ความคิดเห็นที่ 1 ตอนก่อนหน้า... เพชรพระอุมา ตอน ถ้ำเสือวังมังกร และวันระเบิดศึกศักดิ์ศรี........ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W870639.html ตอนเก่าเก็บ... https://geocities.com/joinwriter/ เลือก  เพชรพระอุมาภาคอลเวง จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [11 เม.ย. 12:28:22]

ความคิดเห็นที่ 2 ชายกลาง เขาเป็นใครกันเล่า ท่านผู้อ่านอาจจะงงงัน ในการขึ้นกระทู้อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแบบนี้   ผมใคร่ขออธิบายความเป็นมาหรือคุณลักษณะของเขาสักเล็กน้อย ชื่อขายกลาง มิได้ได้มาโดยโชคช่วย  ทุกอย่างของชายผู้นี้มีขนาดกลาง นับตั้งแต่เสื้อกางเกง ตลอดจนถึงกางเกง  หมวก รองเท้าและร้องเท้าแตะ บางทีก็แถมแว่นตาเข้าให้อีก เมื่ออะไรอะไรของเขามีขนาดกลางเช่นนี้ และเขาเป็นชาย  คนในครอบครัวจึงตั้งเรียกเขา ชายกลาง นั่นเอง ผมอธิบายมาถึงบัดนี้แล้ว  คุณคงรู้จักเขาลึกซึ้งดีขึ้นมาก และดังนั้นขอเชิญพบความรักของชายกลางได้นับแต่บัดนี้ จากคุณ : บุญคำ - [11 เม.ย. 17:19:05]

ความคิดเห็นที่ 3 จองที่ไว้ก่อน กะลังเขียนอยู่จะเสร็จแล้ว ต้อนรับวันหยุดยาวซะหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้มาโพสท์นา ใครอย่าเพิ่งแย่งโพสท์นา จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [11 เม.ย. 18:20:56]

ความคิดเห็นที่ 4 จากคำพูดของคะหยิ่น เชษฐาจึงนึกขึ้นได้ว่าทั้งน้องสาว หลานสาว และแฟนสาวของตนพากันออกไปอาบน้ำ โดยมีแงซายและบุญคำตามไปคุ้มกัน ซึ่งแต่แรกก็ดูเหมือนว่าน่าจะปลอดภัยดี เพิ่งจะมานึกได้ว่าในภาคพิสดาร นี้อะไรๆ ก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้น เขาจึงลุกขึ้นคว้าไรเฟิลคู่มือ เอ... จะคว้าไปทำไมหว่า ก็คุณชายมีวิทยายุทธแล้วนี่นา คิดได้ดังนั้นก็เลยวางปืน แต่รพินทร์จับข้อมือไว้เชิงบังคับว่าต้องเอาปืนไปด้วย ทั้งสองออกเดินไปด้วยกัน พร้อมกับสะกิดให้คะหยิ่นไปด้วย นายบ้านหล่มช้างจึงคว้าไต้มาสองชุด จุดส่งให้รพินทร์ชุดหนึ่ง ไชยยันต์เห็นดังนั้นก็ร้องท้วงขึ้น "เฮ้ๆๆๆ จะไปไหนกันน่ะ ฉันไปด้วยคนซี" เชษฐาหันมาโบกมือ "แกอยู่ที่นี่แหละ ไชยยันต์ กับเจ้าไพรด้วย อยู่เป็นเพื่อนกลางเขา ไม่ต้องตามมาหรอก" "โน .. ไม่มีทาง - " ไพรวัลย์ประท้วงอีกคนหนึ่ง "- ลุงเชษฐากับลุงรพินทร์เป็นห่วงเป็นคนเดียวหรือไง ผมก็ เป็นห่วงเหมือนกันนี่นา ผมต้องไปด้วย" "ใช่" ไชยยันต์สนับสนุน "เกิดไปเจอเขากำลังอาบน้ำ เอ๊ย กำลังตกอยู่ในอันตราย จะได้ช่วยเหลือได้ทัน ให้เจ้า คะหยิ่นอยู่เป็นเพื่อนนายกลางก็แล้วกัน" คะหยิ่นยิ้มแหย "แหม นายทหารก้อ คะหยิ่นก็เป็นห่วงพวกนายหญิงเหมือนกันนะ" รพินทร์จุ๊ปากจิ๊กจั๊ก "อย่าเป็นห่วงกันจนออกนอกหน้ายังงี้เลยครับ ฟังนี่ ผมมีเหตุผลในการคัดเลือกตัวคนไปตาม หนึ่ง คุณชาย เชษฐาในฐานะหัวหน้าคณะและผู้อาวุโสที่สุด ควรเป็นผู้นำ สอง ผมในฐานะพรานใหญ่ประจำทีม สาม เจ้าคะหยิ่น ซึ่งสามารถมองเห็นในที่มืดและได้ยินสรรพสำเนียงต่างๆ ได้แม่นยำที่สุด การไปสามคนนี้ทำให้ผมเป็นกังวล น้อยที่สุด เพราะแต่ละคนสามารถดูแลตัวเองได้ ถ้าไปกันมากๆ ผมดูแลไม่ไหว จะกลายเป็นห่วงพะวงทำให้ เสียงานใหญ่เปล่าๆ" "งานใหญ่อะไรของนาย" ไชยยันต์แยกเขี้ยว "ง่า... มิได้ครับ แหม คุณไชยยันต์อย่าคิดมากซีครับ ผมยังไม่ได้คิดอะไรเลย" รพินทร์หัวเราะแหะๆ ในระหว่างที่ทุกคนกำลังโต้เถียงกันอยู่นี้เอง อนุชากำลังตรวจสอบแผนที่ลายแทงอยู่เงียบๆ หลังจากที่พบกับ คณะพรรคที่วังค้างคาวแล้ว เขาไม่ได้ตรวจดูลายแทงเลยจนบัดนี้ ทะเลสาปใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ นี่ ใช่ละ ทะเลสาป น้ำลายมังกรตามระบุในลายแทง  แต่ตำแหน่งวังมังกรไม่ถูกต้อง กำแพงวังมังกรข้างหน้านั่นอยู่ทางตะวันตก ของทะเลสาป แต่ในลายแทงระบุว่าวังมังกรอยู่ทางตะวันออก ส่วนทางตะวันตกนั้นคือ... ถ้ำเสือ เอ ทิศไหนเป็นทิศไหนกันแน่ หรือว่านี่จะเป็นปริศนา เคราชิ่งไทเกอร์ ฮิดเด้นดราก้อน? กลางกลุ่มที่ยังตกลงกันไม่ได้ว่าใครจะอยู่ใครจะไป  อนุชาลุกขึ้นคว้าปืนเดินดุ่มออกจากกลุ่มไปทันที ไชยยันต์ ร้องเรียก "กลาง ไปไหน นายยังไม่หายดี อยู่พักก่อนเถอะ" พรานชดหันมามองนิดหนึ่งแล้วเดินต่อ พรานใหญ่จึงตัดสินใจว่า "เอาละ เราไปกันทั้งหมดนี่ละครับ" "สัมภาระของพวกผู้หญิงล่ะ?" "ทิ้งไว้ที่นี่แหละครับ ถ้ามันจะอยู่ มันก็อยู่ หรือคุณไชยยันต์จะอยู่เฝ้าก็ได้นะครับ" พรานใหญ่พูดพร้อมกับเร่งฝีเท้าตามคุณชายอนุชาไปทันที ....................... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [12 เม.ย. 11:24:41]

ความคิดเห็นที่ 5 ในเขตพระราชฐานชั้นใน คริสติน่าได้รับอนุญาตเป็นพิเศษให้เข้าพักได้ ในขณะที่มันตรัยต้องอยู่ในเขตชั้นนอก และเวลานี้ก็กำลังตั้งวงโจ้กับพญามังกรอยู่ คริสอยู่ในห้องส่วนตัวหรูหราสวยงามติดกับอุทยานตำหนักใน เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างเธอสามารถชมความงามของร่มไม้ไพรพฤกษ์ในอุทยานได้ทันที แต่ในจิตใจเธอกลับ กังวลอย่างไรพิกล เพราะเมื่อครู่ที่แยกจากท่านมันตรัย พญามังกรมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ เฮ้อ.. เกิดมาเป็น คนสวยก็อึดอัดใจอย่างนี้ละนะ ฮิฮิ (เค้าไม่ได้ชมตัวเองน้า... ก็คริสในเนื้อเรื่องของคุณพนมเทียนเธอสวยมาก จริงๆ นี่นา) จะว่าไปแล้วก็ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่เข้ามาเล่นจนถึงป่านนี้ ด้วยความสงสารฝ่ายตัวร้ายที่มีอยู่เพียงน้อยนิด ทำให้เธอหลวมตัวยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ไปๆ มาๆ รู้สึกเหมือนจะเหลือเธออยู่คนเดียวยังไงไม่รู้ ท่านมันตรัย ก็ลาพักร้อนน้านนาน คุณแสงโสมก็ย้ายพรรคไปเป็นกลุ่มไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดซะแล้ว ฝ่ายวังมังกรก็ไม่เห็นมีใครมา ช่วยเล่นซักกะคน เฮ้อ...คิดแล้วก็เหนื่อยใจนัก  แต่คนใจเด็ดอย่างคริสเมื่อตัดสินใจแล้วไม่มีวันซะล่ะที่จะถอย ระหว่างที่จิบชาไข่มุกนั่งคิดอะไรเพลินๆ คริสมองเห็นเงาร่างๆ หนึ่งในอุทยาน ด้วยความระแวงเธอกระโดดผลุง แอบข้างหน้าต่างและเพ่งมองดูว่าใครกันแน่ ร่างนั้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาลับๆ ล่อๆ เมื่อโผล่พ้นเขตเงาไม้เข้าใกล้สระน้ำ แสงจันทร์ที่สาดส่องมาทำให้มองเห็นว่า นั่นคือท่านหญิงเอยาวดีนั่นเอง ท่านหญิงเอยาวดี ท่านหญิงน้อยแสนซน ... อืมม์ พวกนางกำนัลซุบซิบกันให้แซดไปหมดเรื่องของท่านหญิงน้อย ท่านนี้ พญามังกรมีราชธิดาองค์เดียวที่เกิดจากพระราชินี ส่วนองค์ชายกลางกับท่านหญิงน้อยเกิดจากพระสนม ซึ่งเสียชีวิตไปตั้งแต่ท่านหญิงน้อยยังแบเบาะ เมื่อท่านชายอายุครบ ๒๐ ปีจึงได้สถาปนาเป็นองค์ชาย แต่ท่าน หญิงน้อยสิ แม้จะเป็นที่รักใคร่โปรดปรานเพียงใด แต่ในวันเกิดครบ ๒๐ ปี กลับได้เพียงแหวนวงเดียวเท่านั้น พญามังกรไม่ยอมสถาปนาขึ้นเป็นองค์หญิงซักที ... ไม่รู้ทำไม คริสละความสนใจจากท่านหญิงน้อยและกำลังคิดจะออกไปสืบข่าว (ซุบซิบ) ในวังมังกรต่อ ก็พลันนึกได้ว่าบางที ท่านหญิงน้อยอาจจะรู้เรื่องน้ำอมฤตก็ได้ คิดดังนั้น คริสติน่าจึงหาทางลงไปยังอุทยาน เมื่อเดินเข้าไปใกล้สระน้ำ เธอเห็นท่านหญิงน้อยนั่งก้มหน้าก้มตาผูกหรือมัดอะไรสักอย่าง เมื่อคริสก้าวเข้าไปใกล้ ท่านหญิงน้อยจึงรู้สึกตัว รีบเก็บของชิ้นนั้นไปทันที "หวัดดี ยังไม่นอนหรือ" ท่านหญิงน้อยทักทาย "ยังค่ะ ฉันชอบนอนดึกเพราะเรื่องตื่นเต้นมักเกิดขึ้นเวลาดึกๆ ท่านหญิงน้อยละคะ" "ฉันมาเดินเล่นน่ะ ฉันมักจะเดินเล่นก่อนนอน" ทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้ม แต่ในใจท่านหญิงน้อยคิดว่า ไปๆ ซะทีสิ เฮ้อ มาขัดจังหวะซะได้ "ท่านหญิงน้อยเก่งจังนะคะ วิทยายุทธยอดเยี่ยมไปเลย" คริสชวนคุยต่อ "ไม่เท่าไหร่หรอก เบสิกฉันไม่แน่น พักเดียวก็เหนื่อยแล้วทำให้เสียท่าซะได้" ท่านหญิงน้อยกัดริมฝีปาก รำลึกไป ถึงช่วงเวลาที่ได้ต่อสู้กับชายชาวมนุษย์คนนั้น คนที่ถูกธนู... "แต่องค์ชายกลางนี่แน่ไปเลยนะคะ ธนูดอกเดียวอยู่หมัดเลย" คริสพูดเรื่อยๆ คราวนี้ท่านหญิงน้อยนิ่งอึ้ง ทอดสายตาไปในสระน้ำใหญ่ หึหึ ... จุดอ่อนของเธออยู่นี่เอง คริสนึกในใจ แต่เพื่อ ให้แน่ใจว่า ชายกลางคนไหนกันแน่ที่อยู่ในความคิดของท่านหญิงน้อยเวลานี้ เธอจึงแหย่ต่อ "มีพี่ชายเก่งๆ อย่างนี้น่าอิจฉานะคะ ฉันเองก็อยากมีซักคนจังเลย" "พอทีเถอะ!!"  ท่านหญิงน้อยเอ่ยเสียงเครียดแล้วผุดลุกขึ้นยืน มือกอดอกเดินกลับไปกลับมาอย่างขัดใจ "บาปกรรม! บาปกรรมแท้ๆ เกิดเขาตายไปจะทำยังไง ปวงเทพจะต้องลงโทษเรา วังมังกรมีหน้าที่พิทักษ์สัตว์ปีก รักษาแก้ววิเศษสามประการ แต่ไม่สามารถฆ่าคนได้! ฮึ.. ท่านพี่นี่แย่ที่สุด ฯลฯ" คริสติน่าอมยิ้มมองดูท่านหญิงน้อยเดินไปบ่นไปจนเหนื่อย เมื่อไม่เห็นว่าคริสติน่าจะโต้ตอบว่าอะไร ท่านหญิงน้อย ก็ทิ้งตัวลงนั่งตามเดิมแต่เมินสายตาไปทางอื่น นั่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง เมื่อคะเนว่าท่านหญิงใจเย็นลงแล้ว คริสจึงเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า "เขาจะไม่เป็นอะไรหรอก" "เขาถูกยาพิษค้างคาวแดง ถ้าไม่ได้ยาดองเหล้าแสงสว่างตราค้างคาวไปช่วย เขาจะต้องตายภายในเที่ยงคืนคืนนี้..." ท่านหญิงกล่าวพร้อมกับหยิบขวดยาที่ซ่อนไว้ออกมาชู  แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเผลอไปแล้ว เลยโวยวายกลบเกลื่อน "...ฉ.. ฉันไปนอนละ ไม่อยากอยู่ถึงเที่ยงคืน" แล้วผุดลุกขึ้นยืน คริสซ่อนยิ้ม สีหน้าราบเรียบ "น่าสงสารนะ ถ้าอย่างนั้นเขาคงตายแน่ถ้าไม่ได้ยานี้ไปช่วย" ท่านหญิงน้อยเก้ๆ กังๆ ไม่แน่ใจว่าจะเชื่อใจหรือไม่เชื่อใจดี ในใจก็ร้อนรุ่มอยากจะออกไปนอกเมืองเสียรู้แล้วรู้รอด ท่าทางที่เห็นน่าสงสารนัก คริสติน่าถอนใจแล้วลุกขึ้น เดินไปโอบไหล่ "ใจเย็นๆ ท่านหญิง ท่านน่ะไม่รู้จักคณะเดินทางคณะนี้ดีพอ ทำยังไงๆ ก็ไม่มีวันตายหรอก ไม่ใครก็ใครต้องมีความ สามารถแก้ไขสถานการณ์ได้ทุกทีสิน่า อย่างคราวนี้ฉันว่า ตาพรานเฒ่าบุญคำเจ้าตำรับยาประหลาดๆ ต้องช่วยแก้ไข จนได้น่ะแหละ" ท่านหญิงหูผึ่ง "ใครนะ" ทันใดนั้นเองก็มีเงาร่างร่างหนึ่งโผล่วูบขึ้นบริเวณหลังพุ่มไม้ ซีไอเอสาวหัวเห็ดพลิกตัวบังท่านหญิงไว้แล้วชักปืนสั้น ออกมาอย่างรวดเร็ว "ใครน่ะ??!!~" จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [12 เม.ย. 11:28:13]

