่ก! =    โอ๊ยยย ” เสียงของอดีตพรานชดขาดหายไปพร้อมๆ กับเสียงเนื้อกระทบกับของแข็งดังป้าบใหญ่   เพราะความเผลอเรอในขณะที่หันมาตะโกนนั้นทำให้เขาลืมสังเกตเสาท้องพระโรงขนาด สามคนโอบเบื้องหน้าที่ขวางอยู่  ร่างของค้างคาวอนุชาจึงประสานงาจูบเสาเข้าให้โครม เบ้อเร่ออย่างถนัดถนี่เต็มพิกัด  แล้วโงเงอ่อนปวกเปียกปีกห้อยตก  รูดพรวดลงไปกองอยู่ โคนเสาสลบไสลไปในทันทีนั้น  ค้างคาวไพรวัลย์ผู้บินตามหลังมาและเห็นเหตุการณ์โดย ตลอดนั้นตกใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก  เขาร่อนถลาลงไปใกล้ๆ อย่างตระหนก  แต่แล้ว ก็ต้องสะดุ้งโหยงเพราะตระหนักได้ถึงไอความร้อนอันเกิดจากแสงตะวันที่กำลังจะลอดส่อง ผ่านเข้ามาทางช่องลมในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า  ค้างคาวไพรวัลย์ขบกรามแน่น ใช้ปลายปีก ทั้งสองหิ้วคออนุชาแล้วโผบินขึ้น.. ..แต่แล้วค้างคาวไพรวัลย์ก็ต้องใจหายวาบหัวใจแทบจะตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม  อนิจจา  เป็นเพราะ อากลางของเขาตั้งแต่เข้าป่ารอบนี้ก็ฟาดหมูย่างบ้าง  หูฉลามตุ๋นน้ำแดงแกล้มไวน์บ้าง อย่างไม่บันยะบันยังจนพุงหลามและหนักอึ้ดราวแบกข้าวสารพร้อมๆ กันถึงห้ากระสอบ (ได้โอกาสโฆษณาชื่อเสียเลย หุ หุ)  ไพรวัลย์เสียขวัญในทันทีนั้นเมื่อรู้ตัวว่าหากยังหิ้ว อนุชาอยู่เขาคงบินไม่ขึ้นแน่ๆ   หัวสมองอันชาญฉลาดของตระกูลอนันตรัยคิดบวกลบ คูณหารในใจอย่างว่องไวรวดเร็วยิ่งกว่าโปรเซสเซอร์ เพนเธียม โฟว์  หากเขายังถูลู่ถูกัง คิดหิ้วอนุชาหนีต่อไปนั้น  วาระสุดท้ายคงจะเกิดกับเขาทั้งสองอย่างแน่ๆ มิต้องแช่แป้ง.. และหากพวกเขากลายเป็นค้างคาวกันอย่างถาวรทั้งสองคน  จุดจบที่จะถูกฝ่ายพราน รพินทร์จับไปถลกนักแกงกินกับกระทิหรือผัดกระเพราก็คงจะเกิดขึ้นได้อย่างง่ายๆ โดย ไม่ต้องสงสัย  แต่หากปล่อยให้อนุชาเป็นค้างคาวไปตัว เอ๊ย คนเดียว  โดยที่เขายังคง เป็นคนอยู่  ก็อาจจะหาหนทางแก้ไขให้ได้บ้าง “ ขอโทษนะครับอากลาง  ผมจำเป็น  ฮือๆๆๆ ” ค้างคาวไพรวัลย์ยกปลายปีกขึ้นกรีดน้ำตา  แล้วปล่อยร่างอันสิ้นสติคือค้างคาวอากลาง ของเขาหล่นตุ้บไปกองอึ้ดทึ่ดอยู่โคนเสาตามเดิม  ตัวเองนั้นเกร็งกำลังสุดชีวิตเท่าที่มี รวมทั้งฮอร์โมนขับพลังพิเศษจากต่อมอะดรีนาลีนมาร่วมด้วยช่วยกันกรีดร่างพุ่งวาบ ขึ้นไปบนขื่อด้วยความไวประดุจสายฟ้า.. ครืนนนนนนนนน เพดานหินอ่อนรูปครึ่งวงกลมนั้นแยกออกจากกันอย่างอัติโนมัติในทันทีที่เครื่องสแกน อินฟาเรดจับคลื่นความร้อนของร่างค้างคาวไพรวัลย์ได้  และตรงต้องกับความถี่ที่ตั้งค่า เอาไว้  ในทันทีที่เงาร่างของไพรวัลย์ลับเข้าไปในช่องลับอันดำมืด  เพดานหินอ่อน ก็เลื่อนปิดเข้าหากันอีกครั้ง ครืดดดดดดดด อ๊ากกกกซซซซซ์   เสียงโหยหวนราวบุญเลิศโดนเชือดดังหวั่นไหวไปทั่วท้องพระโรงราชวังค้างคาว อนุชานั่นเอง  แสงตะวันลำแรกที่สาดส่องเข้ามาทางช่องลมนั้นกระทบร่างของเขา อย่างจังและก่อให้เกิดปฎิกิริยาเปลี่ยนแปลงอย่างทันควัน  ค้างคาวอนุชาดิ้นพราดๆ อย่างทุรนทุรายกระเสือกกระสนด้วยความปวดแสบปวดร้อนเปี่ยมไปด้วยทุกขเวทนา อย่างแสนสาหัส  ผิวกายของเขานั้นพลันเปลี่ยนเป็นหยาบกระด้างและรกรุงรังไปด้วย ขนอันสากหนา  และแล้วร่างของอนุชาก็เกิดการเมธามอฟอซิสอย่างรวดเร็ว  จาก ที่เคยเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งค้างคาวอยู่นั้นกลายเป็นค้างคาวเต็มตัว.. ..แก๊กกกสสสส์ ค้างคาวตัวเบ้อเร่อเบ้อร่าหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวกลอกกลิ้งดวงตาสีแดงเลือดอยู่ไปมา แล้วร้องขึ้นด้วยเสียงอันน่าสยดสยองหัวใจ  มันเอียงคอไปมาอยู่ชั่วครู่แล้วเรอออกมา ดังเอิ้ก ~ ขยับปีกพั่บๆ  เหลียวซ้ายแลขวาแล้วบินไปเกาะอยู่แถวโคมไฟแชนเดอเลีย ห้อยหัวหลุบปีกมากอดอกแล้วหลับตาสงบนิ่ง - - - - เหมือนค้างคาวธรรมดาที่ขยายอัตราส่วนขึ้นไปกว่าร้อยเท่า ! จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [27 ม.ค. 19:45:21]

ความคิดเห็นที่ 6 โห เห็นกำลังจะเพลี่ยงพล้ำ จัดแจงชิ่งทันทีเลยนะ เจ้าหนุ่ม หมากตานี้ลึกล้ำนัก คิดว่าอนุชาคงมัวงุ่มง่ามเชื่องช้ามัยผลุบโผล่เป็นนินาจา ออกมาแก้ตัวไม่ทันสถานการณ์แน่...... กลายเป็นค้างคาวถาวรไปแล้วเฮ้อ ตอนต่อไปสงสัยถูกย่างเกลือ ม่ายก็ถูกจับมาออกงานวันแน่เลย... มัน ๆ เด๋วขอกลับไปคิด จากคุณ : บุญคำ - [28 ม.ค. 00:45:38]

ความคิดเห็นที่ 7 เสียงไก่ป่าขันเจื้อยแจ้วมาแต่ไกลบอกเวลาอรุณรุ่ง  อดีตนายทหารปืนใหญ่ กอดปืนคู่มือไว้กระชับแน่น กายสั่นน้อยๆ ด้วยความเหน็บหนาวตามสภาพอากาศ บนดอยสูง  หากได้บรั่นดีสักอึกสองอึกในขณะนี้คงจะช่วยบรรเทาได้ไม่น้อย เลยทีเดียว  เขาคิดในใจแล้วสอดส่ายสายตาไปรอบๆ ด้านอย่างไม่ประมาท สภาพป่าแถบนี้มันวังเวงยังไงชอบกล  นอกจากเสียงไก่ขันที่แว่วมาจนทำให้ เขาน้ำลายสอนึกถึงไก่เคเอฟซีแล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอื่นอีก  นอกจากเสียง ท้องลั่นโกร๊กเป็นครั้งคราวอุทธรณ์ถึงเวลาเบรคฟาสต์ที่คงจะหมดหวังได้ฟาด จนกว่าพ่อพรานใหญ่รพินทร์จะกลับมา   ปลายจมูกและปลายนิ้วมือนิ้วเท้า ที่เย็นจนเป็นเหน็บชาประกอบกับท้องที่ว่างโหวงไม่มีอะไรตกถึงมาตั้งแต่ค่ำวาน ทำให้เขารู้สึกมึนๆ ง่วงๆ ยังไงชอบกล  และโดยที่ไม่ตั้งใจเลย  ไชยยันต์ก็ เคลิ้มม่อยผล็อยหลับไปชั่วครู่ - - ..แซ้ก.. เสียงคล้ายๆ กรวด(สีฟ้า) โดนตื้บ เอ๊ย โดนเหยียบลั่นแผ่วมากระทบความรู้สึก ไชยยันต์ อนันตรัย ชันตัวขึ้นมาจากท่านั่งกอดเข่าคุดคู้หูผึ่งหายง่วงขึ้นมาทันใด ประสบการณ์ที่ผ่านป่าดงพงไพรมาจนเทียบขั้นได้กับพรานมืออาชีพระดับโปรฯ (เกรดดูเอท ดิพโพลมา ออพ ปาณาติปาตาเวรมณีฯ แอนด์ เซอไววิ่ง อิน จังเกิ้ล) เตือนให้เขาสำเหนียกได้ถึงอะไรบางอย่างที่แปลกปลอมเข้ามา  อย่างเบากริบ เขาค่อยๆ เลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ ด้วยอาการเลื้อยของงูที่รับสืบทอดมาจากเจ้า นักเลงโตขี้โม้คะหยิ่นแห่งหล่มช้าง  กระถดตัวเองให้หลังยันซอกหิน  จำกัด พื้นที่ไว้เฉพาะส่วนหน้าให้เปิดโล่งเพื่อตัดปัญหาห่วงหน้าพะวงหลังไปอย่างสิ้นเชิง .600 ไนโตรเอ็กเปรส อีแฝดขนาดบะเหิ้มที่ชินมือกันมากว่าอายุเจ้าไพรวัลย์ ลูกชายของเขาเองนั้นถูกยกขึ้นในท่าเฉียงอาวุธพร้อมที่จะวาดขึ้นประทับไหล่ และส่งกระสุนแรงฤทธิ์ออกไปได้ในพริบตา  สายตาอันกร้าวเฉียบของเขาจ้อง เขม็งนิ่งไปยังทิศทางที่มีเสียงปริศนาดังขึ้นอย่างรอคอย  อีกอึดใจต่อมานั้นเอง เสียงกิ่งไม้เล็กๆ ก็ลั่นผัวะขึ้นมาอีกครั้ง  คราวนี้มันดังใกล้เข้ามาอีกแล้วเงียบหาย ไปเหมือนหยิบสากขึ้นเป่าอีกตามเคย  ไชยยันต์สบถลั่นในใจด้วยอารมณ์ดีเดือด มือที่คอนท่อนเหล็กผสมไม้อันหนักอึ้งถูกยกวูบขึ้นมาในท่าประทับไหล่  ไม่ว่าอะไร ก็ตาม  หากมันยังย่องเข้ามาอย่างประสงค์ร้ายแล้วละก็  เขาขอเพียงแค่ยัดเจ้าสองนัด ในลำกล้องซ้ายขวาของปืนคู่ชีพที่ถืออยู่ในมือไปในกะโหลกของมันเท่านั้น แล้วต่อจากนั้นมันจะทำอะไรกับเขาก็เชิญตามสบาย.. “ วู้ๆๆ  ป๋า  อย่ายิงนา  นี่ผมเอง ” ทันใดเสียงตะโกนโหวกเหวกก็ลั่นอึงออกมาจากในราวป่า  เสียงพุ่มไม้ไหวสวบสาบ เล็กน้อยเพียงแค่อึดใจเดียว  เจ้าของร่างสง่าสมชายชาตรีก็โผล่พรวดออกมายิ้มเผล่ อดีตนายทหารปืนใหญ่ถอนหายใจดังเฮือกชะงักนิ้วที่แตะอยู่แถวๆ โกร่งไก ค้างไว้ แต่ยังไม่ยอมลดปืนในมือลงด้วยความระแวง “ ไอ้ลูกเวง  นี่เอ็งหายหัวไปไหนมาฟะ  แล้วอากลางของแกล่ะอยู่ที่ไหน ” “ เรื่องมันยาวอ่ะป๋า  ให้ผมเข้าไปก่อนเหอะ เด๋วค่อยเล่าให้ฟัง ” เจ้าหนุ่มผมยาวพยักพเยิดแล้วทำท่าจะก้าวเข้ามาหา  แต่ไชยยันต์ตวาดเสียงลั่น “ เฮ้ย  หยุดอยู่ตรงนั้นก่อน  แน่ใจหรือว่าแกเป็นเจ้าไพรวัลย์ตัวจริง ” หนุ่มหล่อถอนหายใจดังเฮือกแล้วทำท่าแบมือยักไหล่ “ ก็พ่อของผมชื่อพันตรีไชยยันต์ อนันตรัย ส่วนแม่เป็นเยอรมันผสมฝรั่งเศสชื่อมิสซิส มารีอา อนันตรัย  แล้วป๋าจะให้ผมชื่ออะไรอีกล่ะ นอกจากไพรวัลย์เนี่ย ?? ” “ ไม่ต้องมาตีสำนวนโว้ย ” อดีตนายทหารปืนใหญ่ตวาดแว้ด  เขากำลังสองจิตสองใจ นี่ถ้าหากเป็นเสือสมิงหรือปิศาจค้างคาวปลอมตัวมาแล้วเขาทำท่าอ้าแขนกอดมัน อย่างดีอกดีใจที่ได้พบหน้าลูกชาย  เขาคงจะเสียเหลี่ยมไปถนัดใจแน่ๆ   หรือหาก มันเป็นตัวจริงไม่แปลกปลอมมา  มันก็คงจะยิ้มเยาะภายหลังว่าเขาอ่อนเชิงเชื่ออะไร ง่ายๆ โดยไม่พิสูจน์เป็นแน่แท้   ไชยยันต์ขบริมฝีปากยืนคิดอยู่ในใจชั่วครู่หนึ่งพยายาม หาทางออกไม่ให้เจ้าลูกชายตัวดี (ซึ่งเขาแน่ใจว่ามันคือตัวจริงเพราะสำนวนยวนยีคงมี แต่มันเท่านั้นในเรื่องนี้ที่พูดออกมาได้อย่างน่าเตะ) มาเฉือนคมเขา  พอนึกอะไรขึ้นมา ได้ก็ดีดนิ้วมือเปาะล้วงมือข้างหนึ่งควักซิปโป้บุบบี้ออกมาจากกระเป๋ากางเกงโยนไป ตกลงตรงหน้าของไพรวัลย์   ไรเฟิลในมือยังคงจับจ้องแน่วนิ่งไปที่เจ้าหนุ่มรูปหล่อ อย่างไม่ยอมลดละ “ เอาละ  แกจะเป็นไพรวัลย์ตัวจริงหรือไม่ก็แล้วแต่   ฉันขอออกคำสั่งให้แกหยิบไฟแช็ค อันนั้นขึ้นมาจุดให้ฉันดูเดี๋ยวนี้  เร็ว  ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม  หากแกไม่หยิบมันขึ้นมา ฉันยิงแกแน่ๆ  หนึ่ง… สอง..” ไพรวัลย์ อนันตรัย หัวเราะก๊ากตัวงอไปงอมาอย่างขบขัน “ โอ๊ยๆๆ  ป๋า  ฮ่าๆ เอิ๊ก ๆๆ  นี่ป๋าคงจะรับถ่ายทอดวิชาของตาพรานบุญคำมาจน หมดไส้หมดพุงละสิท่า  หรือไม่ก็คงอ่านเพชรพระอุมาต้นฉบับมากไปจนขึ้นใจ เอางี้ดีกว่า  จะให้ผมจุดไฟแช็คอย่างเดียวก็เปลืองน้ำมันซิปโป้เปล่าๆ  ผมจุด ซิการ์ให้ป๋าดูดีกว่า นี่ๆๆ ” ว่าแล้วเจ้าลูกชายตัวแสบของไชยยันต์ก็ควักซิการ์ ฮาวานา ชนิดอ้วนล่ำยาวใหญ่ (แฮ้บมาจากคุณลุงเชษฐา) ขึ้นมากัดปลายช้าๆ แล้วถ่มเศษออกมาดังปุ้ด  ก้มลงหยิบ ซิปโป้ของไชยยันต์ขึ้นมาลนซิการ์แล้วจุดพ่นควันปุ๋ยๆ อย่างสบายใจแถมเก็บซิปโป้ ลงกระเป๋าตัวเองเสียอีกด้วย  ไชยยันต์ถอนหายใจดังเฮือก  วางไรเฟิลไว้กับพื้น แล้วเดินเข้ามาเตะลูกชายของเขาเบาะๆ ดังป้าบ  เขกกะบาลมันอีกหนึ่งทีแล้ว ล้วงเอาซิปโป้ในกระเป๋าของมันขึ้นมาเก็บไว้ในกระเป๋าของตัวเองตามเดิม “ ให้ตายสิ  แกนี่มันจอมโอ้เอ้ยืดเรื่องเสียจริงๆ เชียว  แกจะเขียนให้มันสั้นๆ ไม่ได้เรอะ ว่าแกออกมาพบฉันที่หน้าถ้ำค้างคาวแค่บรรทัดสองบรรทัดก็สิ้นเรื่อง  ดันบรรยาย มาได้เป็นคุ้งเป็นแคว  น้ำท่วมทุ่ง ผักบุ้งโหรงเหรงจริงๆ มิน่า  ฉันถึงว่า.. เดินป่าใน ถนนนักเขียนกันมาเป็นปีๆ  ก็วนเวียนอยู่แถวนี้นี่เองก็เพราะไอ้แกนี่แหละ ” “ โด่  ป๋าก็  ลองแหกพระเนตรดูบ้างสิขอรับว่าช่วงปลายเดือนอย่างนี้มีใครเข้ามากันบ้าง   ขืนไม่ดึงเรื่องไว้  ไม่ใครก็ใครต้องตกสำรวจกันไปอีกตามเคย  ดูอย่างอากลาง  ไหนจะ ส่งแชร์  ไหนจะวิ่งหาเลขเด็ด  แถมตอนนี้มีคดี ส.ว. ฉาวเข้ามาอีก  อากลางของผม ก็เลยไม่กล้าออกไปไหนต้องเก็บเนื้อเก็บตัวเงียบเป็นมนุษย์ค้างคาวอยู่ในถ้ำนั่นเอง ส่วนคนอื่นๆ ก็เข้ามาประปรายแล้วหายจ้อย  ทั้งคุณอาแสงโสม  อาน้อยดาริน คุณลุงเชษฐา  แม่พลับพลึงสีชมพู และอีก ฯลฯ  ข้างตาคำก็นัยว่าหมดมุข ขอกลับไป นอนคิด  เด๋วก็คงมาละมั้ง ” “ เอาละๆ  แกไม่ต้องบรรยาย ”   ไชยยันต์ยกมือขึ้นโบกอย่างอ่อนอกอ่อนใจในความ เจ้าคารมของลูกชายตัวแสบ  เขาชักจะเวียนหัวเต็มทนกับความหัวหมอของมัน และพฤติกรรมผลุบๆ โผล่ๆ  โพสต์ทิ้งๆ ขว้างๆ และทำตัวเป็นนกสองหัว จนเขา ชักจะจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกแล้ว “ ก่อนอื่นแกตอบคำถามของฉันที่แกยังไม่ได้ตอบมาก่อนซิ  ว่าอากลางของแกหายไปไหน   ทำไมไม่ออกมา  จะได้เดินเรื่องกันต่อ  เมื่อคืนพวกฉันต้องวิ่งกัน tood แป้นเพราะเจอ ฝูงค้างคาวอเวจี  ฉันวิ่งมาเจอรพินทร์เขาเข้าพอดีก็เลยชวนกันมาพิสูจน์ความจริงในถ้ำ ค้างคาวที่นี่นั่นแหละ  และยังสงสัยอยู่ด้วยซ้ำว่าแกกับเจ้ากลางจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ” “ อากลางหรือครับ ”  ไพรวัลย์  อนันตรัย  ตีหน้าเศร้าขึ้นมาอย่างกระทันหันและสมบทบาท เป็นยิ่งนัก  จนอดีตนายทหารปืนใหญ่อดคิดไม่ได้ในใจว่าหากมันไปแสดงหนังฮอลลีวูด อีตา ทอม แฮงค์ คงจะปิ๋วเจ้าโลก เอ๊ย ลูกโลกทองคำปีนี้แน่ๆ “ คุณป๋าทำใจดีๆ ไว้นะครับ  ความจริงก็คือว่าอากลาง ….” -------------- หุ หุ  หมดตอนเสียได้  คงจะต้องยกยอดไว้ในคราวต่อไปเสียแล้วละขอรับ   ..แฮ่ จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [28 ม.ค. 10:06:02]

