ความคิดเห็นที่ 5

ต่อจาก version ของอนุชา ตอนที่แล้ว (ขอให้ post ติดทีนะ webmaster จ๋า)

อนุชาดิ้นสุดแรงเกิด จนกลายเป็นการต่อสู้ฟัดเหวี่ยงกับรพินทร์อยู่ไปมาอย่างดุเดือด
แน่นอนว่าในเมื่อเขาเขียนตอนนี้เอง เขาก็ย่อมเป็นฝ่ายชนะ 
เหวี่ยงอดีตน้องเขยลงไปนอนคลุกฝุ่น เขาลุกขึ้นเอาเข่ายันอกผอมแห้งไว้ ตัวเขาไม่เหนื่อยไม่หอบ
เสื้อยังคงเรียบ ไม่ยับ และผมไม่ยุ่ง ยังคงหล่อเหมือนเดิม ผิดกับรพินทร์ที่โทรมดูไม่ได้
" คุณจะบ้าเหรอ ละเมออะไร บีบคอผมแทบแตก" เขาเขย่าแรงๆให้รู้สึกตัว
รพินทร์โบกมือให้รู้ว่ายอมแพ้ แล้วค่อยๆทรงกายลุกขึ้น ไอแค้กๆ
" ขอโทษครับคุณชายกลาง ผมฝันระลึกอดีตในอีกชาติหนึ่งของผม ไม่ใช่อัคนีรุทธ์ "
" อ้าว อีกชาติแล้วเรอะ"
" ครับ ก็มันตอนใหม่แล้วนี่ แล้วถ้าคุณชายอยากรู้ รูดเม้าส์ขึ้นไปอ่านข้างบนนี้นะครับ ไม่ต้องเล่าซ้ำ ยิ่ง
post ยากเลือดตาแทบกระเด็น"
อนุชาเงยหน้าขึ้นอ่านข้อความในข้อบนๆ แล้วพยักหน้าหงึก
" เข้าใจละ ชาตินี้ชื่อคุณไม่ค่อยเพราะเท่าชาติก่อนเลยนะ น่าจะเปลี่ยนเป็นปลาหมึกแทนมะ
เป็นปลาหมึกกะทะ..อาหารจานโปรดของผม แต่ช่างเถอะ คนเราเลือกชื่อไม่ได้"
ว่าแล้วอนุชาก็กวาดสายตามองรอบตัวในมุม แค่ ๑๘๐ องศา รำพึงว่า
" หุบหมาว้อนี่บรรยากาศมันชักพิกลๆยังไงไม่รู้ เมื่อกี้ผมกำลังโรมรันพันตูกะคุณ
เห็นต้นไม้ที่เราเข้ามาพัก มันชะโงกกิ่งลงมามอง 
หรือว่าตาฝาด ต้นอะไรก็ไม่ทันสังเกต กิ่งก้านเยอะ ดอกก็มี ขนาดเท่ากระด้ง"
รพินทร์เงยหน้ามองบ้าง แล้วตอบอย่างผู้เชี่ยวชาญ
" ลักษณะเหมือนต้นลั่นทมยักษ์ครับ แต่ดอกสีแปลกๆ ดูในความมืดไม่ชัด คล้ายสีชมพู"
อนุชาขนลุกเกรียว อุปาทานเขาได้ยินเสียงหัวเราะกรีดแหลมเยือกเย็นมาจากยอดบนสุดของลั่นทม
 
 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [24 มี.ค. 12:10:49] 

จากคุณ : หนานอิน - [28 มี.ค. 11:59:23] 

ความคิดเห็นที่ 20

ต่อละนะ

ทำไมหล่อนถึง...เปลือยร่าง
 
 

.....อยู่ภายใต้ชุดชั้นในเป็นด่านแรก...ทับด้วยเสื้อสายเดี่ยวและกระโปรงสั้นจู๋...แล้วพรางตาด้วยชุดวอร์มตั้งแต่คอลงไปถึงรองเท้าผ้าใบไนกี้อีกทีหนึ่ง
ราวกับว่าหล่อนกำลังจะเดินทางไปวิ่งแข่ง ๑๐๐ เมตรที่เอเชียนเกมส์
อนุชามองเห็นราวกับมีตาเอกซเรย์ ก็เพราะว่าเรือนร่างเซกซี่สุดสวยของหล่อนหนาตึ้กไปหมด
มันทำให้เขารู้ว่าหล่อนห่อหุ้มความงามไว้แน่นหนามาก จนเขาหมดมู้ดไปเลย
เขาก็เลยรีบนั่งหันหลังให้อย่างไม่เอาใจใส่ หล่อนมีแรงจะผลุบๆโผล่ๆ อยู่ตลอดคืนได้ก็ให้รู้ไป
อีกครู่เดียว เมื่อเห็นเขาไม่มองแน่แล้ว หล่อนก็เยื้องย่างออกมาพ้นใต้ต้นลั่นทม มายืนค้ำหัวเขาอยู่
"ขอประทานโทษเถอะเจ้าค่ะ "หล่อนเอ่ยเสียงประชดประชัน " มีสุภาพสตรีมายืนตรงนี้ สุภาพบุรุษจะไม่ลุกขึ้นยืนให้เกียรติหน่อยเหรอ"
อนุชาคิดอย่างหนักว่าในเพชรพระอุมาภาค ๑ รพินทร์ตอบอย่างไรกับน้องสาวเขา
ผู้ชอบเดินออกจากเต๊นท์ในยามดึกมาต่อล้อต่อเถียงกับพรานนำทาง ให้แฟนนักอ่านปลื้มบทพ่อแง่แม่งอนกันนัก
แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก เขาก็เลยถามดื้อๆว่า
"ทำไมเธอแต่งตัวผิดฟอร์ม?"
หล่อนเลิกคิ้วโก่งงามขึ้น 
" ผิดฟอร์มยังไง?"
" เธอก็รู้ว่านางไม้มียูนิฟอร์มอยู่สองแบบ ถ้าไม่ใช่ไทยสไบเฉียง ก็ต้องนุ่งน้อยห่มน้อย หรือไม่ก้อท็อปเลส เธอแต่งยังงี้ดูไม่ได้เลย "
" ว๊ายๆๆๆๆ" นางไม้ลั่นทมร้องกรี๊ด เหมือนเสียงเปรต " คุณหยาบคายมาก...เนี่ยคุณนึกว่าชั้นนะตกสมัยใส่แต่แฟชั่นคุณย่าอยู่ไม่เปลี่ยนเรอะยะ
เนี่ยมันมิลลิเนียมแล้วนะ คนอะไร้ เฉิ่มสุดสุด เดี๋ยวชั้นก็จะออกจากป่าไป RCA2 แล้วย่ะ"
ว่าแล้วหล่อนก็ดึงหมวกแก๊ปออก สะบัดผมย้อมสีแดงครึ่งเขียวครึ่งอย่างละซีกของหัวออกให้เห็น แล้วถอดชุดวอร์มออก เห็นชุดเกาะอก
และกระโปรงสั้นเหมือนเซเลอร์มูน
หล่อนกราดเกรี้ยว
" ชั้นให้อภัยนะที่คุณดูถูกว่าชั้นเป็นกะเทย...ว่าคุณเล่นตัวไม่ยอมรับรัก...ให้อภัยทุกอย่างเว้นแต่มาว่าชั้นดูไม่ได้นี่หละ เหลือจะให้อภัย.."
หล่อนยืดร่างขึ้น ร่างหล่อนเริ่มสูงละลิ่ว ทะยานขึ้นถึงยอดลั่นทม เท่านั้นยังไม่พอ ยังสูงขึ้นไปเรื่อยเหมือนมีลิฟต์วิเศษดึงหัวหล่อนให้พุ่งขึ้นไปบนฟ้า
อนุชาตาเหลือก เขาคว้าไนโตรเอกซเปรสกระบอกหนักมหาศาลขึ้นประทับบ่า ปากก็ภาวนาสั่นระรัว
"เจ้าประคู้ณ ลูกช้างจะยิง..ยิง..ยิง..ขอให้..."
มือแหลมปรี๊ดเหมือนหล่อนยืมแม่นาคมาให้ชั่วคราว เอื้อมลงมา จับคอหอยเขาไว้แน่น..เสียงหล่อนกรี๊ดๆๆๆเหมือนอยู่ในเจ็ดสีคอนเสิร์ต
ยามโจอี้บอยปรากฏตัว
วาระสุดท้ายมาถึงแล้ว...อนุชาบอกตัวเองอย่างทอดอาลัย..เขาต้องมาพบจุดจบก่อนถึงพุกาม 
รพินทร์และหนานอินจะมาช่วยทันหรือไม่ คนแต่งเท่านั้นที่รู้
 
 
 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [25 มี.ค. 15:11:02] 

จากคุณ : หนานอิน - [28 มี.ค. 12:00:59] 

ความคิดเห็นที่ 18
เอาแบบสรุปนะครับ ยาวมากเรื่องจะไปช้า

ตามฟอร์มครับ พระเอกเรามาขัดขวางได้ทัน
เพราะรู้สึกถึงบรรยากาศอันพิลึกกึกกือในหุบที่ตั้งปางพักนี่ 
รวมทั้งขณะที่เดินทางตามมาสมทบได้พบกับหนานอิน ส่างปา คะหยิ่น กำลังซุบซิบกัน
อยู่ สอบถามก็ได้ความว่า เจ้าส่างปาซึ่งเมายาอยู่นั้น ได้ตกลงในลำธาร แล้วได้ลอยไปติด
แถวซากกำแพงเมืองอะไรซักอย่าง จากนั้นก็ได้เดินทางกลับปางพักโดยไม่ลืมที่จะหยิบ
กระเบื้องที่ค้นพบติดมือมาด้วย ระหว่างทางก็พบหนานอิน กับเจ้าคะหยิ่น แล้วก็เป็นดัง
ที่พรานใหญ่ได้พบ มันก็รวมกันได้พอดีกับความฝันของรพินทร์ คืนนี้รพินทร์ก็เลย
เตรียมตัวรับมือกับสถานะการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้พอดี 

จากคุณ : หนานอิน - [28 มี.ค. 12:04:00] 

ความคิดเห็นที่ 19

ต่อครับ...

จากนั้นรพินทร์ก็ได้เล่าถึงเรื่องราวทั้งหมดให้กับอนุชาฟัง ว่าหลังจากที่
ต้องแยกจากกันที่นิทรานครแล้วนั้น ตัวเองก็ได้เดินทางไปรับจดหมายจากทานากะ แล้ว
ก็ได้แปลงรหัสออกมาเป็นลายแทงเรียบร้อย และได้ส่งพรานคู่ใจทั้ง 4 ให้เดินล่วงหน้า
ไปก่อน แล้วจะเดินทางไปสมทบกันในภายหน้า แล้วรพินทร์ก็ย้อนกลับมาที่หล่มช้าง
รีสอร์ทเพื่อรออนุชา ต่อไป ส่วนที่ไม่เล่าให้ฟังตั้งตะแรกนั้นก็เพราะหมั่นไส้เจ้าพลาย ซึ่ง
โผล่มาได้งัยก็ไม่รู้แถมยังทำท่าจะปลด พระเอกคนนี้กลางอากาศอีก วันนี้ระหว่างทาง
ที่มาสมทบกับขบวน ก็ได้พบร่องรอยของพรานคู่ใจทั้ง 4 แล้ว รวมทั้งร่องรอยของแฟนเก่า
แกซึ่งนำขบวนปี่พาทย์มอญไปรับจ็อบแถว ๆ เมืองที่จะไปสำรวจกัน เส้นทางที่ทั้งหมดมุ่ง
ไปก็เป็นเส้นทางเดียวกับที่เจ้าส่างปาพบกระเบื้องนั่นเอง คือต้องตัดผ่านแนวไม้ที่มีดอก
ไม้สีชมพูอยู่ลิบ ๆ โน่น ส่วนเจ้าพลายนั้นรพินทร์ ไม่ต้องบอกอะไรมันก็ได้ ตามฟอร์มแล้ว
เรื่องที่รพินทร์รู้ แงซายก็ต้องรู้ เจ้าพลายซึ่งเป็นลูกศิษย์ของแงซายก็ต้องรู้ด้วย 

มั่ว มั่วมันอย่างนี้แหละนะ 5555
จะไปสำรวจเมืองกันแล้ว พรานใหญถนัดนี่ต่อได้เลย
 
 

จากคุณ : หนานอิน - [25 มี.ค. 14:55:52] 

จากคุณ : หนานอิน - [28 มี.ค. 12:08:11] 

ขอบคุณมากครับ ลุง ผมยกให้ลุงเป็นผู้จัดการกระทู้ก็แล้วกันนะครับ เย็นนี้ผมจะมาต่อ ถ้าไม่เกิดอาเพทขึ้นเสียก่อน เหตุที่เว็บล่มก็เพราะว่าพะตองยีบันดาลแหละครับ หึหึ ผมก็ไปของผมได้เรื่อย ๆแหละ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [28 มี.ค. 12:10:02] 

นายชด ตอนนี้เนื้อเรื่องก็ต่อกันได้พอดีแล้วนะครับ
ตอนนี้หนานอินต้อง มีภารกิจด่วน ขอแยกไปจากขบวน
ชั่วคราว ให้พรานใหญ่กับนายชด บรรเลงกันก่อนก็แล้วกัน
แล้วสุดสัปดาห์จะตามมาสมทบ... 

จากคุณ : หนานอิน - [28 มี.ค. 13:36:39] 

รพินทร์พ่อเอ๊ยของแสง

รออยู่นะคะคนดี
แหม ใครหนอช่างเหลือเกินจริงมาวางพล็อตให้แสงนำขบวนปี่พาทย์มอญไปรับจ็อบน่ะ
แสงจ้างเค้ามาค่ะ ไม่ได้เป็นเจ้าของวงปี่พาทย์ เออ..แต่จะว่าไปเอาเป็นว่า
เจ้าของวงปี่พาทย์เอ็นดูแสงมาก เลยยกวงให้แสงแล้วกันนะคะ
ไว้แสงไปคิดก่อนนะคะว่าจะนำวงไปรับจ็อบงานไหนดี

รพินทร์ขา คุณรู้ได้ไงคะว่าเจ้าพ่อวงการโทรคมนาคมอภิอัครมหาเศรษฐีมาขอแสงแต่งงานน่ะ
โธ่..แสงอุตส่าห์ปิดข่าวแทบแย่ ทำไมกระแสข่าวถึงเล็ดลอดมาถึงคุณได้คะเนี่ย พ่อเอ๊ย
(ถ้าคุณยังไม่ให้แสงเรียกที่รัก แสงก็จะเรียกพ่อเอ๊ยอยู่ยังงี้แหละ จะทำไม..เออ)
ห้ามไปบอกใครนะคะ รพินทร์ขา เก็บไว้เป็นความลับ เนี่ย แสงรออยู่แต่ว่าเมื่อไหร่ท่านจะ
หย่าจากภรรยาคนปัจจุบันของท่านเท่านั้นแหละ..แสงเลิกเดินป่าเป็นเด็ดขาดเลย... 

จากคุณ : แสงโสม - [29 มี.ค. 08:56:17] 

แง้แง้ ใครจะเอาอกให้ผมเช็ดน้ำตามั้งอ่ะ ผมส่งไม่เข้าอีกแย้ววน่ะซิ .... เจ้าพลายหายไปไหนหนอนี่ ช่วยกันจุดธูปเรียกมาดีไหมครับ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [30 มี.ค. 12:34:49] 

“ ยันทุนนิมิตตัง อะวะมังคะลัญจะโย จามะนาโป สะกุณัสสะ 
สัทโท ปาปัคคะโท ทุสสุปินัง อะกันตัง พุทธานุเวนะ วินาสเมนตุฯ ....”

เสียงสวดยันทุนเก้าชั้นดังกระหึ่มมารอบด้านราวเปิดผ่านเครื่องเสียงระบบสเตอริโอ
เซอราวแบบโปร-โลจิก ลั่นทมสีชมพูส่งเสียงกรี๊ดดังลั่น คอที่ยาวยืดค่อยๆ หดลง
พร้อมๆ กับร่างอวบอั๋นส์นั้นยุบย่นเหี่ยวแฟบแล้วจู่ๆ ก็หายวับเข้าไปในต้นไม้ดื้อๆ 
(ขี้เกียจบรรยาย เหอะๆ) เจ้าพลายโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ทว่ามายืนเด่นเป็นสง่าอยู่ใต้
โคนต้นลั่นทมด้วยใบหน้าเครียดขรึมพลางส่ายศีรษะช้าๆ แล้วรำพึง

“ เฮ้อ ... ท่องยันทุนฯ แค่นี้ทำถอดใจ ใช้ไม่ได้จริงๆ ยังไม่ได้ท่องอัปเปหิฯ สักหน่อย... ”

อนุชาดีใจสุดขีด รู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ เขารีบลุกขึ้นยกมือคลำรอบๆ คอตัวเอง
เมื่อรู้แน่ว่าไม่หักหรือหมุนได้รอบอย่างที่กลัวก็ค่อยใจชื้นขึ้น หันเหลียวมองไปรอบๆ
เห็น .450 ไนโตรเอ็กเปรสส์ของตนตกอยู่ใกล้ๆ ก็รีบหยิบมันขึ้นมาดูแล้วกอดประทับไว้
กับอก เจ้าพลายเดินย่ำสวบๆ ตรงเข้ามาที่คุณชายกลางแล้วถามอย่างเป็นห่วง

“ คุณชายเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ผมกำลังด้อมๆ ยิงกระต่ายอยู่แถวละเมาะฟากขะโน้น
ได้ยินเสียงกรี๊ดๆก็เลยแว้บเข้ามาดูด้วยความประหลาดใจ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ยายผีนั่นคงแค่
ล้อคุณชายเล่นเท่านั้นน่ะครับ หากเธอเอาจริงผมคงเข้ามาช่วยไม่ทันหรอก อีกอย่าง ผมแค่ 
ท่องยันทุนฯเธอก็เปิดกระโปรงปลิวไปแล้ว ”

“ เอ้อ.. ขอบใจมากนะ เจ้าพลาย ฉันไม่เป็นไรมากหรอก ” อนุชาค่อยคลายความตระหนกลงได้
กล่าวตอบเจ้าพลายด้วยเสียงไม่วายสั่น สองมือตบเปะปะอยู่แถวกระเป๋าเสื้อ ดึงลัคกี้สไตรค์
ซองยับย่นออกมา แล้วเกร็ดส่งให้เจ้าพลายหนึ่งตัว อีกฝ่ายกล่าวขอบคุณแต่สั่นศีรษะเป็นทำนอง
ปฏิเสธ อนุชาจึงคาบไว้เสียเอง จุดไฟสูบแล้วอัดควันเข้าปอดถี่ๆ อย่างกระหายและระงับความรู้สึก

“ เคราะห์ดีเหลือเกิน ที่นายมาชิ้งฉ่องแถวนี้พอดี ไม่งั้นฉันคงจะแย่แน่ๆ เพราะไม่ทันระวังตัว
หนานอินก็แยกไปทำธุระทางหนึ่ง เจ้าส่างปาก็ไม่รู้ไปเมากัญชาอยู่ที่ไหน ว่าแต่นายเถอะ เป็นไงมาไง
ถึงได้หายหน้าหายตาไปหลายวันตั้งแต่คราวล่าหนูพุกโน่นแน่ะ ”

