ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ว่างเล่น แต่ขอรายงานตัวก่อนคนแรก แน่นอน... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [15 ก.พ. 18:47:32]

ความคิดเห็นที่ 2 โธ่ .. เพื่อนๆ คะ เค้าไม่เซ็กซี่แบบคริสเลยซักกะนิดนะ ทำใจม่ายค่อยได้อ่ะ แล้วก็ยังอยากเป็นผู้ช่วย ฯพณฯ มันตรัยอยู่ แต่ตอนนี้ก็สลบไปตามบทก่อนละกัน ฟี้... จากคุณ : เป็นคริสจริงเหรอ - [15 ก.พ. 18:57:18]

ความคิดเห็นที่ 3 เดี๋ยว ตื่นมาถามอีกนิด ภาคหลัง ๆ นี่คุณพนมเทียนท่านอนุญาตให้เราแต่งใช่ไหมคะ (เกรงใจค่ะ) ต้องขอสารภาพว่า "เพชรพระอุมา" เป็นนวนิยายไทยเรื่องแรกที่อ่าน ก่อนนี้ไม่เคยคิดอยากอ่าน นิยายไทยซักกะนิด แต่พอได้อ่านเรื่องนี้ ปรากฏว่า "ติดงอมแงม" เลย ตอนอ่านภาคแรก ก็หลงรักจอมพรานใจร้าย อยู่พักนึง แต่มาภาคสอง-สามนี่ หัวใจกลับบอกว่า แค่เห็น ชื่อ "อนุชา วราฤทธิ์" หรือ "ชด ประชากร" ก็หลับฝันดีแล้ว ฮิฮิ เห็นครั้งใดก็อดหวนคิดไปเสียมิได้ว่า ชื่อพรานชดนี้ ย่อมาจาก พรานประชด หรือเปล่าหนอ (คล้ายๆ ประชา ประพันธ์ อะไรทำนองนี้) :-) จากคุณ : เป็นคริสชั่วคราว (สาวน้อยร้อยแปด) - [15 ก.พ. 19:08:36]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ใช่เรื่องแรกแต่เป็นเรื่องเดียวที่อ่านโต้รุ่งค่ะ ชอบบมากกค่ะ ^O^ จากคุณ : อะเคื้อ (อะเคื้อ) - [15 ก.พ. 21:14:09]

ความคิดเห็นที่ 5 ค้างคาวอนุชาบินโผเผโซเซแต่ยังไม่ยอมปล่อยตัวหลานชาย หลบหายเข้าไปในซอกถ้ำ เสียงครืนครั่นสนั่นดังฟ้าร้องดังก้องเข้ามา เขาเหนื่อยเหลือเกิน หวังจะชิงบทเอก ถึงกับยอมกลายร่างเป็นมอนสเตอร์ ช่างเป็นความรู้สึกคับแค้นของลูกผู้ชายนายชด ที่สุดจะบรรยายออกมาเหมือนภาค ๑ ไม่มีผิด ความรู้สึกรักพี่น้อง และเพื่อนฝูง กับความรู้สึกรักตัวเอง ขัดแย้งกันอย่างรุนแรง เกิดอะไรขึ้นที่หน้าถ้ำหนอ เจ้ามันตรัย จะทำอะไรกับพี่น้องและเพื่อนของเขาบ้าง แต่ถึงแม้อนุชาจะเป็นห่วงใครเช่นไร ขณะนี้ เขาก็ไม่มีกำลังพอจะทำอะไรได้ เหลือบมองหลานชายคนเก่ง ที่ถูกเขาตะล่อมล่อหลอก จนสุดท้ายยอมตามเขามาถึงที่นี่ ก็ให้สะท้อนใจนัก เจ้าไพรเอ๋ย ... สารรูปเจ้าขณะนี้ช่างไม่เหมือนก่อน แววตาขี้เล่นซุกซน กับมาดนายแบบสุดเท่ห์ กลายเป็นร่างสะบักสะบอม บาดแผลทั่วตัว โธ่เอ๋ย เป็นเพราะอา แท้ๆ ทำให้เจ้าเป็นอย่างนี้ ไพรวัลย์น้อยสลบเหมือดเพราะเสียเลือดมากและถูกเขาลาก เข้ามาอย่างไม่ปรานีปราศัย ยามนี้อนุชานั่งทอดอาลัยอยู่คนเดียวในถ้ำค้างคาวอันมืดมิด ฉับพลันนั้น สายตาเขาเหลือบเห็นแสงเรืองรองเป็นประกายจากมุมหนึ่งของถ้ำ เป็นแสง ที่ผิดประหลาดกว่าแสงอาทิตย์ แต่จะมีแสงอะไรปรากฏอยู่ในถ้ำเช่นนี้ได้อย่างไร ค้างคาว อนุชาผู้น่าสงสารค่อยๆ คลานเข้าไปใกล้เพื่อจะดูให้ชัดๆ ด้วยความสงสัย โดยไม่เกรงว่า จะเป็นอันตรายใดๆ ทั้งสิ้น ชีวิตของเขายอมตายแล้วตั้งแต่บุกเทือกพระศิวะครั้งแรก ไม่มีอะไรจะเสียมากกว่านี้อีกแล้ว มันเป็นบ่อน้ำเล็กๆ ในถ้ำ ที่ด้านบนมีน้ำย้อยหยดลงมา แต่น้ำในบ่อกลับมีประกายแสงอย่าง ประหลาด อดีตพรานชดก้มมองในบ่อ แลเห็นหน้าตัวเองก็สะดุ้งผงะออกมาด้วยความตกใจ แต่แล้วก็กลั้นใจมองลงไปอีกที ภาพที่เห็นกลับเป็นภาพดรุณีนางหนึ่งเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เธอยกมือขึ้นจะปิดปาก แล้วทำสิ่งของสิ่งหนึ่งหลุดมือ อะไรอย่างหนึ่งกระเด็นออกจากบ่อน้ำ อนุชาคว้าไว้ด้วยความ ตกใจ เมื่อแบมือออกก็พบว่ามันเป็นแหวนพลอยวงหนึ่ง หัวแหวนเป็นพลอยสีน้ำเงินรูปจันทร์ เสี้ยวประหนึ่งปิ่นพระศิวะ ความที่ไม่ได้เจอสมบัติมานาน เขาจึงตัดสินใจจะอุ๊บอิ๊บเอาไว้ซะเลย แต่แหวนวงเล็กมาก เขาใส่ได้แค่ที่นิ้วก้อยเท่านั้น ทันใดนั้น สิ่งมหัศจรรย์ก็บังเกิด ม่านหมอกประกายเพชรมาจากที่ใดไม่รู้เข้าห่อหุ้มรอบตัว เขาไว้ อากาศเย็นเยียบดุจค่ำคืนกลางหิมะบนยอดเขาพระศิวะ อนุชาเคลิ้มหลับไปเกือบจะ ในทันที... จากคุณ : อาทวา-เอยาวดี - [15 ก.พ. 23:23:05]

ความคิดเห็นที่ 6 หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากที่กำลังจะร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ ใจเต้นระทึกอย่างที่ ไม่เคยเป็นมาก่อน  "เมื่อครู่นี้อะไรกันนะ"  เธอฉงนสนเท่ห์อยู่ในใจ  ทันใดนั้น มีมือมือหนึ่งมาวางบนบ่าซ้าย สาวน้อยตวัดข้อมืออย่างรวดเร็วคว้าเอามือลึกลับนั้น พลิกกลับแต่ก็ถูกแก้กลับ กลายเป็นมือเธอเองที่ถูกรวบไว้ "โธ่ ท่านพี่ ตกใจหมดเลย" เธอร้องออกมาอย่างโล่งอก ชายหนุ่มปล่อยมือเธอแล้ว และช่วยประคองให้ลุกขึ้นยืน "หนีมาเล่นที่นี่อีกแล้ว บริเวณนี้เป็นเขตหวงห้ามนะ ถ้าถูกจับได้ก็แย่แน่ๆ" ท่านหญิงเอยาวดีบัดนี้หายตกใจแล้ว หันกลับไปมองบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์อย่างตื่นๆ ทำให้ พี่ชายสงสัย ชะโงกหน้าเข้าไปมองบ้าง "มีอะไรรึ?" "เปล่าค่ะ เพียงแต่หญิงทำแหวนที่เด็จพ่อประทานให้เมื่อวันเกิดครบ ๒๐ ปี เดือนก่อน น่ะค่ะ ตกลงไปในบ่อ เด็จพ่ออุตส่าห์ประทานแหวนคุ้มภัย สิ่งชั่วร้ายใดๆ ไม่อาจกล้ำกรายได้ ถ้าทรงรู้ว่าหญิงทำหายไปละก็ กริ้วแน่ๆ" ท่านชายอาทวาสรวลน้อยๆ ตรัสว่า "ไม่เห็นเป็นไรเลย น้องหญิง เดี๋ยวพี่ให้พวกมหาดเล็ก มางมเอง ไป .. นี่ได้เวลานัดไปเฝ้าพี่หญิงใหญ่แล้ว เมื่อกี้ได้ข่าวว่าประชวร ของดเรียน นาฎศิลป์อีกแล้วล่ะ พี่ไม่เชื่อหรอกว่าประชวรจริง หนีเรียนเสียละมากกว่า" ชายหนุ่มและหญิงสาวออกเดินจากสวนรกครึ้มแห่งนั้น ใจของเอยาวดียังครุ่นคิดถึงภาพที่ เห็นจากในบ่อ แต่ปากตรัสตอบว่า "หญิงสงสารพี่หญิงใหญ่นะคะ ทรงเป็นเจ้าฟ้าหญิงรัชทายาท จะไปรักใครก็ไม่ได้ จะมีใครหมายปองก็ยากอีก หญิงโชคดีจริงที่ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งสูงอย่างนั้น" อาทวา ผู้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าราชองครักษ์ราชฐานชั้นในอีกตำแหน่งหนึ่งยักไหล่ "พี่หญิงใหญ่ ประสูติแต่สมเด็จพระราชินี มันเป็นชะตาฟ้ากำหนด เราทั้งสองเองก็อย่าประมาท ท่านแม่ไม่อยู่แล้ว น้องหญิงควรเอาพระทัยสมเด็จพระราชินีให้มากๆ ถึงแม้พระองค์จะพระทัยงามขนาดไหนก็เถอะ" "หญิงไม่กลัวหรอกค่ะ หญิงเป็นคนโปรดนะคะ" "แน่ละ ท่านหญิงเอยาวดีผู้แสนจะเรียบร้อยต่อหน้าเด็จพ่อกับสมเด็นพระราชินี แต่ลับหลัง แก่นแก้วน่าดู เพลงดาบหรือเชิงธนูเธอเอาทั้งนั้น ขี่ม้าก็ยอดเก่งเลย ระวังเถอะ จะขึ้นคาน" สาวน้อยเชิดจมูกอย่างรั้นๆ ริมฝีปากบางเฉียบอย่างคนมั่นใจในตัวเองสูง "ไม่เห็นสนเลยค่ะ" ทั้งสองมุ่งหน้าสู่ตำหนักของเจ้าฟ้าหญิงรัชทายาท อาทวาสั่งให้มหาดเล็กลงไปงมหาแหวน ในบ่อศักดิ์สิทธิ์โดยให้ปิดเป็นความลับถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จากคุณ : อาทวา-เอยาวดี - [15 ก.พ. 23:59:03]

ความคิดเห็นที่ 7 หวา.. ขออภัยอย่างแรงค่ะ เมื่อคืนมัวแต่ตามอ่านกระทู้ต้นเรื่องเดิม ได้หลังลืมหน้า ได้หน้าลืมหลัง ไพรวัลย์น้อยหัวทิ่มอยู่หน้าถ้ำเพราะคอนน้ำหนักพญานาคไม่ไหวนี่นา เอาเป็นว่าคุณชายกลางเข้ามาในถ้ำคนเดียวละกัน ว่าแต่ตอนนี้นี่จะเดินทางไปไหนกันคะ ตามอ่านย้อนหลังไปสามกระทู้แล้วยังหาต้นเรื่องไม่เจอเลย แล้วแต่ละกระทู้ก็ยาวเหลือเกิน โหลดนาน..น..มาก..ก จนเครื่องคอมพ์แฮงก์ไปเลยอ่ะ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [16 ก.พ. 10:50:51]

ความคิดเห็นที่ 8 โห ตามมานึกว่าผิดเรื่องเสียแล้วซิ  ยินดีต้อนรับคุณคริสติน่าสาวน้อยร้อยแปดด้วยแล้วกันนะครับ...อิอิอิ ผมบุญคำ มาร์ติน รูปหล่อที่สุดในเรื่องนี้ฮับ แม้ว่าบุญคำจะถูกไขยยันต์กระแทกลิ้นปี่เข้าอย่างจัง แต่ก็ยังไม่ละความพยายามที่จะเปิดเผยนายตะหานปืนใหญ่ที่สมญาตรงข้ามกับความเป็นจริงมาก เพราะที่แท้แล้วแกมีสมญาลับ ๆที่เพื่อนนายทหารรุ่นเดียวกันมอบให้ว่า จิ๋วที่ไม่มีบิ๊กนำหน้าเสียด้วย ตาเฒ่าลามกรวบรวมลมปราณสู่จุดตังชังเพื่อรักษาอาการจุกแล้วก็บรรจงพูดด้วยเสียงอันดังว่า "เมื่อตะกี๊พ้มเห็นนายตะหานยื่นหน้าไปกัดแหม่มด้วย แหม่มเลยบีบคอเอาตอนสุดท้ายเนี่ย" ไชยยันต์สะดุ้งโหยง  พยายามจะกระแทกลิ้นปี่บุญคำอีกครั้ง แต่คราวนี้ตาเฒ่ารู้ทันกอดพานท้ายปืนแนบอก ข้อศอกไชยยันต์ก็จึงกระทบกับพานท้ายอย่างจัง  แต่ด้วยความเป็นชายชาติทหารเขาจึงไม่ร้อง  ได้แต่คลำข้อศอกป้อยๅ พร้อมกับทำปากมุบมิบสรรเสริญบรรพบุรุษของเฒ่าลามก เมื่อได้ยินตาเฒ่าพูดดังนั้น ทุกคนก็หันขวับมาทางไชยยันต์ โดยเฉพาะรพินทร์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกร้วม ๆ เพราะว่าน้องติ๊นานั้นก็เป็นถ่านไฟเก่าของจอมพรานนั่นแล  แต่รพินทร์ก็ไม่กล้าแสดงอะไรนอกหน้ามากกว่านั้น เพราะดารินเป็นคนเดียวที่ไม่จ้องไขยยันต์ หากแต่จ้องรพินทร์เขม็งผ่านศูนย์ของปืนเวเธอร์บี..........     จากคุณ : บุญคำ - [16 ก.พ. 11:12:24]

ความคิดเห็นที่ 9 ใจเย็นๆนะครับคุณหญิง  สาบานเลยครับว่าเราไม่ได้มีอะไรกันนน จากคุณ : รพินทร์ - [16 ก.พ. 12:22:47]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาอ่านแล้วยังงงๆอยู่ครับว่าเรื่องเดียวกันแน่หรือเปล่า  จุดมุ่งหมายคือกำลังจะเข้าสู่วังค้างคาวที่สลับซับซ้อนซ่อนเงื่อน มีมันตรัย แสงโสมมาเกี่ยวข้อง และเป็นสถานที่หลบซ่อนตัวของค้างคาวอนุชาและไพรวัลย์ครับ แต่ว่าไม่รู้แน่ว่าสองกลุ่มนี้เป็นพวกเดียวกันหรือเปล่า เจ้าตัวยังไม่ยอมเข้ามาอธิบายรายละเอียด (อ่านเรื่องตอนนี้ได้จากต้นกระทู้ที่แล้ว) เนื้อเรื่องยังไปไม่ถึงไหนสักทีเพราะติดกันอยู่ที่หน้าถ้ำทางเข้าสู่วังมาหนึ่งกระทู้เต็มๆแล้วครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [16 ก.พ. 13:04:30]

ความคิดเห็นที่ 11 ช่างมันเถอะครับ เล่นไปเรื่อย ๆกะเดี๋ยวเรื่องมันก็ต่อกันได้เองแหละ  ผมยำเพื่อนต่อเลยนะ มุขชักจะมา ใครจะเข้าถ้ำไปก่อนเลยก็ได้ แล้วผมจะตาม ผมเป็นผู้ตาม(เพื่อการยำ)ที่ดีอยู่แล้ว....... พริบตานั้นไชยยันต์ก็ได้ตกเป็นจำเลยของสังคมอย่างดิ้นไม่หลุด  เขาเหงื่อตกเสียยิ่งกว่าสว.ไวไวควิกที่กำลังถูกสังคมโจมตีเรื่องนกกระจอกไม่ทันกินน้ำของเขา (เอ หรือเรื่องอะไรกันแน่บุญคำก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่เขาคิดว่าประเด็นเนี้ยถูกต้องที่สุด) ทุกคนในที่นั้น รวมทั้งค้างคาวอนุชาที่ซอกซอนหนีไปในถ้ำแล้วเก็บตกแหวนวิเศษมาได้ต่างก็ตำหนิการกระทำของไชยยันต์อย่างออกนอกหน้า แงซายได้ขึ้นเวทีปราศรัยซึ่งมาตั้งอยู่ตรงนั้นเมื่อไรก็ไม่รู้ "ในฐานะตัวแทนประชาชนแห่งมรกตนคร กระผมคิดว่าการกระทำนี้ของนายทหารไชยยันต์ก่อให้เกิดความเสื่อมเสียแก่สภาของเราเป็นอันมาก  ทำให้คนภายนอกพลอยคิดไปว่าคนที่อยู่ร่วมสภานี้เป็นพวกบริโภคแต่ไวไวควิกกันทุกคน  อยากจะให้ท่านรับผิดชอบโดยการลาออกจากตำแหน่งนี้ไปเสีย..หาไม่เราจะร่วมลงชื่อเพื่อขับไล่จากสภานาคศิระอันมีชื่อเสียงของเรา...." คนอื่น ๆก็พากันโห่ร้องอื้ออึงสนับสนุนคำพูดของแงซายกกันยกใหญ่  ยกเว้นดาริน พลับพลึงที่ส่ายหัวอย่างอิดหนาระอาใจ  แต่ดารินยังคงอยู่ในท่าเดิมคือจ้องรพินทร์ผ่านศูนย์ปืนเวเธอร์บีแม้ว่าตาเธอจะเมื่อยเพียงใดก็ตาม ขอเพียงแต่มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นบนใบหน้ารพินทร์แม้เพียงเล็กน้อย อย่างเช่นคิ้วกระตุก คุณหญิงก็พร้อมที่จะตีความว่าเป็นการกระตุกเพราะยังรักอาลัยน้องติ๊นาอยู่มาก   รพินทร์ก็รู้เท่าทันเช่นกัน  เขาพยายามควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าอย่างสุดความสามารถ หน้าที่ด้านตายอยู่แล้วยิ่งกระด้างขึ้นไปอีก แม้เวลาตบมือสนับสนุนแงซายก็ตาม จากคุณ : บุญคำ - [16 ก.พ. 13:54:16]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่า...มาขอ...แวะเวียน ซักนิดค่ะ อิอิ จากคุณ : เซียงยี้ - [16 ก.พ. 19:03:40]

