ความคิดเห็นที่ 1 สำหรับเรื่องราวตอนที่แล้วคือ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W985681.html จากคุณ : ไชยยันต์ - [วันเข้าพรรษา 12:40:53]

ความคิดเห็นที่ 2 รพินทร์ ไพรวัลย์ ซึ่งฝีเท้าไวที่สุดเพราะจัดเจนพื้นที่ป่าแถบนี้ทั้งหมดทิ้งพรรคพวกมาไกลโข เมื่อรู้สึกตัวเพราะหายจากตกใจก็รีบหยุด หันหลังกลับไปมองดู  บุญคำ จัน เกิด เส่ย สมุนมือขวามือซ้ายและเท้าขวาเท้าซ้ายครบเซ็ตวิ่งกู่โหวกเหวกตามมา “วู้ๆๆๆๆ นาย…วู้ๆๆๆๆ รอด้วยยยย….โอ๊ย เหนื่อย….รอด้วยซีว้อยยยยย” เสียงตาเฒ่าบุญคำแหกปากมาแต่ไกล “ว่ายังไงบุญคำ จัน เกิด เส่ย…แล้วพวกเราหายไปไหนกันหมด”   จอมพรานเข้าสู่มาดเดิมหลังจากหายจากตกใจแล้ว บุญคำค้อนปะหลับปะเหลือก   “ธ่อ ไอ้คำก็เปิดตามนายมาติดๆจะไปรู้ได้ยังไงล่ะฮึ ไม่ถูกระเบิดตายก็บุญโข ไม่รู้นายนำทางภาษาอะไร ผ่าเข้ามากลางฐานกะเหรี่ยง” รพินทร์สีหน้าเฉยเมย หันไปมองกลุ่มหมอกควันระเบิดและเสียงปืนกลเบื้องหลัง “จะมาโทษกันอย่างนี้ก็ไม่ถูกสิ บุญคำก็รู้ว่าฉันน่ะหมดน้ำยามาตั้งหลายภาคแล้ว…และตอนนี้ก็ไม่รู้ใครนำใคร ฉันว่าตัวใครตัวมันกันละมากกว่า…ว่าแต่กลุ่มนายใหญ่หายไปทางไหน” “เห็นนายใหญ่ขึ้นไปห้อยหัวอยู่กับลิง ส่างปาตามนายแหม่มไป มันตั้มไล่แจกขนมจีบนายน้อยพลับพลึงขึ้นไปทางด้านเหนือของลุ่มน้ำสาละวิน…เจ้าคะหยิ่นกับแงซายเห็นกระโดดดำลงไปในแม่น้ำไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร” เส่ยเป็นคนรายงาน  รพินทร์ขมวดคิ้ว “เอ๊ะ ทำไมมีแค่นี้มันน้อยๆชอบกล ที่เหลือหายไปไหนกันหมด” จันโคลงหัว “ถ้านับไม่ผิดก็เหลือกันแค่นี้ในกลุ่มพวกเราที่เปิดกันมานี่แหละ อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่าเจ้ามันตรัยกับนายแหม่มคริสซุ่มตัวอยู่ในถ้ำที่ไหนสักแห่ง ส่วนนายหญิงแสงโสมกับนายทหารไชยยันต์หายไปตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่เห็นกลับมา ด้านนายกลางอนุชากับนายน้อยไพรวัลย์ก็ไม่รู้จับมือกันหนีไปไหนตั้งแต่กลางภาคที่แล้ว จำได้แค่นี้ล่ะนาย” “อืม…”  รพินทร์นิ่งอย่างใช้ความคิด   “ถ้าเช่นนั้นเห็นทีจะลำบาก พญามังกรแท้จริงแล้วคือผู้นำกองกำลังก๊อดอาร์มี่นั่นเอง บรรดาลูกสาวลูกชายของเขาก็น่าจะเป็นหัวหน้าหน่วยต่างๆ   นี่พวกเราเมาควันกัญชาเจ้าส่างปากันมานมนาน เลยพลอยทำให้ทุกคนต้องตกระกำลำบากกันอีกครั้ง…เราไปกันเถอะ” “ไปตามพวกนายใหญ่น่ะเหรอนาย” “เปล่า…ไปหาข้าวกินกัน เรื่องอื่นไว้ทีหลัง ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว” รพินทร์พูดจบก็เดินไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้ลูกน้องทั้งสี่วิ่งตามกันไปเป็นพรวน … แงซายกับคะหยิ่นพากันกระโดดลงแม่น้ำสาละวินกันตูมๆเพื่อหลบพายุกระสุนที่พัดไล่หลังมา ร่างของทั้งสองจมพรวดลงไปใต้น้ำ ได้ยินเสียงปืนเสียงระเบิดเบาบางลง มีแต่เสียงกระแสน้ำรอบตัวเท่านั้น ดำผุดดำว่ายกันไปได้สักพัก ไม่รู้โชคร้ายหรือว่าซวย ทั้งสองว่ายมาโผล่ยังบริเวณธารเบื้องบนน้ำตกซึ่งสูงกว่ายี่สิบชั้น  กระแสน้ำเชี่ยวแรงมากจนหนึ่งกะเหรี่ยงพเนจรกับหนึ่งกะเหรี่ยงหล่มช้างเริ่มรู้สึกตัวว่าสถานการณ์จะเข้าขั้นวิกฤต แล้วก็เป็นจริงดังที่หวังไว้ เพราะน้ำได้พัดพาร่างของทั้งสองผลุบๆโผล่ๆไม่ผิดอะไรกับพฤติกรรมการแต่งเรื่อง ลอยไปตามกระแสน้ำอย่างรวดเร็ว แงซายนั้นพยายามกัดฟันว่ายทวนน้ำ ส่วนคะหยิ่นเกาะโขดหินไว้แน่นมีเสียงเท่าไหร่แหกปากออกมาหมด “ช่วยด้วยเว้ยแงซาย!…ฉานจะแย่แล้ว!….ตายแน่ๆ อย่างนี้ต้องตายแน่ๆว้อย!…” แงซายจะช่วยใครได้อย่างไรทั้งๆที่ตัวเองก็ยังเอาแทบไม่รอด ขอนไม้ใหญ่ขอนหนึ่งลอยมาแต่ไกลและมาพาดติดขัดกับก้อนหินตรงหน้าในระยะสุดเอื้อม แต่หากเอื้อมถึงแล้วไซร้โอกาสรอดก็มีอยู่เห็นๆ  กะเหรี่ยงโฉมงามเจ้าครองมรกตนครยิ้มเล็กน้อยด้วยมุมปาก  ยากนักที่คนอย่างเขาจะอับจนหนทาง กัดฟันจ้วงน้ำด้วยพละกำลังและความทรหดสุดใจขาดดิ้น ไม่กี่สิบทีก็เอื้อมถึงขอนไม้นั่น ในใจคิดไว้ดุจสวรรค์ประทานโอกาสให้ชีวิตของเขาจึงได้ส่งขอนไม้ขนาดใหญ่ 3 คนโอบมาให้ แต่คิดได้ไม่นานเขาก็ต้องรู้สึกถึงความผิดปกติ ท่ามกลางกระแสน้ำเชี่ยวกราก มือของเขารู้สึกได้ถึงความหนาหยุ่นๆของขอนไม้ที่คว้าไว้ได้ ปลายหางตาเจ้ากะเหรี่ยงพเนจรเหลือบแวบไปเห็นขอนไม้นั้นมีเกล็ดสะท้อนแสงระยับ ตุ่มที่โปนออกมาเหนือขอนไม้ทั้งสองด้านดุจนัยน์ตาสีเหลืองเข้ม ตาดำที่เป็นเสี้ยวเล็กๆกำลังจับจ้องอยู่ที่เขา เสียงคะหยิ่นร้องตะโกนลั่นธารน้ำตกเสียงหลง “แงซ้าย!…ตุ๊กเข่…นั่นมันตุ๊กเข่ว้อย!!!…” … จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [วันเข้าพรรษา 12:42:02]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนก่อนหน้า... เพชรพระอุมาภาคพิสดาร ตอน #รับน้องใหม่ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W985681.html ตอนก่อนเก่า.. เลือกเพชรพระอุมาภาคอลเวง https://geocities.com/joinwriter/ จากคุณ : Login - [วันเข้าพรรษา 13:23:43]

ความคิดเห็นที่ 4 นึกว่าจะสำเร็จวรยุทธกันทุกคนซะแหล่ว สรุปว่าเมากัญชากันหรอกเหรอ ... ha ha ha กํญชา GMO ป่าวเนี่ย... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [วันเข้าพรรษา 13:34:09]

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว ไม่ได้มาซะนาน มาโผล่ก๊อดอาร์มี่แล้วเรอะ เดินให้ดี ๆล่ะแถวนั้นน่ะ ระวังกับระเบิดเด้อ จากคุณ : บุญคำ - [วันเข้าพรรษา 14:13:16]

ความคิดเห็นที่ 6 โธ่ นายทหาร บุญคำอุตส่าห์ปูเรื่องซะดิบดี เล่นงี้เลยเหรอ จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [7 ก.ค. 20:02:33]

ความคิดเห็นที่ 7 ส่างปามาแล้ววววววว.............                ขณะที่ชาวคณะกำลังปะทะกับเหล่า God Hand(Army) อยู่นั้น ส่างปาได้แอบเข้าไปใต้เจดีย์หยิบกระบี่กิเลนไฟ ออกมา ขณะกำลังจะกลับมาสมทบกับคณะนั่นเอง ก็บังเอิญเห็นว่านายแหม่มกำลังจะเสียท่าจึงซัดเข็มพิษของตนใส่ศัตรู            แต่ด้วยความซวยของส่างปา ก็อดอาร์มี่คนหนึ่ง ยิงระเบิดมาทางส่างปา เมื่อเห็นดังนั้นส่างปาจึง กระชากนายแหม่มหลบเข้าพุ่มไม้ แต่ดันไม่ดูให้ดีว่าตรงนั้นเป็นเหว จึงพาเอามาเรียกลิ้งหลุนๆลงไปด้วย              เมื่อรู้สึกตัวอีกที ส่างปากับมาเรียก็อยู่ที่ริมน้ำ กระบี่กิเลนไฟที่แย่งมาก็อยู่ในมือ ส่วนปืนหายไปไหนก็ไม่รู้ เหลือบไปเห็นนายแหม่มสลบอยู่ ส่างปาจึงปฐมพยาบาลจนมาเรียฟื้น             "ทุกคนไปไหนกันหมดเนี่ย ส่างปา"        "ส่างปาก็ไม่รู้ นายแหม่ม ส่างปาหายไป 2-3 วัน เรื่องมันพลิกผันเหลือเกิน ส่างปาจับต้นชนปลาย ไม่ถูกแล้ว"    ขณะที่กำลังจะพูดอะไรกันต่อนั้นเอง ทั้งสอง ก็ได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วย ซึ่งจำได้ว่าเป็นแงซายกับคะหยิ่น ส่างปาจึงคว้ากระบี่วิ่งไปทางต้นเสียงทันทีพร้อมกับมาเรีย.......... ส่างปาไปแล้วววววววว............... จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [7 ก.ค. 20:36:06]

ความคิดเห็นที่ 8 เรียนชาวเพชรพระอุมาทุกท่าน      ตอนนี้ส่างปาคงเข้ามาได้ไม่บ่อยนัก เพราะเน็ตที่ออฟฟิศ โดนเจ้านายบล็อกแล้ว เลยต้องระเห็จมาตามร้านเน็ตเอา ฝากเดินเรื่องด้วยนะ                               ด้วยรักและควันกัญชา                                        ส่างปา.....(อิอิ) จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [7 ก.ค. 20:48:53]

