ความคิดเห็นที่ 1 ตอนเก่า :  @@ เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน น้ำตาหายน้ำลายไหล @@   https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W1375240.html มาขึ้นกระทู้ใหม่ให้ พร้อมกับส่งใบลา กะจะหยุดเล่นซักพัก แล้วว่างๆ จะแวะมาเยี่ยมอีกค่ะ จากคุณ : แม่มดพันปี - [10 พ.ค. 45 21:29:05]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดี จากคุณ : เชษฐา - [10 พ.ค. 45 22:05:52]

ความคิดเห็นที่ 3 แวะมาอีกรอบก่อนไป สวัสดีค่ะคุณเชษฐา ถ้าว่างอย่าลืมมาต่อนะคะ คนอื่นดูเหมือนพร้อมใจเข้าชมรมคนอู้กันหมดแล้ว รวมทั้งข้าพเจ้าด้วย :) จากคุณ : แม่มดพันปี - [10 พ.ค. 45 23:02:05]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาเยี่ยม ช่วงนี้นู๋เม ไม่ค่อยได้มาหรอกค่ะ เพราะสายโทรสับที่บ้านไม่ดีเลย เล่นเนตไม่ค่อยได้ ติดๆหลุดๆ ยังไงก้อจะมาอ่านเรื่อยๆค่ะ จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [11 พ.ค. 45 14:58:29]

ความคิดเห็นที่ 5 มาแอบอ่าน... จากคุณ : T.time - [12 พ.ค. 45 09:58:32]

ความคิดเห็นที่ 6 ถัดออกมาด้านหัวเครื่องบิน เจ้าโล้นซ่าบ้ากามยังคงบ่นเสียดายร่างสาวสดๆซิงๆที่หลุดมือไปแบบไม่น่าพลาด นึกแล้วให้ยิ่งเจ็บใจไม่รู้ว่าเจ้าบ้าตัวไหนบังอาจมาปาระเบิดแสงลักเอาความสุขสุดยอดหนีไป แต่เครื่องบินลำนี้ก็ไม่ใหญ่โตอะไรนัก ไม่น่าจะมีที่หลบซ่อนไปจากพวกโจรเกือบ 500 ได้ “พวกแกซ่า ออกไปตามล่าเอาตัวพวกมันมาให้ข้าซ่าเดี๋ยวนี้ ใครจับมาได้ก่อนข้าซ่ามีรางวัลให้อย่างงาม”โล้นซ่ากล่าวเสียงดัง พวกลูกน้องพากันออกตามรอยลากที่มีอยู่ตามพื้นหาไปหามาจนทั่วก็ไม่สามารถหาเจอแต่มีรอยอยู่รอยหนึ่งหายเข้าไปในส้วมของเครื่องบินแต่เมื่อเข้าไปในส้วมกลับไม่เจออะไร จึงนำความมาบอกแก่โล้นซ่า “ข้าซ่าว่ามันจะต้องมีทางลับในเครื่องบินนี้แน่ๆ” ซึ่งความเป็นจริงก็เป็นไปอย่างที่โล้นซ่าคิด ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างคูณยาวไม่เกิน 2 คูณ 3 เมตร คะหยิ่น ณ หล่มช้าง ตาแก่บุญคำ ณ เขาอึมครึม 2 พระเอกคู่สะท้านโลกัลย์ แต่ขณะนี้มีสติสตังเหลืออยู่เพียงผู้เดียวคือ สุดหล่อคะหยิ่น พิท หลังจากที่สุดหล่อล่ำบึกขว้างระเบิดควันและระเบิดแสงออกไปเพื่อช่วยเหลือหลานสาวคนสวยนอกไส้ เส้นผมสีชมพูนั้นสบายคลอเคลียไหล่ซึ่งบัดนี้ถูกคลุมเอาไว้ด้วยผ้าห่อพัสดุสีเข้ม ร่างทั้งร่างสาวนั้นกองขดอยู่กับพื้นห้องถัดไปไม่ไกลนักร่างงอก่องอขิงของพรานเฒ่าศิษย์เอก ไพรวัลย์ยิม ที่คาดว่าได้สติมาแล้วตั้งแต่เสียงระเบิดดังขึ้น แต่แสร้งทำเป็นสลบอยู่เนื่องจากรู้ว่ายังไงเสียเจ้าคะหยิ่นก็ไม่ทิ้งตนแน่ แล้วทำไมต้องแหกตามาวิ่งเองให้เมื่อด้วยยอมลงทุนเจ็บกายเล็กน้อยให้เจ้ากระเหรี่ยงยักษีมันแบกมาทิ้งลงพื้นห้องที่ปลอดภัยย่อมสบายกว่าเป็นไหนๆ เจ้ากระเหรี่ยงหน้าโง่ไม่รู้หรอกว่าตาแก่เจ้าเล่ห์คนนี้ได้สติอยู่ แต่ก็นั่นแหล่ะความที่คะหยิ่นเป็นคนที่มีมโนธรรมในดวงจิตจึงทำให้ช่วยเหลือแบกติ้วเอาพรานเฒ่าแห่งเขาอึมครึมติดสะเอวมาด้วย ถัดจากร่างเหี่ยวแห้งของบุญคำ คะหยิ่นมองเห็นลางๆในความมืดว่าเป็นเจ้า เซ่อ ยูซเซ่อ ที่ คะหยิ่น ตบกระบาลไปหนนึงเพื่อให้ช่วยบอกทางลับในเครื่องบินนี้แก่สุดหล่อล่ำบึก และร่างที่คะหยิ่นเห็นลางๆอีกร่างนั้นเล่าเป็นของสาวงามผู้ใดกันเล่า เธอยื่นมือเข้ามาช่วยคะหยิ่นแบกสำภารกบางส่วนหนีเข้ามาในห้องลับนี้ ตอนแรกคะหยิ่นคิดว่าเป็นนักโทษหรือผู้คุมคนใดคนหนึ่งเสียอีก แต่เวลานี้ยังไม่มีโอกาสเข้าไปทาบทามถามเอาความกับเจ้าหล่อนได้ “นี่เราจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ยะ”คะหยิ่นนึกออกมาดังๆเพราะตอนนี้เห็นทีจะต้องหารือกันในหมู่พลพรรคลี้ภัยว่าจะทำอย่างไรต่อไป จากคุณ : ปู่คะหยิ่น (คะหยิ่น ณ หล่มช้าง) - [12 พ.ค. 45 21:31:32]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านเฉยๆอ่า จากคุณ : พันธุมวd - [15 พ.ค. 45 12:56:11]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากเล่นด้วยจัง จากคุณ : หมอเบล - [16 พ.ค. 45 19:20:40]

ความคิดเห็นที่ 9 วันนี้มาอ่านอย่างเดียว จากคุณ : แม่มดพันปี - [17 พ.ค. 45 19:32:46]

ความคิดเห็นที่ 10 หวัดดีค่ะ  มาด้วยคนนะคะ  เป็นลูกพ่อรพินทร์กับแม่ดาริน  น้องของพี่รพินทร์น้อยค่ะ  ชื่อ ดาริกา  ไพรวัลย์ หรือ น้องเล็กเจ้าค่ะ  ที่ออกปรากฏโฉมก็เพราะเจ้าพี่ชายตัวดีที่บอกออกจะมาตามหาพ่อกับแม่  แล้วปล่อยน้องเล็กที่น่ารักไว้กับครูไหวใจร้ายข้างบ้าน  ทำให้น้องเล็กเจ้าค่ะต้องทนทุกขเวทนายิ่งกว่าซิลเดอเรล่า+ดาวพระศุกร์  เมื่อความอดทนถึงขีดสุด น้องเล็กเจ้าค่ะก็เลยขอออกตาหาพ่อกะแม่ และเจ้าพี่ชายตัวดีที่ไปติดแหม่มคริสจนลืมน้องเล็กเจ้าค่ะ  ส่วนเรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามต่อได้เลยเจ้าค่ะ จากคุณ : ดาริกา (yodaoi) - [19 พ.ค. 45 22:39:09]

