ความคิดเห็นที่ 1 โอเค ผมลุยเอง วันนี้ขอแต่งยาวๆสักวันเหอะ กระทู้ตอนที่แล้วคือ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W851235.html ณ บัดนี้การผจญภัยอันยิ่งใหญ่กำลังจะอุบัติขึ้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว... จากคุณ : ไชยยันต์ - [17 มี.ค. 14:14:25]

ความคิดเห็นที่ 2 วังมังกร ไพรวัลย์ได้ถูกจับเป็นเชลยอยู่ในคุกของวังมังกรและได้พบกับเด็กสาวนามว่าดักแด้ผู้อ้างตัวเป็นบุตรสาวคนเล็กแห่งพญามังกร ในขณะนี้สาวน้อยดักแด้กำลังจะพาไพรวัลย์หนี และมาติดดูการร่ายรำเพลงดาบของพี่ชายพี่สาวของเธอจนกระทั่งเหล่าขุนศึกมาพบเข้า เหล่าขุนศึกกรูกันเข้ามาล้อมกรอบไว้   “ท่านหญิงน้อย! ทำไมถึงมาวิ่งเล่นซุกซนบริเวณนี้ แห่งนี้ล้วนเป็นเขตต้องห้าม และนั่น โอ้…ทหาร!…จับตัวเชลยผู้นั้นเอาไว้ มันต้องจี้ท่านหญิงน้อยเป็นตัวประกันแน่ๆ” ทหารหาญขุนศึกแห่งพญามังกรปราดเข้ามาจะคว้าตัวไพรวัลย์ซึ่งยืนตะลึงหน้าซีดอยู่ ดักแด้ยกมือขึ้น ห้ามแค่นั้นเองเหล่าทหารก็ถึงกับชะงักถอยหลังกรูด “ท่านหญิงน้อย อย่า!…”   เสียงขุนศึกของเธอร้องเสียงหลงพากันถอยออกห่าง ไพรวัลย์ขมวดคิ้วอย่างพิศวง ฤาเด็กน้อยผู้นี้จะมีอิทธิฤทธิ์เกรียงไกรจนเหล่าขุนศึกตัวใหญ่ยักษ์เหล่านั้นถึงกับกลัวลนลาน  สาวน้อยดักแด้หันมาอมยิ้มให้กับไพรวัลย์ “เธอไม่ต้องกลัวไปหรอก ตอนนี้เธอมีแต่ต้องทำตัวเป็นเชลยหนีคุกเท่านั้น เพื่อความปลอดภัยของเธอเอง” ว่าแล้วสาวน้อยก็รั้งผ้าแถบในมือที่มัดข้อมือของไพรวัลย์ไว้แน่น ก่อนจะหันไปกล่าวเสียงเข้มกับแม่ทัพนายกอง “เรากำลังจะไปหาท่านพ่อ แต่เผอิญเจอะเจ้านี่ลอบหนีออกมาจากคุกจึงจับกุมไว้ได้โดยละม่อม  พวกท่านจงนำตัวมันไปขังคุกต่อเถิด ก่อนที่เราจะโมโหและจับมันโยนให้ตะกวดในสระนั่นกิน” “ท่านหญิงน้อย…โปรดสงบสติอารมณ์เถิดขอรับ”   เสียงขุนศึกสั่นๆเหมือนเกรงกลัว “ฮึ”   ดักแด้สะบัดหน้า   “พวกเจ้าพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง พวกเจ้าดูหมิ่นเราเช่นนี้…ไม่เคยตายรึ” เหล่าทหารหาญหันมามองหน้ากันอย่างเหงื่อตก พลันกระซิบกระซาบกันเบาๆ “ท่านหญิงน้อยนั้นนึกน้อยใจที่พญามังกรไม่เคยอนุญาตให้เธอฝึกฝนอะไรได้เหมือนกับท่านหญิงใหญ่ก้อเลยชักจะมีอาการทางประสาทแบบอ่อนๆ พญามังกรเคยกล่าวกับข้าเอาไว้ให้คอยเป็นหูเป็นตาเฝ้าดูอาการเธออย่างต่อเนื่องและอย่าพูดหรือทำอะไรขัดใจเธอเป็นอันขาด พวกเจ้าค่อยๆเชิญเธอกลับไปยังห้องบรรทมเถิด ระวังเธอจะอาละวาดวิ่งหกล้มหัวแตกเหมือนเมื่อวานล่ะ ไม่เช่นนั้นพวกเราจะมีความผิดมหันต์…ไปได้แล้ว” พลทหารขุนศึกรีบปราดเข้าไปคุกเข่าตรงหน้าดักแด้ “เชิญท่านหญิงน้อยกลับห้องเถิดขอรับ” ดักแด้ทำฮึดฮัด  “พวกเจ้าบังอาจมาก กล้าดียังไงมาสั่งเรา…อยากเจอสิบแปดฝ่ามือพิชิตกะปอมรึ…เดี๊ยะ” “ธ่อ…ท่านหญิงน้อยโปรดอย่าฟุ้งซ่านเลยขอรับ ไปพักผ่อนก่อนเถิด” “เอ๊ะ นี่เจ้าหาว่าเราบ้างั้นเรอะ”   ดักแด้เสียงเขียว พลทหารกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากยากเย็น “ง่า…ตามสถิติแล้วคนบ้าไม่เคยมีใครยอมรับว่าตัวเองบ้าหรอกขอรับ” “แน้…”   เสียงดักแด้ร้องลั่น   “พวกเจ้ามาหาว่าเราบ้า เราไม่ได้บ้า ๆ ๆ …น้า พวกเจ้าอยากลองดีใช่ม้ายยยยย!” เธอแผดเสียงลั่นระเบียง ทหารรีบถอยกลับไปยังแม่ทัพ “เอาไงดีท่าน…” แม่ทัพขุนศึกเอียงหน้าเข้ามากระซิบ “เจ้าไปบอกให้หมอหลวงเตรียมยาระงับประสาทไว้ ทางนี้ข้าจะพยายามกล่อมท่านหญิงน้อยเอง” “ระวังตัวด้วยนะท่าน เมื่อวานเพื่อนของกระผมเพิ่งโดนท่านหญิงน้อยกระโดดกัดหูไปหยกๆ โทษฐานไม่ยอมให้เธอลงไปขี่ตะกวดในสระ” แม่ทัพตาเหลือก   “ขี่ตะกวด!…ตะกวดฝูงใหญ่ในสระนั้นเป็นตะกวดศึก หนึ่งในสิบสุดยอดองครักษ์พิทักษ์มังกรนอกจากที่เปิดเผยตัวออกมาแล้วคือ แรดเผือกขนพอง, ผึ้งยักษ์, กระทิงแดง, เสือสิบเอ็ดตัว, ลิงถือลูกท้อและอูฐบิน เหลืออีกสามเดี๋ยวพวกเจ้าก็จะค่อยๆรู้จักกันไปเอง แค่ตะกวดศึกนี่ก็นับว่าร้ายกาจมากพอแล้ว ข้ายังนึกไม่ออกเลยว่าท่านพญามังกรจะเลี้ยงอะไรไว้อีกเห็นว่าน่าเกรงขามกว่านี้มากมายนัก…แล้วท่านหญิงน้อยให้เหตุผลว่าอย่างไรในการขอลงสระไปขี่ตะกวด” “เอ่อ ท่านหญิงน้อยบอกว่าตะกวดมันร้องเรียกให้ลงไปว่ายน้ำเล่นด้วยกัน เธอว่าจะขี่มันบินข้ามหุบเขาข้างหน้านั่นไปดาวดวงไหนก็ไม่ทราบข้าฟังไม่ถนัด ข้าเลยถามว่าตะกวดมันจะบินได้อย่างไร เธอบอกว่าถ้าบินไม่ได้เธอก็จะหาไม้มาเฆี่ยนมันโทษฐานเกิดมาเป็นตะกวดแล้วบินไม่เป็น…แค่นี้เองขอรับข้าก็เลยช่วยกันกับเพื่อนคว้าตัวท่านหญิงน้อยไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะปีนข้ามรั้วไฟฟ้าแรงสูงโดดลงสระซะก่อน เพื่อนของข้าก็เลยถูกท่านหญิงน้อยกัดหู” “งั้นเจ้ารีบไปจัดหมอหลวงตามที่ข้าสั่ง ไม่ต้องห่วงทางนี้ข้าคิดว่าข้าคุมสถานการณ์ได้” เสียงท่านแม่ทัพขุนศึกเฉียบขาดกร้าวแกร่งดุจบัญชาการรบในสมรภูมิ แต่ไม่วายยกหลังมือปาดเหงื่อที่ขมับ เหล่าทหารพยายามกล่อมและตะล่อมทุกรูปแบบแต่ท่านหญิงน้อยก็ไม่เลิกอาละวาดและเพิ่มทวีฤทธิ์แห่งการอาละวาดคลุ้มคลั่งมากขึ้นเรื่อยๆ แม่ทัพขุนศึกเห็นท่าไม่ได้การจึงตัดสินใจสั่งลูกน้องขุนศึก 5-6 คนช่วยกันอุ้มตัวดักแด้ซึ่งดิ้นรนสุดฤทธิ์ลงบันไดไป เหลือแต่ไพรวัลย์ยืนนิ่งตาเหลือกลานมองตามดักแด้ไปอย่างไม่น่าเชื่อ…โธ่ แม่สาวน้อย “แล้วแกจะมายืนหาสวรรค์วิมานอะไรที่นี่ กลับเข้าคุกไป!”   เสียงขุนศึกชี้หน้าไพรวัลย์ตวาดลั่น เจ้าไพรน้อยหันมาทำหน้าแบบกวนๆ ตอนนี้ออกมาอยู่ข้างนอกแล้วมีหรือจะกลับไปเข้าคุกให้บื้อ ในเมื่อก็ถือดีว่ากร้าวแกร่งในเชิงยุทธไม่แพ้ใคร เมื่อนั้นเจ้าไพรจึงเอ่ยด้วยวาจาสามหาว “หากเจ้ากล้าก็เข้ามาสิ มัวแต่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ทำไม” ประโยคเดียวเท่านั้น  ห้าในสิบของขุนศึกก็ปราดเข้ามาหาตามคำเรียกร้อง หนึ่งในนั้นเข้ามาทางด้านหลังล็อคท่อนแขนกำยำเข้ากับซอกคอไพรวัลย์จนเจ้าตัวตาเหลือก คิดอยู่ในใจว่าไม่น่าพูดแรงขนาดนั้นเลย หรือนี่จะเป็นวาระสุดท้ายของเขาแล้วหนอจึงทำให้ปากมันพูดไปอย่างนั้น… จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [17 มี.ค. 14:15:17]

ความคิดเห็นที่ 3 ทางด้านแสงโสมและไชยยันต์ซึ่งกำลังช่วยกันประคองเชษฐาซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการประมือกับมันตรัย ทั้งสองพาคุณชายใหญ่แห่งตระกูลวราฤทธิ์ค่อยๆเดินจ้ำพรวดๆมุ่งสู่ประตูเมืองหน้าด่านชั้นนอกแห่งวังมังกร แลเห็นประตูเมืองอยู่ลิบๆเบื้องหน้า เชษฐาหอบฮั่กๆพยายามจะหันมาส่งสัญญาณบอกทั้งสองว่าให้หยุดพักกันก่อนเถิดเพราะเหนื่อยเหลือเกินแต่พูดไม่สำเร็จเนื่องจากสองคนไม่สนใจแถมยังกึ่งลากกึ่งกระชากให้เดินเร็วๆ “ผมถามจริงๆเหอะคุณแสง…อะไรทำให้คุณแสงต้องระเห็จมาเจอกับพวกผมได้เนี่ย” ไชยยันต์กล่าวถามในขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่กำแพงเมืองเบื้องหน้าไกลออกไปหลายกิโลเมตร แสงโสมหัวเราะหึๆ กล่าวโดยไม่หันมามองเช่นกัน “คุณไชยยันต์อย่าสงสัยอะไรไปเลย ท่านมันตรัยมีเลขาคนใหม่ความสามารถสูงแล้วมีเหรอที่คนอย่างแสงจะมีประโยชน์ต่อไป แสงก็เลยโดนเฉดแถมผลักหัวออกมาแทบไม่ทัน  เห็นท่านว่าเสียข้าวสุกหรืออะไรทำนองนี้แหละ แสงฟังไม่ค่อยถนัดก็เลยยังงงๆอยู่เนี่ยว่าท่านมันตรัยหมายความว่าอย่างไร สงสัยคงจะว่าแสงหุงข้าวไม่เป็น” ไชยยันต์หันมามองตาปริบๆ “โธ่ คุณแสง…ผมเองก็เห็นใจคุณแสงมากนะครับ เป็นธรรมดาครับที่เจ้านายจะต้องเลือกลูกน้องที่เก่งและขยันเอาไว้…อ่า เปล่าครับ ผมหมายความว่าถ้ามีให้เลือกสองคนและเขาต้องเลือกไว้คนนึง เขาก็ต้องเลือกคนที่มีเวลาทำงานให้เขาได้เต็มที่ไว้ก่อนอยู่แล้ว” แสงโสมหันมามองหน้า  “คุณไชยยันต์พูดมีเหตุผล…แต่แสงเองไม่แคร์หรอกค่ะ ดีเหมือนกันแสงก็เบื่อสภาพแย่ๆอุดอู้อยู่ในถ้ำอับๆนั่นเต็มทน  ไหนเลยจะสู้เดินป่าทั้งปีทั้งชาติอย่างคณะนี้ได้ แสงก้อเลยว่าจะมารวมกลุ่มด้วยซะเลย คุณไชยยันต์จะอนุญาตให้คนไม่ดีอย่างแสงเข้ามาร่วมคณะด้วยได้ไหมคะ” “ผมเองนั้นไม่มีข้อขัดข้องใดๆเลยจริงๆนะครับคุณแสงและเชื่อว่าเพื่อนๆของผมก็คงมี เอ๊ย ไม่มีข้อขัดข้องแต่ประการใดเช่นกัน แต่ทว่าคุณแสงเองก็คงต้องพิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนเห็นเด่นชัดก่อนหละครับ ว่าจะทำให้ทุกคนไว้ใจได้มากน้อยแค่ไหน” “พิสูจน์ยังไงคะ?”   แสงโสมหันมาถามด้วยนัยน์ตาใสแป๋ว “อ่า…ก่อนอื่นต้องทำตัวเป็นแม่ครัวประจำคณะก่อนเป็นอันดับแรก เนื่องจากคณะเดินทางทั้งปีทั้งชาติของพวกเรานี้ยังขาดซึ่งแม่ครัว จะหวังพึ่งผู้หญิงคนอื่นๆก็คงจะเป็นความหวังลมๆแล้งๆหรือไม่งั้นก็เป็นการเฝ้ารอประเภทรอไปเหอะ…ผมว่าหากคุณแสงมาเป็นแม่ครัวประจำคณะได้อย่างนั้นแล้วละก้อภาพลักษณ์ของคุณแสงเองในสายตาของคณะเราก็จะเป็นในทางบวกมากขึ้นแน่ๆเชียวครับ” “เอ…ขอแสงคิดดูก่อนนะครับ เพราะฝีมือทำครัวของแสงเองก็ไม่ได้เรื่องอยู่แล้ว แต่ถ้ามีโอกาสก็จะพยายามสุดใจขาดดิ้นค่ะ” “และอันดับที่สองต่อมาก็คือ…แฮ่ม…”  ไชยยันต์หยุดกระแอมนิดนึง “คุณแสงไม่ควรจะมาอยู่ในคณะเฉยๆ ควรจะมาในฐานะอะไรสักอย่าง เป็นต้นว่า…เอ่อ…มิเช่นนั้นแล้วคุณแสงก็จะกลายเป็นเหมือนลูกหาบคนนึงไป ผมไม่อยากให้ภาพลักษณ์ของคุณแสงด้อยลงไปอย่างนั้นนะครับ เป็นห่วงจริงๆ” อดีตนายทหารปืนใหญ่ลูกหนึ่งและภรรยาตามกฏหมายอีกหนึ่งกล่าวน้ำเสียงจริงจังแสดงถึงความจริงใจโดยแท้ แสงโสมหันมามองหน้าแล้วก้มลงต่ำก่อนจะเหลือบมองขึ้นอีกครั้งหนึ่งซึ่งเป็นอาการที่เรียกกันว่า “ช้อน” อย่างที่ผู้หลักผู้ใหญ่สมัยก่อนห้ามสาวๆกันไว้นักไว้หนาไม่ให้แสดงอาการอย่างนี้ออกมา “เอ่อ…แสงเองก็คิดอยู่เหมือนกันค่ะ และคิดมานานแล้วด้วย…” ไชยยันต์หันมาด้วยนัยน์ตาวาวโรจน์อย่างยินดี “จริงหรือครับคุณแสง” “จริงค่ะ…แสงเองก็ว่าในฐานะที่แสงเคยรู้จักคุณไชยยันต์มานาน แสงน่าจะเข้ามาในฐานะเป็น…พี่สาวของคุณไชยยันต์น่าจะดีไม่น้อย” ไชยยันต์ลื่นพรืดพาเอาเชษฐาล้มระเนระนาดไปด้วยกันอย่างยั้งไม่อยู่และช่วยไม่ได้  พอดีได้ยินเสียงคนหลายคนวิ่งกรูกันเข้ามาก็รีบพากันลุกพรวดพราด หันไปจับจ้องร่างของเหล่าทหารแห่งวังมังกรที่วิ่งกันออกมาจากประตูเมือง ทั้งสามเพิ่งจะได้พบว่าตัวเองได้มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูเมืองหน้าด่านอันยิ่งใหญ่ กำแพงสีอิฐเข้มสูงจากพื้นประมาณตึก 5 ชั้นยาวเหยียดไปสองฝั่งซ้ายขวา ด้านบนมีป้อมปราการอยู่เป็นระยะๆตามขอบบนของกำแพง มีทหารรักษาการณ์อยู่จุดละ 3 คนในมือมีธนูพร้อมทุกคน  ประตูเมืองเป็นประตูเหล็กขนาดใหญ่ยักษ์สองบานแต่ละบานหน้ากว้างราวๆ 10 เมตร บัดนี้เปิดออกและมีทหารในชุดแต่งกายแปลกตา เสื้อสีม่วงสั้นติ่วเหนือเอวกับกางเกงยาวแค่เข่าแนบเนื้อรัดรูปสีดำสนิท ทุกคนถือหอกและดาบวิ่งกันเข้ามาหยุดยืนขวางหน้าชาวคณะสามคนเอาไว้ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [17 มี.ค. 14:16:02]

