พรานใหญ่ ตัดหน้าหนานอินไปได้งัยครับ
ไปเที่ยวที่ไหนมาครับ ของฝากครับ ของฝาก
 

จากคุณ : หนานอิน - [21 เม.ย. 14:50:54] 

ตอนแรกนึกว่าจะเป็นมักกรหยก เพราะมีคนจองบท มารบูรพาไว้แล้ว
ไหงเป็นเซียวฮื้อยี้ได้ก็ไม่รู้นะ...

แต่ขอหนานอินไปคิดก่อนว่าจะเป็นอะไร 

จากคุณ : หนานอิน - [21 เม.ย. 15:07:34] 

ไปราชการลับเขาไม่มีของฝากกันหรอกหนานอิน ..คิดถึงคุณชายอนุชาจริง ๆนะเนี่ย แกแอบไปจู๋จี๋กับคุณแสงโสมเหล้าไทยได้รางวัลแน่ ๆเลย 
โธ่เขาอยากเจะเล่นมังกรหยกกันหรือ...ไม่เป็นไรใครใคร่เป็นอะไรก็เป็นไปเถอะ กิ้มย้งกับโกว้เล้งสามารถมาด้วยกันได้... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [21 เม.ย. 15:19:01] 

พลับพลึงมาจองเป็น มารบูรพาอึ้งเอี๊ยะซือ เจ้าเกาะดอกท้อ นะคะ...
 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [21 เม.ย. 16:35:09] 

ขอจองเป็นตัวดีๆมั่งได้ป่ะ....เบื่อตัวร้ายแล้วล่ะ ฮี่ฮี่
 

จากคุณ : กรวดสีฟ้า - [21 เม.ย. 17:14:31] 

พรานใหญ่มองหนุ่มน้อยลูกครึ่งอย่างเพ่งพินิจ ในใจเขาสงกาไม่วาย "ลูกของไชยยันต์กับเมย์.." เขารำพึงในใจ แต่ว่าทำไมมันหน้าคล้าย ๆเขา หน้าเสี้ยมกระดูกโหนกแก้มสูงแก้มตอบ คางบุ๋มอย่างนั้นแต่เป็นส่วนผสมของความหล่อเหลาแบบทรหดอย่างนั้นมันจะเป็นของใครไปไม่ได้ นอกจากพรานใหญ่แต่เพียงผู้เดียว...

รพินทร์รำพึงในใจ "เราจำจะต้องหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเจ้าไพรวัลย์ เดี๋ยวคนอื่นสังเกตุความเหมือนกันได้เก๊าะจบเห่กันเท่านั้นเอง..ม่ายงั้นมันอาจจะลากเราไปเทสท์แมทชิ่งความเหมือนของสายดีเอ็นเอ เข้าให้.." 

บุรุษอย่างรพินทร์ย่อมมีคำขวัญอยู่ในใจ "ทำอะไรให้ใครจับได้ย่อมมิใช่ชาติชาย.."  เขามองเจ้าหนุ่มอย่างหมายมาดอยู่ในที...
 

หันไปทางซ้ายเห็นเด็กหญิงหัวสีขมพู "นี่มันใครกันอีกเล่าเฟ้ย เด็กพวกนี้มันมาจากไหนกันนักหนา อือม์  ดูหน้าคล้าย ๆกับนางไม้ลั่นทมนี่ท่าทางจะเป็นลูกที่หล่อนคลอดออกมาอย่างแน่นอน เด็กลูกครึ่งนี่เอง" รพินทร์หลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน   หลังจากที่เด็กหญิงพยายามรบเร้าขอเล่นเป็นอึ้งเอี๊ยะซือ เขารู้สึกว่ามันชักจะไปกันใหญ่เสียแล้ว
 

ที่เขาหายไปมิใช่เป็นเพราะนอนหลับอย่างที่คนอื่นเข้าใจ เขาได้ไปสืบราชการลับดังที่ได้รับมอบหมายมา และในที่สุดก็สรุปได้ว่า ปากีสถานนั้นไม่มีชายแดนที่ติดกับพม่าเลยแม้แต่น้อย เขาเอารายงานลับสุดยอดนี้ไปให้ท่านนายพลเชิงศึก ซึ่งทำให้ท่านแปลกประหลาดใจมากกับสรุปผลการสืบราชการลับอันนี้  พร้อม ๆกับปลดรพินทร์ออกจากปฏิบัติการทันที 
 

รพินทร์ ผู้เป็นอิสระจากปฏิบัติการอันแปลกประหลาด ก็จำต้องพกพาหัวใจรักซื่ออันแห้งเหี่ยวไปตามหาดาริน ขวัญใจของเขาซึ่งบัดนี้ยังไม่รู้ว่าอยู่แห่งหนอันใด แต่เขากระสากลิ่นของเธอว่าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ด้วยว่ากลิ่นกายของเธอเริ่มฉุนสาบสางรุนแรงขึ้น คล้ายดั่งยามที่รพินทร์ยืนอยู่ใต้ลมของเจ้ามหิ งสาตัวกลั่นฉะนั้น
 

ฤาว่า เจ้าไพรวัลย์ที่บัดนี้ได้แยกวงออกไปเป็นพระเอกเดี่ยวบุกบั่นกลับเข้าไปยังเขตของรัฐฉานแห่งพม่า มันจะสืบเสาะสถานที่ที่อยู่ของคุณหญิงได้ มันจึ่งได้ด้นดั้นไปอย่างรวดเร็ว  มิได้การเราจำเป็นต้องตามติดมันไป ด้วยเกรงว่ามันจะถามไถ่คุณหญิงให้รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของสเปิร์มตัวที่แหวกว่ายไปผสมกับไข่ที่ปฏิสนธิแล้วแบ่งตัวเป็นไซโกธ ฝังตัวอยู่ในมดลูกของมาเรีย ฮอฟแมนเมื่อเพชรพระอุมาภาคหนึ่ง...

พรานใหญ่ไม่รอช้า สะกดตามรอยของเจ้าหนุ่มลูกครึ่งพูดได้ห้าภาษาไปอย่างไม่ลดละ
.......................................................

ศักราชเมิงโจ่ว ซ้องไต้ 
ที่บึงไซโอ้ว  เซียวฮื้อยี้ค่อย ๆเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ใบหน้านั้นคมสันนัก  แม้ว่ากระดูกที่สันแก้มจะค่อนข้างสูง ใบหน้าเรียวตอบแต่ก็เป็นส่วนผสมที่เหมาะเจาะแลดูทรหด รับกับแผลเป็นเป็นทางยาวที่โหนกแก้มข้างขวา
 

หลายวันมานี้ มันปลอดโปร่งใจยิ่งนัก ทิวทัศน์งดงามของบึง ลมชุนเทียนอันอบอุ่น แสงอาทิตย์ยามอัสดงลูบไล้ผิวหน้าของน้ำในบึงเป็นประกายระยิบ ท่ามกลางสวรรค์ในแดนมนุษย์เยี่ยงนี้  มิว่าความหนักหน่ายใจอันใดย่อมวางลงได้
 

มันพลันนึกถึงคำสั่งของบรรดาเหล่าตู้เกียวเกียวและลี้ปากกว้างก่อนออกมาจากหุบนรก "เจ้าต้องก่อกวนทุกผู้ให้คลั่งใจตาย  ฝากฝีมือให้ชนชาวยุทธรู้กันถ้วนหน้า..." 

เซียวฮื้อยี้ยิ้มเล็กน้อย  มองไปที่ไกลตาในบึงดุจดั่งมีเรือลอยอยู่เอื่อย ๆ เพียงพริบตาเดียวเรือกลับเคลื่อนใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว  เห็นบุรุษวัยกลางคนยืนอยู่บนหัวเรือ 
 

มันขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางรำพึงในใจ "บุคคลผู้นี้ ตามท่าทางลักษณะแล้ว สมควรเป็นอึ้งเอียะซือ ภูติบูรพา อันกระเดื่องดัง...แต่ไฉนเลยจะมาปรากฏอยู่ในเรื่องเดียวกับเราได้...แต่คิดอีกที เห็นมันหมกมุ่นครุ่นคิดปานนี้ย่อมต้องมีเรื่องสนุกสนานอันใดรอให้เราไปชมโดยแท้" 

เจ้าลูกปลาน้อยใช้วิชาทางน้ำลงไปในน้ำเงียบเชียบ เกาะติดท้ายเรือไปโดยที่ผู้ที่อยู่บนนั้นไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย...
 

...............................................................
ขอไปก่อนแล้วล่ะครับหิวข้าว  เอาเป็นสองเรื่องสองมิติเลยนะครับ ขึ้นกระทู้ใหม่แล้ว ไหนเลยจะอยู่ในมิติเดียวได้... ขออำลา 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [21 เม.ย. 17:37:56] 

งั้นเชษฐาต้องรีบมาจองบท วีรบุรุษฟ้าทักษิณอี้น้ำเทียนเลย แฮ่กๆ 

จากคุณ : เชษฐา - [21 เม.ย. 20:58:26] 

ผมพิมพ์ความเดิมมาแล้วแต่ตอนกลางวันจะส่งกระทู้
เท่าไรก็ส่งไม่เข้า แม้จะถูกน้องเขยตัวแสบตัดหน้าไปก่อน
ยังไงก็ต้องขอแปะไว้ก่อนละ

ความเดิม:

หลังจากดารินถูกโมฮัมมัดราฟาเยตจับไปอยู่กับเกิดแล้ว
เธอก็พบว่าเกิดเป็นทายาทอาณาจักรสาปสูญเพราะเขา
มีปานแดงรูปโดราเอมอนอยู่ที่แก้มก้นด้านซ้าย
และพ้องต้องเป็นเนื้อคู่กับเธอซึ่งมีปานแดงรูปโดราเอมี่พอดี
ขณะเดียวกันที่คณะพราน  รพินทร์ไพรวัลย์ก็สลบไป
เพราะทนความหล่อของแงซายไม่ได้ เชษฐาสั่งให้
เส่ยไปตักน้ำมาราดให้รพินทร์ฟื้น แต่เมื่อเส่ยไปถึงบ่อน้ำ
ลึกลับอันซึ่งความจริงเป็นทางเข้าฐานทัพมูจาฮิดินแล้ว
เส่ยกลับโดนมนตร์ของอับดุลมันตรัย ทำให้สำคัญว่าพะยูน
ดุร้าย๒๕๔๓ตัวเป็นนางเงือกเล่นน้ำอยู่ จึงโดดลงไปไล่
ปล้ำ แงซายกับหนานอินไปช่วยก็ต้องมนตร์เช่นกัน

ยังดีที่ไพรวัลย์อนันตรัย ลูกของไชยยันตร์กับมาเรีย
นั่งไทมแมชีนกลับมาช่วยไว้ทัน พะยูนทั้งหลายก็หายไป

ต่อมาเชษฐาใช้ยาดมท่านเจ้าคุณปลุกให้รพินทร์ฟื้นแล้ว
ก็รวบรวมพลจุดเทียนระเบิดน้ำฝ่าบ่อเข้าไปยังถ้ำใต้น้ำข้างล่างนั้น 
ทั้งหมดพบขุมสมบัติอาลีบาบาเข้าจึงพากันแย่งชิงกัน
เป็นการใหญ่ ซึ่งตรงนี้ไพรวัลย์งอนในความโลภ
ของทุกคนหนีออกไปก่อน

ภายหลัง โมฮัมมัดราฟาเยตเข้ามาตรวจสมบัติ เจอกับ
พวกคณะพรานเข้า จึงเกิดต่อสู้กัน ลงท้ายแงซายยิง
กระสุนควันสลบไปกลางถ้ำทำให้แอ้งแม้งหมดทั้งสองฝ่าย
ตื่นมาอีกทีทุกคนก็ถูกจับมัดจะบูชายัญต่อเจ้าแม่กาลีซึ่ง
พวกมูจาฮิดินนับถือเสียแล้ว แต่เส่ยเบ่งพลังดาวเหนือกางเกง
ขาด อาศัยความอุจาดต่อสู้กับโมฮัมมัดราฟาเยต

สู้กันสักครู่เชษฐาตื่นมาอีกคน ทั้งสองหมาหมู่โมฮัมมัด
จนชนะได้ แล้วแก้มัดพวกที่เหลือเดินทางต่อไป

ต่อมาอับดุลมันตรัยซึ่งแอบดูพวกคณะพรานอยู่
ถูกไพรวัลย์วกกลับมาถีบจนสลบแล้วนำตัวไปให้พรรค
พวกดู เขาพบว่าที่แท้แล้วอับดุลมันตรัยใส่หน้ากากหนัง
มนุษย์อยู่ซึ่งเมื่อแกะออกมากลายเป็นหน้าของรพินทร์ไพรวัลย์!

อับดุลมันตรัย ฟื้นขึ้นเล่าว่าความจริงแล้วเขากับรพินทร์
เป็นพี่น้องฝาแฝดกันเมื่อสิบชาติก่อน แต่พ่อไม่รักเขา เขาจึง
หนีออกจากบ้านมาเป็นปีศาจร้าย สุดท้ายมาอยู่
ปากีสถาน และก่อตั้งกองโจรมูจาฮิดินนี้ขึ้น
คุยไปได้สักครู่ร่างอับดุลมันตรัยก็หายไป ทั้งหมดจึงทราบ
ว่านี่เป็นร่างจำแลงที่เสกมาเล่าความลับของเรื่อง
ส่วนตัวจริงนั้นกำลังจิบบรั่นดีอยู่ที่ฐาน 

ตัดมาที่การกำเนิดของพลับพลึงสีชมพูอันเป็น
ลูกของลั่นทมสีชมพูกับเจ้าพลาย ซึ่งภายหลังเจ้าพลาย
มาเกิดใหม่เป็นไพรวัลย์ และหมอดูใต้ต้นมะขามที่
สนามหลวงทำนายว่าจะเป็นเนื้อคู่ของพลับพลึงด้วย
เรียกว่าเครมทั้งแม่ทั้งลูก

พลับพลึงสีชมพูถูก อับดุลมันตรัยซึ่งต้องการสาว
พรหมจรรย์ไปบูชายัญเจ้าแม่กาลีสั่งจับ แต่ก็จับได้
เพียงนางไม้ปลอมตัวซึ่งเป็นบริวารของลั่นทมสีชมพูเท่านั้น 

เมื่อเธอเล็ดรอดการจับกุมของอับดุลมันตรัยมาได้
ก็ตามไปสมทบกับหนานอินและพวกออกตามหา
เกิดและดารินซึ่งถูกอับดุลมันตรัยจับอยู่ต่อไป...