ความคิดเห็นที่ 11 ม.ล.ดาริกากับพลทหารพันกำลังเดินป่าอยู่ดีก็เกิดมีเสียงระเบิดดังขึ้นบนฟ้า  ทำให้ทั้งสองคนต้องหยุดเดินกลางทาง     "พี่พันจ๋า  นั่นเสียงอะไรน่ะ"    "ไม่มีอะไรหรอก  พวกทหารคงจะซ้อมรบกันน่ะ  เรารีบไปกันต่อเถอะ  เดี๋ยวมันจะมืดเสียก่อนที่จะถึงที่หมาย" สักพักก็มีวัตถุขนาดใหญ่ลอยลงมาจากฟากฟ้า  พร้อมกับเสียงดังหึ่งเหมือนเสียงแมลงวันหัวเขียว 20 ตัวกำลังตอมกองอุนจิ     "พี่พัน  พี่พัน  ดูนั่นสิอะไรร่วงลงมาน่ะเหมือนเครื่องบินเลยนะ"     "ไม่ใช่หรอก  นั่นน่ะคงเป็นอีกาที่เด็กแถวนี้ยิงโดนมันน่ะ  รีบไปต่อเถอะ" ว่าแล้วพลทหารพันก็กึ่งลากกึ่งจูงม.ล.ดาริกาให้รีบเดินโดยไม่สนใจว่าสิ่งที่ร่วงลงมานั้นคืออะไร  แต่ทว่าความอยากรู้อยากเห็นของม.ล.ดาริกาก็มีมากเกินพละกำลังของพลทหารพันที่จะฉุดรั้งได้  ดังนั้นแทนที่พลทหารพันจะฉุดม.ล.ดาริกากลับกลายเป็นม.ล.ดาริกาฉุดพลทหารพันแทน       "คุณหญิง  ทางนั้นไม่มีอะไรหรอก  รีบไปดีกว่า"     "ไม่อาว  ไม่อาว  เค้าจะไปดูอ่ะ  ไม่งั้นจาฟ้องผู้กองฉวีผ่องจริงด้วย  ว่าพี่พันน่ะไม่ดูแลเค้า" เอาล่ะสิเมื่อม.ล.ดาริกาเล่นไม้นี้มีหรือพลทหารพันจะไม่ยอมตามใจไม่อย่างนั้นมีหวังกลับไปผู้กองฉวีผ่องเล่นงานเขาตาย  หลังจากเดินไปได้เกือบ 10  กิโลแม้ว  สิ่งที่ประหลาดมหัศจอรอหัน มหัศจรรย์ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าคนทั้ง 2   มันเป็นครื่องบินโบอิ้งที่แหลกเหลวเหลือแต่ซากและส่วนหนึ่งยังคงไหม้อยู่  ทั้งสองคนรีบไปดูใกล้เผื่อจะยังมีผู้รอดชีวิต  แต่ทว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นเลย     "ว้า  เสียดายใจ"  ม.ล.ดาริกาทำหน้ามุ่ยพร้อมบ่นพึมพำออกมา    "เสียดายที่ไม่ได้เป็นวีรสตรีหรือคุณหญิง"    "เปล่า  เสียดายที่ไม่มีคนน่ะสิ  ไม่งั้นคงได้ทรัพย์สินมากโขอยู่  เอ๊ะ...นั่นในเครื่องบินมีคนอยู่  เพี๊ยงอย่างน้อยก็ขอทองสัก 20 บาท  เพชสักร 5 กะรัตก็ยังดี" พลทหารพันเกาหัวอย่างสงสัยนี่ม.ล.ดาริกาจะมาช่วยคน  หรือซ้ำเติมคนกันแน่  แต่เขาก็เดินตามม.ล.ดาริกาไป  เผื่อมีเอี่ยวซักครึ่งนึง  แต่ทว่าคนทั้ง 7 ที่นอนจมกองเลือดอยู่นั้นหาได้มีทอง เพชรหรือของมีค่าติดตัวมาสักชิ้นเดียว  ว่าแล้วม.ล.ดาริกาก็เดินหันหลังกลับออกมา  ร้อนถึงพลทหารพันต้องร้องถามออกมาว่า     "คุณหญิงจะไม่ช่วยพวกเขาหน่อยรึครับ"   "จะให้ช่วยใครล่ะ  ก็เห็นอยู่ว่าตายกันหมด  นั่นไงตาแก่นั่นก็คงตายแล้ว  เอ๊ะ  หน้าคุ้นๆนะ" ไม่รอช้าม.ล.ดาริกาก็หยิบรูปสมัยพวกพ่อและแม่ยังหนุ่มสาวออกจากกระเป๋าหน้าอก  ในนั้นนอกจากมีรูปพ่อรพินทร์และแม่ดารินของเธอแล้วยังมีคณะพรานผู้ติดตามรวมอยู่ด้วย     "ใช่จริงๆ ด้วย  นี่ลุงคะหยิ่นกะตาบุญคำนี่นา  นั่นมีสคริสตีนอยู่บนหน้า เอ้ย คริสตินาด้วย  เอ๊ะตรงนั้นป้าเมกับพี่พลับพลึงสุดจ๊าบนี่  โธ่...ไม่น่าอายุสั้นเลย เอ๊ะแล้วอีก 2 คนนี้เป้นใครหว่า  พี่พัน  พี่พัน  มาช่วยดาริกาน้อยหน่อยสิ  ช่วยแบกพวกเขาไปฝังหน่อย"     "หา  จะให้ผมแบกทั้ง 7 คนนี้เลยหรือครับ"     "ไม่ต้อง  อีก 2 คนนั้นไม่ต้องแบกไปฉันไม่รู้จัก  แต่อีก 5 คนนี่เป็นคนที่ฉันรู้จัก  ต้องจัดการฝังเขาให้ดีที่สุดเลยนะ"     "ครับผม" พลทหารพันไม่รอช้ารีบไปเอาจอบ (มาจากไหนน่ะ) มาขุดหลุม ขนาด 10x22x10  ตารางเมตร  ระหว่างที่พลทหารพันกำลังขุดหลุมนั้น ม.ล.ดาริกาก็ได้สวดมนต์เพื่อส่งวิญญาณทั้ง 5 คน  ให้สู่สุขติ  และแล้วหลุมสำหรับฝังพวกเขาก็ขุดเสร็จ... ========================================================ถ้าไม่รีบมาภายใน 5 วันละก็ทั้ง 5 คนนี้ลงหลุมแน่นอน  ฮิ...ฮิ จากคุณ : ดาริกาจอมซน (ดาริกาน้อย) - [22 พ.ค. 45 22:22:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พ่อไม่ได้เป็นเจ้านะเออ หนูไม่สามารถใช้หม่อมหลวงได้หรอก ลูกเอ๋ย นาน ๆแวะมาดูที ต่อไม่ติดแล้วล่ะ ไปอีกกว่า จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [25 พ.ค. 45 13:35:23 A:210.177.11.77 X:]

ความคิดเห็นที่ 13 งึมงำๆๆๆๆๆๆๆ นะโมตะสะ งึมงำๆๆๆๆๆๆๆ  โถ่...พ่ออย่ากวนดิ นู๋กำลังสวดส่งวิญญาณอยู่ ก็แม่ดารินเป็น ม.ร.ว.นี่ค่ะ  ลูกเกิดมาก็ได้รับอนิสงฆ์ด้วยครึ่งนึง  พ่อนี่ไม่รู้อะไรเลย  แล้วพ่อตอนนี้อยู่ไหนคะรู้หรือเปล่าว่าทางนี้เกิดเรื่อง งึมงำๆๆๆๆๆๆๆ นะโมตะสะ งึมงำๆๆๆๆๆๆๆ สวดต่อ... จากคุณ : ดาริกาจอมซน (ดาริกาน้อย) - [25 พ.ค. 45 19:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เค้าเป็นน้องเจ๊ดารินนะ อย่ามาเรียกป้าสิ งอนๆๆ จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [25 พ.ค. 45 20:35:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สงสัยงานนี้จะมี คนมาแอบอ่านเยอะกว่า คนต่อเรื่อง แฮะ เพราะเราก้อไม่ได้มาแอบอ่าน แต่มาอ่าน อ่ะจ้า จากคุณ : น้องซ่า - [29 พ.ค. 45 21:49:28 A:203.170.157.16 X:]

ความคิดเห็นที่ 16 เดี๋ยวนี้ เซ็ง มากเลย กะทู้ไม่ค่อยเคลื่อนไหว เลิกเถอะ  แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว จากคุณ : zmaster - [30 พ.ค. 45 02:17:46 A:203.148.189.158 X:]

ความคิดเห็นที่ 17 ที่ www9.go.to  ก็ตายเช่นกัน แย่จริง ๆ เลย ไปดูรูปภาพ สวย กันดีกว่าที่ www. จากคุณ : คนเดิม - [30 พ.ค. 45 02:19:28 A:203.148.189.158 X:]

ความคิดเห็นที่ 18 ส่างปาอยู่กับใครเนี่ยนาย ต่อไม่ติดแล้ว จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [31 พ.ค. 45 14:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ส่างปารู้สึกจะอยู่กับข้าพเจ้านะ แต่ตอนนี้ไม่รู้ข้าพเจ้าอยู่ที่ไหน จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่ากะลังจะตามมาช่วยน้องพลับพลึง และก็ไม่ได้มานาน เพื่อนๆลืมเอาตัวไปด้วย TT จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [3 มิ.ย. 45 11:11:49 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณมันตั้ม  คุณจำไม่ได้หรือว่าคุณตกเครื่องบินตายไปพร้อมกับพวกคณะของตาบุญคำแล้งนี่นา  ส่วนคุณส่างปาไม่ต้องเป็นห่วงนะมีคนฝังคุณให้แล้วนี่  หุหุ จากคุณ : แค่แอบอ่าน - [5 มิ.ย. 45 01:37:53 A:203.154.128.121 X:]