ความคิดเห็นที่ 4 ตัดกลับไปทางด้านแงซายซึ่งกำลังฉีดดีดีทีปราบแมลงสาบยักษ์อยู่กับพรรคพวกแถวๆถ้ำค้างคาว ตอนนี้แมลงสาบหมดฤทธิ์หมอบกระแตไปแล้ว “ว้าว แงซายเก่งจริงๆเล้ย” ดารินกับพลับพลึงตบมือหัวเราะชอบใจในขณะที่รพินทร์ซึ่งถูกเหวี่ยงไปไกลหลายวานั้นค่อยๆคลานเข้ามารวมกลุ่ม บุญคำกับคะหยิ่นกระหืดกระหอบวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ “โห…แงซายนายแน่มาก”  คะหยิ่นชูนิ้วโป้งให้ทั้งสี่นิ้ว ส่วนบุญคำเกาหัวยิกๆบ่นกระปอดกระแปดเสียดายดีดีทีที่อุตส่าห์ขนเอามาไว้ใช้ดับกลิ่นตัว “แล้วพี่กลางไปไหน?”   ดารินร้องถามอย่างกังขาพลางหันไปดูรอบๆ ไม่มีใครให้คำตอบได้ ทุกคนต่างไม่ทันสังเกตเห็นว่าอนุชาหายไปทางไหนเพราะตอนนั้นเป็นช่วงที่ฉุกละหุกและชุลมุนมาก ต่างพยายามหาทางเอาตัวรอดกันให้ได้เท่านั้นไม่มีเวลาที่จะคิดช่วยเหลือคนอื่น เมื่อค้นหาได้สักพักและไม่มีวี่แววว่าจะมีอนุชาอยู่แถวนั้น ด้วยความเชื่อมั่นในฝีมือของคุณชายกลางแห่งตระกูลวราฤทธิ์ ทุกคนก็ตัดสินใจออกเดินทางโดยไม่รอเพราะคาดว่าน่าจะเจอกับอนุชาในเส้นทางที่จะมุ่งสู่วังมังกรนั่นเอง ตัดกลับมาที่หน้าประตูเมืองหน้าด่านชั้นนอกของวังมังกร  ในขณะที่แสงโสม เชษฐาและไชยยันต์กำลังเจรจาอยู่กับกองทหารแห่งวังมังกรที่ออกมาต้อนรับอาคันตุกะจากแดนไกล “พวกท่านไม่มีบัตรผ่าน โปรดถอยหลังกลับไป เราไม่อนุญาตให้ผ่านประตูได้” ไชยยันต์จุ๊ปากจึ๊กจั๊ก   “ก็แล้วบัตรผ่านประตูมันซื้อที่ไหนล่ะเว้ย คนละเท่าไหร่ล่ะ ฉันมีเงินน่า” ทหารยามมองหน้า  “เราไม่สามารถขายให้กับท่านได้นอกจากท่านพญามังกรจะออกมาขายเอง…เราได้รับคำสั่งให้รักษาการณ์ที่นี่และห้ามผู้ใดผ่านเข้าออกเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นภาคพื้น บนฟ้าหรือว่าใต้ดิน” สามคนหันมาปรึกษากันเอง เห็นทีว่าจำนวนของพวกเขาเพียงเท่านี้คงไม่สามารถผ่านพวกมันไปได้ง่ายๆ “ปุ๋ยๆ…คุณแสงโสมใช้เวทย์มนตร์หน่อยสิครับ ทำให้พวกนี้มันหลับไปให้หมดพวกเราจะได้ผ่านกันฉลุย” เสียงเชษฐาเสนอความเห็น แสงโสมยิ้มกร่อยๆ “ง่า…แสงเองก็อยากจะใช้หรอกค่ะ แต่เผอิญแสงใช้ไม่เป็นอ่ะ” “อ้าวแล้วที่ไปอยู่กับเจ้ามันตรัยล่ะ เจ้านั่นมันหวงวิชาขนาดไม่สอนอะไรให้เลยรึ”  ไชยยันต์ถามขึ้นอย่างหงุดหงิด “แสงเข้าไปอยู่ในฐานะเลขานะคะคุณไชยยันต์  แสงไม่ได้ไปเป็นนักรบจึงไม่มีความจำเป็นต้องใช้เวทย์มนตร์เลยสักนิด” “ผมก็นึกว่าคุณแสงกลายเป็นแม่มดไปแล้วซะอีก” แสงโสมค้อนควับไม่พูดอะไรอีก ทันใดนั้นเองกองทหารต่างไหวตัวถอยห่างจากชาวคณะทั้งสามออกไปเล็กน้อย เสียงหัวหน้าทหารยามออกคำสั่ง “ระวังคุมเชิงพวกมันเอาไว้ให้ดี ตอนนี้พวกมันมีการเสริมกำลังกันมาแล้ว” เมื่อนั้นเองทั้งสามก็หันขวับไปดูด้านหลัง กลุ่มคนเดินกันมาแต่ไกลแลเห็นเป็นจุดเล็กๆค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ตามลำดับ เชษฐาและไชยยันต์ต่างยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมาดูแล้วร้องออกมาอย่างตื่นเต้น “ไชโย…พวกเรามากันแล้ว” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [17 มี.ค. 14:17:28]

ความคิดเห็นที่ 5 ชาวคณะอันประกอบไปด้วยอนุชา ดาริน พลับพลึง รพินทร์ แงซาย  บุญคำและคะหยิ่นต่างเดินเกาะกลุ่มกันเข้ามาใกล้ ดารินวิ่งโผเข้ามาหาพี่ชายใหญ่ด้วยความยินดี ทุกคนต่างตรงเข้าทักทายกันอย่างดีใจที่ได้พบกันอีก “แล้วเจ้ากลางหายไปไหน”   เชษฐาถามเสียงเครียด ดารินตะกุกตะกักตอบ   “เอ่อ…คือ พี่กลาง..พี่กลางหายไปค่ะพี่ใหญ่…น้อยเองก็ไม่รู้ว่าจะไปตามที่ไหน เหตุการณ์มันชุลมุนเหลือเกิน”  ราชสกุลสาวพูดพลางร้องไห้กระซิกๆด้วยความเป็นห่วงพี่ชายกลาง “ผมว่าอย่าห่วงเลยครับคุณชายใหญ่…คุณชายกลางเองคงไม่เป็นอะไรหรอกครับ พวกเราก็รู้ฝีมือแกดีอยู่แล้วว่าเจ๋งแค่ไหน เดี๋ยวแกก็หาพวกเราเจอเองแหละ…ว่าแต่ทางด้านคุณชายใหญ่เถอะครับ มีอะไรเกิดขึ้นหรือ แล้วนั่นกองทหารเหล่านั้น?”  รพินทร์พูดพลางหันไปมองดูทางด้านประตูเมือง เชษฐาเล่าให้ทุกคนรับทราบเหตุการณ์คร่าวๆ เมื่อได้รับทราบเรื่องแล้วชาวคณะต่างพยายามช่วยกันเจรจากับกองทหารแต่ก็ไม่เป็นผล กองทหารยังคงปักหลักยืนขวางหน้าประตูไม่ยอมให้ผ่านและพยายามผลักดันให้ทั้งหมดถอยออกมา ไชยยันต์ขัดใจก็ปลดเซฟปืนกลมือที่หิ้วสะพายเอาไว้แล้วยกขึ้นเสมอเอวเล็งไปยังตัวหัวหน้าทหารยาม พยักหน้าแถมยักคิ้วให้อีกหนึ่งทีก่อนจะพูดเสียงกร้าว “ถ้าพวกแกไม่ให้ฉันผ่าน ฉันก็จะเก็บเจ้าหมอนี่ก่อนเป็นคนแรก” หัวหน้าทหารยามยิ้มแสยะ   “เราไม่กลัวท่านหรอกนายทหารปืนใหญ่” ไชยยันต์ลืมตาโพลง   “แกรู้จักฉันด้วยหรือ” มันหัวเราะ   “เหอะๆ  มีใครบ้างไม่รู้จักชาวเพชรพระอุมาที่เดินดงกันทั้งปีทั้งชาติไม่รู้จักไปเดินเล่นแถวกลางเมืองหรือเซ็นเตอร์พ้อยท์บ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกท่านตะละคนก็ขี้คุยกันทั้งนั้น ภาพลักษณ์ของพวกท่านในสายตาของพวกเรานั้นยิ่งใหญ่น่าเกรงขามกันทั้งนั้น แถมยังอึดยิ่งกว่าบุญเลิศหลายเท่า ทำไงๆก็ไม่ตายกันสักคนไม่ว่าจะภาคนี้หรือว่าภาคไหนๆ…แต่อย่างไรก็ตามเราก็ยังคงไม่เชื่อว่าพวกท่านจะตายไม่เป็น ท่านลองเบิกเนตรดูเหนือกำแพงสิว่าตอนนี้ระหว่างเรากับท่าน ใครได้เปรียบ” ทั้งหมดแหงนหน้าดู คันธนูทุกตำแหน่งบนหอคอยถูกยกขึ้นเล็งมายังร่างของชาวคณะเบื้องล่างอยู่แล้วแลเห็นเรียงรายกันเป็นตับ แน่ละ หากได้รับคำสั่งเมื่อใด ลูกธนูนับจำนวนร้อยๆก็จะพุ่งกันลงมาพร้อมกันราวกับสายฝนโปรยปรายดุจฉากเปิดเรื่องในแกลดิเอเตอร์เลยทีเดียว และเมื่อนั้นใครจะรับประกันได้ว่าใครจะตายก่อน ไชยยันต์เห็นว่าพวกเขาไม่ได้มีความได้เปรียบใดๆเหลืออยู่จึงลดปืนลง แล้วหันมาปรึกษากับพรรคพวก “เอาไงดีเชษฐา หรือว่าแกจะลองใช้กำลังภายในของแกประมือกับพวกมันดู” เชษฐาสะดุ้ง  “เมินเสียเถิดไชยยันต์  ถึงฉันจะพอใช้กำลังภายในได้ในตอนนี้แต่มันย่อมไม่มีประโยชน์อะไรเพราะพวกมันจำนวนมากเกินไป ฉันว่าแค่ฉันกระโดดขึ้นจากพื้นไม่ทันพ้นหนึ่งเมตรก็ตัวพรุนแล้วมั้ง” “งั้นแสงจะลองดูบ้างก็แล้วกัน เพราะแสงเองเคยแอบอ่านตำราเวทย์ของท่านมันตรัยมาบ้าง”   เสียงแสงโสมร้องบอก ทุกคนต่างหันมามองดูแม่มดสาวที่กำลังยกมือขึ้นเหนือศีรษะ แล้วกรีดนิ้วเรียวงามของมือซ้ายทีละนิ้วค่อยๆวาดลงมาตามท่อนแขนเรียวข้างขวา แล้วทำซ้ำเช่นเดียวกันกับอีกข้างพร้อมๆกับทำปากหมุบหมิบอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นชาวคณะก็ตาเบิกโพลงเมื่อแลเห็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ใจเกิดขึ้น กองทหารธนูกว่าร้อยบนกำแพงต่างค่อยๆถอยหายลับไปจากกำแพง มีเสียงหล่นกันตุ้บตั้บเบื้องหลังกำแพงด้านใน ท่ามกลางนัยน์ตาอันเหลือกโพลงด้วยความประหลาดใจสุดขีดของกองทหารเบื้องล่าง  ไชยยันต์ร้องไชโยออกมาด้วยความดีใจแต่แสงโสมหัวเราะแหะ หันมากระซิบเบาๆ “เอ่อ อ่า…แสงยังไม่ทันร่ายมนตร์เลยเพราะนึกคาถาไม่ออก…ไม่รู้พวกนั้นเป็นอะไรกันไปเอง” เมื่อนั้นเองก็มีเสียงดังมาแต่ไกล มันเป็นเสียงคล้ายตัวแมลงอะไรสักอย่างบินมา เสียงของมันดังขึ้นเรื่อยๆ “แมลงสาบบุกแล้ว!…”    ทหารยามบนยอดหอคอยร้องตะโกนเหมือนกับฉากหนึ่งในสตาร์ชิพทรูปเป้อร์ กองทหารส่วนใหญ่ไหวตัวก่อนแล้ว ต่างพากันปีนบ้างกระโดดบ้างล้มกลิ้งกันปากคอแตกเพื่อหนีลงจากกำแพงเมืองให้เร็วที่สุด จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [17 มี.ค. 14:18:30]

ความคิดเห็นที่ 6 ภาพที่เห็นคือฝูงแมลงสาบยักษ์กว่าร้อยตัวต่างบินกระพือปีกส่งกลิ่นกันมาแต่ไกลแลดูมืดฟ้ามัวดินไปหมด เหล่าทหารต่างทิ้งหอก ดาบ ทวนเอาตัวรอดกันอลหม่าน ต่างวิ่งกลับเข้าเมืองและรีบปิดประตูเมืองหาที่หลบภัยกันอย่างรวดเร็ว ดูท่าว่าแมลงสาบเหล่านี้คงจะไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของพญามังกรเป็นแน่แท้ ไม่เช่นนั้นแล้วกองทหารคงไม่กลัวกันลนลานหนีตายกันอลหม่านแบบนี้ อีกอย่างโดยธรรมชาติแมลงสาบนั้นไม่ชอบให้ใครเลี้ยงอยู่แล้วแต่ท่าทางมันคงรักคนไม่น้อย สังเกตได้จากที่พวกมันมักคอยหาโอกาสบินเข้ามาเกาะอย่างใกล้ชิดเวลาคนเดินผ่าน คงเหลือแต่ชาวคณะทั้ง 10 ชีวิตที่ยังคงยืนตะลึงด้วยไม่เคยเห็นแมลงสาบยักษ์เยอะขนาดนี้ พวกมันจำนวนมากเหลือเกิน และกว่าที่ทุกคนจะคิดไหวตัวหาที่หลบกันได้ทัน แมลงสาบเหล่านั้นก็ร่อนลงเกาะบนพื้นตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ท่าทางพวกมันแคล่วคล่องเหลือเกินผิดกับขนาดตัวที่ใหญ่มหึมา  เจ้าตัวที่อยู่หน้าสุดแสยะยิ้มแยกเขี้ยว ยกขาคู่หน้าที่ประกอบไปด้วยหนามแหลมคมน่าเกลียดน่ากลัวขั้นถูกันไปมา แล้วทำท่าจะคว้าตัวดารินที่อยู่ใกล้สุด ทันใดนั้นกองทัพแมลงสาบที่เกาะรายล้อมเหล่านั้นก็หยุดชะงักกันไปหมดทุกตัว ต่างหันขวับไปชูหนวดขึ้นรับกลิ่นทางด้านหนึ่งอย่างพร้อมเพรียง  และแล้วไม่กี่วินาทีจากนั้นพวกมันก็เคลื่อนออกห่างชาวคณะอย่างรวดเร็วแล้วไปรวมกลุ่มเข้าแถวอยู่ทางด้านหนึ่งอย่างเป็นระเบียบเหมือนต้อนรับการมาของอะไรสักอย่าง ขบวนนักผจญภัยที่ยืนงงต่างหันไปเพ่งมองดูอะไรอีกอย่างกำลังเคลื่อนเข้ามาแต่ไกลแลเห็นเป็นจุดดำเล็กๆ “พี่กลาง!”   เสียงดารินตะโกนลั่นเพราะเธอจำได้ดี อนุชาในมาดพระเอกที่โผล่ออกมาท้ายซีนเดินก้าวเข้ามาอย่างองอาจ เขาทำท่าชะงักปลดปืนออกมาอย่างตื่นตระหนกเมื่อเห็นฝูงแมลงสาบยักษ์เกาะกลุ่มกันอยู่ด้านหนึ่ง “แม่เจ้าโว้ย…จุ๊ๆๆ ทำไมแมงกาจั๊วมันถึงได้เยอะแยะอย่างนี้ฟะ  แล้วอย่างนี้ดีดีทีของบุญคำจะไปพอฉีดไล่มันได้ยังไง” เสียงอนุชาโพล่งขึ้น แต่แล้วเมื่อเห็นกลุ่มของเชษฐายืนรออยู่แล้วหน้าประตูเมือง อนุชาก็รีบวิ่งเข้ามาหาในทันทีพลางตะโกนโหวกเหวก “วู้…พวกแกนี่ไม่ไหวเลยทิ้งฉันได้ลงคอ ฉันอุตส่าห์ร้องเรียกจากใต้ตัวแมลงสาบที่มันนั่งทับฉันอยู่ก็ไม่มีใครได้ยินสักคน พอมันตายแล้วฉันก็เลยต้องกระดืบๆฝ่าซากของมันออกมาเองนี่แหละ” อนุชาส่งเสียงดังโวยวายและเมื่อนั้นเองแมลงสาบทุกตัวก็กรูกันตามเข้ามาหยุดยืนนิ่งห่างในระยะ 50 เมตร เล่นเอาอนุชาถึงกับตาเหลือกหันไปทำท่าจะยิงด้วยไรเฟิลในมือ แต่ดารินรีบร้องห้ามไว้ได้ทัน “อย่ายิงค่ะพี่กลาง…น้อยว่าน้อยรู้เหตุผลแล้วหละว่าทำไมแมลงสาบเหล่านั้นมันถึงไม่ทำอันตรายพวกเรา และเข้าคิวรอต้อนรับพี่กลางอยู่” ดารินพูดพลางยกมือปิดจมูก  อนุชาทำหน้าเหรอหราแบบไม่เข้าใจในขณะที่พรรคพวกคนอื่นๆเองก็ทำท่าขยักขย่อนคลื่นเหียนอาเจียนไปตามๆกัน “หมายความว่ายังไงยัยน้อย…พี่ไม่เข้าใจ”   เสียงอนุชาร้องถาม   “ก้อหมายความว่าตัวพี่กลางน่ะเปรอะเลอะยางแล้วก็ของเหลวจากตัวแมลงสาบตัวนั้นน่ะสิคะ…ถ้าให้น้อยเดาน้อยว่าแมลงสาบตัวที่รบกับเราที่วังค้างคาวนั่นต้องเป็นตัวจ่าฝูงแน่ๆ  ยางของมันที่ติดตัวพี่กลางจึงมีอำนาจเหนือทุกตัวและทำให้พวกมันไม่กล้าทำอันตรายอะไรพี่กลางรวมทั้งพวกเราด้วย  พวกมันคงได้กลิ่นและคิดว่าพี่กลางเป็นจ่าฝูงแมลงสาบพวกเดียวกับมันเป็นแน่แท้เชียวค่ะพี่ มันก็เลยรอเชิงรับคำสั่งอยู่” “หรือจะพูดให้ง่ายๆอีกที…หากแกจะล้างหรือเช็ดคราบแมลงสาบเหล่านั้นออกจากตัวในตอนนี้พวกเราก็จบเห่กันเท่านั้น เพราะฉะนั้นแกต้องเสียสละทิ้งคราบเหม็นๆเหล่านั้นไว้บนตัวและต้องไปคุมทัพแมลงสาบแทน” เสียงไชยยันต์ขยายความ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [17 มี.ค. 14:19:38]