แค่นี้ละครับตามความเข้าใจของผม ส่วนตอนตัวโคลนนิ่ง
ของรพินทร์และมันตรัยนั้น ไปดูที่แม่พลับพลึงเขาเขียน
อธิบายเอาไว้เองแล้วกัน ผมอ่านแล้วก็ยังงงๆอยู่
มีข้อมูลมาหลายสายเหลือเกิน เอาเรื่องเป็นอย่างนี้ละกันนะครับ 
 

จากคุณ : เชษฐา - [21 เม.ย. 21:02:51] 

อ่านต่อแล้วแหมคุณหนานอินไม่น่ารีบจบเลย
แต่ก็เอาเป็นว่า  ต่อมาวันหนึ่งอับดุลมันตรัย
ออกไปเดินเล่นถูกสาวๆมารุมกรี้ดเหยียบตาย 
โจรมูจาฮิดินจึงต้องสลายก๊ก

อย่างไรก็ตามด้วยความที่เขาเป็นอมตะ จึงยังรอดอยู่
พร้อมที่จะแฝงตัวมาในบทโฉดต่อๆไปฮ่าฮ่าฮ่า...(เสียงหัวเราะของอับดุลมันตรัย)

เฮ้อนี่พยายามสรุปเนื้อเรื่องให้เหมือนของทุกคนที่สุดแล้ว
นะครับ แฮ่ก แฮ่ก ส่วนอ้ายเกิดกับน้อยนั้น เอาเป็นว่า
ตอนโจรก๊กแตกก็หนีมาสมทบได้ละกัน แฮ่กแฮ่ก

(ตอนแรกผมกะจะตั้งชื่อตอนต่อไปว่า" ศึกชิงพลับพลึงนรกเส่ยสั่ง" 
เนื่องจากมีสมาชิกลึกลับคนหนึ่งเมลมาบอกให้เอาชื่อนี้) 
 

จากคุณ : เชษฐา - [21 เม.ย. 21:13:30] 

งั้นเส่ยรีบมาจองบทพระรองฮวยบ้อข่วยเลย
ส่วน คุณชายชดก็เป็นตู้เกียวเกียว(ตุ๊ด)ไปละกัน 

จากคุณ : เส่ย - [21 เม.ย. 23:10:17] 

แหม  ป้าหนอนขา  ก๋วยเจ๋งเป็นคนดี๊คนดีออกค่ะ
หมูอยากเป็นอึ้งย้ง  ดีแล้วที่ป้าหนอนไม่เอา อิอิ
ประทับใจแต่ในรุ่นที่หวงเย่อหัวเล่นแล้ว
อึ้งย้งเป็นหญิงที่ฉลาด  ได้รับเกียรติเทียมชาย
น่าสนใจจะตายบทนี้น่ะ เนอะ
อ้อ  เล่งนึ้งก็น่าสนใจนะ  แต่เอี้ยก้วยแขนขาดข้างนึงอ้ะ ไม่เอา กอดไม่อุ่น 
ส่วนบทในเพชรพระอุมา  หมูขอผ่าน  เพราะอ่านได้แค่4เล่ม  ชาตินี้คงไร้วาสนา   รู้แต่ว่าดารินสวยสู้ป้าไม่ได้(น่านนน  หยอด) 

จากคุณ : หมูหวานน่ารัก - [22 เม.ย. 05:00:57] 

ปู่เชษ..เนื้อเรื่องเวอร์ชั่นของพลับพลึงอ้างอิงตอนก่อนนิดหน่อยค่ะ เพราะหลับไปอ่านของเก่า
แล้วพบว่า แม่ลั่นทมกะน้าแลงโสมได้ไปโคลนนิ่งลุงรพินทร์ในท้องสมเสร็จด้วยเก้าะ
เลยจับมาเล่นซะหน่อย (เดี๋ยวจะไม่มีบทซะเลย) แต่แบบไหนก็เรื่องเดียวกันน่า...ปู่ก็

จากคุณ : พลับพลึง - [22 เม.ย. 10:31:35] 

ธ่อ คุณชายอนุชาครับ เรามาเป็นคู่กันแบบปาท่องโก๋จะมาลาออกดื้อ ๆได้งัย   อย่าพึ่งลาออกเลยนะ นะ ภาคนี้ให้เป็นพระเอกก็ได้ โผมสัญญา โผมจะไม่ส่งสองลูกชายนักรักนักเลงนั่นลงสส.เป็นอันขาด คุณจาตุ...เอ๊ยคุณชายอย่าเพิ่งลาออกจากพรรคของเราเลย เอ  หรือว่าอยากจะย้ายไปอยู่ทอรอท้อ...ไปอยู่ที่นั่นเขาไม่ให้เป็นเลขาธิ...เอ๊ยพระรองหรอกน่าเชื่อเถอะอย่างดีก็เป็นแค่ตัวประกอบเท่านั้นเอง..
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [22 เม.ย. 17:10:47] 

ใคร้ใครใครกันมาเชียร์ให้คุณชายเชษฐาเป็นพระเอกคู่กับไพรวัลย์ ฮึ คนเรานี่น้า ช่างไม่เห็นใจกันบ้าง โผมอุตส่าห์ยึดเก้าอี้พระเอกมาสองพันภาคแล้ว เหลืออีกไม่เท่าไรก็จะเข้าภาคที่ล้านสองแสนจะมาถอดผมได้งั้ยยยย  อ้าวนี่ยังมาหาว่าผมไม่สนองนโยบายพรรคอีกเหรอ ปู้โธ่ เงินกู้เขามาผมจะมาแบ่งให้พรรคได้งัยล่ะครับ นอกจากนี้ยังหาว่าผมไปต่างประเทศบ่อยมั่งล่ะ ตีนไม่ติดดินมั่งล่ะ จ้างก็ไม่ไป เอิ๊กเอิ๊ก...

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [22 เม.ย. 17:38:31] 

ขอเป็นตัวประกอบต่อไปดีกว่าครับ จะได้คอยแกล้ง
พระเอกบ่อยๆ ไม่ต้องแย่งบทกับใครด้วย หิหิ

และเพื่อเป็นการเอาใจนักอ่านที่ยังไม่ได้อ่านเซียวฮื้อยี้
ผมจะขอเสนอเรื่องย่อๆเลยก็แล้วกันครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ อาณาจักรจีนสมัยราชวงศ์
หมิง มีชายหนุ่มพี่น้องร่วมสาบานสองคนชื่อว่า
กังปังและ อี้น้ำเทียน มีคำร่ำลือว่า ไม่มีชายใดในหล้า
ต้านทานเพลงกระบี่ของอี้น้ำเทียนได้และไม่มีหญิงใด
ต้านทานรอยยิ้มของกังปังได้(รู้รึยังครับว่าทำไม
ผมรีบมาจองบทนี้ กังปังก็ดีแต่ตายเร็วไปหน่อย)
ประมุขวังชวนจันทร์เพ็ญและประมุขวังเอ็นดูดาว
มีใจพิสวาทรักใคร่ในตัวกังปัง จึงจับเขาไปกก ณ วัง
ตอนต่อบุปผา คาดไม่ถึงว่าเขากลับรักสาวกวังคนหนึ่ง
ชื่อฮวยง้วยโน้ว และลอบหลบหนีไปด้วยกัน 
แต่งงานมีลูกซึ่งท้องอยู่ วันที่จะคลอดนั้นพอดีกับ
ประมุขวังชวนจันทร์เพ็ญ ตามมาเจอจึง
ฆ่าพวกเขาเสีย เมื่อเธอเหลือบเห็นเด็กที่ออกมาเป็น
ฝาแฝดแล้วก็จะฆ่าด้วย แต่ประมุขวังเอ็นดูดาว
ซึ่งเป็นคนดี ห้ามเอาไว้ก่อน โดยคิดแผนบอกว่า
ในเมื่อไม่มีใครรู้ว่าลูกของกังปังเป็นฝาแฝด ก็ให้พวกเธอเองเอา
เด็กคนหนึ่งไปเลี้ยง ส่วนอีกคนรอให้อี้น้ำเทียน(ซึ่งมาช่วย
พวกกังปังไม่ทันเพราะถูกกังคิ้มเด็กรับใช้ทรยศของกังปัง
หลอกให้หลงทาง) เอาไปเลี้ยง ถ่ายทอดวรยุทธ์ให้
ภายหน้าให้เด็กทั้งสองมาสู้กันจนตายไปข้างหนึ่งแล้ว
ค่อยบอกความจริงจะเป็นการแก้แค้นที่เจ็บแสบที่สุด

ประมุขวังชวนจันทร์เพ็ญหัวเราะเห็นด้วย แล้วจึงนำเด็ก
นั้นไปเลี้ยงที่วังตอนต่อบุปผา ตั้งชื่อว่าฮวยบ้อข่วย
(ไร้ตำหนิ) ส่วนอี้น้ำเทียนมาเจอเด็กอีกคนเห็นศพน้อง
ร่วมสาบานและอาซ้อตายก็เศร้าโศกเสียใจยิ่งนัก
อุ้มเด็กอีกคนซึ่งก็คือเซียวฮื้อยี้จากไป 
(เรื่องที่สองคนนี้เป็นฝาแฝดแต่พอโตขึ้นจำหน้ากันไม่ได้
โกวเล้งอธิบายไว้ว่า ขณะเกิดการต่อสู้กันนั้นทารก
เซียวฮื้อยี้ โดนลูกหลงเป็นแผลเป็นที่แก้ม เมื่อโตขึ้นแล้ว
เค้าหน้าจึงเปลี่ยนไปนั่นเองแล...)

เฮ้อ กว่าจะเขียนเสร็จ นี่แค่เล่มแรกใน๓๖เล่มนะครับ 
ต่อไปวานคุณเส่ย (เวลาปกติเรียกอ้าย เวลาขอความช่วยเหลือเรียกคุณ อิอิ) ,ป้าหนอนหรือใครก็ได้มาช่วยต่อ
หน่อย

อนุชาเอ้ยอย่าเพิ่งไปเลยมาเล่นกันต่อหน่อยน่า
ไม่รู้เรื่องไม่ใช่อุปสรรค นี่กำลังเขียนเรื่องย่อให้แล้วไงครับ
 

จากคุณ : เชษฐา - [22 เม.ย. 21:39:24] 

อารัยหว่า????    ส่างปาไม่ได้โผล่มาหน่อยเดียว   ดั้นด้นไปถึงเมืองจีนกันแล้วเหรอ? เนี่ย    สวัสดีทุกคนคับ  พรานใหญ่, นายกลาง, เจ้าแงซาย, นายหญิง แล้วก็ทุกๆ คนเลย คงได้เจอกันเมื่อโอกาสอำนวย 

จากคุณ : ส่างปา - [23 เม.ย. 01:59:25] 

อ่านไปอ่านมา ถึงได้รู้ว่าเราถูกปลดกลางอากาศซะแล้ว ทำงี๊ได้ไง  คราย....ครายฆ่าเรา   เดี๋ยวไปโคลนนิ่งเป็นตัวอื่นก็ได้ (วะ) ไม่ง้อหรอก  หึ...หล่อแล้วอย่ามาง้อแล้วกัน 

จากคุณ : ส่างปา - [23 เม.ย. 02:26:33] 

ด้วยพลังฝีมือของภูตบูรพา มีหรือจะไม่ทราบว่า มีผู้มาเกาะติดท้ายเรือ แต่เนื่องจาก
ดูท่าทางเจ้าปลาน้อย มิได้มีเจตนามุ่งร้ายอันใด จึงปล่อยให้เกาะไปเรื่อย ๆ เบื่อเมื่อไรคงจะ
กระโดดขึ้นมาบนเรือเอง

เรือลำน้อยลอยเอื่อย ๆ ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเบื้องหน้านั้นได้ปรากฏบ้านหลังหนึ่งขึ้นมา
แก่สายตาของทั้งคู่  ซึ่งดูท่าแล้วคงจะครึกครื้นยิ่งนัก ส่วนผู้ที่อยู่ภายในนั้นจะมีผู้ใดบ้าง
ยังไม่แน่ชัด และก่อนที่ทั้งภูตบูรพา และเซียวฮื้อยี้จะทำสิ่งใด ก็ปรากฎ...
 

จากคุณ : ภูตบูรพา (Login)  - [23 เม.ย. 11:02:15] 

งงแล้วล่ะ...ไหงชาวเพชรพระอุมาแตกคอกันมาตั้งกระทู้
เพชรพระอุมาภาคใหม่ตั้ง2กระทู้ล่ะเนี่ย..
แล้วเราจะเข้าไปเล่นอันไหนดี...
ขอบอกว่า.......โลกนี้ขาดมันตรัยไม่ได้นะเฟ้ย ฮ่าๆๆๆๆ 

จากคุณ : กรวดสีฟ้า - [23 เม.ย. 12:37:13] 

กรี้ดดดดดดด ฮ่า กรี้ดดดดดดด คุณชายขา

หมั่นไส้ว้อย ทำไมไม่มีใครมากรี้ดเราบ้าง ฮือๆๆๆๆๆ
เขียนก็พอๆกัน ยิ่งไพรวัลย์ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮือๆๆๆๆๆๆ

เอาละไหนๆอี้น้ำเทียน ก็เรียกเส่ยเพราะๆแล้ว เส่ยก็จะใจอ่อนเขียน
เรื่องต่อให้
อยู่มาวันหนึ่ง อี น้ำเทียนดื่มเหล้าอยู่บนเหลามังกรห้าสี
พลันมันก็พบกับ จอมยุทธฮวยบ้อข่วยเดินมาหา
"เดรัจฉานน้อยเอ้ย เจ้ากล้ามาหาเราเรอะ?"
อี น้ำเทียนลุกขึ้นชี้หน้าเขา
ฮวยบ้อข่วย หัวเราะหึหึกล่าวว่า"ความจริงข้าพเจ้ารับเทียบ
จะประลองกับจอมยุทธกังเซียวฮื้อ(ยี้) แต่เนื่องจาก
ระแคะระคายมาว่า อี น้ำเทียน อี ไต้เฮียบ(ผู้กล้าแซ่อี)
ได้รับการไหว้วานจาก พลับพลึงมรกต พลับโกวเนี้ย
(ดรุณีแซ่พลับ)หลานสาว ให้มาทำร้ายข้าพเจ้า ข้าพเจ้า
จึงต้องมาป้องกันตัวก่อน"

"อุบาท บัดซบ ผายลม ฝีมือเจ้าเช่นทารกมีหรือจะต่อกรกับเราได้"

"หึหึ หุหุ วิชาหยกอำไพของข้าพเจ้าอาจไม่สามารถ
ต้านทานยอดพลังอาภรณ์วิวาห์ของท่านได้
แต่กับลมปราณโอษฐ์สุนัขไม่อาจไม่รับประทานของข้าพเจ้าแล้ว
เกรงว่าท่านไม่อาจต้านรับได้เกินสามเพลง"

อี น้ำเทียน อี ไต้เฮียบ ตกใจตัวสั่นหน้าซีดเหงื่อท่วมกาย
จริงสินะไม่นานมานี้ ผู้อาวุโสปาป้าหนอนได้ส่ง
เทียบเชิญชาวยุทธไปประลองพลังลมปราณ(ปาก)กัน
ผู้ชนะจะได้ครอง หมู่ตึกพยัคเมฆดินธำรง และเป็นจ้าว
ยุทธจักร ต่อจากท่าน ได้ข่าวว่าคราวนี้ตัวเก็ง
คือภูตบูรพา และกังเซียวฮื้อ(ยี้)ก็มาด้วย
เขาจะสู้ได้ไหมนะ

คิดไปไม่ได้เท่าไร ฮวยบ้อข่วยก็ตะโกนว่า "อีไต้เฮียบ เชิญ!" 
ทั้งสองเกร็งกล้ามเนื้อปากจะสับประยุทธ์แล้ว ...
 