ความคิดเห็นที่ 21 555 เรื่องนี้ไ่ม่มีใครตายหรอก จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด - [8 มิ.ย. 45 01:06:45 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ส่างปามาแล้ววววววว.......... ที่บริเวณหลุมฝังศพของคนทั้ง 7 ที่โดนดาริกาน้อยฝัง บัดนี้หลุมศพทั้งหมดว่างเปล่า เพราะว่าพรานเฒ่าเทิงซึ่งเป็นญาติส่างปาผ่านมาเจอเข้าพอดี ขณะที่ส่างปาซึ่งยังไม่ตายกำลังร้องขอความช่วยเหลืออยู่พอดี พรานเทิงจึงขุดส่างปาและคนอื่นๆขึ้นมาปฐมพยาบาล หลังจากทุกคนเช็ดหน้าด้วยผ้าอนามัยแล้ว (อย่าตกใจเจ้านาย พรานเทิงเป็นชาวลาว ในภาษาลาวผ้าอนามัยก็คือ "ผ้าเย็น" นั่นเอง) มันตั้มบ่นกระปอดกระแปดว่า "ยัยดาริกาเอ๊ย ไม่รู้จักปฐมพยาบาลก่อนเล้ย เกือบตายจริงๆแล้วมั้ยล่ะ แล้วจะเอาไงต่อเนี่ยส่างปา "   ส่างปาที่กำลังแคะขี้ดินออกจากหูตอบว่า "อันดับแรกตามหายัยดาริกาก่อนเลย ถ้าเจอแล้วค่อยว่ากันอีกที่ ไปด้วยกันมั้ยลุงเทิง"  ส่างปาถามพรานเทิง "ไม่ล่ะส่างปาเอ๊ย ลุงตามรอยกะเหรี่ยงราชบุรีอยู่ เดี๋ยวจะคลาดกัน ไปล่ะ"   "งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ" ส่างปาพูดพร้อมกับฉวย AWP Rifle ลุกขึ้นออกเดินทางตามหาดาริกาน้อยพร้อมกับมันตั้มและคนอื่นๆต่อไป ตัดมาที่ฝ่ายดาริกา ด้วยความที่เพิ่งเดินป่าเป็นครั้งแรกทำให้ก้าวพลาดหัวจมลงไปในกองขี้ช้าง เดือดร้อนถึงพลทหารพัน ต้องจับตัวดาริกาดึงขึ้นมาอย่างทุลักทุเล มาต่อทีคุณมันตั้ม...... ปล. อุตส่าห์รอดตายมาได้แล้ว หนูดาริกาหรือใครก็ตามอย่าส่งไปตายอีกนะ ส่างปากลัววว.... ส่างปาไปแล้ววววววว........................... จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [13 มิ.ย. 45 12:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาเอาใจช่วย รีรบเข้ามาต่อกันเร็วๆนะ จากคุณ : แม่มดพันปี - [16 มิ.ย. 45 01:44:22 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ทางด้านมล.ดาริกา  เมื่อเอาหัวออกจากองขี้ช้างได้แล้ว  ก็รีบไปล้างตัวที่แม่น้ำแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากกองขี้ช้างนั้นเอง  ระหว่างที่กำลังเล่นน้ำอย่างสบายใจอยู่นั้นเอง  พุ่มไม้ด้านหลังของเธอก็ได้สั่นไหวเหมือนมีอะไรแอบอยู่ข้างหลังต้นไม้  แต่ทว่าดาริกาหาได้สังเกตไม่  ยังคงสนใจกับเจ้าปลาที่หน้าตาดูคล้ายปลากระโห้ชนหิน  ที่ว่ายเข้ามาหาเธอ  เมื่อเจ้าปลาตัวนั้นว่ายมาเกือบถึงตัว  ดาริกาน้อยก็งัดวิชาหมัดสายฟ้าที่พี่เลี้ยงชาวเขมรคนหนึ่งเคยสอนเมื่อสมัยเด็กมาใช้ "ฮ่า  ฮ่า  ได้อาหารเย็นแล้ว" ดาริกาน้อยตะโกนร้องอย่างดีใจ  แต่ทว่าความดีใจนั้นหาได้อยู่กับเธอนานไม่  จู่ๆก็มีเจ้าตัวประหลาดหน้าตาอัปลักษณ์ยิ่งกว่าปลาตัวที่เธอจับได้เข้ามาแย่งปลาในมือไป "เจ้าเป็นใคร  บังอาจมาแย่งปลาไปจากมือข้า" ดาริกาน้อยตะโกนถามออกไป "เหอ  เหอ  เจ้าไปอยู่ที่ไหนมา  ไม่รู้จักรึ  ว่าข้าคือใคร" "เอ...หน้าคุ้น  แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน" "ข้าก็คือมันตั้มสุดหล่อไง" "แหวะ...ไหนๆ  ตรงไหนที่ดูว่าหล่อ" ดาริกาน้อยคายขอองเก่าที่ทานไปเมื่อเช้าออกมา  มันตั้มมีท่าทางโมโหมากที่เจ้าเด็กตัวเปี๊ยกบังอาจมาลบหลู่เขาแบบนี้ "โธ่เว้ย...เมื่อ 3 วันที่แล้วข้าหล่อกว่าตอนที่เจ้าเห็นมากนัก  แต่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยที่ทำให้หน้าข้าเสสียโฉมไป  ดูเหมือนข้าจะจำได้ลางๆ ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเอาข้าไปไว้ในหลุม  ก่อนที่จะฟาดหน้าข้าด้วยจอบ 20 ทีซ้อน  ข้าจะต้องตามล้างแค้นมันผู้นั้นที่ทำให้หน้าข้าอัปลักษณ์ให้ได้  ว่าแต่เจ้าล่ะเป็นใคร" "ข้าก็เป็นแค่นักท่องเที่ยวธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเองอย่าได้สนใจเลย  รีบไปตาหาคนที่ทำให้หน้าท่านเป็นแบบนี้เถอะ(ความจริงก็รู้ตัวนะเจ้าคะ  ว่าน้องเล็กเจ้าค่ะเป็นคนทำ  แต่เรื่องอะไรจะบอกให้โง่ล่ะ)  ส่วนปลานั้นข้ายกให้ท่านก็แล้วกัน  เพราะมันเหมาะกับท่านมากกว่าข้า" ว่าแล้วมันตั้มก็คาบปลาหน้าเหมือนปลากะโห้ชนหินเดินออกไป  เมื่อแน่ใจว่ามันตั้มไปแล้วดาริกาน้อยก็อาบน้ำต่อตามเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  จนกระทั่งพลทหารพันมาเรียกให้ขึ้นจากน้ำเพราะอุ้งตีนเสือดำที่ดาริกาน้อยไปล่ามาเมื่อกี้สุกแล้ว  เธอจึงขึ้นจากน้ำแล้วใส่เสื้อผ้าชุดใหม่  ก่อนที่จะไปกินอุ้งตีนเสือดำอย่างอร่อย    เมื่อทานเสร็จก็ได้เวลาที่จะเดินทางไปตามหาพ่อ แม่ และเจ้าพี่ชายตัวดีต่อ จากคุณ : ดาริกาจอมซน (ดาริกาน้อย) - [19 มิ.ย. 45 12:35:52 ]