“ ผมก็ไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ ” เจ้าพลายตอบเรื่อยๆ แล้วควักซิการ์ฮาวาน่าของแท้จากคิวบาออกมา
คลึงในมือ กัดปลายข้างหนึ่งถ่มทิ้งแล้วควักไลน์เตอร์ออกมาลนตรงปลายจุดสูบ ทำเอาอนุชามองอย่าง
เสียดายเพราะตัวเองดันเสียท่าจุดบุหรี่สูบเสียก่อนแล้ว เลยอดตบของดี ได้แต่ทำปากหมุบหมิบสรรเสริญ
ความเค็มของเจ้าพลายอยู่ในใจ จนแทบไม่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายกล่าว
 

จากคุณ : เจ้าพลาย - [30 มี.ค. 16:48:29] 

“ ผมก็เพ่นพ่านจับกิ้งก่าไล่ตะกวดไปตามเรื่องว่าจะเข้ามาร่วมทางเหมือนกัน ทว่ามาเจอเอาน้ำป่า 
ข้อมูลถล่มเซิฟเวอร์พันทิพย์จนกระทู้ดีๆ โดนพัดพากระจัดกระจายหายไปเสียหลายกระทู้จนตั้งตัว
ไม่ติด อีกอย่างตัวผมเองต้องไปรับบทที่บ้านท้ายคลองตรงถนนนักเขียนอีกด้วยจึงไม่ค่อยจะมีเวลา ”

“ เออแน่ะ.. เห็นใครๆ เขาก็บ่นถึงนายกันประปราย ” อนุชาว่า แล้วทรุดตัวลงนั่งบนรากต้นลั่นทม 
พอหย่อนก้นลงไปก็นึกขึ้นได้ต้องกระโดดโหยงขึ้นมาอย่างแหยงๆ จนเจ้าพลายต้องหัวเราะ

“ ไม่ต้องกลัวหรอกครับ คุณชาย ... หล่อนคงจะไม่ออกมาแล้วล่ะครับ อย่างน้อยๆ ก็ตอนที่ผมอยู่ที่นี่ ”

“ งั้นเหรอ ” อนุชายิ้มกร่อยๆ แต่ไม่ยอมนั่งลงที่เดิม หันไปทรุดตัวนั่งแถวเนินดินใกล้ๆ แทน เจ้าพลายก็เลย
พลอยทรุดตัวลงนั่งบ้าง อนุชาซักถามเรื่องราวความเป็นไปคร่าวๆ ได้ความว่าเจ้าพลายหลังจากร่วมล่าหนูพุก
ในครั้งนั้นแล้วก็แยกหายเข้าไปในถ้ำน้ำตกที่เจ้าแหว่งนอนตายอยู่ เพื่อนำชิ้นส่วนของงามันมาทำเครื่องราง
ของขลัง ตามที่พระอาจารย์แงซายของมันแกล้งกุเรื่องกั๊กหมกเม็ดคณะคุณชายเชษฐาในการเดินทางครั้งแรก
เอาไว้ ไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับซากอ้ายแหว่ง ตลอดเวลาอนุชาซักถามด้วยความสนใจและรอคอยเวลา
เจ้าพลายจะควักซิการ์มวนที่สองออกมาเผื่อจะได้ขอแบ่งมั่ง แต่จนแล้วจนรอดเจ้าพลายก็เค็มเหลือหลายไม่ยอม
หลวมตัวควัก(ซิการ์น่ะ ) ออกมาเสียทีจนอนุชาต้องรอเลยเสชวนคุยไปเรื่อยเปื่อยแก้เก้อ

“ นายมาก็ดีแล้ว ” อนุชาพูดในการสนทนาตอนหนึ่ง “ ฉันกำลังเดินทางอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนอยู่พอดี นายจะได้
นำทางฉันต่อไป นายจะขัดข้องไหม ”

“ ผมเสียใจจริงๆ ต้องขออภัยด้วยครับ ” เจ้าพลายปฏิเสธด้วยทีท่าเกรงใจ “ ผมต้องหลบๆ พรานใหญ่รพินทร์อยู่
ช่วงนี้เพราะแกเขม่นผมเหลือเกิน นัยว่ากลัวผมจะปลดแกกลางอากาศเข้าให้ อะพิโธ่เอ๋ย! คุณชายลองใช้
หัวแม่เท้าข้างซ้ายตรองดูเถิดครับ ผมเองเป็นเพียงเด็กเมื่อวานซืน ที่ไหนได้จะมีเจตนาเช่นนั้น แค่ผมหลงทาง
ป้วนเปี้ยนเข้ามาเมื่อได้ยินคำว่าเพชรพระอุมา ก็เลยต้องตกกระไดพลอยโจนเดินไปด้วยเท่านั้นเอง ผมไม่ยักรู้
ว่าจะกลายเป็นมหาสมบัติพุกามไปเสียฉิบ ผมเองก็ไม่ค่อยถนัดเรื่องโบร่ำโบราณประมาณนั้นเสียด้วยสิ
หากจะให้จับนกจับหนูขุดรูปูล้วงบึ้งนั้นผมพอทำได้อยู่ขอรับ แต่จะให้ไปเจาะเวลาหาอดีตนั้นผมคงตามไม่ทัน ”

“ ฮู้ย... เป็นเด็กเป็นเล็กไปคิดอะไรมาก ” อนุชาทำเสียงสูง “ เขาพูดประชดประชันนายเล่นๆ 
หรอกน่าเรื่องปลดเปลิดน่ะ ใครจะไปปลดเขาได้ ก็เขาพระเอกนี่นา ขืนเพชรพระอุมาไม่มีรพินทร์ ไพรวัลย์
ก็ไม่เป็นเพชรพระอุมาอีกต่อไปเท่านั้นเอง อีกอย่าง เรื่องในอดีตพอเขารำลึกชาติเสร็จสรรพเขาก็กลายเป็น 
พระโพธิสัตว์ เอ๊ย ไม่ใช่ เป็นพรานใหญ่ตามเดิมละน่า นายอย่าเพิ่งโวยวายตีพายตีโพยร้องโอยโอดเสียก่อนเลย”

“ ยังไงก็ไม่รู้แหละครับ ” เจ้าพลายว่า “ หากยังมีป่าให้เดิน ผมก็ยังคงจะเดินเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมาย 
ไม่มีใครเข้ามาข้องเกี่ยวอยู่กับตัวเรา ทนเหงาคนเดียว ฯลฯ อย่างที่เพลงของใหม่ เจริญละวะ เขาร้อง
นั่นแหละครับ อยู่คนเดียวผมก็คิดคนเดียว เจ้าแมวเหมียวไม่ต้องมาเข้าใจผมก็ได้นี่(หว่า)”

ทั้งสองสนทนากันอยู่ชั่วหม้อข้าวเดือด จนเบื่อขี้หน้าและคารมของกันและกันเข้าเต็มที 
เจ้าพลายจึงแยกทางจากอนุชาไปโดยสัญญาว่าจะไปพบกันในป่าเบื้องหน้าตามแต่โอกาส
และเวลา ทว่าคงไม่ถึงขนาดต้องจุดธูปอัญเชิญแต่อย่างใด 

ส่วนเรื่องราวต่อไปจะเป็นอย่างไรนั้น ต้องรอตัวละครเอกมาบรรเลง เหอะ ๆ
 
 

จากคุณ : เจ้าพลาย - [30 มี.ค. 16:51:22] 

กลางป่าดงดิบ ทึบ รกชัฎ และเต็มไปด้วยสัตว์ป่าดุร้าย อันน่าสพึงกลัวนานาชนิด
แสงโสมพร้อมด้วยคณะเดินทางอันประกอบไปด้วยเหล่าผีดิบบริวารของแจ้าแม่วาชิก จำนวน 20 ตน
และวงปี่พาทย์มอญ จำนวน 8 คน กำลังอยู่ในระหว่ารงการเดินทางไปยังมรกตนคร โดยการเดินทางครั้งนี้
เกิดขึ้นด้วยความมุ่งมั่นของแสงโสมที่ต้องการไปสมัครทำงานกับองค์จักราช ตามที่ได้รับทราบจากการ
ประกาศรับสมัครงานทางอินเตอร์เน็ตขององค์จักราช ประกอบกับความมุ่งหวังลึก ๆ ที่ต้องการจะไปหาหนุ่มหล่อ
ขุนศึกของมรกตนครมาแต่งงานด้วยให้ได้ซักคน เพื่อลบล้างการถูกสบประมาทจากพระเอกพระรองของเรื่องที่สองตาก็
ไม่เคยแลนางร้ายที่แสนสวย แสนดี แสนจะน่ารักน่าสงสารและน่าเอ็นดูอย่างตนเองเลย 
(ทำไมพระเอกพระรองเรื่องนี้ช่างตาไม่ถึงซะจริง ๆ นะเนี่ย)

แสงโสมได้จัดรูปแบบขบวนการเดินทางให้มีความปลอดภัยกับตนเองที่สุด โดยกำหนดให้ผีดิบจำนวน 4 ตน ทำหน้าที่เป็น
กองหน้า แผ้วถางทางอันรกทึบ (แค่ริดกึ่งไม้เล็ก ๆ เท่านั้นเอง ไม่ได้ตัดไม้ทำลายป่าน่า..อย่าคิดมาก) เพื่อให้
คณะเดินทางไปได้โดยสะดวก ผีดิบอีก 4 ตน ทำหน้าที่แบกเสลี่ยงบุนวม ทำเป็นเก้าอี้นั่งอย่างดีเหมือนเก้าอี้ทันตแพทย์
ที่สามารรถปรับเอนนอนได้ตามระดับที่ต้องการ ให้แสงโสมได้นั่งชมทัศนียภาพ 2 ข้างทางอย่างเพลิดเพลิน โดยมีปืนเลเซอร์
ที่ได้มาจากรพินทร์ วางไว้ข้างกายเพื่อความไม่ประมาท ผีดิบที่เหลืออีก 10 ตน ให้มีหน้าที่แบกข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว
และสัมภาระจำเป็นต่าง ๆ ของแสงโสม พร้อมด้วยเสบียงอาหารอันเหลือเฟือ ที่ได้รับการประทานให้จากท่านมดวาชิกาตอนก่อน
ออกเดินทางมาจากเมืองของท่านมด รวมทั้งแสงโสมยังได้ให้ผีดิบตามไปเก็บตู้เย็นบรรจุเบียร์และเห็ดหอมที่คุณชายกลางสลัดทิ้ง
อย่างไม่ไยดีไว้ข้างทาง (ในที่สุดก็ยังได้ชิมซุปเห็ดหอมอยู่ดีละ) แบกรวมไปในขบวนสัมภาระด้วย ส่วนผีดิบที่เหลืออีก 2 ตน
ให้มีหน้าที่คุมขบวน คอยระวังหลัง 

จากคุณ : แสงโสม - [30 มี.ค. 18:37:55] 

สำหรับวงปี่พาทย์มอญ แสงโสมได้ปรับให้เป็นวงกลองยาวและเถิดเทิงแทน เพื่อความบันเทิงระหว่างการเดินทาง
(เหมือนวงกลองยาวแตรวงที่นำขบวนแห่บวชนาคยังไงยังงั้นเลย) พร้อมทั้งมีนางรำเดินรำหน้าขบวนไปด้วย 
ขบวนเดินทางของแสงโสมในครั้งนี้จึงมีความครึกครื้นอย่างยิ่ง สัตว์ป่าดุร้ายทั้งหลาย ไม่ว่าเสือ สิงห์ กระทิง แรด
ที่อยู่ระหว่างทาง ถ้าเป็นคณะอื่นเดินทางผ่านมา ก็จะวิ่งรี่เข้ามากัดกินเป็นอาหารไม่เหลือซาก แต่ในทางกลับกัน
เมื่อสัตว์ป่าทั้งหลายเห็นขบวนของแสงโสมมา กลับวิ่งรี่เข้ามาร่วมรำวงไปกับคณะกลองยาวของแสงโสมอย่างสนุกสนานบันเทิงใจ
โอ...ช่างสุขอะไรอย่างนี้หนอ... 

ในการเดินทางครั้งนี้ แสงโสมมิได้มีลายแทงการเดินทางเหมือนคนอื่น โธ่...ระดับแสงโสมแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ลายแทงให้เมื่อยสายตา
แถมเดี๋ยวตีความผิดพลาดเป็นได้หลงเตลิดเปิดเปิงกันไปใหญ่....ก็ท่านมดวาชิกาและท่านมันตรัยเจ้านายของแสงโสม มีรึจะทอดทิ้งศิษย์เอกคนโปรดไปได้
ดังนั้น หากแสงโสมพลาดพลั้งจะเดินผิดเส้นทาง หรือจะเดินทางไปผจญภัยอันตรายร้ายใด ๆ ท่านมดวาชิกา จะมาปรากฎกายให้เห็นจะ ๆ ไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ มา
เหมือนที่ท่านแงซายมาหารพินทร์เมื่อตอนภาค 2-3 โดยท่านมดวาชิกาจะมาบอกทาง หรืออีกนัยหนึ่ง บอกพล็อตเรื่องให้แก่แสงโสมตลอดเวลา หรือไม่ก็มา
เป็นผู้นำทางให้เลยแหละ (เล่นกันยังงี้เลยล่ะค่ะ ช่วยแสงหน่อยนะคะป้าหนอน) 

นอกเหนือจากนั้น ท่านเมยานีเองก็ได้เคยประกาศไว้ว่าจะเดินทางมากลางป่าเพื่อมาช่วยนำทางไปสู่มรกตนครให้แก่แสงโสมและนางไม้ลั่นทมสีชมพูอีกด้วย
ดังนั้น เรื่องหลงเส้นทางหรือไปไม่ถูก...ลืมมันไปซะ...

อา...ดู ๆ ไปแล้วในภาคนี้ แสงโสมช่างเป็นบุคคลที่แคล้วคลาดจากภยันตรายใด ๆ ทั้งปวง
แถมยังแสนสะดวกสบายไม่มีใครเหมือนอีก....... 

จากคุณ : แสงโสม - [30 มี.ค. 19:00:28] 

ขณะที่แสงโสมกำลังนั่งชมทิวทัศน์กลางป่าอยู่อย่างเพลิดเพลินนั้น
ฉับพลัน ร่างงามเหนือคำบรรยายของนางไม้ลั่นทมสีชมพู ก็ปรากฎขึ้นเคียงข้าง
พลางหัวเราะคิกพร้อมทั้งกล่าวว่า

"คุณแสงโสมคะ ลั่นทมมีเรื่องตลกมาเล่าให้ฟังค่ะ คืองี้ ก็เจ้าพลายน่ะซิ
ท่องอะไรไม่รู้ ลั่นทมไม่ได้ยินหรอกค่ะ แต่ดูท่าทางของเจ้าพลายแล้วตลกจังเลย
ลั่นทมช๊อบ ๆ เพราะตอนท่องเจ้าพลายทำท่าตลกมาก เหมือนหม่ำ จ๊กม๊กเลยละค่ะ
ลั่นทมเลยกรี๊ดซะลั่นเลย สุดท้ายทนขำไม่ไหว เลยต้องหายตัวมาเล่าให้คุณฟังเนี่ยละค่ะ"

ลั่นทมเล่าพลางหัวเราะท้องคัดท้องแข็งไปพลาง พลอยทำให้แสงโสมซึ่งเส้นตื้นอยู่แล้ว
หัวเราะตามไปด้วย อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่

ตกลง สองสาวสุดสวย เลยนั่งหัวเราะกันไม่เลิกอยู่กลางป่านั่นเอง..... 

จากคุณ : แสงโสม - [30 มี.ค. 19:31:02] 

“ เอิ๊กๆๆ หุๆๆ อิ๊ๆ แฮ่... ”

สองสาวประสานเสียงหัวเราะกันลั่นทุ่ง โดยเฉพาะแสงโสมนั้นเส้นตื้นขนาดหนัก
ถึงกับลงไปนอนดิ้นปัดๆ อยู่กับพื้นร้อนถึงบรรดาผีดิบที่หามเสลี่ยงทั้งหลายแหล่
แห่กรูกันเข้ามานวดเฟ้นพยาบาลนายสาวกันยกใหญ่ ทว่าครั้นมือของเจ้าพวกนั้นไป
ถูกเอาบริเวณสะเอว (เน้น! สะเอวเท่านั้นนะ) ของสาว(ไม่)น้อยเข้ายิ่งไปจี้เส้นเธอ
เข้าให้จนต้องดิ้นไปหัวเราะไปจนกระทั่งแคร์ฟรีถึงกับเปียกชื้น?

เสียงหัวเราะของสองสาวที่เป็นไปอย่างระเบิดเถิดเทิงนั้นเอง ทำให้บรรดาผีดิบลูกหาบ
และวงปี่พาทย์มอญของหล่อนพากันหัวเราะกันไปด้วย เสียงหัวเราะดังขึ้นทุกทีๆ
และแล้วทุกคนก็ต้องลงไปดิ้นพราดๆ อยู่กับพื้นเมื่อมองหน้ากันเองแล้วเกิดอาการขำ
ไปหมด ทำเอาลิงค่างบ่างชะนี้แถวนั้นแตกตื่นตกใจกันเกรียวกราวอื้ออึงสนั่นป่าราวมิคสัญญี
ถล่ม จนกระทั่งไม่มีใครสังเกตแม่ผีสาวลั่นทมสีชมพู ซึ่งหายตัวไปทางไหนก็ไม่มีใครรู้

...

