ความคิดเห็นที่ 1 ความเดิมจากตอนที่แล้ว ชาวคณะมุ่งสู่อัฟกานิสถานแต่เครื่องบินถูกสอยร่วงกลางป่าทิเบตซะก่อน ต่างคนต่างกระจัดกระจายกันไปตามส่วนต่างๆของป่า และถูกแบ่งออกเป็น 3 กลุ่มไปโดยปริยาย คือ 1. คริสติน่า ดาริน จัน เชิดวุธไชยยันต์  : ทั้งหมดพบกันแล้ว 2. รพินทร์ เชษฐา เกิด เส่ย บุญคำ แงซาย : ทั้งหมดจะได้พบกันในตอนนี้ 3. มาเรีย แสงโสม พลับพลึง มันตั้ม ส่างปา คะหยิ่น : ตอนนี้ยังไม่พบกัน แต่ละคนสภาพเป็นอย่างไรต้องติดตามต่อไป บัดนี้เบื้องหน้าของทุกคนคือ เทือกเขาหิมาลัย หรือที่เชื่อกันว่าคือเขาไกรลาศ และป่าเชิงเขาไกรลาศนี่ก็คือ ป่าหิมพานต์นั่นเอง ขอเชิญร่วมผจญภัยกันต่อครับ… จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 ก.ย. 44 17:00:41]

ความคิดเห็นที่ 2 บุญคำกำลังจิบซุปมนุษย์หิมะก็เงยหน้าขึ้นมองคณะเจ้านายที่เข้ามาช่วยตัวเองได้ทันเวลา กวาดสายตาพิจารณาเค้าหน้ากร้านเกรียมตายด้านของพรานใหญ่ ไล่ไปยังใบหน้าสุขุมแต่ดูแววตาล่อกแล่กของเชษฐา  ต่อเมื่อกวาดสายตามายังบุคคลที่ตอนแรกแกเห็นเป็นดารินกับไชยยันต์แล้ว ตาเฒ่าก็สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อแลเห็นหน้าได้ถนัดจากแสงไฟที่สุมอยู่ในกองเล็กๆตรงหน้า “อ้าว…ชะๆๆๆ ข้านึกว่าใคร ที่แท้เจ้ากะล่อน เกิด เส่ย สองตัวนี่เอง ตอนแรกข้าเห็นไม่ใคร่ถนัดนึกว่านายหญิงกับนายตะหานซะอีก ถึงว่าสิว่าความสง่างามมันผิดกัน (น่าน)” เกิดกับเส่ยหัวเราะชอบใจ ยกถ้วยซุปขึ้นชนกันแล้วดื่มกินอย่างสำราญบานใจโดยไม่สนใจอะไรอีก ส่วนบุญคำหันไปทางพรานใหญ่ “ว่าแต่ไปไงมาไงกันล่ะนาย ถึงได้มาช่วยบุญคำได้ทันเวลา” “ไม่มีอะไรมากหรอกบุญคำ นายใหญ่กับพวกเรากำลังพักผ่อนกันอยู่บนนั่งร้านท่ามกลางความมืด กะจะงีบเอาแรงให้สมกับที่เหน็ดเหนื่อยกันมาทั้งวัน ก็พอดีเห็นเงาตะคุ่มๆของตัวอะไรบางอย่างคล้ายคนแวบผ่านไป พวกเราเลยออกตามกันทั้งหมดเพราะไม่มีใครกล้าอยู่ตามลำพัง แล้วก็ได้มาเจอบุญคำกำลังอยู่ในอ้อมกอดของหมีอยู่” บุญคำสำลักพรวด “หมี?!…ไม่ใช่มนุษย์หิมะหรอกรึนาย” “มนุษย์หิมะที่ไหนกัน บุญคำคงจะตาฝาด”  เสียงนายใหญ่เสริมมา  “ว่าแต่เนื้อมันก็อร่อยดีเหมือนกันนี่เนาะ” บุญคำทำตาปริบๆ มองดูเนื้อหมีในชามกะลามะพร้าวที่กำลังกินอยู่ “พิโถ่…ไอ้เราก็นึกว่ามีบุญได้กินเนื้อมนุษย์หิมะซะอีก กลายเป็นเนื้อหมีไปซะแล้ว” เสียงๆหนึ่งดังแทรกขึ้นมาในความมืด ตอนแรกทุกคนต่างไหวตัวเตรียมพร้อม โดยเฉพาะบุญถึงกับคำคว้าดุ้นฟืนติดไฟอันใหญ่ขึ้นมาถือไว้เตรียมพร้อม ต่อเมื่อเงี่ยหูฟังดีๆ รพินทร์ก็ผ่อนลมหายใจ “เสียงกวนโสตประสาทอย่างนี้ คุณชายทายสิครับว่าเสียงใคร” “แงซายกระมัง”  เชษฐากล่าวพลางเงี่ยหูฟังทำนองเพลงที่คุ้นหูนั้น เสียงร้องเป็นลำนำเพลงของชาวเขาดุจการเวกเสียงใส ดังแว่วมาเรื่อยๆตามสายลม… จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [28 ก.ย. 44 17:01:07]

ความคิดเห็นที่ 3 มาทำลิงให้ค่ะ... ตอนก่อน...เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน: ตลุยศึกอาฟกานิสถาน https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W1107381.html ตอนเก่าเก็บ ้https://geocities.com/joinwriter/ เลือกเพชรพระอุมาภาคอลเวง หรือ https://thaiwriter.hypermart.net/index.html ใส่คำที่ต้องการค้นหาว่า เพชรพระอุมา จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [28 ก.ย. 44 18:10:37]

ความคิดเห็นที่ 4 ดีจ้าา ชาวเพชรพระอุมา มารายงานตัวเพื่อให้รู้ว่ายังมิได้หนีไปไหน ..แต่อยู่ในระหว่างการหามุขง่ะ หาเจอเมื่อไหร่ เจอกันแน่(โดยเฉพาะตามันตั้ม..) ( ^ @ ^ ) จากคุณ : พญามังกร - [28 ก.ย. 44 18:50:39]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนแต่งตามอ่านเรื่องของคุณคริสติน่าไม่ทันครับเลย ต่อผิด โทษทีๆ จากคุณ : เชษฐา - [28 ก.ย. 44 20:07:57]

ความคิดเห็นที่ 6 เอ ภูเขาหิมาลัยมันก็เป็นถิ่นของมนุษย์หิมะ แล้วมันผิดหลักการยังไงหว่าถึงต้องกลายเป็นหมี แถวนั้นไม่น่าจะมีหมีนะ คุณไชยยันตร์อย่าเปลี่ยน เรื่องผมหมดสิ จากคุณ : เชษฐา - [28 ก.ย. 44 20:10:39]

ความคิดเห็นที่ 7 ... พลับพลึงโชคดีหน่อยที่พลัดตกลงไปในบ่อน้ำตื้น  ๆ เก่า ๆ ไม่มีน้ำขัง ยันตัวเองลุกขึ้น  ปีนขอบบ่อกลับขึ้นมาด้านบน   จากนั้นก็สำรวจดูตัวเอง ก็แค่ถลอกปอกเปิกเล็กน้อย ไม่มีกระดูกส่วนไหนหักบุบสลาย หันไปมองรอบ ๆตัว   เห็นแสงโสมกำลังพยายามดึงพุ่มเล็บมือเสือให้เปิดออกเป็นช่องเพื่อ   จึงเดินเข้าไปช่วย "น้าแสงเป็นยังไงบ้างคะ" "ไม่เป็นไรมากจ๊ะ  ดีที่ใส่แจ็คเก็ตตัวหนานี่ไว้  ช่วยกันหนามเล็บมือเสือไว้ได้เยอะ แต่ใครนะอุตริมาปลูกเล็บมือเสือแถบเชิงเขานี่ได้" "นั่นซิคะ  น้าแสงคะกลุ่มคนบนพรมเมื่อซักครู่ พลับพลึงว่ายังกะชาวเพชรพระอุมาเลยนะคะ" "อะไรนะ!!!   หนูเห็นอย่างนั้นเหมือนกันเหรอจ๊ะ น้านึกว่าน้าตาฝาดซะอีก" ทั้งสองคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก "เอ่อ ... น้าว่าเราคงตาฝาดทั้งคู่น่ะจ๊ะ  จะเจอชาวคณะได้ก็วิธีเดียวล่ะจ๊ะ  คือเครื่องบินตก" "ค่ะ พลับพลึงก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน   หึหึ ... คราวนี้คงไม่มีใครยอมไปกับเหล่าเหย่แอร์ไลน์ ที่ลุงไชยยันต์แนะนำครั้งที่ไปแอฟริกา เป็นแน่" ทั้งสองเดินสนทนากันไประหว่างเดินทางไปยังรถที่จอดอยู่ริมถนนด้านล่าง "ว้ายย ... " พลับพลึงสะดุดเตะอะไรบางอย่างเข้าจนต้องคว้าตัวแสงโสมไว้เป็นหลักก่อนจะล้มกลิ้งลงไป "โอ๊ยยยยย ....ใครทำตูฟะ" มีเสียงดังมาจากทิศทางที่พลับพลึงเตะอะไรบางอย่างไปนั่นเอง ทั้งสองหันขวับไปยังทิศทางนั้น ก็พบกับเจ้าต่องสู่ส่างปายืนก๋า  ชูบ้องกัญชาประจำตัวหาตัวผู้ประทุษร้าย "ส่างปา มาได้ยังไงกันล่ะนี่" "นายหญิงแสงโสม  หนูพลับพลึง    วู้... นายแหม่มครับ   นายหญิงแสงโสม  หนูพลับพลึง" ส่างปาละล่ำละลัก วิ่งปุเรง ๆ มาลากทั้งสอง   ไปยังริมโขดหินด้านหนึ่ง ที่นั่นทั้งคู่ก็ได้พบกับมาเรียนั่งอยู่ที่นั่น  จากนั้นก็สอบถามจนได้ความว่าระหว่างเดินทางไปอัฟานิสสถาน เครื่องบินก็ได้ตกลงกลางป่า  แม้จะโชคดีได้อาศัยพรมวิเศษ  แต่ก็เคราะห์ไม่ดีพรมก็ตกอีก  จนได้เจอกับทั้งสองที่นี่ ทั้งหมดพยามเดินหาคนอื่น ๆ ที่อาจจะตกในบริเวณนั้นแต่ก็ไม่พบแต่อย่างใด  จนเย็นทั้งหมดจึงพากลับเข้าเมืองพักในเมือง  ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของมาเรียและส่างปา ก็ตกอยู่ใกล้ ๆ จึงเก็บไว้   ตกลงกันว่าพรุ่งนี้ค่อยกลับมาสำรวจบริเวณใกล้เคียงกันอีกครั้ง... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [28 ก.ย. 44 21:31:46]

ความคิดเห็นที่ 8 ลุงเชษฐา ที่ไหนก็มีหมีไม่ใช่เหรอคะ  แล้วแต่ว่าจะเป็นพันธุ์ไหน แต่คราวนี้ที่ต้มซุปอยุ่จะเป็นตัว  yak ป่าวอ่ะ แถวธิเบตมีเจ้าตัวนี้เยอะนี่นา...อิอิ พญามังกรหามุขให้ได้เร็ว ๆ เน้อ ... ไม่งั้นก็อาจจะโดนลากมายำได้ง่าย ๆ นา ... มันตั้ม ที่รักของพลับพลึง(ร่างแปลง)  ... ฝากดูแลปู่คะหยิ่นกะนางตานี ด้วยน้าาา ... :)) จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [28 ก.ย. 44 21:41:44]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกันละครับว่าหมีที่อาศัยอยู่บน ยอดเขาหิมาลัยน่ะมันหมีพันธ์อะไร อย่างไรก็ตามถึงมันจะมีหมี แต่ผมอยากให้มันเป็นมนุษย์หิมะนี่ครับ มันจะกลายเป็น หมีไปได้ยังไง ก็ผมเขียนเองนี่ เอ้อ อีกอย่างไม่ได้ต้มซุปครับ ทำผัดไทยเพื่อรักษาวัฒนธรรม ไทยอันดีงาม(เกี่ยวไหม) เรียกว่าผัดไทยมนุษย์หิมะ สดครับ (เล่นเอาผัดไทยกุ้งสดชิดซ้ายไปเลย) เหยาะน้ำพริกนิดๆกะปิหน่อยๆ แซปนักแล ใครไม่เคยชิมขอให้ไปลองหากินกันที่ทิเบตเอาเอง เพราะผมก็ไม่เคยชิมเหมือนกัน(แต่นั่งญานเอาได้ว่าแซป) จากคุณ : เชษฐา - [28 ก.ย. 44 22:11:52]