ความคิดเห็นที่ 8 ...ตาคำจ๋า พลับพลึงนึกแล้วกะอีแค่บ่อโคลนโซรอสแค่เนี้ยตาคำผ่านสบายอยู่แล้ว...อิอิ หึหึ...ตอนก่อนลุงอนุชาคงโล่งใจไปเยอะเพราะหลานรักมาประกาศตัวเป็นพันธมิตรอย่างดีที่ไหนได้ ตอนใหม่เปิดตัวมาก็ยำคุณอาซะเต็มรักเข้าแล้วไง ========= ทางด้านกลุ่มของเชษฐาซึ่งหลุดมาจากเต๊นท์ ...กลุ่มค้างคาวกลุ่มใหญ่บินถลาเข้ามาหมายจะงับกลุ่มมนุษย์เบื้องล่างให้จมเขี้ยว(คงใช้กับค้างคาวได้เหมือนกันนะ) แต่เมื่อบินถลาลงมาใกล้ ๆ  ชนมนุษย์ร่างยักษ์ปักหลั่น ที่ดารินและพลับพลึงร่วมมือร่วมใจลากมาบังเป็นกำแพงกันเหล่าค้างคาวกระหายเลือด   จนร่วงมากองกับพื้นระเนระนาด เพราะอะไรน่ะหรือก็อาบไฟเย็นจนอายุยืนยาวนับพันปี เนื้อหนังก็เลยทั้งเหนียวทั้งหนาเป็นพิเศษ สามารถเป็นเกราะป้องกันได้อย่างดีเชษฐาเห็นดังนั้นจึงรีบมาช่วยทั้งสองสาว คอยจับขุนพลวรมันต์หันซ้าย ขวา หน้าหลัง คอยเป็นเกราะป้องกันค้างคาวกระหายเลือด  จนกระทั่งรุ่งสาง เจ้านกมีหูหนูมีปีกต้องรีบบินกลับถ้ำตามค้างคาวยักษ์สองตัวที่บินล่วงหน้าไป ...มนุษย์ทั้งสี่หมดเรี่ยวหมดแรง จึงหาที่พักบริเวณใกล้ ๆนั้นนั่นเอง โดยเฉพาะขุนพลวรมันต์ซึ่งโดนจับหมุนซ้ายขวา หน้าหลัง  ตอนนี้ก็เรียกหายาดม ยาหม่องกันวุ่นวาย พลับพลึงและเชษฐา ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอประจำคณะไปจัดการดูแล  ทั้งคู่กวาดสายตัวไปรอบตัวเห็นไชยยันต์และรพินทร์ลัดเลาะพุ่มไม้ ไปยังทิศตะวันออกทิศเดียวกับที่ฝูงค้างคาวบินตามค้างคาวยักษ์สองตัวกันไป พลับพลึงขยับจะลุกตามไป แต่เชษฐาคว้าแขนหมับบอกว่า "ไม่ต้องตามไปหรอก หนูพลับพลึง ปล่อยให้สองคนนั่นไปสำรวจล่วงหน้าไปก่อนเถอะ คู่นั้นไปกันได้ไม่เร็วนักหรอก" "ทำไมคะ อ๋อออออ" พลับพลึงต้องร้องอ๋อ เพราะสภาพของสองหนุ่มที่มองเห็นผ่านกล้องส่องทางไกล ทั้งสองเสื้อผ้าขาดกระรุ่งกระริ่ง เนื้อตัวเป็นริ้ว เลือดไหลซึม เพราะหนามแหลมคมที่กรีดผ่านทะลุเนื้อผ้าไปโดนผิวหนังภายใน  ยังจะแผลจากค้างคาวกัดแผลเหวอะหวะ อีกหลายแห่ง  ยังไม่รวมอาการช้ำในจากค้างคาวมือใหม่ตัวขนาดบุญเลิศล้มทับไปหลายรอบ อย่างนี้ก็คงไปได้ไม่ไกล ไม่เร็วนัก จึงทรุดนั่งพิงต้นไม้ที่เดิม รอหมอดารินปฐมพยาบาลมนุษย์พันปีจนเผลอหลับไป ... " อ๊ากกกกซซซซซ์ " "แก๊กกกสสสส์" เสียงประหลาดแต่ก็คุ้น ๆ มากระทบโสตประสาทปลุกให้พลับพลึงต้องสะดุ้งตื่นขึ้น เหลียวซ้ายแลขวา ก็เห็นเพื่อนร่วมคณะยืนอยู่ใกล้ ๆ ค้นหาที่มาของเสียง โดยเฉพาะดารินหน้าซีดเผือด เพราะกำลังหวนนึกถึงฝันร้ายเมื่อคืน เชษฐาก็มีสีหน้าเครียดกังวล เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงอนุชาอย่างแน่นอน  หัวหน้าคณะจึงเร่งทั้งหมดให้รีบเดินทางตามรพินทร์และไชยยันต์ แม้วรมันต์จะบ่นอุบว่ายังไม่หายปวดหัวเวียนหัวก็ตาม  แต่ดารินสวนกลับว่าถ้าปวดมากก็รออยู่ที่นี่ก็แล้วกัน แค่นั้นขุนพลวรมันต์ก็ต้องนิ่งเงียบ  เดินทางตามไปอย่างเงียบ ๆ ไม่กล้าโวยวายอีกแม้แต่น้อย... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [28 ม.ค. 14:39:34]

ความคิดเห็นที่ 9 นี่เจ้าไพรทำไมไม่พูดให้จบ เดี๋ยวคนอื่นก็มายำบทพูดแทนให้ซะก่อนหรอก หนูพลับพลึงลืมทำ link ย้อนกลับอ่ะครับ ผมทำไม่เป็นแฮะ จากคุณ : ไชยยันต์ - [28 ม.ค. 19:10:00]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนก่อนหน้า @... เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอนมงคลฤกษ์ มหาฤกษ์...@ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W794706.html ตอนก่อนเก่า ตามไปอ่านได้ที่... https://thaiwriter.hypermart.net/index.html    ใส่คำที่ต้องการค้นหาว่า เพชรพระอุมา หรือ https://geocities.com/joinwriter/ ...เลือกเพชรพระอุมาภาคอลเวง ....ไม่ได้ลืมง่ะ ลุงไชยยันต์แต่กะจะให้ untiled มาทำ link ให้น่ะ ...ไม่ยอมซะอีก จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [28 ม.ค. 20:30:52]

ความคิดเห็นที่ 11            แค่ก แค่ก ฮึ่ม แฮ่...ฮัดชิ้ว  มันตรัยคลำจมูกตัวเองป้อยๆเหมือนถูกใครแอบเอาชื่ออันศักดิ์สิทธิ์ไปนินทา ชะรอย...ตัวละครใดในเรื่องนี้ได้เอ่ยถึงชื่อผมไปโดยไม่ได้ขอลิขสิทธิ์ก่อนล่ะมั้ง!!!            "ฮ้าว"  อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ณ.ถ้ำมรกตแหล่งหากินของสรรพสัตว์และผู้ทรงอิทธฤทธิ์ เจ้าป่า เจ้าเขา หลังจากผ่านการนิทรารมณ์มานานกว่า6ปี มันตรัยก็ตื่นขึ้นจากการจำศีลเพื่อสะสมพลังลมปราณกึมกี่ พลางสำรวจกล้ามเนื้อแผ่นอกที่แน่นฟิตเปรี๊ยะราวกับติดเทอร์โบ และแผ่นเอวที่คอดที่ประกอบไปด้วย กล้ามเนื้อ 60% และพลังลมปราณตรรกยุทธอีกกว่า30% ข้างหน้าของเขาเป็นกระจกบานใหญ่ที่ใสแวววับเพราะได้กำชับให้ลูกน้องเช็ดถูกทุกวัน แม้เวลาที่เขาไม่ได้ออก โรงจะผ่านไปนานถึง6ปี แต่ไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้ง รสนิยมเนี้ยบ เรียบ หรู ไร้ร่องรอย และอาร์มานี่ของเขาได้ ยิ่งกว่านั้น ในกระจกใสบานใหญ่หลายฉลุฝีมือช่างสุโขทัย นั้น สะท้อนให้เห็นชายหนุ่ม ดูจากหน้าตาไม่มีทางเกิน30ปี หน้าตาคมสันราวกับแกะมาจากพิมพ์เดียวกับ รูปปั้นเดวิด ณ.กรุงโรม แต่ทว่าสีตาที่ดูเข้มเป็นประกายนั้นส่อแววมีชีวิตชีวารับกับเค้าโครงหน้าแบบคนเชื้อสาย อารยันอย่างเขา มันเปลี่ยนสีไปได้ทุกสภาวะ ตั้งแต่ สีดำ สนิทราวขนนกการเวก สีเขียวแก่เมื่อยามลุโทสะ และสีม่วงเข้ม เมื่อยามต้องแสงแดด... หนวดเคราสีเข้มและผมยาวถึงเอวสีดำสนิทนั้นราวกับจะขับรัตติกาลให้มัวหมองลง......อา....งามอะไรเช่นนี้        เหลือบไปมองกรอบรูปเก่าคร่ำคร่าบนฝาผนัง ซึ่งมีรูปสีซีดจางจนเกือบจะเป็นซีเปียของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่เขายังจำได้ว่าเธอเขียนไว้ด้วยลายมืออ่อนช้อยหลังรูปว่า "  แม้กลีบกุหลาบจะโรยรา   ราวกลับคิมหันต์ยามต้องหัตถ์ของสายฝน  แม้ว่าชาตินี้เราจะเป็นเพียงฝัน  แต่ความรักเรานั้นจะยังอยู่ตลอดไป              ที่รักของคุณ                            ดาริน"        มันตรัยเอื้อมมือที่สั่นเทาไปหยิบรูปใบนั้นออกมาดูอยากเหม่อลอย...มือใหญ่ที่มีนิ้วเรียวราวกับลำเทียนนั้น สลัดน้ำที่เกาะอยู่บนหัวตาไปอย่างเฉยเมยพร้อมกับ ครุ่นคิดอย่างเงียบเชียบ......          ที่รัก..เธอเคยเรียกฉันเช่นนั้น... แต่บัดนี้ฉันต้องเรียกเธอว่า..ศัตรูที่รักแล้ว หากชาตินี้เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ใครก็อย่าหวังที่จะมีความสุข.....              ชายหนุ่มที่ใบหน้าไม่สัมพันธ์กับอายุกัดกรามกรอดราวกับพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่น พลางรำพึงอย่างหนักแน่นว่า "ฮึ.....สงครามนี้ สู้เพื่อรักว้อยยยยยย" จากคุณ : กระผมมีอมยิ้มแล้วนะครับ (มันตรัย.) - [28 ม.ค. 21:31:49]

ความคิดเห็นที่ 12          โอย...ฮ่าฮ่า หลุดเก๊กครับ .....               ขอเวลาว่างไปเก๊กต่อก่อน หุหุ ขอสารภาพครับ ว่าตอนนี้กระผมยังไม่ค่อยจะว่างหรอก แต่ในเมื่อใจมันเรียกร้อง ก็ต้องมาให้ได้ อิ อิ ว่าแล้วเอารูปตัวเองมาฝากเสียเลย จากคุณ : มันตรัย. - [28 ม.ค. 21:39:49]

ความคิดเห็นที่ 13 เฮ้ ! เจ้าผีดิบสองพันปี  คุณหญิงดารินแฟนของผมไปเขียนอะไรอย่างนั้นตั้งตะเมื่อไหร่  ตัวปลอมรึเปล่า  มั่วแล้วๆ จากคุณ : รพินทร์ - [29 ม.ค. 00:14:34]

ความคิดเห็นที่ 14 ก็นายหญิงเขียนถึงนายน่ะสิ แล้วเจ้าซากหมื่นปีมาจิ๊กเอาไป ทึกทักว่านายหญิงเขียนตัวเอง กิ๋วกิ๊วหน้าไม่อาย ขี้ตู่กลางนา ขี้ตาตุ๊กแก ขี้มูกยายแก่ ออระแล่ออระชอน ... จากคุณ : บุญคำ - [29 ม.ค. 13:20:35]

ความคิดเห็นที่ 15 อะแฮ่ม...นายรพินทร์กับตาบุญคำจ๊ะ มาว่าเจ้านายแสงยังงี้ได้ไง..เดี๋ยวเหอะ จดหมายนั่นของจริงย่ะ คุณหญิงเขียนถึงท่านมันตรัยสมัยเป็นปุโรหิตที่นิทรานคร ตอนนี้เจ้านายของแสงสะสมพลังมาเพียบนะ ระวังตัวไว้ให้ดี ๆ ล่ะทั้งสองคน จากคุณ : เลขามันตรัย - [30 ม.ค. 09:09:03]

ความคิดเห็นที่ 16 อ้าว เขาเป็นเจ้านายลูกน้องกัน ก็ต้องมาเชียร์กันเป็นทำมะดา ก็เหมือนคุณเลขาแหละ พอเจ้านายมางี้ทำหน้าบานเป็นใบบัววิคตอเรียเชียว หมดมุขแต่อยากให้กระทู้วิ่งเลยใช้วิธีมาคุยกันแทน จากคุณ : บุญคำ - [30 ม.ค. 13:40:58]

ความคิดเห็นที่ 17           กระเสือกกระสนลากสังขารอันเย็นเยือกขึ้นริมฝั่งน้ำได้เมื่อใกล้สาง    กษัตริย์แห่งมรกตนครผู้ตกยาก(เพราะอยากมาแจมกับเขาเอง)  ลงนั่งพักหอบหายใจอย่างหมดเรี่ยวแรง   เพราะไหนจะหายใจไม่สะดวกที่ต้องหลบซ่อนกายอยู่ใต้น้ำเป็นเวลานานเช่นนั้นแล้ว  ยังสูญเสียเรี่ยวแรงเป็นอันมากในการพยายามติดต่อสื่อสารใต้น้ำกับกะเหรี่ยงหล่มช้างที่มาตกชาตาเดียวกันเข้าอย่างเอาเป็นเอาตาย   แต่สรุปแล้วไม่ได้ผลอะไรซักเท่าไหร่เลย           แงซายบ้วนปากซ้ำอีกครั้ง  หลังจากที่บ้วนมาแล้วใต้น้ำนับสิบๆ หน   ยังอุปาทานได้กลิ่นแปลกประหลาดไม่พึงประสงค์อวลอยู่ปลายจมูก      กว่าเจ้าค้างคาวผีพันๆ ตัวนั่นจะถึงเวลากลับถ้ำ   เขาก็สำลักกลิ่นฉุนเฉียวของมันเกือบตาย  น้ำใสที่แสนเย็นสบายกลายเป็นหนาวเหน็บเข้าไปถึงกระดูก   ดีที่ตะคริวไม่กินจนสิ้นพระชนม์ชีพอย่างน่าอนาถไปเสียก่อน              เขาคิดว่าสถานการณ์บนบกคงจะดีขึ้นบ้างแล้ว   และหวังว่าจะพบกับคณะพรรคที่เหลือตายอยู่ในละแวกนี้บ้าง   แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง   เพราะเสียงโหยหวนแปลกประหลาดดังตามสายลมมาไม่ขาดระยะ  แสดงว่าไม่ใครก็ใครคงได้เละเทะย่ำแย่กันอย่างเสมอภาค            หันมามองทางคะหยิ่นอย่างไม่มีแรงจะพูด   แต่ก็ต้องพูด  เดี๋ยวไม่ต้องเข้าใจกัน            “ไปกันเถอะคะหยิ่น”            นายบ้านหล่มช้างลุกขึ้นเดินตาม  แต่ไม่วายถาม            “ไปทางไหนล่ะแงซาย  ไม่รู้เลยว่าพวกเราอยู่ทางไหนกันบ้าง”            แงซายแหงนมองท้องฟ้าที่เริ่มสว่างด้วยแสงอรุณ            “ไม่ต้องไปห่วงหาพวกเราหรอก   ป่านนี้ถ้าไม่ถึงร่อแร่  ก็คงตะเกียกตะกายไปทางถ้ำค้างคาวกันหมดแล้วละ”             คะหยิ่นพยักหน้าอย่างเห็นด้วยทันที   เพราะหลังจากร่วมผจญภัยกันมาจนรู้ใจรู้ไส้กันหมดแล้ว    ว่าเก๋ากันขนาดไหน   ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้   ตกโคลนไม่ตาย  ฆ่ายังไงก็ยังรอด  แล้วยังมักเป็นห่วงกันและกันอยู่เสมอ  กลัวว่าจะหาทางตามไปไม่ถูก แล้วจะไม่มีคนไปให้ยำต่อ   (อิอิ)   ดังนั้นเราจะต้องตามไป            “ไม่ต้องกังวลไปหรอก  ยังร้องเสียงดังกันขนาดนี้แสดงว่าแรงยังดี”   แงซายปลอบใจ             “คะหยิ่นไม่ได้ห่วงพวกนายหรอก  ถึงยังไงพรานใหญ่กับพวกก็คงเอาตัวรอดได้ดีกว่าคะหยิ่น   แต่สงสัยว่าเราจะหาทางไปถึงรังของมันได้หรือเปล่าน่ะซิแงซาย”             องค์จักราชครุ่นคิดถึงทิศทางที่เขาเฝ้ามองพวกค้างคาวปีศาจโผบินไปสู่เมื่อใกล้สาง   พลางรำพึงออกมาเป็นบทกวี               ภูตแห่งราตรี      มีที่อาศัย            ขุนเขาแสนไกล     มืดมิดอนธกาล             บุญกรรมนำพา   มาสู่ถิ่นสถาน             ลิขิตพ้องพาน     คงได้พบเจอ…              คะหยิ่นคลื่นไส้กระทันหัน  ต้องหันหลังไปอ้วกอยู่พักใหญ่  ทำให้แงซายดีใจที่มีคนฟังบทกวีของเขารู้เรื่องแล้วคนหนึ่ง   หารู้ไม่ว่าความจริงคะหยิ่นไม่รู้เรื่องเลย  แต่ฟังไปฟังมานึกถึงกลิ่นขี้ค้างคาวได้  เลยทนไม่ไหว             “เอ้า  อ้วกพอแล้วก็เดินทางกันเถอะ  ชักช้านักป่านนี้ใครๆ คงสวดเรากันยับไปแล้วละ  โทษฐานไม่ช่วยเดินเรื่องเลย”   พอจะออกเดินทางแงซายก็ฉุกคิดได้ถึงกระดาษประหลาดที่ทำให้เขาติดใจจนต้องพกพามาด้วย   มันยังม้วนอยู่ในย่ามคู่ใจ   แต่แล้วเขาก็ละความสนใจเสีย   คิดสงสัยว่าสิ่งที่สังหรณ์คราวนี้อาจไม่สมคิดก็ได้   เพราะขนาดน้ำมันกระเทียมอัดเม็ดนั่นก็อุตส่าห์เตรียมมา  แต่ว่ามันก็ไม่เห็นจะช่วยอะไรเขาได้เลยนี่นา              ค้างคาวแห่งนิทรานครไม่เห็นกลัวกระเทียมเลย  แล้วจะกลัวแสงสว่างกับไม้กางเขนหรือไม่   อย่างไรก็ดี  เขาคิดว่า  เจ้าค้างคาวผีนี่ต้องมีจุดอ่อนอะไรสักอย่าง  และความฉลาดอย่างชาวคณะสุมหัวกันคิดแล้วมีเหรอจะหาไม่เจอ   เพราะฉะนั้นเขาจะต้องฝ่าฟันไปให้เจอคณะผู้กองเสียก่อน     ครุ่นคิดอยู่ตั้งนานเสียงโวยวายของคะหยิ่นก็ดึงความสนใจของเขากลับมา            “อะไรน่ะ  คะหยิ่น  เลิกให้อาหารสัตว์เสียที  แล้วไปกันได้แล้ว   พิมพ์จนเมื่อยแล้วนะ  เรื่องยังไม่ไปไหนเลย”             แต่คะหยิ่นยังคงจ้องมองที่พื้นราวกับกองอาเจียนของเขาช่างน่าพิสมัยไฉไลกว่าน้องหนูในหนังสือร้อยนางแบบชื่อดังเล่มใหม่เสียอีก            “แง แง  แง….ซายย”            “อะไรเล่า  เรียกยังกับเห็นผี”    แงซายจำเป็นต้องทอดสายตาลงมองกองอาหารเก่าอันน่าขยะแขยงอย่างเสียไม่ได้  เพราะคะหยิ่นทำตาเหลือกพองมองยังกับไม่เคยเห็น           แต่เขาก็ต้องตกใจตาม  ที่บนพื้นดินนุ่มชุ่มน้ำค้างนั้นไม่ได้มีอะไรอย่างที่คิดว่าจะมีอยู่เลย            “อ้าว  ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่นา   ร้องทำไมน่ะ”          “ก้อไม่มีน่ะซิแงซาย   เมื่อกี้ยังมีอยู่เลย”          ด้วยความว่องไวจัดเจน  แงซายคว้าแขนได้ก็กระชากเจ้ากะเหรี่ยงหล่มช้างออกจากที่ยืนอยู่ทันที   ด้วยสำเหนียกถึงอันตรายใกล้ตัวชนิดยืนอยู่บนหลังเสือเลยทีเดียว                   ช้าไปเสียแล้ว   ด้วยความทีคะหยิ่นมัวแต่ตกใจ สนใจอยู่กับสิ่งที่ตนเองขย้อนออกมาจึงมิได้สังเกตว่า  เท้าของตนค่อยๆ จมลงไปในดินนิ่มๆ นั้นจนมิดถึงข้อเท้าเสียแล้ว   สิ่งที่แงซายทำจึงกลายเป็นการดึงศูนย์กลางมวลให้ออกนอกฐาน  ตามกฎฟิสิกส์ของนักเรียน ม. ปลาย   เมื่อร่างกายส่วนใหญ่เอนออกนอกฐานที่ยืนขณะที่เท้าไม่ก้าวตาม  ร่างของเจ้ากะเหรี่ยงหล่มช้างจึงล้มตูมลงไปบนพื้น          และตามกฎแรงดึงดูดของโลก  บวกกับกฎโคลนดูด   เมื่อวัตถุยิ่งใหญ่และหล่นลงไปแรง  มันก็ยิ่งจมเร็ว             พริบตาเดียวร่างของคะหยิ่น  นายบ้านหล่มช้าง  ก็หายวับไปจากสายตา…. จากคุณ : แงซาย - [31 ม.ค. 13:47:38]

