เกิดได้สติ ก้มลงมองเนื้อตัว พอเห็นเสื้อผ้าอยู่ครบก็ถอนใจโล่งอก
ด้วยว่าแม้จะผ่านฤดูฝนมายี่สิบปีปลาย เกิดก็ยังเป็นหนุ่มพรหมจรรย์
เขาตั้งใจว่าครบสามสิบเมื่อไหร่ จึงจะมอบความบริสุทธิ์ให้กับหญิงสาวที่เขารัก

เสียงหายใจระรวยดังมาจากเบื้องล่าง มองฝ่าความมืดเห็นเนื้อนวลขาวโพลน
ร่างอวบอัดของหญิงสาวในชุดกางเกงยีนส์รัดรูปนอนระทวยราวรูปปั้นเทวนารี
เกิดขยี้ตา นึกในใจว่าฤาเราจะไม่ต้องรอให้ครบสามสิบ
ครั้นมองชัดๆ เห็นถนัดว่าเจ้าของเรือนร่างเจ้าเสน่ห์ผู้นั้นหาใช่ใครอื่น เธอคือนายหญิงดารินน่ะเอง
เกิดก็เกิดความอับอายยิ่งนัก  ดึงมีดเดินป่าออกมาจะฮาราคีรีตัวเอง
แต่ขณะที่ปลายมีดคมวับจรดตรงลิ้นปี่  สติก็คืนมา  "ไม่ได้"
เกิดบอกตัวเองค่อยๆ เราตายตรงนี้ก็จะมีแต่คนสมน้ำหน้า เผลอๆจะเอาตับไตไส้พุงเราไปยำไปต้มแซ่บ
เกิดจึงเอามีดเก็บไว้ในที่เดิม และไต่ออกจากลัง 
เขาสูดปากเล็กน้อยเพราะหัวไปโขกกับผนังถ้ำ
"เจ้าโจรร้าย ลักพาตัวคุณหญิงมาในถ้ำแล้วหายไปไหน
แต่นับว่าโจรนั่นก็มีคุณธรรม เพราะตอนลักตัวคุณหญิงมา เจ้าก็ยังอุตส่าห์หอบลังบนหลังคุณหญิงมาด้วย"

หลังจากเล่ากันไปมาเป็นสิบๆหน  เกิดก็พบว่าเขากลับมาตกอยู่ในสภาพเดิม
คือจะต้องช่วยคุณหญิงดารินให้พ้นเงื้อมมือโจร
คราวนี้เขาจะไม่กระทำการบุ่มบ่าม  เขาวิ่งด้วยท่าจาร์จาร์บิงเข้าไปแอบในผนังถ้ำอย่างรวดเร็ว
ใช่แล้ว เขาจะไม่ด่วนโผล่ออกไปให้คุณหญิงส่องกะบาลอีก
เกิดจึงตัดสินใจนั่งรออยู่ตรงที่ซ่อนนั้น  เขาดึงหนังสือหลังย่ามเล่มเดิมออกมากางดูรูปรอคอยพวกเจ้านาย 

จากคุณ : เกิด - [วันมหาสงกรานต์ 21:42:00] 

ทันใดนั้น หมอดาริน ก็เริ่มรู้สึกตัว ลุกขึ้นมา แล้วหันไปมองรอบๆ 
" ที่นี่มันที่ไหน เจ้าโมฮัมหมัด ราฟาเยต มันจับฉันมาไว้ที่ไหนเนี่ย" หมอดดารินพูดกับตัวเอง
แล้วทันใดนั้น เธอก็หันไปพบกับร่างของเกิด นอนอ่านหนังสือ"The Talented Mr.Ripley"" ที่ยัดไส้" นวลนาง"ก็รู้สึกใจชื้นขึ้น นิดนึง ร้องเรียกเกิด เบาๆ
" เกิด...  อ่านหนังสือยัดไส้ นวลนาง อีกแล้วละสิ"
"โธ่!คุณหญิงครับ ระหว่างรอ เกิดก็ต้องหาอะไรทำบ้างนะซี่ " เจ้าเกิดตอบ
"เฮ้อ ช่างเถอะ แล้วตอนนี้ทุกๆคนหายไปไหนกันหมดล่ะ"คุณหญิงถามเจ้าเกิด
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับคุณหญิง ผมเองก็อ่านหนังสือรออยู่เนี่ยแหละครับ"

แล้วคุณหญิงดาริน ก็เลยเลิกสนใจกับเจ้าเกิด ปล่อยให้อ่านหนังสือยัดไส้ต่อไป ส่วนตัวเธอ ก็ลุกขึ้นมาเดินสำรวจรอบๆถ้ำนี้ แล้วก็เกิดความสงสัยขึ้นมาอีกว่า 'เจ้ามูฮัมหมัดราฟาเยตมันจับฉันมาแล้วตัวมันหายไปไหนนะ ทำไมไม่มาเฝ้าฉันไว้'
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบจากสวรรค์ คุณหญิงจึงเดินสำรวจรอบๆถ้ำต่อไป 

จากคุณ : หมอดาริน - [วันเนา 10:58:08] 

รพินทร์ค่อย ๆฟื้นตัวจากสลบไสล ใจก็นึกเป็นห่วงคุณหญิงอย่างบอกไม่ถูก แต่ในเมื่อเขายังบอกตัวเองไม่ถูกว่าห่วงทำไม รพินทร์ก็เลยพยายามสลัดความคิดนั้นออกจากหัว..คุณหญิงคงคุ้มครองดูแลตัวเองได้ แถมยังมีเจ้าเกิดอีกสองคนคงช่วยหอบหิ้วกันให้ออกจากอันตรายได้ในที่สุด แม้ว่าเจ้าเกิดมันจะชอบอ่าน the talented Mr Ripley สอดไส้นางนวลมากไปหน่อยแต่มันก็ยังเป็นพรานที่มีฝีมือคนหนึ่ง

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้รพินทร์ก็พึ่งนึกออกว่า ที่จริงเจ้าเกิดเคยสารภาพกับเขาตรง ๆว่ามันชอบดูมิถุนายน  นีออนอะไรแบนนั้นมากกว่านี่นา คราวนี้มันต้องปิดบังอะไรสักอย่างโดยการบอกว่าดูนางนวล  ที่แท้แล้วมันควรจะเป็นนายนวล..... 