ความคิดเห็นที่ 10 โอเคมาต่อเรื่อง ...  ...  ... กลิ่นผัดไทยมนุษย์หิมะสดของกลุ่มรพินทร์(ซึ่งด้วยเหตุผล บางประการ มันเป็นกลุ่มเดียวที่มีแต่ผู้ชาย) ขจรขจายไปไกลหลายสิบลี้ มีสัตว์ตามกลิ่นมาให้ถูก จับง่ายๆมากมาย เช่นแรดกระซู่คูปรีละองละมั่งสมันเนื้อทรายเป็นอาทิ (เรื่องจริงมันคงไม่มีหรอก แต่เนื่องจากนี่เป้นภาคอลเวง มันจึงมี)แต่กลับไม่ปรากฏว่ามีมนุษย์หิมะตัวอื่นๆมาเลย รพินทร์จึงหันไปปรึกษาเชษฐาว่า"คุณชายคิดว่าพวกเรา จะไปไหนต่อดีล่ะครับ ท่าทางแผนจับมนุษย์หิมะไป ออกงานวัดนี้จะไม่เป้นผลเสียแล้วครับ" เชษฐาสูบไปป์หนหนึ่งแล้วนิ่งคิดไป ในที่สุดก็ตอบว่า "จากการประสบการณืที่ผ่านมาจนถึงบัดนี้ ไม่เคยมีที่ไหน เลยที่เราไปแล้วไม่เจอขุมสมบัติกับสัตว์ประหลาด (ภาควิวาห์พญามาร สัตว์ประหลาด=โดเรมอน แมวครึ่งคน) ดังนั้นภาคนี้ก็คงจะมีขุมสมบัติอีกแน่ๆ เราเพียงแต่รอ เวลาเท่านั้น..." "แต่ผมคิดว่าการที่มีสัตว์ป่าสงวนของประเทศไทย อยู่แถวนี้(แรดกระซู่คูปรีฯลฯ)มันแปลว่าจะต้องมีคนเลี้ยง แน่ๆ(เห็นไหมเริ่มเป็นเหตุเป็นผลกันแล้ว)แปลว่า แถวๆนี้จะต้องมีคนอยู่"แงซายกล่าว "นั่นไง"เชษฐากล่าว"มิหนำซ้ำคนเลี้ยงจะต้องเป็นคนที่ มีอำนาจพอสมควรจึงสามารถหาสัตว์เลี้ยงเหล่านั้นมาได้" ไม่ทันไรก็มีเสียงสอดขึ้นมาว่า"พวกเจ้าเป็นใคร เหตุใด จึงเข้ามาในเขตแดนหวงห้ามนี้" ทั้งหมดหันไปทางเจ้าของเสียง กลับเป็นพระลามะรูปนึ่งนั่นเอง ...  ...  ... จากคุณ : เชษฐา - [28 ก.ย. 44 22:40:42]

ความคิดเห็นที่ 11 เอ่อ...ขอโทษทีครับ ผมรีบไปหน่อยก็เลยจำผิดทำให้ผัดไทยกลายเป็นซุปไป อีกทั้งยังเปลี่ยนเยติให้กลายเป็นหมี เพราะไหนๆก็แก้ไขเรื่องตัวละครบางตัวให้แล้ว ก็เลยแก้เรื่องเยติไปด้วยเลย เหตุผลก็เพราะว่าจริงๆแล้วตอนแรกผมกะว่าจะให้มนุษย์หิมะเป็นตัวจักรสำคัญในการดำเนินเรื่องภาคนี้ ถ้าให้ชาวคณะกินได้ง่ายๆก็กลายเป็นอาหารอย่างหนึ่งไปน่ะสิครับ สังเกตว่าผมส่งอนุชาและไพรวัลย์มาที่ทิเบตก่อน ให้ชาวคณะมาพบร่องรอยของพวกเขาปะปนกับรอยของเยติในภายหลังเพื่อให้เป็นปริศนาในการค้นหาต่อไปว่า สองคนนั้นเกี่ยวข้องอะไรกับเยติ แล้วเราค่อยมาคิดมุขร่วมกันยำอีกทีนึง (เป็นความจริงที่ว่า ตั้งแต่เล่นมายำใครไม่สนุกเท่ายำอนุชาจริงๆ แม้เจ้าของบทจะเลิกเล่นไปแล้วแต่ผมก็ยังอยากยำอยู่ดี) ทำอย่างนี้ก็เพื่อให้อนาคตพวกเรายังคงมีพล็อตให้เดินเรื่องไปกันได้เรื่อยๆครับ แต่ถ้าคุณเชษฐายังยืนยันที่จะกินเยติจริงๆก็ไม่มีปัญหาครับ เอาเป็นว่ากินเยติไปตนนึงแล้วก็เลยถูกญาติๆของเยติตามมาแก้แค้นให้อลหม่านกันเล่นในภายหลังก็แล้วกัน ดำเนินเรื่องต่อได้เลยครับ อีกนิดหนึ่ง ผมแยกกลุ่มชาวคณะให้เป็น 3 กลุ่มเพราะไม่อยากให้เป็นภาระของทุกคนในการแต่งเรื่อง เนื่องจากว่าตัวละครมีมากเกือบ 20 ชีวิต ถ้ารวมเป็นคาราวานแล้วจะดำเนินเรื่องได้ลำบากมาก เช่นจำไม่ได้ว่ามีใครบ้างที่ยังไม่ได้เอ่ยถึง นั่นหมายความว่าใครอยู่กลุ่มไหนก็รับผิดชอบตัวละครแค่กลุ่มนั้นไป ดีมั้ยครับ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นถ้าใครไม่เห็นด้วยอยากย้ายกลุ่มก็เลือกใหม่ได้เลยครับ อย่างเช่นที่หนูพลับพลึงได้แยกกลุ่มกับมันตั้มไปแล้ว สงสัยกลัวงูฉก จากคุณ : ไชยยันต์ - [29 ก.ย. 44 00:04:36]

ความคิดเห็นที่ 12 รับทราบแล้วปฏิบัติครับพ้ม จะพยายามหามุขมาให้ได้ในเร็ววัน .. จากคุณ : พญามังกร - [29 ก.ย. 44 00:28:10]

ความคิดเห็นที่ 13 อย่างนั้นก็น่าจะบอกผมก่อนสิครับ คือพ้มเดาใจคุณไชยยันต์ไม่ถูกหรอก เอาเป็นว่าที่ถูกผัดนี่เป็นเยติตัวเด็ก ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ที่จับอนุชาไปจริงๆนั้นเป็นมนุึษย์หิมะตัวเต็มวัย ที่เก่งกว่า มันจะได้มีความแค้นผูกพันที่มาฆ่าลูกมันด้วยไงล่ะ จากคุณ : เชษฐา - [29 ก.ย. 44 00:39:01]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่า... เรื่องดำเนินไปหน่อยนึงแล้วเหรอ เมื่อเช้ามาเจอคุณเชษฐากินเยติไปซะแย้ว... แทบช็อคแน่ะ แหยะ.. กินเข้าไปลงได้ไงอ่ะ ^_^ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [29 ก.ย. 44 00:43:38]

ความคิดเห็นที่ 15 แปลกจัง คิดไว้เหมือนคุณไชยยันต์เลย กะจะให้อนุชากับไพรวัลย์ ถูกเยติจับตัวไปเหมือนกัน อุตส่าห์ลงทุนไปค้นข้อมูลเรื่องเยติ กับ ประเทศทิเบตมาด้วยนะเนี่ย จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [29 ก.ย. 44 00:49:33]

ความคิดเห็นที่ 17 ต่อจากคุณเชษฐา ความคิดเห็นที่ 10 - - - - - - - - - - - - ไม่ทันไรก็มีเสียงสอดขึ้นมาว่า"พวกเจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงเข้ามาในเขตแดนหวงห้ามนี้" ทั้งหมดหันไปทางเจ้าของเสียง กลับเป็นพระลามะรูปนึ่งนั่นเอง ...  ...  ... เชษฐาก้าวออกไปข้างหน้ากลุ่ม กล่าวตอบลามะอย่างนอบน้อมว่า "พวกของผมเป็นคนไทย หลงทางมาเพราะเครื่องบินตกขอรับ ท่านลามะ ขอประทานโทษถ้าล่วงล้ำแดนหวงห้ามของท่าน" ลามะผู้เฒ่ามองหน้าผู้มาเยือนทีละคน เชษฐา รพินทร์ บุญคำ เกิดและเส่ย ส่วนแงซายที่ได้ยินเสียงแว่วมาเมื่อสักครู่นี้ไม่รู้ว่าหายตัวไปไหน เชษฐาหันมองหาจนทั่วแต่ก็ไม่เห็น จึงหันมายิ้มเอาใจท่านลามะ "กลางค่ำกลางคืนอย่างนี้ ท่านยังเลี้ยงฝูงแรดกระซู่คูปรีฯลฯ อยู่อีกหรือท่าน" เชษฐากล่าว ลามะยิ้มบางๆ แต่เป็นยิ้มที่อ่านความหมายไม่ออก กล่าวตอบเชษฐาเสียงเยียบเย็นว่า "โชคดีที่ท่านไม่มีสตรีร่วมเดินทางมาด้วย มาเถิด มาพักที่วิหารของเราเสียก่อน ถึงแม้คืนนี้จันทร์เพ็ญไม่ปรากฏ ก็ไม่เหมาะแก่การเดินทางอยู่ดี" ทั้งห้าจึงเดินตามพระลามะผู้ลึกลับ ที่มาเลี้ยงฝูงสัตว์สงวนของไทย บนเชิงเขาหิมาลัย ใต้แสงจันทร์สลัวเพียงเดียวดาย ... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [29 ก.ย. 44 01:01:38]

ความคิดเห็นที่ 18 บอกแล้วไงว่า เยติน่ะ...แซป จริงหรือเปล่าให้ลากตะลุมพุกไปตีหัวเยติทิเบตมาผัด พิสูจน์เอาเอง เหอเหอ (ความจริงที่ผมเขียนเราไม่ได้กินนะครับ แค่ผัดให้มี กลิ่นหอมๆล่อเยติตัวอื่นๆมา) จากคุณ : เชษฐา - [29 ก.ย. 44 01:02:46]

ความคิดเห็นที่ 19 อ้าว.. ยังคุยกันอยู่หรือคะ คริสต่อเรื่องไปแล้วนะ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [29 ก.ย. 44 01:03:34]

ความคิดเห็นที่ 20 ผมขออู้ไปก่อนนะครับ ตอนนี้พกความสงสัยตามล่าพญามังกรอยู่(หาว่าเป็นใคร หรือจริงๆเราไม่รู้จักกันก็ไม่รู้ สงสัยต้องสืบ) ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวมันตั้มสืบจนหายสงสัยแล้วจะมาช่วยต่อเรื่องให้ทุกกลุ่มเลยครับ คุณเชษฐาไม่ต้องกลัวเหงาครับ แต่ตอนนี้ต้องตามหาตัวก่อน โอยโดนป่วนคืน 55555555 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [29 ก.ย. 44 01:09:04]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณเชษฐาคะ สำหรับคริสแล้วเสน่ห์อย่างหนึ่งของเพชรพระอุมาภาคอลเวง ที่ทำให้ คริสต้องตามอ่านมาเป็นปีๆ ก่อนจะมาร่วมเล่นด้วยเนี่ย ก็อยู่ตรงที่ปริศนาต่างๆ ที่ ขมวดปมกันไปตลอดทาง คนหนึ่งขมวด คนหนึ่งมาคลาย แล้ววางปมซ้อนกลับ ให้ อีกคนหนึ่งต้องมาคลาย เนี่ยแหละค่ะ ^_^ ถ้าเกิดมันโล่งโจ้งแจ่มแจ้งไปตลอด ก็ไม่หนุกดิคะ เหะเหะ... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [29 ก.ย. 44 01:09:36]

ความคิดเห็นที่ 22 อ้าว คุณเชษฐาเข้าใจผิดไปนิดนึงครับ ผมอธิบายไม่เคลียร์เอง ถึงแม้ว่าตอนนี้สมาชิกจะแยกกันอยู่แต่ว่ายังไงซะก็ต้องมารวมกันอยู่ดีครับ ตอนเริ่มต้นนี้แยกกันผจญภัยชั่วคราวเพราะเนื้อเรื่องพาไปเท่านั้นเอง ซึ่งก็เหมือนๆกับหลายๆตอนที่ผ่านมา เพียงแต่ตอนนี้ผมดันนำมาเขียนสรุปแยกหัวข้อให้เห็นกันชัดๆ ก็เลยอาจจะทำให้ทุกคนงงบ้างว่าผมกำลังพยายามแยกกลุ่มตัวละครหรือเปล่า จริงๆแล้วทุกอย่างเหมือนเดิมที่เราเคยเล่นกันมาครับ คงยังจำได้สมัยโจรมูจาฮีดีนนั่นก็มีการแยกกลุ่มกันผจญภัย กลุ่มหนึ่งติดอยู่ในคุก อีกกลุ่มตามมาช่วย ลักษณะก็คล้ายๆกันครับ ทุกคนสามารถแต่งแทนได้ทุกกลุ่มเหมือนเดิมทุกประการ ถ้าเคลียร์แล้วก็เล่นกันต่อดีกว่าครับ คืนนี้ผมขอไปนอนก่อนละ แล้วจะตามมาสมทบพรุ่งนี้ จากคุณ : ไชยยันต์ - [29 ก.ย. 44 02:03:57]