ความคิดเห็นที่ 9 555555555 ดีใจจัง alberdo จะเข้ามาได้น้อยลง เอ้ย ไม่ใช่ ดีใจที่ไม่ใช่ก็อดแฮนด์ เกือบหมดมุขแล้วเชียว ตกลงว่าเดินป่านะได้เลย จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [8 ก.ค. 03:02:53]

ความคิดเห็นที่ 10 หลังจากมันตั้มได้หนีเตลิดพวกก็อดอาร์มี่ตามสาวน้อยพลับพลึงและดารินไป ขณะที่กำลังจะลับเหลี่ยมเขาไปได้มีกระสุนปืนพุ่งสวนมาจำนวน 3 นัด  มันตั้มพุ่งหลบไปด้านข้าง(ถึงมันตั้มจะเป็นผีดิบ แต่ใครจะมั่นใจได้ว่าไม่ใช่กระสุนลงอาคม) กระสุน 2 นัดลอยผ่านไปกระทบจอมปลวกด้านหลังมันตั้มแตกกระจาย ส่วนอีกหนึ่งนัดเฉี่ยวสีข้างของมันตั้มไปอย่างหวุดหวิด มันตั้มกลิ้งร่างไปตามพื้นจนไปติดอยู่ที่ก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง ทันใดนั้นเองหลังหินก้อนใหญ่มีเงาคนถลันออกมาพร้อมกับที่มันตั้มหันไปเห็น วัตถุแข็งๆหนักๆได้ประเคนลงบนหัวมันตั้มอย่างไม่ยั้ง มันตั้มพยายามใช้มือปัดป่ายวัตถุนั้นออกไปพร้อมพุ่งร่างเข้ารวบขาของคู่ต่อสู้ ร่างทั้งสองล้มกลิ้งไปด้วยกัน มันตั้มพลิกร่างขึ้นคร่อมร่างของคู่ต่อสู้ มันตั้มรู้สึกว่าร่างที่กอดรัดนั้นเตี้ยเล็กกว่าเขามากมายนัก แล้วก็นุ่มนิ่มและอุ่นเหมือนกับเป็นเรือนร่างของสตรี ขณะที่มันตั้มกำลังตกอยู่ในภวังค์ ร่างในอ้อมกอดทั้งหยิกทั้งข่วนหน้ามันตั้มเป็นพัลวัน แต่มันตั้มไม่รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด(หน้าด้านอ่ะ ^-^) มันตั้มตัดสินใจคว้าคอของร่างที่ทั้งหยิกทั้งข่วนตนอยู่นั้นพร้อมทั้งเตรียมประเคนหมัดเข้าใส่ใส่บริเวณปลายคาง ทว่าหลังจากมันตั้มได้เห็นใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามก็ต้องตกตะลึง ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต คิ้วหนาเข้ม ใบหน้าซึ่งบัดนี้มอมไปด้วยฝุ่น กลับเป็นสาวน้อยพลับพลึงนั่นเอง มันตั้มชะงักหมัดเอาไว้ได้ทันท่วงที สาวน้อยพลับพลึงมองหน้ามันตั้มพอเห็นชัดว่าเป็นใครก็อ้าปากตาค้างไปเหมือนกัน ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน ยังไม่มีใครสามารถเอ่ยปากออกมาได้ สาวน้อยพลับพลึงเป็นฝ่ายออกปากก่อน “นี่ จะทับกันอีกนานมั้ย จะแบนอยู่แล้วนะ” มันตั้มตกใจรีบผละลุกขึ้นจากร่างของสาวน้อย พร้อมกล่าวขอโทยขอโพยละล่ำละลัก(เสียดายจัง) “ใจคอจะปล่อยให้หนูนอนอยู่อย่างเงี้ยเหรอ” สาวน้อยกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชัน มันตั้มจึงยื่นมือไปหมายจะช่วยดึงร่างของสาวน้อยขึ้นไป ทันใดนั้นเอง สาวน้อยพลับพลึงได้คว้าข้อมือมันตั้มซึ่งไม่ทันได้ระวังตัว กระชากอย่างแรงจนลงไปกองบนพื้น ส่วนตัวเองอาศัยแรงฉุดดีดตัวลุกขึ้นมา พร้อมหัวเราะดังลั่น “5555555 สมน้าหน้าอยากมาทับเราอยู่ซะตั้งนาน” ทันใดนั้นได้ยินเสียง ดาริน แว่วมา “หนูพลับพลึงปลอดภัยดีหรือเปล่า” สิ้นเสียงเห็นร่างบางสมส่วน(แต่มีอายุ อิ อิ)วิ่งกระหืดกระหอบ ในมือถือปืนสั้น.22 ปากกระบอกปืนยังมีควันปืนลอยอยู่เล็กน้อย มันตั้มค่อยๆลุกขึ้นมา หันไปค้อนให้พลับพลึงหนึ่งที ก่อนจะหันไปพูดกับดาริน “เป็นท่านนี่เองที่ยิงเรา ทีหลังดูให้ชัดเจนก่อนสิ” “อ้าว มันตั้มนั่นเอง ขอโทษที มันฉุกละหุก คิดว่าพวกก็อดอาม่าตามมาทัน” จากนั้นดารินหันไปสอบถามพลับพลึง “ปลอดภัยดีรึเปล่า หนูพลับพลึง มอมแมมเชียวนะ” คราวนี้พลับพลึงเป็นฝ่ายค้อนใส่มันตั้มบ้างพร้อมกล่าวว่า “ก้อ อีตามันตั้มน่ะสิไม่ดูตาม้าตาเรือ” “อ้าวๆ ไหนมาโทษข้าล่ะ นางเองเป็นฝ่ายลงมือก่อนนะ” มันตั้มเถียงมา “อ๋อ แล้วก็เลยมาทำร้ายหนูคืน โธ่ รังแกผู้หญิง” สาวน้อยยังคงเถียงไม่ลดละ มันตั้มทำปากขมุบขมิบ “รู้งี้น่าจะปล้ำซะรู้แล้วรู้รอดไป” “ว่าไงนะ” สาวน้อยพลับพลึงแหวเข้าใส่พร้อมไม้ในมือ มันตั้มรีบเผ่นหนีอย่างว่องไว ดารินเห็นว่าถ้าปล่อยไว้คงทะเลาะกันไม่เลิกจึงกล่าวตัดบท “พอๆ เลิกเล่นกันได้แล้วทั้งสองคน รีบไปตามหาคนอื่นๆกันเถอะ” พลับพลึงทำตาเขียวใส่มันตั้ม ทำปากขมุบขมิบ “ฝากไว้ก่อนเหอะ” มันตั้มแกล้งเดินตัดหน้าพร้อมกระซิบที่ข้างหู “จะรอจ๊ะสาวน้อย” พลับพลึงไม่รีรอเขวี้ยงไม้เข้าใส่หัวมันตั้ม ซึ่งมันตั้มหลบได้อย่างหวุดหวิดพร้อมกล่าว “ข้านำทางแล้วกัน” จากนั้นรีบเผ่นไปจนห่างพลับพลึง สาวน้อยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแช่งตามหลัง “ขอให้เหยียบกับระเบิดตาย ผีทะเล” มันตั้มหันมาตอบ “ผีดิบจ๊ะไม่ใช่ผีทะเล ไม่ตายด้วยเป็นอมตะ” จากนั้นมีก้อนหินปลิวเฉี่ยวหัวมันตั้มไป 3-4 ก้อน ส่วนดาริน อมยิ้มเล็กน้อย พร้อมหันมาเร่งให้พลับพลึงเดินทาง จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย)@home - [8 ก.ค. 04:04:17]

ความคิดเห็นที่ 11 งึมงำๆๆๆๆ ง่วงนอนขอมันตั้มไปนอนก่อนนะ บาย จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย)@home - [8 ก.ค. 04:08:18]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีครับชาวเพชรพระอุมาทุกท่าน  กระผมเข้ามาด้อมๆ มองๆ  เผื่อจะได้ โอกาสและจังหวะเข้าเสียบ..เหยื่อ..เพื่อแจ้งเกิดเป็นพระเอกอีกเช่นเคย   ฮะแอ้ม.. (กระแอมเบาๆ)  อากล๊างงง  อากลาง  หายไปไหน  วู้ววววววว ววววววววววววววว   กลับมาให้เชือดก๊อนนน จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [8 ก.ค. 06:09:49]

ความคิดเห็นที่ 13 เฮ้อ...วันนี้ server พันธ์ทิพย์เป็นไรไปว้อย...login เข้าไม่ได้เลยซักชื่อเลย เด๋วคนอื่นหาว่าเราไม่ใช่ตัวจริง ล่ะแย่เลย เหอ เหอ......! ขึ้นตอนใหม่กันซะที หนูพลับพลึงเอ๊ย....ป๋าตรัย ไปเยี่ยมบ้านหนูแล้วล่ะ อิ อิ สวยดีเน้อ เป็นแรงบันดาลใจให้คน ที่กำลังทำโฮมเพจอย่างป๋ามากจ้ะ เอิ่กๆ กลับไปอ่านเพชรพระอุมาตอนแรกแล้ว โครตขำเลย ตูเขียนเข้าไปได้ไงฟะ เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ เอ่อ...คือว่า ป๋ามาเยี่ยม ตอนนี้ขอแว่บไปพักก่อนล่ะ(แว่บ..อู้อีกตามเคย) จากคุณ : มันตรัย - [8 ก.ค. 16:41:31]

ความคิดเห็นที่ 14 ลองล็อกเข้าที่หน้าหลักดูสิครับ  อย่าล็อคจากในกระทู้ ผมเองก็เจอบังไพรเข้าให้เหมือนกัน  ดีที่จับทางด่าน สายใหญ่ได้ถูก  ฮ่าๆ จากคุณ : ไพรวัลย์ (ขี้เกียจล็อค) - [8 ก.ค. 17:59:00]

ความคิดเห็นที่ 15 thanks หลายนายไพรฯ จากคุณ : มันตรัย. - [8 ก.ค. 18:32:04]

ความคิดเห็นที่ 16 ผ่านมาดูความเคลื่อนไหวครับ กำลังอ่านตอนแรกๆ อยู่ ตามทันเมื่อไหรคงได้มาร่วมแจม จากคุณ : ค้างคาว - [9 ก.ค. 16:37:25]

ความคิดเห็นที่ 17 เฮ่อ... จบภาคบู๊ลิ้มละ เด๋วเราจะได้เล่นมั่ง อิอิ... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [9 ก.ค. 18:06:40]

ความคิดเห็นที่ 18 โธ่ แล้วก้อไม่บอก ไอ้เราไม่อยากขัดคอใครก้อเลยตามน้ำไปเรื่อย จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย)@home - [9 ก.ค. 20:24:59]