รพินทร์ค่อย ๆทรงกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ปืนคู่มือหล่นอยู่ใต้โคนต้นไม้ห่างไปสักสองสามเมตร เขาเดินไปหยิบมันขึ้นมา.....และทันใดนั้นสายตาของเขาก็มองเห็นอะไรอย่างหนึ่งที่ทำให้เขาตระหนกตกใจอย่างสุดขีด.......

อะไรกันหนอ ไปตามอ่านเอาจากคนอื่นแล้วกัน หมดมุขแล้วววว 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [วันเนา 11:04:07] 

เย้ เข้าถนนนักเขียนได้แย้ววววววว โห สงสัยเจ้าหน้าที่เล่นสงกรานต์กันไม่สนุกเลยนะเนี่ยต้องมาแก้ปัญหาเว็บล่ม เพื่อน ๆคร้าบหายไปไหนกันหมด 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [วันเถลิงศก 15:06:36] 

แหมเจ้าจอมโจรนี่แสบจริงๆ จับฉันมาขังไว้ในถ้ำนี่กับเจ้าเกิด แล้วยังทำseverเดี้ยงซะอีก เล่นเอาไม่รู้ข่าวสารของพรรคพวกเลย แล้วตอนนี้พี่ใหญ่เป็นยังไงบ้างเนีย

" เกิด มาช่วยกันสำรวจดูในถ้ำนี่ดีกว่า ว่ามันพอจะมีทางออกบ้างรึเปล่า อย่างน้อย ก็น่าจะมีทางที่แสงเข้ามาได้บ้างหรอก ไม่อย่างนั้นเราจะมองเห็นหน้ากันได้ไง"
หมอดารินพูดกับเกิด
" นันไงครับช่องแสง" เกิดพูดพร้อมกับชี้ให้หมอดารินดูช่องแสงทางด้านบน
"แต่มันเล็กมากเลยนะเกิด แล้วเราจะทำยังไงดี" หมอดารินถาม
"ผมว่า เอาอย่างงี้ดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมจะปีนขึ้นไปข้างบน แล้วจะลองตะโกนเรียกดูละกัน ถ้ามีพวกเราอยู่ในละแวกนี้ ก็น่าจะได้ยินแล้วตอบกลับมาบ้าง" เกิดบอก พร้อมกับเก็บ หนังสือยัดไส้ลงย่ามหลัง 
หมอดารินพยักหน้าเห็นด้วย เพราะตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีกว่าวิธีที่เกิดบอก
'ขอให้มีพวกเราอยู่แถวนี้บ้างเถิด จะได้เริ่มออกเดินทางจริงๆซักที โดนจับกับอยู่เนี่ย เบื่อเหลือเกิน ซ้ำซากจริงๆ' หมอดารินนึกในใจระหว่างรอเกิดปีนขึ้นไปที่ผนังด้านบน... 

จากคุณ : หมอดาริน - [วันเถลิงศก 16:08:58] 

เหล้านั้นต้องดื่มกับผู้รู้ใจโดยแท้ ถ้าไม่ได้อยู่ในป่าและติดปฏิบัติภาระกิจของชาติอยู่ ผมจะชวนคุณชายไปก๊งทีเดียวเชียวแหละ .......... ว่าแต่ว่าคุณชายครับ เห็นคะแนนนิยมของเพชรพระอุมาหรือยัง ตอนผมเข้าไปดูมันสี่สิบกว่าแล้วนะ  ผมน่ะกดเข้าไปประมาณ 20 หน  แล้วก็สงสัยว่าอีก 20หนคงเป็นของคุณชายใช่ไหมครับ .....

เกิดพยายามปีนขึ้นไปอย่างยากลำบากให้ถึงปล่องข้างบน ที่เขาอาสาไต่ขึ้นมาเป็นเพราะว่าเขาไม่อยากอยู่ใกล้คุณหญิงนานนัก จิตใจของเขาไม่ค่อยเป็นปกตินัก เมื่อเธอเข้าใกล้ มันมักเต้นเป็นจังหวะรัมบ้าทุกครั้งเมื่อคุณหญิงมองตา  เขาไม่อาจทรยศต่อพรานใหญ่ที่เก็บเขามาเลี้ยงแต่เล็กได้  เขาต้องตัดใจให้ได้ก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้ 

เกิดไต่ขึ้นมาโดยไม่รู้สึกนิดว่าเป้ากางเกงของเขาขาด แถมเขาก็รีบร้อนมากเมื่อเช้านี้ลืมใส่กางเกงในเสียอีก  เมื่อไต่ขึ้นมาถึงระดับหนึ่ง ได้ยินเสียงคุณหญิงโวยวายชี้มือขึ้นมา เขาก็ตกใจมือไม้อ่อนเพราะคิดว่าคุณหญิงมีภัย เกิดรีบไต่กลับลงมาระล่ำระลักถามคุณหญิงว่าเกิดอะไรขึ้น

"เธอ เธอมีปานรูปโดราเอมอนกำลังล้วงกระเป๋าที่ก้นข้างชวา..." คุณหญิงส่งเสียงดัง 

เกิดใจหายวูบ รีบเอามือคลำดู หน้าของเขาเปลี่ยนจากสีคล้ำธรรมดา มาเป็นสีแดงต่อมาก็ดำสนิท  นัยน์ตาส่งประกายเหี้ยมเกรียม

"คุณหญิงครับ คุณหญิงมารู้ความลับของผมเช่นนี้ ถ้าคุณหญิงคิดจะแพร่งพรายออกไปนั่นเท่ากับว่าแส่หาความตายใส่ตัวโดยแท้"..เกิดพูดเสียงเบา

"เกิด เธอจะบ้าเหรอ ฉันไม่คิดจะไปบอกใครเลย.. ฉันตามหาเธอมานานเหลือเกินแล้ว  ฤาษีโกณฑัญญะบอกฉันว่าถ้าฉันเจอบุรุษที่มีปานรูปโดราเอมอนล้วงกระเป๋าที่ก้นให้ฉันพาไปหาท่าน เธอเป็นทายาทของอาณาจักรแห่งหนึ่งที่อยู่คนละมิติเวลาของเรา....ฉันดีใจจริง ๆที่ได้มาเห็น ...ทำไมเธอไม่โชว์ให้ฉันดูตั้งแต่ภาคแรกเลยเล่า"

เกิดค้อนแต่มือยังปิดก้นอยู่ "ขืนผมเปิดก้นให้คุณหญิงดูตั้งแต่ภาคแรก ผมจะมีชีวิตอยู่มาจนภาคนี้หรือครับ..."

"เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอมีประวัติความเป็นมาอย่างไร" 

"ทราบครับแต่ไม่มากนัก  พรานใหญ่เล่าให้ผมฟังนิด ๆหน่อยๆ แกกลัวครับว่าถ้าผมรู้ประวัติแล้วจะไม่มาเป็นลูกหาบอีก  แกเลยอุบบ้างเปิดเผยบ้าง ล่อผมให้มาเป็นลูกหาบแบบไม่จ่ายตังค์มาหลายภาคอย่างที่คุณหญิงทราบน่ะครับ" เกิดเล่าเสียงอ่อย 

"นี่ เกิดจ๊ะ ฉันว่าเราควรจะรีบหาทางออกจากที่นี่ เพื่อมุ่งหน้าไปเมืองนิลกาญจน์เพื่อหาท่านฤาษีโกณฑัญญะกันดีกว่า.." คุณหญิงบอกอย่างมุ่งมั่น

เกิดถอนใจสิ่งที่เขาพยายามหนีก็จะต้องมาร่วมทีมกันกระนั้นหรือ  "ผมว่า เรารอพรานใหญ่และคณะก่อนดีกว่านะครับ  คุณชายใหญ่และพรานชดต้องเป็นห่วงคุณหญิงมากเลย...." 

คุณหญิงหน้างอ ยกปืนขึ้นจะยิงเฉี่ยวหัวเจ้าเกิดอีก แต่ก็นึกได้ว่าตอนนี้หัวของเจ้าเกิดไม่มีที่ให้ยิงอีกแล้ว มันพรุนได้ด้วยกระสุนของเธอจนหมด......
 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [วันเถลิงศก 20:07:18] 

ฮ้าในที่สุดเชษฐาก็ทะลุมิติเวปเดี้ยงออกมาได้อีกคน
แฮ่กแฮ่ก ตอนนี้ยังไม่มีมุขรอสักครู่ 

จากคุณ : เชษฐา - [วันเถลิงศก 21:06:58] 

"อะไรนะ!(ปุ๋ยปุ๋ย)"เชษฐาอุทาน"เจ้าเกิดมีปานแดงรูป
โดราเอมอนที่แก้มก้นด้านซ้ายเรอะ?"

"ผมไม่กล้าหลอกคุณชายใหญ่หรอกครับ"รพินทร์ตอบ
เชษฐาถอนหายใจกล่าวว่า"ปุ๋ยปุ๋ย ถ้างั้น ความที่แม่ตานีบอกเราไว้ก็คงจะไม่ผิด"
"อะไรหรือครับ"อนุชาซัก
"ดารินความจริงแล้วเป็นเนื้อคู่ของเจ้าเกิด ปุ๋ยปุ๋ย เมื่อเวลาที่
เธอคลอดออกมานั้นเธอก็มีปานแดงรูปโดราเอมี่ที่ก้นด้วย"

รพินทร์ตกใจตัวสั่นละล่ำละลักว่า"หมายความว่า ดาริน
(บทพระเอก) ของผมจะต้องถูกเจ้าเกิดมันแย่งไปหรือครับ"

เชษฐาปั้นหน้าเคร่งเครียดกล่าวว่า"นั่นก็ไม่แน่เนื้อคู่ไม่จำ
เป็นต้องแต่งกันทุกชาติขึ้นอยู่กับแกว่าจะมีความเป็นลูก
ผู้ชายพอที่จะตามไปง้อเขาหรือเปล่า  ปุ๋ยปุ๋ย"
รพินทร์ตอบว่า"งั้นเดี๋ยวผมจะรีบวิ่งไปตามง้อเธอเลย!"
ว่าพลางจะตั้งหน้าวิ่งไป เชษฐาจับไหล่ของเขาไว้
เป็นเชิงห้ามกล่าวว่า"เรื่องนั้นกลับไม่ต้องรีบร้อน"

อนุชาตีโพยตีพายกล่าวว่า"จะไม่รีบได้อย่างไร
ถ้าเจ้าเกิดเป็นพระเอก รพินทร์ก็ต้องเลื่อนไปเป็นพระรอง
ส่วนผมก็ต้องไปเป็นพระสามตกต่ำแย่"

"ตัวประกอบอย่างพี่ยังไม่คิดมากเลย"เชษฐากล่าว
"เรื่องนี้ต้องรอไว้จนจบตอน ปุ๋ยปุ๋ย ให้เป็นรักสามเส้า
เกิดง้อดาริน ดารินก็ง้อรพินทร์ รพินทร์ความจริงรักดาริน
สุดๆแต่ยังงอนเพราะเข้าใจผิดว่าดารินชอบเกิด
ปุ๋ยปุ๋ย รอจนจะจบเรื่องอยู่แล้วดารินปลงว่ารพินทร์จะไม่
ชอบเธอ จะไปแต่งงานกับเกิด  รพินทร์ค่อยรู้ตัวว่าที่จริงรัก
เธอมากแค่ไหน บุกเข้าชิงตัวดารินจากงานแต่งงาน
ส่วนหลังจากนั้นเจ้าเกิดก็ให้มันไปแต่งกับอีถึกที่ไหนก็ได้ช่างหัวมันปุ๋ยปุ๋ย"

รพินทร์และอนุชาผงกหัว คิดในใจว่าคุณชายใหญ่
นี่ช่างมีมุขน้ำเน่าเยอะจริงๆ และส่วนมากก็เป็นไปตามนั้นด้วย

เมื่อ รวบรวมตัวหนานอินซึ่งตกหล่มช้างอยู่
เส่ยผู้ขุดรูผลุบโผล่อยู่และ ชัยยันกับจันกับแงซายกับบุญคำซึ่งไม่มีบทอยู่
ทั้งหมดก็เดินทางไปยังหุบเขาลับแล
 
 
 
 

จากคุณ : เชษฐา - [วันเถลิงศก 22:33:37] 