ความคิดเห็นที่ 6 "อยู่ในเขตพระราชฐานชั้นใน คุณยังพกปืนอีกหรือนี่ -" เสียงทุ้มนุ่มนวลดังมาจากร่างนั้น แล้วก้าวออกมาในรัศมีแสงจันทร์  "- เอ้า จะยิงตรงไหนดีล่ะ" ซีไอเอสาวจึงค่อยลดปืนลงเก็บ กระทำคารวะ "องค์ชาย..." องค์ชายกลางยิ้มให้ แล้วหันไปมองน้องสาว "น้องหญิง ออกมาทำอะไรที่ริมสระน้ำนี่ น่าจะเข้านอนได้แล้วนะ" เอยาวดีไม่กล้าสบตาพี่ชาย ตอบอ้อมแอ้มว่า "น้องคุยกับคริสนานไปหน่อย เดี๋ยวก็จะกลับแล้วค่ะ" คริสเอ่ยถามว่า "องค์ชายสังสรรค์อยู่กับพญามังกรและท่านมันตรัยมิใช่หรือ เหตุใดจึงเลิกเร็วนัก" "คุยกันแต่เรื่องการเมืองสวรรค์ การเมืองนรก น่าเบื่อออก -" องค์ชายกลางยักไหล่ "- ก่อนออกมานี่ก็ดูลูกแก้ววิเศษกัน มีถ่ายทอดสดอะไรก็ไม่รู้ ข้าก็เลยหนีออกมา" "เช่นนั้นรึท่าน" คริสติน่ากลืนน้ำลาย นึกดีใจว่าตอนเป็นจารชนเคยดูหนังจีนและหัดเลียนแบบไว้บ้าง เลยพอมั่วสำนวนไปได้ แม่สาวผมทองเหลือบตามองท่านหญิงน้อย เธอเกาะแขนคริสติน่าแจ "เขาว่าท่านมันตรัยเป็นมหาปุโรหิตจอมขมังเวทย์ จริงไหมท่านพี่ เขากินข้าวกับอะไร" องค์ชายกลางหันมาดุน้องสาว "อย่ามาทำตลกนอกเรื่อง วันนี้ดื้อดึงไม่เชื่อพี่ ออกไปสู้จนได้ แล้วเป็นยังไงล่ะ นี่ยังไม่ได้ ลงโทษเลยนะ" ท่านหญิงน้อยหน้าง้ำ ดวงตาคมกริบขององค์ชายกลางสำรวจทั่วตัว เอ่ยต่อมาเบาๆ "แล้วแหวนอยู่ไหน" สาวน้อยสะดุ้งเฮือก หน้าซีด กลายเป็นคนติดอ่างไปในทันใด คริสติน่าซึ่งไม่รู้ความนัยเรื่องแหวนของสองพี่น้อง แต่รู้สึก ได้ถึงบรรยากาศมาคุ จึงหาทางจะเลี่ยงออกไป "เอ้อ.. ฉันว่าฉันไปพบท่านมันตรัยหน่อยดีกว่า จะได้ปรึกษากันเรื่องคนกลุ่มนั้นน่ะ" "ถ้าเรื่องนั้นละก็ไม่ต้องห่วงหรอก -" องค์ชายกลางกล่าว "- ท่านพ่อปรึกษากับท่านมันตรัยและลงมือไปเรียบร้อยแล้ว คืนนี้เราจะได้ตัวคนที่ต้องการ ส่วนคนที่ไม่จำเป็นก็ขจัดทิ้งไป" "อะไรนะ!!" คริสติน่ากับเอยาวดีร้องประสานเสียงดังลั่น องค์ชายสะดุ้งโหยงยกมือปิดหู "ท่านพี่ ขจัดทิ้งหมายความว่ายังไง ที่ผ่านมายังทำบาปไม่พอหรือไง อยู่ดีๆ ทำไมต้องใช้ยาพิษค้างคาวแดงด้วย" ท่านหญิงน้อยพูดไปทุบไป พี่ชายต้องป้องปัดพัลวัน "น้องหญิง! น้องหญิง! ว้า ฟังกันก่อนซี ก็ไม่ได้ว่าจะทำอะไรพวกเขาซักหน่อย พิษค้างคาวแดงจะช่วยเขาด้วยซ้ำไป เธอจะได้แหวนคืนมายังไงล่ะ ปัดโธ่" องค์ชายกลางพูดพร้อมกับจับข้อมือท่านหญิงน้อยไว้ "ช่วยเขาหรือ" ท่านหญิงน้อยเงยหน้ามองพี่ชาย ในใจนึกพิศวงว่าพี่ชายรู้ได้อย่างไรเรื่องค้างคาวยักษ์กับแหวนของเธอ ทั้งที่เธอไม่เคยเล่าสิ่งที่เห็นในบ่อน้ำให้เขาฟังเลย "ทำไมเธอถึงคิดว่าพี่เป็นคนใจร้ายนักนะ เป็นพี่น้องกันแท้ๆ เฮ้อ .. นี่ อีกอย่าง พี่มีข่าวเรื่องหมอเทวดานะ อยากรู้ไหม -" เอยาวดีมองพี่ชายตาแป๋ว "- ท่านพ่อรู้หมดแล้วล่ะ เพราะนั่งดูลูกแก้ววิเศษอยู่กับท่านมันตรัย" ท่านหญิงนิ่ง คริสติน่าไม่รู้เรื่องข้อตกลงพ่อลูก องค์ชายกลางจึงเล่าให้ฟังคร่าวๆ "อือ ไม่นึกเลยว่าตาคำจะเป็นคนสำคัญยังงั้นไปได้ แน่ใจหรือองค์ชาย คริสว่าเป็นคนอื่นที่ชื่อเหมือนกันละเปล่า" "ก็ไม่รู้หรอก ไม่เสียหายอะไรนี่ที่จะได้ตัวมาก่อน ท่านมันตรัยส่งอำนาจสะกดไปจัดการแล้ว จัดการได้ง่ายจริงๆ เพราะมัวแต่วอกแวกกับอะไรอย่างอื่นอยู่ หึหึ" "วอกแวกกับอะไร" คริสติน่าถาม องค์ชายกลางไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่หันไปสั่งเอยาวดีก่อนจะเดินจากไป "เอาขวดยาดองเหล้าไปเททิ้งเสีย นั่นมันน้ำปลาผสมจิ๊โฉ่ว เดี๋ยวท่านพ่อเผลอหยิบมาดื่มเข้า แล้วก็ไปนอนได้แล้ว ไม่ต้อง คิดมาก คนคนนั้นไม่เป็นอะไรหรอก" ......................... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [12 เม.ย. 11:28:57]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณชายอนุชาเดินนำหน้าโดยมีรพินทร์ก้าวตามมาติดๆ ด้วยความเป็นห่วง  ต่อด้วยไพรวัลย์ ไชยยันต์ ส่วนคุณชาย เชษฐาอยู่รั้งท้ายกับคะหยิ่น แสงจันทร์ข้างขึ้นช่วยในการมองทางได้ไม่มากนัก แต่ทั้งคณะก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ไปตามเส้นทางที่คณะคุณหญิงดารินเดินไปยังทะเลสาป ด้วยความเคยชินในนิสัย พรานใหญ่เดินไปพลางเงี่ยหูสดับเสียงของป่าเพื่อจับเหตุ ท้ายขบวนไม่ต้องห่วงเมื่อมี คะหยิ่นคุมหลังเช่นนี้ ที่น่าเป็นห่วงคือด้านหน้าของเขา อดีตพรานชดสวมวิญญาณนักเดินป่าขึ้นมาอีกครั้ง เดินดุ่มๆ อย่างไม่สนใจใครทั้งที่กำลังได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก พื้นดินเริ่มลาดลงต่ำและมองเห็นผืนน้ำอยู่ด้านหน้า ป่าริมทะเลสาปค่อนข้างโปร่งขึ้นเล็กน้อย รพินทร์คิดจะกู่เรียก ให้เสียงเข้าไปก่อน ก็เผอิญคุณชายใหญ่สะดุดล้ม มาคว้าตัวไชยยันต์ ไชยยันต์ถลามาคว้าเอวลูกชายสุดที่รัก ส่วนเจ้า ไพรน้อยไม่มีใครให้คว้าเพราะทิ้งระยะห่างรพินทร์มากไปหน่อย เลยลงไปจับกบแทน "เอิ๊บ!" จอมพรานสะดุ้งโหยง หันมามองคณะผจญภัยที่ลงไปนอนกองกับพื้น ทั้งไชยยันต์และเจ้าไพรน้อยโวยลั่น ส่วนคุณ ชายใหญ่คลำข้อศอกซู้ดปากเพราะแถ-ลงไปกับพื้นดินเป็นรอยถลอกยาว คะหยิ่นหัวเราะก๊าก "เดี๋ยวเถอะ ไอ้คะหยิ่น " ไชยยันต์ชี้หน้า ทำให้อดีตนักเลงโตหล่มช้างเงียบเสียง ช่วยพยุงคุณชายใหญ่ขึ้นมา รพินทร์ทำตาปริบๆ "เล่นอะไรกันหรือครับ" "ปู้โธ่.. " ไชยยันต์ร้องอู้ "เล่นเลิ่นอะไรกันล่ะ โธ่ นายเชษฐา ทำเอาแข้งขาฉันถลอกปอกเปิกไปหมด เดินยังไงกันนะ" เชษฐาก้มลงตรงตำแหน่งที่สะดุดล้ม ควานหาไปบ่นไป "มันต้องมีกับดักอะไรแถวนี้แน่ๆ เมื่อกี้สะดุดอะไรหยุ่นๆ ท่อนเบ้อเริ่มยังกับท่อนซุง รพินทร์ เธอเดินไปก่อนหน้าพวกเราไม่เจออะไรเลยเหรอ" "ไม่เห็นมีอะไรนี่ครับ" "เอ๊ะ อากลางล่ะ" ไพรวัลย์ร้องขึ้น รพินทร์จึงเหลียวหลังกลับไปและพบว่า อนุชาไม่ได้หยุดรอคณะเลย เดินหายลับ ทางโค้งไปแล้ว เขาสั่งความกับคะหยิ่นให้ดูแลกลุ่มอดีตนายจ้างแล้วเร่งฝีเท้าตามอนุชาขึ้นไป พร้อมกับกู่ให้เสียง ไม่มีเสียงตอบ พรานใหญ่เร่งฝีเท้าขึ้นด้วยความร้อนใจ เมื่อพ้นโค้งต้นไม้ใหญ่อีกโค้งหนึ่งก็ทะลุออกริมทะเลสาป พอดี ชายฝั่งเป็นโขดหินระเกะระกะเหมาะแก่การนั่งเล่นหรือหลบมุมอาบน้ำเป็นอย่างยิ่ง รพินทร์เหลียวซ้ายแลขวา อย่างรวดเร็ว ทางซ้ายมือเขาเห็นเงาคุณชายอนุชาตะคุ่มอยู่ในแสงจันทร์กำลังจับโขดหินก้อนหนึ่ง ท่าทางหมดแรง จอมพรานรีบไต่โขดหินไปหาอย่างรวดเร็ว น่าแปลกที่มองไม่เห็นกลุ่มของคุณหญิงดารินสักนิด เมื่อเข้าถึงตัว เขารีบคว้าตัวคุณชายอนุชาไว้ด้วยเกรงพิษบาดแผลกำเริบ แต่อนุชาปัดมือออก รพินทร์ได้ยินเสียงบุญคำแว่วมา อู้อี้และเบา  "นาย.. นาย.." เสียงมาจากหลังก้อนหิน รพินทร์หันซ้ายขวาเลิ่กลั่ก แต่ก็มองไม่เห็นอะไร "บุญคำ อยู่ที่ไหนน่ะ" "กลายเป็นหินอยู่ที่นี่แน่ะ" อนุชาตอบเสียงเย็นเยียบ รพินทร์มองแล้ว มองอีก ขยี้ตาอีกที อุทานลั่น "เฮ้ย!" โขดหินที่อนุชามาพักอยู่กะพริบตา แล้วยิ้มแหยๆ "โอย นาย เมื่อยหน้าชะมัดเลย ขยับไม่ได้น่ะ" "บุญคำ !! เป็นยังงี้ได้ยังไง แล้วนายหญิงแกล่ะ" "ไอ้มันตรัย นาย มันส่งอาคมสะกดมา ดีที่บุญคำรู้สึกตัวทัน เลยยังเหลือหน้าให้พูดได้อยู่เนี่ย" "แย่จริง บุญคำ ทำไมจิตว่าง ปล่อยให้มันครอบได้เล่า" "ลุงคำ บอกผู้กองไปสิว่าลุงชวนฉันไปแอบดูนายหญิงแสงโสมกะหนูพลับพลึงอาบน้ำน่ะ" "แงซาย ไอ้-่าดง เงียบไปเลยนะไม่ต้องพูดแล้ว" รพินทร์และอนุชาออกตรวจดูโขดหินรอบๆ แต่ก็มองไม่เห็นวี่แววอะไรทั้งนั้น บุญคำหัวเราะร่าบอกว่า "นาย ไปหาตามโขดหินทางซ้ายโน่น แต่ไม่ต้องดูหินนะ ดูไอ้ที่มันตกๆ อยู่ที่พื้นนะนาย" รพินทร์ขมวดคิ้ว แต่ก็ไปตามที่บุญคำบอก ครู่หนึ่งก็ลงไปนั่งหัวเราะงอหาย จนอนุชาต้องตามมาดู บนพื้นหินริมทะเลสาป มีเครื่องดนตรีไทยชิ้นหนึ่งตกอยู่ อนุชาทบทวนเมื่อครั้งหัดเล่นดนตรีไทยตอนวัยรุ่น แล้วจึงนึกออกว่า  "เฮ้.. ซออู้ ! " แล้วก็หัวเราะก๊าก แงซายยิ้มแหย "โธ่ นายกลาง ตะกี้ยังนอนปะแง้บๆ อยู่ หายแล้วเหรอ มัวหัวเราะผมอยู่ทำไมช่วยกันหน่อยดิ" รพินทร์หัวเราะจนน้ำตาไหล "สมน้ำหน้า มัวแต่แอบดูหนูพลับพลึงอาบน้ำเรอะแก" หลังจากสงบสติอารมณ์ได้ รพินทร์กับอนุชาจึงเริ่มออกแกะรอยกลุ่มสามสาว ตามทิศทางที่แงซายบอกว่า เห็น นายหญิงทั้งสามเดินไป ครู่หนึ่งรพินทร์ก็ร้องขึ้นด้วยความยินดี "ทางนี้ครับ คุณชาย ผมพบแล้วทั้งสามรอย เดินไปเหมือนปกติ ไม่ได้ถูกบังคับหรือขัดขืนเลย แล้วก็ไม่มีรอยอื่น อีกเลยด้วย" พรานใหญ่พังพาบลงกับพื้น สาวรอยตามไปอย่างรวดเร็ว อนุชากระโดดลงจากหินจะวิ่งตามไป ทันใดก็รู้สึกปวด แปลบที่แขนขวาบริเวณที่ถูกธนู เขาทรุดตัวลงนั่งกัดฟันด้วยความเจ็บปวด เมื่อความปวดบรรเทาลงจึงนั่งพัก หายใจลึกยาว แหงนหน้าขึ้นมองฟ้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ใจมันลอยไปเอง "จันทร์โฉมเจ้ารอรัก ....... สูงศักดิ์เกินจะหาไหน เมฆลอยสูงเพียงใด ....... มิเคยเอื้อมได้ใกล้จันทร์ โอ้ร้างนุชสุดสวาท ........... ใจเจียนขาดทรวงเศร้าโศกศัลย์ วอนหน่อยได้ไหมจันทร์ ..... รักข้ามั่นวานมอบให้นาง ต้องศรระทมกาย ............. ไม่นานก็หายแผลก็คลายจาง แต่ศรรักปักกลาง ........... มิคลายหายห่างร้าวรานเหลือใจ" เสียงเจ้าการเวกแงซายจี้ใจดำคุณชายกลางอย่างจัง อนุชาหน้าแดงแต่ซ่อนไว้ด้วยความมืดยามราตรี รพินทร์ บ่นอุบ   "อ้ายซออู้ พูดธรรมดาก็ยังไม่ค่อยจะได้ สะเออะจะร้องเพลง เสียงรำคาญหูจริงๆ เลย" ซออู้แงซาย เถียงทันที "ม่ายด้ายหรอก เดี๋ยวไม่เข้ากับชื่อตอน เขียนมาตั้งแยะยังไม่เข้ากับชื่อตอนซักกะที เอาซักนิดน่ะ" "เจ็บกายยังอาจทน ......... กระเสือกกระสนดิ้นรนกันไป แต่เจ็บในดวงฤทัย ......... สุดจะทนได้ใครเล่ารู้ดี ..." "ทิ้งมันไว้ที่นี่เหอะ" อนุชาเสนอ แงซายโวยลั่น "นายกลาง ผมแซวเล่นเท่านั้น โหสิเหอะนะโหสิ" รพินทร์พยักหน้าเห็นด้วย "ทางด้านคุณหญิงน่าเป็นห่วงมากกว่า เรารีบตามรอยกันเลยดีกว่า แงซาย แกรอคุณชายใหญ่ตามมาช่วยก็แล้ว กันนะ" จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [12 เม.ย. 11:30:20]

ความคิดเห็นที่ 8 รพินทร์กับอนุชาออกแกะรอยกลุ่มของคุณหญิงดารินล่วงหน้าไปแล้วในขณะที่กลุ่มของเชษฐาเพิ่งจะมาถึงยังบริเวณโขดหินริมทะเลสาบ “โฮ้ย…เหนื่อยว้อย ไม่รู้จะสรรหาที่อาบน้ำอะไรกันไกลขนาดนี้ แอ่งน้ำแถวที่พักโน่นก็อาบกันได้ไม่อาบ” เสียงไชยยันต์โวยวาย  คะหยิ่นหันมาหัวเราะ “แต่แอ่งที่นายทหารว่านั่นมันปลักควายนี่นา” “ก็เข้าป่าจะเอาอะไรนักหนา ผู้หญิงก็ยังงี้แหละ ทนลำบากไม่ได้ไม่รู้จะตามมาทำไมกัน…แล้วไอ้โขดหินบ้านี่ก็หน้าเหมือนตาคำชะมัด ขอวางเท้าซักทีเถอะวะ” “ว้าย อย่าๆๆๆ นายตะหานนนนน!”  เสียงเบาอู้อี้ร้องขึ้นมา ไชยยันต์หันขวับไปมองคะหยิ่น    “มีอะไรหรือคะหยิ่น ห้ามฉันทำไม” คะหยิ่นทำหน้างง   “คะหยิ่นยังไม่ได้พูดอะไรเลยนายทหาร” “อ้าว แล้วใครพูด?” ทุกคนต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะก่อนที่จะมีเสียงอู้อี้หัวเราะขึ้นมา “ฮ่าๆๆ บุญคำพูดเองแหละ” ทุกคนต่างมองไปยังต้นเสียง ไชยยันต์จุดไลท์เตอร์ส่องดูก็เห็นใบหน้าของบุญคำบนก้อนหินนั้นยิ้มแห้งๆ “ผีตาคำ!!!” คะหยิ่นผมตั้งชันร้องลั่นแล้วออกวิ่งทันที แต่เชษฐาคว้าคอเสื้อไว้ได้ทันก่อนที่เจ้าอดีตนักเลงโตหล่มช้างจะเตลิดไปไกล ไชยยันต์ผงะไปนิดนึงก่อนจะเพ่งมองให้ชัด “บุญคำ…บุญคำจริงๆด้วย แล้วนึกยังไงถึงมาเป็นก้อนหินล่ะเนี่ย” “ปู้โธ่ นายทหาร นึกอยากมาเป็นก้อนหินก๊อบ้าเท่านั้น…บุญคำโดนเวทย์มนตร์เจ้ามันตรัยสาปให้เป็นหินอยู่นี่ ช่วยกันหน่อยเหอะเมื่อยเหลือเกิน บุญคำขยับไม่ได้เลย ขยับได้แต่ปากพะงาบๆอยู่นี่” “ผมว่าแล้ว ใช้ใครไม่ใช้…ปู่คำมัวแต่จิตใจวอกแวกแอบดูพวกผู้หญิงอาบน้ำอยู่อ่ะดิก็เลยพลาดท่าเจ้ามันตรัย”  ไพรวัลย์พูดพลางส่ายหัว บุญคำได้แต่ยิ้มแห้งๆ  “โธ่ นายน้อยไพรวัลย์…ปู่เองแก้แล้ว เอ๊ย แก่แล้วจะไปคิดอย่างนั้นได้ยังไงกั๊น นั่งเฝ้าพวกนายหญิงอยู่ดีๆ เผลอเคลิ้มหลับไปนิดเดียวได้เรื่อง” เชษฐากวาดสายตามองไปรอบๆบริเวณ  “แสดงว่าแงซายทิ้งให้บุญคำอยู่ตรงนี้คนเดียวละสิถึงได้เกิดเรื่อง ว่าแต่แงซายไปทางไหน แกะรอยตามพวกผู้หญิงไปงั้นหรือ” “ไอ้กะล่อนแงซายกลายเป็นหินไปก่อนบุญคำอีกนายใหญ่” ทั้งคณะสะดุ้ง แล้วสอดส่ายสายตามองหา “อยู่นี่ครับนาย”    เสียงแงซายแว่วมาไม่ห่างนัก ไชยยันต์เดินไปหยุดยืนยังที่มาของเสียง ส่องไลท์เตอร์พลางพินิจพิจารณาก้อนหินที่ละม้ายคล้ายคลึงรูปปั้นใบหน้าเทพบุตรกรีกนั้นแล้วหัวเราะก๊าก “ปู้โธ่ ท่านจักราช ที่แท้ก็หัวแม่เบี้ยเหมือนตาคำ มากลายเป็นหินอยู่นี่เอง” แงซายยิ้มเจื่อนๆ   “ธ่อ นายทหาร อย่าเพิ่งต่อว่ากันสิ ช่วยผมก่อน” “ช่วยบุญคำก่อนเต๊อะนายตะหาน บุญคำจะได้ช่วยไอ้เจ้ากะเหรี่ยงดงนั่นอีกที”  เสียงตาเฒ่าต่อรอง แงซายรีบห้าม  “อย่านะนายทหาร ขืนช่วยลุงคำก่อนผมก็โดนแกเตะเท่านั้น ผมหนีไม่ได้ซะด้วย” “ใครจะไปเตะแกวะขืนเตะก็ฝ่าเท้าหักกันพอดี หาเรื่องกันนี่หว่าเดี๋ยวปั๊ดเตะกลิ้ง” บุญคำโวยวายกลับมา เชษฐาเริ่มรำคาญ  “เอาละๆๆ ไม่ต้องแย่งกัน ตกลงว่าช่วยพร้อมๆกันสองคนนั่นแหละ…ว่าแต่บอกมาก่อนว่าพวกผู้หญิงหายไปไหนกันหมด ไม่ได้มาอาบน้ำกันแถวนี้หรอกหรือ” “ก็อาบตรงหน้าที่บุญคำกับไอ้กะเหรี่ยงดงนั่นมาแอบดู เอ๊ย นั่งเฝ้าอยู่นี่แหละนายใหญ่ แต่พอบุญคำรู้สึกตัวอีกทีตัวเองก็กลายเป็นหินไปแล้ว เห็นพวกนายหญิงจับกลุ่มเดินหายกันไปทางโน้น บุญคำร้องเรียกก็ไม่มีใครได้ยิน” เชษฐาขมวดคิ้ว  “เดินกันไปแค่นั้นเองหรือ เห็นคนอื่นอีกหรือเปล่า” “เปล่านายใหญ่ ไม่เห็นมีใครนอกจากพวกนายหญิงเดินไปกันเองแค่สามคน” เชษฐาหันมามองหน้าไชยยันต์อย่างนิ่งตรึกตรอง ยังมิทันที่ใครจะเอ่ยปากพูดอะไรกันอีกก็บังเกิดเสียงตูมในทะเลสาบ ทุกคนต่างหันขวับไปดู ท่ามกลางความมืดที่มีแต่แสงจันทร์ข้างแรม น้ำในทะเลสาบกระจายเห็นฟองขาวเป็นวงกว้างราวกับอะไรอย่างหนึ่งที่มีขนาดใหญ่เพิ่งจะดำดิ่งลงไป ทุกคนยกเว้นบุญคำกับแงซายต่างขยับปลดปืนออกมาถือในท่าเตรียมพร้อมตามสัญชาตญาณ ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบเชียบลงอีกครั้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชาวคณะต่างหันมามองหน้ากันแต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะเริ่มรู้สึกได้ถึงภัยอันตรายใหญ่หลวงที่กำลังคืบคลานเข้ามา บัดนี้บรรดาหรีดหริ่งเรไรต่างเงียบเสียงกันไปหมดราวกับนัดกันไว้รอบด้านจึงมีแต่ความเงียบสนิทได้ยินแต่เสียงลมหายใจของแต่ละคน ฉับพลันก็มีเสียงน้ำกระจายดังขึ้นอีกตูมหนึ่งไม่ห่างจากจุดเดิมนักแต่คราวนี้ดังกว่าเดิมมาก อะไรอย่างหนึ่งลอยขึ้นมาบดบังแสงจันทร์ ทุกคนต่างหันขวับไปมองแล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก คลื่นยักษ์ก่อตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ความสูงของมันประมาณตึก 20 ชั้นถึงขนาดบดบังแสงจันทร์จนหมดสิ้น ก่อนจะเทลงมาเสียงดังครืนสนั่น กวาดเอาทุกสิ่งทุกอย่างบนพื้นดินริมทะเลสาบรวมทั้งใครก็ตามที่อยู่บริเวณนั้น เสียงร้องตะโกนของชาวคณะเดินทางดังสับสนปนเปฟังไม่ได้ศัพท์ท่ามกลางกระแสน้ำในทะเลสาบที่ทะลักขึ้นมาซัดพาทุกคนลอยไปคนละทิศละทาง ต่างมองไม่เห็นกันและกันแล้วในตอนนี้นอกจากความมืดมิดและเสียงครืนโครมสนั่นไปหมด ไชยยันต์พยายามมองฝ่าความมืดและกระแสน้ำที่พรั่งพรูอยู่ทั่วตัวในขณะนี้แต่ก็ไม่เห็นอะไร นอกจากได้ยินเสียงแงซายตะโกนมาแว่วๆ “แย่แล้ว…ลุงคำถูกงูยักษ์กินแล้ว” และสายตาของเขาก็แลเห็นเงาของสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายงูอนาคอนดาที่มีขนาดใหญ่มหึมา ยืดตัวขึ้นมาสูงเท่าดวงจันทร์ ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับมืดลง … จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [วันมหาสงกรานต์ 16:23:54]