ความคิดเห็นที่ 7 "เฮ้ย…เป็นไปได้ยังไงกัน"   อนุชาอุทานออกมาอย่างตกใจ พร้อมกับมองไปที่ฝูงแมลงสาบที่ยืนเข้าแถวเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ตรงหน้าแล้วก็ก้มลงมองดูตัวเองที่เปื้อนเปรอะเลอะเทอะเต็มไปด้วยยางอันเหนียวหนับของแมลงสาบที่ส่งกลิ่นสาบฟุ้งไปทั่วบริเวณ  ในระหว่างที่อนุชายังยืนงงงันมองดูแมลงสาบสลับกับตัวเองอยู่นั้น  สาวน้อยพลับพลึงก็ส่งเสียงใสแจ๋วแนะนำมาทันที "ลุงอนุชาขา ถ้าลุงไม่เชื่อก็ลองออกคำสั่งให้แมลงสาบทำอะไรสักอย่างซิคะ" "เออ..จริงด้วยแฮะ งั้นเดี๋ยวลุงจะลองดูละกันนะ"   ว่าพลางอนุชาก็ทดลองหันไปร้องบอกแมลงสาบให้ซ้ายหัน ขวาหัน กลับหลังหันเหมือนการฝึกแถวทหาร  และแล้วอย่างเหลือเชื่อ.. แมลงสาบทุกตัวเกิดมาฟังภาษาคนรู้เรื่องอีกต่างหากทำตามที่อนุชาบอกอย่างพร้อมเพรียงกัน อนุชามองเห็นแล้วก็หัวเราะร่าอย่างภาคภูมิใจสุด ๆ ที่บัดนี้ตัวเองได้เป็นผู้นำกองทัพแมลงสาบอันยิ่งใหญ่เกรียงไกรแล้ว  ขณะนี้แมลงสาบทุกตัวต่างยืนสงบนิ่งรอฟังคำสั่งของผู้นำทัพอย่างสงบเรียบร้อย และแล้วคุณชายกลางแห่งเพชรพระอุมาก็มองมาที่พลับพลึงอย่างขอบใจที่ช่วยแนะนำให้พร้อมทั้งเดินเข้าไปหาตั้งใจจะลูบศีรษะหลานรักด้วยความเอ็นดู  แต่พลับพลึงร้องห้ามเสียงหลงพร้อมกับวิ่งจู๊ดหนีไปหลบอยู่หลังดารินซะก่อน        อนุชาเลยหันไปมองเพื่อนพ้องชาวคณะทุกคนด้วยความดีใจที่ไม่ได้เจอกันมานาน เหลือบไปเห็นไชยยันต์เพื่อนรักก็ตรงเข้าสวมกอดทันที พร้อมกับตบหลังตบไหล่อย่างยินดี ไชยยันต์ไม่ทันตั้งตัวเอ่ยปากห้ามไม่ทันโดนอนุชากอดเข้าไปเต็ม ๆ  ยางเหนียว ๆ ที่เปื้อนตัวอนุชาอยู่พลอยมาติดไชยยันต์ไปด้วยอย่างไม่เจตนาเลยแม้แต่น้อย  นายทหารปืนใหญ่ร้องโวยวายลั่น มีท่าทีขยักขย้อนกับกลิ่นสาบที่บัดนี้ฟุ้งอยู่ทั่วกายของตนเองไปด้วยแล้ว  ดารินหัวเราะอย่างขบขันพร้อมกับร้องตะโกนบอกมา "นี่ ไชยยันต์ เธอได้เป็นจ่าฝูงของแมลงสาบไปด้วยอีกคนแล้วละ ดีจริง ๆ ตอนนี้เรามีผู้นำทัพสองคนแล้ว จะได้ช่วยกันหาทางบุกเข้าไปในวังมังกรกันซะที ไม่รู้ป่านนี้หลานไพรวัลย์เป็นยังไงมั่ง" ชาวคณะทุกคนต่างนึกขึ้นมาได้ว่าจะต้องรีบเข้าไปช่วยไพรวัลย์  ต่างพากันมองไปยังประตูเมืองสูงทะมึนที่ขวางหน้าอยู่ทันที  กำแพงอิฐสีเข้มที่ทอดเป็นแนวยาวเหยียดไปสองฝั่งซ้ายขวาซึ่งในตอนแรกมีเหล่าทหารพลธนูยืนเรียงรายอยู่เต็มตลอดรายทางไปจนทุกป้อมปราการบนกำแพงนั้น บัดนี้กลับว่างเปล่า  เหล่าทหารหาญของวังมังกรที่แต่งตัวแปลก ๆ หนีลับหายเข้าเมืองไปหมดแล้วเนื่องจากกลัวเกรงกองทัพแมลงสาบเป็นที่สุด  เชษฐาเห็นเป็นโอกาสเหมาะหันมาสบตากับรพินทร์ทั้งสองพยักหน้าให้กันและแล้วเชษฐาก็สั่งการทันที "ปุ๋ย ปุ๋ย  พวกเราบุกเข้าเมืองกันเถิด  บุญคำ คะหยิ่น ไปเปิดประตูเมืองซิ" บุญคำกับคะหยิ่นวิ่งตรงเข้าไปที่ประตู พร้อมกับผลักบานประตูที่หนาและหนักนั้นเข้าไป ทั้งสองพยายามออกแรงผลักกันอย่างเต็มที่จนเหงื่อไหลไคลย้อย  แต่แล้วก็เพิ่งรู้สึกได้ว่าประตูถูกลั่นดาลอยู่ภายใน   บุญคำส่ายหน้าอย่างอ่อนแรงแล้วก็ชักชวนคะหยิ่นเดินกลับมาหาเชษฐาและชาวคณะ "ไม่ไหวครับ นายใหญ่  ประตูลั่นดาลไว้แน่นหนามาก บุญคำว่าเราน่าจะให้ใครสักคนปีนขึ้นไปบนกำแพง แล้วค่อยไปเปิดประตูรับพวกเราเข้าไปนะนาย" "โฮ้ย..จะไปปีนเปินให้เสียเวลาทำมั๊ยบุญคำ  เราก้อขี่แมลงสาบเข้าไปก็หมดเรื่อง" จากคุณ : แสงโสม - [20 มี.ค. 16:51:59]

ความคิดเห็นที่ 8 อนุชาผู้นำกองทัพแมลงสาบร้องบอกมา แล้วก็เดินอย่างองอาจไปที่แมลงสาบยักษ์ตัวหน้าสุดที่ยืนอยู่พร้อมกับสั่งให้แมลงสาบย่อตัวลง และแล้วคุณชายกลางก็ปีนขึ้นไปนั่งอย่างสง่าผ่าเผยอยู่บนหลังของแมลงสาบ เมื่อนั่งได้ถนัดแล้ว อนุชาก็ทำสีหน้าขรึมราวขุนศึกที่กำลังออกรบ ใบหน้าสุดหล่อของคุณชายกลางแห่งวังวราฤทธ์ในขณะนี้มีความคมเข้มไม่ได้ด้อยไปกว่าคุณชายกลางแห่งบ้านทรายทองเลยแม้แต่น้อย   และแล้วอนุชาก็ตะโกนสั่งแมลงสาบที่ขี่อยู่อย่างเฉียบขาด "เฮ้..พวก…บินข้ามกำแพงเข้าไปในเมืองเดี๋ยวนี้" สิ้นเสียงของอนุชา แมลงสาบก็กระพือปีกพึ่บบินขึ้นอย่างรวดเร็ว  เมื่อแมลงสาบบินขึ้นสู่ท้องฟ้าเพื่อจะมุ่งหน้าข้ามกำแพงเข้าไปในเมือง….ปีกของแมลงสาบกางออกพร้อมกับที่อนุชาผู้นำกองทัพที่นั่งอยู่อย่างสง่าผ่าเผยบนหลังแมลงสาบก็หงายหลังตึงอย่างหมดท่าร่วงผล็อยลงไปบนพื้นอย่างรวดเร็วตามแรงดึงดูดของโลก  อนุชาลงไปนอนโอดโอยอยู่บนพื้นด้วยความจุกที่ตกลงมา  ในขณะเดียวกันเทพบุตรกรีกแงซายผู้สุดหล่อตลอดกาลที่ยืนมองอยู่ด้านข้างของประตูเมือง ส่ายหน้าอย่างสงสารพร้อมกับรำพึงรำพันกับตนเองเบา ๆ "โถ…นายกลางครับ ไม่น่าเล้ย…ก้อบนตัวแมลงสาบมันมีปีกคลุมอยู่ทั้งตัว แล้วก็ไม่มีคอยื่นออกมาให้นั่งแบบช้างม้าวัวควายหรือนกซะด้วย  แล้วยังงี้นายกลางจะไปขี่มันบินได้ยังไงล่ะครับ ถ้าให้มันคลานไปยังพอไหว เฮ้อ…" แงซายขยับจะเข้าไปช่วยแต่แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าเดี๋ยวจะไปทำให้กลิ่นของผู้นำทัพเจือจางลงฝูงแมลงสาบจะหมดความเชื่อถือกันพอดี ก็เลยยืนนิ่งมองดูอยู่อย่างนั้นในขณะที่คนอื่น ๆ ก็มีความเห็นเหมือนกัน  เชษฐาบุ้ยใบ้ให้ไชยยันต์เข้าไปดูแลอนุชาหน่อยเพราะเห็นว่าไหน ๆ ก็เปื้อนยางแมลงสาบด้วยกันแล้ว  นายทหารส่ายหน้าอย่างอ่อนระอาพร้อมกับเข้าไปช่วยพยุงตัวอนุชาขึ้นมา คุณชายกลางยืนขึ้นมาได้ก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่พักใหญ่   ไชยยันต์เหลียวมองทุกคนแล้วก็ถามออกมา "แล้วพวกเราจะเข้าไปในเมืองกันได้ยังไงล่ะทีนี้" ยังไม่ทันขาดคำของไชยยันต์  ประตูเมืองที่หนาหนักทั้งสองบานก็ค่อย ๆ เปิดแง้มออกจากกันอย่างช้า ๆ ราวกับถูกบังคับด้วยรีโมทคอนโทรล  เมื่อบานประตูเปิดออกกว้างชาวคณะทุกคนก็ได้เห็นภาพที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้า ด้านในกำแพงเมืองนั้นเหล่าทหารของวังมังกรต่างถืออาวุธนานาชนิดยืนทัพเรียงรายอยู่แน่นขนัด  ด้านหน้าของกองทัพปรากฎร่างไพรวัลย์ถูกมัดมือไพล่หลังยืนด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายหยากนำหน้าอยู่    ขนาบข้างด้วยร่างบึกบึนกำยำของขุนศึกวังมังกรที่ยืนประกบด้านซ้ายและขวา และที่สำคัญที่สุดมีขุนศึกร่างใหญ่ยืนหน้าขมืงทึงอยู่ด้านหน้าพร้อมกับถือมีดดาบคมกริบวาววับเล่มยาวจ่อติดอยู่ที่คอของไพรวัลย์ชนิดที่กระดิกตัวเพียงนิดเดียว คมมีดก็คงจะบาดลึกเข้าไปทันที แสงโสม พลับพลึงและดารินยืนมองด้วยความหวาดเสียว  ในขณะที่อนุชามองเห็นแล้วก็เป็นลมล้มพับลงไปทันควัน   ร้อนถึงเจ้าคะหยิ่นต้องวิ่งเข้าไปช่วยประคับประคองให้ลุกขึ้น  พร้อมกับเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ (ปนดีใจ) ที่นายน้อยไพรวัลย์ถูกกระทำเยี่ยงเชลยเช่นนี้ ไชยยันต์ดวงตาวาวจ้าจ้องมองด้วยความเป็นห่วงลูกชายสุดที่รัก  สบตากับลูกชายพร้อมกับคิดวางแผนการช่วยเหลือในใจอย่างเร่งด่วน    ในขณะที่แงซาย บุญคำ เชษฐาและรพินทร์ขยับเข้ามาใกล้ไชยยันต์เพื่อรวมกลุ่มปรึกษาหารือหาทางช่วยเหลือ "เอายังไงกันดีครับ"   เสียงรพินทร์ร้องถามทุกคนขึ้นมา จากคุณ : แสงโสม - [20 มี.ค. 17:02:48]

ความคิดเห็นที่ 9 ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [20 มี.ค. 19:11:18]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านครับ  หึหึ... แล้วก็แวบหายไป (อู้อย่างเคย) จากคุณ : แงซาย - [21 มี.ค. 10:01:21]

ความคิดเห็นที่ 11 "ท่านมันตรัยคะ ท่านมันตรัย.." เสียงหวานแว่วเข้าไปในโสตของมันตรัยจอมมนตรา ผู้กำลังนอนหลับฝันถึงหวานใจจิตรางคนางค์ หรืออีกนัยหนึ่งคุณหญิงดารินนั่นเอง  มันตรัยอมยิ้มแก้มตุ่ยหลับตาพริ้ม นึกไปว่าคุณหญิงเรียกหา มือไขว่คว้าออกไปโดนใครคนหนึ่งเข้า จึงโดนสวนกลับมาหนึ่งตุ้บ "เฮ่ย!"  มันตรัยสะดุ้งโหยงตื่นจากฝันทันที  คริสติน่านั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ แท่น "ขอโทษค่ะท่าน  แต่คริสสมัครมาเป็นผู้ช่วย ไม่ได้สมัครมาเป็นอย่างอื่นนะคะ ช่วยระวังหน่อยค่ะ" มันตรัยหัวเราะแหะๆ "ซอรี่ ขอโทษที อิอิ แหม กำลังฝันหวานเชียว เจ้าไม่น่าปลุกข้าขึ้นมาเลย ถ้าไม่มีเรื่องอันสมควรละก็ เป็นโดนสาปแน่ๆ ว่าไง มีอะไรรึ" คริสค้อนเสียสองวง แล้วบอกว่า "ท่านคะ หลังจากท่านประลองกับคุณชายเชษฐาแล้วก็กลับมาหลับเอา หลับเอา คริสเฝ้าดูลูกแก้ววิเศษอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้ฝ่ายพระเอกเขาแสดงไปหลายซีนแล้ว คริสเกรงว่า ถ้าเรามัวแต่อู้ ไม่ปรากฏตัวออกไปบ้าง ประเดี๋ยวคนดูเขาจะลืมกันนะคะ" มันตรัยหัวเราะเสียงห้าว "คริสติน่าเอ๋ย เจ้าจะกังวลไปใย จะช้าหรือเร็วเจ้าพวกรพินทร์มันก็ต้องไปตายใน วังมังกรอยู่แล้ว เราเพียงแต่รอเวลาเหมาะๆ ค่อยเสียบตอนหลังก็ได้ ถึงเวลานั้นแหละจึงเป็นการพิสูจน์ว่า หัวเราะทีหลังดังกว่า ฮ่าฮ่าฮ่า...  ว่าแต่เจ้าเฝ้าดูลูกแก้วได้ความว่ายังไงมั่ง" "เวลานี้คณะของรพินทร์เดินทางไปถึงกำแพงเมืองแล้วค่ะ แถมแงซายยังกำจัดหัวหน้ากลุ่มซุปเปอร์จัมโบ้ ค็อกโรช ไปเสียแล้ว เละเชียวค่ะ หยึยย์.. น้ำอะไรต่ออะไรในตัวมันนะคะ อึ๋ยย์.. พูดแล้วขนลุก คือมันมาเลอะ ตัวคุณชายอนุชา เปียกไปทั้งตัวเลยค่ะท่าน โอย .. ดูสิคะ ขนลุกๆ.." คริสติน่าผู้กลัวแมลงสาบขึ้นสมอง พูดไปสยองไปจนมันตรัยหมั่นไส้จึงเอาไม้เท้าเวทมนต์เคาะให้ทีหนึ่ง "นี่ น้อยๆ หน่อย แก่แอ็คติ้งซะจริง พูดซะจนข้าขนลุกไปด้วยแล้ว ข้ามฉากนี้ไปก่อนซี" "ง่า.. คณะทั้งหมดเดินทางมาถึงริมกำแพงวังมังกรในชั่วลัดนิ้วมือเดียว นี่ต้องเป็นเพราะคาถาลัดป่าของ รพินทร์กับแงซายแน่ๆ ขนาดผึ้งยักษ์ยังบินอยู่เป็นนาน ผ่านทะเลสาปใหญ่ด้วย แต่พวกนี้เดินแผล็บเดียว เท่านั้น แถมวิทยายุทธของคุณชายใหญ่ที่ต่อสู้กับท่านเมื่อครู่ใหญ่ๆ นี้ก็มิใช่ย่อย หนำซ้ำเมือกเหนียวที่ตัว คุณชายกลางทำให้เธอกลายเป็นหัวหน้าฝูงแมลงสาบไปซะแล้ว" "อืมม์... ภาคนี้ดูพวกเจ้ารพินทร์จะเก่งขึ้นอีกมาก ปืนเปินไม่ต้องถือกันแล้ว ว่าแต่ทางด้านวังมังกรล่ะ ลูกแก้ววิเศษมองเห็นอะไรบ้าง" คริสส่ายหน้า "มองไม่เห็นอะไรเลยค่ะท่าน สัญญาณขาดๆ หายๆ เหมือนมีคลื่นรบกวนบางอย่าง ทำให้ ลูกแก้ววิเศษทำงานไม่ได้ในเขตวังนั่น แต่ดูเหมือนจะมีเหตุโกลาหลกันนิดหน่อย เสียงแว่วๆ ว่า ยาดองเหล้า แสงสว่างตราค้างคาวค่ะ ดูเหมือนจะหายไป จับความได้เท่านั้นเอง" มันตรัยลูบคางอย่างครุ่นคิด คริสติน่าที่ไตร่ตรองอะไรบางอย่างมาแล้ว เลียบๆ เคียงๆ เพื่อเสนอแผน "ท่านคะ..." "อะไรล่ะ" "อยากได้ลูกเสือ ต้องเข้าถ้ำเสือค่ะ" คริสติน่าบอกมาด้วยแววตามุ่งมั่น "ถ้าอยากได้น้ำอมฤต เราก็ต้องบุก วังมังกร..." ดวงตาของจอมขมังเวทย์วาวโรจน์เมื่อได้ยินคำพูดของคริสติน่า "ถ้ำเสือ .. จริงสิ อา.. ถ้ำเสือ.." มันตรัยแหงนหน้าหัวเราะกึกก้อง "ขอบใจเจ้ามาก คริสติน่า ข้าเกือบลืมไปเสียสนิท ฮ่าๆๆ ถ้ำเสือ คราวนี้เสร็จเราล่ะ ไป เราไปถ้ำเสือกัน เดี๋ยวนี้เลย โอม..." แล้วร่างทั้งสองก็หายวับไปจากถ้ำมรกตทันที จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [21 มี.ค. 12:10:32]

ความคิดเห็นที่ 12 เอาไงต่อดี :-) จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [21 มี.ค. 12:41:22]

ความคิดเห็นที่ 13 อา ใช้คอมได้ แต่ไม่ว่างมาแต่งแล้วหละครับ ขออ่านแล้วกัน จากคุณ : เชษฐา - [21 มี.ค. 21:49:17]

ความคิดเห็นที่ 14 หวา ... สามวันผ่านไปไพรวัลย์ยังถูกเอาดาบพาดคออยู่ และมันตรัยกะคริสติน่าก็ยังไปไม่ถึงไหนเลย อิอิ... จากคุณ : คริสติน่า - [24 มี.ค. 16:13:57]

ความคิดเห็นที่ 15 กลับมาแย้วครับ...*__* ขอโต๊ดๆที่หายไปนาน ไปเที่ยวทั่วไทยมาฮับ เอิ๊ก เหนื่อย..ขอพักยกก่อนนะฮับ จากคุณ : มันตรัย - [26 มี.ค. 10:57:16]

ความคิดเห็นที่ 16 เพิ่งกลับจากชะอำเหมือนกันครับ  สิ่งต้องสะสางเพียบ  ขอเวลานอกคะรับกระผม... จากคุณ : แงซาย - [26 มี.ค. 21:21:41]

ความคิดเห็นที่ 17 อ้าว ผมก็เพิ่งไปชะอำมาเมื่อ 2 วันที่แล้ว ช่วงนี้หายไปไหนกันหมดครับ กระทู้เหงาเหลือเกิน จากคุณ : ไชยยันต์ - [26 มี.ค. 22:03:10]

