ความคิดเห็นที่ 1 ทัพลิง 100,000 ตัวของเมยานี ก้อบุกถึงหน้าปราสาทแล้ว เมยานีก็สั่งความกับโดเรม่อน เพื่อนรักว่า "พี่ม่อนๆ เสกให้ประตูกลหายทีสิ เมยานีเข้าไปไหนปราสาทไม่ได้" ว่าแล้วโดเรม่อนเพื่อนรัก(ที่จิงอายุแก่กว่า) ก้อใช้ค้อนใหญ่ทุบให้ประตู หายไป แล้วเมยานีก้อเคลื่อนกองทัพลิงเข้าไปในปราสาท เมยานีกวาดตาดูรอบๆ "โฮะๆๆ ทำไมปราสาทเงียบอะไรเช่นนี้" ว่าแล้วเมยานีก็สั่งให้ทหารลิงไปค้นทั่วปราสาท ใช้แผนการยังไรก็ได้จับตัวแม่มดพันปี มาพร้อมกับ นำทางชาวคณะมาด้วย เหล่าทหารลิงเมื่อฟังคำสั่งจบก็แยกย้ายกันไปตามหา ... เวลาผ่านไป เมยานีก็เลย ชวนพี่ม่อน มาเล่น ตีดัมมี่ รอซะเลย นานจิงๆ .... เวลาผ่านไปประมาณ 30 นาที เมยานีและพี่ม่อน ก้อได้ยินเสียงฝีเท้า นับสิบๆคู่  มายังปากทางห้องโถงในปราสาท เมื่อเมยานีเหลือบตาดู ก้อถึงกับ กรี๊ดดดดด แล้วโผเข้าหา คนเหล่านั้น... โห นู๋พลับพลึง เป็นไงมั่งจ๊ะ ทำไมหัวฟู เชียวหน้าตาดูซัดจังนะนู๋(ยำไปหนึ่ง) พร้อมกับเอามืออันนุ่มนิ่ม ตบหัวฟูของพลับพลึง 3 ที (555 เสดเราไปหนึ่ง)..เมยานีละสายตาจากนู๋พลับก็พบกับแสงโสมที่กำลังโถมเข้าหาเมยานี พร้อมกอดเมยานี ตัวปลิวเลย "กรี๊ดดด เมยานี คิดถึงจัง" โอ้ยเมยานีก็คิดถึงแสงโสมนะ... เมื่อทักทายกันพอเป็นพิธีเสร็จ เมยานีก็ชวนทุกคนนั่งพัก ฝ่ายรพินทร์น้อยก็แอบเหลือบตามองคริสติน่าอยู่พักๆ (ขอกัด หน่้อยนะนู๋) แต่แม่คริสของเราไม่สนใจ ขอตัวไปพลัดผ้าอาบน้ำกะนู๋พลับพลึงหน้าตาเฉย ฝ่านมันตั้ม ส่างปา คะหนิ่น เกิด เส่ย บุญคำผู้หิวกระหายก็นั่งซด สุกี้ที่พี่ม่อนเีราเสกให้สบายอารมณ์ ส่วนพี่เชษฐากะพี่ไชยยันต์+คุณหญิงดาริน ก็กำลังนั่งเล่น ปาล์มไม่รู้ส่งเมลหาใครไม่ทราบ ส่วนเด็จพี่แงซาย พอพบหน้ากันก็ ขึ้นพรมวิเศษเหาะออกจากปราสาทไปเลย(อันนี้หายไปไหนไม่ทราบ) เมื่อเมยานี สังเกต กริยาของชาวคณะสักพัก ก็ได้ยินฝีัเท้าอีกชนิดหนึ่งซึ่งกำลังมุ่งมายังห้องโถง เสียงฝีเท้านั้นไม่ใช่ใครเลย ทหารลิงนั้นเอง โอ๊ะพวกนั้นจับอะไรมาได้ล่ะ เมื่อเมยานี จ้องมองชัด ก็ถึงกับขำ "555 แม่มดพันปี , พญามังกร ,มันตรัย และ ยายเฒ่านั้นเอง " โฮะๆๆ ดูจากสถาพของแต่ละคน ประมาณการณ์กันไ่ม่ได้เลย น่าขำจิงๆ ว่าแล้วเมยานีก็ ส่งเสียงเรียก ชาวคณะทุกคนมา .... ชาวคณะทุกคน ต่างก็กำลังถามแม่มดพันปีเกี่ยวกับเครื่องในของตน (ขอพอแค่นี้ก่อนนะ) --------------------------------------------------------- ปล. เอาล่ะึค่ะ คุณกันนอกรอบ นู๋เม ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าชื่อผู้ใดตกหล่นไปบ้าง และสรุปเรื่องแบบรวบรัดและเอาแต่ใจตนเอง เกินไปถ้าเพื่อนๆพี่ๆ ผู้ใดไม่พอใจ นู๋เมก็ขอโทษมา ณ ที่นี่ ด้วยนะ ตอนนี้เรื่องก้อดำเนินมา ขนาดนี้แล้ว ใครจาแต่งต่อก็เชิญ นะคะ จาเอาตัวรอดกันเช่นไร ก็จะแยกย้ายไปไหนก็ตามสบายเลยค่ะ ---- ขอบคุณค๊า จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [24 ธ.ค. 44 20:14:35]

ความคิดเห็นที่ 2 อ๊า โทษค๊า พิมผิด --- ซัด ต้องเปง ซีด --- คะหนิ่น ต้องเปง คะหยิ่น มาขยายเรื่องหน่อย อิิอิ --- ส่วนพี่เชษฐากะพี่ไชยยันต์+คุณหญิงดาริน กำลังส่งเมล หาพรานใหญ่รพินทรฺ์ นะค๊า อิอิ อ้าวกรำ ลืมไป ทำไมเอาคุณหญิงดาริน มาด้วย กรี๊ดๆ งั้นตอนนี้ รพินทร์น้อยก็พบแม่แล้วสิ แต่ทั้ง 2 ยังไม่ได้ คุยกัน เรื่องจาก คุณหญิงดาริน เครื่องในหาย ก็เลยความจำเสื่อมไปด้วย อิอิ (งง ไหมค่ะ) จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [24 ธ.ค. 44 20:19:55]

ความคิดเห็นที่ 3 ไขโย เส้นทางใหม่แล้ว โหลดไม่นานด้วย ดีใจจัง จาก BangkokStar.com จากคุณ : BangkokStar.com - [25 ธ.ค. 44 00:02:33]

ความคิดเห็นที่ 4 ย่องๆตามมา อ่ะค่ะ จากคุณ : bee007 - [25 ธ.ค. 44 13:30:04]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ๊อ เด๋วมา จากคุณ : เปลี่ยนล็อกอินก่อน (กรวดสีฟ้า) - [25 ธ.ค. 44 14:08:22]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้ถึงไหนกันแล้วหละเรา (หลบหลังฉากรอเวลาออกโรง) จากคุณ : มันตรัย. - [25 ธ.ค. 44 14:10:13]

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากที่โดนอลเวง โดยคุณเมยานี (คนสวย) ให้มีโอกาสได้พบกับคุณแม่หญิงดาริน โดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวเลย แต่เอแล้วพ่อรพินทร์ผมหายไปไหนล่ะเนี้ย ไม่ได้มากลับคณะเดียวกับลุงเชษฐากะลุงไชยยันต์+คุณแม่หญิงดาริน เหรอครับ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมต่อเรื่องเลยดีกว่าอยู่ป่าวๆ จากคุณ : รพินทร์น้อย - [25 ธ.ค. 44 14:18:55]

ความคิดเห็นที่ 8 *********** คะหยิ่นได้ช่วยพรานน้อยให้ไปรวมสังสรรกับพวกของตนที่หม้อสุกี้ที่พี่ม่อนเสกให้ แต่พรานน้อยก้อปฏิเสธไป ตอนนี้เค้าอยากจะคุยกับคุณแม่หญิงดาริน มากที่สุด ซึ่งตัวของพรานน้อยเองยังไม่ทราบความจริงว่าคุณหญิงดารินเครื่องในหายก็เลยความจำเสื่อม ไม่สามารถจำอะไรได้เลยเกี่ยวกับรพินทร์แม้แต่นิดเดียว ส่วนเชษฐากะไชยยันต์ ก้อจำไม่ค่อยได้เนื่องจากได้เห็นหน้าหลานตัวเองแค่ตอนเด็กๆเล็กๆ พรานน้อยรีบเข้าไปเพื่อแนะนำตัวกับเชษฐา ไชยยันต์ คุณหญิงดาริน ที่กำลังกำลังส่งเมล์เสร็จพอดี “สวัสดีครับคุณลุงเชษฐา คุณลุงไชยยันต์ และคุณแม่หญิงดาริน”รพินทร์น้อยเอ่ยด้วยรอยยิ้มละไม ทั้งสามคนละสายตาจากปาล์มที่กำลังส่งเมล์อยู่ หันมาตามเสียงที่เรียกมา ทั้งสามตกตะลึงกับสิ่งที่ขณะนี้ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเค้า ใบหน้านั้นช่างละม้ายกับรพินทร์และคุณหญิงดารินมากเพียงแต่ดูยังเด็กและหนุ่มกว่าหลายๆๆเท่า ยืนยิ้มให้กับพวกเค้าอยู่ “จำผมได้ไหมครับ คุณลุงเชษฐา คุณลุงไชยยันต์”พรานน้อยถามต่อ “อืม…ไอ้หนุ่มเธอเป็นใครล่ะ พวกเราจำไม่ได้หรอก แต่เธอหน้าตาคล้ายกับคน คนนึงที่พวกเรารู้จักมากเลย” “เนี้ยหน้าตาคล้ายยายน้อยด้วนนะ” ไชยยันต์ตอบและหันไปพูดกับคุณชายเชษฐา เกี่ยวกับหน้าตาของเด็กหนุ่มที่ขณะนี้นั่งลงอยู่ตรงหน้าพวกเค้าทั้งสามคน “คนๆนั้นคือ รพินทร์ ไพรวัลย์ ใช่ไหมครับ”พรานน้อยตอบกลับไป ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “เธอรู้จักเค้าด้วยเหรอ….”คุณชายเชษฐาถามกลับไปอย่างสงสัย “ครับ..ผมรู้จักเค้าดีครับ และคุณหญิงดารินผมก้อรู้จักดีด้วยครับ รวมทั้งคุณลุงทั้งสองคนด้วยครับ”พรานน้อยตอบกลับไป สร้างความสงสัยให้กับทั้งสามคนมาก โดยเฉพาะเชษฐาและไชยยันต์ ส่วนดารินยังงงอยู่และไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนัก “เอ…มันชักจะอย่างไงแล้วซิเชษฐา ไอ้เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้” ไชยยันต์หันไปถามคุณชายใหญ่ “ไหนบอกมาซิเธอชื่ออะไร คุยกันมาตั้งนานแล้วยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย” คุณชายใหญ่เป็นคนถามบ้าง “ผม รพินทร์น้อย ไพรวัลย์ ครับ เป็นลูกของพ่อรพินทร์กับคุณแม่หญิงดาริน ซึ่งเป็นน้องสาวของคุณชายเชษฐา วรฤทธิ์ ครับ” พรานน้อยบอกอย่างช้าๆ เสียงดังฟังชัด สองชายหนุ่มตกตะลึงอีกครั้งเมื่อได้ยินที่พรานน้อยพูด และพอจะนึกอะไรออกมาบ้างแล้ว ส่วนดารินเธอก้อยังงงอยู่ดี จำอะไรไม่ได้เลย “หลานชายของเราเหรอเนี้ย…พวกเราเข้าป่ามานานขนาดที่หลานชายเราโตเป็นวัยรุ่นแล้วเหรอเนี้ย…”คุณชายเชษฐาเอ่ยด้วยใบหน้าที่ยิ้มยินดีที่ได้พบหลานชายคนแรก “นึกแล้วเชียว ก้อหน้าตาเหมือนทั้งพ่อทั้งแม่เลย” ไชยยันต์พูดเสริมขึ้นมาอีกคน “แล้วมันเกิดอะไรขึ้นครับ พ่อรพินทร์ผมหายไปไหน แล้วทำไมคุณแม่หญิงดารินถึงจำอะไรไม่ได้เลยเกี่ยวกับตัวผม ”พรานน้อยซักถามคุณลุงทั้งสองของเค้าเป็นการใหญ่ ทั้งสองจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้รพินทร์น้อยฟังทั้งหมด จนรพินทร์น้อยเข้าใจอะไรดีขึ้น “เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เองเหรอครับ แย่จังเลยคิดว่าได้พบคุณแม่แล้วจะกอดให้หายคิดถึง…”พรานน้อยเอ่ยอย่างถอนหายใจยาว “มีทางเดียวคือเราต้องให้ได้เครื่องในของแม่เธอกลับมาเท่านั้นแม่ของเธอจึงจะคืนสติมา เนี้ยถ้ายายน้อยรู้ เค้าคงดีใจมากเลยที่ลูกชายคนเดียวของเค้าออกมาตามหา อย่างไม่กลัวอันตรายที่จะเกิดขึ้น ยังเด็กๆอยู่แท้ๆ” คุณชายเชษฐาเอ่ยพรางลูบหัวของรพินทร์น้อยอย่างเอ็นดู “ไม่เป็นไรครับ ขอเวลาผมคิดหาทางแก้ไขก่อนและกันครับ ผมว่ามันต้องมีทางแก้แน่ครับ เพราะผมเคยเจอกับปัญหานี้มาแล้ว”พรานน้อย จึงเหตุการณ์ที่เค้าเคยช่วยพวกของแงซาย เชิดวุธ ให้ทั้งสองฟังอย่างละเอียดถึงการสร้างเครื่องในมาใช้ทดแทนได้เป็นอย่างดี “งั้นก้อมีทางช่วยน้อยแล้วซิ” ไชยยันต์กล่าวออกมาด้วยความยินดี “ครับเรามีทาง แต่ผมขอเวลาซักนิดนะครับ ขอเตรียมอุปกรณ์ให้มันพร้อมก่อน ถ้าอย่างไงผมฝากดูแลคุณแม่ผมด้วยนะครับ ผมขอตัวก่อนล่ะกัน คุณลุงจะได้พักผ่อนกันนะครับ”พรานน้อยพูดจบก้อลุกขึ้นไปทันที ไม่ทันที่เชษฐาและไชยยันต์จะกล่าวอะไรต่อ จากคุณ : รพินทร์น้อย - [25 ธ.ค. 44 14:26:16]

ความคิดเห็นที่ 9 สาเหตุที่พรานน้อยรีบลุกออกไปจากวงสนทนาอย่างรีบด่วนเพราะเค้าเห็นคริสติน่ากำลังเดินไปไหนคนเดียว โดยที่ไม่มีเชิดวุธเดินตามมาด้วยเหมือนทุกที่ เค้าจึงรีบเดินไปดักหน้าคริสติน่าไว้ “จะไปไหนครับคุณคริสติน่า” พรานน้อยถามอย่างเก็บความรู้สึกมากที่สุด ด้วยสีหน้าที่เฉยชามาก “ทำไม จะไปไหนต้องรายงานด้วยเหรอค่ะ อย่ามาทำเป็นพรานใหญ่เหมือนพ่อของเธอหน่อยเลย ฉันโตเลย” คริสติน่าโต้กลับอย่างมไชอบขี้หน้ารพินทร์น้อยเท่าไรนัก “ผมก้อไม่ได้ห้ามนี้ครับ ถามเฉยๆ ก้อเห็นทุกทีต้องมีคุณลุงเชิดวุธมาด้วยนิครับ แล้วลุงเค้าไปไหนล่ะครับ ปล่อยให้คุณมาเดินคนเดียวอย่างนี้”พรานน้อยพยายามถามกลับไปอย่างเก็บอาการที่หัวใจมันเรียกร้องมาก “เดี๋ยวเค้าก้อเดินตามฉันมาเอง…อ้าวนั้นไง เดินมาโน้นแล้ว” คริสติน่าตอบพลางชี้ให้พรานน้อยดูทางที่เชิดวุธกำลังเดินมา เชิดวุธเดินมาถึงก้อยิ้มให้พรานน้อยอย่างมีไมตรี “คุณลุงจะไปไหนเหรอครับ”พรานน้อยเอ่ยถามเมื่อเชิดวุธเดินมาถึง “จะไปเดินเล่นน่ะ สำรวจทางหนีทีไล่ไว้ จะไปด้วยกันไหมล่ะ”เชิดวุธเอ่ยช่วยพรานน้อย “ให้ผมไปด้วยจริงๆเหรอครับ แล้วอีกคนเค้าจะไม่ไปหาว่าผมมาขัดจังหวะเหรอครับ”พรานน้อยพูดกับเชิดวุธ แต่สง่สายตาไปทางคริสติน่า ด้วยสายตาที่กวนๆ “ใครอยากจะไปก้อไป มันไม่ใช่ทางที่มีเจ้าของ” คริสติน่าเอ่ยขึ้นมาลอยๆเหมือนไม่มีอะไร แต่จริงๆเป็นการโต้กลับพรานน้อย เจ้าตัวได้ยินก้อยิ้มๆทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “งั้นเราไปกันเลยดีกว่าครับ เดี๋ยวมันมืดค่ำเราจะสำรวจอะไรได้ไม่มากนัก”พรานน้อยบอกกับเชิดวุธ ทั้งสามเดินสำรวจทางไปด้วยกัน โดยที่เชิดวุธเดินเคียงข้างกับคริสติน่า และรพินทร์น้อยเดินตามหลังทิ้งระยะพอประมาณที่จะได้ยินเสียงพูดกัน ขณะที่เดินทางกลับที่พัก พรานน้อยเดินมองทั้งคู่ ด้วยหัวใจที่เหมือนโดนบีบ แต่ก็กลับเก็บอาการไว้เช่นนั้น แล้วเค้าก็ถ่ายทอดความรู้สึกของเค้าออกมาเป็นเสียงเพลงที่ไพเราะ เหมือนอยากจะบอกความรู้สึกนี้ให้ใครบางคนที่เดินอยู่เคียงข้างเชิดวุธ  รู้ว่าตอนนี้ของหัวใจรพินทร์น้อยรู้สึกอย่างไร “ฉันอยู่ตรงนี้ เธออยู่ตรงนั้น ได้เจอะกี่ครั้ง เธอนั้นก็มองข้ามไป เธออาจไม่รู้ เธออาจไม่เคยจะเข้าใจ แต่ฉันก็รอวันไหนที่จะได้เจอ เห็นเธอทุกครั้ง ฉันก็มีความสุข แม้เธอ ไม่รู้ แม้เธอไม่เคยสบตา… เก็บไว้ในใจคงไม่ไปบอกเธอ….. เพราะรู้เสมอเธอไม่เคยสนใจ…. เพียงได้เจอกับเธอ ได้มองเธอ…ก็ดีเท่าไร ไม่เสียใจที่รักข้างเดียวอย่างนี้ (ไม่เสียใจได้รักเธอก็พอแล้ว) เธออยู่ตรงนั้น ไม่เคยมองฉัน และไม่กี่ครั้งที่ฉันได้มองหน้าเธอ ฉันอยู่ตรงนี้ ทำได้อย่างดีแค่มองเธอ อย่างนี้ทุกวันเสมอรักเธอข้างเดียว เห็นเธอทุกครั้ง ฉันก็มีความสุข แม้เธอ ไม่รู้ แม้เธอไม่เคยสบตา… เก็บไว้ในใจคงไม่ไปบอกเธอ….. เพราะรู้เสมอเธอไม่เคยสนใจ…. เพียงได้เจอกับเธอ ได้มองเธอ…ก็ดีเท่าไร ไม่เสียใจที่รักข้างเดียวอย่างนี้ ….ไม่เสียใจได้รักเธอก็พอแล้ว ” จากคุณ : รพินทร์น้อย - [25 ธ.ค. 44 14:38:02]

ความคิดเห็นที่ 10 ^_^ (โผล่มายิ้มอย่างเดียว) จากคุณ : แงซาย(ศรีจิตรา) - [25 ธ.ค. 44 15:53:41]

ความคิดเห็นที่ 11 โฮ่ โฮ่ โฮ่ เมอรี่คริสต์มาส - แต่พอดีวันนี้สอบกฏหมายกับเศรษฐศาสตร์พร้อมกัน = คริสต์มาสเลือด สรุป -เหนื่อยจริงๆ(ทั้งกายและใจ) ไม่มีแรงตอบมาโผล่หน้าเฉยๆ ป.ล. ลีมั่กลีมั่กนู๋เมที่เรียกอั้วะว่าอาเฮีย ปกติคนอื่งๆเขา มีแต่เรียกอั้วะว่าอาแปะ โดยเฉพาะอีนู๋พลับพลึงนี่เรียกอั้วะ ว่าอาก๋ง มานม่ายหวายๆเลย ไม่รู้จักเอาอกเอาใจคนเฒ่า คนแก่ แค่นี้แหละ ไปหละ แค่กแค่ก จากคุณ : เชษฐา - [25 ธ.ค. 44 16:51:45]

ความคิดเห็นที่ 12 โอโห้ หลานเรา ใช่ย่อยแฮะ 555 ปากหวานใช่ได้เลยนู๋รพินทร์น้อย คิกคิก เอาล่ะซิ แม่คริสจาทำไงต่อไปจ๊ะ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [26 ธ.ค. 44 16:23:46]