ความคิดเห็นที่ 18         ราชาแห่งมรกตนครผู้ซึ่งเผชิญเหตุการณ์แปลกประหลาดมาจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้วมิได้เอาแต่ยืนตะลึง ตึงๆ อยู่อย่างเดียว    พริบตาเดียวเท่านั้น  เถาวัลย์ขนาดความยาวพอเหมาะก็อยู่ในมือ   ผูกปลายด้วยก้อนหินโยนตามลงไปเกือบจะทันที        ถ้าคะหยิ่นว่ายโคลนได้คล่องๆ ก็คงจะจับปลายเถาวัลย์นี่ทัน    เขาเฝ้ามองสายเถาวัลย์ค่อยๆ ถูกดูดจมลึกลงไป โดยยืนอยู่บนพื้นดินบริเวณที่เป็นก้อนหินอยู่ชั้นบน ซึ่งแสดงว่ามันพ้นส่วนที่เป็นโคลดดูดมาแล้ว         ขณะที่มันค่อยๆ จมลงอย่างเชื่องช้านั่นเอง  จู่ๆ ก็เพิ่มความเร็วขึ้นราวกับส่วนปลายพบกับบริเวณที่มีความหนาแน่นต่ำกว่ามากๆ  อย่างเช่น  โพรงอากาศ   และแล้วหลังจากที่ปลายเถาวัลย์หล่นพรวดพราดไปกว่าสองเมตร  มันก็หยุดกึกลง    หยุดสนิท  ราวกับพบพื้นดินแข็งที่ไม่สามารถจมลงต่อไปได้อีก          แงซายรออยู่อีกพัก   ก็มีแรงดึงกระตุกเบาๆ  ที่เถาวัลย์พอสังเกตได้   เขารีบส่งสัญญาณถามไปทันที    หลังจากเสียเวลาถามตอบกันอยู่พักใหญ่   ได้รู้ว่ามีช่องทางคล้ายอุโมงค์มุ่งไปยังทิศที่เขาต้องการไป       เขาก็ชั่งใจอยู่พักใหญ่  ว่าจะเลือกเดินทางสบายๆ ข้างบน  โดยดึงเจ้าคะหยิ่นขึ้นมา  หรือว่าตามลงไปพิสูจน์ความลี้ลับใต้ดินดี   สัญญาณจากคะหยิ่นก็หายไปเฉยๆ    เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ          เฮ้อ…   ถ้างั้นคะหยิ่นคงจะเลือกแทนเขาแล้ว   หวังว่าคงไม่ใช่เกิดเหตุร้ายอะไรทำให้กะเหรี่ยงหล่มช้างแน่นิ่งไปโดยไม่มีเวลาแม้แต่จะส่งสัญญาณมาเตือนเขาหรอกนะ         ขี้เกียจเสียเวลา   แงซายก็โดดตามลงโคลนดูดนั่นไปทันที  (เลือกตรงที่ห่างไกลบริเวณที่คายของเก่าของคะหยิ่นออกมาหน่อยแล้วนะ) จากคุณ : แงซาย - [31 ม.ค. 13:50:29]

ความคิดเห็นที่ 19 ว้าาา...สุดท้ายพระเอกคู่ดูโอก็ไปไม่ถึงฝั่งฝัน เกยตื้นแถว ๆ นี้ซะแหล่ว  คนนึงมะว่าง คนนึงน้องมุขหนี ได้เวลาที่ต้องเติมวอเตอร์เมดดิซีนอีกแย้ว... ใครมีเวลาก็มาเผาซะ ===== ...ไพรวัลย์กล้ำกลืนน้ำลายเอ๊ย ความรู้สึกบางอย่างไว้ ก่อนที่จะกล่าวต่อไปว่า "อากลางเป็น...." "คุณไชยยันต์ ช่วยด้วยค้าบ โคลนดูดดดด" ไพรวัลย์ยังไม่ทันที่จะกล่าวได้จบประโยค ก็ได้ยินเสียงรพินทร์ ออกมาจากภายในถ้ำ ทำให้ทั้งสองต้องรีบติดตามไปยังที่มาของเสียง  เพียงแค่เหยียบย่างเข้าภายในถ้ำเพียงเล็กน้อยก็ต้องพบกับแรงปะทะของบางสิ่ง ทำให้ทั้งคู่กระเด็นไปอยู่คนละทิศคนละทาง  หัวของไชยยันต์ไปกระแทกกับแง่งหินในผนังถ้ำจนสลบเหมือด   (ไม่รู้ว่าฟื้นขึ้นมาแล้วความจำจะเหมือนเดิมหรือเปล่า) ส่วนไพรวัลย์โชคดีหน่อย หลังไปกระแทกกับก้อนหินอีกด้านแค่จุกจนลุกไม่ขึ้น  แต่...เมื่อมองไปพบที่มาของแรงปะทะมหาศาล จะเป็นอะไรไปได้นอกจากนกมีหู หนูมีปีกตัวขนาดบุญเลิศ  ซึ่งบินฉวัดเฉวียนเข้ามาใกล้ แล้วหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าลูกชายสุดสวาทของไชยยันต์ มองตรงมาที่ไพรวัลย์ด้วยแววตาวาวโรจน์ ไพรวัลย์เห็นแล้วเย็นยะเยือกไปถึงหัวอก ร้องเรียกไชยยันต์เสียงหลง "ป๊าาาาา ป๋าาาาา  ช่วยผมด้วยยยยยยย" เสียงไพรวัลย์ขาดหายไปพร้อม ๆ กับค้างคาวอนุชาผงกหัวขึ้น  จากซอกคอหลานรักมุมปากยังปรากกฎน้ำสีแดงสดเล็กน้อย  พึมพำว่า "อาจำเป็น อาจำเป็น เจ้าตัวแสบ มีเลือดของแกเท่านั้นที่จะทำให้อากลับคืนเป็นมนุษย์ได้อีกครั้ง" ....ด้านคณะของเชษฐา ได้ยินเสียงรพินทร์ร้องให้ช่วยขณะที่กำลังปีนป่ายขึ้นมา ทำให้ดารินร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอย่างไรได้ ต้องพยายามประคองตัวเอง ปีนป่ายต่อไป จากนั้นอีกไม่นานก็ได้ยินเสียงไพรวัลย์ร้องลั่นถ้ำอีกคน  ทุกคนจึงต้องเร่งปีนให้ถึงปากโพรงถ้ำโดยเร็วที่สุด แต่ด้วยอุปสรรคต่าง ๆ นา นา ทั้งจากตัวถ่วงอย่างขุนพลวรมันต์ซึ่งยังไม่ยอมเลิกปวดหัวเวียนหัว ทั้งสภาพร่างกายซึ่งไม่ได้พักกันกว่า 24 ชั่วโมง  ทำให้กว่าจะถึงถ้ำค้างคาว ก็ทำเอาสะบักสะบอมกันถ้วนทั่ว ดารินซึ่งขึ้นมาถึงเป็นคนแรกตามที่ใจสั่งมา รีบวิ่งเข้าไปในถ้ำเพื่อ เสาะหาชายอันเป็นที่รักของเธอ โดยที่ไม่ฟังคำทักท้วงของเชษฐาที่ตะโกนบอกมาให้รอกันก่อนแม้แต่น้อย   เมื่อขึ้นมาถึงปากโพรงถ้ำค้างคาว ทุกคนก็วิ่งตามดารินไปทันที สิ่งที่ทุกคนได้เห็นนั้นคือร่างของอนุชา วราฤทธิ์ และไพรวัลย์  อนันตรัย ที่กำลัง.....(บรรยายมิได้ง่ะ ใครมาบรรยายให้หน่อยเถอะเจ้าค่ะ) ...ภายในถ้ำที่พำนักที่ผ่านการตกแต่งอย่างเริ่ด จากมือรางวัลระดับโรค เอ๊ย โลกหนึ่งนายจ้างสุดหล่อ(ตามที่เจ้าตัวบอก)  เลขาสาวสวย มองสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นวิพากษ์วิจารณ์ผ่านกระจกวิเศษใสปิ๊งที่เหล่าบริวารทั้งหลายหมั่นทำความสะอาดวันละสามเวลา ด้วยเป็นกระจกที่มันตรัยผู้เป็นนายรักยิ่งนัก  เพราะดูกระจกนี้ทีไร หล่อขึ้น ๆ ทุกที แต่บริวารทั้งหลายดูหน้าตาผู้เป็นนายทีไร มันดูไม่ได้ขึ้นทุกวันซะนี่ แต่ในเมื่อผู้เป็นนายเชื่ออย่างนั้น ก็ไม่มีผู้ใดกล้าคัดค้าน แม้แต่แสงโสมเลขาคนสนิท ซึ่งทำได้เพียง  ทำให้ผีดิบพันปีดูดีที่สุดเท่าที่จะดูได้เท่านั้นเอง "ท่านมันตรัยเจ้าคะ ทำไมอนุชากับไพรวัลย์จึงเป็นอย่างนั้นละคะ" "5555...ผลลัพธ์ของนกสองหัว สำหรับนกมีหูหนูมีปีกอย่างไรล่ะ หนอย ริจะแย่งบทพระเอกน่ะเหรอ ภาคนี้จะเป็นใครไม่ได้ นอกจากข้ามันตรัย ผู้อมตะ แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น" จากนั้นก็หันไปเพ่งพิจารณารูปโฉมของตนเองจากกระจกอีกครั้ง "กระจกวิเศษบอกข้าเถิด ใครหล่อเริ่ด ในปัฐพี" แสงโสมมองอาการผู้เป็นนายแล้วได้แต่ถอนใจ ในอาการที่เริ่มมากขึ้นทุกวี่ทุกวัน แล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเรียกเจ้ามะกูดมาสั่งความ "เจ้าจงพาบริวารทั้งหลาย ไปขนโคลนดูดที่ตาเฒ่าบุญคำตกลงไปมาให้หมด แล้วหากล่องสวย ๆ บรรจุโคลนลงไป ส่งไปทำตลาดแข่งกะคลีนิกซ์ ลังโคม ซะ เบิกเงินจากฝ่ายการเงินที่เราได้จากการเก็งกำไรในตลาดหุ้นระยะนี้ได้เต็มที่  ทุ่มโปรโมชั่นได้ไม่อั้น  ทำให้สินค้าติดตลาดให้ได้  ไหน ๆ เราก็มีวัตถุดิบอยู่ในมือ จะปล่อยไปได้อย่างไร  เอาล่ะไปได้แล้ว" .... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [31 ม.ค. 20:51:19]

ความคิดเห็นที่ 20 กะลังจะเข้ามาบอกเชียวว่าตั้งกะเจ้าคะหยิ่นมันอ้วกใส่โคลนดูดนั่นแล้ว คุณค่าทางอาหารเอ๊ยทางการเป็นเครื่องสำอางก็เสียไปโดยสิ้นเชิง ใครตกลงไปจะเป็นหิดเต็มตัว  ยังนั่งสงสารเจ้าแงซายกับคะหยิ่นอยู่เลยนะเนี่ย หนอยก๊อปมุขเราคิดจะทาบความหล่อระดับบุญคำ ริกกี้ มาร์ติน  แต่ดันอ้วกลงไปเสียก่อน จากคุณ : บุญคำ - [31 ม.ค. 22:27:50]

ความคิดเห็นที่ 21         คะหยิ่นที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนกองอ้วกของตัวเองอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย   เพราะมีภูมิต้านทาน  แต่ว่าแงซายที่ไ่ม่รู้เรื่อง  กระโดดตามลงมาแล้ว  ยังไม่ทันถามอะไรก็ต้องอุดจมูก  วิ่งหนีจากกลิ่นมรณะไปสิบลี้โดยไม่เหลียวหลัง    สายตาลอกแลกหาแหล่งน้ำใต้ดินด้วยความชำนาญทั้งหมดที่มี          เพราะความรู้สึกคันยิบๆ เริ่มจะลามไปทั่วตัวซะแล้ว    เจอะบ่อน้ำเข้าก็โดดลงไปล้างตัวเสียจนสะอาดเอี่ยมได้ทันการ  ไม่สูญเสียความหล่อแต่อย่างใด           พอแงซายขึ้นมาบนฝั่งก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชายแปลกหน้าผู้หนึ่งยืนหัวเราะอยู่ริมบ่อ         แงซายพยายามนึกว่าเค้าหน้าคุ้นๆ นี้เคยรู้จักมาแต่ก่อนหรือไม่   แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก  จนกระทั่งชายคนนั้นเอ่ยทักขึ้น           "เป็นไงทั่นแงซาย   โชคยังดีนะที่ลงน้ำได้ทันเวลา   บุญคำคิดว่าจะไม่รอดซะแล้ว  เอิ๊กๆ "            แงซายไม่อยากเชื่อหูตัวเอง   ก็เสียงแหบเครืออย่างคนแก่ที่ได้ยิน  กับวิธีการพูดจาแบบนี้   บุญคำแน่ๆ   แต่ไปทำอะไรมาหน้าตาเนื้อตัวถึงได้หนุ่มขึ้นจนจำไม่ได้            บุญคำเห็นที่เขาสงสัยจึงได้อธิบายเรื่องทั้งหมดใ้ห้ฟังอย่างออกรสเปรี้ยว เค็ม มัน  เผ็ด  หวาน   จนน้ำลายแตกเป็นฟองฟอด    ก่อนที่แมงโม้จะฟักไข่ออกเป็นตัวบินออกจากปากแกเป็นฝูงที่สอง   เขาก็ชักสังเกตที่มุมปากแกออกจะตึงๆ ผิดปกติ   คงเพราะฤทธิ์โคลนยังไม่หมดดี           "ลุงคำ  ผมอยากเตือนซักหน่อยน่ะ     เคยได้ยินเมยานีคุยกับพวกผู้หญิงนะลุง   ว่าเครื่องสำอางค์พวกที่มันลดรอยเหี่ยวย่น  กระชับผิวให้เต่งตึง  ดึ๋งดั๋ง กลับเป็นเด็กเอ๊าะๆ ได้นี่น่ะ   ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เขาไม่ใช้กันหรอกนะลุง   ถ้าใช้แล้วมันต้องคอยใช้ตลอดไป   ไม่ยังงั้นพอหยุดพอก  หมดฤทธิ์  ชูผิว กระชับไว้เมื่อไหร่  มันจะแห้งเหี่ยวยิ่งไปกว่าเดิมอีกนะครับ   แล้วนี่โคลนที่ลุงพอกได้ผลรุนแรงถึงขนาดนี้  ถ้าไม่มีพอกอีกเรื่อยๆ   หน้าตาเนื้อตัวลุงมันจะมีอันเป็นไปขนาดไหนผมยังไ่ม่รู้เลย"           "ฮึ๊ย..."   บุญคำส่งเสียงด้วยความขัดใจ   ยังไงวะ ข้าอุตส่าห์ดีใจได้เพื่อนมาเดินด้วยกัน    เพิ่งมาถึงก็พูดไม่ถูกใจพี่เกียร์เสียแล้ว    เรื่องเกทับกันของพวกผู้หญิงน่ะซี    อย่ามาทำรู้ดีไปกว่าลุง  เอ๊ย  พี่คำ เลยไอ้น้องชาย"    บุญคำได้ทีลดอายุตนเองอย่างฮวบฮาบ           "ไอ้คนที่พูดยังงั้นก็เพราะมันไม่มีครีมจะทาน่ะซี้  เลยไม่อยากให้ใครมีใช้ดีกว่าตัวไงละ  ....  เอ๊ะ"           ว่าแล้วพี่คำคนใหม่ก็ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้า  อย่างชักระแวง    และแล้วสิ่งที่แงซายพูดคล้ายจะเป็นวาจาสิทธิ์    ผิวหน้าที่ตึงเป๊ะของบุญคำ เกียร์  ภาคหนุ่ม  ก็เริ่มกลายสภาพนุ่มนวล นุ่มนิ่ม เกินต้องการขึ้นทีละน้อย    คล้ายลูกโป่งสีสวยที่ใส่น้ำจนพองเกินพิกัด  จึงสูญเสียความยืดหยุ่นตามธรรมชาติ               เมื่อถึงเวลาปล่อยน้ำออกหมด  จึงเหี่ยวย่นยู่ยี่  ไม่ยอมคืนสภาพเดิม   ย่ำแย่กว่าเก่าเสียอีก            คะหยิ่นที่เพิ่งวิ่งส่งกลิ่นตามมาถึง  หยุดหัวเราะท้องคัดท้องแข็งจนลงไปกลิ้งกับพื้น   ขณะที่แงซายพยายามระงับสีหน้าสุดความสามารถพลางปลอบเบาๆ            "ไม่เป็นไรหรอกลุงคำ   ถึงอย่างไร ลุงก็ยังดูเหมือน ริชาร์ด อยู่ดี   เพียงแต่  เหมือนตอนฉลองแซยิดรอบสองเท่านั้นเอง   เอิ๊ก..  เอ๊ย  อุ๊บ"            เขารีบกลืนเสียงหัวเราะลงไป             บุญคำถลาไปที่ริมน้ำเพื่อส่องดูเงาของตนเอง  แล้วฉับพลัน   เสียงร้องโหยหวนก็ดังก้องถ้ำจนทะลุแผ่นดินขึ้นเขาไป ได้ยินหมดทั้งคณะเดินทางอีกครั้ง            "อ๊ากกกกกกกกกก................ก" จากคุณ : แงซาย - [31 ม.ค. 23:17:46]