เจ้าพลายแอบยืนดูด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างสบใจ ปล่อยให้คู่รักเก่าของพรานใหญ่
หัวเราะเสียให้เข็ด เขาคิด ส่วนเขาขอจัดการกับปิศาจสาวน้อยลั่นทมสีชมพูผู้น่ารักก่อนก็แล้วกัน 
แล้วเจ้าพลายก็จัดแจงควักสิ่งของสิ่งหนึ่งออกมาจากย่ามละว้า สำรวมจิตมั่นแล้วสะกดปราณ
เรียกดวงวิญญาณของปิศาจสาวให้เข้ามาสิงสู่กล่องไม้เล็กๆ ที่เขาถืออยู่ในมือ ใครเลยจะรู้ว่า 
กล่องไม้นั้นทำจากไม้ลั่นทมตายซากสร้างและปลุกเสกลงเลกยันต์ครบร้อยแปดคาบ บัดนี้ 
เขาได้ปิศาจลั่นทมสาวสวยไว้ใช้สอยแล้วสุดแต่ใจเขาจะบัญชา เหอะๆ ผีสาวเอ๋ย ขนาดบทสวด
ยันทุนฯ เพื่อแก้ฝันร้ายให้กลายเป็นดีก็ยังไม่รู้จัก ผีอ่อนพรรษาอย่างนี้ช่างถูกใจเขาจริงๆ อืมม์ 
เห็นจะต้องลองใช้ดูสักหน่อย

เจ้าพลายเดินสอดส่ายสายตาจนหาพื้นที่เหมาะๆ ได้ตรงใต้ต้นกระท้อนป่า เปลี่ยนเครื่องแต่งกาย
ของตัวเองเป็นนุ่งขาวห่มขาว งัดด้ายสายสิญจ์ออกมากั้นเขตปริมณฑลจนเสร็จสรรพ จัดการนั่งขัด
สมาธิเพชรแล้วโอมอ่านคาถาปลุกดวงวิญญาณ พอครบเจ็ดโศลกแล้วเป่าพรวด ควันเอฟเฟค
พลันตลบอบอวลอยู่เบื้องหน้าและแล้วผีสาวลั่นทมก็ปรากฎกายขึ้นให้เห็นเพียงครึ่งบนที่สวม
ผ้าขนหนูอยู่เห็นเนินอกวับแวมรำไร ผมสีแดงปนเขียวของหล่อนเปียกชื้นหยาดน้ำตามตัวยังเกาะพราว

“ หน็อย เจ้าบ้า ... มาเรียกวิญญาณอะไรกันตอนนี้ยะ คน เอ๊ย ผีกำลังจะอาบน้ำ เดี๊ยะแม่ด่าเช็ด...”
ผีสาวลั่นทมสีชมพูตวาดแหว แต่พอเห็นหน้าเจ้าพลายเต็มๆ ตาก็ต้องชะงักเสียงทำกิริยาสะเทิ้น
อุ๊ย.. คนอะไร ขนาดนุ่งขาวห่มขาวยังล้อ..หล่อ

“ โอม.. จงลง จงลง เอ๊ย.. เดี๋ยวๆ ผิดบท ” เจ้าพลายลุกลี้ลุกลนพลิกตำราสมุดข่อยดูอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
เพราะคาถาปลุกดวงวิญญาณเหล่านางไม้นั้นเขาเรียนมาตั้งแต่สมัยยังบวชเณร แล้วก็ไม่ได้ท่องอีกเลย
แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ เจ้าพลายกัดฟันซ่อนอาการแล้วออกคำสั่งเสียงกร้าว

“ นังปิศาจสาวอย่ากำแหง บัดนี้เจ้าตกเป็นทาสของข้าแล้ว โอม..ด้วยเดชแห่งมนตราไสยศาสตร์ภาคพื้น
เขมรตะวันออกที่ข้าฯ เคยได้ร่ำเรียนมา ..ผีสาวตนนี้จงตกอยู่ในอำนาจของข้าด้วยเถิด..เพี้ยง ”

เจ้าพลายกลั้นลมหายใจแล้วเป่าพรวด ปิศาจลั่นทมสาวหัวเราะคิกคัก

“ ต๊าย ตาย ใช้คอลเกตเฟรชมินต์ด้วยเหรอเนี่ย ลมหายใจทึ้งได้ฮ้อม..หอม หมอผีเท่ห์ๆ อย่างนี้ 
ไม่ต้องใช้คาถาก็ได้ค่ะ ทมยินดีรับใช้ถวายหัว ใช้มาเถอะค่ะ ทมยินดีพลีกายทำทุกอย่างเพื่อคุณ ”

“ งั้นก็ดีแล้ว ” เจ้าพลายแสยะยิ้มลึกลับ “ เข้ามาใกล้ๆ นี่ ” กล่าวจบเขาลุกขึ้นยืนแล้วปลดกระดุมกางเกง...
 

จากคุณ : เจ้าพลาย - [30 มี.ค. 20:59:21] 

พลางควานมือลงไปหากระเป๋าเงินที่ซ่อนไว้ในกระเป๋ากางเกงชั้นใน หยิบมาเปิดเอาแบ๊งค์ห้าร้อย
ขึ้นมาใบหนึ่ง แล้วส่งให้ผีสาวลั่นทมที่รับไปอย่างงงๆ

“ เอ๊ะ มาให้ตังค์ทมทำไมล่ะคะ ทมเป็นทาสของคุณไม่ต้องจ่ายค่าจ้างก็ได้นี่นา ”

“ เปล่าน่า...” เจ้าพลายขมวดคิ้วยุ่งก่อนสั่ง “ เธอช่วยไปซื้อราดหน้าทะเลให้ฉันสักห่อเถอะ อย่าลืม
พริกน้ำส้มแนบมาด้วยล่ะ ฉันเดินป่ามาสองสามวันแล้วกินแต่ตุ่นกับมันมือเสือจนไปทุ่งออกมาเป็น
เม็ดเล็กๆยังกะกระต่ายแน่ะ ระบบขับถ่ายเสียหมด อ้อ..ถ้าเงินเหลือละก้อซื้อสิงห์ขวดเล็กมาสักขวดด้วยนะ ”

“ ไม่เอาไลท์เบียร์หรือคะ ” ปิศาจลั่นทมเอียงคอถามอย่างน่ารัก พลางคิดสาระตะบวกลบคูณหารกำไร
ที่จะงาบเงินทอนในใจ

“ ขอบใจจ้ะเธอ แต่ชั้นยังไม่คิดจะแปลงเพศหรอก ” เจ้าพลายตอบพลางทำแววตาแปลกๆ เพราะเริ่มเห็น
ความขาวสวยหมวยอึ๋มส์ของปิศาจสาวซึ่งบัดนี้ลืมตัวปรากฎมาให้เห็นทั้งร่าง 

“ ต๊าย ตาย เด็กแก่แดดอะไรก็ไม่รู้ ทำตาเจ้าชู้ชะมัด ทมไปดีกว่า ก่อนจะโดนคดีพรากผู้เยาว์ ”

ปิศาจสาวตวัดหางตาค้อนอย่างงอนงาม แล้วหายตัวแว้บไปตลาดโต้รุ่งแถบประตูน้ำจุฬาลงกรณ์ฯ 
เพื่อซื้อก๋วยเตี๋ยวให้ตามคำสั่งของเจ้าพลาย
 
 
 

จากคุณ : เจ้าพลาย - [30 มี.ค. 21:01:11] 

ลั่นทมไปยังไงอ่ะ ยังนุ่งกระโจมอกอยู่เลย มีน่าได้ยินข่าวฆ่ากันตายที่ประตูน้ำพระอินทร์ คนตายลวนลามผู้หญิงที่นุ่งผ้าขนหนูกระโจม 

ฮ่าฮ่า จี้จริง ๆ ต่ออีกต่ออีกต่ออีก นะนะเจ้าพลาย ตอนนี้ระลึกชาติได้แล้วหมองตื้ออ่ะ........ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [31 มี.ค. 09:59:21] 

หลังจากหัวเราะไปได้พักใหญ่ แสงโสมก็ค่อยคลายความขำลง
เหลียวหน้าเหลียวหลังไปดูรอบ ๆ บริเวณ เห็นบรรดาเหล่าบริวารยังคงหัวเราะกันอยู่ไม่เลิก
จึงได้ร้องห้ามออกไป

"เอาละ ทุกคน พอ..พอได้แล้ว เลิกหัวเราะกันซะที เออ..แล้วนี่มีใครเห็นคุณลั่นทมบ้าง
หายไปไหนล่ะเนี่ย"

"ไม่เห็นเลยขอรับ นายหญิงแสงโสม ตั้งแต่ตอนที่พวกผมเริ่มหัวเราะก็ไม่ได้สังเกตว่านายหญิง
ลั่นทมไปไหน มัวแต่หัวเราะกันเพลิน" เหล่าผีดิบและคณะปี่พาทย์ช่วยตอบกันเซ็งแซ่

"เอ..คุณลั่นทมไปอยู่ซะที่ไปไหนนะนี่ หรือว่า แว่บไปดูคอนเสิร์ตหม่ำ จ๊กม๊ก อีก...เอ๊ะ..
หรือจะเกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้นกับคุณลั่นทมรึเปล่าก็ไม่รู้ซินะ" 
แสงโสมรำพึงกับตนเองเบา ๆ พลางเหลียวมองรอบด้านอย่างกังวล

"คุณลั่นทม..คุณลั่นทมขา..อยู่ไหนคะ มาปรากฎตัวหน่อยเถอะ แสงเป็นห่วงนะคะเนี่ย
ไปไหนไม่บอกไม่กล่าวกันเลย แย่จริง ปล่อยให้เราเป็นห่วงอยู่ได้"

........................
........................

"อยู่ค่า....คุณแสงโสม..ลั่นทมมาแล้วค่ะ โห..คุณแสงโสมคะ ลั่นทมมีเรื่องเล่าให้ฟังอีกแล้วละ 
ก็เจ้าพลายคนเดิมอ่ะค่ะ ฮู้ยย!! หล่อ หล้อ หล่อ ค่ะ คราวนี้ลั่นทมได้เห็นตัวจริง 
แบบบ้านไร่ใกล้ชิดเลยล่ะค่ะ ถึงเพิ่งรู้ว่าเจ้าพลายเนี่ย เหมือนวิลลี่ แมคอินทอช 
ยังไงก็ยังงั้นเลย โคลนนิ่งกันมาอ๊ะป่าวก็ไม่รู้"

"อ้าว..คุณลั่นทมขา ก็ตอนแรกแสงเห็นคุณเล่าว่าเหมือนหม่ำ จ๊กม๊กไงคะ 
ทำไมตอนนี้เปลี่ยนเป็นวิลลี่ ไปแล้วล่ะ"

"คืองี้ค่ะคุณแสงโสม คราวที่แล้วลั่นทมยืดตัวสูงปรี๊ดไงคะ ก็เลยเห็นหน้า
เจ้าพลายไม่ชัด พอครั้งนี้ได้เห็นตัวใกล้ ๆ ถึงเพิ่งรู้...คุณเคยดูโฆษณายาอมคลอเร็ท
รึป่าวคะ ที่มีหม่ำปลอมตัวเป็นวิลลี่ไปดิ้นพราด ๆ อยู่กับสาว ๆ ในฟลอร์เต้นรำน่ะค่ะ
นี่ก็อาการคล้าย ๆ กันล่ะค่ะ...บุคลิกหม่ำ...แต่หน้าวิลลี่..เพียงแต่ลั่นทมไม่แน่ใจ
ว่าเจ้าพลายเนี่ย ตกลงเป็นหม่ำหรือวิลลี่ เหมา ๆ ว่าเป็นวิลลี่แล้วกันนะคะ
เพื่อความสบายใจค่ะคุณแสงโสม" 

จากคุณ : แสงโสม - [31 มี.ค. 15:23:03] 

"เอางั้นก็เอาค่ะ คุณลั่นทม ว่าแต่ว่า แล้วทำไมคุณถึงได้ไปอยู่ใกล้ชิดสนิทสนม
กับพ่อพลายเค้าขนาดนั้นล่ะคะ แล้วเค้าไม่งงเหรอคะที่อยู่ ๆ 
ก็มีสาวสวยไปจ้องมองถึงที่น่ะ"

"โอ๊ย..เค้าจะงงอะไรกันล่ะคะ ก็เค้าเองแหละทำพิธีปลุกเสกเรียกลั่นทมไป 
ลั่นทมก้อเลยรีบไปหา ให้เค้าตายใจว่าเค้าปลุกเสกเก่ง....โถ...พ่อคุณเอ๊ย...
จะทำเลียนแบบสามเณรแอ..ใช้ไสยศาสตร์ ของเขมรมาเล่นกับลั่นทม..เหอะ..
ลั่นทมน่ะไม่ใช่ผีปีศาจนะคะคุณแสงโสม ลั่นทมเป็นนางไม้กึ่ง เทพธิดา 
จะมากลัวอะไรกับบทสวดกะง็องกะแง๊งอย่างนั้น ท่องก็ผิด ๆ ถูก ๆ ลั่นทมเลยแกล้งไปา
แบบเซ็กซี่เลยละค่ะ..กะเล่นให้ตบะแตกเลย เอ๊อ..จะว่าไป..เกือบแตกเหมือนกันนะคะ 
แต่เจ้าพลายนี่ ยังมีความดีอยู่ตรงที่ไม่ใช่คนมักมาก เจ้าชู้ ขึ้หลี 
เสียอยู่อย่างเดียวเท่านั้นแหละตรงที่ ชอบว่าเหน็บแนมผู้หญิงเสีย ๆ หาย ๆ 
แต่กุศลผลบุญยังส่งค่ะ ดวงจิตเลยแข็งกล้าอยู่พอสมควร ลั่นทมเลยไม่คิดจะทำอะไรค่ะ...
คนหล่อ ๆ แถมเป็นแมนแท้ ๆ แบบนี้ เราต้องสงวนรักษาไว้นะคะคุณแสงโสม 
สมัยนี้ยิ่งหายาก ๆ อยู่ด้วย"

"ค่ะ...ค่ะ คุณลั่นทม เอาค่ะ ว่าไงว่าตามกัน แต่แสงว่า วันนี้เราหยุดพักอยู่ที่นี่กันดีมั๊ยคะ
แหม...แสงเห็นธรรมชาติแถวนี้แล้ว สวยเหลือเกิน สภาพเหมือนดอยอ่างขางไม่มีผิด แล้วยังมีธารน้ำเล็ก ๆ
ใสแจ๋วอยู่ข้าง ๆ อย่างนี้ด้วย ไม่ต้องไปไหนกันแล้วนะคะ หยุดพักที่นี่เถอะ แสงจะสั่งให้
พวกผีดิบกางเต๊นท์ตรงเนินเขานั่นนะคะ"

"ดีค่ะ คุณแสงโสม เดี๋ยวลั่นทมจะเรียกลูกน้อง ผีฟ้า ผีป่า ผีพราย ผีกระหัง 
ผีกระสือกลางวันมันเป็นหญิง และอื่น ๆ อีกมากมายทั้งหลาย มาคอยเป็นเวรยามรอบ ๆ 
เนินเขาให้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงความปลอดภัยค่ะ นอนหลับฝันดีนะคะคุณแสงโสม 
ไม่ต้องกลัวว่าเจ้าพลายจะมารังควานค่ะ"

"แสงก็กังวลอยู่เหมือนกันล่ะค่ะ เรื่องพ่อพลายน่ะ แสงยังไม่เคยเจอตัวจริงเค้าเลย 
เค้าจะเป็นคนยังไง จะดีหรือร้ายก็ไม่รู้ แสงคิดว่าถ้าเค้ามาร้าย แสงคงจะสู้ไม่ได้แน่เลยล่ะค่ะ 
แหม..แสงน่ะความรู้น้อย จบแค่โรงเรียนประชาบาลแถวหนองน้ำแห้ง จะไปสู้รบตบมือกับหนุ่มนักเรียนนอก 
ความรู้สูง ภาษาปะกิตปร๋อ แถมยังเป็นหนุ่มลูกครึ่ง (ไทย & กระเหรี่ยง) อีกต่างหาก ยังไงไหวล่ะคะ 
ถ้าพ่อพลายเค้าจะมาเล่นงาน แสงจริง ๆ แสงก็คงยอมแพ้แต่ยกแรกแล้วล่ะค่ะ"

"ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ คุณแสงโสม...ลั่นทมมีอิทธิฤทธิ์พอช่วยคุณได้แน่นอน สบายใจได้"

แล้วสองสาวต่างก็พากันแยกย้ายไปสั่งการให้บริวารดำเนินงานต่าง ๆ พร้อมทั้งจัดทำกิจธุระส่วนตัว
เสร็จเรียบร้อย โดยไม่มีเรื่องร้ายใด ๆ มาแผ้วพาน
 

จากคุณ : แสงโสม - [31 มี.ค. 16:08:59] 

อาหมวยอ้ะ ลื้อสั่ง..ลากหน้าทะเล..กะเบียร์สิงห์เล็กอ้ะ ยังไม่เห็งมาอาว...
มัวตะปื้มคงหล่อเหลออีหลู อั๊วเลยต้องเอาก๋วยเตี๋ยวผักลากหน้ามาส่งกางป่าอ้ะ
เอ ไปหนายหว่า...อีหลูคงนุ่งกาโจมอกเอ๊ย...
 
 
 
 
 

จากคุณ : ราดหน้านายฮั้วเจ้าเก่า - [31 มี.ค. 16:59:40] 

หลังที่รพินทร์จัดการกับราดหน้าทะเลกับเบียร์สิงห์ขวดเล็กจนหมด เขาก็เริ่มสดชื่นขึ้น สมองเริ่มคิดออกว่าจะเดินทางไปทางไหน รพินทร์จึงเรียกประชุมบรรดาคณะนักเดินทาง 

"ผมคิดว่าเราควรจะหยุดพักที่นี่สักสองวัน เพื่อพักผ่อนเอาแรงแล้วค่อยมุ่งหน้าไปทางเหนือ ผมกะจากแผนที่ลายแทงที่มีเราน่าจะถึงที่ที่เคยเป็นเมืองพุกามอีกประมาณสองสามวัน ชิ้นส่วนที่ส่างปาพบชี้ให้เห็นว่าตรงนี้เป็นเมืองด่านหน้าของพุกาม ส่วนใหญ่อีกเดินอีกสองสามวันก็จะถึงเมืองใหญ่.." รพินทร์พูดช้า ๆตากวาดไปทั่วทั้งคณะ

"ผมไม่ค่อยอยากอยู่ที่นี่ฟ่ะ ดงลั่นทมเนี่ยนะ อื๋ย เดี๋ยวแม่เกิดเฮี้ยนแล้วออกมาอีกจะทำอย่างไร... คุณก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย มาช่วยผมไม่ทันซักกะทีเดี๋ยวนี้.." อนุชาพูดแกมบ่น

"ไม่เป็นไรหรอกคุณชาย เจ้าพลายมันเก็บแม่ผีสาวนั่นใส่กระเป๋ากางเกงมันเรียบร้อยแล้วล่ะ อยู่แถวนี้อาหารการกินก็ใช้ได้ ถ้าเราอยากกินอะไรดี ๆก็ให้เจ้าพลายมันเรียกยัยลั่นทมออกมาให้ไปซื้อข้าวปลาอาหารให้อีกก็ยังได้..." รพินทร์บอก

"นายขรับ ทางข้างหน้า พ้มว่ามันยังไงอยู่นา ป่าแถวนี้ก็เงียบผิดปกติ ลมยังไม่ค่อยพัดเลย มันวังเวงพิลึก อย่างเนี้ยต้องมี"อะไร" แน่ ๆ" หนานอินเอ่ยขึ้นจากประสบการณ์ที่สั่งสมมาทั้งชีวิต 

"ใช่มันมี"อะไร" จริง ๆ อะไรที่เหนือกว่านางไม้อย่างลั่นทม อะไรที่กุมอำนาจเหนือทุกชีวิตเหนือหินทุกก้อนในบริเวณนี้อย่างสิ้นเชิง..มันแรงมากเหลือเกินที่ข้าจะมองเข้าไปให้เห็น...ยิ่งใกล้พุกามอำนาจนี้ก็ยิ่งแรงขึ้นทุกที." เจ้าพลายเอ่ยอย่างเคร่งเครียด

รพินทร์ยิ้มลึกลับ "พวกนี้ทำเป็นปอดแหกไปได้ วาชิกา มันตรัยเราก็ผ่านมาแล้ว มันจะมีอะไรที่เราผ่านมันไปไม่ได้เชียวหรือ...."

หนานอินค้อนแล้วบอกว่า "พ้มไม่ใช่นายนี่นาที่ได้แคล้วคลาดไปหมด ไม่ว่าผีสางแม่นางโกง นางนาคอยากเป็นแฟนด้วยไปหมด คนไรวะจนก็จนปานนั้น เก๊กหล่อทั้งที่หน้าเหมือนจับกังก็ปานนั้น แต่หญิงตามเป็นโขยง..เด่อ.."