ความคิดเห็นที่ 13 อ้าว โดนจับอีกแล้วเหรอ ? แต่ยังไงเครื่องในก็ไม่คืนให้หรอก เคลียร์สต๊อกสิ้นปี   โหลดเข้าตู้ส่งนอกไปหมดแล้ว จากคุณ : แม่มดพันปี (แม่มดพันปี) - [26 ธ.ค. 44 19:31:16]

ความคิดเห็นที่ 14 พรานน้อยคลอเพลงเดินตามหลังคริสติน่ากับเชิดวุธกลับมาที่ห้องโถง ซึ่งทุกคนกำลังนั่งสนทนากันอยู่ทั้งที่โซฟาและโต๊ะอาหารใหญ่กลางห้อง พลันพรานน้อยก็ชะงักกะทันหัน เนื่องจากมีใครอีกคนดึงตัวเขาหลบไปหลังเคาน์เตอร์ไม้สักริมห้อง ไชยยันต์นั่นเองที่ดึงตัวบุตรชายรพินทร์เข้าไป ทั้งคู่ลงไปนั่งขัดสมาธิอยู่ที่หลังเคาน์เตอร์โดยไม่มีใครสังเกตเห็น “ฉันมีอะไรจะถามเธอหน่อย รพินทร์ตัวน้อย” “รพินทร์น้อยครับลุงไชยยันต์” “เออนั่นแหละ เรียกรพินทร์น้อยมันฟังดูทะแม่งๆชอบกล…ฉันอยากจะรู้จักเราให้มากกว่านี้” รพินทร์น้อยทำตาปริบๆ มองหน้าไชยยันต์อย่างจะค้นหาว่าจะมาไม้ไหน “ลุงไชยยันต์จะมาไม้ไหนครับ” “ไม้หน้าสามนั่นแหละ ถ้าเธอไม่ตอบฉันตามความจริง”  ไชยยันต์หรี่ตาข้างหนึ่ง จ้องหน้าพรานน้อย “ฉันอยากรู้ว่าเธอเป็นใครมาจากไหน” “ผมก้อเป็นลูกพ่อรพินทร์กับแม่หญิงดารินน่ะสิครับ บอกไปตั้งหมื่นครั้งแล้วมั้ง” “จริงอ่ะ…ฉันเองย้ายไปอยู่หัวเกาะหลังเขาซะนานไม่เคยได้ยินว่ารพินทร์มีลูกชาย ไม่ยักรู้แฮะว่าหมอนั่นก็มีส่วนประกอบขนมจีนกับเขาเหมือนกัน  ฉันทึ่งที่จู่ๆก็มีลูกชายรพินทร์เดินป่าตามพ่อมาถึงนี่…เธอจะรับรองได้ไหมว่าจะไม่มีน้องชายหรือว่าน้องสาวของเธอยกขบวนตามมาอีก” รพินทร์น้อยทำหน้างง    “ลุงพูดอะไรครับฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ผมยืนยันได้ครับว่าเป็นลูกพ่อรพินทร์จริงๆ ตรวจคราบเลือดพิสูจน์ดีเอ็นเอก้อได้ ถ้าลุงไชยยันต์ไม่เชื่อ” “จะให้ฉันเชื่อก็ได้ แล้วเธอชอบแม่คริสนั่นจริงอ่ะ” พรานน้อยชักหัวหมุน   “แล้วมันเกี่ยวอะไรกันล่ะเนี่ย…เดี๋ยวๆๆครับลุง นี่เรากำลังพูดเรื่องประวัติผมอยู่ไม่ใช่เรอะ ” ไชยยันต์พยักหน้า  “ซักประวัติเสร็จแล้ว ฉันก็เลยซักเรื่องอื่นต่อเนื่องกันไป…ฉันถามเพราะอยากรู้ เธอมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดก็ได้ เพราะคำพูดของเธออาจจะใช้เป็นหลักฐานในศาลได้” รพินทร์น้อยทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้  ไชยยันต์หัวเราะออกมา ก่อนจะตบบ่าเด็กหนุ่มเบาๆ “ฉันรู้ว่าเธอลำบากใจในการตอบ เอาใหม่ ฉันจะถามให้นุ่มนวลกว่านี้…เธอรักคนมีเจ้าของคนนั้นหรือ” พรานน้อยหน้านิ่วคิ้วขมวดทำท่าจะผุดลุกขึ้นยืน แต่ไชยยันต์กดไหล่ไว้ให้นั่งกับที่ “เดี๋ยวก่อน ตอบฉันมาก่อน…ที่ฉันถามเพราะเป็นห่วง” “เอ่อ…ครับ… ผม ผมไม่รู้จะบอกยังไง มันเป็นสิ่งที่อัดอั้นตันใจและพลุ่งพล่านอยู่ข้างใน ผมเพิ่งรู้สึกเป็นครั้งแรก มันเป็นความรู้สึกที่ยิ่งหญ่ายยยมากสำหรับผม…ลุงไชยยันต์เข้าใจไหมครับ ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นความรักครั้งแรกก้อได้” อดีตนายทหารปืนใหญ่พยักหน้าหงึกๆ “ฉันพอจะเข้าใจ เพราะฉันก็เคยมีรักครั้งแรกอย่างที่เธอว่ามาพันครั้งแล้วเหมือนกัน  แต่ฉันอยากจะเตือนอะไรเธอสักอย่าง” “อะไรครับลุง…ถ้าเป็นเรื่องความไวไฟของคุณคริส ผมก้อพอรู้ครับ ผมจะระวังตัว” “ไม่ใช่…ฉันอยากจะเตือนถึงคนที่ใกล้ชิดแม่คริสติน่า” “ลุงเชิดวุธน่ะหรือครับ เขาเป็นนายทหารรุ่นน้องลุงไชยยันต์นี่ครับ เคยร่วมทางค้นหาเครื่องบินบรรทุกระเบิดที่ตกในป่ากับพ่อผมเมื่อภาคสอง หลงรักคุณคริสมาตั้งนมนานแล้ว แล้วก้อยัง…” ไชยยันต์โบกมือ  “นี่เธอศึกษาประวัติเชิดวุธมาด้วยหรือ ท่าทางเอาจริงแฮะ” “ก้อ…นิดหน่อยครับ ผมยังศึกษาประวัติของคุณคริสมาหมดแล้วด้วย เขาว่า รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ไม่ใช่หรือครับ” “ไม่ใช่หรอก…ชนะแค่ครั้งเดียวคือครั้งแรกตอนเขาเผลอ นอกนั้นเธอจะแพ้หมด…ฉันจะบอกอะไรให้ รู้แค่นั้นยังไม่พอ นอกจากเธอจะศึกษาประวัติของคริสติน่าและเชิดวุธแล้ว เธอต้องศึกษาประวัติพ่อของเธอและความสัมพันธ์ระหว่างคริสติน่ากับพ่อของเธอด้วย งานนี้ไม่ได้มีคู่แข่งแค่หนึ่ง แต่อาจจะเป็นสาม สี่ หรือมากกว่านั้น” พรานน้อยอึ้งไป ครู่หนึ่งก็เอ่ยถามเบาๆ “ลุงไชยยันต์หมายความว่ายังไงครับ” “ฉันกำลังจะบอกเธอว่าสิ่งที่เธอเห็นอาจจะไม่ใช่ความเป็นจริง คริสติน่าเป็นภูเขาไฟที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง ภายใต้ความเยือกเย็นที่เธอเห็น ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะระเบิดออกมาเมื่อไหร่ หรือมันอาจจะไม่ระเบิดเลยก็ได้ ถ้าภูเขาไฟนั่นดับไปแล้ว…” “ลุงไชยยันต์พูดให้เข้าใจง่ายๆกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือครับ” ไชยยันต์หัวเราะหึๆ   “เปล่าไม่มีอะไร ฉันพูดให้เท่ๆไปอย่างนั้นเอง สรุปความก็คือถ้าเธอชอบคริสติน่า เธอไม่ได้กำลังทำสงครามกับเชิดวุธคนเดียว” “ลุงหมายความว่าผมกำลังประกาศสงครามกับพ่อของผมด้วยนั่นหรือครับ” อดีตนายทหารปืนใหญ่ส่ายหน้า “รพินทร์ไม่ใช่คนอย่างนั้น ถ้าเขารู้ว่าเธอชอบคริส เขาจะหลีกทางให้แต่โดยดี…ฉันกำลังหมายความว่า เธอกำลังทำสงครามกับคริสติน่าด้วย” “ผมไม่เข้าใจ” “จะมีผู้ชายอีกหลายคนที่จะมาหลงเสน่ห์คริส และนั่นจะทำให้เธอต้องวุ่นวายใจจนไม่เป็นอันทำอะไร เท่ากับเธอมีศัตรูอยู่ข้างตัวโดยแท้” “แต่ผมยินดี”   รพินทร์น้อยยืนยันหนักแน่น   “ถ้าแม้นเธอจะเป็นศัตรู ก็ขอให้เธอเป็นศัตรูที่รักเถิด” ไชยยันต์ทำคอขย้อนแล้วโบกมือ “หยุดๆๆ ช่วงนี้ฉันขอบายบทน้ำเน่า…ฉันจะถามเธออีกอย่าง ตอนนี้เธอกำลังข้ามรุ่น เธอไม่นึกลำบากใจบ้างเลยรึ” “ไม่สนครับ ความรักไม่มีขีดกั้น ไม่มีพรมแดน รักไม่มีศาสนา” “ทั้งๆที่เธอเพิ่งจะวัยรุ่นเนี่ยนะ  แล้วก้อคริสติน่าไม่ปาเข้าไปสี่สิบกว่าแล้วเรอะ” “คุยอารายกาน”  เสียงแหลมดังแทรกขึ้นมา ทั้งคู่สะดุ้ง หันไปก็พบเมยานีชะโงกหน้าข้ามเคาน์เตอร์มาดูอย่างสนใจ “เปล่าครับป้าเม”   รพินทร์น้อยตอบ เมยานีกระทืบเท้า   “หน็อย มาเรียกเค้าว่าป้า เด๋วก็เรียกพี่ม่อนมากินตับซะร็อก…เอ หรือว่าเราจะกินเองดี…โฮะๆๆ จากินตับ จากินตับ…แฮ่” ทั้งสองรีบสลายกลุ่มในทันใด ไชยยันต์เดินหัวเราะหึๆไปนั่งโซฟาคุยกับพรรคพวกต่อ ส่วนรพินทร์น้อยหน้าตื่นเดินลิ่วหนีไปอีกทาง เขาไม่แปลกใจเลยที่แงซายรีบหนีกลับเมืองไปก่อนหน้านี้ “อ้าว จาไปละหรอ งิงิ” คู่ชีวิตของแงซายที่ภายหลังดูติงต๊องไปพูดพลางหัวเราะชอบใจ // ไม่มีอะไรครับ เข้ามาแซวเล่นส่งท้ายปีเก่าเฉยๆ  ส่วนเนื้อเรื่องต่อไปให้คนอื่นมาต่อละกัน // ช่วงนี้ขอหยุดยาวไปพักผ่อนช่วงเทศกาลก่อนละ  สวัสดีปีใหม่ครับทุกท่าน จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [27 ธ.ค. 44 15:55:37]

ความคิดเห็นที่ 15 กลับมารายงานตัวหลังหายหน้าหายตาไปอ่านหนังสือสอบ (ไม่ใช่เอนท์นะครับ) เสียนาน แฮ่ะๆๆๆๆ *********** นายทหารหนุ่มผู้ไร้เซี่ยงจี๊ (ยังไม่ได้คืนมาใช่ไหมเนี่ย) นั่งทอดสายตามองที่กองไฟนิ่งอยู่เพียงคนเดียว ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า เจ้าหนุ่มหน้าใส ที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคนที่เป็นทั้ง พี่ และ ครู ที่เขาเคารพนับถือนั้น จะลอบมองและให้ความสนใจกับ คริสติน่า หญิงเดียวในดวงใจของเขา ที่เขาเฝ้ารอมานานนักหนา เธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับรักเขาเสียที เมื่อมองเห็นไชยยันต์ พูดจากับ รพินทร์น้อยเสร็จแล้ว เขาก็เดินตรงเข้าไปที่อดีตนายทหารปืนใหญ่ นั่งอยู่ "คุณไชยยันต์ครับ ขอผมคุยด้วยสักเดี๋ยวได้ไหม" "จะเป็นอะไรไปเล่า ไอ้น้อง"  ไชยยันต์พูด ก่อนจะลุกขึ้นเดินตาม เชิดวุธออกมาให้พ้นกับคนอื่น โดยมีสายตาของรพินทร์น้อยมองตามไป "เมื่อกี้ ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณไชยยันต์คงคุยเรื่องผม กับ รพินทร์ jr. ใช่ไหมครับ"   ไม่รีรอชักข้า ตามวิสัยทหาร เชิดวุธ ยิงคำถามเข้าเป้าหมายทันที "ใช่ ผมก็พูดเตือนเจ้าหนุ่มนั้น ยังเด็ก เลือดร้อน อาจจะมองอะไรง่ายๆ เหมือนที่คุณเคยเป็นมาแล้ว" "ผมยอมรับครับ ว่าตลอดเวลา ผมหลงใหลในตัวคริสติน่ามาก และก็ยังรักเธอและพร้อมที่จะปกป้องทุกอย่าง แต่คุณไชยยันต์ครับ ผมคิดว่าต่อไปนี้ คนที่ควรจะเป็นคนตัดสินอะไรทุกอย่าง ควรจะเป็นคริสใช่หรือไม่ครับ" ไชยยันต์ ชะงักอาการที่กำลังจะขีดซิปโป้จุดบุหรี่ ( คำเตือนขึ้นที่หน้าจอ "สูบบุหรี่ เป็นอันตรายต่อสุขภาพ") พลางนึกในใจ ' นี่มาแนวพระเอกน้ำเน่าอีกคนแล้วหรือเนี่ย จะหนีไม่พ้นเลยใช่ไหมวะตู' กระแอมไอเล็กน้อย ก่อนจะพูดตอบ "เออ ก็ใช่" "นั่นล่ะครับ ที่ผมจะปล่อยให้มันเป็นไป ผมจะไม่ตามทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเธอ คริสมีอิสระที่จะเลือก ต่อไปนี้ ผมแค่ทำตัวให้ดีพอที่ คริสจะมองผม เท่านั้นก็พอ" "ก็ดี  แล้วนายมาบอกชั้นทำไมวะ" "ก็ถ้าเพื่อ คุณไชยยันต์คุยกับเจ้าหนูนั่น ก็ช่วยบอกว่า ต่อไป ผมถือเขาเป็นคู่แข่ง ที่เสมอกันทุกกรณี และยินดีลงแข่งกับเขา อย่างลูกผู้ชายครับผม" เชิดวุธ จบคำพูดของตนลง แล้วก็ชิดเท้า ทำความเคารพแบบทหาร ให้แก่นายทหารปืนใหญ่ ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไปยังที่นอนของตน ปล่อยให้ไชยยันต์ มองตามไปอย่างพะอืดพะอม กับอาการ สำลัก มาดพระเอก น้ำเน่า ของเขา ********* กัดใครไม่ได้ กัดตัวเองก่อนเป็น ปฐม ^^ จากคุณ : เชิดวุธ - [27 ธ.ค. 44 17:47:43]

ความคิดเห็นที่ 16 เชิดวุธเมื่อเห็นไชยยันต์เดินลับหลังไปแล้วก็ตะล่อมกลับ มาทางเชษฐาซึ่งนั่งอยู่อีกข้างหนึ่ง พอแน่ใจว่าไม่มีใคร ได้ยินก็เริ่มต้นกล่าวว่า "คุณชายครับ ผมมีเรื่องอะไรจะปรึกษาหน่อยครับ" "อะไรรึ?" "ถ้าคุณชายถูกเด็ดรุ่นหลังมาปะเหลาะแฟนคุณชายให้ เห็นกันจะๆ คุณชายจะทำอย่างไรครับ" "อันนี้มันแล้วแต่สไตล์ สไตล์ผมคือการใช้ความนิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหว เมื่อคู่ต่อสู้เห็นคุณไม่ทำอะไร ยกเว้นนั่งดูอย่างเย็นชาก็จะเกิดความละอายต่อบาป ต้องถอยหนีไปเอง" ผู้มีอาวุโสที่สุกในกลุ่ม(ถ้าไม่นับพวก ที่อายุเลยหลักพันไปแล้ว)กล่าวพลางหยิบไปป์ออกมาสูบ (ตัวหนังสือขึ้นที่หน้าจอ "สูบไปป์ เป็นผลดีต่อสุขภาพ ควรสูบวันละหลายๆครั้ง ดังคำขวัญจากกระทรวงสาธารณสุขที่ว่า:วันนี้คุณสูบไปป์แล้วหรือยังจ้ะ?) "โธ่ คุณชายเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้คนเขาก็ต้องเกรงใจ เป็นธรรมดา แต่ผมมันสไตล์พระเอกนิยายน้ำเน่า ก็ได้แต่ร้องไห้ให้ผู้หญิงไม่สนใจเล่น ...ฮึก ฮึก คุณชายครับผมจะทำอย่างไรดีครับ" เชิดวุธว่าพลาง ทางหลั่งน้ำตาลูกผู้ชายเป็นที่น่าสมเพชเวทนายิ่งนัก "เอาละก็ได้ ก่อนอื่นคุณช่วยตอบคำถามผมมา อย่างหนึ่งก่อน ปุ๋ยปุ๋ย" "อะไรครับ" "คุณเป็นใคร" "อะไรนะ" "คือผมไม่เคยอ่านเรื่องเพชรพระอุมาเลย แต่มั่วเล่นมา กับคณะนี้ได้สองปีแล้ว รู้แต่ตัวเองเป็นพี่ชายนางเอกที่ ชอบสูบไปป์" เชิดวุธจึงก้มลงกระซิบประวัติความเป็นมาของตนกับเชษฐาเบาๆ "เออ ... ออ ยังงี้นี้เอง ... เดี๋ยวๆ อย่าเอาลิ้นมาใกล้หูมาก มันจักกะจี้ ... ครับ ... ครับ ... ปุ๋ยๆ ... อืม ... โอเค ผม เข้าใจแล้ว" หลังจากทราบประวัติเชิดวุธเป็นอย่างดี เชษฐาจึงกล่าวว่า "เรื่องนี้คุณอย่าห่วงไป อีกฝ่ายหนึ่ง คือเจ้ารพินทร์จูเนียร์มันก็เป็นหลานในไส้ของผมเหมือนกัน เดี๋ยวผมจะจัดการให้คุณกับเจ้ารพินทร์น้อยได้ตกลง กันเ้องแบบลูกผู้ชายโดยมีคุณคริสติน่ามาเป็นพยาน ส่วนผมกับไชยยันต์และคนอื่นๆจะเป็นคณะลูกขุนเอง" "เดี๋ยวครับคุณชาย อย่าให้คุณคริสติน่ามายุ่งเกี่ยวกับ เรื่องนี้เลยผมเกรงว่า..." "อ้าว ก็จะไม่เกี่ยวได้อย่างไรล่ะ เธอนั่นแหละเกี่ยวที่สุดเพราะเป็นต้นตอของเรื่องนี้ ทั้งเจ้ารพินทร์และคุณต่างก็ เป็นลูกผู้ชายทั้งคู่ ก็ควรทำอะไรเปิดเผยอย่างลูกผู้ชายๆ ส่วนผลจะเป็นอย่างไรนั้น ให้คุณคริสต์แกเลือกเอง" "แต่ผมเกรงว่าเธอ..." "เฮ่ย ไม่เอาน่า ของอย่างนี้มันอยู่ที่น้ำใจ หากคุณมี ความรักจริง ผมรับรองว่าเทพเจ้าแห่งวงการลิเกต้อง ช่วยเหลือคุณแน่" ไม่ทันที่เชิดวุธจะกล่าวอะไรต่อ เมยานีก็เข้ามาแทรกว่า "นี่ทำอะไรกันเหรอ งิงิ" "ไม่มีอะไร เรื่องของผู้ใหญ่เขา ปุ๋ยปุ๋ย" "ม่ายอาว ม่ายอาว จารู้ให้ได้ งิงิ" "ดื้อจริง บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรไง ปุ๋ยปุ๋ย" "ถ้าม่ายบอกจะให้พี่ม่อนมากินตับ งิงิ" "อะไร... เป็นเด็กเป็นเล็กบังอาจใช้หางเสียงเลียนแบบ ผู้ใหญ่ จะบอกว่าการใช้หางเสียงขึ้นต้นและต่อท้าย ประโยคเป็นคำสองพยางค์นั้นเป็นลิขสิทธิ์ของลุงแต่ เพียงผู้เดียว ปุ๋ยปุ๋ย ...เรื่องอื่นยอมได้แต่เรื่องความเท่ห์นี้ยอมใครไม่ได้" "งิงิ ม่ายบอกก็ม่ายเห็นจะเป็นไรเลย ...พี่ม่อนกินตับมัน!!" ขณะที่โดเรมอนกำลังกระโจนเข้ามาจะขย้ำเชษฐาอย่าง ดุเดือด แต่พอดีเขาใช้บาทาไร้เงาหลบไปได้ก่อน เชิดวุธจึงตกเป็นเหยื่อแทน ...  ...  ... มันตรัยคุยกับตัวร้ายคนอื่นๆว่า "โอะโอะ นี่เป็นโอกาสดีัที่พวกชาวคณะกำลังแตกคอ กันเอง เรามาวางแผนกำจัดมันให้หมดกันเถอะ" ตัวร้ายคนอื่นๆก็พากันหัวเราะด้วยน้ำเสียงชั่วร้ายไป ตามๆกัน โดยเฉพาะแม่มดพันปีและยายเฒ่าเอ้คโค่นั้น หัวเราะจนไตกระเด็นหลุดออกมาทางจมูกต้องรีบเก็บ กลับเข้าไป ...  ...  ... หลังจากเมยานีถูกแงซายลากกลับไปอบรมเรื่องมารยาท ของกุลสตรีชาวมรกตนคร(ชื่อนี้หรือเปล่าหว่า) เชษฐาก็กำลังถ่ายทอดลมปราณรักษาบาดแผลให้เชิดวุธ "ขอโทษที่ทำให้คุณต้องรับกรรมแทนผม ว่าแต่คุณโดน กินตับไปจริงๆหรือเปล่านี่" "ไม่ครับ ตับผมยังดีอยู่ครบสามสิบสองประการตับ แต่ โดเรมอนมัน... มัน... ฮือฮือ" "เฮ้อเจ้าแมวกระป๋องตัวนี้ก็ประหลาดจริงเชียว ภาคก่อน ก็เป็นตุ้ดเป็นแต๋ว ชอบทำอะไรมิดีมิร้ายกับมันตรัยให้ ฟ้าผ่าเล่น ภาคนี้กลับมาก็เป็นตัวกินตับอีกคราวนี้ คุณโดนมันทำอะไรหรือ? ปุ๋ยปุ๋ย" "มัน... มันกระชากฟรอนท่อนโลบของผมไปครับ ทำให้ผมควบคุมการเคลื่อนไหวไม่ได้ นึกอะไรก็ไม่ ค่อยออก ฮือฮือ ทำไมชีวิตผมมันช่างอาภัพนัก" "อืม... ท่าจะลำบาก แต่ไม่เป็นไร ผมจะถ่ายทอดกำลัง ภายในให้คุณชนิดหนึ่งใช้แทนฟรอนท่อนโลปได้ แต่การฝึกกำลังภายในชนิดนี้ต้องมีการควบคุม ความดันเลือดและระดับน้ำในร่างกายอยู่มาก ดีนะที่ไฮโปธาลามัสของคุณยังดีอยู่" เชิดวุธคลำหัวตัวเองแล้วร้องว่า "โอไม่นะ ไอ้โดเรม่อน มันคงเห็นอยู่ใกล้ๆกันก็เลยพลอยกระชากไดแอน เซฟาลอนพร้อมกับไฮโปธาลามัสของผมหลุดติดไปด้วย มิน่าระยะนี้ฮอร์โมนหลั่งไม่เป็นปกติชอบกล คุณชาย... คุณชายต้องช่วยผมนะ!!" เชษฐารับคำจะต้องตามตัวโดเรมอนเอาฟรอนท่อนโลป ไฮโปธาลามัสของเชิดวุธคืนมาให้ได้ด้วยสัจจะวาจา ลูกผู้ชาย ช่างสมกับชื่อตอนเครื่องในใครหายจริงๆ!!!! จากคุณ : เชษฐา - [27 ธ.ค. 44 23:48:48]