ความคิดเห็นที่ 13 ...เธ่อ ลุงไชยยันต์ ก้อ พอลุงอนุชามีทีท่าว่าจะเลิกทำไร่แห้วหน่อยเดี๊ยะ ออกมากันท่าเลยอ่ะ หวังจะกลบเกลื่อนเรื่องที่ไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกะแหม่มคริสต์อ่ะดิ  คราวหน้าก็เตี๊ยมกะตาคำหน่อยดิ๊ ในภาคหนึ่งเพราะตาคำไม่ใช่เหรอ จึงสมหวังกะป้ามาเรียจนเกิดนายไพรวัลย์ขึ้นมาน่ะ  คราวนี้ไม่นัดแนะกันก่อนก็โดนเผาอย่างนี้แหละ แต่ทำไมตาคำตาคำตาดีขึ้นจมเลยอ่ะ แก่แล้วนี่น่าจะหูตาฝ้าฟางนา หายไปทำเลสิกค์มาหรือเปล่าค้า จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [16 ก.พ. 20:21:19]

ความคิดเห็นที่ 14             ใช่แล้วๆ   ตอนนี้เรากำลังตามหาคุณชายอนุชา  ซึ่งจู่ๆ ก็หายตัวไป  ทิ้งคำกลอน(บทเก่า)ไว้บนแผ่นหิน  ว่าจะไปตามหาขุมทรัพย์วังมังกรกันนี่ครับ    แงซายนั่งทางในนึกย้อนอดีตกลับไปได้หลายกระทู้    ซึ่งเมื่อเล่นไปเรื่อยๆ ทำท่าจะหลงลืม  อิอิ              ด้วยความอิจฉาว่านายกลางจะได้ครองวังมังกรพร้อมทั้งธิดาสาวคนงามของเจ้าวังมังกร   และจะทำฟาร์มขยายอาณาจักรได้ใหญ่โตร่ำรวยกว่าวังวราฤทธิ์  พวกเราจึงได้ออกตามอย่างเอาเป็นเอาตาย   หวังแฮปสมบัติ  เอ้ย ไม่ใช่  ด้วยความเป็นห่วงนายกลางนั่นเอง  จึงได้รวบรวมพลกันอีกครั้งที่หนองน้ำแห้ง          ผจญภัยกันไปกันมา  (ผมก็จำไม่ค่อยได้แล้ว)  ก็ปรากฏว่าคุณชายอนุชาปรากฏตัวออกมาในสภาพแปลกประหลาดอย่างที่เห็น  คือกลายเป็นค้างคาวเข้าโจมตีชาวคณะ    ด้วยความสงสัย(ของทุกคน) เราจึงต้องตามมาเพื่อคลี่คลายความลับอันมืดมน(และยำเละกันต่อไป) ว่าทำไมคุณชายจึงกลายร่างเป็นค้างคาวได้    แล้วตกลงจะได้ไปถึงวังมังกรหรือไม่  ก็ยังเป็นที่สงสัยอยู่   (ตอนนี้มาวังค้างคาวก่อนละกัน)          แต่ก็ช่างมันเถอะเราเขียนเอามันไม่ได้เอากล่อง(หรือเงิน  อิอิ)อยู่แล้ว  เพราะรู้แน่ว่าวิกนี้ค่าตัวไม่มีจ่าย    ดังนั้นเป้าหมายหลัก(ในการเขียนและยำ)คือสมาชิกคนอื่นๆ นอกจากตัวเอง    อิอิ   (วงเล็บเยอะจังว๊อย)          อีกประการนึงที่อาจจะยังค้างคาใจ  คือ  เพชรพระอุมาภาคนี้   มิได้รับอนุญาติอย่างใดจากคุณพนมเทียนหรอกนะครับ   เรียกว่าวิกเถื่อนก็คงได้  เพราะมันมีจุดเริ่มต้นมาจากใครคนหนึ่งตั้งกระทู้ในห้องสมุดทำนองว่า  รพินทร์ในภาคหลังๆ  (ฉบับของคุณพนมเทียน)  ทำไมเปลี่ยนไป  แล้วก็เลยมีแฟนตัวจริงของเพชรพระอุมา  ผู้สวมวิญญาณเป็นพรานใหญ่ของเราเข้ามาตอบโต้แก้ตัวเป็นการใหญ่   (บุคคลผู้นั้นปัจจุบันนี้หลังจากกระทู้ยาวจนสร้างประวัติศาสตร์ข้ามเดือนข้ามปี  กลายร่างเป็นบุญคำ  มาร์ตินอยู่ ณ บัดนี้)  แล้วก็เลยปรากฏตัวผู้สวมบทบาทตัวละครอื่นๆ ออกมาโต้ตอบ  ตัดพ้อ ต่อว่ากันอย่างออกรสชาติ  หนึ่งในสมาชิกรุ่นแรกๆ ที่ผมจำได้จากการอ่านก็มีคุณแสงโสม  คุณชายอนุชา   คุณอำพล (ที่เดี๋ยวนี้ไม่รู้ไปไหน)  ฯลฯ         แล้วพวกเขาก็เลยชวนกันผจญภัยต่อมาเป็นภาคพิสดาร  เล่นกันเรื่อยมาจนย้ายวิกมาที่ในถนนนักเขียนนี้  แต่ได้ทราบว่า  ป้าหนอนผู้เคยเข้ามาสวมบทบาทแม่มดวาชิกาอยู่พักหนึ่ง  ได้นำกระทู้ไปให้คุณพนมเทียนได้อ่านแล้ว   แต่ท่านก็ใจดีมิได้ห้ามปราม  ขัดขวางการกระทำอุกอาจของคณะเรานี้แต่อย่างใด   เราจึงได้ต่อเรื่องต่อราวกันมาอย่างสนุกสนานตามใจ(เรา) กันมาจนบัดนี้ละครับ       เฮ้อ เหนื่อยกว่าปราศรัยอีกแฮะ   แงซายคนนี้ผู้เข้ามาร่วมกับกับชาวคณะเมื่อตอนย้ายมาถนนนักเขียนใหม่ๆ  ก็เล่นบทนี้มาเพราะผู้เล่นคนเก่าหายตัวไปนานแล้ว  และภายหลังก็มิได้มาทวงคืน แต่กลับส่งต่อให้ผมเล่นเลย   ผมก็เป็นแงซายเรื่อยมา   และเรื่องราวประวัติศาสตร์ของกระทู้นี้ก็มีโดยประการที่ผมว่ามา          หากผิดพลาดตรงไหนขอเชิญสมาชิกเก่าๆ เข้ามาแก้ไขเพิ่มเติมด้วยนะครับ จากคุณ : แงซาย (ศรีจิตรา) - [17 ก.พ. 10:21:02]

ความคิดเห็นที่ 15 มีการระลึกฟามกันหลังกันด้วย อิอิ พ้มก็เล่นเอามันเหมือนกัน  ถ้าเย็นนี้ใครไม่มาต่อ พ้มจะมายำเพื่อนกันต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ตอนนี้มันเละ ๆชอบกลอย่างที่แงซายว่านิ  ดูซิน้องโร้ก ขุนพลวรมันต์ก็มาห่างหายไปอย่างที่เราไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย  ไพรวัลย์หนุ่มหล่อก็มาเป็นนินจาอย่างเคย .. ขอตัวไปนึกมุขก่อนละกัน เดี๋ยวเย็นนี้มาใหม่ นายตะหานถ้ายังนึกมุขใหม่ไม่ทัน เย็นนี้เละแน่อิอิอิอิ บอก(ขู่)ไว้ล่วงหน้า จากคุณ : บุญคำ - [17 ก.พ. 12:07:50]

ความคิดเห็นที่ 16 เมื่อไหร่คุณหญิงจะยอมวางปืนซะทีนะเนี่ย  ตาคำช่วยฉันหน่อยเร็ว..... สอบเสร็จวันที่ 1 มี.ค. ครับ สัญญาว่าจะมาแจมด้วยเหมือนเดิม จากคุณ : รพินทร์ - [17 ก.พ. 13:09:48]

ความคิดเห็นที่ 17 เห็นด้วยกับลุงบุญคำคร้าบ แต่เอาเถอะ ผมมันพวกไปไหนไปด้วย ไม่ช่วยสักบาท ใครเล่นอะไรเล่นด้วยได้โม้ด แม้ว่าจะมั่วหน่อยๆ อิ อิ อ้อ...เจ้าไพรวัลย์มันก็แว่บๆอย่างนี้แหละครับ ทำเป็นลืมๆซะประเดี๋ยวก็มา อิ อิ จากคุณ : มันตรัย - [17 ก.พ. 14:21:38]

ความคิดเห็นที่ 18 คริสติน่าค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ รู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นขึ้นจากหลับ เธอเหยียดแขนออกบิดตัวอย่างเมื่อยขบ เมื่อพลิกกายมาอีกข้างหนึ่งก็สะดุ้งโหยงเพราะเห็นคนหน้าตายยืนทำท่าจะตายอยู่ห่างๆ  คริสติน่าสปริง ตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วกระพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง "เอ๋ ... อะไรกันล่ะเนี่ย  เราว่าเราสอดแนมอยู่แถวชายแดนสามเหลี่ยมทองคำ  แต่เผอิญพี่ไทยกะพี่หม่อง นึกครึ้มอะไรกันก็ไม่รู้  ซ้อมยิงพลุกันใหญ่ทั้งที่เลยตรุษจีนมาตั้งนานแล้ว  ถอยมาตั้งหลักตั้งไกลพอเบา เสียงปืนแล้วก็งีบหลับไปหน่อยเดียวเอง  พวกนี้นี่ไม่รู้จักไปทำงานทำการกันบ้างหรือไงนะ  อุตส่าห์หนี มาตั้งนาน  ออกป่ามาเจอกะเราอีกแล้ว" สุภาพบุรุษไพรตอนนี้ไม่กล้าเป็นสุภาพบุรุษ เพราะไม่งั้นอาจได้ไปเป็นสุภาพบุรุษในชาติหน้าก่อนเวลาอันควร ยืนเก๊กหน้าสุดชีวิต  สมุนมือขวาจึงรีบเข้าไปประคองแหม่มคริสของตาเฒ่า ลูบเนื้อลูบตัวเรียกขวัญ "โธ่ แหม่มคริสหนอแหม่มคริส เป็นอย่างไรบ้างละเนี่ย  นายตะหานไม่น่าทำรุนแรงเลย" คริสติน่ายิ้มให้บุญคำนิดหนึ่ง เพราะรู้ว่าแต่ไหนแต่ไรบุญคำเท่านั้นที่เป็นห่วงเธอด้วยความจริงใจ  เอื้อมมือ มาจับมือตาเฒ่าเบาๆ "บุญคำ ได้เจอกันอีกแล้วนะ แต่ทำไมพวกนายของบุญคำถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ" "บุญคำสิต้องเป็นฝ่ายถาม แหม่มมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง อันตรายจะตายไป แล้วนี่แหม่มไม่เจอกะเจ้ามันตรัย เลยเหรอ พวกบุญคำเองยังย่ำแย่" "มันตรัยรึ" คริสขมวดคิ้ว "มันตรัยภาคไหนอีกล่ะ ตายยากตายเย็นจริงๆ เลยนิ อย่างนี้น่าจะไปเล่นเรื่อง ดาย ฮาร์ท ท่าจะดังกว่าบรูซ วิลลิส แล้วแถวนี้มันก็ไม่อันตรายซะหน่อย มันเป็นเขตสอดแนมของฉันนี่ อีกอย่างฉันเองก็เป็นอดีตซีไอเอ อาวุธแปลกๆ ฉันมีแยะล่ะ  แต่เดี๋ยวนี้พวกซีไอเอถูกเกณฑ์ไปทำสงคราม เศรษฐกิจกับการเมืองกันซะหมด  ฉันละเบื่อ  ไม่ได้เห็นเลือดแล้วกลุ้มใจ ก็เลยมาหาจ๊อบเสริมแถวชายแดน ไทย-พม่า พักนี้มีเรื่องกันบ่อยๆ น่าจะสนุกกว่า"  พูดพลางคริสลุกขึ้นยืนและปัดฝุ่นตามตัว พร้อมกับดึง สายเดี่ยวให้เข้าที่ เพราะตาพรานเฒ่าไม่ได้ลูบเนื้อลูบตัวธรรมดา  แต่ลูบทั่วไปหมดทั้งตัว แมลงวันตัวหนึ่งบินหวี่ๆ วนเวียนอยู่รอบวงหน้าของพรานใหญ่เหมือนจะได้กลิ่นอะไรบางอย่าง  (สงสัย จะเป็นกลิ่นหน้าตาย)  ไชยยันต์เองตอนนี้ยังมองหน้าแหม่มผมทองอย่างไม่ไว้วางใจ  มือคลำคอป้อยๆ "หนอย... ทำเป็นไม่รู้เรื่อง โด่... เจ้ามันตรัย ปลอมเป็นใครไม่ปลอม มาปลอมเป็นคริส คิดเหรอว่าชั้น จะหลงกลง่ายๆ  ฮิ.. เดี๋ยวนี้มีการแปลงล่งแปลงร่างกันด้วยฮิ.. ไปฝึกวิชามาจากไหนเหรอ" เชษฐาคว้าคอเพื่อนสมัยเด็กไว้เพราะเห็นทำท่าจะเข้าไปพิสูจน์ตัวคริสอีก ทั้งที่เมื่อกี้ใครทำใครกันแน่ยังงงๆ อยู่ พี่ใหญ่แห่งราชสกุลสูบไปป์ด้วยมาดสุขุมพลางกล่าวอย่างเป็นกลาง "ขอโทษด้วยเถอะ คริส พวกเรากำลังต่อสู้อย่างพัลวันกับเจ้ามันตรัย  เห็นมันวิ่งออกมาทางนี้ เจอกับเธอเข้า ก็เลยเข้าใจผิดไปนิดหน่อย  แต่เรายังไม่มั่นใจเลยนะว่าเธอคือคริสจริงหรือเปล่า ปุ๋ยปุ๋ย หรือว่าเป็นตัวปลอม เธอมีวิธีพิสูจน์ไหมล่ะ ปุ๋ยปุ๋ยปุ๋ยปุ๋ยปุ๋ย แค้กๆ"  ตอนแรกลืมปุ๋ยเลยมาปุ๋ยชดเชยตอนท้ายเยอะไปหน่อย "นี่ นายพราน ขยับตัวซักทีสิ ชั้นเมื่อยแล้วนะ"  มรว.สาวร้องประท้วงเพราะยังไม่ยอมเสียฟอร์มลดปืนเวเธอร์บี ลงก่อน  ขณะที่นายพรานของหล่อนเองยังยืนหน้าตายอยู่เหมือนเดิมและแมลงวันเริ่มมากันมากขึ้น "เอาละค่ะ"  คริสเอ่ยขึ้น "ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกนะคะ เรื่องใครเป็นมาอย่างไรเนี่ย  แต่เรื่องพิสูจน์ตัวละก็ ฉันถนัด จะพิสูจน์กันอย่างไร ที่ไหน ก็ว่ามา"  ว่าพลางหล่อนดึงเอ็ม.16 ที่ซ่อนอยู่ในเป้หลังมหัศจรรย์ออกมา ตรวจกระสุนปืน จากคุณ : คริสติน่า อากีล่าร์ - [17 ก.พ. 15:13:11]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณมันตรัยคะ ตอนนี้คริสกำลังเบื่อโลก เพราะซีไอเอมัวแต่ไปเจาะข่าวเศรษฐกิจ กะจับแฮคเกอร์ คริสม่ายชอบค่ะ ขอมาสมัครงานกับคุณมันตรัยได้ไหมคะ   ตำแหน่งปชส. คุณแสงโสมเธอผูกขาดไปแล้ว คริสขอตำแหน่งเล็กๆ แค่ มท.1 ควบดาวสภาฯ ก็พอค่ะ :-) จากคุณ : คริสติน่า - [17 ก.พ. 15:33:52]

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่ได้มาอ่านเสียนานครับ ช่วงนี้คะหยิ่นกำลังยุ่งมาก บอกเลยว่ากำลังสอบอยู่ มีทำวิทยานิพนธ์ย่อยอีก 1 เรื่อง แล้วยังต้องเตรียมงานแต่งงานด้วย ชีวิตวุ่นวายจริงๆ น่าดีใจมากครับที่มีท่านที่สนใจเข้ามาเป็นตัวละครใหม่ๆเพิ่มขึ้น เป็นนิมิตรหมายอันดีว่า ชาวเพชรพระอุมานั้น เป็นหนึ่งในพันทิพย์จริงๆหาใครมาเทียมได้ 55555 .....ตาคำ กะ คะหยิ่น จะยังคงเป็นพระเอกคู่สะท้านโลการ์แน่นอนเพียงแต่ตอนนี้ปล่อยพวกนายๆโชว์ออฟกันไปก่อน หลังจากเคลียร์ตนเองแล้วจะรีบกลับมาทวงตำแหน่งพระเอกคู่สุดหล่อดังเดิม..... ****เนื่องจากวันที่ 21 มีนาคม พ.ศ.2544 นี้ คะหยิ่นจะเข้าเฝ้าองค์สมเด็จพระเทพรัตน์ฯเพื่อรับพระราชทานน้ำสังข์ และจะพาเจ้าสาวไปจดทะเบียนสมรส คะหยิ่นจึงจะจัดงานเลี้ยงฉลอง สมรสพระราชทานในวันที่ 22 มีนาคม พ.ศ.2544 และ จัดงานเลี้ยงที่บ้านเจ้าสาว ณ จังหวัดแพร่ ในวันที่ 30 มีนาคม พ.ศ.2544 อีกครั้งหนึ่ง ขอบอกเพื่อนๆว่าผู้ใดสนใจจะมาร่วมงานให้ mail มาบอกคะหยิ่นด้วยครับ ที่ jomandtik@yahoo.com ครับ และแจ้งชื่อที่อยู่ของเพื่อนๆมาด้วย คะหยิ่นจะได้ส่งการ์ดเชิญไปให้ครับ***** หมายเหตุ....เสร็จธุระทั้งหลายแล้วคะหยิ่นจะกลับมาต่อน้องมุขกับเพื่อนๆอีกคราครับ แล้วพบกัน จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [17 ก.พ. 16:50:21]