ความคิดเห็นที่ 9 ความรู้สึกว่ามีใครจ้องมองอยู่ทำให้ไชยยันต์ค่อยๆลืมตาขึ้น เขาต้องหยีตาหลบแสงตะวันยามเย็นที่ส่องลอดเงาไม้ลงมา อดีตนายทหารปืนใหญ่หันไปเพ่งมองด้านข้าง สายตาที่ปรับโฟกัสเข้าที่เริ่มมองเห็นป่ารอบตัวได้ชัดเจน โดยเฉพาะสายตาคู่นั้นที่จับจ้องเขาอยู่ใกล้ๆ “คุณไชยยันต์เป็นอย่างไรบ้างคะ” น้ำเสียงใสคุ้นเคยนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก “คุณแสง!?” แสงโสมพยักหน้านิดนึงก่อนจะยิ้มน้อยๆ “ให้ทายอีกทีเผื่อจะไม่ใช่” ไชยยันต์หัวเราะ ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปดูรอบๆ “แล้วนี่…ที่นี่มันที่ไหน แล้วคุณ…?” “อย่าเพิ่งถามอะไรเลยค่ะ คุณไชยยันต์รู้สึกเป็นยังไงบ้าง สภาพร่างกายยังปกติดีอยู่หรือเปล่าคะ” ไชยยันต์ทดลองขยับตัวยืดเส้นยืดสาย   “อืม…ไม่เป็นไรครับนอกจากเคล็ดขัดยอกนิดหน่อย…ว่าแต่คุณแสงไปยังไงมายังไงครับนี่ ผมจำได้ว่า…เมื่อคืนพวกเรากำลังจะออกตามหาพวกของคุณแสงอยู่พอดี” “ไม่ใช่เมื่อคืนหรอกค่ะ…แต่เป็นเมื่อห้าวันที่แล้ว” “ห้าวัน!!??” ไชยยันต์อุทาน  แสงโสมพยักหน้าเล็กน้อย   “คุณไชยยันต์สลบไปกว่าห้าวันแล้วค่ะ” เขานิ่งอึ้งไป  ชั่วขณะหนึ่งก็รีบลุกขึ้นยืนทันทีแล้วคลำๆบริเวณเอว “ปืน…ปืนพกของผมหายไปไหน” ไชยยันต์พูดพลางเดินมองหาบนพื้นรอบๆตัว แสงโสมยื่นปืนพกที่แกะสลักอย่างสวยงามกระบอกนั้นคืนให้ ไชยยันต์ตาลุกวาวรีบกระชากปืนกลับมาก่อนจะเร่งตรวจสอบสภาพของปืนรวมทั้งกระสุน เมื่อเห็นทุกอย่างเรียบร้อยดีก็ถอนหายใจโล่งอก แต่ก็หันไปเขม่นมองหน้าแสงโสม “แล้วทำไมคุณต้องเอาปืนของผมไปด้วย…หรือว่าคุณมีเจตนาอย่างอื่นคุณแสง” แสงโสมมองตาปริบๆ   “โธ่…ก็แสงเห็นมันตกหล่นอยู่ก็เลยเก็บไว้ให้แค่นั้นเองนี่คะ คุณไชยยันต์อย่ามองความตั้งใจของแสงผิดสิ” อดีตนายทหารปืนใหญ่รีบเสียบปืนพกคืนเข้าซองที่เอวก่อนจะถอยออกห่างจากแม่เสือสาวไปสองก้าว “ผมจะเชื่อใจคุณได้ยังไง…อ้อ ใช่สิ ผมรู้แล้ว…เรื่องที่เกิดขึ้นนั่นมันต้องเป็นแผนของคุณกับเจ้ามันตรัยแน่ๆ  คุณนั่นเองเป็นคนชวนยายน้อยกับหนูพลับพลึงไปอาบน้ำเพื่อหลอกให้บุญคำกับแงซายไปแอบดู แล้วพอสองคนนั่นเผลอก็ถูกสาปกลายเป็นหินอยู่ริมทะเลสาบนั่นเพื่อเป็นการล่อให้พวกเราที่เหลือตามมาเข้าใกล้ทะเลสาบ ซึ่งคุณก็ได้หลอกพายายน้อยกับหนูพลับพลึงให้เดินไปอีกทางหนึ่งก่อนแล้ว…ทีนี้พอพวกเรามารวมกลุ่มกันอยู่ริมทะเลสาบได้ก็เป็นโอกาสอันดีที่จะจัดการทีเดียวทั้งหมู่คณะได้พร้อมกันอย่างง่ายดายโดยอาศัยคลื่นยักษ์…นี่ยังดีนะที่รพินทร์กับเจ้ากลางแยกตัวออกตามพวกคุณไปซะก่อน แต่ก็อาจจะโดนพวกคุณจัดการไปก่อนหน้าพวกเราแล้วก็ได้…” แสงโสมส่ายหน้า   “คุณไชยยันต์…อย่าเพิ่งเข้าใจแสงผิดสิคะ…” “ไม่ต้องมาพูดแก้ตัว…ตอนนี้คงเหลือผมคนเดียวแล้วสินะ เพื่อนๆผมคงล้มหายตายจากไปหมดแล้วสิ แล้วคุณก็คงกำลังจะมาทำร้ายผม จะมาฆ่าผมอีกคน…ผมสงสัยจริงๆเลยว่าทำไมคุณถึงมีใจที่อำมหิตถึงเพียงนี้ คุณเป็นคนธรรมดาๆอย่างพวกเราไม่ใช่ปิศาจอย่างเจ้ามันตรัย แล้วทำไม…” ไชยยันต์หยุดไปนิดนึง    “อ้อ…หรือว่าคุณกลายเป็นแม่มดจริงๆไปแล้ว…ใช่สิ มิเช่นนั้นจะมีจิตใจโหดร้ายอำมหิตเลือดเย็นฆ่าแกงพวกเรากันเองอย่างนี้ได้ยังไง…คุณมันเป็นคนเลือดเย็น คุณไม่มีหัวใจ…” ไชยยันต์ต่อว่าด้วยน้ำตาที่คลอด้วยความผิดหวัง เขาถอยหลังไปยืนพิงต้นไม้จ้องมองดูแสงโสมอย่างเดือดดาล แสงโสมนั่งนิ่งส่ายหน้าอยู่อย่างนั้น เธอเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นๆ “แต่…ไม่…แสงไม่ได้คิดอย่างนั้น”   น้ำเสียงของเธอสั่นเครือด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตาออกมา ไชยยันต์ส่ายหน้า เขาชักปืนพกออกมาดึงลูกเลื่อนดังกริ๊กแล้วยกขึ้นเล็งไปที่เธอ “แม่มดมักจะมีเล่ห์เพทุบายเสมอ ผมจะไม่เชื่อคุณอีก…ผมเคยเชื่อคุณ พาคุณเข้ามาอยู่ในคณะจนพวกเราต้องล้มหายตายจากกันไปหมด…ผมจะไม่เชื่อคุณ…ไม่เชื่ออีกแล้ว…ขอโทษ แสงโสม…ผมต้องป้องกันตัวเอง” พูดจบไชยยันต์ก็เลื่อนนิ้วเข้าโกร่งไกปืน เล็งไปยังร่างของแสงโสมซึ่งนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม แสงโสมไม่ได้หนีไปไหน เธอยังคงนั่งอยู่กับที่จ้องมองเขาด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา “ยิงได้เลยค่ะคุณไชยยันต์ ถ้ามันจะทำให้คุณไชยยันต์สบายใจแล้วละก้อ…แสงยินดี…” ไชยยันต์เลิกคิ้วนิดนึงก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเสียงกร้าว “อ้อ คุณท้าผม…คุณนึกว่าปืนนี่มันจะทำอันตรายแม่มดอย่างคุณไม่ได้งั้นหรือ…ขอโทษ ผมให้ตาคำลงอาคมกำกับกระสุนทุกนัดไว้หมด มันสามารถทำลายอาถรรพ์หรือเวทย์มนตร์ได้ทุกอย่าง…หึๆ…เสียใจด้วยครับคุณแสงที่คุณประมาณผมผิดไปหน่อย…ลาก่อน…” แสงโสมยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ไชยยันต์กัดฟันกรอด ภาพของพวกพ้องเพื่อนฝูงซึ่งเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาทำให้เขาต้องตัดสินใจในวินาทีนั้น ไชยยันต์กระดิกนิ้วเหนี่ยวไกทันที “ปัง!” เสียงปืนพกครืนลั่นสนั่นไปทั่วบริเวณ นกกระยางที่หากินอยู่ในหนองน้ำใกล้ตากแตกฮือบินหนีหายลับไป และดวงตะวันสีแดงสดก็เริ่มคล้อยลงแตะหุบเขา จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [วันมหาสงกรานต์ 16:26:37]

ความคิดเห็นที่ 10 ไชยยันต์หยุดหอบหายใจไปชั่วขณะ จ้องมองดูร่างของแม่มดสาวที่ยังคงนั่งนิ่งจ้องเขาตอบ เปล่า เขาไม่ได้ยิงเธอ  ไชยยันต์เบี่ยงวิถีกระสุนยิงขึ้นฟ้าไป ก่อนจะเหวี่ยงปืนพกขว้างทิ้งไปอย่างไม่ไยดี เขาหันหลังกลับแล้วเดินออกมา “คุณไชยยันต์…”    เสียงของแสงโสมแว่วตามหลังมา ไชยยันต์ขบกรามแน่นอย่างพยายามกล้ำกลืนความรู้สึกภายใน “เราแยกกันแค่นี้คุณแสง ผมหวังว่าเราจะไม่ต้องได้พบกันอีก” พูดจบอดีตนายทหารปืนใหญ่ก็ก้าวเดินออกไปโดยไม่สนใจเสียงเรียก “คุณไชยยันต์เข้าใจผิดนะคะ เพื่อนๆของคุณไชยยันต์ยังไม่ตาย…ทุกคนยังมีชีวิตอยู่” เสียงที่ตะโกนไล่หลังมาทำให้เขาต้องหยุดชะงัก แล้วหันกลับเดินเข้ามาหาเธออีกครั้งหนึ่ง “เมื่อกี้คุณว่าไงนะ พวกเพื่อนผมยังไม่ตาย…ทุกคนยังอยู่ครบ?” “ใช่ค่ะ ทุกคนยังอยู่ครบ” “แล้วคุณรู้ได้ยังไง” “ก็แล้วคุณไชยยันต์รู้ได้ยังไงล่ะคะ ว่าทุกคนตายไปหมดแล้ว” เสียงที่ย้อนถามมาทำให้เขาต้องนิ่งอึ้งไป จริงสินะ เมื่อครู่เขาบันดาลโทสะจนลืมนึกถึงเหตุผลไปเสียสนิท ก็ในเมื่อเขาเองยังมีชีวิตอยู่ แล้วทำไมคนอื่นจึงจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่เหมือนกันได้เล่า “หมายความว่าทุกคนปลอดภัย” แสงโสมสั่นหน้า   “อันนั้นแสงเองก็ไม่รับประกัน แต่เชื่อได้แน่ว่าทุกคนยังมีชีวิตอยู่ได้แน่ๆ…ตั้งแต่วันนั้นที่แสงพาคุณหญิงดารินกับหลานพลับพลึงไปอาบน้ำ เรารู้น่ะค่ะว่าพวกบุญคำน่ะมาแอบดู ก็เลยตะขิดตะขวงใจพากันเดินไปอาบน้ำอีกทางหนึ่ง แต่คุณไชยยันต์เชื่อมั้ยคะว่าเราหนีงูมาปะงู เราเจองูยักษ์อนาคอนดาที่ริมทะเลสาบอีกด้าน มันเลื้อยไล่จนเราต้องวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไปคนละทาง และแสงเองก็พลัดพรากจากคุณหญิงดารินและหลานพลับพลึงมาจนถึงวันนี้โดยไม่รู้ว่าแต่ละคนเป็นยังไงกันบ้าง…คุณไชยยันต์จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม แต่นี่คือความจริงค่ะ” ไชยยันต์มองตาปริบๆ เสียงของเขาเริ่มอ่อนลง   “แล้วทำไมคุณไม่รีบบอกผมตั้งแต่แรก” “ก็คุณไชยยันต์ถามแสงสักคำมั้ยล่ะคะ” ไชยยันต์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จ้องมองใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตานั้น สายลมบางพริ้วพัดลอดไรผมของเธอปลิวแล้วเลยมาพัดเส้นผมที่ปกหน้าของเขาอยู่ปลิวสะบัดไปข้างหลัง “คุณแสง…ผมขอโทษ” เขาพูดพลางจะยกมือปาดรอยน้ำตาที่เปื้อนใบหน้าเธอ แต่แสงโสมเอียงหน้าหลบ “ไม่จำเป็นค่ะคุณไชยยันต์  แสงเป็นแม่มด…เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้แสงสะดุ้งสะเทือนหรอก” “โธ่ คุณแสงครับ…ผม…ผมขอโทษ…” “ไม่จำเป็นค่ะ”   แสงโสมกล่าวเสียงเหม่อลอย หันหน้าไปมองทางอื่น ความเงียบและความมืดโรยตัวครอบคลุมไปทั่วบริเวณ  ดวงอาทิตย์ได้ตกลับขอบฟ้าไปแล้ว สองหนุ่มสาวยังคงนั่งอยู่ในความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นที่ส่องให้มองเห็นหน้ากันได้ลางๆ “ผมเชื่อแล้วหละครับว่าคุณแสงไม่ได้เป็นแม่มด คุณแสงโปรดอภัยให้ผมที่งี่เง่ามองคุณแสงผิดไปอย่างนั้น” “ไม่เป็นไรค่ะ แค่คุณไชยยันต์มองแสงให้ถูกต้องแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว…ว่าแต่…เมื่อกี้ทำไมคุณไชยยันต์ไม่ยิงแสงล่ะคะ นั่นมันเป็นโอกาสอันดีไม่ใช่หรือที่จะกำจัดแม่มดอย่างแสงได้ และก็ไม่มีใครมาห้ามปรามได้ด้วย” “เพราะว่าผม…ผม…”   ไชยยันต์หยุดถอนหายใจ   “ผมทำอย่างนั้นกับคุณแสงไม่ได้หรอกครับ คุณแสงดีกับพวกผมมาตลอด ที่หลงผิดไปเข้าข้างฝ่ายโกงก็เพราะคุณแสงเกรงว่าจะไม่มีบทบาทเท่านั้นเอง จริงๆแล้วคุณแสงไม่ใช่ตัวโกง ไม่ใช่ปิศาจ และไม่ใช่แม่มด…ผมรู้ดี” แสงโสมจ้องมองเขาอยู่ในความมืด แต่ว่ามองไม่เห็นสีหน้า  เธอถอนหายใจเฮือก ขัดใจขึ้นมาก็กระดิกนิ้วหนึ่งทีชี้ขึ้นไปบนฟ้า พลันแสงสว่างวาบของสายฟ้าก็ปรากฏอยู่เหนือแนวป่าแถบนั้นและคงอยู่อย่างนั้นจนบริเวณนั้นสว่างไสวราวกับกลางวัน ไชยยันต์กลืนน้ำลายเอื๊อก นั่งมองเธอตาปริบๆ … จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [วันมหาสงกรานต์ 16:27:25]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่า...โดนกำจัดซะแล้ว คราวนี้จะไปตกระกำลำบากที่ไหนดีล่ะ ชาวเพชรพระอุมา ไปเที่ยวสงกรานต์ที่ไหนกันบ้างเอ่ย? จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [วันมหาสงกรานต์ 17:26:52]