รพินทร์ทำหน้าเฉย ไล่พวกพรานพื้นเมืองกับลูกหาบไปกางเต๊นท์ หุงหาอาหาร เตรียมบริเวณสำหรับพักผ่อน คุณชายอนุชาเดินเข้ามาหารือ หน้าเคร่งเครียด "เท่าที่ผมจำได้นะ รพินทร์ แผ่นดินแถบนี้อยู่บนรอยเลื่อนของแผ่นดินใหญ่มากเชียว เกิดแผ่นดินไหวค่อนข้างแรงบ่อย ๆ รู้สึกได้ไปถึงเชียงใหม่โน่นแน่ะ ผมคิดว่าเราต้องระมัดระวังตัวเอาไว้บ้าง ผมดูจากข้อมูลที่ไปขอมาจากกรมอุตุ เนื่อย รู้สึกว่าเราอยู่เกือบจะใกล้ศูนย์กลางของมันแล้วนะ ถ้าเดินไปอีกสามวัน เราจะเข้าอยู่ตรงกลางรอยเลื่อนใหญ่พอดี ...."

"คุณชายครับ มันคงไม่ได้ไหวกันทุกวันหรอกครับ ถึงมันจะเป็นรอยเลื่อนก็เถอะ....จะห่วงอะไร"

"เอ้อ ผมเห็นด้วยกับที่หนานอินกับเจ้าพลายมันบอกน่ะซิ ุถ้ามันมีอำนาจลึกลับที่ร้ายแรงอยู่แถวนี้จริง ๆ มันอาจจะทำอะไรก็ได้ เพื่อหยุดไม่ให้เราเข้าไปถึงขุมทรัพย์นั่นก็ได้นา..." อนุชานิ่วหน้า

จอมพรานเอ่ยอย่างหนักแน่น "เราจะไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมรับรอง จนกว่า..." เขาจบประโยคไปเสียเฉย ๆ หันไปสาละวนกับการทำความสะอาดปืนแทน

"จนกว่าอะไรหรือ รพินทร์.." อนุชาซัก...

"ก็จนกว่าแผ่นดินจะไหวน่ะซิ ..." รพินทร์ตอบเสียงเบา

"ธ่อ....นึกว่าอะไร พูดวกไปวนมาเป็นเขาไหนเขาหลวงอยู่ได้ ผมไปอาบน้ำดีกว่าเดี๋ยวจะมากินข้าว..." ว่าแล้วอนุชาก็ขนข้าวของเดินหันหลังจากไป

นัยน์ตาทั้งคู่ของรพินทร์ส่งแสงเขียวปัดขึ้นมาอีกครา "แล้วข้าจะให้เจ้าได้เห็นกันทั้งหมด...เมื่อพสุธากลืนเจ้าเข้าไปในท้องนั้นเป็นฉันใด...หึหึ..ข้าจะนำเจ้าไปจนถึงที่นั่น...." หน้ารพินทร์เหมือนมีภาพซ้อนเหลื่อมทับ มีอีกคนหนึ่งอยู่ภายในกายของจอมพราน...

อนุชาที่แกล้งทอดน่องช้า ปรายตาหันมามองด้วยหางตา เห็นภาพนั้นเข้าก็ตัวแข็งทื่อ...อะไรกันมันคืออะไรที่อยู่ในตัวรพินทร์....เขาแน่ใจทันทีว่าน้องเขยสุดที่รักจะต้องถูกอะไรสักอย่างเข้าครอบงำ แต่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเพราะเหตุใด...

"ต้องคุยกับเจ้าพลายกับหนานอินดูสักทีเผื่อว่าจะหาทางแก้ไข ไม่งั้นตายหมดทั้งคณะแน่..." เขานึกในใจพลางเร่งฝีเท้า.... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [31 มี.ค. 19:40:34] 

ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ หนานอินหายไปจัดการภารกิจหลายวัน กลับมาอีกที
สมาชิกมากันเพียบ ก่อนโดนพายุในครั้งก่อน เดินทางกันอยู่แค่ 3
คน จนนายชดจะล้มเลิกโครงการเดินทางซะแล้ว

คุณแสงโสม นางไม้ลั่นทมสีชมพู ดีใจหลายๆ นัก
ที่พวกคุณกลับมา ขาดพวกคุณไปนี่มันกร่อย ๆ พิลึก 

สมาชิกเพชรพระอุมา โปรดทราบ ระหว่างหนานอินเดินทางลัดเลาะ
พงไพร กลับมาร่วมสมทบขบวนกับพวกท่าน ได้เดินทางผ่านสถานที่
แห่งหนึ่ง นามว่าบ้านท้ายคลอง ณ ถนนนักเขียน และที่นั่น หนานอิน
ก็ได้พบกับบุคคลอันมีรูปร่างหน้าตา เหมือนกับ ป้ามดวาชิกา และ 
เจ้าพลาย ของเราโดยไม่ผิดเพี้ยน ที่แตกต่างไปก็มีแต่ชื่อเท่านั้น โดย
บุคคลที่มีรูปร่างหน้าตา เหมือนป้ามดของเรามีนามว่า หม่อมหนอน 
ส่วนบุคคลที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนเจ้าพลายของเรานั้นมีนามว่า
คุณชายกลาง ทำให้หนานอินสงสัยเป็นกำลังว่าทำไม นายชด
จึงปล่อยให้มีผู้แอบอ้างนำชื่อของนายชดไปใช้โดยมิชอบด้วยหรือ 

หลังจากที่ตรวจสอบแล้วก็พบว่า หม่อมหนอน และคุณชายกลาง 
ณ บ้านท้ายคลองก็คือป้ามดวาชิกา ส่วน คุณชายกลาง ก็คือเจ้าพลาย
ของเรานั่นเอง สาเหตุที่ทั้งสองต้องไปรับจ็อบ ณ บ้านท้ายคลองนั้น
ก็น่าจะเพราะข่าวลือที่ ลือกันว่า บ้านท้ายคลองมีขุมทรัพย์ ซ่อนอยู่
ทำให้ขณะนี้มีการใช้กำลังภายใน กำลังภายนอกสารพัดที่จะใช้กัน
เพื่อกำจัด บุคคลต่าง ๆ ที่มีสิทธิ์เหนือบ้านท้ายคลองกันเป็นที่คึกคัก
 

จากคุณ : หนานอิน - [1 เม.ย. 15:44:04] 

คุณลั่นทมขา

ส่งใหม่ซิคะ ถ้าส่งไม่ได้อีกก็บอก แล้วแสงจะต่อเรื่องให้ก่อน
แต่ห้ามหนีหายไปนะคะ ต่ออะไรได้ก็ต่อมาก่อนเถอะค่ะ
อย่าให้แสงต้องรับบทหนักอยู่คนเดียวนะคะ
เดี๋ยวฟ้องผู้กำกับตัดค่าตัวนา 

จากคุณ : แสงโสม - [3 เม.ย. 08:04:40] 

เรื่องราวมันชักยุ่งเหยิงไปใหญ่แล้วสิครับท่านเมื่อตัวร้ายอย่างเราไม่อยู่.......
ได้ยินเสียงแว่ว ดังแผ่วมาแต่ไกลๆๆๆ
บอกให้มันตรัย.....หวนคืนวิมาน
เพชรพระอุมา....สมบัติพุกาม
ยินเสียงดารินทร์....คุณหญิงวาบหวาม
เราขอทำตาม.......กลับคืนถิ่นเดิม
coming soon:::::
ปล.ทำไมไม่มาตั้งกระทู้ใหม่ในถนนนักเขียนกันล่ะครับ ใน
กระทู้ห้องสมุดมันเยอะเหลือเกิน โผมขี้เกียจคลิกไล่หาคร้าบบบ 

จากคุณ : มันตรัย (bluepebble)  - [3 เม.ย. 12:41:52] 

คุณลั่นทมขา

เมื่อคืนแสงหลับสบายดีมากค่ะ ตอนเช้านี้เลยตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นแจ่มใส
สมองปลอดโปร่งเป็นอย่างยิ่ง 
แหม...คุณลั่นทมขา บรรยากาศแถวที่ตั้งแค้มป์ของเรานี่ช่างน่ารื่นรมย์ซะจริง ๆ เลยค่ะ
ยิ่งได้ยินคุณลั่นทมเล่าเรื่องพ่อพลายงูดินให้ฟังอีกยิ่งขำก๊ากเข้าไปใหญ่
โอ้ว...ทำไมวันนี้ช่างเป็นวันที่สดชื่นแจ่มใสอย่างนี้หนอ..นะคะ..คุณลั่นทม

พูดถึงเรื่องราดหน้ากับเบียร์ แสงช่วยยืนยันให้คุณลั่นทมได้ค่ะ ว่ารพินทร์พ่อเอ๊ยของแสง
เป็นคนเอาไปกินเฉยเลยจริง ๆ แสงรับรองให้ได้ล้านเปอร์เซ็นต์ค่ะ
พ่อพลายจ๋า ดูข้อ 24 - 25 นะจ๊ะ แล้วไปเคลียร์กันเองเหอะ หลักฐานครบเลยละ ดิ้นไม่หลุดจ้ะ...

รพินทร์ขา คุณพอจะจำได้มั่งมั๊ยคะว่า คุณแบ่งให้คุณชายกลางกับลุงอินร่วมวงด้วยหรือเปล่า
เผื่อยังไงจะได้เฉลี่ยความรับผิดชอบกันให้ทั่วถึงน่ะค่ะ ลองนึก ๆ ดูนะคะ

ท่านมันตรัยขา คุณหญิงดารินไปเยี่ยมท่านแงซายอยู่ที่มรกตนครค่ะ
ถ้าท่านจะไปด้วย เดินทางไปพร้อมกับแสงได้นะคะ ห้ามหายตัวว๊อบแว๊บด้วยนะคะท่าน
แล้วท่านช่วยใช้กฤติยามนต์ของท่านบ่อย ๆ หน่อยนะคะท่าน พวกหนุ่ม ๆ น่ะ
เค้าจ้องแต่จะเล่นงานแสงกับคุณลั่นทมน่ะค่ะ ไม่รู้เป็นไง ท่านมาช่วยแสงด้วยนะคะ 

จากคุณ : แสงโสม - [3 เม.ย. 14:54:09] 

ผมให้หนานอินช่วยหิ้วถุงราดหน้ากับขวดเบียร์ไปทิ้งให้เลยคิดว่าความผิดตกอยู่ที่หนานอินมากกว่าใครคร้าบบ อีกอย่างผมไม่ได้งาบเงินทอนนะเอ้อ ตอนแรกก็ว่าจะเหมือนกันแต่ในถุงมีแค่ราดหน้ากับสิงห์โกลด์เอง คุณนางไ ม้อมยังใส่ความคนอื่นอีกแน่ะ... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 เม.ย. 15:38:52] 

ชักออกแนวเอ็นซี-17แล้วนะครับเนี่ย เอ้าเอายังไงก็เอากัน เดี๋ยวจะนึกมุขมาแจม ฮ่าฮ่า 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 เม.ย. 18:08:24] 

ประกาศ
ถ้าหากว่าหนานอินผ่านมา ช่วยผ่านต่อไปยังบ้านท้ายคลอง เรียกร้องให้เจ้าพลายเลิกรับจ๊อบที่นั่น แวะกลับมานี่หน่อยครับ
คุณชายกลางรับศึกหนัก ถูกสองสาวถล่มแบบ ๒-๐ จวนเจียนจะเสียทีอยู่แล้ว

อดีตน้องเขยโผม
อย่ามัวไปท่องถนนราชดำเนินและพเนจรย้อนอดีตอยู่เลยน่า..นะ ช่วยคิดพล็อตต่อให้ถึงขุมสมบัติพุกามเร็วๆเหอะ 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [4 เม.ย. 09:15:13] 

คุณลั่นทมขา

แสงยังขำคุณไม่หายเรื่องงูดินน่ะค่ะ
แถมยังมาต่อด้วยใบมะขามเข้าไปอีก 
โอ..พ่อพลายหนอ ไม่น่าพลาดไปล้วงหยิบตังค่าราดหน้าให้คุณลั่นทมเข้าเล้ย
คราวหน้าคราวหลังระวังหน่อยนะจ๊ะ เก็บเงินไว้ในกระเป๋าเสื้อหรือกระเป๋า
กางเกงก็ด๊าย...แหม..อยู่ในป่าไม่มีขโมยหรอกจ้ะ..พ่อคุณ

เอ้อ..ว่าแต่ว่า..คุณลั่นทมขา แสงไม่เคยเห็นใบตำแยค่ะ คุณลั่นทมคิดว่า
ใบพลูด่างนี่พอจะคล้าย ๆ ใบตำแยมั่งมั๊ยคะ...แล้วใบตำแยเนี่ยมันคันไม่ใช่เหรอคะ
ให้คุณชายใช้แทนกุงเกงอาบน้ำก็แย่เลยซิคะ..สงสารคุณชายค่ะ
ถ้าใบพลูด่างพอใช้แทนกันได้ แถวแค้มป์เรามีเยอะ แสงจะได้ให้พวกผีดิบ
เก็บไปให้คุณชายใช้มั่ง ..โอเคมั๊ยคะคุณลั่นทม 

จากคุณ : แสงโสม - [4 เม.ย. 13:06:10] 

คุณชายพี่เขยอย่าพึ่งยุบพรรค ผมยังไม่ไปไหน ถึงพรรคอื่นจะให้ค่าตัวมาฝ่ากันก็เถอะ เมื่อเข้าพรรคนี้แล้วก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน ยกเว้นจะได้เก้าอี้รมต.มหาดไทย

เมื่อกี๊แปะไม่เข้าอีกแล้ว โผมรอเจ้าพลาย"งูดิน"อยู่อ่ะดิให้เขามาต่อเสียก่อน เดี๋ยวจะหาว่าเป็นพระเอก ขโมยกินราดหน้ากับเบียร์แล้วไม่ปล่อยโอกาสให้ท่านชายงูดินมาโต้ตอบ 

ถ้าเจ้าพลายยังไม่มา เดี๋ยวผมแปะตอนจบของภาค 6 แล้วย้ายไปถนนหนังสือหรือเปล่าล่ะ หรือควรอยู่ในห้องสมุดต่อไป ขอโหวตหน่อยนะครับ
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [4 เม.ย. 14:50:03] 

ไม่ต้องกังวลหรอกครับคุณชาย เจ้าพลายปลอบอนุชาขณะย่ำไปตามด่านช้าง
“ เรื่องเงินทงเงินทอนน่ะ ผมไม่แยแสหรอก ก็แค่อยากจะลองใจปิศาจสาวดู
เท่านั้นเอง ว่าเจ้าหล่อนจะซื่อสัตย์แค่ไหน แล้วก็ดูเอาสิครับ ให้แบ๊งค์ห้าร้อยไป
เจ้าหล่อนโมเมตีขลุมว่าเป็นแบ๊งค์ร้อยเฉยเลย แถมข้าวของที่ซื้อมาก็ไม่ยอมส่งมอบ
ให้ถึงมือเสียอีก ไปตั้งไว้ตรงโคนลั่นทม ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าพรานใหญ่รพินทร์น่ะบ้อท่า
หมดฝีมือจะยิงกระจงสักตัวก็มือไม้สั่นพลาดไปตั้งวาอย่างนั้น แกก็เอาไปกินพุงกางไป
เท่านั้นเอง สรุปว่างานนี้จ่ายไปแค่ห้าร้อยแต่คุ้มเกินค่า ”

“ เออ..นายนี่ใช้ได้แฮะ ” อนุชาตบไหล่เจ้าพลายดังป้าบแล้วทำเสียงกระซิบกระซาบ 
“ แต่เป็นฉันน่ะ ไม่ยอมง่ายๆ นา ที่เจ้าหล่อนว่านายเป็นงูดินน่ะ ฮึ่ม..มันหยามกันชัดๆ ”

เจ้าพลายได้ยินก็หัวร่อเบาๆ แล้วย้อนถาม
“ คุณชายครับ... ขอถามคุณชายสักหน่อยว่าดงที่เราเดินอยู่นี้เรียกว่าอะไร ”

“ จะอะไรเสียอีก ก็นรกดำน่ะสิ นายเป็นอะไรไปแล้วเจ้าพลาย ถึงได้ถามอะไรตื้นๆ อย่างนี้
ดงแถบนี้ฉันเดินจนปรุไม่ต่ำกว่าสี่ครั้งแล้ว ขนาดหลับตาเดินก็ยังได้ นายถามฉันขึ้นมาทำไม ”
อนุชาฉงนฉงาย
“ ผมไม่ได้เป็นอะไรไปหรอกครับคุณชาย แต่อยากจะชี้ให้คุณชายเห็นเท่านั้นเอง ว่าที่นี่คือ
นรกดำ ขนาดตะขาบธรรมดาในภาคแรกยังตัวเท่าข้อมือ แถมยาวเป็นศอก แล้วงูดิน
ที่ยายผีลั่นทมนั้นพูดถึงน่ะ คุณชายพอจะกะขนาดมันถูกมั้ยล่ะครับ ว่ามันจะขนาดเท่าไหนกันเชียว ”

“ เออ จริงซิ ” อนุชาลืมตากว้าง “ ฉันก็มัวแต่กังวลเรื่องน้องเขยจนลืมๆ ไปว่าอะไรๆ ในดงมรณะ
แห่งนี้น่ะ มันเบ้อเร้อเบ้อร่าเกินกว่าที่สายตาคนทั่วไปจะเชื่อได้ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า...”
อนุชาพูดทิ้งค้างไว้แค่นั้น แล้วชะม้ายตาไปมองแถวเป้ากางเกงเดินป่าของเจ้าพลายตาเป็นมัน
ทำเอาอีกฝ่ายต้องเอาย่ามละว้ามาสะพายไว้ข้างหน้าแทน พลางหลิ่วตาให้คุณชายอย่างเป็นต่อ

“ จริงของเจ้าพลายมันแล้ว นาย ” หนานอินซึ่งเดินฟังมาเงียบๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้ทะลุ
กลางปล้องออกมา “ ขนาดพริกขี้หนูในดงนี้ยังใหญ่ซะไม่มี.. ส่วนใบมะขามน่ะ ขนาดของมัน
พอๆ กับใบหูกวางเชียวหนานอินขี้เกียจจะมาแก้ตัวให้แทนเพราะเห็นว่าไม่ใช่เรื่อง อีกอย่าง
หนานอินก็แก่แล้ว ไม่ลามกเหมือนอ้ายคำลูกน้องพรานใหญ่หรอก ”

“ ลุงอินเนี่ยเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือจริงๆ ” เจ้าพลายได้ทีหยอดเข้าให้ จนหนานอินหัวเราะหึๆ
ยกมือชี้หน้า “ แกไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีไป ข้ารู้นะว่าแกน่ะ ตั้งใจจะเลี้ยงต้อยพรายลั่นทมไว้
เพื่ออะไร อย่าให้ข้าพูดดีกว่า ระวังตัวให้ดีๆ อย่าให้อาคมของแกเสื่อมไปก็แล้วกัน เดียรัจฉาน
วิชาแบบนั้นน่ะ ทำไปก็ไม่เป็นมงคลแก่ตัวหรอกโว้ย ”

“ โธ่ ลุงละก็..” เจ้าพลายทำเสียงเหนื่อยหน่าย “ อย่าดีกว่าน่า พอเผลอๆ ก็ลุงแก้ เอ๊ย ลุงแก่แล้ว
ให้ลุงก่อนซะทุกที อย่ามาพูดเสียให้ยากว่าลุงน่ะตายด้านพอๆ กับน้าส่างปา ผมไม่เชื่อหรอก ”

“ บ๊ะแหล่ว ” หนานอินร้องลั่นทำท่าจะเขกกะบาลเจ้าพลายแก้เก้อค่าที่มันรู้ทัน แต่อนุชา
โบกมือห้ามไว้เสียก่อน “ เอาเถอะ.. หนานอิน หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยมันก็แล้วกัน 
เด็กวัยคะนองก็ต้องปลดปล่อยกันบ้าง อย่าว่าแต่เจ้าพลายเลย ผมเองยังเต็มฟัด เข้าป่ามา
นานๆ ชักจะเห็นแรดกับกระซู่ยิ้มได้เสียแล้วสิ ”