จากคุณ : เส่ย - [23 เม.ย. 13:14:13] 

อยากร่วมวงด้วยจังขอสมัครเป็น  โป๋  อั๋ง  เสาะ  ดีกว่า

   พลัน  โป๋  อั๋ง  เสาะ  จอมยุทธ  ฝีมือกล้า   ผู้แตก  ทัพกับโจโฉผู้เป็นนาย   ขณะที่กรีธาทัพ   ห้าสิบ  หมื่นไปปราบ  ก็อดอามี่  และได้รับบาดเจ็บ  ร่อนเร่ผ่านทางพเนจรมาพอดี
    "  เป็นบุญตา  วาสนาข้าที่สามารถได้ยลการประลองของผู้กล้าทั้งสอง   แต่ก่อนที่ท่านทั้งสองจะดวล  ข้าใคร่มีข้อเสนอที่ดี  ที่ท่านทั้งสองต้องมิกล้าปฏิเสธ  "
   ด้วยคุณธรรมขั้นสูงส่งที่มีอยู่ในตัว   เมื่อเห็นการต่อสู้ที่ถึงขั้นต้องม้วยมลนาอยู่ตรงหน้า   โป๋  อั๋ง  เสาะจึงเอ่ยไมตรีข้อเสนอให้จอมยุธททั้งสอง
   "  การต่อสู้ของท่านทั้ง  ต้องถูกจารึกเป็นประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งแห่ง  ยุธทภพมิต้องสงสัย   แต่ท่านทั้งสองหากผู้ใกจำต้องวายชีพลง  ท่านเคยคิดถึงภายภาดหน้าบ้างหรือไม่  กับชีวิตที่ต้องทนทุกข์  ของญาติพี่น้องท่าน  โปรดฟัง  โปรดจงฟังไมตรีของข้า   ท่านผู้ใดต้องการรับไมตรี  ทำประกันชีวีกับข้าบ้างหรือไม่  "
   ความลับยุธทจักรเปิดเผย  แท้ที่จริง  โป๋  อั๋ง  เสาะ  คือสายลับ  แห่งพรรค จีนประกันชีวิต  หวังมาแสวงหาผลกำไรจากยุธท   การไมตรีครั้งนี้   โป๋  อั๋ง  เสาะ  หวัง   อี้น้ำเทียน  และ  จอมยุธท  ฮวย  เบ้อ  ช่วย   หลงคารม  พลั้งมือ ทำประกันกับตน   เมื่อผู้ใดชนะ  โป๋  อั๋ง  เสาะ  จะปลิดวิญญาณคนผู้นั้นเสีย   แล้วเครมเงินประกันของจอมยุธททั้งสอง  สะสมเป็นทุนไปสมทบกับโจโฉ  เผชิญก็อดอามี่   ต่อไป 

จากคุณ : freeman - [23 เม.ย. 16:47:32] 

“ หยุด!  เดียรัจฉานน้อยใจกล้าสามานย์ยิ่งนัก  บังอาจลบหลู่อี้ไต้เฮียบของข้าพเจ้า
ความผิดของเจ้าครั้งนี้มิอาจจะให้อภัยอีกต่อไปแล้ว ”

เสียงตวาดเกรี้ยวกราดดังมาจากไหนไม่ปรากฎ  แต่พลันพลังลมหวีดหวิวสะเทือน
เลื่อนลั่นพร้อมกันนั้นเงาร่างสายหนึ่งก็ทะยานวูบมาจากฟากฟ้าค่อยๆ ลอยลงมา
ช้าๆ ด้วยวิชาตัวเบาขั้นเลอเลิศและกระทบพื้นชนิดที่ฝุ่นยังไม่กระจาย  และแล้ว
บุรุษฉกรรจ์มาดสง่าก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า   ฮวยบ้อข้วยจ้องมองมันเขม็งนิ่ง 
หน้าตาของมันผู้นั้น แม้มีรอยแผลเป็นเล็กน้อยมากหลาย  แต่กลับเปี่ยมเสน่ห์
และคมคายอย่างน่าริษยา  ใบหน้าของมันแม้จะบูดบึ้งไปด้วยโทสะทว่ายังมิอาจเบียด
บัง เซ็กซ์ แอพพีล  ของมันลงไปได้แม้แต่กระผีกริ้น  ฮวยบ้อข้วยตะลึงงันไปชั่วครู่
เมื่อเห็นบุรุษตรงหน้าของมันนั้นมีประพิมประพายคล้ายมันราวกับแกะดอลลี่
ที่เกิดจากการโคลนนิ่ง  ความหล่อเหลาของมันนั้นมิกระไรดอก  ทว่ามาดของมัน
ต่างหากเล่า  เจ้าผู้นี้แม้ซ่อนร่างอยู่ในชุดผ้าฝ้ายเก่าๆ รองเท้าปุปะ ผมเผ้ายาวสยาย
ตรงหว่างเอวเหน็บกระสอบป่านปะๆ ไว้ห้าใบ (เก็บที่เฮียทาวันเย็บซ่อมไว้ให้ตรง
กระทู้บ้านท้ายคลองมาใช้ชั่วคราว)  และขะมุกขะมอมราวกับมิได้อาบน้ำ 
มาเป็นเวลาหลายวันจนหนวดเคราขึ้นเขียวครึ้ม    ขัดกับทีท่าโอ่อ่าดุจราชาของมัน
เป็นอย่างยิ่ง  ฮวยบ้อข้วยประเมินคร่าวๆ ว่าในกระสอบห้าใบนั้นคงมิมีสักกี่
อีแปะ  ทว่าเจ้าผู้นี้กลับมีทีท่าราวกับจะซื้อโลกได้ทั้งโลกก็ปานกัน 

ในชีวิตของกงจื้อฮวยบ้อข้วยผู้มีฉายาดอกไม้ไร้ตำหนิ  ย่อมมีลักษณะนิสัยและสุข
อนามัยส่วนตัวอย่างสะอาดหอมกรุ่นไร้ตำหนิสมชื่ออย่างมิแผกเพี้ยนไปแม้แต่น้อยนิด 
อย่าว่าแต่กระไรเลยแม้แต่น้ำหอมใกล้หมดอายุจนทางห้างถึงกับรีบร้อนเซล  กงจื้อฮวยฯ 
มิมีวันปรายหางตาไปเหลือบแลเด็ดขาด   วันหนึ่งๆ  กงจื้อฮวยฯต้องล้างหน้าด้วยอัตรา
ความถี่สามครั้ง ต่อชั่วโมงเพื่อล้างคราบไคลธุลีดินและละอองสิ่งสกปรกจะมาแปดเปื้อน
ผิวหนุ่มให้เป็นราคีหมองคล้ำ  ยังมินับเวลาในการชำระล้างอวัยวะต่างๆ ทั่วตัวจนถึงกระทั่ง
ลงแช่ในอ่างน้ำร้อนเพื่อขัดสีฉวีวรรณเป็นกิจวัตร  จนกระทั่งเอียเท้ารับใช้ในวังอิ๊ฮวยเก็ง
แอบนินทากันให้แซ่ดว่ากงจื้อหนุ่มเป็นเหตุให้แม่น้ำฮวงโหแห้งขอด  ฯลฯ   ตอนเยาว์วัย
หากมีประกวดหนูน้อยอนามัยที่ไหน  หากกงจื้อฮวยเข้าประกวดเป็นอันว่าถ้วยรางวงรางวัล
มีเท่าไหร่กงจื้อกวาดเรียบวุธไม่เหลือหลอ  ถึงขนาดวังอิ๊ฮวยเก็งต้องสร้างตึกใหม่เพื่อเก็บถ้วย
และชามตลอดจนรามไหเกียรติคุณของกงจื้อเป็นการพิเศษ  นี่ย่อมบอกให้ทราบถึงความ
เป็นหนุ่มอนามัยของกงจื้อฮวยบ้อข้วยอย่างแจ้งชัดเป็นยิ่งแล้ว

ด้วยเหตุดังนี้เอง  กงจื้อหนุ่มบัดนี้จึง แทบจะมิอาจทนทานต่อสารรูปของเจ้าตัวประหลาด 
ผู้พกกระสอบห้าใบที่โผล่พรวดแหกซีนขึ้นมาได้อีกต่อไป  มันที่สะอิดสะเอียนอย่างยิ่งกับ
ความสกปรกนั้น บัดนี้ความรู้สึกอย่างหนึ่งกลับพลุ่งพล่านภายในยิ่งกว่าแรงสะอิดสะเอียน
นั้นก็คือเพลิงไฟแห่งความริษยา  ...  มันริษยาอย่างยิ่งจนเนื้อตัวแทบลุกเป็นไฟและขนคิ้ว
ขนตาแทบไหม้มอดมลายเป็นเถ้าถ่าน  เมื่อได้เห็นความหล่อเหลาแบบเท่ห์ chip  ของบุรุษ
ผู้มาใหม่  ขนาดมันมอมแมมสาวๆ ยังกรี๊ดสลบได้ถึงปานนี้   หากเจ้าห้ากระสอบผู้นี้ขัดสี
ฉวีวรรณและอนามัยเท่าเทียมกับมัน  คงต้องหล่อระเบิดเถิดเทิงเทิ้งบ้องบ้านท้ายคลองกระจุย
นำหน้ามันไปลิบอย่างชนิดไม่เห็นฝุ่นอย่างแน่ยิ่งกว่าแช่แป้งท้าวยายม่อม

“ คิดอะไรอยู่เป็นนานสองนานฟะ  ข้าฯ ยืนเก๊กจนเมื่อยแล้วนะเฟ้ย ”     บุรุษหนุ่มมาดมอมแมม
อดรนทนไม่ได้ที่โดนแช่กล้องไว้นานผิดสังเกตว้ากเพ้ยออกมา   ทำเอาฮวยบ้อข้วยกงจื้อ
สะดุ้งตื่นจากภวังค์   เมื่อเห็นบุรุษหนุ่มผู้นั้นจ้องตาอันดำขลับและสุกใสยิ่งกว่าประกายดาว
ทว่าคงรังสีอำมหิตและเยือกเย็นยิ่งกว่าน้ำก้นบ่อบนดอยอินทนนท์ในหน้าหนาวมาที่มัน
ทำให้ฮวยบ้อข้วยกงจื้อต้องสะท้านใจอย่างมิอาจข่มกลั้น  ทว่ากัดฟันตีหน้าตายส่งเสียง
เย็นชาออกไป

“ เจ้าผู้มาโปรดประกาศนาม  เราฮวยบ้อข้วย (ดอกไม้ไร้ตำหนิ) กงจื้อ  มิลงมือกับบุคคล
ไร้ชื่อแซ่  หากเจ้าเป็นศิษย์สำนักที่เรายังคงเกรงใจ  มิสู้ปลดปล่อยให้เจ้าหลุดรอดเงื้อมมือ
ของเราออกไปเพื่อเห็นแก่หน้าอาจารย์ของเจ้า  มิฉะนั้นแล้ว  เฮ่อ...เฮอะ ”

ฮวยบ้อข้วยจงใจละประโยคสุดท้ายไว้แล้วแค่นเสียงหัวเราะเย้ยหยัน

บุรุษมอมแมมเงยหน้าหัวร่อฮา ฮา ยาวนานจนสาสมใจ  แล้วตวาดก้อง
“ ฮา ฮา  เจ้าลูกเต่าน้อยมิรู้สำนึกชั่วดี  แม้บิดาเป็นใครยังไม่รู้จัก  จงล้างหูรับฟังชื่อเสียงของ
เตีย เตีย เจ้าเถิด  เราผู้กล้ามีฉายาว่าห้ากระสอบ  แห่งถนนนักเขียนอันเลื่องลือ   มิเพียงเช่นนั้น
เรายังเป็นเจ้าพลาย  แห่งเพชรพระอุมาภาคพิเศษ  และไพรวัลย์ อนันตรัย  ในภาคต่อมา
ส่วนผลงานของเราที่สาวๆ กรี๊ดจนแทบคลั่งและถึงขนาดต้องส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลศรีธัญญา
นั้นได้แก่บทบาทของชายกลาง แห่งบ้านท้ายคลอง   และยังมีผลงานอีกนับไม่ถ้วนชิ้นที่
เปะปะอยู่ทั่วไป   เจ้าไปเจี๊ยะดีหมีหัวใจเสือมาจากไหนจึงจะมาต่อกรกับบิดา ”

ฮวยบ้อข้วยพลันตกตะลึงไปอีกครั้งคราด้วยความไหวหวั่นจนหัวใจแทบกระดอนออกมา
ทางปาก  อา.. ที่แท้เจ้าผู้นี้คือบุรุษบ้าห้ากระสอบที่เปะปะวุ่นวายอยู่ทั่วไปบนถนนนักเขียน
อยู่พักหนึ่งนั่นเอง  ไม่ช้าไม่นานมานี้ได้ข่าวว่ามันวางกระสอบหายสาปสูญไปจากยุทธภพ
ความเป็นอยู่ของมันนั้นเป็นไปอย่างพิสดารและถึงขนาดไปมาไร้ร่องรอย  มาบัดนี้ฮวยบ้อข้วย
กงจื้อมาพบคู่มือที่แค่พบหน้าก็สมองพองโตด้วยความวิงเวียนหน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลม
แม้ยาหม่องตราลิงถือลูกท้อยังเอาไม่อยู่   อา...ฮวยบ้อข้วยกงจื้อกลับมาพบคู่ต่อสู้ที่ตึงมือแล้ว
ในครานี้....

พึงรู้ไว้ว่าหลักวิชาตอนบุปผาต่อหยกอันทำชื่อเสียงให้แก่วังอิ๊ฮวยเก็งนั้น  จริงแล้วมีหลักมา
จากวิชาสี่ตำลึงปัดพันชั่ง  หรือเป็นการยืมพลังกระแทกพลัง  ยิ่งคู่ต่อสู้ลงมือยิ่งหนักเท่าใด
ผลสะท้อนที่มันได้รับยิ่งหนักหนาสาหัสเท่านั้น   ทว่าเจ้าบ้าห้ากระสอบผู้นี้  กลับพกพาแต่ลม
มิหนำซ้ำมันยังยืมกี่ตำลึงก็ไม่เคยใช้จนดอกเบี้ยทบต้นเป็นพันชั่ง  ด้วยเหตุนี้วิชาอิ๊ฮวยจิ๊เง็ก
อันพิสดารก็ไม่อาจจะทำอะไรมันได้ 

ยิ่งไปกว่านั้น  ฝีปากของเจ้าบ้ากระสอบถึงกับทำอิสตรีหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บใจ  เพราะมันด่าได้
อย่างเกลี้ยงเกลา (ด่าเช็ด)  จนน่าสงสัยว่ามันคงจะมีไฝหลบซ่อนอยู่แถวริมฝีปากเป็นแน่แท้
ขนาดแม่ค้าปากคลองตลาดยังต้องเปลืองเปลือกทุเรียนไปเพราะปาก(ของมัน)   เจ้าบ้าผู้นี้
ยิ่งด่ายิ่งมีแรง  ยิ่งท้าทายยั่วโทสะมันยิ่งสนุกสนานคะนอง  ทั้งความหัวหมอ  ทั้งตอหลดตอแหล
ไม่มีใครเกินมันอีกแล้ว  อีกทั้งผิวหน้าของมันยิ่งกว่าคอนกรีตเสริมใยเหล็ก  ทั้งทนทั้งด้าน
ยิ่งกว่ากระเบื้องโอลิมปิคตราห้าห่วง  แม้แต่โอฬารยังไม่กล้ารับฝาก  โอ... 

บัดนี้  ดูทีท่าเซียวฮื้อห้ากระสอบจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว  เพราะฮวยบ้อข้วยกงจื้อดันคิดยาวเป็น
หน้าๆ (เปลืองแย่)   มันอดรนทนมิได้ต้องแค่นเสียงดังเฮอะแล้วกล่าวขึ้น

“ ว่ากระไร เจ้าลูกเต่า  จะลงมือต่อกรกับบิดาหรือไม่   บิดาจะนับหนึ่งถึงสาม  หากเจ้ามิลงมือ
บิดาจะจัดการกับเจ้าแล้ว ”

“ หนึ่ง...”

เซียวฮื้อห้ากระสอบเริ่มส่งเสียงนับช้าๆ แบบเด็กอนุบาล 

“ สอง...” 

หัวใจของฮวยบ้อข้วยเต้นถี่เร็วเป็นจังหวะอาร์ แอน บี  แทบจะกระดอนออกมาจากปากอีกครั้งครา
กงจื้อหนุ่มรีบโคจรพลังลมปราณขึ้นมาสิบสองส่วนจนเสื้อผ้าพองลมพึ่บพั่บ  แม้ในใจจะหวาดหวั่น
ผวาสักเพียงใด  บัดนี้มันต้องลองเสี่ยงดูสักคราแล้ว...
 