ความคิดเห็นที่ 21 โห ยินดีด้วยจริง ๆเด้อคะหยิ่น ขอให้อยู่กันจนถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรเลยนาาาาา คิดถึงเอ็งจริง ๆเลยนะเนี่ย   แต่ข้าก็พยายามเป็นพระเอกไปพลางก่อนแล้วกัน นี่คุณติ๊นาทำการบ้านมาดีมากเลย จำได้แม้กระทั่งคุณชายเชษฐาที่สูบกล้องแล้วพ่นควันภรณ์ทิพย์ภรณ์ทิพย์ภรณ์ทิพย์ออกมาเนี่ย จากคุณ : บุญคำ - [17 ก.พ. 18:28:33]

ความคิดเห็นที่ 22 อิ อิ ยินดีมากคร้าบที่คุณคริสติน่าจะมาเป็นพวกกระพ้ม และก็ยินดีต้อนรับจากใจจริง อิ อิ เรามาจับมือกันยำพวก ฝ่ายธรรมะกันเถิด หลังจากที่พวกมันชนะเรามาทุกภาคๆ จนน่าเบื่อหน่าย ให้ตายสิ..... เหอ เหอ เป็นอันว่าเสร็จพิธีต้อนรับสมาชิกพรรคอธรรมคนใหม่ของเรา...                คริสติน่า.....!!! จากคุณ : มันตรัย - [17 ก.พ. 18:31:59]

ความคิดเห็นที่ 23 โห ไรอ่ะ มีแต่ลูกน้องสาวสวยเซ็กซี่เร้าใจทั้งนั้นเลย  มันชักจะมากไปแล้วนาเฟ้ยเจ้ามันตรัย  ทนไม่ได้ตาร้อนผ่าว ๆ จากคุณ : บุญคำ - [17 ก.พ. 19:05:29]

ความคิดเห็นที่ 24 ตามมาอ่าน เพิ่งมีเวลาครับ ภาคพิสดารบวกชุลมุนยกกำลังสิบ  ผมต่อไม่ถูก อนุชาท่าจะมีนางเอกกะเค้าแล้ว  โย่ะ หวัดดีครับ องค์หญิงเป็นลูกสาวเจ้ามังกรป่ะครับ ระวังไพรวัลย์ อนันตรัยให้ดี  เค้าชอบเผาอนุชา องค์หญิงจ๋งจ๋านอนุชามั่งมะครับ  ยังไงก็อย่ายอมให้เค้ารังแกผมนะ ดีใจด้วยเน้อ  คะหยิ่น  ดีใจด้วยมากๆ ขอให้มีความสุขตลอดไปนะครับ จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [18 ก.พ. 17:42:01]

ความคิดเห็นที่ 25 ดำเนินเรื่องกันไปก่อนนะครับ ช่วงนี้ผมยังไม่มีเวลาเข้ามาต่อเรื่องเลย จำใจต้องให้ตาบุญคำใส่ร้ายป้ายสีไปก่อน ผมจะลงใต้พรุ่งนี้แล้ว อีก 2-3 วันจึงจะกลับมาร่วมสนุกได้ต่อ กลับมาถ้าว่างจะเข้ามาแก้แค้นทันที ฝากเอาไว้ก่อนเถอะบุญคำ ยินดีกับคะหยิ่นด้วยครับ ขอให้ชีวิตคู่ยั่งยืนและมีความสุขมากๆนะครับ ผมคงไปร่วมงานไม่ได้เพราะยังไม่พร้อมเปิดเผยตัว(โจทก์เยอะ) ขอร่วมอวยพรมาตรงนี้เลยนะครับ หลังฮันนีมูนอย่าลืมกลับมาร่วมขบวนกันต่อ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [19 ก.พ. 00:46:53]

ความคิดเห็นที่ 26 "อ้าว!! น้องทั้งสองไปไหนมาล่ะจ๊ะ ทำไมถึงมาที่นี่ได้" เจ้าหญิงรัชทายาท อมารตี แห่งวังมังกร ผู้ได้ชื่อว่าเป็นหญิงงามไม่แพ้ใครใน 3 โลก (เวอร์ไปมั้ยคะเนี่ย) อีกทั้งยังเชี่ยวชาญในเรื่องการขี่ม้า ยิงธนู และเพลงดาบซึ่งยังไม่เคยพ่ายให้กับใคร แต่ยกเว้นเรื่องงานบ้านงานเรือน กล่าวขึ้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบกับอนุชา และขนิษฐาต่างมารดา "หม่อมฉันทั้งสองได้ยินว่าพี่หญิงทรงประชวร จึงได้มาเยี่ยมน่ะเพคะ แต่หม่อมฉันรู้นะเพคะว่าพี่หญิงน่ะไม่ได้ประชวรจริงหรอก ใช่มั้ยล่ะเพคะ" เอยาวดีผู้น้องกล่าวขึ้น ทั้งยังยักคิ้วหลิ่วตาและพยักเพยิดกับอาทวาผู้พี่อย่างรู้ทันอีกด้วย พลางเดินไปนั่งยังแท่นประทับอันงามวิจิตรใกล้กับแท่นบรรทมซึ่งเจ้าหญิงรัชทายาทกำลังแกล้งบรรทมอยู่ “ใครบอกเจ้าล่ะ” รัชทายาทสาวแห่งวังมังกรกล่าวขึ้นอย่างแง่งอน “พี่ป่วยจริง ๆ นะ เมื่อคืนนี้พี่ฝันร้ายเอามาก ๆ เลย เกี่ยวกับเจ้านั่นแหละ เอยาวดี เนี่ยยังขนลุกไม่หายเลย” “เกี่ยวกับน้องหรือเพคะพี่หญิง รีบบอกน้องมาเร็ว ๆ สิเพคะ น้องอยากรู้” เอยาวดีผู้น้องกล่าวด้วยสีหน้าตื่นเต้น  จนอาทวาผู้พี่ทนไม่ได้จึงพูดแทรกขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้ว่า “คนอย่างเจ้าหญิงเอยาวดี มีอะไรที่ไม่ตื่นเต้นบ้างน้อ เห็นตื่นเต้นไปซะทุกเรื่องนั่นแหละ” “หยุดเถอะ  เจ้าทั้งสองคนนั่นแหละ โตจนป่านนี้แล้วยังทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้ เดี๋ยวพี่ก็ไม่เล่าให้ฟังซะเท่านั้นหรอก” เจ้าหญิงรัชทายาทขัดขึ้นเมื่อเห็นทั้งสองเริ่มจะฮึ่ม ๆ ใส่กันเป็นครั้งที่ 200 ของเดือนนี้ “เมื่อคืนพี่ฝันว่ามีค้างคาวตัวใหญ่ประมาณเจ้าบุญเลิศ น่าเกลียดน่ากลัวมาก มาลักพาตัวเอาน้องหญิงเอยาวดีไป มันไม่ได้มาตัวเดียวนะ มันมีพรรคพวกเป็นพญานาค และงูต่าง ๆ อีกมากมายเลย พวกมันพากันล้อมหน้าล้อมหลังพี่กันใหญ่ โดยเฉพาะเจ้าพญานาคตัวใหญ่ที่สุดนั่นแหละ  พี่พยายามร้องเรียกให้คนช่วยเท่าไหร่ก็ไม่มีใครได้ยินเลย จนกระทั่งเจ้าค้างคาวน่าเกลียดนั่นพาเอาน้องหญิงบินลับหายไปนั่นแหละ  อ้อ …. แต่แปลกอยู่อย่างนึงนะ ในฝันพี่เห็นเจ้าค้างคาวตัวนั้นปลายปีกของมันที่เป็นคล้าย ๆ นิ้วก้อยมีแสงระยิบระยับคล้าย ๆ กับแหวนที่เสด็จพ่อให้น้องหญิงเลยล่ะ  แล้วแหวนป้องกันภัยที่เสด็จพ่อทรงมอบให้กับน้องหญิงล่ะยังอยู่หรือเปล่า อย่าถอดออกจากนิ้วเด็ดขาดเลยนะ เพราะพี่สังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้ ไม่สบายใจเลย” พอฟังดังนั้นเจ้าหญิงเอยาวดีก็ตกใจเพราะสิ่งที่เจ้าหญิงรัชทายาทฝันเห็นนั้นคล้ายกับที่ตนเองเห็นในบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ จึงรีบสะกิด เจ้าชายอาทวาผู้พี่ไม่ให้บอกเรื่องแหวนที่ทำตกหายให้เจ้าหญิงผู้พี่ฟัง ด้วยเกรงว่าจะตกใจยิ่งขึ้น  (แบบว่าแอบอ่านมาตั้งนานแล้วล่ะคะ  ชอบมากก   ขอเล่นด้วยคนนะคะ) จากคุณ : อมารตี - [19 ก.พ. 13:10:59]

ความคิดเห็นที่ 27 ยินดีต้อนรับองค์หญิงอมารตีเป็นอย่างยิ่งนะเพคะ เอ่อ...แต่ว่า ฝ่าบาททรงเล่นกับองค์ชายอาทวากับองค์หญิงเอยาวดีไปก่อนนะเพคะ หม่อมฉันขอตัวไปต่อบททางด้านสามัญชนก่อน แล้วคงได้พบกันแน่นอนเพคะ ^_^ ****************************** ได้ยินคริสติน่าพูดถึงเรื่องพิสูจน์ตัว ตาเฒ่าบุญคำก็ตาวาวกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที ด้วยความหวังว่าจะได้รับมอบหมายให้เข้าไปช่วยพิสูจน์ตัวแหม่มสาวแสนสวยอีกครั้ง แต่เมื่อมองเห็นเอ็ม. 16 ที่คริสกำลังตรวจสอบกระสุนปืนอยู่อย่างขะมักเขม้น แกก็หน้าม่อยลงถนัดใจพร้อมกับเดินอย่างหงอย ๆ   ไปหลบอยู่หลังไชยยันต์ซึ่งยังยืนคลำคออยู่ป้อย ๆ พร้อมกับมองคริสติน่าด้วยความไม่ไว้วางใจและยังคงยืนยันกับทุกคนว่าคริสติน่าต้องเป็นมันตรัยปลอมตัวมาแน่ ๆ   ในขณะเดียวกันไพรวัลย์ก็ยังคงยืนคอเอียงอยู่หน้าถ้ำเนื่องจากแก๊สพิษของมันตรัยยังกัดกร่อนสลายพญางูบนศีรษะไม่หมด ดารินลดปืนเวเธอร์บีลงทันทีเหมือนกันเมื่อได้ยินเรื่องพิสูจน์ตัว แต่ความจริงเป็นเพราะเมื่อยมากประกอบกับแมลงวันเริ่มบินมาตอมใบหน้าที่ตายสนิทของพรานใหญ่หนาแน่นมากขึ้นทุกทีจนหม่อมราชวงศ์สาวรำคาญทนไม่ไหว   รพินทร์ลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอกโดยไม่ให้ดารินเห็น ใบหน้าที่ตายสนิทเมื่อครู่เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันควัน แล้วพรานใหญ่ก็รีบเดินเข้าไปหาเชษฐาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พลับพลึงและคะหยิ่นอย่างรวดเร็ว  ในขณะที่แงซายก็ก้าวลงมาจากเวทีปราศรัยตรงเข้ามารวมกลุ่มพร้อมกับเอ่ยปากถามเชษฐาเบา ๆ “นายใหญ่ครับ เราจะพิสูจน์ตัวแหม่มคริสยังไงดีครับถึงจะรู้ว่าเธอเป็นมันตรัยปลอมตัวมาหรือเปล่า” เชษฐานิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่แล้วหันไปสบตากับรพินทร์ พร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงถาม พรานใหญ่มีสีหน้าเครียดขรึมดวงตากร้าวเป็นสีสนิมเหล็กคู่นั้นหรี่ลงน้อย ๆ อย่างใช้ความคิด และแล้วก็เบิกกว้างออกมาอย่างยินดี “วิธีพิสูจน์เรื่องนี้ไม่ยากครับ คุณชาย”     “ทำยังไงรพินทร์” เชษฐาเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ทุก ๆ คนมองมายังรพินทร์เป็นตาเดียวด้วยความหวังว่าจะพิสูจน์กันให้รู้แน่ไปซักทีว่าคริสนั้นใช่ปิศาจร้ายมันตรัยแปลงร่างมาหรือไม่  รพินทร์ยิ้มมุมปากนิด ๆ อย่างมั่นใจในตนเอง พร้อมกับก้าวเดินช้า ๆ ไปหยุดอยู่ตรงหน้าคริสติน่าทิ้งช่วงห่างประมาณห้าก้าว ในขณะที่ดารินจ้องมองรพินทร์ตาเขม็ง  และแล้วพรานใหญ่รพินทร์ก็ล้วงมือลงไปในอกเสื้อหยิบวัตถุสิ่งหนึ่งออกมากำแน่นไว้ในมือพร้อมกับทำปากขมุบขมิบเหมือนกับท่องคาถาอะไรสักอย่าง  ทุกสายตามองจ้องไปยังวัตถุที่รพินทร์ถืออยู่เป็นตาเดียวกันเพื่อจะสำรวจว่าเครื่องรางของขลังชนิดไหนที่รพินทร์จะใช้จัดการกับมันตรัยในร่างของคริสติน่าในครั้งนี้  และแล้วพรานใหญ่ก็โยนวัตถุนั้นไปตกตรงหน้าแหม่มสาวที่ยืนถือปืนเอ็ม. 16 อยู่  …..เมื่อทุกคนได้เห็นชัดเจนพร้อมกัน…เสียงพลับพลึงอุทานออกมาดังลั่น “ไฟแช็ค!!!!…….โถ…ไฟแช็คอีกแล้วค่ะ ป้าดารินขา” ชาวคณะที่กำลังยืนจ้องมองอยู่ต่างครางฮือฮาออกมาอย่างผิดหวัง  ดารินก้มลงหยิบก้อนหินขนาดเขื่องข้างตัวขึ้นมาแล้วเขวี้ยงไปที่รพินทร์อย่างแรง เดชะบุญที่รพินทร์เอี้ยวตัวหลบได้ทันควัน เลยรอดตัวไป เสียงดารินตวาดแว้ดออกมา “นี่ ตาพรานขี้เก๊ก  นายจะคิดวิธีอะไรที่มันใหม่ ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ก๊อปกันมาหลายครั้งหลายหนแล้วนะเนี่ย” คริสติน่าหัวเราะอย่างขบขัน ดวงตาคมงามตวัดมองชาวคณะทั้งหลายหนึ่งรอบ    และแล้วเจ้าตัวก็จัดการสะพายปืน เอ็ม. 16 ไว้ที่ไหล่  พร้อมกับก้มลงไปหยิบไฟแช็คนั้นขึ้นมา หลังจากนั้นก็ล้วงมือลงไปในเป้หลังมหัศจรรย์ หยิบระเบิดทีเอนทีที่มีชนวนออกมาชูให้ทุกคนดูพร้อมกับร้องบอก “เอาละค่ะทุกคน อยากให้ฉันพิสูจน์ก็ได้ แต่แค่จุดไฟแช็คนี่มันน้อยไปหน่อยนะ เพื่อช่วยยืนยันให้น่าเชื่อถือมากขึ้น ฉันจะจุดไฟแช็คแล้วต่อไฟเข้ากับชนวนระเบิดนี่ ทุกคนจะได้เชื่อกันเสียทีว่าฉันไม่ได้ปลอมตัวมา  ฮ่าาา…ชักสนุกละซิ…ไม่ได้เห็นเลือดมานาน... คราวนี้ละ...ฉันจะได้หายกลุ้มซักที  หึ หึ" คริสติน่าพูดจบก็จุดไฟแช็คพรึบขึ้นมาทันที  ชาวคณะผจญภัยเริ่มภาวะแตกฮือกันอีกครั้งด้วยประสบการณ์เผ่นหนีเอาตัวรอดอันโชกโชน  แต่แล้วเสียงใครคนหนึ่งก็ตะโกนระล่ำระลักออกมาก่อนที่ทุกคนจะวิ่งหนีกันกระเจิง "เฮ้...….เดี๊ยวๆๆๆๆ….อย่าเพิ่งจุดชนวน  ผมคิดวิธีพิสูจน์ใหม่ได้แล้ว" จากคุณ : แสงโสม - [19 ก.พ. 15:25:37]

ความคิดเห็นที่ 28 ว้าย... สวัสดีค่ะคุณแสงโสมขา คริสขอฝากตัวด้วยคนค่าา... แต่ว่า ท่านมันตรัย ไหงไม่ยอมพูดเรื่องข้อตกลงเลยละคะ อย่างคริสนี่นะคะ อดีตซีไอเอสาว ทั้งสวย ทั้งเก่ง อย่างน้อยๆ ก็ต้องปาร์ตี้ลิสต์อันดับสามนะเคอะ น้อยกว่านี้ไม่รับนะเคอะ กลัวไม่คุ้มค่าตัวน่ะเค่อะ :-) คุณชายกลางคะ รพินทร์กับคุณหญิงเธอยังตามหากันไปตั้งหลายภาค รักแท้นั้นต้องใช้เวลานะคะ อย่างคุณชาย ต้อง "ตามหาคู่แท้สุดขอบฟ้า" ประมาณสามสี่ขอบฟ้าเสียก่อนสิคะ (หรืออาจจะมากกว่านั้นก็ได้ ขึ้นกับว่าคุณชายกับฝ่าย แอนไท-คุณชาย'ส เลิฟ ใครจะขโมยซีนได้ มากกว่ากัน ฮิฮิ)  คริสว่าคุณชายรีบออกตามหาแต่เนิ่นๆ ได้แล้วนะคะ :-) จากคุณ : คริสติน่า ริชชี่ - [19 ก.พ. 17:58:20]

ความคิดเห็นที่ 29 พี่หญิงอมารตี ช่วยขึ้นบรรทัดใหม่ด้วยนะเพคะ น้องหญิงเวียนหัวเพคะ :-) ช่วงนี้ชาวเพชรพระอุมาลากิจกันเพียบ ถือโอกาสสวมรอย ต้อนรับคุณอมารตีเสียเลยนะคะ และแสดงความยินดีล่วงหน้ากับท่านคะหยิ่นด้วยค่ะ ส่วนท่านอื่นๆ ก็รีบกลับมากันไวไวนะคะ จากคุณ : เอยาวดี - [19 ก.พ. 18:04:54]

ความคิดเห็นที่ 30 แหะ ๆรับสิครับ คุณคริส ผมรับโดยทันทีเลยล่ะ... ว่าแล้วก็ยกตำแหน่งแม่มดวาชิกาให้เลย (ภาคสวยน่ะครับ อิ อิ) เอ้า เล่นกันต่อเลย อิ อิ จากคุณ : มันตรัย - [19 ก.พ. 20:36:54]

ความคิดเห็นที่ 31 แหม......ขอโทษทีนะคะ น้องหญิงเอยาวดี คือว่าพี่เพิ่งจะเคยเข้ามาเล่นอ่ะ  อย่าเพิ่งเวียนหัวเลยนะจ๊ะคนดี   อ้ะ....นี่จ้ะเซียงเพียวอิ๊วเอาไปใช้ก่อนละกัน หายแล้วอย่าลืมเอามาคืนด้วยนะจ๊ะ คุณแสงโสม : หวังว่าอีกไม่นานเราคงจะได้พบกันนะคะ ยินดีกับคุณคะหยิ่น ณ หล่มช้างด้วยนะคะ (ขอให้มีความสุขมาก ๆ ให้ชาวเพชรพระอุมาอิจฉากันไปเลย) จากคุณ : อมารตี - [20 ก.พ. 08:47:29]