ความคิดเห็นที่ 23 กลับมายังณ.ลุ่มสาละวินตอนเหนือ - - - ในวังพญามังกร - - - " อะไรกัน !!! ตอนนี้พวกคณะรพินทร์ไปกันถึงธิเบตแล้วรึนี่ ทำไมเจ้าถึงมาบอกข่าวข้าช้านัก " พญามังกรตวาดเจ้าสายสืบที่ใช้ให้ไปสืบข่าวอย่างหงุดหงิด " ไป !! ทหาร ลากตัวไอ้เจ้านี่ไปขังคุกไว้ก่อน " " ท่าน ท่านพญามังกร อย่าพึ่งโมโหไอ้สายสืบคนนั้นไปเลย ข้ารับรองว่าท่านต้องได้เจอกับพวกนั้นอีกแน่ๆ แต่ข้ามีความคิดอะไรอย่างหนึ่ง ท่านจะพอรับฟังข้าได้บ้างหรือไม่ " เสนาธิการใหญ่ผู้หนึ่งเอ่ยมาช้าๆอย่างนึกตรึกตรองอยู่ในใจก่อนนานแล้ว " เอ้า ว่ามา แต่เจ้าฟังความคิดข้าก่อน เท่าที่ข้าคิดไว้นั้นข้าจะให้พวกเราทั้งหมดยกทัพติดตามไป พร้อมๆกับถล่มพวกนั้นลงมาให้ราบคาบ ไม่ให้เหลือซากเลย เจ้าว่าข้าคิดถูกมั้ย" พญามังกรกล่าวอย่างแค้นๆ " ข้าคิดว่าไม่ดีหรอกนะท่าน ข้าคิดว่าถ้าเรายกทัพติดตามไปเป็นทัพใหญ่ พวกนั้นจะต้องรู้ตัวกันแน่ๆ ข้ามีความคิดว่าข้าอยากให้คนของเราปลอมตัวเข้าไปสอดแนมเลยจะดีกว่ามั้ยล่ะท่าน พอได้โอกาสเหมาะๆแล้วค่อยเข้าโจมตี อีแบบนี้จะเข้าท่ากว่านาท่าน " " อืม เจ้าก็คิิิดเข้าท่าดีเหมือนกัันนี่ ได้..เอาเป็นตามนี้เลย แต่เอ๊ะ ข้าว่าเอาอย่างนี้ดีกว่า ข้านี่แหละ จะปลอมตัวไปหาคณะของพวกนั้น ให้พวกนั้นตายใจแล้วค่อยเปิดเผยตัว ... ความคิดเจ้านี่ก็ดีเหมือนกันนะ เอาละ เดี๋ยวข้าจะออกเดินทางเลย อ้อๆ ไม่ต้องมีใครตามข้ามานะ ข้าจะไปเอง คนเดียว " " แต่ .. ท่านครับ มันจะดีเหรอ มันไม่ปลอดภัยกับตัวท่านเองเลยนะ " " เอาน่่า ข้าคิดไว้แล้วว่าข้าจะทำยังไง ส่วนทางนี้ก็ให้เจ้าดูแลไปก็แล้วกันนะ เอ้อ .. ข้าจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า จัดเตรียมอะไรๆให้พร้อมสำหรับข้าด้วยล่ะ " - - ทางด้านชาวเพชรพระอุมา ก็ยังคงแบ่งเป็น 3 พวกอยู่เหมือนเดิม - - ทางคณะของคุณชายเชษฐา ซึ่งได้เดินตามลามะรูปนั้นไปเงียบๆ ระหว่างทางก็ได้เห็นสัตว์ป่าสงวนของไทยและประเทศอื่นๆอยู่เต็มไปหมด รวมทั้งยังมีัรอยเท้าแปลกๆให้เห็นเป็นระยะๆซึ่งหมายถึงพวกสัตว์ที่สูญพันธุ์ไปนานแล้ว ??????? !!!!!!!!!!! " เอ๊ะ .. นี่มันหมายความว่ายังไงกันนี่ รพินทร์ รอยเท้าพวกนี้ไม่น่าจะปรากฏได้เลยนะ ถ้าว่ากันตามความจริงแล้ว เจ้าสัตว์พวกนี้น่ะ มันสูญพันธุ์กันไปหมดแล้วไม่ใช่รึ " " ครับ คุณชาย แต่ดูยังไงมันก็เป็นรอยเท้าของไอ้พวกนี้อยู่ดีนั่นแหละ " รพินทร์ว่าพลางกัดริมฝีปากแน่น กระพริบตาปริบๆอย่างงุนงง " เอ มันจะไม่ค่อยเข้าท่านารพินทร์ ผมว่าคิดกันให้ดีซะก่อนเถอะ " ไชยยันต์เอ่ยแย้งมาอย่างงุนงงเช่นกัน ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าหนึ่งย่ำเข้ามาใกล้ๆอย่างเงียบๆด้วยลักษณะอาการจะพยายามไม่ให้มีเสียง ซึ่งถ้าไม่ฟังดีๆแล้วก็ยากที่จะจับฟังได้ทัน ซึ่งเกิดกับเส่ย เป็นผู้ได้ยินกล่าวเตือนคณะนายจ้างไว้ได้ทันท่วงที รพินทร์บอกกล่าวกับไชยยันต์และเชษฐาให้ระวังตัวพร้อมกับสอดส่ายสายตาหาที่มาของต้นเสียงไปรอบๆ แล้วเขาก็สังเกตเห็น .. พระลามะรูปนั้นหายไปเสียแล้วเหลือแต่รอยเท้าไว้ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สลัวๆเท่านั้น !!! แต่ก่อนที่ทุกคนจะทันกล่าวหรือทำอะไรนั่นเอง เสียงฝีเท้าที่ย่ำเข้ามาใกล้ก่อนหน้านั้นก็ปรากฏเจ้าของ... แงซายนั่นเอง " แงซายอะไรกันนี่ แกหายไปไหนมา พวกเรากำลังมองหาอยู่ทีเดียว แต่ก็ไม่เป็นห่วงนักหรอก เรารู้น่ะ ว่าแกเอาตัวรอดได้ " เชษฐาเอ่ยขึ้นมา " ครับ .. ผมขอขอบคุณนายใหญ่ที่เป็นห่วงผม แต่ผมไม่เป็นไรแล้วเดินทางกันต่อเถอะครับตามรอยเท้าของลามะรูปนั้นไป แล้วพวกท่านจะไ้ด้เห็นอะไรบางอย่างซึ่งท่านจะไม่มีวันเชื่อสายตาของพวกท่านเลย ถ้าท่านไม่พบด้วยตัวเอง !!!!! " " เอ มาหนนี้เจ้าแงซายมาแปลกแฮะ หรือคุณว่ายังไงผู้กอง " ไชยันต์กระซิบกับรพินทร์ " เอาล่ะแงซาย แกพูดอะไรไม่ค่อยจะรู้เรื่อง งั้นแกก็นำทางไปก็แล้วกัน " ไชยยันต์บอกกับแงซาย แล้วแงซายก็เดินนำหน้าไป... " หึๆ เจ้าพวกนี้ไม่มีวันรู้หรอกว่าข้าเป็นใคร เรื่องปลอมตัวเนี่ยข้าถนัดนัก อ้อๆ เกือบลืมไปศัตรูข้าอีกคนหนึ่งก็คือเจ้ามันตั้ม.. เอาละเดี๋ยวเราจะได้เห็นดีกันแน่ ... " แงซายคิดในใจหรืออีกนัยหนึ่งแงซายก็คือพญามังกรนั่นเอง !!!!!!!!!!!! จากคุณ : พญามังกร - [29 ก.ย. 44 18:55:42]

ความคิดเห็นที่ 24 ว้าย... พญามังกรมาไงอ่ะ เรื่องที่เราแต่งมาเลยเป็นหมันเลย แงๆ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [29 ก.ย. 44 19:26:27]

ความคิดเห็นที่ 25 ก่อนที่ทั้งหมดจะออกเดินทางจากวิหารเพื่อสะกดรอย ตามพระลามะรูปนั้นในเช้าวันรุ่งขึ้นตามคำชวนของแงซาย พลันก็มีเสียงแซ่กๆออกมาจากพุ่มไม้ข้างๆ "อะไรน่ะ!!"รพินทร์กล่าวด้วยสัญชาตญานของพรานไพร ผู้มากด้วยลางสังหรณ์อันเฉียบขาด พร้อมกระชากปืนขึ้น มาเล็งทันที "อย่ายิงๆ นี่ผมเอง"ชายคนหนึ่งออกมาจากพุ่มไม้ เขากลับเป็นแงซายอีกคนหนึ่ง!!? แงซาย๒โดดออกมาจ้องเขม็งไปทางแงซาย๑แล้วกล่าวว่า "ไอ้คนนี้มันเป็นตัวปลอม เมื่อกี้ผมแยกไปลาดตระเวน นิดเดียว ถูกไอ้นี่ดักตีหัว มิหนำซ้ำยังจับฉันมัดมือมัดเท้า อีก ฉันต้องดิ้นดุ้กดิ้กร้องอุ้กอิ้กอยู่นานสองนานกว่าเชือก จะคลาย!!" แงซาย๑รู้ว่าถูกจับได้แล้วแต่ถือหลักลงมือก่อนได้ เปรียบจึงรีบโต้กลับทันทีว่า"ไม่ใช่ มันต่างหากเป็น ตัวปลอม เจ้านายไม่เชื่อฉันหรือ โถ เสียแรงอุตส่าห์ ติดตามรับใช้มาหลายปี แค่นี้ก็จำกันไม่ได้ กระซิก กระซิก..."ว่าแล้วแงซาย๑ก็เล่นบทโศก บีบน้ำตาลูกผู้ชาย ออกมา จนคนอื่นๆรู้สึกเวทนาปนสมเพชเอนถอนาถใจ ไปตามๆกันที่ผู้ใหญ่ตัวโตเป็นควายแล้วยังมาร้องงอแง อย่างกับเด็ก "เราจะมีวิธีดูตัวจริงของแงซายยังไงบ้างครับคุณชาย" รพินทร์กระะซิบถาม "อืม..."เชษฐาครุ่นคิด"จำได้ลางๆว่าในเรื่องขุมสมบัติ พระศุลีของเซอร์ไรเดอร์ แฮกการ์ด ตัวหัวหน้าเผ่า ในนครทองคำจะมีปานรูปงูพันรอบเอวอยู่ ดังนั้นเมื่อคุณพนมเทียนเขียนเรื่องเพชรพระอุมานี้ ขึ้นมาเลียนแบบเรื่องขุมสมบัติพระศุลีแล้ว  ผมคาด ว่าตัวแงซายซึ่งเลียนแบบมาจากหัวหน้าเผ่าคนนั้นด้วย คงจะมีปานซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเจ้าครองมรกตนคร อยู่ที่ไหนสักแห่งแน่นอน" "ผมมีแน่นอน" แงซายตัวจริงร้อง พลางถอดกางเกง ออกมาโชว์ปานแดงรูปจิ้งจกฉกงูที่สัก(?)เอาไว้ตรง ขาอ่อน เมื่อชาวคณะเรียกร้องจะัให้พญามังกรถอดกางเกงออก มาโชว์ปานพิสูจน์บ้าง พญามังกรก็ร้อนใจทันทีเพราะ เขาไม่มีปานรูปนั้นอยู่บนขาแน่นอน และที่สำคัญ คือขาของเขาด้วน!(ถูกแมลงสาบแทะ จำได้ไหม) หากถอดกางเกงต้องเห็นขาเทียมแน่นอน ไวเท่าความคิด เขาจึงโผตัวเข้าไปกอดแงซายเอาไว้แล้วร้องไห้กล่าวว่า "โฮ พี่แงซาย เราคือฝาแฝดที่พรัดพรากจากกันเมื่อ หกสิบปีก่อนนั่นเอง" "เฮ้ย ฉันยังอายุไม่ถึงหกสิบนะ" "พี่ยังฟังฉันพูดไม่จบ ฉันจะบอกว่าเราพลัดพรากกันเมื่อ หกสิบปีก่อนลบด้วยสี่สิบปีก่อน หรือพูดง่ายๆว่าเท่ากับ ยี่สิบปีก่อนน่ะจ้ะ" "ฉันไม่เห็นจำได้เลยว่ามีฝาแฝด" "นั่นไม่แปลกหรอก เพราะตั้งแต่คลอดออกมาสองปี เสด็จพ่อก็ส่งฉันไปเรียนต่อที่เขมรไงจ้ะ ฉันจึงได้ชื่อ สำเนียงเขมรมาด้วยชื่อว่าแงเซย(เป็นชื่อที่พญามังกร คิดสดๆ) เมื่อก่อนเราเคยตีกบตีเขียดและตีหัวหมา ด่าแม่ เจ้กกันมาด้วยกัน พี่จำไม่ได้หรือจ้ะ" "แงเซยชื่อนี้ไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่ แต่ฟังจากพฤติกรรม แล้วใช่เลย นั่นแหละฉันตอนสองขวบ แต่แกมีหลักฐา่น อย่างอื่นหรือเปล่า" "หลักฐานคือหน้าที่เหมือนกันของเราสองคนไงล่ะจ้ะ" ตรงนี้พญามังกรตื่นเต้นมากเหงื่อไหลจนซิลิโคนที่พอก หน้าไว้ละลายไปแถบหนึ่งแต่เขารีบใช้กำลังภายในบังคับ ให้มันกลับแข็งตัวใหม่ทันที แงซายนิ่งคิดอยู่นานในที่สุดก็กล่าวว่า"เออ จริงด้วยนิ ถ้าไม่ใช้ฝาแฝดหน้าจะเหมือนกันได้ยังไง วุ้ยดีใจได้เจอ พี่น้องแล้ว นึกว่าเป็นลูกโทนเสียอีก ไปแงเซยไปฉลอง กันเถอะ ที่น้องตีหัวพี่พี่ไมุ่ถือ" ว่าแล้วแงซายก็พร่ำพรรณนาถึงมรกตนครให้ฟังแล้วสัญญา ว่าเมื่อกลับไปจะแบ่งนครให้แงเซยปกครองครึ่งหนึ่ง สถาปนาเป็นกษัตริย์ชื่อจักรเรียด เหมือนกับตำแหน่ง จักราชของตน ซึ่งพญามังกรคิดในใจว่ามรกตนครไม่ เห็นน่าสนสักนิด ตนครองนครเจ้าฟ้าก็ยิ่งใหญ่กว่าอยู่แล้ว แต่ยามนี้จำต้องแกล้งดีใจเต้นแร้งเต้นกาที่มีราชรถมาเกย ไปเสียก่อน เชษฐาประกาศว่า"เอาละ เนื่องจากวันนี้เป็นวันมงคลที่ พี่น้องได้มาพบกัน เรากลับไปฉลองในวิหารก่อน ไอ้รอยเท้าพระลามะน่ะโดนหิมะกลบหมดแล้วละ แกคงจะกลับ ตอนเย็น พรุ่งนี้ค่อยรอให้แกเดินออกไปแล้วสะกดรอย อีกที ปุ๋ยๆ" ทั้งหมดจึงกลับเข้าวิหาร ในขณะที่พญามังกรดีใจที่แฝง ตัวสำเร็จ ตกดึกวันนั้นพระลามะก็กลับมาพร้อมสายตาที่เยือกเย็น และดูศักดิ์สิทธิกว่าเดิม เมื่อท่านทราบว่าแงเซยมา ก็เทศน์มหาชาติให้ฟังจบหนึ่งเป็นการแสดงความยินดี จนชาวคณะรุ้สึกอิ่มบุญอิ่มใจไปตามๆกัน แต่หากจะมีใครสังเกตุ พระลามะรูปนั้น(และแรดกระซู่ คูปรีฯที่เป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน)กำลังแย้มยิ้มน้อยๆ เหมือนจะยินดีที่ได้เหยื่อเพิ่มขึ้นอีกคน ...หึ...หึ...กลายเป็นนิยายลึกลับไปแล้ว จากคุณ : เชษฐา - [29 ก.ย. 44 20:23:24]