ความคิดเห็นที่ 17 เออ แล้วประวัติคุณเชิดวุธนี่ใครช่วยเล่าให้ผมฟัง หน่อยครับ คือยังไม่เคยอ่าน ก็ต่อไม่ค่อยถูก หรือว่าเป็นลูกศิษย์รพินทร์ ส่วนคริสติน่านั้นรู้แล้วว่าเป็นพรานสาวชาวฝรั่งที่ รพินทร์ตามจีบในภาคสองใช่เปล่า จากคุณ : เชษฐา - [27 ธ.ค. 44 23:58:17]

ความคิดเห็นที่ 18 แง๊ๆๆๆ ทำไม ว่านู๋เม ยางง๊านล่ะ ฮือๆๆ นู๋ๆไม่ได้ ใจร้ายนะ แง๊ๆๆ เสียภาพพจน์สาวงาม หมด 55 ----------------------------------------------------- หลังจากที่เมยานี สั่งให้พี่ม่อน กินตับคนทั้ง 2 แล้วก็กลับไปนอนกลิ้งอยู่บนพรม แต่แล้วก็มีสิ่งนึงเหาะมาในห้องโถงน๊านคือเด็จพี่แงซาย นั้นเอง เมยานีจะวิ่งถลาเข้ากอด ก็โดนจับหัวยันไว้ก่อน "แง้วๆๆ นู๋เม จากอดเ้ด็จพี่ แง้วๆ" ว่าแล้วแงซายก็ จูงเมยานีไปอบรม(สรุปแงซายกลับมาแล้ว 555) เรื่องที่ไปสั่งให้พี่ม่อน แสนดีจัดการกับ คุณชายและนายเชิด เมื่อเมยานี ฟังการอบรม แว้ดๆๆ เสร็จ ก็เดินไปบอกให้พี่ม่อน นำเครื่องในไปคืน โดยระหว่างก็สวนกลับเชษฐาพอดี พี่ม่อนจึงส่งเครื่องใน(อาบยาพิษ)ของนายเชิดคืนให้แต่โดยดี ------------------------------------------------------------ เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อน อิอิ ในที่สู๊ดดดด พี่เชษก้อนำแงซายกลับมาจนได้ 5555 จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [28 ธ.ค. 44 09:09:23]

ความคิดเห็นที่ 19 ประวัติคุณเชิดหรอค๊า ---- เชิดวุธเป็นเด็กหนุ่ม เป็นลูกท่ายนายพลที่มาสั่งให้รพินทร์เดินทางนั้นแหละ เชิดวุธขอท่านนายพลผู้เป็นพ่อออกเดินป่ามากลับรพินทร์ด้วย พอเดินทางกันมาเชิดวุธก็หลงรักคริสติน่า จนได้เสียกันในถ้ำแต่คริสติน่าไม่รักเชิดวุธเลย กิ้วๆๆ เชิดวุธ เป็นเด็กหนุ่มหัีวอ่อน อ่อนต่อโลก ไม่ค่อยรู้เรื่องเี่กี่ยวกับในป่า จึงฝากตัวเป็นลูกศิษย์รพินทร์ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [28 ธ.ค. 44 09:17:39]

ความคิดเห็นที่ 20 ผมขอลากิจชั่วคราวนะครับ ช่วงวันที่ 29 ธ.ค.44-1ม.ค.45ครับ หลบไปพักหัวใจแถวๆเกาะเสม็ด รู้สึกว่าผมจะมีศัตรูหัวใจมากขึ้นแล้ว แถมไม่มีใครจะช่วยสนับสนุนความรักของผมเลย รักครั้งแรกของผมมันเริ่มมีปัญหาแล้วซิ ไม่น่าเลย..รักคนที่อายุมากกว่ามันก้อเจ็บอย่างนี้ รักก็เจ็บเลิกก็เจ็บ.... ถึงอาเชิดวุธครับ อาไม่ต้องมาพยายามทำตัวเป็นพระเอกน้ำเน่าเลยครับ ที่จะหลีกทางให้ผม ผมไม่ชอบเลย เรามาสู้กับแบบลูกผู้ชายดีกว่าครับ ให้คริสติน่าเป็นคนตัดสิน ผมเห็นด้วยกับความคิดของคุณลุงเชษฐาของผมทุกประการ ผมไม่อยากให้เราต้องแตกคอกันเพราะเรื่องของผู้หญิงคนเดียว ระวังไว้พวกมันตรัยมันคิดแผนกันไม่ดีอยู่(เผลอไปแอบได้ยินเค้าคุยกันพอดี) ***** อย่างไงก็ สวัสดีปีใหม่ทุกคนด้วยครับ แล้วผมจะเที่ยวเผื่อสำหรับคนที่ไม่ได้ไปไหนนะครับ ^_^ จากคุณ : รพินทร์น้อย - [28 ธ.ค. 44 15:44:14]

ความคิดเห็นที่ 21 เอ่อ ผมว่าผมไม่ใช่คนอ่อนต่อโลกอะไรมากมายนะครับคุณเม ^^ รพินทร์น้อย นายเข้าใจผิดเสียแล้ว ผมยังไม่ได้บอกว่าผมจะเสียสละอะไร เช่นไร ยังไง ไฉนนั่นเลย เพราะผมก็บอกเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วว่า "นั่นล่ะครับ ที่ผมจะปล่อยให้มันเป็นไป ผมจะไม่ตามทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเธอ คริสมีอิสระที่จะเลือก ต่อไปนี้ ผมแค่ทำตัวให้ดีพอที่ คริสจะมองผม เท่านั้นก็พอ" "ก็ดี  แล้วนายมาบอกชั้นทำไมวะ" "ก็ถ้าเพื่อ คุณไชยยันต์คุยกับเจ้าหนูนั่น ก็ช่วยบอกว่า ต่อไป ผมถือเขาเป็นคู่แข่ง ที่เสมอกันทุกกรณี และยินดีลงแข่งกับเขา อย่างลูกผู้ชายครับผม" ต่อไปขึ้นอยู่กับคริสไงครับ คุณชายใหญ่ครับ มาเล่นเอาซะผมเสียไฮโปธาลามัสไปด้วยเลย ^^;; เชษฐาที่รับเครื่องในของเชิดวุธจากมารโดเรม่อนนำมาส่งขึ้นให้กับชายหนุ่ม แต่ด้วยความหวาดระแวงกับปีศาจแมวหัวกลม อันมีกิริยาไม่เข้าใครออกใคร ทำให้เขาอดที่จะเช็คเครื่องในตัวเองไม่ได้ ชายหนุ่มหยิบช้อนเงินในเป้หลังลูบๆ ไปตามชิ้นส่วนของตัวเอง บัดดล ช้อนเงินก็ดำปี๋แสดงว่ามันถูกยาพิษ เชิดวุธนิ่งไปสักพัก แต่แล้วในก้านสมองส่วนลึกทำให้เขาพอจะคิดอะไรออกมาได้ ชายหนุ่มหยิบเป้ออกมารื้อค้นเอาของที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ใช้ เพราะก่อนที่จะเดินทางตามมากับคณะนี้ เขาได้แวะไปลอนดอนโดยบังเอิญ และเผอิญได้ไปพบหาถูกชะตา กับพ่อมดตนหนึ่ง ที่มอบยาแก้พิษสารพัดชนิดไว้ให้กับเขา เพื่อแลกกับน้ำพริกปลาร้ากระป๋องรสเลิศจากเมืองไทย ที่บังเอิญได้ล้องลิ้มชิมรสแล้วติดใจ แต่พ่อมดตนนั้นก็กำชับนักหนาว่า มีน้อยใช้น้อยค่อยบรรจง เชิดวุธไม่รอช้า หยดน้ำยาสีเหลืองใสลงบนชิ้นส่วนของเขาทันที ฟู่!!! จากเนื้อสีคล้ำเพราะถูกพิษ กลับกลายเป็นสีชมพูอมเหลืองด้วยเลือดเนื้อและไขสมอง ชายหนุ่มไม่รอช้า รีบยัดมันกลับเข้าไปในหัวทันที เอาล่ะ คราวนี้เหลือเพียงเซี่ยงจี๊ที่ต้องตามเอาคืนกลับมา "ขอบคุณ เซเวอรัส เสนป"   ชายหนุ่มพึมพัมขอบคุณพ่อมดผู้เป็นสหาย ก่อนจะเอนตัวลงนอน ท่าพระเอกต่อไป จากคุณ : เชิดวุธ - [28 ธ.ค. 44 17:02:17]

ความคิดเห็นที่ 22 5555 ใช้ได้เลย เชิดวุธ อิอิ แหมๆงี้เราก้อเปงศัตรูกานสิเนี่ย ก็ แฮรี่ พอตเตอร์ เป็นหลานเรา นะ อิอิ แล้วก้อไม่ถูกกะสเนป ด้วย คิกคิก 555 คิดได้ไงเนี่ย พี่ม่อนเราไม่ได้ใจร้าย นะ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [28 ธ.ค. 44 18:21:33]

ความคิดเห็นที่ 23 ใครแน่จริง มาเจอกันอีกตาดีกว่า ที่ (หมากฮอต) ที่ https://makhos.go.to จากคุณ : เซียนป๋องแป๋ว - [29 ธ.ค. 44 01:00:19]

ความคิดเห็นที่ 24 ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ  ยายไปดูผี  3  บาทมา  น่ากลัว  555555555555ตอน  จองเวรหน้ากลัว  ฮือๆๆ หน้ากลัวอ่ะ    แต่เสียดายแฟนยาย  เป็นพระเอก  555555555555ยายชอบ  พีท ทองเจือ  ไม่น่าติดคุกเลย  คนหล่อๆๆ   ไม่กล้าปิดไฟนอน  ยายกลัวผีอ่ะ หลานๆๆ  ทามไงดี  วันนี้อยู่บ้านคนเดียวด้วยฮือๆๆ   ปายบ้านเพื่อนดีกว่าปายแย้วนะ.................นะ.............  (เอ็คโค้) จากคุณ : ยายเฒ่า - [29 ธ.ค. 44 21:49:34]

ความคิดเห็นที่ 25 555555555  .................  วันนี้ยังไม่มีครายมา  เยย  กระทู้ยายเฒ่าเลยซ้อนกันสองกระทู้555555555555555    เอ้า  แล้ว  เรื่องแม่คริส  ครายดีครายได้  นะ  หลานเชิด  กะ เหลน  (เหลนคือลูกของหลาน)พรานน้อยเฮ้อ    ยายไม่มาตั้งหลายวัน   กลายเป็นคนเลวซะเเล้ว  ฝากไว้ก่อนหลาน  รากกกก...........ราก...........(เอ็คโค้) จากคุณ : ยายเฒ่า - [30 ธ.ค. 44 13:38:34]

ความคิดเห็นที่ 26 โอ๊ย ตายและ เล่นกันไปเยอะอีกแล้วตามเคย ทามมายเราไม่มาเร็วๆมั่งฟะ อืม ขอไปนั่งนึกก่อนดีฝ่า ว่าจะยำใครดีจ๊ะ ไปก่องดีก่า แล้วเด๋วจามาล้วงเครื่องในคนแถวๆนี้ไปซักสองสามคน .. สวัสดีปีใหม่ค่า ทุกๆคน ^_^ จากคุณ : แม่หนูเอง - [วันสิ้นปี 10:52:39]

ความคิดเห็นที่ 27 สวัสดีปีใหม่ 2545 ครับ ผมพรานน้อยกลับมาจากการเป็นชาวเกาะแล้วครับ พร้อมกับทุกสถานการณ์แล้ว... ถึงอาเชิดวุธ ศัตรูหัวใจของผม เราจะเป็นแค่ศัตรูในเรื่องของหัวใจเท่านั้น แต่เรื่องอื่น เราก็ยังเหมือนเดินนะครับ ผมไม่อยากให้ชาวคณะมาแตกคอกันเพราะเรื่องของเราสองคน กับหญิงที่เป็นดวงใจของเราทั้งสองคนครับ.... จากคุณ : รพินทร์น้อย - [2 ม.ค. 45 09:01:18]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีปีใหม่เช่นกันจ้า อิอิ นู๋เมยานี ก็กลับมาแล้ว อิอิ ปีใหม่นี้ขอให้ชาวคณะทุกคน นึกมุขออกกันซะนี้ินะ คิกคิก แล้วนู๋เม จากลับมาต่อเรื่องค๊า ... เอ๊ะ เราจาเอาใจช่วยใครดีน๊า 555 จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [2 ม.ค. 45 09:45:41]

ความคิดเห็นที่ 29 เอ่อ....ใครจะแย้งใครก็แย้งไปแต่อย่าหวานให้มันมากนักมันจะรากนะฮ้า  เน้นจะ "ราก"   ขอบอก จากคุณ : แป - [2 ม.ค. 45 17:47:48]

ความคิดเห็นที่ 30 คริสติน่าหลบอยู่ในเงามืดมุมหนึ่งของปราสาทแม่มดพันปี เสียงพูดคุยระหว่างไชยยันต์ รพินทร์จูเนียร์ เชิดวุธ และเชษฐา ไม่ได้รอดพ้นไปจากการรับรู้ของอดีตซีไอเอสาวเลย หญิงสาวนัยน์ตาวาวเป็นประกายอยู่ในความมืด 'หนอยแน่ ตั้งแต่ความคิดเห็นที่ 1 แล้วเนื้อเรื่องไม่ได้ไปถึงไหนเลย เจ้าพวกนี้น้ำเน่าไม่ยอมหาย  เราเห็นจะต้อง ลงมือทำบางอย่าง' คริสติน่าหยิบผงสีขาวบางเบาขึ้นมาจากไถ้สีเขียวเล็กๆ กล่าวภาษาพรายเบาๆ ว่า "เอนนิบอรัส เอลเบอเรธ ลาโล ติโนเคดิส มาติลๆๆ"  แปลเป็นไทยว่า "ด้วยอำนาจแห่งเอลเบอเรธและผง ดอกเคดิสป่นนี้ จงหลับๆๆ" ชาวคณะเพชรพระอุมาที่นั่งบ้างนอนบ้างอยู่เป็นกลุ่มๆ ตลอดจนมันตรัย แม่มดพันปี และยายเฒ่าเอ็คโค่ ต่างพากันง่วงงุน รู้สึกสบายเหมือนกับตัวลอยได้ เวทมนต์แห่งเอลฟ์ทำให้ราตรีอันยาวนานตกเป็นของคริสติน่า แต่เพียงผู้เดียว  ที่แท้แหม่มสาวชอบพออยู่กับเลโกลัส เอลฟ์หนุ่มสุดหล่อที่มีฝีมือธนูเป็นเลิศ หนุ่มๆ แถวนี้ จึงไม่มีใครชนะใจเธอได้สักคน โฮะโฮะโฮะ... หญิงสาวก้าวออกมายืนตระหง่านอยู่กลางห้องโถง ค่อยๆ เดินตรวจชาวคณะทีละคนด้วยความสบใจ ทันใดนั้น เชษฐาก็เอ็ดตะโรขึ้นมาว่า "อย่า! ไม่เอา! เค้ากลัวกิ้งกือ แงๆ นมจ๋า อย่าแกล้งชายเลยนะจ๊ะ..." แต่แล้วก็ผล็อยหลับไป ที่แท้เชษฐาละเมอถึงวัยเด็กที่เคยโดนแม่นมแกล้งเอาบ่อยๆ ด้วยความหมั่นไส้ เอ้ย รักใคร่ คริสติน่าถอนหายใจเฮือก  ตรงเข้าไปปลดสายสร้อยจากคอแม่มดพันปี ทันใดนั้นก็ถูกแม่มดพันปีเตะขาล้มลง แล้วกระโดดทับไว้  หญิงสาวดิ้นขลุกขลักเอาตัวออกมาไม่ได้ ไม่ใช่เพราะแม่มดแรงเยอะ แต่เป็นเพราะไม่ได้ อาบน้ำมาตั้งพันปี คริสติน่าเลยมือเท้าอ่อนสู้กลิ่นไม่ไหว "โอย.. แก ทำไมต้านทานเวทมนต์แห่งเอลฟ์ได้ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ โอยจะเป็นลม" แม่มดหัวเราะดังเคี้ยกๆ "ปล่อยให้โง่สิ บังอาจยังไงมาขโมยสายสร้อยแห่งจันทราของข้า เดี๋ยวแม่ดูดตับไตลำไส้เล็กเสียนี่" คริสติน่าเห็นทีจะสู้ไม่ได้จึงต้องขอสงบศึก  โดยยอมปลดโซ่ตรวนที่ล่ามแม่มดพันปีไว้  แลกกับสัญญาที่ว่า แม่มดจะไม่ทำอะไรคริสติน่าโดยเด็ดขาดรวมทั้งยอมอาบน้ำก่อนด้วย  ระหว่างที่รอแม่มดพันปีอาบน้ำอยู่นั้น คริสติน่าได้เดินสำรวจไปจนพบห้องลับห้องหนึ่ง หน้าห้องมีป้ายติดไว้ว่า 'สินค้าตีกลับ' "หึ ไม่ได้สายสร้อยแห่งจันทรา เอาอย่างอื่นแทนก็ได้นิ" ว่าแล้วคริสติน่าก็ย่องเข้าไปในห้องดังกล่าว (เอ.. ไม่รู้จะย่องทำไม ก็หลับกันหมดแล้วนี่นา) ภายในห้องอันกว้างใหญ่นั้นกลับมีกล่องเพียงกล่องเดียว บนกล่องมีตราประทับสินค้าส่งออก แต่มีตราสีแดง ประทับซ้ำเอาไว้ เขียนว่า 'สินค้าเกรดบี ทีหลังอย่าส่งมาอีกนะยัยแม่มด ไม่งั้นจะตัดโควต้า' เมื่อคริสติน่าเปิด ออกดู ความรู้ทางแพทย์ที่เธอมีติดตัวมาบ้างก็บอกกับเธอว่า นั่นเป็นกึ๋นของผู้ชายไซส์เอเชียนี่แหละ... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [2 ม.ค. 45 17:49:33]