ความคิดเห็นที่ 18 ผมยังอยู่นะ แต่นานๆจะมาอ่านที จากคุณ : เชษฐา - [29 มี.ค. 14:33:17]

ความคิดเห็นที่ 19                  "เอายังไงกันดีครับ"   เสียงรพินทร์ร้องถามทุกคนที่ยืนแช่ค้างมาเป็นปีจนราเริ่มขึ้นซ้ำอีกครั้งนึง   ฝ่ายกล้องผงกศีรษะขึ้นมาจากการหลับนก  สูดน้ำลายที่ยืดย้อยจากมุมปากเข้าไปแล้วเริ่มเดินกล้องต่อ     เสียงของพรานใหญ่ยังไม่ดังพอที่จะปลุกหมู่ทหารที่ยืนฝันหน้าตาถ:-)ทึงอยู่หน้าประตูเมืองให้ตื่นขึ้นมาได้   แต่สำหรับหูของนักเดินป่ามือขมังทั้งหลายต่างได้ยินกันถ้วนทั่ว           “ตอนนี้มันกำลังเผลอตัว  แล้วยังสะลึมสลือเพราะฤทธิ์เบื่อของเจ้าไพรวัลย์ลูกผมที่มันปล่อยเชื้อออกมาระบาดถนนขนานใหญ่เมื่อไม่นานมานี้เอง   เป็นผลให้ผู้คนรอบข้างพลอยหงอยเหงาเศร้าซึมไปด้วยบ้าง  ไม่มากก็น้อย   พวกขุนศึกวังมังกรนั่น  ป่านนี้เหน็บกินกันไปกว่าครึ่งแล้วละครับ”   ไชยยันต์เอ่ยตอบขึ้นเป็นคนแรก “แล้วเราควรจะทำยังไงกันดี  นายมีความคิดดีๆ บ้างมั้ยล่ะ”   คุณชายใหญ่จุดไลท์เตอร์แล้วเริ่มสูบไปป์ต่อ  ปุ๋ย  ปุ๋ย “ผมว่าพวกวังมังกรนี่ท่าจะกลัวพวกแมลงสาบมากนะครับ  ไม่งั้นคงไม่ใช้วิธีแบบนี้กับพวกเรา  ผมว่านี่ถ้าหากเราสั่งให้ฝูงแมลงสาบลุยเข้าไปละก็   วังมังกรคงทะลายราบได้ง่ายๆ “   แงซายแสดงความคิดเห็น “จริง”  คุณชายใหญ่แห่งวังวราฤทธิ์ที่ติดจำนองอยู่สนับสนุนทันที    “ตอนที่ผมพบกับเจ้าวังมังกรครั้งแรก  จำได้ว่า  ขาทั้งสองของเขาขาดไป  เห็นบอกว่าเพราะแมลงสาบกัดหรืออะไรนี่แหละ” ดารินกับพลับพลึงตาโตขึ้นมาทันที “จริงหรือคะพี่ใหญ่   อย่างนี้เราก็มีหวัง…” “แต่จะทำยังไงให้ไพรวัลย์ปลอดภัยดีล่ะคะ  ขืนปล่อยให้เป็นอย่างงี้ต่อไปสงสัยเราได้ไปพักผ่อนรับลมร้อนกันในคุกใต้ดินแหงๆ เลย”   พลับพลึงว่า  ขณะที่แสงโสมเงียบกริบเพราะเป็นเหน็บและไม่กล้าบอกใครกลัวเสียฟอร์ม  บุญคำปิดปากหาว  ส่วนคะหยิ่นเพิ่งตื่นขึ้นมาทำตาปริบๆ   ส่วนอนุชายังเหม็นเหมือนเดิม  รู้สึกจะเข้าเนื้อแล้วเขาจึงไม่มีอารมณ์จะพูด ทุกคนมองไปที่ดาบยาวเป็นเงาวับที่แนบชิดอยู่กับลำคอของไพรวัลย์อย่างคิดไม่ออก    แสงโสมพยายามร่ายเวทย์แก้เหน็บชาขมุบขมิบ  แต่ว่ารู้สึกจะจำผิดบท  ท่องไปท่องมาก็เกิดมีแสงสว่างเรื่อเรืองขึ้นที่กลางท้องฟ้าราวกับใครส่งดวงไฟดวงใหญ่ลอยมาปรากฏอย่างกระทันหัน            ชาวคณะแหงนหน้ามองอย่างเฉยชา  เพราะเจอเรื่องแปลกๆ มาจนชินแล้ว  แต่ชาววังมังกรแตกตื่นกันใหญ่  เพราะแสงจากดวงไฟนั้นปลุกให้พวกทหารตื่นขึ้นมากันหมด  ต่างคนต่างตะลึงดูไม่รู้มันคืออะไร  มีเสียงพึมพำอย่างเดาสุ่มว่าอาจจะเป็นผีกระสือรุ่นย่าทวดที่มีอิทธิฤทธิ์แก่กล้ามากจนถึงขนาดออกหากินกลางวันได้               ระหว่างที่ทุกคนถูกเบนความสนใจไปนั่นเอง   ไพรวัลย์ก็ใช้วิชาตัวเบาขั้นไร้ร่องรอยพลิ้วกายตีลังกากลับหลังออกจากคมดาบเงาวับนั้นมาได้   ตวัดเท้าสองข้างยามกลับตัว เตะเข้าที่ลูกคางและหน้าแงของขุนศึกที่มัวแต่แหงนเงยอยู่อย่างถนัดถนี่   เพียงสะกิดเท้าเบาๆ เท่านั้นแต่ด้วยพลังภายในที่ล้ำเลิศบวกกับแรงอัดอั้นที่ต้องทนยืนอยู่นานขนาดนั้นทั้งที่ปวดห้องน้ำมาตั้งนานแล้ว ปล่อยลมปราณทะลวงจุดคี่ไหลเต็มส่วนผ่านปลายเท้าเข้าสู่กระโหลกศีรษะของพวกมารทั้งหลาย  เอ๊ย  ขุนศึกทั้งหลาย กระแทกกระเด็นกระดอนออกเป็นวงกว้าง     เอฟเฟ็คระเบิดควันดังขึ้นตูมๆ  พวกตัวประกอบตกใจหลบกันเป็นพัลวัน   เขาจึงกลับตัวกลางอากาศอีกครั้ง  เปลี่ยนลมปราณใช้ม่านควันเป็นที่หยั่งเหยียบ  ทะยานกายจากประตูเมืองกลับคืนสู่ชาวคณะได้อย่างปลอดภัยอีกหน            ชาวคณะปรบมือกึกก้องอย่างดีใจที่ไพรวัลย์รอดมาได้โดยมิต้องเสียเรี่ยวแรงขยับกายไปช่วยเหลือแต่อย่างใด   ทันใดนั้นทุกคนก็ต้องตกใจแตกตื่นอีกครั้ง  เมื่อลูกไฟใหญ่ที่ปรากฏขึ้นและยังไม่ยอมหายไปนั้นลอยเข้าไปใกล้ประตูเมืองเข้าทุกที  แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงระเบิดอีกบึมใหญ่   กลางลูกไฟที่แตกกระจายออก  มีร่างสองร่างร่วงผลอยออกมาเคียงกัน           “นั่นมัน   มันตรัย กับ คริสติน่านี่น่า”    ไชยยันต์อุทานขึ้นอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก  แต่แสงโสมตกใจใหญ่  นึกขึ้นมาได้ว่า  เพราะคาถาที่หล่อนท่องผิดนั่นเป็นแน่ทีเดียว  ที่ทำให้ท่านมันตรัยพลาดเป้าหมายมาลงเอาตรงนี้    !!!   แย่ละซี….. จากคุณ : แงซาย - [29 มี.ค. 17:14:28]

ความคิดเห็นที่ 20 หึๆๆ...ใครหายไปนานมีหวังโดนยำกันเละทุกราย คุณเชษฐาเข้ามาเล่นด้วยกันต่อซีครับ อ่านอยู่อย่างเดียวทำไม มาเล่นเถอะได้ทุกรูปแบบ จะมาเป็นร้อยแก้ว ร้อยกรอง กาพย์ โคลง หรือเพลงยาวก็ได้ตามสะดวก ผมคงต้องรอวันหยุดสุดสัปดาห์จึงจะมีเวลา ส่วนคนอื่นๆตอนนี้ใครมีเวลาก็เข้ามาลุยโลดครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [29 มี.ค. 22:23:12]

ความคิดเห็นที่ 21 และแล้วพญามังกรแดนดินและญาติโกโหติกาก็โผล่ออกมา มันตรัยจึงทำสัญญากับเขาว่าจะช่วยต่อต้านศัตรูแลกกับหากเมื่อพวกรพินทร์ล่าถอยไปแล้ว จะขอน้ำอมฤทธิ์พิชิตมารมาดื่มสักหน่อย การต่อสู้แบ่งเป็นหลายแนว รพินทร์กับแงซายช่วยกัน สู้พญามังกรแดนดิน กองทัพแมงสาบสู้กับขุนศึกของ ฝ่ายวังมังกรที่เริ่มชินกลิ่นแล้ว เชษฐาตัวต่อตัวกับมันตรัย ดารินตัวต่ตัวกับคริสติน่า อนุชา บุญคำ คะหยิ่น เส่ย เกิด จัน ไพรวัลย์ เจ้าพลาย รุมองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงเล็กด้วยใบหน้าเป็นที่ คาดเดาได้ ส่วนแสงโสมไม่รู้จะอยู่ฝ่ายไหนจึงเฝ้ามองอยู่ห่างๆ ............................................................. มาได้แค่นี้แหละครับ  อีกสองอาทิตย์ผมถึงจะหยุดยาว จึงจะเล่นใหม่ได้ จากคุณ : เชษฐา - [30 มี.ค. 15:52:02]

ความคิดเห็นที่ 22 แสงโสมหลังจากอาการเหน็บชาค่อย ๆ คลายลงจนเป็นปกติแล้ว ก็เฝ้ามองดูการจับคู่ประลองยุทธ์ศึกวันทรงชัย ณ วังมังกร อยู่ห่าง ๆ อย่างสนุกสนาน  คู่ต่อสู้แต่ละคู่ที่คุณชายเชษฐาหัวหน้าคณะผจญภัย ได้คัดสรรมาต่อกรกันนั้นล้วนเป็นคู่ที่เหมาะสมกันทั้งสิ้น  ไม่ว่าจะขนาด / รุ่น / น้ำหนัก / ส่วนสูง หรืออื่น ๆ  ช่างเหมาะกันราวกิ่งทองใบหยกซะจริง ๆ ถึงแม้ว่ากลุ่มขององค์หญิงใหญ่และองค์หญิงเล็กจะมองดูเหมือนเสียเปรียบที่อยู่ท่ามกลางหนุ่ม ๆ ตั้งหลายคน  แต่การณ์กลับหาเป็นเช่นนั้นไม่  องค์หญิงทั้งสองกลับเป็นฝ่ายที่มีวิทยายุทธ์แข็งกล้ายิ่งนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งองค์หญิงเล็ก เอยาวดี  ผู้ซึ่งร่ายรำเพลงดาบที่สี่สิบสี่ที่เพิ่งแอบดูและเลียนแบบกระบวนท่ามาไม่นานได้อย่างแคล่วคล่องว่องไวมากกว่าพี่สาว  ฝ่ายพระเอกทั้งหลายนั้นไม่ว่าจะ ไชยยันต์  ไพรวัลย์  อนุชา   บุญคำ  คะหยิ่น     ทั้ง ๆ ที่อาวุธก็มีให้เลือกใช้เยอะแยะไม่ว่าจะเป็น หอก ดาบ ทวน  แม้กระทั่งธนู  แต่ทุกคนกลับเพิกเฉยโดยเลือกใช้มือเปล่าเข้าต่อสู้กับองค์หญิงทั้งสอง  ดูเหมือนทุกคนเจตนาต้องการต่อสู้ในแบบประชิดตัวแบบเดียวเท่านั้น       องค์หญิงเอยาวดีหมุนดาบกราดใส่บรรดาหนุ่ม ๆ ทั้งหลาย  ประกายดาบพลิ้วรอบกาย จนทำให้บรรดาพระเอกไม่อาจเข้าถึงตัวได้เพราะกลัวถูกตัดแขนขาด  แต่หนุ่ม ๆ ทุกคนก็ไม่ได้มีอาการย่อท้อใด ๆ ทั้งสิ้น พยายามฮือจะเข้าบุกประชิดให้ถึงตัวองค์หญิงทั้งสองอยู่นั่นแล้ว…ไม่รู้ทำไม… คริสติน่าอดีตซีไอเอสาวที่กำลังต่อสู้กับดารินอยู่อย่างดุเดือดมองเห็นองค์หญิงทั้งสองอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มตั้งห้าหกคนเป็นการไม่ยุติธรรมอย่างยิ่ง จึงตัดสินใจผละจากคุณหญิงดาริน ตีลังกาหมุนเกลียวสามตลบตามที่ได้ฝึกฝนมาอย่างดีฝ่าเข้าไปท่ามกลางกลุ่ม ทำให้ฝ่ายพระเอกแตกฮือ  ตาเฒ่าบุญคำผลักเจ้าคะหยิ่นที่กำลังจะเข้าถึงตัวองค์หญิงล้มกลิ้งลง และตัวแกเองตะกายเข้าไปจนเกือบจะได้คว้าตัวองค์หญิงเอยาวดีอยู่รอมร่อแต่กลับโดนลูกดีดของคริสติน่าเข้าไปเต็มแรง     ร่างของแกเซถลาไปกองอยู่กับพื้น พร้อมกับกลอกตาไปมาด้วยความ งงงวยว่าทำไมต้องเป็นแกที่โดนด้วย  คริสติน่ายิ้มมุมปากเล็กน้อย ปรายหางตาคมกริบมองดูตาเฒ่า ในขณะที่บุญคำแยกเขี้ยวอย่างอาฆาตเป็นเชิงฝากไว้ก่อนเถอะ  สามสาวต่างใช้เทคนิคการต่อสู้ที่ได้ฝึกฝนมากระหน่ำใส่ฝ่ายพระเอกจนย่ำแย่ไปตาม ๆ กัน   ดารินมองเห็นคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมกันแล้วก็เลยยืนคุมเชิงดูอยู่ใกล้ ๆ แทน รพินทร์มีท่าทีเพลี่ยงพล้ำจากการต่อสู้กับพญามังกรแดนดินที่ใส่ขาเทียมมาสำหรับออกศึกโดยเฉพาะ  พรานใหญ่กำลังจะโดนฟาดฝ่ามือมังกรพิชิตมารเข้าที่กลางกระหม่อมอยู่แล้ว  แต่แงซายโดดเข้าช่วยล็อคคอพญามังกรได้ทันจนทั้งสองล้มกลิ้งไปด้วยกัน     พญามังกรสะบัดตัวหลุดและลุกขึ้นมาได้พร้อมกับคว้าทวนที่ทหารหลวงทำตกอยู่บนพื้นขึ้นมากระชับไว้ในมือก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหาแงซายอย่างรวดเร็ว เชษฐาตัวต่อตัวกับมันตรัยโดยการประลองยาสูบ (อีกแล้ว)  เชษฐาสูบไปป์  ส่วนมันตรัยสูบซิการ์  การประลองของทั้งสองคนต้องการให้รู้แพ้รู้ชนะโดยมีกฎเกณฑ์ว่าใครเป็นมะเร็งก่อนจะถือว่าคนนั้นชนะ ทั้งสองพ่นควันเป็นรูปต่าง ๆ ออกมาอย่างเหนื่อยหอบ ขุนศึกของวังมังกรใช้อาวุธต่าง ๆ สู้กับกองทัพแมลงสาบ  เสียงหอก ดาบ กระทบร่างแมลงสาบดังก้องอย่างน่าสยดสยอง  ในขณะเดียวกันขุนศึกบางคนก็โดนปีกแมลงสาบปัดกระเด็นสลบเหมือดคาที่ไปหลายราย  ฝุ่นควันฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ  ทั้งสองฝ่ายต่างกรูเข้าหากันอย่างไม่กลัวตาย แสงโสมที่บัดนี้ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดเข้าทำนองชนะไหนเข้าด้วยช่วยกระพือ  ยืนมองดูการต่อสู้อย่างเพลิดเพลินอยู่พักใหญ่ และแล้วก็ฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้คงจะต้องกินเวลานานเป็นอาทิตย์ ๆ หรืออาจจะถึงเดือนอีกเป็นแน่ หลังจากคิดสะระตะถี่ถ้วนแล้วจึงหันไปสะกิดหลานสาวคนสวยพลับพลึงสีชมพูที่ยืนมองดูสถานการณ์อยู่เช่นกัน  สาวน้อยมองน้าสาวอย่างงง ๆ  ว่าเรียกทำไม  แสงโสมไม่พูดอะไรแต่บุ้ยใบ้ให้ตามมา  และแล้วอย่างเงียบเชียบน้าหลานทั้งสองก็หลบเร้นกายตามกันเข้าไปในวังมังกรท่ามกลางการต่อสู้อย่างสับสนอลหม่านไม่รู้ว่าใครเป็นใครของทุกคน "น้าแสงโสมขา  จะทำอะไรเหรอคะ" พลับพลึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย หลังจากที่เดินตามแสงโสมลัดเลาะเข้ามาในห้องหับต่าง ๆ ภายในพระราชวังที่ไร้สิ้นผู้คนเนื่องจากทุกคนไปรวมตัวกันอยู่ในสนามรบหมด  จนเข้ามาถึงด้านในท้องพระโรงอันงดงามวิจิตรตระการตา  ทั้งสองหยุดยืนมองดูภายในท้องพระโรงนั้น จากคุณ : แสงโสม - [31 มี.ค. 08:20:10]

