ความคิดเห็นที่ 62
ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เทพีแห่งเซอร์ฟเวอร์ผู้กรุณาได้ยินข่าวว่าเขาจะปลดผมออกจากตำแหน่งเลยบันดาลให้ผมแปะติดได้เป็นบางครั้ง
พศ. 543
ในคุกเมืองพุกาม
"รพินทร์ เอ๊ย มะกะทะ" เสียงผู้หญิงกระซิบเบา ๆ
มะกะทะซึ่งคว่ำหน้าอยู่กับพื้นศิลาแลง ค่อย ๆเงยหน้าขึ้น
""จิตรางคนางค์ เจ้าอยู่ที่ใน..."
"ค่อย ๆมองมาทางซ้ายนะ ท่านจะเห็นศิลาก้อนหนึ่งเผยอขึ้น
ข้าอยู่ข้างใต้นี้แหละ ..."
มะกะทะมองฝ่าความมืดครึ้มของคุกไป เห็นศิลาข้างซ้ายมือก้อนหนึ่งเผยอขึ้นมาผิดปกติ
เขากระซิบลงไปตรงช่องศิลานั้น "ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก...จิตรางคนางค์ ข้ากำลังภาวนาให้พบกับเจ้าครั้งสุดท้ายก่อนตาย..."
"ท่านจะไม่ตาย ข้างใต้คุกนี้เป็นอุโมงค์ทอดออกไปนอกเมือง
ข้าจะพาท่านออกไปทางนี้...แล้วเราจะหนีไปด้วยกัน.." เสียงนางเอ่ย.."ท่านขยับตัวไปทางขวาอีกหน่อย
ข้าจะดันศิลาให้เผยอมากกว่านี้ แล้วท่านค่อยลอดลงมานะ..."
มะกะทะทำตามคำบอก มันเห็นศิลาค่อย ๆเผยอขึ้นทีละน้อย
ๆ จนในที่สุดเป็นช่องว่างกว้างประมาณตัวคนลอดลงไปได้ มะกะทะค่อย ๆหันซ้ายขวา
ไม่มีผู้คุมอยู่ที่หน้าห้องคุมขังเลยแม้แต่คนเดียว บางทีมันอาจเปลี่ยนเวรกัน
มะกะโทค่อย ๆขยับกายอย่างแช่มช้า เขารู้สึกปวดแปลบไปหมดทั้งตัว แต่ก็กัดฟันทน
เมื่อตัวผ่านล่วงเข้าไปในอุโมงค์ เขาก็เห็นร่างตะคุ่มร่างหนี่งยืนรออยู่แล้ว
"มะกะทะ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน" ร่างนั้นโผเข้ามากอดเขาไว้อย่างรวดเร็ว
"โอ๊ย..." มะกะทะร้องลั่นเพราะร่างของเขากรอบเป็นข้าวเกรียบกุ้งมโนราห์จากการซ้อมของพะตองยีและทหาร
"ชู่ เดี๋ยวใครก็ได้ยินเข้าหรอก...รีบไปเราต้องเดินไปราว
ๆสักสองสามชั่วยาม แล้วอุโมงค์นี่จะไปสุดที่ป่าชายเมืองด้านตะวันตก ที่นั่นจะมีม้ารอเราอยู่...เอ้านี่ไม้เท้าเอาไว้พยุงร่างท่าน....เห็นไหมข้าเตรียมพร้อมขนาดไหน.."
ทั้งสองออกเดินไปด้วยกัน พระธิดาประคองมะกะทะด้วยความรักอย่างสุดแสน
....ความเงียบเข้ามาปกคลุมระหว่างทั้งสอง แต่ใจที่ผูกพันกันนั้นกำลังร้องเพลงทำนองแซมบ้าอย่างร่าเริง...เสียงฝีเท้าบนพื้นอุโมงค์เป็นดั่งท่วงทำนองให้กับเพลงรักของคนทั้งสองที่จะพากันไปสู่อิสระภาพ
เส้นทางในอุโมงค์บัดเดี๋ยวขึ้นบัดเดี๋ยวลง หลังจากเดินมานานพอสมควร
ก็เริ่มเห็นแสงรำไรที่ปลายอุโมงค์
"เห็นแสงที่ปลายอุโมงค์แล้ว อิสระภาพนั้นรอเราอยู่ข้างหน้า"
จิตรางคนางค์เอ่ยเสียงแจ่มใส มะกะทะเงยหน้าขึ้นไปมอง พลางคิดว่าทำไมการหนีมันช่างง่ายดายเช่นนี้
ที่ปากอุโมงค์เป็นป่าหญ้ารกเรื้อ มองจากข้างนอกคงไม่เห็นปากอุโมงค์เลยแม้แต่น้อย
ตรงนั้นมีม้าผูกไว้สองตัวพร้อมกับถุงผ้าขนาดใหญ่สองถุง..
จิตรางคนางค์ประคองให้มะกะทะยืนพิงปากอุโมงค์ไว้ในขณะที่ไปปลดม้ามา
ทันใดเสียงหัวเราะของชายคนหนึ่งก็ระเบิดขึ้น
"ฮ่าฮ่าฮ่า คิดจะพามันหนีหรือ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก...พระธิดา"
"พะตองยี.." จิตรางคนางค์สะดุ้งสุดตัว..............
โปรดติดตามตอนต่อไปเมื่อไรยังไม่รู้
จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์
- [21 มี.ค. 19:52:39]