ความคิดเห็นที่ 31 แหมกบดานอยู่ดีๆ มาว่าชาย ฮึ! พี่โต้งพี่หนุ่มช่วยจัดการที ให้มันรู้ว่าเราลูกใคร เออคืนนี้เจอกันรัชดาสองทุ่มที่เดิม จากคุณ : เชษฐา - [2 ม.ค. 45 23:26:52]

ความคิดเห็นที่ 32 แหะๆ เมื่อวานล็อกอินไม่ทัน ไม่ได้ใส่รูป พอดีแฟน (ตัวจริง) มารับไปกินข้าว นี่ไงรูปแฟนเค้า จากคุณ : คริสติน่า - [3 ม.ค. 45 10:39:17]

ความคิดเห็นที่ 33 ยามต้องแสงอาทิตย์ก็หล่อ จากคุณ : คริสติน่า - [3 ม.ค. 45 10:40:43]

ความคิดเห็นที่ 34 ยังมีอีกหลายรูป แต่ไม่ให้ดูแล้ว จะเก็บไว้ดูคนเดียว จากคุณ : คริสติน่า - [3 ม.ค. 45 10:42:40]

ความคิดเห็นที่ 35 อ้าวนี่มันรูปผมนี่นา...แอบไปเอามาตอนไหนเนี้ยครับ แหม.ขอผมดีๆก้อได้ สำหรับคุณคริสติน่า ผมให้ทั้งตัวผมเลย ก็ยังได้นะครับ จากคุณ : รพินทร์น้อย - [3 ม.ค. 45 13:18:16]

ความคิดเห็นที่ 36 5555 แหม คริสจ๋า เอาตัวรอดเก่งจังนะ อิอิ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [3 ม.ค. 45 16:49:18]

ความคิดเห็นที่ 37 เออ สงสัยเหมือนกัน ความจริงมันเป็นตัวประกอบนะ แต่มีบทในหนังเย้อะ เยอะ จากคุณ : เชษฐา - [3 ม.ค. 45 19:55:02]

ความคิดเห็นที่ 38 ... สวัสดีปีใหม่ค่ะ  ... :)) จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [4 ม.ค. 45 00:58:47]

ความคิดเห็นที่ 39 มาสวัสดีปีใหม่ล่าไปหน่อยนะครับ รพินทร์น้อย ถูกแล้วเราเป็นแค่ศัตรูหัวใจกันเท่านั้น ตอนนี้ชักจะมีเอลฟ์หนุ่มหน้าไม่มัน (น้องสาวผมมันว่างี้ มันบอกทุกฉาก ทุกตอน เลโลลัสหน้าเด้งตลอด) มาเอี่ยวอีกคนซะแล้ว เอาเถอะครับ แล้วแต่น้ำใจแม่คริสติน่า ยอดยาหยี เอเลน ซีลา ลูเมนน์ โอเมนเทียลโว (ภาษาเอล์ฟวิช) แปลว่า ดวงดาวทอแสงยามเราพบกัน จากคุณ : เชิดวุธ - [5 ม.ค. 45 17:52:53]

ความคิดเห็นที่ 40 ขอโทษทีๆ ^^ ผมพิมพ์ชื่อ เลโกลัส ผิดไปหน่อย ^^ จากคุณ : เชิดวุธ - [5 ม.ค. 45 17:54:27]

ความคิดเห็นที่ 41 55555555........ดีด้วย  ซาหวัดดีปีใหม่  นะเค้อหลานๆๆ  ขอให้มีแฟนซวยๆๆ  เอ้ยสวยๆๆ  หล่อๆๆ  (หล่อน้อยกว่าแฟนยาย)55555555555555555555555555555555555ขอให้เรียนเกเก  ไม่ช่ายเก่งๆๆจบเร็ว เลว  จบช้ามันจะเปลืองเงินนะจ๊ะ..............บาย  บาย.................(เอ็คโค้ ) จากคุณ : ยายเฒ่า - [7 ม.ค. 45 20:27:01]

ความคิดเห็นที่ 42 อิ อิ หมู่นี้สงบสุขแฮะ มีแต่บทรักๆใคร่ๆ ไม่มีผู้ร้ายโผล่มาเลยแฮะ สงสัยต้องเปิดตัวมารร้ายซักหน่อยและ ป.ล.สวัสดีปีใหม่ครับทุกคน หายหน้าไปนานเลยครับ แบบว่าเที่ยวมากอ่ะครับ แหะๆ ไม่นานจะกลับมาประจำการครับ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [8 ม.ค. 45 15:04:02]

ความคิดเห็นที่ 43 ท่ามกลางความสงบสุขของชาวคณะฯ(รึเปล่าหว่า เห็นมีทั้งมันตรัย พญามังกรและแม่มดพันปี ยายเฒ่าด้วย) มันตั้มซึ่งเป็นคนที่อยู่ไม่สุข ค่อยๆย่องออกจากที่พัก ในขณะที่คริสติน่าร่ายมนต์สะกดชาวคณะให้หลับใหล มันตั้มย่องออกมาก็ไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนมากนัก แค่จะไปคอยแอบดูน้องพลับพลึงอาบน้ำยามรุ่งสางเท่านั้นเอง เย่ย ไปเฝ้าระวังภัยน่ะครับ มันตั้มย่องออกไปเงียบๆท่ามกลางเงามืดและเสียงร้องเซ็งแซ่ของแมลงกลางคืน มันตั้มมองฝ่าความมืดที่ปกคลุมทั่วทั้งบริเวณออกไป โชคดีที่เขาชินกับบรรยากาศในตอนกลางคืนที่มืดมิดและหนาวเย็นเช่นนี้ จึงไม่เป็นปํญหานักในการที่จะย่องไปซุ่มอยู่ริมน้ำเพื่อรอคอยเหยื่อ อิ อิ มันตั้มเดินอย่างระมัดระวัง แต่แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นดวงตาแวววาวคู่หนึ่ง มันตั้มชะงักทันที ความหวาดกลัวเริ่มเข้าปกคลุมทั่วบริเวณ เขาจำดวงตาคู่นั้นได้ดี มันเป็นดวงตาของสัตว์ที่ร้ายกาจที่สุดมีความอดทนเป็นเลิศและดุร้าย   ความสามารถในการขยายพันธ์รวดเร็ว ถึงกับมีคนเคยกล่าวไว้ว่า “หากเกิดสงครามนิวเคลียร์ขึ้นมาจริงๆ เจ้าสัตว์ชนิดนี้แหละที่จะครองโลก” เจ้าสัตว์ชนิดนั้นพุ่งตัวเข้าใส่มันตั้ม ปีกสีน้ำตาลอมแดงของมันกระพือพัด ส่งให้ร่างของมันพุ่งเข้าหามันตั้ม มันตั้มหวีดร้องอย่างขวัญเสียก่อนพุ่งตัวหลบเลี่ยงไปด้านข้าง สะดุดรากไม้ขนาดใหญ่กลิ้งหกล้มอย่างทุลักทุเลลงยังแอ่งน้ำตื้นแห่งหนึ่ง เขารีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง งัดวัตถุรูปทรงกระบอกดุ้นหนึ่งขึ้นมาหันเข้าใส่เจ้าสัตว์ร้ายนั้น พร้อมกดอย่างแรงทันที “ซี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ละอองของสารเคมีอะไรซักอย่างพุ่งออกจากปากวัตถุทรงกระบอกสีเขียว เจ้าสิ่งมีชีวิตอันดุร้ายก็ร่วงลงบนพื้นพร้อมกระเสือกกระสนอย่างทุรนทุรายก่อนที่จะขาดใจตาย มันตั้มหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนจ้องมองไปยังซากอันไร้วิญญาณของ.... แมลงสาปตัวบักเอ้ฟที่นอนหงายท้องขาชี้ฟ้า ดวงตาแวววาวของมันยังพุ่งมายังมันตั้ม ทั้งทอแววสงสัยและระคนเลื่อมใส มันตั้มค่อยๆซุกกระบอกทรงสูงสีเขียว(ไบก้อนเขียว)เก็บในกระเป๋ากางเกงเช่นเดิม ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดว่า “ แกคงนึกไม่ถึงล่ะสิว่าข้าจะพกไบก้อนเขียวติดตัว หึ หึ หึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” มันตั้มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและสะใจ เขาค่อยๆยันกายขึ้นช้าๆ ทันใดนั้นเองมือเขาก็ไปกระทบกับวัตถุแข็งๆรูปวงกลม เขาหยิบมันขึ้นมาช้าๆ ส่องดูกับแสงจันทร์อันเลือนลาง เจ้าสิ่งนั้นกลับเป็น... แหวน!!! แหวนสีทองทอประกายสุกใสผิวเป็นมันเรียบแวววาว มันตั้มซุกเก็บแหวนพลางคิดในในว่าจะเอาไปให้น้องพลับพลึงดีกว่า จากนั้หัวเราะฮิฮะ แล้วย่องไปซุ่มรอ... เอ่อ ระวังภัยต่อไป แค่นี้ก่อนแล้วกัน อิ อิ ไม่โผล่มานานสร้างความเดือดร้อนหน่อยดีกว่า จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [8 ม.ค. 45 15:30:13]

ความคิดเห็นที่ 44 เมื่อไรจะถึงจุดหมายปลายทางซะทีหละ จากคุณ : www.bangkokstar.com - [9 ม.ค. 45 14:02:54]

ความคิดเห็นที่ 45 สงสัยคราวหน้า เป็นเพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน มหันตภัยแห่งแหวน เอิ๊กๆๆ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [10 ม.ค. 45 10:09:54]

ความคิดเห็นที่ 46 ทามมัยกาทู้เงียบเหงาจะเลยนะ  เงียบจัง  เน้อ..................ไม่ค่อยมีคนเยย.......................อ่ะเสีงเล็กของยายที่ดังในใจในใจไม่เคยมีใครต้องการจะฟังอยู่ตรงนี้ด้วยใจไหวหวั่น...................ครายมีเพลงนำ้ตาฟ้าบ้างอ่ะจ๊ะ  ที่ขึ้นต้นมา  เขา่ว่าฟ้าร้องไห้ออกมาเป็นสายฝนอ่ะจ๊ะ  ครายมีบ้างขอเนื้อเพลงหน่อยนะเค้อขอหน่อย  คิดว่าคนสวยขอร้อง............ร้อง...........(เอ็คโค้)..   จากคุณ : ยายเฒ่า - [10 ม.ค. 45 18:05:46]

ความคิดเห็นที่ 47 อิ อิ เดี๋ยวมาช่วยให้คึกคัก ก่อนอื่นต้องหาเหยื่อ ว่าจะเล่นงานใคร เดี่ยวก็มากันเป็นทิวแถวเองแหละ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [11 ม.ค. 45 13:43:13]

ความคิดเห็นที่ 48 มันตั้ม ๆ เราว่า เล่นงาน พี่เชษ ดีกว่านะ อิอิ เด๊วเราช่วยเอง 555 จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [12 ม.ค. 45 01:34:14]

ความคิดเห็นที่ 49 ขณะที่คริสติน่ากำลังพิจารณาเครื่องในว่ามันเป็นกึ๋นของผู้ชายไซส์เอเชีย ก็มีเสียงกนึ่งมาทำลายความคิดของเธอทันที “ผมว่ามันน่าจะเป็นกึ๋นของอาเชิดวุธนะครับ” คริสติน่าตกใจ จนทำกึ๋นร่วงลงจากมือเมื่อมีเสียงที่เธอคุ้นหูมากระซิบที่ข้างหูของเธอ โชคยังดีที่เจ้าของเสียงปริศนารับไว้ทัน “ว้าาา…คุณทำหล่นอย่างนี้ เดี๋ยวอาเชิดวุธก้อ แย่หรอกครับ” คริสติน่ารีบหันหลังกลับไป ก็แทบจะประจันหน้ากับเจ้าของเสียงนั้น ห่างกันแค่คืบเท่านั้น  หน้าของเธอซีดเผือก และเปลี่ยนเป็นแดงทันที่ เมื่อเจ้าของเสียงปริศนา คว้าเอวเธอเข้ามากอดให้แนบชิดกับลำตัวของเค้ามากขึ้น “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ รพินทร์น้อย” คริสติน่าพยายามดิ้นรนให้ออกจากวงแขนของพรานน้อย แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนกับมัดตัวให้แน่นขึ้น “เรื่องอะไรจะปล่อย นานๆจะมีโอกาสกอด ฮึฮึ ”พรานน้อยหัวเราะชอบใจ “ผมอยากรู้จังเลยว่า ถ้าเจ้าเลโกลัส เอลฟ์มันจะทำหน้าอย่างไง” “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ เธอน่าจะสงบไปด้วยนี่น่า ทำถึงไม่เป็นอะไรเลย” คริสติน่าถามด้วยความสงสัย “คุณก็น่าจะรู้ว่าผมลูกใครนะครับ ไม่งั้นก็เสียงเสียงพ่อผมหมดนะซิครับ”พรานน้อยตอบอย่างกวนๆ “ผมน่าจะถามคุณมากกว่านะว่าทำอย่างนี้ทำไม แถมยังปล่อยแม่มดพันปีไปอีก ผมอยากรู้ ถ้าคุณไม่บอกผมก็ไม่ปล่อยเด็ดขาด” พรานน้อยยิ่งเอาหน้าเข้าไปใกล้คริสติน่าห่างกันแค่ปลายหมูกเท่านั้น ทันใดนั้นสายตาอันเฉียบคมของพรานน้อย เหลียบไปเห็นสิ่งผิดปกติอีด้านหนึ่ง เค้าจึงล่ะความใสใจที่จะตอแยคริสติน่าต่อ เลยจับมัดไว้ และร่ายมนต์คายสะกดให้ทุกคนฟื้น และเฝ้าคริสติน่าโดยเล่าความจริงให้ทุกคนทราบถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด หลังจากอธิบายจบพรานน้อยก็รีบออกสะกดรอย ตามสิ่งที่เค้าสงสัย ขณะที่เค้าสะกดรอยตามหลังมันตั้มไปอย่างติด โดยที่เจ้ามันตั้มไม่รู้ตัวเลย เค้าได้เฝ้าสังเกตการณ์พฤติกรรมของเจ้ามันตั้ม ตั้งแต่ต้นจนจบ “มันช่างกระหยิ่มยิ้มย่อยในใจเสียจริงๆ เดี๋ยวเจอดีแน่ๆๆ”รพินทร์น้อยพูดกับตัวเอง ขณะที่มันตั้มหัวเราะชอบใจอยู่กับแหวนสีทองที่มันพบ ในที่ซุ้มตัวของมันที่คิดว่าปลอดภัยแล้ว ก็ต้องตกใจเมื่อรพินทร์น้อยปรากฏตัวต่อหน้าอย่างที่มันตั้มหนีไปไหนไม่ได้เลย เพราะโดนร่ายมนต์สะกดไม่สามารถขยับตัวได้ “ไงคุณมันตั้ม จะหนีไปไหนครับ”พรานน้อยถามอย่างยิ้มๆ มันตั้มไม่สามารถโต้ตอบได้เลย นอกจากทำหน้าที่ซีดเผือกเหมือนกับเด็กที่โดนพ่อแม่จับได้ว่าหนีเที่ยว “แหวนนั้นผมขอนะครับ ขอบคุณนะครับที่เก็บไว้ให้ผม”พราาน้อยหยิบแหวนไปจากมือของมันตั้มไปใส่ไว้ที่นิ้วมือของตนเอง เค้าเพียงแต่จะยึดมันไว้เพื่อมันตั้มจะได้ไม่หนีไปไหน แล้วรพินทร์น้อยก้อพามันตั้มกลับไปสมทบกับทุกคน เพื่อทำการสอบสวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้ยทั้งหมด ****** ป.ล.ไม่ต้องสงสัยอะไรหรอกนะครับ ว่าผมมีเวทย์มนต์ได้อย่างไง ผมน่ะรุ่นน้องของพี่แฮรี่ครับ เก่งเหมือนรุ่นพี่ครับ ******* จากคุณ : รพินทร์น้อย - [12 ม.ค. 45 11:01:23]

ความคิดเห็นที่ 50 คนขี้ขโมย ขโมยแหวนคนอื่นเค้าแล้วยังมาวางมาดเป็นพระเอก ฮึ่มมมมมม เอาคืนมาเลยๆ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [12 ม.ค. 45 14:00:06]

ความคิดเห็นที่ 51 ผมไม่ได้ขโมยซะหน่อยคุณมันตั้ม ผมยึดเอามาเป็นหลักประกันว่าคุณจะไม่หนีไปไหน ไม่ก่อเรื่องอีกไงครับ ผมทำเพื่อความสงบสุขของชาวคณะนะครับ วอนเห็นใจผมด้วยผมโดนกล้าหาครับ ศาลที่เคารพ..... แต่เอ...ผมว่าผมขอคุณมันตั้มแล้วนะครับ ไม่เชื่อลองกลับไปอ่าน ความคิดเห็นที่ 49 ซิครับ ผมว่าผมขอแล้วนะครับคุณมันตั้ม(ถึงเจ้าของจะไม่เต็มใจให้ก็เถอะ) ^_^ จากคุณ : รพินทร์น้อย - [12 ม.ค. 45 15:39:38]

ความคิดเห็นที่ 52 อิๆๆอิๆๆ  เจ้านี่เจ้าชู้เหมือนใครก็ไม่รู้เจ้าชู้จริงๆๆสมกับเป็นลูกรพินทร์อิอิ  ไม่รู้หนูคริสจะชอบคราย  เอาเป็นว่า  ยายเชียร์  2  คนเลย........How  old  are  you. รพินทร์น้อย  อืิม........ตอนนี้ทุกๆๆคนโปรดทราบหลานเชษรากหายตัวไปอย่างลึกลับสงสัยอยู่ที่รัชดาอิๆๆ(จากความคิดเห็นที่31.)  ยายล้อเล่น  ราก"หลอก"จึงหยอกเล่น เน้อ  อย่าไปเดินหลงที่รัชดาหละ  กลับมาเล่นเร็วๆเน้อ  นายเชษราก....ราก....................(เอ็คโค้).จากยายสุดสวย   สุดหน้ารรัก จากคุณ : ยายเฒ่า - [12 ม.ค. 45 19:49:11]

ความคิดเห็นที่ 53 ส่างปามาแล้ววววว............ กลางดึกในที่พักนอนของชาวคณะ ส่างปาเดินวนไปมาอย่างคนทุกข์หนัก เชษฐาซึ่งกำลังสูบยากันยุงห่านฟ้าอยู่ อดรนทนไม่ได้ จึงถามส่างปาขึ้นว่า "เป็นอะไรของเจ้า ส่างปาเดินวนไปมาจนฉันเวียนหัวหมดแล้ว" "ของสำคัญของส่างปาหายไปน่ะสินายใหญ่" "ของสำคัญอะไรของแก บ้องกัญชาหรือไง" "ไม่ใช่ นายใหญ่ แหวนต่างหาก" "แหวน? แหวนอะไรของเจ้า ฉันไม่เคยเห็นเจ้ามีเครื่องประดับอะไรนี่" เชษฐาถามอย่างงงๆ "แหวนนั่นชื่อว่า "ร้อยพิษดูดวิญญาณ" เป็นแหวนคำสาปที่สืบทอดมาในตระกูลของส่างปา ปกติแหวนนี้ส่างปาจะห้อยคอไว้เพื่อกันพิษทุกชนิด ถ้าไม่งั้นเวลาใช้เข็มพิษส่างปาก็จะโดนพิษไปด้วย" "แล้วทำไมเจ้าไม่ใส่นิ้วไว้ล่ะ สะดวกกว่าห้อยคออีก" "ใส่นิ้วไม่ได้หรอกนาย แหวนร้อยพิษดูดวิญญาณเนี่ย ถ้าเอาห้อยคอมันจะป้องกันพิษได้ทุกชนิด แต่ถ้าใส่นิ้วมันจะดูดวิญญาณของผู้ใส่ และเปลี่ยนร่างให้เป็นหินไป" "แล้วมันหายไปได้ยังไงละเนี่ย" "ส่างปาก็ไม่รู้นายใหญ่" ขณะนั้นเองรพินทร์น้อยก็คุมตัวมันตั้มกลับมาถึง เชษฐาจึงเรียกส่างปาให้ไปร่วมวงสอบสวนด้วย แต่ก็แปลกใจเมื่อเห็นส่างปาทำหน้าเหมือนเห็นผี "เป็นอะไรของเจ้าส่างปา" "นะ นะ นายใหญ่..... เจ้ารพินทร์น้อย มะ มะ มัน....." ส่างปาพูดเสียงแหบๆ พร้อมกับชี้ไปรพินทร์น้อย "เจ้ารพินทร์น้อยทำไมเหรอ?" "มัน มันใส่แหวนร้อยพิษดูดวิญญาณของส่างปาอยู่" "หา! ว่าไงนะ" เชษฐาตะโกนขึ้นอย่างสุดเสียง "โอ ก๊อด! นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย" เสียงมาเรียร้องขึ้นอย่างตื่นตระหนก ทั้งเชษฐาและส่างปาจึงหันไปดู และก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่า รพินทร์น้อยกลายเป็นหินไปแล้ว เป็นไงล่ะนายรพินทร์น้อย โทษฐานขโมยของคนอื่น เคี้ยกๆๆๆๆ ปล. หมู่นี้ส่างปาไม่ว่างเลยเจ้านายทั้งหลาย ที่บ้านก็ไม่มีโทรศัพท์ มาร้านเน็ตก็ไม่ค่อยมีตังค์ เลยขอติดสอยห้อยนายมันตั้มก็แล้วกัน มีโอกาสเหมาะๆส่างปาจะกลับมาผาดโผนใหม่ ส่างปาไปแล้วววววววว.................. จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [13 ม.ค. 45 14:01:14]