ความคิดเห็นที่ 22 เสียงร้องโหยหวนด้วยรับไม่ได้กับสภาพร่างกายอันเหี่ยวย่นเหมือนบวกอายุเข้าไปอีกเท่าตัวของตาเฒ่าบุญคำดังก้องเอคโค่ไปทั่ว ทะลุขึ้นไปถึงยังปากถ้ำซึ่งเป็นเกทเวย์สู่วังค้างคาว  ชาวคณะที่มาสุมรวมหัวกันอยู่ ณ ปากทางเข้าอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ณ เวลานี้ประกอบไปด้วย เชษฐา ดาริน พลับพลึง รพินทร์ ไชยยันต์ และอีกสองพระหน่อคือไพรวัลย์และค้างคาวอนุชา ค้างคาวอนุชาตัวบักเอ้บเทอะทะกำลังใช้ปีกทั้งสองจับร่างไพรวัลย์เอาไว้พลางฝังเขี้ยวดูดกินโลหิตที่ลำคอ  ไพรวัลย์เสียเลือดมากพอสมควร ดังนั้นเมื่อค้างคาวรูปร่างประหลาดน่าเกลียดตัวนั้นปล่อยจากการยึดร่าง  เจ้าหนุ่มก็คอพับล้มลงไปกองแน่นิ่งกับพื้นหลับพักผ่อนตามไชยยันต์ไปอีกคน ดารินอุทานลั่นถ้ำ  “ตายแล้วหลานไพรวัลย์…กรี๊ดๆๆ…ไปนะไอ้ค้างคาวบ้า ค้างคาวอุบาทว์” มรว.สาวตะโกนด่าทอพลางคว้าก้อนหินทุ่มใส่อย่างไม่อั้น  ค้างคาวอนุชาโบกปีกปิดป้องเป็นพัลวันอ้าปากพะงาบๆ จะพูดก็พูดไม่ได้ด้วยคนที่ฟังกันรู้เรื่องก็เห็นจะมีแต่ไพรวัลย์เท่านั้น  เชษฐาหันหน้าหันหลังเหมือนหาอะไรสักอย่าง แล้วปราดเข้าไปคว้าไม้คมแฝกขึ้นมาขนาดเหมาะมือตรงเข้าไปหาค้างคาวยักษ์ “แก…แกมันไอ้ค้างคาวอัปลักษณ์ ไปให้พ้น” ไม่มีใครจำอนุชาได้เลย  พี่ใหญ่แห่งราชสกุลวราฤทธิ์พูดเสียงกร้าวแล้วหวดซ้ายหวดขวานวดตามลำตัวของค้างคาวอนุชาราวกับนวดแป้งเสียงดังตุ้บตั้บ   ค้างคาวอนุชาตาเหลือกอ้าปากพะงาบๆ ร้องเสียงแหลมเล็กอย่างเจ็บปวด ในขณะเดียวกันดารินก็กวาดสายตาค้นหายอดชายในดวงใจซึ่งได้ยินเสียงร้องโวยวายเหมือนตกบ่อโคลนดูดเมื่อครู่ แต่ก็ไม่พบเขาแม้แต่เงา อีกทั้งพื้นที่บริเวณนั้นก็หาได้มีโคลนดูดสักนิดไม่  หรือว่าเสียงร้องของรพินทร์ที่ได้ยินนั้นมันเป็นเสียงของปิศาจจำแลงแปลงเสียงมากันแน่ ไชยยันต์ซึ่งกระเด็นไปหลังก้อนหินใหญ่ยังคงฟุบหลับอย่างไม่รู้สติโดยไม่มีใครสังเกตเห็น…หึๆ ขอหายไปอีกสัก 2-3 วันเถอะ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [1 ก.พ. 12:04:38]

ความคิดเห็นที่ 23         เหอ เหอ...สวัสดีครับ พี่น้อง..(เตร๊ง) มาแบบลิเก เพื่อออกโรงอย่างเป็นทางการตามประสาเว่อร์ๆของกระผม..เฮ่ แสงโสม ผมไม่ได้หลงตัวเอง ขนาดนั้นนะครับ ก็คนมันหล่อจริงๆนี่นา... แต่เอาเถอะ มุขหล่อเกินไปเล่นมากไปก็จะเฝือ อีกประการหนึ่ง เพชรพระอุมานั้น ส่วนใหญ่ผู้กำกับสั่งให้เพิ่มคิวบู๊ ไม่ใช่คิวรักนี่ครับ... เพราะฉะนั้น....เรามาโหด มันส์ ฮา กันต่อดีฝ่า....ฮ่า ฮ่า อ้อ..ลืมบอกไป ผมมันตรัยตัวจริงเสียงจริงคร้าบ ตัวเดียวกับที่เคยมาป่วนตั้งแต่กระทู้แรกๆนั้นแหละ จะเปลี่ยนไปก็แค่มีอมยิ้มจิ้มลิ้มโผล่มาเท่านั้นแหละ เหอ เหอ...เคี้ยก         แอ๊คชั่น.........                     พลพรรคเดินป่าอันประกอบไปด้วย  เชษฐา ดาริน พลับพลึง รพินทร์ ไชยยันต์ และอีกสองพระหน่อคือไพรวัลย์และค้างคาวอนุชา(น่าน เลียนแบบสำนวน) ซึ่งกำลังว้าวุ่นและสาละวนไปกับการตีค้างคาวอนุชา ซึ่งโผมากัดชาวคณะพวกเดียวกันอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ สำนวนฝรั่งเขาเรียกว่า ธรรมชาติเรียกร้องฉันใดก็ฉันนั้น ในขณะเดียวกันนั้นเอง รพินทร์ ไพรวัลย์ก็ตกบ่อโคลนดูดซึ่งมะกูด และ สบตุ๋ย ลูกน้องตัวเอ้ของมันตรัยได้ขุดเอาไว้ ดักพวกสัตว์น้อยสัตว์ใหญ่เอาไว้จับกินเป็นปิศาจอาหาร ในขณะที่ชาวคณะนั้นพลัดหลงกระเซ็นกระซ่านกันเป็นหลายฝ่าย ต่างหากันไม่เจอ มันตรัยซึ่งจับตามองด้วยลูกแก้วมรณะมาอยู่พักใหญ่ๆก็เห็นทีได้โอกาสหวานๆที่จะจับตัวไพรวัลย์ ลูกเพชร และคุณหญิงดารินมาทำมิดีมิร้าย(ว่าไปนั่น..บทมันพาไป อิ อิ) แต่คิดอีกที ตำราของขงเบ้งบอกว่า จับหลายคนไม่ดี เดี๋ยวมันจะสุมหัวกันคิดหนีได้...มันตรัยนั่งเอาศีรษะมารดา เท้าคิดอยู่พักใหญ่  รอยยิ้มอันเหี้ยมเกรียมก็ผุดออกมา จากใบหน้าคมหล่อระเบิดเถิดเทิงนั่นทันที "แสงโสมเอ๊ย มานี่เดี๋ยวดิ๊" "ขา....." เสียงหวานแจ๋วดังระฆังแตก เอ๊ย ระฆังเงินก็ดังมาจากมุมริงไซด์ในถ้ำ "ท่านมันตรัยมีอะไรจะให้โสมรับใช้เจ้าคะ" "เหอ เหอ...โสมเอ๊ย ตูข้าคิดแผนการร้ายสุดๆออกแล้ว เจ้าจงไปหว่านเสน่ห์จับตัวเจ้าไชยยันต์ ซึ่งแกล้งนอนสลบ อยู่อย่างขี้เกียจหลังก้อนหินใหญ่นั้นมาให้ข้า" "เอ๊ะ แต่ว่า"แสงโสมยังลังเล "ไชยยันต์ก็รู้จักหน้าตาโสมดีแล้วนี่เจ้าคะ จะหลอกหว่านเสน่ห์ได้อย่างไรกัน" "เหอ เหอ..ไม่เป็นไร ข้าจะร่ายมนต์ให้เจ้าสวยดังนางฟ้าชาลี คาเมรอน ดิแอซ ทีเดียว รับรองว่าเจ้าไชยยันต์ ต้องรีบแผ่นาคปรกบนหัวมาตกหลุมเจ้าอย่างทันใดแน่" "หู ว้าววว..." แสงโสมร้องอย่างดีใจ "ดีเจ้าค่ะ นานๆโสมจะได้ออกโรงเป็นสาวเซ็กซี่กับเขาซะที"       มันตรัยพนมมือ พลางร่ายมนต์ทันที..." โอมๆ ชิกๆ วะโกยกึ๋มส์ยยยยสยึยย แต๋ว แต๊ว เปรี้ยง!!" ทันใดนั้น ควันสีขาวมาจากที่ใดไม่ปรากฏก็พวยพุ่งขึ้นมาล้อมรอบตัวแสงโสมเอาไว้ราวกับพี่เบิร์ดอินคอนเสิร์ต         ด่า ดา ดา ด๊า ....ดา ดา ด๊า ดา ด่า ด๊า....ด่า ดา ด๊า ดา ดา ดา ด่า ด๊า...... เสียงเพลงดังแว่วมาทันใดที่ร่างแสงโสมในชุดรัดรูปลายเสือดาว พร้อมผมสีทองงามระยับ ดวงตาเซ็กซี่สีน้ำทะเล และริมผีปากอิ่มเอิบ ผิวนวลดังดวงจันทร์ " สะ สะ แสงโสม....ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะงามได้เพียงนี้ ฮิ ฮิ" มันตรัยถึงกับตะลึงอ้าปากค้างเมื่อเห็นแสงโสมอย่าง เต็มตา "ดีแล้วล่ะ งั้นรีบไปได้ก่อนที่อิทธิฤทธิ์จำแลงจะหมดภายในเวลา30นาที" แสงโสมหน้าม่อยทันทีที่รู้ว่าความงามของตัวเองจะอยู่ได้เพียงไม่กี่นาที แต่ก็รีบออกไปตามคำสั่ง...               ตัดภาพมาที่ไชยยันต์ อนันตรัยซึ่งแอบงีบนอนเอกเขนกอยู่ข้างหลังก้อนหินก้อนใหญ่อย่างสบายอารมณ์ นานๆก็แอบหรี่ตามองพรรคพวกไล่ตีค้างคาวอนุชาบ้าง เป็นครั้งคราว แล้วก็แกล้งหลับต่อ...        ทันใดนั้น...เขาก็ได้กลิ่นหอมหวนของกระแจะจันทร์กิ่งไม้ลอยมากระทบประสาทโพรงจมูกทันใด "ไชยยันต์....ไชยยันต์ขาาาาาาาาา"  เสียงหวานดังน้ำผึ้งเดือนห้าที่เรียกชื่อเขา ทำให้เขาต้องสะดุ้งตื่นขึ้นทันใด และก็ต้องลืมตาโพลง เมื่อเห็นสาวหน้าแหม่มคนนึงในชุดเสือดาวกำลังเยื้องกายเข้ามาหา.... "ไชยยันต์ขา...ตื่นเถอะค่ะ...นอนตรงนี้เดี๋ยวเป็นหวัดนะคะ"เธอพูดพลางส่งยิ้มอย่างยั่วยวนกวนประสาท "อะ ง่ะ....อ่า ครับ... คะ คุณเป็นใคร ทำไมถึงรู้จักชื่อผม" "หึ หึ ดิฉันชื่อแสง..เอ๊ย...แซนดี้ค่ะ...ที่รู้จักชื่อคุณเพราะว่าคุณเป็นพรานป่าที่ชื่อดังมากในเมืองนี้นี่คะ..แต่ช่าง เถอะค่ะ..ตอนนี้แซนดี้หนาวว จังเลยค่ะ" แสงโสมในคราบสาวเซ็กซี่พูดพลางโผเข้าซบไชยยันต์ทันใด..."อิ อิ ฟลุ๊คแล้วเรา อยู่ดีๆก็มีสาวหน้าไหนไม่รู้ มาออดอ้อน ฮิฮิ" ไชยยันต์คิดพลาง โดยไม่ทันเห็นว่างูบนหัวตัวเองกำลังออกมาระบำอย่างร่าเริง "นะคะ ไชยยันต์ขา....เราไปหาที่อุ่นๆกันเถิดนะคะ ในถ้ำนี้คงจะมีที่แบบนั้นนะคะ ลึกๆเข้าไป" "แหะ แหะ...เอ่อ แต่ว่า คุณแซนดี้ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี้ได้ละครับ..." ไชยยันต์เริ่มเอะใจ "แหม.....ก็ เอ่อ คือว่า..."แสงโสมในคราบแซนดี้เริ่มหน้าเสีย เมื่อคิดคำตอบไม่ทัน..."แหม อย่าถามมากเรื่องเลยค่ะ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา เจ้านายรีบ" ไชยยันต์ที่กำลังน้ำลายไหลชะงักทันที...."หา ไม่ทันเวลาอะไรหรือครับ....ในถ้ำนี้มีใครอยู่หรือ" แสงโสมนึกเจ็บใจที่หลุดปากพูดออกไปด้วยกลัวไม่ทันเวลา จึงรีบจับคอเสื้อของไชยยันต์เอาไว้ทันที "ไม่ต้องถามมาก..ฮึ่ม..ไปเดี๋ยวนี้นะ" "เฮ้....คุณจะทำอะไรนี่...:-)ส์ ทำไมเรี่ยวแรงมหาศาลอย่างนี้" ร้องพลางดิ้นขลุกขลักเมื่อแสงโสมออกแรงกึ่งลาก เข้าไปในถ้ำ "ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆ แกเป็นลูกน้องมันตรัยแน่ๆ ๆๆ พวกเราช่วยฉันด้วยยยยย"   เสียงลั่นถ้ำของไชยยันต์ทำให้ใครๆหันมามองเป็นตาเดียว... ไพรวัลย์ร้องขึ้นมาก่อนใคร" เฮ้...นั่นมันแสงโสมนี่นา เริ่มจะกลายร่างแล้ว..."  ส่วนพลับพลึง ได้สติก่อนใคร รีบหยิบปืนบรรจุไนโตรกลีเซอรีน เหนี่ยวไกไปยังแสงโสมทันที "เปรี้ยงงงงงงง!"เสียงลูกปืนระเบิดกระทบผนังถ้ำทำให้ผนังถ้ำระเบิดเป็นรูกว้าง และด้วยแรงระเบิดน้ำกรด ทำให้แต่ละคนกระเด็นไปคนละทิศละทาง... "เฮ้ย...ยัยพลับพลึง ทำไมใช้ระเบิดอันนั้น..หยุดนะ"  เชษฐาร้องเสียงหลง "แต่ไชยยันต์ปลอดภัยแล้วล่ะ"ดารินร้องอย่างโล่งอก เมื่อเห็นไชยยันต์ซึ่งโดนแรงระเบิดนอนสลบไสลไม่ได้สติ ส่วนแสงโสมหายไปอย่างไร้ร่องรอย "คราวนี้เจ้ามันตรัยล้มเหลวอีกแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ" คะหยิ่นหัวเราะอย่างสะใจ "ซะเมื่อไหร่........."มีเสียงแว่วมาจากในถ้ำลึก..พร้อมๆกับร่างเท่ของมันตรัยที่โผล่ขึ้นมาพร้อมกับผ้าคลุมดำ ห้อยหัวลงมาจากผนังถ้ำ"เมื่อกี๊เป็นแผนล่อเสือออกจาถ้ำโว้ย..ให้พวกแกปิดตายขังตัวเองในถ้ำ ข้าจะได้จับง่ายๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ พวกแกเสร็จข้าแล้ว" ดารินร้องเสียงหลง...เมื่อเห็นชายคนหนึ่งเดินกระโผลกกระเผลกออกมาจากในเงามืด..โดยมีมะกูด..ลูกสมุนสำคัญของมันตรัยยืนประกอบข้าง และที่สำคัญ เขาถูกมัดเอาไว้...                  ทุกคนพากันร้องขึ้นมาพร้อมกัน  "รพินทร์!" จากคุณ : มันตรัย. - [1 ก.พ. 17:53:15]

ความคิดเห็นที่ 24 บุญคำร้องเสียงหวนโหย ใคร ๆก็นึกว่าเขาเสียดายความหล่อที่ผิวเหี่ยวย่นลงไปมากกว่าเดิม  แต่เปล่าเลยบุญคำลงไปนอนกลี้งเกลือกกับพื้นเหมือนเจ็บปวดอย่างยิ่ง   โดยไม่สนใจกับเรื่องที่รพินทร์ถูกจับ หรือค้างคาวดูดเลือดอนุชาที่ถูกรุมบ้อมจนน่วม   บุญคำนั้นรู้ดีที่สุดกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา  การถูกหมกโคลนเป็นเวลาสามวันนั้นส่งผลต่อเขาอย่างลึกซึ้ง  เพราะในระหว่างที่เดินหาทางออกอยู่นั้น บุญคำได้เดินลมปราณไปด้วยเพื่อกระตุ้นให้ร่างกายสามารถทนต่อความร้อนได้  แต่แกหารู้ไม่ว่าการเดินลมปราณภายในนั้นทำให้ร่างกายได้ดูดเอาพลังจากโคลนดูดเข้ามาด้วยทำให้เกิดการผลัดเปลี่ยนกล้ามเนื้ออย่างรุนแรง    กล้ามเนื้อที่เหี่ยวย่นสร้างตัวขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ยังเร็วไม่ทันผิว  ผิวของแกเมื่ออาบน้ำเสร็จจะอ่อนนุ่มราวกับชายหนุ่ม แต่เมื่อใกล้จะผลัดเปลี่ยนกล้ามเสร็จสิ้น  ผิวเก่าก็จะเหี่ยวย่นลงและหลุดลอกออกไป  และเขาจะกลายเป็นหนุ่มตลอดกาล..... บุญคำเกลือกกลิ้งกับพื้นอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงความเจ็บปวดก็สงบลง  เนื้อตัวเต็มไปด้วยขุยของผิวหนังที่ลอกออกมา  บุญคำลุกขึ้นอย่างยากเย็นและลอกขุยตามเนื้อตัวออก เขาแลเห็นกล้ามเป็นมัดที่แขนและหน้าอก พรานเฒ่าเจ้าเล่ห์รีบวิ่งไปส่องกระจกดู อะหา....หน้าตาของคนที่ปรากฏในกระจกไม่ใช่หล่อเฉย ๆแบบริชาร์ด เกียร์อีกต่อไปแต่ว่ากลายเป็นหล่อระเบิดเถิดเทิงแบบริกกี้ มาร์ติน  เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ พร้อมที่จะส่ายลีลาลาตินอันเร่าร้อน พรานลามกไม่สนใจใครรีบอาบน้ำแต่งตัวหล่อใหม่ แล้วเดินออกมาสมทบกับพรรคพวกทันที และทันร่วมร้องคำว่า "รพินทร์"กับคณะพรรคเมื่อเห็นจอมพรานเสียท่าเจ้ามะกูดผีกระจอก..... จากคุณ : บุญคำ มาร์ติน - [2 ก.พ. 15:52:38]

ความคิดเห็นที่ 25 คราวนี้ตัวร้ายออกโรงซะที หลังจากที่ให้รอมาเนิ่นนาน มาคราวนี้พกอมยิ้มมาซะด้วย อย่างนี้ก็ต้องเป็นตัวร้ายตลอดดิ จะเปลี่ยนกลับมาเป็นพระเอกมิได้นา ป๋าตรัยขาาาาาา หึหึ... ตาคำต้องได้เกรดดีเยี่ยมในวิชาเอาตัวรอดมาจากฮอร์กวาร์ดแน่ ๆ เชียว จากคุณ : พลับพลึง - [2 ก.พ. 22:29:06]

ความคิดเห็นที่ 26     บุญคำ  รอด้วยสิ  ผมไปด้วยคน   ....อิอิ.... ว่าแล้วก็ร้องอุทานประสานเสียงกับทุกคน    "รพินทร์ !!" จากคุณ : แงซาย - [3 ก.พ. 08:41:18]

ความคิดเห็นที่ 27 เฮ่ย...นึกว่าเรื่องจะไปถึงไหน ตั้งสามความเห็นต่อจากของข้าแล้ว ยังเรียกชื่อรพินทร์อยู่เลย... เฮ้อ..เล่นเร็วๆนะเดี๋ยว'ตรัยหมดมุขนะคร้าบ จากคุณ : มันตรัย (กรวดสีฟ้า) - [3 ก.พ. 12:32:40]