 

(เหอะๆ  เขียนมาตั้งยืดยาว  เกี่ยวกับเพชรพระอุมาตรงไหนหว่า....
...ต๊ะไว้ก่อนก็แล้วกันเนอะ)
 
 
 

จากคุณ : เซียวฮื้อห้ากระสอบ - [23 เม.ย. 17:06:25] 

ขณะที่ เซียวฮื้อยี้เกร็งพลังเก้กอยู่นั้น 
วีรบุรุษฟ้าทักษิณอี้น้ำเทียนก็รวบรวมลมปราณ
หันหน้าไปทางฮ่วย บ้อข่วยกล่าวว่า
"ลูกเต่าเจ้าบังอาจต่อบิดานัก เห็นแก่เจ้าเป็นเพียงทารก
บิดามิอาจไม่ออมมือ ลูกเต่าเจ้าซัดมาก่อนสามเพลง
เถอะ บิดาจะไม่ตอบโต้เด็ดขาด"

ฮ่วย บ้อข่วย ยามอับจน มิคาดจอมยุทธอี้ยั้งมือให้
ก็ถือโอกาสโคจรลมปราณเจ็ดส่วน พ่นออกด้วยท่า
"ตลาดน้ำไร้ขอบเขต" ทันที

กระบวนท่าของเขา บัดเดี๋ยวคล้ายลึกซึ้งแปรผัน
บัดเดี๋ยวคล้ายธรรมดาสามัญ เมื่อซัดพุ่งไปแล้ว
ผู้คนรอบข้างล้วนแตกตื่น แม้ผู้เยี่ยมยุทธโป้วอั้งเสาะ
ยังต้องเบือนหน้าหนีไปเล็กน้อยไม่อาจทนรับฟังได้

หาคาดถึงไม่ อี้น้ำเทียนอี้ไต้เฮียบกลับยืนตรงดุจขุนเขา
มิได้สะทกสะท้อนแต่อย่างไร

ฮ่วย บ้อข่วยตกใจยิ่งนัก ผงะไปครู่หนึ่งแล้วรีบงัดพลังไม้ตาย
"พลิกฟ้าเสวยสวรรค์"ขึ้นมาใช้ จนเอียเท้าข้างๆ
ทนฟังไม่ได้ ร้องกรี้ดหนีไป 

แต่ไม่คาดคิดอีกครั้งเอียเท้าคนนั้นกลับมีสมบัติผู้ดี
มากกว่าอีไต้เฮียบซึ่งยังคงยืนหน้าด้านหน้าทนอยู่

ฮ่วย บ้อข่วยเห็นว่าชายผู้นี้คงกระพันชาตรี(หน้าด้าน)
สมเป็นไต้เฮียบถ้าไม่ใช้ วิชาสุดยอดของวังตอนต่อบุปผา
แล้วเกรงว่าไม่อาจล้มเขาได้ เขาจึงเร่งพลังวัดสิบส่วนใช้
"ตอนบุปผาต่อว่าบุพพการี" ออกทันที
...เสียดายที่เขาไม่รู้ชื่อพ่อแม่อี้น้ำเทียนจึงได้แต่
พะงาบๆไป อี้น้ำเทียนย่อมไม่สะทกสะท้าน

เมื่อรับรองป้องกันจนสิ้นสุดวิชาแล้วฮ่วย บ้อข่วยก็ก้มลง
กับพื้นเหงื่อไหลท่วมกาย กล่าวว่า"เดิมทีผู้เยาว์
นึกว่าตนเชี่ยวชาญการผรุสวาททั้งสามสิบสองชนิด 
เจนจบวิชาด่าทั้งภาษาขอมภาษามอญภาษาแขก
วันนี้พบกับอี้ไต้เฮียบ จึงรู้ว่าผู้เยาว์แท้จริงไม่เก่งกาจนัก"
แค่นเสียงดังเฮอะกล่าวต่อว่า"ลูกผู้ชายล้างแค้นสิบปี
ไม่สายวันหน้าผู้เยาว์จะขอแก้ตัวในงานศึกชิงยอดยุทธ์
ที่หมู่ตึกพยัคเมฆดินธำรง!"ว่าแล้วเขาก็หมุนตัวหนีไป

เซียวฮื้อยี้คลายพลังเก้ก หันไปกล่าวกับอี้น้ำเทียนว่า
"ไต้เฮียบฝีมือร้ายกาจ รับฟังมันได้ทุกกระบวนเพลง
เมื่อสักครู่ข้าพเจ้ายังรับได้แค่ภาษาจีนกลางกับภาษาอูรดู
แต่พอมาถึงกระบวนภาษาอีสานแล้ว ข้าพเจ้ายัง
ต้องเบือนหน้าหนีไปบ้าง..."

"ก็ใครเขาฟังเล่า "อี้น้ำเทียนหัวเราะพลางถอดที่อุดหูออก
เมื่อครู่ตอบรับได้เพราะเขาใช้อ่านริมฝีปากเซียวฮื้อยี้เอา

เซียวฮื้อยี้แตกตื่นตะลึงลานชั่วขณะรีบยกมือ คารวะ
กล่าวว่า"นึกไม่ถึงอี้ไต้เฮียบนอกจากพลังฝีมือสูงส่งแล้ว
ยังมีปัญญาลึกซึ้งอีกด้วย"

"เจ้าไม่ต้องยกยอไป ตอนนี้เราต้องรีบทำธุระด่วนก่อน"
เซียวฮื้อยี้ทำสีหน้างงๆกล่าวว่า"ธุระอันใด?"

"ชักดาบออกจากเหลามังกรห้าสีนี้ ทั้งเราและเจ้าล้วน
ไม่มีทรัพย์แม้สักหุนเดียว ยามนี้ผู้คนแตกตื่นหนีไปเป็น
โอกาสของเราแล้ว ชักช้าอาจต้องล้างจาน"
เซียวฮื้อยี้แย้มยิ้มกล่าวว่า"ประเสริฐ..."

จากนั้นทั้งสองก็พุ่งเข้าเก็บสุราฟรีที่ยังเหลืออยู่
แล้วหมุนตัวหายไปด้วย 

จากคุณ : เชษฐา - [23 เม.ย. 21:29:56] 

เอาละไปอ่านอุงก้ะมันตรัย ที่กระทู้ข้างบนแล้ว

มันตรัย ภาคจีนนี่ถ้าไม่มีชื่อก็กระไรอยู่ งั้นผม
ตั้งให้เองละกัน เอาเป็นจอมมาร"ม่านไต่"ผู้คิดครอบครอง
ยุทธภพและ กำลังวางแผนทำลายงานประลองชาวยุทธอยู่ดีไหมครับ
 

จากคุณ : เชษฐา - [23 เม.ย. 21:42:53] 

สองเซียนชักดาบยังมิทันเคลื่อนกายหายไป พลันมีเงาร่างคนวูบมา สายตาของบุคคลทั้งสอง ถึงกับไม่มีผู้ใดเห็นชัด
คนผู้นี้มาจากทิศทางใด

มันละลิ่วลงสู่พื้นโดยไม่มีเสียง
"ผู้เยาว์ เอี๊ยบไค ขอคารวะท่านผู้เฒ่าทั้งสอง"

สองจอมยุทธรีบเก็บดาบแทบไม่ทัน
"ที่แท้เอี๊ยบไคผู้มีฉายาเซียวลี้ปังตอหรือปังตอบินอันลือลั่น"
"ท่านเข้าใจถูกต้องแล้ว...เอี๊ยบที่แปลว่าใบไม้ และไคที่แปลว่าเบิกบาน พูดตามสูตรเด๊ะ"

อี้น้ำเทียนนิ่งคิดในใจ เจ้าหนุ่มผู้เหน็บปังตออยู่ด้านหลังนี้มันมาได้อย่างไร เซียวฮื่อยี้ นอกจากมั่วกับมังกรหยกแล้ว ยังมีฤทธิ์มีดบินอีก
แต่ไฉนจะห้ามจอมยุทธจากสำนักต่างๆได้เล่า ในเมื่องานประลองยุทธครั้งนี้เปิดกว้างต้อนรับยอดฝีมือจากทั่วทุกสารทิศ
ไม่แน่ ซุนหงอคงอาจจะมาด้วยก็ได้

"ข้าพเจ้าหวั่นเกรงว่า สิ่งที่ท่านผู้เฒ่าทั้งสองกระทำนั้น จะเป็นสิ่งที่น่าละอาย"
"บัดซบ เจ้าเอาอะไรมากล่าว"  เซียวฮื่อยี้พูดพลางใช้เท้าเขี่ยไหเหล้าเข้าที่เดิม

"ทารกน้อยปากยังมิสิ้นกลิ่นน้ำนม...ไฉนเจ้าจึงกล่าววาจาสามหาวต่อบุพการีของเจ้าอย่างนี้ บิดาเจ้าที่ยืน
อยู่นี่เป็นผู้ใดเจ้ารู้หรือไม่" อี้น้ำเทียนกล่าว
เซียวฮื่อยี้กระซิบ  "อี้ไต้เฮียบกล่าวเช่นนั้น ข้าก็เป็นมารดามัน ก็เป็นเมียท่านน่ะซี"
"เหอะน่า รับๆบทไปก่อน เจ้าเป็นน้ามันก็ได้นี่นา"

เอี๊ยบไคก้มศีรษะเล็กน้อย
"กิตติศัพท์ของท่านทั้งสองเป็นที่เลื่องลือในยุทธภพ น้อยคนนักจะไม่รู้จัก แต่ข้าก็มิบังอาจกล่าวคำเท็จ  สิ่งที่
ข้าน้อยเตือนหาได้ไกลจากความเป็นจริงไม่"

เซียวฮื่อยี้หวั่นเกรง หากเจ้าบุรุษหนุ่มผู้นี้เกิดแพร่งพรายเรื่องราวน่าอัปยศออกไป อันดับความน่าเชื่อถือของเขา
ต้องถูกลดลงเป็นแน่ ด้วยฝีมืออย่างเขา ไฉนเลยจึงปล่อยให้ทารกน้อยมายืนด่าทออยู่ได้

"เจ้าเด็กเมื่อวานซืน ไม่มีมูลเลยสักนิดเจ้าก็ยังต่อว่าน้าของเจ้าได้ บัดนี้น้ากับบิดาจำต้องสั่งสอนเจ้าให้รู้จักเข็ดหลาบ
เจ้าแน่ใจไหมว่าจะสามารถรับมือได้เกินสามหมื่นกระบวนท่า"

"ช้าก่อนท่านผู้เฒ่า...ที่ข้าพเจ้ามาวันนี้มิได้หวังท้าตีต่อยกับท่าน ไม่แน่เราอาจมาเป็นมิตรสหายกันในภายหลังก็ได้
ข้าพเจ้าเพียงแต่หมายความว่า ท่านมิควรเหมากันเพียงแค่สองคน  ท่านเอาไปคนละไหแล้วที่เหลือให้ข้านะ"

ร่างของเอี๊ยบไคก็พลันพุ่งวาบตีลังกาใส่เกลียวสองรอบข้ามศีรษะเซียวฮื่อยี้กับอี้น้ำเทียนไป
เหลือบมองอีกที ไหเหล้าที่ต่างจับจองก็อันตรธานหายไปเกือบหมดเหลืออยู่สองไห

"ผู้เยาว์ขออำลา เจอกันงานประลองยุทธ"
วาจายังมิทันขาดคำ ร่างเอี๊ยบไคพลันหายลับไป เหลือแต่เสียงยังแว่วอยู่เท่านั้น

"ฝีมือร้ายกาจ...ข้าพเจ้าว่ามือไวแล้วยังคว้าเหล้าไม่ทันมัน...คนอย่างนี้น่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง"
อี้น้ำเทียนเอ่ยขึ้นหลังจากรีบคว้าไหเหล้ามากอดไว้กับตัวแน่น 

จากคุณ : เซียวลี้ปังตอ - [24 เม.ย. 00:58:46] 

ฮ่าฮ่า เยี่ยงนี้สมใจข้าพเจ้านัก ว่างจากกิจการงานไซร้จะมาร่วมน้อมสนอง......บัดนี้ขอใช้เหยียบหิมะไร้รอยผละจากไปก่อน แล้วคืนนี้เจอกัน 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [24 เม.ย. 09:45:56] 

รพินไพรวัลย์มาแจมที่นี่แล้วก็อย่าลืมไปแจม
ตลุยแดนมรกตข้างบนเด้อ 

จากคุณ : เชษฐา - [24 เม.ย. 11:14:25] 

555 ขอถอนตัวดีกว่าง่ะ
แม้จะชมชอบยุทธภพมากเพียงใด
แต่วรยุทธต่ำต้อยยิ่งนัก...
ขอเล่นวิกข้างบนวิกเดียวพออ่ะ 

จากคุณ : หนานอิน - [24 เม.ย. 12:59:08] 

เซียวฮื้อยี้(ห้ากระสอบ)เมื่อเห็นอี้น่ำเทียนกอดไหสุราไว้แนบแน่นกับตัว
ก็กลอกตาหัวเราะฮิฮะพลางกล่าวอย่างปลอดโปร่ง

“ อี้เหลาเล่าผู้เฒ่ามิต้องกังวลไปดอก  เจ้าเอี๊ยบไคฉายาปังตอบินอะไรนั่น
แม้ฝีมือมันจะว่องไวก็จริง  ทว่านัยน์ตาของมันกลับสั้นปานนัยน์ตาแรด
ก็ปานกัน  มิคาดมันถึงกับแย่งชิงคอมฟอร์ดห้าร้อยส่วนตัวของข้าพเจ้า
แทนไหสุราไปเสียได้  บัดนี้มันคงดื่มร่ำสุราพะยี่ห้อฮื้อน้อยอยู่อย่างสำราญ
ฮา ฮา  ฮื้อยี้สมใจยิ่งนัก ”

อี้น่ำเทียนตบหลังเซียวฮื้อยี้ดังอั้กฉาดใหญ่พลางพลอยหัวร่อ
“ ฮา ฮา  เราผู้เฒ่ากลับผุกร่อนมิอาจตามเจ้าผู้เยาว์ได้เทียมทันอีกแล้ว   เรายัง
พลอยห่วงกังวลแทนมันอยู่เลยว่ามันผู้เดียวหากดื่มสุรามากไหคงเมามายมิรู้ตื่น
ไปงานประลองมิทัน    หากมันดื่มสุราจากไหของฮื้อน้อยเจ้า  คงจะคืนสติ
มาในทันใดยิ่งกว่าดื่มโสมเกาหลีตังกวยจั๊บ  ฮา ฮา ”

ทั้งสองจอมยุทธต่างหัวร่อให้แก่กันอยู่พักใหญ่  เซียวฮื้อยี้จึงประสานมือคารวะ
ค้อมกายลงแทบจรดพื้นแล้วกล่าว
“ ข้าพเจ้าได้มาพบปะท่านผู้เฒ่านับเป็นวาสนายิ่งนัก  ทว่าจนใจที่ภารกิจเบื้องหน้า
ของผู้เยาว์ยังสุมพะเนินให้คอยสะสาง  จึงต้องขออำลาไปก่อน  พบเจอกันครั้งหน้า
ข้าพเจ้าต้องขอคำนับสุราต่อผู้อาวุโสหลายๆ ไหจนเมามายจึงค่อยเลิกรา ”

“ ฮา ฮา  ฮื้อยี้เจ้าใยต้องมารยาทต่อเราเช่นนี้  ไปเถิด  เมื่อมีขุนเขาแมกไม้ใยต้องวิตกไร้ฟืนไฟ
เราอี้น่ำเทียนจำต้องปลีกตัวไปคิดบัญชีกับเจ้ากิมฮวยอะไรนั่นก่อนเป็นการตัดไฟเสียแต่ต้นลม
เมื่อครู่นี้เราตั้งใจจะใช้พลังราชสีห์ครวญจากช่องแคบผสานกับพิษร้ายกาจไร้สภาพจากทวาร
หนักของเราก็เป็นการขว้างมุสิกเกรงกลัวภาชนะเสียหาย  เพราะมีเจ้ายืนโด่คอยสูดดมพลังของเรา
อยู่ด้วย  หากพบกันเจ้าเด็กกิมฮวยอีกครั้งคราตามลำพัง  เรามิปล่อยมันให้หลุดมือไปเหมือนดัง
วันนี้เป็นแน่นอน  เจ้าไปเถิด  ถนอมตัวด้วย ”

“ ถนอมตัว ”  เซียวฮื้อยี้ส่งเสียงตอบแล้วสะกิดเท้าเล็กน้อยพุ่งปราดลับหายไปในทันใด

อี้น่ำเทียนไต้เฮียบมองตามหลานชายนอกไส้ของมันไปอย่างชื่นชม  มิคาดเซียวฮื้อยี้ที่เติบโต
มาจากหุบเขาคนโฉด  จะกลับกลายเป็นเด็กฉลาดเฉลียวและมีไหวพริบอย่างที่มันมิต้องคอย
เป็นห่วงกังวล  และยิ่งไปกว่านั้นลูกไม้รอบตัวของมันยังแพรวพราวแม้จะจับได้ยังไล่ไม่ทัน
หากกังปังผู้น้องและฮ๊วยโน้วยังคงมีชีวิตอยู่  คงพลอยปลาบปลื้มกว่านี้เป็นหลายเท่า