ความคิดเห็นที่ 54 5555 ทำได้ดีมาก ส่างปา อิอิ เอ๊ะ เราอยู่ฝั่งใครกันแน่เนี่ย อิอิ เอาใจช่วยมันตั้มเพื่อนรัก ดีกว่า 555 จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [13 ม.ค. 45 14:26:03]

ความคิดเห็นที่ 55 ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ แจ๋วๆ เห็นแก่ผลงานคราวนี้ คดีเก่าๆจะยกให้ อิ อิ การอุ๊บอิ๊บแหวนคนอื่นเป็นบาปครับ เย้ ไม่ค่อยเจอกันเลยนะท่านที่แท้ไม่ค่อยว่าง ไม่เป็นไรๆ ต่อไปเวลาข้าพเจ้ามาเดินเรื่องจะพาท่านไปด้วย (เป็นเบ๊นะ แบกข้าวแบกของอ่ะ ^-^ ) จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [13 ม.ค. 45 16:16:50]

ความคิดเห็นที่ 56 ขณะเดียวกันอีกทางหนึ่ง พญามังกรและพวกก็กำลังนั่งปรึกษากันอยู่ "เฮอะ กระทู้เงียบสงบดีจริงๆเลยนะ เมื่อไหร่พวกตัวร้ายอย่างเราจะออกโรงซะทีล่ะเนี่ย" พญามังกรบ่นอย่างหงุดหงิด เพราะตัวเองช่วงนี้ไม่ค่อยเด่นเท่าไหร่นัก.. "อ้าว ก็คนแต่งมัวแต่อู้อยู่นั่นแหละ กระทู้เลยไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่เลยไง………….ไง………(เอ็คโค่)" "อืม เข้าเรื่องเหอะ  เนี่ย ตอนนี้รพินทร์น้อยก็กลายเป็นหินไปแล้ว ข้าว่าถึงเวลาซะทีที่เราจะมีบทมั่งนะ  เจ้าไม่มีแผนอะไรมั่งเลยรึไง ศิษย์น้อง" มันตรัยเอ่ยถาม "ข้ามีแผนน่า ศิษย์พี่ อ่ะ ข้าจะบอกแผนข้าให้ฟัง แต่ก่อนอื่นข้าจะต้องบอกความลับของข้าซะก่อน .. ข้าน่ะ ไปเป็นพี่น้องร่วมสาบานกะเค้าไปซะหมดน่ะแหละ ไม่ใช่ศิษย์พี่มันตรัยคนเดียวหรอก" "อ่ะ ศิษย์น้องแล้วที่เจ้าไปมีศิษย์พี่อะไรกะใครเค้าทั่วเนี่ย แล้วมันเกี่ยวอะไรกันตรงไหนกะแผนของเราล่ะ" มันตรัยนึกสงสัย "เกี่ยวสิท่าน นี่ๆ ข้าจะบอกให้ เมื่อประมาณสามพันกว่าปีก่อน ข้าเนี่ยแหละเป็นคนที่ช่วยศิษย์พี่ข้าอีกคนหลอมแหวนขึ้นมาที่ภูมรณะ…ศิษย์พี่ข้าเอง เซารอน เค้ายังไม่ตาย ข้ารู้ดี เพราะข้าติดต่อกะเค้าเนืองๆ เค้ามีกำลังมาก โดยเฉพาะ ลูกน้องเขา ซารูมาน มีกองทัพเยอะแยะเชียว เราอาจไปขอความช่วยเหลือจากเขาได้" "โห ศิษย์น้อง เจ้าไม่เคยบอกพี่มาก่อนเลยนี่นา" มันตรัยออกจะตะลึงเล็กๆ "อืม พญามังกร เจ้ารู้จักคนเยอะดีเหมือนกันนะ งั้นเราไปตามหา เซารอน ศิษย์พี่ของเจ้าเลยดีกว่า" "ยังก่อนท่านแม่มดพันปี ข้ามีอีกคนหนึ่งที่อยากให้ท่านรู้จัก คนนี้เป็นศิษย์น้องของข้า พึ่งรู้จักเมื่อ สิบห้าปีที่แล้วนี้เอง ตอนที่อำนาจของเค้าสูงสุด และคนทั่วไปก็กลัวเค้ากันมากจนไม่เอ่ยชื่อของเขา เขาคือ ลอร์ดโวลเดอร์มอร์" "โห งั้นเราก็มีอำนาจมากขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย แล้วทำไมเจ้าไม่รีบบอกก่อนหน้านี้ ปล่อยให้เราเกือบจะแย่แล้วพึ่งมาบอก…………..บอก………… (เอ็คโค่)" "แหม เอาน่ะ ยายเฒ่า แต่ข้าก็มีสายลับอยู่อีกคนนะ ที่ข้าให้แกล้งไปทำดีกับนายเชิดวุธตอนที่เขาไปลอนดอนไง ข้ารู้จักเขาดี เซเวอร์รัส เสนป น่ะ แล้วน้ำยาที่หยดลงไปที่สมองของนายเชิดวุธตอนที่ถูกพิษน่ะ ก็มีปฏิกิริยาแน่ๆ เพราะมันเป็นน้ำยาที่ทำให้เชื่อฟังคนที่ปรุงและสามารถสั่งอะไรกะคนๆนั้นได้ เสนปเขาปรุงไว้จะใช้กะแฮร์รี่น่ะ แต่ต้องเอามาให้ข้ายืมก่อนไง แล้วเนี่ย เค้าก็ใส่คำสาปสะกดใจ ลงไปในน้ำยานี้ด้วยนะ  ที่แน่ๆก็คือ เราได้เชิดวุธมาเป็นพวกอีกคนแล้ว" "อืม พญามังกร เจ้าก็ความคิดดีเหมือนกันนี่ นึกว่าจะอู้ไม่แต่งเรื่องเป็นอย่างเดียวซะอีก เอาล่ะ งั้นเราไปหาเซารอน ศิษย์พี่ของเจ้าก่อนดีกว่า แล้วค่อยกลับมาปรึกษากะศิษย์น้องลอร์ดโวลเดอร์มอร์ของเจ้าอีกที ตอนนี้เราได้อำนาจมาเยอะแล้วนะเนี่ย ส่วนเจ้าพวกนี้ ก็ปล่อยไปก่อนแล้วกัน จะได้รู้กันไปเลย ว่ากลับมาแล้วเครื่องในใครจะหายบ้าง ….." แม่มดพันปีว่า "อืม เด๋วก่อนดิ ข้าว่านะ จับคริสติน่าไปอีกคนดีกว่า ที่ตอนนี้รพินทร์น้อยจับมัดอยู่ไง หึหึ จับไปเนี่ย ทรมานหัวใจใครเล่นๆ ได้มากกว่าหนึ่งนา .. แหม !!! ไอ้เรื่องชั่วๆล่ะก็ยกให้ข้าเหอะ ถนัดนัก" พญามังกรบอก   ทั้งหมดจึงจับตัวคริสติน่าไปอีกคน  …….. จากคุณ : แม่หนูเอง(ไม่ได้ล็อค) - [13 ม.ค. 45 16:34:35]

ความคิดเห็นที่ 57          หลังจากรพินทร์น้อยกลายเป็นหินเนื่องจากสวมแหวน “ร้อยพิษดูดวิญาณ”   ของส่างปาเข้าไป มันตั้มที่โดนคุมตัวมาด้วย ค่อยๆถอยกายออกมามองดูรพินทร์น้อยด้วยความสงสัย จากนั้นก็ล้วงฆ้อนเล็กๆอันหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ  จากนั้นมันตั้มทดลองเอาฆ้อนทุบลงไปบนตัวของรพินทร์น้อย “ปึ้กๆ ปึ้กๆ” มันตั้มทดลองทุบไปตามตัวของรพินทร์น้อยจนทั่ว “อืมเป็นหินจริงๆด้วยแฮะ” มันตั้มพึมพัม คิ้วทั้งสองขมวดมุ่นด้วยความสงสัย ส่วนในใจลอบดีใจที่รพินทร์น้อยเป็นคนใส่แหวน มิเช่นนั้นแล้วผู้ที่จะต้องรับเคราะห์อาจเป็นน้องพลับพลึง(เดิมทีมันตั้มจะเอาไปให้น้องพลับพลึง)          ขณะที่มันตั้ม ส่างปา และเชษฐากำลังสำรวจดูรพินทร์น้อยเพื่อหาทางทุบทิ้ง เอ้ย หาทางช่วยเหลืออยู่นั้น เสียงอุทานด้วยความตกใจในวินาทีแรกที่เห็นรพินทร์น้อยกลายเป็นหินก็ปลุกให้ชาวคณะทั้งหมดลุกตามเสียงออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนต่างปากอ้าตาค้างด้วยความตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นรพินทร์น้อยจึงกลายเป็นเช่นนี้ได้ รพินทร์หญ่ายยยยยยเข้ามาตรวจดูอาการของรพินทร์น้อย เขาเอาหูแนบลงบริเวณหัวใจของรพินทร์น้อย พบว่ามันยังเต้นอยู่ทว่าอ่อนล้าเต็มที “คุณชายครับ นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น” รพินทร์สอบถามเชษฐาด้วยความสงสัย มันตั้มกับส่างปาแย่งกันฟ้องรพินทร์ “เจ้าเนี่ยแหละขโมยแหวนที่ข้าเก็บได้” มันตั้มชิงกล่าวหา “แหวนข้าต่างหาก ข้าทำหล่นหายไป” ส่างปาแทรกขึ้นมา “ของข้าตะหาก ข้าเก็บได้” “ของข้าตะหาก” ส่างปากับมันตั้มเถียงทะเลาะและทำท่าจะวางมวยกัน มันตั้มขยับตัวย่อกายลง ขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน เล็กน้อย มือสองข้างยกตั้งขวางอยู่ข้างหน้า เตรียมตัวจู่โจม ส่วนเจ้าส่างปาคู่แค้น ล้วงบ้องกัญชาขึ้นมากวัดแกว่ง เป็นเงาบ้องกัญชาพร่างพราย เดี๋ยวยืดเดี๋ยวหด ยากคำนวณทิศทาง และก่อนที่ทั้งสองจะลงมือต่อยตีกัน เชษฐาก็ทำการไกล่เกลี่ย “เราไปหาอะไรกินกันเถอะ ผมหิวแล้ว”   มันตั้มและส่างปาที่เตรียมตัวจะฟัดกัน พอได้ยินคำว่ากินถึงกับหยุดมือเลิกรา เดินตามเชษฐาไปหาอะไรกินอย่างว่าง่าย ในขณะที่คนอื่นๆยังคงศึกษาสภาพศพ เย่ย ร่างที่แข็งเป็นหินของรพินทร์น้อย และแล้วทุกคนก็ลงมติว่าท่าแข็งของรพินทร์น้อยไม่สวย จึงค่อยๆกันดัดร่างของรพินทร์น้อยให้อยู่ในท่าตรง มือข้างหนึ่งยื่นไปข้างหน้าในลักษณะของท่าของนาซี แต่ดูดีๆเหมือนรูปปั้นสองรูปที่อยู่ในเรื่อง the lord of the ring ทันใดนั้นเองสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น แหวนร้อยพิษดูดวิญญาณที่สวมอยู่ที่นิ้วของรพินทร์น้อย กระทบกับแสงจันทร์ สะท้อนประกายเจิดจ้า เป็นข้อความในภาษาอะไรซักอย่าง เมยานีซึ่งไม่รู้โผล่มาจากไหน(ไม่รู้จริงๆนะ เพราะว่าเป็นคนชอบแว่บไปแว่บมา หาตัวจับยาก พญามังกรอีกคนนึง -_- ) “แหวนนี้ผลิตจากกอนดอร์” เมยานีกล่าว น้ำเสียงของเธอสั่นๆ หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด มันตั้มซึ่งกำลังซัดไวไวควิกรสต้มโคล้งอยู่ห่างๆ ถึงกับสำลัก แทบจะพ่นไวไวออกมาทางจมูก(แหยะ) “กอนดอร์ดินแดนแห่งมนุษย์ผู้ต่อต้านอำนาจชั่วร้ายแห่งมอร์ดอร์ โอ ไม่ ข้าไม่อยากเจอมัน  ไม่ ข้าต้องขัดขวาง ทุกทาง” มันตั้มพึมพัมเสียงแผ่วเบา โดยหารู้ไม่ว่าส่างปาและเชษฐาที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยินทุกถ้อยคำ “มอร์ดอร์มันคือที่ไหนกัน” พรานใหญ่รีบซักถามเมยานีอย่างกระตือรือร้น เมยานีเบือนหน้าไปทางที่มันตั้ม ส่างปาและเชษฐา นั่งซัดไวไวกันอยู่ “พรานใหญ่ ท่านถามเขาเองเถอะ” รพินทร์มองตามไป ก็พบกับมันตั้มที่มีท่าทีมีพิรุธ ส่วนส่างปาและเชษฐายังคงซัดไวไวอย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะอิ่ม พรานใหญ่ก้าวช้าๆตรงเข้าหาทั้งสาม มันตั้มพยายามทำท่าไม่รู้เรื่อง กลบเกลื่อนโดยการหยิบชามมาม่าสามใบมาโยนเล่นสลับไปมา ส่วนปากคาบไม้ที่มีจานหมุนอยู่ข้างบน และพยายามเลี่ยงออกจากกลุ่มไปช้าๆ และ ช้าๆ รพินทร์เดินมาหยุดตรงหน้าของส่างปา “ส่างปาเจ้าบอกที่มาของแหวนของเจ้าได้มั้ย ในเมื่อเจ้าบอกว่ามันเป็นสมบัติตกทอดกันมาของตระกูลเจ้า” รพินทร์เริ่มซักถาม ส่วนมันตั้มยังคงโยนชามและหมุนจานอย่างต่อเนื่อง ถอยห่างไปทุกที และทุกที “ส่างปาก็ไม่รู้อะไรมากหรอกนาย พ่อของส่างปาบอกว่าบรรพบุรุษของส่างปาเป็นเชื้อสายกษัตริย์ตกยากร่อนเร่มามีของติดตัวมาคือ บ้องกัญชาหักๆ กับแหวนวงนั้นแหละ ส่วนเจ้ากอนดอร์ กอนแดร์ อะไรเนี่ยส่างปาไม่รู้ แต่สางปาได้ยินเจ้ามันตั้มมันพูดอยู่เมื่อกี้นี้ ลองไปถามมันดูสิ” “เพล้งงงงงงงงงงง!!!” เสียงอะไรบางอย่างตกแตกดังสนั่น ทั้งหมดหันไปตามเสียง พบเพียงถ้วยสามใบ และจานหนึ่งจานที่ตกแตกกระจายอยู่บนพื้น และเงาหลังของมันตั้มที่เผ่นแน่บเข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว “ทุกคนอยู่ที่นี่นะครับ ผมจะตามตัวมันตั้มมาเอง” พรานใหญ่กล่าวกับทุกคน พร้อมกระชับปืนไรเฟิลในมือ ออกวิ่งตามมันตั้มที่หนีเตลิดเข้าป่าไป(อย่ายิงนู๋นะ) แค่นี้ก่อนนะครับ เมื่อยมากแล้ว ^-^ แม่นู๋จ๋า จะไปหาศิษย์ซอรอน คุณพี่มันตั้มก็จะพาชาวคณะไปรอรับมือที่กอนดอร์นะจ๊ะ คิกๆ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [14 ม.ค. 45 09:54:00]

ความคิดเห็นที่ 58 มันตั้มวิ่งตะบึงหนีอย่างสุดชีวิต ในขณะที่รพินทร์กวดตามมาอย่างกระชั้นชิด มันตั้มลัดเลาะผ่านดงไม้นานาพันธ์ ไม่ยอมวิ่งในทางที่โล่งสะดวกเพื่อให้เหล่าต้นไม้นานาชนิดเป็นสิ่งกีดขวางไม่ให้รพินทร์ ตามมาได้รวดเร็วนัก แต่รพินทร์ก็สมกับเป็นรพินทร์ หากให้เขาไปวิ่งแข่งขันเขาคงได้ที่โหล่ แต่เป็นการวิ่งในทางรกชัฏเช่นนี้เขากลับมีความรวดเร็วผิดมนุษย์มนา ระยะห่างระหว่างทั้งสอง ร่นเข้าๆ มาทีละน้อย แม้ว่ามันตั้มผู้มีรูปร่างสูงใหญ่กว่ารพินทร์เยอะแต่ก็ไม่เป็นข้อได้เปรียบเลยแม้แต่น้อย ในที่สุดพรานใหญ่ก็กวดตามมันตั้มมาจนห่างไปไม่ถึง 5 เมตร รพินทร์ยกปืนในมือขึ้นประทับเล็งทันที เปรี้ยงงงงงงงงง!!! พรานใหญ่ระเบิดกระสุนเข้าใส่มันตั้ม สองนัดติดๆกัน ร่างสูงใหญ่ของมันตั้มถลาไปข้างหน้า แล้วทรุดฮวบลงทันที รพินทร์วิ่งเหยาะๆเข้ามาใกล้ร่างของมันตั้ม ทันใดนั้นก็เห็นร่างของพวกเผ่าอสูรสองตน(อ๊อคซ์) ถูกยิงเข้าแสกหน้าเลือดไหลทะลักออกมาเป็นลิ่มๆ “อูยยยยยย รากไม้บ้าดันมางอกขวางทางตู” มันตั้มลุกขึ้นช้าๆคลำขาป้อย รพินทร์มองดูแล้วส่ายหัว ในใจคิดว่านึกว่ายิงพลาดซะแล้วเรา ดันเสือกสะดุดรากไม้  รพินทร์ฉุดลากมันตั้มขึ้นช้าๆ พร้อมซักถามมันตั้มว่ารีบหนีมาทำไม แล้วรู้เรื่องเกี่ยวกับกอนดอร์ อะไรแค่ไหน มันตั้มเม้มปากสนิท เขาไม่อยากจะเอ่ยถึงเรื่องนี้เลยจริงๆ มันตั้มนึกย้อนไป(ยังไม่ได้เล่าให้รพินทร์ฟังนะ เดี๋ยวจะมีพวกอ่านข้ามเข้าใจผิด) เมื่อประมาณ 3,000 กว่าปีก่อน ตอนที่เขาหนีออกจากนิทรานครเนื่องจากทะเลาะกับพี่ชาย(มันตรัย) ในเรื่องของค่าขนมที่ได้ไม่เท่ากัน มันตั้มได้เพียง 3 บาท ส่วนมันตรัยนั้นได้มากกว่าถึงสองเท่า มันตั้มจึงหนีออกจากบ้าน(อายุข้าพเจ้าเท่าไหร่อย่าไปสนเลยนะ ข้ามไปๆ) เขาได้ร่อนเร่พเนจรไปตามที่ต่างๆ ไปจนถึงเขตที่มีพวกอสูรและมารร้ายอาศัยอยู่ ส่วนลึกของดินแดน มิดเดิ้ลเอิร์ธ เขตแดนอสูร “มอร์ดอร์” และเขาก็ได้พบกับจอมอสูรซอรอน ซึ่งสูญเสียพลังอำนาจเนื่องจากแหวนที่จอมอสูรหลอมขึ้นมาได้สูญหายไปจากการพลาดท่าในการต่อสู้กับชนเผ่ามนุษย์แห่งดินแดนกอนดอร์ และพวกเอลฟ์ที่ครอบครองดินแดนมิดเดิ้ลเอิร์ธมาแต่เก่าก่อน มันตั้มซึ่งในตอนนั้นยังเป็นจอมเวทย์หนุ่มผู้ไม่รู้จักแก่และตาย ได้ปะทะขั้นรุนแรงกับจอมอสูรซอรอนเพื่อแย่งชิง เหรียญ 5 บาทที่มีคนทำตกเอาไว้ ซอรอนในตอนนั้นพึ่งสูญเสียแหวนแห่งอำนาจไป ตกกระกำลำบาก อดๆ อยากๆ โซซัดโซเซมา จนมาเจอเหรียญ 5 บาทที่ตกอยู่หวังจะเก็บทำทุนในบ่อนที่ปอยเป็ต(บ่อนในกัมพูชาถูกวางระเบิดเมื่อไม่กี่วันมานี้) ขณะกำลังจะก้มลงเก็บ ก็ได้มี บาทาข้างนึงยันโครมเข้าที่ยอดอก ซอรอนหงายผึ่งตีนชี้ฟ้า ก้นจ้ำเบ้า มันตั้มผู้สง่าผ่าเผยก็ปรากฏตัวขึ้นชิงเก็บเหรียญ 5 บาทเหรียญนั้นไปได้ ซอรอนกล่าวคำอาฆาตว่าจะล้างแค้นมันตั้มให้จงได้ มันตั้มผู้มีพลังอำนาจ(ในเวลานั้น) หัวเราะเยอะเย้ยหยามหยัน พร้อมบอกว่าพร้อมเมื่อำหร่ก็มาล้างแค้นได้เลย “ข้าชื่อมันตั้ม(น้องมันตรัย)แห่งนิทรานคร ฮ่าๆๆๆๆๆ” จากนั้นมันตั้มก็นำเหรียญ 5 บาท จากไปโดยมี ซอรอน มองตามด้วยความแค้น ต่อมามันตั้มได้ข่าวว่ามีจอมอสูรตนหนึ่งคืนสู่อำนาจอีกครั้ง ณ. แดน มอร์ดอร์ มันมีชื่อว่า ซอรอน มันได้ออกติดตามแหวนวงนึง และคนอีกคนนึง(มันตั้ม) เพื่อหวังล้างแค้น มันตั้มหาได้หวั่นเกรงต่ออำนาจของซอรอนไม่ กลับกล่าววาจาดูถูกไปว่า “เชอะ จ้าวอสูรอะไร ตกยากขนาดนั้น ต่อมาบังเอิญได้เมียรวยเลยฟื้นตัว หน้าไม่อาย” ข่าวทราบถึงหูของซอรอน มันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะว่ามันฟื้นตัวเพราะได้เมียรวยจริงๆ(อิ อิ)  หลังจากมันได้เมียรวยก็จ้างหมอเขมรมาสอนคาถาอาคมเพิ่มเติมจนอำนาจเวทย์มนต์เริ่มแข็งกล้าขึ้น ทุกที และทุกที ซอรอนถึงกับประกาศว่า แหวนยังไม่ต้องตาม ตามล่าเจ้ามันตั้มมาให้ได้ก่อน ตั้งแต่นั้นมามันตั้มที่ต้องผจญภัยไปเพียงลำพังก็พบกับการตามล่าตลอดมา แต่ก็หลบเลี่ยงมาได้ด้วยพลังเวทย์มนต์อันแกร่งกล้า ทว่าเวลานี้ มันตั้มไม่มีเพลังเวทย์อีกต่อไป เขาจึงพยายามหลีกเลี่ยงให้พ้นจากเงื้อมมือของ ซอรอน  “มันตั้มๆ” เสียงของพรานใหญ่ปลุกมันตั้มจากห้วงภวังค์ความคิด “อะไรรึท่าน” มันตั้มถามพรานใหญ่ “เจ้ามีอะไรปิดบังเราอยู่ แล้วเจ้าจะไปไหน” พรานใหญ่ซักถามเนื่องจากสังเกตสีหน้าของมันตั้มออก มันตั้มเพียงยิ้มเย็นชานิดนึงแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่จำเป็นต้องบอกท่าน และข้าจะไปไหนมันก็เป็นสิทธิของข้า ข้าไม่ใช่คนในคณะของท่านมาแต่แรกเริ่มแล้ว” จากนั้นสืบเท้าจะจากไป “เดี๋ยว เจ้าไม่ห่วงความปลอดภัยของชาวคณะฯ รวมทั้งพลับพลึง” พรานใหญ่ถามเสียงทุ้มต่ำ มันตั้มก้าวเดินต่อไปอีกสองสามก้าว จากนั้นหยุด เหมือนจะชั่งใจว่าควรจะทำอย่างไรดี ในที่สุดเขาก็หันกลับมาสีหน้าและแววตาเด็ดเดี่ยว และมั่นคง “ในที่สุดข้าก็หลียกเลี่ยงจากเรื่องนี้ไม่ได้ ตกลงข้าจะกลับไปกับท่าน แล้วจะค่อยๆเล่าเรื่องราวต่างๆให้ท่านฟัง ในระหว่างทาง” จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [14 ม.ค. 45 14:40:45]