ความคิดเห็นที่ 28 มาต่อแล้วจ้า... ========== ...พลับพลึงคิดดูแล้วว่า หากแสงโสมนำไชยยันต์ไป คงจะก่อปัญหาให้อีกหลายเรื่องเป็นแน่ เพราะเป้าหมายที่ควรจะพาไปกักขังหน่วงเหนี่ยวนั้น ต้องเป็นผู้ที่ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาเล่นจึงจะสามารถต้มยำทำแกงได้โดยสะดวก  (อิอิ...หาข้อแก้ตัวก่อนดิ) ...ฤทธิ์น้ำกรดระเบิดผนังถ้ำเป็นรูโหว่จนแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาภายในได้เพิ่มขึ้น จนสามารถมองเห็นสภาพภายในถ้ำได้ชัดเจนมากขึ้น เห็นทั้งมันตรัยและบริวาร รพินทร์หน้าใสเพิ่มขึ้นอีก เพราะตกในบ่อโคลนอีกแห่ง(คนละบ่อกับที่บุญคำตกลงไป) "รพินทร์!" ...ค้างคาวอนุชาถือโอกาสที่ตกคนมัวแต่ต้องการมีส่วนร่วมในการเรียกรพินทร์ (ไม่มีใครยอมเรียกชื่ออื่นแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นนาย หรือผู้กองก็ตามแต่  แม้แต่ไชยยันต์ซึ่งสลบไปเป็นรอบที่สองยังต้องผงกศรีษะขึ้นมาขอมีส่วนเรียกรพินทร์กับเขาด้วยเช่นกัน) ลากตัวไพรวัลย์บินลับหายเข้าไปภายในส่วนลึกของถ้ำ โดยเลือกเส้นทางบินที่รพินทร์ถูกจับไว้นั่นเอง  จะมะกูดต้องกระโดดผละห่างจากรพินทร์ ไปชนกับมันตรัยล้มลงทั้งคู่  ส่วนรพินทร์ก็โดนค้างคาวอนุชาตัวขนาดบุญเลิศชนล้มกลิ้งไปนอนสลบใกล้ ๆ ไชยยันต์  ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [3 ก.พ. 13:16:36]

ความคิดเห็นที่ 29 ลุงเขาโลว์เทค่ะ เขาบอกให้ช่วยแปะรูปโฉมหน้าใหม่ของเขาให้หน่อย จากคุณ : สียะตรากนิษฐ์ - [4 ก.พ. 18:11:06]

ความคิดเห็นที่ 30 ลืมบอกไปว่าลุงไหน ก็ลุงบุญคำนั่นแหละค่ะ เมื่อไรแกจะมีล็อกอินซะทีก็ไม่รู้แฮะ จากคุณ : สียะตรากนิษฐ์ - [4 ก.พ. 18:14:25]

ความคิดเห็นที่ 31 เป็นอันสรุปว่าเรื่องนี้ทุกคนหน้าตาดีกันหมดแม้แต่มันตรัยกับตาเฒ่าบุญคำ รพินทร์โดนค้างคาวอนุชาบินชนล้มลงมาสลบแน่นิ่งไปข้างๆไชยยันต์  อดีตนายทหารปืนใหญ่หรี่ตาดูจอมพรานแล้วกระซิบเบาๆ “รพินทร์…ผมอุตส่าห์ทำให้คุณแยกไปทางหนึ่งแล้ว ในที่สุดคุณก็ไปไหนไม่รอดต้องกลับมาร่วมชะตากรรมเดียวกันกับผมอีกจนได้” พรานใหญ่หรี่ตามองข้างหนึ่ง “ช่วยไม่ได้ครับคุณไชยยันต์เพราะผมไม่ค่อยมีเวลาว่างมาแก้บท  พอผมก้าวเข้ามาในถ้ำก็ตกบ่อโคลนดูด พอจะมาช่วยยำค้างคาวอนุชาซะหน่อยผมก็โดนจับอีกจนได้ สงสัยว่าภาคนี้ผมคงจะมาแรงสู้ตาบุญคำกะมันตรัยไม่ได้แน่ๆ” ไชยยันต์ส่ายหน้า “อย่าน้อยใจในโชคชะตาวาสนา มีคำกล่าวของใครก็ไม่รู้บอกเอาไว้ว่า หากปราศจากโอกาสถึงมีความสามารถก็ไร้ผล สถานการณ์ย่อมสร้างวีรบุรุษ  ฉันใดก็ฉันนั้น รพินทร์…คุณต้องรอคอยโอกาส…ผมจะรอเป็นเพื่อนคุณเองเพราะช่วงนี้ผมก็ไม่ค่อยว่างเหมือนกัน  เราสลบกันต่อเถิด” พูดจบไชยยันต์ก็อาศัยจังหวะที่พรรคพวกคนอื่นๆกำลังงุนงงกับสถานการณ์ ค่อยๆคืบคลานเข้าไปหลบในซอกหินโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ส่วนรพินทร์ก็ฟุบหลับไปตรงนั้นนั่นเอง จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [4 ก.พ. 22:12:18]

ความคิดเห็นที่ 32 ดารินทร์ไม่ได้มานาน อ่านจนตาเปื่อย.. ^^ ถ้าจะบุกวังค้างคาว ดาลิงค์ว่า เดี๋ยวจะไปชวนชอลิ่วเฮียงมาค่ะ เห็นคราวที่แล้วเฮียแกชนะ.. ดูท่าจะปลอดภัยกว่าไปกะคนแถวนี้ @^__^@ จากคุณ : dararye - [5 ก.พ. 02:56:06]

ความคิดเห็นที่ 33 เฮ้ย.......เจ้าไชยยันต์ อย่าเพิ่งน้อยใจไปเลย นี่มันยุค2001แล้วนะ ตัวละครที่อัปลักษณ์หรือดักดานเหมือนดักแด้ย่อม ต้องขอแจ้งเกิดเป็นธรรมดาให้แฟนๆรู้จัก เผื่อเจอกันจะได้ขอลายเซ็นถูก"..อุ๊ย พี่ตรัยขา.หนูชอบบทร้ายพี่ม๊ากค่ะ..ขอลายเซ็นต์หน่อย" อะไรประมาณนี้ เพราะฉะนั้นอย่าลังเลที่จะป้ายตัวเองด้วยสีฉูดฉาดนะตาเฒ่าบุญคำ... เอ๊ะ แต่แกเป็นตาเฒ่าจริงเหรอ ทำไมหน้าเหมือนริกกี้ มาร์ตินได้ฟะ น่าจะเหมือนเฒ่าหนวดหิน ฌอน คอนเนอรี่ หรือไม่ก็ชุมพร เทพพิทักษ์จะเหมาะกว่าเฟ้ย ฮ่า ฮ่า จากคุณ : มันตรัย. - [5 ก.พ. 09:41:19]

ความคิดเห็นที่ 34 ไม่อาว ผมจะเหมือนริคกี้ มาร์ตินอ่ะ ยังดีกว่าท่าน จินตนาการทั้งที่ได้หล่อแค่ความคิดเห็นที่ 12 เองเหรอ เฮ่อ หยั่งนั้นจะจินฯไปทามม้ายให้เซลล์สมองตายฟรี อ้อ ลืมไปว่าเซลล์ขมองท่านตายไปหมดแล้ว อิอิอิ จากคุณ : บุญคำ มาร์ติน - [5 ก.พ. 20:58:21]

ความคิดเห็นที่ 35 กริ๊ดดด... มากริ๊ด ริกกี้ มาร์ตินหน่อยนึง ดีกว่าน้าเกียร์ตั้งเยอะ ป้าดารินที่รักจ๋า ขืนไปชวนชอลิ้วเฮียงมา เด๋ว ก็มีปัญหากะลุงรพินทร์หร็อกค่า ป๋าตรัยขา อย่าลืมว่าเล่นร้ายมาก ๆ เดินแถวตลาดไม่ได้นาคะ เด๋วจามีของแถมประเภทผลไม้ตามฤดูกาลอะดิ หน้านี้ทุเรียนเยอะด้วยนา คิดดี ๆ หน่อยนะคะ ว่าเล่นร้ายระดับจึงจารุ่ง เลขาป๋าไปไหนแล้วล่ะคะ หายไปตั้งนานแล้ว คิดถึงออก จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [5 ก.พ. 22:08:21]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอโทษด้วยนะครับ พักนี้งานยุ่งมาก (เฮ้อ แก้ตัวอีกแล้ว) ถ้าช่วงหลังสอบคิดว่าคงได้มาแจมครับ (เลยวันที่ 15 มี.ค.ไปนะครับ ก่อนนั้นมีค่ายที่ดอยอินทฯ ) ยังไงก็ขอโทษด้วยครับ คงมีแค่เวลาอ่านแค่นั้นแหละ จากคุณ : รพินทร์ (รพินทร์) - [7 ก.พ. 01:01:36]

ความคิดเห็นที่ 37 มะกูดกระโดดหลบค้างคาวอนุชาที่ลากตัวไพรวัลย์เข้าไปในส่วนลึกของถ้ำ จนไปชนมันตรัยล้มกลิ้งล้มหงายไปหลายตลบอยู่ด้วยกัน  ส่วนรพินทร์ที่โดนค้างคาวชนก็ล้มกลิ้งลงไปนอนสลบอยู่ใกล้ ๆ ไชยยันต์ แต่กระนั้นก็ตามถึงแม้ทั้งไชยยันต์และรพินทร์จะสลบอยู่ด้วยกันทั้งคู่ แต่ทั้งสองก็ยังมีความสามารถพิเศษเฉพาะตัวสามารถหันมากระซิบกระซาบพูดคุยส่งซิกแนลเพื่อวางแผนอู้นอนต่อกันได้อีก แงซาย บุญคำ คะหยิ่น ที่เพิ่งวิ่งมาถึงและสามารถตะโกนเรียกชื่อรพินทร์ได้ทันพร้อมกับทุก ๆ คนที่อยู่ในถ้ำ ต่างยืนนิ่งตะลึงมองดูภาพเหตุการณ์อยู่  โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุญคำที่เพิ่งลอกขุยผิวหนังออกไปแล้วอาบน้ำแต่งตัวหล่อมาใหม่นั้นไม่ได้ให้ความสนใจใครเลยแม้แต่รพินทร์เจ้านายตัวเองที่กำลังนอนสลบไสลอยู่ เนื่องจากพ่อเจ้าประคุณบุญคำมัวแต่บรรจงใส่เจลพร้อมกับจัดผมทรงขนหัวลุก สุดเท่  และทำท่าสุดหล่ออยู่ตลอดเวลา และไม่ลืมที่จะกล่าวเกทับเรื่องความหล่อกับมันตรัยเป็นฉาก ๆ นัยว่าในภาคนี้บุญคำกับมันตรัยต้องการมาชิงความหล่อกันโดยเฉพาะ   พลับพลึงยังถือปืนบรรจุไนโตรกลีเซอรีนค้างอยู่ในมืออย่างงง ๆ  ข้าง ๆ คือดารินที่มองจ้องไปยังผนังถ้ำที่ทะลุเป็นช่องกว้างด้วยแรงระเบิดน้ำกรด  เชษฐาได้สติก่อนใครเพื่อนวิ่งตรงไปยังผนังถ้ำที่ทะลุนั้นทันทีพร้อมกับร้องตะโกนเรียกแสงโสม "แสงโสม ๆ  คุณหายไปไหนแล้ว โธ่ ผมอุตส่าห์ตามมาหวังจะได้พบกัน" เชษฐาวิ่งไปถึงผนังถ้ำตำแหน่งที่ถูกยิง  แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้มองเห็นผนังถ้ำได้ชัดเจน บรรดาหินงอกหินย้อยที่ถูกแรงระเบิดนั้นแตกกระจุยกระจายอยู่เต็มพื้น เชษฐาเดินออกไปอย่างรวดเร็วผ่านบริเวณรอยทะลุของผนังถ้ำออกไปภายนอก กวาดสายตามองหาแสงโสมไปรอบ ๆ แต่มองดูจนทั่วแล้วก็ไม่เห็น จึงเดินย้อนกลับเข้ามาภายในถ้ำอีกครั้ง  มองตรวจตราอย่างถี่ถ้วนด้านในถ้ำและแล้วก็ใจหายวาบ เมื่อมองเห็นผนังถ้ำด้านในตรงข้าง ๆ ช่องที่ทะลุกว้างอยู่นั้นมีรอยเลือดสด ๆ กระจายอยู่ทั่วไปหมด …อาา..รอยเลือดนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแสงโสม เชษฐายืนมองรอยเลือดนั้นอย่างมึนงง อ่อนแรงจนต้องท้าวแขนไว้กับผนังถ้ำ เสียงฝีเท้าดารินและพลับพลึงวิ่งเข้ามา พลับพลึงมาเกาะแขนเชษฐาไว้พร้อมกับเขย่าอย่างแรง "ลุงเชษฐาขาพลับพลึงไม่ตั้งใจค่ะ ไม่ได้คิดว่าจะยิงน้าแสงโสม แต่เหมือนกับมีอะไรมาบังคับให้พลับพลึงยกปืนขึ้นยิงไปที่น้าแสงโสมค่ะ พลับพลึงไม่ได้เป็นคนยิงจริง ๆ นะคะลุงเชษฐา" พลับพลึงระล่ำระลักร้องบอกเชษฐาในขณะที่ดารินเข้ามาโอบไหล่พลับพลึงพร้อมกับลูบหลังเบา ๆ ให้คลายความกังวล  แงซาย บุญคำ และคะหยิ่นวิ่งตรงเข้ามารวมกลุ่มอยู่ด้วยกันพลางวิพากษ์วิจารณ์ถึงรอยเลือดที่เห็น  รพินทร์และไชยยันต์ยังคงนอนสลบอยู่บนพื้นถ้ำด้านในโดยยังไม่มีใครวิ่งไปช่วยเหลือเนื่องจากทุกคนมัวพะวงกับรอยเลือดที่เห็นอยู่  เชษฐามีสีหน้าเคร่งเครียดจ้องมองไปที่มันตรัยที่ยังคงนอนกลิ้งอยู่กับพื้นลุกไม่ขึ้นข้าง ๆ เจ้ามะกูด "ลุงเชื่อว่าหนูพลับพลึงไม่ได้เป็นคนยิง ต้องเป็นเจ้ามันตรัยแน่ ๆ ที่ร่ายมนต์สะกดให้พลับพลึงยิงแสงโสม" มันตรัยพยายามยักแย่ยักยันลุกขึ้นอย่างลำบากยากเย็นเนื่องจากจำศีลมานานเป็นพัน ๆ ปี จนเส้นเอ็นตามข้อมือข้อเท้ายึดติดกันไปหมด สภาพร่างกายของมันตรัยตอนนี้ตัวเหยียดตรงแข็งราวกับร่างมัมมี่ ดังนั้นกว่าจะลุกเดินเหิรได้ก่อความลำบากลำบนให้มาก การล้มแต่ละครั้งจึงสร้างความหนักใจให้กับมันตรัยเป็นอย่างยิ่ง ในขณะเดียวกันมันตรัยก็หันไปตวาดแว้ดอย่างขุ่นมัวกับเจ้ามะกูดลูกน้องคู่ใจที่ยังคงกลิ้งโค่โร่อยู่ข้าง ๆ ให้มาช่วยจับตนเองให้ลุกขึ้น  แต่..แหม..ตัวมันตรัยหัวหน้าใหญ่เองยังลุกไม่ขึ้นแล้วจะให้เจ้ามะกูดลุกไหวยังไง ในที่สุดมันตรัยหมดความพยายามเลยหันหน้ามาพยักเพยิดเรียกฝ่ายพระเอกที่ยืนจับกลุ่มกันอยู่ "เฮ้ย…ใครว่าง ๆ มาช่วยพยุงข้าลุกขึ้นหน่อยดิ๊" จากคุณ : แสงโสม - [7 ก.พ. 19:49:05]

ความคิดเห็นที่ 38 ด้วยสัญชาตญาณของพระเอกที่มีอยู่เต็มเปี่ยม บุญคำขยับวิ่งจะเข้าไปที่ร่างของมันตรัยแต่แล้วก็ถูกขาของใครคนหนึ่งยื่นเข้ามาสกัดไว้ทันควัน บุญคำหน้าคะมำลงกับพื้นทันที แต่..อะโห..พระเอกแท้ ๆ เลยเนี่ย ขนาดหน้าคะมำลงไปแล้วตาเฒ่ายังมีแท็กติคเอาตัวรอดสามารถเอามือยันไว้กับพื้นในท่าเดียวกับเฉินหลงจากเรื่องวิ่งสู้ฟัดได้   แกดีดตัวลุกขึ้นมาทันทีพร้อมกับเหลียวมองหาคนที่ขัดขาด้วยดวงตาขุ่นเขียว "ไอ้คะหยิ่น มาขัดขาข้าทำไมฟะ ข้าจะวิ่งเข้าไปเหยียบท่านมันตรัยซะหน่อย ฉวยโอกาสตอนกำลังลุกไม่ขึ้นนี่แหละ" "อ้าว ลุงคำ  ฉันไม่รู้  ฉันนึกว่าลุงจะวิ่งไปช่วยเจ้ามันตรัย ถ้ารู้ว่าลุงจะวิ่งไปเหยียบฉันก็จะปล่อยให้ไปดี ๆ แล้วละ  งั้นลุงไปเลย ฉันช่วยเชียร์เอ้า" บุญคำทำท่าทางฮึดฮัดเหมือนกับจะวิ่งเข้าไปอีก แต่สุดท้ายเห็นคะหยิ่นไม่รั้งตนเองไว้อีก เลยกลับยืนนิ่งเฉยอยู่ แล้วก็หันมาจะเอาเรื่องคะหยิ่นอีกครั้ง  แต่เชษฐาโบกมือห้ามคะหยิ่นกับบุญคำให้เลิกโต้เถียงกันก่อนที่เรื่องจะยืดยาวไปกว่านี้ พร้อมกับหันไปทางมันตรัย "เอาละ มันตรัย เราจะช่วยเจ้าก็ได้  แต่เจ้าต้องบอกมาก่อนว่าเจ้ายิงแสงโสมทำไม  แล้วตอนนี้แสงโสมหายไปไหน  รอยเลือดนี่ใช่แสงโสมหรือเปล่า" มันตรัยสะบัดหน้าพรืดด้วยความขุ่นมัว "ข้าไม่รู้ ข้าก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าแสงโสมหายไปไหน ตอนที่เตี๊ยมกันไว้แสงโสมจะต้องจับตัวเจ้าไชยยันต์ให้ได้ แต่พอแสงโสมทำพลาดจับตัวไชยยันต์ไม่ได้ ข้าก็เลยร่ายมนต์สะกดพลับพลึงให้ยิงปืนไปที่ไชยยันต์ แต่สงสัยมนต์ของข้าจะยังไม่ทันเข้าที่เพราะข้าเพิ่งใช้เป็นครั้งแรกหลังจากจำศีลเนี่ย เลยกลายเป็นยิงแสงโสมไปเลย จริง ๆ แล้วข้าก็ไม่อยากให้แสงโสมเป็นอะไรไปหรอก" "แต่ตอนนี้แสงโสมหายไปแล้ว หรือตายไปแล้วก็ไม่รู้  เจ้าเอาตัวแสงโสมมาคืนให้เราเดี๋ยวนี้นะ" "เฮ้ย..เจ้าเชษฐา ข้าจะไปหาแสงโสมมาได้ยังไง ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าแสงโสมหายไปไหน  แต่เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่ะ แสงโสมเลขาข้าเนี่ยนะ  ถ้ายังไม่ตายไปแล้วจริง ๆ  เดี๋ยวก็ปรากฎตัวมาเองแหละเจ้าอย่ากังวลไปเลย สงสัยว่าจะรู้ตัวว่าจะโดนแล่เนื้อเอาเกลือทามั๊ง เลยหายตัวเอาตัวรอดไปก่อนน่ะ ตอนนี้เลยทิ้งให้ข้ารับหน้าอยู่คนเดียว เดี๋ยวถ้าสถานการณ์ปลอดโปร่งหรือมีสมบัติมาล่อแม่คุณก็คงจะปรากฎตัวออกมาเองแหละ เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก  ว่าแต่ว่ามาช่วยจับตัวข้าลุกขึ้นหน่อยเถอะ เร๊ว" แงซายเดินมาสะกิดเชษฐาพร้อมกับกระซิบเบา ๆ "นายใหญ่ครับ แงซายว่าอย่าเพิ่งไปช่วยเจ้ามันตรัยเลย ปล่อยให้นอนเป็นมัมมี่อยู่อย่างนั้นไปก่อนดีกว่านะครับ เพื่อความปลอดภัยของพวกเรา ขืนถ้าเจ้ามันตรัยลุกขึ้นมาได้ตอนนี้ อาจจะมาเล่นงานอะไรเราขึ้นมาอีกก็ได้  แงซายว่าเรามาคิดกันดีกว่ามั๊ยครับว่าจะจัดการกับมันตรัยยังไงดี" เชษฐาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยพร้อมกับสั่งการให้แงซายตามทุกคนเข้ามา  แงซายหันไปเรียกบุญคำ คะหยิ่น พลับพลึง และดารินให้เข้ามารวมกลุ่มเพื่อปรึกษาหารือกัน ทุกคนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่ารพินทร์กับไชยยันต์ยังไม่ได้เข้ามารวมกลุ่ม ต่างสอดส่ายสายตามองหาทันที  และแล้วก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของดารินพร้อมกับท่าทีตื่นตระหนก "ต๊าย…รพินทร์  รพินทร์ขา" จากคุณ : แสงโสม - [7 ก.พ. 19:52:06]