ความคิดเห็นที่ 19 หลังจากการกระเจิงของชาวเพชรพระอุมาเมื่อปะทะกลุ่มกะเหรี่ยงเคเอ็นบีฯ คริสติน่าเห็นหลังดารินกับพลับพลึงไวๆ ก็ขยับจะวิ่งตาม แต่ถูกมือมืดคว้าเป้หลังของเธอกระชากไว้ อดีตซีไอเอสาวพลิกตัวกลับส่งปลายกระบอกปืนเข้าใต้คางเจ้าของมือลึกลับอย่างรวดเร็ว เสียงร้องเอ็ดตะโรลั่นป่า "เฮ้ยๆๆๆ คริสติน่า นี่ป๋าเอง ป๋าตรัยนะ ธ่อ หายไปหน่อยเดียวทำเป็นใจน้อยไปได้" คริสติน่าลดปืนลง ถอนหายใจโล่งอก "โธ่ ท่านคะ ท่านหายไปซะนาน แถมมีข่าวลือไม่ค่อยดีกับโดเรม่อนขวัญใจเด็กๆ ซะนี่ ที่ถนนนี่ก็มีกฎห้ามเปลี่ยนเนื้อเรื่องเป็นความฝันอีกตังหาก คริสเลยไม่รู้จะช่วยท่านยังไง นี่โชคดีที่กลายเป็นบ้องกัญชาของเจ้าส่างปา โผล่มาช่วยไว้ได้ทันเวลาแท้ๆ" มันตรัยเคี้ยวซิการ์กร้วมๆ "อือ.. แต่เจ็บใจนัก เจ้าส่างปาปรากฏตัวเป็นพระเอกคู่กับเจ้ามันตั้ม น้องชายทรยศ หนอยแน่ ป๋าเล็งของป๋ามานาน มันจะมาฉกไปได้ไงฟะ" "ท่านเล็งอะไรคะ" "ก็แม่หนู.. เอ๊ย ไม่ใช่ เปล่า ไม่มี ว้า..." มันตรัยขยับชุดสูทอาร์มานี่ที่ใส่มานานแค่ไหนก็ไม่ยับ มุ่งตามเสียงร้องริมแม่น้ำ "ไป คริสติน่า ใครๆ ก็ไปรวมตัวกันริมแม่น้ำแล้ว รีบไปเถอะ ประเดี๋ยวจะตกคิว" แหม่มสาวลังเล แล้วส่ายศีรษะ "คริสว่าเราตามทางฝั่งรพินทร์ไปดีกว่าค่ะท่าน เกรงว่าถ้าเราไม่ตามไปเดี๋ยวทางด้านโน้นจะไม่มีคนเดินเรื่อง" มันตรัยหัวเราะเสียงก้อง "โธ่ ไม่ต้องห่วง หนู เจ้ารพินทร์กับบุญคำเดินป่ากันตามลำพังแบบนี้แหละเหมาะนัก ยำง่ายดี แต่เราสองคนสิ จะโดนยำยังไงมั่งก็ไม่รู้ เดี๋ยวเจ้ากลายเป็นทอมไปอีกคนมันจะยุ่งกันใหญ่ ไปเกาะกลุ่มกันดีกว่า" จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [10 ก.ค. 17:15:52]

ความคิดเห็นที่ 20 มันตั้มพาสองสาวลัดเลาะสุมทุมพุ่มไม้ต่างๆ มุ่งหน้าขึ้นทิศเหนือ ระหว่างทางรู้สึกทิวทัศน์ของป่าเขารอบข้างรกชัฏขึ้น ทุกทีๆ แต่มันตั้มก็ยังคงก้มหน้าก้มตาเดินอย่างไม่ลดละ จนในที่สุดสาวน้อยพลับพลึงอดใจไม่ได้เอ่ยปากถามขึ้น "นี่ตาผีดิบ เราจะเดินกันไปถึงไหนเนี่ย เดินมาครึ่งค่อนวันแล้วเห็นแต่ป่า รกขึ้นๆ ไม่มีวี่แววคนอื่นเลยนะ" มันตั้มที่ยืนอยู่ข้างหน้าหยุดชะงักแล้วค่อยๆหันมา "ไม่รู้ ข้าไม่รู้จักทาง" "หา ว่าไงนะ" ทั้งพลับพลึงน้อย(ในเรื่องนะ)และดารินร้องเสียงสูงขึ้นพร้อมๆกัน ก่อนที่ดารินจะได้ทันระวังตัวพลับพลึงคว้าปืนที่เอวของดารินมาถือไว้ในมือแล้วระดมยิงใส่มันตั้มทันที " ปังๆๆๆๆๆ " ระดมยิงทีเดียวหมดลูกโม่ "ไอ้ผีดิบบ้าหลอกให้เดินซะตั้งนาน" ข้างฝ่ายมันตั้มพุ่งหลบกระสุนอย่างทุลักทุเล พอลุกขึ้นได้จึงมองหน้าสาวน้อยพร้อมส่ายหน้าช้าๆ ยื่นมือปัดฝุ่นที่เปื้อนอยู่ตามตัว "ข้าไม่ได้บ้า แค่หลงทาง อ้อ อีกอย่างข้าบอกจะนำทางไม่ได้บอกว่ารู้จักทาง" มันตั้มตอบมาเสียงเรียบสาวน้อยเลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธ เตรียมจะพุ่งเข้าทารุณกรรมมันตั้ม แต่ดารินคว้าตัวไว้ได้ก่อนที่จะกล่าวปลอบ "หนูพลับพลึงใจเย็นๆสิจ๊ะ พวกเราต่างก็ไม่รู้เส้นทางทั้งนั้น ไม่ว่าใครนำก็ค่าเท่ากันแหละ เอาปืนคืนให้น้ามาคนดี" พลับพลึงจึงยื่นปืนในมือคืนให้กับดาริน ดารินหันกลับไปกล่าวกับมันตั้ม "ท่านก็อย่าไปยั่วพลับพลึงมากนักสิ แล้วตกลงเราจะทำยังไงเดินกันไปอย่างนี้เหรอ" "เราคงต้องหาที่พักกันก่อน เพราะนี่ก็ใกล้ค่ำเต็มที่แล้ว" มันตั้มเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง ตาชำเลืองมองมายังพลับพลึง(กลัวถูกยิงอีก) ทั้งหมดเลือกที่พักบริเวณที่ราบหน้าเชิงเขาแห่งหนึ่ง ในกรณีที่มีอันตรายสามารถปีนหนีขึ้นไปบนเขาได้ มันตั้มลงมือก่อไฟทันที(มันตั้มไม่กลัวไฟจ๊ะ) หลังจากนั้นบอกให้หญิงสาวทั้งสองคน(ไม่แน่ใจเลยจริงๆว่าสาว เอาน่า) ให้อยู่บริเวณนี้อย่าออกไปไหน มันตั้มจะออกไปหาอาหาร มันตั้มหยิบเอาปืนกลมืออูซี่ซึ่งเดิมให้เนียบฮวงถือไว้มาถือในมือแล้วเดินจากไป(ห้ามถามว่าเอามาจากเนียบฮวงตอนไหนถ้ายังไม่อยากมีเรื่อง แง่งงงงงงงง มันตั้มไม่มีความรู้เรื่องเดินป่านักจึงไม่ทราบว่าปืนที่หัวกระสุนมีแรงปะทะน้อยอย่างปืนกลนั้นไม่สามารถใช้กับสัตว์ใหญ่ๆ ที่หนังหนาๆได้ มีแต่จะไปเพิ่มความดุร้ายให้แก่มันเพิ่มขึ้น) ไม่นานเงาหลังของเขาก็กลืนหายไปกับป่า "อีตาผีบ้า นี่ไม่รู้จะตามมาทำไม" พลับพลึงพูดขึ้นมาหลังจากคล้อยหลังมันตั้ม ก่อนที่ดารินจะทันได้ตอบอะไร มีเสียงดังมาจากป่าด้านที่มันตั้มเดินจากไป พลับพลึงและดารินทะลึ่งขึ้นสุดตัว เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงมันตั้ม "เป็นผีดิบจ้า ไม่ใช่ผีบ้า" คราวนี้ดารินไม่สามารถรักษามาดคุณหญิงไว้ได้ลงไปล้มกลิ้งชักดิ้นชักงอ พร้อมเสียงหัวเราะ "55555555555 โอย ยังอุตส่าห์ได้ยิน" ข้างฝ่ายสาวน้อยมองอาการคุณหญิงดารินแล้วทำหน้าบึ้ง เบะปากนิดนึงกล่าวว่า "หูผีจมูกมด" มีเสียงตอบกลับมาอีก "ถูกแล้วจ้า" คราวนี้สาวน้อยไม่รักษาจริตอีกแล้ว(จริตเสีย อิ อิ) "โอ้ย รีบไปหาอะไรมากินเลย หิวจะตายแล้วโว้ยยยยยยยยยย" "จ้าาาาาาาาาาาาาา" มีเสียงตอบกลับมาอีกเช่นเคย พลับพลึงแสดงท่าทางเบื่อชีวิตก่อนคิดในใจ (กลัวมันตั้มได้ยิน) "ภายใน 7 วันนี้ถ้ายังหาคนอื่นๆไม่เจอ เราต้องบ้าแน่" ทันใดนั้นเอง เสียงปืนก็ดังขึ้น "ตรู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด ตรู้ดดดดดดดดดดดดดด" ทั้งสองสาวทะลึ่งตัวขึ้นทันที ไม่ต้องสงสัยเลยเสียงปืนที่ได้ยินเป็นเสียงปืนกลของมันตั้มแน่นอน หรือว่ามันตั้มเจอเข้ากับกองทัพกระเหรี่ยงเคเอ็นบีฯแล้ว ชะตากรรมของสาวพลับพลึงจะรอดตายจากการก่อกวนของมันตั้มหรือไม่ เอ้ย ชะตากรรมทั้งสามจะเป็นเช่นไรโปรดติดตามต่อไปจ้า จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [10 ก.ค. 17:17:14]

ความคิดเห็นที่ 21 อูย เกือบ post มาชนกับแหม่มคริสซะแล้ว ดีนะเนื้อเรื่องไม่ชนกัน จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [10 ก.ค. 17:21:31]

ความคิดเห็นที่ 22 เมื่อส่างปากับมาเรียโผล่ออกมาริมแม่น้ำ ก็แลเห็นคะหยิ่นเกาะโขดหินร้องเยิ้วๆ อยู่กลางสายน้ำเชี่ยวกราก มาเรียตกใจร้องลั่น "คะหยิ่น!! ใจเย็นๆ จะออกไปช่วยเดี๋ยวนี้" แม้คะหยิ่นจะโบกไม้โบกมือบอกว่าอะไรก็ฟังไม่รู้เรื่องกัน มาเรียหยิบเชือกไนล่อนออกมาพันรอบโคนไม้ใหญ่  แล้วมัดอีกปลายหนึ่งเข้ากับเอวตัวเอง  ส่างปากระโดดเหยงๆ ไม่ยอมให้แม่ของมันออกไปเสี่ยงชีวิต แต่มาเรียไม่ฟังเสียง "ส่างปา เจ้าอยู่ที่นี่ เมื่อฉันให้สัญญาณ เจ้าคอยช่วยดึงเชือกเอาตัวฉันกลับมา เข้าใจมั้ย?!" กล่าวจบ มาเรียกระโดดลงน้ำตูม ด้วยร่างกายกำยำแข็งแรง เธอว่ายไปพักเดียวก็ถึงตัวคะหยิ่น นายบ้านหล่มช้างตะโกนลั่น มือชี้โบ๊ชี้เบ๊ "นายแหม่ม ช่วยอ้ายแงซายก่อน นายแหม่ม!! มันไปโน่นแล้ว" มาเรียหันซ้ายหันขวามองหาเจ้าคนใช้ชาวดง สายน้ำไม่ปรานีไหลถะถั่งมาจนเธอแทบจะโผล่ศีรษะไม่พ้นน้ำ มาเรียผวาเข้าเกาะโขดหินอีกคนหนึ่งเพื่อทรงตัว พยายามมองหาไปตามทางที่คะหยิ่นชี้ แต่แทนที่จะพบเจ้ามรกตนครผู้ตกยาก ทันใดนั้นที่บนฝั่ง เธอกลับเห็นภาพบาดตาบาดใจยิ่งนัก เมื่อสามีสุดที่รักกำลังประคองหญิงสาวนางหนึ่งเดินโผเผมา!!!~ ^_^ เคลียร์ต่อนะคุณไชยยันต์ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [10 ก.ค. 17:30:16]

ความคิดเห็นที่ 23 อ้าว.. เพิ่งเห็นของคุณมันตั้มค่ะ เอาเป็นว่าเหตุเกิดคนละมุมพอดีนะคะ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [10 ก.ค. 17:32:31]