อี้น่ำเทียนผู้เฒ่าพยักหน้ากับตนเองอีกครั้งทำท่าจะหันกายจากไป  แต่แล้วก็ต้องใจหายวาบ

ทั้งนี้เพราะเถ้าแก่ของเหลาสุราถือลูกคิดเดินส่ายอาดๆ มาที่ท่าน  มิเพียงเท่านั้น  บรรดาเจ๊กลูกจ้าง
ของโรงเตี๊ยมต่างคว้ามีดคว้าไม้มาคุมเชิงรายรอบอี้น่ำเทียนไต้เฮียบตั้งแต่เมื่อคราใดไม่ปรากฎ
อี้น่ำเทียนพลันร้องย่ำแย่อยู่ในใจที่หลงลมปากของเจ้าเซียวฮื้อยี้จนโอ้เอ้เสียท่าไม่ทันได้ชักดาบ
ไต้เฮี้ยบกล้ำกลืนถ้อยคำเผ็ดร้อนที่คิดก่นด่าบุพการีของเซียวฮื้อยี้ไว้เพียงแค่ริมฝีปากเพราะขืนด่า
ไปก็เข้าเนื้อตัวเอง 

และแล้วอี้น่ำเทียนไต้เฮี้ยบวีรบุรุษสะท้านฟ้าก็จำใจต้องล้างจานและถูพื้นครัวเพื่อชดใช้ค่าเสียหาย
ให้กับเหลาสุราจนกว่าเถ้าแก่ร้านจะพอใจ  และยังไม่แน่ว่าจะไปทันงานประลองหรือไม่
 
 
 
 

จากคุณ : เซียวฮื้อห้ากระสอบ - [24 เม.ย. 14:04:35] 

อี้น้ำเทียนขัดถูพื้นอยู่อย่างอิดหนาระอาใจ เนื่องจากถูก
เซียวฮื้อยี้หลานนอกไส้ทรยศหักหลัง

"หึหึ แต่ไม่เป็นไรหรอก เซียวฮื้อยี้จะอย่างไรยังเป็นทารก
มันหารู้ไม่ว่าก่อนที่จะหนีไปนั้น เราได้แอบล้วงเทียบเชิญ
งานประลองไปจากกระเป๋า(กระสอบ)ของมันแล้ว ทีนี้ถึง
มันอยากเข้าร่วมงานก็ไม่อาจทำได้ เท่ากับเรากำจัดคู่แข่งไป
ได้คนหนึ่ง"

ยิ้มแย้มเล็กน้อยจากนั้นมันก็เดินกำลังภายในสามส่วนสะบัด
ผ้าขี้ริ้วให้พอหมาดๆแล้วเช็ดพื้นต่อไป

ขณะที่เช็ดไปเรื่อยๆก็รู้สึกได้ว่ามีกระดานแผ่นหนึ่งข้างใน
กลวง ความรู้สึกนี้ปกติเอียเท้าทั่วไปเช็ดอยู่ทุกวันหาจับได้ไม่
เพียงแต่อี้น้ำเทียนหากินอยู่ในยุทธจักร ย่อมเชี่ยวชาญ
วิชาลักขโมยตัดช่องย่องเบาดี กระดานกลวงเพียงแผ่นหนึ่ง
ย่อมไม่อาจตบตามันได้(นี่อาจเป็นสาเหตุที่ชาวยุทธจักร
งานการไม่ทำ วันๆเอาแต่ดื่มเหล้ากับฆ่ากัน ช่วยใครก็ไม่
รับของตอบแทน แต่กลับมีเงินกินอยู่โรงเตี้ยมหรูๆตลอด) 

อี้น้ำเทียนรีบใช้ไปป์สารพัดนึกซึ่งติดตัวมาตั้งแต่เป็นเชษฐา
ไขกระดานนั้นออก ปรากฏเป็นทางเดินวกวนเข้าไปภายใน

มันเข้าไปจนถึงสุดทาง พานพบสถานที่แห่งหนึ่งใหญ่โตกว้าง
ขวาง ส่วยงามโอ่อ่า ภายในยืนอยู่ด้วย ผู้คนหน้าตาหน้า
เกลียดมากมาย เบื้องหน้าของพวกมันเป็นชายคนหนึ่ง
ท่าทางองอาจภูมิฐาน นั่งจิบสุราไผ่เขียวอยู่

"คารวะท่านประมุข" ผู้คนเหล่านั้นร้องขึ้นพร้อมกัน

ชายคนที่นั่งอยู่นั้นก็ตอบว่า"อืม...ระยะนี้พวกเจ้าสืบได้เรื่อง
อะไรบ้างล่ะ "

พวกลูกสมุนร้องตอบว่า"สองอาทิตย์ก่อน ผู้อาวุโสปาป้าหนอน
ประกาศล้างมือจากยุทธภพ ส่งเทียบเชิญชาวยุทธมาประลอง
เพื่อหาคนรับตำแหน่งต่อ..."

ชายคนที่เป็นหัวหน้าหัวเราะกล่าวว่า" ฮาฮา ปาป้าหนอน
มันบังอาจนัก เชิญชาวยุทธทุกคนกลับไม่เชิญข้า ดีละ
เราต้องหาแผนร้ายทำลายงานประลองของมัน!"

พวกสมุนร้องพร้อมกันว่า"ประมุขม่านไต่ไร้ผู้ต่อต้าน 
ประมุขม่านไต่ไร้ผู้ต่อต้าน.."

เมื่อได้ยินคำว่าม่านไต่ อี้น้ำเทียนถึงกับหน้าซีด ที่แท้เหลานี้
้เป็นที่กบดานลับของพรรคมารโลหิตของมันนั่นเอง 
พรรคนี้ เป็นเดิมเป็นพรรคการเมือง เลือกตั้งกี่ครั้ง
ได้ที่ฝ่ายค้านมาตลอด คับแค้นใจนักจึงออกมาตั้งเป็น
พรรคชั่วๆก่อกวนยุทธภพ พลังยุทธบวกกับวิชามารที่มัน
สะสมมาตั้งแต่สมัยเป็นส.ส.ทำให้พรรคนี้แข่งแกร่งยิ่งนัก

...และ...และ ชายคนนั้นคือจอมมารม่านไต่ม่านฮ่วยเหริน
(คนโฉดชั่วแซ่ม่าน) ผู้สำเร็จวิชาเหนือฟ้าข้ายังอยู่นับว่า
แทบไร้ผู้เทียมทาน 

อี้น้ำเทียนรีบหมุนตัวหายไปเพื่อจะได้นำข่าวนี้ไปปรึกษากับ
ปาป้าหนอน ณ หมู่ตึกพยัคเมฆดินธำรง เพื่อเตรียมการรับ
มือพวกมาร
 

จากคุณ : เชษฐา - [24 เม.ย. 16:44:43] 

อ้าวเหรอ ซิมเปี้ยะกุนก็ซิมเปี้ยะกุน เมื่อกี้เรียกตามอ้ายเส่ย 

จากคุณ : เชษฐา - [24 เม.ย. 16:49:39] 

...........คารวะทั่นๆจอมยุทธไร้ยางอาย เอ๊ย ไร้เทียมทานทั้งหลาย
ไหนๆ ก็มีจอมยุทธผู้หนึ่งซึ่งเสนอให้ข้าพเจ้าเป็นจอมมาร ม่านไต่(ชื่อน่าเกลียดพิลึก)
ข้าพเจ้าก็จะสนอง แต่เนื่องด้วยเหตุดังต่อไปนี้่...ทำให้ข้าพเจ้าจำใจต้องทำตัวเป็นละอ่อน
ยุทธภพเสียก่อน ก่อนที่จะเข้าไปร่วมสรวลเสเฮฮา ฟันฝ่ายุทธจักรกับพวกท่าน
ด้วยประการนี้1.) ข้าพเจ้ามีประวัติชีวิตอันแสนเศร้า เนื่องด้วยมิเคยคุ้นกับยุทธภพ
มาก่อน โก้วเล้ง อึ้งย้ง หรือโป๊อังเสาะ มิได้กระดิกหูข้าพเจ้าเลย...ข้าพเจ้ารู้จักเพียง 
เชคสะเปีย กะ เช็คเด้งเท่านั้น วรรณคดีคลาสสิคฃองแผ่นดินใหญ่นั้น เป็นเพียงภาพ
จากจอทีวี ช่องสาม ตอนบ่ายสี่โมงเย็น(ฮ่วย...เพชรพระอุมาก็ไม่ได้อ่าน นี่ยิ่งยากเข้าไป
ใหญ่ ใยท่านๆจึงได้ผลักไสข้าพเจ้าทางอ้อมเช่นนี้ พลันซับน้ำตากระซิกๆ) ข้าพเจ้า
ไปเติบโตที่เมืองนอกเมืองนาเป็นส่วนใหญ่ ใช้เวลาครึ่งชีวิตสปีคภาษาต่างด้าว...
ด้วยจอมมารแห่งสงครามอวกาศ....อนาคิน...บิดาข้าพเจ้าได้ปลูกฝังให้เรียนรู้แต่โลกภายนอก
มิได้ให้รู้เรื่องราวบ้านเกิดและยุทธภพมากนัก กระนั้น...ข้าพเจ้าก็ยังปรารถนเหลือเกินที่จะ
กลับมาเพื่อมาสู่ยุทธจักร..เมื่อได้ยินเสียงร่ำลือ...ดังพระเพื่อนพระแพง..
"เสียงลือ เสียงเล่าอ้าง อันใด พี่เอย ..เสียงย่อมยอยศใคร..ทั่วหล้า"
2.ข้าพเจ้าได้ศึกษาตำราพิชัยยุทธจากแหล่งต่างๆเท่าที่จะอำนวย และท่านอาจารย์ของข้า
มิใช่ เทพฝ่ามือโลหิต หรือ ไต้ซือแห่งวัดเส้าหลินที่มีวิทยายุทธสูงส่ง
หากแต่คือท่าน จูกัดเหลียง แห่งเทือก
เขาโงลังกั๋ง ผู้นำแห่งสามก๊ก...ผู้รู้ฟ้า หยั่งดิน.......ฝ่ายบุ๋นดังนี้แหละ
แต่ข้าน้อย แม้จะเป็นจอมมารน้อย ผู้่ยังไม่ยิ่งใหญ่ เนื่องจากจนด้วยฝีมือ แต่ปัญญาข้าพเจ้ามี
จึงยินดีอย่างยิ่งที่จะได้รับการชี้แนะจากท่่านผู้อาวุโสทั้งหลาย เพื่อเป็นแนวทางให้
ข้าพเจ้าได้หาทางยึดครองยุทธภพต่อไปในอนาคตเมื่อบารมีแก่กล้า................
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบลงด้วยอาการของจอมมาร ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ
 

จากคุณ : ม่านไต่(มันตรัยเดิม) - [24 เม.ย. 18:53:08] 

แหะแหะ
ขอโทษครับ อยากใช้ชื่ออะไรตามแต่คุณกรวดฯเถอะ 

จากคุณ : เชษฐา - [24 เม.ย. 19:06:21] 

เชษฐา...เราไม่ได้เคืองท่านเลย อิอิ เพียงแต่รู้สึกเคืองตัวเองนิดหนอ่ยน่ะ ที่
บังเอิญหลวมตัวมาเล่นเป็นตัวร้าย ก็เลยต้องเลยตามเลยไปเรื่อยๆ .....
ทั้งๆที่ตัวจริงเราออกจะใจบุญสุนทานออกอย่างนี้...เกรงว่าจะทำให้ยุทธภพปั่นป่วนได้
แต่อย่างไรก็ตาม...เราก็จะตั้งใจเป็นตัวละครที่มีชีวิตชีวาที่สุดจ้า..........
เอ้า...เล่นกันต่อเร้ว .......ว*_* 

จากคุณ : กรวดสีฟ้า - [24 เม.ย. 19:31:14] 

แฮ่ แฮ่
คุณกรวดอย่าเอ็ดไปนะ ความจริงผมก็ไม่เคยอ่านเพชรพระอุมาเหมียนกัลลลล... 
 

จากคุณ : เชษฐาและวิชามั่วนิ่มไร้ขอบเขต - [24 เม.ย. 19:39:13] 

ท่านเซียวฯ
ตือยี้(ไม่)น้อย   มาตามหาท่านด้วยความลำบาก   ฝ่าแดนมรณะฯลฯ   เพื่อนำกระสอบใหม่มาให้
ไฉนท่านไร้น้ำใจไม่ตอบเมล์ข้า แถมยังปล่อยกระทู้ท้ายคลองเหงาเงียบ
ตือยี้เปิดกระทู้อำลาเพื่อท่านแล้ว จงไปป่วนปั่นเสียดีๆ
https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W582912.html

อ้อ  อย่าลืมแวะกระทู้เข้าดินสักหน่อยระหว่างกระโดดข้ามภูผานะท่าน 

จากคุณ : หมูหวานน่ารัก  - [24 เม.ย. 19:41:29] 

อิก อิก ท่านเชษฐา ไงๆ ท่านช่างตอบเร็วทันใจเหลือเกิน ราวกับอยู่หน้าจอตลอดเวลา
ไงๆ ก็เข้ามาคุยกันได้นะ ข้าฯออนไลน์icq อยู่ ด้วยรหัสลับ 59811540
เข้า ไม่เข้า ไม่ว่ากัน อิก อิก 

จากคุณ : กรวดสีฟ้า - [24 เม.ย. 19:46:04] 

เอามั่ง ๆ
..............................................
ณ หมู่ตึกพยัคเมฆดินธำรง...

กังเซี่ยวฮื้อยืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้าอันซีดเผือด เอ๊ะ
เทียบเชิญใบนั้น... หรือมันจะตกหล่นอยู่หน้าหอชุนลั้งที่
เราไปมาเมื่อกี้ ไม่ๆๆ หรือจะเป็น ..อี้เหลาเล่า... หึหึ คน
อย่างข้าเซี่ยวฮื่อยี้ ยังโดนคนแก่หลอกเอาอีกจนได้ ... ไม่
เป็นไรไม่เป็นไร อย่างน้อยๆ มันก็คงจะโดนจนเข็ดไม่กล้า
ชักดาบอีกหรอก หุหุ แล้วนี่ข้าจะเข้างานอย่างไรละเนี่ย
"ตี๋ตี๋ ท่านนี้ มายืนทำไรอยู่เล่า" มีเสียงทักมาจากด้านหลัง
เซียวฮื่อยี้สะดุ้งเฮือก หันขวับไปพร้อมกับพลิ้วกายไปสาม
วา 
"ท่านคือใคร"
"อันตัวข้านี้คือต้วนอี้แห่งแปดเทพอสูรมังกรฟ้า  แล้วท่าน
เล่า คงเป็นกังเซี่ยวฮื้อที่เลื่องชื่อละสิ แหม ทีแรกข้าเกือบ
จำผิดเป็นท่านเคนชินแห่งซามูไรพเนจรซะแล้ว หุหุ ข้าคิด
ว่าท่านคงไม่มีเทียบละสิ คนเราก็อย่างเนี้ยแหละไม่มีแล้ว
ยังมาทำเป็น...โอ๊ะ" มันเหลือบไปเห็นอี้น้ำเทียนควบม้าเข้ามาพอดี ...
..................................................
เวลาต่อมา...
เซี่ยวฮื่อยี้ขบเขี้ยวเคี้ยวเหงือกอย่างเอาเป็นเอาตาย ฮื่ม
ตาแก่อี้น้ำเทียน ถ้าไม่ติดที่ว่าข้าหล่อกว่าท่านแล้วนี่
ข้าไม่ปล่อยให้รอดมาจนถึงนี่หรอก ฮึ่ม ไม่งั้นจะไม่มีใคร
หล่อน้อยกว่าข้า นี่เข้าไปประชุมลับกันตั้งนานแล้ว ยังไม่
ออกมา หรือว่า... ตาแก่อี้น้ำเทียนจะพบคู่ขาถูกใจ เฮ่อ..
ไม่น่าเชื่อว่าหุ่นอย่างท่านปาป้าหนอน เอ๊ะ หรือซิมเปี๊ยะ
กุน( มันชักเริ่มสับสนเพราะเห็นพูดไปทางโน้นทีทางนี้ที)
ยังปิ๊งสายตาตาแก่นั้นจนได้
แล้วยังอีตาต้วนอี้นั่นอีก ธ่อ ใหญ่มาจากไหนฟะ ความ
จริงข้าเป็นพระเอกเรื่องนี้มิใช่รึ ฟ้าให้ข้ากังเซี่ยวฮื้อมา
เกิดแล้ว ยังให้ฮวยบ้อข่วย เซียวลี้ปังตอ และยังต้วนอี้ มา
เกิดอีกเล่า อย่างนี้แล้วรัศมีความหล่อของเรามิถูกบดบัง
ไปรึ แล้วยังแม่นางทิซิมลั้งอาจโดนฮุบไปได้ในมิช้า ข้า...
ต้องทำอะไรซะแล้ว
 

..............................................
 