เพื่อให้การค้นหาตัวทายาทอาณาจักรสาปสูญ
เป็นไปได้ง่าย เพื่อเป็นเหตุผลที่ตลอดมาเส่ย
ไม่เคยแบกหามเลยเอาแต่ยืนเก้ก และเพื่อให้คำทำนาย
อันน้ำเน่าศักดิ์สิทธิ์ของคุณชายใหญ่เป็นจริง 
อะแฮ่ม จริงๆแล้วเส่ยคือร้อยตำรวจเอกเส่ย เห่ยสกุล
ปลอมตัวมาเพื่อช่วยพวกรพินทร์ไพรวัลย์ปราบโจร
มูจาฮิดินเองแหละ
 

จากคุณ : เส่ย - [วันเถลิงศก 22:50:36] 

เมื่อก่อนมีเกิดเป็นทายาทอาณาจักรสาบสูญ
คราวนี้เส่ยก็เป็นร้อยตำรวจเอก
ถ้าต่อไปเจ้าจันโผล่มาไม่แน่มันอาจจะเป็นอุลตร้าแมนปลอมตัวมาก็ได้ 

จากคุณ : เชษฐา - [วันเถลิงศก 23:38:01] 

เอ่อ.... คือว่า ตอนนี้ หมอดารินหมดมุขเจ้าค่ะ ขอเวลาสักครู่ อิอิอิ 

จากคุณ : หมอดาริน - [16 เม.ย. 15:16:08] 

+“ หยุดก่อน  ปู่อิน  อาแงซาย....”   เสียงตะโกนลั่นมาจากริมขอบสระ  แต่ช้าไปเสียแล้ว
+ทั้งหนานอินและแงซายพากันกระโจนตูมๆ ลงไปในสระ  ที่คลาคล่ำไปด้วยฝูงพะยูนป่า
+ตามที่สายตาของคนทั้งสองเห็น  วูบแรกของความรู้สึกของทั้งสองคน  คือสายน้ำที่เย็น
+เยียบเข้าไปถึงขั้วหัวใจ  และร่างดำทะมึนปานเงาราหูนับสิบๆ ร่างถาโถมกันเข้ามาจน
+บดบังแสงตะวันจนมืดมิดราวกับเกิดสุริยคราส  กับคมเขี้ยวขาววับเรียงกันเป็นตับราว
+กับฟันในปากปลาฉลามที่อ้ากันเข้ามาสลอนราวกับปิศาจร้ายในขุมนรกคอยฉีกกระชาก
+เนื้ออย่างหิวกระหาย  แงซายและหนานอินใจหายวูบ  แล้วทั้งสองก็แตกกระจายกันพยายาม
+ยกมือตีตีนกระทุ่มน้ำแหวกว่ายกระแด่วๆ  อย่างน่าสงสารเพื่อหาทางแหวกวงล้อมซึ่งแน่น
+ขนัดไปด้วยเงาดำๆ จนดูเสมือนว่าแทบไม่มีที่แทรกออกไปได้นอกจากจะจำแลงกลายเป็น
+จิ้งจกน้ำตัวเล็กๆ

+เฟี้ยว..  โพละ   บึม  !!

+เสียงจรวดอาร์พีจีครางแหวกอากาศมาเฉียดศีรษะของหนานอินซึ่งกำลังพุ้ยน้ำว่ายหนีอยู่
+อย่างไม่คิดชีวิต  และถากเส้นผมของแงซายไปหวุดหวิดจนขี้รังแคร่วงกราว  แล้วเลยไป
+กระทบแตกท่ามกลางเงาดำๆ ฝูงนั้นเสียงบึมสนั่นพร้อมกับน้ำในสระพุ่งเป็นลำสูง
+ได้ผลอย่างชะงัด !  อะไรก็ตามที่รายรอบร่างของหนานอินและแงซายอยู่ในขณะนี้ผละ
+หายวูบออกห่างจากรัศมีบริเวณห่างออกไปไม่ต่ำกว่าสามสิบเมตร  แงซายใจชื้นขึ้นทันทีนั้น
+ราชาแห่งเมืองมรกตนครที่บัดนี้ต้องมารับบทเดินดงอีกครั้งหันซ้ายหันขวา  แลเห็นเส่ย
+กำลังผลุบๆ โผล่ๆ  อยู่จึงว่ายน้ำตรงเข้าไปจิกผมกระชากให้หน้าหงายแล้วใช้ท่อนแขน
+ที่ยังล่ำสันแข็งแรงเพราะตอนอยู่มรกตนครว่างๆ จากไล่ปล้ำเมยานีก็หันไปยกดัมเบลล์แก้เซ็ง
+นั้นรัดพล็อกเข้าให้ใต้คางแล้วงัดขึ้นให้เจ้าเส่ยหน้าหงายพ้นน้ำ  ส่วนอีกมือที่เหลือรวมกับ
+เท้าทั้งสองออกแรงพุ้ยน้ำเต็มที่  ทันใดนั้นหูแว่วเสียงกรีดร้องกรี๊ดๆ  มาจากหนานอินพรานเฒ่า
+ราวกับผู้หญิงเห็นไส้เดือนกิ้งกือ...

+“ ข้างหลั้ง  แงซ้าย..  ข้างหลัง ”

+ด้วยความว่องไวอันเป็นคุณสมบัติประจำตัว  จอมราชันย์หลบวูบแล้วพลิกตัวแวบไปทางขวา
+ราวกับปลากระดี่เริงร่าได้น้ำฝน  เสียงดังพับสนั่นพร้อมกับน้ำกระจายเป็นฟูฝอย  ปากที่ใหญ่
+บะเฮ่งกว้างอ้าเห็นฟันเรียงกันเป็นตับราวกับขวากของสางเขียวและกรามที่แข็งแรงถึงขนาดงับ
+เรือจ้างทีเดียวขาดกลาง  (แหะๆ  แก่บรรยายไปหน่อยซะแล้วกระมัง..)  งับพลาดถากแงซายน้อย
+ไปเสี้ยวองคุลี  ทำเอาราชาจักรราชร้องหวาดเสียวอยู่ในใจ  เพราะไม่อย่างนั้นราชวงศ์เทพคงจะ
+สิ้นสุดลงที่เขาเป็นแน่แท้  ยังไม่ทันที่จะคิดหนีในช็อทต่อไป  มันก็พุ่งปราดเข้ามาอีกครั้งกะงับใน
+ระดับกึ่งกลางลำตัวอย่างเอาเป็นเอาตายและหมายมั่น 