ความคิดเห็นที่ 24 มาแจมแบบแว่บๆเสมอให้รู้ว่าเรายังไม่ไปไหน อิ อิ แค่งานรัดตัวจนเอวกิ่วเท่านั้น กระซิกๆ จากคุณ : ไมตรัน เอ๊ย มันตรัย (กรวดสีฟ้า) - [10 ก.ค. 19:36:54]

ความคิดเห็นที่ 25 เอวคอดกิ่วก้อสวยขึ้นดิ อิ อิ ท่านพี่คิดมาแย่งน้องพลับพลึงกับข้ารึ หึ หึ หึ ตกลงท่านเอาน้องพลับพลึงไปเลย ทันใดนั้นเองมีเสียงดังขึ้น พี่ๆ ต้องไม่ยอมพี่(เสียงผู้กินกับ) เอ่อแก้ใหม่แล้วกัน ถ้าคิดจะแย่งน้องพลับพลึงต้องข้ามศพท่านไปก่อน ไม่ใช่สิ ต้องข้ามศพข้าไปก่อน เฮ่อ เหนื่อย จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย)@home - [10 ก.ค. 19:59:18]

ความคิดเห็นที่ 26 กำลังสอบอยู่เด้อ จากคุณ : เชษฐา - [11 ก.ค. 00:02:50]

ความคิดเห็นที่ 27 ภาพบาดตาบาดใจที่ปรากฏแก่สายตาของมาเรียนั้นเดี๋ยวชัดเจนเดี๋ยวพร่าเลือนสลับกันไป เสียงมาเรียตะโกนลั่น “ดาหลิง!…” คะหยิ่นมองตามแต่กลับไม่พบผู้ใดนอกจากชายฝั่งว่างเปล่า  เจ้านายบ้านหล่มช้างเอะใจจึงหันกลับมาทางมาเรียอีกครั้งหนึ่ง แล้วก็ต้องใจหายวูบเมื่อแลเห็นมาเรียยืนอยู่ด้วยอาการโผเผเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ “นายแหม่ม!…แย่แล้ว นายแหม่มกำลังจะเป็นลม…โอย เร็ว! อ้ายส่างปา อย่ามัวแต่กระโดดเหยงๆ ลงมาช่วยแม่ของเอ็งเร็วเข้า!…เร้ว!!!” ส่างปาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แทนที่จะสาวเชือกดึงตัวมาเรียขึ้นมาแต่กลับแก้เชือกที่โคนต้นไม้ออก กระแสน้ำเชี่ยวจึงพัดเอาตัวมาเรียเสียหลักไปในทันที  มาเรีย ฮอล์ฟมันน์ อนันตรัย บัดนี้ล้มจมลงกลางแม่น้ำ ต่อให้ทรหดปานใดเธอก็ไม่สามารถเทียบกับลูกป่าโดยกำเนิดอย่างคะหยิ่นหรือแงซายได้ ด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งหนีกองโจรกะเหรี่ยงจนร่างกายร้อนระอุ จู่ๆก็กระโดดลงมาในน้ำกะทันหันทำให้ร่างกายของเธอปรับตัวไม่ทัน  ดังนั้นแหม่มสาวจึงเกิดอาการตาพร่าเห็นภาพลวงตาว่าเป็นไชยยันต์ ก่อนที่เธอจะหน้ามืดล้มลงหมดสติในสายน้ำ คะหยิ่นเองไม่อยู่ในฐานะจะช่วยใครได้ในภาวะเช่นนี้เพราะลำพังเกาะโขดหินเพื่อรักษาชีวิตตัวเองก็ยังเต็มกลืน จึงได้แต่ร้องตะโกนล้งเล้งมองดูร่างของมาเรียค่อยๆจมลงหายไปในแม่น้ำ … หึๆๆ ได้โอกาสเป็นโสดละ ส่งบทได้ดีมากครับคุณคริส thanks มากๆเน้อ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [11 ก.ค. 00:42:48]

ความคิดเห็นที่ 28 โอย มาเรียซี้แหง จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [11 ก.ค. 09:24:20]

ความคิดเห็นที่ 29 พลับพลึงสาวน้อยและดารินวิ่งตามเสียงปืนไปทันที โดยมีพลับพลึงวิ่งนำหน้าไปก่อน ทันใดนั้นมีเสียงปืนกลดังขึ้นอีกครั้ง "ตรู๊ดดดดดดดดดดดดด" คราวนี้ทั้งพลับพลึงและดารินต่างพุ่งหลบไปคนละทาง เนื่องจากกระสุนพุ่งมาทางที่ตั้งสองคนอยู่ ดารินชักปืนพกขึ้นมาถือเอาไว้ทันที ส่วนพลับพลึงหยิบท่อนไม้ข้างๆขึ้นมาถือเตรียมไว้ในมือ ทั้งสองคนเงี่ยหูฟัง ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบากำลังวิ่งมาที่ๆทั้งสองกำลังซุ่มตัวอยู่ ดารินส่งสัญญาณให้พลับพลึงเตรียมพร้อม ฉับพลันสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งหน้าตาคล้ายหนูมีหางเป็นพวง มีขนาดลำตัวใหญ่กว่าหลายสิบเท่าของแมลงสาบวิ่งสวนเข้ามาทางทิศที่ทั้งสองซุ่มอยู่ สิ่งมีชีวิตนั้นกลับเป็นกระรอกตัวน้อยนั่นเอง มันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต สักพักมีเสียง “ตรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด” กระสุนปืนกลสาดตามหลังกระรอกน้อยมาติดๆ ทั้งสองคนรีบหาที่หลบ พลับพลึงซึ่งตอนนี้เข้ามาหลบอยู่ข้างๆดารินหันไปสอบถาม “น้าคิดอย่างหนูมั้ย” ดารินพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไร จากนั้นเห็นมันตั้มวิ่งหน้าเริ่ดตามหลังกระรอกน้อยมาติดๆ พลับพลึงที่แอบซุ่มอยู่รีบโผล่ร่างขึ้นมายังไม่ทันจะได้พูดอะไร มันตั้มก็สาดกระสุนใส่ก่อนแล้ว “ตรู๊ดดดดดดดดดดด” ดารินรีบพุ่งรวบขาพลับพลึงทำให้สาวน้อยพ้นจากกระสุนปืนไปได้อย่างหวุดหวิด พลับพลึงซึ่งบัดนี้นอนราบอยู่กับพื้นหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ เธอยังรู้สึกได้ถึงคลื่นความร้อนที่แผ่มาจากกระสุนปืนเฉียดศรีษะเธอไปนิดเดียว ดารินที่สติดีกว่า(เนื่องจากผจญภัยมาหลายภาค)รีบตะโกนบอกมันตั้มให้หยุดยิง “หยุดยิงก่อน มันตั้ม นี่พวกเราเอง” “ข้าจะแน่ใจได้ไงว่าเป็นพวกท่านจริงๆ ไม่ใช่เสือสมิงมาหลอกข้า(นั่นมันขี้สงสัยอีก)” มันตั้มส่งเสียงตอบมา ดารินนึกขึ้นได้รีบจุดไลท์เตอร์แล้วชูขึ้นสูง “นี่ไง พวกเราไม่กลัวไฟ ” มันตั้มจึงเก็บปืนแล้วเข้ามาหาทั้งสอง พร้อมกับต่อว่า “ข้าบอกให้อยู่ที่ๆพักออกมากันทำไม” พลับพลึงซึ่งดูเหมือนกับพึ่งได้สติรีบแหวใส่มันตั้มทันที “ก็พวกเราได้ยินเสียงปืนก็เลยเป็น...ห เอ้ย ไม่มีอะไร ได้ยินเสียงปืนเลยตามออกมาดู ท่านยิงอะไร” “ยิงกระรอก ข้าจะนำมันไปเป็นอาหารให้ท่าน” มันตั้มตอบมาเสียงอ่อยๆ “ยิงกระรอก ท่านเอาปืนยิงกระรอกจนป่าแทบแตกเนี่ยนะ โอยข้าอยากตาย” พลับพลึงตะคอกใส่มันตั้ม ส่วนมันตั้มประทับปืนขึ้นเตรียมยิงใส่พลับพลึงทันที แต่ดารินห้ามไว้ก่อน “เดี๋ยวๆ พลับพลึงไม่ได้หมายความว่าอยากตายจริงๆ เธอแค่เปรียบเปรย” มันตั้มลดปืนลงอย่างเสียดายพร้อมกับกล่าวว่า “ข้าก็หลงดีใจนึกว่านางปลงตกจะไปอยู่กับข้า” ส่วนพลับพลึงล้มหงายลงไปชักดิ้นชักงอ “โอ้ยยยยย จะบ้าตายแล้วววววว” “จริงรึเปล่า ท่านอย่าหลอกให้ข้าดีใจนะ” มันตั้มรีบถามด้วยสีหน้ายินดี “รีบไปหาอะไรมากินกันเลย ก่อนที่ท่านจะตายเป็นรอบสอง” สาวน้อยตะโกนใส่หน้ามันตั้ม มันตั้มจึงหันหลังกลับไปพร้อมปืนกลในมือ(คิดว่าคงไปหายิงกระรอกอีก) มันตั้มเดินไปคิดไปพร้อมมองปืนกลในมือ “ไอ้อาวุธสมัยใหม่นี่ใช้ยาก สู้ดาบหรือหอกก็ไม่ได้” แล้วมันตั้มก็เหลือบไปเห็นไม้ยาวปลายแหลมท่อนหนึ่ง มันตั้มหยิบขึ้นมาถือ “อืมมม เหมาะมือดี” มันตั้มจึงสะพายปืนไว้แล้วถือไม้ยาวปลายแหลมแทน มันตั้มตรงไปที่ลำธาร จัดแจงควงไม้สองรอบแล้วแทงลงไปในน้ำทันที “ฉึกๆๆๆๆๆๆ” มันตั้มแทงติดต่อกัน 7 ครั้งรวด ทุกครั้งปลาตัวใหญ่ขนาดเท่าท่อนแขนติดขึ้นมากลับปลายไม้  “แค่นี้คงพอ” มันตั้มเตรียมจะกลับไปยังที่พัก พอดีเหลือบไปเห็นน้ำพัดพาสิ่งหนึ่งมา มันตั้มคิดในใจ “ในลำธารมีปลาพยูนด้วยแฮะ” จากนั้นมันตั้มก็หันหลังจะเดินจากไปแต่แล้ว “เมื่อกี้มันคนนี่หว่า” มันตั้มจึงหาเถาวัลย์แถวนั้นปลายข้างหนึ่งผูกกับเอว ส่วนปลายอีกข้างผูกกับต้นไม้ใหญ่ แล้วมันตั้มก็ว่ายน้ำเข้าไปช่วยร่างนั้นขึ้นมา มันตั้มเห็นร่างนั้นก็อดอุทานออกมาไม่ได้ “ช้างน้ำ เอ้ย มาเรีย” ที่แท้ร่างนั้นกลับเป็นมาเรีย ที่ตาไชยยันต์หวังจะให้ตายเพื่อตัวเองจะได้เป็นโสดนั่นเอง มันตั้มหันไปหยิบไม้ที่เสียบปลาขึ้นมารูดปลาออกจากไม้พร้อมนำเถาวัลย์มาร้อยปลาเป็นพวงผูกไว้กับเอว แล้วอุ้มมาเรีย(หญิงสาวผู้อาภัพ สามีอยากให้ตาย)กลับสู่ที่พัก กลับไปถึงที่พักพลับพลึงกับดารินรีบกรูกันเข้ามาดูว่ามันตั้มอุ้มใครมาด้วยพอเห็นชัดดารินก็อุทานออกมา “เมย์” ส่วนพลับพลึง “ป้าเมย์” ดารินรีบรับร่างมาเรียมาจากมันตั้มและปฐมพยาบาลโดยมีพลับพลึงเป็นผู้ช่วย จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [11 ก.ค. 12:00:37]