ความคิดเห็นที่ 39 ทุกคนมองตามสายตาของดารินไป แล้วก็พากันยืนตกตะลึงนิ่งไปครู่ใหญ่ เมื่อได้เห็นภาพที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้า  ร่างของรพินทร์นอนสลบอยู่บนพื้นติดผนังถ้ำด้านใน โดยมีร่างของไชยยันต์นอนสลบอยู่เช่นกันในซอกหินใกล้ ๆ กับรพินทร์ ทั้งสองคนนอนหงาย ลมหายใจสงบราบรื่นสม่ำเสมอไม่มีอาการสะดุดติดขัด ดวงตาปิดสนิท ใบหน้ามีรอยยิ้มน้อย ๆ แบบคนกำลังหลับสนิทและฝันดี จากแสงแดดยามสายที่ส่องทะลุรอยโหว่ของผนังถ้ำที่ถูกปืนยิงจนระเบิดกระจุยเป็นช่องกว้างนั้นแสงแดดส่องเป็นลำแสงตรงไปยังร่างของรพินทร์และไชยยันต์เหมือนไฟสปอร์ตไลท์ที่จับภาพนักร้องบนเวทีคอนเสิร์ตยังไงยังงั้น  ถ้าเป็นละครเวที ภาพที่เห็นนั้นก็จะมองดูเหมือนเจ้าชายนิทราสุดหล่อสองคนที่นอนหลับสนิทอย่างมีความสุขสร้างความรู้สึกที่ชื่นชมให้กับผู้มอง   แต่เนื่องจากขณะนี้ไม่ใช่ละครเวทีเรื่องเจ้าชายนิทรา….ภาพที่เห็นจึงสร้างความสยองขวัญให้กับชาวคณะเป็นอย่างยิ่ง  ความสยดสยองไม่ใช่การที่มองเห็นทั้งสองคนนอนหลับสนิทอย่างมีความสุข  แต่ภาพที่ทำให้ชาวคณะทุกคนรู้สึกสยองขวัญนั่นคือสิ่งที่อยู่บนอกของทั้งสองคนนั่นต่างหากที่ทำให้ชาวคณะยืนตะลึงตัวแข็งกันไปหมด   งูเห่าเผือกคู่หนึ่งต่างจับจองอกของจอมพรานและนายทหารเป็นที่พักหลับนอนชั้นดี เนื่องจากในถ้ำอากาศเย็น งูเห่าเก๊าะต้องหาที่อบอุ่นเป็นธรรมดา (ในเมื่อมีชายหนุ่มรูปงามตั้งสองคนมานอนสลบไสลเป็นโอกาสเหมาะให้ขนาดนี้ มีหรืองูเห่าจะพลาด) งูเห่าตัวใหญ่ขนาดกระบอกข้าวหลามตัวหนึ่งนอนขดอยู่บนอกของรพินทร์  ส่วนอีกตัวมีขนาดเขื่องกว่าตัวแรกเล็กน้อยนอนอยู่บนอกของไชยยันต์   ทั้งสองตัวนอนขดตัวนิ่งซบอยู่บนอกของสองหนุ่มอย่างอบอุ่น…เสียงกรีดร้องของดารินทำให้งูเห่าทั้งสองตกใจ ชูคอขึ้น เมื่อมองเห็นผู้คนยืนอยู่มากมาย งูเห่าทั้งสองก็แผ่แม่เบี้ยส่งเสียงขู่ฟ่อทันที  เสียงขู่ของงูเห่าทำให้ไชยยันต์และรพินทร์ตกใจตื่นขึ้นจากอาการสลบ  แต่เมื่อทั้งสองคนเห็นมฤตยูที่นอนอยู่บนอก ก็นอนนิ่งตัวแข็งไม่กระดุกกระดิกด้วยเกรงจะทำให้งูเห่าตกใจและแว้งกัดได้  รพินทร์กรอกตาไปมามองไชยยันต์ผู้ซึ่งตกอยู่ในสภาพเดียวกัน ทั้งสองคิดหาทางเอาตัวรอดอย่างเร่งด่วนแต่ยังคิดไม่ออกเลยต้องนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ดารินแทบเป็นลมด้วยความเป็นห่วงชายในดวงใจ และเพื่อนรัก พลับพลึงนิ่งงันมองดูสองหนุ่มอย่างตื่นตะลึงก่อนจะเอ่ยถามทุกคนว่าจะทำยังไงดี ในขณะที่คะหยิ่นก็ยืนละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก  เชษฐา  บุญคำ และแงซายหันมาสบตากัน  มันตรัยที่ยังนอนกลิ้งอยู่บนพื้นถ้ำลุกไม่ขึ้นแต่กำลังพยายามยันตัวลุกขึ้นจากพื้นร้องตะโกนบอกทุกคนออกมา "อะโด้…..จาไปยากอาไร้ พวกเจ้าไปเอาไม้หน้าสามตรงหน้าถ้ำเข้ามานะ แล้วก้อตีงูให้เต็มแรงไปซักยี่สิบเก้าครั้งงูก้อตายแล้ว ไม่เห็นต้องคิดมากเล้ย" "เจ้าบ๊า…ยังงี้รพินทร์ของฉันก็ตายตามงูไปด้วยซิยะ ขืนให้ตีลงไปที่งูก็โดนรพินทร์กับไชยยันต์ตายกันพอดี" ดารินกรี๊ดใส่มันตรัย จนมันตรัยต้องเงียบเสียงด้วยต้องการจะเอาใจดารินเป็นพิเศษ  แงซายหันมาหาเชษฐา "แงซายว่าเราคงต้องยิงนะครับนายใหญ่" "อือม์….ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แงซาย แต่ใครจะเป็นคนยิงดีล่ะ ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยนะ ถ้ายิงงูตัวนึง อีกตัวจะต้องอาละวาดหนัก หรือถ้ายิงไม่ดี วิถีกระสุนอาจจะไปโดนรพินทร์หรือไชยยันต์ก็ได้ หรือ ไม่งั้นอีกวิธีก็น่าจะหาคนที่ยิงแม่นชนิดที่เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้งูสองตัวอะไรยังงี้น่าจะดีกว่านะ" บุญคำ มาร์ติน รีบเสนอตัวทันทีด้วยความมั่นใจสุด ๆ "บุญคำว่า เรายิงแบบกระทบชิ่งดีมั๊ย นายใหญ่  คือ..แบบว่าเรายิงไปที่งูตัวแรกที่อยู่บนอกนายรพินทร์แล้วให้กระสุนทะลุหัวงูไปกระทบผนังถ้ำ แล้วกระดอนกลับมาโดนงูอีกตัวที่อยู่บนอกนายทหารน่ะครับ นายใหญ่       บุญคำเคยยิงแบบนี้บ่อยตอนไปเที่ยวร้านยิงปืนชิงรางวัลในงานวัดแถวหนองน้ำแห้งน่ะนาย" เสียงรพินทร์ร้องออกมาแผ่ว ๆ จากพื้นถ้ำ "บุญคำ  บุญคำเอ๊ย…อย่าเป็นอันขาดเชียวนะ…ฉันเห็นแล้วตอนที่บุญคำไปยิงปืนที่งานวัดน่ะ ลูกปืนมันกระทบชิ่งไปโดนตุ๊กตาตัวอื่นหลายตัวก็จริง แต่มันเป็นตุ๊กตาตัวที่อยู่คนละร้านกันเว้ย…" พลับพลึงมองดูรพินทร์และไชยยันต์ด้วยความเป็นห่วงแล้วก็พูดออกมาอย่างร้อนรน "ลุงป้าน้าอาทั้งหลายขาาา  จะเอายังไงวิธีไหนก็รีบ ๆ คิดหาทางแก้ไขกันเข้าเถอะค่ะ ลุงไชยยันต์กับลุงรพินทร์จะแย่อยู่แล้วนะคะ เอ๊า..ดูสิคะ  งูเห่าซบหัวลงไปนอนใหม่อีกแล้ว….แล้วยังงี้จะยิงกันยังไงล่ะคะเนี่ย" จากคุณ : แสงโสม - [7 ก.พ. 19:58:13]

ความคิดเห็นที่ 40 เอ๊  คุณแสงฯ ไอ้มุขงูเห่าเผือกนอนขดบนตัวเนี่ย มันคุ้นๆ อยู่นะครับ ไม่ทราบว่าคุณลอกบทมาจาก เพชรพระอุมาของลุงอี๊ดแกหรือเปล่าครับ 555 ถ้าจะให้ตรงกับบทก็ต้องให้เจ้าแงซายหรือไม่ก็ คุณชายใหญ่ยิงล่ะ  ให้คนอื่นยิงผมไม่ไว้ใจ โดยเฉพาะแม่ยอดยาหยีของผม  ถึงเธอจะยิงปืนแม่น เพียงไร  แต่ยามตกอกตกใจ ฝีมือก็ตกต่ำอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนกัน จากคุณ : รพินทร์ - [8 ก.พ. 14:35:48]

ความคิดเห็นที่ 41 ให้ไอ้คำยิงแล้วกันนะนาย รับรองแม่นราวกับจับวาง เหอเหอเหอ หมดคู่แข่งพระเอกไปสักสองคน กระทู้คงไม่จีดเท่าไรหรอกเนอะ ท่านมันตรัยเนอะ จากคุณ : บุญคำ - [8 ก.พ. 15:25:23]

ความคิดเห็นที่ 42 “ อย่าไปเสี่ยงยิงให้หวาดเสียวดีกว่าครับ  งูพวกนี้มันเก๋าเขี้ยวมาตั้งแต่เพชรพระอุมาต้นฉบับ ตอนภาคหนึ่งแล้ว  หากเรายกปืนขึ้นเล็งทำท่าจะยิงมันละก็  ต่อให้ทำเสียงเอะอะอึกทึก หรือพรวดพราดเข้าไปใกล้สักแค่ไหนมันจะไม่ผงกหัวขึ้นมาอีกเป็นอันขาด  นอกจากจะ ฉกผู้ที่มันคิดว่าเป็นเหยื่อเสียก่อน  ผมว่าเซรุ่มของป้าดาริน  หรือต่อให้ยาดูดพิษงูของ ตาคำก็ช่วยไม่ทันหรอก  จุ๊ๆ  แหม  งูเห่าเผือกเสียด้วยสิ  พิษคงจะแรงน่าดูชม ” เสียงห้าวๆ เสียงหนึ่งขัดจังหวะขึ้นมากระทันหัน  ทุกคนหันขวับไปเป็นตาเดียวที่เจ้าของเสียง ผู้โผล่พรวดออกมาจากเวิ้งถ้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้   ไชยยันต์ผู้นอนตัวแข็งไม่ยอมกระดุกกระดิก เพราะกลัวงูพอเห็นหน้าคนพูดเข้าชัดๆ ก็ร้องขัดคอออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ “ เจ้าไพรเอ๊ย  นี่ป๋านะลูกนะ  ขอร้องล่ะ  ให้ลุงเชษฐาหรือลุงแงซายเขาจัดการดีกว่านะป๋าว่า.. ไอเดียของแกออกมาทีไรไม่ใครต่อใครเป็นต้องเจ็บตัวทู้กที ” หนุ่มหล่อแบบธรรมชาติประจำคณะเดินทางทำหน้าย่น “ โด่ ป๋า  เงียบๆ เหอะ  ขืนโวยวายมากเด๋วผมปล่อยให้งูเห่ากินตับนา ..จาบอกให้ ” “ อย่าเพิ่งต่อปากต่อคำกันอยู่เลย  หลานไพร  จะช่วยยังไงก็รีบๆ เข้าเถอะ  ดูสิ  เจ้างูเห่า มันทำท่าจะฉกรพินทร์แล้วนั่นเห็นมั้ย  ว้ายๆๆๆ ” มรว. ดารินกรีดเสียงร้องออกมาด้วยความหวาดเสียวเพราะเจ้างูเห่าตัวที่ขดอยู่บนหน้าอกของพรานใหญ่ รพินทร์ดันทะลึ่งชันคอขึ้นมาแล้วทำท่าเหมือนจะเจาะกระบาลพรานใหญ่เล่นๆ แต่แล้วก็ไม่ฉก  กลับลด ตัวลงนอนตามเดิม  ไพรวัลย์ อนันตรัย  จ้องสายตาไปจับที่สาวน้อยพลับพลึงอย่างเป็นปริศนาเดาไม่ออก จนสาวเจ้ารู้สึกอึดอัด “ นี่ๆ  นายไพร  เธออย่ามาใช้สายตายังงี้กะชั้นนะ  จะทำอะไรก็รีบๆ ทำเข้า  เวลาไม่คอยท่า..อุ๊บ ” ประโยคสุดท้ายของเธอขาดหายไปในลำคอเพราะโดนป้าดารินแอบแหนบเข้าให้เสียเต็มแรง   เป็นการเตือนให้สงบปากสงบคำไม่ให้ไปต่อปากต่อคำอีก  ดีไม่ดีจะขาดทุนเข้าเนื้อ  ไพรวัลย์ ยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วเอ่ยอย่างเนิบนาบ “ ที่ผมมองคุณพลับพลึงเนี่ยก็เพราะมันจำเป็นเสียด้วย   หากจะใช้วิธีของผมละก็..  คุณนั่นแหละ ที่จะต้องเสียสละมากกว่าใคร ” “ เอ๊ะ ! .. ยังไง ? ” “ ตามผมมาที่ซอกหินนี้ดีกว่าครับ  เราจะต้องปรึกษากันโดยไม่ให้ลุงรพินทร์และคุณป๋ารู้ตัว ไม่งั้นจะเสียพิธี ” ว่าแล้วเจ้าหนุ่มรูปหล่อก็เดินนำหน้าชาวคณะตรงไปที่โขดหินใกล้ๆ ที่ลับมุมบังเหลี่ยมกับที่ ที่ ผู้เคราะห์ร้ายทั้งสองนอนในท่าซอมบี้กันอยู่  เสียงไชยยันต์ตะโกนออมๆ เสียงไล่หลังมาโหวกๆ เป็นทำนองว่าอย่าทิ้งทั้งสองไปให้นานนัก  ทว่ากลับไม่มีใครหันไปใส่ใจ อึดใจต่อมา  ชาวคณะก็ได้รับรู้แผนการตามความคิดของไพรวัลย์ตลอด  และค่อนข้างจะคล้อยตาม ติดอยู่คนเดียวก็คือหนูพลับพลึงผู้ถูกขอร้องให้ร่วมมือตามแผนเท่านั้นที่ทำให้เชษฐาและดาริน วิตกกังวลเป็นห่วง  แต่ในที่สุดพลับพลึงก็ยืนยันว่าหากเป็นการช่วยเหลือรพินทร์และไชยยันต์ ให้รอดพ้นจากภยันตราย  เธอก็ยินดีที่จะเสียสละ  แต่ถึงอย่างไรดารินก็ยังมีข้อข้องใจอยู่ดี “ เด๋วก่อนนะ  หลานไพร  ป้าว่างานนี้ให้ป้าแทนตัวหนูพลับพลึงดีกว่าละมั้ง  ยังไงๆ ป้าก็.. ” “ ไม่ดีหรอกครับ   ไพรวัลย์ส่ายศีรษะ  ขอประทานโทษเถอะนะครับคุณป้า  เอ่อ.. หากให้ป้าไปแทนคุณพลับพลึงละก็  ผมว่าต้องกรอกไวอากร้าเข้าปากคุณป๋ากับ คุณลุงรพินทร์ก่อน แผนของผมมันจึงจะเวิร์ค  อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะครับ กล่าวคือ..อนิจจัง วัตสังขารา น่ะครับ  คือ.. อย่าให้ผมต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้อีกเลย ” หม่อมราชวงศ์(อดีต)สาว(เคย)สวยค้อนขวับ  แล้วก็เลยนิ่งเงียบไปไม่กล่าวอะไรอีก   เชษฐาเรียกทุกคนเข้ามาซักซ้อมทำความเข้าใจอีกครั้ง  เพื่อที่เมื่อเวลาฉุกละหุก คับขันมาถึงจะได้ประสานงานกันทันท่วงทีหากแผนของไพรวัลย์เกิดพลาดขึ้นมา ความปลอดภัยของไชยยันต์ รพินทร์  ตลอดจนพลับพลึงต้องมาก่อนอื่นใดทั้งสิ้น ในขณะที่พลับพลังและดารินแยกไปเตรียมตัวตามแผนอีกทาง  เมื่อสองสาวพร้อม   ดารินก็ผิวปากเป็นเสียงนกกิ้งโครงให้สัญญาณไพรวัลย์ในทันทีนั้น ! ไพรวัลย์  อนันตรัย  โดดตุ้บไปยืนจังก้าอยู่หน้าสองผู้เคราะห์ร้าย  แล้วตบมือดังๆ เรียกความสนใจ  ไชยยันต์และรพินทร์เหล่ตามามองพร้อมกันราวกับนัด  ในขณะ ที่เจ้างูเห่าเผือกสองตัวนอนซบหัวนิ่งเฉยอย่างรู้เชิง  ไพรวัลย์ยิ้มหมายมั่นอย่าง สมคะเน  ชี้มือไปยังโขดหินที่ดารินและพลับพลึงซ่อนตัวอยู่แล้วตะโกนเสียงลั่น “ ป๊ะป๋า  ลุงรพินทร์  หันไปดูอะไรทางโน้นสิครับ  วู้ๆๆๆ ” ทั้งสองค่อยๆ หันศีรษะอย่างระมัดระวังไม่ให้เจ้างูเห่าที่ขดอยู่บนอกรู้สึกตัวไปยัง ทิศทางที่ไพรวัลย์ชี้บอก  ทันใดนั้น  ทั้งสองก็ตาเบิกโพลงอ้าปากค้าง.. (ดนตรีประกอบ..ของ Britney Spears) อู๊..เฮ้… เย Hush, just stop There’s nothing you can do or say, baby …… I’ve had enough I’m not your property as from today, baby You might think that I won't make it  - - on my own But now I’m… Stronger than yesterday Now it’s nothing but my way My loneliness ain’t killing me no more I’m stronger คัมมอน นาว.. ท่ามกลางสายตาที่เบิกถลนจนแทบประทุของสองเฒ่า  (หุ หุ)  สาวน้อยพลับพลึง ในชุดเกาะอกสีจัดจ้าน  และกางเกงแบบฮอทแพนท์รัดรึงนั้นกำลังเต้นเข้าจังหวะ ยึกยักกับเก้าอี้สนาม  ชนิดที่ถอดแบบมาจากในมิวสิค คลิป  เป๊ะๆ  ไชยยันต์สูดปาก เสียงดังลั่น  พอรู้สึกตัวก็รีบสูดน้ำลายที่ไหลออกมากลับคืน  ส่วนพรานใหญ่รพินทร์นั้น ท่องอาณาปาณสติ  ยุบหนอ พองหนอ  เสียงดังขรม  แต่ไร้ผลโดยสิ้นเชิงเพราะ อานุภาพดึงดูดของความขาวสวยหมวยเอ๊าะนั้นเกินกำลังที่ทั้งสองจะต้านทานไหว สายตาทั้งคู่ของคนทั้งสองลุกโพลงจับจ้องไปยังภาพที่เคลื่อนไหวอยู่เบื้องหน้าอย่าง ลืมตัวและลืมตาย..  ใดๆ ทั้งสิ้น   ทันใดนั้นเอง… อ๊าาาา   ไชยยันต์และรพินทร์ส่งเสียงร้องครางโหยหวน   เพราะหัวงูที่ซุกซ่อนอยู่นั้น เผยตัวออกมาผงาดร่อนร่าบนศีรษะชนิดที่ ส.ว. เหลิม  ได้มาเห็นคงจะต้องเรียกพี่ เจ้างูเห่าที่ขดตัวอยู่บนอกของคนทั้งสองสะดุ้งเฮือกขยับตัวขึ้นมา  พอเห็นหัวงู ที่น่ากลัวกว่าบนศีรษะของสองเฒ่าจะๆ  ก็ร้องจ๊ากพากันเลื้อยพรวดพราดหนี กระเจิดกระเจิงเข้ารูเรี้ยวไปอย่างอับอายขายหน้า   ไชยยันต์และรพินทร์เผ่นพรวดพราดขึ้นมาได้อย่างโล่งอกต่อเหตุการณ์  พลับพลึง รีบวิ่งจู๊ดกลับเข้าซอกถ้ำไปพร้อมๆ กับเสียงดนตรีที่จบลง  ไพรวัลย์ อนันตรัย ยืนยิ้มกริ่มในปัญญาอันเฉียบแหลมของตนเอง เชษฐาเดินทำสีหน้าปั้นยากออกมา จากซอกหินใกล้ๆ  เจ้าหนุ่มรูปหล่อหันไปยิ้มให้แล้วเอ่ยด้วยความปลาบปลื้ม “ เห็นไหมครับคุณลุงเชษฐา  เจอแผนเรียกหัวงูออกมาสู้งูของผมเข้าทีเดียว  เจ้างูเห่า สองตัวนั่นเผ่นกระเจิดกระเจิงชนิดที่เราไม่ต้องเสียลูกปืนเลยสักนัด ” “ มันก็ดีอยู่หรอก  ว่าแต่ ..”  ท่านหัวหน้าคณะกล่าวขึ้นด้วยเสียงละห้อย  ทำเอาไพรวัลย์ นึกเอะใจ  และแล้วเขาก็ต้องอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก - - เพราะบนศีรษะของทุกคนที่เดินหน้าละห้อยกันออกมาจากซอกหิน  ตั้งแต่ท่านหัวหน้าคณะเชษฐา   ตาพรานเฒ่าบุญคำ   อดีตนายบ้านหล่มช้างคะหยิ่น  และจอมพเนจรแงซาย  ต่างมีศีรษะอสรพิษผุดโผล่ ขึ้นมาแลบลิ้นแผล็บๆ  เหมือนกับของไชยยันต์ และรพินทร์ กันถ้วนหน้า.. จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [8 ก.พ. 17:48:34]