ความคิดเห็นที่ 59 ระหว่างทางกลับที่พัก มันตั้มเล่าเรื่องต่างๆให้รพินทร์ฟังจนกระจ่างแจ้ง รพินทร์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถามมันตั้มว่า "เหรียญ 5 บาทเหรียญนั้นล่ะอยู่ที่ไหน" มันตั้มอึ้งไปนิดก่อนที่จะตอบมาว่า "ทำหายไปแล้ว กระเป๋าตังค์ข้ามันรั่ว" อิ อิ ตอนต่อไปขอเป็นชื่อตอน "มหันตภัยแห่งเหรียญ 5" นะครับ ถ้าจะกรุณา จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [14 ม.ค. 45 14:46:39]

ความคิดเห็นที่ 60 5555 ตามสบายเลย มันตั้ม ช่วงนี้นู๋เมยานี ไม่ว่างนะคะ เพราะยางเขียนงานไม่เสด(เด๊วไม่มีตังค์กิน) แต่จะมาอ่านเรื่องเป็นระยะๆ ค่ะ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [14 ม.ค. 45 18:12:25]

ความคิดเห็นที่ 61 ขณะที่ทุกคนกำลังปรึกษาหารือเพื่อหาทางแก้ไขให้กับรพินทร์น้อย ส่วนพรานใหญ่ไล่ตามเจ้ามันตั้มเพื่อถามหาความจริงบางอย่าง(ไม่รู้พ่อผมโผล่มาได้ไงเนี้ย ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยซิ) ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า เจ้าของร่างที่เป็นหินนั้น ตัวเป็นหินแต่เขาได้ถอดวิญญาณของตนเองออกจากร่างได้ทันเวลา ก่อนที่จะต้องกลายเป็นหินไปด้วย “โชคดีนะที่เราฝึกวิชา ถอดกายทิพย์ สำเร็จถึงขั้นสุดยอดแล้ว ไม่งั้นสงสัยเป็นหินเป็นแน่เลย ”พรานน้อยได้มองไปยังร่างที่แข็งเป็นหินในขณะนี้ และได้เฝ้ามองความตื่นตนกของทุกคนที่พยายามจะหาทางแก้ไขให้กับร่างของเขาคือปรกติ ทันใดนั้นพรานน้อยก็ได้ยินเสียงหนึ่งมากระซิบ บอกบางอย่างกับเขา “รพินทร์น้อย นี่พี่เองนะ พี่แฮรี่ไง” “พี่แฮรี่ พี่อยู่ไหนครับ ผมอยากได้ความช่วยเหลือจากพี่พอดีเลย”พรานน้อยกล่าวด้วยความดีใจ “ก็พี่รู้ว่าเธอกำลังลำบากอยู่นะซิ จึงจะมาบอกวิธีช่วย”พ่อมดแห่งฮ๊อกวอตส์ไม่รู้พิมพ์ถูกป่าว)บอกกลับมา “ขอบคุณครับ แล้วผมต้องทำอย่างไงครับถึงจะได้”พรานน้อยถามด้วยความดีใจ “แหวนที่เจ้าใส่นั้น มันมีทั้งคุณและโทษ ชื่อของมันคือ ร้อยพิษดูดวิญญาณ ” “ ร้อยพิษดูดวิญญาณ ฮืม…”พรานน้อยรำพึงขึ้นมา “เพราะเจ้าใส่แหวนนั้นโดยไม่รู้เลยว่า หากใครสวมแหวนนี้จะโดนดูดวิญญาณให้ร่างกลายเป็นหิน แต่นี้เจ้ายังโชคดีที่พาวิญญาณตัวเองออกมาจากร่างได้ มะเดี๋ยวพี่จะบอกวิธีแก้ให้”แฮรี่กลายต่อ “ผมน่ะ อยากกลับร่างตัวเองเร็วแล้วล่ะครับพี่แฮรี่”พรานน้อยบ่นกับรุ่นพี่ “เอ้า.. เอาคาถานี่ไป แล้วทำตามที่เขาสั่งไว้ แล้วทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เมื่อเจ้าแก้ไขได้เรียบร้อยแหวนนั้นก็จะตกเป็นของเจ้าโดยเพราะมันจะรวมเป็นเนื้อเดียวกับนิ้วมือที่เจ้าสวมมันไว้ และมันจะเป็นแหวนวิเศษประจำตัวของเจ้าเองตลอดไป”แฮรี่ได้ยื่นแผ่นหนังสัตว์ให้กับพรานน้อย แล้วเขาก็ขี่ไม้กวาดกลับไป “ขอบคุณครับพี่แฮรี่”รพินทร์น้อยตะโกนขึ้นบอกกลับแฮรี่ ซึ่งโบกมือรับคำขอบคุณจากเขา หลังจากแฮรี่บินหายลับไปจากตา รพินทร์น้อยรีบเปิดดูข้อความที่จะช่วยแก้ไขสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น บนแผ่นหนังสือน้ำตาล มีอักษรโบราณได้เขียนไว้ว่า ให้ผู้จะแก้ไขเดินวงสามรอบร่างที่เป็นหิน แล้วจับไปที่นิ้วที่สวมแหวนนั้นไว้แล้วท่องคาถาดังนี้ “ เอมนิบอสเอน ลาโลลารอน ติสโนแฮรี่ เคนิฮ๊อกวอตส์ดิส โอมเยสเสยิบเสค "  แปลเป็นไทยว่า "ด้วยเวทย์มนต์ของพ่อมดแฮรี่ แห่งฮ๊อกวอตส์ มนต์แห่งความมืดมนจงสลายไป” ขณะที่ทุกคนพยายามคิดหาวิธีอย่างสุดความสามารถ ก็ต้องตกใจกับเสียงร้องของส่างปาเจ้าปัญหา “นายยยยย  ใหญ่ญญ ดูดู ที่ร่างพรานน้อยซิ” ทุกคนมองตามมือที่ชี้ของส่างปา ร่างหินของรพินทร์น้อยเกิดแสงฟุ้งสีทองเป็นหมอกรอบตัวตลบไปหมดบริเวณนั้น “มันเกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว ….”ไชยยันต์ตะโกนด้วยความตกใจเพราะเป็นห่วงหลานชาย “ดูนั้นซิ….”เชษฐชี้ไปที่กลุ่มหมอก ร่างที่เป็นหินค่อยกลับกลายมีเลือดเนื้อของมนุษย์ เหมือนดั่งเดิมที่ร่างกายนี้เคยเป็นอยู่ก่อนที่จะโดนสาปให้เป็นหิน ร่างนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา และฟื้นคืนสติกลับมาทุกอย่างๆสมบูรณ์ “ขอบคุณมากครับ พี่แฮรี่”รพินทร์น้อยกล่าวขอบคุณรุ่นพี่จากสถาบันพ่อหมดที่เค้าได้ไปร่ำเรียนมา ทุกคนรีบวิ่งมายังร่างที่กลับเป็นปกติหลังจากโดนสาปให้กลายเป็นหินด้วยฤทธิ์ของแหวนร้อยพิษดูดวิญญาณ รพินทร์น้อยสำรวจร่างกายและเค้าได้มองไปที่แหวนที่ตอนนี้มันได้เปลี่ยนสีเป็นแหวนมรกตที่วาววับรับกับแสงอาทิตย์อย่างสวยงามและแฝงความมีอำนาจไว้ “ตอนนี้แหวนวงนี้ก็เป็นของเราแล้วซินะ มันไม่สามารถถอดออกจากนิ้วมือของเราได้แล้ว”รพินทร์น้อยพูดกับตัวเอง “นึกว่าจะไม่รอดแล้วซินะ เจ้าหนู ฮะฮะ”ไชยยันต์เอ่ยทักเมื่อเธอวิ่งมาถึงร่างของพรานน้อยเป็นคนแรก “แหม..จะทักผมให้มันดีกว่านี้ก้อไม่ได้เลยนะครับลุงไชยยันต์”พรานน้อยกล่าวเชิงน้อยใจ “นี่เรารอดมาได้อย่างไงเนี้ย รพินทร์น้อย”เชษฐาถามด้วยความสงสัย รพินทร์น้อยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟังตั้งแต่เหตุการณ์ที่เข้าถอดวิญญาณออกจากร่างแล้วได้รับความช่วยเหลือจากพ่อมดแฮรี่ซึ่งเป็นรุ่นพี่สมัยที่เรียนอยู่ด้วยกัน และเรื่องเกี่ยวกับแหวนที่ไม่สามารถคืนสู่เจ้าของได้เลย เพราะมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาไปเสียแล้ว “ดีแล้วที่เธอไม่เป็นอะไรมาก พวกเราเป็นห่วงเธอมาก เพราะเดี๋ยวพ่อแม่เธอจะมาเอาเรื่องฉัน”เชษฐาเปรยกับหลานชายหัวแก้วหัวแหวนของเขา “ที่หลงก็ระวังๆล่ะ อย่าให้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นอีกนะ”เชิดวุธกล่าวเตือนพรานน้อย “ครับอาเชิดวุธ ผนจะระวังตัวให้มากกว่านี้ ที่ผมทำไปเพราะกลัวเจ้ามันตั้มจะหนีไปก่อเรื่องน่ะครับ ก็เลยยึดมาเฉยๆ ไม่รู้เลยว่าเรื่องจะเป็นอย่างนี้  นี่ครับเจ้าตัวปัญหา”พรานน้อยส่งเจ้ามันตั้มให้เชิดวุธคุ้มตัวไว้ “แล้วนี่ใครดูคริสติน่าอยู่ล่ะครับ”พรานน้อยถามด้วยความเป็นห่วง “นั้นซิ..มัวแต่ตกใจเรื่องของเธออยู่เลยไม่มีใครเฝ้าไว้น่ะซิ”เชษฐา พรานน้อยได้ยินเช่นนั้น เขารีบวิ่งไปตรงที่เขาจับคริสติน่ามัดไว้ เมื่อมาถึงบริเวณที่เขาจับคริสติน่าไว้ เลือดในกายและหัวใจของเขาแทบหยุดการทำงานทันที  ไม่มีคริสติน่าอยู่บริเวณนั้น เหลือทิ้งไว้เชือกที่มัดร่างของเธอทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า “ลุงเชษฐาครับ พวกพญามังกรยังอยู่ไหมครับ”รพินทร์น้อยรีบถามเชษฐาทันที เหมือนเขามีสัมผัสพิเศษถึงเหตุการณ์ที่จะเป็นภัยต่อชาวคณะ “พวกมันหนีไปหมดแล้วครับนายน้อย”จันเป็นคนรายงานให้ทุกคนทราบหลังจากเชษฐาสั่งให้ไปตรวจดู ทุกคนตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝันซ้อนกันถึงสองเหตุการณ์ ซึ่งเหตุการณ์หลังรู้สึกจะร้ายแรงกว่า อันตรายกำลังคืบคลายเข้ามาสู่ชาวคณะอย่างที่ทุกคนไม่สามารถคาดเดาได้เลย จากคุณ : รพินทร์น้อย - [15 ม.ค. 45 09:32:45]

ความคิดเห็นที่ 62 มันตั้มกับรพินทร์กลับมาถึงยังที่พักก็ต้องพบกับความประหลาดใจ ที่ทุกคนต่างหายไปหมด ทั้งรพินทร์น้อยที่กลายเป็นหิน และชาวคณะฯคนอื่นๆ สภาพที่พักมีรอยเท้าม้าเหยียบย่ำเต็มจนทั่วทั้งบริเวณ ข้าวของถูกทิ้งกระจัดกระจาย ดูเหมือนว่าทั้งหมดจะรีบออกเดินทางโดยรีบเร่ง เอาติดตัวไปเฉพาะของที่จำเป็นจริงๆ พรานใหญ่หันมาสบตากับมันตั้มซึ่งกำลังก้มลงมองรอยเท้าม้าบนพื้น “พวกมันตามมาถึงนี่แล้ว!!!” มันตั้มกล่าวเสียงเครียด “พวกมัน? พวกมันเป็นใครกัน?” พรานใหญ่ถามมันตั้มด้วยความสงสัย “ภูตม้าดำ!!!” มันตั้มตอบสั้นๆ แม้รพินทร์จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ยามเมื่อมันตั้มเอ่ยชื่อนี้ออกมา เขารู้สึกถึงบรรยากาศของความมืดมิดเข้ามาปกคลุม จนรพินทร์ต้องเพ่งภาวนาจิตอยู่ชั่วครู่จึงขับไล่บรรยากาศอันมืดมิดที่ครอบคลุมนี้ออกไป รพินทร์เงยหน้าขึ้นมองมันตั้มก็พบว่ามันตั้มจับจ้องมองดูเขาอยู่ก่อนแล้ว มันตั้มยิ้มนิดนึงก่อนที่จะกล่าวกับพรานใหญ่ “ดูท่า ท่านจะรับรู้ได้ถึงพลังของมันที่สื่อออกมาจากรอบบริเวณนี้แล้ว มิหนำซ้ำท่านยังสามารถขับไล่ความมืดมิดที่เข้าครอบคลุมทั่วบริเวณนี้ไปได้อีก ตอนนี้พวกนั้นคงกำลังตกอยู่ในอันตรายเรารีบติดตามไปกันเถอะ” มันตั้มซึ่งตอนนี้เปลี่ยนไปราวกับคนละคน ไม่เหลือวี่แววของมันตั้มที่เหลวไหลเลื่อนลอยอยู่อีก กลับเป็นบุคลิกเงียบขรึมในตาทอแววกังวลฉายบางๆ เร่งรีบสะกดรอยตามรอยเท้าม้าที่กระจายทั่วบริเวณไปทันที โดยมีพรานใหญ่ที่ยังมึนงงกับเรื่องราวอยู่เร่งรีบติดตามไปอย่างกระชั้นชิด(ต่อไปเดี๋ยวมันตั้มจะหาธนูมาถือดีก่า จะได้เป็นแบบเจ้าเอลฟ์หน้าไม่มัน(เลโกลัส)ที่น้องสาวคุณเชิดวุธบอกไว้ อิ อิ แต่ผมว่านะคาแรกเตอร์มัน Amazon ในเกม DiabloII เลยอ่ะ) ............................................. ข้างฝ่ายชาวคณะหลังจากรพินทร์ติดตามมันตั้มออกไป ก็รับทราบข่าวร้ายเพิ่มเติมว่าคริสติน่าหายสาปสูญไป(เวรกรรม รพินทร์น้อยมาโพสต์ เกือบชนกันแน่ะ)  แต่เชษฐาก็ยังคงซัดมาม่าอยู่กับส่างปาต่อไป  มาเรียดารินและเมยานี นั่งตีรัมมี่ ส่วนคนอื่นๆแยกย้ายกันทำภารกิจส่วนตัวตามสะดวกเนื่องจากเกิดเรื่องขึ้นมากมาย ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถนอนต่อไปได้แล้ว ขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินอยู่กับภาระกิจส่วนตัว  บุญคำก็เข้ามาแจ้งกับเชษฐาว่า “นายใหญ่ บุญคำรู้สึกว่าคืนนี้มันแปลกๆ ใจมันโหวงๆชอบกล นี่นายก็ไม่อยู่เกิดพวกมันตรัยหรือพญามังกรมันบุกจู่โจมขึ้นมาเราจะแย่นา” เชษฐาตื่นตัวขึ้นมาทันทีวางชามไวไว แล้วบอกบุญคำให้กำชับทุกคนว่าให้เตรียมพร้อมไว้ ข้าวของที่จำเป็นที่จะต้องติดตัวไป เครื่องอาวุธยุทโธปกรณ์ ให้ตรวจดูให้เรียบร้อย “เปรี้ยงงงงงงงงง” เสียงกระสุนปืนแผดดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของค่ำคืนที่แสนจะวุ่นวาย แทบทุกคนเกือบจะดีดตัวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้น จากนั้น จันกับเกิด วิ่งกระหืดกระหอบ ล้มลุกคลุกคลานมา “เกิดอะไรขึ้นจัน ใครยิงปืน แล้วหนีอะไรมา ไหนว่าพวกพญามังกรหนีไปหมดแล้วไง” เชษฐารีบซักถามจันทันที “จันก็ไม่รู้นาย จันกับเจ้าเกิดกำลังลงไปสะกดรอยตามเจ้าพวกที่มันลักพาตัวแหม่มคริสไป อยู่ๆก็มีคนในชุดเสื้อคลุมดำขี่ม้าพุ่งเข้ามาสกัดเราไว้ จากนั้นมันไม่ฟังอีร้าค่าอีรม มันเงื้อดาบฟันเจ้าเกิดทันที ดีที่จันระวังตัวอยู่จึงผลักมันหลบไปได้หวุดหวิด” “ส่วนเกิดนะนายพอลุกขึ้นมาได้ก็ซัดมันด้วยลูกซองห้านัดในมือทันที ปรากฏว่ามันไม่เป็นอะไรเลยนาย แค่ผงะไปนิดนึงแล้วมันก็บังคับม้าหนีไป” “เห็นทีเราจะอยู่ที่นี่กันไม่ได้แล้ว ทุกคนเก็บข้าวของที่จำเป็น เราต้องย้ายไปอยู่ในที่ปลอดภัย” เชษฐาผู้เป็นหัวหน้าคณะกล่าว “แล้วนายล่ะ นายใหญ่ นายไปตามเจ้ามันตั้มกลับมาจะไม่เจอเรานะ” จันสอดขึ้น “ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้านายบุญคำเค้าแกะรอยตามพวกเรามาได้เองแหละ ไปๆ รีบเก็บข้าวของ” ทั้งหมดจึงกวาดเก็บข้าวของที่จำเป็นเหลือไว้แต่ความทรงจำ เย่ย เหลือไว้แต่ข้าวของที่ไม่จำเป็นทิ้งไว้ ป.ล. โทษทีครับ ที่บางคนอาจผลุบโผล่มาโดยกระทันหัน เพราะจำไม่ได้และ ว่าใครอยู่ไหนมั่ง เนื่องจากตอนหลังๆมานี่มันแว่บไปแว่บมา และก็นะ ที่มาลงอันนี้อาจจะสับสนนิดหน่อย เพราะขณะกะลังจะโพสต์ จ๊ะเอ๋กับเนื้อเรื่องของรพินทร์น้อยพอดี เปลี่ยนเกือบไม่ทันแน่ะ แหะ แหะ ขออำภัย อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [15 ม.ค. 45 10:17:47]