 

จากคุณ : ต้วนอี้ - [24 เม.ย. 22:26:29] 

ทางด้านเอี๊ยบไค หลังจากคว้าได้ไหเหล้าอย่างดีมาจำนวนแปดไห มันก็พลันพบหนึ่งในนั้นหาใช่ไหไม่

"คอมฟอร์ทห้าร้อยทูทีโลวสโม๊ค"

บุรุษหนุ่มจ้องมองพลางรำพึงขึ้น น้ำหนักของขวดนั้นย่อมบ่งชัดมีน้ำอยู่เต็ม

"เรารีบร้อนจนลืมสังเกต หยิบเจ้าสิ่งนี้มา"

มันรู้ถึงข้อผิดพลาดของตนแต่ก็ยังอุตส่าห์หยิบเหล้าแท้จริงติดมือมาได้อีก 7 ไห ใจคิดหวังเป็นอย่างยิ่งว่า
สองจอมยุทธคงจะชักดาบสำเร็จ มิเช่นนั้นแล้วทำงานชดใช้เจ้าของร้านเหล้าสิบชั่วยามอาจมิพอ

เอี๊ยบไคนิ่งคิด เห็นทีว่าเรามิอาจดื่มได้มากนักเพราะการประลองยุทธกำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้าเกรงว่าอาจเสียการใหญ่ ว่าแต่เจ้าสิ่งนี้เป็นของผู้ใดกันแน่

มันพิจารณาข้างขวดคอมฟอร์ทห้าร้อยทูทีโลวสโมค ปรากฏชื่อเซียวฮื้อยี้ตีตราจองเป็นเจ้าของเด่นชัดนัก

เอี๊ยบไคอดมิได้ต้องถอนใจ
"ท่านเซียวฮื่อยี้...มิน่าเล่า ข้าพเจ้ามักเห็นท่านถือขวดประหลาดติดตัวไปไหนมาไหนด้วยเป็นนิจ"

เอี๊ยบไคพลันสังเกตเห็นสิ่งประหลาด ปากขวดคอมฟอร์ทห้าร้อย ไฉนจึ่งแคบดั่งหลอดกาแฟ
มาตรว่าผู้ใดสามารถใช้งานขวดนี้ได้ ผู้นั้นต้องมิต่างจากทารก

มิคาด เซียวไต้เฮียบจะมีปมด้อย...ท่าทีทระนงเช่นนั้นคล้ายดั่งปกปิดตัวเอง

เอี๊ยบไคทอดถอนใจอีกครั้ง เหวี่ยงคอมฟอร์ทลงบ่อไป มันมิต้องการให้ผู้ใดทราบถึงปมด้อยของเซียวฮื่อยี้ห้ากระสอบในข้อนี้
วีรบุรุษย่อมมิควรเปิดเผยเรื่องราวส่วนตัวของบุคคลอื่น 
(อย่าคิดมากนะ เอาคืนนิดหน่อยง่ะ)

พลันได้ยินเสียงประหลาดจากเบื้องล่าง บุคคลในชุดดำหลายคนผุดขึ้นมาจากใต้น้ำ พวกมันคือสมุนของม่านไต่
บุคคลหนึ่งในพวกมันคว้าขวดคอมฟอร์ทห้าร้อยที่ลอยตุ๊บป่องขึ้นมาดู

เอี๊ยบไคมิต้องการให้ชื่อเสียงของเซียวไต้เฮียบต้องมามัวหมอง มันจำเป็นต้องหยุดบุคคลเหล่านั้นอย่างรวดเร็วและทันการ
ปังตอบินของมัน ช่วยคนมากกว่าฆ่าคนอยู่แล้ว

มันเพียงขยับตัว ประกายวูบวาบน่ากลัวก็พลันพุ่งเข้าหาบุรุษชุดดำเหล่านั้นทันที

ขวดคอมฟอร์ทแตกกระจายเป็นพันๆชิ้นก็มิปาน

บุรุษเหล่านั้นต่างแตกฮือ เสียงใครคนหนึ่งพลันร้องลั่น
"ปังตอบิน...โอ เอี๊ยบไคแน่นอนแล้ว"

มิต้องรอให้ร่างเอี๊ยบไคปรากฏ พวกมันต่างเผ่นหนีเอาตัวรอดกันชุลมุนอลหม่าน ดำน้ำหายไปในบัดดลเพื่อลงไปในทางลับใต้น้ำ เข้าสู่ฐานที่ตั้งลับใต้ดินของมัน และเพื่อรายงานม่านไต่ทราบ บัดนี้พวกมันต่างทราบดีแล้ว
เซียวลี้ปังตอ เหยียบถึงแผ่นดินนี้แล้ว 

จากคุณ : เซียวลี้ปังตอ - [24 เม.ย. 22:40:29] 

รพินทร์หลังจากที่หลายไปราชการลับหลายเพลา กลับมาได้ถูกเขี่ยออกจากเก้าอี้เซียวฮื้อยี้ไปเรียบร้อยโดยหนุ่มหล่อเหลาล่ำสันมักพกห้ากระสอบไปไหนมาไหนเสมอ แต่กระสอบล้วนบรรจุด้วยคอมฟอร์ทร้อยปากแคบเล็กทั้งนั้น...

รพินทร์ไม่ได้ย่อท้อต่อชะตากรรม มันเงยหน้ามองฟ้าพลางรำพึง "ฟ้าเอย ท่านมิให้เราเป็นลูกปลาน้อย เราสมควรเปลี่ยนบทบาทได้ ลูกผู้ชายอย่างเรายืดก็ได้หดก็ได้  ยังดีกว่าเซียวลี้ปังตอ เซียวฮื้อห้ากระสอบและอื่น ๆอีกมากที่มีแต่ทางหดอย่างเดียว (ฮ่าฮ่า ขออำไพ ขอเอาเปรียบสักหน่อย) มาบัดนี้เราจะสวมบทเป็นกังเง็กนึ้ง...หนุ่มรูปงาม น้ำใจเหี้ยมโหด มโหรทึกผู้นั้น..."
.............................................................
กังเง็กนึ้ง ก้าวลงจากรถม้าอย่างโอ่อ่า เสื้อผ้าของมันตัดเย็บเข้ารูป สวยงาม ราวกับองค์ชายแห่งวังหลวงก็ไม่ปาน 

มันเดินช้า ๆชมดอกเหมยบานพลางมุมปากของมันยิ้มน้อย ๆ อย่างสุขใจยิ่ง ด้วยตอนนี้ในยุทธภพได้เกิดวังวนปั่นป่วนขึ้นแล้ว เหล่าจอมยุทธจากเรื่องต่าง ๆ ได้พากันมาอยู่ในกระทู้นี้อย่างเนืองแน่น และไม่มีท่าทีว่าผู้ใดจะราข้อให้แก่ใคร

"นั่งชมดูเสือกัดกันบนภูเยี่ยงนี้จึงจะสมใจเรายิ่งนัก เมื่อทั้งหมดเหนื่อยอ่อนแล้วไซร้ เราจึงจะค่อย ๆลงไปเด็ดหัวมันทีละคน  แล้วเจ้าแห่งยุทธภพจะไปไหนเสีย รวมทั้งหญิงงามอีกมากมายคงจะต้องมาซบยังอกกว้าง ๆเต็มไปด้วยมัดกล้ามของเราเป็นแน่แท้" กังเง็กนึ้งรำพึง
 

ในระหว่างนั้นมันก็ได้ยินเสียงตะโกนด้วยความสยดสยองของเหล่านักบู๊ว่า "เซียวลี้ปังตอเหยียบถึงแผ่นดินนี้แล้ว"

แก้วตาของกังเง็กนึ้งหดเล็กลง เจ้าปังตอน้อยแซ่ลี้กลับมาทำกระไรในตงง้วน ความจริงมันอยู่นอกแผ่นดินใหญ่จึงจะถูก... อา ที่แท้ที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติมีการแสดงนิทรรศการเครื่องครัวนี่เอง  เจ้าผู้แซ่ลี้มันจึงต้องมาออกมา บัดนี้มันขายปังตอเพื่อเลี้ยงชีพเสียแล้ว....

กังเง็กนึ้งรวบจับพัดในมือ หากแมันปังตอของเจ้าผู้แซ่ลี้มิเหมือนเดิม  มือที่สับและหั่นแต่ผักกับเนื้อกระไรเลยจะแม่นต่อเป้าหมายเหมือนแต่ก่อนมา  ฮาฮา หากแม้นมันพบกับเซียวฮื้อห้ากระสอบแล้วจะเกิดอะไรขึ้น  ระหว่างปังตอกับคอมฟอร์ทร้อยทั้งห้าอัน นี่ต้องการต่อสู้อันน่าชมแน่แท้  ใครจะอยู่ใครจะไป ทั้งหมดนี้กังเง็กนึ้งล้วนได้รับประโยชน์อย่างแน่นอน
 

กังเง็กนึ้งพลันเอ่ย "เอาพู่กัน หมึกมาเราจะเขียนเทียบ" 

สาวงามร่างอวบอัดสองนาง อยู่ในชุดบางเบาราวกับปีกจั๊กกะจั่นยกโต๊ะและเครื่องเขียนมาให้ พร้อมทั้งคารวะมันอย่างอ่อนช้อย กังเง็กนึ้งลงมือฝนหมึก พร้อมทั้งเขียนลงไปในเทียบสีแดงเจิดจ้า 

"เซียวฮื้อห้ากระสอบ จงล้างคอของเจ้าไว้ก่อนที่จะมาพบเรา อย่าให้ปังตอของเราเปื้อนจากเหงื่อไคลคอของเจ้าก่อนที่มันจะทะลวงเข้าไปถึงหลอดลมของเจ้า ...เวลานัดหมายสามนาฬิกา วันขึ้นสิบห้าค่ำ เดือนห้า ที่เวทีมวยราชดำเนิน...(ราคาต่อรองดูได้ที่เว็บไซต์ของสนามมวย).....ลงชื่อเซียวลี้ปังตอ" 

อีกใบหนึ่งเขียนว่า 

"เซียวลี้ปังตอ  เจ้าเผยความลับแห่งความเป็นชายชาตรีของเราเสียสิ้น เซียวฮื้อห้ากระสอบอย่างเราเป็นลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้ จงรามือรอรับการประทานความตายจากเราเสียดีกว่า...สถานที่ เวทีราชดำเนิน วันขึ้น 15 ค่ำเดือน 5 ยามสาม..."

กังเง็กนึ้งอ่านเทียบด้วยความชื่นชม ลายมือของลี้ผู้มีปังตอบินเป็นอาวุธนั้น มันฝึกหัดไว้นานมากแล้ว จากตั๋วจำนำของเจ้าผู้แซ่ลี้ที่จำนำมีดบินของมันจนขาดไปเพราะไม่ส่งดอก และนี่เป็นเหตุให้มันต้องเปลี่ยนมาใช้ปังตอ
 

ไม่ว่าใครจะพนันทางใด เจ้ามือย่อมกินเสมอ....กังเง็กนึ้งยิ้มอย่างกระหยิ่ม ศึกระหว่างปืนใหญ่เล่นกับยูงทอง พลิกโผขนาดนั้นเจ้ามือยังรับเนื้อ ๆ ต่อเซียวฮื้อสักสองลูกจะดีหรือไม่นะ ...มันคำณวนอัตราต่อรองในใจอย่างรวดเร็ว...ศึกนี้จะทำเงินให้มันมากเสียกว่าศึกวันทรงเจ้าเสียอีก....... 
....
สายลมหอบวูบหนึ่ง เทียบสีแดงฉานใบนั้นได้ไปเสียบอยู่ที่กระสอบใบหนึ่งของลูกปลาน้อยที่นอนหลับไหล 

สายลมอีกหอบหนึ่ง..เทียบสีแดงฉานถูกเหน็บไว้พร้อมกับปังตอที่เอวของลี้น้อย...... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [25 เม.ย. 00:50:45] 

ฮวยบ้อข่วย คือผู้หนึ่งที่ต่อคิวซื้อขนมอยู่นั้น
ทอดสายตารอบด้าน เห็นแต่ผู้ชายยืนเบ่งกล้าม
ผู้หญิงส่องกระจก เขาทอดถอนหายใจคิดขึ้นว่า
ใยคนในยุทธภพนี้นอกจากชมชอบการฆ่ากัน
ชมชอบสุราแล้วยังชมชอบการหลงตัวเองอีกต่างหาก

เห็นโผล่มาแต่ละคนหล่อๆสวยๆทั้งนั้น 
จะมีก็แต่เขาซึ่งหล่อที่สุดแต่มักถ่อมตัวกับจอมยุทธ
อี้น้ำเทียนซึ่งเก้กยังไงก็หล่อไม่ขึ้นอยู่แล้ว

เขาทอดถอนใจพลางซื้อขนมเปี้ยะชิ้นสุดท้ายในกอง

"แจ็ค พ็อต จ้า!"แม้ค่าหน้าตาย่นๆร้องขึ้น
"เอ้ะ นี่มันอะไรกันหรือตั่วไหนไน่(ย่าผู้ใหญ่)"ฮวยบ้อข่วยถาม
"ฮุฮุฮุฮุฮุ ความจริงเราคือเจ้ายุทธภพ ปาป้าหนอน
ปลอมตัวมาช่วยขายขนมเปี้ยะซึ่งเป็นงานอดิเรก
ของหลานสาวเรา แต่เราทำอะไรทั้งทีมันต้องใหญ่โต
ดังนั้นจึงมีการชิงโชคแบบชิงร้อยชิงล้านขึ้น
ผู้ที่ซื้อขนมเปี้ยะเป็นชิ้นสุดท้ายจะได้เทียบเชิญเข้างาน
ศึกชิงยอดยุทธ ฟรี!" แม่ค้าคนนั้นแหกปาก

ความจริงฮวยบ้อข่วยอยากหาโอกาสเข้าแจมงานนี้มานาน
แล้ว แต่เทียบเชิญนี้จัดส่งเฉพาะยอดยุทธฝ่ายธรรมะ
เท่านั้น เขาจึงได้แต่รออยู่ แต่ยังไม่วายเล่นตัวว่า"เฮอะ ศึก
ชิงยอดยุทธเราฮวยบ้อข่วยละเว้นกิเลสแล้วไม่อยากได้ชื่อเสียงใดๆอีก...."

"ฮุฮุฮุ ผู้ชนะจะได้รางวัลสามล้านตำลึงทองนะเจ้าไม่สน
หรือ"ซิ้มหนอนกุนคะยั้นคะยอ

"เงินทองของท่าน ในสายตาเราเป็นเพียงโลหะโสโครก"
ฮวยบ้อข่วยเล่นตัวต่อ

ซิ้มหนอนกุนหรือชื่อเป็นทางการว่าปาป้าหนอนยิ้มรู้ใจ
คะยั้นคะยอว่า"เป็นเจ้ายุทธได้อยู่ตึกพยัคเมฆดินธำรง
และมีลิ้วลอรับใช้ ทั่วทั้งยุทธจักรนะ"

"อำนาจวาสนาเป็นเพียงภาพลวงตาท่านอย่าพยายาม
ล่อลวงเราดีกว่า"

ซิ้มหนอนกุนแกล้งถอนหายใจยาวๆแล้วกล่าวว่า"เฮ้อ
น่าเสียดาย เราเพียงแต่คิดยกหลานสาวซิมเปี้ยะกุนให้
สมรสกับผู้ชนะในงานครั้งนี้ แต่..."