ความคิดเห็นที่ 32 เจ้าของเสียงดังกล่าวคือ บุญคำนั่นเอง  คริสติน่าชะงักแล้วก็พยักเพยิดให้บุญคำบอกแผนการณ์พิสูจน์ของแกไป ตาแก่กระแอมด้วยเสียงอันดัง ยืดอกอันเต็มไปด้วยมัดกล้ามซึ่งเป็นผลจากการเต้นรำแบบลาตินอันร้อนแรงในช่วงที่มิวสิควีดีโอที่ได้รับความนิยมไปทั่วโลก  "เนื่องจากในภาคสองและสาม แหม่มเป็นคนหนึ่งที่ใกล้ชิดกับนายมาก่อน" ตาเฒ่าทำมือคู่กันแบบลิเก "ดังนั้นเนี่ย พ้มคิดว่าแหม่มคงจะต้องเคยเห็นนายรพินทร์อย่างใกล้ชิดมาก่อน ถึงจะไม่ใกล้เท่าแหม่มเบลก็เถอะ อิอิ ดังนั้นเพื่อเป็นการยืนยันให้ทุกคนรู้ว่าแหม่มคริสเป็นตัวจริง  ขอให้แหม่มคริสบอกตำหนิที่ในลับต่าง ๆของนายมาให้หมด ถ้าบอกถูกก็แสดงว่าเป็นตัวจริง...ไม่ได้เป็นผีดิบลูกน้องมันตรัย "  บุญคำพูดอย่างคล่องแคล่วมั่นใจมาก  เรียกเสียงฮือฮาและเสียงปรบมือจากคนทั้งหลายที่ต้องการเห็นความหายนะของรพินทร์ จอมพรานไม่ว่าจะเป็นแงซาย  ไชยยันต์ เชษฐา วรมันต์และอื่น ๆอีกมาก   คุณหญิงเริ่มขึ้นปืนเวเธอร์บีอีกครั้งหนึ่ง   รพินทร์ทำสีหน้าปั้นยาก มองลูกน้องคนสนิทเขม็งอย่างกินเลือดกินเนื้อ แงซายพูดอย่างจริงจังว่า "ให้เอ่ยขึ้นมาทีละอย่างนะ และผู้กองก็จะเป็นคนบอกเองว่าถูกหรือไม่ถูก  แล้วนายหญิงก็เป็นคนคอยเช็คอีกทีหนึ่งว่าผู้กองโกหกหรือเปล่า...หากคุณหญิงจำไม่ได้อาจจะต้องมีการเปิดพิสูจน์ดีเอ็นเอ เอ๊ย ตำหนิในที่ลับกันภายหลัง..." บุญคำเอ่ยสำทับอย่างกระตือรือล้น " ขอเตือนว่าต้องเอ่ยแต่ละจุดให้ครบ หากขาดไปจุดใดจุดหนึ่งเราอาจตัดสินใจว่าเธอเป็นลูกน้องมันตรัยปลอมมาและเผชิญหน้าการโต้ตอบอย่างรุนแรงจากนายตะหานปืนใหญ่" .... คริสติน่ายิ้มอย่างเยือกเย็นให้พวกบ่างทั้งหลาย   ในขณะที่ดารินกำลังตัดสินใจว่าหากคริสติน่าบอกถูกควรจะยิงส่วนใดของรพินทร์เสียก่อน...รพินทร์คิดอะไรอยู่ในใจไม่มีใครรู้ รู้แต่ว่าเขากำลังย่างสามขุมเข้าหาตาเฒ่าต้นคิด  ซึ่งกำลังหนีไปแอบที่หลังดาริน...     คริสติน่ายิ้มอย่างเยือกเย็น เธอถามกลับ จากคุณ : บุญคำ - [20 ก.พ. 11:44:21]

ความคิดเห็นที่ 33 ขออภัยประโยค"คริสติน่ายิ้มอย่างเยือกเย็น เธอถามกลับ" ไม่มีตัดออกไปได้เลยจ้า.... จากคุณ : บุญคำ - [20 ก.พ. 11:45:51]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอต้อนรับคุณอมารตี เพื่อนใหม่อีกเช่นกันครับ  โห นายชดตั้งแต่หายไปเนี่ย ดวงดีกว่าตอนอยู่อีกแฮะ หาคู่ได้ตอนเลิกเล่นแล้วนี่เอง อิอิอิ จากคุณ : บุญคำ มาร์ติน - [20 ก.พ. 11:57:51]

ความคิดเห็นที่ 35 อมารตีกะเอยาวดี คนเดียวกันแหง๋ม จากคุณ : มาเตือน - [20 ก.พ. 13:13:27]

ความคิดเห็นที่ 36 แวะมาดู อืมม์... แล้วคริสจะบอกให้ถูกดีมั้ยเนี่ย บอกถูก พรานใหญ่ตาย บอกผิด คริสตาย งั้นบอกให้ถูกละกัน :-p --------------------------------------------- กำลังทำงานอยู่ จึงเขียนมากไม่ได้ แต่ขอเรียนคุณ "มาเตือน" ว่า เอยาวดี คือคริส เองค่ะ ถ้าอ่านตอนต้นกระทู้ก็จะทราบ เพราะคริสตั้งใจทิ้งปมเรื่องไว้อย่างนั้น (ที่จริงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะให้เป็นใคร อยู่ที่ไหน มั่วไปงั้นเอง แต่คุณอมารตี มากำหนดเป็นวังมังกรไปแล้ว ก็เลยตามเลย ต่อจากนี้ก็เป็นจินตนาการ ร่วมกันของคณะผจญภัย ว่าจะไปถึงที่นั่นได้ยังไง ซึ่งระหว่างนี้ คริส ก็จะเป็นคริสต่อไปนั่นแหละค่ะ) ถ้าสงสัย เช็ค IP ดูก็ได้ คริสใช้เครื่องที่ออฟฟิศ เบอร์เดิมตลอด แต่ไม่รู้จะเช็คไปทำไมเนอะ ไม่ใช่กระทู้ที่ราชดำเนินซะหน่อย :-) มาเล่นด้วยกันดีกว่าค่ะ จากคุณ : คริส โอ'ดอนเนล - [20 ก.พ. 15:21:58]

ความคิดเห็นที่ 37 เห็นด้วยกับแหม่มคริสครับ  มาเล่นด้วยกันดีกว่าครับคุณมาเตือนหนุกดีออก มาช่วยผมใส่น้ำปลาเติมน้ำตาลพริกขี้หนูมะนาวที่นายรพินทร์บ้าง นายตะหานบ้าง หนุกดีออก จากคุณ : บุญคำ (สียะตรากนิษฐ์) - [20 ก.พ. 15:53:40]

ความคิดเห็นที่ 38 เพชรพระอุมาภาคซีไอเอเจอเคจีบีงัย แคร็กเกอร์ปะฉะดะแฮกเกอร์ บอกว่ามะช่ายคนเดียวกันก็ม่ายว่ารัยหรอกเจ๊ เหอ เหอ รู้ ๆ กันอยู่ ม่ายมาเล่นด้วยหรอกครับ เลิกอ่านแล้ว เบื่อลิเก ก๊ากกกกก ปายละ จากคุณ : มาเตือนอีกครั้ง - [20 ก.พ. 16:32:05]

ความคิดเห็นที่ 39      นายทหารลงใต้มาจังหวัดไหนครับ   ขณะนี้แงซายออนไลน์ผ่านดาวเทียมมาจากเกาะลันตาใหญ่ครับ   จะมาขอลากิจกับชาวคณะเช่นเดียวกันครับ  ไม่ไหว   เน็ตคาเฟ่ที่นี่คิดนาทีละสามบาท  ผมจนแน่    ขอแสดงความยินดีกับคะหยิ่นด้วยเป็นอย่างยิ่งนะครับ  ขอให้มีความสุขมากๆ ครับ     นายกลาง  คิดถึงจังครับ  กลับมาร่วมสร้างสีสันกันหน่อยซิครับ    สมาชิกใหม่ทุกคนยินดีต้อนรับครับ   ไว้ผมกลับกทม.ต้นเดือนหน้าแล้วค่อยเจอกันแบบเต็มที่กว่านี้นะครับ   ^_^ จากคุณ : แงซาย - [20 ก.พ. 18:08:30]

ความคิดเห็นที่ 40 ฮื่อออ..........อาไรกันหว่า สมาชิกใหม่ทำไมทะเลาะกันเล่าครับ ใครสมัครใจ ใครใคร่เล่น เล่น ใครใคร่อ่านเฉยๆ ก็อ่านสิครับ  ขอสารภาพว่ากระผมก็ไม่ได้อ่านเพชรพระอุมาเป็นเรื่องเป็นราว เหมือนกัน เพียงแต่อาศัยความชอบกระทู้นี้เป็นส่วนตัวและประสบการณ์การอ่านหนังสือเรื่อง ขุมทองโซโลมอน และล่องไพรมาบ้าง ถึงได้มั่วไปได้แบบพอเข้าเค้า... แต่ก็ให้เครดิตกับตัวละครทุกตัวนะครับ นี่เล่นไปยังเสียวสันหลังวาบๆอยู่ว่า ถ้าคุณพนมเทียนตัวจริงมา อ่านจะถึงกับลมจับไปหรือเปล่า อิ อิ อิ ช่วงนี้แต่ละคนยุ่งๆกับภารกิจส่วนตัวก็พักกันสักหน่อยนะครับ ผมก็ต้องไปสอบเหมือนกัน โชคดีที่เล่นเนต ในมหาลัยฟรีเลยเข้ามาแจมเฉพาะกิจได้บ่อยๆ แต่เนตนอกมหาลัยก็ชั่วโมงละ15 บาทเหมือนกัน ได้ยินว่า เนตที่หาดใหญ่นาทีละ3บาทเชียวหรือแงซาย แค่ฟังก็หน้ามืดแล้ว อิ อิ อิ แต่กระพ้มก็มาเล่นชม.ละ15บาทบ่อยๆไม่ได้เหมียนกัน อิ อิ...ยังไม่มีเงินเดือนอ่ะนะครับ แต่หลังปิดเทอมแล้ว ผมคงต้องกลับบ้านยาวเป็นเดือน ไม่มีเนตใช้แหงมๆ หากตอนนั้นมันตรัยหายไปก็ ไม่ต้องตกใจนะครับ อิ อิ ให้ใครแสตนบายไว้ก่อนก็ได้ จากมันตรัย ประจำอยู่ที่เชียงใหม่ตลอดเวลาจ้า จากคุณ : มันตรัย... - [20 ก.พ. 18:41:30]

ความคิดเห็นที่ 41 พณฯ ท่านมันตรัยขอรับ เน็ตที่หาดใหญ่ทั่วไปก็ประมาณ 20 กระผมใช้บริการเป็นประจำย่อมทราบดีขอรับ การข่าวที่ท่านได้มานั้นหากไม่ได้เป็นข่าวโคมลอย ก็อาจจะเป็นเน็ตที่ต่อในโรงแรมกระมังครับ มันจึงแพงระยับได้ขนาดนั้น คนนึงจะเล่นกี่บทก็เล่นเถอะครับ จะเล่นลิเก แฟนตาซี ผจญภัยก็เล่นเถอะครับ ต่อเรื่องกันได้ก็เป็นพอ ผมเอาใจช่วยครับ แต่ผมว่าคนที่เล่นหลายบทระวังตัวไว้หน่อยนะครับ ท่านไม่ว่างเมื่อไรคนที่นี่คงยำท่านเละแน่นอนล่ะครับ ขอบอกด้วยความห่วงใยครับผม จากคุณ : ขาจรเป็นประจำ - [20 ก.พ. 22:34:20]

ความคิดเห็นที่ 42 พ้มไม่ร้ายเท่าไหร่หรอกคุณขาจรเป็นประจำ อิอิ พ้มรูปหล่อแล้วยังใจดี  การยำส่วนใหญ่น่าจะเป็นเจ้าคะหยิ่นมากกว่านิ อิอิอิ ที่พูดมาพ้มก็ชักนึกได้ว่าคะหยิ่นก็น่ายำเหมือนกันแฮะ ไม่ว่างนี่แหละดีนักแล  แต่ตอนนี้ถึงคิวนายไปก่อนแล้วกัน เหอเหอเหอ จากคุณ : บุญคำ - [20 ก.พ. 23:41:43]

ความคิดเห็นที่ 43 ในขณะที่ชาวคณะส่วนใหญ่ กำลังวุ่นวายกับการพิสูจน์ ตัวจริง ตัวปลอม และตัวเดียว อันเดียวกันอยู่นั้น  หนุ่มลูกครึ่งไทยผสมเยอรมัน-ฝรั่งเศส ผู้หล่อเหลาที่สุดในคณะเดินทาง ได้แอบย่องเงียบห่างออกไปจากวงตั้งแต่ เมื่อไรก็ไม่รู้  จู่ๆ  ก็บุกป่าหญ้าคาพรวดพราดกลับมาอย่างรีบร้อนและตะลุย เข้ามากลางวงขัดจังหวะเหตุการณ์ที่กำลังดำเนินไปกระทันหัน “ อ้าว  หายศีรษะไปไหนมาล่ะไอ้ลูกเวง  แล้วเอ็งไปเจออะไรเข้า ทึ้งได้ทำ หน้ายังกะถูกผีหลอกมายังงั้น ? ” ไชยยันต์ร้องทักอย่างแปลกใจ  ทุกคนหันไปมองหน้าหนุ่มหล่อเป็นตาเดียว   รวมทั้งมรว. หญิง ดารินผู้ถือปืนเล็งเป้าไปที่พรานใหญ่ก็เผลอลืมหันไปทำตัว ไทยมุงกับเขาด้วย  ทำให้พรานใหญ่รพินทร์แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่เจ้าหนุ่มหล่อเข้ามาผ่อนสถานการณ์ไว้ได้อย่างจวนเจียน “ จะยังไงก็ตามเหอะ เจ้าไพร แกไม่ต้องลากฉันไปร่วมหัวจมท้ายกับแกไม่ว่า กรณีใดๆ ทั้งสิ้น ขอร้องละ ฉันขออยู่อย่างสงบสักกระทู้เถิดนะ  ฉันละกลัวใจ แกจริงๆ พับผ่าสิ ” อนุชาเสริมขึ้นมาอ่อยๆ อย่างหนาวๆ ร้อนๆ  แล้วแอบสะกิดน้องสาวของตัวเอง ขอแวเลียมมากรอกปากกันไว้ก่อนหนึ่งเม็ด  หนุ่มหล่อ ไพรวัลย์ อนันตรัย ปรายตาไปชำเลืองมองดูคุณอากลางของเขาแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ ยังไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกครับอากลาง  ที่ผมรีบกลับมาเนี่ยก็เพราะไปเจอ ร่องรอยอะไรเข้าอย่างหนึ่ง ตรงลำห้วยใกล้ป่าไผ่โน่น  จะจัดการคนเดียวหรือ ก็เห็นท่าไม่ไหว  จึงต้องมาขอความเห็นพวกเราเสียก่อน ” จบประโยค หนุ่มหล่อประจำคณะก็ชูอะไรอย่างหนึ่งขึ้นให้ทุกคนเห็นกันชัดๆ   เชษฐา ไชยยันต์ และอนุชาทำคิ้วขมวดย่น  เมื่อเห็นอะไรชนิดหนึ่งลักษณะเป็น เส้นสั้นๆ เหมือนขนแปรงขัดห้องน้ำ ความยาวไม่เกินคืบ หรือดูอีกทีก็เหมือนกับ ขนของสัตว์อะไรสักอย่าง  ทว่าสีของมันนั้นเป็นสีขาวเหลือบประกายทองแวววาว เหมือนเส้นพลาสติกเคลือบเรซินสีทอง ฉะนั้น  ในใจทุกคนต่างเต็มไปด้วยปริศนางุงงง   ทว่าดวงตาของบุญคำและรพินทร์กลับเบิกกว้าง.. ดารินซึ่งถอนสายตากลับไปจ้องพรานไพรใจฉกาจของหล่อนตามเดิมนั้นรู้สึกได้ ถึงอาการอันแปลกไปของรพินทร์และสมุนเฒ่าคู่ใจได้ทันที   “ อะไรกัน รพินทร์  ตาคำ  นั่นมันอะไรกันน่ะ  มันแปลกมากนักหรือไงฮึ   ถึงได้ทำตาโตขนาดนั้น ” ตาพรานเฒ่าบุญคำหันไปสบตากับเจ้านายของแกอย่างอึกอัก พูดอะไรไม่ออก   จนเชษฐาร้องถามซ้ำมาอีกคนหนึ่ง  และรพินทร์พยักหน้านิดๆ เป็นเชิงอนุญาต   แกจึงโพล่งออกมา “ ที่อยู่ในมือนายไพร  มันคือขนแรด .. นาย ! ” “ ขนแรด ”  ไชยยันต์ทวนคำแล้วหัวเราะ  “ แรดก็แรดสิ ตาคำ  จะต้องตกอกตกใจ กันไปทำไม  บุกป่ากันมาไม่รู้กี่ห้วยกี่หุบ  ยังจะต้องกลัวอะไรอีก อย่าว่าแต่แรดเลย   ขนาดปู่ทวดแรดอย่างเจ้าไทรเซราทอป พวกเราก็ถล่มมันมาแล้ว  กะอีแค่เจอ รอยแรดแค่นี้ทำไมต้องตกใจกันด้วย ” บุญคำเกาหัวยิกๆ ทำหน้ายู่ยี่ “ โธ่  มันไม่ใช่แรดธรรมดาน่ะสินายตะหาน  ไอ้นี่น่ะมันร้ายยิ่งกว่าปู่ทวดแรด ที่เราเจอกันในภาคหนึ่งหลายเท่านัก  ขนาดเจ้าตัวนั้นก็ยังทำเอาพวกเราปั่นป่วน วุ่นวายไปทั้งคณะ  เจ้าแงซายก็เกือบตายพรานใหญ่ก็เกือบไม่รอดไปทีนึงแล้ว   นายทหารลืมเสียแล้วหรอกเรอะ ” ไชยยันต์หัวเราะแฮะๆ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายท้าวความไปถึงอดีต “ เออ  จริงด้วยสิ  ฉันก็ลืมเสียได้  บุญคำนี่ช่างจดช่างจำจริงๆ  ว่าแต่ไอ้นี่ มันเป็นแรดอะไรล่ะ  ถึงได้ร้ายนัก ” “ ที่มันร้ายก็เพราะมันไม่ใช่แรดธรรมดาน่ะสินาย  มันเป็นแรดอาถรรพ์  หากบุญคำ ทายไม่ผิด  ไอ้นี่มันต้องเป็นแรดที่อาจารย์ของอาจารย์ของบุญคำพร่ำเตือนต่อๆ กันมาอีกที  มันคือแรดเผือกขนทอง..นาย ” “ แรดเผือกขนทอง ! ” จากคุณ : ไพรวัลย์ ..ภาครับน้อง (สาวกห้ากระสอบ) - [21 ก.พ. 15:54:20]