“ โธ่ นายกลาง... เรื่องขี้ผงแค่นี้เอง ” เจ้าพลายร้อง “ ที่แท้นายกลางก็อยากจะจิบวิสกี้ไทยๆ 
ก็ไม่บอก ใช้เจ้าพลายมาเถอะครับ จะออนเดอะร็อคหรือตบtood ดีดน้ำมันพรายปุ๊บเดียวเป็นได้เมา ”

“ ฉันชอบตบtoodว่ะ ” อนุชายิ้มอายๆ “ มันค่อยถูกรสนิยมหน่อย ว่าแต่นายจะจัดการยังไง ? ”

“ งั้นเอาเสียคืนนี้เลย ” เจ้าพลายตัดสินใจ แล้วหันไปทางหนานอิน “ แต่ลุงต้องช่วยผมอีกแรงหนึ่ง
ไม่งั้นอาจจะไม่สำเร็จ อย่ายึกยักนาลุง ความผิดที่เป็นนกสองหัวตรงกระทู้ข้างบนน่ะ ยัง
ไม่ได้สะสางเลย หากคุณชายคิดบัญชีขึ้นมาละก้อ ลุงอาจจะบอบถึงขนาดต้องนอนพักกินใบบัวบก
ดีไม่ดีไปไม่ถึงมหาสมบัติพุกามเชียวนา ” 

+“ บ๊ะ..มันขู่คนแก่เสียด้วย เอาก็เอาวะ ” หนานอินยิ้มกร่อยๆ แล้วอิดออดรับคำเพราะสงสาร
คุณชายกลาง และอีกอย่างจะได้นอนคว่ำอย่างสบายใจเสียทีไม่ต้องคอยระแวงคุณชายกลาง
กันอยู่ “ ไหนแกมันจอมวางแผน บอกข้ามาทีซิ ว่าจะให้ทำยังไง ? ”
 
 
 

จากคุณ : เจ้าพลาย - [4 เม.ย. 15:22:21] 

ผมโหวตให้หนึ่งเสียงว่าย้ายไปถนนนักเขียนดีกว่าครับ ตรงห้องสมุดเนี่ย
เอาไว้ถกเถียงทางความคิดกันดีกว่า แต่ไม่แน่ใจในด้านความนิยมนะครับ
เพราะถนนนักเขียนนั้นไม่ค่อยจะมีใครสัญจรสักเท่าไหร่ด้วยสิ

ส่วนที่ผมโพสต์ไว้ข้างต้นเว้นบทไว้ให้พรานใหญ่ครับ นัยว่ากำลังโพสต์อยู่
อ้อ...ขอบอกไว้ว่า คำว่า เอง หากมีไม้ไต่คู้ด้วย จะโพสต์ไม่เข้านะครับ
ลองดูก็ได้ ขอให้หลีกเลี่ยงไปใช้คำอื่นแทน เช่น แก เธอ นาย หรืออะไรก็ตามใจ
 

จากคุณ : เจ้าพลาย - [4 เม.ย. 15:29:42] 

หนานอินโหวตให้อีกหนึ่งเสียง ไปถนนนักเขียนดีกว่า
เห็นด้วยกะเจ้ามันตรัยที่ว่า หากระทู้ยาก แม้จะทำ bookmark
ไว้แล้วก็เถอะ...

ถ้ากังวลเรื่องเรทติ้งล่ะก็ โปรโมตเป็นระยะ ระยะก็แล้วกันครับ... 

จากคุณ : หนานอิน - [4 เม.ย. 15:44:07] 

ผมอ่านเจ้าพลายงูดินดำ (มาจากงูดินบวกนรกดำ) แล้วก็ขำอ่ะคับ 

พวกที่ขี้คุยเนี่ยคับเขาบอกว่าผิดปกติแน่ ๆ ฮ่าฮ่า อันที่จริง

ศึกนี้ผมก็ไม่เกี่ยวอ่ะคับ เพราะตั้งแต่พะตองยีเข้าสิงเนี่ยก็มิได้อาบน้ำมาหลายเพลาแล้ว เหอเหอ 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [4 เม.ย. 17:28:31] 

ผมละอายคุณชายเล็กน้อยอ่ะ ผมยังเขียนได้นิด ๆหน่อย ๆเอง คุณชายช่วยไปต่อหน่อยเด่ะ สาว ๆก็ได้วู้วู้มาต่อหน่อย ฮ่าฮ่า คำว่า หมดมุข เนี่ยพึ่งรู้ซึ้งก็คราวเนี้ย....... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [5 เม.ย. 14:05:15] 

งอนแล้วฮะ อุตส่าห์เขียนตะนาน พอจะโพสต์เท่านั้นหละ
เครื่องแฮงค์ทันทีเลย.....
สงสัยกระทู้นี้มีอาถรรพณ์แน่ๆเลย 
โอยยย งอนนนน 

จากคุณ : มันตรัย - [5 เม.ย. 15:17:20] 

ยังไงก็จะกลับมาอีกนะคะ
ผลุบๆโผล่ๆแบบนี้แหละ ฮือๆๆๆ
แต่ไม่ทิ้งไปไหนหรอก แม้จะไปรับจ๊อบ
บ้านท้ายคลองบ้าง ตามประสา
ฉาวโฉด...
ต้องไปเรียนละ เดี๋ยวมาใหม่
โอยยย งอนนนน..... 

จากคุณ : กรวดสีฟ้า - [5 เม.ย. 15:23:16] 

อย่างอนคุณกรวดสีฟ้า มามะ มาให้รพินทร์ปลอบเสียทีเถอะ ยังสาวยังแส้อยู่แท้ ๆจะมาเป็นมันตรัยทำไมกันเล่า มาเล่นเป็นหวานใจผมดีฝ่า.......โอ๊ย อันนี้ไม่ใช่ผมนะ เจ้าพะตองยีมันบังคับผมให้เขียน.....
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [5 เม.ย. 19:46:23] 

เอิ๊กๆๆๆ คุณรพินทร์ แหม...ไม่ทันไรก็เริ่มออกลายเจ้าชู้เชียวเนอะ
คุณหญิงดารินไปไหนล่ะเนี่ย(เริ่มมองหา)เออ ลืมไป มันตรัยเอาไป
ต้มยำทำแกง เอ๊ย..ยย เอาไปเป็นภริเมียเรียบร้อยแล้วนินา อิอิอิ แบบ
ว่ามันตรัยเป็นเด็กในกำกับเดี๊ยนเองแหละ ให้ทำไรเขาก็ทำไปโม้ด
เฮ้อ....รพินทร์ก็ยังสาวยังแส้นี่คะ ทำไมมาจีบไม้ป่าเดียวกัน บ้าจริง
(วุ้ย...อาย) เล่นไปเล่นมา จะเล่นเอาตัวจริงแล้วไหมล่ะ ก็บอกแล้วไง
ละครคือละคร แฮ่ๆๆๆๆๆๆ 

จากคุณ : กรวดสีฟ้า - [5 เม.ย. 20:25:11] 

เอ่อ...พึ่งนึกมาได้...คุณรพินทร์ขา แล้วก็คุณลุงอนุชาฯ 
คุณส่างป่า ฯลฯยังไงๆถ้ามันคิดมุขไม่ออกจริงๆ เรามาเล่น
เปิดเผยตัวแสดงที่แท้จริงกันดีฝ่า (ไม่ยอมเฟ้ย..เราถูกเปิดโปง
ก่อนใครเพื่อน แง้) จะได้สัมภาษณ์ความรู้สึกกันให้จะจะไปเลย
อิอิอิ เป็นการเรียกน้ำย่อยก่อนจะขึ้นสหัสวรรษใหม่ดีไหมคะ
เผื่อจะได้เป็นการ
1.)แนะนำคนที่ไม่เคยอ่านเพชรพระอุมาให้รู้จักตัวละครว่ามีตัวอะไร
บ้าง เขาจะได้ไม่เขิน ถ้าอยากเข้ามาร่วมวงด้วย
2.)เป็นการชักชวนให้สมาชิกคนอื่นๆเข้ามาเล่นได้บ้าง
3.)เป็นการเบรคเรียกน้ำย่อยก่อนจะขึ้นภาคใหม่
4.)เป็นการขยายโอกาส(พูดเหมือนรัด ตะ ทำ มะ นูน แฮะ อิอิ)ให้แก่
คนที่ยังคิดไอเดีย มุข และแก๊ก ยังไม่ออก ได้นั่งทบทวนความคิด
อีกซักพัก
5.)เพื่อความหนุกหนานเฮฮาของชาวเพชรพระอุมา เองค่ะ อิอิ
ก็มีเท่านี้แหละค่ะ หวังว่าชาวคณะคงจะรับไว้พิจารณานะคะ
 

จากคุณ : กรวดสีฟ้า - [5 เม.ย. 20:36:58] 

ป่ะ เอารถบรรทุกมาเก็บข้อความหมดแล้วจ้า 

จากคุณ : กรวดสีฟ้า - [วันจักรี 11:04:36] 

จะย้ายหรือจะยังไงก็ดำเนินการกันเถอะนะคะ
แสงเป็นผู้ตามที่ดีค่ะ 
แต่ตอนนี้ขอต่อบทกับเจ้าพลายก่อนนะคะ จริง ๆ รอว่าเจ้าพลายจะมีแผนการยังไง แต่รอแล้วรอเล่าเผ้าแต่รอก็ยังไม่เห็นแผนของเจ้าพลายซักที เลยต้องสกัดดาวรุ่งซะก่อน 

จากคุณ : แสงโสม - [วันจักรี 11:27:06] 

จะย้ายก็ย้ายเลยครับ ผมนะนึกอะไรไม่ออกแล้ว แฮ่ะแฮ่ะ มีสารภาพ จะทำอะไรก็ทำกันเลย จะคุยกันก็คุย แต่ผมจะไม่ยอมเปลี่ยนจากชุดหนังของเฟอรากาโม่มาใส่ม่อฮ่อม ขาก๊วยหรอกนะ จาบอกให้

นี่คุณกรวดสีฟ้า จีบคุณน่ะดีกว่าไปจีบคนอื่นนา ปลอดภัยดี อีกอย่างอยู่ก็ตั้งไกล หึหึ ขืนไปจีบคุณชาย จะเกิดเป็นเรื่องใหม่ขึ้นมาอีกอ่ะดิ แบบว่ารพินทร์ถูกสาว ๆที่ตามคุณชายในพันทิพย์ตื้บเอาจนถึงแก่ฟามตาย ยอมให้จีบไปเรื่อย ๆดีฝ่านะน้องสาว....;-) 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [วันจักรี 11:36:34] 

“ นายแน่ใจนา เจ้าพลาย ว่าคุณแสงโสมเธอจะจับผิดฉันไม่ได้จริงๆ ” อนุชาถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
พลางหันซ้ายหันขวาสำรวจดูตัวเองเป็นครั้งที่ร้อย บัดนี้คุณชายกลางถูกพันกายด้วยผ้าตลอดร่าง
แถมชุบตัวด้วยน้ำยาพิเศษที่เจ้าพลายและหนานอินช่วยกันผสมตั้งแต่หัวค่ำ ทำให้ดูเหมือน 
ผีดิบอาบน้ำยาตายซากที่หลุดมาจากสุสานโบราณของนิทรานครตอนภาคหนึ่งไม่มีผิดเพี้ยน 
ข้างเจ้าพลายและหนานอินนั้นช่วยกันรับรองอย่างแข็งขัน
“ วางใจเถอะ นายชด หนานอินเอาหัวเป็นประกันเลย ว่าเหมือนแน่ๆ ” หนานอินว่าแล้วหันไป
ทางเจ้าพลาย 

“ เอาละ หมดเรื่องแต่งตัวไปเสียที ทีนี้เราก็หันมาจัดการเรื่องแอ๊คติ้งได้แล้ว ”
เจ้่าพลายพยักหน้า แล้วแสดงตัวอย่างการเดินท่าผีดิบให้อนุชาดู ซึ่งก็ไม่ยากเย็นหรือเหลือบ่า
กว่าแรงอะไรนัก เพราะปกติตอนหวยออกและตอนปลายเดือน คุณชายกลางก็เดินด้วยท่านี้
เป็นประจำ (หวยมันแด๊กซ์เรียบวุธน่ะสิ..จะอะไรเสียอีก) แต่เพื่อความมั่นใจเต็มร้อย หนานอิน
นั้นถึงกับลงทุนเอาไฟฉายห้าท่อนทั้งสามกระบอกมาส่องแทนสปอตไลต์แล้วแอ๊คท่าราวกับ 
ผู้กำกับนนทรีย์ ตอนถ่ายทำหนังเรื่องนางนาค แกเที่ยวโบกไม้โบกมือให้สัญญาณกับเจ้าพลาย
วุ่นไปหมดเพื่อให้จังหวะและคอยเตือนให้อนุชาปรับแก้องศาของขาและมือให้สมจริง
ในเวลาไม่ถึงหนึี่งชั่วโมง คุณชายอนุชาก็ทำท่าได้เหมือนผีดิบสมใจของผู้กำกับและผู้ช่วย 
ทุกสิ่งทุกอย่างก็เรียบร้อยตามแผน เหลือเพียงแต่คอยเวลาฤกษ์ดาวโจรขึ้นเท่านั้นเอง

พอตกดึกสงัด แสงจันทร์ข้างขึ้นแก่ๆ ใกล้สิบห้าค่ำมะรอมมะร่อก็ลอยดวงเด่นคว้างอยู่
เหนือยอดไม้ตรงตีนเขา คุณชายกลางและพรรคพวกพากันย่องตอดหนึบๆ ไปจนใกล้
บริเวณแค้มป์พักของคุณแสงโสมกระทั่งถึงระยะอันตรายห้าสิบเมตร ทั้งหมดแอบซุ่ม
อยู่ริมทางด่านใกล้โขดหินอันมีลักษณะเหมือนซุ้มเล็กๆ อันเป็นที่กำบังกายได้อย่างมิดชิด
ต่างคนต่างแอบแฝงกายในเงามืดด้วยใจที่ไหวระทึกเพื่อรอคอยจังหวะ อนุชาเอนกายลง
นอนราบไปกับพื้นเพื่อจะให้มองเห็นได้ถนัดและพรางตัวเองไม่ให้เป็นที่สังเกต เจ้าพลาย
ผู้คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้นใกล้ๆ จัดแจงรูดเชือกไนลอนประจำตัวเพื่อทำเป็นห่วงกระตุก
อย่างเยือกเย็น ข้างหนานอินฉีกตัวเองออกไปยืนอีกมุม ในมือกำใบหนาดและแผ่นป้ายยันต์
ในมือกระชับมั่น ไม่นานนักเจ้าผีดิบตัวหนึ่งเดินเก้งก้างลาดตระเวณผ่านมาพอดี...

บ่วงบาศก์ในมือเจ้าพลายพลัดสะบัดวูบ แม่นยำอะไรเช่นนั้น (โม้หน่อยเหอะ) มันคล้องลง
คอเจ้าผีดิบผู้เดินมะหงุมมะหงาหราอยู่อย่างเหมาะเจาะราวสวรรค์เอาใจช่วย เจ้าพลายกระตุก
เชือกอย่างว่องไวแล้วออกแรงทั้งสองมือดึงเจ้าผีดิบเสียงดังฮึด มันล้มผางคว่ำหน้าลงกับพื้น
คุณชายกลางกระโดดผลุบเข้ามาช่วยนั่งทับก้นผีดิบอีกแรงหนึ่งอย่างทันๆ กัน (สมใจเขาละ)
ส่วนหนานอินนั้นปราดเข้ามาเสียบใบหนาดจึ้กเข้าให้ตรงระหว่างขาหนีบของเจ้าผีดิบเคราะห์ร้าย
ตนนั้น มันดิ้นขลุกขลักทำท่าจะสะบัดหลุดด้วยแรงผีดิบขนาดเด็กหนุ่มร่างล่ำสันอย่างเจ้าพลาย 
และชายฉกรรจ์อย่างอนุชายังแทบจะเอาไม่อยู่ ต่างซวนเซมาปะทะกันเองอยู่ขลุกขลักจนแทบเสีย
จังหวะ และในแวบวินาทีนั้นเอง หนานอินก็ได้สติยกมือข้างที่กำยันต์ไว้แปะโครมลงไปบนหัว
ของเจ้าผีดิบ เจ้านั่นชะงักกึกไม่กระดิกกระเดี้ยราวกับตุ๊กตาหมดลานกลายเป็นท่อนไม้ไปใน
ทันใดนั้น..

อย่างแข่งกับเวลา หนานอินและเจ้าพลายช่วยกันออกแรงลากเจ้าผีดิบไปซุ่มไว้ในพงหญ้าคาอย่าง
ว่องไว ส่วนคุณชายกลางนั้นดีดตัวเองออกไปจากโขดหิน แล้วเดินทำท่าผีดิบตรงดิ่งเข้าไปใน
บริเวณแค้มป์พักของคุณแสงโสมอย่างช้าๆ แต่หมายมั่น ระหว่างทางสวนกับผีดิบสองสามตัวที่
เดินลาดตระเวณผ่านอยู่ไปมาแถวหน้ากองไฟ แต่เจ้าพวกนั้นก็เดินทื่อไม่ได้สนอกสนใจอะไร
กับผีดิบ(ปลอม)อนุชา และไม่มีทีท่าจะรู้ด้วยซ้ำว่าบัดนี้มีมนุษย์คนหนึ่งปลอมตัวเป็นพวกมัน
เดินปะปนอยู่ เจ้าพลายและหนานอินพากันแอบดูอยู่ตรงโขดหินด้วยใจระทึก แต่ขัดใจที่มองเห็น
ไม่ชัด เจ้าพลายจึงงัดเอากล้องอินฟราเรดที่ส่องได้ในที่มืดออกมาสองกล้อง แบ่งให้หนานอินกล้อง
หนึ่งแล้วช่วยกันด้อมต่อไปอย่างลุ้นสุดขีด

ช่วงจังหวะที่ผีดิบตัวอื่นๆ เผลอนั่นเอง ผีดิบคุณชายก็หลบฉากแวบเข้าไปในกระโจมพักของคุณแสงโสม
อย่างเบากริบ เจ้าพลายและหนานอินรีบลุกลี้ลุกลนปรับ Mode ของกล้องให้จับคลื่นความร้อนแทน
เพื่อจะดอมมองมิให้ขาดตอน หนานอินถึงกับตบขาตัวเองดังฉาด(ค่อยๆ) เมื่อเห็นคุณชายขยับตัวเอง
ขึ้นไปนอนบนเตียงสนามเดียวกับคุณแสงโสม อา... มือสองมือของคุณชายบัดนี้กลายเป็นหนวด
ปลาหมึกเที่ยวยุ่มย่ามแตะไต่ไล่ละไปมาอยู่เปะปะตามร่างงามสะคราญ ส่วนคุณแสงโสมนั้นเล่า
บัดนี้หลับสนิทด้วยเธอเดินทางบุกป่าฝ่าดงมาตลอดทั้งวันแถมตอนเมาส์กับผีสาวลั่นทมยังหัวเราะ
เสียจนหมดแรงไปเสียอีก ต่อให้ช้างเอางวงมาฟาดในขณะนี้เธอก็ไม่รู้สึก นับประสาอะไรกับ
มือที่สั่นระรัวทว่าแคล่วคล่องว่องไวและเต็มไปด้วยทักษะอย่างของคุณชายกลาง ที่ควรลูบไล้แต่
บางเบาเขาก็ค่อย ที่ต้องขยี้ขยำเคล้นเคล้าให้โลดเร่าก็มิละเว้น มิช้านานนั้นเอง มือของคุณชายก็
ป่ายปะไปยังจุดยุทธศาสตร์ของตัว...