ความคิดเห็นที่ 26 โอ๊ย ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ๊ย ขำๆๆๆๆๆๆ ขำมุขคุณชายเชษฐาของเราจริงๆนะเนี่ย ตอนอ่านๆอยู่หัวเราะก๊ากเลย มุขเด็ดจริงๆ โหยขำน้ำหูน้ำตาไหลหมดแย้วง่ะ - - แฮ่ะๆ สำหรับคุณคริสติน่านะ เราขอโต้ด..ก็เราไม่รู้นี่นาว่าคุณคิดไว้ยังไง ก็ลองๆเปลี่ยนสคริปต์(เขียนถูกป่าวฟะ)เนื้อเรื่องดูหน่อยละกันนะ หรือให้เราช่วยก้อล่าย - - .... ยังขำไม่หายเลยนะเนี่ย จากคุณ : พญามังกร - [29 ก.ย. 44 22:19:46]

ความคิดเห็นที่ 27 ในเวลาเดียวกันนั้น ทางด้านของคริสติน่า ดาริน จัน เชิดวุธและไชยยันต์ยังคงซุ่มตัวกันอยู่ในพุ่มไม้ แสงจันทร์คืนวันเพ็ญส่องสว่าง แต่น่าแปลกที่บรรยากาศรอบด้านกลับสลัวพอมองเห็นพื้นที่ในระยะไม่เกิน 5 เมตร ส่วนตำแหน่งที่ไกลออกไปในแนวป่ามองเห็นได้เพียงเงาตะคุ่มๆของกิ่งไม้ใบหญ้าเท่านั้น “จันเห็นเปรตที่ไหน”  เสียงไชยยันต์กระซิบถามพลางสอดส่ายสายตามองหา จันส่ายหน้า  “เปล่า นายทหาร…จันบอกว่าคงไม่มีใครในพวกเราที่สูงเป็นเปรตอย่างนั้น” เชิดวุธยื่นหน้าเข้ามา   “แล้วรูปร่างมันเป็นยังไง?” “สูงใหญ่ คล้ายลิงกอริลล่า แต่ว่าตัวใหญ่กว่ามาก…จันเห็นแค่เงาตะคุ่มๆผ่านไปแว่บเดียวเท่านั้น” คริสติน่าเอียงหน้าเข้ามาบ้าง  “คิงคองกระมัง” เชิดวุธสะดุ้งนิดนึงเมื่อใบหน้าเกือบจะชนกัน เขาผงะถอยหลังไป “อย่าเล่นอย่างนี้สิคริส ผมตกใจหมด…” แม่สาวผมทองเหลือบตามองเชิดวุธ  “ใครจะไปเห็น ก้อมันมืด” ดารินเม้มริมฝีปากแน่นเป็นเชิงตรึกตรอง “กลางป่าทิเบตอย่างนี้จะมีคิงคองไปได้ยังไง เอ๊ะ หรือว่ามี” “ผมว่าเราอย่ามามัวสรรหาสมมุติฐานกันอยู่เลยครับ มันจะเป็นอะไรก็ช่าง ที่แน่ๆตอนนี้พวกเราคงต้องเร่งระวังตัวกันให้มาก…ผมคิดว่าคืนนี้พวกมันคงยังไม่กล้าโจมตีอะไรเรา”  ไชยยันต์กล่าวด้วยมาดเดียวกับรพินทร์ ดารินตีศอกเข้ากลางหลังเพื่อนชายดังอั้ก “นี่น้อยๆหน่อยตาไชยยันต์ มาดนี้รพินทร์เขาถือลิขสิทธิ์ครอบครองอยู่อย่าเอามาใช้โดยไม่จำเป็น” ไชยยันต์ยกมือขึ้นพนมเหนือศีรษะ   “จ้า…พ่อพรานไพรใจฉกาจของเธอน่ะแตะต้องไม่ได้เชียว เดี๋ยวฉันให้จันตั้งหิ้งบูชาเลยดีไหม ตั้งมันตรงนี้เลย เผื่อเราจะได้แคล้วคลาดปลอดภัย” ดารินปลดปืนพกที่เอวออกมาทันที แต่ช้าไปแล้วเมื่อไชยยันต์ลุกพรวดวิ่งออกไปซะก่อน “อย่าหนีนะตาไชยยันต์…หน็อย บังอาจมาล้อเลียนฉัน รู้จักแม่น้อยไปซะแล้ว” “เฮ้ยๆๆๆ อย่าเล่นอย่างนี้สิน้อย…ช่วยด้วย คุณคริส เชิดวุธ…แย่แล้วโว้ยยยย!” เสียงสองคนวิ่งไล่กันเร็วจี๋ในความมืด จันรีบลุกขึ้นยืนแล้วคว้าปืนกับไฟฉายออกเดินตามไปทันที ส่วนคริสติน่ากับเชิดวุธก็ไม่รอช้ารีบสาวเท้าตามหลังไปติดๆ วิ่งฝ่าความมืดไปได้สักพักไชยยันต์ก็สะดุดกับอะไรบางอย่างจนหน้าคะมำ โชคยังดีที่เขาสามารถพุ่งหลาวลงม้วนหน้ากลิ้งไปตามพื้นได้อย่างปลอดภัย ส่วนเจ้าสิ่งที่เป็นสาเหตุให้สะดุดนั้นถูกเท้าเขาเกี่ยวกระเด็นไปด้านหนึ่ง ไชยยันต์ลุกขึ้นมาได้ก็ปลดปืนพกออกมาเตรียมพร้อมโดยสัญชาตญาณของทหารที่มักถูกข้าศึกลอบโจมตีแบบกองโจร “โอ๊ยๆๆ ใครฟะ!”   เสียงดังมาจากวัตถุลึกลับนั้นเป็นภาษากะเหรี่ยงที่ฟังดูคุ้นหูยิ่งนัก ไชยยันต์รีบลุกขึ้นยืน   “เฮ้…นั่นเจ้าคะหยิ่นหรือเปล่า” ร่างลึกลับนั้นรีบผุดลุกขึ้นยืนเช่นกัน “นายทหาร…นั่นนายทหารใช่ไหม” อดีตนายทหารปืนใหญ่เดินเข้าไปใกล้ แต่ก็ยังระวังตัวทุกฝีก้าว “ฉันไชยยันต์…คะหยิ่นไปยังไงมายังไงถึงมานอนอยู่แถวนี้” คะหยิ่นเดินจดๆจ้องๆเข้ามาหา  ไชยยันต์ควักไลท์เตอร์ขึ้นมาจุดไฟให้ดูเป็นการยืนยันก่อนจะโยนไปให้เจ้าอดีตนายบ้านหล่มช้าง มันรับไปจุดส่องหน้าตัวเองให้ดูเช่นกัน แล้วหัวเราะร่า “โฮ่ะๆๆ นายทหารจริงๆน่ะแหละ คะหยิ่นดีใจจริงๆ…นี่พอดีคะหยิ่นได้ยินเสียงเหมือนใครวิ่งเล่นกันกลางป่า สงสัยก็เลยก้มลงเอาหูแนบกับพื้นดินเพื่อฟังว่าเสียงอะไรกันแน่  ยังจับทิศทางไม่ได้ถนัดก็พอดีนายทหารซัดเข้าสีข้างคะหยิ่นนี่แหละ อูย จุกชะมัด…ว่าแต่นายทหารวิ่งหนีใครมา” ไชยยันต์ยิ้มเดินเข้าไปตบไหล่คะหยิ่น  “ขอโทษที เผอิญฉันล้อเล่นกับนายหญิงของแกแรงไปหน่อย ไปล่วงเกินพ่อเจ้าประคุณของเธอเข้าก็เลยวิ่งกันตับแล่บ…แล้วคนอื่นๆล่ะ คะหยิ่นเห็นใครบ้าง” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [30 ก.ย. 44 19:06:11]