ความคิดเห็นที่ 44 ไชยยันต์อุทานแล้วทำตาปริบๆ ดารินหันไปสบตากับแงซาย  อดีตองครักษ์ประจำตัว ของหล่อนผู้เป็นคู่ปรับตลอดกาลของพรานใหญ่ “ มันอะไรกันนี่ แงซาย  แรดเผือกขนทอง  มันหมายถึงอะไรกัน ” แงซายยิ้มยิงฟันขาว “ ถามพรานใหญ่ดูดีกว่านายหญิง  ในป่าดงพงไพรนี้  คงจะหาผู้ที่มีความรู้ความชำนาญ ในเรื่องป่าได้เทียบเท่าพรานใหญ่ไม่ได้อีกแล้ว ” “ ไม่ต้องถามผมหรอกครับ  เพราะเจ้าตัวอันตรายที่ว่านั่นน่ะ.. มันนกรู้และรอดพ้น เงื้อมมือพวกเราไปได้อีกแล้ว ” รพินทร์กระชากเสียงออกมาอย่างห้วนๆ หงุดหงิด  ควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแล้วสะกิด บุญคำ  พลางหันมาเอ่ยกับเชษฐาเสียงต่ำ “ ผมขอตัวออกไปตรวจร่องรอยตามที่หลานไพรบอกไว้ก่อนนะครับ  อีกไม่เกิน ครึ่งชั่วโมงผมจะกลับมา ” เชษฐาพยักหน้าอนุญาต  ทั้งๆ ที่ไม่เข้าใจความหมายของพรานใหญ่ดีนัก  ดาริน ค้อนควักตามหลังบ่าวและนายทั้งคู่ไปอย่างหมั่นไส้  แล้วหันมาทางไพรวัลย์ อนันตรัย   หนุ่มหล่อผู้เข้ามาพร้อมกับปริศนา  อย่างพยายามจะซักไซ้ไล่เลียง “ เรานี่แหละ  ตัวดี  นายไพร  บอกป้ามาเดี๋ยวนี้นะ  ว่าที่เธอพบร่องรอยมาน่ะ   มันตัวอะไรกันแน่ ” ไพรวัลย์ยิ้มอย่างสุภาพ  แต่ดูมาดมากและยียวนเสียเหลือเกินในสายตาของ อากลางและบิดาของเขาเองจนนึกอยากจะยันเข้าให้สักคนละป้าบ “ อย่าเพิ่งถามผมก่อนดีกว่าครับ  ป้าดาริน  ป้าลองสำรวจดูให้ดีๆ เถอะ ว่าพวกเราน่ะ  ยังอยู่ดีมีครบกันอยู่หรือเปล่า  แล้วคุณป้าจะรู้ได้เอง ” ดารินสะกิดใจขึ้นมาทันใด  แต่ก็ไม่เร็วไปกว่าเชษฐา อนุชา และไชยยันต์   ผู้ที่มะลันดูแกมะแลดูกันอยู่ และเพิ่งจะสำเหนียกความผิดปกติออกมาได้   ทั้งสามชายประสานเสียงออกมาพร้อมกันด้วยเสียงตะโกน “ คริสตินา..  เธอหายไปไหนแล้ว !??! ” =================================================== ไพรวัลย์  อนันตรัย  ขออภัยที่หายศีรษะไปหลายวันขอรับ  ตอนนี้ภาระกิจส่วนตัว ของกระผมก็พอจะเพลาๆ ลงบ้างแล้วจึงเข้ามาร่วมสนุกสนานกันได้บ้างหลัง จากที่อุดอู้ทนอ่านอยู่ถ่ายเดียวจนแทบจะท้องอืดท้องเฟ้อเรอเหม็นเปรี้ยว..หุ หุ   ได้เดินป่าเสียหน่อยค่อยสบายพุง ฝากสวัสดีและต้อนรับน้องใหม่ทุกท่านด้วยนะครับ  การเดินป่าของเพชรพระอุมา ภาคถนนนักเขียนนี้  ไม่มีข้อจำกัด ข้อบังคับ หรือหลักเกณฑ์ตายตัวแต่อย่างใดทั้งสิ้น   ใครคิดใคร่แต่ง รัก โศก หวาน ซึ้ง  บู๊ ล้างผลาญ จิก กัด ฟัด ทึ้ง ยำ อำ ยัดเยียดมุข   หรือใดๆ ก็ตามแต่ใจทั้งสิ้น  จะเล่นเป็นตัวละครกี่ตัวก็ได้  ไม่ว่ากันอยู่แล้ว  แล้วแต่ศรัทธา แต่ส่วนใหญ่  ที่ผ่านๆ มานั้น  ตัวละครแต่ละตัว  มักจะมีผู้จับจองบทที่มีอยู่ในเรื่อง เพชรพระอุมาต้นฉบับกันตามถนัด  แล้วก็มาต้มยำกันตามใจชอบ อย่างที่เห็นๆอยู่นั่น แหละครับ   ที่เปิดตัวขึ้นมาใหม่ก็มีบ้าง  แต่จะฮิต หรือแป้ก ก็แล้วแต่คาแร็กเตอร์ของ ตัวละครแต่ละตัว  ประกอบกับความถี่ในการแจ้งบทบาทให้ตัวเอง  ใครว่างก็เข้ามาบ่อย   ใครไม่ว่าง นานๆ ก็เข้ามาเดินเสียที  ทำให้เฟรมขยักไปหน่อยนึง  บางทีก็แช่กล้องค้าง ไว้เป็นเดือน  ไม่ไปถึงไหนเสียทีก็มีอยู่เนืองๆ   ก็เดินป่ากันไปเรื่อย  เล่นกันไปเรื่อย ตามประสาคนชื่นชมเพชรพระอุมา  ที่ขัดอกขัดใจ เพราะคุณพนมเทียน ท่านไม่ยอมแต่ง ภาคสี่ออกมาเสียที นั่นเอง   ก็ย้ำกันอีกครั้งนะครับ ไม่ว่าเป็นใครก็ตามที่รักจะเข้ามาเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวหุบมรณะ ถนนนักเขียนแถวๆ นี้ ต้องระวังเนื้อระวังตัว คอยแก้บท ยัดบท กันเอาเอง เพราะงานนี้ เผลอเป็นพลาด ประมาทเป็นเสร็จ  โดนยำเละ กันทุกราย  - - - - - -  ไม่มีรอด  มีอยู่ก็แค่ไม่ช้า..ก็เร็ว   แหงมๆ เหอ เหอ จากคุณ : ไพรวัลย์ ..ภาครับน้อง (สาวกห้ากระสอบ) - [21 ก.พ. 15:56:32]

ความคิดเห็นที่ 45 อ้าว.. แหม.. กำลังจะมาต่อบท หาทางชะแว้บ ไปรวมกลุ่มกะท่านมันตรัย และคุณแสงโสมซะหน่อย อยู่ท่ามกลางกลุ่มพระเอกคนเดียวมันหวาดเสียว ว่าจะโดนยำ :-) คริสตามอ่านเพชรพระอุมาภาคอลวนอลเวง ครบทุกตอนแล้วนะ (แฮ่กๆๆ กว่าจะครบ) เซฟเก็บไว้หมดเลยด้วยค่ะ เสน่ห์ของเพชรพระอุมาภาคนี้ก็คือ ปฏิภาณ และจินตนาการ ของผู้ร่วมเล่นแต่ละท่าน  เวลาที่โดนเพื่อนพลิกบท โยนมุขอะไรมา แล้วจะแก้ไขต่อไป ได้ยังไง สนุกมากค่ะ ขอชื่นชมชาวเพชรพระอุมาทุกท่าน รวมถึงท่านที่เลิกเล่นไปแล้วด้วย เก่งจริงๆ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [21 ก.พ. 17:54:37]

ความคิดเห็นที่ 46 บุญคำ  ฉันอ่านหนังสือสอบไม่ทันน่ะ  ตาคำมาช่วยฉันลอกข้อสอบหน่อยนะ ได้โปรดเถอะ........ จากคุณ : รพินทร์ - [21 ก.พ. 21:01:08]

ความคิดเห็นที่ 47   อะหา...ขนแรดสีทอง ฮื่อ..เจ้าไพรวัลย์ร้ายนัก เล่นรับน้องใหม่กันโหด โหด แบบนี้เลยหรือ...หึหึ แต่ดูท่าคริสติน่า สมาชิกใหม่ ของเราจะไม่สะดุ้งสะเทือน ดีมาก...อย่างนี้สิสมกับเป็น ลูกน้องของจอมปีศาจอย่างตูข้า อิ อิ จิตวิญญาณและใบหน้าเราต้องหนาราวแรดห้าห่วง หายห่วง เหอ เหอ สงสัยแต่ว่า...แรดตัวนั้นคงขนยาวแบบควายป่าไบซันเป็นแน่ มันถึงมีขนหลุดติดหญ้ามาได้ อิ อิ...          ตอนนี้จิตใจข้ายังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ เพราะว่าจะสอบพรุ่งนี้แล้ว..ขอตัวกลับไปทำหน้าที่พลเมืองดีก่อนนะ          แล้วจะมาใหม่ อิ อิ.....        =====แว่บ====== จากคุณ : มันตรัย - [21 ก.พ. 21:02:32]

ความคิดเห็นที่ 48 รพินทร์เอ๊ย..ขอจับมือกันนอกรอบได้เปล่าฟะ หัวอกเดียวกันเล้ย....        ช่...ว....ย....ด้.....ว.....ย   ปิศาจแพ้ข้อสอบ แง้ แง้ จากคุณ : มันตรัย - [21 ก.พ. 21:05:38]

ความคิดเห็นที่ 49 อือ......กลับมากันหมดแล้วเรอะ สมาชิก แถมบางท่านลืมตัวว่า login แล้ว เลยรู้กันโม้ดว่าใครเป็นใคร...... ว่าแต่...เปิดเผยแล้วก็ดีอ่ะนะ วันหลังจะเข้ามาอ่านใหม่ จากคุณ : แอบมาดู - [21 ก.พ. 21:11:33]

ความคิดเห็นที่ 50 ลืมถามไป..คะหยิ่น เจ้าแต่งงานแล้วเรอะ เห็นได้ยินว่ามีข่าวดีนี่นา อะไรกันนี่ นึกว่ายังเรียนอยู่เลยนี่นา (โปรดชี้แจงด้วยเต๊อะ อิ อิ) จากคุณ : มันตรัย - [22 ก.พ. 10:15:58]

ความคิดเห็นที่ 51 รู้มะจิงม้าง น้องแอบมาดู น้องรู้จักมะแบบว่าแอบเจอแอบกว่าอ่ะน้อง ก๊ากกกกก จากคุณ : แอบ...มาเตือน - [22 ก.พ. 11:28:33]

ความคิดเห็นที่ 52 โทษทีนะ คะหยิ่น ไปอ่านมาแล้วล่ะ จะแต่งงานแล้วจริงๆด้วย ขอแสดงความยินดีด้วยจ้า.... ขอให้รักมั่นขวัญยืน ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชรนะ มันตรัยอยู่เชียงใหม่ตลอด แต่ไม่แน่ใจว่าจะไปร่วมงานได้หรือเปล่า(เดี๋ยวไม่รู้จักใครเลย ไปแล้วจะหน้าแตก แหะๆ) จากคุณ : มันตรัย... - [22 ก.พ. 12:20:46]

ความคิดเห็นที่ 53 ทำไมไปสอบกันหมดเลยล่ะ นอกจากท่านคะหยิ่นแล้ว เราจะแก่สุดมั้ยเนี่ย ... ไม่กล้าต่อบทขนแรดสีทองอ่ะ ไม่ยักรู้ว่าแรดมีขนด้วยเหรอ ทำไงดี... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [24 ก.พ. 13:20:12]

ความคิดเห็นที่ 54 คุณติ๊นา จากังวลเรื่องอายุไปทามม้ายยยยย  หึหึ ไม่กล้าต่อเหรอ เด๋วผมต่อให้ละกันนนนน......เหอเหอเหอเหอ จากคุณ : บุญคำ - [24 ก.พ. 13:47:54]

ความคิดเห็นที่ 55 นะๆ ต่อเลยบุญคำ...อิ อิ แหมใจหาย นึกว่าจะไม่มีใครมาต่อแล้วสิ ไปโลด........... จากคุณ : มันตรัย - [24 ก.พ. 16:04:39]

ความคิดเห็นที่ 56 พลั่ก .... ร่างของตาคำเซแซ่ด ๆ ไปคะมำที่พงหญ้าตามแรงถีบของรพินทร์   บุญคำลุกขึ้น ทำฮึดฮัดแต่ก็ไม่กล้าทำอะไรมากกว่านั้น   รพินทร์ยักคิ้ว "นี่โทษของการเป็นบ่าง หนอยแน่ ฉันเกือบเอาตัวไม่รอด เกิดยายคริสบ้าจี้บอกตำหนิออกมาถูก ฉันมิถูกคุณหญิงยิงเอาเป็นอัมพาตเรอะ..." ตาเฒ่าหัวเราะแห้ง ๆ แล้วถามว่า "นายชวนบุญคำออกมาทำไมเหรอ จะมาดูอะไรเนี่ย ..."   รพินทร์หัวเราะคิกคักแล้วบอกว่า.."ก็สวมรอยไง อยู่ตรงเดี๋ยวเกิดแกใส่ไฟฉันขึ้นมาอีก ฉันขี้เกียจจะบังคับหน้าเฉยอีก คุณหญิงยิ่งขี้ระแวงอยู่ด้วย....เจ้าไพรวัลย์นี่มันท่าจะบ้า โผล่มาทีไรมีสัตว์ประหลาดแปลก ๆมาเรื่อย  อะไรต่ออะไรบ้างไม่รู้ไปสรรค์มาจากไหน ป่ารึก็ออกจะโล่งเตืยนปานนั้น...แร่ดขนทองถ้ามันมีจริง ป่านนี้ถูกพวกไทยใหญ่กับกระเหรี่ยงมันล่าไปขายหมดหมดแล้ว..." รพินทร์หัวเราะหึหึ   บุญคำขมวดคิ้ว "แต่มันว่าก็เข้าเค้าอยู่นานาย  ขนสั้น ๆแบบนั้นมันเป็นขนแร่ดจริง ๆเสียด้วยซิ แล้วอยู่ ๆแหม่มคริสก็โผล่มาจะให้คิดยังไงอ่ะ..." รพินทร์ส่ายหน้า "ฉันไม่เชื่อหรอกเว้ย น้ำมนต์นินจาพรรณนั้นน่ะ เดี๋ยวมันก็จะหายไป ปล่อยให้เราค้างเติ่ง กะเดี๋ยวก็โผล่มาอีก..." ทั้งสองดุ่มเดินไปในพงพีสูง ตามทางรกเรื้อ อยู่ ๆทั้งสองก็มองหน้ากันราวกับนัดกันไว้  ด้วยสัญชาตญาณระวังไพรแห่งพรานมือฉมัง บุญคำหันขวับ กระโดดปราดเดียวขึ้นไปอยู่บนยอดไม้ใหญ่ต้นแข็งแรงที่ไม่มีวันโค่นด้วยเหตุใด ๆก็ตาม    ตาเฒ่าปล่อยให้จอมพรานเผชิญหน้ากับสิ่งแปลกประหลาดเหลือเชื่อโดยลำพัง เจ้าสิ่งมหึมานั้นยืนตระหง่านอยู่ห่างจากรพินทร์ไปประมาณ  20 เมตร  รูปร่างของมันก็คือกระซู่เราดีดีนี่เอง หากแต่ว่าขนาดของมันใหญ่กว่าปกติถึง 3-4 เท่า  บนตัวปกคลุมด้วยไรขนสีทองละเอียด   นัยน์ตาเล็กของมันดูเหมือนจะจับจ้องมาที่รพินทร์เป๋ง  แต่จอมพรานรู้ว่ามันไม่เห็นเขาหรอกเพราะว่าโดยธรรมชาติแร่ดเป็นสัตว์สายตาสั้นมาก   จอมพรานหยิบฝุ่นขึ้นมาโปรยก็ยังเบาใจอยู่บ้างว่าเขาอยู่ใต้ลม  ...     จากคุณ : บุญคำ - [24 ก.พ. 16:50:43]

ความคิดเห็นที่ 57 เสียงหัวเราะกระหึ่มไปทั้งถ้ำแก้ว   มันตรัยในชุดสูทอาร์มานี่หรูเรียบสีเทา ไทแดงมองดูลูกแก้วสีรุ้งอย่างสนุกสนาน "แสงโสม เจ้ามาดูนี่แน่ะ ... รพินทร์ มันประมาทแร่ดของข้า หึหึ  มันไม่รู้ว่าแร่ดที่ข้าส่งไปน่ะทำเลสิกไปแล้ว ฮ่าฮ่า มันยังหลงว่าแร่ดข้ายังมองไม่เห็นมันอยู่ดี..."  มันตรัยยกเบียร์ไฮเนเก้นยกขึ้นจิบช้า ๆ ในมาดสุขุมนุ่มลึก  เขาค่อย ๆละเลียดฟองเบียร์นุ่มนวล สายตาก็ยังไม่ละจากลูกแก้วไปได้ แสงโสมที่อยู่ในชุดกี่เพ้าสี่แดง แหวกข้างขึ้นมาจนถึงสะเอวเอ๊ยต้นขา(ก็ได้ กะเดี๋ยวถูกตบ อิอิ)  คิ้วขมวดแน่น  ไม่พูดไม่จา.... มันตรัยหันไปเห็นดังนั้น ก็จึงเอ็ดว่า "หึงละซิ หนอยแน่พอข้าส่งคริสติน่าไปในร่างของแร่ดขนทอง เพื่อจัดการกับรพินทร์ ถึงกับลมเพชรหึงขึ้นหน้าเลยเรอะ..."   "เรามาคอยดูกันดีกว่า รพินทร์จะเสียท่าแร่ดขนทองของเราอย่างไร..."  มันตรัยพูดอย่างอิ่มเอม... จากคุณ : บุญคำ - [24 ก.พ. 16:59:35]