ไม่ท่านกล่าวต่อฮวยบ้อข่วยรีบตะลีตะลานกอดขาเธอไว้
ตะโกนว่า"งั้นเอาเลย! คุณย่า"คำหลังจงใจกล่าวเน้นๆ
แฝงเจตนาเด่นชัด ซิ้มหนอนกุนหัวเราะหุหุ อย่างพึงพอใจ
 

จากคุณ : เส่ย - [25 เม.ย. 16:33:38] 

ซิมเปี๊ยะกุน.....โฉมสะคราญปานล่มเมือง....เทียบสีแดงฉานประลองเลือกคู่...อา กังเง็กนึ้งรำพึงในใจ บู๊ลิ้มมิอาจสงบสุขได้แน่นอน หนทางเป็นเจ้ายุทธจักรของเราอยู่ใกล้แค่เอื้อม 

กังเง็กนึ้งลอบมองนางอยู่บนรถม้า ประกายตาวาววาม น้ำลายกระฉอกออกมาสามหยด ในสมองมันดีดลูกคิดรางแก้วอย่างรวดเร็ว หากแม้นเราได้ขนมเปี๊ยะชิ้นนี้มาลิ้มรส ชีวิตคงเหมือนดั้งขึ้นสวรรค์ 

แต่สิ่งที่เยี่ยมไปกว่านั้นก็คือ การประลองของชาวยุทธ  หากมีการประลองย่อมมีการพนัน ชาวยุทธไหนเลยละเลยได้ 

กังเง็กนึ้งหันไปสั่งนางทาสร่างอวบอึ๋มส์  "จงไปยังร้านช่างไม้ สั่งต่อโต๊ะไม้ขนาดใหญ่สักห้าตัว  เราจะเปิดโต๊ะรับพนัน หน้าสถานที่ประลอง...."

..... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [25 เม.ย. 20:41:40] 

ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 5 ยามสาม
เทียบท้าทายอันเกิดจากการปลุกปั่นของมือที่สาม บังเกิดผลแล้ว

เวทีราชดำเนิน
บัดนี้สองจอมยุทธ เซียวฮื้อห้ากระสอบและเซี่ยวลี้ปังตอ เผชิญหน้ากันแล้ว

"ลี้น้อยผู้สามหาว ข้าพเจ้าจนใจเสียเหลือเกินที่จะต้องปลิดชีวีท่านในวันนี้ แต่แรกคาดว่าชีวิตท่านควรจะ
ยืดไปได้ถึงวันประลอง ท่านจะมาสำนึกเสียใจในยามนี้ก็นับว่าสายเกินไปแล้ว"

ฮื้อยี้ใส่ก่อนด้วยความจัดจ้านของวาทะ แต่ทว่าเอี๊ยบไคกลับเพียงยิ้มด้วยมุมปาก เอ่ยเยือกเย็นยิ่งนัก

"คนจะตายไฉนจึงต้องรอวันเวลา ข้าพเจ้าเองก็อยากจะบอกท่านเช่นกัน...ตั้งแต่ท่านตกลงใจนัดข้าพเจ้ามา
ประลองยุทธในวันนี้ก็นับว่าท่านเปรียบได้ดั่งคนตายแล้ว"

ฮื้อยี้น้อยโกรธจนกระสอบทั้งห้าสั่น
"ท่านอย่าคิดว่าข้าพเจ้าจะเกรงกลัวปังตอสับหมูทื่อๆของท่าน...อย่างน้อย ท่านก็มิใช่เซี่ยวลี้ปวยตอ"

นามเซี่ยวลี้ปวยตอ(มีดบินของลี้น้อย) คือปรมาจารย์ลี้คิมฮวงผู้เป็นอัจฉริยะมีดบิน บัดนี้ท่านถอนตัวออกจากบู๊ลิ้ม
ทายาทผู้สืบทอดพลังยุทธคนเดียวของท่านคือเอี๊ยบไคผู้นี้ แต่ก่อนเอี๊ยบไคก็มีฉายาเซี่ยวลี้ปวยตอและรับมรดก
มีดบินมาเช่นเดียวกัน มาระยะหลังเศรษฐกิจฝืดเคือง ลี้น้อยผู้นี้จำใจต้องจำนำมีดคู่กาย และปล่อยหลุดไป
อย่างน่าเสียดาย เพียงขาดส่งดอกแปดงวดติดกันเถ้าแก่ก็มิยอม นับว่าจิตใจอำมหิตยิ่งนัก

มีดก็คือดาบที่เล็กลงมา และปังตอก็คือมีด สังหารคนโฉดได้เช่นกัน แต่นั้นมาเอี๊ยบไคจึงเปลี่ยนมาใช้ปังตอ
นับว่าจับถนัดมือยิ่ง ส่งผลให้อานุภาพการทำลายล้างรุนแรงกว่าเก่าถึงเท่าตัว

นามเซี่ยวลี้ปังตอ(ปังตอของลี้น้อย) จึงได้มานับแต่นั้น

"คิดอะไรนานเอี๊ยบกงจื้อ...บัดนี้หากท่านเปลี่ยนใจและยอมคารวะให้แก่ข้าพเจ้า อาจยินยอมเว้นชีวิตให้สักครั้ง"
ลูกปลาน้อยกล่าวแล้วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

"ท่านผิดแล้วฮื้อยี้น้อย...เรากำลังวิตกถึงคนที่รอท่านอยู่ข้างหลังมากกว่า มาตรว่ามันคงไม่ได้เห็นท่านอีกแล้ว...
หรือว่าท่านไม่มีภรรยา...ฮ่าๆๆ...ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงข้าพเจ้าก็เข้าใจแจ่มชัดนักในสาเหตุข้อนี้"
เอี๊ยบไคกล่าว ฮื้อยี้น้อยกระสอบสั่นอีกครา

"หุบปากแล้วเตรียมรับการลงทัณฑ์"
วาจายังมิทันขาดคำ ประกายแสงวูบก็พุ่งเข้าหาเจ้าลูกปลาน้อย
พริบตามันถอยหลังพิงเชือกเวทีมวยราชดำเนินแล้วเอนตัวพิงเชือกหลบอย่างคล่องแคล่ว
ปังตอบินเพียงเฉียดใบหูมันไปเท่านั้น

ฮื้อยี้จะเอ่ยปากว่าปังตอของลี้น้อยบัดนี้ขึ้นสนิมแล้วหรือไร จึงมิอาจทำอันตรายอะไรแก่มันได้
ยังมิทันได้หลุดวาจาแรก ร่างของลูกปลาน้อยก็ให้มีอันหงายหลังผลึ่งตกจากเวที

เพราะเป้าหมายของปังตอบินมิใช่ตัวมัน หากแต่เป็นเชือกที่มันพิงเท่านั้น

"เยี่ยงนี้ก็รู้ผลแพ้ชนะได้เลาๆ...เผอิญข้าพเจ้ายังมิอาจตัดใจฆ่าท่านได้ในวันนี้...แล้วพบกันท่าน"

เอี๊ยบไคกล่าวรวบรัดแล้วพุ่งวาบไปดุจสายลม ฮื้อยี้น้อยตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากข้างเวทีแต่ก็มองไม่เห็นผู้ใดแล้ว

ฮื้อยี้พลันพบสิ่งที่เอี๊ยบไคเขวี้ยงมาตัดเชือกเวทีนั้นหาใช่ปังตอไม่ มันเป็นเพียงช้อนโลหะเล็กๆ

นับว่าช้อนรับทานข้าว เมื่ออยู่ในมือเอี๊ยบไคก็กลับกลายเป็นอาวุธได้

เจ้าลูกปลาน้อยรีบเก็บใส่กระสอบ ชั่วชีวิตที่พบแต่ตะเกียบกับช้อนไม้ไผ่ มันเพิ่งได้พบของมีค่าสำหรับมันเยี่ยงนี้ 

จากคุณ : เซี่ยวลี้ปังตอ - [25 เม.ย. 22:51:58] 

มาขอบริจาคบทค่ะ  หุหุ
ท่านเซียวฯ  ท่านผิดแล้วกระมัง
ข้ามิใช่ดรุณีน้อยอันใด
เพียงอ่อนวัยกว่าท่าน2-3ปีเท่านั้นเอง
ว่าแต่  ท่านมีนางเอกเรื่องนี้หรือยังล่ะ
ข้าน้อยจะได้มาฝากตัวกับชาวเพชรพระอุมาภาคตงง้วนบ้าง... 

จากคุณ : หมูหวาน - [28 เม.ย. 07:20:12] 

อะไรกัน! พออี้ไต้เฮียบไม่อยู่ก็ไม่มีคนเข้ากระทู้นี้เลยเรอะ
ไม่มมมมมมมมมม

งั้นเอาเป็นว่าเส่ยสรุปจบให้ละกัน
เมื่อทั้งหมดประลองกันเสร็จ ฮวยบ้อข่วยก็เป็นฝ่ายชนะ
เสวยสุขอยู่กินกับซิมเปี้ยะกุนไปตามระเบียบ 
ส่วนจอมยุทธ์ที่พ่ายแพ้ต่างก็โศกเศร้าเสียใจ 
ปลงผมบวชหมด โดยเฉพาะเซียวจับอิดนึ้งนั้นถูก
แย่งแฟนจนคิดไม่ตก โดดน้ำฆ่าตัวตาย
ปาป้าหนอนและม่านไต่ ตกกระป๋องถูกผลักไส
ให้ไปเป็นซิ้มขายขนมเปี้ยะข้างถนนสองคน
กังเง็กนึ้งนั้นถูกลูกหนี้ตามล่าไปเป็นขอทาน
(ฮี่ฮี่ ให้เส่ยแต่งตอนจบก็เป็นแบบนี้แหละ) 

จากคุณ : เส่ยผู้ชั่วร้าย - [29 เม.ย. 17:36:41] 

    เฮ้ๆๆ แผลงฤทธิ์อีกละ เจ้าเส่ย...เล่นให้จบอย่างงี้ได้ไง ไม่แฟร์ว่ะ..
เอางี้ดีกว่า.........จอมมารม่านไต่ได้ไต่เต้ายุทธจักร หลังจากงานประลองยุทธจักร...ทั้งเซี้ยวลี้ปังตอและ เซียวฮื้อห้ากระสอบต่างก็พ่ายแพ้วิชามาร สลายโลหิตได้อย่างง่ายดาย....หลังจากนั้น ซิ้มชิม
ขนมเปี๊ยะกุนก็ให้กำเนิดบุตรสาวคนหนึ่ง มีนามว่า เซียวตือยี้ เป็น
ทายาทยังบลัด ของเซียวฮือยี้.....มีความคลั่งไคล้ในวิทยาวุทธตาม
แบบบิดาเป็นอย่างมาก....แต่เสียดาย....เขาถูกเลี้ยงดูมาเยี่ยงชาย มิได้
ตระหนักว่า..ตนเป็นหญิง...นางคลั่งไคล้พงศาวดารจีน ประเภท
ฮัวมู่หลัน ที่แต่งตัวเป็นชายยิ่งนัก...จึงเริ่มออกท่องยุทธจักรเพื่อตาม
หาบิดา ซึ่งหลบลี้หนีหน้าไปอยู่เขาโกเหลียง ที่ไกลสุดหล้า เพราะความอับอายที่พ่ายแพ้แก่จอมมารม่านไต่....ส่วนจอมยุทธอื่นๆก็แตก
ซ่านกันไปเมื่อ..พรรคมารได้ครอบครองยุทธจักร...เรื่องราวจะเป็น
อย่างไร..โปรดติดตามตอนต่อไป 

จากคุณ : ม่านไต่ - [29 เม.ย. 20:07:43] 

ครับ ใ่านไต่กับวิชามั่วนิ่มไร้แก่นสาร เหมียนกัน อิอิ 

จากคุณ : ม่านไต่ - [29 เม.ย. 20:29:00] 

เอาเป็นอี้ไต้เฮียบไปสอบจอหงวนแล้วกัน
เรื่องที่เหลือยังคงเป็นอย่างเดิมเถอะ ไม่งั้นมันมึนๆ 

จากคุณ : เส่ย - [29 เม.ย. 22:36:23] 

ไม่ใช่ตอนจบกังเง็กนึ้งร่ำรวยมหาศาล กลายเป็นเจ้ามือพนันลุยไถรายใหญ่ที่สุดในตงง้วน จอมยุทธทั้งหลายต่างก็เป็นหนี้มันไม่มากก็น้อย ซิมเปี๊ยะกุนยังต้องทอดกายให้มัน รวมทั้งทอดขนมเปี๊ยะด้วย ส่วนซิมหนอนกุนกลายมาเป็นคนดูแลลุยไถในกังเง็กนึ้ง 

ในชีวิตนี้กังเง็กนึ้งเพียงกลัวอี้น่ำเทียน ตอนนี้ผู้แซ่อี้ขออำลาไปสอบจอหงวน ทอดตาทั่วแผ่นดินนี้หามีผู้ใดเป็นผู้เทียมเทียบผู้แซ่กังไม่...... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [29 เม.ย. 23:53:46] 

...............ตอนจบนี่...รู้สึกว่าใครๆจะเอาแต่ใจกันใหญ่เชียวนะให้ตัวเองเป็นตัวเอกหนีไปโดยลอยนวลทุกที อิอิอิอิ
เอายังงี้ดีก่า..................จอมยุทธทั้งหลายต่างพากันร่ำสุรา
มีพิษที่จอมมารม่านไต่ไปวางยาทั่วราชอาณาจักร..ต่างก็
กระอักเลือดตายไปทีละคนๆ ยกเว้นแต่ชู้รักของจอมมาร 
นั่นคือ นางพญาสองหน้า ชิมเปี๊ยะกุน ที่จอมมารยอมไว้
ชีวิตให้มีรูปร่างอันพิกลพิการต่อไป...
ส่วนจอมมารม่านไต่...........หลังจากครอบครองยุทธจักรโดยไม่มีใครโค่นล้มได้มาห้าสิบปี...ฮ่องเต้จีนแต่งตั้งให้ จอมมารเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งชาติ และนำประเทศไปปราบชนชาติมองโกล....ตีชนะเจงกิสข่าน....จอมมารเรืองอำนาจและเริ่มคิดที่จะชิงราชบัลลังก์ 

จากคุณ : ม่านไต่ไร้เงา - [30 เม.ย. 13:10:58] 

              ======วะ หะ หะ หะ ฮ่า=======
ม่านไต่think big ครับ ไม่เคย think small ความทะเยอทะยานไม่มีที่สิ้นสุด
ในที่สุด ม่านไต่ผู้มีฉายาประดุจ จิวยี่ ได้ครอบครองราชบัลลังก์และสถาปนา
ตนเอง เป็นจักรพรรดิแห่งแผ่นดินใหญ่ และ ได้ฤกษ์เปิดรัชกาลใหม่ของ
จักรพรรดิ จิวม่านไต่ เฉินเจียงหลิงปูยี ที่1...
              ...จบภาคแรก.. 