ความคิดเห็นที่ 28 คะหยิ่นหันหน้าไปมองทางด้านหนึ่งแล้วทำท่าเหมือนลังเลอะไรสักอย่าง  ไชยยันต์ทำตาปริบๆ มองตามก็เห็นเงาตะคุ่มๆของใครอีกคนหลบหายไปหลังต้นไม้ เขากระชับปืนพกในมือแน่น แล้วเดินปรี่เข้าไปหาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ไชยยันต์จะถึงต้นไม้ด้วยซ้ำ ลำกล้องสีเงินของเอชพี ซิลเวอร์โครม ก็โผล่ออกมาตรงหน้าพอดี จากแสงของจันทร์วันเพ็ญทำให้เขาจำได้อย่างแม่นยำว่ามันเป็นปืนพกที่เขาเคยให้กับใครคนหนึ่งไว้ “คุณแสง…” ใบหน้าขาวเนียนนั้นโผล่ออกมาจากมุมบังของต้นไม้ ไชยยันต์เก็บปืนพกเข้าซองแล้วยิ้มเล็กน้อย “โชคดีจริงๆเลยครับที่คุณแสงปลอดภัย…” “คุณรีบเก็บปืนทำไม ไว้ใจได้ยังไงว่าเป็นแสงจริงๆ”   เสียงแม่เสือสาวพูดเรียบๆพลางยังคงจ้องปืนไปที่เขา ไชยยันต์ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยักไหล่ทีนึง “ไม่รู้สิ…ความรู้สึกของผมมันบอกว่าต้องเป็นคุณแสงตัวจริง” “ความรู้สึกคุณไชยยันต์แม่นยำขนาดนั้นเชียว” “ก็ไม่กับทุกคนหรอกครับ” “แหวะๆๆๆ…”   เสียงดารินดังแว่วมา ไชยยันต์หันไปก็เห็นราชสกุลสาวยืนคุยกับคะหยิ่นอยู่ก่อนแล้ว “ไปยืนคุยอะไรกันมืดๆตรงนั้นน่ะ ไชยยันต์…ออกมานี่เร้ว” ไชยยันต์หัวเราะ  “ไปกันเถอะครับ ยายน้อยมาตามแล้ว” “ไปไหน…?” “อ้อ ผมยังไม่ได้บอก…พอดีผมเจอกับน้อย คุณคริส เชิดวุธแล้วก็จันแล้ว…ว่าแต่ทางคุณแสงล่ะ มากับคะหยิ่นแค่สองคน?” แสงโสมถอนหายใจนิดนึง   “ค่ะ…หนูพลับพลึงและแสงได้เจอกับคุณเมย์แล้วก็ส่างปาแล้ว เพียงแต่ว่าพวกนั้นเข้าไปพักในเมือง แสงเห็นว่าทุกคนยังกระจัดกระจายหายไปทางไหนกันบ้างก็ไม่รู้ เราจะมัวแต่ไปนอนสบายในเมืองมันก็กระไรอยู่ อดเป็นห่วงไม่ได้ก็เลยต้องเข้าป่ามาตามหา…มาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกันสิคะ” “แล้วทำไมคนอื่นๆไม่มาด้วยกันล่ะครับ หรือว่ากำลังเดินทาง” “เปล่าค่ะ พอดีแสงหนีมา มาจ๊ะเอ๋กับคะหยิ่นที่ทางเข้าเมืองพอดีก็เลยตกลงว่าจะเข้ามาช่วยกันหาพรรคพวกในป่ากัน…เรากำลังจะมุ่งไปหาที่พักบริเวณเชิงเขาข้างหน้า พอดีเจอะคุณไชยยันต์ซะก่อน…แต่คุณไชยยันต์ไม่ต้องห่วงคุณเมย์นะคะ เธออยู่กับหนูพลับพลึงในเมือง แสงคิดว่าน่าจะปลอดภัยที่สุดแล้วค่ะ สบายใจได้” “อ่า…ครับ ขอบคุณคุณแสงมากครับที่ช่วยดูแลเมย์แทนผม คุณแสงเป็นคนดีจริงๆ” สองหนุ่มสาวเดินออกมา ตรงมาที่ดารินกับคะหยิ่นยืนอยู่ สอบถามสารทุกข์สุกดิบกันพักหนึ่งดารินก็ทอดถอนใจ “เฮ้อ…นี่น้อยยังหวังว่าคุณแสงจะเจอรพินทร์บ้าง ไม่เจอเลยหรือคะ” แสงโสมส่ายหน้า   “ไม่เจอเลยค่ะคุณหญิงดาริน…พอดีแสงมาทัวร์กับหนูพลับพลึงผ่านมาที่ป่านี้พอดี เจอแต่คุณเมย์กับส่างปาอีกคน แต่แสงเห็นแว้บๆว่ารพินทร์ตกไปกับคุณชายเชษฐา” ราชสกุลสาวสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที  “อืม…น้อยชักเป็นห่วงรพินทร์ขึ้นมามากกว่าเดิมซะอีกนะคะ…โอเค เอาเป็นว่าเรากลับไปรวมกันกับคุณคริสก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที” แล้วทั้งหมดก็เดินกลับไปหากลุ่มของคริสติน่าโดยมีคะหยิ่นคลำทางฝ่าความมืดไป ดารินดึงแขนไชยยันต์ไว้ให้เดินช้าลงจนไปอยู่ท้ายแถว “ไม่เห็นเธอเดือดร้อนอะไรเลยนะไชยยันต์” ไชยยันต์เลิกคิ้ว  “ก็เจอคุณแสงแล้ว จะเดือดร้อนอะไรกันอีก” ดารินทำตาเขียว ยกมือชี้หน้า   “เธอไม่ห่วงเมย์บ้างหรือยังไง” อดีตนายทหารปืนใหญ่นึกขึ้นได้ก็สีหน้าเครียดขึ้นมาทันที “ฉันน่ะเป็นห่วงเมย์อยู่เสมอ ยังไงเมย์ก็เคยเป็นภรรยาฉัน ถึงแม้ว่าเธอจะประกาศตัดสัมพันธ์กับฉันไปแล้วก็ตาม น้อยรู้ไหมว่าฉันน่ะ กว่าจะทำใจได้ใช้เวลานานแค่ไหน” ดารินทำปากแบะ   “ฉันเดาว่าน่าจะไม่เกินห้านาทีกระมัง” อดีตนายทหารปืนใหญ่ที่โดนภรรยาทอดทิ้ง หันมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “เธอจะดูถูกความรู้สึกฉันมากไปแล้ว…ฉันใช้เวลาอย่างน้อยๆก็ครึ่งวันเลยนะนั่น กว่าจะทำใจได้” พูดแล้วไชยยันต์ก็ส่ายหน้าอย่างเศร้าๆ  ส่วนดารินหมั่นไส้ก็ซัดหลังมือเข้ากลางหลังดังตุ้บก่อนจะรีบขึ้นไปเดินข้างหน้ากับคะหยิ่น ทั้งหมดกำลังเดินกลับไปรวมกับกลุ่มของคริสติน่า เชิดวุธและจัน ซึ่งกำลังเดินตามหาอยู่เหมือนกัน จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [30 ก.ย. 44 19:08:30]

ความคิดเห็นที่ 29 ทางด้านมาเรียและพลับพลึงซึ่งพักอยู่ในเมือง มาเรียนั้นสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝันร้าย เธอหันไปข้างๆ ไม่พบแสงโสมก็เอื้อมมือไปเขย่าที่ใบหน้าสาวน้อยพลับพลึงเพื่อจะปลุก “พลับพลึงๆๆ…อ้าว หัวอยู่ไหน…ว้าย พลับพลึงถอดหัว!!!” เสียงมาเรียร้องกรี๊ดลั่นเมื่อควานในความมืดไม่พบศีรษะของพลับพลึงสีชมพูแต่อย่างใด พลับพลึงเองก็สะดุ้งพรวดลุกขึ้นมา “อะไรคะป้าเมย์…มีอะไรเกิดขึ้น” “อ้าว…ทำไมหนูนอนกลับหัวไปทางปลายเท้าล่ะจ๊ะ ป้าตกใจหมด” พลับพลึงบิดขี้เกียจ   “ฮ้าวววว…ไม่รู้สิคะ หนูจำได้ว่าตอนนอนเอาหัวไปทางเดียวกับป้าน่ะแหละ แต่ตื่นมานี่ไหง๋กลับหัวได้ก็ไม่รู้” “สงสัยหนูจะนอนดิ้นมากน่ะจ้ะ…ว่าแต่หนูรู้มั้ยว่าคุณแสงโสมหายไปไหน” “หา…น้าแสงหาย!” พลับพลึงอุทานลั่น รีบวิ่งเข้าไปดูในห้องน้ำก็ไม่พบแม้แต่เงา ทั้งสองช่วยกันตามหาพลางกู่เรียกกันก้องโรงแรมจนแขกที่มาพักเปิดไฟกันพึ่บพั่บตื่นกันทั้งโรงแรม หลังจากสอบถามจากพนักงานโรงแรมได้เค้าว่าเห็นแสงโสมย่องออกไปจากโรงแรมมุ่งออกนอกเมืองเมื่อตอนห้าทุ่มในขณะที่สองป้าหลานหลับกันอุตุ ดังนั้นทั้งคู่จึงรีบเก็บข้าวของและปลุกส่างปาที่หลับอยู่ข้างตู้เย็นให้รีบตามออกป่าไปในทันทีด้วยความเป็นห่วงแสงโสม อีกทั้งเชื่อมั่นว่าแสงโสมจะต้องเข้าป่าตามหาพรรคพวกเป็นแน่แท้ ตี 2 แล้ว พลับพลึงกับมาเรียเดินทางกันอย่างรีบเร่งท่ามกลางความมืด มีเพียงไฟฉายกับปืนพกคนละกระบอก อาศัยส่างปานำทางและมาเรียเคยเป็นพรานเก่าก็พอจะแกะรอยตามแสงโสมมาได้อย่างไม่ยากเย็น จวบจนมาเจอรอยเท้าหลายรอยวิ่งกันสับสน มีรอยเท้าของรพินทร์กับเชษฐาเหมือนกับกระโดดลงมาจากนั่งร้านข้างบนแล้วเคลื่อนที่ไปทางทุ่งหญ้า ทั้งสองหารอยเท้าแสงโสมไม่เจอเสียแล้ว จึงตัดสินใจตามรอยรพินทร์ไปทันที ตามมาจนเข้าเขตวิหารของลามะผู้ให้ที่พักพิงกับคณะของรพินทร์ เพียงก้าวแรกเข้าสู่เขตวิหาร สายลมแรงก็พัดมาวูบหนึ่งทำให้ส่างปาถึงกับขนลุกซู่ เสียงลมพัดลอดตามโขดหินน้อยใหญ่ดังหวีดหวิวดุจเสียงปิศาจร้องครวญคราง มาเรียกับพลับพลึงเกาะแขนกันแน่น เดินจดๆจ้องๆหันซ้ายหันขวาตลอดทางโดยมีส่างปาถือปืนไรเฟิ่ลสั่นพั่บๆนำไปท่ามกลางบรรยากาศที่มืดวังเวง ลมพัดพอเอาไอชื้นจากที่ไหนสักแห่งวูบผ่านมาเป็นระยะๆ “แซ้กๆๆๆ!” เสียงนกกลางคืนบินโฉบผ่านไปทำให้สองสาวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ส่วนส่างปานั้นไม่ต้องห่วงเพราะลงไปนั่งก่อนแล้ว “ปะๆๆป้าเมย์…หนะๆๆๆหนูกลัวอ่ะ” มาเรียหันมาขมวดคิ้ว  “หนูเป็นลูกนางไม้ไม่ใช่หรือจ๊ะ แล้วทำไมถึงกลัว” พลับพลึงทำหน้าจะร้องไห้ก็ไม่ใช่จะยิ้มก็ไม่เชิง “หนูไม่ได้กลัวผี…แต่หนูกลัวสัตว์ประหลาดข้างหลังนั่นน่ะ”  พลับพลึงพูดพลางชี้ไปด้านหลังมาเรีย มาเรียใจหายวาบ หันไปก็พบกับอสูรกายตนหนึ่งขนปกคลุมรุงรัง ร่างกายใหญ่โตกว่าคนธรรมดาถึง 2 เท่า ท่าทางของมันคล้ายกับ “เยติ! พลับพลึงหนี…”  เสียงของมาเรียลอดออกมาจากปากได้ไม่ทันพ้นประโยคก็ถูกกลบด้วยเสียงคำรามลั่นของมนุษย์หิมะตนนั้น มันเคลื่อนที่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว และก่อนที่อะไรจะสายเกินไป เสียงกัมปนาทของปืนกลมือแบบพลร่มก็ดังก้องท่ามกลางความมืด ประกายไฟจากปากกระบอกแลบออกมาถี่ยิบจากทางด้านหลังวิหาร เศษฝุ่นผงรอบๆกายเจ้าตัวประหลาดปลิวฟุ้งกระจายไปทั่ว เจ้าสัตว์ประหลาดหาได้ระแคะระคายกับกระสุนขนาดเล็กเหล่านั้นไม่ แต่มันตกใจเสียงปืนมากกว่าจึงรีบล่าถอยหายไปในความมืด สิ้นเสียงปืนอันศักดิ์สิทธิ์นั้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏกายขึ้นบนแท่นหินด้านข้างวิหาร “มันตั้ม!”   เสียงพลับพลึงอุทานออกมาด้วยความดีใจ แต่ไม่รู้ว่าเธอดีใจที่เจอเขาหรือว่าดีใจที่รอดชีวิตจากเยติกันแน่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้อยู่คนเดียว… - - - ยาวไปมั้ยเนี่ย จำได้มั้ยครับว่าใครอยู่ที่ไหน  ขอเชิญคนอื่นมาต่อได้เลยครับ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [30 ก.ย. 44 19:09:55]