ความคิดเห็นที่ 23 “น้ำอมฤตพิชิตมารจ้ะ พลับพลึง  เราต้องช่วยกันหาน้ำอมฤตมาให้ได้ก่อนที่พวกที่ต่อสู้กันอยู่จะรู้ตัว” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานใสของสาวน้อยพลับพลึง “โธ่ น้าแสงขา  ก็พลับพลึงแว่ว ๆ ข่าวมาว่าลุงเชษฐาขโมยน้ำอมฤตออกมา แล้วลุงไชยยันต์เค้าไม่รู้เอามาราดที่หน้าของน้าแสงไปจนน้ากลายเป็นสาวสวยตลอดกาลไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ แล้วเราจะมาหาอีกทำไมล่ะคะ” แสงโสมขมวดคิ้วด้วยความกังวล เหลียวมองไปรอบ ๆ บริเวณอย่างค้นหา พร้อมกับเอ่ยตอบหลานสาว “น้าก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันจ้ะ เพราะได้ยินพวกขุนศึกเค้าพูดกันว่ายาดองเหล้าแสงสว่างตราค้างคาวหายไป น้าก็เลยสงสัยว่าตกลงน้ำที่น้าโดนราดน่ะมันยาดองเหล้าหรือน้ำอมฤตกันแน่  น้าถึงต้องมาดูให้รู้กับตาไงจ๊ะ” พลับพลึงยิ้มกว้าง นัยน์ตาเป็นประกายพราวอย่างขบขัน  พยักหน้าอย่างเข้าใจ  แล้วก็วิ่งวนรอบ ๆ ช่วยแสงโสมค้นหาอย่างรวดเร็ว  ทั้งสองแยกกันค้นหาอยู่พักใหญ่ และแล้วเสียงพลับพลึงอุทานออกมาอย่างตื่นเต้นพร้อมกับตะโกนเรียกแสงโสม “น้าแสงขา มานี่เร๊ว” พลับพลึงยืนอยู่ด้านข้างฝั่งซ้ายของบัลลังก์ของพญามังกร ที่ตั้งอยู่ด้านในสุดของท้องพระโรง ด้านซ้ายขวาของบัลลังก์มีมังกรทองคำตัวใหญ่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ทั้งสองฝั่ง ด้านละหนึ่งตัว เมื่อแสงโสมเดินเข้าไปถึงพลับพลึงก็ชี้ให้ดูที่ปากของมังกรที่อ้าอยู่  ภายในปากมังกรปรากฏขวดแก้วเจียระไนกลมป้อมใบหนึ่งวางอยู่   ในขวดมีของเหลวสีรุ้งสวยงามบรรจุอยู่เต็มเปี่ยม  มีฉลากที่แปะติดอยู่ข้างขวดว่า ยาดองเหล้าแสงสว่างตราค้างคาว แสงโสมมองอย่างฉงน เหลือบตาขึ้นสบตากับหลานสาว  พลับพลึงส่ายหน้าอย่างงุนงง  แสงโสมนิ่งคิดอยู่ครู่ก็เดินไปอีกด้านของบัลลังก์ มังกรอีกตัวอ้าปากในสภาพเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน มีเพียงแต่ภายในปากมังกรเท่านั้นที่ว่างเปล่าไม่มีขวดแก้ววางอยู่เหมือนฝั่งตรงข้าม ซึ่งน่าจะเป็นเพราะคุณชาญเชษฐาหยิบขวดนี้ไปแน่นอน พลับพลึงหยิบเศษกระดาษที่ตกอยู่ในปากออกมาก็ได้พบป้ายข้อความเลือน ๆ ว่า  น้ำอมฤตพิชิตมาร  แสงโสมและพลับพลึงมองตากันอย่างงงงันอีกครั้ง “น้าแสงขา  ตกลงหมายความว่าน้ำที่ราดหน้าน้าแสงนั่นน่ะคือน้ำอมฤตใช่หรือเปล่าคะ” “ถ้าดูตามป้ายมันก็ใช่นะ  แต่น้าสงสัยว่าแล้วทำไมพวกวังมังกรเค้าถึงได้บอกว่ายาดองเหล้าหายล่ะ แล้วถ้าเป็นยาดองเหล้าทำไมติดป้ายว่าน้ำอมฤต เอ๊ะ หรือเค้าเจตนาจะทำให้คนที่จะมาขโมยสับสนโดยการสลับขวดกัน  แล้วยังงี้เราจะรู้ได้ยังไงว่าขวดไหนจริงขวดไหนปลอม” พลับพลึงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว  ฉุดมือแสงโสมเดินมาที่มังกรตัวแรก  หยิบขวดแก้วนั้นออกมา “เอางี้นะคะน้าแสง  เราพิสูจน์กันไปให้รู้แน่เลยแล้วกันค่ะว่าขวดนี้คือยาดองเหล้าแน่หรือเปล่า น้าแสงลองดื่มเลยนะคะ ไม่มีอะไรเสียหายค่ะ ถึงเป็นยาดองเหล้าก็ยังมีประโยชน์  แต่ถ้าเป็นน้ำอมฤตจริง พลับพลึงว่าคงต้องมีอาการอะไรแสดงออกมาให้รู้ชัดกันไปแน่ ๆ ค่ะว่าใช่หรือเปล่า” แสงโสมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย  หยิบขวดแก้วที่มีน้ำสีสวยขึ้นมา เปิดจุกออกแล้วดื่มทันที   น้ำในขวดแก้วค่อย ๆ ไหลรินเข้าไปในลำคออย่างช้า ๆ  จนหมดไปครึ่งขวดแล้วแสงโสมก็ส่งต่อให้พลับพลึง  สาวน้อยรับไปดื่มจนหมดขวด  หลังจากดื่มน้ำลงไปแล้วทั้งสองคนรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นที่ค่อย ๆ แผ่ซ่านขึ้นในตัวทีละน้อย เป็นความเย็นฉ่ำที่สดชื่นอย่างประหลาด ใบหน้าสดใสเปล่งปลั่ง ร่างกายคล้ายกับมีพละกำลังและความว่องไวกระฉับกระเฉงเพิ่มมากขึ้น ทั้งสองร่างมองดูเหมือนมีรังสีสุกใสแผ่ออกรอบ ๆ ตัว ราวกับเป็นรัศมีที่ปกป้องคุ้มครองไม่ให้มีมารร้ายเข้าไปกล้ำกรายทำร้ายได้..…อาาา…..น้ำอมฤตพิชิตมาร…ของแท้ (อิ อิ) แสงโสมและพลับพลึงนำขวดเปล่านั้นวิ่งอย่างเร็วจี๋ไปหาแหล่งน้ำภายในวัง  เมื่อพบแล้วพลับพลึงก็ทำการผสมน้ำให้สีสันเหมือนของเดิมชนิดไม่มีผิดเพี้ยน  เรียบร้อยแล้วทั้งสองก็นำขวดแก้วมาวางไว้ที่ตำแหน่งเดิมในปากของมังกร     ก่อนออกไปนอกวัง แสงโสมไม่ลืมแวะเข้าห้องครัว มีอาหารที่ปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้วรอการนำขึ้นโต๊ะเสวยของพญามังกรมากมายวางเรียงรายอยู่อย่างมิดชิด  แสงโสมลองชิมดูแล้วไม่มีอันตรายอะไร  จึงคว้าตะกร้าปิคนิคพร้อมอาหารที่ปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้วหลายชนิดใส่ตะกร้า ในขณะที่พลับพลึงหันไปคว้าเก้าอี้ชายหาดมาสองตัวพร้อมกับโต๊ะเล็ก ๆ พับได้  และแล้วน้าหลานก็พากันเดินออกไปดูการประลองยุทธ์ที่ยังคงต่อสู้กันไม่เลิกอยู่ภายนอกวังอย่างเงียบเชียบเหมือนเดิมด้วยใบหน้าเรียบสนิท   ทั้งสองเลือกได้ร่มไม้ใหญ่บนเนินที่อยู่ในระยะห่างจากทุกคนพอสมควรแต่ยังสามารถมองเห็นการสู้รบทั้งหมดได้ถนัดชัดเจน   พลับพลึงกางโต๊ะตัวเล็กและเอาตะกร้าปิคนิคพร้อมอาหารออกจัดวาง  แสงโสมกางเก้าอี้ชายหาดออก ทั้งสองนั่งรับประทานอาหารพร้อมกับดูการสู้รบต่อไปอย่างชื่นบาน จากคุณ : แสงโสม - [31 มี.ค. 08:31:25]

ความคิดเห็นที่ 24 อิอิ...สบายไปเลย จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [31 มี.ค. 19:43:20]

ความคิดเห็นที่ 25 ในท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายนั้นเอง มีเสียงตะโกนขึ้น “เฮ้ย เจ้าหญิงเป็นผู้ชายนี่หว่า!!!” นั่นคือเสียงของตาเฒ่าบุญคำซึ่งตะโกนออกมาอย่างผิดหวังหลังจากเข้าไปล้มลุกคลุกคลานพยายามจะคว้าตัวองค์หญิงใหญ่ให้ได้ พรรคพวกที่เข้าไปแย่งกันต่างชะงักกึก คะหยิ่นหันมามองหน้าบุญคำเหมือนไม่แน่ใจว่าตาเฒ่าจะมาไม้ไหน “ตาคำอย่ามาลูกไม้เลยน่า นี่กะจะให้พวกคะหยิ่นหยุดตะลุมบอนแล้วตาคำจะได้มีโอกาสเข้าไปคว้าตัวองค์หญิงได้คนเดียวใช่มั้ยล่ะ ฉันรู้ทันน่า” บุญคำแยกเขี้ยวพลางยกเท้าร่า   “เดี๋ยวพ่อก็ถีบเข้าให้เท่านั้น…องค์หญิงใหญ่เป็นผู้ชายจริงๆว้อย ข้ายืนยัน” “แล้วตาคำรู้ได้ไง” “รู้ได้ซีว้อย ก็ข้าเข้าใกล้ชิดที่สุด”   ตาเฒ่าพูดพลางยกมือลูบรอยดอกยางรองเท้าที่ต้นคอซึ่งเพิ่งเกิดขึ้นตอนตะลุมบอนแต่ไม่รู้ว่าของฝ่ายศัตรูหรือว่าจากพวกเดียวกันกันแน่ พรรคพวกทุกคนต่างเริ่มลังเล ซึ่งก็ไม่รู้ว่าลังเลทำไมเหมือนกันในเมื่อตั้งใจจะมารบ  ฝ่ายองค์หญิงใหญ่, องค์หญิงเล็ก และคริสติน่าต่างถอยออกไปยืนคุมเชิง ปล่อยให้กลุ่มนี้ยืนถกเถียงกัน “ใกล้ชิดยังไงกันตาคำ คะหยิ่นเองก็ต่อสู้พัวพันอยู่ใกล้ทำไมไม่เห็นรู้เลย…นั่นแน่ ตาคำไม่ได้เข้าไปรบล่ะซี สงสัยอยู่เหมือนกันว่าปกติตาคำจอมลามกไม่มีทางวิ่งหน้าตั้งออกรบก่อนพวกเจ้านายหรอก” “เอ๊ะ นี่เอ็งจะหาเรื่องข้าไปถึงไหนวะไอ้คะหยิ่น…เอ็งก็ใช่ย่อย มีดผาหน้าไม้โยนทิ้งหมดกะจับเสือมือเปล่าล่ะซี” จอมลามกสองคนยืนปักหลักถกเถียงกันท่ามกลางความปวดเศียรเวียนเกล้าของไพรวัลย์และไชยยันต์สองพ่อลูกที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มาก่อนเพียงแต่เห็นว่าวรยุทธ์ขององค์หญิงทั้งสองล้ำเลิศจึงได้รีบเข้ามาช่วยบุญคำกับคะหยิ่น ก็เลยจับพลัดจับผลูหลงมาร่วมขบวนลามกกับเค้าด้วยโดยไม่ได้ตั้งใจ “จะบอกอะไรให้ ที่บุญคำรู้ว่าองค์หญิงใหญ่เป็นผู้ชายน่ะ ก็เพราะว่า ง่า…องค์หญิงใหญ่มีจอน…” “มีจอน!!!”   ทุกคนต่างตะโกนเป็นเสียงเดียวกัน บุญคำยืดอกอย่างภาคภูมิใจ   “ช่ายแล้ว…บุญคำสังเกตมานานแล้ว ผู้ชายจะมีจอนในขณะที่ผู้หญิงจะต้องไม่มี” ไพรวัลย์ยกมือขึ้นห้าม   “เดี๋ยวๆๆๆ…ไอ้ ‘จอน’ ของบุญคำเนี่ยมันหมายถึงอะไร บุญคำกำลังหมายความนัยอะไรหรือเปล่า” ตาเฒ่าหันมามองหน้าเจ้าหนุ่มไพรวัลย์อย่างรู้ทันในความลามกพอๆกัน “นี่…นายน้อยไพรวัลย์ บุญคำนั้นถ้าเทียบความลามกแล้วไม่ได้ครึ่งนายน้อยหรอกเพียงแต่บุญคำเปิดเผยมากกว่าเท่านั้นเอง…บุญคำกำลังหมายถึงจอนจริงๆ จอนเฉยๆไม่ใช่คำผวนอย่างที่นายน้อยกำลังคิด” ไชยยันต์จุ๊ปากจึ๊กจั๊ก “เอ๊…ตาเฒ่านี่ยังไงแฮะ อยู่ดีๆมาว่าลูกชายฉันได้ยังไง เท่าที่ฉันรู้เจ้าไพรวัลย์ไม่เคยคิดหรือแสดงอะไรที่บ่งบอกว่าเป็นคนอย่างนั้นสักหน่อย หรืออย่างน้อยๆก็สามารถควบคุมตนเองได้ไม่แสดงออกมาให้ใครจับได้หรอกน่า” “จริง”   อดีตนักเลงโตหล่มช้างสนับสนุน   “คะหยิ่นเห็นด้วยกับนายทหาร นายน้อยไพรวัลย์ไม่ใช่คนอย่างนั้นแน่ๆ คะหยิ่นขอยกนิ้วสนับสนุนด้วยคน” ทั้งสี่ต่างหันไปเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยืนคุมเชิงอยู่  องค์หญิงใหญ่ท่าทางอรชอนอ้อนแอ้นอย่างนั้นจะกลายเป็นผู้ชายไปได้ยังไง แล้วองค์หญิงเล็กที่ท่าทางคล่องแคล่วล่ะ เห็นเจ้าไพรกระซิบบอกมาว่ามีอาการทางประสาทอ่อนๆ แล้วไฉนจึงฝีมือลึกล้ำไม่แพ้กัน  เคยสังเกตมาว่าส่วนใหญ่ในหนังจีนคนที่ยิ่งมีความวิกลจริตเท่าไหร่ก็ยิ่งมีวรยุทธ์สูงส่งเท่านั้น หรือว่านี่จะเป็นเฉกเช่นเดียวกัน หรือว่านี่จะเป็นแผนการแกล้งบ้าขององค์หญิงน้อยเพื่อที่ว่าเธอจะได้เข้านอกออกในบริเวณเขตฝึกซ้อมเพลงดาบซึ่งเป็นสถานที่ต้องห้ามได้ คงไม่มีใครถือสาหากคนบ้าสักคนจะมายืนดูการร่ายรำเพลงดาบ และนี่เองเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอแอบเรียนรู้วรยุทธตามหลังพี่ชายกับพี่สาวได้อย่างรวดเร็ว จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [1 เม.ย. 17:52:00]

ความคิดเห็นที่ 26 ทางฝ่ายอนุชาซึ่งคุมกองทัพแมลงสาบยักษ์เข้าห้ำหั่นกับขุนศึกแห่งวังมังกรอยู่นั้น บัดนี้เริ่มได้เปรียบเนื่องจากขนาดตัวของแมลงสาบนั้นใหญ่มากอีกทั้งยังมีความคล่องแคล่วรวดเร็วเกินกว่าบรรดาขุนศึกมือฉมังเหล่านั้นจะต้านไว้ได้นาน อนุชายืนอยู่บนหัวแมลงสาบตัวหนึ่งอย่างองอาจพลางหัวเราะก้องฟ้า มองดูเหล่าขุนศึกวังมังกรวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิงท่ามกลางฝูงแมลงสาบที่เข้าโจมตี มันตรัยกับเชษฐากำลังนั่งสมาธิเดินลมปราณรวบรวมพลังเพื่อเตรียมต่อกรกันยกใหม่ แต่ภาพของขุนศึกฝ่ายพันธมิตรตนเองที่กำลังถูกฝูงแมลงสาบไล่บี้นั้นทำให้มันตรัยมิอาจทนอยู่ได้นาน จอมปิศาจรูปหล่อแบ่งกำลังส่วนหนึ่งร่ายคาถาเรียกลมพายุทันทีด้วยหวังว่าสายลมแรงจะสามารถช่วยสกัดกั้นการเคลื่อนที่ของเหล่าแมลงสาบได้ ฉับพลันสายฝนก็เทลงมาอย่างหนักอย่างผิดคาดทั้งคนดูทั้งผู้เรียก  มันตรัยถึงกับชะงักงันไปเพราะไม่คิดว่าฝีมือระดับตัวเองจะเรียกลมแต่ได้ฝนแทน  จังหวะนั้นเองเชษฐาได้สติก่อนก็คว้าบ่วงนาคบาศก์ที่ขอบุญคำมาตั้งแต่ตอนก่อนๆตวัดสองทีรัดร่างของมันตรัยไว้ได้อย่างรวดเร็ว จอมปิศาจสะดุ้งเฮือกขยับจะปลดเชือกนั้น แต่แค่เพียงสัมผัสเบาๆไฟก็ลุกพรึ่บขึ้นเป็นผลให้มันตรัยร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวแทบจะขาดใจไปเลยทีเดียว ท่ามกลางสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก อนุชาเขายังคงยืนปักหลักอย่างไม่หวั่นไหวอยู่บนหลังแมลงสาบด้วยมาดที่เขาคิดว่าเท่ที่สุด แต่อนิจจา คุณชายกลางแห่งตระกูลวราฤทธิ์ลืมนึกถึงความจริงข้อหนึ่งไปเสียสนิท น้ำฝนที่เทลงมาได้ชะล้างยางเหนียวๆของแมลงสาบที่ติดตัวเขาอยู่ออกไปจนหมดสิ้น และเมื่อนั้นเองเขาก็ไม่ใช่พวกเดียวกับมันอีกต่อไป หนวดของแมลงสาบตัวนั้นเริ่มสัมผัสได้ถึงกลิ่นของมนุษย์ที่ยืนอยู่บนหัว สายตาอันคมกริบผิดแมลงสาบธรรมดาของมันบัดนี้สแกนมุมกว้างได้รอบทิศและจับภาพอนุชาได้แล้ว มันเริ่มยืดตัวขึ้นในขณะที่อนุชาเพิ่งเริ่มรู้สึกแปลกๆเพราะเขาเริ่มจะยืนไม่อยู่ “เฮ้ยๆๆ อย่าผงกหัวขึ้นซีว้อย ก้มลงๆ เดี๋ยวฉันหล่น ก้มลงว้อย!” เสียงอนุชาตะโกนสั่ง แต่แมลงสาบกลับหาทำตามไม่ มันดีดปีกสะบัดขึ้นดังฟึ่บ ร่างของคุณชายกลางก็กระเด็นหวือลอยขึ้นสูง  แมลงสาบรีบหันตามร่างของอนุชาที่ลอยอยู่กลางอากาศ ขาอันแหลมและคมกริบดุจหอกยาวๆของมันยกขึ้นรอรับร่างของอนุชาอย่างพอดิบพอดี และก่อนที่อะไรจะสายเกินไป กัมปนาทของไรเฟิ่ลขนาดหนักก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหนึ่ง กระสุนแรงปะทะสูงพุ่งเข้าตัดกลางขาหน้าที่ยกรออนุชาอยู่ของแมลงสาบตัวนั้น ขาส่วนนั้นของมันขาดกระเด็นไปไกลพร้อมๆกับยางสีขาวข้นพุ่งกระเด็นไปรอบทิศทาง ขาของแมลงสาบซึ่งมีขนาดพอๆกับเสาไฟฟ้าลอยหวือลงมาบริเวณที่สองสาวคือแสงโสมและพลับพลึงกำลังปิคนิคอยู่พอดี มันหล่นโครมลงกลางร่มปิคนิคเสียงดังสนั่นหวั่นไหว สองสาวต่างห้อแน่บออกมากันได้อย่างหวุดหวิดด้วยความคล่องตัวสุดๆเป็นทุนเดิม วิ่งออกมาก็ต้องจ๊ะเอ๋กับแมลงสาบยักษ์ตัวอื่นๆที่กรูกันเข้ามา สองสาวต่างร้องกรี๊ดๆวิ่งหนีล้มลุกคลุกคลานกันอย่างไม่คิดชีวิต ร่างอันอุดมสมบูรณ์ของอนุชาหล่นโครมลงมาบนหลังแมลงสาบตัวนั้นจนมันจุกแอ้กทรุดลงแบนติดพื้น ส่วนตัวของเขาหล่นลงมาบนกอหญ้าแล้วกลิ้งลงมาตามเนินเขาไปอีกหลายตลบหน้าตาถลอกปอกเปิกเพราะผ่านทั้งกรวด ก้อนหิน พงหนามแถมท้ายด้วยตอไม้ยืนตายซากขนาดใหญ่ที่หยุดร่างของอนุชาไว้ที่นั่น ไชยยันต์ลดปืนไรเฟิ่ลในมือลง โชคดีที่มีคนทำตกหล่นไว้ใกล้ๆและเขาหยิบมาใช้ช่วยชีวิตอนุชาได้ทันการณ์  อดีตนายทหารปืนใหญ่ยืนหันรีหันขวางกวาดสายตามองหาพรรคพวกที่ตอนนี้ต่างกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทางร่วมกับบรรดาขุนศึกของวังมังกรที่ตอนนี้ก็ตกชะตากรรมเดียวกับชาวคณะหนีตายจากบรรดาแมลงสาบยักษ์ที่กำลังบ้าเลือดและคลุ้มคลั่ง ทุกคนต่างรู้กันแล้วว่าตอนนี้ไม่มีใครสามารถควบคุมแมลงสาบยักษ์ชุดนี้ได้แล้วและพวกมันกำลังอาละวาดโจมตีทุกคนที่ขวางหน้า แมลงสาบยักษ์ 2 ตัววิ่งไล่ล่าแงซายไปทางด้านหนึ่ง เจ้ากะเหรี่ยงโฉมงามวิ่งจั้กๆตามหลังขุนศึกของวังมังกรเข้าไปที่ประตูเมืองซึ่งตอนนี้ไม่ใช่เมืองหน้าด่านแต่เผอิญกลายเป็นเมืองหลวงไปแล้วเนื่องจากอิทฤทธิ์อาคมของแสงโสมและมันตรัย ขุนศึกพอเข้าเมืองได้ก็รีบปิดประตูเมืองทันทีปล่อยแงซายไว้ข้างนอกคนเดียว ราชาแห่งมรกตนครตาลุกโพลงด้วยนึกถึงวาระสุดท้ายของตัวเอง เสียงร่างใหญ่ยักษ์ของแมลงก้าวสวบๆตามหลังมาในระยะกระชั้นชิด จะหนีไปทางไหนได้ทันล่ะนี่ … หึๆ…เข้ามาแก้เหตุการณ์กันเองนะครับ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [1 เม.ย. 17:52:51]