ความคิดเห็นที่ 30 น้องพลับพลึงหายอ่ะ ถ้าไม่โผล่มาแสดงตัวข้าพเจ้าจะเดินเรื่องให้ท่านตายแล้วไปอยู่กับข้าพเจ้านะ อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [11 ก.ค. 14:07:53]

ความคิดเห็นที่ 31 หึๆๆ คุณมันตั้มนี่ละก็ แม่น้ำสาละวินไหลขึ้นเหนือเหรอคะ ^_^ มาเจอกันได้ไงอ่ะ คุณไชยยันต์เล่นยังงี้ เดี๋ยวไปฟ้องเมย์ด้วยละ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [11 ก.ค. 14:08:11]

ความคิดเห็นที่ 32 เอาน่าอย่าคิดมากน่า ขนาดโดเรมอนยังมีมาแค่แม่น้ำไหลผิดทิศจะไปแปลกอะไร เนอะๆ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [11 ก.ค. 14:12:08]

ความคิดเห็นที่ 33 อีกอย่างมันตั้ม ไม่มีเข็มทิศ(แน่ใจได้ไงว่าที่พาไปเป็นทิศเหนือจริง) แถมยังพาหลง จะแปลกอะไรที่ไปเจอแม่น้ำสาละวิน อิ อิ หยวนๆ(หน่วยเงินของประเทศจีน) น่านะ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [11 ก.ค. 14:17:05]

ความคิดเห็นที่ 34 เออ ไม่มาจริงๆแฮะ งั้นรวบรัดตัดตอนเลย มันตั้มบีบคอพลับพลึงน้อยจนตายแล้วนำวิญญาณไปอยู่ด้วยกันชั่วนิรันด์ จบ แหะๆๆ ล้อเล่นน่า ล้อเล่น เห็นหายไปกันเหลืออยู่ไม่กี่คนเลยมาเพิ่มเรทซะหน่อย อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [11 ก.ค. 17:34:30]

ความคิดเห็นที่ 35 สงสัยเป็นเทศกาลสอบ เลยไม่ค่อยมีคนเข้ามา เดี๋ยวยังไม่มีใครมาคงต้องมาต่อ เอ ต่ออะไรดีหว่า คงต้องงานแต่งงานของมันตั้มกับพลับพลึงน้อยซะแล้ว อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [13 ก.ค. 14:59:33]

ความคิดเห็นที่ 36 ส่างปามาแล้ววววววววววววววววววว........................ เมื่อเห็นมาเรียจมไปต่อหน้าต่อตาอย่างนั้น ส่างปาเลยพยายามจะกระโดดตามลงไปช่วยนายแหม่มของมัน แต่นึกขึ้นได้ว่ามันเองก็ว่ายน้ำไม่เป็น ขืนโดดลงไปก็ตายแน่ๆ จึงพยายามหาทางช่วยคะหยิ่นก่อนโดยพันเถาวัลย์เป็นบ่วงบาศก์คล้องคะหยิ่นขึ้นจากน้ำมา เมื่อช่วยคะหยิ่นขึ้นมาได้แล้วทั้งคู่จึงมานั่งคิดกันว่าจะหาทางช่วยแงซายกับมาเรียยังไง ขณะที่กำลังปรึกษากันอยู่นั้นเอง ก็เกิดฟ้าผ่าลงมาถึง 7 ครั้งซ้อน ทั้งคู่ต่างหลบเข้าที่กำบัง ส่างปายก Awp Sniper Rifle ขึ้นประทับไหล่ พร้อมแนบตาเข้ากับกล้องเล็ง สอดส่ายหาที่มาของเสียง (อาจสงสัยว่าส่างปาได้ปืนนี้มาไง ก็ตอนปะทะกับพวก ก็อด อาร์มี่ นั่นแหละ แอบไปหยิบมา เห็นว่าเป็นกระบี่กิเลนไฟเพราะฤทธิ์กัญชา มารู้ตัวว่าเป็นปืนก็ตอนที่วิ่งมาช่วยแงซายนั่นแหละ) จนในที่สุดก็พบว่าหลังพงไม้แห่งหนึ่ง มีการเคลื่อนไหวจึงย่องเข้าไปดู และภาพที่เห็นก็คือ............... โดเรมอนกำลังร้องไห้ซบอกมันตรัยอยู่ พร้อมกับตัดพ้อว่า "พี่ตรัยขา....... ไหนพี่ตรัยบอกว่าจะมีแต่น้องเรม่อนคนเดียวไง แล้วนี่ทำไมถึงแอบไปจู๋จี๋กับยัยคริสนั่นหล่ะ" "โธ่!........ น้องเรม่อนจ๋า  พี่ตรัยก็ต้องรักษาหน้าของพี่หน่อยสิไม่งั้นเสียจอมอสูรอย่างพี่หมด แล้วอีกอย่างนึงยัยคริสนั่นก็เป็นลูกน้องชั้นดีของพี่ พี่ก็ต้องผูกใจไว้หน่อยสิ" "แล้วถ้าพี่ตรัยรักยัยนั่นขึ้นมาจริงๆล่ะ น้องเรม่อนมิช้ำใจตายเหรอคะ" ไอ้แมวอ้วนออดอ้อน "ไม่หรอกจ๊ะ ยังไงในใจพี่ตรัยก็มีแต่น้องเรม่อนคนเดียวเท่านั้นแหละ" มันตรัยปลอบ "พี่ตรัยคะ" "น้องเรม่อนจ๋า" (ดนตรีขึ้นเพลง My Heart will go on) ทันใดนั้นเองส่างปาและคะหยิ่นก็ร้องเป็นเสียงเดียวกันว่า........................ "อ๊วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก............................................... "  แก้ตัวเองเน้อคุณมันตรัย.................................. ส่างปาไปแล้ววววววววววววววววววว........................................... จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [13 ก.ค. 17:59:06]

ความคิดเห็นที่ 37 alberdo ท่านร้ายกาจจริงๆ โผล่มานิดเดียวได้เรื่องเลย 555555555555555555555555 ตกลงมีคนเดินเรื่องแล้วเราได้อู้ต่อล่ะ อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [13 ก.ค. 21:12:23]

ความคิดเห็นที่ 38 รู้สึกภูมิใจลึกๆ  มุขเราแต่งมาหลายเดือนแล้วยังมีคนใช้ อิอิ จากคุณ : เชษฐา - [13 ก.ค. 23:46:58]

ความคิดเห็นที่ 39 Umm.......Sa Nook Jung...... จากคุณ : rona - [14 ก.ค. 12:35:50]

ความคิดเห็นที่ 40 ไม่สบายอ่ะ เจ้ามันตั้ม กระเสาะกระแสะเป็นประจำ เฮ้อ...ไม่ได้มานาน ขอลาออกได้ไหมเนี่ย....แบบอยากให้ คนที่อยากเล่นมาเสียบแทนอ่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงน้า ไม่ไปไหนหรอก วนเวียนแถวๆนี้ แหละ จากคุณ : มันตรัย. - [14 ก.ค. 16:00:35]

ความคิดเห็นที่ 41 อ่อนแอประจำเลยนะ เดี๋ยวก็ป่วยตายก่อนเจอข้าฆ่าหรอก จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [14 ก.ค. 20:51:15]

ความคิดเห็นที่ 42 หึ...(งอน) จากคุณ : มันตรัย - [15 ก.ค. 17:52:00]

ความคิดเห็นที่ 43 Dear Chaiyan... I just can't believe that you'll do this to me... If... If you really don't want me, just tell me... only one word from you, I'll go.  If.. If days and nights that we have been together don't mean anything for you anymore... I'll go. Dear ไชยยันต์... Fare you well... My heart is cold now. From now on... I'll live for myself. Adieu. Maria Hoffman. จากคุณ : Broken-hearted Maria... (nida007) - [15 ก.ค. 20:30:45]

ความคิดเห็นที่ 44 แหม่มสาวขบกรามกลั้นก้อนสะอื้น หยาดน้ำหยดหนึ่งหล่นลงกระทบกระดาษใบน้อย (เล็กกว่าแผนที่ในหนังสือ National Geographic หน่อยนึง) "ฮึ ไชยยันต์ ไม่นึกเลยว่าเวลาหลายปีที่ผ่านมาฉันไม่สามารถที่จะรั้งใจคุณไว้ได้เลย... ฉันเสียอีกที่ต้องเป็นฝ่ายเปลี่ยนทุกอย่าง... ดูสิ ฉันเลิกพูดอังกฤษ มาพูดไทย จนตอนนี้เขียนภาษาอังกฤษเพี้ยนหมดแล้ว... "  หล่อนถอนใจยาว... สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วกรีดนิ้วไล่น้ำตาที่หัวตา... "พอกันที ต่อไปนี้ ชีวิตฉันจะมีเพื่อฉันเอง..."    แหม่มสาวดึงมีดโบวี่ที่เหน็บเอวออกมา... แล้วตัดผมสีทรายยาวสลวยออก แล้วใช้มีดนั้นปักกระดาษแผ่นน้อยไว้กับลำต้นไม้ใหญ่...   แหม่มสาวจ้องอ่านกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้ง แล้วจึงข่มกรามหันหลังเดินจากออกมา... แหม่มสาวใจเด็ดปาดน้ำตาทิ้ง.. เดินตัวตรงไปที่คณะ "น้อย พลับพลึง มันตั้ม เราไปกันเถอะ..." จากคุณ : มาเรีย ฮ๊อฟมัน (nida007) - [15 ก.ค. 20:44:00]

ความคิดเห็นที่ 45 บางทีคุณมาเรียอาจจะไปเป็นเลขาของคุณมันตรัยอีก คนได้นาครับ(คนที่สาม) เดี๋ยวผมแก้ให้ว่าจริงๆแล้วมันตรัยไม่ได้เป็นเกย์ แต่ที่ แกล้งเป็นเกย์กับโดเรมอนเพราะต้องการฝึกวิชา เรียกสายฟ้าพิฆาต  พอฝึกสำเร็จแล้วก็กลับเป็นแมนใหม่ เฉดหัวโดเรมอนไปอยู่โรงงานนรกกับโนบิตะ จากคุณ : เชษฐา - [15 ก.ค. 22:24:08]