ความคิดเห็นที่ 25 \(^_^) ยกมือคัดค้าน เป็นไปไม่ได้ ใครๆก็รู้ว่าข้าพเจ้าหน้าด้านขนาดไหน ยังไงๆก็ไม่มีทางหน้าเยินแน่ๆ ว่าแต่ไอ้ 7 คนนั่นมันมีใครมั่งแล้วเรากำลังจะไปไหนกันล่ะเนี่ย ??? จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [26 มิ.ย. 45 16:05:45 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คล้อยหลังดาริกาจอมยุ่งมันตั้มที่หน้าเยินและดูจะเสียสติหน่อยๆก็คายปลา “กระโห้ชนหิน” ออกจากปาก พร้อมยื่นมือปลดหน้ากากเผยให้เห็นใบหน้าที่ยังคงหล่อเหลาทว่าเคร่งขรึม คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันจนชิด ก้มหน้าลงล้างหน้าล้างตาในลำธารเบื้องหน้าอย่างตั้งใจ ทันใดนั้นมีเสียงซวบซาบเคลื่อนมาจากทางข้างหลังมันตั้มอย่างเงียบๆ มันตั้มที่กำลังก้มหน้าก้มตาล้างหน้าอย่างขมักเขม้นพูดโดยไม่หันหน้ามา “ส่างปาเจ้าเลิกย่องมาข้างหลังข้าเงียบๆได้แล้ว ถ้ายังไม่อยากเป็นเป้าของมีดบินของข้า” “ฮ่าๆๆๆๆๆ ข้าแค่ลองดูว่าประสาทสัมผัสของเจ้ายังดีอยู่รึเปล่าหลังจากที่ถูกฝัง” ที่แท้คนที่ย่องมาจากด้านหลังก็คือส่างปา เจ้าพรานต่องสู่ร่างเล็กนั่นเอง “แล้วเป็นไงผลการหยั่งเชิง ได้ความว่าไงบ้าง” มันตั้มยังคงเอ่ยตอบโดยไม่หันหน้ากลับมา “ ตามความคิดข้า ไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นลูกสาวพรานใหญ่จริงรึเปล่า ส่วนเจ้าพลทหารพันนั่น ได้ข่าวว่าหนีทหารแทบตาย สุดท้ายโดนเกณฑ์ ไปๆมาๆกลับได้เป็นนายสิบ ไม่ค่อยยุติธรรมเลย เย่ย  ไม่เกี่ยวๆ คนอื่นๆล่ะ” “ลุงคำกับคะหยิ่นพาพลับพลึง น้อยกับอีกสองคน(ว่าแต่มันใครฟะตูจำไม่ได้จริงๆ จะว่าคริสกะเจ้าโง่ยูซเซอร์ก็คงไม่ใช่ เพราะถ้าใช่เราจะไปตามหาอะไรกันอีกล่ะก็กลับดิ) แยกไปอีกทาง บอกให้เราสองคนคอยคุ้มกันคุณหนูดาริกาจนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นตัวจริงหรือตัวปลอมกัน เจ้าว่าคุณหนูเป็นไงมั่งมันตั้ม” ส่างปาเอ่ยถามในตอนท้าย “ อืมมม หน้าตาก็โอเค แต่เกเรไปหน่อย นิสัยอย่างนี้ไม่น่าเป็นลูกผู้ดี สงสัยจะทิ้งให้คนรับใช้เลี้ยงมากไป แล้วก็เอาแต่ใจ” มันตั้มตอบมาเสียงเรียบ “ตกลงเจ้าจะเดินทางพร้อมข้าเพื่อคุ้มกันคุณหนู รึว่าจะไปสมทบกับคนอื่นๆ “ ส่างปายังคงถามมันตั้มต่อไป “ตกลง ข้าไปกับเจ้า ข้าเริ่มเบื่อน้องพลับพลึงแล้ว นางไม่เคยโผล่มาเลยหลังๆนี่ (อิ อิ) เผื่อจะเจอสาวสวยรายใหม่” มันตั้มตอบพร้อมหัวเราะออกมาหลังจากกลั้นหัวเราะอยู่นาน ในขณะที่ส่างปางมึนงงว่ามันตั้มหัวเราะอะไร “นี่เจ้าหัวเราะอะไร” ส่างปาซักถามด้วยความสงสัย มันตั้มไม่ตอบแต่ยื่นสิ่งหนึ่งให้ส่างปาดู จากนั้นทั้งสองก็หัวเราะกันสนั่นหวั่นไหว เสียงหัวเราะดังไปทั่วป่า สิ่งที่มันตั้มยื่นให้ส่างปาดูก็คือ “ปลากระโห้ชนหิน” ซึ่งบังเอิญหน้าตาเหมือนเชษฐายังกับแกะมาจากบล๊อคเดียวกัน (5555555555) ข้างฝ่ายดาริกาน้อย(หน้าตาพอทนแต่โคตรเกเร) กำลังเดินป่าอย่างมุ่งมั่นเพื่อตามหาพ่อแม่และพี่ชาย(พี่ชายก็พอรู้หรอกว่ามุ่งหน้ามาช่วยเหลือคริสที่ถูกโง่ยูซเซอร์จับไป แต่พ่อกับแม่นี่มันอยู่ไหนฟะ ช่วยๆโผล่กันมาหน่อยเหอะ) ดาริกามุ่งหน้าไปข้างหน้าโดยหารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังมุ่งหน้าเข้าหาความตาย ดินแดนแถบนี้เป็นที่อาศัยของพวกมนุษย์กินคน ซึ่งเป็นเผ่าพันธ์ที่สืบทอดมาจากทางประเทศบางประเทศที่เป็นเจ้าภาพร่วมบอลโลก(ที่ชอบแด้กหมา) และแล้วก่อนที่ทั้งคู่จะได้ทันรู้ตัว เท้าน้อยๆก็เหยียบถูกความว่างเปล่า แล้วร่างน้อยๆก็ร่วงลงสู่เบื้องร่างโดยมีพลทหารพันร่วงตามมาติดๆ “กรี๊ดดดดดดดดดด ช่วยด้วยยยยยยยยย แอ้ก .........” สาวน้อยจอมซนกรีดเสียงร้องดังสนั่นหวั่นไหว ก่อนที่จะจุกแอ้กเพราะร่างของพลทหารพันที่หล่นทับลงมาบนตัวเธอ ตอนนี้ความกว้างของสาวน้อยเพิ่มขึ้นในขณะที่ความหนาลดลง ราวกับปลาหมึกปิ้งที่คนขายนำมารีดด้วยเครื่องมือหากินให้มันใหญ่ขึ้นแต่บางสุดๆ ยังไม่ทันหายจุกดีก็มีร่างแหเหวี่ยงลงมาคลุมร่างของสาวน้อย และบางสิ่งกระแทกกับหัวน้อยๆของหล่อน และแล้วสติของเธอก็ดับวูบลง สาวน้อยดาริกาค่อยๆฟื้นคืนสติมาอย่างช้าๆ เธอนอนราบหน้าคว่ำอยู่กับพื้น มือและขาถูกมัดรวบติดกัน เธอค่อยๆพลิกร่างน้อยๆอย่างช้าๆจนเธอหันมาพบกับหน้าของใครบางคน พลทหารพันนั่นเอง เธอร้องเรียกอย่างดีใจ ทว่าพลทหารพันไม่มีทีท่าว่าจะตอบแต่อย่างใด ยังคงเบิกตาลุกโพลงมองเธออยู่อย่งนั้น สาวน้อยค่อยๆเพ่งตามองฝ่าในความมืด เธอถูกขังอยู่ในถ้ำที่มืดและชื้นแห่งหนึ่ง กลิ่นอับคละคลุ้งกับกลิ่นคาวบางอย่างจนเธอรู้สึกคลื่นเหียนเป็นอย่างยิ่ง เธอมองหน้าพลทหารพันที่เบิกตาลุกโพลง เธอเข้าใจว่าเขาคงหมดสติ ทว่าเมื่อเธอมองต่ำลงมาบริเวณคอของชายหนุ่ม “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” และแล้วสติของสาวน้อยก็ดับวูบลง ที่แท้ภาพที่เธอเห็นก็คือ ร่างของพลทหารพันนอกจากส่วนหัวที่สมบูรณ์แล้วตลอดร่างเหลือแต่โครงกระดูก โดยสภาพโครงกระดูกเหมือนถูกสัตว์ร้ายกัดแทะ เศษซากกระจัดกระจาย และกลิ่นคาวที่เธอได้กลิ่นก็คือ กลิ่นคาวเลือดนั่นเอง หุ หุ ข้าพเจ้ากลับมาแล้ว สมาชิก รายงานตัวด่วน อยู่ไหนกันมั่งจำไม่ได้ คราวนี้เห็นทีเราจะต้องพาเด็กจอมยุ่งไปตามหาพ่อแม่กันแล้ว พ่อแม่ที่ว่ารู้ตัวรีบโดนจับหรือแอบด่วน 5555555555555555555555 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [26 มิ.ย. 45 16:53:10 ]