ความคิดเห็นที่ 12 ตกลงได้ช่วยผมหรือยังอ่ะเนี่ย หรือยังเป็นก้อนหินอยู่จะได้เล่นต่อไปถูก ชักมึน ๆแฮะ จากคุณ : บุญคำ มาร์ติน - [วันมหาสงกรานต์ 18:11:42]

ความคิดเห็นที่ 13 มันตรัยกับพญามังกรวางแผนใช้งูยักษ์มาจับบุญคำไปแล้วครับ เป็นเนื้อเรื่องต่อจากของคุณคริสที่ว่าพญามังกรกำลังตามหาหมอเทวดา(เข้าใจกันว่าคือบุญคำ)ที่หายสาบสูญไป เนื้อเรื่องอยู่ท้ายๆตอนที่แล้วครับ ส่วนคนอื่นๆตอนนี้กระจัดกระจายไปตกอยู่แถวๆนั้น แต่จะเป็นอย่างไร ใครเข้ามาแต่งก่อนก็มีสิทธิ์ได้ยำเพื่อนก่อนละครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [วันมหาสงกรานต์ 18:41:29]

ความคิดเห็นที่ 14 ผมอยู่บ้านครับเจ๊ ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเพราะคนไปเที่ยวกันเยอะเหลือเกิน ช่วงนี้อยู่ทำงานที่บ้านสบายใจกว่า มีเวลาก็เลยเข้ามาเดินเรื่อง ช่วงนี้คุณแสงโสมไม่อยู่หลายวันทำให้เป็นโอกาสอันดีที่ผมจะได้ยำบทเธอซะก่อน ไว้เธอกลับมาต่อเรื่องได้ผมก็ค่อยหนีไปอีกที จากคุณ : ไชยยันต์ - [วันมหาสงกรานต์ 18:45:34]

ความคิดเห็นที่ 15 ชายหนุ่มผิวดำแดง สูง ๑๗๕ ซ.ม. มีรอยบากเป็นทางยาวบนโหนกแก้มจากการผจญภัยโชกโชนมาหลายสิบกระทู้    และปานแดงรูปโดเรมอนที่ก้นซ้าย  เอื้อมมือไปคลิก disconnect พลันภาพในจอมอนิเตอร์ก็หยุดค้างแข็งทื่อเพียงแค่นั้น... เพื่อนเก่าๆของเขากำลังวิ่งพล่านหนีศัตรูก็มี   แจกขนมจีบก็ไม่ทันหมด     ทุกคนหยุดค้างอยู่ในจอราวกับถูกสาป เขาเอนกายพิงเก้าอี้ ระบายลมหายใจยาวโดยไม่แตะลัคกี้สไตร๊ค์ซองยับยู่ยี่ที่ตบมาได้จากเจ้าไพรวัลย์  อนันตรัย หลานนรก  ไอ้เจ้าทะเลเรียกพี่ผู้มอบซองไร้บุหรี่ให้เป็นที่ระลึก   ส่วนตัวมวนสีขาวนั้นอย่าหวังเลยว่าชายกลางจะได้เห็นแม้แต่ก้นกรอง ส่งความคิดลอยละล่องกลับไปถึงครั้งแรกที่เขาสะเปะสะปะเข้ามารวมกลุ่มผจญภัยกับรพินทร์ ไพรวัลย์   ในโลกเสมือนจริงแห่งนี้ มันเริ่มต้นอย่างไรความทรงจำของเขามิได้save เอาไว้ใน file ไหนทั้งนั้น      จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเขาติดตามรพินทร์มาจากเรือลำหนึ่ง  โต้คลื่นอยู่ในท้องทะเลหนังสือของพันติ๊ปเนี่ยละ     แล้วไงไม่รู้เขาก็พบว่าตัวเองตกอยู่ท่ามกลางมวลมิตรเก่าแต่หน้าใหม่  ไม่ว่าจะเป็นไชยยันต์ อนันตรัย  แสงโสม  แงซาย  แม้แต่เจ้ามันตรัย  ฯลฯ  ตามไล่ตามล่ากันไปจนหลายกระทู้นานเกินนับ รวมทั้งสาวน้อยลั่นทมสีชมพู   ป่านนี้ไปงอกต้นอยู่ไหนแล้วก็เดาไม่ถูก น้องพลับพลึง ป่านนี้ยังอยู่หรือหายไปอีกคน... เขาฉีกยิ้มให้เพื่อนๆ  โน้มตัวไปแตะจอมอนิเตอร์    ตบบ่าไชยยันต์  เช้คแฮนด์กับบุญคำ เกียร์  และร้องทักเชษฐากับดาริน พี่ชายน้องสาวซึ่งยังไล่ล่ามันตรัยไม่เลิก ในเสี้ยวหนึ่งของหัวใจ    ชายหนุ่มครั่นเนื้อครั่นตัวคล้ายอาการขั้นต้นของไข้เลือดออก  แต่เมื่อมัดแขนไว้ก้มลงตรวจดูพบว่าไม่มีจุดแดง  เขาก็รู้ว่าเป็นเพียงอาการตกค้างเรื้อรังของความอาลัยในมิตรภาพเท่านั้น แต่....ไม่มีงานเลี้ยงใดยืดเยื้ออยู่ได้ไม่เลิกลา    ถึงเวลาร้านปิด  เจ้าของร้านย่อมมาสะกิดคะยิกๆ ให้จ่ายบิลล์   จะทำเป็นเลี้ยงต่อไม่รู้จบหยั่งงี้ไม่ได้ งานเลี้ยงของอนุชาปิดฉากลงพักใหญ่แล้ว     เขาจำต้องกล่าวอำลาเพื่อนฝูงไปสู่งานเลี้ยงอย่างอื่น  เมื่อถึงเวลา... แต่มิอาจไม่กล่าว( เขียนถูกป่ะวะ) ว่าเขาคิดถึงเพื่อนฝูงเหลือเกิน เขาไม่เคยลืมรพินทร์ ไพรวัลย์เจ้าแรก  แม้น้องเขยเขาจะย้ายไปสวมร่างเป็นบุญคำ เกียร์ แล้วก็ตาม  ในความทรงจำเขา มีแต่ดวงหน้ากร้านเกรียมกระด้างดังเนื้อวัวบ้าตายซาก หลอกหลอนในมโนนึก (เขียนได้เหมือนกันแฮะ) เขาคิดถึงมันมากเหลือเกิน- เจ้าสาวก   ไพรวัลย์  บรอสแนน   หลานนรกเพียงหนึ่งเดียวในชีวิต  มันไร้เทียมทานในทุกด้าน   โดยเฉพาะ(ความ)ด้านไม่น้อยไปกว่าอากลาง ไม่รู้ว่าป่านนี้ได้กลับมาโซ้ยขนมจีนแกงน้ำยาปักษ์ใต้   หรือยังฟาดเนื้อจิงโจ้กระป๋องอยู่ และเขาคงไม่มีวันรู้.... ความคิดถึงทำให้เขาหาเวลาว่างที่มียากยิ่งกว่าขุมทองโกโบริน  แอบขโมยเวลาทำงาน  แวะเข้ามาในพันติ๊ป    แล้วจังงัง พบว่าทุกอย่างกลับกลายไปหมดแล้ว เรือของเขาหายไปเช่นเดียวกับไททานิค-เพื่อนหลายคนเคยสังสรรค์เฮฮา-ร่ายบทกวี-บทเพลง-เล่าหนังสือ- พากันผละจากเรือใหญ่ลงเรือชูชีพไปกับโรสและแจ๊ค   ไร้ร่องรอยในทะเลชีวิต... เขาเดินย่ำอยู่ในหมู่คนที่เขาไม่รู้จัก  ด้วยความว้าเหว่ จนเขาตัดสินใจถอยออกมาแล้วไม่กลับไปอีก อา!(ไม่ใช่น้องของพ่อ)  งานเลี้ยงจบสิ้น...เกมโอเวอร์... ทายาทอันดับบ๊วยแห่งวังวราฤทธิ์ระบายลมหายใจยาวออกมาอีกครั้ง   เมื่อคลิกที่ shut down รอให้ภาพในมอนิเตอร์ดับวูบลง.... อุแว้!  อุแว้!  อุแว้! " พี่คะ...ลูกร้อง...มัวทำอะไรอยู่น่ะ" " ป่าวจ้ะ   จะไปชงนมเด๋วนี้ละ.." งานเลี้ยงหนึ่งเลิกลาแล้ว....อนุชาค่อยๆลุกขึ้น...มุ่งหน้าไปสู่งานเลี้ยงที่สองของเขา งานเลี้ยงครั้งนี้กินเวลา ๒๐ ปีเป็นอย่างน้อย กว่าลูกสาวเขาจะบรรลุนิติภาวะ  ให้พ่อมีเวลาว่างกลับมาผจญภัยในยามชราอีกครั้ง... แบทแมน โน รีเทินส์! ลาก่อนครับทุกคน   ผมคิดถึงพวกคุณจริงๆนะไม่ได้พล่ามเล่นๆ     ให้โดเรมอนหยิกดิเอ้า! จากคุณ : อนุช วราฤทธิ์ - [วันมหาสงกรานต์ 22:36:37]

ความคิดเห็นที่ 16 สะกดชื่อผิดจนได้  ผ่าวะ จากคุณ : อนุชา - [วันมหาสงกรานต์ 22:37:39]

ความคิดเห็นที่ 17 ใบหน้ากร้านเกรียมของจอมพรานยังคงสงบราบเรียบไร้ความรู้สึก  แต่ถ้าสังเกตให้ดีจะเห็นมุมปากนั้นกระตุกวูบเล็กน้อยคล้ายจะยิ้ม  นัยน์ตาสีสนิมเหล็กปรากฏยินดีขึ้นเมื่อเห็นชื่อที่ลงท้ายในความคิดข้างบน "ยังเฟอะฟะเหมือนเดิม แม้จะเป็นพ่อคนแล้วก็ตาม" รพินทร์รำพึงในใจ เขา รู้สึกยินดียิ่งที่ได้รับทราบข่าวคราวของพี่เขยและครอบครัว....... จอมพรานเอนหลังลงบนเก้าอี้นุ่มหนาสีดำหน้าจอคอมพิวเตอร์     ภวังค์ของเขาล่องลอยไปถึงวันเวลาเมื่อครั้งกระโน้น   แม้มิเนิ่นนานก็คล้ายเนิ่นนานนักหนาแล้ว ก็ถอนใจหนักหน่วง  กาลเวลาย่อมผ่านไปรวดเร็วเสมอ โดยเฉพาะในยามของความสุข   การผจญภัยทั้งในราวไพรพิลึกกึกกือและลงเรือเพื่อสำรวจไปในห้วงมหรรณพแห่งความรู้ได้เคยทำให้อาดรีนาลีนของเขาหลั่งไหล รู้สึกไม่เหน็ดเหนื่อยในการที่จะสร้างสรรค์โต้ตอบรวมถึงยำเพื่อน ๆ  (โดยเฉพาะพี่เชยคนกลางของเขา)   กาลเวลาเปลี่ยนไป คนชราแล้ว   ต่อมอะดรีนาลีนของเขาเริ่มไม่ทำงาน หรือทำงานช้าลงไปมาก  รพินทร์ได้ปล่อยให้เรืออับปางไป และหลีกหนีจากไพรวัลย์ที่เป็นนามสกุลของเขาเอง แต่ยังก่อน.....เขายังวนเวียนอยู่ในโลกแห่งนี้ราวกับวิญญาณไม่มีที่ไป.... "กริ๊งงงงงงงง..." เสียงโทรศัพท์กรีดเข้ามาในภวังค์   รพินทร์เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ไปอย่างเกียจคร้าน "ว่าไง" เขากรอกเสียงเนือย ๆลงไปที่หูโทรศัพท์   "พี่...ระเบิดคลังแสงกองทัพอากาศที่ดอนเมือง...." เสียงจากปลายสายทางโน้นบอกมา เขาขมวดคิ้ว อะไรวะ ระเบิดอีกแล้วเหรอ... "เดี๋ยวจะไป.." จอมพรานลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว  ผิดกับเมื่อครู่เป็นคนละคน  เอาโทรศัพท์มือถือ ปากกา สมุดจดและบัตรเบ่งลงกระเป๋า  เดินออกจากที่ทำงานด้วยความเร็วที่เกือบจะเป็นวิ่ง "ทำไมรัฐบาลนี้มันถึงมีเรื่องมาให้ทำเรื่อย ๆวะ เหนื่อยชิบ..."  เขาบ่นงึมงำก่อนจะขึ้นแท็กซี่ที่เข้ามาเทียบและลับหายไปในคลองจักษุ สวัสดีปีใหม่ครับทุกท่าน........... จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [วันเนา 14:16:24]

ความคิดเห็นที่ 18 จะกลุ้มอกกลุ้มใจหรือจริงจังกับชีวิตอะไรกันมากมายล่ะครับท่าน ไชยยันต์เองเขาก็มีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากมาย นี่ยังไม่นับรวมหนี้ต่างๆ ทั้งหนี้เงินทอง หนี้ความรู้สึกและหนี้ความหวัง กระนั้นก็ตามเขาก็ยังไม่วายโดดเข้ามาร่วมวงไพบูลย์แห่งการผจญภัยด้วยใจรัก ด้วยศรัทธาเสมอกับภารกิจประจำชีวิต ประกายอีกวูบหนึ่งของสายฟ้าสะท้อนเข้าตาทำให้ไชยยันต์ต้องตื่นจากภวังค์ “อ่า…คุณแสงครับ พอเถอะครับ โปรดอย่างแสดงอภินิหารใดๆอีกเลย…ผมกำลังจะคิดว่าคุณแสงเป็นคนธรรมดาแล้วนะครับ” เสียงไชยยันต์พูดขึ้น ทั้งสองคนยังคงนั่งคุยกันอยู่ที่เดิมท่ามกลางแสงสว่างจ้าดุจหลอดฟลูออเรสเซนต์หลายพันดวงเบื้องบน แสงโสมหัวเราะแหะๆ กระดิกนิ้วอีกหนึ่งทีสายฟ้าที่ลอยอยู่เหนือป่าแห่งนั้นก็ดับวูบลง “ขอโทษทีค่ะคุณไชยยันต์…ง่า…แสงแค่ลองดูเฉยๆ” “คุณแสงเคยเรียนรู้เวทย์มนตร์พวกนี้ด้วยหรือครับ มันตรัยเคยสอนด้วยหรือ” “เปล่าค่ะ…อ่า แสงรู้สึกว่าแค่นึกเท่านั้นมันก็เป็นจริงขึ้นมาเองได้…ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน” ไชยยันต์กระพริบตาถี่เร็ว นี่ใครจะกล้ายืนยันกับเขาได้ไหมว่า สิ่งที่แม่สาวคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาแสดงออกมานี้มันคือมายากลระดับมืออาชีพ มิใช่ว่าเธอมีอำนาจวิเศษเหนือธรรมชาติ แต่ถ้าพิจารณาจากสิ่งที่ตาเห็นในขณะนี้ก็อาจจะอนุมานเอาได้ว่าบางทีเธออาจจะมีเชื้อสายแม่มดโดยกำเนิดก็ได้ “คุณไชยยันต์กำลังคิดว่าแสงเป็นแม่มดใช่มั้ยคะ”   น้ำเสียงเรียบๆนั้นถามมา “ง่า…ไม่แน่ เอ๊ย ไม่ใช่หรอกครับ ผมเพียงแต่สงสัยว่าคุณแสงต้องเล่นกลให้ผมดูเป็นแน่” แสงโสมหัวเราะ  “ไม่ได้เล่นกลค่ะ แต่ทำไมถึงทำได้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วก็ทำไม่ได้ทุกครั้งด้วย นานๆครั้งถึงจะฟลุ้คได้สักหน…แต่ว่าก็ทำได้แค่นี้ละค่ะ บางทีร้อนๆเคยนึกอยากให้ฝนตกไม่ยักกะตก มีแต่พายุมาแทน” “อืม…ถ้าเช่นนั้นอย่างคุณแสงเนี่ยเขาไม่ได้เรียกว่าแม่มดหรอกครับ เพราะแม่มดต้องทำได้มากกว่านี้ อย่างนี้เขาน่าจะเรียกว่าน้ามดมากกว่า” แสงโสมหยุดยิ้มแล้วค้อนให้อีกหนึ่งที เธอหันไปค้นๆในเป้หาอะไรสักอย่าง ไชยยันต์ลืมตาโพลงเมื่อจำได้ว่านั่นมันเป้ของเขา “เฮ้ๆๆๆ คุณแสง อะไรนั่น…นั่นอยู่ดีๆมาค้นเป้ผมทำไม” พูดจบก็ตรงเข้ายื้อยุดแย่งเป้คืนมา แสงโสมเองก็ไม่ยอมปล่อย “แน้ อย่ามาหาเรื่องกันสิคะ นี่มันเป้ของแสงเองต่างหาก” ไชยยันต์แยกเขี้ยว  “เป้ของคุณที่ไหนกัน นี่มันของผมชัดๆ…นี่ๆ ตกลงว่าคุณแสงไม่ใช่แม่มดแต่กลายเป็นขโมยไปแล้วละสิ…เอาของผมคืนมา…” ประกายฟ้าแลบแปลบปลาบที่ขอบฟ้าทำให้ไชยยันต์ต้องแหงนหน้าขึ้นดูท้องฟ้า ฟ้าคืนเดือนแรมคืนนี้พราวพร่างไปด้วยดวงดาวระยิบระยับเต็มพรืดไปหมดเว้นแต่บริเวณขอบฟ้าที่มีสีหม่นจางๆของเมฆหมอก สายลมพัดพาเอาไอเย็นชื้นมาจากที่ไหนสักแห่ง นั่นบ่งบอกว่าที่นี่มิได้อยู่ห่างไกลจากทะเลสาบเท่าไรเลย ถ้าเช่นนั้นแล้วแสดงว่าเขาถูกน้ำพัดพามาไม่ไกลจากจุดเดิมนัก และมีความเป็นไปได้ว่าพรรคพวกคนอื่นๆก็น่าจะตกหล่นกันอยู่ใกล้ๆทะเลสาบนั่นเอง ไชยยันต์ปล่อยมือจากเป้ทันที เป็นผลให้แสงโสมซึ่งกำลังออกแรงยื้อแย่งเต็มที่หงายหลังลงไปนั่งกับพื้น เธอรีบลุกขึ้นอย่างเดือดดาล จับเป้ใบนั้นจะขว้างใส่เขา “คุณแสง! อย่า…ข้างในมีระเบิด!!” ช้าไปหนึ่งในสิบวินาที  เป้ใบนั้นหลุดลอยจากมือของแสงโสม มันลอยละลิ่วข้ามศีรษะไชยยันต์ซึ่งก้มลงหลบอย่างหวุดหวิด เป้ซึ่งบรรจุระเบิดไนโตรจำนวนมากพอที่จะทลายภูเขาขนาดย่อมๆทั้งลูกลอยละลิ่วลอดผ่านกิ่งไม้ไปไกล สองหนุ่มสาวต่างรีบนอนหมอบราบกับพื้นตามสัญชาตญาณโดยไม่ต้องมีใครเตือนใคร ทันใดนั้นมีเสียงกู่ก้องดังสวนมาจากทิศทางที่เป้บรรจุระเบิดลอยไป นั่นเขาจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นเสียงของพรานใหญ่ รพินทร์ ไพรวัลย์ และยังมีอีกเสียงหนึ่งที่กู่ตามกันมาติดๆ ก็เป็นเสียงที่คุ้นหูเหลือเกิน “วู้…นั่นแกใช่ไหมไชยยันต์…วู้ ฉันเอง อนุช…” “บึ้ม!!!!” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [วันเนา 16:30:57]