ความคิดเห็นที่ 63 อิ อิ ลืมอันนี้สำคัญสุด เนื้อเรื่องจะเดินรึไม่เดินก็ช่าง แต่ต้องแซว 555555555 หมู่นี้แหม่มคริสขายดีจัง อิ อิ คนนู้นคนนี้แย่งตัวกัน คิกๆ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [15 ม.ค. 45 10:21:15]

ความคิดเห็นที่ 64 ไม่เป็นไรครับ ผมแค่แก้เหตุการณ์ของมาผมว่า ผมไม่กลายเป็นหินแล้ว กลับมาหล่อกระชากใจสาวๆ(โดยเฉพาะคริสติน่า)เหมือนเดิมครับ แถมกลับมาครั้งนี้มีของวิเศษติดตัวมาด้วย อิอิอิ จากคุณ : รพินทร์น้อย - [15 ม.ค. 45 18:04:12]

ความคิดเห็นที่ 65 เนื้อเรื่องสนุกดีนะ น่าจะปายเขียนนิยายขายอ่ะ อยากร่วมโพสต์เนื้อเรื่องด้วยจาง แต่มันเต็มหมดแย้ว จากคุณ : casper_imp - [18 ม.ค. 45 18:03:57]

ความคิดเห็นที่ 66 เชษฐาผละจากชามมาม่าผสมไวไวที่เขากำลังกินอยู่ อย่างเอร็ดอร่อย(สูตรพิเศษมาม่าผสมไวไวในอัตรา ส่วนหนึ่งต่อสามเป็นสุดยอดบะหมี่แห่งตระกูลวราฤทธิ์) "อ้าว อิ่มแล้วรึคุณชายใหญ่" "เปล่า กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมันทำให้สูบไปป์และเก้กเท่ห์ ไม่สะดวก" เชษฐาตอบพร้อมสร้อย "ปุ๋ยปุ๋ย" "เราจะต้องตามไปเอาคุณคริสติน่าคืนมาจากเจ้าซอรอน" ไชยยันต์ทุบโต้ะดังปัง "แต่เราจะตามไปยังไงดีล่ะ" "ผมรู้ เราต้องกลับไปที่วังมังกรแห่งนครเจ้าฟ้าอีกครั้ง ปุ๋ยปุ๋ย" ""แล้วทำไมต้องไปหาพญามังกรล่ะ?" ไชยยันต์ถามอย่างตะลึง "เพราะพญามังกรคือซอรอนกลับชาติมาเกิด ปุ๋ยปุ๋ย ตอนนี้มันระลึกชาติได้จึงลักพาตัวคริสติน่าไป" "แล้วทำไมคุณชายรู้ล่ะครับ" จันถาม "นั่นเพราะผมคือแกนดาล์ฟกลับชาติมาเกิดและพึ่ง ระลึกชาติได้เหมือนกันจึงมีญานรู้เห็น หลักฐานคือผม และแกนดาล์ฟชอบสูบไปป์เ้หมือนกัน ปุ๋ยปุ๋ย" เชษฐา กล่าว นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำไมเขาจึงมีกำลังภายใน มาแต่กำเนิด นั่นคือพลังเวทย์มนต์นั่นเอง "ถึงจะเว่อไปนิดๆ แต่เนื่องจากตั้งแต่เริ่มเล่นเรื่องนี้ เราได้เจออะไรเว่อๆมามากมายแล้วจึงไม่ค่อยแปลกใจ เท่าไหร่ คำถามสุดท้ายคือทำไมพญามังกรถึงต้องจับ คุณคริสติน่าไปล่ะ?" ไชยยันต์ถาม "นั่นเพราะคริสคือเหรียญห้าบาทกลับชาติมาเกิดนั่นเอง ซอรอนเกิดความฝังใจที่เคยถูกมันตั้มชิงเหรียญไป ชาตินี้จึงมาแก้แค้น ปุ๋ยปุ๋ย" "...เวร" ทันใดนั้นเชิดวุธและรพินทร์น้อยก็มาถึง เชษฐาปรายตา กล่าวว่า "อืม.. นี่คงจะเป็นพรหมลิขิต เอาอย่างนี้ พวกคุณสองคงมาตัดสินกันอย่างลูกผู้ชาย ใครไปชิง ตัวคริสติน่าคืนมาได้ก่อน คนที่ชนะในสงครามพิศวาทนี้ก็ คงจะไม่พ้น... ปุ๋ยปุ๋ยปุ๋ย" เชิดวุธและรพินทร์น้อยมองหน้ากันแล้ววิ่งไปยังวัง มังกรทันที ในขณะที่มันตั้มพึ่งมาถึงจึงถามเชษฐาว่า "นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ" "... ปุ๋ยปุ๋ย เราตามไปช่วยสองคนนั้นช่วยคุณคริสติน่า กันเถอะ" เชษฐากล่าว จากคุณ : เชษฐา - [18 ม.ค. 45 20:19:33]

ความคิดเห็นที่ 67 ฝ่ายเมยานี ที่นั่งตีรัมมี่กับดารินและมาเรีย นั้นไม่ได้สนใจใคร่ีรู้อะไรกับคนอื่นด้วยหรอก เพราะตอนนี้มาเรียกำลังอมหมู อยู่ ฮี่ๆ น็อกมืดแหงๆเรา คิกคิก แต่ในขณะที่เมยานีกำลังรอดารินตีโง่ลงมานั้น นู๋เม ก็หันไปเห็นชาม(กาละมัง)ใส่มาม่าผสมไวไว ของเชษฐาพอดี เมยานีก้อนึกแปลกใจว่าเอ๊ะ ทำไมเซษฐายอมทิ้งกาละมังมาม่า+ไวไว ไว้ล่ะ รึว่ามีเหตุร้ายๆ เข้ามาอีก นางจึงแบ่งร่าง ถอดวิญญาณ ออกไปสืบจนรู้ว่าจริง และแบ่งกายทิพย์ติดตามไปกับเชษฐา ส่วนกายจริงๆ ขอตีรัมมี่ ต่อไป ฮี่ๆ สรุปแล้ว นู๋เม ก้อตามพี่เชษไปด้วยล่ะ โฮะๆๆๆ ------------------------------ ปล. ยายจ๋า คิดถึงจางเลย      นู๋พลับ คิดถึงจังเลย หายไปไหนกันหมดนะ   จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [19 ม.ค. 45 19:36:38]

ความคิดเห็นที่ 68 เหรียญห้าบาทกลับชาติมาเกิดเนี่ยนะ... คิดได้ไงเนี่ย ^_^ ยังงี้ เดี๋ยวเลโกลัส ก้อต้องตามมาช่วยเค้าด้วยอะดิ คิกๆๆ... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล (สาวน้อยร้อยแปด) - [20 ม.ค. 45 13:42:09]

ความคิดเห็นที่ 69 ขณะที่รพินทร์น้อยวิ่งแซงหน้าเชิดวุธแล้วเข้าสู่ทางลัดที่ไม่มีใครรู้ได้ เพื่อไปช่วยยอดดวงใจนามว่า คริสติน่า ที่โดนพวกพญามังกรจับตัวไป ขณะที่วิ่งอยู่เค้าก้อต้องล้มลงไม่เป็นท่า เพราะมีบางสิ่งหล่นลงมาทับบนตัวเค้าอย่างจังถึงสองร่าง “โอ้ยยยย ”รพินทร์น้อยล้มลงคลุกกับฝุ่น พร้อมกับร่างที่หล่นมาทับเค้ากลิ้งลงพื้นอย่างสมบูรณ์แบบอย่างนักยิมนาสติกโอลิมปิก  พรานน้อยหันไปดูทั้งสองร่างที่หล่นมาทับเขา ซึ่งขณะนี้ยืนมองเขาด้วยใบหน้าที่เป็นมิตรต่อเขาทั้งสองคน “พวกท่านเป็นใครกัน แล้วมาจากไหน หน้าตาไม่คุ้นเลยครับ”พรานน้อยถามอย่างหน้าตาตื่น เพราะประหลาดใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับตนเองอย่างกระทันหัน “เรากำลังติดตามผู้สวมแหวนครองพิภพอยู่”บุรุษที่มีเครายาวสีเทา สวมหมวกแหลมเป็นคนกล่าวตอบ “และพวกเราก็ได้พบเค้าแล้วในตอนนี้” บุรุษอีกคนท่าทางองอาจตอบต่อขึ้นมา “ พวกท่านพูดอะไรกันครับ ผมไม่เข้าใจเลย ” พรานน้อยยิ่งงงกับสิ่งที่บุรุษลึกลับทั้งสองคนพูด “ ท่านคือผู้ครองแหวนวงนั้น ด้วยความดีของท่านอำนวยแห่งความชั่วร้ายในแหวนนั้นสยบต่อท่านผู้เดียวเท่านั้น แหวนของท่านจึงเปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกต แหวนที่ท่านสวมนั้นล่ะ” บุรุษที่มีเครายาวสีเทากล่าวและชี้นิ้วไปที่มือของรพินทร์น้อยที่สวมแหวนนั้นอยู่ “ แหวนวงนี้นะครับ แหวนครองพิภพ ” พรานน้อยมองแหวนที่นิ้วของเขา “ใช่แล้ว ท่านคือผู้ทีเหมาะสมที่สุดกับแหวนวงนี้ ไม่มีอำนาจใดจะอยู่เหนืออำนาจแหวนวงนี้ได้” บุรุษท่าทางองอาจตอบ “แล้วพวกท่านเป็นใคร แล้วชื่ออะไรครับ ผม รพินทร์น้อยครับ ยินดีที่รู้จัก” พรานน้อยกล่าวตอบด้วยความยินดี “เราชื่อ อารากอร์น ส่วนท่านนี้ชื่อ แกนดาร์ฟ ” อารากอร์นบุรุษท่าทางองอาจเป็นคนตอบ “แล้วพวกท่านจะติดเราไปด้วยไหมล่ะ เรากำลังจะไปกอร์ดอ เพื่อไปช่วยหญิงอันเป็นที่รักของเรา” พรานน้อยกล่าวชวน “พวกเราจะติดตามท่านไปทุกที่ เพราะท่านเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยพวกเราตอนที่หล่นลงมา และเราจะต้องคอยคุมครองท่านด้วย” แกนดาร์ฟตอบ “งั้นเรารีบไปกันดีกว่าครับ สงสัยคู่แข่งของผมคงไปใกล้จะถึงแล้ว” รพินทร์น้อยพูดอย่างมีกังวล “ท่านไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ พวกเรารู้จักเมืงนั้นดี เราจะพาท่านไปถึงที่นั้นก่อนพวกนั้นแน่ๆ ตามเรามาเถอะ นายน้อย” อารากอร์นตอบด้วยความอ่อนโยนต่อพรานน้อย “ครับ”รพินทร์น้อยรับคำด้วยแววตาที่มีความหวัง แล้วเดินตามอารากอร์น และ  แกนดาร์ฟ ไปยังกอร์ดอ ****** เอ…ที่นี้ลุงเชษฐาจะทำอย่างไงนะ เมื่อมาพบกับตัวเองในอดีต ตอนที่ยังไม่กลับชาติมาเกิดนิ ****** จากคุณ : รพินทร์น้อย - [21 ม.ค. 45 11:12:16]

ความคิดเห็นที่ 70 แล้วเมื่อไหร่จะถึงคิวเหรียญสิบกลับชาติมาเกิดบ้างล่ะค้า .. อิอิ จากคุณ : พลับพลึง - [22 ม.ค. 45 17:01:59]

ความคิดเห็นที่ 71 ขณะที่มันตั้มกำลังจะตามเชษฐาไปยังวังของพญามังกร เขาก็เกิดสงสัยขึ้นมา “คุณชายครับ ดูเหมือนทิศทางที่พวกมันมุ่งไปกันนั้น จะไม่ใช่ทางไปวังมังกรเดิมนะ” “ปุ๋ย ปุ๋ย ไม่รู้สิผมลืมไปแล้วน่ะ หลังจากระลึกชาติได้ว่าผมเป็นแกนดาล์ฟกลับชาติมาเกิด ความทรงจำเก่าๆของผมที่เดินทางมากับชาวคณะ ก็เริ่มเลือนๆไปน่ะ อืม ปวดหัวแฮะ ปุ๋ยๆ” “อ้าว แล้วเราควรไปทางไหนล่ะ ทำไมมามึนตอนนี้ล่ะท่าน เวรแล้วจะรู้มั้ยเนี่ยว่ามันจับเหรียญห้า(คริสติน่า)ไปที่ไหน (รู้สึกว่ามันตั้มก็ฝังใจเรื่องเหรียญห้าเหมือนกัน แย่งมายังไม่ทันได้ใช้ ดันทำหายซะได้)” “เอางี้เราแวะหาข้อมูลกันตามโรงหนังก่อน ข้าเคยเห็นไอ้แหวนๆอะไรเนี่ยแว้บๆ ปุ๋ยๆ” เชษฐาพูดขึ้นมาด้วยสำนวนแปลกๆเพราะเริ่มสับสนระหว่างการเป็นคุณขายใหญ่ตระกูลวราฤทธิ์กับแกนดาล์ฟพ่อมดเทา ทั้งหมดจึงตกลงกันว่าแวะตามโรงหนังก่อน ทั้งหมดจึงแยกย้ายกันหาข้อมูลตามโรงหนัง หลังจากแยกย้ายกันไปราวสามชั่วโมง ทุกคนก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้งในมือถือแผนที่มิดเดิ้ลเอิร์ธ แต่ยังไม่เป็นที่ประหลาดใจเท่าไหร่ ที่น่าประหลาดใจคือ ชาวคณะที่เป็นชายทุกคนไปต่อผมจนยาวแล้วก็ย้อมผมสีทอง ในมือถือธนู ข้างหลังพกลูกธนูกันแทบทุกคนไม่ยกเว้นแม้แต่มันตั้มหรือ เชษฐาที่อ้างว่าเป็นแกนดาล์ฟกลับชาติมาเกิด “อ้าวไหนว่าเป็นแกนดาล์ฟกลับชาติมาเกิดไงท่าน”มันตั้มทักขึ้น “ผมพึ่งระลึกได้น่ะ ว่าเป็นเลโกลัสด้วย ปุ๋ยๆ” เชษฐาตอบหน้าตาเฉย หลังจากนั้นชาวคณะก็ออกเดินทางพร้อมแผนที่มิดเดิ้ลเอิร์ธและคันธนูกะผมสีทอง ป.ล. 5555555 มิน่าแย่งคริสกันน่าดูที่แท้คือเหรียญห้ากลับชาติมาเกิด อิ อิ มาป่วนเล่นๆฮับ เลโกลัสในหนังมันอยากเท่ห์นักเลยต้องมีคนเลียนแบบกันเยอะหน่อย จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [22 ม.ค. 45 17:05:14]

ความคิดเห็นที่ 72 ขอสมัครร่วมเดินทางอีกคนจะได้มั้ยอ่ะ อยากร่วมแจมด้วยจัง (ใครก้อได้นะช่วยตอบที) จากคุณ : casper_imp - [23 ม.ค. 45 20:59:35]

ความคิดเห็นที่ 73 เราจาด้ายปายคิดชื่องัย (แบบว่าเผื่อได้อ่ะ) จากคุณ : casper_imp - [23 ม.ค. 45 21:04:55]

ความคิดเห็นที่ 74 ได้เลยครับ ไม่รังเกียจ มีกฏกติกาไรมั่งอ่ะ ใครมาบอกหน่อยสิครับ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [24 ม.ค. 45 01:35:12]

ความคิดเห็นที่ 75 ใครจะร่วมทาง ก็เลือกตัวละครที่ยังว่างมา 1 คน หรือจะสร้างขึ้นมาใหม่ก็ได้ เช่น มันตั้ม หรือพญามังกร แล้วก็... กระโจนเข้ามาเลย กติกาคือขอให้ต่อเรื่องราวที่ท่านอื่นๆ เขียนไว้ก่อนหน้า โดย (พยายาม) อย่าเข้ารกเข้าพงหรือไปเปลี่ยนเรื่องเค้า และ.. ห้ามเปลี่ยนเรื่องโดยแกล้งทำเป็นฝัน ^_^ ต้องแก้สถานการณ์แต่ละช็อตกันไปเรื่อยๆ ตัวละครที่ยังว่าง ใครมั่งเนี่ย เอ่อ.. เอาตัวที่สงวนไว้ดีกว่า เผื่อเจ้าตัวกลับมาเล่นอีก ได้แก่ คุณหญิงดาริน คุณชายอนุชา รพินทร์ (โผล่มาเป็นพักๆ) แงซาย (มาเป็นพักๆ เหมือนกัน) บุญคำ (ลุงคำยังมาเล่นอีกหรือเปล่าเนี่ย) อ้อ.. เจ้มาเรียก็มาเป็นพักๆ เหมือนกัน ส่วนในกระทู้ก็ตามเนี้ย... ลืมอะไรเปล่าหว่า... จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [24 ม.ค. 45 17:36:09]

ความคิดเห็นที่ 76 แล้วตอนนี้อิสเบลว่างหรือป่าวอ่ะคะ จะด้ายลงแทนอ่ะ จากคุณ : casper_imp (casper_imp) - [24 ม.ค. 45 20:04:47]

ความคิดเห็นที่ 77 หลังจากที่ชาวคณะเริ่มออกเดินทางระหว่างทางนั้นเอง สายตาของใครคนหนึ่งก็เหลือบไปเห็นดวงตาคู่หนึ่งสะท้อน มา และไม่ทันที่ใครจะตั้งตัวทัน เจ้าสิ่งนั้นก็จู่โจมเข้ามายัง เลโกลัส (คุณชายเชษฐานั่นเอง แหะ!แหะ!)ซึ่งกำลังแบกธนูไม่รู้อิโหน่อิเหน่ จนเลโกลัสล้มลง ไม่มีใครมองเห็นมันและแผนที่ที่อยู่ในมือของเลโกลัสก็หายไปกับเจ้าสิ่งนั้น ทำให้ชาวคณะทั้งหลายพากันงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น (วันนี้แกล้งได้แค่คนเดียวเองอ่ะ ถ้าไม่ค่อยหนุกก็เอาไว้ครั้งหน้าจะหามุขมาละกาน ...ผู้ร่วมเดินทางคนใหม่) จากคุณ : casper_imp (casper_imp) - [24 ม.ค. 45 20:17:27]

ความคิดเห็นที่ 78 "ปุ๋ยปุ๋ย เจ้าตัวเมื่อกี้มันอะไรกัน! แล้วมันเอาแผนที่ไปทำไมกัน? ปุ๋ยปุ๋ย" หัวหน้าคณะถามอย่างแปลกใจ "อย่างนี้เราจะเดินทางได้ยังไงกันเมื่อไม่มีแผนที่มิดเดิ้ลเอิร์ธ แล้วเราจะทำยังไงกันดี" ไชยยันต์แย้งมา (อุตส่าห์ลงทุนย้อมผมทองกับต่อผมมาแท้ๆ) "มันต้องเป็นลูกสมุนของดาคลอร์ซอรอนแน่ๆเลย"มันตั้มบอกด้วยความมั่นใจล้านเปอร์เซนต์ ยังไม่ทันขาดคำ ก้อมีเสียงดังเหมือนยกมาทั้งกองทัพ และไม่ต้องเตือนกันเลย ต่างคนต่างหลบหาที่กำบังกัน ทางด้านหัวหน้าคณะก็หลบไปกับมันตั้ม ส่วนที่เหลือก็หลบไปทางเดียวกัน (ขี้เกียจบรรยายหลายชื่ออ่ะ) และภาพก็ได้ประจักษ์แก่สายตาทุกคนเสียงนั้นก็คือ...เสียงทหารม้านั่นเอง แต่ด้วยความอยากรู้หัวหน้าคณะจึงค่อยๆเขยิบออกมาจากที่กำบัง แต่ทว่าทหารม้าเหล่านั้นพากับควบม้าเข้ามาทางหัวหน้าคณะกับมันตั้ม ทำให้ต้องวิ่งหนีกันป่าราบ(เหมือนใครเอารถมาไถ) จนต้องแยกกับอีกกลุ่มใหญ่ที่หลบอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน ป.ล. อิอิเพราะความอยากรู้แท้ๆคุณชายเลยต้องลำบาก แล้วทีนี้จะแก้ยังไงก็ต่อเลยละกานนะคะ ตอนนี้ขอบายก่อนค่ะ จากคุณ : ผู้ร่วมเดินทางคนใหม่ (casper_imp) - [24 ม.ค. 45 20:50:34]