นรกจกเปรตอะไรเช่นนั้น คุณชายกลางแทบจะโวยวายร้องลั่นออกมาดังๆ ด้วยความขัดใจ
และโทสะที่พลุ่งขึ้นมากระทันหัน เหมือนดังสวรรค์เปิดทางให้เข้าใกล้ทว่ากลับขุดหลุมพราง
ล่อไว้ให้เขาตกวูบจมปลักอยู่ในห้วงนรกสันดาปกระนั้น คุณชายกลางพลันทุรนทุรายราวมดถูก
คั่วอยู่บนกระทะไฟ.. หากเจ้าพลายและหนานอินอยู่ใกล้คงถูกคุณชายกลางบีบคอตายไปคามือ

จะอะไรเสียอีกเล่า ก็เพราะอ้ายเจ้าชุดมัมมี่ตามความคิดของเจ้าพลายที่ใสแหน๋วนั่นแหละ ที่ทำ
ให้คุณชายกลางแทบจะชักดิ้นกระแด่วๆ แดยันอยู่ ณ. บัดนี้ จะด้วยความเผลอเรอ หรือไม่ทันคิด
อย่างไรก็ไม่ทราบได้ ขณะที่หนานอินและเจ้าพลายช่วยกันพันผ้าให้เขา และตัวเขาเองก็มัวแต่
ตื่นเต้นกับเหตุการณ์จนลืมไปเสียสนิท ว่าตรงเป้ากางเกงนั้น ไม่ได้เว้นช่องหรือเจาะรูไว้พอให้
คุณชายน้อยเล็ดรอดออกมาแผลงฤทธิ์อะไรได้เลย 

ไส้เดือนดินตัวจ้อยร่อยที่อุตส่าห์มุมานะชอนไชจากพื้นดินเบื้องล่างหวังพานพบกับอากาศอัน
ชื่นฉ่ำและหยาดน้ำค้างที่แวววับและย้อมฉาบด้วยแรงฤทธิ์แห่งดีกรีของเมรัยลูกทุ่งจากโรงงาน
บางยี่ขัน ก็มีอันต้องคอพับคออ่อนติดหินดานชะงักอยู่ตรงปากรูมิอาจโผล่พ้นไปได้ดังใจปรารถนา
และมีอันต้องกระแด่วๆ แถกเหงือกอยู่แถวใกล้ผิวดินนั้นเอง...
 

จากคุณ : เจ้าพลาย - [วันจักรี 17:38:47] 

จาเลิกเล่นได้งัย..คุณชาย... วู้ เอ๊กซ์อย่างงี้เล่นต่อไปเถิดครับผมคอยอ่าน หึหึ โอกาสเป็นพระเอกมาถึงแล้วอย่าปล่อยให้หลุดลอยเซ่ ผมยังถูกพะตองยีสิงอยู่ยังทำอะไรไม่ได้อ่ะดิ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [7 เม.ย. 09:42:32] 

นี่น้องสาวเคยได้ยินสุภาษิต "นั่งอยู่บนภูดูเสือกัดกัน" เป่าอ่ะ สนุกออกมีทั้งมีดบิน มัมมี่ ฮู้ย..มันอ่ะ 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [7 เม.ย. 10:51:03] 

พะตองยีสั่นหัวดิกเมื่อเห็นเหตุการณ์(ข้างบนนี้)ในจิตระลึกรู้ของมัน "ไอพวกนี้มัวแต่เล่นพิเรนกันอยู่ได้ ชักปวดหัวแฮะ จะเอามันมาตายร่วมสังฆกรรมกับพวกเราดีหรือไม่" พลางหันหน้าไปทางเสนามาตย์น้อยใหญ่ที่ตายเป็นผีเฝ้าสมบัติพุกามมาด้วยกัน "พวกเจ้าคิดอย่างไร"

เสนาวังที่อยู่แถวหน้าสุด ซึ่งบัดนี้ยังมีรูปลักษณ์เป็นเนื้อต้มสุกจากการที่โดนไอน้ำที่ผุดจากพื้นดินเมื่อแผ่นดินไหวสองพันปีก่อนโน้น "ขอเดชะ เห็นว่าไม่ควรอย่างยิ่งที่จะเอาพวกมันมาไว้รวมกันเรา มิเช่นนั้นพวกเราจะกลายเป็นตลกกันไปหมด"

เสนาบดีฝ่ายคลังกลับกล่าวทูลว่า "ตอนนี้เรายังขาดผีเฝ้าเครื่องทองใหญ่ทองน้อยทองจิ๋ว ทั้งเครื่องแก้วตราฟาแบร์เช่ของเราก็ยังขาดคนขัดอยู่ เกล้าเห็นสมควรให้นำนางผู้หญิงและนางไม้ต้นลั่นทมนั้นมาขัดเครื่องแก้วและเครื่องทอง..".

พะตองยีพยักหน้าช้า ๆ พูดเสียงเย็นเยียบ.."ส่วนรพินทร์หรือไอมะกะทะกับคณะของมัน เราจะส่งมันลงไปอยู่ชั้นลาวาอันร้อนแรง สาปด้วยกฤติยามนตร์ให้ไม่ได้ไปผุดเกิด มันจึงจะสมแค้นของข้า..." เสียงนั้นสะท้อนสะท้านไปทั่วโพรง ซึ่งเกิดจากรอยร้าวของแผ่นดิน บางส่วนมองเห็นทองระยิบระยับซ้อนอยู่ในชั้นดิน บางส่วนก็เป็นซากพันปีที่ถูกอบแห้งด้วยความร้อนจากใต้พื้นดิน ระหว่าง รอยแยกหนึ่งเป็นบัลลังก์ยูงทองซึ่งมีร่างของพะตองยีสถิตย์อยู่เหนือแท่นทอง ....ร่างนั้นยังคงมีเลือดเนื้อเหมือนวันที่ขึ้นเถลิงอำนาจ...มันเป็นร่างที่คงอยู่ได้ด้วยอาคมขั้นสูงสุด...ถึงกับสูงกว่ามันตรัยและวาชิการวมกันเสียอีก..

พะตองยีใช้นัยน์ตาเขียวปัดเรืองแสงมองดูเหล่าเสนา พลางบอกว่า "ข้าจะต้องขึ้นสิงเจ้ารพินทร์อีกครั้งเพื่อนำพวกมันมาให้เร็วที่สุด ฮ่าฮ่า พนักงานหน่วยแผ่นดินไหว เตรียมเครื่องทำแผ่นดินไหวไว้ให้พร้อมเมื่อมันมาถึงศูนย์กลางมันจะถูกสูบลงมาข้างล้างนี่..."

ที่แค้มป์ 

ร่างของรพินทร์นอนเหยียดยาวอยู่ในแคมป์ นิ่ง ไม่ไหวติง หายใจแผ่วเบา เขาหลับตาพริ้ม มุมปากยิ้มน้อย ๆเหมือนกำลังมีความสุข เขาคงฝันถึงคุณหญิงดารินตามเคย....

ในความมืดของบริเวณแคมป์ เงาร่างของพะตองยีก็ปรากฏขึ้นอย่างเงียบเชียบ มันมองดูรพินทร์อย่างเหยียดหยาม "ยิ้มไปดีเถอะ เมื่อเจ้าตื่นจากมนตร์ของข้า...เจ้าจะพบกับนรกภูมิ.." ว่าแล้วมันก็ลงนอนทับลงบนร่างรพินทร์ กายทิพย์ของมันแทรกซ้อนลงไปในตัวจอมพราน และแล้วจอมพรานก็ลืมตาขึ้น นัยน์ตาของเขาเขียวปัดเรืองแสง แล้วก็ค่อย ๆอ่อนแสงลงจนเป็นปกติ 
เสียงพะตองยีบ่นพึมพำ " ไอบ้านี่ก็ดันไม่อาบน้ำซะด้วย สิงแต่ละทีเวียนหัวจะเป็นลม.." 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [7 เม.ย. 11:53:35] 

นายชด ให้จบภาคนี้ก่อนซิครับ
แล้วไปขึ้นภาคใหม่ ที่ถนนนักเขียน

ไปขึ้นบ้านใหม่เมื่อไหร่เดี๋ยวหนานอิน ประชาสัมพันธ์ให้
แต่ขอให้จบก่อนสงกรานต์นะครับ...
 

จากคุณ : หนานอิน - [7 เม.ย. 13:28:22] 

ท่านพะตองยีขา

แสงยินดีขอสมัครไปขัดเครื่องแก้วเครื่องทองให้ท่านค่ะ
ขอท่านอย่างเดียวเท่านั้นแหละ
ท่านช่วยฆ่าเจ้าพลายให้แสงหน่อยได้มั๊ยคะท่านขา
แล้วจะให้แสงไปขัดกะทะเมื่อไหร่ท่านก็บอกมาแล้วกันนะคะ 

จากคุณ : แสงโสม - [7 เม.ย. 17:35:09] 

รพินทร์เรียกประชุมลูกคณะเพื่อเดินทางต่อไป ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นคุณชายโผล่มาในชุดครึ่งท่อน มีผ้าพันปกคลุมท่อนล่างเอาไว้แต่ก็ไม่ได้พูดกระไร

“ผมคิดว่า เราควรเร่งเดินทางได้แล้วล่ะครับ จากนี้ไปเราจะเดินโดยไม่พักกันเลย จนกว่าจะถึงหุบผีหลอก ซึ่งเป็นหุบต่อจากหุบหมาหอน คือหมามันหนีจากหุบผีหลอกมา เพราะผีในหุบมันยังหลอกทุกอย่าง” รพินทร์พูดเป็นการเป็นงาน

คุณชายยกมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์ของเวลานอก รพินทร์พยักหน้าถาม “มีอะไรเหรอครับ” 

“ขอให้ผมได้เตะเจ้าพลายกับเจ้าหนานอินหน่อยได้ไหมครับ หนอยแน่ บอกเราว่าเผด็จศึกแน่ ๆที่ไหนกัน เกือบโดนใบข่อยรูดเสียแล้วไหมเล่า” คุณชายพูดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พลางหันไปถลึงตาใส่จอมเจ้าเล่ห์ที่หัวเราะกันอยู่คิกคักสองคน

“ปู้โธ่คุณชายครับ….เสียรู้มันนิด ๆหน่อย ๆ ก็หยวนหยวนเถอะครับ เจ้าพลายมันหนุ่มคะนอง แต่หนานอินนี่ นึกบ้าอะไรขึ้นมาร่วมมือเล่นกันแบบนั้น ว่าก็ว่าเถอะนะครับถอดชุดนั่นไม่ออกน่ะดีแล้ว ขืนได้ผีตานีเป็นเมียล่ะ ดูไม่จืดเลย ยายแสงโสมคงรอถ่ายวิดีโอไปประจานในเน็ตอีกแหละครับ…” รพินทร์พูดอย่างอ่อนใจ
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [7 เม.ย. 21:37:19] 

“เราเก็บของออกเดินทางกันเลยดีกว่านะ นาย ข้าก็อยากรู้ว่าหุบผีหลอกนี่มันจะแน่สักแค่ไหน จะได้ลองอาคมไปได้ในตัว ตั้งแต่ได้เกียรตินิยมมานี่ ข้าก็ยังไม่ได้ลองอะไรที่มันเป็นจริงเป็นจังเสียที” เจ้าพลาย เจ้าของฉายางูดินดำเอ่ยขึ้นอย่างกระตือรือล้น 

รพินทร์หัวเราะเสียงแผ่ว ๆในลำคอ แต่มันก็พอที่จะทำให้ทั้งคณะขนลุกเกรียว “แล้วจะได้ลอง เจ้าพลาย..”

ทั้งคณะก็เก็บสัมภาระต่าง ๆเดินทางอย่างเร่งรีบทั้งวันทั้งคืนไม่พักผ่อน ไม่ว่อกแว่ก แวะจับหนูหรือแย้ที่ไหนอีก ยิ่งเข้าใกล้หุบผีหลอก ทุกคนก็รู้สึกถึงธรรมชาติที่เปลี่ยนไป บรรยากาศเริ่มสลัวมัวมน มีเมฆหนาลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิต เหมือนเข้าไปในโลกที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง 

เมื่อเดินมาได้สองวัน...... 

หมอกหนาที่ลอยข้างกายก็ลอยม้วนเป็นควันหนาทึบ โดยที่ปราศจากลม ตอนนี้แทบไม่เห็นอะไรเลย นอกจากทิวไม้ลิบ ๆอยู่เบื้องหน้า มีแสงสาดเข้ามาราง ๆ ความหนาวยะเยียบก็แทรกเข้ามาที่ผิวเนื้อและเข้าไปถึงใจ 

“บรรยากาศมาคุ” คุณชายพูดลิ้นรัวอย่างหวาด ๆ 

เจ้าพลายหัวเราะก๊าก “สงสัยอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นมากไปนิ นายชด บรรยากาศมาคุ ธ่อเดี๋ยวก็ต้องมีสัตว์ประหลาดแบบกิ้งก่ายักษ์อะดิ ” ยังไม่ทันขาดคำเจ้าพลาย แผ่นดินก็สะเทือนเลื่อนลั่น มาพร้อมกับเสียงคำรณก้องของอะไรบางอย่าง 

ส่างปาตาเหลือก ทิ้งหาบดังโครม ชี้นิ้วสั่นระริกไปยังเบื้องหน้า “เก๊าะ.. ก๊อ..ก๊อด ซิลล่า…” ทุกคนมองตามปลายนิ้วมันไป เจ้าสัตว์ในหนังญี่ปุ่นยืนจังก้าเหนือยอดไม้ข้างหน้า แสงสว่างตกจับมันราวกับเป็นสปอตไลท์ มันสูงราวกับตึกใบหยกสองตอนที่ยังสร้างได้แค่สิบหกชั้น มันกำลังส่ายหัวร่อนเพื่อดมกลิ่นอะไรสักอย่าง เมื่อยามที่อ้าปากคำรณ ทุกคนเห็นเหล็กดัดฟันของมันชัดเจน 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [7 เม.ย. 21:39:36] 

“เรือหายแล้ว มันมาได้ยังไงกัน…” หนานอินคราง ทุกคนวิ่งหลบหลังต้นไม้ใหญ่กันวุ่น ต่างประทับปืนขึ้นบ่าเล็งไปที่สัตว์เงินล้านด้วยใจระทึก 

รพินทร์พูดเบา ๆ “คงต้องลุยกับมันแล้วล่ะ มันมาหาเราโดยเฉพาะ ตอนนี้เราคงเข้าเขตหุบผีหลอกแล้วล่ะ….”

“นาย รู้ได้ไง” เจ้าพลายถามด้วยเสียงสั่น ๆ

“หุบผีหลอกมันได้ชื่อมาก็เพราะมันเป็นรอยต่อส่วนเหลื่อมของเวลา เสมือนดังหลุมดำแห่งความฝัน สิ่งที่อยู่ในความคิดของคนที่ย่างเข้ามาดินแดนแห่งนี้มันบันดาลให้เป็นเรื่องจริงในบางครั้ง บางครั้งที่เวลาสบกัน…” รพินทร์ตอบเสียงเรียบ ๆ 

เจ้าสัตว์ร่างยักษ์เหมือนกับกระสากลิ่นเหยื่อของมันแล้ว มันก้าวสวบ ๆตรงมาอย่างรวดเร็ว เสียงไม้หักดังโผงผาง แผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่น ชาวคณะทุกคนยืนหลังแนบกับต้นไม้แน่น กลิ่นสาบสางฉุนกึ๊กลอยมากระทบฆานะประสาทชวนให้คลื่นไส้ 

เสียงปืนระเบิดขึ้นดังกึกก้อง มันมาจากกระบอกของลูกหาบคนใดคนหนึ่งที่คุมสติไม่อยู่เสียแล้ว รพินทร์ตะโกนสั่งเสียงดัง “ยิง หมายที่หัว โดยเฉพาะลูกกะตา” ตัวเขาเองประทับปืนขึ้นบ่าเล็งที่ศูนย์แล้วลั่นไกปืนอย่างแม่นยำ

เสียงอัดระเบิดของกระสุนปืนที่ปล่อยออกไปแผดก้อง ประสานกับเสียงปืนของอนุชาและเจ้าพลาย กระสุนของใครคนหนึ่งพุ่งเข้าไปโดนบริเวณจมูกของสัตว์โลกล้านปี เลือดไหลอาบ แต่ว่านัดอื่นไม่ก่อความรู้สึกอันใดให้กับมันเลย 

เจ้ายักษ์ร้ายสะบัดหน้าเล็กน้อย ขาหน้าของมันกวาดต้นไม้ล้มระเนระนาด..แต่ยังเคลื่อนเข้ามาด้วยความเร็วเท่าเดิม “เฮ้ย สกั๊ดอยู่ที่ใคร ใครหาบสกั๊ดไว้...” อนุชาตะโกนถามลั่น “สกั๊ดที่ข้าซื้อมาตอนไปอิรัคน่ะอยู่ที่ไหน ..” 

เสียงอูถะตอบมาอู้อี้ “อยู่นี่นาย…อยู่ที่ข้าเองแหละ…” อนุชายืนหันรีหันขวาง “อยู่ไหน เจ้าอูถะ” 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [7 เม.ย. 21:46:17] 

“อยู่ใต้ต้นไม้นี่ไงนาย นายอ้อมมาหน่อยดิ” อนุชาเดินอ้อมต้นไม้ไปเห็นอูถะนอนอยู่ใต้กิ่งไม้ขนาดใหญ่ โชคดีที่ลังขนาดใหญ่ที่อนุชาบังคับให้มันเติมล้อแล้วลากมาด้วยนั้นค้ำกิ่งใหญ่อยู่ทำให้มีช่องว่างที่เจ้าอูถะจะลงไปหลบภัยได้ อนุชารีบลากกิ่งไม้ออกไป เปิดลัง ประกอบฐานยิงอย่างเร่งรีบ ปากก็ตะโกน “รพินทร์ ยิงสกัดไว้นา ผมกำลังประกอบสกั๊ดอยู่”

รพินทร์ เจ้าพลายและหนานอินก็ระดมยิงสกัดไม่ให้เจ้าสัตว์เงินล้านนั่นเข้ามาใกล้ไปกว่านี้ แรงปะทะจากกระสุนปืนหลายสิบนัดไล่ไล่กันทำให้มันยืนงงไปเหมือนกัน 

“ตูม” รพินทร์เห็นจรวดขนาดย่อมวิ่งออกจากฐานหลังต้นไม้ พุ่งวิถีโค้งเข้ากระทบร่างก๊อดซิลลา ตัวมันระเบิดแตกออกเป็นผุยผง แรงระเบิดทำให้เกิดพายุอย่างรุนแรงต้นไม้แกว่งไกวราวกับจะโยกคลอน เศษเลือดเนื้อของกิ้งก่ามหายักษ์ปลิ่วว่อน หน้าตาเนื้อตัวของชาวคณะเปรอะไปด้วยเลือดของมัน
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [7 เม.ย. 22:05:00] 

"ไชโย" อนุชาร้องเสียงดังด้วยความปลาบปลื้มยินดี "ไม่แรงที่ลากมันมาด้วย" 

อูถะค้อนพรานชด "ข้าต่างหากที่ลากมา นายทำไรบ้างอ่ะ ดีแต่เดินหล่อ โธ่เอ๊ย..." 