ความคิดเห็นที่ 27   ย้อนกลับไปที่แคมป์ของชาวคณะที่ตั้งวงกินมาม่าระหว่างที่ส่งคนไปช่วย คริสติน่ากลับมาจากเซอร์ยูสเซอร์ ซึ่งตอนนี้กำลังอืดกันเต็มที่ เพราะกินกันมา เกือบจะ 3 เดือนแล้ว   "เอ คุณชาย จะเอายังไงดีล่ะ ป่านนี้ยังตามคริสกลับมาไม่ได้สักที ผมว่านะ เราทิ้งพวกนั้น แล้วไปหาสมบัติกันต่อดีกว่ามั้ย"  จอมพรานรพินทร์เริ่มซุบซิบกับ ม.ร.ว. เชษฐา ซึ่งเขาถือว่าเป็นหัวหน้าคณะ ในเวลานี้  "มันจะไม่ค่อยดีมั้ง แล้วอีกอย่าง ตอนนี้ผมก็ชักงงแล้วว่าตกลงเราต้อง เดินทางไปไหนกันบ้าง"  คุณชายเชษฐาไม่เห็นด้วย พลางกวาดสายตามองหาชาวคณะที่ร่วมเดินทาง กันมาเป็นเวลาแรมปี ซึ่งตอนนี้ต่างก็พร้อมใจกันมารวมกันอยู่ที่นี่เกือบครบ ทุกคนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายธรรมมะหรือฝ่ายอธรรม จะขาดก็แต่ คริสติน่า ที่ถูกจับตัวไป กับพวกที่ออกไปตาม คะหยิ่น, บุญคำ,เมยานี, พลับพลึง รวม 5 คนเท่านั้น  ขณะที่กำลังตรวจสอบจำนวนพรรคพวกอยู่นั่นเอง ม.ร.ว. หนุ่มก็สังเกต เห็นสิ่งผิดปกติ จึงรีบหันไปถามรพินทร์ทันกี  "แล้วนี่ส่างปากับมันตั้มหายไปไหนกัน"  "อ๋อ คุณชายไม่ต้องตกใจครับ ผมแอบส่งสองคนนั่นขึ้นเครื่องบินตาม นู๋เมกับพลับพลึงไปอีกที กันสองคนนั้นอู้ไม่เข้ามาต่อเรื่องน่ะครับ"  "อย่างนี้นี่เอง"  ทันใดนั้นทั้งหมด (เอ่ยชื่อไม่ไหวจริงๆ เอาเป็นว่าที่เหลือทั้งหมดเลยก็แล้วกัน) ก็ได้ยินเสียงกู่เรียกดังมาจากเชิงเขาทางด้านทิศใต้ ซึ่งเป็นทิศที่เครื่องบิน ของอีตาเซอร์ยูสเซอร์บินจากไปเมื่อหลายเดือนก่อน  "วู้ ๆๆๆๆๆๆๆ นายยยยยย " จากคุณ : แม่มดพันปี - [26 มิ.ย. 45 23:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 28  "เอ้า นาย ช่วยรับหน่อยสิ หนักจะแย่อยู่แล้ว"  บุญคำว่าพลางโยนร่างของ คริส ใส่รพินทร์อย่างแรงจนอ้าแขนรับเกือบไม่ทัน  "แล้วทำไมกลับกันมาแค่นี้ล่ะ ส่างปากับมันตั้มหายไปไหน ?"  จอมพรานหันมาถามหลังจากบรรจงวางร่างของคริสติน่าลงอย่างทะนุถนอม จนทำให้คุณหญิงดารินหันมาค้อนวงใหญ่  "สองคนนั่นยังไม่กลับหรอกนาย เค้าจะตามไปคุ้มกันหนูดาริกา เลยให้เรากลับ มาบอกนายก่อน ไม่แหม่มคริสค่อยยังชั่วเมื่อไหร่ค่อยให้พวกเราตามไปก็ได้"  บุญคำหันมาตอบคำถาม เล่นเอารพินทร์ชักสับสน เพราะไม่รู้ว่าหนูดาริกาที่ว่า หมายถึงใคร จึงถามออกไปว่า    "แล้วหนูดาริกาที่ว่านี่มันใครกัน ทำไม ชื่อคุ้นๆ"  "ก็นายนั่นแหละ ดันไปแอบมีลูกสาวทิ้งไว้อีกคน ไม่เห็นบอกกล่าวกันบ้าง พวกคะหยิ่นเกือบจะโดนลูกสาวนายฝังตายกันหมดแล้ว ยังดีที่รอดมาได้"  "เดี๋ยวๆ ใครลูกสาวใคร พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง" จอมพรานยิ่งงงหนักขึ้นไปอีก แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันไปเห็นดารินกำลังจ้องปืนมาทางเขา ท่าทาง เอาเรื่องเต็มที่  "นั่นน่ะสิ ลูกสาวใคร อธิบายมาให้ดีๆนะ ไม่งั้นแม่ยิงไส้ไหลแน่" จากคุณ : แม่มดพันปี - [27 มิ.ย. 45 00:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เพื่อป้องกันความสับสน เอาเป็นว่าตอนนี้นอกจากส่างปากับมันตั้มที่ตามหนูดาริกไปแล้ว ทุกคน (ย้ำว่าทุกคน) อยู่ที่แคมป์กับหมดแล้ว กำลังลุ้นปัญหาครอบครัวของ พรานใหญ่รพินทร์กับคุณหญิงดารินอยู่ สมาชิกคนอื่นอยู่ไหน เข้ามาต่อกันได้เลย จากคุณ : แม่มดพันปี - [27 มิ.ย. 45 00:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ข้าพเจ้าดูแล้วรู้สึกทะแม่งๆแฮะ ทิศทางของเรื่องมาแบบนี้เห็นทีคงจะเป็นข้าพเจ้า ส่างปาและดาริกาน้อยที่หายสาปสูญแฮะ โอ จะหมดค่าตัวอีกแล้ว TT จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [27 มิ.ย. 45 09:00:35 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ณ หุบเขาซึ่งเป็นถิ่นที่อยู่ของเผ่ามนุษย์กินคน ชายสองคนซุ่มอยู่บริเวณชายป่า ชายคนหนึ่งทาบกล้องส่องทางไกลกับสายตา “เห็นอะไรมั่งส่างปา พบยายตัวแสบรึยัง?” มันตั้มเอ่ยถามส่างปาที่กำลังใช้กล้องส่องทางไกลสำรวจทั่วปริเวณของทั้งหุบเขา ส่างปาส่ายหน้าพร้อมกล่าวว่า “ไม่เห็นตัวคุณหนูเลย เห็นแต่พวกมันเต็มไปหมดทั้งบริเวณ ดูคร่าวๆทั้งด้านในและด้านนอกถ้ำ ไม่น่าจะมีต่ำกว่าพัน” “อะไรนะ!!! ไม่ต่ำกว่าพัน” มันตั้มอุทานด้วยความตกใจ พร้อมกับล้วงลงไปในอกเสื้อหยิบมีดบินเล่มเล็กๆยาว 3นิ้วเจ็ดหุนออกมาจำนวนหนึ่ง 1 2 3 .... “มีแค่ 20 เล่มเท่านั้นแหละ” มันตั้มพึมพัมพอได้ยินเพียงลำพัง “เอาไงดีมันตั้ม เราจะบุกเข้าไปช่วยคุณหนูรึว่าจะกลับไปสมทบกับคนอื่นๆก่อน เพื่อคิดหาทางแก้ไขต่อไป” ส่างปาละสายตาจากกล้องส่องทางไกลหันมาปรึกษากับมันตั้ม มันตั้มเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าซึ่งในเวลานี้เป็นเวลาเย็นพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ พระจันทร์เริ่มที่จะลอยตัวสูงขึ้นที่เหนือยอดไม้ “วันนี้พระจันทร์เต็มดวงเราคงเล็ดลอดเข้าไปได้ลำบากยิ่งขึ้น แต่ก็ยังโชคดีอยู่บ้าง” มันตั้มกล่าวกับส่างปาหลังจากที่เงยหน้าขึ้นสำรวจสภาพท้องฟ้าและดวงดาว “โชคดี? โชคดียังไงสว่างโล่งโจ้งขนาดนั้น ฮะ เจ้ามันตั้ม?” ส่างปาถามด้วยความสงสัย มันตั้มยิ้มเหี้ยมเกรียมก่อนจะกล่าวกับส่างปาช้าๆว่า “เจ้าคงไม่ลืมว่าก่อนที่เราจะกลายเป็นคนธรรมดา เราเป็นจอมเวทย์ที่มีพลังอำนาจและมนต์ดำไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ามันตรัยพี่ชายเรา” “แล้วยังไง?” ส่างปายังไม่เข้าใจ “วันนี้พระจันทร์เต็มดวงเป็นอุปสรรคต่อการเล็ดลอดเข้าไปของเราก็จริง แต่คืนวันเพ็ญพลังอำนาจบางส่วนกลับคืนมาสู่ข้า ข้าจะมีพลังเวทย์พอสมควรถึงจะไม่มากเท่าเมื่อก่อน แต่ลำพังแค่พวกมนุษย์กินคนแค่นี้ไม่ครณามือข้าแน่” มันตั้มเฉลยในที่สุด ส่างปาเบิกตาโตมองมันตั้มด้วยความฉงน “ไม่เห็นเจ้าเคยบอกข้ามาก่อน” “ข้าพึ่งคิดได้เมื่อกี้ เย่ย เจ้าไม่ใช่พ่อข้านี่ ถึงจะต้องคอยรายงานเจ้า เจ้าไปเตรียมตัวให้พร้อมเถอะ เราคงต้องอาศัยยาสลบของเจ้ากันล่ะคืนนี้” มันตั้มกล่าวแล้วเดินถอยห่างออกจากบริเวณที่ซุ่มดูกันอยู่ -------------------------------------------------------------------- ลมพัดเศษใบไม้ปลิวไหวดังเกรียวกราวไปทั่วบริเวณชายป่า ดวงจันทร์ในวันเพ็ญเต็มดวงลอยสูงเด่นอยู่บนฟ้า ยามเฝ้าปากถ้ำสี่ตัวของเผ่ามนุษย์กินคนกำลังสนทนาเป็นภาษาของพวกมันที่คนนอกมิอาจเข้าใจ แต่แล้วยามทั้งสี่ก็รู้สึกได้กลิ่นหอมเย็นๆของอะไรบางอย่าง ยามคนนึงอ้าปากจะพูดอะไรซักอย่างแล้วสติก็ดับวูบลงพร้อมกับที่เพื่อนอีกสามคนก็ล้มฟุบลงโดยไร้สติ เงาร่างสองสายทยอยกันพุ่งผ่านข้างกายยามที่หมดสติไปอย่างเงียบเชียบ เมื่อเงาร่างทั้งสองผ่านเข้าไปในถ้ำได้แล้วทั้งสองก็มุ่งหน้าไปข้างหน้าโดยไร้เสียง ทว่าเงาร่างที่อยู่ด้านหลังกลับดึงเงาร่างที่อยู่ด้านหน้าเอาไว้ “มีอะไรอีกส่างปา เรากำลังรีบกันอยู่นะ” ที่แท้เงาร่างทั้งสองก็คือมันตั้มกับส่างปานั่นเอง “ข้ามีเรื่องสงสัย ในเมื่อพลังของเจ้ากลับมาแล้ว ถึงไม่สะกดพวกมันทั้งหมดแล้วให้คืนตัวคุณหนูมา หรือไม่ก็ใช้พลัง มารดูดกลืนสรรพสิ่ง ของเจ้าฆ่าพวกมันให้หมดไปเลย ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนี้” ส่างปากระซิบถามด้วยความสงสัย มันตั้มส่ายหน้าช้าๆพร้อมกล่าวว่า “เราทำไม่ได้ พลังของเรากลับมาก็เพียงแค่บางส่วน แถมในข้างขึ้นจันทร์เต็มดวงนี้พลังที่กลับคืนมาเป็นแค่พลังในการสร้างสรรค์ ใช้ช่วยชีวิตได้ แต่ใช้คร่าชีวิตไม่ได้ ถ้าจะใช้พลังทำลายต้องรอถึงข้างแรม ซึ่งข้าก็ไม่แน่ใจว่าพลังจะพอเพียงหรือไม่ อีกอย่างเราไม่สามารถรอได้ ขืนรอถึงตอนนั้น เกรงว่ากระทั่งกระดูกยายเด็กแสบนั่นก็จะโดนพวกมันกินจนไม่เหลือหลอแล้ว” “ อ้าววว!!! งั้นที่เราบุกเข้ามานี่ก็มีอันตรายมากน่ะสิ” ส่างปาร้องด้วยความตกใจ “ก็ข้าบอกตอนไหนล่ะว่าไม่มีอันตราย แต่เจ้าไม่ต้องห่วงขอเพียงยังมีลมหายใจอยู่ไม่ว่าบาดเจ็บขนาดไหน ข้าสามารถรักษาหายได้ในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง” มันตั้มกล่าวเพิ่มความมั่นใจให้กับส่างปา “ไป งั้นเรารีบไปช่วยคุณหนูกัน ก่อนที่จะเช้าแล้วพลังของเจ้าจะเสื่อมไปซะก่อน” ส่างปาเปลี่ยนเป็นนำหน้า มือกระชับไม้ซางและกระบอกใส่ลูกดอกอาบยาพิษแนบแน่น วันนี้ทั้งสองตกลงจว่าจะไม่ใช้อาวุธปืนเพราะจะทำให้ศัตรูพวกมากตื่นตัวโดยใช่เหตุ ทั้งสองจึงมุ่งหน้าเข้าสู่ความมืดมิดภายในถ้ำและไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับอะไรที่รอทั้งสองอยู่ข้างหน้า -------------------------------------------------------------------------- หุ หุ ต่อไปเราจะเดินเรื่องแบบตัวใครตัวมันล่ะใครไม่มาก็ทิ้งไว้ข้างหลังล่ะ อิ อิ ขอเป็นพระเอกหน่อยเหอะ 555555555 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [27 มิ.ย. 45 10:48:55 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ทางด้านดาริกาน้อยหลังจากรู้สึกตัว ก็รู้สึกเจ็บที่กระดูกซี่โครงด้านขวาและหัวเป็นอย่างยิ่ง  ดาริกาน้อย ลืมตาขึ้นมองความมืดที่ปกคลุมอยู่รอบๆ ตัวจนมองไม่เห็นอะไรเลย  อีกทั้งมือเท้าก็ถูกมัดทำให้ขยับตัว ได้ลำบากเป็นอย่างยิ่ง   "อูย...เจ็บจังเลย !   ไอพี่พันบ้าทับลงมาได้  คอยดูจะฟ้องผู้กองฉวีผ่องซะให้เข็ด  เอ...แต่ว่าที่นี่ที่ไหนน่ะ ทำไมมันมืดอย่างนี้ล่ะ" ดาริกาน้อยนึกทบทวนเหตุการณ์ก่อนที่เธอจะสลบ  ดาริกาน้อยเห็นผู้ชายราวๆ 50 คน  รายล้อมอยู่รอบๆ หลุมที่ตกลงมา  แต่ทว่าไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูดออกมาเพราะว่าพลทหารพันทับอยู่  ก่อนที่พวกเขาเหล่านั้น จะเหวี่ยงแหมา  แล้วดาริกาน้อยก็จำได้ว่ามีท่อนไม้หน้าแปดฟาดมาเต็มที่หัวเธอ  ตอนนั้นดาริกาน้อยรู้ได้ ทันทีว่าคนพวกนั้นไม่ได้มาช่วยเธอแน่นอน "แล้วนี่พี่พันหายไปไหนเนี่ย" พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นพลทหารพันที่นอนตาเหลือกอยู่ข้างตัวเธอ "โธ่เอ้ย  ที่แท้ก็มานอนตาเหลือกอยู่ตรงนี้นี่เอง  เอ๊ะ...นี่กลิ่นอะไรเนี่ยทำไมมันเหม็นจนอยากจะอาเจียนจัง พี่พันได้กลิ่นไหม ?" แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบจากพลทหารพันทำให้ดาริกาน้อยนึกเอ๊ะใจ...ว่าเขาอาจจะไม่มีชีวิตอยู่อีกแล้วก็เป็นได้ ดาริกาน้อยมองต่ำไปเบื้องล่างเพื่อจะแก้มัดให้ตนเอง  แต่ก็พบกับภาพสยอดสยองเมื่อพลทหารพันสุดหล่อ บัดนี้เหลือเพียงแต่หัวเท่านั้น  ส่วนตัวก็มีแต่โครงกระดูกเท่านั้นเอง "กรี๊ดดดดดดดดดดดด..............................ดดดดดด" ดาริกาน้อยกรี๊ดเสียงก่อนที่จะสลบไปอีกครั้ง   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หลังจากนั้น 3 ช.ม.เป็นเวลาเดียวกันกับมันตั้มและส่างปากำลังแอบซุ้มดูเหตุการณ์อยู่  ดาริกาน้อยก็ฟื้น คืนสติขึ้นมาอีกครั้ง  หลังจากลับเหตุการณ์ได้ทั้งหมดแล้ว  ดาริกาน้อยก็ร้องไห้เป็นเผาเต่า "ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  พี่พันไม่น่าเลย  แล้วนี้ดาริกาน้อยจะมีหน้าไปบอกกับผู้กองฉวีผ่องได้ยัง ไงล่ะ  ฮื่อ...ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เมื่อร้องไห้จนเหนื่อยดาริกาน้อยก็คิดหาทางที่จะเอาตัวและหัวรอดจากเหตุการณ์ครั้งนี้  ดาริกาน้อยมองออก ข้างนอกซึ่งก็ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นเป็นโอกาสดีที่จะคิดหนี  แต่ก่อนอื่นต้องหาทางแก้เชือกที่มัดตัวเองให้ออก เสียก่อน  ดาริกาน้อยนึกบางอย่างขึ้นมาได้ซึ่งเป็นโชคดีของเธอที่มีดผ่าตัดเล่มเล็กของแม่ดารินที่เธอแอบเอามา ถูกเก็บอย่างดีในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง  ดาริกาน้อยหยิบมีดหมอที่อยู่ในซองก่อนที่จะค่อยๆ แกะมีอย่างระวัง เพราะใบมีดคมมากในไม่ช้าดาริกาน้อยก็สามารถแก้เชือกที่มัดตัวเองได้สำเร็จ  ดาริกาน้อยเริ่มสำรวจข้าวของ ที่มีอยู่ขณะนี้แต่ทว่าโชคกลับไม่เข้าข้างดาริกาน้อยเอาเสียเลยเพราะมีดสปาต้าเล่มยาวเท่าแขนคนที่อยู่ในเป้ อีกทั้งไรเฟิลตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าไปอยู่เสียที่ไหน  เมื่อคลำไปที่ตัวก็นึกโล่งอกเพราะเจ้า .44 คู่ใจพร้อมลูกของมัน อีก 5 กล่อง  ยังนอนหลับอยู่ในแจ็คเก็ตหนังตัวโปรดของพ่อที่ดาริกาน้อยยืมมาใส่  เมื่อคลำต่อไปก็ยิ่งใจชื้น เพราะมีดเดินป่าขนาด 1 ฟุตยังอยู่ในกางเกง  ดาริกาน้อยคิดว่าเจ้าพวกที่จับตัวเธอมาคงจะยังไม่ได้ค้นตัว เธอเป็นแน่แท้  ซึ่งก็นับว่าเป็นโชคดีที่ยังเหลืออยู่บ้าง  แต่ทว่าตอนนี้ชักเริ่มหิวเสียแล้วสิ  เพราะอาหารมื้อเย็น เมื่อวานก็ถูกย่อยไปเรียบร้อยแล้ว  ดาริกาน้อยคลำไปที่แจ็คเก็ตหนังเผื่อจะเจอของกินแล้วก็ไม่ผิดหวังเพราะ ยังมีเนื้อเสือดำที่ย่างเก็บไว้เหลืออยู่บ้าง  ดาริการีบกินอย่างหิวกระหาย "อาวุธก็มีแล้ว  ท้องก็อิ่มแล้ว  คราวนี้ก็ต้องหาทางออกจากที่นี่แล้วล่ะ  เอ...แล้วพี่พันล่ะจะเอายังไงดีจะเอาหัวไป ด้วยหรือว่าจะทิ้งไวที่นี่พร้อมกับตัว" แต่ทว่าดาริกาน้อยยังไม่ได้ตัดสินใจก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากปากถ้ำ  ดาริกาน้อยรีบนอนลงและไม่ลืมที่จะเอา เชือกมาพันมือให้ดูเหมือนถูกมัดอยู่  ดาริกาน้อยหลับตาลงเสียงคนคุยกันดังแว่วมาแสดงว่าใกล้ถึงตัวแล้ว ในใจของดาริกาน้อยเรียกให้พ่อกับแม่มาช่วย  ในไม่ช้าเสียงเดินก็หยุดลงตรงปลายเท้า  มีคนอย่างน้อย 10 คน คุยกันในภาษาที่ดาริกาน้อยไม่เข้าใจ  ในไม่ช้าร่างของดาริกาน้อยก็รู้สึกว่าลอยขึ้นแล้วก็ถูกวางลงกับ สิ่งๆหนึ่งคล้ายเปลสนาม  ดาริกาน้อยกำด้ามมีดหมอไว้แน่นก่อนที่จะค่อยๆ แย้มเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย มีชาย 5 คนเดินนำหน้าในมือมีอาวุธคล้ายหอก ที่ปลายเท้าก็มีชายกำลังช่วยกันแบกดาริกาน้อยอยู่  ในใจ ก็นึกว่า ' ใครก็ได้ช่วยดาริกาน้อยด้วย '    ............................ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : ดาริกาน้อย (ดาริกาน้อย) - [28 มิ.ย. 45 11:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 33 แวะมาอ่านจ้า ... ช่วงนี้ยุ่งๆน่ะ เลยบ่อยให้ต่อกันไปก่อนเด๊วจะกลับมาเล่นนะจ๊ะ จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [6 ก.ค. 45 10:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ใครอยากเปลี่ยนบรรยากาศก็ไปที่นี่ได้นะ ชาวคณะบางคน ก็ไปกันแล้ว เราเองกำลังรอมุขอยู่ กะจะไปแจมเหมือนกัน https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W1606684/W1606684.html จากคุณ : แม่มดพันปี - [10 ก.ค. 45 00:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เจ้านายทั้งหลายส่างปาขอตัวไปรับใช้พุทธศาสนาสักพักนะ ออกพรรษาแล้วจะกลับมา  ตอนนี้ขอติดสอยห้อยตามนายมันตั้มไปก่อนแล้วกัน จากคุณ : Albedo (อสูรแห่งแสง) - [16 ก.ค. 45 16:16:52 ]