+ฟูดดด    พรึ่บ 

+สิ้นสุดแห่งเสียงนั่นหมายถึงกาลอวสานของมัน  เงาดำๆ นั้นพลิกคว่ำพลิกหงายเห็นท้อง
+ขาวฟ่องเพลิงลุกท่วมตัวอยู่พรึ่บพรั่บราวกับตะไลเพลิงแบบช้างน้ำ  แงซายตก
+ตะลึงไปอีกครั้งหนึ่งเมื่อเห็นมันได้อย่างถนัดตา   สายตาของเขาช่างหลอกลวงตัวเอง
+ไปได้ถึงขนาดฃฟั่นเฟือนเอาทีเดียว  เพราะที่เห็นอยู่ตำตาเขานั้นเป็นลูกหลานเจ้าชาละวัน
+กุมภีร์แท้ๆที่นอนหงายท้องกันอยู่เกลื่อนกลาด  หาใช่พะยูนป่าอย่างที่เขาเข้าใจไม่ 
+(ผู้เขียนก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่ามีพะยูนน้ำจืดหรือไม่...หากผู้ใดช่วยขยายจะเป็นพระคุณ)
 

+เสียงหนานอินร้องตะโกนลั่นออกมาอย่างดีอกดีใจอยู่ริมฝั่ง  แงซายสะดุ้งตื่นจากภวังค์
+(คนอะไรก็ไม่รู้  เข้าภวังค์ได้ทั้งๆ ที่ยังว่ายน้ำอยู่..เก่งชะมัด)  เมื่อเห็นพรานผู้ช่วยชีวิต
+เขาไว้ตอนเด็กๆ รอดตายไปก็ค่อยเบาใจ  ออกแรงแหวกว่ายตรงเข้าไปหา

+“ เรารอดตายได้ยังไงเนี่ย  ลุงอิน ? ”  แงซายถามอย่างหอบๆ เพราะเจ้าเส่ยก็หนักไม่เบา
+เขาลากเจ้าเส่ยถูลู่ถูกังมาริมฝั่งแล้วปล่อยร่างมันให้หล่นตุ้บอยู่แถวๆ กอบอนเพราะแน่ใจ
+ได้ว่าถึงอย่างไรมันก็ยังไม่ตาย 

+“ โน่น..”  หนานอินหัวเราะร่าพลางบุ้ยใบ้ไปยังร่างสง่างามปานชายกลางซึ่งยืนแบกปืนเอ็ม 79 
+อยู่อย่างสง่าด้วยท่วงท่าราวกับ อาโนลด์ ซวาซิเนกเกอร์  แต่เค้าหน้าแบบลูกครึ่งนั้นกลับ
+ประพิมประพายคล้ายกับใครสักคนที่เขาเคยรู้จัก  ยังไม่ทันจะเอ่ยปากทักทาย  ร่างนั้นก็ก้าว
+ข้ามถังพ่นไฟซึ่งใช้พ่นเจ้าชาละวันตัวที่เกือบทำให้เขากลายเป็นพรรคพวกส่างปาไปเมื่อกี้ 
+แล้วมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า  จ้องมองเขาอยู่อย่างพิจารณาครู่หนึ่งจึงค้อมกายคารวะให้อย่างญี่ปุ่น 
+พลางยื่นมือซ้ายมาให้จับตามกฎลูกเสือสำรอง  แหวนมรกตวงเบ้อเริ่มที่สวมติดนิ้วกลางในมือ
+ที่ยื่นมานั้นเป็นประกายเขียววูบขึ้นบาดตา..

+“ อา..ที่แท้เธอคือ..”  แงซายอุทาน   อีกฝ่ายก้มศีรษะเป็นเชิงรับคำ

+“ ครับ..  ผมคือ ไพรวัลย์  อนันตรัย ”
 
 

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [16 เม.ย. 16:44:16] 

ขอประทานโทษที่ลืมเอาเครื่องหมาย + ออก  แหะๆ 

จากคุณ : ไพรวัลย์ แห่งถนนนักเขียน - [16 เม.ย. 16:45:16] 

ไม่เอ้า 
ถ้าเจ้าไพรวัลย์ อนันตรัยมันโตขนาดนี้แล้ว
พวกเราก็ต้องแก่งั่กกันหมดน่ะเด้ ถ้าไม่เปลี่ยนเป็น
เจ้าไพรวัลย์มันย้อนไทม์แมชชีนมาจากโลกอนาคต ๓๐ปี
ข้างหน้า เส่ยไม่ยอมจริงๆด้วย

(ประกาศรับสมาชิกใหม่ตัวละครที่ยังว่างอยู่ได้แก่
จัน มาเรีย ชัยยันต์ หรือจะเอาจากภาคสองด้วยก็ได้)
 
 

จากคุณ : เส่ย - [16 เม.ย. 17:14:57] 

เมื่อช่วยทุกคนออกจากน้ำได้แล้ว 
หนานอินก็สังเกตุเห็น ควันลอยขึ้น ทางป่าอีกซีกหนึ่ง
"นั่นมันอะไรน่ะนายชดหรือว่ามีหมู่บ้านคน"

"ไม่ใช่หรอก "แงซายกล่าว "มันเป็นควันจากไปป์
ของคุณชายใหญ่ซึ่งส่งมาเป็นรหัสมอส อ่านได้ว่า
-แงซาย-หนานอิน-และ-เส่ย-ไม่-ต้อง-ตักน้ำ-แล้ว-ตอนนี้-
รพินทร์-ฟื้นขึ้น-ด้วย-ยาดมท่านเจ้าคุณ-ที่-เสด็จพ่อของ
ผม-เป็น-พรีเซนเตอร์-อยู่-ซึ่ง-ผม-เผอิญ-พกมาด้วย-กลับ
มาได้-แล้ว-จาก-เชษฐา-"

อ่านจนปวดตากล่าวว่า"ยังไงพวกเราก็ไปก่อนเถอะ"