ความคิดเห็นที่ 58 "ผลั่ก!" เสียงดังสนั่นนั้นเกิดจากแรงสั่นสะเทือนใต้โขดหินทีรพินทร์แอบหลบกระทิง(เอหรือว่าแรดหว่า) นั้นรับน้ำหนักอันกินดีอยู่ดีไม่ไหว.... ร่างของพรานหนุ่มร่วงหล่นลงมาบนดินเลนห่างจากเจ้าแรดตัวนั้นราว2วา.... รพินทร์ปาดเหงื่อในใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนเลนอย่างเสียฟอร์ม....พร้อมๆกับเจ้าแรดตัวนั้นหัน ขวับมาทางเขาอย่างทันควัน ด้วยอาการโมโหโกรธาดั่งวัวบ้า....ฮึ่ม มันคิดในใจ หนอยใครฟะ บังอาจมารบกวนเวลากินลม ชมวิวของเรา  อย่างนี้ต้องขวิดให้ไส้ออกนอกร่างเสียให้เข็ด คิดดังนั้น เจ้าแรดขนทองซึ่งโดนมันตรัยจับทำเลสิกและให้กินยาบ้าเข้าไป1กำก็เอาขาหลังตะกุยพื้นดิน ครางฮื่อๆๆ ลมออกจมูกเตรียมตัวพุ่งชนเป้าหมายข้างหน้าอย่างเต็มเหนี่ยว... รพินทร์รีบยันตัวขึ้นมาอย่างเต็มเหนี่ยว เหงื่อแตกพลั่ก ด้วยตัวเองไม่ได้เตรียมอาวุธอะไรมาต่อกรกับสัตว์ ร้าย แม้แต่แส้อย่างอินเดียนน่า โจนส์ก็ไม่มี เขาหันรีหันขวาง จกกระเป๋ากางเกงซ้ายขวาเพื่อหาอุปกรณ์ในระหว่างกะทันหัน ทันใดนั้น เมื่อล้วงเข้าไปจนสุดกระเป๋ากางเกงใน เขาก็หยิบของชนิดหนึ่งขึ้นมาได้นั่นคือ "ผ้าเช็ดหน้าสีแดง" ลายตาหมากรุก ผืนเท่าผ้าเช็ดปาก...แต่เอาล่ะวะ เขาคิดในใจ เป็นไงก็เป็นกัน...            มันตรัยนั่งดูลูกแก้วอยู่ พลางตบโต๊ะผาง "ฮึ...เจ้ารพินทร์ฉลาดนักรึ ดูซิว่าแกจะรอดไปจากแรดขนทองไป ด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวไหม!" จากคุณ : มันตรัย - [24 ก.พ. 21:47:47]

ความคิดเห็นที่ 59 “ ถ้าอย่างนั้นก็น่าสงสัยว่ายายคริสติน่า ก็คือแรดเผือกขนทอง  อย่างที่หลานไพรวัลย์ เจอร่องรอยมาน่ะสิ ” ดารินพูดเหมือนกับจะพึมพำกับตนเอง  พลางพลิกเจ้าขนแรดที่รับจากหนุ่มหล่อไพรวัลย์ มาถือไว้อยู่ในมือไปมา   ไชยยันต์กระเดือกน้ำลายลงคอฝืดๆ แล้วสะกิดเพื่อนสาว “ นี่ ยายน้อย  เธอจะเรียกมันว่ากระซู่ก็ได้นี่นะ  เรายังไม่รู้เลยว่ามันจะมีสองนอหรือนอเดียว แต่ยังไงๆ ก็ให้เกียรติอดีตเพื่อนร่วมคณะไว้ก่อนเถอะ ” ดารินค้อนขวับสะบัดหน้า  เชษฐาขมวดคิ้วแล้วยกมือโบก พูดปรามขึ้นด้วยเสียงต่ำ “ สองคนนั่นอย่าเพิ่งชักใบให้เรือเสียเลย  มาวางแผนรับมือเจ้าตัวอันตรายกันก่อนดีกว่า   นี่รพินทร์ก็หายไปเกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้ว  เดี๋ยวกลับมาก็คงจะได้ร่องรอยอะไรบ้าง พวกเราอยู่กันที่นี่ก็น่าจะทำตัวให้เป็นประโยชน์ช่วยผ่อนแรงพรานใหญ่ของเราบ้าง ” “ ผมว่าคงไม่เหลือกำลังยอดพรานของเราหรอกครับ พี่ใหญ่  มือระดับรพินทร์แล้ว ทั้งฝีไม้ลายมือและคาถาอาคมเวทย์นั้นอยู่ในระดับซือแป๋เรียกอาจารย์เลยทีเดียว หรือถ้ายังไงๆ เราก็มีจอมราชันย์แห่งมรกตนครเป็นกุนซืออยู่อีกทั้งคน  กะอีแค่ สัตว์เพียงชั้นแรด  ถึงจะผิวเผือก  ขนทอง ผิดปกติไปก็ตามที  ผมว่ามันคงไม่ คณามือรพินทร์หรอก   ต่อให้แรดผิวคล้ำ ขนดำ ก็ด้วยเอ้า ” อนุชา วราฤทธิ์  กล่าวเสริมออกมาด้วยความมั่นใจในตัวของน้องเขยเต็มที่โดยไม่มี ท่าทีวิตกกังวลอะไรนักต่างกับพี่ชาย  ดารินสะดุ้งควับหันมาทำตาวาวเขียว ปะหลับปะเหลือกให้พี่ชายคู่ปรับเพราะถ้อยคำประโยคสุดท้ายมันกินนัยลึก   แต่อนุชาไม่สนใจอะไรด้วยอีก  เขาคว้าไรเฟิลคู่กายขึ้นมาแล้วปลีกตัวไปนอนพัก เอาหมวกคลุมหน้าหลบแดดอยู่ใต้ร่มทุเรียนป่าข้างแคมป์  มีทีท่าเหมือนจะหลับ ทว่าอดีตพรานชด ประชากร  นักผจญภัยเลือดข้นกลับไม่ได้หลับ ! ในห้วงคิดของหม่อมราชวงศ์หนุ่มใหญ่และโสดผู้อาภัพ  อดมิได้ที่จะครุ่นคำนึงถึง ภาพของสาวน้อยในแอ่งน้ำที่เขาเห็นเธอเมื่อตอนต้นกระทู้  ..เธอเป็นใครกันหนอ ทำไมภาพของเธอจึงปรากฏขึ้นมาให้เห็นเหมือนดังตัวเขาตกอยู่ในห้วงฝันอันละเมอ ..แต่เขามิได้ละเมอไปแน่ๆ เลยทีเดียว  ดูสิ  แหวนพลอยวงนั้นยังอยู่ในอุ้งมือของ เขามาจนบัดนี้  ..  ภาพทำหน้าต๊กกะใจของสาวน้อยเจ้าของแหวนนั้นทำให้หัวใจ หนุ่มใหญ่(มาก)อย่างเขาเต้นระทึกไม่เป็นส่ำไปได้ราวกับโดนไกวเปล  โอ้ละเห่ ว่าเอ๊ย เห่ชา หน็อยแม่.. ริมฝีปากเปื้อนหนวดขมุบขมิบฮึมฮัมเพลงฉ่อยออกมาอย่างเพ้อพก ฝ่ามืออันสากหนา กร้านกระด้างนั้นลูบไล้หัวแหวนอยู่ไปมาในขณะที่นิ้วอวบทู่ป้อมล่ำนั้นทดลองสวมแหวน เข้าออก  โอ - - นิ้วที่เรียวงามและบอบบางราวสลักเสลาเพียงเท่านั้นสินะที่จะสวม แหวนวงเล็กขนาดนี้ได้  โถ..ดูเอาสิ  แหวนทั้งวงมันเล็กกระจิดริดแค่เพียงนี้แม้จะใช้ นิ้วก้อยของเขายังสอดใส่ไม่เข้าแม้แต่ข้อนิ้วแรก  จะบังคับขัดขืนอย่างไรก็คงจะไม่ไหว หากดื้อดึงตะบึงดันตะบี้ตะบันมันเข้าไปแหวนก็คงจะหัก ต้องค่อยๆ ผลัก ค่อยๆ ดัน แต่เบามือจึงจะลื่นไหล  เอ๊ะ  หรือจะต้องใช้วาสลินเข้าช่วยหนอ ? ? ? ดวงตาของอนุชาเลื่อนลอยและหรี่เคลิ้ม ในขณะที่มือทั้งสองเคลื่อนไหวอย่างเมามัน เพื่อขยับสวมแหวนเข้านิ้วก้อยของตัวเองอย่างลืมตน..  จนแทบจะลืมสรรพสิ่งรอบตัว ไปจนหมดสิ้น - - “ อากลาง ระวัง.. ข้างบ๊นนนนนนนนน ” เสียงไพรวัลย์ หลานชายตัวแสบของเขาตะโกนโหวกเหวกเสียงหลงมาจากวงสนทนา กลางแคมป์  อนุชาสะดุ้งเฮือกตื่นจากภวังค์ขึ้นกระทันหัน  ทันใดนั้นดวงตาของเขา ก็เบิกโพลงอย่างตระหนก  เมื่อโฟกัสไปพบเข้ากับวัตถุขนาดเท่าครกย่อมๆ ดิ่งพุ่ง ลงมาจากท้องฟ้าเบื้องบนลงสู่พื้นตามกฎแห่งแรงโน้มถ่วงของโลกด้วยความเร็ว ระดับพระกาฬ - - สิ่งแรกที่เขาคิดทำก็คือขยับจะพลิกตัวหนีแต่มันสายเสียยิ่งกว่าสาย  ยังไม่ทันที่ ร่างกายจะตอบสนองตามสัญชาติญาณบังคับ  เสียงวัตถุแข็งๆ กระทบเนื้ออ่อนๆ ที่หุ้มกระโหลกของผู้ที่ใช้นามแฝงว่าพรานชดก็ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวปานใครเอาหิน มาทุบมะพร้าว โป๊ก!   โอ๊ย!  อ๋อย! ไพรวัลย์ อนันตรัย  วิ่งตั้กๆ นำหน้าชาวคณะเข้ามาที่อนุชา ผู้ที่สลบแน่นิ่งไปอย่างม่อย กระรอก  ทุเรียนป่าหนามแหลมเปี๊ยบลูกเบ้อเร่อคะเนจากสายตาคร่าวๆ ไม่น่าจะน้อยกว่า แปดพู  กลิ้งแอ้งแม้งสิ้นฤทธิ์ อยู่ข้างๆ  หนุ่มใหญ่ผู้เคราะห์ร้าย ทุกคนอุทานออกมาแทบ จะเป็นเสียงเดียวกันด้วยความหวาดเสียวสยองเมื่อเห็นใบหน้าของอดีตพรานชดเป็นรอยปรุๆ อันเกิดจากหนามทุเรียนทิ่มตำเอา  เลือดสดๆ สีแดงฉานไหลพรูพรั่งออกมาตามรอยปรุ เหล่านั้นจนดูเละเทะไปหมดทั้งใบหน้า ..มือที่หงิกงอด้วยอาการเกร็งของอนุชายังคงกำแหวนหัวพลอยวงนั้นไว้ในมืออย่างแนบแน่น จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [24 ก.พ. 23:13:12]

ความคิดเห็นที่ 60 ตอนที่แล้ว  ผมจุดประเด็นแรดเผือกขนทองขึ้นมา  ก็หมายจะเล่นงาน คุณคริสติน่าแบบวางหมาก  กล่าวคือใช้วาจาล่อลวงให้ชาวคณะไขว้เขว คิดไปในทางที่ผมมาเกริ่นไว้   แต่แรดเผือกขนทอง  จะเป็นคริสติน่า จำแลงแปลงกายมาหรือไม่ นั่นก็เป็นอีกกรณีหนึ่งที่ชาวคณะเดินทาง จะต้องตีความไขปริศนากันต่อไป  ..ตรงนั้นผมไม่เกี่ยวนะขอรับ เข้ามาตอนนี้ก็ได้ยำเป้าหมายที่ตั้งใจไว้เสียที  อิ อิ  ตอนต่อไปก็เห็น จะไม่แคล้วคนใกล้ตัวอีกนั่นแหละครับที่จะจับมายำเพื่อความสะจายยย แต่เขาหรือเธอจะโดนหรือไม่ (หรือผมจะโดนเสียก่อน) ก็ขึ้นอยู่กับจังหวะ และโชคชะตาว่าบทส่งมาให้ได้แกล้งหรือไม่ เหอๆ  ใครที่รู้เนื้อรู้ตัวว่าค่อนข้างจะอู้อยู่หลังจอ  ..เราเตือนคุณแล้วนะ จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [24 ก.พ. 23:29:11]

ความคิดเห็นที่ 61                 อือม์ นั่นน่ะสิ  อันนี้ก็ต้องถามความสมัครใจของคริสเค้า ว่าอยากจะเป็นแรดขนทอง หรือไม่  ถ้าอยากจะเล่นและไม่ถือสาเราๆ ก็จะได้ให้บทคุณคริสอย่างเต็มที่ (จะยำหรืออะไรตามสะดวก อิ อิ) แต่ถ้าไปยำเขาเสียก่อน เกรงว่าจะหายหน้าไป ไม่กล้ามาเล่นอีกเลย... เพราะฉะนี้แหละ มันตรัยเลยยั้งๆมือเอาไว้ รอเจ้าตัวมารับบทเอง  ว่าไงเล่า...พร้อมที่จะผจญภัยไปด้วยกัน หรือเปล่า  แต่ถ้าไม่มาเกิน2วัน เห็นที ตัวละครตัวนี้จะถูกยำรวมแซ่บอีหลีซะแหล่ว อิ อิ... ดังนั้น คริสเอ๊ย..รีบๆมานะ ป๋าตรัยเอาใจช่วยหนูเต็มที่ ฮ่า ฮ่า เอิ๊ก จากคุณ : มันตรัย - [25 ก.พ. 12:11:34]

ความคิดเห็นที่ 62                ต่อเลยละกัน..            ตัดมาที่รพินทร์ ซึ่งมีภาพจากตอนที่แล้วให้ชมบ้างเล็กน้อย นั่นคือเขากำลังยืนจังก้า คุมเชิงอยู่กับแรด อาถรรพณ์ ขนสีทอง สูงราว5ฟุต ตัวยาว8ศอก แต่ที่น่าขนลุกมากกว่านั้นคือ นออันมโหฬารของมันนั้นเป็นเพชร แท้ๆ ส่งประการวาววับ รพินทร์คิดสะระตะในใจ อือม์..ขนาดโครตเพชรที่ว่าแน่ มาเจอนอแรดนี้ยังหนาว...ถ้าหากเขาได้ชัยในการต่อสู้กับมัน ซึ่งก็มีเปอร์เซนต์ต่ำกว่า 50/50 เนี่ย คงจะร่ำรวยอู้ฟู่ไปได้อีกหลายวัน หึหึ...             เจ้าแรดขนทองตาขวาง ปากเบี้ยวน้ำลายไหลด้วยฤทธิ์แอมเฟตามีน แต่โชคยังเข้าข้างพรานหนุ่มอยู่บ้าง เมื่อเขาพบผ้าเช็ดหน้าสีแดงลายตาหมากรุกในกระเป๋า กางเกงใน ที่ซ่อนเก็บไว้อย่างมิดชิดจากสายตาดาริน ด้วยมันมีความหลังซึ่ง คริสติน่า ชู้รักเก่าของเขานั้นให้มา                    "ลมเอย ลมพัด โบกสะบัดพัดปลิวไป.....ลมเอยลมพัดอะไร...ฉันจะบอกให้..." รพินทร์ร้องเพลงทำใจดีสู้แรด ทั้งๆที่เหงื่อแตกพลั่ก...                      "พัดคนมีผ้าเช็ดหน้าสีแดง...!" เสียงหวานๆเสียงหนึ่งลอยลมมาจากทิศใดไม่ปรากฏ รพินทร์หันซ้ายหันขวา ไม่มีใครอยู่รอบๆบริเวณนั้นเลย ทันใดนั้น เขาก็หันกลับไปมองเจ้าแรดตัวนั้น หรือว่ามันเป็นคนที่พูดตอบเพลงของเขา!!! จากคุณ : มันตรัย - [25 ก.พ. 12:28:11]

ความคิดเห็นที่ 63 ทำไมแร่ดเมายาบ้าแล้วยังพูดรู้เรื่องอ่ะ ขนาดรพินทร์ร้องเพลงไม่ได้เรื่องเลย ยังไปร้องตอบได้อีกแฮะ งง ๆ อิอิ ว่าแต่ว่าต่อกันไปเถอะครับ ถ้าผมนึกมุขออกแล้วจะมาใหม่เด้อ จากคุณ : บุญคำ - [25 ก.พ. 17:39:01]

ความคิดเห็นที่ 64 ฮื่อ...หนอยแน่เจ้าบุญคำ แกก็ต่อให้มันรู้เรื่องดิ แหม มึนจัง...ไปก่อนดีกว่า จากคุณ : มันตรัย. - [25 ก.พ. 18:25:41]