ความคิดเห็นที่ 79 มันตั้มหนีมากับเชษฐาอย่างรีบร้อน "คุณชายครับ คุณชาย รู้สึกมีอะไรแปลกๆบ้างไหมครับ" "อะไรรึ" เชษฐากำลังวิ่งป่าราบจึงไม่มีเวลาสูบไปป์ "ปกติเวลาพวกเราแยกทางกันคุณชายมักจะถูกจับคู่กับ คุณไชยยันต์เสมอเพราะแก่พอๆกัน แต่ทำไมคราวนี้ถึง ได้หลงมากับหนุ่มเอ้าะๆอย่างผมได้" "คุณอายุตั้งกี่พันปีแล้วมาหาว่าผมแก่" "...เออ จริง..." มันตั้มฉุกคิดได้เมื่อวิ่งมาไกลจนเห็น ว่ามวลสัตว์ประหลาดตามไม่ทันแล้วทั้งสองจึงหยุด มันตั้มกล่าวว่า "แต่ผมยังงงอยู่้อย่างหนึ่งทำไมมาด อย่างคุณชายยังไปทำหน้าให้เหมือนเลโกอัสล่ะครับ หรือว่า ...ก็หวังกับเขาเหมือนกัน อะแน้ อะแน้ อะแน้" "ปุ๋ยปุ๋ย" เชษฐาชักไปป์ขึ้นสูบแล้วกล่าวอย่างสุขุม "พวกคุณคงจะดูผิดไป จริงๆแล้วผมไม่ได้เลียนแบบ เลโกอัสอะไรนั่น หากแต่เป็นคุณไชยามิตรชัยต่างหาก ที่ผมเอาอย่างก็เพราะชื่นชมในฝีมือการแสดงศิลปะ ลิเกของเขา ...เผอิญสองคนนี้หน้าตาคล้ายกันเท่านั้นเอง (จริงๆนะ ไม่เชื่อเอาเอาเลโกอัสมาทำขนตางอนๆสิ)" มันตั้มเกาหัวงงๆ "เรื่องนั้นช่างเถอะ ว่าแต่เราจะไปไหนกันต่อดี" "ไปวังมังกรน่ะัสิ ที่เราหลงทางก็เพราะไม่มีแผนที่ แต่ หลังจากเอาผมระลึกชาติใหม่ได้อีกครั้งว่าเมื่อครั้งเป็น แกนดาล์ฟนั้นเคยฝึกวิชากับเห้งเจียมาก่อน เรื่องการ เดินทางจึงไม่เป็นปัญหาแล้ว" ว่าแล้วเชษฐา ก็เป่าควันไปป์ออกมาเป็นเมฆวิเศษ พร้อมกับดึงหนวด ออกมาเสกเป็นแผนที่ เขาและมันตั้มโดดขึ้นเมฆบิน ไปวังมังกรอย่างรวดเร็ว (เห็นไหมสูบไปป์แล้วมีประโยชน์จริงๆ) ...  ...  ... รพินทร์น้อยรู้สึกตัวอีกที อยู่ในคุกวังมังกรเสียแล้ว มีเสียง พญามังกรดังมาว่า "เหอๆ" "อ้ะ เจ้าคือพญามังกรนี่ แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร" "เจ้าหลงกลถูกลูกน้องข้าจับตัวมา ข้ารู้ว่าช่างนี้พวก เจ้ากำลังบ้ากระแสลอร์ดฯจึงให้ลูกน้องไปปลอมตัวล่อลวง ตีหัวจับเจ้ามาโดยง่าย..." "แล้วคริสติน่าล่ะ" "อาหมวยนั่นข้ากำลังคิดอยู่ว่าจะจับเป็นนางบำเรอดีหรือจับ ไปขายให้พ่อค้าทาสในราคาห้าบาทดี" "...ทำไมขายถูกจัง" "ไม่รู้สิมันเหมือนมีอะไรมาดลใจแต่อดีต" ลูกสมุน พญามังกรที่อยู่รอบๆคุกเข่าลงร้องว่า "ประมุขยิ่งใหญ่หา ผู้ใดเปรียบ ขอให้ปราบศัตรูได้โดยเร็วและอายุยืนหมื่นปี up" พญามังกรหัวเราะก้ากๆอย่างชั่วร้าย ส่วนรพินทร์น้อยร้อง อ้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอย่างคับแค้น กล้องแพลนขึ้นสูง ตามระเบียบ ...  ...  ... ในขณะัเดียวกันหลังจากชาวคณะคนอื่นซึ่งมีอาวุธปืนกล เฮลิคอปเตอร์เพียบพร้อมได้ยิงทหารม้าภูธรที่มีแต่ดาบ ตายเรียบทั้งหมดก็ไม่มีอะไรทำ จึงนั่งต้มม่าม่าผสมไวไว กิน ไม่ลืมต้มในอัตราส่วนหนึ่งต่อสามอันเป็นสูตรเด็ดของ ตระกูลวราฤทธิ์ จากคุณ : เชษฐา - [25 ม.ค. 45 22:05:41]

ความคิดเห็นที่ 80 5555 มาขำ ช่วงนี้ นู๋เม ขอนั่งตีรัมมี่ไปเรื่อยๆนะค๊า แต่ว่าถดวิญญาณไปกะ คณะค๊า จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [26 ม.ค. 45 18:59:54]

ความคิดเห็นที่ 81 หลังจากอิ่มหนำสำราญกับมาม่าผสมไวไวของตระกูลวราฤทธิ์ ทุกคนก็แยกย้ายไปพักผ่อนกัน นู๋เมนั่งตีรัมมี่ ส่วนคนอื่นๆก็ควักโน้ตบุ๊คออกมาเล่นแชทกันอย่างเมามัน ไชยยันต์นั้นพิมพ์อย่างเมามันมากเกินไปหน่อย จนปุ่มของโน้ตบุ๊คกระเด้งใส่ลูกกะตาของตัวเอง จนเดือดร้อนถึงคุณหญิงหมอต้องมาดูอาการให้  และแล้ว...หลังจากที่ทุกคนพักผ่อนได้เพียงเล็กน้อย เจ้าพญามังกรก็นั่งเครื่องบินโบอิ้งที่ชนตึกเวิร์ลเทรดมาลงจอดใกล้ๆกับที่พักพร้อมกับพารพินทร์น้อยมาด้วย...แต่ว่า!คริสล่ะ ทำไมคริสไม่มาด้วย แม้แต่รพินทร์น้อยเองก็ยังไม่รู้  ทุกคนเริ่มแปลกใจ (น่าจะแปลกใจตั้งแต่ที่มันมาแล้วนะเนี่ย) หรือว่าที่พญามังกรพูดจะเป็นเรื่องจริง คริสจะต้องถูกจับขายไปในราคา  5  บาท หรือว่าจะต้องเป็นนางบำเรอกันล่ะ!!! แล้วคริสจะเป็นยังไง ทุกคนในคณะยังไม่มีใครคาดเดาได้           ---------------------------------------- ป.ล.--->แหม่มคริสจะทำยังไงดีเอ่ย... จากคุณ : ผู้ร่วมเดินทางคนใหม่ - [27 ม.ค. 45 20:41:57]

ความคิดเห็นที่ 82 ต้องขอโทษด้วย ไปเอามือถือ orange มา กว่าจะผ่านมาได้แทบลากเลือด จากคุณ : bangkokstar.com - [28 ม.ค. 45 00:29:16]

ความคิดเห็นที่ 83 ดีจายกานอ้ะป่าว ที่ปลายปีนี้เพชรพระอุมาจะเริ่มเปิดกล้องอ่ะ เราอ่ะดีจ้ายดีจาย จากคุณ : ผู้ร่วมเดินทางคนใหม่ - [28 ม.ค. 45 21:54:31]

ความคิดเห็นที่ 84 ณ ห้องทรงพระสำราญในวังอันโอ่อ่าของพญามังกร คริสติน่า แม่มดพันปี ยายเฒ่าเอ็คโค่ และป๋าตรัย นั่งเล่นไพ่ป๊อกกันอยู่อย่างสบายใจเฉิบ "เอ้า.. ไม่จั่วก็เปิดมา นั่น.. นั่น.. นั่น.. เจ้ามือกินหมด จ่ายมาๆ เดี๋ยวดิ นั่นป๋าตรัยจะไปไหน" มันตรัยหันมายิ้มแห้งๆ "ไป.. ไปห้องน้ำจ้ะ" คริสติน่ารวบทั้งเงินทั้งไพ่มารวมกัน ยายเฒ่าเอ็คโค่กับแม่มดพันปีเริ่มซุบซิบกันหาทางเลิกเล่น เพราะเจ้ามือกินรวบมาติดต่อกันเกือบยี่สิบตาแล้ว "จ่ายก่อนป๋า แล้วค่อยไป อะไร้... กระเพาะปัสสาวะเสียหรือไง ไปห้องน้ำบ่อยเหลือเกิน พี่แม่มดจ๋า.. มีกระเพาะเหลือส่งออกมั่งมั้ย ให้ป๋าเขาเปลี่ยนหน่อยสิจ๊ะ" มันตรัยเดินกลับมานั่งร่วมวงต่อ "ไม่ไปแล้วก็ได้ แต่ว่านี่แน่ะ เราเปลี่ยนไปเล่นอย่างอื่นกันบ้างไม่ดีเหรอ อย่างเช่น... เป่ากบ อะไรอย่างเงี้ย" ยายเฒ่าเอ็คโค่โวยทันที "ไม่เอา!! เล่นยังงี้รังแกคนแก่นี่หว่า ข้าว่าเล่นซ่อนแอบดีกว่า ดีมะ วังกว้างๆ อย่างงี้เล่นซ่อนแอบซิดี" แหม่มสาวเอียงคออมยิ้ม "แหม... พี่เอ็คโค่นี่ก็ (เรียกพี่แล้วน้าค้า แผล็บๆ.. ประจบสุดฤทธิ์) เล่นอะไรน่ารักจัง แต่คริสว่าไม่ต้องหรอกค่ะ เอาเป็นว่าเราเลิกเล่นไพ่กันก็แล้วกัน นี่พญามังกรไปตะล่อมล่อหลอกพวกนั้นไม่รู้ว่าได้ผลเป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวก็คงมาบอกข่าว" พอได้ยินว่าเลิกเล่นไพ่  ผู้เฒ่าทั้งสามก็ค่อยกระชุ่มกระชวยขึ้น "พูดถึงเรื่องนี้ แผนของพญามังกรนี่ใช้ได้ทีเดียวนะ แค่พาคริสติน่ามาคนเดียว เหมือนกระชากหัวใจใครต่อใครตั้งหลายคน นี่ก็พากันยกโขยงตามกันมาหมดเลย เคี้ยกๆ แค้กๆๆๆ" มันตรัยจอมขมังเวทย์พยายามหัวเราะเลียนแบบเสียงจอมยุทธแต่ไปไม่รอด อดีตซีไอเอสาวยักไหล่ เบ้ปาก "ตามคริส หรือว่าตามสมบัติอะไรกันก็ยังไม่รู้ คริสไม่สนหรอกค่ะ แค่ตอนนี้อยู่กับพี่เอ็คโค่ พี่แม่มด กับป๋าตรัย คริสก็รู้สึกปลอดภัยดีแล้ว" มันตรัยจุ๊ปาก "ยัง... ยังไม่ปลอดภัยดีนักหรอก ลูกแก้ววิเศษของข้าบอกว่ามีบุคคลนิรนามย่องตามคณะของพวกนั้นมาเงียบๆ ยังระบุไม่ได้แน่ว่าเป็นใคร เรายังประมาทไม่ได้เสียทีเดียวนะ" จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [29 ม.ค. 45 17:31:33]

ความคิดเห็นที่ 85 แหม่มสาวซ่อนยิ้มไว้ในหน้า เธอรู้ดีว่าเจ้าชายเอล์ฟราชนิกูลผู้สูงศักดิ์ จะต้องตามมาช่วยเธอได้แน่นอน จึงไม่หวั่นไหวไม่ว่าจะเจอกับสถานการณ์อะไร แต่แปลกตรงที่บุคคลนิรนามที่ติดตามชาวคณะมานั่นสิ ชื่อเรียงเสียงไรยังไม่ปรากฏ จะเป็นคนที่เธอคิดไว้หรือไม่หนอ ... ปริศนานี้ยังคงต้องคอยดูกันต่อไป - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - อิอิ... ขอต่ออีกนิดนึงนะ แบบว่ายังไม่หายจากไข้ Legolas Fever เลยอ่ะ คิกๆๆ... ^_^ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [29 ม.ค. 45 17:36:52]

ความคิดเห็นที่ 86 ขอโทษนะค้า หนูไม่ได้เดินทางไปกับทุกคนด้วยการเขียนหรอก แต่เค้าเดินทางไปกับทุกๆคนโดยการอ่าน  ก็อยากจะทราบว่า 1.มีผู้ร่วมเดินทางกี่คนกันแน่เอ่ย 2.ขณะนี้มหาราชินีเมยานีหายไปไหนแล้ว ไปอยู่กับธิดาแห่งไนล์ที่อียิปต์แล้วหรือคะ 3.จุดหมายปลายทางคือที่ใด ปอมเปอีรึเปล่าคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Ruki - [29 ม.ค. 45 19:22:35]

ความคิดเห็นที่ 87 สวัสดีครับ คิดถึงผมกันบ้างไหมครับ แบบว่าเครื่องคอมมันเสียอ่ะ เลยหายตัวไปหลายวันไม่ได้มากวนใครๆเลย ตอนนี้เลยต้องตามๆเรื่องกับเค้าก่อน แล้วนึกมุขเมื่อไรจะมาก่อความวุ่นวายอันน่ารักของตัวผมเอง ที่นี่เร็วๆนี้ครับ คิดถึงทุกๆคนและคุณคริสติน่า กรูบิลที่สุดเลยครับ ^_^ ***** ยินดีต้อนรับผู้ร่วมเดินทางคนใหม่ แต่เอ...คุณจะเล่นเป็นตัวไหนครับ ผมรับสมัครคู่หูนะครับสนใจติดต่อได้ครับ รพินทร์น้อย ไพรวัลย์ ผู้ครอบครองแหวนแหห่งพิภพ 555555 จากคุณ : รพินทร์น้อย - [30 ม.ค. 45 17:23:44]

ความคิดเห็นที่ 88 เอ ถ้าถามเรานะ เราก็ขอบอกว่า ขออ่านไปเรื่อยๆดีกว่า  แล้วก็ช่วยตอบคำถามด้วยนะคะ จากคุณ : Ruki - [30 ม.ค. 45 21:14:42]

ความคิดเห็นที่ 89 ตัวไหนก้อด้ายอ่าที่มานว่างๆ จากคุณ : ผู้ร่วมเดินทางคนใหม่ - [31 ม.ค. 45 21:26:16]

ความคิดเห็นที่ 90 คำถามข้อที่ 2  นี่หมายถึงนู๋เมคนนี้ป่ะ ? แต่ก็ ตัวเมยานี มีเรา คนเดียวนี่หว่า เนอะ คือนู๋เม ต้องไปเขียนงานค๊า เวบยังไม่เสร็จเลยโผล่มาต่อเรื่องไม่ได้ ขอนั่งตีรัมมี่ไปเรื่อยๆ อิอิ --------------------------------------------------------- อ้าว อืมคุณผู้ร่วมเดินทางคนใหม่  ช่วยระบุชื่อได้ไหมค่ะ คือๆ เวลามีคนต่อเรื่องเค้าจะได้บอกได้ถูกนะคะ ลองนึกๆเอาอยากชื่ออะไร นะคะ ตั้งขึ้นใหม่โดยไม่เกี่ยวกะเนื้อเรื่องก็ได้ค่ะ ------------------------------------------------------- รู้สึกไม่ค่อยดีใจเลยที่ปีใหม่จะเปิดกล้อง เพราะนู๋เม ไม่ได้ไป แคส ตัวเมยานี อิอิ อยากรู้จังใครจะมาแสดงเป็นตัวนี้ (ไม่อยากโดยทำลายจินตนาการเลย ฮือๆๆ) จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [1 ก.พ. 45 16:54:27]

ความคิดเห็นที่ 91 งั้นเอาเป็นว่าเราชื่อ...จิตรางคนางค์ ละกาน (ได้อ้ะป่าวอ่า) จากคุณ : ผู้ร่วมเดินทางคนใหม่ - [1 ก.พ. 45 17:26:24]

ความคิดเห็นที่ 92 ข้อ2 ที่หม่อมฉันถามพระองค์ใช้มั๊ยเพคะ Well... I หมายถึง in story ที่แต่งกันอยู่น่ะ ราชินีแสนสวยหายไปไหนแล้ว จากคุณ : Ruki - [1 ก.พ. 45 20:28:54]

ความคิดเห็นที่ 93 จิตรางคนางค์ ไม่ล้าย นั้นมันชื่อแม่หญิงดารินของเราในอดีตชาตินะ เราไม่อยากมีแม่สองภาคนะ เดี๋ยวเราช่วยนึกให้ดีกว่านะ เป็นคู่หูเราเอาไหม แล้วผู้ร่วมเดินทางคนใหม่เป็นหญิงหรือชายครับ ผมจะได้ทำตัวถูก ^_^ จากคุณ : รพินทร์น้อย - [2 ก.พ. 45 09:15:04]

ความคิดเห็นที่ 94 ตัวละครต่าง ๆ - รพินทร์  ไพรวัลย์ - รพินทร์ - อนุชา  วราฤทธิ์ - เชษฐา - ไชยยันต์   อนันตรัย - จักราช  แงซาย - เชิดวุธ - ไพรวัลย์  อนันตรัย - มันตรัย - บุญคำ - คะหยิ่น - ส่างปา - มันตั้ม (น้องมันตรัย) - แงเซย จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [2 ก.พ. 45 09:37:19]

ความคิดเห็นที่ 95 - ดาริน - แสงโสม - แม่มดวาชิกา - มาเรีย - คริสตินา - พลัลพลึง - เมยานี - แม่มดพันปี - ยายเฒ่า เอ็คโค่ ที่ยังไม่มีผู้เล่นก็มี วรมันต์  พันธุมวดี  อำพล หนานอิน  จัน เกิด เส่ย  ฝ่ายมรกตนคร ดร. สแตนลีย์  พันเอก(ใช่ป่าวหว่า)คิ๊ธ  อิสเบล     ขาดใครแย้งมาได้เลยค่ะ   ...   จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [2 ก.พ. 45 09:38:55]

ความคิดเห็นที่ 96 งั้นเป็นพันธุมวดี ดีก่านะ ไม่ค่อยอยากเล่นเป็นแหม่มอ่ะ อิอิ จากคุณ : ผู้ร่วมเดินทางคนใหม่ - [2 ก.พ. 45 11:10:40]

ความคิดเห็นที่ 97 โอ๊ะ ก็เด๊วๆ ข้อ2 ที่หม่อมฉันถามพระองค์ใช้มั๊ยเพคะ Well... I หมายถึง in story ที่แต่งกันอยู่น่ะ ราชินีแสนสวยหายไปไหนแล้ว จากคุณ : Ruki - [1 ก.พ. 45 20:28:54] --------------------------- ก็เค้าเองอ่ะ เค้าเอง ฮือๆๆ เมยานีไปทำงาน ไงค่ะ โผล่มาอ่านเฉยๆ ไง ฮือๆๆ งานเสร็จจะมาต่อเรื่องอีกไง นู๋พลับบบบบ น้าคิดถึงนู๋จังเลย ฮือๆๆ ขอตัวไปทำงานต่ิอค่ะ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [2 ก.พ. 45 12:26:37]

ความคิดเห็นที่ 98 โอ๊ะ โห เฮะ  นับถือพระราชหฤทัยจริงๆเพคะ ใต้ฝ่าพระบาท  ขนาดพระองค์มีพระราชกรณียกิจ  ยังทรงอุตส่าห์แวะเวียนเข้ามาทอดพระเนตร เว็บบอร์ด   อย่างงี้เราต้องทำมั่ง สอบไม่สอบก็จะเข้ามาอ่าน จากคุณ : Ruki - [2 ก.พ. 45 20:20:53]

ความคิดเห็นที่ 99 หงะ อย่าพูดงี้สิ ก็แบบมันเีริ่มจะเสร็จแล้วไง เนอะมันตั้มเนอะ(อันนี้พวกเดียวกัน ชอบโดดงานมาเล่น) อิอิ อืมพูดแบบธรรมดาก็ได้นะ อ่านแล้วกระดากๆ อ่ะ ก็คนธรรมดาเหมือนกันจ๊ะ พูดกันธรรมดาๆ ดีกว่านะ จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [2 ก.พ. 45 21:21:07]

ความคิดเห็นที่ 100 น้าเมต๋าาา ... ตีรัมมี่น่ะ รู้ผลช้านา  ป๊อกเด้งซิรู้ผลเร็วกว่าเยอะะะ ...อิอิ กระทู้ย้าวยาว  ไป ...ขึ้นตอนใหม่ให้แล้วค่ะ ตามไปต่อกันที่ @@ เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอนมหันตภัยแห่งเหรียญ ... 5 ...555 @@ ใครว่างสรุปเนื้อเรื่องให้หน่อยค่า  ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [3 ก.พ. 45 10:44:14]

ความคิดเห็นที่ 101 what is เพชรพระอุมา ?? จากคุณ : เด็กพัทยา - [3 ก.พ. 45 13:30:39]

ความคิดเห็นที่ 102 ทำหนังสือดี ๆ เขาเสียหมด  แต่ก็สนุกดีเหมือนกันนะ จากคุณ : นิค - [27 พ.ค. 45 17:52:01 A:203.155.37.18 X:]