ความคิดเห็นที่ 43 หัวของบุญคำนั้นมีงูรูปหล่อหน้าเหมือนริกกี้ มาร์ตินเจ้าของออกมาร่ายรำอย่างไม่ผิดเพื้ยน วึ่บ....... เจ้าหนุ่มรูปหล่อไพรวัลย์หน้าคะมำฟาดพื้นดังป้าบ    เพราะว่าเจ้าตัวได้คอนเอาพญานาคราชเจ็ดเศียรที่แผ่พังพานอยู่บนหัวไว้นานไปหน่อย  น้ำหนักของพญานาคราชทั้ง 7 ทำให้เจ้าหนุ่มเกิดอาการเมื่อยเคล็ดขัดยอกและหน้ามืดไปหนึ่งวูบ... จากคุณ : บุญคำ - [8 ก.พ. 21:49:37]

ความคิดเห็นที่ 44 เฮ้ย ! เจ้าไพร มุขนี้เล่นเจ็บนะ จากคุณ : รพินทร์ - [9 ก.พ. 00:46:54]

ความคิดเห็นที่ 45 หะๆ มันตรัยนอนหัวเราะอยู่อย่างสบายใจ ดูชาวคณะทะเลาะกันไปมา หึๆ เดี๋ยวเผลอก็เสร็จเราแน่นอน ว่าแล้วก็หันกลับไปนอนแน่นิ่งรอบทต่อไป ครอกกก........ จากคุณ : มันตรัย - [9 ก.พ. 20:07:32]

ความคิดเห็นที่ 46 ในขณะที่ฝ่ายพระเอกทั้งหลายกำลังวุ่นวายกับการสำรวจอสรพิษที่อยู่บนศีรษะของแต่ละคน ว่าใครมีอสรพิษขนาด/ ชนิด/ประเภท/รุ่น..ที่เหนือกว่ากันนั้น   พลับพลึงหลังจากวิ่งเข้าไปหลังซอกหินลับตาเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าจากสาวน้อยเซ็นเตอร์พอยท์เป็นชุดรัดกุมทะมัดทะแมงสำหรับเดินป่าเหมือนเดิมเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาจากซอกหินพร้อม ๆ กับดาริน มันตรัยซึ่งนอนกลิ้งอยู่กับพื้นหัวเราะร่าอย่างสบายใจเมื่อเห็นฝ่ายพระเอกต่างมุ่งแต่สำรวจอสรพิษบนศีรษะของคนอื่นกันโดยลืมหันมาสนใจตนเอง   จากร่างกายที่เหยียดแข็งตรงราวมัมมี่เมื่อสักครู่ใหญ่นั้น บัดนี้ร่างกายของมันตรัยกลับแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนนุ่มเหมือนคนปกติทั่วไปด้วยอำนาจเวทย์มนต์ที่เริ่มจะกลับมาขลังเหมือนเดิม  ปีศาจร้ายแห่งวังค้างคาวขยับตัวลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว สะบัดผมที่ยาวดำเป็นมันขลับด้วยท่วงท่าเดียวกันกับนางแบบโฆษณายาสระผมทั้งหลายหนึ่งรอบ ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างมุ่งร้ายกระหายเลือด  ดวงตาลุกวาวจ้องเขม็งไปยังฝ่ายพระเอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตาเฒ่าบุญคำถูกมันตรัยเพ่งเล็งเป็นพิเศษเนื่องจากหล่อเกินหน้ามันตรัยไปมาก การกระทำของมันตรัยไม่อาจรอดพ้นสายตาของพลับพลึงไปได้  สาวน้อยหน้าใสรีบสะกิดดารินทันที “ป้าดารินขา ป๋าตรัยลุกขึ้นมาได้แล้วค่ะ ดูซิคะ ท่าทางแปลก ๆ ด้วย พลับพลึงว่าคงจะกำลังคิดร้ายกับพวกเราแน่” พลับพลึงพูดยังไม่ทันขาดคำ มันตรัยก็หัวเราะเสียงกึกก้อง  คะหยิ่นเหลียวหันมามองเห็นเป็นคนแรกแล้วก็ตะโกนบอกทุกคน “ดูนั่น มันตรัย …มันตรัยกำลังจะ…….” จากคุณ : แสงโสม - [12 ก.พ. 09:11:32]

ความคิดเห็นที่ 47 อยากเล่นด้วยค่ะ แต่ถ้าไม่เป็นตัวละครตัวไหนเลย จะผิดกติกาละเปล่า ตอนนี้กำลังอ่านภาค 3 เล่ม 6 บางทีก็ไม่อยากเข้ามาอ่านเลย กลัวรู้เรื่องก่อน แต่มันอดไม่ได้อ่ะ จากคุณ : อยากเล่นด้วยคน - [12 ก.พ. 10:56:56]

ความคิดเห็นที่ 48              แสงสีวูบวาบสีเขียวน้ำเงินแดงจัดจ้า..ราวกับแสงเฮ้ากวงพุ่งออกมาจากร่างของมันตรัยพร้อมๆกับเสียงกึกก้อง กัมปนาท ราวฟ้าถล่ม....ควันและฝุ่นมูลธุลีมาจากทิศใด ไม่แน่ชัดพากันหมุนคว้างราวกับพายุควงสว่านรอบๆตัว จ้าวปีศาจมันตรัย....ผ้าคลุมสีม่วงราชนิกูลที่คลุมร่างอันโอ่อ่างดงามนั้นพลันสะบัดเฉวียนคลุมตัว มันตรัยเอาไว้ทันใด.... ชาวคณะเดินป่าทุกคนต่างหยีตาด้วยแสบตาจากแสงประหลาดนั้น บางคนที่เผลอลืมตาก็รับเอาฝุ่นเข้าไป เต็มรักจนต้องร้องโอ๊ก ปล่อยมือจากปืนเอามาขยี้ตาไป ตามๆกัน "ยะ ยะ ยูโฟ!"  แงซาย เจ้าทฤษฏีโลกาวินาศ และเป็นแฟนประจำของหนังชุด X-files และ Roswell ร้องออกมา อย่างตกตะลึง พลางดิ้นรนตัวสั่นด้วยความตกใจกลัว "โป๊ก!" เสียงเขกหัวด้วยฝี(มะเหงก)มือของบุญคำบนศีรษะแงซายอย่างแม่นยำนั้นดังสนั่นหวั่นไหว พร้อมเอ็ดตะโรลั่น "จะบ้าเรอะ สมัยนี้มียูโฟที่ไหนเล่า...เจ้าบ้า ทำเสียเรื่องหมด นี่มันเพชรพระอุมานะ.โว้ย" ไม่ทันขาดคำ เสียงกรี๊ดแหลมของพลับพลึงก็ดังลั่นออกมา "ลูกแก้ว...ลูกแก้วใส...หนูเห็นลูกแก้วกลมใสจริงๆด้วยหลวงพ่อทำมะชะมวง"  พลับพลึงอ้าปากร้องลั่นทั้งๆที่ หลับตาอยู่ ทำให้ชาวคณะทุกคนต่างเบ้ปากด้วยความ สนเท่ห์ไปตามๆกัน "โอ๊ก อุ๊บส์ ซี้ดดด....." จู่ๆก็มีเสียงรพินทร์ร้องครวญครางอย่างทรมานพลางกุมหัวตัวเองเอาไว้ "ช่วยด้วยพ่อ ผมมองไม่เห็น มองไม่เห็นอะไรเลย ตาบอดแน่แล้ว ๆๆๆๆ จ๊าก ช่วยด้วยย" เสียงไพรวัลย์ดังขึ้นมาอีกคน ไชยยันต์ซึ่งปรกติใส่แว่นกันแดดเรย์แบนด์เอาไว้เสมอรีบคว้าปืนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ด้วยเอะใจอะไรได้ เขารีบ กระโดดไปข้างหน้า หมายจะยิงมันตรัยให้จั๋งหนับ แต่ ก็โดนลมควงสว่านนั้นพัดกระเด็นออกมาไปกระแทกกับก้อนหินใหญ่ดัง พลั่ก!! จนสลบแน่นิ่งไป "โอย อูย อ๊ากกกซ์ เจ้ามันตรัย แกทำอะไรพวกเรา ปวดหัวเหลือเกิน อู๊ยส์ส์ส์" คะหยิ่นพยายามออกแรงถามอย่าง สุดกำลังทั้งๆที่ปวดหัวและปวดบริษัทแทบทนไม่ไหว "ฮา ฮา ฮา.....ฮา ฮา พวกเจ้าติดกับข้าแล้ว เจ้าพวกโง่เอ๋ย ข้าได้รมแก็สทำลายประสาทผสมเชื้ออะมีบ้าให้ พวกเจ้าได้สำเร็จแล้ว ต่อไปนี้ พวกเจ้าจะโดนเชื้อโรคล้าง สมองให้เป็นพวกของข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า คอยดูเถอะ อีกไม่กี่นาทีพวกเจ้าจะกลายเป็นหุ่นเชิดให้พวกข้าแล้ว ฮา ฮา สมน้ำหน้า อยากไม่ยอมเข้ามาต่อกันดีนัก เสร็จ!" แสงโสมยืนหัวเราะพยักเพยิดอยู่ข้างๆ แต่ทันใดนั้น ก็เหลือบไปเห็นเงาแว่บหนึ่งของคนที่แอบวิ่งหนีไปจากถ้ำ "ยัยดาริน!" แสงโสมคำราม "ฮึ คิดหนีรึ ดีล่ะ ท่านมันตรัยไม่ทันเห็น เราต้องรีบกำจัดมันซะก่อนที่จะเป็นมารหัวใจ ของเรา หึหึหึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ว่าแล้วพลางทำตาอาฆาต และรีบวิ่งตามไปอย่างมาดนางอิจฉาในทีวี....... (โสมเอ๊ย ข้าเขียนให้เว่อร์ๆไปงั้นแหละ อย่าเพิ่งงอนล่ะ อิ อิ ช่วยมาต่อทีนะ ไปล่ะเว้ย ฝุ่บ...) จากคุณ : มันตรัย (กรวดสีฟ้า) - [12 ก.พ. 16:15:21]

ความคิดเห็นที่ 49           ผลของแก๊สทำลายประสาททำให้คะหยิ่น  รพินทร์  ไชยยันต์  แงซาย  บุญคำ  ตลอดจนคุณชายเชษฐาปวดศีรษะจนสุดจะทนไหว   ต่างร้องโอดโอยโหยหวนเป็นที่น่าเวทนายิ่งนัก            มันตรัยได้แต่หัวเราะร่าจนนัยตาปิดด้วยความสะใจ  และแสงโสมก็วิ่งตามไปกำจัดดาริน    โดยไม่ได้สังเกตว่าหัวงูพิษปนหัวของแต่ละคนที่เผ่นผงาดออกมาแผ่แม่เบี้ยอยู่เมื่อครู่นั้นถูกพิษทำลายประสาทและอมีบาพันธุ์ประหลาดกัดกร่อนจนหดหายสลายตัวไปทีละน้อย   มาดพระเอกสุขุมนุ่มลึกกลับคืนมากันทุกคน         ยกเว้นแต่พญานาคราชเจ็ดเศียรบนศีรษะของเจ้าของอุบายเรียกงูเห่าเท่านั้นที่ดูเหมือนจะใหญ่โตมากพิษเสียจน ไม่ว่าแสงเฮ้ากวง  แก๊สทำลายประสาท  อมีบ้าหรือเชื้อวัวบ้าก็ทำลายไม่หมด        ไพรวัลย์ผู้คอเคล็ดจึงต้องคอนน้ำหนักพญานาคต่อไป   โชคดีที่ตอนนี้พญานาคได้รับพิษเข้าไปบ้างจึงแผ่พังพานไม่ออก   คอทั้งเจ็ดตกห้อยหมดฤทธิ์เรี่ยวแรงอยู่กับพื้น         ไพรวัลย์คอเอียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างน่าอนาถใจ            ชาวคณะจึงไว้อาลัยให้พญางูสามวินาที จากคุณ : แงซาย - [13 ก.พ. 14:25:51]

ความคิดเห็นที่ 50              เมื่อบ่ายนี้เข้ามาและออกไปอย่างรีบร้อนไปหน่อย  ลืมไปว่าอยากตอบคุณ "อยากเล่นด้วยคน"  ครับ ว่าจากความเห็นของผมผู้เป็นผู้ร่วมเล่นคนหนึ่ง  คิดว่าถ้าจะเข้ามาเล่นก็ต้องเป็นบทอะไรซักบทนึงนะครับ   ไม่งั้นคุณก็จะได้เปรียบเกินไป  คือสามารถยำบทคนอื่นได้  แต่คนอื่นแก้(แค้น)กลับไม่ได้    ไม่ยุติธรรมเป็นอย่างยิ่งขอรับ  อิอิ              ในฐานะชาวเพชรพระอุมาภาคพิสดารคนหนึ่ง  ขอต้อนรับด้วยความเต็มใจอย่างยิ่งครับ   รีบๆ เลือกบท  (หรือสร้างบทของตัวเองก็ได้)  แล้วโดดเข้ามาเลยครับ   อย่าช้า    หึหึ  อิอิ  เหอ เหอ...  เอ๊ย  ลืมตัวไปหน่อยเดี๋ยวเสียอิมเมจราชันย์แห่งมรกตนครหมด               ว่าแล้วก็ยิ้มยิงฟันขาวเป็นเงาวับ  ด้วยมาดเทพบุตรกรีก จากคุณ : แงซาย - [13 ก.พ. 21:20:12]

ความคิดเห็นที่ 51 ในฐานะชาวเพชรพระอุมาภาคพิสดารอีกคนหนึ่ง ขอตามคุณแงซายมายินดีต้อนรับ คุณ "อยากเล่นด้วยคน" อีกคนนึงนะคะ  ยินดีมาก ๆ เลยค่ะ ที่จะเข้ามาเล่นด้วยกัน จะเป็นตัวอะไรก็ได้นะคะ แทรกเข้ามาได้เลยค่ะ เราอยากให้มีคนมาช่วยกันเล่นเยอะ ๆ อยู่แล้ว  จะได้มาช่วยกันต่อมุขค่ะ จากคุณ : แสงโสม - [13 ก.พ. 21:43:03]

ความคิดเห็นที่ 52 แสงโสมยังคงวิ่งไม่รู้เหนือรู้ใต้ตามคุณหญิงดารินไปอย่างรวดเร็วด้วยมาดเดียวกับนางอิจฉาในทีวี  จนไปทันดารินที่วิ่งไปสะดุดล้มอยู่ปากถ้ำ (ตามสูตร) ดารินที่ฟุบหมอบอยู่กับพื้นหันขวับมามองดูแสงโสมที่วิ่งตามมาด้วยสายตาตื่นตระหนก    แสงโสมยิ้มเหี้ยมเกรียม ประกายตาวาวจ้า ในมือมีมีดดาบเล่มยาวถืออยู่  (มีพวกเดินป่าหาสมบัติรุ่นก่อน ๆ ไปทิ้งไว้ในถ้ำ)  และแล้วดารินก็ต้องร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียงเมื่อเห็นแสงโสมเงื้อมีดดาบคมกริบวาววับเล่มยาวในมือขึ้นสูง   “หยุดเดี๋ยวนี้นะ แสงโสม” มันตรัยที่หัวเราะร่านัยน์ตาปิดด้วยความสะใจ จนมองไม่เห็นว่าเชื้ออะมีบาสูตรใหม่ที่คิดค้นมากับมือไม่สามารถทำอะไรฝ่ายพระเอกได้แล้ว เหลือบมาเห็นแสงโสมกำลังเงื้อดาบอยู่เหนือร่างของคุณหญิงดารินพอดี จึงร้องตวาดดังก้องออกมา แสงโสมชะงักมีดดาบที่กำลังจะฟันลงไป หันมายิ้มแหย ๆ ให้มันตรัย ในขณะเดียวกันมันตรัยก็วิ่งเข้ามาประคองดารินให้ลุกขึ้นมาอย่างทะนุถนอม ดารินสะบัดกายหนีด้วยความไม่พอใจ จนมันตรัยต้องยอมถอยห่างออกมาโดยดี พร้อมกันนั้นก็หันมาตีหน้ายักษ์เอาเรื่องแสงโสมต่อ “เจ้าคิดจะทำร้ายแม่นางดารินของข้าหรือไง เสียแรงข้าไว้ใจเจ้ามากนะ เจ้าทำยังงี้ได้ไง” แสงโสมส่ายหน้าพร้อมกับปฏิเสธดื้อ ๆ ตามแบบฉบับตัวโกงทั้งหลาย “โธ่..ท่านมันตรัยขา แสงจะไปทำร้ายคุณหญิงดารินทำไมคะ แสงจะไปตามคุณหญิงดารินกลับมาเป็นบรรณาการให้กับท่านตะหากล่ะ เนี่ยถ้าไม่ได้แสงวิ่งตามมาเอาตัวคุณหญิงกลับ ป่านนี้คุณหญิงก็หนีท่านไปถึงไหน ๆ ลิบแล้ว ยังงี้แสงต้องได้ความดีความชอบมากกว่านะคะท่าน” แสงโสมพร่ำพรรณาเอาความดีเข้าตัวไปพลางพร้อมกับเหลือบตามองดูมันตรัยเป็นระยะว่าจะเชื่อถือคำพูดของตนเองหรือไม่  มันตรัยนิ่งฟังแสงโสมพลางครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่สักพักก็เอ่ยปาก “อืมม์  จริงด้วย ถ้าเจ้าไม่วิ่งตามป่านนี้แม่นางดารินก็หนีข้าไปไกลแล้ว ข้าเองก็มัวแต่เล่นงานเจ้าพวกหนุ่ม ๆ ทั้งหลายอยู่ เจ้าทำดีมากเลย ไว้ข้าจะมีรางวัลให้” แสงโสมค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก   แต่แล้วก็ต้องใจหายวาบเมื่อเหลือบไปเห็นสถานการณ์ภายในถ้ำด้านหลังของมันตรัย  อาวุธเชื้อโรคของมันตรัยไม่ได้ผล...ฝ่ายพระเอกต่างเรียกมาดสุขุมนุ่มลึกกลับคืนกันมาได้หมดแล้ว และกำลังยืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้พญางูบนศีรษะของไพรวัลย์กันอยู่  ดารินวิ่งผละหนีเข้าไปหาพลับพลึงด้านในถ้ำ  แสงโสมรีบสะกิดมันตรัยทันที “ง่า…ท่านมันตรัยขา แสงสงสัยว่าแก๊สทำลายประสาทผสมเชื้ออะมีบาของท่านจะใช้ไม่ได้ผลแล้วนะคะ  ท่านรีบ ๆ หาทางแก้ไขเข้าเถอะค่ะ ตัวแสงเองขอหนีไปเก็บตัวอยู่ที่เซฟเฮ้าส์ของท่านก่อนนะคะ ถ้าแสงอยู่ที่นี่ด้วยจะอันตรายกับตัวแสงเองน่ะค่ะ สำหรับท่านคงไม่มีปัญหาท่านคงเอาตัวรอดได้ง่าย  อาคมท่านเยอะ  แล้วแสงจะหาทางช่วยท่านผ่านลูกแก้ววิเศษแล้วกันนะคะ” ด้วยการดีดลูกคิดรางแก้วของสุดยอดนางร้ายแห่งปีอย่างแสงโสมผู้ซึ่งเห็นท่าว่าสถานการณ์เริ่มเปลี่ยนจึงรีบบอกมันตรัยเพื่อหนีเอาตัวรอดอย่างรวดเร็ว  มันตรัยพยักหน้าเห็นด้วยแล้วก็โบกไม้โบกมือให้แสงโสมหนีไปเก็บตัวได้  มองดูจนแสงโสมเดินหายลับตาไปนอกถ้ำเรียบร้อยแล้ว มันตรัยก็หันหน้ามาหาฝ่ายพระเอกทั้งหลายที่ยังคงยืนนิ่งไว้อาลัยให้พญางูกันอยู่  รอยยิ้มอันหฤโหดผุดขึ้นที่ริมฝีปากของมันตรัยพร้อมกับประกายความคิดที่วาบขึ้นมาในสมอง……….. จากคุณ : แสงโสม - [13 ก.พ. 22:07:45]