ความคิดเห็นที่ 36 พระธุดงค์องค์ที่เลี้ยงผมมา ท่านบอกว่า ให้ผมมา แจมด้วยคนได้ จากคุณ : แงซาย - [20 ก.ค. 45 19:38:08 A:202.183.197.198 X:205.220.60.136]

ความคิดเห็นที่ 37 เฮ้ย ส่างปา  กลับมรกตนครเดี๋ยวนี้ จากคุณ : จักราธิราช - [20 ก.ค. 45 19:39:43 A:202.183.197.198 X:205.220.60.136]

ความคิดเห็นที่ 38 ดีจ้ะ ชาวเพชรพระอุมาฯทุกคน เราขอสมัครเป็นสมาชิกของที่นี่อีกคนนะ  (ขอเวลาคิดชื่อซักนิ๊ดนึง)  ............ จากคุณ : คนบ้า เพชรพระอุมา - [20 ก.ค. 45 21:23:06 A:203.147.9.3 X:]

ความคิดเห็นที่ 39                                 ฮ่าๆ ในที่สุด........       น้องนุชสุดท้อง(สุดท้องจริงๆนะ) ตระกูลไพรวัลย์  ก็ถึงเวลาปรากฎตัวซะที!!!        เราคือ รภารินทร์ ลูกสาวคนเล็กของพ่อรพินทร์กับคุณแม่ดาริน  น้องสาวคนเล็กของพี่ชายรพินทร์น้อย พี่สาวดาริกาน้อย  เราเรียนอยู่ปี 7 ที่ฮอกวอตส์  เมื่อ 2 ปีก่อนก้อได้เป็นตัวแทนรร.ในการประลองเวทย์ไตรภาคี ( ได้ถ้วยด้วย ) ตอนนี้เราเป็นประธานนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ และเป็นกัปตันทีมควิชดิชของบ้านด้วย( เราเป็นซีกเกอร์ของบ้านน่ะ )                แล้วเจอกันในเพชรพระอุมา  รอวันนั้นแทบไม่ไหวเลยล่ะ   จากคุณ : รภารินทร์ ไพรวัลย์ - [21 ก.ค. 45 11:31:56 A:203.147.9.56 X:]

ความคิดเห็นที่ 40 รออ่านอยู่ค่ะ...จะเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : คนชื่นชอบเพชรพระอุมา - [23 ก.ค. 45 02:30:45 A:203.147.48.140 X:]