ความคิดเห็นที่ 30 อ๊า ถ้าอยากร่วมเล่น ด้วย ต้องทำไง มั่งอ่ะ ช๊อบชอบ อยากร่วม มาตั้งนานและ ตั้งแต่เข้าไปเห็นเวบ เพชรพระอุมาภาคอลเวง และ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [1 ต.ค. 44 00:26:06]

ความคิดเห็นที่ 31 เมื่อพลับพลึงได้เจอ มันตั้ม พลับพลึงถึงกลับตกตะลึงอีกครั้งเพราะว่า ผู้ที่อยู่ ด้านหลังมันตั้มก้อ คือ เมยานี นางถือปืน ขู่ มันตั้มไว้ แล้วกล่าวกลับพลับพลึงว่า " อ้าว! หวัดดีจ๊ะ นู๋พลับ " พลับพลึง ออก จะ งง เล็กน้อย ถึงถาม เมยานี ว่า " อ่ะค่ะ น้าเม หวัดดี แล้ว น้า มาได้ไง ค่ะ" เมยานี เลย ตอบไปว่า "มาตามองค์จักราช น่ะจ๊ะแล้วระหว่างทางก็เจอมันตั้ม เลย พา มันตั้ม มาด้วย "แล้ว เมยานี ก็หันไปทักมาเรีย " เปงไรจ๊ะ นู๋ไพรวัลย์ โต หรือยัง" เหมือนมาเรีย ยัง งงๆ อยู่ ก็เลยไม่ได้ ตอบว่ากะไร แต่ในขณะเดียวกัน ฝ่ายรพินทร์ก็ ได้ยินเสียงปืน จากฝ่ายมาเรีย เพราะตนเองเปงผู้อยู่เหนือลม จึงได้ กล่าวกับเชษฐาว่า " นั้นเป็นเสียงปืนของมาเรีย จะต้องเกิด เหตุร้ายขึ้นอย่างแน่นอน ผมว่า เราน่าจะกลับไปยางเขตวิหาร ก่อน" เชษฐา ก็เห็นด้วยดังนั้น จึงพากันกลับมาถึงเขตวิหาร --------------- อ๊า อาจจะ มั่วๆ ไปบ้างต้องขออภัย 555 จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [1 ต.ค. 44 00:38:36]

ความคิดเห็นที่ 32 โผล่มาไม่ว่าหรอกฮับ แต่ทำไมต้องเอาปืนขู่มันตั้มด้วยล่ะ เกิดมันเปรี้ยงปร้างขึ้นมา มันตั้มก็ซี้แหงสิ อิ อิ เยติเดินกันว่อนเลย อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [1 ต.ค. 44 09:37:46]

ความคิดเห็นที่ 33 ย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่พรมวิเศษของชาวคณะตกลง มันตั้มหลุดกระเด็นจากพรมวิเศษร่วงหล่นลงบนพื้นหิมะ จากนั้นมันตั้มก็หมดสติไป “นะ.. น้ำ....ขะ..ขอ...น้ำ” มันตั้มค่อยๆฟื้นคืนสติขึ้นมา เขารู้สึกลำคอแห้งผาก ปวดศรีษะเป็นอย่างมาก มันตั้มได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าของมนุษย์เดินใกล้เข้ามาๆ เขารู้สึกว่าศรีษะของเขาถูกประคองขึ้น แต่เขายังไม่สามารถเห็นหน้าของผู้มา เนื่องจากสายตาของเขายังคงพร่ามัว มันตั้มรู้สึกว่ามีของเหลวไหลผ่านลำคอของเขา ของเหลวที่เย็นและออกจะมีรสหวานชืดๆ ปราศจากกลิ่นและรสใดใดอื่นอีก มันตั้มรูปดูดกลืนของเหลวนั้นด้วยความกระหาย จากนั้นมันตั้มก็หมดสติไปอีกครั้ง ขณะที่มันตั้มหมดสติไปเขาได้ฝันถึงเรื่องต่างๆมากมาย เขาเห็นสิ่งก่อสร้างสมัยโบราณใหญ่โตราวกับเป็นที่สักการะดวงวิญญาณหรือเทพเจ้า เขาได้เหยียบย่างไปตามพื้นของสิ่งก่อสร้างนั้นซึ่งทำจากศิลาแลง เขาเดินตรงเข้าไป ในฝันของเขาปรากฏภาพสาวน้อยพลับพลึงสาวน้อยที่เขาหลงใหล ผมสีชมพูของหล่อนยังคงเป็นเช่นเดิม เพียงแต่ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความอกสั่นขวัญแขวน ในฝันนั้นเองเขาได้เห็นเงาทะมึนสัตว์ประหลาดรูปร่างใหญ่ล่ำสันเต็มไปด้วยขนรุงรัง มันตรงเข้าจะขย้ำสาวน้อย “ไม่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” มันตั้มสะดุ้งสุดตัว ตื่นขึ้นจากฝันร้าย เหงื่อกาฬแตกพลั่กออกมาทั้งที่อากาศนั้นหนาวเหน็บ เขามองไปรอบๆกาย เขาอยู่ในถ้ำน้ำแข็งแห่งหนึ่ง มีหญิงสาวแปลกหน้าผู้หนึ่งนั่งอยู่ข้างกองไฟ เมื่อนางเห็นเขาตื่นจึงลุกขึ้นเดินเข้ามาหา “ท่านฟื้นแล้ว ท่านหมดสติไปนานทีเดียว ข้าเมยานีเป็นคนช่..... เดี๋ยวท่านจะไปไหน” ก่อนที่นางจะพูดจบ มันตั้มก็คว้าปืนกลที่อยู่ข้างตัววิ่งเตลิดออกจากถ้ำอย่างไม่คิดชีวิต เมยานีได้แต่ติดตามอยู่ข้างหลัง มันตั้มวิ่งฝ่าหิมะไปตามสัญชาตญาณ และแล้วเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง มันตั้มมุ่งไปทันที เขาได้พบกับน้องพลับพลึงซึ่งกำลังตกอยู่ในอันตรายจากสัตว์ประหลาดร่างกายสูงใหญ่ มันตั้มรัวกระสุนปืนในมือใส่สัตว์ประหลาดอย่างไม่ยั้ง ก็พอดีกับที่เมยานีตามมาทันพร้อมกับเห็นเหตุการณ์ ที่มันตั้มยิงปืนไปทางที่พวกของมาเรียและพลับพลึงอยู่จึงหยิบปืนขึ้นขู่มันตั้ม จนมาเรียและพลับพลึงรวมถึงส่างปาต้องช่วยกันเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นให้เมยานีฟัง ขอกล่าวที่มาที่ไปนิดนึงนะครับ พร้อมแก้บทคุณเมยานีไปนิดนึง คงไม่ว่านะครับ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [1 ต.ค. 44 11:18:17]

ความคิดเห็นที่ 34 พลับพลึงน้อยซักถามมันตั้มด้วยความสงสัยว่าเหตุใดมันตั้มจึงรู้ว่าเธออยู่ที่นี่และกำลังได้รับอันตราย มันตั้มจึงเล่าความฝันที่เขาฝันไปขณะหมดสติเขาเห็นภาพสถานที่อย่างชัดเจน ด้วยความเป็นห่วงกังวลในตัวพลับพลึงจึงรีบออกติดตามมา มันตั้มหันไปกล่าวขอบคุณเมยานี ที่ช่วยชีวิตหลังจากที่มาเรียทำหน้าที่แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันเป็นที่เรียบร้อย มันตั้มสอบถามถึงคนอื่นๆ จึงทราบว่าทั้งหมดพลัดหลงกัน และยังทราบว่าพลับพลึงที่เดินทางมากับคณะเดินป่าด้วยกันนั้นคือนางตานีปลอมแปลงมา ส่วนพลับพลึงตัวจริงนั้นหนีเที่ยวกับแสงโสมเพียงลำพัง มันตั้มมิได้ต่อว่าสาวน้อยแต่อย่างใด แต่กลับรู้สึกน้อยใจเสียเต็มประดาที่สาวน้อยตั้งแง่รังเกียจถึงกับใช้ให้นางตานีปลอมตัวมาแทน จากนั้นมาเรีย พลับพลึง ส่างปา เมยานี และมันตั้มจึงปรึกษาหารือกันเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดตัวนั้นว่ามันคือตัวอะไร มาเรียและพลับพลึงลงความเห็นว่าเป็น เยติ ส่วนคนอื่นๆล้วนไม่ได้ข้อสรุปที่แน่นอน เพียงแต่ทั้งหมดคิดตรงกันว่าหากเจอกับเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นอีกสมควรถอยหนีให้ห่างจะดีกว่า ทั้งหมดออกเดินทางสำรวจวิหารร้างเพื่อตามหาคนอื่นๆต่อไป จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [1 ต.ค. 44 11:32:28]

ความคิดเห็นที่ 35 คุณพญามังกร คคหท.26 มิได้ค่ะ หมายความว่าคุณมาโพสต์ตัดหน้าเราไปหน่อยเดียว พอดีเขียนเรื่องมาแล้ว เลยไม่ได้โพสต์เลย มาเก็บเรื่องไปอ่านก่อน เดี๋ยวมาใหม่ ^_^ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [1 ต.ค. 44 11:57:16]

ความคิดเห็นที่ 36 อ้อ... ลืมบอกไป มุข "แงเซย" ของคุณชายเชษฐานี่ยอดไปเลย ขำเจงๆ ยกนิ้วโป้งให้สี่นิ้ว ^_^ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [1 ต.ค. 44 12:01:12]