จากคุณ : ม่านไต่ไร้ใจ - [30 เม.ย. 16:08:30] 

กังเซียวตือ(ยี้)ไม่ใช่ลูกของกังเซียวฮื้อ(ยี้)
เป็นศิษย์ร่วมอาจารย์ต่างหาก
แต่สำเร็จยุทธช้ากว่าหลายปี
ปล่อยให้ลูกปลาน้อยมาผาดโผนอยู่นาน
ศึกครั้งนี้
เซียวฮื่อยี้ปราชัยเพราะเล่ห์กลของม่านไต่
จากนี้
กังเซียวตือจะเริ่มออกท้าประลอง
เพื่อล้างแค้น
และก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งเจ้ายุทธภพ
เหอๆๆๆๆๆ 

จากคุณ : หมูหวาน - [วันแรงงาน 06:15:22] 

ซิมเปี๊ยะ(หนอน)กุน   หลบลี้หนีหนี้ไปอยู่เมืองญี่ปุ่นนอนฟาดซาซิมิแกล้ม
สาเกในคฤหาสถ์ที่แอบซื้อไว้ภูเขาไฟฟูจิ  ว่างๆ ก็ไปเดินแถวฮาราจุกุ  ให้เด็ก
มันเฮเล่น เพราะคุณเธอเล่นเปลี่ยนอิมเมจใหม่เป็นสาวพังค์ย้อมผมสีชมพูแปร้ด
เจาะหูเจาะปากเจาะคอเจาะจมูกตลอดไปถึงสะดือและน่าจะเดาไปว่าเจาะละเรื่อย
ลามไปถึงอวัยวะอื่นๆ  ที่มิอาจจะบอกได้ด้วย  พร้อมทั้งติดสายโซ่ทอง...ทองแท้ๆ
และฝังเพชรเป็นเม็ดๆ ไว้ที่หน้าผาก  ตรงคอหอยและเนินหน้าท้องถึงขนาดที่
นักอุ้มเมืองไทยเห็นคงตาลุกวาวอยากจะอุ้มคุณเธอไปหมกคลองเต็มแก่    นางคิดว่า
การหลบหนีไปอยู่ญี่ปุ่นจะไม่มีจอมยุทธคนใดล่วงรู้เห็น  ทว่านางกลับลืมบุคคล
ผู้หนึ่งไปเสียได้...

เซียวฮื้อห้ากระสอบนั่นเอง...    มันที่ร่ำรวยจนถึงขนาดเป็นเจ้าสำนักที่แท้เป็นเพราะ
มีกิจการลักลอบส่งยาอีไปญี่ปุ่น  รวมทั้งรับจ้างฆ่าและขนลูกหมูกับแก๊งค์ยากุซ่า
ด้วยเหตุนี้เองการเคลื่อนไหวของซิ้มหนอนกุนจึงอยู่ในสายตามันตลอด 
และแน่นอน  แผนที่จะล้างแค้นของมันถูกวางไว้เรียบร้อยแล้ว

ในเวลาไม่ช้าไม่นานต่อมา  ซิ้มหนอนกุนผู้หลงใหลในรสโลกียสุขซึ่งพระเอกหนัง
เรื่องอยู่เพื่อรักผู้เป็นผู้ปรนเปรอมอบให้ก็ถูกเจ้าหนุ่มแปลงสัญชาติเป็นแมง 
ปอกลอกจนหมดเนื้อหมดตัว  แถมวีซ่าหมดอายุ  ต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ 
และผลสุดท้ายต้องลงเอยไปเป็นคนซักรีดในซ่องโสเภณีของแก๊งค์ยากุซ่า 
โดนซ้อมและทรมานอยู่ทุกวี่วันหากนางซักเสื้อผ้าไม่สะอาดหรือรีดผ้าปูที่นอนไม่เรียบ 
เงินเดือนที่ได้ก็แสนน้อยนิดไม่พอจะซื้อยากิโซบะหรือแม้แต่อูด้งสั่วๆ  สักชาม 
และแล้วนางก็ได้ทราบความจริงว่าเซียวฮื้อห้ากระสอบเป็นผู้ที่โยงใยอยู่เบื้องหลัง
ทำให้นางตกอยู่สภาพเช่นนี้  ซิ้มหนอนกุนคับแค้นจนแทบคลั่งพยายามบุกเข้าไป 
สังหารเซียวฮื้อห้ากระสอบถึงคฤหาสถ์  ทว่าถูกเหล่าลิ่วล้อและองครักษ์
ส่วนตัวของเซียวฮื้อห้ากระสอบทุบตีจนพิการเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิต   มิหนำซ้ำยัง
เสียสติเพราะสมองได้รับความกระทบกระเทือนขนาดหนักจนกลายเป็นคนป้ำๆเป๋อๆ
จำอะไรไม่ได้สักอย่างเดียว  จึงถูกทิ้งไว้ให้เดินเปะปะอยู่แถวประตูทางเข้าศาลเจ้าประจำ
เมืองเกียวโตนั่นเอง

ผู้คนที่เดินทางไปเที่ยวหรือติดต่อธุรกิจที่ญี่ปุ่น  หากเขาผู้นั้นไปเยี่ยมชมศาลเจ้าเมืองเกียวโต 
ในยามพลบค่ำบนถนนอิฐแคบๆ แถวนั้น  มักจะพบเห็นยายแก่คนหนึ่งถือไม้เท้า
ค้ำยันขาขาดทั้งสองข้างเที่ยวหาเศษเงินเยนอยู่แถวนั้นอย่างน่าเวทนา  ผู้คนแถวนั้นต่างไม่มี
ใครรู้จักยายแก่คนนั้นมาก่อน  อยู่ไม่อยู่แกก็มาสิงสู่อยู่แถวนั้นแม้เทศกิจญี่ปุ่นมาจับตัวไป
หลายต่อหลายครั้ง  พอถูกปล่อยออกมาแกก็มาป้วนเปี้ยนอยู่ที่เดิมจนเป็นที่อิดหนาระอาใจ
จึงต้องปล่อยให้แกอยู่ไปตามยถากรรม  และทุกวันที่เจ็ดเดือนเจ็ดของทุกปี  บุรุษหนุ่มเซียวฮื้อ
ห้ากระสอบจะต้องไปสักการะเทพเจ้าที่ศาลแห่งนั้นเสมอ  และเขาอดมิได้ที่จะซื้ออูด้งร้อนๆ
กับเทยากุด้งใส่สาหร่ายแบบพิเศษให้นางทุกครั้งไปด้วยความสงสาร

ผลกรรมที่นางได้รับเนื่องจากนางวางยาพิษให้ชาวบู๊ลิ้มมากมายต้องตกตายนั้นคงจะชดใช้
ชไม่หมดในชาตินี้  เขาคิด  และนางคงต้องชดใช้กรรมต่อไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่    เซียวฮื้อ
ห้ากระสอบถอนหายใจแล้วเดินช้าๆ  หายไปตามถนนอิฐสีแดงแคบๆ ที่ทอดหายไปสู่ความมืด
ถึงอย่างไรหากเขายังมีชีวิตอยู่  เขาต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งในปีหน้า  และมาซื้ออาหารให้นางอีก
ครั้งครา

เซียวฮื้อห้ากระสอบสัญญากับตนเอง  ว่าปีหน้าเขาจะใส่วาซาบิในชามอาหารทั้งสองชามนั้น
ให้น้อยกว่านี้  เพราะปีนี้เขาใส่หนักมือไปถึงสองปั้น  ปีหน้าใส่ชามละปั้นก็คงจะพอ
------------------------ อวสาน ----------------------------------------
 

จากคุณ : เซียวฮื้อห้ากระสอบ - [วันแรงงาน 23:04:04] 

ซิมเปี๊ยะ(หนอน)กุน   หลบลี้หนีหนี้ไปอยู่เมืองญี่ปุ่นนอนฟาดซาซิมิแกล้ม
สาเกในคฤหาสถ์ที่แอบซื้อไว้ภูเขาไฟฟูจิ  ว่างๆ ก็ไปเดินแถวฮาราจุกุ  ให้เด็ก
มันเฮเล่น เพราะคุณเธอเล่นเปลี่ยนอิมเมจใหม่เป็นสาวพังค์ย้อมผมสีชมพูแปร้ด
เจาะหูเจาะปากเจาะคอเจาะจมูกตลอดไปถึงสะดือและน่าจะเดาไปว่าเจาะละเรื่อย
ลามไปถึงอวัยวะอื่นๆ  ที่มิอาจจะบอกได้ด้วย  พร้อมทั้งติดสายโซ่ทอง...ทองแท้ๆ
และฝังเพชรเป็นเม็ดๆ ไว้ที่หน้าผาก  ตรงคอหอยและเนินหน้าท้องถึงขนาดที่
นักอุ้มเมืองไทยเห็นคงตาลุกวาวอยากจะอุ้มคุณเธอไปหมกคลองเต็มแก่    นางคิดว่า
การหลบหนีไปอยู่ญี่ปุ่นจะไม่มีจอมยุทธคนใดล่วงรู้เห็น  ทว่านางกลับลืมบุคคล
ผู้หนึ่งไปเสียได้...

เซียวฮื้อห้ากระสอบนั่นเอง...    มันที่ร่ำรวยจนถึงขนาดเป็นเจ้าสำนักที่แท้เป็นเพราะ
มีกิจการลักลอบส่งยาอีไปญี่ปุ่น  รวมทั้งรับจ้างฆ่าและขนลูกหมูกับแก๊งค์ยากุซ่า
ด้วยเหตุนี้เองการเคลื่อนไหวของซิ้มหนอนกุนจึงอยู่ในสายตามันตลอด 
และแน่นอน  แผนที่จะล้างแค้นของมันถูกวางไว้เรียบร้อยแล้ว

ในเวลาไม่ช้าไม่นานต่อมา  ซิ้มหนอนกุนผู้หลงใหลในรสโลกียสุขซึ่งพระเอกหนัง
เรื่องอยู่เพื่อรักผู้เป็นผู้ปรนเปรอมอบให้ก็ถูกเจ้าหนุ่มแปลงสัญชาติเป็นแมง 
ปอกลอกจนหมดเนื้อหมดตัว  แถมวีซ่าหมดอายุ  ต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ 
และผลสุดท้ายต้องลงเอยไปเป็นคนซักรีดในซ่องโสเภณีของแก๊งค์ยากุซ่า 
โดนซ้อมและทรมานอยู่ทุกวี่วันหากนางซักเสื้อผ้าไม่สะอาดหรือรีดผ้าปูที่นอนไม่เรียบ 
เงินเดือนที่ได้ก็แสนน้อยนิดไม่พอจะซื้อยากิโซบะหรือแม้แต่อูด้งสั่วๆ  สักชาม 
และแล้วนางก็ได้ทราบความจริงว่าเซียวฮื้อห้ากระสอบเป็นผู้ที่โยงใยอยู่เบื้องหลัง
ทำให้นางตกอยู่สภาพเช่นนี้  ซิ้มหนอนกุนคับแค้นจนแทบคลั่งพยายามบุกเข้าไป 
สังหารเซียวฮื้อห้ากระสอบถึงคฤหาสถ์  ทว่าถูกเหล่าลิ่วล้อและองครักษ์
ส่วนตัวของเซียวฮื้อห้ากระสอบทุบตีจนพิการเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิต   มิหนำซ้ำยัง
เสียสติเพราะสมองได้รับความกระทบกระเทือนขนาดหนักจนกลายเป็นคนป้ำๆเป๋อๆ
จำอะไรไม่ได้สักอย่างเดียว  จึงถูกทิ้งไว้ให้เดินเปะปะอยู่แถวประตูทางเข้าศาลเจ้าประจำ
เมืองเกียวโตนั่นเอง

ผู้คนที่เดินทางไปเที่ยวหรือติดต่อธุรกิจที่ญี่ปุ่น  หากเขาผู้นั้นไปเยี่ยมชมศาลเจ้าเมืองเกียวโต 
ในยามพลบค่ำบนถนนอิฐแคบๆ แถวนั้น  มักจะพบเห็นยายแก่คนหนึ่งถือไม้เท้า
ค้ำยันขาขาดทั้งสองข้างเที่ยวหาเศษเงินเยนอยู่แถวนั้นอย่างน่าเวทนา  ผู้คนแถวนั้นต่างไม่มี
ใครรู้จักยายแก่คนนั้นมาก่อน  อยู่ไม่อยู่แกก็มาสิงสู่อยู่แถวนั้นแม้เทศกิจญี่ปุ่นมาจับตัวไป
หลายต่อหลายครั้ง  พอถูกปล่อยออกมาแกก็มาป้วนเปี้ยนอยู่ที่เดิมจนเป็นที่อิดหนาระอาใจ
จึงต้องปล่อยให้แกอยู่ไปตามยถากรรม  และทุกวันที่เจ็ดเดือนเจ็ดของทุกปี  บุรุษหนุ่มเซียวฮื้อ
ห้ากระสอบจะต้องไปสักการะเทพเจ้าที่ศาลแห่งนั้นเสมอ  และเขาอดมิได้ที่จะซื้ออูด้งร้อนๆ
กับเทยากุด้งใส่สาหร่ายแบบพิเศษให้นางทุกครั้งไปด้วยความสงสาร

ผลกรรมที่นางได้รับเนื่องจากนางวางยาพิษให้ชาวบู๊ลิ้มมากมายต้องตกตายนั้นคงจะชดใช้
ชไม่หมดในชาตินี้  เขาคิด  และนางคงต้องชดใช้กรรมต่อไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่    เซียวฮื้อ
ห้ากระสอบถอนหายใจแล้วเดินช้าๆ  หายไปตามถนนอิฐสีแดงแคบๆ ที่ทอดหายไปสู่ความมืด
ถึงอย่างไรหากเขายังมีชีวิตอยู่  เขาต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งในปีหน้า  และมาซื้ออาหารให้นางอีก
ครั้งครา

เซียวฮื้อห้ากระสอบสัญญากับตนเอง  ว่าปีหน้าเขาจะใส่วาซาบิในชามอาหารทั้งสองชามนั้น
ให้น้อยกว่านี้  เพราะปีนี้เขาใส่หนักมือไปถึงสองปั้น  ปีหน้าใส่ชามละปั้นก็คงจะพอ
 

------------------------ อวสาน ----------------------------------------
 

จากคุณ : เซียวฮื้อห้ากระสอบ - [วันแรงงาน 23:05:47] 

มีกระทู้ไหนที่พี่วกไม่เขียนตอนจบไหมนี่ เอิ้กๆๆ
พี่ชายเล่นมาเวลาเราไม่ต่อเนต เหอๆ  แต่ข้อความส่งทางicqไปเกือบโหล ไม่ทราบท่านได้รับหรือไม่  ตามทวงๆๆๆ 

จากคุณ : หมูหวาน - [2 พ.ค. 06:13:45] 

เจ้าพลายหรือเจ้าไพรวัลย์เอ้ย ทำไมจบโหดอย่างนั้นเล่ากระทู้นี้ 
ช่วยไปดูป๊ะป๋า(ฮ่าฮ่า แอบอ้างฟามสัมพันธ์เก่ากับมาเรีย) หน่อยเถิด กะลังจะเสียท่าคุณหญิงอยู่แล้วในกระทู้ข้างบนน่ะ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [2 พ.ค. 10:23:13] 

สามปีต่อมา เซียวฮื้อยี้ก็แก่ตายขณะอายุ๒๓ขวบ
ก่อนตายสั่งเสียให้ยกมรดกทั้งหมดให้ฮวยบ้อข่วย 
เมื่อฮวยบ้อข่วยเครมหมดแล้วปรากฏว่าเซียวฮื้อยี้ไม่ได้
ตายจริง จะมาทวงทรัพย์สิน แต่ทวงไม่ได้ซ้ำถูก
ไล่เตะจิ้มตาบอดไปขายลอตเตอรี่อยู่ที่ศาลเจ้าญี่ปุ่น
ทุกวันทุกวันตบตีด่าทอกับซิมหนอนกุน เพื่อแย่งเงินทำ
บุญในกล่องบริจาคไปซื้อโทริยากิประทังชีวิต
วันไหนใครแย่งไม่ได้ก็ต้องไปคุ้ยขยะเอา
ทุกปีๆฮวยบ้อข่วยมีความสงสาร ส่งราเม็งไปเลี้ยงคน
ละชาม ปีไหนอารมณ์ดีก็ส่งโซบะไปให้
สุดท้ายขี้เกียจเลยส่งชามว่างๆไปสองใบ
ทั้งสองดีใจยิ่งนักจะได้มีเครื่องมือหากินเป็นตัวเป็นตน
เสียที(ขอทาน) นับจากนั้นฮวยบ้อข่วยก็ไม่ให้อะไรอีก
ขอเองได้แล้วนี่
-----------------------อวสาน------------------------------------------ 

จากคุณ : เส่ย - [2 พ.ค. 10:38:48]