เมื่อไปถึงพวกเขาพบว่ารพินทร์ฟื้นขึ้นมาจริงๆ
แงซายเดินไปทักว่า"เป็นไงครับพรานใหญ่"
รพินทร์พอเห็นแงซายรีบเอามือปิดตากล่าวว่า
"ไปไกลๆไป้ เดี๋ยวฉันทนความหล่อแกไม่ได้ ชักตาตั้งเป็น
ลมไปรอบสอง" เขาคิดในใจว่าระยะนี้ชายชาวเพชรพระ
อุมาช่างหลงตัวเองเหลือเกิน บรรยายรูปร่างตนแต่ละที
ยังกะเทพบุตรอาโนลที่ไหน

หนานอินจูงไพรวัลย์ก้าวออกมาพูดกับเชษฐาว่า
"นี่เป็นลูกของไชยยันต์ที่ย้อนไทมแมชชีน๕๐ปีกลับมาครับ"
หนุ่มลูกครึ่งยกมือไหว้เชษฐากล่าวว่า"ผมชื่อไพรวัลย์
ครับ ฤาษีโกณฑัญญะใช้ลมปราญปรับเปลี่ยนเวลาส่งผม
กลับมาช่วยพ่อและอาๆทั้งหลายปราบโจรมูจาฮิดิน"

เชษฐายิ้มรับไหว้กล่าวว่า"ปุ๋ยปุ๋ยไหว้พระเถอะหลาน"
เขาหันไปทางเส่ยกล่าวว่า"บ่อน้ำที่เจอมีอะไรมั่ง"

เส่ยขยับคอที่ถูกแงซายล้อคให้เข้าที่กล่าวว่า
"เมื่อกี้ผมสังเกตเห็น ถ้ำๆหนึ่งในก้นบ่อสลักตราอับดุลมันตรัย
เชื่อว่ามันจะต้องเป็นทางเข้าหุบเขาลับแลแน่ๆเลยครับ"
เขาพูดรวดเร็วจนคล้ายลืมเรื่องที่ตนโดดลงบ่อเพราะ
จะไล่ปล้ำสาว๒๕๔๓คนไปแล้ว

เชษฐา ถอนหายใจดังปุ๋ยปุ๋ยกล่าวว่า
"งั้นคราวนี้เราคงต้องดำน้ำฝ่าลงไปบ้างแล้วละ"
ทั้งหมดชักเทียนระเบิดน้ำซึ่งมีติดตัวกันคนละเล่มตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รุฝ่าทะเลลงไป
 
 

จากคุณ : เชษฐา - [16 เม.ย. 17:51:42] 

แงซายร้องตามเสียงนั้นเข้าไปว่า"เห็นอะไรบ้างเส่ย"
มีเสียงลอดตอบกลับมาว่า"ไม่มีอะไรครับไม่มีจริงๆ"
เชษฐาชักสงสัยถามสำทับไปว่า" แล้วเมื่อกี้ทำไมแกร้อง
ลั่นล่ะมีอะไรกันแน่?"
"เอ่อ...คือ ในนี้มีมันเสตอร์น่าเกลียดน่ากลัวอยู่น่ะครับ
ทุกคนถอยไป เส่ยจะเดี๋ยวตัวตัวกับมันเองงงง"

เชษฐาตามเข้าไปด้วยความสงสัยเพราะรู้สันดานเจ้า
เส่ยดี เขาพบกับ กองสมบัติแก้วแหวนเงินทองไข่มุก
อภิมหาพิศดารพันลึก กองทับถมกันนับไม่ถ้วน
กับเงาตะคุ่มๆของเจ้าเส่ยซึ่งกำลังโกยทรัพย์สมบัติ
มากเท่าที่จะมากได้ใส่กระเป๋าตัวเองอยู่!

เชษฐาคิดในใจว่า ทำไมมันถึงโชคดีอย่างนี้วะ
เจอแต่และอย่างพลางเดินไปเตะเส่ยดังปั้บ
 
 
 

จากคุณ : เส่ย - [16 เม.ย. 20:41:16] 

หรือว่าพี่ใหญ่ก็ได้นะคะ ฝากแต่งเรื่องให้น้อยด้วยละกัน อิอิ 

จากคุณ : หมอดาริน - [16 เม.ย. 21:35:21] 

หนูเป็นลูกสาวตัวน้อยของแม่ลั่นทมสีชมพู
ตอนนี้กำลังอยู่ในท้องแม่ ลั่นทม
อีกไม่นานคงได้เจอกานนนน

แม่ลั่นทมจ๋า รอหนูหน่อยนะจ๊ะ
 
 
 
 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [17 เม.ย. 07:23:48] 

หลังจากผล็อยหลับไปครึ่งวันก็ไม่ปรากฏว่าจะมีใครเดินตามมา เราจะดำเนินเรื่องไปคนเดียวก็นึกมุขไม่ค่อยจะออก
ถ้าเช่นนั้นแล้วแงซายขอตัวกลับมรกตนครไปหาน้องเมยานีก่อน ไม่รู้ว่าป่านฉะนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง

จะเดินทางต่อเมื่อไหร่ก็อย่าลืมนั่งเทียนเรียกนะ 

จากคุณ : แงซาย - [17 เม.ย. 13:47:42] 

โถ อย่าอย่างนี้สิครับ 
ตัวเอก นางเอก พระรอง ไปกันหมดนี่ถ้าเหลือแต่
ตัวประกอบเล่นกันเองมันจะไปรอดได้ยังไง
พรานใหญ่ถ้ายังไม่ไปด้วยมาเขียนอะไรหน่อยน่า
 

จากคุณ : เชษฐา - [17 เม.ย. 14:15:15] 

ว้า หมอดารินหนีไปซะแล้ว แล้วใครจะเป็นคนที่ทำคลอดหนูล่ะนี่
จะให้หมอตำแยทำคลอดให้หรือ สมัยนี้ยังจะหาหมอตำแยได้อีก
ไหมนี่ ได้ข่าวว่าวิชานี้ไม่มีผู้สืบทอดแล้วนี่ มีแต่พยาบาลผดุงครรภ์
มาแทน

แม่ลั่นทมจ๋า ตกลงว่าหนูจะต้องไปคลอดกับหมอตำแยประจำป่า
ถนนนักเขียนหรือเปล่าจ๊ะ แล้วเมื่อไหร่จะถึงกำหนดคลอดหนู
ซะทีล่ะจ๊ะ หนูอยากออกไปเห็นโลกภายนอกจะแย่แล้วล่ะจ๊ะ 