ความคิดเห็นที่ 27 ...ด้วยอานุภาพของน้ำอมฤตพิชิตมาร ที่ทั้งสองสาวได้ดื่มไป ทำให้แมลงสาบยักษ์กลัวเกรง จนเลิกการไล่ล่าทั้งสอง หันไปไล่ล่าไชยยันต์ซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ แทน จากคุณ : Login - [1 เม.ย. 20:10:12]

ความคิดเห็นที่ 28 แง้... โป้งคุณไชยยันต์แล้ว กลับจากตีแบดฯ อุตส่าห์นั่งแต่งเรื่องตั้งเป็นชั่วโมง โพสท์ไม่ทัน  ฮือๆ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [1 เม.ย. 20:31:25]

ความคิดเห็นที่ 29 แงซายคิดสะระตะแล้วว่าระหว่างชีวิตกับความหล่อเขาคงจำเป็นต้องรักษาชีวิตไว้ก่อน คิดได้ดังนั้นก็วิ่งย้อน มา กระโจนลงบนเนินข้างทางกลิ้งหลุนๆ ลงไปตามทาง ฝ่าก้อนกรวด ก้อนหิน พงหนาม หน้าตาถลอกปอกเปิก ไปอีกคนแล้วมาหยุดอยู่ด้วยร่างของคุณชายอนุชาที่อัดอยู่กับตอไม้อีกที แมลงสาบสองตัววิ่งตลุยมาทางบุญคำและคะหยิ่นที่กำลังพันตูอยู่กับองค์หญิงทั้งสองทำเอาทั้งกลุ่มแตก กระเจิง คริสติน่าวิ่งจะเข้าไปช่วยเจ้านายมันตรัยแต่แมลงสาบอีกตัวหนึ่งวิ่งเตลิดมาทางเดียวกัน เธอร้องลั่น แล้ววิ่งกระเจิงไปอีกทางหนึ่ง ปล่อยให้มันตรัยร้องเหวอเมื่อแมลงสาบทำท่าจะเหยียบหัวเข้า แต่ก็รอดไป หวุดหวิด  ฝ่ายพระเอก (คนไหนดีล่ะ มีหลายคนจังเลย) ตอนนี้ต่างคนต่างวิ่งหนีเอาตัวรอดไว้ก่อนโดยลืม ดารินกับหลานสาวเสียสนิท เสียงหวูดสัญญาณยาวดังก้องมาจากเชิงเทินปราการข้างประตูเมือง ทำให้ทุกคนรวมทั้งฝูงแมลงสาบหยุด ชะงักไปชั่วขณะ บุรุษหนึ่งบนเชิงเทินนั้นยิงธนูขึ้นฟ้า ดอกธนูหายไปกับสายฝนที่กำลังโปรยปรายอย่างไม่ ลืมหูลืมตา เพียงชั่วครู่เดียวบังเกิดเสียงฟ้าร้องครืนครั่นแล้วสายฝนก็เบาบางลงกลายเป็นปรอยฝนจางๆ และค่อยๆ เลือนหายไป องค์ชายกลางแห่งวังมังกรผู้คุมกำลังกองทัพหนุนอยู่ในกำแพงเมือง เห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีกับทั้งสองฝ่าย จึงได้ยิงธนูเบิกฟ้า ทำให้ความวุ่นวายจากพายุฝนบรรเทาลง คริสติน่าฉวยโอกาสนั้นไปถอดบ่วงนาคบาศก์ ออกจากตัวมันตรัยแล้วอุ๊บอิ๊บเอาไว้ซะเลย หลังจากด่าด้วยมือกับพวกขุนศึกที่ทิ้งพญามังกรกับองค์หญิงทั้งสองหนีเข้าเมืองกันตามลำพังแล้ว องค์ชายกลางตวาดก้องไปยังฝูงแมลงสาบยักษ์ที่ยังยืนงงๆ หลังจากวิ่งพล่านเพราะฝนตกเมื่อสักครู่ "บังอาจนัก เจ้าพวกแมลงชั้นต่ำ ท่านพ่อเนรเทศพวกเจ้าไปอยู่ชายแดนแล้วยังมีหน้ากลับมาที่นี่อีกรึ หัวหน้า ของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้" แมลงสาบมองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะชักงงๆ เหมือนกันว่าหัวหน้าของตัวเองหายไปไหน ทันใดนั้นเสียงหวูด สัญญาณดังก้องขึ้นอีกครั้ง แล้วตลอดแนวยอดกำแพงก็จุดไฟพรึ่บขึ้นพร้อมกันทำให้ดูสว่างไสวไปทั่ว ทั้งร้อนแรงและสว่างจ้ายิ่งกว่าแสงอาทิตย์ องค์ชายกลางชูกระบี่มรกตขึ้นฟ้าแล้วโบกไปด้านหน้า ธนูเพลิง นับหมื่นดอกก็พรูลงไปยังฝูงแมลงสาบยักษ์ มนุษย์ตัวจ้อยที่ปะปนอยู่เบื้องล่างก็พลอยวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น พร้อมทั้งเสียงด่าโขมงโฉงเฉง ฝูงแมลงที่ปราศจากจ่าฝูงบัดนี้แตกฮือกันไปตัวละทิศตัวละทาง สุดแต่ว่า ตัวไหนจะหนีรอดออกไปทางไหน ธนูเพลิงชุดหนึ่งลอยไปตกบนกระเป๋าบรรจุระเบิดของไชยยันต์ นายทหาร ปืนใหญ่ร้องว้ากกระโดดราบตัวกับพื้น แรงระเบิดทำให้บางคนที่ไม่ทันระวังตัวกระเด็นหวือไป จุกแอ้ด ตามๆ กัน สนามรบหน้าประตูเมืองบัดนี้จึงเหลือแต่มนุษย์ทั้งสองฝ่ายประจันหน้ากัน คณะของคุณชายเชษฐา 9 คน ฝ่ายพญามังกรและมันตรัย 5 คน ทุกคนสะบักสะบอมกันถ้วนหน้า กับยังมีกลุ่มไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดอีก 2 คน ที่กำลังประเมินสถานการณ์อย่างเคร่งเครียด พวกขุนศึกทำท่าจะเปิดประตูเมืองออกไปลุยกันอีกรอบ แต่ องค์ชายกลางโบกมือห้ามไว้ "เราชาววังมังกรไม่เคยเอาเปรียบคู่ต่อสู้ พวกเจ้ายกกันออกไปจะเป็นการรังแกผู้มาเยือนเปล่าๆ  ลำพัง ท่านพ่อกับพี่หญิงใหญ่ก็เหลือพอแล้วกับทั้งเก้าคนนี้ สำคัญเพียงน้องหญิงของเราเท่านั้นไม่รู้จะหาเรื่อง ออกไปทำไม คอยจับตาดูให้ดีก็แล้วกัน" พญามังกรได้ยินด้วยหูทิพย์ร้องด่าลูกชายหมุบหมิบที่เอาเปรียบอยู่แต่ในเมือง แต่ก็หันมาเผชิญหน้ารพินทร์ กับแงซายอีกครั้ง ด้านองค์หญิงทั้งสองกับคริสติน่าหันหลังชนกันเป็นสามเหลี่ยม พร้อมรับมือกับใครก็ตาม ที่กล้าเข้ามา องค์หญิงใหญ่ขัดใจน้องชายคนเดียวนัก แต่องค์หญิงน้อยดีอกดีใจที่จะได้เล่นต่อ ยังแต่มันตรัย ที่เพิ่งหายจากอาการทุรนทุรายจากห่วงนาคบาศก์กำลังพยายามเพ่งพลังเวทย์มนต์เพื่อรักษาตัวอยู่ เชษฐา ไชยยันต์ และอนุชาที่เพิ่งคลานขึ้นมา ปรึกษากันและเห็นว่า ถ้าขืนเข้าไปสู้กับพญามังกรตรงๆ เห็นที จะไม่รอด แม้พวกขุนศึกจะไม่ออกมาร่วมด้วยช่วยกันก็ตาม เห็นควรจะถอยไปตั้งหลักก่อนค่อยหาทางกันใหม่ แต่ไพรวัลย์เห็นว่า พญามังกรคงจะไม่เลิกราแน่ที่เราล่วงล้ำดินแดนแถมยังฆ่าสัตว์เลี้ยงแสนรักของเขาไปอีก เท่านั้นไม่พอ ทั้งน้ำอมฤตหรือยาดองเหล้าก็ไม่รู้เราก็คว้ามาซัดกันเสียหมด ควรจะเอาตัวประกันไปด้วยเพื่อ เป็นหลักประกันความปลอดภัย ยังปรึกษากันไม่ทันเสร็จ ฝ่ายพญามังกรก็เปิดฉากลุยทันที .......................... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [2 เม.ย. 00:59:30]

ความคิดเห็นที่ 30 บุญคำกับคะหยิ่นยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะเข้าถึงตัวองค์หญิงรัชทายาทให้จงได้  แต่เพลงกระบี่ พราวพริ้วขององค์หญิงทำให้ทั้งสองคนขัดอกขัดใจยิ่งนัก คริสติน่าเห็นดังนั้นก็เบาใจและหันไปช่วย ท่านหญิงน้อยที่ฝีมือยังอ่อนกว่ากันมาก ท่านหญิงน้อยสู้พลางร้องด่าไพรวัลย์ไปพลางว่าทรยศหักหลัง โอ.. แน่นอน ย่อมไม่มีคุณธรรมและเหตุผลในคณะเดินป่าซีรี่ย์นี้อยู่แล้ว อิอิ จังหวะหนึ่งไชยยันต์ประชิด เข้าถึงตัวท่านหญิงน้อยทางด้านหลังเนื่องจากเธอติดพันการรบอยู่กับอนุชาและไพรวัลย์  คริสติน่า ใช้ด้ามหอกสกัดไว้ทันและตวัดเอาอดีตนายทหารปืนใหญ่กระเด็นไป "คุณไชยยันต์ อย่ารังแกเด็ก - " คริสติน่าคำรามเสียงกร้าว " - มาสู้กันแบบสูสีหน่อยดีกว่า" ไชยยันต์พลิกร่างขึ้นยืนแบบหนังจีน ร้อง "หนอย ดูถูก" แล้วกระโจนเข้าพันตูกับอดีตซีไอเอสาว แต่นายทหารปืนใหญ่เคยแต่ยิงปืนใหญ่ระยะไกลเสียเคยตัว ศิลปะการต่อสู้แบบประชิดตัวจึงอ่อนชั้นกว่า ซีไอเอหัวเห็ดอย่างคริสติน่ามาก แล้วมันจะสูสีกันได้ยังไง โฮะ โฮะ โฮะ  ไม่ทันไรมีดสั้นคมกริบตวัดผ่าน ลำตัวของไชยยันต์ ชายหนุ่มกระโดดถอยด้วยสัญชาตญาณ แต่ปลายมีดก็เฉือนพาดตัวเลือดออกซิบๆ ไพรวัลย์เห็นป๊ะป๋ากำลังจะเสียท่าจึงรีบปรี่เข้ามาช่วย ด้านรพินทร์กับแงซายที่ฝึกวิทยายุทธมาเพียงน้อยนิดเพราะหลงเชื่อว่าแค่อ่านนิยายกำลังภายในมากๆ แล้วจะเก่งเองได้ บัดนี้ลงไปนอนจุกแอ้ดๆ เมื่อโดนพลังฝ่ามือมังกรสยบฟ้า (มีในเรื่องไหนละเปล่าเนี่ย) ส่วนคุณชายเชษฐา ฤทธิ์ยาดองเหล้าแสงสว่างเริ่มถดถอย ไปป์วิเศษเริ่มหมดสมรรถภาพ คุณชายจึง หน้าเขียวหน้าเหลืองเมื่อพยายามเป่าควันเป็นรูปเจดีย์ธรรมกาย กะว่ามันตรัยจะเป่าควันอะไรใหญ่กว่านี้ ไม่ได้อีกแล้ว แต่คุณชายเป่าฐานเจดีย์ยังไม่เต็มรูปก็เกิดการกระอักโลหิตออกมาเพราะใช้กำลังภายใน เกินขนาด มันตรัยที่ยังรักษาตัวไม่ทันหายดีเลยรอดตัวไป (อิอิ ตอนหน้ารับรองหายดีแน่) คุณชายอนุชาเพียงคนเดียวที่คู่ต่อสู้ไม่สมฝืมือซะเลย อดีตพรานชดผู้ผ่านชีวิตในป่ามาอย่างโชกโชน ลำข้อจึงแข็งกว่าเจ้าหญิงที่ตลอดชีวิตอยู่แต่ในวังหลวง ถึงแม้ท่านหญิงน้อยจะหัวดี แอบฝึกวิทยายุทธ ไว้จนมีฝีมือพอตัว แต่ก็ไม่สามารถต้านกำลังของราชสกุลหนุ่มใหญ่ได้ ยิ่งต่อสู้ไปนาน ท่านหญิงก็เริ่ม หมดแรง คุณชายกลางได้โอกาสใช้ดาบ (หยิบมาจากไหนก็ไม่รู้ ?) กดกระบี่คู่ของท่านหญิงน้อยไว้จน เธอต้องคุกเข่าลงกับพื้น เงยหน้าขึ้นมองคุณชายอนุชาอย่างตื่นตระหนก ภาพนั้นทำให้คุณชายหยุดหายใจไปชั่วขณะ (ถึงตอนนี้มีเพลงประกอบเบาๆ ... 'ดังนรกชังหรือสวรรค์ แกล้ง .... ' ฯลฯ)  เมื่อเห็นสาวน้อยในหนองน้ำปรากฏภาพซ้อนขึ้นมากับดวงหน้าของท่านหญิงน้อย   หัวใจชายหนุ่มเต้นระทึก ลืมสรรพสิ่งรอบข้างไปหมดสิ้น จังหวะนั้นท่านหญิงน้อยจึงได้เห็นชัดๆ ว่า ที่นิ้วก้อยของคุณชายกลางนั้นมีแหวนที่เธอทำพลัดตกบ่อน้ำหายไปอยู่  เธอรวบรวมกำลังต้านดาบ ของคุณชายกลางถอยกระเด็นไป แต่ถึงยังไงตอนนั้นคุณชายกลางก็ไม่ได้คิดสู้แล้ว  สาวน้อยวิ่งเข้าไป จะแย่งแหวนของตนคืน ตอนนั้นอนุชาจึงได้รู้สึกตัวว่าจะถูกรูดแหวน สติสัมปชัญญะกลับมาอีกครั้ง แล้วยื้อยุดแย่งแหวนกับท่านหญิงน้อย นอกจากจะไม่ยอมเสียแหวนแล้ว เขายังคิดจะเอาตัวเธอไว้ด้วย ทันใดนั้น มีเสียงประกาศก้องดังมาจากบนเชิงเทินปราการข้างประตูเมือง "คุณชายอนุชา วางมือจากน้องหญิงของข้าเถิด" บนเชิงนั้นองค์ชายกลางประทับยืนพร้อมคันศรขนาดใหญ่ราวกับที่แงซายเคยใช้ยิงงูยักษ์ ด้วยท่าทาง ผึ่งผายทำให้ดูเหมือนคันศรนั้นยิ่งใหญ่มากขึ้นไปอีก องค์ชายกลางแห่งวังมังกรร้องซ้ำมาอีกครั้งหนึ่ง "ข้าไม่ต้องการทำอันตรายท่านดอก แต่หากไม่ปล่อยมือจากน้องหญิงของข้า เกรงว่าข้าจักต้องแสดง ฝีมือธนูให้เป็นที่ปรากฏ" คุณชายกลางแห่งวังวราฤทธิ์เกิดฮึดขึ้นมา รวบข้อมือท่านหญิงน้อยไว้แล้วจับตัวไปไว้ด้านหลังของเขา ท่านหญิงน้อยเหลือแต่เท้าที่ยังเป็นอิสระ จึงทั้งเตะทั้งถีบคุณชายกลางจากด้านหลัง แต่อดีตพรานชด ไม่สะทกสะท้าน "อย่าโม้นักเลย ไกลถึงขนาดนั้นคิดจะยิงไปโดนที่ไหนกันฟะ อยากจะแสดงอะไรก็แสดงมาสิ" ขาดคำ คุณชายอนุชาก็ร้องโอ๊ยแล้วทรุดลงนั่งกับพื้น ธนูเปรียวดอกหนึ่งปักติดอยู่ที่แขนขวาข้างที่ รวบข้อมือท่านหญิงน้อยไว้นั่นเอง สาวน้อยเป็นอิสระแล้ว รีบถอดแหวนของตนออกจากนิ้วมืออนุชา แต่ไม่วายแตะแขนดูบาดแผลด้วยใจอารีย์ เมื่อเธอเห็นสีของเลือดที่ไหลออกมา ก็หันไปต่อว่าพี่ชาย ด้วยเสียงอันสั่นเครือ "ท่านพี่ ทำไมต้องอาบยาพิษค้างคาวแดงด้วย" องค์ชายกลางกล่าวตอบด้วยเสียงชาเย็น "น้องหญิง กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้" แล้วหันกลับไปจากเชิงเทิน ......................... ไชยยันต์ตะลึงอ้าปากค้าง ร้อง "กลาง !!!" ฝ่ายไพรวัลย์ก็ร้อง "อากลาง !!!" คะหยิ่นกับบุญคำลืมองค์หญิงใหญ่ไปทันที ร้องลั่น "นายกลาง !!!" ดารินอยู่แถวๆ นั้นแต่ยังมองอะไรไม่เห็นถนัด ก็พลอยร้องไปด้วย "พี่กลาง !!!" เชษฐาลุกขึ้นมายืนหอบ "เอาเข้าไป จะร้องซ้ำๆ กันไปทำไมนะ" รพินทร์กับแงซายที่กำลังจะร้องบ้างเลยรีบงับปากไว้ทัน ร่างของคุณชายอนุชาเมื่อไร้แหวนวิเศษป้องกันเวทย์มนต์ เขาค่อยๆ กลายร่างกลับคืนเป็นค้างคาวยักษ์ รูปร่างน่าเกลียดน่ากลัว ปีกข้างขวามีธนูอาบยาพิษปักแน่นสนิท  ท่านหญิงน้อยผงะถอยด้วยความตกใจ พร้อมกันกับที่องค์หญิงรัชทายาทเข้ามาคว้าตัวน้องสาวเล็กวิ่งกลับเข้าเมือง คริสติน่าร้องตะโกนถามแสงโสม "คุณแสง จะเข้าไปด้วยกันไหม" มันตรัยเข้ามาคว้าคอ กระซิบเอ็ดเอา  "ลืมแล้วรึคริสติน่า เราดำเนินนโยบายสองหัวอยู่ แสงโสมต้องอยู่ ฝั่งโน้น เผื่อเหลือเผื่อขาดไงล่ะ" แล้วลากคริสติน่าเข้าเมืองไปด้วย จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [2 เม.ย. 01:00:40]