ความคิดเห็นที่ 46 ส่างปามาแล้ววววววววววววววววววว............................................  หลังจากที่อ้วกจนหมดไส้หมดพุงแล้ว คะหยิ่นจึงเอ่ยขึ้นว่า  "แกสองคนนี่ทำอะไรอายผีสางเทวดาซะบ้างสิ"  "แล้วแกยุ่งอะไรด้วยยะ" ไอ้แมวอ้วนตอบ "ไม่ได้อยากยุ่งหรอก แต่อับอายแทนเฟ้ย" คะหยิ่นโต้ "แล้วใครใช้ให้แกดูล่ะยะ"  "เอาล่ะๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว มาคุยกันเรื่องงานเถอะ " ส่างปาห้ามทัพ "เจอแกก็ดีแล้วโดเรมอน ตอนนี้นายแหม่มกับแงซายโดนน้ำพัดหายไปไหนก็ไม่รู้ คนอื่นๆก็กระจัดกระจายกันไป เห็นว่าแกมีของวิเศษเยอะแยะ ช่วยกันหาพวกเจ้านายหน่อยสิ"  "เห็นแก่ตาส่างปานะเนี่ยถึงทำให้ ถ้าแกมาขอร้องล่ะก็ฝันไปเหอะไอ้คะหยิ่น....... " ไอ้แมวอ้วนแขวะ  ขณะที่โดเรมอนกำลังทำการหาชาวคณะอยู่นั่นเอง มันตรัยเลยปลีกตัวมายืนสูบยากันยุงอยู่ห่างๆ (ซิการ์มันแพง ยากันยุงมันถูกดี) ทันใดนั้นเองเหตุการณืไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อ.............  คริสติน่าโผล่พรวดมาจากไหนก็ไม่รู้ เดินมาหามันตรัยโดยไม่ทันสังเกตุเห็น ส่างปา คะหยิ่น และโดเรมอน เมื่อเห็นมันตรัยก็พูดขึ้นว่า  "ป๋าตรัยขา ไหนป๋าบอกว่าออกมาเดินเล่นแป๊บเดียวไง หายไปนานเลย เป็นไงคะ คิดแผนกำจัดไอ้แมวอ้วนนั่นออกหรือยัง ป๋าบอกว่ารำคาญมันเต็มทีแล้วไม่ใช่เหรอคะ" คริสติน่าพูดจ๋อยๆๆ โดยไม่สังเกตุเห็นโดเรมอนเลย สีหน้าของมันตรัยตอนนี้เหมือนหัวเราะและร้องไห้ผสมกัน ในใจคิดอย่างเดียวว่า " กรูตายแน่"  ทางด้านส่างปา ได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มห่วงว่าจะเกิดเหตุร้ายขึ้นแน่ๆ  ทันใดนั้นส่างปาและคะหยิ่นก็รู้สึกถึงรังสีอำมหิตอย่างแรงกล้าที่แผ่ออกมาจากโดเรมอน ส่างปาเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าไปปลอบ  "เฮ้ย..... โดเรมอน ใจ........... " ส่างปาชะงักเมื่อเห็นหน้าโดเรมอน <b> (ดูรูปประกอบ) </b>  เสี้ยววินาทีต่อมา โดเรมอนก็แหกปากออกมาว่า  "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.............................. "  แล้วก็พุ่งเข้าหามันตรัย  "ทำไมพี่ตรัยทำกับเรม่อนอย่างนี้ เรม่อนอุตส่าห์มอบทั้งกายและใจให้กับพี่แล้ว ยอมแม้แต่ทรยศโนบีตะ ยอมทนอับอายเพื่อพี่ พี่ตรัยพูดสิคะ เรม่อนผิดตรงไหน พูดสิพี่ตรัย พูด"  ปากไอ้แมวอ้วนคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร  ขณะที่มือกำลังใข้สากตำข้าวกระหน่ำตีมันตรัยอย่างไม่นับ  เมื่อหนำใจแล้วโดเรมอนจึงหยิบคอปเตอร์ไม้ไผ่ขึ้นมาติดหัว มันตรัยเห็นดังนั้นจึงถามด้วยสติที่เลือนรางว่า "นั่น น้องเรม่อนจะไปไหน จะทิ้งพี่ตรัยไปเหรอ"  โดเรมอนตอบทั้งน้ำตาว่า "เรม่อนจะไปช่วยโนบีตะค่ะ เรม่อนจะพาโนบีตะกลับบ้าน ไปให้พ้นจากทุกสิ่งที่นี่ ขอให้ทุกสิ่งเกิดขึ้นเป็นเพียงความทรงจำที่สวยงามของเราสองเถอะค่ะ พี่ตรัย เรม่อนขอลา เชิญพี่มีความสุขกับยัยนั่นไปเถอะ" พูดจบ โดเรมอนก็บินหายไป ทิ้งให้มันตรัยนอนหมดสติอยู่ที่เดิม  (ดนตรีขึ้นเพลง  "เจ็บอยู่ฉัน ให้ฝันอยู่กับเธอ" จาก Album ZODIAC )  หมายเหตุ : หลังจากเหตุการณ์นี้แล้ว โดเรมอนได้ไปช่วยโนบีตะจากโรงงานนรก และพากันกลับบ้าน ส่วนโดเรมอนด้วยความเจ็บช้ำจากเรื่องนี้ จึงเกิดอาการช็อก คลุ้มคลั่งอยู่พักหนึ่งก่อนกลับเป็นชายเต็มตัวอย่างเดิม  ส่างปาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็พึมพำว่า "แล้วตูจะหาพวกเจ้านายเจอมั้ยเนี่ย" ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นทีวีวิเศษที่โดเรมอนทิ้งไว้  "หวานล่ะตู......... " ส่างปาดีใจเพราะว่าเมื่อกี้เห็นโดเรมอนใช้อยู่เลยพอใช้เป็นบ้าง  สบายแล้วนะคุณมันตรัย.........................  อันนี้เป็นรูปประกอบนะครับ ส่างปาไปแล้วววววววววววววว............................................... จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [16 ก.ค. 11:41:49]

ความคิดเห็นที่ 47 ใครๆก็เอารูปตัวเองมาลงหมดแล้ว ตาส่างปาบ้างล่ะ ส่างปาหล่อมั้ยเจ้านาย จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [16 ก.ค. 11:45:13]

ความคิดเห็นที่ 48 5555555555555555555555555555 ^-^ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [16 ก.ค. 11:54:36]

ความคิดเห็นที่ 49 เอิ๊กๆๆ ... น้องเรม่อนจ๋า พี่แหม่มคริสม่ายเกี่ยวนา นับถือป๋าตรัยเป็นป้า เอ๊ย เป็นป๊ะป๋าเฉยๆ ^_^ ประกาศ : สมาคมเลขาป๋าตรัย หรือชื่อเล่นว่า สมาคมรวมดาวสาวสวย รับสมัครสมาชิกใหม่อยู่นะเจ้าคะ คุณเมย์ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [16 ก.ค. 13:53:33]

ความคิดเห็นที่ 50 อ๊ะ เปลี่ยนใจแล้ว กลับมาเล่นดีกว่า ท่าทางหนุกดี โพสต์รูปเยอะๆซี อิ อิ จากคุณ : มันตรัย - [16 ก.ค. 21:21:30]

ความคิดเห็นที่ 51 มาเรีย พลับพลึง ดารินและมันตั้ม เดินกันไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก็แลเห็นกระดาษโปสเตอร์แผ่นเท่าบ้านปลิวมาแต่ไกล มันตั้มกระโดดคว้าไว้ได้ เพ่งพินิจดูมันเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด ด้วยเกรงว่าพลับพลึงน้อยซึ่งถือกำเนิดในป่าจะไม่เข้าใจ มันตั้มจึงแปลให้ฟัง ข้อความว่า: ... Dear May, Everything I do, not the other reasons but just only want you go back to stay home, where you're most safe and not disturb my hopefulness for the mission possible. That will make me feel good and prompt to fight everything to make me goto the mission for my future life. (คำแปล) ทุกสิ่งที่ผมได้กระทำลงไปไม่ใช่เหตุผลใดทั้งสิ้นนอกจากต้องการให้คุณกลับไปอยู่บ้านอย่างปลอดภัยเท่านั้น ซึ่งนั่นจะทำให้ผมสบายใจอย่างที่สุดและพร้อมที่จะบุกลุยอันตรายต่อไปเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นของเราสองคน But you're an obstinate child that you follow me to the fearsome wilds. And you just make me missing from something I want, that thing just only gone away and I don't know when is the time it'll come back. As you know, I've not so clever, so the only one thing I can think at that time since you're sinking, I hope only Kariang found and send you to the mother land. So that will make my heart and way clear. แต่คุณเป็นคนดื้อมากเมย์ที่ตามผมเข้าป่ามาจนได้ ตอนที่คุณจมน้ำผมยังหวังว่าจะมีพวกกองโจรกะเหรี่ยงมาเจอ และพาคุณส่งกลับแผ่นดินไทย ซึ่งนั่นจะทำให้ผมสบายใจที่สุด Don't feel bad baby, since we've been together, you're the only one make me un...uey... a little happy. Our child although it's not clear until today that who is his father, but I love him (?) not only he is your son but also he is the very weak web tighten both of us. I want you to stay to pet him well. If possible, he may be like me. โปรดอย่าเสียใจไปเลยที่รัก ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมันเป็นช่วงที่ผมมีความสุขที่สุด ลูกของเราถึงแม้ว่าใครจะครหาว่าเขาไม่ใช่ลูกผม แต่ผมก็รัก ไม่ใช่แค่เขาเป็นลูกคุณ แต่เขาเป็นสายใยที่เชื่อมโยงเราสองคนไว้อย่างแนบแน่นต่างหาก ผมอยากให้คุณดูแลเขาให้ดีที่สุด อย่างน้อยเพื่อที่ว่าเขาจะได้ไม่มีนิสัยที่ไม่ดีเหมือนกับผม You ought not to have gone, don't go away, don't leave our story behind. สรุปว่าคุณกลับมาต่อเรื่องแทนผมด้วยเถอะ ไม่ว่างจริงๆช่วงนี้ ... จากคุณ : ไชยยันต์ - [16 ก.ค. 21:57:45]

ความคิดเห็นที่ 52 นายตะหานมาง้อแล้วคร้าบนายแหม่ม กลับมาต่อเร็ว ๆ ครับ  แกหึงที่นายแหม่มเปลี่ยนนามสกุลบ่อย ๆ ง่ะ คราวนี้กำราบอย่าให้แกออกนอกลู่นอกทางอีกนะครับ 555555  ผมช่วยคุณง้ออีกแรงนะคุณไชยยันต์ ผมขำคุณส่างปาอ่ะ  คุณแต่งได้จี้มากเลย ขำมาก ๆ เลยอ่ะ จากคุณ : คนอ่าน - [16 ก.ค. 22:55:29]

ความคิดเห็นที่ 53 เอ่อ ไม่อยากจะท้วงเลย แต่ข้าพเจ้าอ่านภาษาปะกิจไม่ออกอ่ะ อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [17 ก.ค. 09:22:28]

ความคิดเห็นที่ 54 คนโลเล มิน่าล่ะ โดเรม่อนก็จะเอา คริสติน่าก็จะคบ เจ๊มาเรีย ว่าแต่เราจะไปไหนกันอ่ะ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [17 ก.ค. 10:18:22]

ความคิดเห็นที่ 55 อ่ะจ๊ากก..ด่ากระทบผมป่ะค๊าบคุณมันต้ม ผมม่ะเกี่ยวนะตะเอ๊ง   จากคุณ : พระยาเทครัว - [17 ก.ค. 11:23:14]

ความคิดเห็นที่ 56 คนข้างบนน่ะ ท่านเล็งโดเรม่อนกับคริสฯไว้เหรอ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [17 ก.ค. 17:18:46]

ความคิดเห็นที่ 57 เอ... มันตั้ม... นั่นสิ เราจะไปไหนดีล่ะ? ตอนนี้เราเดินอยู่ไหนกันเนี่ย? วิวไม่ค่อยคุ้นเลย... ยังก๊ะหลุดมาแถวเขาดิน.. จากคุณ : เมย์ (ฉันหลงทาง..) (nida007) - [17 ก.ค. 20:15:45]

ความคิดเห็นที่ 58 เปลี่ยนเป็นท่านนำแล้วกัน ข้าชอบพาหลงอ่ะ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [18 ก.ค. 11:15:20]

ความคิดเห็นที่ 59 อ้าวเมย์ โธ่ ไปกับมันตั้มซะแล้ว ขอบคุณครับคุณคนอ่าน แต่ช่วงนี้ผมคงไม่อยู่ให้กำราบหรอก คงได้แต่แว่บเข้ามาอ่านเรื่อยๆ ยังไงก็เดินเรื่องกันไปเรื่อยๆนะครับ ชาวเพชรพระอุมารุ่นใหม่ฝีไม้ลายมือพอตัวกันทุกคนทีเดียว พวกรุ่นแก่ๆคงหนาวไปตามๆกันเลยหายกันไปหมด รวมผมด้วยนี่แหละ จากคุณ : ไชยยันต์ - [18 ก.ค. 16:53:13]