หนานอินเหวี่ยงลูกแปพั่บเข้าให้ที่เจ้าพลาย "นี่แน่ะ พูดมากนัก...เกือบตายกันทั้งหมด.."

เจ้าพลายหน้างอ "ก็พรานใหญ่น่ะซิ ไม่บอกใครจะรู้ล่ะว่าแถวนี้มันเป็นแบบนี้น่ะ..." 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [7 เม.ย. 22:23:45] 

อนุชาทำหน้าเจ้าเล่ห์ “ถ้าคิดอะไรแล้วได้อย่างนั้น ฉันคิดให้พวกแม่นางไม้ต้นลั่นทมกับยัยเหล้าไทยบางยี่ขันมาแ ก้ผ้าเต้นระบำบ้างได้หรือเปล่านะ” 

รพินทร์หัวเราะก๊าก ชี้มือไปข้างหน้า อนุชาลืมตาโพลง ในเงาหมอกนั้น เห็นเงาร่างอ้อนแอ้นสองสายกำลังร่ายรำอยู่ไปมา เจ้าพลายใช้สปอร์ตไลท์ตัดหมอกฉายเข้าไปจึงเห็นเป็นนางไม้ลั่นทมและแสงโสมในชุดทู พีซ ร่างขาวผ่องทั้งสองกำลังร่ายรำอย่างชดช้อย สวยงาม อนุชากลืนน้ำลายสามอึก… หนึ่งในนั้นกำลังยกมือขึ้นไขว้ไปข้างหลังเหมือนจะถอดบราเซียร์ตัวบนออก อนุชาตาถลนเดินทื่อเข้าไปหมายจะดูให้ชัดเจน

“โอ๊ย…” เสียงอนุชาร้องลั่น คณะเขม้นมองอีกทีเห็นพรานชดนอนหงายอยู่กับพื้นถูกเท้าเรียวงามสองข้างเหยียบหน้าอกเอาไว้ 

แสงโสมพูดอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เอาให้ตายเสียดีไหมคะ คุณลั่นทม หนอย ดันนึกพิเรนให้เรามาเต้นระบำโป๊” 

เจ้าพลายเดินเข้าไปหาพลางทางร่ายมนตร์เสน่ห์มหาระรวย เป่าพรวดไปที่สองสาว “หยุดทีเถอะจ๊ะ คุณชายเขาได้คิดร้ายอะไรหรอก แกล้อเล่นน่ะ ปล่อยเถอะนะคนสวย” 

นางไม้ลั่นทมที่อยู่ในชุดว่ายน้ำtwo small pieces โชว์อึ๋มสีชมพูสด ค้อนให้หนึ่งทีแล้วบอกว่า”ปล่อยก็ได้ย่ะ แล้วทีหลังอย่าพ่นลมปากเหม็นมาอีกนะยะ เร่งเดินทางเสียจนไม่มีเวลาสีฟัน”

แสงโสมกระฟัดกระเฟียด “เรารึกำลังอาบแดด ให้พวกผีดิบนวดน้ำมันหอม สบาย ๆ ดันเรียกเรามาได้” 

รพินทร์เพียงแค่เหลือบตามองแล้วกล่าวอย่างเรียบ ๆว่า “เดินทางต่อกันเถอะ ไหน ๆก็มาแล้วก็ออกไปไม่ได้หรอก..”
 

คืนที่สาม 

หลังจากเดินทางกันมาจนเหนื่อยอ่อน ทั้งคณะก็ได้เข้าไปถึงกลางหุบผีหลอก อันเป็นสถานที่ปราศจากต้นไม้ใบหญ้าใด ๆ กลิ่นกำมะถันคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ มีไอน้ำร้อนพุ่งออกมาตามรอยแยก ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนจากหนาวยะเยือกมาเป็นร้อนราวกับนรกสันดาป 

รพินทร์ซึ่งตั้งแต่เมื่อเช้าดูเลื่อนลอยไม่มุ่งมั่นเหมือนเดิม อยู่ ๆก็ฟุบลงไปเฉย ๆ เนื้อตัวเย็นเฉียบ หายใจรวยริน 

“อ้าว เฮ้ย น้องเขย” อนุชาตาเหลือก “ตัวเย็นเฉียบเลย เป็นมาเลเรียอีกหรือเนี่ย…บ๊ะทำไมต้องกำเริบตอนสำคัญทุกทีเลย ไอแบบนี้อู้นี่หว่า..”

เจ้าพลายกับหนานอินรีบมาตรวจอาการ เลิกเปลือกตาดู เอาไฟฉายส่องคอ เอาปรอทขึ้นมาวัดอุณหภูมิ จับชีพจรราวกับหมอผู้เชี่ยวชาญปรึกษากันสักครู่ ก็หันมาบอกว่า “อะไรก็ตามที่มันสิงพรานใหญ่มา มันออกไปแล้วล่ะ ก็เลยเป็นอย่างนี้แหละ เดี๋ยวก็ฟื้นเอง…” 

พูดยังไม่ทันขาดคำรพินทร์ก็กระดิกกระดุก พยายามจะดิ้นรนลุกขึ้นนั่ง หน้าซีดเผือด เขาหันมองไปรอบ ๆตัวด้วยความงุนงง แต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยอาการเท่ มาดเหมือนแบรด พิทในเรื่อง Meet Joe Black…”นี่ คือที่ไหนกันครับ..”รพินทร์ถามอนุชาอย่างงุนงง

อนุชาบอกเบา ๆว่า “หุบผีหลอก คุณนำเรามาสามวันสามคืนถึงใจกลางหุบผีหลอกแล้ว ที่ที่ลายแทงระบุไว้ว่ามีขุมทรัพย์เมืองพุกามฝังอยู่ไง”

“อาไร้ ผมจำได้ว่าผมนอนอยู่ที่บ้านคะหยิ่นอยู่ดี ๆ ทำไมมาโผล่ที่นี่แล้วล่ะ” รพินทร์คราง

“โธ่ พรานใหญ่ นั่นน่ะมันเดือนกว่าแล้วนะ นายนำเรามาที่นี่ เจอพายุไซเบอร์บ้าง ลูกพรรคหายไปจนเกือบหมดบ้าง ในที่สุดเราก็มาถึงนี่จนได้ นี่นายไม่รู้ตัวเลยหรือ” หนานอินถาม

“ไม่ มันเกิดอะไรขึ้น” รพินทร์สงสัยเป็นที่สุด

“ก็อะไรบางอย่างมันอยากจะให้เรามาที่นี่ไง มันเลยสิงนายแล้วพาเรามา” เจ้าพลายตอบ นัยน์ตาเป็นกังวล “ตอนนี้มาถึงแล้ว ยังไม่รู้เลยว่ามันจะเอายังไงกะเรา”

เสียงคึ่ก ๆ สะท้านสะท้อนไปทั่วบริเวณ แผ่นดินที่อยู่ใต้เท้าก็เริ่มโยกไหว รอยแตกที่เห็นอยู่ได้ทั่วไปเริ่มแยกออกจากกัน อย่างรวดเร็ว

“แผ่นดินไหว.” พรานชดอุทาน

“ใช่แล้ว แผ่นดินไหว พระธรณีจะกลืนพวกเจ้าลงมาอยู่กับพวกข้าข้างล่างนี่ จงมาเป็นบริวารแห่งข้า…จงมา” 
เสียงใครบางคนสะท้อนสะท้านอึงอลอยู่ในโสต

พื้นดินบริเวณหุบเขาแยกออกเป็นแนวกว้างและลึก ส่วนข้างก็ยกโก่งตัวขึ้นอย่างฉับพลัน คณะหาสมบัติเหมือนถูกเทลงไปในหุบเหวข้างล่าง เสียงโครมครืนดังขึ้นไม่ขาดสาย พอฝุ่นจางก็เห็นพื้นดินปิดสนิทดังเดิม ข้าวของกองระเนระนาด แต่คนหายไปเสียแล้ว…..

(โปรดติดตามจากคนอื่นต่อไป…) 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [7 เม.ย. 22:26:57] 

เนี่ยกว่าจะส่งได้หมดเกือบตายเลยนะเนี่ย ติดกรองคำว่าอะไรไม่รู้ต้องตัดเป็นส่วน ๆ บางที่ก็ต้องเปลี่ยนหมดเลย แย่จริง ๆ เอาละครับ ผมก็ได้นำมาถึงตอนเกือบจบแล้ว ถ้าคืนนี้ผมยังไม่เบื่อส่งเข้าซ้ำ ๆกันหลาย ๆหนล่ะก็จะมาใหม่ครับ ตอนนี้ลาไปนวดไหล่ก่อนเมื่อยชะมัด 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [7 เม.ย. 22:30:53] 

รพินทร์ขา

คุณน่ารักที่สุด
คุณเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ของแสง
คุณสมกับเป็นพระเอกเพชรพระอุมาจริง ๆ
แสงรักคุณมากที่สุดในโลก
..ตกลงเจ้าพลายตายแล้วใช่มั๊ยคะ?? 

จากคุณ : แสงโสม - [8 เม.ย. 10:43:50] 

รพินทร์ลืมตาขึ้นมาในความมืด เขารู้สึกปวดร้าวทั้งร่าง “นี่ที่ไหนกัน…” เมื่อขยับตัวเบา ๆ ก็ปวดแปลบที่ขา ที่แท้เขานอนคว่ำหน้าอยู่ ขาข้างขวาเข้าไปขัดกับซอกหิน ชายหนุ่มออกแรงดึงตัวขึ้น พร้อมกับสะบัดขาโดยแรงในที่สุดก็หลุดออกมาจากซอกหิน แต่ไปโดนกับอะไรอย่างหนึ่ง นุ่ม อุ่น …”คน..” เขานึกในใจ พลางคลานเข้าไปใกล้ เอามือควานเข้าไป “นี่อะไร..นะ” เขาพยายามนึกคลับคล้ายคลับคลาแต่นึกไม่ออก 

ฉับพลันก็ได้ยินเสียงแหลมอย่างตกใจ พร้อมกับท่อนขาของใครคนหนึ่งปาดเข้าให้ที่ซอกคอ “ใครลวนลามชั้น…นึกว่ามืดแล้วจะทำอะไรได้ตามใจชอบนะยะ..” 

รพินทร์ปล่อยมือโดยเร็ว ไม่ส่งเสียงอีก เขาล้มตัวลงนอนอยู่สักพัก แล้วค่อย ๆ คลานเข้าไปใกล้ใหม่ พร้อมกับเรียก”แสงโสม ผมได้ยินเสียงคุณ คุณอยู่ที่ไหนน่ะ” 

“รพินทร์…คุณอยู่ไหนน่ะ” แสงโสมวาดมือสะเปะสะปะ ขยุ้มกลางหัวเขาพอดี แสงโสมหัวเราะ”ขอโทษ แต่เอเมื่อกี้คุณลวนลามชั้นหรือเปล่า..” 

“เปล่า..ผมได้สติเพราะเสียงคุณนี่แหละ เดา ๆต้นเสียงเอาแล้วก็คลานมาดู ไม่คุณชายก็เจ้าพลายมั้ง” รพินทร์ใส่ความอย่างคล่องแคล่ว แหงล่ะใครจะไปรับง่าย ๆ เดี๋ยวแม่ตบชัก…เอ แต่เมื่อกี๊อะไรนะ เขาพยายามนึก…
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [8 เม.ย. 11:38:44] 

“อ้าว รพินทร์ ผมนอนอยู่เฉย ๆยังไม่กล้าขยับเลยนะเนี่ย ได้ยินเสียงยัยเหล้าไทยเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะไปทางไหน..” เสียงคุณชายดังอู้อี้มาทางด้านซ้ายมือ ไกลออกไปหน่อย

“นี่มันที่ไหนกันละเนี่ย รู้ไหม ทำไมพื้นมันนุ่ม ๆ เหมือนนอนบนพรม” อนุชาปุจฉา 

“คุณชายถามผม แล้วผมจะถามใครดีล่ะ” รพินทร์ฉิว “เออ แต่ว่าข้าง ๆคุณชายมีใครอีกหรือเปล่าล่ะ ลองควาน ๆไปหน่อยซิ”

“มีสงสัยเป็นเจ้าพลาย ฉันควานสะเปะสะปะไปเจองูดินของมัน เลยแน่ใจ…” อนุชาพูดกลั้วหัวเราะ
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [8 เม.ย. 11:42:13] 

“ไม่ควานอย่างเดียวด้วย บีบ คลึง สารพัด” เจ้าพลายส่งเสียงมาในความมืด “ผมล่ะนอนนิ่งเชียว เฉียวฟ้อย” 

เสียงดังพลั่ก เจ้าพลายส่งเสียงโอดโอยมาในความมืด “อาราย ล้อเล่นแค่นี้ต้องทำร้ายกันด้วยเหรอ นายชด..” 

“อย่างmeungน่ะสมควรแล้ว” เสียงสอดขึ้นมาเบา ๆ “หนานอิน” อนุชากับรพินทร์ร้องอย่างยินดี “ยังมีใครอยู่อีกบ้าง วู้วว “ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงลูกหาบตอบรับมาทีละคนสองคนจนครบจำนวน “เฮ้อโล่งอกไปไม่มีใครตาย..”เจ้าพลายพูด

“เหอะเหอะ ข้าไม่ให้เจ้าตายเพราะว่า ข้าจะให้เจ้าได้เห็นสมบัติพุกามที่เจ้าปรารถนาก่อนน่ะซิ” เสียงพะตองยีกระหึ่มกึกก้อง

แสงสว่างก็พรึ่บขึ้นเหมือนใครเปิดไฟ รพินทร์ต้องหลับตาลงเพราะสู้แสงไม่ได้ สักพักจึงค่อยลืมตาขึ้น เห็นแสงโสมทำหน้างุนงงอยู่ข้าง ๆ ที่แท้พวกเขานอนอยู่บนพรมแดง รพินทร์กวาดตามองสำรวจคนของเขาก่อนอื่น หนึ่ง สอง สาม ….สิบ เอขาดใครไปคนหนึ่ง รพินทร์สะบัดหัว พอดีเห็นเงาสะท้อนของชายหน้าเสี้ยมคนหนึ่งในวัสดุสีทองวาววับ อ๋อ ตัวเราเองที่ไม่ได้นับ เอ นี่มันอะไรนะ ทอง หรือ ใช่แล้วมันคือทอง ที่แท้เป็นถาดทองใบมหึมา รพินทร์ค่อย ๆกวาดตาดูให้ทั่วห้อง นี่มันห้องเก็บสมบัตินี่นา…ใช่แล้วห้องเก็บสมบัติแห่งพุกาม
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [8 เม.ย. 11:44:56] 

แสงสว่างก็พรึ่บขึ้นเหมือนใครเปิดไฟ รพินทร์ต้องหลับตาลงเพราะสู้แสงไม่ได้ สักพักจึงค่อยลืมตาขึ้น เห็นแสงโสมทำหน้างุนงงอยู่ข้าง ๆ ที่แท้พวกเขานอนอยู่บนพรมแดง รพินทร์กวาดตามองสำรวจคนของเขาก่อนอื่น หนึ่ง สอง สาม ….สิบ เอขาดใครไปคนหนึ่ง รพินทร์สะบัดหัว พอดีเห็นเงาสะท้อนของชายหน้าเสี้ยมคนหนึ่งในวัสดุสีทองวาววับ อ๋อ ตัวเราเองที่ไม่ได้นับ เอ นี่มันอะไรนะ ทอง หรือ ใช่แล้วมันคือทอง ที่แท้เป็นถาดทองใบมหึมา รพินทร์ค่อย ๆกวาดตาดูให้ทั่วห้อง นี่มันห้องเก็บสมบัตินี่นา…ใช่แล้วห้องเก็บสมบัติแห่งพุกาม

ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นทันที ป้องตามอง เพชรทอง เครื่องแก้ว งาช้าง อัญมณี ในรูปที่เป็นเครื่องใช้สอยต่าง ๆ รวมทั้งเทวรูป รูปจำลองสัตว์ ยานพาหนะต่าง ๆกองพะเนินจนสุดลูกหูลูกตา บางที่ก็เป็นกองเพชรลูกล้วน เป็นประกายล้อแสงอัจกลับอยู่วับวาว แสงสะท้อนจากอัญมณีและทองคำนี่เองที่ทำให้แสงสว่างจ้าจนแสบตาในชั้นแรก

จอมพรานนึกในใจ “นี่ถ้าเอาเพชรทองหมดนี่ออกไปขายมีหวัง ห้างDe Beer กระอักโลหิตแน่ ราคาเพชรในตลาดโลกมันจะร่วงลง ทองก็จะตก เหลือกิโลละไม่กี่บาท มันเยอะเหลือเกินนี่นา …” 

อนุชาโหวกเหวก “โอย รพินทร์ถ้าเราได้เจ้านี่ออกไปแค่เม็ดเดียวนะ ซื้อวังคืนมาได้เลยล่ะ” ในมืออนุชาถือมรกตน้ำเขียวแกมทองยามล้อแสงไฟเม็ดเท่าหัวไอแหว่ง

ฝ่ายลูกหาบ หนานอิน และเจ้าพลายก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันต่างก็พากันหยิบจับขึ้นมาดู 
สองสาวในชุดทู พีซ ก็ต่างพากันคุ้ยถนิมพิมพาภรณ์มาประดับร่างกาย แบ่งกันดูกันชมอยู่เป็นโกลาหล

เสียงพะตองยีล่องลอยมา “เอ้าชมซะให้พอใจ นังผุ้หญิงสองคนต้องอยู่ที่นี่เพื่อขัดถูให้มันเงางามอยู่เสมอ ส่วนผู้ชายเดี๋ยวก็จะได้ไปนรกแล้ว…..”

“ใครน่ะ พรานใหญ่…เสียงใครกัน” หนานอินถาม..

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันฟ่ะ” รพินทร์ตอบ แล้วก็ตะโกนออกไป “แกเป็นใครปรากฏตัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ….” แสงสว่างแปล๊บขึ้นเหมือนสายฟ้าฟาด พะตองยีปรากฏตัวในชุดเครื่องทองใหญ่ มือถือดาบทองเปลือยฝัก สองข้างกายมีทหารคู่ใจหนึ่งกองร้อย รพินทร์มองดูอย่างฉงน..เคยเห็นหน้าตาอย่างนี้ที่ไหนกันหนอ

“เป็นกระไรจำข้าไม่ได้ฤา มะกะทะ ข้า-พะตองยีคนที่ส่งเจ้าไปเฝ้ามฤตยูเทพเมื่อสองพันปีก่อนอย่างไรล่ะ…” พะตองยีพูดอย่างมาดร้าย “ข้าอยู่ข้างล่างนี่ ยังชีพอยู่ด้วยกฤตยาคมวิเศษ รอโอกาสที่จะนำวิญญาณของเจ้ามาเป็นทาสข้า เหอเหอ เจ้าจะต้องอยู่ที่นี่ ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเหมือนกับข้า วิญญาณจะไม่ได้เป็นอิสระจนประลัยกัลป์ล้างโลก ….” 