ความคิดเห็นที่ 31 พอกล้อมแกล้มกับบทเก่าไปได้นิ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [2 เม.ย. 01:01:55]

ความคิดเห็นที่ 32 องค์หญิงรัชทายาทฉุดรั้งองค์หญิงเอยาวดีพาวิ่งกลับเข้าเมือง ทั้งสองวิ่งผ่านหน้าแสงโสมและพลับพลึงที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูเมืองตะลึงมองดูคุณชายกลางในร่างของค้างคาวยักษ์โดนธนูอาบยาพิษอยู่พอดี   องค์หญิงเอยาวดีวิ่งสะดุดจนมือหลุดจากการเกาะกุมของพี่สาว ร่างนั้นเซถลาเข้ามาหาแสงโสมอย่างรวดเร็ว และแล้วด้วยความว่องไวโดยไม่มีใครทันสังเกตุเห็น องค์หญิงเล็กคว้ามือแสงโสมยกขึ้นแล้วยัดเยียดสิ่งของอย่างหนึ่งลงไป    แสงโสมก้มลงมองดูอย่างตกใจแล้วก็ได้เห็นแหวนพลอยน้ำงามเปล่งประกายระยิบระยับวงหนึ่งวางอยู่  องค์หญิงเอยาวดีกระซิบแผ่วเบา “ฝากให้ชายคนนั้นด้วย สวมให้เขาแล้วเขาจะกลายเป็นคนเหมือนเดิม” “องค์หญิงเพคะ  แล้วธนูอาบยาพิษนั่นจะทำยังไงล่ะเพคะ”   แสงโสมทูลถามละล่ำละลัก ในขณะที่องค์หญิงเอยาวดีน้ำตาคลอ  เสียงที่ตอบสั่นเครือเต็มไปด้วยความเศร้ารันทดสุดขีด “ชายคนนั้นโดนธนูอาบยาพิษค้างคาวแดง เขาจะต้องตายภายในสามชั่วยาม  ตอนนี้มีของแก้พิษได้เพียงอย่างเดียว คือยาดองเหล้าแสงสว่างตราค้างคาวเท่านั้น ที่จะช่วยชีวิตเขาไว้ได้” แสงโสมชะงักกึก  อุทานออกมาในใจว่าตายละวา ก่อนจะรีบกัดริมฝีปากตัวเองไว้ทันควันไม่ให้หลุดปากพูดอะไรออกมามากไปกว่านี้ เหลือบตาขึ้นมองหลานสาว ก็เห็นพลับพลึงมองอยู่ก่อนแล้วด้วยแววตาหวั่นวิตก  ยังไม่ทันที่จะมีใครได้พูดอะไรต่อ องค์หญิงรัชทายาทก็วิ่งตรงเข้ามาฉุดน้องสาวลุกขึ้นพร้อมกับดึงร่างให้ตามเข้าเมือง   เอยาวดีหันมามองแสงโสมด้วยดวงตาวิงวอนพร้อมกับกระซิบคำพูดสุดท้ายก่อนจะวิ่งหายลับเข้าไปในเมือง “ช่วยเขาด้วย  โปรดช่วยเขาด้วย” จากคุณ : แสงโสม - [3 เม.ย. 10:18:27]

ความคิดเห็นที่ 33 แวะมาอ่านครับ ตอนนี้ยังเคลียร์งานแต่งงานอีกนิดหน่อยครับอีกไม่นานนักจะกลับมาแจมต่อ พวกนายๆคงไม่เหงากันนะที่คะหยิ่นไม่อยู่ซะนาน ตาคำหายไปไหนไม่มารักษาสิทธิความเป็นพระเอกคู่สุดลามก...เอ๊ยยย....สุดหล่อของเรา จากคุณ : คะหยิ่นComback - [3 เม.ย. 16:36:58]

ความคิดเห็นที่ 34 องค์หญิงทั้งสองวิ่งตามมันตรัย คริสติน่า และพญามังกรหายลับเข้าไปในเมืองแล้ว  ประตูเมืองถูกปิดลงอีกครั้ง   บรรยากาศการสู้รบเมื่อสักครู่ไม่หลงเหลืออยู่  ขณะนี้ทุกอย่างเงียบสงบ  ภายนอกประตูเมืองบัดนี้เหลือเพียงชาวคณะผจญภัยที่ยืนมองจ้องตากันด้วยความเศร้าสลด   ค้างคาวยักษ์อนุชาที่มีธนูอาบยาพิษปักแน่นอยู่ที่ปีกด้านขวายืนโอนเอนตัวไปมาอย่างทรงตัวไม่อยู่ เนื่องจากพิษค้างคาวแดงกำลังวิ่งแล่นพล่านไปตามกระแสเลือดในร่างกาย  และแล้วร่างของอนุชาก็ค่อย ๆ เอียงตัวล้มลงไปนอนพังพาบนิ่งสนิทอยู่กับพื้น  ดารินร้องกรี๊ดวิ่งเข้าไปที่ร่างของค้างคาวเขย่าร่างที่แน่นิ่งนั้นไปมาโดยไม่ได้รังเกียจเลยแม้แต่น้อย “พี่กลาง อย่าเป็นอะไรไปนะคะ อย่าเพิ่งตายนะคะ” เชษฐาวิ่งเข้ามาช่วยประคองร่างค้างคาวยักษ์นั้นไว้อีกคน ใบหน้าหมองเศร้าจ้องมองน้องชายในร่างของค้างคาวยักษ์ที่น่าเกลียดน่ากลัวผู้ที่ไม่ค่อยมีโอกาสจะได้เจอกันบ่อยนักอย่างสลดใจว่าดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้งอะไรเช่นนี้หนอ โอกาสเจอกันก็น้อยอยู่แล้วแต่พอเจอกันทีไรน้องชายคนนี้ต้องมีอันเป็นไปทู้กที (ถึงตอนนี้เพลงประกอบเพลงเดิมดังนรกชังหรือสวรรค์แกล้งก็เปิดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ดังมากกว่าครั้งแรกหน่อย)   บุญคำ  คะหยิ่น  ต่างเข้ามารุมล้อมร่างค้างคาวนั้น พร้อมกับช่วยออกความเห็นต่าง ๆ นา ๆ เพื่อหาวิธีช่วยเหลือนายกลางให้กลายร่างกลับคืน  ในขณะที่แงซายเดินมายืนมองดูเงียบ ๆ อย่างครุ่นคิดโดยไม่พูดอะไรออกมาตามแบบฉบับเสือซุ่มเหมือนเดิม  รพินทร์ขบกรามแน่นยืนมองอนุชาด้วยใบหน้าเครียดขรึม ไพรวัลย์ยืนจ้องมองเข้าไปในเมืองอย่างอาฆาต ในขณะที่ไชยยันต์เอื้อมมือมาตกบ่าลูกชายเบา ๆ อย่างปลอบใจ “คอยดูนะป๋า  ถ้าอากลางของผมเป็นอะไรไปละก้อ  ยัยดักแด้ กับพี่น้องทุกคนจะต้องโดนผมแก้แค้นให้สาสมกับสิ่งที่พวกนั้นทำไว้กับเราเลย” “ใจเย็น ๆ เจ้าไพร  ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เราจะต้องมานั่งแก้แค้น ไปช่วยกันดูก่อนดีกว่า เจ้ากลางท่าทางจะไม่ค่อยดี ช่วยกันคิดหน่อยว่าจะทำยังไงให้อาของแกกลายร่างเป็นคนได้เหมือนเดิม” ไพรวัลย์ยังคงฮึดฮัด แต่แล้วเมื่อเหลือบไปเห็นค้างคาวยักษ์อนุชานอนพะงาบ ๆ อยู่ก็ตกใจ วิ่งตรงเข้าไปที่ร่างนั้นทันทีพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งข้างดารินที่กอดปีกค้างคาวร้องไห้อยู่  ไชยยันต์เดินตามมาติด ๆ     ดารินน้ำตาพรู สะอื้นฮัก เงยหน้ามองเชษฐา แล้วก็เหลียวมองทุกคน “เราจะทำยังไงกันดี พี่กลางจะแย่แล้วนะคะพี่ใหญ่  นี่..มีใครช่วยหาทางให้พี่กลางคืนร่างเป็นคนได้มั่ง อย่านิ่งเงียบกันอย่างนี้ซิ  ช่วยกันทำยังไงก็ได้ให้พี่กลางหายที” “ป้าดารินจ๋า อย่าร้องไห้ไปเลย  น้าแสงโสมมีวิธีช่วยได้ค่ะ” พลับพลึงและแสงโสมเดินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้  หลังจากพูดจบพลับพลึงก็เข้ามากอดดารินไว้อย่างปลอบโยน  ดารินเงยหน้ามองอย่างยินดี “คุณแสง  คุณช่วยพี่กลางได้จริง ๆ หรือคะ งั้นคุณรีบช่วยเร็ว ๆ เถอะ ก่อนที่พี่กลางจะเป็นอะไรมากไปกว่านี้” แสงโสมยิ้มและพยักหน้าให้ดาริน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ค้างคาวอนุชา  พร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าปลายปีกของค้างคาวขึ้นมา “คุณจะทำอะไรน่ะ คุณแสง  บอกหน่อยซิ” ไชยยันต์เอ่ยถามเสียงเข้ม จ้องมองตาเขม็ง เพราะยังปักใจเชื่อว่าแสงโสมเป็นแม่มดอยู่จึงมองดูแสงโสมอย่างไม่ไว้วางใจ เกรงว่าจะฉวยโอกาสไปทำอันตรายเพื่อนรักของตนเองเข้า   แสงโสมถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยถาม “จะให้ช่วยไหมคะ” เชษฐามองไชยยันต์อย่างตำหนิ ในขณะที่ดารินฟาดผลัวะลงมาที่กลางหลังของเพื่อนชาย   ไชยยันต์ยักไหล่อย่างยอมจำนน แล้วก็พยักหน้าให้แสงโสมดำเนินการได้ จากคุณ : แสงโสม - [4 เม.ย. 05:58:25]

ความคิดเห็นที่ 35 แสงโสมเอื้อมมือไปคว้าปลายปีกของค้างคาวขึ้นมาอีกครั้ง แล้วก็หันหน้าไปที่หลานสาว   พลับพลึงยื่นแหวนส่งให้ แสงโสมรับไปสวมเข้าที่ปลายปีกของค้างคาวอนุชาอย่างนุ่มนวล  ทันทีที่แหวนกระทบถึงส่วนโคนปีก ร่างของค้างคาวอนุชาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนทีละน้อย   ชายหนุ่มค่อย ๆ กลายร่างกลับคืนเป็นคนเหมือนเดิมทุกประการ  ยกเว้น…ธนูอาบยาพิษยังคงปักอยู่ที่แขนข้างขวาเหมือนเดิม   ชาวคณะผจญภัยทุกคนต่างใจชื้นขึ้นมา  ไพรวัลย์ดีใจสุด ๆ ที่อากลางของตนเองกลายร่างกลับคืนขึ้นมาได้ จึงเดินเข้าไปกระชากธนูดอกนั้นออกอย่างแรง อนุชาร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด พลับพลึงร้องลั่นออกมา “นี่ นายไพรวัลย์ ทำไมนายถึงได้ทำแรง ๆ อย่างนั้นล่ะ ค่อย ๆ ถอนลูกธนูออกไม่ได้หรือไง ลุงอนุชาเจ็บแย่เลยเนี่ย” “เฮอะ คุณไม่รู้อะไร ถ้าค่อย ๆ ถอนออกมาซิ จะยิ่งเจ็บมากกว่านี้  ใช้วิธีผมดีกว่า เจ็บครั้งเดียว แล้วหายเลย” พลับพลึงมองหน้าไพรวัลย์อย่างงง ๆ ว่าจะเชื่อดีหรือเปล่า  กำลังจะอ้าปากกล่าวท้วง ทันใดนั้นไพรวัลย์ก็ตาลุกโพลงแล้วสะกิดให้พลับพลึงมองดูที่แขนของอนุชา  ทั้งสองมองเห็นเลือดไหลรินออกมาจากบาดแผลที่โดนธนู  พลับพลึงก้มลงพร้อมกับคว้าผ้าเช็ดหน้าจะเอามาห้ามเลือด แต่แล้วก็ต้องผงะ เมื่อมองเห็น…เลือดที่ไหลรินออกมาจากบริเวณบาดแผลของอนุชานั้นเป็นสีดำสนิท… สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมองแสงโสมด้วยแววตาตื่นตระหนก “น้าแสงขา ตอนนี้กี่ยามเข้าไปแล้วล่ะคะเนี่ย” แสงโสมยิ้มแห้ง ๆ พร้อมกับส่ายหน้าอย่างไม่แน่ใจ  ไชยยันต์ลุกพรวดเข้ามาที่สองสาว มองแสงโสมด้วยแววตาคาดคั้นก่อนจะเอ่ยปากถามเสียงเครียด “บอกมานะ คุณสองคนทำอะไรกัน กำลังจะฆ่าเพื่อนผมหรือไง ทำไมเลือดถึงเป็นสีดำ  แล้วทำไมแหวนที่สวมเข้าไปถึงทำให้นายกลางกลายร่างได้  แล้วตอนนี้เราจะช่วยนายกลางได้ยังไง” “เอ๊..ลุงไชยยันต์ พลับพลึงกับน้าแสงกำลังจะช่วยกันทำให้ลุงอนุชาหายดีตะหากล่ะ” พลับพลึงกล่าวโต้ออกมา  ในขณะที่เชษฐาเดินไปตบไหล่ไชยยันต์เบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าถามมาด้วยอีกคน  รพินทร์ แงซาย ดาริน บุญคำ คะหยิ่น และไพรวัลย์ ต่างพากันมายืนล้อมรอฟังเรื่องราวอยู่ด้วย   แสงโสมถอนใจอีกครั้งสบตากับหลานสาวก่อนจะเอ่ยตอบทุกคน “คือยังงี้ค่ะ   ตอนก่อนที่องค์หญิงเล็กจะเข้าไปในเมือง เธอส่งแหวนมาให้แสงบอกให้มาช่วยคุณชายกลางด้วย เพราะแหวนของเธอสามารถทำให้คุณชายกลายร่างได้ ตอนแรกแสงก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน มาเชื่อก็ตอนสวมแหวนให้คุณชายกลางแล้วคุณชายเปลี่ยนร่างได้เห็นกับตานั่นแหละค่ะ” “อ้าว  แล้วเรื่องเลือดสีดำนี่ล่ะ”  ไชยยันต์ยังคงถามต่ออย่างหงุดหงิด “องค์หญิงเธอบอกว่าคุณชายกลางโดนธนูอาบยาพิษค้างคาวแดง  ต้องได้ยาดองเหล้าแสงสว่างตราค้างคาวมาแก้พิษถึงจะหาย ไม่งั้นคุณชายจะต้องเสียชีวิตภายในสามชั่วยาม” ทุกคนเงียบกริบไปพักใหญ่  ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงคุณชายกลางเพ้อด้วยพิษไข้     “เอยาวดี….เอยาวดี” ทุกสายตาจ้องมองไปที่อนุชาด้วยความกังวลใจอย่างหนัก  ดารินเปรยขึ้นมาแผ่วเบา “แล้วเราจะไปหายาดองเหล้านี้มาได้จากไหน” แสงโสมและพลับพลึงสบตากัน   ใบหน้าสงบนิ่ง  มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่เป็นประกายพราว   ระหว่างที่ทุกคนยังเงียบกริบอยู่ เสียงทุ้มนุ่มนวลของแงซายเทพบุตรกรีกสุดหล่อก็ดังขึ้น “ยาดองเหล้าแสงสว่างตราค้างคาวนี่หาไม่ยากหรอกครับนายหญิง ไม่เชื่อนายหญิงลองถามลุงบุญคำกับเจ้าคะหยิ่นดูก็ได้”   ดารินตวัดสายตามองไปยังตาเฒ่าเจ้าของยาตำรำไฟประลัยกัลป์ เจ้านักเลงโตคะหยิ่น และเจ้าน้องชายตัวแสบอย่างขุ่นมัว ก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยเสียงเฉียบขาด “แงซาย เธอไม่ต้องอ้อมค้อม  พวกเธอรู้กันดีอยู่แล้วว่าจะหายาดองเหล้านี้มาได้ยังไง ก็รีบ ๆ หามาเข้า อย่ามามัวเสียเวลาอยู่เลย พี่กลางอาการหนักลงทุกทีแล้ว” แงซายพยักหน้าไปทางตาเฒ่าบุญคำและคะหยิ่น  ตาเฒ่าหัวเราะร่าแล้วก็ค่อย ๆ ล้วงมือลงไปในย่ามเก่าคร่ำคร่าประจำตัวของแกทันที…….. จากคุณ : แสงโสม - [4 เม.ย. 06:04:57]

ความคิดเห็นที่ 36 อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ตาบุญคำจะมียาดองเหล้าแสงสว่างตราค้างคาวได้ยังไง อย่านะ อย่านะ ... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [4 เม.ย. 13:45:37]