ตอนแรกที่หนูมาอยู่กับแม่ลั่นทมนี่นะ หนูกะว่าจะชวนเจ้าเพชรรุ้งไฟ
มาด้วยกันแต่เผอิญว่าเจ้าหมอนั่นติดคิวการแสดงอยู่ที่วิกหมอชิต
แล้วถ้ามาเล่นเรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นพระเอก แหง ๆ เพราะมีลุงรพินทร์
เป็นพระเอกตลอดกาล แต่หนูก็อุตส่าห์แย้งแล้วเชียวว่า จับลุงรพินทร์
ปลดกลางอากาศเหมือนที่พ่อพลาย ทำซะก็สิ้นเรื่อง สิ้นราว แต่เจ้า
เพชรรุ้งไฟก็ยืนยัน นั่งยันว่าไม่มาอยู่ดี รับบทพระเอกแน่ ๆ ที่วิกโน้น
ดีกว่า หนูเก้าะเลยต้องมาคนเดียว

แม่ลั่นทมได้ข่าวพ่อพลายบ้างไหมจ๊ะ ว่าวาร์ปไปไหนซะแล้ว เกิดใหม่
หรือยัง คราวก่อนก็ครั้งนึงแล้ววาร์ปมาจากไหนไม่ทราบมาสวมรอยเป็น
พ่อพลาย หลานปู่คะหยิ่นเฉย  ทั้ง ๆ ที่เจ้าพลายลูกบุญธรรมของหมอ
ดารินน่ะเป็นลูกชายของนางกะเหรี่ยงลูกบ้านหล่มช้าง ตะหาก แต่
พ่อพลายของหนูก็เก๊ง เก่งนะจ๊ะแม่ลั่นทมจ๋า ทำให้ทุกคนเชื่อได้หมดเลย
ว่าพ่อพลายเป็นหลานปู่คะหยิ่นจริง ๆ ถ้าไม่เชื่อหนูก็ตามไปอ่านเพชรพระ
อุมาภาค 1 ดูซิจ๊ะ หรือพ่อพลายของหนูจะนั่งไทม์แมชชีนไปไหนก็ไม่รู้เนอะ

ลุงรพินทร์  ณ แห้วกระป๋อง กับลุงอนุชา ณ ไร่แห้ว มาว่าหนูเป็นลูกครึ่ง
ผี-ครึ่งคน  หนูขอปฎิเสธนะ เพราะแม่ลั่นทมของหนูน่ะเป็นครึ่งนางไม้-ครึ่ง
นางฟ้าไม่ได้เป็นผีซักกะหน่อย แล้วตามทฤษฏีนี่เขาบอกว่าลูกผสมนี่มักจะ
นำยีนที่ดี ๆของพ่อกับแม่มาใช่ไหมจ๊ะ หนูก็เป็นตามทฤษฏีนั้นเป๊ะเลย
เพราะพ่อหนูก็เก่ง ขนาดแทบจะปลดลุงรพินทร์จากบทพระเอกมาได้
รอมมะร่อ ส่วนลุงอนุชาก็โดนจับไปแสดงหนังเรท x กับนางตานีโดยที่
ค่าตัวก็ยังได้รับเท่าเดิม ใช่ไหม ส่วนแม่ลั่นทมของหนูก็ใช่ย่อย ป่วน
ขบวนนี้มาได้ตั้งหลายตอนแล้วนา

หมายเหตุ
หนูขอแนะนำนิดนึงนะคะ ว่าต่อไปเพชรพระอุมา ภาคพิเศษนี่ ไม่ต้องมี
ภาคที่เท่าไหร่ต่อท้ายดีกว่านะคะ เล่นกันเป็นตอน ๆ ดีกว่า เหตุผลก็คือ
หนูขี้เกียจจำน่ะค่ะ ว่าเป็นภาคที่เท่าไหร่ 

จากคุณ : พลับพลึงน้อยสีชมพู - [17 เม.ย. 15:03:32] 

ไม่มีใครมาเล่นด้วยขอแปะให้สนุกเล้ย หนูปลุกระดมดีก่า

ประกาศตัวประกอบทั้งหลาย
ขณะนี้ตัวเอกทั้งหลาย หายจ้อยหมดแล้ว
มาร่วมมือกันเผาตัวเอกให้เกรียมเลยดีมะ
กลับมาให้นึกมุขไม่ทันเลยเป็นงัย ทั้งพระเอก นางเอก พระรอง

เริ่มไปก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้หนูมาป่วนต่อ
 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [17 เม.ย. 15:36:01] 

เนื่องจากภาคที่แล้ว  เจ้าพลาย  ผู้มีพ่อแม่ที่แท้จริงคือเจ้าคะโหน่ง กับนังแอ
ลูกบ้านกะเหรี่ยงหล่มช้าง  ที่คุณหญิงดารินรับเป็นลูกบุญธรรม  และนอกจากนี้
เจ้าคะหยิ่น  และเจ้ามุ  หัวหน้านายบ้านคนปัจจุบัน  ออกใบรับรองให้เป็น
กรณีพิเศษ  ให้เป็นว่าที่หัวหน้าหมู่บ้านคนต่อไป  เพราะเป็นถึงทายาทของ
แม่มดดารินประจำหมู่บ้านหล่มช้าง  แต่วาสนาของเจ้าพลายไม่ถึงต้องมา
ซี้บ้องเซ็กเสียก่อนในอ้อมแขนของลั่นทมสีชมพูปิศาจสาวคู่รัก  ด้วยเหตุนี้เอง
ทำให้เจ้าพลายได้รู้ซึ้งว่าการเป็นตัวประกอบหากมาแย่งซีนตัวหลักแล้ว
อาจจะอยู่ได้ไม่ยืนคงทนถึงภาคที่ล้านเจ็ด  ดังนั้นเจ้าพลายจึงแบ่งภาคมาเกิดใหม่
กลายเป็นลูกครึ่งตรงตามสมัยนิยม  คือพ่อไทย  แม่ฝรั่งเศสผสมเยอรมัน
พูดได้หลายภาษา  และแน่นอนว่ามีความสามารถพิเศษไม่แพ้ใคร...