ความคิดเห็นที่ 19 หนูพลับพลึงยังอยู่ค่ะ ลุงอนุชา มาแซวชาวคณะเป็นระยะ ๆ ยินดีกับบทบาทใหม่ด้วยนะค้า คุณพ่อคนใหม่ของน้องPuff(The Majic Dragon) สงสัยต้องขอเพลงจากมิตรรักนักเพลงอย่างป๋าตรัยประกอบฉากนี้ซะแหล่ว ลุงไชยยันต์บ่นไรคะ  เข้ามาทีไรเฉียดกันทุกทีแฮะ ไปประแป้งให้สาวที่ไหนบ้างยังค้า... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [วันเนา 17:25:26]

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่ได้ไปประแป้งใครที่ไหนจ้ะหนู กลัวเปียกเลยไม่ได้ออกไปไหนเลย เซ็งชะมัด ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าจะเดินป่าแบบนี้ไปอีกนานเท่าใด ว่าจะเดินไปเรื่อยๆ ตราบใดที่ยังไม่มีใครปักป้ายห้ามเดิน ไม่แน่ว่าภาคถัดไปอาจจะย้ายมาเดินริมถนนในเมืองกันให้รู้แล้วรู้รอด สำหรับอนุชา ยินดีครับที่ได้ร่วมเดินทางกันมาบนเส้นทางอันยาวไกล และผมก็คงคิดถึงคุณมากเหมือนกัน โชคดีครับ ถ้ามีเวลาว่างเมื่อไหร่ก็เข้ามาทักทายกันบ้าง สำหรับรพินทร์คนเดิม อย่าเพิ่งหมดแรงหมดหวังนะครับ ผมยังจำได้ดีว่าคุณเป็นหนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้งกระทู้เพชรพระอุมาเมื่อสมัยแรกๆปีกว่ามาแล้ว ผมเข้ามาทีหลังก็ยังเห็นคุณร่วมเดินทางมาตลอด แม้ระยะหลังๆจะแปลงร่างไปเป็นคนแก่แล้วแต่ใครๆก็รู้ว่าใจคุณนั้นยังหนุ่มแน่นและพร้อมสู้เสมอ เข้าทำนอง "ไม่ว่าชาติไหนๆก็ใจเกินร้อย" ช่วงนี้ขออภัยที่ผมเดินเรื่องวนเวียนไม่ไปไหนสักทีและเนื้อเรื่องค่อนข้างน้ำเน่าไปเยอะเพราะยังนึกมุขไม่ออก อีกอย่างยังไม่รู้ว่าจะเอาเนื้อเรื่องไปผูกกับของคุณคริสได้ยังไงน่ะครับเพราะผมแต่งแบบจักรๆวงศ์ๆไม่เป็นแฮะ พอดีเห็นคุณแสงโสมไม่อยู่ และในฐานะที่ไชยยันต์เคยแทะโลมเธอตามเนื้อเรื่องมาแต่ต้นก็เลยได้โอกาสสานต่อเรื่องราวแบบตามใจคนจัดขัดใจคนดู โดยที่เจ้าของบทยังไม่สามารถว่ากล่าวอะไรได้ หลังจากเธอกลับมาแล้วผมเองอาจจะหายหน้าหายตาไปสักพักเพื่อความปลอดภัย คงต้องฝากหนูพลับพลึงดูแลกระทู้ไว้ล่วงหน้าด้วยนะครับ บายละ จากคุณ : ไชยยันต์ - [วันเถลิงศก 00:27:10]

ความคิดเห็นที่ 21 ... จากคุณ : ... - [วันเถลิงศก 00:37:00]

ความคิดเห็นที่ 22 สงกรานต์เหลือกันอยู่แค่นี้  คนอื่นคงไปเที่ยวกันหมดแหงม ๆ ค่า...จาเฝ้ากระทู้ให้แต่แค่สามวันนี้นะ เดี๋ยวจะแว๊บต่อแล้วอ่ะ น้าแสงโสมกลับมาก็ตัวใครตัวมันละกันนะ...ลุงไชยยันต์ หนูพลับพลึงช่วยไม่หวายอ่ะ ไปแต่งไว้ยังกะให้เธอเป็นนางเอกนวนิยายน้ำเน่าขายดีอย่างนั้นน่ะ...เหอ เหอ(ได้โอกาสต้องรีบใส่ไฟซะเลย) ตาบุญคำ เกียร์เจ้าขา  เรื่องทองในถ้ำลิเจียเนี่ย เจอจริงป่าวคะ เข้ามาพันติ๊บช่วงนี้เจอแต่กระทู้ตื่นทอง ยังกะจะสาดกระทู้ทองแทนน้ำสงกรานต์ อย่างนั้นแหละ ในข่าวเห็นแต่ส่วนหนึ่งขอบพันธบัตร ===== ....บึ้มม!... สิ้นเสียงกัมปนาทเศษเลือดเศษเนื้อปลิวว่อนกระจัดกระจายไปในรัศมี ที่ชาวเพชรพระอุมาอยู่กันโดยถ้วนทั่ว(ก็อยู่ใกล้ ๆ กันนั่นแหละ เกิดอะไรขึ้นก็ต้องโดนกันอย่างทั่วถึง) เสียงโหวกเหวกโวยวาย ระงมไปทั่วบริเวณ "เฮ้ย.. เกิดอะไรกันฟะ ฟ้าผ่ากลางวันหรือไง แล้วนี่อะไรกันล่ะ ปุ ปุ" เศษเลือดเศษเนื้อหล่นปุ๊ลงในไป๊ป์ สุดหวงของเชษฐา ทำให้เสียงเอกลักษณ์เฉพาะตัวแปร่ง ๆไป ชิ้นส่วนหัวของงูส่วนหนึ่งตกปุ๊ลงบนหัวไพรวัลย์ จะหลบก็หลบไม่ทันเลือดไหลอาบมาเข้าหูเข้าตา จนร้องจ๊าก...วิ่งหาน้ำจากปลักควายบริเวณนั้นมาล้างหน้าล้างตาจ้าละหวั่น คะหยิ่นซึ่งหลังจากฟื้นจากคลื่นยักษ์มะงุมมะงาหรา จนมาเจอกับเชษฐาเข้า กำลังจะอ้าปากเรียกนายใหญ่ ก็พบกับเกล็ดงูปลิวว่อนเข้ามา ด้วยความไวของอดีตนายบ้านหล่มช้างจึงหลบได้ทันชนิดเส้นยาแดงผ่าร้อย แต่ก็ไม่พ้นจากเศษเนื้อชิ้นเล็ก ๆ ที่บินว่อนมาเข้าปากที่กำลังอ้าค้างพอดิบพอดี แรงระเบิดที่เกิดขึ้นทำให้รพินทร์และอนุชาเดินลอยละลิ่วกระเด็นมาติดบนต้นไม้ ใกล้ ๆ กับที่ไชยยันต์และแสงโสมหมอบหลบระเบิดนั่นเอง  อนุชาร้องลั่นเพราะโดนแขวนต่อง แต่งอยู่บนยอดไม้ จะลงไปก็ลงไปไม่ได้ ต้องร้องเรียกให้ไชยยันต์ตามไปช่วยสอยลงมา ส่วนรพินทร์นั้นอยู่ต่ำลงมาสามารถที่เหวี่ยงตัวเองลงมาจะกับพื้น แต่เพราะลงผิดจังหวะเล็กน้อยจึงลงมานั่งก้นกระแทกจ้ำเบ้าแทน แสงโสมลุกขึ้นปัดฝุ่นเศษฝุ่น หินทรายที่ติดตามเนื้อตามตัว ตามองไชยยันต์ซึ่งปีนต้นไม้ไปช่วยอนุชาด้วยความไม่ไว้วางใจสถานะการณ์นัก และก็จริงดังคาด กิ่งไม้ที่อนุชาแขวนต่องแต่งอยู่นั้น ไม่สามารถทานน้ำหนักได้ ทำให้ทั้งสองละลิ่วสู่พื้นกลิ้งลงเนินหลุน ๆ ไปกองอยู่ในปลักควายที่ไพรวัลย์กำลังล้างหน้า ล้างตานั่นเอง "เย้...ป้าดารินสีมือเจ๋งเป้งเลยค่ะ เจ้างูยักษ์หัวกระจุยไปเล้ย" "มั่วแล้วยายพลับพลึง ความแรงของปืนกระบอกนี้มันจะแรงขนาดทำให้เจ้างูยักษ์หัวกระจุยเหรอยะ" "อ้าว เหรอค่ะ ก็ป้าดารินเล็งไปที่หัวเจ้างูยักษ์อยู่ ยิงไปแล้วหัวมันก็กระจุย พลับพลึงก็เข้าใจว่าป้ายิงซิคะ" "หึหึ แล้วเสียงลูกปืนมันจะดัง บึมม อย่างนั้นเร้อยายพลับพลึง คงเป็นใครในพวกเราใช้ระเบิดไนโตรฯ จัดการกับมันล่ะมั้ง ไม่เป็นพี่ใหญ่ ก็คงเป็นแงซายนั่นแหละ ตามไปดูแถวซากงูกันเถอะ ได้ยินเสียงแว่ว ๆมาจากด้านโน้นนะ" สองสาวซึ่งหลบหนีการไล่ล่าของงูยักษ์มาหลบในป่าหินเมื่อหลายวันที่ผ่านมา ลัดเลาะผ่านดงหินตัดผ่านป่าละเมาะเล็ก ๆ มาสมทบกับชาวคณะ "ป้าดาริน พลับพลึงได้ยินเสียงแว่ว ๆ ด้านโน้นค่ะ" "ช่วยกันขุดซิฟะ เจ้าแงซาย เอาเปรียบแรงคนแก่ได้ไงกันว้อย" "โธ่ ลุ้งขอพักเหนื่อยบ้างซิ" "ป้าดโธ่ อีกนิดเดียวก็ทะลุถ้ำแล้วนะว้อย ใครรู้แกวเข้าสมบัติในถ้ำก็ถูกแฮปหมดซิวะ" "ทำอะไรกันน่ะ ตาคำ แงซาย" ทั้งสองต้องสะดุ้งสุดตัวกับเสียงที่ไม่คาดคิด "นายหญิง นังหนูพลับพลึง โธ่ นึกว่าใครมาเงียบ ๆ หัวใจไอ้คำแทบวายแน่ะ นึกว่าขบวนการล่าสมบัติสุดขอบฟ้ามาซะอีก" พรานเฒ่าค้อนขวับยังสองสาว "อ้าว ไม่เป็นก้อนหินกันแล้วเหรอตาคำ ลุงแงซายหินรูปซออู้" "เป็นคนปกติก็ตั้งแต่เกิดปรากฎการณ์ประหลาด ที่กลางคืนสว่างจ้าราวกับกลางวันนั่นล่ะจ๊ะหนูพลับพลึง" "อ้าว แล้วตาคำออกมาจากท้องงูได้ไงกันล่ะ เห็นแว๊บ ๆ ว่างูกินไปแล้วไม่ใช่เหรอ" ดารินถามยิ้ม ๆ "ยังไม่ทันกินครั่บนายหญิง แค่เฉียด ๆ ดีที่หลบทันได้ก่อน เดชะบุญที่ฟ้าดินเกิดอาเพท จนไอ้คำได้กลับมาเป็นคนอย่างเดิมอีก นึกว่าต้องเป็นก้อนหินตลอดไปซะแล้ว" "แล้วขุดอะไรกันอยู่จ๊ะ ขมักเขม้นกันจัง" "หลังจากเสียงบึ๊มม...ผมกับลุงคำ ก็กระเด็นมาด้านนี้และก็พบกับเจ้านี่ครับนายหญิง" "เหรียญทอง!!!" ทั้งดารินและพลับพลึงอุทานออกมาพร้อม ๆ กันโดยมิได้นัดหมาย เมื่อเห็นสิ่งที่แงซายยื่นมาให้ดู ...ด้านวังมังกร ทหารที่เฝ้าท้องพระคลังวิ่งทะเล่อทะล่า เข้ามารายงานพญามังกรที่กำลังนั่งวางแผนร่วมกับมันตรัย ในการจัดการกับคณะนักแสวงโชคอย่างเคร่งเครียด "ท่านพญามังกรขอรับ  ทองและพันธบัตรจากท้องพระคลังหล่นลงไปยังถ้ำลิเจียครับ" "อุวะ แล้วมันเกิดขึ้นได้ยังไงกั๊น แล้วดูแลกันไงฟะ นั่นน่ะขุมสมบัตินับหมื่นล้านเชียวนะว้อย?" พญามังกรอุทานอย่างหัวเสีย รีบเดินทางไปสำรวจความเสียหายที่เกิดขึ้น... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [วันเถลิงศก 14:15:49]

ความคิดเห็นที่ 23 วันนี้วันเถลิงศกขึ้นปีใหม่  สวัสดีปีใหม่ทุก ๆ คนค่ะ... จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [วันเถลิงศก 14:18:41]

ความคิดเห็นที่ 24 555 จากคุณ : เส่ย - [วันเถลิงศก 15:17:33]

ความคิดเห็นที่ 25 [[ อืม ยาวจังเลยค่ะ ตาลายไปหมดแล้ว ]] จากคุณ : น้ำขิง - [16 เม.ย. 22:38:58]

ความคิดเห็นที่ 26 โอเค ผมเพิ่งกลับมาจากโคราชเมื่อกี้นี้เอง จะลุยต่อตั้งแแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปครับพ้ม! (โฮ ดีใจได้กลับบ้านแล้วไม่ได้อยู่บ้านเดือนกว่าจนหมาจำไม่ได้แล้วเนี่ย) ป.ล.ปุ๋ย ปุ๋ย ปร่วด (สำลักเนื้องู) จากคุณ : เชษฐา - [17 เม.ย. 00:49:51]

ความคิดเห็นที่ 27 ทันใดนั้นเชษฐาก็รู้สึกขยักขย่อนตัว พลันรู้สึกถึงพลัง มหาศาล ลมปราณเดินทะลุจุดทั้งเจ็ดสิบสองจุด เขาจึงค้นพบว่าแท้จริงแล้วงูพิษตัวนั้นคืองูตั้วฮกจั๊ว หรืองูสีแดงโลหิตในมังกรหยกภาค๑ที่เหลียงจื้อองเลี้ยง และก้วยเจ๋งเผลอไปงับเข้าเกิดอาการดังกล่าวในแบบ เดียวกัน  ตั้งแต่นั้นมาก้วยเจ๋งจึงมีกำลังภายในเพิ่มขึ้น มากนั่นแล เชษฐารู้สึกยินดีในพลังวัตรที่ได้มาจึงหันไปเรียกพรรคพวก ให้รีบมากินเนื้องูเพื่อเพิ่มพลังแต่ก็ไม่มีเสียงตอบจึงเดิน ไปตามพบชาวคณะซึ่งในเรื่องจริงไม่ค่อยสนใจสมบัติของ นอกกายกันเท่าไร แต่เนื่องจากในเรื่องนี้เป็นภาคอลเวง ทุกคนจึงเพิ่มความงกขึ้นอย่างประมาณไม่ได้กำลังแย่งกัน โกยพันบัตรและเหรียญทองอย่างบ้าคลั่งที่ข้างๆยังมีคุณ เชาวรินและคณะที่พบสมบัติก่อนถูกตีหัวนอนแอ้งแม้ง สลบสไลอยู่เพื่อตัดตัวหาร "เฮ้ย! ปุ๋ยปุ๋ย เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ไชยยันต์"เชษฐาร้องถาม "อู้อี้ อู้อี้" ไชยยันต์ซึ่งกระโดดเหยียบแสงโสมมาโกย สมบัติตั้งนานแล้ว เนื่องจากความโลภทำให้คนตาบอดได้ มากกว่าความรัก นิยายเล่มละสิบสตางค์เมื่อกี้จึงเป็นอัน ล้มพับไป "อะไรนะ ไม่ได้ยิน ปุ๋ยปุ๋ย" "อู้อี้ อู้อี้" เชษฐาคิดว่าชะรอยไชยยันต์จะถูกสาปเป็นซออู้อีกคนเสีย แล้ว  จึงเข้าไปดูใกล้ๆปรากฏว่าไชยยันต์ยังปกติอยู่ สังเกตุดีๆจึงทราบว่าที่เขาพูดไม่ได้นั้นเนื่องจากอม เหรียญทองอยู่เต็มสองกระพุ้งแก้ม ที่ต้องยัดไว้ในนั้น เพราะกระเป๋าเต็มหมดแล้ว คนอื่นๆก็พอๆกัน ขณะที่เชษฐากำลังตัดสินใจจะกระโดดไปลุยด้วยนั้น พลันลูกศรอีกดอกหนึ่งก็แล่นตัดหน้ามา พร้อมกับเสียง ตะโกนที่ว่า"หยุดเดี๋ยวนี้นะ พวกเจ้ามาขโมยยาบำรุง ของเสด็จพ่อยังไม่พอ ยังจะมาปล้นท้องพระคลังอีกเรอะ" ผู้ตะโกนย่อมเป็น(องค์)ชายกลางผู้เชี่ยวชาญในวิชาธนู "น้อยๆหน่อย แกส่งงูมางับเรา สมบัติเหล่านี้ถือเป็นค่า ทำขวัญเฟ้ย"อนุชากล่าว ยังไม่หยุดโกย "บังอาจ"ชายกลางตวาดแล้วตีลังกาลงมาเตะชายกลาง อีกคนล้มลงไป.. นอนโกย "รีบไปช่วยพี่เขยคนที่สองเร็ว"รพินทร์ซึ่งดูเหมือนจะมี สติและศีลธรรมที่สุดในกลุ่มร้องขึ้น ทำให้แงซายผู้สมัย เด็กๆเคยบวชเรียน และคะหยิ่นผู้ครั้งหนึ่งเคยสอบวิชา พระพุทธศาสนาได้ที่หนึ่งของห้อง ได้สติตามมา ทั้งหมดโผเข้าไปรุมองค์ชายทันที  น่าเสียดายที่ต่างก็ มีสมบัติซุกอยู่จนพองทั้งตัว ทำให้หนัก การเคลื่อนไหว ไปช่วยจึงช้ายิ่ง ไม่ทันการ พวกผู้หญิงอันได้แก่ แสงโสม ดารินกับพลับพลึงซึ่ง ย่อมมีหิริโอตตัปปะมากกว่าผู้ชายจึงไม่มีสมบัติซุก มากนัก ได้สติตามมาจึงเข้าไปช่วยบ้าง แต่องค์ชายกลางมีวรยุทธสูงส่งปืนและเวทย์มนต์ ที่ถูกยิงมาจึงหาได้ระคายผิวไม่ บุญคำเห็นดังนั้นก็กล่าวขึ้นว่า"ลูกผู้ชายไม่รังแกพูหญิง เจ้ามาเลียะกับพวกข้าดีกว่า"แล้วหันไปตะโกนบอกลูก หาบว่า"เฮ้ย! เส่ย เกิด จัน ตั้งค่ายกลอรหันต์ทองคำ" พวกลูกหาบทำหน้างงๆ จันกล่าวว่า"ตั้งเป็นซะที่ไหน เล่านาย ไม่เคยอ่านกำลังภายในสักหน่อย" "เออจริงงั้นเราหลบไปก่อนเถอะ"บุญคำนึกได้จึงถอย ไปข้างหนึ่ง ทีนี้องค์ชายชักกระหยิ่มใจจึงหันไปทางอนุชาซึ่งนอนโกย อยู่ใต้เท้ากล่าวว่า"ฮ่า ฮ่า เจ้าพวกนี้มันไม่เห็นจะเท่าไหร่ เลย   งั้นข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งเสียเลย น้องข้าจะได้เลิกรัก คนไม่มีสกุลรุนชาติแบบเจ้าอย่างงมงายเสียที" เชษฐากัดฟันกรอดจึงสืบเท้าไปข้างหน้ากล่าวว่า "ช้าก่อน  องค์ชายยังเหลือข้าอีกคน เรามาตัวต่อตัว กันก่อน!(ปุ๋ยปุ๋ย)"แต่ขณะกระโจนขึ้นไปจะตั้งท่าประจันกับ องค์ชายกลางนั้น เชษฐาก็รู้สึกถึงมือข้างหนึ่งจับเท้าเขาไว้ นั่นเป็นมือของอนุชาซึ่งได้สติทันทีหลังจากได้ยินว่า เขาก็ได้รับรักตอบเช่นกันทำให้เกิดกำลังวังชาเพิ่มขึ้น หลายเท่า"ไม่ต้องหรอกพี่ใหญ่  เรื่องนี้ผมเป็นคนก่อ ผมจะเคลียร์เองแบบลูกผู้ชาย"ว่าแล้วเขาก็ตีลังกาขึ้นยืน สลัดทองทิ้งทั้งตัวเป็นจำนวนสามตัน ซึ่งไม่รู้ยัดลงไปได้ ยังไง ทองส่วนหนึ่งกระเด็นไปกระแทกศีรษะคุณเชาวริน และคณะที่พึ่งฟื้นจนสลบไปตามเดิม อนุชายกมือห้ามเชษฐาเป็นเชิงว่าให้ถอยไปนี่เป็นเรื่อง ของเขาคนเดียวแล้วกล่าวกับองค์ชายกลางว่า "ข้ารักน้องสาวท่านอย่างบริสุทธิ์ใจ ถ้าท่านไม่เชื่อ เรามาพิสูจน์กันด้วยฝ่ามือและฝีตีนเถิด"(ฟังดูไม่ค่อยมี เหตุผลเท่าไหร่แต่มันก็เป็นเรื่องปกติของนิยายบู้ล้าง ผลาญร่วมสมัยเพชรพระอุมานั่นแหละ) ว่าแล้วอนุชา ก็ใช้กระดุกทหารญี่ปุ่นที่เก็บได้ใกล้ๆแทนกระบี่ตั้งอยู่ใน ท่าเวียดนึ้งเกี่ยม(กระบี่วีรชนแคว้นเวียด)ประจันหน้ากับ องค์ชายกลางทันที ขณะนั้นเององค์หญิงเล็กและองค์หญิงใหญ่(ซึ่งยังไม่รู้ว่า เป็นพูหญิงจริงหรือเปล่า)ก็ตามออกมาพอดี "อย่าสู้กัน อนุชา เธอสู้พี่กลางไม่ได้หรอก"องค์หญิง เอดยาวดีหรืออะไรสักอย่างร้องขึ้น "อย่ามายุ่งนี่เป็นการต่อสู้ของลูกผู้ชาย!"ชายกลางสองคน ร้องพร้อมกัน เมื่อทางฝ่ายรพินทร์จะมาช่วยบ้างเชษฐาก็ห้ามไว้ กล่าวว่า"ปล่อยให้กลางมันพิสูจน์ฝีมือและความ รักของมันเองก็ดีเหมือนกัน" สถานการณ์จึงกลายเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัวไปขณะเดียว กันนั้น พญามังกรกำลังแทงม้าอยู่ มันตรัยตีกอล์ฟอยู่ คริสติน่าเล่นไพ่อยู่ ไชยยันต์ซึ่งถูกลืมกำลังผ่องถ่าย ทองอยู่  และคุณเชาวรินและคณะก็กำลังสลบอยู่ต่อไป ... เชิญท่านต่อไปมาเขียนต่อเลยครับ จากคุณ : เชษฐา - [17 เม.ย. 16:20:35]