ความคิดเห็นที่ 41 แง...........แง  ใครน้องใครกันแน่เนี่ย  นู๋อายุ 8 ขวบเองนะคะพี่รภารินทร์ ลุงตั้มโผล่ออกมาได้แล้วไม่งั้นจะดึงหนวดจริงด้วยนะ  นี่แนะ  นี่แนะ จากคุณ : ดาริกาน้อย - [23 ก.ค. 45 02:36:38 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ' ก่อนที่จะรอใคร(ก็ไม่รู้)มาช่วยนั้นสงสัยนู๋คงต้องช่วยตัวเองก่อนแล้ว '  เมื่อคิดได้ดังนั้นดาริกาน้อยไม่รอช้า  เธองั้นเอามารยาเล่มที่ 258 มาใช้ทันที  ดาริกาน้อยเอามือกุมท้องก่อนร้องเสียลั่นถ้ำ "โอ๊ย  โอ๊ย  ไม่ไหวแล้ว  ปวดเหลือเกิน" ดาริกาน้อยร้องอยู่อย่างนั้น  เจ้าพวกคนป่าที่หามเธออยู่นั้นมองหน้ากันเลิกลั่ก  ถามกันระงมด้วยภาษาของมัน "เกิดอะไรขึ้น" ชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาในถ้ำ  หน้าตาเขาหล่อเหมือนทอม ครูด เอ้ย ทอม ครูซ  แต่ผิวคล้ำกว่าและตัวสูกกว่ามาก  ในมือของเขามีปืนไรเฟิลของดาริกาน้อยอยู่   "เจ้านาย  นังคนนี้ร้องลั่นเลย  เหมือนเจ็บปวดอะไรซักอย่าง" เจ้าคนที่เป็นคนนำทางกล่าวขึ้นด้วยภาษาของมัน  ในขณะที่ดาริกาน้อยก็ตั้งใจฟังว่าจะเกิดอะไรขึ้น  จนลืมแกล้งร้อง สักพักชายคนนั้นก็ก้าวเข้ามาหาดาริกาน้อย  ในช่วงนี้เองที่ใจของดาริกาน้อยเต้นรัวเหมือนกลองเพล (จะตายไหมหนอเรา) เขาเอามือกดที่ท้องของดาริกาน้อย  เธอแกล้งร้องอย่างเจ็บปวด "เจ็บตรงไหน" เขาพูดภาษาไทยชัดเจนมากจนดาริกาน้อยเกิดอาการเออ  อ้าปากค้าง "คุณพูดภาษาน้องเล็กเจ้าค่ะได้"  ดาริกาน้อยเอ่ยขึ้น "เราเคยไปเรียนที่เมืองไทย" ชายคนนั้นกล่าว เขายิ้มอย่างดูอบอุ่น "ได้โปรด  อย่าทำอะไรน้องเล็กเจ้าค่ะเลยนะเจ้าคะ"  ดาริกาน้อยอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร "เราไม่ทำอะไรเธอหรอกอย่ากังวลไปเลย" "แต่  แต่  คุณกำลังจะเอาน้องเล็กเจ้าค่ะไปกินเหมือนกับพี่พันใช่ไหมเจ้าคะ"  ดาริกาน้อยเริ่มตาแดง  น้ำตาไหลออกมา "ความจริงหาใช่พวกเราไม่ที่ทำแบบนี้  หากแต่เป็นเทพเจ้าของเรา" "แล้วน้องเล็กเจ้าค่ะ  จะต้องโดนเทพเจ้ากินด้วยหรือเจ้าคะ" "ความจริงคงต้องเป็นเช่นนั้น  แต่เจ้ารอดมาได้" "รอดมาได้ ?  หมายความว่าไงหรือเจ้าคะ"ดาริกาน้อยยังถามด้วยความสงสัย   "เอาเป็นว่าให้เราพ้นไปจากปากถ้ำก่อนนะ  แล้วน้า เอ้ย พี่ จะเล่าให้ฟัง" ก่อนที่ชายหนุ่มผู้นั้นจะได้พูดอะไรด้มากกว่านี้  ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามอย่างโกรธาดังมาจากในถ้ำ  ชายผู้นั้นรีบบอกให้คนของตนน้ำดาริกาน้อยออกจากที่นี่ให้เร็ว  คนพวกนั้นดูจะแตกตื่นและตกใจกลัว  ต่างลนลานรีบวิ่งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย   จนเมื่ออกจากถ้ำได้ ดาริกานน้อยก็สังเกตว่าถ้ำนี้มีประตูเป็นกรงเหล็กอย่างหนาปิดไว้ด้วย ดาริกาน้อยถูกพามาที่ลานกว้าง  เธอถูกเชื้อเชิญให้นั่งลงบนเก้าอีกหวาย  ด้านขวาของเก้าอี้มีอาหารและเหล้าที่ใส่ในกระบอกไม้ใผ่วางอยู่  และชายผู้นั้นคนที่คุยกับเธอในถ้ำก็นั่งอยู่ด้านซ้ายของเธอนี่เอง   ' เขาเป็นใครกันนะ '  ดาริกาน้อยได้แต่ร้องถามในใจ จากคุณ : ดาริกาน้อย - [23 ก.ค. 45 03:11:20 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เอ่อ ขออภัย คุณดาริกาน้อยด้วย คือข้าพเจ้าเริ่มเรื่องใหม่ไปแล้ว ด้วยสาเหตุบางประการ คือ 1 สมาชิกเก่าๆหายหมด(ไม่มีคนเล่น) ด้วยหน้าที่ต่างๆ ทำงานมั่ง ติดสอบมั่ง เบื่อแล้วมั่ง 2บางคนท้วงติงว่าทำให้นิยายเพชรพระอุมาของเดิมด้อยค่าลงเพราะตัวละครบางตัวโดนล้อเลียน ซึ่งจริงๆพวกเราก็ไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น นอกจากชื่นชอบในตัวละครนั้นๆไม่อยากให้จบลง แต่ด้วยแนวเขียนและสไตล์ที่ไม่เหมือนกันทำให้บางคนที่เป็นแฟนเพชรพระอุมารับไม่ได้ โดนบ่นว่าเป็นประจำ สมาชิกเลยเริ่มล่าถอยกันไปบ้าง 3แนวของเรื่อง แนวของเรื่องถูกจำกัดไม่สามารถใช้จินตนาการได้อย่างกว้างไกล(บ้าได้ไม่สุดขีดว่างั้น)เนื่องจากเรื่องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องเดิมที่มีอยู่ก่อนหน้าแล้ว จะทำอะไรก็ไม่ถนัด เพราะยังต้องเกรงใจเจ้าของบทประพันธ์เดิมอยู่ด้วย ซึ่งทุกคนก็ให้ความเคารพในจุดนี้ 4หมดมุข!!!(สั้นๆแต่ได้ใจความ) 5ข้าพเจ้าแต่งเรื่องพร้อมกัน2-3ที่ไม่ได้สมองข้าพเจ้าจะสับสน มึนงง อาจใส่ชื่อผิดๆถูกๆได้ -_-" ทั้งหมดข้างต้นเป็นความคิดเห็นโดยส่วนตัวของข้าพเจ้า เนื่องจากเป็นความคิดโดยส่วนตัว ใครจะไม่เห็นด้วยหรือเห็นด้วย ข้าพเจ้าก็ไม่สน 5555 เพียงแต่บอกตามที่ข้าพเจ้าคิดให้ฟังเท่านั้น ทุกคนมีสิทธิที่จะไม่เห็นด้วยกับข้อคิดเห็นเบื้องต้น ทว่าไม่มีสิทธิตำหนิว่าข้าพเจ้าคิดผิด เพราะเป็นสิทธิส่วนตัว อิ อิ ****การที่คุณคิดไม่เหมือนคนอื่นไม่ได้แปลว่าคุณผิดและไม่ได้แปลว่าคนอื่นผิดเช่นกัน ความเห็นที่แตกต่างคือจุดสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ****(กันไว้เผื่อคนมาต่อว่าขี้เกียจเถียงด้วย ปวดหัวๆ) ปล. สุดท้ายแจ้งมาให้ทราบ เพื่อที่ท่านจะได้ไม่กระตุกหนวดข้าพเจ้า ข้าพเจ้ากลัวเจ็บ อิ อิ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [23 ก.ค. 45 15:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ก็รภารินทร์เป็นน้องจริงๆอ่ะนะ ความเดิมก้อมีอยู่ว่า........... วันที่เค้าเกิดน่ะกระทรวงเวทย์มนตร์ก็ได้บันทึกปีูถูกแล้วล่ะ แต่ว่าตอนที่พี่ก้อรู้ว่าใครมาป่วนที่กระทรวง เค้าร่ายเวทย์มนทร์มาที่ส่วนกองทะเบียนประชากรโดนแฟ้มของรภารินทร์พอดีทำให้เค้าแก่กว่าที่เป็นจริง  ทั่นศ.ดัมเบิลดอร์เลยให้เค้าเรียนลัดจาก 7 ปีเป็น 4 ปี (จริงๆที่เร็วเพราะเค้ามีนาฬิกาแบบของพี่เฮอร์ไมโฮนี่น่ะ ) เพราะฉะนั้นถ้าพี่ฉาว..เอ๊ยสาวดาริกาน้อยข้องใจตรงไหนถามด้ายเยยค่าไม่ต้องเกรงจาย........ จากคุณ : รภารินทร์ ไพรวัลย์ - [วันอาสาฬหบูชา 15:31:34 A:203.147.9.61 X:]

ความคิดเห็นที่ 45 ลืมไป...ที่เค้าบอกเรื่องถ้วยไตรภาคี ตอนนั้นเค้าเลิกกำหนดอายุแล้ว ...v-v จากคุณ : รภารินทร์ ไพรวัลย์ - [วันอาสาฬหบูชา 17:01:44 A:203.147.9.173 X:]

ความคิดเห็นที่ 46 นี่ๆ ถ้าเบื่อเรื่องของตั้มคูล่ากับเรื่องนี้มาเล่นที่นี่ก็ได้นะ *************************************** \_-=สงครามผู้กล้า เส้นทางสมบัติ=-_/ https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W1650928/W1650928.html   เรารออยู่น๊า         จากคุณ : รภารินทร์ ไพรวัลย์ - [วันเข้าพรรษา 13:09:21 A:203.147.10.161 X:]

ความคิดเห็นที่ 47 คนหายไปไหนหมด จากคุณ : รภารินทร์ ไพรวัลย์ - [วันเข้าพรรษา 14:13:45 A:203.147.51.82 X:]

ความคิดเห็นที่ 48 อ้อ เรื่องของเราเล่นได้2ที่นะhttps://board.dserver.org/j/joinwriter/00000236.html https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W1650928/W1650928.html e-mail : rparin_priwon@hunsa.com จากคุณ : รภารินทร์ ไพรวัลย์ - [วันเข้าพรรษา 14:56:12 A:203.147.51.82 X:]

ความคิดเห็นที่ 49 คนหายไปไหนหมด จากคุณ : รภารินทร์ ไพรวัลย์ - [26 ก.ค. 45 11:07:48 A:203.147.51.35 X:]

ความคิดเห็นที่ 50 ตามอ่านมานานแล้วช่วงนี้หายไปไหนกันคะ  คุณชายเชษฐาไม่เห็นโผ่หน้ามาเขียนเลยติดสอบอยู่หรือคะ ลุงไชยยันต์กลับมาเขียนได้แล้วนะลุงคนอ่นคิดถึง ท่านมันตรัย  คุณแสงโสม คุณชายกลาง น้องพลับพลึง พรานใหญ่ บุญคำ คะหยิ่น แงซาย นู๋เมเงียบหายไปตั้งนาน ไม่เขียนกันแล้วหรือคะ  ช่วงนี้เห็นมีแต่มันตั้มกับดาริกาน้อยเท่านั้นเอง กลับมาเขียนกันไวๆนะคะจะรอ จากคุณ : คนแอบอ่านมานานแล้ว - [28 ก.ค. 45 01:04:16 A:202.183.164.186 X:]

ความคิดเห็นที่ 51 หง่า ... คงไม่มีใครมาเล่นแล้วแหละ เสียดายๆๆๆ ----------------------------------------------- นู๋เม ที่เงียบหายไปเพราะติดสอบค่ะ แล้วก้อกะลังยุ่งๆกะเรื่องเรียน ใจก้ออยากเขียนนะ แต่คงไม่มีคนมาต่อแล้วแหละ .. เฮ้อ จากคุณ : เมยานี (การเวกในช่อการะเกด) - [1 ส.ค. 45 22:48:21 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เสียดายเหมือนกัน อุตส่าห์เล่นกันมาตั้งนานแล้ว  จริงๆ ยังอยากเขียนต่อ แต่ก็เหมือนท่านเมยานีนั่นแหละ กลัวไม่มีใครเอาด้วย เฮ้อออออออออ จากคุณ : แม่มดพันปี - [1 ส.ค. 45 22:55:45 ]

ความคิดเห็นที่ 53 คุณน้าเมไปเล่นกะทั่นตั้มสิ ///ศึกอภินิหาร ล่าสมบัติมหากาฬ สะท้านเว็บบอร์ด บทที่ 9: การประทะครั้งใหญ่ที่ป่าหิน// https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W1662784/W1662784.html จากคุณ : รภารินทร์ ไพรวัลย์ - [2 ส.ค. 45 17:49:45 A:203.147.10.202 X:]