ความคิดเห็นที่ 53 แสงโสมซึ่งกำลังจะเดินลับหายไปจากถ้ำก็ให้มีอันหยุดชะงักเมื่อแลเห็นดอกไม้หนึ่งดอกวางอยู่บนโขดหินตรงหน้า กำลังจะเอื้อมมือคว้าขึ้นมาตามประสาหญิงสาวที่ชมชอบในความงามของดอกไม้ เธอก็หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงสุขุมนุ่มลึกตามมาดที่ได้กลับคืนมาของใครคนหนึ่ง “จะรีบไปไหนครับ” หญิงสาวที่รับบทตัวโกงเพื่อประชดชีวิตหันขวับไปทางต้นเสียง  ชายหนุ่มเจ้าของเสียงก้าวออกมาจากหลืบถ้ำ แต่ถึงแม้ไม่เห็นตัว  เธอก็จำเสียงเขาได้อย่างแม่นยำด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเป็นสุภาพบุรุษเต็มตัวอย่างนั้น  แสงโสมถอยหลังไปช้าๆอย่างระวังตัว “คุณไชยยันต์…นี่คุณมาดักพบฉันทำไม คุณอย่าหวังเลยว่าจะกล่อมฉันให้กลับตัวกลับใจสังคมยังให้อภัย ฉันไม่เชื่อคุณหรอก” ไชยยันต์เลิกคิ้วนิดนึง “เปล่า…แค่ผ่านมาเท่านั้น”   เขาตอบสั้นๆ แล้วอดีตนายทหารปืนใหญ่ก็คว้าดอกไม้ดอกนั้นขึ้นมา เมื่อต้องแสงสลัวภายในถ้ำก็แลเห็นได้ชัดเจนว่ามันเป็นดอกกุหลาบสีแดงสดดอกใหญ่ “ผมไม่มีอะไรจะพูดเช่นนั้นกับคุณอีกแล้วเพราะผมพูดไปแล้วตั้งไม่รู้กี่รอบนับตั้งแต่กลางปีที่แล้วที่คุณตัดสินใจย้ายพวกกลับไปอยู่ฝั่งมันตรัยอีก…ผมมาตรงนี้ในตอนนี้ก็เพราะผมเพียงแต่อยากจะบอกกับคุณว่า…”    ไชยยันต์หยุดไปนิดนึง “สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับคุณแสง” กุหลาบงามในมือถูกยื่นให้ตรงหน้า  แสงโสมชะงักไปนิดนึงอย่างลังเล “คุณให้ฉัน” “ใช่…ผมให้คุณ” “แต่ฉันไม่รับ” “แต่คุณต้องรับ” ผู้หญิงพูดอะไรให้แปลเป็นตรงข้าม ไชยยันต์รู้ในข้อนี้ดีจึงปักดอกไม้ดอกนั้นใส่มือเธอ “ผมไม่ขัดขวางคุณหรอกหากคุณจะหนีไปไหน…ไม่มีอะไรจะต้องกลัว ในเมื่อพวกเราจะยังคงมาพบกันเสมอที่นี่” แสงโสมกำดอกไม้ในมือไว้แล้วยืนชะงักนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “ตาบ้า…ทำไมไม่ริดหนามออกเสียก่อน”  เธอพูดพลางแบมือที่มีหนามตำเลือดซิบๆ ไชยยันต์เลิกคิ้ว   “อ้าว…ผมก็นึกว่าคุณจะชอบมีหนามซะอีก  ก้อเห็นชอบอะไรที่มันร้ายๆไม่ใช่หรือ” แสงโสมเม้มปากแน่นแล้วค้อนควับก่อนจะรีบก้าวเดินไปทันที  ไชยยันต์ยืนมองดูจนเธอเดินหายลับไปภายในถ้ำ เขาก็คว้าดอกกุหลาบอีก 2 ดอกออกมาจากด้านหลังแล้วเดินออกมาหาพรรคพวก ตรงเข้าไปหาพลับพลึง “ป๋า เอ๊ย ลุงให้หนูแน่ะหนูพลับพลึง…สุขสันต์วันวาเลนไทน์จ้ะ” ดอกกุหลาบสีแดงสดใสดอกใหญ่อีกดอกที่ริดหนามออกแล้วถูกยื่นให้สาวน้อย  พลับพลึงรับมาอย่างยินดี “เย้…ลุงไชยยันต์ใจดีจังเลย…ขอบคุณค่าาาา” ไชยยันต์หันไปทางดารินซึ่งยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆพลับพลึง “และนี่…สำหรับเธอยายน้อย สุขสันต์วันวาเลนไทน์เช่นกันจ้ะ” กุหลาบงามในมือดอกสุดท้ายถูกยื่นให้กับดาริน  เธอรับมาแล้วหัวเราะเบาๆ “ไม่นึกว่าคนระห่ำแต่ไม่เอาถ่านอย่างเธอจะโรแมนติกกะเค้าเป็นนะไชยยันต์ แฟนฉันซะอีก ไม่เป็นสับปะรด” พรานใหญ่สะดุ้ง แต่ก็ไม่กล่าวอะไรด้วยมาดเดิมๆ ไชยยันต์ยิ้มเล็กน้อย หันไปกวาดสายตาดูพรรคพวกคนอื่นๆซึ่งยืนใบ้รับประทานกันไปหมด “ไม่มีอะไรหรอกทุกคนไม่ต้องตกใจ  พอดีวันวาเลนไทน์ฉันเลยหาเวลาเอาดอกไม้มาแจกสาวๆ ที่นี่  อย่างไรก็ตามเนื่องในบรรยากาศสวยๆอย่างนี้ ขอกล่าวแต่เพียงว่า  ขอให้ทุกคนมีความสุขและสมหวังในสิ่งที่ฝัน…เอาหละ ขอเชิญร่วมกันยำเจ้ามันตรัยต่อกันตามอัธยาศัย” “อ้าว แล้วนายตะหานล่ะ”  เสียงตาเฒ่าบุญคำซึ่งนั่งคันปากยิบๆอยู่นานเอ่ยถาม “ฉันก็จะไปแจกดอกไม้สาวๆข้างนอกต่อ…ถ้าว่างจากแจกดอกไม้จะกลับมาร่วมขบวน” พูดจบไชยยันต์ก็หอบดอกกุหลาบช่อใหญ่ก้าวเดินออกไปทางปากถ้ำท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองตามอย่างทึ่งๆ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [14 ก.พ. 11:02:41]

ความคิดเห็นที่ 54 .............หึหึหึ เล่นแจกดอกไม้กันเลยเรอะ.....              อ่ะ...ให้ดอกนึง @----)-----------หวานซะมิมี เอ แต่จะมอบให้ใครดี เอาเป็นว่าให้คุณ"อยากเล่นด้วยคน"ละกัน  นะครับ เชิญเข้ามาเล่นๆได้เลย ยินดีต้อนรับเต็มที่นาครับ  ถ้าไม่อยากเป็นตัวละครในเพชรพระอุมา ก็ลองตั้งตัวละครใหม่ขึ้นมาก็ได้ แต่ต้องให้เข้ากับเนื้อเรื่องนะครับ อิ อิ.....ว่าแต่รีบๆมาเล่นกันเถอะ อย่ารอช้า ......ดีใจจริงๆนะถ้าจะมาเล่นด้วยกัน                  แต่สำหรับคนอื่นๆง่ะ.....                            !!!!ตรึม........มาเล่นกันต่อได้แล้ว จากคุณ : มันตรัย - [14 ก.พ. 14:34:38]

ความคิดเห็นที่ 55 ขอบคุณค่ะ อยากมาเป็นผู้ช่วยมันตรัยกะคุณแสงโสมบ้าง ก็ฝ่ายผู้ร้ายมีกันเพียบเลย ฝ่ายพระเอกมีสองคนเอง :-) เดี๋ยวลองคิดตัวละครดูก่อน เอ.. หรือจะเป็นหนานอิน หรือคะหยิ่นดีนะ จากคุณ : คนอยากเล่นคนเดิม - [14 ก.พ. 17:12:41]

ความคิดเห็นที่ 56 อดีตนายทหารปืนใหญ่หอบช่อดอกกุหลาบออกมาพ้นปากถ้ำก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ช่อดอกกุหลาบหลุดร่วงจากมือลงมากระจายเกลื่อนอยู่กับพื้น เขาชี้นิ้วระล่ำระลัก "ค..คริส คริสติน่า  ว้อย..มาได้ยังไงกันเนี่ย เดี๋ยวก็วุ่นวายกันไปใหญ่หรอก" ใช่แล้ว.. จะเป็นอื่นใดไปไม่ได้ นอกจากแม่สาวผมทองผู้สร้างความวุ่นวายให้หัวใจจอมพรานอย่างหนักหนา  คริสติน่าในชุดเดินป่าสายเดี่ยว กางเกงขาสั้น โชว์หุ่นทรมานใจชายหนุ่มในสามโลก อมยิ้มนิดๆ เอียงคอมองนายตะหานของบุญคำ แล้วค่อยๆ ย่างเยื้องเข้ามา เอื้อมมือมาเชยคางของไชยยันต์ที่ตะลึงกับความงามของเธอ ผู้ซึ่งบัดนี้งามกว่าภาคก่อนๆ เป็นอันมาก "ดีใจจริง ยังจำคริสได้หรือคะ" คริสติน่าเอ่ยด้วยภาษาไทยชัดเปรี๊ยะเหมือนเดิม "อ๊ะ.. ชั้นนึกออกแล้ว - " ไชยยันต์มองซ้ายมองขวา " - เธอมาที่นี่ได้ยังไงกัน แล้วเจ้ามันตรัยหายไปไหนล่ะ ฮั่นแน่ ปลอมเป็นคริสมาใช่มั้ยละแก นี่แน่ะ ..." ว่าพลางนายทหารปืนใหญ่กระโดดเข้าตะครุบตัวคริสติน่าแล้วกลิ้งหลุนๆ ลงไปตามเนิน  คณะพรรคทั้งปวงที่เดินตามออกมาจึงเห็นอย่างชัดเจนว่าไชยยันต์กำลังปลุกปล้ำแม่สาวผมทองอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย "ไชยยันต์ .. หยุดนะ !" --------------------------- ขอเล่นก่อนหนึ่งตอนละกันนะ ฮิฮิ...  เดี๋ยวนึกตัวละครออกแล้วจะกลับมาบอกตอนหน้า :-) จากคุณ : คนอยากเล่นคนเดิม - [14 ก.พ. 17:28:26]

ความคิดเห็นที่ 1          คุณ คนอยากเล่นคนเดิม ครับ   คุณต้องเป็นคริสติน่าแล้วละครับ   หึหึ   ไม่งั้นใครจะมารับเล่นบทแม่สาวเสน่ห์แรงที่คุณอุตส่าห์เปิดตัวอย่างสวยงามเข้ามาในเรื่องละครับ....          แงซายแนะนำด้วยมาดขรึมแล้วแอบไปหัวเราะ อิอิ อยู่คนเดียว จากคุณ : แงซาย - [15 ก.พ. 10:23:54]

ความคิดเห็นที่ 57 ยินดีครับถ้าจะเข้ามาเล่นด้วยกัน คุณ “คนอยากเล่นคนเดิม” จะเข้ามาเป็นตัวละครตัวไหนก็ได้ทั้งนั้นครับ แต่สำหรับคะหยิ่นนั้นมีคนจองบทแล้วครับ คงจะไม่ค่อยว่างจึงไม่ได้เข้ามาแต่งบ่อย ส่วนหนานอินนั้นผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะยังคงกลับมาร่วมขบวนอีกหรือไม่  ถ้ายังไงก็เข้ามาเล่นเป็นคริสติน่าก็ได้ครับ ตอนนี้ผมลัดคิวเข้ามาแต่งก่อนหละ  ไม่งั้นเดี๋ยวโดนพรรคพวกยำเสียหายจะยุ่ง … เสียงตวาดลั่นของดารินมิได้ทำให้เหตุการณ์ชุลมุนระหว่างคริสติน่ากับไชยยันต์ยุติลงแต่อย่างใด ฝุ่นควันยังคงฟุ้งตลบไปทั่วบริเวณเชิงเขาจนมองเห็นภาพไม่ถนัด บุญคำร้องตะโกนโหวกเหวก “แหม่มคริสแย่แล้วนาย ไปช่วยกันเร็ว” “ช่วยใคร”  รพินทร์พูดพลางป้องหน้าผากมอง “ปู้โธ่นาย ถามอะไรอย่างนั้น  ก้อช่วยนายตะหานน่ะซี เอ๊ย ช่วยกันแยกนายตะหานออกมา เร้ว” ดารินตะโกนห้ามจนคอแทบแตกก็ไม่เกิดประโยชน์จึงหันไปคว้าปืนไรเฟิลมายิงขึ้นฟ้าดังครืนใหญ่  เสียงไรเฟิลกัมปนาทสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วหุบเขาสะท้อนกลับไปกลับมาหลายรอบ และนั่นเองเป็นการยุติเหตุการณ์ระหว่างคริสติน่ากับไชยยันต์ รพินทร์กับบุญคำต่างรีบห้อนำพรรคพวกลงเชิงเขาไปยังตำแหน่งที่เกิดเหตุ เมื่อฝุ่นควันจางลงทุกคนก็ได้เห็นภาพที่แท้จริงว่ามิใช่ไชยยันต์ที่ปลุกปล้ำคริสติน่า แต่คือคริสติน่าที่กำลังบีบคอไชยยันต์อย่างเอาเป็นเอาตาย “อึก อัก…ช่วยด้วยเว้ย”   ไชยยันต์พยายามตะโกน เท่านั้นเองพรรคพวกก็กรูกันเข้าไปดึงตัวคริสติน่าออกมา  แม่สาวผมทองดิ้นรนฮึดฮัดด้วยกำลังวังชาที่มากมายผิดมนุษย์ เหวี่ยงเอาเชษฐากับแงซายกระเด็นไปคนทิศละทาง คะหยิ่นกระโดดเข้ารวบขาไว้จนคริสติน่าเสียหลักล้มลง รพินทร์กับดารินรีบเข้าไปช่วยจับตัวไว้ บุญคำสังเกตดูท่าทีก็รู้ว่าแหม่มคริสจะต้องโดนผีเข้าสิงหรืออาจจะโดนเวทย์มนต์บังคับอย่างใดอย่างหนึ่งหรือทั้งสองอย่างรวมกัน จึงเสกมนตร์ด้วยความชำนาญในเรื่องแก้ทางเป่าพรวดเดียวน้ำลายกระเด็นจนพรรคพวกแตกกระเจิงหนี  แหม่มคริสพลอยวิ่งหนีไปตั้งหลักด้วย และไปล้มลงแน่นิ่งห่างออกไปหลายร้อยเมตร คะหยิ่นซึ่งวิ่งหนีน้ำลายบุญคำออกไปตั้งหลักที่ร้อยเมตรด้านล่างเชิงเขาก็วิ่งกลับขึ้นมายังร่างของแหม่มสาว “นายๆ  แหม่มผมทองเป็นอะไรไม่รู้  หวังว่าคงยังไม่ตายนะ” รพินทร์กับบุญคำรีบเข้ามาดู “แหม่มโดนผีสิงแน่ๆเลยนาย…นี่บุญคำเสกคาถาปัดเป่าไล่ผีกระเจิงไปแล้ว” “ผีที่ไหนพูดจาเหลวไหลน่าบุญคำ”   จอมพรานพูดพลางหรี่ตาสังเกตดูอาการของคริสติน่า “ก็ผีลูกน้องเจ้ามันตรัยนั่นแหละนาย บุญคำเห็นมันกระหยิ่มยิ้มย่องอะไรไม่รู้เมื่อตอนที่นายตะหานเดินหอบกุหลาบช่อโตออกมาจากถ้ำน่ะ…นี่ปะเหมาะแหม่มคริสคงจะเดินป่ามาที่นี่โดยบังเอิญเป็นแน่แท้ เจ้ามันตรัยเลยได้โอกาสใช้แหม่มเป็นเครื่องมือทำร้ายพวกเรา  นายตะหานโชคไม่ดีเดินออกมาเจอซะก่อน” ทุกคนเดินลงมารวมกลุ่มกันที่เชิงเขาตำแหน่งที่คริสติน่าหมดสติอยู่  ไชยยันต์ไอค็อกแค็กยกมือลูบคอตัวเองอยู่ใกล้ๆ “เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ…ไม่รู้แม่ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเหวี่ยงฉันซะกลิ้งไปหลายตลบ  โชคดีนะที่ยายน้อยยิงปืนขึ้น ไม่งั้นฉันแย่” บุญคำพูดขึ้นดังๆ “แต่ที่บุญคำเห็นตะแรกไม่ใช่อย่างนั้นนี่นายตะหาน…” ไชยยันต์ตีศอกกระทุ้งเข้าลิ้นปี่บุญคำดังพลั่ก  ตาเฒ่าหน้านิ่วคิ้วขมวดลงไปนั่งจุกแอ้กอยู่กับพื้นหยุดเปิดเผยเรื่องไร้สาระในทันที จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [15 ก.พ. 14:34:06]

ความคิดเห็นที่ 58 ขึ้นกระทู้ใหม่ให้แล้วค่ะ... @...เพชรพระอุมาภาคพิสดาร ตอน สมาชิกใหม่...@ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W836427.html จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [15 ก.พ. 18:45:18]