ความคิดเห็นที่ 28 อ้ะ ลืมเขียนถึงคุณไพรวัลย์ไป ขอโทษทีครับ เอาเป็นว่าตอนนี้กำลังถูกทองทับอยู่ก็แล้วกัน จากคุณ : เชษฐา - [17 เม.ย. 18:21:07]

ความคิดเห็นที่ 29 666 ... ขำกลิ้งเลยอ่ะปู่ เอ๊ย ลุงเชษฐา.... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [18 เม.ย. 09:29:04]

ความคิดเห็นที่ 30 โหย คุณชายเชษฐา ช็อตไหนช็อตนั้นเลยนะคะ ขำกลิ้งจริงๆ ขอบอก :-) จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [18 เม.ย. 20:59:45]

ความคิดเห็นที่ 31 ไม่มีใครมาเล้ย...หายไปไหนกันหมดเนี่ย จะต่อเรื่องก็นึกมุขไม่ออกง่ะ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [22 เม.ย. 10:42:45]

ความคิดเห็นที่ 32 แวะมาบอกว่ายังคงจะมาร่วมผจญภัยอยู่ครับ เพียงแต่ตอนนี้ผมกำลังติดงานหลายอย่างยังมาต่อไม่ได้ เดินป่ากันไปก่อนเน้อ จากคุณ : ไชยยันต์ - [23 เม.ย. 08:13:36]

ความคิดเห็นที่ 33 หลังจากพิมพ์ครั้งที่แล้ว แล้วคอมพิวเตอร์ผมก็ถูกไวรัสลง พึ่งแก้เสร็จเมื่อกี้นี้เอง  โปรแกรมอะไรๆที่มีมาก่อนหน้านั้น กี่ปีๆก็หายเรียบ  นึกแล้วปลงอนิจจังชอบกล พอกลับมานึกว่าจะมีคนมาแต่งต่อหลายคนแล้วก็ต้อง ตกตะลึงว่าหกวันมีสี่ความเห็นทำไมมันหายขาดกันได้ มหัศจรรย์ขนาดนี้ แต่ไม่เป็นไรครับ ผมจะกลับมากู้สถานการณ์เอง ปุ๋ยปุ๋ยปุ๋ยปุ๋ย (สูบไปป์อย่างกระหยิ่มใจ) แต่ว่า... อ้า... เล่นคนเดียวมันก็ไม่สนุกนักนาครับ ยังไงมาช่วยๆกันหน่อย ผมกลัวว่าผมจะเดียวดายเหมือน ตอนเส้นทางสู่วังมังกร ที่ผมรีโหลดกระทู้ประมาณวันละห้า ครั้งแต่ไม่มีใครเลย ช่วยๆกันหน่อยครับ อย่างน้อยถึงไม่ แต่งเรื่องมาลงความเห็นแสดงตัวว่าอ่านอยู่หน่อยก็ยังดี ...ปุ๋ยปุ๋ย จากคุณ : เชษฐา - [24 เม.ย. 18:56:49]

ความคิดเห็นที่ 34 มาอ่านนะจ๊ะ    แหะๆ  เหนกาทู้เงียบๆ เลยลงชื่อเปนกำลังใจ จากคุณ : reader - [24 เม.ย. 20:39:11]

ความคิดเห็นที่ 35 ..ช่วยค่าลุงเชษฐา  หนูพลับพลึงยินดีช่วย แต่ต่อมุขมาหน่อยดิ มุขนี้ต่อไม่ถูก ขำซะมากกว่า ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [25 เม.ย. 09:32:05]

ความคิดเห็นที่ 36 ดอดมาอ่านอย่างเงียบเชียบ.....อิอิอิ จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง - [25 เม.ย. 17:26:28]

ความคิดเห็นที่ 37 โธ่ ก็คุณชายเชษฐา ลงไว้ยากนี่นา คิดมุขต่อไม่ออกค่ะ รออ่านอยู่เหมือนกัน คุณแสงโสมหายไปไหนเนี่ย จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [25 เม.ย. 18:28:08]

ความคิดเห็นที่ 38 เอาละผมจะเขียนการประลองยุทธแบบบู้ลิ้มจริงๆสักครา หนึ่งละ(คราวที่แล้วแค่แข่งสูบไปป์) ... ... ... องค์ชายกลางทำการต่อสู้เสี่ยงชีวิตกับชายกลางอีกตัว ผู้ชมข้างสนามต่างพากันโห่ร้องเชียร์เสียงดังลั่นสนั่นนภาอากาศ " ต่อให้องค์ชายชนะ เก้าร้อยหกสิบห้าต่อหนึ่ง" ใครก็ไม่รู้ ตะโกนขึ้นมา "ไม่ไม่องค์ชายต้องต่อให้สามพันหกสิบเอ็ด ส่วนไอ้ชด ศูนย์จุดศูนย์สี่พอ"ใครก็ไม่รู้อีกคนเอ่ยขึ้น "หน่วยเงินเป็นอะไรล่ะเฮีย"อีกคนถามเซียนมวยเมื่อกี้ "ดอลล่าร์อเมริกาไปเลยเพื่อความสะใจ"คนๆนั้นตอบ หลังจากเซียนมวยตกลงราคาต่อรองจบที่ห้าพันล้าน ต่อหนึ่ง(สรุปคืออนุชาแพ้ชัวร์)แล้ว เชษฐาก็รับเป็นเจ้ามือ พลางหัวเราะในใจว่า"หึหึ ปุ๋ยปุ๋ย งานนี้ไม่ต้องโกยก็รวยได้ แต่ต้องทำให้อนุชาชนะให้ได้เพื่อพลิกโผ"(เชษฐามีพลัง ยุทธล้ำลึกสามารถสูบไปป์ได้แม้ในความคิด) ...เริ่มการประลอง... เสียงม้าล่อดังมาจากไหนก็ไม่รู้เพื่อเพิ่มบรรยากาศบู้ลิ้ม องค์ชายกลางใช้ออกมาด้วยท่า"เซ่าตั๋งคุ้งม่อ"(กวาดล้าง หมู่มาร)แทงกระบี่แทยงเข้าสู่ท้องน้อยเป็นการข่มขวัญ อนุชาทันที อนุชาหลบได้หวุดหวิดเอากระดูกทหารญี่ปุ่นฟาดกลับ เฉียงๆในท่า"ฮุ้นลี้เคี้ยงคุน"(ในเมฆาหวน) องค์ชายกลางใช้ท่า"ฮวงไคเกี่ยงฮุด"(ดอกไม้บานพบพระ) ตั้งรับแล้วรุกกลับ อนุชาใช้ท่า"ลิ้วแชปวยตุ่ย"(ดาวตกล่วง ลับ)ถอยออกมา โดยรวมดูเหมือนเด็กตบหัวกัน แต่คนแต่งตั้งชื่อแต่ละท่า ยาวๆไปงั้นเองเพื่อให้ดูเหมือนว่าจะเก่งขึ้น ยามนี้องค์ชายกลางยิ่งมายิ่งกล้าแข็ง กลับรุกไล่อนุชา ไปจนมุม ขณะที่อนุชาหอบแฮ่กๆอย่างเหนื่อยอ่อนนั้นเอง พลันได้ยินเสียงองค์หญิงเอทยาวดีเชียร์ว่า"คุณชาย อย่ายอมแพ้นะ" อนุชาได้ฟังก็ซาบซึ้งยิ่งนักกล่าวว่า"โอนี่ท่านเป็นห่วงข้าถึง เพียงนี้..." "เปล่าเพราะข้าแทงฝ่ายท่านไปเยอะต่างหากล่ะ" อนุชาฟังแล้วรู้สึกหมดกำลังใจชอบกล ขณะนั้นต้องถอยไป อีกก้าวเพราะโดนองค์ชายกลางไล่แทงด้วยท่า "ลื้อซี้อั้วะอัวะ"(ท่านตายเราอยู่ ...ชื่อไทยมันก็ฟังดูดีอยู่ หรอก)ขณะที่อนุชากำลังทุลักทุเลหันหน้าไปมองทาง เชษฐากอกอ(พี่ชายชื่อเชษฐา)ซึ่งเป็นเจ้ามือ เห็นเขากำลัง บุ้ยใบ้บอกวิธีเอาชนะเพราะถ้าแพ้จะคนเป็นเจ้ามือจะเสีย เงินมากแน่นอนเพราะยกเว้นเอทยาวดีกงจู้(องค์หญิงชื่อ เอทยาวดี)แล้วมีแต่คนแทงข้างองค์ชาย ได้ยินเชษฐากอกอส่งเสียงทางลมปราณ(หรืออีกนัย หนึ่ง ..พ่นควันเป็นตัวอักษร)ว่า"...ชดตี๋(น้องชายชื่อชด) ลองหาคัมภีร์ดู..." ฉับพลันอนุชาก็นึกขึ้นได้ว่าในนิยายกำลังภายในนั้น ยามใดที่ฝ่ายพระเอกกำลังจะแพ้มักมีคัมภีร์โผล่มา ให้ฝึกสำเร็จแล้วกลับไปเอาชนะได้ภายในครึ่งก้านธูปทุกที ขณะนั้นสู้พลางลองคลำในกองสมบัติแบบมั่วๆดู กลับพบคัมภีร์จีนเล่มหนึ่งจริงๆ! ยามอนุชาแตกตื่นยินดีรีบดูปกคัมภีร์อ่านได้ความว่า "...สามก้กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน)"ก็ซึมไปอีกครา เพราะไม่ใช่คัมภีร์ฝีมืออันใด(อ้าวก็แต่งตั้งแต่สมัยร.๑นะ ทำเป็นเล่น) แต่ไหนๆหยิบมาแล้วก็ลองพลิกอ่านดูหน้าหนึ่ง ได้ความว่า"ฝ่ายทหารเตียวสิ้วทั้งสองกองข้างหลังค่ายนั้น ก็หักเข้าไปเป็นอันมาก เข้ากลุ้มรุมกันฟันแทงเตียนอุย ต้องอาวุธบาดเจ็บทั่วกาย เตียนอุยนั้นมิได้ย่อท้อถือดาบ ฟันทหารเตียวสิ้วจนดาบนั้นหักไป จึงฉวยเอาศพข้างละมือ ป้องกันสู้รบแล้วเอาศพนั้นฟาดถูกทหารเตียวสิ้วตายอีก เก้าคนสิบคน แลทหารเตียวสิ้วนั้นสู้เตียนอุยไม่ได้ก็ ถอยออกไปประมาณเก้าวาสิบวา" เหมือนสวรรค์มีตาฟ้าดินบันดาล อนุชากลับสามารถตีความ ถ้อยคำเหล่านั้นออกและบัญญัติเพลงกระบี่สะท้านฟ้า สะเทือนดินขึ้นได้ด้วยไหวพริบแบบที่มันมักจะเกิดขึ้นบ่อยๆ ในหนังจีนแนวนี้ ยามนั้น เขาจึงก้มลงจับขาคุณเชาวรินแล้วเหวี่ยงขึ้นมาฟาด ใส่องค์ชายกลางอย่างรุนแรงทันที! จากคุณ : เชษฐา - [25 เม.ย. 23:07:22]