ความคิดเห็นที่ 37 เมื่อพลับพลึงและกลุ่มตัว ม.(เมยานี มันตั้ม มาเรีย) เดินทางเข้าไปในวิหารก็พบกับพวกรพินทร์เชษฐา แงซายและแงเซย เมื่อทั้งหมดเล่าเรื่องของตนให้อีกฝ่ายหนึ่งฟัง ต่างก็เป็นที่ ปิติยินดีใจยิ่งนักที่ได้เจอกันอีกและได้ต้อนรับสมาชิกใหม่ คือเมยานีและแงเซยเป็นอย่างดี ในขณะที่เมยานีแกล้งไปออเซาะผิดคนอยู่บ่อยๆคือไป กระหนุงกระหนิงกับแงเซยแทนที่จะเป็นแงซาย เนื่องจาก ของใหม่ย่อมดีกว่าของเก่าแม้จะหน้าเหมือนกันก็เถอะ ทำเอาพญามังกรเคลิบเคลิ้มไปบ้าง ยังดำริว่าเสร็จงานนี้ แล้วจะพาตัวเมยานีกลับวังไปเพื่อตกแต่งเป็นสนมนางใน สักคน ส่วนแงซายนั้นเป็นผุ้มีใจกว้างประดุจคาบสมุทร อินเดียและแอตแลนติสรวมกันจึงไม่ว่าอะไร ทันใดนั้นพระลามะก็ออกมาพร้อมกับพุงที่โชกเลือด พันแผลเอาไว้ ทำให้ชาวคณะตกใจยิ่งนัก มาเรียถาม ออกไปว่า"พระคุณเจ้าเป็นอะไรไปหรือคะ ทำไมถึงมี เลือดไหลนองขนาดนั้น" "อาตมาภาพ...อาตมาภาพ ...เมื่อกี้เข้าครัวทำอาหารไม่ ระวังจึงถูกมีดบาดเป็นแผลเหวอะหวะ ไส้และโลหิตไหล นอง จึงต้องใช้ผ้าพันไว้" พระลามะเดินไปได้สามก้าวก็ล้มลง จนจันต้องเข้าประคอง ขณะที่พระลามะไอแค่กๆนั้นก็ปรากฏลูกตะกั่วร่วงออกมา จากผ้าพันแผล "เฮ้ย ทำไมพระคุณเจ้าถึงมีลูกปืนอยู่ในแผลด้วยล่ะ!" จันกล่าว "เอ่อ... คือพระธิเบตนิกายมหายานเราต้องถือศีลเคร่งครัด เป็นมังสาวิรัต ไม่รับประทานเนื้อเป้นอาหาร เมื่อบนเขา อย่างนี้เนื้อไม่มีอยู่แล้ว ผักยิ่งหายากใหญ่เพราะปลูกไม่ขึ้น อาตมาภาพจึงจำต้องฉันลูกกระสุนดินดำที่ฆราวาสเขา เอามาถวายเป็นอาหารฟังว่ามีแคลเซียม ไออ้อน และ ฟอสฟอรัสอุดมดีนักแล" พลับพลึงอุทานว่า"โถ อิฉันสงสารพระคุณเจ้าเหลือเกิน (สรรพนามเวลาคุยกับพระต้องใช้ว่าอิฉันเพื่อฟังดูสุภาพ และแก่) ชาวบ้านแถวนี้ช่างใจร้ายนักถวายอะไรก็ไม่ถวาย มาถวายลูกปืนให้กิน สงสัยจะเก็บอาหารไว้ทานกันเอง" "จริงๆแล้วก็เพราะอาตมาภาพใบ้หวยผิดด้วยแหละ..." แงซายกล่าวว่า"ไม่เป็นไรหรอกครับ หลวงพ่อพวกผม ยังมีผัดไทยมนุษย์หิมะสดเหลืออยู่หลวงพ่อแบ่งไปฉัน บ้างเถอะ" พระลามะเห็นผัดไทยมนุษย์หิมะสดแล้วก็สะดุ้งรีบ สวดมนต์ทันทีว่า"โอม... พุทธธัง ตังเม สาเก ก็บอกแล้วไง ว่าบรรพชิตไม่ฉันเนื้อพวกเดียวกัน ..เอ้ย.. เนื้อสัตว์ เพราะมันเป็นเป้นบาปหนา อีกอย่างตอนนี้ก็เลยเวลาเพล ไปแล้วนะเออ" "ถ้างั้นอิฉันจะรักษาพระคุณเจ้าเอง เพราะอิฉันเป็นหมอ อยู่กรุงเทพฯมาก่อน"ดารินลุกขึ้นมา พระลามะเห็นหน้าดารินสวยดีแล้วก็รีบกล่าวว่า "ไม่ได้ไม่ได้ สีกาเป็นพูหญิง จะมาแตะเนื้อต้องตัว อาตมาสองต่อสองในที่ลับปราศจากผู้รู้เห็นและแอบดู ตอนสองทุ่มวันนี้ที่กุฏิ ม่ะ...ด้ายยยยยยยยยยยยยย" กล่าวจบพระลามะก็ยักคิ้วหลิ่วตาให้ดารินจนรพินทร์ชัก รู้สึกว่ามันยังไงๆ เชษฐาตระหนักดีว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขามีแต่มีดบาดมือ ไม่เคยมีมีดบาดพุงมาก่อน ประกอบกับการอ้างว่ารักษา ศีลไม่กินเนื้อแต่ท่าทางคาวโลกีย์ขนาดนี้ ชะรอยพระลามะ รูปนี้จะมีความเกี่ยวข้องกับสัตว์ประหลาดที่กลุ่มตัว ม.เล่า ให้ฟังว่าได้ยิงมันจนบาดเจ็บซมซานหนีไป แต่ครั้นจะจับ ผิดก็กลัวพระลามะรูปนี้เป็นเยติขึ้นมาจริงๆและจะแปลง ร่างกลับมาทำร้ายพวกตนก็ไม่เข้าที ประกอบกับฝูงแรด กระซู่คูปรีที่เป็นสัตว์เลี้ยงของหลวงพ่อนั้นก็ยังดุร้ายอยู่ เขาจึงค่อยตะล่อมกล่าวว่า"พระคุณเจ้ากำลังอาพาธ อยู่นานจะไม่ดี ขอเชิญกลับไปจำวัดต่อเถอะครับ แล้ว สองทุ่มวัีนนี้ผมจะพาน้องไำปเยี่ยมอีกที" พระลามะได้ฟังดังนั้นก็รับคำและเดินตัวปลิวกลับกุฏิพร้อม ผิวปากเป้นเสียงนกเขาจู้ฮุกกรูไปตลอดทาง เชษฐายิ้มให้ดารินเ้ป็นสัญญานว่านั่นเป็นแค่การลวง ให้ตายใจเท่านั้น ยัังไงเขาก็ไม่ปล่อยให้น้องของเขาไป กับมันแน่ แล้วกล่าวกับทุกคนว่า"เท่าที่ดูก็เห็นๆกันอยู่ว่า พระลามะรูปนั้นมีพิรุธมาก ...ปุ๋ยปุ๋ย มันจะต้องเป็นตัวเยติ ปลอมมาแก้แค้นให้กับพวกมันที่กลายเป็นผัดไทยไปแล้ว แน่นอน เราจะต้องหาทางป้องกันตัวเสียแล้ว" "อะไรนะ ผมไม่เห็นท่านจะมีพิรุธตรงไหนเลย คุณชาย ตาฝาดไปหรือเปล่า"จันคนซื่อกล่าว พอดีกับมันตั้มเหลือบไปเห็นขนสีขาวเส้นหนึ่งตกอยู่บนพื้น "เอ้ะ มีขนสีขาวตกอยู่ตรงนี้ได้ยังไง พวกเราก็ยังไม่มีใคร ผมหงอกนี่นา" แงเซยกล่าวว่า"เมื่อกี้คนที่ไม่ใช่พวกเราที่เข้ามามีคนเดียว คือหลวงพ่อ"เขายังรักษามาดของกษัตริย์(ในนครเจ้าฟ้า เรียกว่า ไต้อ๋อง)คนหนึ่งเอาไว้โดยกล่าวอย่างเยือกเย็น(หรือเพราะอากาศที่นั่นหนาว?) "แปลว่า... แปลว่าขนเส้นนี้คือขนหน้าแข้งของหลวงพ่อที่ ทำตกไว้ และเป็นขนสีเดียวกับขนของเยติ!!! ไม่น่าเชื่อ หลวงพ่อเป็นเยติหรือนี่"จันอุทาน บทจะเชื่อก็เชื่อเอาง่ายๆ ทั้งหมดจึงปรึกษาแผนการที่จะหลบหนีกัน ...เอ้ยไม่ใช่ สำหรับภาคอลเวงนี้ ทั้งหมดต้องปรึกษาแผนการในการ จับหลวงพ่อในร่างจริงเอาไปออกงานวัดกันต่างหาก แต่พวกเขาก็หารู้ไม่ว่าในขณะที่ปรึกษากันอยู่นี้ มีคูปรีตัวหนึ่งกำลังแอบฟังอยู่พอดี...!!!! จากคุณ : เชษฐา - [1 ต.ค. 44 12:51:41]

ความคิดเห็นที่ 38 5555555555555 กลุ่มตัว ม. โอยนี่รอท่านพี่มันตรัยมาอีกคนคงครบกลุ่มตัว ม. ข้าพเจ้าสงสัยเจ้าแงเซยยิ่งนัก มันมีกลิ่นอายประหลาดเหมือนกับที่ข้าพเจ้าเคยได้พบเจอในถ้ำของพญามังกร ข้าพเจ้าจะจับตาดูมัน ในขณะที่ทุกคนล้อมวงปรึกษาหาทางจับเป็นพระลามะรูปนั้นอยู่ มันตั้มก็ได้เฝ้าสังเกตอากัปกริยาของ แงเซย อยู่โดยตลอด(คู่แค้นย่อมต้องมีความรู้สึกไว) มันตั้มนั้นอยากจะทดลองเหยียบแงเซยดูเหลือเกิน เนื่องจากเขาเคยเหยียบสมุนของพญามังกรมามากมาย ย่อมจดจำความรู้สึกเมื่อเท้ากระทบกับผิวเจ้าพวกนี้ได้ แต่มันตั้มก็ไม่กล้าที่จะกระทำเนื่องเพราะเกรงใจแงซาย(ตัวมันใหญ่) มันตั้มได้แต่เก็บความสงสัยไว้ ออกไปเดินเล่นแต่เพียงลำพัง จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [1 ต.ค. 44 13:07:12]

ความคิดเห็นที่ 39 เรียกพี่เหรอ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆ สอบเสร็จแล้วโว้ย วู้ปี้!!!!!!!! จากคุณ : มันตรัย - [1 ต.ค. 44 13:20:43]

ความคิดเห็นที่ 40 อืมไม่ีว่า เลย ขอบจายมากเน้อมันตั้ม 555 อ่านแล้ว สนุก อิอิ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [1 ต.ค. 44 13:29:21]

ความคิดเห็นที่ 41 มันตั้มที่กำลังเบื่อและเซ็ง ออกไปเดินเล่นนอกวิหารเพียงลำพัง มันตั้มเดินไปบ่นไป “โอ้ย เซ็งงงงงงงงงงง สงสัยเจ้าแงเซยก็ทำอะไรไม่ได้ น้องพลับพลึงก็ไม่สนใจเราเลย เบื่อ(โว้ยยยย)” ทันใดนั้นเองท้องมันตั้มก็ร้องจ๊อกกกกกกก ขึ้นมาทันที มันตั้มนึกย้อนไปนี่ตั้งแต่ร่วมเล่นเรื่องนี้มานอกจากปิ้งบาบีคิวกินแล้วยังไม่เคยได้กินอะไรเลย มันตั้มจึงออกเดินเสาะหาของกิน “เอ๊ะนั่นมันคูปรีที่ท่านลามะเลี่ยงไว้นี่นา” มันตั้มเห็นคูปรี(ตัวที่แอบฟังนั่นแหละ)ตัวหนึ่งมุ่งหน้าไปยังป่าโปร่งที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ มันตั้มเหลียวซ้ายแลขวา  เอาล่ะ วันนี้ขอกินสัตว์ป่าสงวนหน่อยเหอะ หิวจะแย่แล้ว มันตั้มจึงย่องตามเจ้า คูปรี ตัวนั้นไปเงียบๆ มันตั้มตามเจ้าคูปรีที่ชะตาอาภัพ(ตูกินมันแน่)ไปอย่างเงียบเชียบ เจ้าคูปรีตัวนั้นเดินลัลาะไปตามป่าโปร่ง ตัดขึ้นไปยังยอดเขาแห่งหนึ่งที่มีหิมะปลกคลุม มันตั้มยังคงย่องตามไป ตอนนี้เขาหยิบมืดสปาต้ามาถือไว้เรียบร้อย และแล้วมันตั้มก็เห็นเจ้าคูปรีตัวนั้นอ้อมเขาขึ้นไปยังถ้ำอีกแห่งหนึ่ง มันตั้มรีบตาม อิ อิ จะกินให้หายอยากเลย เราจะทำ ลาบ น้ำตก เนื้อย่าง ต้มแซ่บ เนื้อคูปรีกินให้หายอยาก เขาน่ามืดจนมิทันได้สังเกตว่า คูปรีตัวนั้นเปลี่ยนเป็นเดินด้วยขาหลังทั้งสองข้างแทนที่จะเดินสี่ขา!!!! จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [1 ต.ค. 44 13:37:51]

ความคิดเห็นที่ 42 ท่านพี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สอบเสร็จแล้ว เย้ ผู้ร้ายมาแล้ว 55555555555555(วิชาส่งหอกให้เพื่อน อิ อิ) เพิ่มความลึกลับเข้าไปอีกนิดนะครับ นอกจากเยติ แล้วพวกสัตว์ต่างๆที่นี่ดูเหมือนจะไม่ธรรมดาด้วยกันทั้งสิ้น มีมนุษย์หิมะแล้ว ยังมีมนุษย์คูปรี มนุษย์แรด ฯลฯ อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [1 ต.ค. 44 13:44:06]

ความคิดเห็นที่ 43 อ้าวมันตั้ม มาแต่งก่อนได้ไง งี้ เมยานี ก้อต้องเปลี่ยน เรื่องใหม่ สิเนี่ยๆ ไม่ยอมๆ เด๊ว เสกซะเลยนี่ ....ง่ำๆ แต่งใหม่ ก้อได้... -------------------------------------------------- เมื่อเมยานีลอบเห็นมันตั้ม ออกไปนอกกระโจม(ใช่อยู่ในกะโจมอ่ะเปล่า) นางจึงแอบสะกิดแงซาย เพื่อจะได้ ออกไปบ้างไม่นานนัก นางและแงซายก็ออกมาอยู่นอกกะโจม เมยานียืนมองหน้าแงซายอยู่ครู่ จึงปรารถ ออกมาว่า " โอ้โห แงเซย นี่หน้าคล้ายพระองค์ จิงๆ " แต่แงซายในขณะนั้นกลับสนใจไม่ เพราะสิ่งที่กำลังจับตามองอยู่คือ เงาตะคุม 2 เงา ที่วิื่่งไล่จับกันอยู่ เมื่อเมยานี เห็นแงซายจดจ้องกับสิ่งที่เลยนางไป นางจึงหันไปดูแล้ว อุทานว่า " ต๊าย ตาย มันตั้ม วิ่งไล่ขับ ลิง หรอ นั้น " แต่แงซาย กลับบอกมา สั้นๆ คำเดียวว่า " หิว "(เพราะเป็นคนพูดน้อยจึงพูดแบบมีปริศนาในที) นางจึงเข้าใจทันที่มันตั้มกำลังหิวและคงจะวิ่งไล่ขับลิงเพื่อนำมาเป็นอาหาร แต่ด้วยความนึกสนุกแบบอยากหาเวลาอยู่ใกล้ๆแงซาย นางจึงชวนแงซายให้วิ่งไล่ขับไป อีกคน แงซาย ก็เห็นด้วยเพราะคำว่า " หิว " เหมือนกัน ทั้ง 2 จึงวิ่งไล่ขับมันตั้ม ไปอีกฝ่าย ----------------------------------------------- จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [1 ต.ค. 44 13:57:01]