ความคิดเห็นที่ 37 สรุปว่าตอนนี้สู้กันจนถอยกลับทั้งสองฝ่าย .... ที่ฝ่ายพญามังกรแดนดินหรือเจ้าฟ้ามีเสียงตะโกนก้อง ท้องพระโรงคัลว่า "อุเหม่! มันบังอาจนัก" นั่นย่อมเป็นเสียงของพญามังกรแดนดินเอง"น่าแค้นนัก น่าแค้นนัก" ลูกชายลูกสาวสามคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วในที่สุด (องค์)ชายกลางก็ประสานมือกล่าวว่า "มันผู้ใดทำให้ท่นพ่อโกรธจนออกลิเกได้ถึงเพียงนี้ พะย่ะค่ะ" "นั่นย่อมเป็นมันผู้นั้นซึ่งดอดเข้ามาขโมยยาวิเศษ ของเรา" "ท่านพ่อหมายถึงคุณชายเชษฐา?"(องค์)หญิงใหญ่กล่าว "ไม่ใช่ นั่นมันยังแค่แฮบ 'น้ำลายหิ่งห้อย'อันเป็น สารเรืองแสงเอาไว้อ่านหนังสือเวลากลางคืน (ปิดฉลากผิด)ของเราไปผู้ที่ทำให้เราโกรธย่อมเป็นหญิงองคนที่เข้า มาขโมยยาสำคัญกว่านั้นมาก" "บิดาหมายถึง..."(องค์)หญิงเล็กกล่าวสำนวนออกกำลังภายในมาก ขึ้นทุกที "ข้าหมายถึงยาดองเหล้าตราม้ากระทืบโรงขวดนั้นแหละ!!" พญามังกรแดนดินขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "อ้อ ยาที่ท่านพ่อมักจะกรึ้บก่อนนอนกับท่านแม่ทั้งหลายนั่นเอง"ชายกลางกล่าวตั้งแต่ถูกเรียกอย่างนี้ก็กำลังคิด จะหาไปป์มาสูบให้สมบทบาทเช่นกัน(ไปป์ฟีเวอร์) "ไม่แค่นั้น มันยังขโมยยาสำคัญที่สุดในวังนี้ไปด้วย!" พญามังกรแดนดินกล่าวเสียงจริงจัง "บิดาหมายถึง..."(องค์)หญิงเล็กกล่าวคำเดินเพราะไม่รู้จะกล่าวอะไร ตอนนี้ใจลอยไปอยู่กับชายกลาง(อีกคน)อยู่ เพราะเมื่อครู่ที่เจอเขานางเกิดความรู้สึกแปลก ประหลาดอธิบายไม่ถูก(แฮ่...) "ข้าหมายถึงยาไวอะกร้ากระปุกนั้นแหละ!!!!!"พญามังกร คำรามดังจนกระทั้งสมุนที่อยู่ใกล้หูแตกตายไปสามคน (คนเขียนตราขวดยาวังมังกรเป็นโรคอัลไซเมอร์และสายตา สั้นผสมกันจึงเขียนผิดๆถูกๆ พญามังกรแดนดิน เอือมระอาจนต้องใช้จำสียาเอา) ว่าพลางพญามังกรแดนดินก็หันมาสั่งลูกๆว่า "เจ้าทั้งสาม จงไปหาตัว'หมอเทวดาผ่าจักรวาล'ผู้เก่งกาจ ที่สุดในด้านวิชาแพทย์และหายตัวไปจากยุทธจักร เมื่อสามสิบปีก่อนมาเดี๋ยวนี้ เพราะมีเขาคนเดียวเท่านั้นที่ ปรุงไวอะกร้าสูตรม้าเทอร์โบ7588อันลือลั่นขึ้นใหม่ ได้  ใครหาตัวเขาพบข้าจะให้เป็นรัชทายาทเบอร์หนึ่ง เลยเอ้า!!" สามศรีพี่น้องสะดุ้งกายเพราะต่างทราบว่าคำใดที่ท่าน พ่อหลุดปากออกมาแล้ว จะไม่คืนคำเด็ดขาดตามฟอร์ม ของผู้ที่มากด้วยวาสนาบารมีทั้งหลาย หญิงเล็กแห่ง บ้านทรายทอง เอ้ยไม่ใช่ วังมังกร รีบกล่าวว่า "แล้วท่านพ่อพอจะมีเบาะแสบ้างไหมว่ามันผู้นั้นอยู่ที่ใด?" "ข้าไม่รู้ รู้แต่หลังจากมันล้างมือจากยุทธภพแล้วก็หันไปเป็น พรานป่าใช้ชื่อว่าใใใ"พญามังกรแดนดินถอนหายใจเล็ก น้อยแล้วกล่าวว่า"...บุญคำ..." ...... "ยาดองเหล้าตราม้ากระทืบโรง" บุญคำกล่าว"ขอเพียงมีสิ่งนี้ผสมกับปลิงเอ็นควายบด ที่ตำด้วยปลัดขิกของข้าพเจ้า โรคาพยาธิใดๆก็รักษาหายโดยง่าย ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ว่าแล้วเขาก็หัวเราะอย่างภาคภูมิใจต่อ "บ้า"แสงโสมกล่าว"ยาจะใช้แทนกันได้อย่างไร" "มันก็ยาดดองเหล้าเหมือนกันแหละ"ไชยยันต์กล่าว "เดี๋ยวเขาก็ตายเพราะยาไม่ถูกโรคหรอก เธอเห็นเพื่อนเป็นอะไรยะ!"แสงโสมร้อง ยังไม่ทันที่ไชยยันต์จะหันไปตอบคำอนุชาก็ครางออกมา ว่า"หญิงเล็ก...หญิงเล็ก... เอ้ย ...ขอยาหน่อย" ที่คำในตอนต้นออกมาเพราะเมื่อครู่ที่เจอนาง เขาเกิด ความรู้สึกแปลกประหลาดอธิบายไม่ถูก(แฮ่แฮ่...) "ไม่ทันการแล้วจับกรอกไปเลย!!"รพินทร์ร้องอย่างร้อน ใจ แล้วก็จับกรอกพรวดลงไปจริงๆ "อ้อก อ้อก อ้อก"อนุชาคราง สีหน้าดีขึ้นเรื่อยๆ รพินทร์ภูมิใจว่าข้าทำถูกแต่ทันใดนั้นอนุชาก็ กระอักเลือดพรวดออกมาเต็มหน้ารพินทร์แล้วก็หายดี ทันทีทำให้รู้สึกทำให้รพินทร์รู้สึกทำคุณบูชาโทษชอบกล เชษฐา แงซาย ดารินซึ่งเดินลมปราณรักษาตัวเองและถ่าย พลังให้คนอื่นเล็กน้อยเสร็จแล้วก็พลอยดีใจไปด้วย เชษฐากล่าวว่า"เอาละคราวนี้เราจะต้องหาทางหนีออกจาก ที่นี่ไปเพราะลำพังพวกเราเอาชนะพวกวังมังกรกับ พวกมันตรัยรวมกันไม่ได้แน่ๆ อีกอย่างตัวไพรวัลย์ก็ตามกลับมาได้แล้ว" "ไม่ได้หรอก"อนุชาที่เพิ่งหายดีกล่าว"เพราะเมื่อครู่ ที่ผมเจอองค์หญิงน้อยผมเกิดความรู้สึกแปลกประหลาด อธิบายไม่ถูกไม่สามารถอยู่ถ้าขาดเธอได้"(แฮ่แฮ่แฮ่...) ทุกคนคิดในใจว่า"ไอ้เจ้าชู้เอ้ย" แต่เนื่องจากเป็นพี่น้องและเพื่อนทุกคนก็เห็นใจ เชษฐาจึงกล่าวว่า "งั้นเรามาวางแผนให้กลางกับองค์หญิงได้พบกันสมหวังเถอะ..."   จากคุณ : เชษฐา - [4 เม.ย. 20:43:59]

ความคิดเห็นที่ 38 อ้า...ที่เรียงบรรทัดผิดๆถูกๆก็เพราะเครื่องที่ใช้อยู่มันไม่ค่อยดีครับ จากคุณ : เชษฐา - [4 เม.ย. 20:53:19]

ความคิดเห็นที่ 39 อ้อ วังมังกรยังมีชายน้อยบ้องๆอีกคน เพื่อให้ครบสูตร เป็นลูกที่พญามังกรไม่ค่อยเอามาโชว์นัก... จากคุณ : เชษฐา - [4 เม.ย. 20:55:40]

ความคิดเห็นที่ 40 แสงโสมกับพลับพลึงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แทนที่จะรู้สึกเย็นฉ่ำเหมือนตอนกินน้ำอมฤตเข้าไปใหม่ๆ รู้สึกอยาก อาบน้ำเป็นกำลัง จึงชวนดารินไปอาบน้ำชำระร่างกายที่ทะเลสาปใกล้ๆ ให้หายเหม็นจากกลิ่นแมลงสาบยักษ์ โดยมีแงซายและบุญคำตามไปคอยคุ้มกัน รพินทร์เลือกชัยภูมิที่พักห่างจากกำแพงเมืองค่อนออกไปทางทะเลสาป  ระหว่างที่สามสาวไปสรงสนานกันนั้น ทางด้านที่พัก ไชยยันต์กับคะหยิ่นตระเตรียม "ข้าวลิง" ไว้ให้ทุกคนพร้อมหน้า ขณะที่รพินทร์ชวนเชษฐากับ ไพรวัลย์ออกไปเดินสำรวจรอบกำแพงเมือง  ในฐานะที่ไพรวัลย์เคยมีโอกาสได้เข้าไปในเมืองมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เพราะกำแพงทุกด้านดูเหมือนๆ กันไปหมด ไพรวัลย์แทบจะจำอะไรไม่ได้เลย บนป้อมปราการมีการตามไฟไว้สว่างไสว แลเห็นเงาทหารเดินยามผ่านไปมากันยวบๆ  ทั้งสามอาศัยแสง โพล้เพล้ยามเย็นเร้นกายไปตามพุ่มไม้  รพินทร์คืบคลานกลับมาหาคุณชายใหญ่กับไพรวัลย์อย่างเงียบกริบ "ไม่ไหวครับ กำแพงแน่นหนายิ่งกว่ากำแพงเมืองมรกตนครเสียอีก เห็นจะต้องไปสำรวจด้านอื่นๆ แต่ก็คง หวังยาก" จอมพรานกระซิบเบาๆ "ดักแด้เคยบอกผมว่า วังมังกรมีหอสูงสี่ทิศ ไม่มีอะไรจะเข้าออกได้ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากพญามังกร แต่ว่านี่ เราเข้ามาใกล้กำแพงเมืองขนาดนี้ ทำไมไม่เห็นมีทหารคนไหนระแคะระคายเลย" "เราจะยังประมาทไม่ได้หรอก - " เชษฐากล่าวขึ้นขรึมๆ หลังจากเกิดเหตุร้ายแรงเกือบถึงชีวิตของน้องชาย ทำให้เขาเครียดมากจนเลิกสูบไปป์ไประยะหนึ่ง " - กำลังจะมืดเต็มทีแล้วรพินทร์ กลับไปหาพวกเราก่อนดีกว่า แล้วค่อยคิดค่อยทำกันต่อไป" .......................... เมื่อทั้งสามกลับมาถึงที่พัก  ไชยยันต์กับอนุชากำลังนั่งคุยกันเบาๆ อยู่ข้างกองไฟ ส่วนคะหยิ่นครวญเพลง หงิงๆ พร้อมกับจัดที่นอนให้นายผู้หญิงอยู่อีกด้านหนึ่ง  คุณชายกลางนั่งชันเข่าข้างหนึ่ง ตาเหม่อมองไปที่ กองไฟ เมื่อเห็นทั้งสามกลับมาถึง ไชยยันต์ลุกขึ้นไปหยิบกากาแฟมารินให้ทุกคน (คณะผจญภัยคณะนี้ไม่เคย ขาดแคลนกาแฟเลยจริงๆ ให้ตาย) "เป็นยังไงบ้าง กลาง"  คุณชายใหญ่เอ่ยถาม น้ำเสียงปรานีและเป็นห่วง คุณชายกลางไม่ตอบ ตายังเหม่อมองอยู่ที่กองไฟ มือลูบไล้อยู่ที่แหวนพลอยวงงาม เชษฐาส่ายหน้าอย่างสมเพช หันมาสบตากับไพรวัลย์ "เป็นไข้ใจน่ะครับ ลุงเชษฐา" ไพรวัลย์กระซิบตอบทำยักคิ้วหลิ่วตา " ทะลึ่ง ! " อนุชาเอ่ยเสียงดุ แต่ยังไม่เปลี่ยนอิริยาบถ ไพรวัลย์ท้าวสะเอว เอียงคอมอง "แน้... อากลางนี่  ไม่สบายก็อยู่ส่วนไม่สบายซี  ผมคุยกะลุงเชษฐาไม่ได้ว่าใครซะหน่อย ทำเป็นตุ๊กแกกินปูน ร้อนท้องไปได้" อนุชาหัวเราะหึหึ "ใครไปว่าอะไรแกล่ะ ฉันว่าเจ้ารพินทร์ต่างหาก อยู่ดีๆ นั่งแคะสะดือ ทะลึ่งแท้ๆ ประเดี๋ยวปวดท้องตายโหง" ไพรวัลย์ทำหน้าเหรอ รพินทร์หัวเราะแหะๆ บอกว่า "โธ่ คุณชายครับ นานๆ จะอยู่ตามลำพังไม่มีพวกผู้หญิงเสียที ขอทำความสะอาดตัวหน่อยเดียวเท่านั้น เดี๋ยวคืนนี้ก็ต้องเตรียมป้องกันตัวกันให้ดีล่ะครับ คงไม่ได้นอนกันหรอก" "นี่ กลาง -" เชษฐาเอ่ยเสียงเข้ม เป็นงานเป็นการ ลงนั่งข้างน้องชายจอมเรื่องมาก "- แกแน่ใจหรือว่าจะบุกเข้า วังมังกรให้จงได้น่ะ กลับบ้านเราดีกว่า แค่ผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นนะเหรอ..." "พี่ใหญ่ครับ ผมเป็นคนทำอะไรทำจริง จะว่าออกรั้นสักหน่อยก็ว่าได้ ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว แต่ผมมีเรื่องต้องสะสาง ผมตามลายแทงมุ่งวังมังกร เพื่อค้นหาทายาทบัลลังก์มังกรและขุมทรัพย์มหึมายิ่งกว่า ขุมเพชรพระอุมาหรือขุมไหนๆ ที่เราแห้วกันมาหมด ยอมขนาดต้องกลายร่างเป็นปีศาจ เป็นค้างคาวยักษ์ บุกวัง มังกรครั้งนี้ มีชีวิตของผมเป็นเดิมพัน ผมคงไม่อาจอยู่โดยต้องสวมแหวนวงนี้ตลอดชีวิต ผมจะต้องหายจาก สภาพปีศาจให้ได้ ..."  อนุชาเอ่ยเสียงแหบแห้ง ในใจของเขากล่าวต่อไปว่า เขาคงไม่อาจทนอยู่โดยเห็นเพียง แหวน แต่ไม่สามารถเห็นตัวเจ้าของแหวนได้อีกตลอดไปในชีวิตนี้ ทุกคนนิ่งเงียบกันไป เงียบจริงๆ เงียบจนเชษฐาเผลอสัปหงกไป จนกระทั่งคะหยิ่นมาสะกิดที่สีข้าง จึงสะดุ้ง โหยง "อุวะ เจ้าคะหยิ่นนี่ เล่นไม่รู้ตัวแบบนี้ประเดี๋ยวก็โดนถองเข้าให้หรอก" คะหยิ่นยิ้มแหยๆ ตามประสาชาวป่าคนซื่อ พูดซื่อๆ ว่า "นายใหญ่ พวกนายหญิงไปกันนานเหลือเกิน น่าจะกลับมา ตั้งนานแล้ว คะหยิ่นจะขออนุญาตออกไปตามนายหญิงน่ะ" จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [5 เม.ย. 22:06:06]

ความคิดเห็นที่ 41 ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย ปุ๋ย แค่ก แค่ก แค่ก  สูบชดเชย  แค่ก แค่ก แค่ก (เชษฐาฝึกวิชากำลังภายในบางอย่างที่ทำให้สูบไปป์ เท่าไหร่ก็ไม่เป็นมะเร็ง กลับมีกำลังวังชามากขึ้น ...หึ หึ หึ) จากคุณ : เชษฐา - [6 เม.ย. 15:36:35]

ความคิดเห็นที่ 42 - มิวสิควีดีโอคั่นเวลา - คุณชายอนุชายืนอยู่ใต้เงาไม้แลแสงจันทร์ มีมิวสิคประกอบเบาๆ .............................. เฝ้าพะวงห่วงคิดถึงเธอ ใจใคร่เจอเห็นเธอใกล้เคียง อยากแบ่งกายให้เป็นหลายเสี่ยง เพื่อได้เพียงติดตามใกล้เธอ คอยกังวล มิเป็นสุข มีรักเหมือนมีทุกข์ล้นเอ่อ กระวนกระวาย หายใจเป็นเธอ อยากได้เจอแม้เงา อึดอัดใจอยากถามใครใคร คงมิใช่เป็นเพียงแต่เรา แปลกหนักหนา รักพาใจเศร้า ดุจไฟเผาเร่าร้อนฤดี คอยกังวล มิเป็นสุข มีรักเหมือนมีทุกข์ล้นปรี่ ผุดนั่งผุดลุกแทบทุกนาที โอ้...นี่หรือความรัก .............................. เมื่อวานเจอม้วนเทปเก่าๆ แต่ไม่มีปก เลยไม่รู้ว่าเพลงนี้ชื่อเพลงว่าอะไร รีมิกซ์ใหม่ให้เพชรพระอุมาจ้ะ ... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [7 เม.ย. 13:09:23]

ความคิดเห็นที่ 43 ยังมีอีกเพลงนึงฟังแล้วนึกถึงคุณหญิงดารินตอนเดินป่าตามหารพินทร์ในภาค 2-3 เพลงนี้มอบให้คุณหญิง นางเอกในดวงใจจ้า... .............................. หากดวงใจฉันมีปีกบิน เหลิงลอยเมฆินทร์ได้ดังฝัน จะอยู่ไหนไม่เคยหวั่น ฉันบินมาพลันอยู่ใกล้เธอ แต่บัดนี้เราห่างกันสุดกู่ เธอคงไม่รู้ว่าฉันพร่ำเพ้อ ค่ำเช้าทุกวันฉันยังมองเหม่อ คร่ำครวญเรียกเธอหาเธอเรื่อยมา เฝ้าแต่ครวญเสียงเพลงฝากลม เพื่อคลายทุกข์ตรมท่วมอุรา ฝากกระซิบถึงเธอว่า ทุกคำสัญญาจดจำมั่น อีกไม่ช้าคงกลับมาสู่ เคลียคลอชื่นชู้เหมือนดังใฝ่ฝัน ยิ่งคิดคราใดฉันยังใจหวั่น หากเธอแปรผันฉันคงขาดใจ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [7 เม.ย. 13:11:43]

ความคิดเห็นที่ 44 ใครว่างช่วยขึ้นกระทู้ใหม่ให้หน่อยซิคะ... ยาวแล้วง่ะ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [9 เม.ย. 14:54:58]

ความคิดเห็นที่ 45 คิดถึงทุกคนครับ ตอนนี้พ้มมิใคร่ว่างเลยอ่ะ จากคุณ : บุญคำ มาร์ติน - [10 เม.ย. 00:23:36]

ความคิดเห็นที่ 46 ขึ้นให้แล้วเด้อ จากคุณ : เชษฐา - [10 เม.ย. 16:09:29]

ความคิดเห็นที่ 47 ตอนใหม่... เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน ความรักของชายกลาง https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W899600.html จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [11 เม.ย. 12:29:42]