รพินทร์ขมวดคิ้ว “เหตุไรจึงต้องปองร้ายกันเยี่ยงนี้ เจ้าได้คร่าชีวิตข้าไปครั้งหนึ่ง ไฉนจึงไม่คลายความคุมแค้น เมื่อก่อนโน้นเรามีเหตุเคืองกันเรื่องอะไรกันแน่….”

“ชะตากรรมได้กำหนดแล้ว มะกะทะ นับแต่วินาทีที่ข้าเสือกดาบเชือดคอนางผู้เป็นที่รักของเจ้า อันเป็นสัญญาณให้คนของข้าเสียบดาบทะลุหัวใจเจ้า กรรมก็กำหนดให้เจ้ากับข้าเป็นคู่แค้นกันไปทุกชาติภพ วันหนึ่งหากชะตากรรมมาบรรจบ ไม่ข้าก็เจ้าต้องดับดิ้น ฮาฮา ข้าชิงเป็นฝ่ายลงมือก่อนไม่ดีฤา ชิงมีเปรียบเมื่อมนตราของข้ายังเข้มแข็งมั่นคง….ฉวยนานไปกว่านี้เจ้าเกิดในชาติภพอื่น ๆต่อไป อาจมีกำลังมากกว่านี้ ชาตินี้เจ้าเป็นเพียงพรานไพรยากไร้ อ่อนแอด้วยโรคประจำกาย โอกาสจึงเป็นของข้า….” พะตองยีพูดยาวยืด ขโมยซีนไปจากรพินทร์หมด

เจ้าพลายซึ่งยืนอยู่ข้างหลัง ก็รีบเปลี่ยนเป็นชุดนุ่งขาวห่มขาว ตัดเย็บโดยเวอร์ซาเช่อย่างดี หยิบลูกประคำมาสวมแล้วบริกรรมคาถาข่มวิญญาณ บรรดาทหารกองร้อยได้ยินเช่นกันก็เกิดกระสับกระส่าย สักครู่ทั้งหมดก็ลงไปดิ้นกับพื้นด้วยความปวดร้าว…ร่างค่อยสลายลงไปทีละน้อย

พะตองยียิ้มเหี้ยมเกรียม “เหอะ หิ่งห้อยบังอาจทาบแสงสุริยัน” แล้วมันก็สะบัดมือเบา ๆ ร่างของเจ้าพลายที่กำลังบริกรรมอยู่ลอยวูบขึ้นเข้าปะทะกับสิงห์ทองคำตัวมหึมาดังโครมแล้วรูดลงกับพื้น…..คณะพรรคแตกฮือ รพินทร์วิ่งไปดูเจ้าพลาย ซึ่งมีเลือดไหลกลบปาก แต่มันก็ยังดิ้นรนลุกขึ้น เอาหัวแม่เท้าจิกพื้นสวดอิติปิโสถอยหลังเสียงดัง เหล่าทหารผีดิบที่ลุกจากพื้นวิ่งกรูกันเข้าใส่คณะหาสมบัติต่างพากันถอยกรูด ๆ อีกครั้ง บางตัวที่ทนไม่ได้ถึงละลายหายเป็นควันไป 

ร่างที่อยู่ในชุดเครื่องทองกษัตริย์กลางห้องมหาสมบัติกระตุกเล็กน้อย ชุดพองขึ้นเหมือนถูกอัดลม ทันใดนั้นมันก็ตวาดเสียงลั่น ผลักฝ่ามือไปข้างหน้า รพินทร์เห็นฝ่ามือมันแดงฉานราวโลหิต “ประทับหัตถ์ใหญ่…ถอยเจ้าพลาย” จอมพรานพลางกระโดดชนร่างเจ้าพลายที่ยืนมั่นเพราะเอาหัวแม่เท้าจิกพรมไว้ทั้งสองข้าง เสียงฉาดดังสดใส เลือดทะลักออกมาจากปากเจ้าพลายลิ่มใหญ่ หน้ามันซีดเผือดตัดกับเสื้อเวอร์ซาเช่ที่บัดนี้กลายเป็นสีแดงฉาน…..

หนุ่มน้อย เจ้าของฉายางูดินดำ ล้มคว่ำไปข้างหน้า ลั่นทมสีชมพูคอยรับไว้อย่างนิ่มนวล…

พะตองยียังไม่สิ้นสุดลมปราณที่สะสมมาสองพันปี เสื้อทองของมันสั่นพึ่บพั่บโดยไร้ลม มันหงายฝ่ามือออกอีกครา คราวนี้ดันมาข้างหน้าอย่างแช่มช้า พลังลมหวีดหวิวออกจากฝ่ามือทั้งสองข้าง คุณชายอนุชาตะโกนเสียงก้อง กระโดดใส่ลังกาเกลียวหน้าสามตลบ ปล่อยมีดบินออกไปอย่างไม่ยั้งมือ เซี่ยวลี้ปวยตอ ที่สาบสูญจากแผ่นดินไปนับพันปี บัดนี้ปรากฏขึ้นอีกแล้ว หนุ่มสูงศักดิ์ถือเป็นศิษย์รุ่นที่ร้อยห้าสิบสี่จุดห้านับแต่ลี้คิมฮวงบัญญัติวิชานี้เป็นต้นมา…..
 
 
 
 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [8 เม.ย. 11:46:26] 

ถ้ายังไม่เบื่อเดี๋ยวจะมาต่อ ไม่มีพรีวิวนี่แย่ชมัด ผมไม่รู้เลยว่าคำไหนคำหยาบของที่นี่ ต้องตัดเอาลงเป็นตอน ๆ ทุกที

คุณแสงโสม เจ้าพลายยังไม่ตายหรอก แต่คุณชายไม่แน่ ก๊ะ ก๊ะ ก๊ะ ล้อเล่นนะคุณชายนะ 

ปล.อ่านแล้วอย่าลืมไปโหวตให้กระทู้เราบ้างนะครัาบบบบ แฟน ๆทั้งหลาย... ;-) 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [8 เม.ย. 11:51:27] 

มาเยี่ยมค่ะ... 

จากคุณ : สองทะเล  - [8 เม.ย. 15:26:06] 

มาชะแว้บดูแว้บๆ เดี๋ยวมาใหม่.....
 

จากคุณ : กรวดสีฟ้า (bluepebble)  - [8 เม.ย. 17:35:45] 

(บทจบ..ของเจ้าพลาย)

เหนือซากปรักหักพังของถ้ำมหาสมบัติพุกามที่มองดูพร่าเลือนเหลืองมัว
จากแสงผีตากผ้าอ้อมสีบุษราคัมก่ำนั้น หากใครสักคนมีตาทิพย์ก็จะมองเห็น
ควันจางๆ สองสายลอยอ้อยอิ่งขึ้นมาเหนือพื้นดิน แล้วรวมกันเป็นกลุ่มก้อน
และเริ่มปรากฎเป็นรูปร่างให้เห็นถนัด ...นั่นคือวิญญาณของลั่นทมสีชมพู
และเจ้าพลายผู้เพิ่งซี้เบ้งไปใหม่ๆ นั่นเอง

เจ้าพลายเอื้อมแขนไปโอบรอบเอวปิศาจสาวสาวลั่นทมฯ ไว้ แล้วมองตามรพินทร์ 
กับคุณชายอนุชาเดินโต๋เต๋กันไปจนลับสายตา ร่างโอปาปติกะนั้นทำท่าถอนลมหายใจ
ยาวเยือกทั้งๆ ที่ไม่มีลมหายใจแล้วก็ตามที ทำเอาปิศาจสาวต้องจ้องมองอย่างแปลกใจ
แล้วเอ่ยถาม

“ พลายเป็นอะไรไปคะ ทำท่าถอนหายใจเสียใหญ่โต หรือไม่ชอบใจที่ต้องตายกลายเป็น
วิญญาณต้องมาใช้ชีวิตผีๆ ร่วมกับลั่นทมฯ อย่างนี้ ” พูดจบปิศาจสาวก็ทำท่าสะบัดสะบิ้ง
เป็นทำนองว่าเค้างอนแล้วนะตัว เจ้าพลายส่ายศีรษะช้าๆ พลางโอบวงแขนให้กระชับแน่น
ขึ้นกว่าเดิม (หากจะถามว่าเป็นแค่วิญญาณแล้วมากอดกันได้ยังไง..ผู้เขียนขอไม่อธิบาย
เพราะยังไม่เคยตาย และไม่คิดอยากตาย จึงไม่อาจจะหาเหตุผลใดๆ มารองรับได้ว่าวิญญาณ
ต่อวิญญาณจะกอดกันได้จริง... หากสงสัยจริงๆ ก็ทดลองตายกันเล่นๆ ดูก็แล้วกัน เผื่อจะได้รู้
ว่าวิญญาณต่อวิญญาณมาสวมกอดออดอ้อนฉอเลาะกันได้หรือไม่..แต่ไม่ต้องมาบอกผมนะขอรับ)

“ พลายไม่เสียดายชีวิตหรอกครับ ยิ่งได้กลายเป็นวิญญาณมาตระกองกอดลั่นทมฯ อยู่อย่างนี้
ให้พลายเป็นผีหมื่นกัลป์แสนกัลป์ก็ไม่เป็นปัญหา ทว่าสงสารคุณชายกลางกับพ่อพรานใหญ่
เสียเหลือเกิน ”

“ เอ๊ะ ” ปิศาจสาวทำเสียงฉงน “ ไปสงสารเรื่องอะไรกันล่ะคะ ก็คุณชายกลางกับพรานใหญ่รอด
ไปได้แล้วนี่นา จะไปเป็นห่วงเป็นใยอะไรเขาอีก ”

ไม่มีคำตอบจากผีหนุ่ม เจ้าพลายยังมีสีหน้าขรึมนิ่งอยู่เช่นนั้น สายตาสีสนิมเหล็กแข็งกร้าวทอด
มองไปยังเป้าหมายที่มืดมนอนธกาลอันมีนามว่าถนนนักเขียนแน่วนิ่ง กรามทั้งคู่ขบกันแน่นจน
กลายเป็นสันนูนและมือที่เกาะกุมรอบเอวปิศาจสาวนั้นก็กระชับแน่นจนปิศาจสาวต้องร้องอุทาน
ออกมาเบาๆด้วยเรี่ยวแรงของเจ้าพลายยามลืมตัวนั้นมันแข็งแรงสมชื่อ เจ้าพลายพลันรู้สึกตัวรีบ
คลายวงแขนออกแล้วเปลี่ยนเป็นใช้มือนวดไปมาแถวบั้นเอวของเธอช้าๆ อย่างปลอบโยน
บัดนี้จิตใจของมันกลับหนักอึ้งเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและเป็นทุกข์ เพราะจุดหมายที่ 
พรานใหญ่และคุณชายกลางกำลังจะมุ่งหน้าไปนั้น เป็นสถานที่เช่นไรมันย่อมรู้ได้กระจ่างดังนิ้ว
บนฝ่ามือของมันเอง อา... สถานที่ที่ชุมนุมมังกรซ่อนพยัคฆ์อีกทั้งทะเลกระบี่ภูเขาดาบและ
หลุมขวากแห่งคารมอีกทั้งถ้อยคำที่เชือดเฉือนหากไม่โดนเข้าก็ไม่เป็นไร หากพลาดพลั้งเผลอไป
อาจจะไม่หลงเหลือกลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกต่อไปได้อีกแล้ว... ใจหนึ่งของมันหวาดหวั่นวิตก
เป็นห่วงแทนคนทั้งสอง ทว่าอีกใจหนึ่งของเจ้าพลายนั้นนึกนิยมเลือดนักสู้เผชิญภัยเลือดข้น 
ของคุณชายกลางและพรานใหญ่อยู่ที่เป็นหมูไม่กลัวน้ำร้อน แต่ถึงอย่างไรก็ยังดีกว่าไปตั้งกระทู้ใหม่
ที่ห้องราชดำเนินแหละน่า..มันปลอบใจตัวเอง พยายามขจัดความคิดนั้นออกไปเสีย แล้วหันไปพูด
กับผีสาวลั่นทมฯ เสียงเบานุ่ม

“ ลั่นทมฯ ครับ คุณชายอนุชากับพรานใหญ่รพินทร์เขาออกดั้นด้นเดินทางไปยังถนนนักเขียนแล้ว
ส่วนตัวผมเองนั้น หากจะกลับคืนสู่ที่นั่นก็เปรียบเสมือนการเดินทางไปสู่ดินแดนที่ผมตัดใจจากมันมา 
ด้วยเหตุนี้ผมจึงไม่อาจจะตัดสินใจลงไปได้ ว่าผมจะติดตามพรานชดและพรานใหญ่ไปอีกหรือไม่ 
ทว่าเรื่องนั้นน่ะ พักมันไว้เสียก่อนเถอะ ตอนนี้ผมเป็นห่วงก็แต่คุณเท่านั้นเอง เพราะที่ผ่านมาผมได้
ทำการ ไม่สมควรที่ไปกักขังหน่วงเหนี่ยวและกระทำชำเราทำให้คุณเสื่อมเสียต่ออิสรภาพ บัดนี้คุณ
เป็นอิสระแล้ว.. กฤติยามนต์ที่ผมจองจำคุณไว้เพื่อใช้สอยนั้นจะไม่มีผลอะไรกับคุณอีกต่อไป
ขออโหสิกรรมที่ผมเคยทำเวรต่อคุณไว้ด้วยเถิด และผมขออวยพรให้คุณโชคดี ” 

ปิศาจสาวนิ่งอึ้ง หลายๆ ความรู้สึกประดังเข้ามาพร้อมกันในใจของเธอทว่าเธอเองกลับอัดอั้นมิอาจเอ่ย
เจ้าพลายครั้นพูดไปแล้วก็ไม่รอฟังผลและไม่แม้แต่จะดูสีหน้าของลั่นทมฯ ปากของมันนั้นกล่าววาจา
ต่อไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะสะกดให้ราบเรียบทว่าสายตาที่เหม่อมองไปยังลำแสงสุดท้ายของดวง
ตะวันที่กำลังจะลับฟากฟ้าหายไปทางถนนนักเขียนสายนั้นคล้ายดั่งมีหยาดน้ำใสๆ เอ่อขังอยู่ปลายตา

“ ...และยิ่งไปกว่านั้น ผมรู้ตัวของผมดี ว่าชีวิตบนเน็ตนั้นแสนสั้นและสิ้นสุดง่ายดายยิ่งนัก ไม่มี
งานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกรา และไม่มีมาม่าผมคงจะอดตาย ชั่วชีวิตการป้วนเปี้ยนอยู่บนเน็ตของผมนั้น
ทำร้ายจิตใจผู้คนมามากหลาย กล่าววาจาชวนง่วงนอน(สามหาว) อยู่มิได้ขาดปาก อีกทั้งไม่เคารพ
ต่อกฎกติกาและมารยาท จนผมเองกลายเป็นอีกาเห็นวัวบินผาดก็ตกใจ ผมน่าจะอำลาต่อชื่อเจ้าพลาย
ไปเสียทีและปลอมเนื้อปลอมตัวเสียใหม่ก่อนเสียที่จะมีใครจับทางผมได้ และเดาออกว่าผมเป็นใคร
ดีไม่ดีโดนบอมเมล์หรือโดนนุ้คเข้าไปแล้วจะแย่แก้ไม่ทันต้องฟอร์แมตใหม่กันทั้งเครื่อง ”

“ แต่..พลายคะ ” ลั่นทมสาวทักท้วงเพราะรู้สึกว่าเจ้าพลายชักจะตีตนไปก่อนเป็นไข้ประมาณว่าเข้าส้วม
น้ำหนักลดไปครึ่งกิโลแล้วคิดว่าตัวเองเป็นตับอักเสบไวรัสบี “ ที่พลายพูดมานั้น ’ทมก็พอเข้าใจ
แต่ ’ทมว่าพลายไม่ต้องสำคัญตัวเองขนาดนั้นก็ได้ค่ะ นะคะ ...เอากระโหลกใส่น้ำมั้ยคะ ’ทมจะตักให้ ”

เจ้าพลายส่ายหน้าช้าๆ “ ความประมาทเป็นหนทางแห่งความตายครับคุณทม และผมกับคุณก็เป็นผีอยู่
ขืนตายอีกทีก็ไม่รู้จะเป็นอะไร ดีไม่ดีต้องไปเกิดใหม่เป็นแมงกุดจี่ต้องกินขี้ควายชวนคลื่นไส้เสียเปล่าๆ
ผมกำลังจะลดบทบาทของตัวเองลงสักพัก และอาจจะหายหน้าหายตาไปจากเพชรพระอุมาภาคพิสดาร
นี้สักช่วงระยะหนึ่ง ทว่าไม่ต้องห่วงหรอกครับ สักวันหนึ่ง ผมจะกลับไปเพื่อทวงซีนของผมคืน 
ทว่าวันนี้ผมขอลาก่อน หากมีโอกาสและวาสนา เราคงจะได้พบเจอกันอีกครั้ง ผมสัญญาว่าจะไม่ลืมเลือน
กลิ่นลั่นทมที่อวลตลบในนาสาและซาบซ่านฆานประสาทของผมในคืนนี้...ตราบกาลปาวสาน ”

แล้วร่างของเจ้าพลายก็ค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมๆ กับรอบด้านมืดสนิทลงด้วยย่างก้าวเข้ามาของราตรี
ปิศาจสาวลั่นทมพยายามสะกดกลั้นอาการปั่นป่วนมวนท้องที่พลุ่งขึ้นมากระทันหันอย่างสุดความสามารถ
ใบหน้าของเธอซีดขาวและเหงื่อแตกซิกเป็นเม็ดโป้งๆ ทั่วใบหน้า... เธองอตัวก้มลงอาเจียรหมดไส้หมดพุง
แล้วเลยคุกเข่าซบหน้าอยู่กับกอลั่นทมนั่นเอง...

ลั่นทมหอบหายใจรวยๆ จิตใจหวนคิดถึงเจ้าพลายที่ทำให้เธอต้องคายของเก่าออกมาจนหมดกระเพาะ 
ความวิตกกังวลเริ่มแล่นมาเกาะกุมใจ เพราะเธอก็ไม่อาจจะตอบตนเองได้ในขณะนี้ ว่าที่เธออ้วกออก
มานั้น ป็นเพราะคลื่นไส้ในคำพูดของเจ้าพลายหรือเป็นอาการของ(ผี)แพ้ท้องกันแน่....

แล้วเธอก็ก้มหน้าอาเจียรอีกครั้งหนึ่ง

00000000000000 จบก็จบ (เสียที) 00000000000000000 

จากคุณ : เจ้าพลาย - [9 เม.ย. 16:27:00] 

จบแล้วเย้ เย้ เย้ ดีใจจังเล้ย แล้วไปขึ้นภาคที่ 7 ในถนนนักเขียน...ถ้ำเสือวังมังกรของเจ้าพลายแล้วหรือยัง...หนานอิน-ผมยกให้เป็นท่านผู้จัดก็แล้วกัน มาบอกกันซักนิด แล้วผมจะตามไป 

คุณแสงโสมหายไปไหนหนอ ก่อนออกมาเห็นแว่บแว่บว่าให้บรรดาผีดิบราชมัลเอาสมบัติใส่กระสอบลำเลียงออกไปก่อนที่โพรงได้ดินจะถล่มเสียอีก...สงสัยงานนี้อู้ฟู่คนเดียวแหง ๆ.. 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [9 เม.ย. 22:54:48] 

https://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W574524.html
 
 
 
 

จากคุณ : หนานอิน - [10 เม.ย. 08:48:49]