ความคิดเห็นที่ 60 หึ หึหึหึหึหึ(มาแต่เสียง แต่ตัวยังไม่มา ฮ่าฮ่า) จากคุณ : มันตรัย - [18 ก.ค. 21:29:15]

ความคิดเห็นที่ 61 ....................... (มาแต่ตัวเสียงยังไม่มา) จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [19 ก.ค. 15:21:53]

ความคิดเห็นที่ 62 ส่างปามาแล้ววววววววววววววว..............................  หลังจากที่โดเรมอนหนีเตลิดเปิดเปิงไป โดยทิ้งทีวีวิเศษเอาไว้  ส่างปาเลยยึดไว้ใช้ตามหาชาวคณะซะเลย  "ว่าไงวะ ส่างปา เมื่อไหร่จะได้เรื่องซะที" คะหยิ่นถาม หลังจากเห็นส่างปาปลุกปล้ำทีวีอยู่นานแล้ว  "ท่าจะไม่ได้เรื่องแฮะ คะหยิ่น ถ้างั้นก็พังมันทิ้งดีกว่า" ส่างปาพูด พร้อมกับขึ้นลำ AWP Rifle ดังแกร๊ก ทันใดนั้นภาพบนจอก็ปรากฎขึ้น (สงสัยจะกลัวโดนพัง)  ภาพแรกที่ปรากฎ คือภาพของเชษฐากำลังนั่งหน้าเคร่งอยู่ในกองหนังสือเรียนและกลุ่มควันที่โขมงโฉงเฉงราวกับไฟไหม้โกดังสารพิษที่คลองเตย ซูมภาพเข้าใกล้แล้ว เสียงที่ได้ยินในบริเวณอันเงียบสงัดนั้นมีเพียงเสียงเดียวคือ...............  "ปุ๋ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.............................." ที่แท้คุณชายเชษฐาก็เตรียมสอบนี่เอง ขอให้สอบผ่านนะคุณชาย (ถ้าไม่เป็นมะเร็งปอดซะก่อนนะ)  ภาพต่อมาที่ปรากฎขึ้น คือภาพของวายากำลังเข้ากล้องถ่ายหนังอยู่  ที่แท้สาเหตุที่วายาหายไป ก็คือติดถ่ายหนังเรื่อง Planet of The Apes นั่นเอง รับบทเป็นผู้นำกองทัพลิงซะด้วย ถ่ายจบแล้วก็รีบกลับมาเดินเรื่องนะวายา........  ภาพต่อมาสร้างความฉงนให้กับทั้งสองมาก เพราะที่เห็นบนจอนั้นคือ คุณชายอนุชา วราฤทธิ์ กำลังนอนอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยสูบบุหรี่อยู่บนเตียงนอนอันโออ่า ในห้องนอนสุดหรู  ทางปลายเตียงนั้นคือ ไพรวัลย์ อนันตรัย อยู่ในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์ แต่อะไรก็ไม่น่าแปลกเท่ากับว่า เจ้าหนูไพรวัลย์กำลังทาอายแชโดว์อยู่!..........  "นี่เจ้าไพรเอ๊ย  รีบแต่งตัวเข้าเถอะ เดี๋ยวไปดินเนอร์ไม่ทันนะ"    "จะเสร็จแล้วฮะอากลาง เดี๋ยวอากลางช่วยดูชุดราตรีของแม่เมย์ให้ไพรซักชุดซิฮะ "  "เออๆ ก็ได้ เอาชุดที่ใส่คราวก่อนก็แล้วกันนะ สวยดีอาชอบ"  "ก็ดีฮะอากลาง ไพรก็ชอบตัวนั้นเหมือนกัน" อนุชาลุกจากเตียงไปหยิบชุดราตรีมาวางบนเตียงก่อนจะเดินเข้ามาโอบกอดไพรวัลย์ไว้  "แล้วนี่เราจะกลับไปแจมกับเขาเมื่อไหร่ดี หืม" อนุชาถาม "ก็ไม่รู้สิฮะอากลาง ไพรยังไม่อยากกลับไปเลย อุตส่าห์หนีกลับมาอยู่ที่บ้านก็สบายดีออก"  "ก็แล้วแต่เรานะเจ้าไพร อยากกลับเมื่อไหร่ก็บอกอานะ" "ฮะอากลาง"  ทั้งสองหัวเราะให้กันก่อนจะจุมพิตกันอย่างแผ่วเบา  ตัดมาที่ส่างปาและคะหยิ่น ทั้งคู่กำลังวิ่งหลบฟ้าผ่าไปพลาง อ้วกไปพลาง...................................เฮ้อ!   มาแก้ตัวกันเองนะ คุณชายอนุชา เจ้าไพร......................เหอ เหอ ส่างปาไปแล้วววววววววววววววววววววว........................................................ จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [19 ก.ค. 17:16:37]

ความคิดเห็นที่ 63 ประกาศครับประกาศ ใครที่แย่งชิงน้องพลับพลึงอยู่ เลิกได้แล้ว น้องพลับพลึงน่ะของส่างปานะ นี่ไงหลักฐาน เหอ เหอ.............. จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [19 ก.ค. 17:20:09]

ความคิดเห็นที่ 64 หึๆๆๆ...ผมจำเป็นต้องเข้ามาปกป้องผลประโยชน์ของผม เอ๊ย ของผู้จัดการกระทู้ ส่างปา ควันกัญชาทำให้เจ้าจำผิดซะแล้ว สังเกตดูดีๆก็แล้วกันว่าใครควรจะเป็นคนไหน จากคุณ : ไชยยันต์ - [20 ก.ค. 08:56:58]

ความคิดเห็นที่ 65 ไม่ว่าคุณ ไชยยันต์จะทำไปด้วยเหตุผลอะไร แต่ก็ขอบคุณมากครับ ป.ล. น้องพลับพลึงจะหายไปอีกนานมั้ยเนี่ย คิดถึงจะลงแดงแล้วนะ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [20 ก.ค. 09:01:31]

ความคิดเห็นที่ 66 ตั้งแต่เข้ามายังมิเคยแค้นใครเท่านี้เลย เจ้าส่างปาซักวันเราต้องได้เห็น ดี ตับ ปอด เซ่งจี๊ กึ๋น ไส้อ่อน กระเพาะ ฯลฯ กันซักวัน หึ ฆ่าได้แย่งน้องพลับพลึงไม่ได้ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [20 ก.ค. 09:06:14]

ความคิดเห็นที่ 67 เอ.. คุณชายกลางก็กลับบ้านไปแล้ว งั้นคณะเดินทางจะทำอะไรกันต่อดีละเนี่ย ภาคนี้มาตามหาคุณชายกลางกันไม่ใช่เหรอ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [20 ก.ค. 11:51:31]

ความคิดเห็นที่ 68 ตัดมาที่ส่างปาและคะหยิ่น ทั้งคู่กำลังวิ่งหลบฟ้าผ่าไปพลาง อ้วกไปพลาง...................................เฮ้อ! หลังจากอ้วกจนหมดไส้หมดพุงจนไม่เหลืออะไรให้อ้วกอีกแล้ว ส่างปายังคงอุ้มทีวีวิเศษของโดเรมอนไว้อย่างเหนียวแน่น โดยมีคะหยิ่นวิ่งอยู่ข้าง ๆ  ในขณะเดียวกันฟ้าก็ยังคงผ่าเปรี้ยง ๆ ไล่ตามหลังมาอย่างกระชั้นชิด  เสียงคะหยิ่นตะโกนบอกส่างปาให้หาที่กำบัง  แต่จะหาได้ยังไงในเมื่อที่แห่งนั้นเป็นทุ่งหญ้าเตี้ย ๆ  ทั้งสองคนวิ่งหนีฟ้าผ่าไปกลางท้องทุ่งอันกว้างใหญ่ไพศาลบนเนินเขาที่แต่เดิมเป็นทุ่งบัวตองแต่ถูกไฟป่าเผาไหม้ไปหมดเมื่อหน้าแล้งที่แล้ว ฉะนั้น ตอนนี้หุบเขาทุ่งบัวตองจึงมีสภาพเป็นเขาหัวโล้นกลาย ๆ จะหาต้นไม้สูงแค่เอวสักต้นยังหาไม่ได้  ทั้งสองคนวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น ท่ามกลางสายอสุนีที่แลบแปลบปลาบ เสียงกัมปนาทของสายฟ้าที่ก้องสะท้าน   คะหยิ่นวิ่งพลางร้องตะโกนถามออกมา “เฮ้ย  ไอ้ส่างปา  ทำไมฟ้ายังไม่หยุดผ่าเราซะทีวะ” “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันคะหยิ่น เอ็งไปทำผิดผีอะไรไว้หรือเปล่า” ส่างปาตะโกนตอบอย่างเหนื่อยหอบเพราะหมดแรงจากการวิ่งผสมกับการอ้วก “ข้าไม่ได้ทำโว้ย ไอ้ส่างปา เอ็งนั่นแหละเอาทีวีบ้า ๆ อะไรไม่รู้มาดู แล้วจะเลือกดูช่องที่มันบันเทิงอารมณ์ตลกขบขันก็ไม่เลือก ดั๊นไปดูหนังติดเรท เอ็งจะคิดอะไรที่เป็นเรื่องดีงาม เรื่องมงคลหน่อยไม่ได้หรือไง ทำให้เราเดือดร้อนกันอยู่เนี่ย” ทั้งสองยังคงวิ่งซิกแซกหลบสายฟ้าที่ผ่าเปรี้ยง ๆ อีกสี่ทีซ้อนลงมารอบด้าน ทั้งด้านหน้า ด้านหลัง และด้านข้างซ้ายขวา ระหว่างวิ่งส่างปาสะดุดรากไม้ล้มลงไปที่พื้น ทีวีวิเศษกระเด็นหลุดจากมือไปไกล ส่างปาตะกุยตะกายจะไปเก็บคืน แต่คะหยิ่นมาช่วยดึงแขนพยุงให้ลุกขึ้นก่อน ทันใดนั้นสายฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมาที่ทีวีวิเศษจนแตกกระจายราวสะเก็ดระเบิด  คะหยิ่นกระชากร่างของส่างปาให้นอนหมอบกับพื้นโดยเร็วก่อนที่จะโดนสะเก็ดของทีวีเข้า พร้อมกับร้องตะโกนอย่างเสียดาย “โธ่ ไอ้โนบีตะ เอาของเล่นของโดเรมอนมาทำเสียไปตั้งกี่อันแล้วเนี่ย” เจ้าพรานต่องสูได้แต่นอนหมอบกรอกตาขาวเหลือกโพลงไปมามองดูสายฟ้าที่ผ่าลงมาเป็นทางยาว  ระหว่างนอนหมอบหลบสะเก็ดระเบิดและสายฟ้าอยู่ด้วยกัน ทั้งสองคนมองเห็นต้นมะม่วงป่าต้นใหญ่ขึ้นอยู่โดดเดี่ยวกลางท้องทุ่ง ส่างปาร้องตะโกนบอกคะหยิ่นให้วิ่งเข้าไปหลบกันใต้ต้นมะม่วงนั้น   ท่ามกลางสายฟ้าที่ยังคงผ่าไม่เลิกทั้งสองคนวิ่งซิกแซกเข้าไปใต้ต้นมะม่วงอันร่มครึ้มทันที  ไปถึงใต้ต้นมะม่วงส่างปาลงนอนหอบแฮ่ก ๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อน ในขณะที่คะหยิ่นวิ่งไปดูลาดเลาอยู่อีกด้านของต้นมะม่วง ....และแล้วเหตุการณ์ก็เป็นไปตามคาด..... ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาที่ต้นมะม่วง กิ่งมะม่วงหักโครมลงมาทับร่างของส่างปาที่นอนอยู่  ส่งผลให้รังมดแดงขนาดใหญ่ที่เกาะกลุ่มกันอยู่อย่างร่มเย็นมาเป็นเวลานานแตกกระจาย  มดแดงนับพัน ๆ ตัวตกลงไปบนร่างของส่างปา  เจ้าพรานต่องสูตะกุยตะกายฝ่ากิ่งมะม่วงลุกขึ้นพร้อมกับร้องตะโกนโว้กเว้ก ปัดป้องร่างกายจากฝูงมดแดงที่คลานเต็มครึ่ดรอบตัวไปมา  คะหยิ่นมองดูอย่างตื่นตะลึงด้วยความตกใจ หัวเราะฮ่า ๆ ก่อนจะอุทานออกมา “โธ่..ไอ้ส่างปา  ไอ้มดแดงแฝงพวงมะม่วง….ข้าไปก่อนละ เชิญเฝ้ามะม่วงไปคนเดียวเถอะโว้ย” ส่างปาปัดป้องมดแดงไปมาแต่ยิ่งมีการเคลื่อนไหวมากเท่าไหร่ มดแดงก็ยิ่งตกใจพากันกัดร่างของส่างปามากขึ้น  ทั้งสองคนวิ่งเตลิดกันไปกลางท้องทุ่งอีกครั้ง   ฟ้าก็ยังคงผ่าโครม ๆ เปรี้ยง ๆ ไล่หลังส่างปากระชั้นชิดอยู่อย่างนั้นไม่เลิก "โว้ย  จะทำยังไงกันดีเนี่ย"  เสียงคะหยิ่นตะโกนก้องท่ามกลางสายฟ้าที่กระหน่ำผ่าลงมา..ไล่หลังทั้งสองคนถี่ยิบราวปืนกล... จากคุณ : แสงโสม - [21 ก.ค. 44 08:55:41]