ความคิดเห็นที่ 65 ตัดภาพมาที่บุญคำผู้ซึ่งกระโดดปราดเดียวขึ้นไปอยู่บนยอดไม้ใหญ่ต้นแข็งแรงที่ไม่มีวันโค่นด้วยเหตุใด ๆ ก็ตาม    บุญคำยังคงความเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายในด้านการเอาตัวรอดจากภยันตรายทุก ๆ ชนิดอยู่อย่างสม่ำเสมอมาโดยตลอด  การโดดขึ้นต้นไม้ใหญ่ในครั้งนี้ บุญคำเพิ่มความรอบคอบในการเลือกต้นไม้ขึ้นได้อย่างดียิ่ง  จากประสบการณ์อันโชกโชนที่ผ่านมาทำให้แกเลือกต้นไม้ใหญ่ต้นแข็งแรงมีกิ่งใบดกหนาไม่มีวันที่จะโค่นล้ม หรือเปราะหักแต่อย่างใด เพื่อขึ้นไปหลบภัยจากแรดเผือกขนทอง   อาาา….แต่โดยธรรมชาติแล้ว ร่มไม้ใหญ่ที่แข็งแรงร่มเย็นย่อมเป็นที่อาศัยพักพิงของเหล่าบรรดาลูกนกลูกกา กระรอก กระแต และสัตว์เล็กสัตว์น้อยอื่น ๆ อีกมากมายหลายชนิด   ตาเฒ่าบุญคำนั่งห้อยขาอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่มองดูรพินทร์ประจัญหน้ากับแรดเผือกขนทองชนิดที่ใจเต้นระทึกด้วยความเป็นห่วงแกมเพลิดเพลินยังไงพิกล   ฉับพลันแกก็รู้สึกว่ามีผึ้งมาบินวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ  บริเวณใบหน้าสี่ห้าตัว บุญคำโบกมือปัดไปมาด้วยความรำคาญ ผึ้งบินหนีไปสักพักก็เข้ามาบินวนเวียนตอมใบหน้าของแกอีก  บุญคำอดรนทนไม่ไหวลุกขึ้นยืนบนกิ่งไม้พร้อมกับปลดผ้าขาวม้าที่คาดเอวอยู่ออกมาโบกสะบัดพึ่บพั่บไล่อย่างแรงหลายครั้ง แต่แล้วแกก็รู้สึกได้ว่าส่วนปลายของผ้าขาวม้ากลับปัดไปโดนอะไรอย่างหนึ่งที่อยู่ด้านบนเหนือศีรษะของแกหักลอยละลิ่วลงไปที่พื้น บุญคำเงยหน้ามองด้วยความตกใจ ….อะฮ่า…ด้วยความรีบร้อนตอนกระโดดขึ้นมาบุญคำเลยไม่ทันได้ดูให้ละเอียด รังผึ้งขนาดใหญ่ห้อยย้อยอยู่บนกิ่งไม้เหนือบุญคำขึ้นไปสี่ห้ากิ่ง  ส่วนปลายของรังผึ้งบนคาคบไม้นั้นหักลงไปแล้ว ฝูงผึ้งหลายร้อยตัวบินกรูเกรียวออกมาจากรังด้วยความโกรธแค้นที่รังถูกทำลาย  บุญคำมองเห็นแล้วก็ไม่ต้องเสียเวลาคิด …แกโจนพรวดเดียวจากยอดไม้ลงมาล้มลุกคลุกคลานอยู่บนโคลนเลนตำแหน่งเดียวกับรพินทร์ที่กำลังยืนถือผ้าเช็ดหน้าสีแดงประจัญหน้ากับแรดเผือกขนทองอยู่ …..ในจังหวะเดียวกับที่รพินทร์กำลังมองไปที่แรดเผือกขนทองว่าเป็นตัวต้นเสียงเจ้าของเสียงหวาน ๆ ที่ตอบเสียงเพลงของเขาหรือเปล่า    รพินทร์ตกใจหันมามองในขณะที่บุญคำรีบระล่ำระลักบอก “นาย ๆ บุญคำทำรังผึ้งแตก นายรีบเอาโคลนทาตัวเร็ว” รพินทร์ก็ไวทายาทด้วยความรู้ทางกัน…ทั้งสองนายบ่าวรีบตะลีตะลานเกลือกกลิ้งตัวลงไปในโคลนทันที (เอ…ใช่โคลนกองเดียวกับที่แงซายกับคะหยิ่นเจอหรือเปล่านะเนี่ย….เคลียร์กันเองนะจ๊ะ)  เมื่อเกลือกกลิ้งตัวไปในโคลนเลนจนพอกตัวเต็มที่แล้ว ทั้งสองนายบ่าวก็ลุกขึ้นผงาดยืนอีกครั้งโดยไม่หวั่นไหวกับฝูงผึ้งที่บินกรูเกรียวกันเข้ามา  สภาพของทั้งสองคนในตอนนี้ยิ่งกว่าผีดิบของมันตรัยหลายเท่า  เนื้อตัวเต็มไปด้วยโคลนพอกดำไปทั่วตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มองเห็นแต่ตาขาวกระพริบปริบ ๆ อยู่เท่านั้น   ฝูงผึ้งที่บินมารุมล้อมมองเห็นภาพของทั้งสองคนแล้วก็ส่ายหน้ารีบบินหนีกลับรังด้วยความสยดสยองที่ได้เห็นภาพที่สั่นประสาทเป็นอย่างยิ่ง เสียงหวาน ๆ หัวเราะคิกคักดังขึ้นอีกครั้งลอยลมมาจากทิศใดไม่ปรากฏ  รพินทร์และบุญคำมองหน้ากันไปมา และแล้วทั้งสองก็พร้อมใจกันมองตรงไปที่เจ้าแรดเผือกขนทองตัวต้นเหตุที่ยังยืนเฉยนิ่งตาขวางปากเบี้ยวด้วยฤทธิ์แอมเฟตามีนอยู่  บุญคำกระซิบเบา ๆ “นาย ไอ้คำว่าเสียงมาจากแรดนี่แน่ ๆ เลย สงสัยว่าเจ้ามันตรัยจะร่ายมนต์สะกดให้แหม่มคริสกลายเป็นแรดไปแล้วนะนาย   นายลองคิดดูเหอะ แรดที่ไหนจะพูดได้เป็นเสียงผู้หญิง เสียงเดียวกับแหม่มคริสชัด ๆ เลย” “นั่นน่ะซิบุญคำ  ฉันก็เห็นด้วยกับบุญคำเหมือนกันแหละว่าแรดจะพูดได้ยังไง” เสียงที่เอ่ยตอบขึ้นมาไม่ใช่รพินทร์ แต่เป็นเสียงของคริสติน่าชัดเจน รพินทร์และบุญคำมองหน้ากันอย่างงุนงงอีกครั้ง และแล้วทั้งสองคนก็พร้อมใจกันจ้องเขม็งไปที่ปากของแรดเผือกขนทองอย่างเพ่งพินิจ “เฮ้อ….เดินป่ากันมากเลยชักจะเบลอ ๆ ไปหน่อยแล้วละมั๊ง เจ้านายลูกน้องคู่นี้” จากคุณ : แสงโสม - [26 ก.พ. 18:29:12]

ความคิดเห็นที่ 66 โห.. อารายอ่ะ อาทิตย์ก่อนเราเข้ามาติดๆ กันหลายวัน เห็นว่าไปสอบกันหมดเลยชะล่าใจไปหน่อย หายไปสองวัน กลับมาต่อไม่ติดเลย ชะหนอยแน่ เดี๋ยวๆ เลิกงานแล้ว จะไปกินข้าวก่อน คืนนี้เจอกันแน่ แฮ่... จากคุณ : คริสติน่า - [26 ก.พ. 18:36:16]

ความคิดเห็นที่ 67 เสียงที่ได้ยินเงียบลงไปแค่อึดใจเดียว ทั้งสองนายบ่าวก็ได้เห็นต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านตรงข้ามกับต้นที่ตาเฒ่าบุญคำปีนขึ้นไปโยกสะบัดไหว  และแล้วร่างของคริสติน่าก็ค่อยๆ ไต่ลงมาจากยอดไม้อย่างรวดเร็ว  รพินทร์มองอย่างตื่นตะลึงในขณะที่บุญคำยืนอ้าปากค้าง  รพินทร์พอตั้งสติได้ก็เอ่ยถามอย่างรวดเร็ว “คริส คุณหายไปไหนมา  แล้วคุณขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ยังไง พวกเรากำลังตามหาคุณแทบแย่รู้มั๊ย” “ไอ้คำนึกว่าแหม่มกลายเป็นแรดดด....อุ๊บ” รพินทร์หันไปตบไหล่บุญคำไม่ให้แกพูดมากไปกว่านี้ ในขณะที่คริสติน่าอมยิ้มอย่างขบขันพร้อมกับโคลงศีรษะไปมาเล็กน้อย “นี่ พรานใหญ่ทั้งหลาย ฉันยืนอยู่ตรงนี้  แล้วเจ้าแรดก็ยืนอยู่ตรงนั้น โอเคมั๊ย …คุณไม่เห็นกันมั่งเรอะว่าตอนนี้น่ะแรดตัวนี้ยืนซึมกระทือเป็นอะไรไปแล้วไม่งั้นคุณสองคนไม่มีโอกาสได้มาพูดอย่างนี้กับฉันหรอก  ที่ฉันมาอยู่ตรงนี้ก็เพราะตอนที่มิสเตอร์ไพรวัลย์เข้ามาหาพวกคุณน่ะ ฉันมองเห็นหลังแรดตัวนี้แว่บ ๆ เลยรีบออกตามมา มัวแต่รอพวกคุณเจรจากันกว่าจะรู้เรื่องกว่าจะได้ออกตามก็อย่างที่ได้เห็นกันนี่แหละ  ฉันตามแรดมาถึงตรงนี้พอดีได้จังหวะเหมาะเลยยิงยาสลบเจ้าแรดตัวนี้ไป ตอนแรกยายังไม่ออกฤทธิ์ ฉันก็เลยปีนหนีขึ้นไปหลบอยู่บนต้นไม้ เจ้าแรดตัวนี้ก็กำลังจะเอาเรื่องฉันอยู่ พอดีคุณกับตาบุญคำเข้ามาได้จังหวะเหมาะพอดี ฉันเลยได้เห็นภาพตลก ๆ ของพรานใหญ่กับผู้ช่วยมือหนึ่งเลยนะเนี่ย หึ หึ  ไม่นึกเลยว่าเดินป่าภาคใหม่นี่คุณสองคนจะเฟอะฟะกันได้ขนาดนี้นะ” รพินทร์ยืนนิ่งงันพูดไม่ออกไปพักใหญ่ ในขณะที่ตาบุญคำก็แอบขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอด ๆ  พึมพำเบา ๆ “ฮึ่ม..แหม่มหนอแหม่ม ไม่หลงป่ากับไอ้คำสองคนก็ให้รู้ไป ถ้าหลงขึ้นมาล่ะ พ่อดจะ…” “บ่นอะไรบุญคำ” คริสติน่าเลิกคิ้วโก่งงามขึ้น พร้อมกับเอ่ยถามบุญคำอย่างรู้เท่าทัน  บุญคำหัวเราะแหะ ๆ ไม่พูดไม่จา พร้อมกับหันไปมองแรดเผือกขนทองที่ยังยืนเมายาอยู่  รพินทร์เอ่ยถามคริสติน่า “คริส แล้วทำไมคุณไม่ยิงให้เจ้าแรดนี่ให้ตายไปเลยล่ะ แล้วยาสลบนี่จะอยู่ได้นานเท่าไหร่” “ฉันไม่มีปืนขนาดใหญ่อยู่ในมือ …ปืนลูกดอกอาบยาสลบที่มีก็มีอยู่แค่นัดเดียวเลยกะว่าจะยิงแรดให้พอสลบแล้วจะไปตามพวกเรามาช่วยกันจัดการ ว่าแต่ว่าคุณเองตอนนี้ก็ไม่มีปืนขนาดใหญ่เหมือนกันนี่นะ  แต่ตอนนี้คุณมาอยู่ตรงนี้ก็ดีแล้วละ เดี๋ยวฉันจะไปตามพวกเราเพื่อเอาปืนขนาดใหญ่มาจัดการเจ้าแรดตัวนี้  จริง ๆ แล้วยาสลบน่าจะทำให้เจ้าแรดตัวนี้สลบไปอีกครึ่งชั่วโมง แต่ตอนนี้ฉันไม่เห็นเจ้าแรดตัวนี้สลบเลย ได้แต่ยืนสลึมสลืออยู่อย่างนี้ เลยไม่แน่ใจเหมือนกันว่ายาจะหมดฤทธิ์เมื่อไหร่  ถ้ายาหมดฤทธิ์คุณกับบุญคำหาทางล่อแรดตัวนี้กลับไปที่กลุ่มของพวกเราด้วยนะ จะได้จัดการได้  ฉันจะไปตามพวกเราก่อนละ” หลังจากพูดจบคริสติน่าก็ผละจากรพินทร์และบุญคำออกเดินย้อนหลังไปตามด่านช้างเพื่อไปตามพรรคพวกมาจัดการกับแรดเผือกขนทองต่อไป   คล้อยหลังไปได้ไม่เท่าไหร่ คริสติน่าก็ได้ยินเสียงร้องโหวกเหวกของตาพรานเฒ่าบุญคำ  เสียงป่าแตกครืน เป็นสัญญลักษณ์ว่าเจ้าแรดเผือกขนทองตัวนั้นคงจะฟื้นคืนชีพและมีสติสมบูรณ์ทุกประการแล้ว  คริสติน่ารีบวิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อกลับไปหาพรรคพวกที่หน้าถ้ำค้างคาวทันที หูทั้งสองยังได้ยินเสียงร้องโหวกเหวกของบุญคำที่ดังไล่หลังมา  เหลียวกลับไปดูก็มองเห็นรพินทร์และบุญคำตัวดำเมื่อมด้วยถูกโคลนพอกวิ่งหน้าตั้งนำหน้าแรดเผือกขนทองมาอย่างไม่คิดชีวิต   รพินทร์สปีดวืดเดียวนำหน้าคริสติน่าไปในขณะเดียวกันตาบุญคำก็วิ่งกระหืดกระหอบตามมาติด ๆ   ทั้งสามคนก่วยแน่บกันอย่างไม่คิดชีวิตมุ่งหน้าไปยังแถว ๆ ถ้ำค้างคาวเพื่อไปหาชาวคณะที่มีอาวุธเตรียมพร้อมอยู่ในมือ  ตาเฒ่าบุญคำพยายามจะดึงร่างคริสติน่าให้ลงมาอยู่ในตำแหน่งรั้งท้ายแทนตนเอง แต่ คริสติน่าก็ไวทายาทสะบัดมือหลุดจากการจับกุมของแกไปได้ แถมยังผลักตาเฒ่าบุญคำล้มคะมำลงไปอีก แรดเผือกที่วิ่งตามมาได้โอกาสเหมาะก้มหัวลงพุ่งนอเข้าไปที่ร่างของบุญคำอย่างถนัดถนี่   บุญคำพลิกตัวแว่บเดียว นอแรดนั้นปักพรวดลงไปที่พื้นดินอย่างแรงเฉียดสีข้างของตาเฒ่าไปเส้นยาแดงผ่าเก้าสิบเก้า  บุญคำตาลีตาเหลือกลุกขึ้นแล้วก็โกยอ้าวตามรพินทร์กับคริสติน่าไปทันที ในขณะที่เจ้าแรดเผือกสะบัดหัวไปมาอยู่พักใหญ่จนนอหลุดออกมาจากพื้นดินได้ แล้วก็วิ่งตามมนุษย์เคราะห์ร้ายทั้งสามไปอย่างรวดเร็ว รพินทร์วิ่งเร็วจี๋ไปจนถึงหน้าถ้ำค้างคาวตำแหน่งที่ตั้งแคมป์  ได้เห็นชาวคณะที่กำลังรุมล้อมปฐมพยาบาลอนุชาอยู่ระหว่างที่รอฟังข่าวจากตนเอง พลางร้องตะโกนบอก “ทุกคน…..แรดเผือกขนทองบุกมาถึงที่นี่แล้ว..….” สิ้นเสียงของรพินทร์  ทุกคนในแคมป์ก็ลุกขึ้นมองดูอย่างงง ๆ  และแล้วก็ได้เห็นข่าวจากรพินทร์กันถ้วนทั่วชัดเจน..…..คริสติน่าและบุญคำวิ่งโกยอ้าวเข้ามาที่แคมป์  ตามด้วยเสียงครืนครันจากการวิ่งราวสลาตันของเจ้าแรดเผือกอาถรรพ์ที่วิ่งพุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว…….. จากคุณ : แสงโสม - [26 ก.พ. 18:39:54]

ความคิดเห็นที่ 68 สัญชาติญาณหลบภัยของชาวคณะยังมีอยู่สูงเหมือนเดิม พริบตาที่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร ทั้งคณะก็กระเจิงไปคนละทิศละทาง ยังเหลือแต่หม่อมราชวงศ์หญิงดารินที่ยังตะลึงอยู่ มือยังกุมมืออนุชาค้างอยู่อย่างนั้น รพินทร์ร้องลั่น "คุณหญิง หลบเร็ว หลบ!!" คุณชายใหญ่ใจหายวาบ หันขวับกลับมาและวิ่งตรงมายังร่างของน้องทั้งสอง ในขณะที่ พรานใหญ่ก็พุ่งเข้ามาที่ตัวคุณหญิงเช่นกัน ทั้งสองจึงประสานงากันเข้าอย่างจังลงไปนั่ง จ้ำเบ้า ดารินร้องกรี๊ดพลางพยายามลากเอาตัวพี่ชายใหญ่และพี่ชายรองออกให้พ้นทาง โดยลืมคิดไปว่าตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คริสติน่ากับบุญคำวิ่งหน้าตั้งตามมาติดๆ ร้องลั่นประสานกันแทบไม่เป็นภาษา "ปืน! เร็ว! ยิงเลย ช่วยด้วยเฮ้ย! จะวิ่งไปไหนกันเล่า เฮ้ยเอาปืนมา ฯลฯ" คุณชายเชษฐาสบัดมือจากการลากทึ้งของน้องสาว แล้วตวัดร่างงามอ้อนแอ้นนั้นกระโจน ออกไปหลบหลังก้อนหินใหญ่ใกล้ต้นทุเรียน ฝ่ายรพินทร์เมื่อพลาดจากการช่วยคุณหญิง ก็รู้สึกขัดใจเล็กน้อยหันมาจะดึงคุณชายกลางขึ้น แต่ก็ไปไม่รอดเพราะตัวเล็กกว่ากันมาก คริสติน่ามาถึงคว้าเข้ากลางตัวด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลวิ่งย้อนไปหน้าถ้ำที่มีแต่โขดหินใหญ่ น้อยหลั่นกัน เธอโยนอนุชาลงไปในซอกหินแห่งหนึ่งขนาดพอดีตัว หันหลังกลับมาชักปืนสั้น ยิงสุ่มสี่สุ่มห้าสวนไปหนึ่งนัดแล้ววิ่งต่อ จอมพรานหลบวืดด่าโขมงโฉงเฉงเพราะกระสุนสุ่มสี่ สุ่มห้านัดนั้นเฉียดหัวเขาไปหน่อยเดียว เขาตะกายขึ้นต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ ในขณะที่บุญคำตอนนี้ วิ่งจ้าละหวั่นไปขึ้นต้นไม้อีกต้น "ตูม!!" แรดยักษ์ชะงักนิดหนึ่ง กระสุนยังไม่เข้าจุดตาย แต่ก็แรงพอทำให้มันมึนงงไปว่าเกิดอะไรขึ้น มันชูงวง เอ๊ย ชูนอหันซ้ายหันขวาด้วยความโกรธคลั่ง เลือดไหลซึมเป็นทางออกมาจาก สีข้าง เชษฐากับดารินหลบอยู่หลังก้อนหินใกล้ขาหลังของมันพอดี คุณชายใหญ่กอดน้องสาว แน่น ใจเต้นระทึกเพราะไม่รู้ว่าตนเองอยู่เหนือลมหรือไม่ ไชยยันต์สลัดปลอกกระสุนทิ้งและส่ง นัดใหม่เข้ารังเพลิง .375 เล็กเกินไป เขาหันมองหา .79 แต่เนื่องจากอารามตกใจเมื่อครู่ทำให้ โดดหนีมาโดยไม่ได้คว้าปืน กระบอกนี้คงเป็นของคะหยิ่นที่ตกใจโยนทิ้งระหว่างวิ่งหนี เจ้าแรดที่สายตาดีเพราะไปทำเลสิกมาแล้วมองเห็นทั้งรพินทร์และบุญคำอย่างถนัดถนี่ เพราะ ทั้งสองอยู่ในระดับสายตาของร่างอันสูงใหญ่ของมันพอดี รพินทร์เหงื่อแตกซิก เขาอยู่ใกล้ มันมากกว่าบุญคำ ใกล้จนได้กลิ่นหายใจที่เหม็นจนแทบจะเป็นลม สัตว์โบราณหายใจถี่ ตั้งท่า จะเข้าชาร์จรพินทร์ที่มาเกาะกิ่งไม้ยั่วตามันอยู่พอดิบพอดี "อย่าครับคุณไพรวัลย์" "ตูม!!" เสียงร้องของแงซายประสานกับเสียงปืน .79 ที่ไชยยันต์กำลังมองหาอยู่นั่นเอง แงซายโดด กลับหลังลงไปหมอบกับพื้น กระสุนปักเข้ากลางแสกหน้า เลือดพุ่งกระฉูด  แรดยักษ์ร้อง โหยหวนด้วยความเจ็บปวดเสียงดังปานฟ้าผ่า  มันหันหลังวิ่งฝุ่นตลบจากไปทันที  เสียงร้อง เฮละโลดังออกมาจากหินซอกต่างๆ ไชยยันต์กระโดดเข้ากอดคอลูกชายสุดที่รักร้องลั่น ด้วยความดีใจ "โอ๊ย.. ลูกป๋า เก่งจริงๆ ยอดๆๆ ฮ่าๆๆ" เชษฐาและดารินโผล่ออกมาจากหลังก้อนหิน พร้อมทั้งถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่ทุกคน ยินดีปรีดากับชัยชนะเล็กๆ น้อยๆ ครั้งนี้ มีเพียงแงซาย คะหยิ่น และบุญคำเท่านั้นที่หน้าซีด เผือด ใจเต้นระทึกยิ่งกว่าตอนวิ่งหนีเจ้าสัตว์โบราณนั้นเสียอีก... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [26 ก.พ. 22:39:09]