ความคิดเห็นที่ 44 เวร ตูตามคูปรี ท่านกลับเห็นเป็นลิง 555555555555 ตามมาก็แล้วกัน จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [1 ต.ค. 44 14:04:34]

ความคิดเห็นที่ 45 เมยานีและแงซาย ใช้วิชาตัวเบา จึงมาทันมันตั้ม ที่เชิงถ้ำ แต่ก้ิอไม่ได้ร้องเรียกให้มันตั้มหยุดรอ เด๊ว มันตั้มไม่เซอร์ไพส์ นางและ แงซาย จึงเปลี่ยนจากใช้วิชาตัวเบา มา เดินแทน ..... (ที่เหลือ รอ มันตั้มแต่งละกันนะ) ------------------------------------------- ฝ่ายในกระโจม จันซึ่งเป็นผู้ซื่อบื้อ(หรอ) ได้สังเกตุเห็นกานหายตัวไป ของ บุคคลทั้ง 3 จึงสะกิดแงเซย แล้วแอบกะซิบบอก ก็บอกดี กลับที่ ดารินรู้สึกเช่นกัน ทั้งหมดจึงเกิดความเอ๊ะใจ ว่า บุคคล ทั้ง 3 ได้หายไปไหน --------------------------------------------- อ๊า พอและ หมดมุขและ จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [1 ต.ค. 44 14:11:05]

ความคิดเห็นที่ 46 มาหวัดดีแม่เมยานีก่อนอ่ะ ..... โห มาได้รวดดีจริงๆแม่เสือสาวเมยานี อิ อิ เดี๋ยวเนื้อเรื่องจะตามมาทีหลัง..ขอไปคิดก่อนอ่ะ ปล. ตอนนี้ยังไม่อยากเป็นพญามังกรอ่ะนะขอเป็นแงเซยไปก่อนได้เปล่า ( มันหล่อดี ) จากคุณ : แงเซย - [1 ต.ค. 44 16:29:03]

ความคิดเห็นที่ 47 หายไปไม่กี่วัน ยาวเฟื้อยเลยวุ้ย... ขอไปอ่านก่อนละกัน...:)) ใครรู้บ้าง... รูปหัวใจหลังอมยิ้ม นี่ไว้ทำอะไรเหรอคะ??? จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [1 ต.ค. 44 18:21:52]

ความคิดเห็นที่ 48 ไม่รู้เหมือนกัน แต่ขอลุงดวงนึงสิหนู จากคุณ : ไชยยันต์ - [วันออกพรรษา 08:25:35]

ความคิดเห็นที่ 49 พอดีผมยังไม่ว่าง คุณคริสกับเชิดวุธเข้ามาเดินเรื่องหน่อยสิครับ ทางวิหารลามะนี่สมาชิกตรึมเลย จับแยกๆซะมั่งดีมั้ง จากคุณ : ไชยยันต์ - [วันออกพรรษา 08:49:08]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอลาสองวันครับ คือความจริงผมยังสอบไม่เสร็จ แต่โดดมาเล่นตั้งนาน แหะ แหะ  แต่เชื่อว่าไม่เสีย การเรียนหรอก(มั้ง) เพราะวิชายากๆสอบเสร็จ หมดแล้วมีเวลาดูหนังสือวิชาละครึ่งวัน วิชาสุดท้าย นี่เป็นวิชาที่ง่ายแต่มีเวลาดูหนังสือห้าวัน ทั้งๆที่ดูจริงๆสองชั่วโมงก็เสร็จ จากคุณ : เชษฐา - [วันออกพรรษา 09:03:03]

ความคิดเห็นที่ 51 มันตั้มติดตามมนุษย์คูปรีเข้าสู่ภายในถ้ำ ผนังถ้ำทั้งสองด้านเป็นหินแข็งแกร่งมีทางเป็นอุโมงค์ทอดลึกเข้าสู่ภายใน ที่ผนังถ้ำมีคบไฟให้แสงสว่างติดอยู่เป็นระยะๆ คบเพลิงมีลักษณะปราณีตงดงามดูล้ำค่า มันตั้มด้วยความที่หิวจนหน้ามืดมิทันได้สังเกตว่าคบเพลิงเหล่านี้ย่อมมีผู้จัดทำมันขึ้น มิได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติแต่อย่างไร “เสร็จตูๆ เจ้าคูปรี ข้าจะเชือดเอามาทำอาหารกินซะให้หายอยาก อิ อิ มาที่ลับตาคนแบบนี้ก็ไม่ต้องกลัวใครจะมาเห็น” มันตั้มนึกอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง หารู้ไม่ว่า เมยานีและแงซาย ลอบติตามเขามา มันตั้มย่องตามเจ้าคูปรีที่เขาคิดว่าโชคร้ายลึกเข้าไปภายในถ้ำ ตลอดทางมีโครงกระดูกมนุษย์อยู่มากมาย แต่มันตั้มที่หน้ามืดเพราะความหิว ตาเพียงจับจ้องเจ้าคูปรีเคราะห์ร้าย(ในสายตาของเขา)เท่านั้น เจ้าคูปรีเดินเลี้ยวไปด้านขวาเมื่อพบกับทางแยกของถ้ำ มันตั้มเลี้ยวตามแล้วเขาก็ต้องชะงัก พร้อมกับกำมีดในมือกระชับเข้า เขาพบว่าเจ้าคูปรีตัวนั้นมันยืนรอเขาอยู่ เบื้องหน้าของมันมีแรด กระซู่ เนื้อสมัน ทั้งหมดยืนด้วยขาหลังทั้งสองข้าง ขาหน้าถึงกับถือหอกยาวตัวละหนึ่งด้าม มันตั้มหน้ามืดเพราะความหิวก็จริง แต่ไม่ได้ปัญญาอ่อน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าที่เคราะห์ร้ายไม่ใช่เจ้าคูปรี หากแต่เป็นเขานั่นเอง เขา ค่อยๆเดินถอยหลังทีละก้าว ไม่กล้าที่จะก้าวเร็วหรือช้าจนเกินไป มันตั้มได้ยินเสียงจากเบื้องหลัง เขาค่อยๆเบือนหน้าไปพบว่าข้างหลังมีสัตว์ป่าสงวนอีกสองตัวยืนถือหอกยาวอยู่ข้างหลัง ปลายหอกชี้มาที่เขา “พวกเจ้าฆ่ามัน เก็บหัวใจมันไว้ให้ข้าด้วย ข้าจะรีบนำข่าวไปรายงานท่าน....” เจ้าคูปรีที่มันตั้มคิดว่ามันเคราะห์ร้ายกล่าว จากนั้นมันก็หันหลังเดินจากไป เจ้าแรดกระซู่ และเนื้อสมันด้านหน้าพุ่งหอกในมือแทงเข้าใส่มันตั้มบริเวณช่วงขาหวังตัดกำลังและไม่ให้หนี มันตั้มรีบกระโดดหลบขึ้นด้านบน ทว่าหอกทั้งสามเล่มของเจ้าสัตว์ป่าสงวนกลับตวัดงัดเข้าใส่มันตั้มที่ลอยอยู่บนอากาศอย่างต่อเนื่อง มันตั้มรีบแยกขาทั้งสองข้างออกเพื่อหลบปลายหอกเล่มที่หนึ่งและสอง จากนั้นสบัดมีดโบวี่ในมือต้านปะทะกับหอกเล่มที่สาม จากนั้นอาศัยแรงงัดจากหอกเล่มที่สามม้วนตัวไปด้านหน้าตีลังกาข้ามหัวของเจ้าสัตว์ป่าสงวนทั้งสามตัว มันตั้มตีลังกาข้ามหัวแรดกระซู่ และเนื้อสมันไปได้ ก็รีบวิ่งหนีต่อไปยังส่วนลึกของถ้ำ โดยมีเหล่าสรรพสัตว์ถือหอกวิ่งไล่ตามมา ป.ล. พี่มันตรัย(จอมอู้)สอบก็เสร็จแล้วเมื่อไหร่จะขยับคีย์บอร์ด เดี๋ยวถ้ายังไม่มีคนมาต่อ มันตั้มจะแอบอู้งานมาต่อเนื้อเรื่องส่วนของมันตั้ม แงซายและเมยานีต่อนะครับ บ่ายๆนะ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [วันออกพรรษา 10:39:11]

ความคิดเห็นที่ 52 อู้งานไม่ได้แล้วครับ อู้ทางนี้แทนแล้วกัน 55555555 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [วันออกพรรษา 11:51:32]

ความคิดเห็นที่ 53 ส่างปามาแล้วววววววววววววว............................... ขณะที่มันตั้มกำลังวิ่งหนีเหล่าสรรพสัตว์อยู่นั่นเอง ก็เผลอเหยียบกองอึจนเสียหลักล้มลง เหล่าสัตว์จึงกรูเข้ามาล้อมไว้ ในขณะที่กำลังเงื้อหอกจะจ้วงอกมันตั้มอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงปืนดังขึ้น "ตูมมมมมมมมมมม............" สิ้นเสียงปืน เหล่าสัตว์ก็ร่วงผลอยไปถึง 7 ตัว เสียงปืนดังขึ้นอีก 3-4 นัด บรรดาสัตว์ที่ไล่ตามมันตั้มมาก็ตายจนเกลี้ยง มันตั้มเหลียวมองรอบตัวเพื่อค้นหาผู้ช่วยชีวิตตน แล้วก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นว่า ร่างที่ถือปืนไรเฟิล AWP นั้นคือ คู่แค้นเก่า ส่างปานั่นเอง "อะไรกันส่างปา เจ้าตายไปแล้ว ไม่ใช่เหรอ แล้วมาอยู่นี่ได้ไง หรือว่าหนีจากนรกมา " มันตั้มถามอย่างแปลกใจ "ไม่ใช่หรอก มันตั้ม" ส่างปาพูดพร้อมกับขึ้นลำ เสียงดังแกร๊ก "ตอนแรกฉันก็เกือบ ได้อยู่ในนรกจริงๆแล้วล่ะ แต่มีคำสั่งจากสวรรค์ลงมาว่า ถ้าฉันต้องตายจริงๆ ประวัติศาสตร์โลกจะสับสนไปหมด จึงได้มีคำสั่งให้ฉันคืนชีพเป็นมนุษย์อีกครั้งหนึ่ง โดยให้เทพจงขุยพาฉันมาส่งที่นี่แหละ" "แล้วทำไมแกหายไปนานนัก"   "จริงๆมันก็แป๊บเดียวน่ะแหละ แต่เวลาในนรกกับโลกมันต่างกัน" "แล้วนี่แกจะทำไงต่อไปล่ะ ส่างปา"  "ฉันว่าเราตามไปสมทบกับคณะเถอะ หายไปนาน ชักต่อเรื่องไม่ติดแล้ว" และแล้วส่างปากับมันตั้ม ก็ย้อนกลับไปสมทบกับคณะ เพื่อวางแผนการเดินทางต่อไป โห...... ผมหายไปแป๊บเดียว คุณเชษฐาลากผมลงนรกอีกแล้วเหรอเนี่ย อุตส่าห์แก้แล้ว คราวนี้อย่าลากผมลงนรกอีกนะ ไม่งั้นโกรธจริงๆด้วย ส่างปาไปแล้วววววววววววว.............................. จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [วันออกพรรษา 12:53:29]

ความคิดเห็นที่ 54 ที่รวมกะทู้เพชรพระอุมา อีกแห่งหนึ่ง https://www9.i.am จากคุณ : มันตรัย - [วันออกพรรษา 14:00:24]

ความคิดเห็นที่ 55 เวร มันตั้มสลบเหมือด โอยกว่าจะแยกคนออกมาจากกลุ่มใหญ่ได้ปูเรื่องตั้งนาน ท่านมาทีเดียวต้อนข้าพเจ้ากลับไปรวมกลุ่มอีกแล้ว โธ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กะจะอู้มาต่อเรื่องซะหน่อย หมดมุขเลย เฮ้อ กะจะให้มันตั้มหนีเตลิดจนไปทะลุอีกด้านของถ้ำซึ่งเป็นเชิงเขาไกรลาศ โอย มันตั้มสลบเหมือด ไอ้ส่างปาบ้า ทำลายมุขตูหมดเลย ฝากไว้ก่อนเหอะ ท่านพี่ข้าพเจ้าให้ท่านขยับคีย์บอร์ดมาต่อเรื่องมิใช่มาโฆษณาที่เก็บกระทู้เพชรพระอุมานะ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [วันออกพรรษา 14:57:25]