ความคิดเห็นที่ 39 องค์ชายกลางคาดไม่ถึงก็โดนกระแทกได้รับบาดเจ็บ ที่ชายโครงและเอว ต้องถอยออกไป(ส่วนคุณเชาวรินนั้น ฟื้นแล้วสลบไปใหม่) อนุชาเห็นว่าเพลงกระบี่ได้ผลก็หัวเราะขึ้นมาอย่างสมใจ ตะโกนว่า"ขอตั้งชื่อเพลงกระบี่นี้ว่าเตียนอุยเช่าเจี่ย เกี่ยมฮวบ(เพลงกระบี่เตียนอุยรำลึก) นับว่าไร้เทียมทานจริงๆ" ว่าแล้วยกขึ้นคุณเชาวรินขึ้นฟาดองค์ชายทั้งบนล่างกลาง ซ้ายขวาเป็นห้าแนวยากแก่การรับยิ่งนัก องค์ชายกลางแตกตื่นตกใจแต่ไม่มีเวลาคิดมากความ ยามนี้ควงกระบี่ป้องกันกายหารู้ไม่ว่าคุณเชาวรินที่แทงมา สามครั้งแรกนั้นเป็นกลลวง แท้จริงแล้วอนุชาตั้งใจจะ ลงมือเอาชัยในครั้งที่สี่ต่างหาก เสียงดังปง ข้อมือขององค์ชายกลางถูกกระแทกต้อง ปล่อยกระบี่ไป (..ส่วนคุณเชาวรินนั้นฟันหักหลับไม่รู้เรื่อง) ลืมตาดูอีกทีเห็นตัวเองล้มลงถูกอนุชายืนคร่อม ในมือยังถือคุณเชาวรินจี้คอตนเองอยู่ด้วย ขณะนั้นไม่มีทางเลือกจำต้องกล่าวว่า"ชดเฮียบ(ผู้กล้าชื่อ ชด)เก่งกาจนัก เราขอยอมแพ้โดยไม่อาจอุทรณ์" คนดูต่างแตกตื่นตกใจเมื่อเห็นอนุชาผู้แต่ไหนแต่ไรไม่เคย ฝึกพลังยุทธมาก่อนกลับสามารถสยบคุณเชาวริน เอ้ย.. องค์ชายกลางไว้ได้ในไม่กี่กระบวนท่า ขณะที่อนุชายืดจะอกรับชัยชนะนั้น พลันปรากฎกระป๋อง น้ำ และมะเขือเทศเน่านับไม่ถ้วนขว้างใส่มัน พร้อมกับ เสียงโห่ดังสนั่น หันไปดูเห็นคนดูทุกคนในสนามกลับ กำลังก่นด่ามันอยู่ เพราะทำให้เสียพนัน ในขณะที่เชษฐา และเอทยาวดีกงจู้รับทรัพย์อื้อซ่ากำลังนับเงินอย่างสบาย อารมณ์ อนุชาได้แต่ใช้คุณเชาวรินเป็นโล่มนุษย์ป้องกันมะเขือเทศ เน่าเหล่านั้นไม่ให้แปดเปื้อนตัวได้(ใช้คุ้มจริงๆ) เพราะเวลา พระเอกชนะแล้วต้องเก้ก ถ้าเปื้อนมะเขือเทศเน่าจะทำให้ เก้กได้ไม่หล่อเท่าที่ควร ขณะเดียวกันยื่นมือไปพยุง องค์ชายกลางให้ลุกขึ้นเพื่อแสดงคุณธรรมน้ำมิตรพลาง กล่าวว่า"เป็นชายกลางเฮีย(พี่ผู้ชื่อชายกลาง)ออมมือให้ ผู้น้องซาบซึ้งน้ำใจยิ่งนัก" ถึงตรงนี้องค์ชายกลางค่อยยิ้มได้ เขาถอยไปสามก้าวเพื่อ ไม่ให้ถูกลูกหลงที่คนดูปามาจึงกล่าวตอบว่า "ชดตี๋กล่าวเกิน ผู้พี่กลับนึกไม่ถึงว่าผ่านไปไม่กี่ปี ยุทธจักร กลับปรากฏเสียวเฮียบ(ผู้กล้าอายุเยาว์)เช่นชดตี๋ท่านขึ้นมา รู้สึกละอายยิ่งนัก หากผู้กล้าหาญเช่นชดตี๋ยินยอม ตกแต่งเอทยาวดีม่วยม่วย(น้องสาวชื่อเอทยาวดี)ของเรา เป็นภรรยา นับเป็นบุญที่บรรพบุรุษเราสิบแปดรุ่นสั่งสม มาแล้ว" "ฮาฮา นี่กลับไม่กล้ารับ จะอย่างไรผู้น้องกลับคิดคบหา ชายกลางเฮียเป็นสหาย ยามยินดีไม่มีสุราออกจะไร้รส ชาติไปบ้าง"ว่าพลางเอื้อมมือขึ้นคว้ากระป๋องเบียร์ที่คนดู ปามาเขย่าดูพบว่ายังมีเบียร์เหลืออยู่ก็กรอกเข้าปาก อึกใหญ่แล้วยื่นให้องค์ชายพลางกล่าวว่า "ชายกลางเฮีย เชิญ" ลูกผู้ชายคบหากันไม่คำนึงถึงเรื่องราวปลีกย่อย เบียร์กับสุราจะอย่างไรเป็นแอลกอฮอล์เหมือนกัน องค์ชายกลางจึงรับกระป๋องเบียร์ยี้ห้อลีโอนั้นไปดื่มบ้าง ทั้งหมดหัวเราะอย่างสมใจองค์ชายกลางจึงประสานมือ คารวะต่อทุกคนแล้วประกาศว่า "ชดตี๋นับเป็นลูกผู้ชายอันองอาจท้าฟ้าดิน เราผู้พี่ความจริง ตกลงยกเอทยาวดีม่วยม่วยให้แต่แรกแล้ว แต่นับแต่ โบราณมาเรื่องคู่ครองต้องให้ตัดสิน เราขอเชิญคุณชาย เชษฐาผู้มีอาวุโสที่สุดไปเป็นเถ้าแก่พบพญามังกรบิดาเรา เพื่อทำการสู่ขอน้องเราให้กับชดตี๋ และขอเชิญทุกท่านไป เป็นแขกในงานมงคล ทั้งหมดจับมือวางกระบี่นับแต่นี้เป็น มิตรกัน พวกท่านเมื่อมีหมอเทวดาบุญคำอยู่ด้วยคาดว่า การเจรจาคงเป็นไปอย่างราบรื่นยิ่ง ทางเราย่อมมีของ กำนัลแก่ทุกท่านอย่างถึงขนาดแน่นอน" ทุกคนปรบมือยินดีจึงเลิกปาของ เอทยาวดีรับฟังจนหน้า แดงฉานยิ้มอย่างขวยเขิน ส่วนอนุชาฟังว่าจะแต่งงานก็รู้สึก ตะหงิดๆเล็กน้อยเพราะสันดานเจ้าชู้ย่อมไม่ผูกมัดตัวกับ ผู้หญิงคนเดียว ทุกคนตามองค์ชายกลางขึ้นวังมังกรไปอย่างยินดีปรีเปรม อนุชาโยนคุณเชาวรินกลับไปนอนแอ้งแม้งในขุมสมบัติซึ่งบัดนี้ของจริงถูกโกยไปหมดแล้วเหลือแต่พันบัตรปลอม ซึ่งด้วยพลังวัตรอันล้ำเลิศของเขาทำให้ตัวคุณเชาวริน รู้สึกว่าที่ถูกจับฟาดทั้งหมดเหมือนความฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น แม้ว่าตื่นมาจะซี่โครงหักไปสามซี่ก็ตาม ในความมืดนั้นปรากฏเสียงหัวเราะดัง"หุหุ โหะโหะ หิหิ กะต้ากกะต้าก ...หึหึ พวกเจ้าคิดร่วมมือกันรึ อย่าฝันหวาน ไปหน่อยเลยดูว่าเราเตรียมแผนการชั่วร้ายเอาไว้รอรับพวก เจ้าอย่างไร..."ผู้หัวเราะย่อมเป็นมันตรัยซึ่งดูเหตุการณ์ ทั้งหมดผ่านทางลูกแก้ววิเศษเอง ว่าแล้วเขาก็กลับไป ตีกอล์ฟต่อ... ... ... ... จากคุณ : เชษฐา - [25 เม.ย. 23:08:15]

ความคิดเห็นที่ 40 โอย น้ำตาไหล เอิ๊กๆๆ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [27 เม.ย. 12:50:24]

ความคิดเห็นที่ 41 ทั้งหมดนั่งกินเลี้ยงอยู่ในวังมังกรอย่างสนุกสนาน องค์ชายกลางกล่าวว่า"ชดตี๋ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพอเป๋อ๋อง(คำเรียก พ่อที่เป็นพระราชา)ออกมา  ผู้พี่จะว่ากล่าวเรื่องการมงคลให้เอง" อนุชาขณะจะออกปากขอบคุณ แต่พอนึกได้ว่านี่กำลังเข้า โมดบทสนทนาแบบกำลังภายในจีนอยู่ จึงหลั่งน้ำตาไหลพราก ออกมาแล้วคุกเข่าลงคารวะเพื่อให้สมบทบาทยิ่งขึ้น "ชายกลางเฮีย น้ำใจกว้างขวางดังมหาสมุทร  ผู้น้องจะไม่ ลืมเลือนเด็ดขาด"  ส่วนองค์หญิงเล็กนั้นอายม้วนแทบตายแล้ว พอดีกับพญามังกรลอยมาพอดี(อย่าลืมว่าเขาไม่มีขา)องค์ชาย กลางจึงรีบออกหน้าว่า"เป๋อ๋อง วันนี้ผู้บุตรได้มีวาสนาพบกับ ชดตี๋ สนทนาถูกคอยิ่งจึงคิดคบหาเป็นผู้รู้ใจ ได้เชื้อเชิญชดตี๋ และคณะมาณ ที่นี้" "ไอ้ลูกคนนี้สงสัยดูหนังจีนมากเกินไป เลิกใช้ภาษาเว่อๆได้ แล้วเว้ย"พญามังกรแดนดินกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ ตนเอง เพิ่งแพ้พนันแทงม้ามา เสียไปเจ็ดแสนล้านจ้าด(เล่นที่พม่า) เลยอารมณ์เสีย ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นตัวละครในหนังจีน เรื่อง"วีรบุรุษสำราญ"เองนั่นแหละไม่ไหวเลย จุ้ๆ องค์ชายกลางเห็นคนเป็นพ่อกำลังอารมณ์บ่จอยจึงยิ้มประจบ เอ่ยว่า"บิดา..." " บอกว่าไม่ให้ใช้ภาษาหนังจีนไง วุ้ย! ถ้าอยากเรียนภาษา จีนนักเรียกป๋าหรือเตี่ยก็ได้" "โอเค เตี่ย...  วันนี้อั้วะมีเรื่องอยากขอกับเตี่ยสักหน่อยคือ อาตี๋ผู้แซ่วราฤทธิ์นี่รักใคร่ชอบพอกับอีหมวยมัน อั้วะดูโหงวเฮ้งมันแล้วพบว่าเปิ้นมาก  คู่ควรกับอีหมวยทุก ประการ จึงรับมาเป็นพ่อสื่อพูดคุยหารือกับเตี่ย ควรไม่ควร แล้วแต่เตี่ยจะโปรด"ว่าพลางออกสำเนียงกวางตุ้งไปด้วย เห็นหรือยังว่าภาษาจีนถ้าไม่แปลไทยให้เพราะๆมันจะออกเจ้ก อย่างนี้ พญามังกรมองดูไอ้ชดตั้งแต่หัวจรดเท้าเห็นเนื้อตัวสกปรก มอมแมมเสื้อผ้าฉีกขาดซึ่งเป็นผลพลอยได้มาจากการต่อสู้ แย่งชิงทรัพย์สินนอกกายเมื่อครู่ทำให้บาดเจ็บในกายจะ ตายอยู่แล้ว ตอนนี้กำลังทำตาเหลืองๆเหลือกๆมาพญามังกร อย่างขอความกรุณา "หน้าอย่างกับกระเหรี่ยงขาดลมหายใจอย่างนี้เนี่ยนะจะมาขอ ลูกสาวข้า  ไม่ให้เว้ยเดี๋ยวก็พาลูกข้าไปอดตายพอดี!" "โธ่เตี่ย เห็นอย่างนี้มันเจ๋งเหวงเชวิ้บมากนะ จับไปอาบน้ำ แต่งตัวสักหน่อยเดี๋ยวออกมา ขี้คร้านจะหล่อเหมือนดารางิ้ว" (เชวิ้บ:(วิเศษ) แปลว่าทั้งเปรี้ยวทั้งซ่าหรือมีลีลาดีมากนั่นเอง มาจากคำว่า เชว้บ:(นาม) น้ำอัดลมชนิดหนึ่งทำมาจากมะนาว ผสมโซดา) ว่าแล้วดีดนิ้วเป้าะให้ลิ้วล้อหิ้วอนุชาไปอาบน้ำแต่งตัว เสร็จ แล้วให้ใส่ชุดไทยจักรีออกมารับหน้าเพื่อแสดงว่าเป็นผู้ดี เมืองสยาม พญามังกรปรายตาดูอีกทีแล้วร้องว่า"เพ้ย! ไม่ชอบเว้ย นุ่มนิ่มไป มันไม่เก๋าพอ" "แต่มันเก่งถึงขนาดชนะอั้วะได้ในงานประลองยุทธนะเตี๋ยนะ" คำๆนี้ทำให้พญามังกรเริ่มสะกิดใจขึ้นมาหันมามองไอ้ชดตั้งแต่ หัวจรดเท้าอีกรอบกล่าวว่า"จริงรึ?" "จริงสิเตี่ย" "ไม่ได้ถามเจ้า เอ้า ชื่ออนุชาใช่ไม้ ตอบมาซิ" อนุชาเก้กเสียงหล่อกระแอมแล้วกล่าวว่า"ข้าไม่อยากอวดตัว และจะไม่ลดคุณค่าตนเอง จริงครับฝ่าบาท" "ลูกชายคนกลางของข้าแม้ไม่เลิศล้ำนักแต่ก็ไม่ถึงกับมี ฝีมือต่ำช้าความจริงข้าไม่ค่อยอยากเชื่อเลย  ว่าแต่เจ้าใช้ อะไรจึงเอาชนะมันได้"     อนุชาคิดในใจว่าหากตอบไปว่าใช้คุณเชาวรินเป็นอาวุธ คงไม่งามนัก จึงตอบว่า"ข้าย่อมใช้เพลงกระบี่ประจำตระกูล วราฤทธิ์(วราฤทธิ์เกี่ยมฮวบ)ของข้า" พญามังกรทำท่าทึ่ง ส่วนดารินสะกิดไหล่เชษฐากล่าวว่า "พี่ใหญ่คะ ตระกูลเรามีเพลงกระบี่ประจำตระกูลตั้งแต่เมื่อ ไหร่?" "ปุ๋ยปุ๋ย อย่าเอ็ดไป นี่เป็นลวดลายของกลางมัน"เชษฐากระซิบตอบ "ตระกูลวราฤทธิ์ ฟังดูเป็นภาษาบาลีมากกว่าภาษาไทย แสดง ว่าเป็นคนใหญ่คนโตของเมืองไทย  แล้วนี่เจ้าเป็นลูกเต้า เหล่าใครรึ"พญามังกรชักสนใจ "เป็นน้องของข้าเอง ฝ่าบาท ตระกูลเราเป็นเชื้อพระวงศ์เมือง ไทยเอง" เชษฐาลุกขึ้นพูด ถึงตอนนี้พญามังกรค่อยสังเกตุเห็นเขา "อ้อ เป็นน้องของคุณชายนี่เอง  งั้นข้าก็วางใจได้ เอาละอนุชา เจ้ายกน้ำชาให้ข้าดื่มซิ เรื่องต่างๆเดี๋ยวค่อยๆพูดกันได้" พญามังกรกล่าวพลางยิ้มแย้ม  เชษฐากับอนุชาสบตากันวูบ แสดงว่าทางสะดวกแล้ว จากคุณ : เชษฐา - [29 เม.ย. 22:49:05]

ความคิดเห็นที่ 42 อนุชาเดินยกน้ำชาไปคารวะพญามังกรแดนดินอย่างนอบน้อม ขณะที่พญามังกรจะรับไปดื่มอย่างยินดีพลันก็พบแมลงสาบใน ถ้วยทันที "กรี้ด!!!"พญามังกรร้องแล้วก็ทำถ้วยแตก  ความจริงเขา เป็นคนกล้าหาญไม่เคยเกรงกลัวใครมาก่อนแต่กลัว แมลงสาบเพราะมีความหลังฝังใจที่ถูกมันแทะขาขาดไปทั้ง สองข้าง แต่พอรู้ว่าเสียฟอร์มก็เก้กท่าใหม่แล้วกล่าวเปรยๆว่า "นี่หมายความว่าอย่างไรกัน!!?" แมลงสาบที่อยู่ในถ้วยนั้นย่อมเป็นแผนร้ายของมันตรัย แต่อนุชาไม่รู้เรื่องถึงกับพูดไม่ออก ขณะอ้ำอึ้งอยู่พญามังกร ก็ตัดบทว่า"ไม่ต้องพูดแล้ว เมื่อกี้มันตรัยโทรศัพท์หารือกับ ข้า  ข้าตกลงยกองค์หญิงเล็กให้เขาแล้ว" "หา!!!"ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย "นี่หมายความว่าอย่างไรกันฝ่าบาท  หรือท่านไม่เห็นแก่หน้า ข้าเลย ปุ๋ยปุ๋ย!!"เชษฐากล่าวก่อน "พอเถอะคุณชาย แค่ที่ข้าไม่ตามเอาเรื่องที่ท่านขโมยยาของ ข้าไปก็ถือว่าข้าให้เกียรติท่านมากแล้ว" "แต่เตี่ย ไอ้มันตรัยมันแก่แล้ว แล้วก็ท่าทางมีอีหนูอยู่ก่อน เยอะแล้วด้วย  ไม่เหมาะกับอีหมวยแม้แต่นิดเดียว" องค์ชายกลางแย้งขึ้นบ้าง "เจ้าไม่ต้องพูดหรอก  ผู้ชายเจ้าชู้ทุกคน ขอเพียงมันดูแลลูกข้า ยกไว้เหนือนางบำเรอคนอื่นก็พอแล้ว  ดูอย่างพ่อยังมีมเหสี และสนมกำนัลมากมาย เจ้าเองอีกหน่อยก็ควรหาไว้บ้าง" "ฝ่าบาท ข้าไม่อยากยกยอตัวเอง แต่ไม่ว่าอย่างไรข้าก็คิดว่า ข้ามีศักดิ์ศรีเหนือกว่าไอ้ผีดิบพันปีโน่นนะ"อนุชาปกป้องสิทธิ ตัวเอง "หุบปากไปซะ  ความจริงเมื่อกี้ข้าเกือบเอนเอียงแล้วแต่เจ้า ดันมาแกล้งใส่แมลงสาบในน้ำชาข้าเอง  อีกอย่างมันตรัย เปี่ยมด้วยอายุ(พันปี) วรรณะ(เคยเป็นขุนนางเก่า) สุขะ(มีเลขา สวยๆสองคน) พละ(กัดซิกการ์มาพันปีแล้วยังไม่เป็นมะเร็ง แถมหล่อเหมือนชาย ชาตโยดม)  คิดดูแล้วดีกว่าเจ้าทุกอย่าง" ในที่สุดองค์หญิงเล็กก็ร้องขึ้นว่า"เสด็จพ่อ ความจริง เรื่องนี้ข้าไม่ควรกล่าว  แต่ข้ารักอนุชาอย่างบริสุทธิ์ใจ ถ้าท่านไม่ให้ข้าแต่งงานกับเขา  อย่างมากข้าจะไม่แต่งงาน กับใครอีกตลอดชีวิต  แต่ถ้าท่านจะให้ข้าแต่งงานกับท่าน มันตรัย ข้า... ข้าจะขอลาตายต่อเสด็จพ่อแล้ว" "ลูกหญิง เจ้าอย่ากล่าวเช่นนั้น  พ่อทำทุกอย่างเพราะหวังดีต่อ เจ้า  ถึงตอนนี้เจ้าจะยังไม่ทราบ  แต่เมื่อแต่งงานไปปีสองปี แล้ว เจ้าจะขอบคุณพ่อเอง  อีกอย่างมันตรัยไม่ดีตรงไหน เขา หล่อและเก่งและเก๋านะลูก"พญามังกรเสียงอ่อนลง "เขาอาจจะหล่อและเก่งและเก๋า แต่ลูกไม่รักเขานี่คะเสด็จพ่อ ความรักบังคับกันไม่ได้ เสด็จพ่ออย่าบีบคั้นข้าเลย"องค์หญิง เล็กว่าแล้วก็บีบน้ำตาไหลพรากๆ  (หุหุ น้ำเน่าดีผมชอบ  พัก นี้กำลังติดละครทีวี) "แต่พ่อว่าได้ก็คือได้"พญามังกรตบโต้ะดังปังอย่างฉุนเฉียว แต่ก็ไม่อาจทนหักใจเห็นลูกสาวร้องไห้ได้  จึงกล่าวว่า "เอาละพวกเจ้ากลับเข้าห้องไปก่อน เรื่องอื่นๆค่อยคุยกันทีหลัง คุณชายเชษฐาเห็นแก่หน้าท่านข้าจะไม่เอาเรื่องที่น้องท่านเล่นแมลงสาบ เด็กๆส่งแขก"ว่าแล้วก็ตบมือเรียกลิ่วล้อมาลาก คณะรพินทร์ออกไป  และเรียกนางกำนัลมาเชิญพวกองค์หญิง องค์ชายกลับห้อง "เสด็จพ่อ ...แต่" "ฝ่าบาท ...แต่" "เตี่ย ...แต่" "พอแล้ว! ทั้งหมดข้าตัดสินใจเอง แล้วก็เจ้า(หันไปทางองค์ ชายกลาง) ต่อไปใช้ภาษาไทยมาตรฐานได้แล้วเว้ย หนอย เป็นลูกข้าทั้งที เดี๋ยวคนเขานึกว่าข้าแต่งงานกับเจ้ก" เมื่อพญามังกรกล่าวเช่นนั้นทั้งหมดจึงถูกลากออกไป ปล่อยให้พญามังกรนั่งคิดอยู่คนเดียวว่าจะขังกรงองค์หญิง เล็กดีหรือล่ามโซ่ดี เพื่อให้สมบทบาทพ่อตาใจร้าย ...  ... ... ในซอกมืดๆซอกหนึ่ง ของวังมังกร คริสติน่ากรูบิลซึ่งชนะ พนันไพ่มาได้สามร้อยล้านริงกิต(เล่นที่มาเลเซีย)เมื่อแอบดู เหตุการณ์ทั้งหมดเสร็จแล้วจึงโทรมือถือไปรายงานความ สำเร็จกับมันตรัย   "สำเร็จแล้วค่ะ แผนแมลงสาบของท่าน" "หึหึ  ตามความคาดหมายของข้า  ได้แกล้งไอ้อนุชาและพวก ของมันและได้เลียะองค์หญิงเล็กผู้งดงามอีก เท่ากับยิงนัด เดียวได้นกสองตัว" "ช่างฉลาดและชั่วร้ายสมเป็นท่านจริงๆค่ะ"คริสติน่าสรรเสริญ "ไม่ต้องยอหรอก ดำเนินตามแผนสองได้เลย" "แล้วแผนสองเป็นอย่างไรคะ" "เพื่อชิงน้ำอมฤตพิชิตมาร จะต้อทำอย่างนี้..." มันตรัยสั่งการด้วยแผนอันชั่วร้ายต่อไป  ตอนนี้กำลังอารมณ์ ดีเพราะตีกอล์ฟชนะได้เงินสี่หมื่นล้านกีบ(เล่นที่เวียงจันทร์) ...  ...  ... ฮ่า... เหนื่อยเหมือนกันแต่งเรื่องนี่  ใครอย่าลืมมาต่อกันบ้างนะครับ จากคุณ : เชษฐา - [29 เม.ย. 22:53:27]