ความคิดเห็นที่ 69 "เป็นอะไรไป แงซาย เธอไม่ดีใจหรอกหรือที่พวกเราปลอดภัยกันมาได้" หม่อมราชวงศ์หญิงผู้ละเอียดอ่อนและจับสังเกตความผิดปกติได้ก่อนใครๆ เสมอ เอ่ยยิ้มๆ ถามน้องชายบุญธรรมด้วยความรักใคร่ "แน่ะ ตาบุญคำ กับคะหยิ่นก็พลอยเป็นไปด้วย นี่ หายตกใจได้แล้ว เราไม่เป็นอะไรแล้ว" "ไม่หรอก นายหญิง เราแย่แล้วล่ะ" แงซายเอ่ยตอบเสียงแหบ คะหยิ่นแทบจะยืนไม่อยู่ ลงไปคุกเข่ากับพื้นไหว้เจ้าป่าเจ้าเขาพัลวัน "ทำไมรึ?" เชษฐาเริ่มสงสัยและเกิดสังหรณ์ไม่ดี เขากราดเข้าประชิดตัวแงซาย "นายใหญ่ แรดเผือกขนทองเป็นสัตว์วิเศษ อาจารย์ของแงซายบอกไว้ ครูของบุญคำ ก็บอกไว้ ชาวดงแถบไหนๆ ก็รู้กันทั้งนั้น ดูเจ้าคะหยิ่นมันซี แงซายรู้ว่าผู้กองก็รู้ แต่ ผู้กองไม่เชื่อ ผู้กองไม่เคยเชื่ออะไรหรอกถ้าไม่ได้เห็นด้วยตัวเอง จริงไหม" อดีตคนใช้ ชาวดงจ้องตาพรานใหญ่ด้วยสายตาแห้งผาก พลางหันไปมองบุญคำและคะหยิ่นสลับไปมา "เอ๊ะ ไอ้หมอนี่ชักยังไง พูดอะไรอมพะนำอยู่ได้ สัตว์วิเศษแล้วทำไมล่ะ แรดก็เป็นแรด นะแหละ ไทรเซราทอปเรายังจัดการมาแล้วนี่หว่า" ไชยยันต์โพล่งขึ้นตามนิสัย เชษฐาที่รู้สึกเอะใจอยู่แล้วโบกมือให้เพื่อนเงียบเสียง เขา เอ่ยถามเรียบๆ "พูดให้ตลอดซิ แงซาย มันเป็นสัตว์วิเศษอย่างไรหรือ" แงซายอึกอัก มองหน้าตาเฒ่าบุญคำอย่างวิงวอน พรานเฒ่าสมุนมือขวาของรพินทร์ ถอนหายใจ ทีท่าดูกลับเป็นผู้ใหญ่ขึ้น "ครูของบุญคำบอกไว้ เมื่อใดก็ตามที่พบสัตว์รูปร่างใหญ่ผิดธรรมดา มีผิวเป็นสีทอง มีโหนกนอ หรือส่วนใดของร่างกายเป็นเหมือนเพชร และมีเสียงร้องเหมือนเสียงฟ้า เมื่อนั้นแหละ แสดงว่าเราได้เข้ามาในดินแดนของเจ้าแห่งฟ้า อย่าได้ทำอันตรายเป็นอันขาด ให้หาทางหลบหลีกกันเสีย ถ้าใครทำอันตรายจนถึงเลือดตกยางออกหรือถึงกับชีวิตละก็..." บุญคำเสียงแหบแห้ง พูดไม่ออกได้แต่กลอกหน้า "นาย .. ไอ้คำว่ากระสุนมะกี้นะ มันตาย แน่ๆ เลย ฮือๆๆ เราตายแน่เลยนาย" ไชยยันต์มองหน้าบุญคำ แล้วมองหน้ารพินทร์ แล้วหันกลับไปมองแงซาย กลับไปกลับมา อย่างนั้นด้วยความงุนงง "นี่ จะมีใครแปลไทยเป็นไทยให้ฉันฟังไหมนี่ ตกลงใครตายแล้วใครตายกันแน่นะ ฮะ บุญคำ" "ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณไชยยันต์ มันก็เป็นแค่เรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเท่านั้นเอง เหมือนอย่าง ดินแดนหลงสำรวจ ที่เราไปเจอสัตว์โลกล้านปีนั่นแหละ ไม่มีเจ้าแห่งฟ้าอะไรหรอก บุญคำนี่ พูดอะไรเรื่อยเปื่อย ไป ไปเตรียมหาฟืนได้แล้ว จะค่ำแล้ว คืนนี้คงต้องนอนกันหน้าถ้ำค้าง คาวนี่ล่ะ" "ไม่เรื่อยเปื่อยล่ะ นาย คืนนี้เจ้าแห่งฟ้าจะมาเอาชีวิตนายทหาร กับนายน้อยไพรวัลย์แน่ๆ" คะหยิ่นพูดออกได้คำแรก ตัวสั่นพั่บๆ ยังไม่เลิกไหว้เจ้าป่าเจ้าเขาอยู่อย่างนั้น "เอะ.. ก็ไม่เห็นยากนี่ เขาจะเอาไชยยันต์กับพ่อไพร ก็ให้เขาไปสินะ" ดารินพูดหน้าตาเฉย "พูดเป็นเล่นไปน่า น้อย ไหน.. บุญคำ เล่าให้ละเอียดทีรึ" พี่ชายใหญ่ตัดบท หันไปคาดคั้น เอาความกับบุญคำ ฟ้าร้องครืน.. เมฆดำทะมึนก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว อึดใจเดียวคลุ้มฝนก็คลุมไปทั่ว "ไปเก็บฟืนมาเดี๋ยวนี้ เร็ว บุญคำ คะหยิ่น แกด้วยแงซาย คุณชายพาคุณหญิงกับหนูพลับพลึง เข้าไปข้างในถ้ำก่อนเถอะครับ คุณไชยยันต์กับคุณไพรวัลย์ครับ ช่วยหาตัวคุณชายกลาง ทีสิครับ แล้วก็.. เอ๊ะ.. " พรานใหญ่สั่งการเร็วปรื๊ดแล้วหยุดกึก หันซ้ายขวาเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง ขณะที่ฝน เริ่มโปรยปรายลงมา แหมะ.. แหมะ.. ------------------------------------- มันตรัยหัวเราะลั่นอย่างสะใจ จอมปีศาจวางแผนการไว้อย่างแยบยล หลังจากแอบขโมย สัตว์เลี้ยงแสนรักของเจ้าแห่งฟ้ามาเล่นกับเหล่ามนุษย์ศัตรูคู่แค้น โดยเตี๊ยมกับคริสติน่าให้ ล่อหลอกชาวคณะให้ยิงต่อสู้กับมันอย่างดุเดือด บัดนี้แม่สาวลูกครึ่งตุรกี-อเมริกัน กลับมา ถึงถ้ำมรกตแล้ว โดยเจ้ามะกูด สมุนคู่ใจของมันตรัยไปลอบพามา  ที่ถ้ำมรกตขณะนี้จึงได้จัด แฟร์เวลปาร์ตี้ เป็นการอำลาชาวคณะค้นหาเพชรพระอุมา เพราะต่อไปนี้ มันตรัยจะเป็นพระเอก แต่เพียงคนเดียวเท่านั้น ฮ่าฮ่าฮ่า .. คิดแล้วก็ให้ครึ้มใจนัก "ดีมาก สูเจ้าคริสติน่า ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ฮ่าฮ่าฮ่า กรึ๊บๆ" คริสติน่าชูแก้วไวน์แสดงความยินดีกับจอมปีศาจ แล้วหันมาคุยกระหนุงกระหนิงกับแสงโสม "เป็นยังไงคะ คุณแสงโสม คราวนี้เราก็ได้แก้แค้นนายพรานใจร้าย กับชาวคณะสมดังใจแล้ว มาดื่มกันเถอะค่ะ" แล้วสองสาวก็หัวเราะให้แก่กัน ดื่มเหล้าชมภาพยนตร์จากลูกแก้ววิเศษอย่างครึ้มใจ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [26 ก.พ. 22:41:40]

ความคิดเห็นที่ 70 ฝากไว้ก่อนเถอะอ้ายหลานนรก weekend  จะมาเอาคืน จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [27 ก.พ. 13:32:16]

ความคิดเห็นที่ 71 เมฆเงาทะมึนปกคลุมทั่วแผ่นฟ้า ทำให้พื้นที่โดยรอบบริเวณมืดลงอย่างรวดเร็ว คุณชายเชษฐา วิ่งจูงมือพลับพลึงเข้าไปในถ้ำโดยมีดารินวิ่งตามมาติดๆ  แงซายเข้ามาก่อไฟเล็กๆ ไว้แล้วกอง หนึ่ง ขณะที่บุญคำกับคะหยิ่นวิ่งเก็บฟืนมาตามมีตามเกิด  รพินทร์ ไชยยันต์ และไพรวัลย์ ค้นหา อยู่ครู่หนึ่งก็พบตัวคุณชายอนุชาที่รู้สึกตัวแล้ว จึงพาวิ่งโผเผตามกันเข้ามา (เอ๊ะ ตอนนี้หนานอินอยู่ด้วยหรือเปล่านะ จำไม่ได้แล้ว) "น้อย มาปฐมพยาบาลกลางก่อน เร็ว" คุณชายเชษฐาร้องสั่ง เพราะความตกใจเมื่อครู่ทำให้ทุกคนลืมใบหน้าเปื้อนทุเรียนของอนุชาไปสนิท แพทย์สาวกุลีกุจอมาช่วยดูแผลให้พี่ชาย แล้วก็โล่งใจเพราะเห็นว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่หน้าเป็นรู นิดๆ หน่อยๆ ยังไม่ถึงกับเสียโฉม (คุณชายกลาง เราเป็นหนี้กันหนึ่งหนนะ :-)) เธอค้นหีบเวชภัณฑ์ หายาและอุปกรณ์มาทำแผลให้พี่ชายคนรองอย่างบรรจง โดยที่อนุชาไม่รู้สึกเจ็บ นั่งกินทุเรียนเฉย "แปลกแฮะ อยู่ดีๆ ไม่มีเค้าฝนซักหน่อย ก็ตกลงมาเฉยๆ อย่างนั้นแหละ แล้วนี่เราจะมีอะไรกินกัน เป็นมื้อเย็นไหมนี่" ไชยยันต์บ่นพึม อนุชาโยนทุเรียนครึ่งลูกให้ทั้งเปลือก ไชยยันต์ร้องว้ากกระโดดหลบแล้วรีบกลับมา ตะครุบไว้เพราะกลัวไพรวัลย์จะแย่งไปกิน เบื้องนอกฝนตกหนักจั้กๆ ฟ้าร้องครืนครันและมีประกายสายฟ้าเป็นระยะๆ แงซาย คะหยิ่น กับบุญคำ ล้อมหน้าล้อมหลังพรานใหญ่ ปรึกษากันหน้าตาเคร่งเครียด เมื่อเชษฐาเดินเข้ามาร่วมวง ทั้งหมดก็ หยุดพูด ก้มหน้านิ่งเฉยอยู่ "รพินทร์.." เชษฐาเอ่ยขึ้นเบาๆ ".. ไม่ว่าจะเป็นดินแดนมหัศจรรย์พันลึกสักแค่ไหน เราก็ไปกันมา จนแทบจะนึกมุขไม่ออกแล้ว คราวนี้จะเจออะไรอีก ผมก็ไม่กลัวหรอก เพียงแต่บอกให้รู้ตัวไว้เสียหน่อย เราทุกคนร่วมมือร่วมใจกัน ต้องแก้ไขปัญหาได้ลุล่วงแน่นอน" ทุกคนยังนั่งเงียบ รอให้พรานใหญ่เป็นคนพูด รพินทร์ถอนหายใจหันไปมองคณะของอดีตนายจ้างที่ กำลังแย่งกันกินทุเรียนอย่างเอร็ดอร่อย แล้วหันกลับมาเอ่ยกับเชษฐา "คุณชายครับ เราออกเดินทางครั้งนี้ก็เพื่อตามหาตัวคุณชายอนุชา เวลานี้เราก็พบตัวแล้ว ตัวเธอเวลานี้ ก็หายจากร่างค้างคาวผี กลายเป็นคนธรรมดาแล้ว คุณชายไม่อยากทราบหรือครับ ว่าเธอไปทำอะไร ที่ไหนมา" "พูดนอกเรื่องอีกแล้วนะ รพินทร์ ต้องมีอะไรเบื้องหลังแน่ๆ" ดารินเอ็ดเสียงเขียว "โธ่ คุณหญิงครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไรเลย จริงๆ ให้ดิ้นตาย เอาละ.. ผมยอมรับ ว่าเรื่อง เจ้าแห่งฟ้าที่เจ้าแงซาย กับบุญคำและคะหยิ่นพูดมานั่นน่ะ ผมก็เคยได้ยินอยู่หรอก แต่มันก็เป็นเรื่อง ทำนองเทพนิยาย เล่าต่อๆ กันมาเสียมากกว่า ที่ผมเสนอให้สอบถามคุณชายอนุชานั้น ก็เพราะคุณชาย น่ะ เคยเป็น 'บริวาร' ของเจ้าแห่งฟ้ามาก่อน ลืมกันเสียแล้วหรือครับ?" ทุกคนหันมามองพรานใหญ่เป็นตาเดียว "หมายความว่ายังไง?" ดารินยังสงสัย หันไปมองหน้าพี่ชายรอง แล้วกลับมาสบตากับจอมพราน "สัตว์ปีกทุกชนิด เป็นบริวารของเจ้าแห่งฟ้าทั้งนั้น และนั่นก็รวมถึง ค้างคาว ด้วยนะครับ" คราวนี้ทุกคนหันขวับไปมองอนุชาเป็นตาเดียวกันอีกครั้ง  ราชสกุลหนุ่มใหญ่ไม่สะทกสะท้าน ปากยัง เคี้ยวทุเรียนอยู่หยับหยับ มองตอบเพื่อนและพี่น้องด้วยสายตาเยียบเย็น ไม่ตอบว่าอะไร ทันใดนั้น เสียงฟ้าอื้ออึงดังสนั่นลั่นใกล้เข้ามา  บุญคำกับคะหยิ่นกระโดดผาง เข้ายื้อยุดคณะนายจ้างให้ หลบเข้าไปในถ้ำให้ลึกเข้าไปอีก "นาย.. มันแน่แล้ว มันมาแล้ว" ไม่ทันขาดคำ ฝูงอะไรชนิดหนึ่งรูปร่างเหมือนผึ้ง แต่ตะละตัวตัวมหึมาใหญ่ขนาดคนตัวโตๆ บินอื้อเข้ามา คราวนี้คณะพรรคก็แตกฮืออีกครั้ง  รพินทร์ร้องตะโกนโหวกเหวกให้ทุกคนหลบเข้าหลืบถ้ำ เพื่อไม่ให้ ผึ้งยักษ์เข้าถึงตัวได้ เสียงปืนระรัวดังสะท้านก้องไปทั่วทั้งถ้ำ เหล่ามนุษย์หัวเห็ดและใจเด็ดก็ไม่ยอมตาย โดยยังไม่ได้ต่อสู้ เสียงกรี๊ดดังก้องและยาว แล้วฝูงผึ้งยักษ์ก็สลายตัว บินออกจากถ้ำไป รพินทร์ค่อยๆ หมอบคลานออกมา หาดาริน เธอซุกตัวอยู่ในซอกหินแห่งหนึ่งยังคงร้องไห้ ตัวสั่นเทาด้วยความตกใจ รพินทร์ดึงเธอมากอด ไว้แนบอกกล่าวปลอบโยน แต่ดารินไม่ฟังเสียง "มันเอาไชยยันต์ไปแล้ว มันเอาพ่อไพรไปแล้ว..." เสียงร้องบอกปนเสียงสะอื้นของดารินทำให้จอมพรานมือเย็นเฉียบ กัดฟันนิ่ง เป็นความผิดพลาดของเขา อีกแล้วรึ ที่ไม่เชื่อนิทานปรัมปรา  เชษฐาโดดมากุมมือน้องสาวไว้แล้วหันกลับไปสั่งความ "แงซาย นับคนซิ อยู่กันครบไหม.." ข้างนอกฝนยังตกจั้กๆ อากาศมืดครึ้ม รัตติกาลย่างเข้ามาถึงพร้อมกับเหตุน่าสะพรึงกลัวที่บังเกิดกับชาว คณะอย่างฉับพลันโดยไม่ทันตั้งตัว ... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [27 ก.พ. 13:58:44]

ความคิดเห็นที่ 72 หึหึ สอบเสร็จแล้ว อิ อิ สอบเสร็จแล้ว เอาล่ะ เด๋วคืนนี้เรามาเล่นกันต่อนะ เพื่อนๆ คืนนี้ตอนค่ำขอตัวไปฉลองก่อนจ้า เด๋วดึกๆ หรือพรุ่งนี้จะมา จากคุณ : มันตรัย (กรวดสีฟ้า) - [27 ก.พ. 17:21:49]

ความคิดเห็นที่ 73 กระทู้โหลดยากมาก ผมไปขึ้นกระทู้ใหม่ให้แล้วนะครับ ตามไปร่วมผจญภัยกันต่อได้ที่ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W851235.html หนูพลับพลึงทำ link ให้ทีสิ จากคุณ : ไชยยันต์ - [28 ก.พ. 16:39:55]