ความคิดเห็นที่ 69 หนุกดีหนูชอบๆ  เหนื่อยกว่าจะเข้ามาได้ไม่รู้เวปแต่โชคเป็นของเฮาไปเจอหนังสือเค้าบอกเวปมาหนุกจังอิิอิ จากคุณ : นายนลคนแอบอ่าน - [21 ก.ค. 44 13:39:19]

ความคิดเห็นที่ 70 อ๊ะ .. คุณแสงโสมมา เย้ๆๆ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [21 ก.ค. 44 15:33:49]

ความคิดเห็นที่ 71 อ๊ะ คริสมา อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [21 ก.ค. 44 16:11:19]

ความคิดเห็นที่ 72 อ่านหนังสือเค้าบอกว่าท่านมุ้ยจะเอาเพชรพระอุมามา(ที่คุณฉัตรชัย  (พนมเทียน)แต่ง )  มาทำเป็นภาพยนต์หละ  มีคุณมาช่าเป็นคุณหญิงดาริน นะจริงหรือเปล่านะ  ใครรู้จริงช่วยบอก จากคุณ : มัน มัน (เคอเรสเตอรอล) - [21 ก.ค. 44 18:38:14]

ความคิดเห็นที่ 73 ฮึ่มมม ...แล้วจะมาคิดบัญชีกับเจ้าขันทีส่างปาขี้ลิง...//yuck จากคุณ : พลับพลึง - [21 ก.ค. 44 21:47:42]

ความคิดเห็นที่ 74 น้องพลับพลึงๆๆๆๆๆๆๆๆ  ^----------^ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [21 ก.ค. 44 21:52:20]

ความคิดเห็นที่ 75 น้องพลับพลึงจ๋า ข้ามีข้อเสนอเรามาจับเจ้าส่างปาส่งให้พวกกระเหรี่ยง abcdef.... กันดีมั้ย(อู้มานานเห็นน้องพลับพลึงโผล่มาชักจะคึกคักซะแล้วสิ) จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [21 ก.ค. 44 22:07:24]

ความคิดเห็นที่ 76 คงไม่ง่ายนักหรอกคุณมันตั้ม จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [23 ก.ค. 44 09:21:29]

ความคิดเห็นที่ 77 ส่างปามาแล้วววววววววววววววววว.........................................  กลางป่ารก มันตั้ม พลับพลึง ดาริน เมย์ กำลังมะงุมมะงาหราตามหาชาวคณะอยู่  "นี่นายมันตั้ม ถ้าเดินทางเที่ยวนี้จบแล้ว นายจะทำอะไรต่อไป" พลับพลึงถาม  "ก็ไม่รู้สิ อาจจะกลับไปแย่งสมบัติกับพี่มันตรัยก็ได้ แล้วพลับพลึงล่ะ"  "ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะกลับไปอยู่ที่บ้าน รอผู้ชายดีสักคนมาขอแต่งงานมั้ง" พลับพลึงตอบตามประสาเด็กสาวทั่วไป  มันตั้มคว้ามือพลับพลึงไว้พร้อมกับถามว่า "ให้ผู้ชายดีๆคนนั้น เป็นผมได้มั้ยพลับพลึง"  พลับพลึงตอบด้วยความเขินอายว่า "บ้า!.. พูดอะไรไม่รู้ ตามันตั้มเนี่ย" จากนั้นจึงแก้เขินด้วยการหยิบทุเรียนป่าที่ตกอยู่ฟาดกระโหลกมันตั้ม  ขณะนั้นเองเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อ เสือโคร่งขนาดใหญ่ประมาณ 8 เมตร กระโจนพรวดจากชะง่อนหินข้างทางเข้าใส่มันตั้ม มันตั้มไม่ทันตั้งตัวจึงได้แต่กอดรัดฟัดเหวี่ยงปล้ำกับเจ้าเสือนั้นอยู่ พลับพลึงเห็นดังนั้นจึงตะโกนเรียกมาเรียกับ ดารินให้มาช่วย  เมื่อมาเรีย กับดาริน เข้ามาถึงก็ต้องหนักใจเพราะว่า ไรเฟิลที่ถืออยู่เป็นไรเฟิลหนัก ถ้ายิงโดนมันตั้มแม้จะไม่ตายก็จริง แต่ร่างกายอาจจะแหว่งไปได้  ทันใดนั้นก็มีเสียงลึกลับดังขึ้น  "ตูม..............."  เสียงนั่นจบทุกสิ่งลงอย่างสิ้นเชิง ศีรษะเจ้าเสือยักษ์ผงะเริ่ด ร่างกายทรุดฮวบลง เหมือนถูกตัดขาทั้ง 4  เมื่อเห็นดังนั้นทั้ง 3 สาวจึงเข้ามาช่วยพยุงมันตั้มลุกขึ้น  "พลับพลึงห่วงผมด้วยเหรอ" มันตั้มถาม  พลับพลึงหน้าแดง แต่ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น ดารินตรวจศพเจ้าเสือยักษ์ พบว่าสาเหตุการตาย คือ กระสุนไรเฟิลขนาดหนักเจาะทะลวงกระโหลกจนแหลก  "น้อย เธอบอกได้มั้ยว่าเป็นกระสุนขนาดไหน" มาเรียถาม  ดารินตรวจแผลอีกครู่หนึ่งจึงตอบว่า ".338 Lapua เธอรู้หรือว่าใครยิง" ยังไม่ทันที่มาเรียจะตอบเสียงส่างปา ก็ดังขึ้น  "วู้....... นายแหม่ม เป็นอะไรมั้ย ส่างปามาแล้วววววว....."  "โอ ก๊อด.... ส่างปา ส่างปาขี้ลิงของฉัน นี่เจ้ามาได้ยังไงกันนี่" มาเรียกอดส่างปาไว้แน่นพร้อมกับถามอย่างเป็นห่วง  ส่างปาจึงเล่าให้ทุกคนฟังทั้งเรื่องโดเรม่อนกับมันตรัย และเรื่องที่โดนฟ้าผ่าไล่ตาม  "หลังจากฟ้าผ่าไล่ ส่างปากับคะหยิ่นไม่รู้จะหนียังไง เลยโดดลงน้ำ รอจนฟ้าสงบ ถึงขึ้นจากน้ำ บังเอิญพบรอยของนายแหม่ม แต่เจอรอยไอ้เสือยักษ์นั่นเดินตามรอยด้วย ส่างปาเลยเร่งแกะรอยจะมาเตือนนายแหม่มก่อนแต่พอดีมันเล่นงานมันตั้มก่อน ส่างปาเลยใช้ AWP ยิงมัน"  เมื่อรู้เหตุการณ์ดังนั้นมาเรียเลยเสนอว่า  "เอาล่ะ ฉันว่าเราพักก่อนดีกว่า หายเหนื่อยแล้วค่อยเดินทางตามหาคนอื่นๆ"  ทุกคนเห็นด้วย เลยตกลงใจพักกันชั่วคราว ส่างปาไปแล้ววววววววววววววว........................................... จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [23 ก.ค. 44 12:23:05]

ความคิดเห็นที่ 78 น้องพลับพลึงจ๋า ส่างปาขอโทษ อย่าโกรธส่างปานะ จากคุณ : ส่างปา ลัม (Albedo (อสูรแห่งแสง)) - [23 ก.ค. 44 12:28:09]

ความคิดเห็นที่ 79 ไหนบอก เน็ต โดนบล๊อกจะเข้ามาได้น้อยลง ข้าว่า มันจะถี่ขึ้นนะ แล้วไอ้สำนวน "ให้ผู้ชายดีๆคนนั้น เป็นผมได้มั้ยพลับพลึง"  แหวะ ลิเกชะมัดเลย แต่ก็เอาเหอะเห็นแก่ได้จับมือน้องพลับพลึงนะ แล้วกันไปแล้วกัน จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [23 ก.ค. 44 14:02:56]

ความคิดเห็นที่ 80 อูแหวะ เจ้ามันตั้มหวานซะยังกะมันแกว อย่าลืมว่า พูหญิงทุกคนในเรื่องเพชรพระอุมา เป็นข้องตูข้าโว้ย 555555555555555 จากคุณ : มันตรัย - [23 ก.ค. 44 20:40:58]

ความคิดเห็นที่ 81 เมื่อไหร่จะไปขึ้นทู้ใหม่ละเอ๋ย... ขี้เกียจอ่านเหลือเกิน ยาวจริ๊ง...ง......ง   ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง...............ง ทำเพชรพระอุมาฉบับการ์ตูนกันเหอะ จากคุณ : มันตรัย - [23 ก.ค. 44 20:45:23]

ความคิดเห็นที่ 82 ต้องเปิดศึกชิงนางกันแล้วหรือเนี่ย งั้นตอนหน้าใครจะไปตั้งก้อชื่อศึกชิงนางเลยมั้ยล่ะท่าน จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [23 ก.ค. 44 21:14:04]

ความคิดเห็นที่ 83 ส่างปาเห็นด้วยคุณมันตรัย..... จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [24 ก.ค. 44 09:03:01]

ความคิดเห็นที่ 84 มันหวานตรงไหนอ่ะ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [24 ก.ค. 44 15:52:14]

ความคิดเห็นที่ 85 ตูข้าไปตั้งล่ะนะเฟ้ยยยยยยยยยย ชิงตัดหน้า เอ๊ย ไม่ใช่ อยากมีบทบาทมั่งง่ะ นะ นะ... @ เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอนศึกชิงนาง#(เร็ว ๆ น้องพลับพลึงกำลังตกอยู่ในอันตราย) @ จากคุณ : มันตรัยหมดแรงเพราะความหิว (มันตรัย.) - [29 ก.ค. 44 15:34:47]

ความคิดเห็นที่ 86 เห็นด้วย จากคุณ : เราเอง - [20 ก.ย. 44 22:26:04]