ความคิดเห็นที่ 43 ...ถ้าใครยังไม่มีมุข  แต่แวะมาแล้วก็ไปคุยกันได้ที่นี่ค่ะ https://board.dserver.org/j/joinwriter/00000002.html จะเล่นหรือไม่ก็คุยกันได้ทั้งนั้นค่ะ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [2 พ.ค. 13:19:37]

ความคิดเห็นที่ 44 อือม์ ได้บรรยากาศคล้ายเรื่องขมิ้นกับปูนเลยนิ  พ้มว่านายใหญ่ต้องติดเรื่องนี้งอมแงมน่าดู จากคุณ : บุญคำ มาร์ติน - [3 พ.ค. 15:10:39]

ความคิดเห็นที่ 45 แหมๆๆ..ไม่น่าเชื่อว่าลั่นทมจะยังอยู่ในหัวใจของคุณชายกลาง !!! นึกว่าลืมลั่นทม-ดอกนี้ไปเสียแล้ว ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมเพื่อนๆ เลยจ้า นึกว่าสลายตัวกันไปหมดแล้ว ที่ไหนได้ เหนียวแน่นจริงๆ เลย มีสมาขิกใหม่ด้วย พลับพลึงลูกแม่ ยังซ่าส์เหมือนเดิมนะลูกนะ เชื้อไม่ทิ้งแถว ดอกไม้บานไม่ไกลต้นจริงๆ เลยลูก ...จ๋วยเหมือนแม่อีกตะหาก อิอิ คิดถึงทุกคนเลยค่า..ว่างๆ จะแวะเข้ามาใหม่ (สอบอยู่นั่นแหละ ไม่เลิกซะทีเรา) จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [4 พ.ค. 11:34:19]

ความคิดเห็นที่ 46 ...ดีค่ะ แม่ลั่นทมจ๋า หายไปตั้งนานแน่ะ หมู่นี้พลับพลึงซ่าส์ ไม่ค่อยออกค่ะ งานยุ่งจนหัวฟู สมองบวม   แม่ลั่นทมปรากฏตัว บ่อย ๆ ซิค้า คิดถึงค่ะ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [4 พ.ค. 20:05:30]

ความคิดเห็นที่ 47 แงซายถูกลากตัวออกมาพร้อมกับพรรคพวก  แต่เขามีอารมณ์ดีที่สุด   ยิ้มแย้มตลอดเวลา  เพราะเพิ่งดึงจิตกลับจากเล่นไพ่นกกระจอก  ได้เงินมาห้าล้านล้านรูปี  (เล่นที่อินเดีย)    และส่งจิตไปแอบฟังแผนลับของมันตรัยมาจนสิ้นแล้ว   สิ้นไส้สินพุง ออกมาจากห้องเฝ้าฯได้ ก็สุมหัวกันวางแผนซ้อนแผน   "คุณชาย  คุณหญิง  และทุกๆ คนครับ   เจ้ามันตรัยมันจะต้องเข้าพิธียกน้ำชากะอาหมวย  ในวันมงคลนั้นแลเราใช้เจ้าสาวตัวปลอมออกไปคารวะฟ้าดิน  แล้วใส่แมลงสาบลงไปแก้เผ็ดมันให้หายแค้น และมันตรัยจะใช้โอกาสที่ทุกคนมัวสนใจพิธีสั่งให้สมุนมือขวาไปขโมยน้ำอำมฤต  เราควรใช้สมุนมือซ้ายไปแย่งชิงมา   ถึงมือขวาจะแข็งแรง  แต่ทนกลิ่นมือซ้ายไม่ได้ก็จะพ่ายแพ้ไปเอง    แล้วเราจึงไปล้างมือรับน้ำวิเศษมาขายได้อีก    สี่หมื่นล้านหยวน  (ขายที่เมืองจีน)" ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยทันที จากคุณ : แงซาย - [5 พ.ค. 21:16:50]

ความคิดเห็นที่ 48 เย้ เย้ เย้ เอนท์ติดแล้วครับ เย้ รัฐศาสตร์จุฬา เย้ ...ปุ๋ย ปุ๋ย (เชษฐาดีใจจนเป็นบ้าไปชั่วขณะ) จากคุณ : เชษฐา - [6 พ.ค. 20:07:52]

ความคิดเห็นที่ 49 ...  ... ... วันงานแต่งงานของมันตรัยกับองค์หญิงเอยาวดี พญามังกรแดนดินสั่งให้พสกนิกรทั่วประเทศหยุดงานมาร่วมฉลองด้วย โดยวังมังกรจัดงานรื่นเริงใหญ่โต ทั้งยังได้เชื้อเชิญบรรดากษัตริย์จากประเทศราช และผู้นำ ประเทศอื่นๆมากมายมาร่วมงานนี้ ในจำนวนนั้นมีเจ้าชายหลายคน มาชมดูด้วยว่าองค์หญิง เล็กที่ประชาชนในนครของพญามังกรต่างภูมิใจในความ งดงามของเธอนั้น ที่แท้มีรูปโฉมอย่างไร มันตรัยแต่งตัวชุดที่หล่อที่สุดของมัน ออกหน้ามารับแขก ข้างกายมีสมุนคริสติน่าและกองกอย(ผมจำได้ว่าตอนแรกๆ มีผีสักตัวเป็นลูกน้องเขานะแต่จำไม่ได้วาตัวอะไร  มั่วๆเอา ไอ้ตัวนี้ไปก่อนแล้วกัน)เป็นซ้ายขวา คริสติน่ากระซิบถามเจ้านายของเธอว่า "แผนการที่ท่านวางเพื่อชิงน้ำอมฤตนั้นคืออะไรคะ" "อ้าวข้ายังไม่ได้บอกเจ้าอีกรึ" "ก็ตอนนั้นท่านไม่ยอมเอาซิกการ์ออกจากปาก พูดอะไร อู้อี้ คริสฟังไม่รู้เรื่องเลยค่ะ"(ความลับประการหนึ่งของ จักรวาลคือทำไมทุกคนจึงยังฟังเสียงของเชษฐาได้ถนัด ชัดเจนทั้งๆที่เขายังอมไปป์อยู่ในปากและพ่นควันปุ๋ยปุ๋ย) "อ้าวเรอะ เฮอะ... เฮอะ... โทษที  งั้นข้าจะบอกอีกครั้ง คือเจ้าต้องวางยาพิษในถ้วยน้ำขาที่ข้ายกให้พญามังกรดื่ม ในวันนี้" "คิดได้อัปปลีจริงๆเลยค่ะท่าน"คริสติน่าชม(?) มันตรัยกระแอมกล่าวว่า"ขอบคุณที่ยอแต่ทีหลังไม่ต้องก็ได้" "แล้วท่านจะทำอย่างนั้นไปทำไมคะ"เธอถามต่อ "หึหึ...  ด้วยพลังฝีมือนั้นพญามังกรเก่งกว่าข้าหลายเท่า และแม้ว่าข้าจะเป็นลูกเขยมัน แต่อาศัยจิตใจตระหนี่ของ เจ้าแก่นั่นแล้ว(พูดไม่ได้ดูตัวเองเล้ย)  คาดว่าคงไม่ยก น้ำอมฤตให้ข้าง่ายๆ  ดังนั้นต้องวางยาทำลายพลังของมัน ไปก่อนโดยมันไม่รู้ตัว ภายหลังเข้าห้องหอแล้วค่อย บีบบังคับมันแลกยาถอนพิษกับน้ำอมฤต..." "คิดได้จันไลจริงๆเลยค่ะท่าน"คริสติน่าชมอีก มันตรัยเหลืออดกลับตัวตวัดเท้าเตะในท่า 'อีเลเฟ่งแหงแก๋'(หักงวงไอยรา)ไปถูก   ...ผีกองกอยข้างๆเข้าอย่างจัง จนมันกระเด็นไปติดผนัง ...เลือดซ่ก "อะไรกันเจ้านาย เตะพ้มทำไม"ผีกองกอยยอดอึดอุทรณ์ "ไม่ต้องพูดมาก  ข้าเป็นสุภาพบุรุษไม่ทำร้ายผู้หญิง จึงต้องลงโทษเจ้าแทน ฐานพูดให้ไม่สบอารมณ์" คริสติน่าหัวเราะในใจ ส่วนกองกอยกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ลุกขึ้นมายืนข้างๆต่อไป ...  ...  ... ครู่หนึ่งก็มีเสียงแตรเป่าประกาศว่าได้ฤกษ์แต่งงานแล้ว หลังจากถามให้แน่ใจว่าคริสติน่าวางยาเรียบร้อยแล้ว มันตรัยก็รีบกุลีกุจอไปเข้าท้องพระโรงที่ทำพิธีทันที "แต่ข้าก็สงสัยอยู่หน่อยหนึ่ง"คริสติน่ากล่าวกับผีกองกอย หลังมันตรัยไปแล้ว"ทำไมคนที่เฝ้าน้ำชาถ้วยน้ำถึงถูกตีหัว สลบและปอกลอกเงินไปหมดตัวก่อนที่ข้าจะมาเสียอีก" ...  ...  ... อีกด้านหนึ่งที่ท้องพระโรงทำพิธี มีกษัตริย์มากมายแออัด ชุมนุมกันอยู่เพื่อเป็นสักขีพยาน  พญามังกรนั่งอยู่บนแท่น ใหญ่ตรงกลางในฐานะประธาน คณะเพชรพระอุมาของเราก็อยู่ในที่นั้นด้วย "แน่ใจว่าใส่แมลงสาบลงไปในน้ำชาถ้วยนั้นแล้วนะ แงซาย"เชษฐาหันมาถาม แงซายกระซิบตอบว่า"ไม่ต้องห่วงครับ นอกจากจะใส่ แมลงสาบเอาไว้แล้ว ยังตีหัวคนเฝ้าชิงทรัพย์มาได้ ห้าพันทีนาร์(คนเฝ้าเป็นชาวกรุงแบกแดด) "ดีมาก ปุ๋ยปุ๋ย"เชษฐากล่าวอย่างพอใจ คณะเพชรพระอุมา เวอชั่นนี้ไม่แน่ว่าจะเป็นเวอชั่นที่เพี้ยนที่สุด แต่ถ้าพูดถึง ความชั่วแล้วแล้วนับเป็นคณะเพชรพระอุมาเวอชั่นที่ชั่วที่สุด โดยแท้ "เชิญตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้ามาได้"พนักงานประกาศร้องขึ้น สิ้นเสียงบ่าวไพร่แต่งตัวสวยงามมากมายเดินขบวนอวด บารมีออกมาก่อน ตามด้วยมันตรัย และองค์หญิงเอยาวดี ถูกล่ามโซ่ลากออกมา อนุชาเห็นดังนั้นก็ร้องว่า"เอยาวดี" องค์หญิงได้ยินเสียงก็ร้องตอบว่า"คุณชาย"พลางจะโผ ไปหาแต่ถูกโซ่ล่ามไว้ขยับมิได้ กษัตริย์ทั้งนั้นเห็นแล้วไม่รู้สึกอะไรเพราะการแต่งงานแบบ คลุมถุงชนเป็นเรื่องปกติของบุตรหลานของบรรดาผู้มี วาสนาบารมี ละครน้ำเน่าฉากนี้เห็นจนเอียนแล้ว ทั้งหมด คิดเพียงเสียดายที่ องค์หญิงสวยงามสมคำร่ำลือขนาดนี้ ถูกไอ้ผีดิบข้างๆคาบไปแดก "เราทำกับลูกเราเกินไปหรือเปล่า เพคะ"สนมเอกซึ่งเป็น แม่ขององค์หญิงและเมียที่พญามังกรรักที่สุดกระซิบถาม พญามังกร "ไม่เอาน่า แล้วสักวันมันจะเห็นในความรักที่แท้จริงของ พ่อเอง"พญามังกรตัดบท น้ำเสียงแสดงความลังเลเสียใจ อยู่บ้างเมื่อพิจารณาคุณสมบัติของมันตรัยอีกทีแต่เนื่อง จากกลัวเสียฟอร์มที่ลั่นปากไปแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ อนุชาจะออกไปช่วยแต่ถูกรพินทร์และคณะรั้งตัวไว้บอกให้ ดูไปก่อน  องค์ชายกลางนั่งดูอยู่ก็มีทีท่าไม่สบายใจนัก ในที่สุดองค์หญิงเล็กก็ถูกบังคับให้ทำพิธีมาจนถึงตอน ยกน้ำชา "ดื่มชาถ้วยนี้แล้ว เจ้าทั้งสองก็จะเป็นสามีภรรยากันอย่าง ถูกต้องเสียที"พญามังกรกล่าว หลังจากมันตรัยยกน้ำชา ให้เขาและพระสนมแล้ว เมื่อเขาเปิดถ้วยออกมาจะดื่ม... "กรี้ดดดดดดดด...."เสียงดังขึ้นทั้งท้องพระโรง ทุกคนหันมาทางพระสนมจนนางต้องกล่าวว่า"ไม่ใช่ข้านะ ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย" ผู้ร้องกลับเป็นพญามังกรเองเพราะเปิดดูเห็นแมลงสาบตาย อยู่ในถ้วย บัดนี้รู้สึกตัวกำลังอายมาก บรรดากษัตริย์ทั้งหลายจะหัวเราะก็เกรงบารมีพญามังกร จึงกลั้นหัวเราะเอาไว้อย่างยากเย็น ดูๆไปก็น่าสงสาร เหมือนกัน  ส่วนมันตรัยรู้สึกผิดแผนอย่างแรงที่ใครเอา แมลงสาบมาใส่ถ้วยน้ำชาทำให้พญามังกรไม่ได้ดื่ม ยาพิษนั้น  สิ่งที่แงซายทำทั้งหมดนั้นจึงกลายเป็นทำโทษบูชาคุณ(เข้าใจหรือเปล่า) มันตรัยหันมามองอีกทีพบพญามังกรกำลังมองตน ด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง "ฝ่ามือวชิระปราณี!!"พญามังกรร้องคำหนึ่งแล้วก็ฟาด ฝ่ามือใส่มันตรัย แต่มันตรัยหลบทันจึงไปโดนผีกองกอย ตัวเดิมกระเด็นไปถูกเสาต้นหนึ่งหัก ...เลือดซ่ก มันตรัยรีบฉวยโอกาสกล่าวว่า"ไม่ใช่นะ มีคนกลั่นแกล้ง ข้าน้อย ไม่ใช่..." "เจ้าแกล้งข้าสิไม่ว่า ตายซะเถอะ"ขณะที่พญามังกรจะฟาด อีกฝ่ามือหนึ่งพระสนมก็ยุดมือเอาไว้กล่าวว่า"ใจเย็นๆ เพคะเสด็จพี่  เรื่องนี้ต้องสอบสวนให้กระจ่าง ไม่อาจ ฆ่าคนไร้ความผิดได้" พญามังกรฟังดังนั้นก็ใจเย็นลง หันไปมองเห็นอนุชา นึกถึงตอนนั้นที่เราดื่มน้ำชาก็มีแมลงสาบเหมือนกัน ก็คาดการณ์ได้เจ็ดแปดส่วนว่ามันกับมันตรัยคงแกล้ง กันเอง นึกถึงตอนนี้แล้วเจ็บใจที่มันไม่เห็นหัวเราจึงตวาด อย่างไม่สบอารมณ์ว่า"พอที พอที ลูกเราคนนี้ใครแน่จริง ก็มาเอาไปเลยเฟ้ย!!" ขาดคำนั่นแหละกษัตริย์ทั่วทั้งท้องพระโรงทั้งแก่หนุ่ม กลางคนยกมือขึ้นพร้อมกันดังพรึ่บ แม้แต่ผู้ชายในคณะ เพชรพระอุมาก็เกือบยกมือด้วยถ้าไม่ถูกอนุชาพองขนใส่ เสียก่อน พญามังกรเองก็นึกไม่ถึงว่าทุกคนมันจะหน้าด้านกัน ขนาดนี้  จึงประกาศว่า"เอาละ เอาละ  ในเมื่อทุกคน ตอบสนองข้าก็ไม่กล้าคืนคำแต่ลูกข้ามีคนเดียว เอางี้ ใครสามารถหายาไวอะกร้าสูตรม้าเทอร์โบ7588 มาให้ข้าได้ก่อน ข้าจะยกลูกสาวพร้อมน้ำอมฤตและ ให้ครองเมืองกึ่งหนึ่ง" ไชยยันต์หันมาถามบุญคำว่า"นี่แกรู้จักยานั่นไหม" "รู้จักนาย แต่ตัวยาคือต้นสังขกรณีตรีชวาต้องไปเอาถึง เขาสรรพยาโน่น จากนั้นเอาหินบดยาจากพญา อนันตนาคราขมาตำถึงจะใช้ได้" "แล้วแกรู้ได้ยังไงล่ะ"เชษฐาถามต่อ "ชาติก่อนผมเป็นหนุมาน"บุญคำว่าไปโน่น แต่ชะรอยบุญคำจะพูดดังเกินไป  บรรดากษัตริย์หัวงู ได้ยินก็ออกสตาร์ทไปก่อนแล้ว ท้องพระโรงกลายเป็น วังเวง เหลือแต่กลุ่มมันตรัยที่ยังอึ้งกับเหตุการณืเปลี่ยน แปลงอยู่กับกลุ่มอนุชาเท่านั้น ...  ...  ... คราวนี้แต่งแบบจักรๆวงศ์ๆบ้าง ขึ้นตอนต่อไปชื่อว่าตอน"เขาสรรพยา"หรือ"อนุชาหายา" อะไรทำนองนี้ได้เลยครับ   จากคุณ : เชษฐา - [8 พ.ค. 00:47:52]

ความคิดเห็นที่ 50 ขึ้นตอนใหม่ให้แล้วนะครับ ตามไปลุยกันต่อที่ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W934903.html หนูพลับพลึงเข้ามาทำ link ให้หน่อยสิ จากคุณ : ไชยยันต์ - [8 พ.ค. 14:34:00]

ความคิดเห็นที่ 51 หาอมยิ้มมาใช้มั่งดิลุ้ง... https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W934903.html จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [8 พ.ค. 19:24:19]

ความคิดเห็นที่ 52 มาเชียร์ องค์จักรราชค่ะ สู้ๆนะค่ะที่รัก  เมยานี ตาลายแล้วค่ะ จากคุณ : เมยานี - [15 พ.ค. 19:53:52]