ขอเชิญติดตามเจ้าพลาย ผู้แบ่งภาคมา ในร่างของ ไพรวัลย์ อนันตรัย ได้เลยขอรับ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ในที่สุด  ไพรวัลย์ อนันตรัย  ก็ชิ่งหนีมาจากคณะเดินทางของคุณชายเชษฐา
ผู้มีศักดิ์เสมือนลุงของเขา  และพรานใหญ่ รพินทร์ ไพรวัลย์ ผู้เป็นอาเขย
ตลอดจนน้าๆ อาๆ  ลูกหาบและพรานพื้นเมืองทั้งหลายมาได้สำเร็จ
ในขณะที่ทุกคนพากันกอบโกยสมบัติกันอยู่อย่างอุตลุดชุลมุนสนุกสนาน
ไพรวัลย์ส่ายหัวดิกๆ อย่างไม่เชื่อสายตา  เมื่อเพชรพระอุมาชนตะละคน
พอเข้าถนนนักเขียนก็เพี้ยนกลายเป็นพวกงกบ้าสมบัติไปได้   ทั้งๆ ที่ต้นฉบับ
ของจริงของคุณพนมเทียนไม่เห็นจะมีวี่แววความโลภเข้ามาให้เห็นเลย

และแล้วไพรวัลย์ก็ตัดสินใจออกเดินทางไปสู่พรมแดนตะเข็บรอยต่อของพม่า
และรัฐฉาน  อันเป็นถิ่นที่เขาเชื่อว่าต้องมีอะไรลึกๆ ซ่อนอยู่ให้โม้ได้มากกว่า
ไปปราบกองโจรมูจาเฮดดินที่ปากีสถาน  และอีกประการเขาจะได้หลบหลีกดารา
น้อยใหญ่ที่กำลังชุมนุมกันอยู่คึกคัก  ขืนเขาแหลมเข้าไปดีไม่ดีโดนกำจัดตัวละคร
ต้องลำบากเกิดมาเป็นตัวใหม่อีก   สู้บุกป่าฝ่าดงฉายเดี่ยวไปตามประสาดาราประเภท
ข้ามาคนเดียวในแนวหนังบู๊ล้างผลาญของฮอลลีวูดไม่ได้  รอจนขบวนคาราวาน
พรานใหญ่ (ผู้ที่เขาไม่แน่ใจว่าคือพ่อที่แท้จริงของเขาหรือเปล่า..เพราะตอนที่เขา
ถือกำเนิดขึ้นมาดูคลุมเครืออย่างไรพิกล)  นึกอยากจะเดินทางเมื่อไหร่ก็ตามเขามาเอง
นั่นแหละ

และยิ่งไปกว่านั้น  เขากำลังตามหาเนื้อคู่ของเขาตามคำทำนายทายทักของหมอดูโคนมะขาม
แถวสนามหลวง  ที่คุณพ่อไชยยันต์ของเขาไปผูกดวงไว้ให้ตอนกลับมาจากมรกตนคร
รอบสองใหม่ๆ  ว่าเนื้อคู่ของเขานั้น  เป็นทายาทของเทวนารีลั่นทม  ผู้มีกรรมต้องคำสาป
ให้สิงสู่อยู่ในต้นลั่นทมสีชมพูป่าเป็นเวลาห้าร้อยปี  จนกว่าจะมีหนุ่มกะเหรี่ยงรูปงามนาม
เจ้าพลายอันเป็นเนื้อคู่กันมาแต่ชาติปางก่อนไปพบเจอและกุ๊กกิ๊กมีอะไรกันจนเธอป่อง
และเมื่อใดก็ตามที่เธอให้กำเนิดธิดา  เมื่อนั้นเธอจะพ้นคำสาปไปเกิดใหม่ในชาติภูมิที่สูง
กว่าเดิม  และได้ครองคู่กับวิญญาณของเจ้าพลายผู้หนีหายไปก่อนหน้า...
 
 
 
 

จากคุณ : ไพรวัลย์ - [17 เม.ย. 15:51:39] 

แงซายส่งกระแสจิตเข้ามาดู
ปรากฏว่ายังไม่มีการเดินทางเกิดขึ้นเพราะยังไม่เลิกโกยทรัพย์สมบัติกัน

ไม่เป็นไร เดี๋ยวขอเดินเรื่องไปคร่าวๆ ก่อน รอเดี๋ยวนะ 

จากคุณ : แงซาย - [17 เม.ย. 21:43:37] 

มรกตนคร  09:59
เมยานีลืมตาขึ้นจากการหลับใหล พลิกศีรษะไปทางด้านหนึ่ง ไม่มีใคร เธอพลิกไปอีกด้านหนึ่งปรากฏชายในชุดกะเหรี่ยงซอมซ่อ นอนอยู่เคียงข้าง
เมยานีถลันลุกขึ้นด้วยความตกใจ คว้าแจกันทองคำหัวนอนจะฟาดเข้าใส่  มืออันแข็งแกร่งคว้าข้อมือเธอเอาไว้ได้
 "เมยานี  เมื่อไหร่น้องจะเลิกเป็นคนขวัญอ่อนซะที  พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ แล้วเราก็คุยกันก่อนแล้วด้วย"
 "เด็ดพี่"  เธออุทาน  "น้องขออภัย ก็เด็ดพี่เล่นแต่งตัวยังกับโจรกะเหรี่ยงอย่างนี้ เมื่อวานน้องก็เพิ่งอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ที่โจรกะเหรี่ยงปล้นโรงพยาบาลอยู่หยกๆ"
 "รู้สึกว่าข่าวน้องไม่ค่อยจะอัพเดทเลยนะ  แต่ช่างมันเถอะ
เพราะกว่าเด็กส่งหนังสือพิมพ์มันจะมาส่งถึงนี่ได้ก็ต้องใช้เวลาเดินทางหลายเดือน...
ที่พี่ไม่ได้เปลี่ยนชุดก็เพราะว่าพี่มาไกลเหลือเกินเมยานี มาจากชายแดนประเทศปากีสถานที่ติดกับพม่า ซึ่งมันไม่มีในแผนที่โลก
ถามใครๆเขาก็หัวเราะก๊าก บังคลาเทศต่างหากที่ติดกับพม่า พี่ก็เลยพลอยปล่อยไก่ไปกับเค้าด้วย
กว่าที่พี่จะคลำทางมาถูก ต้องรอนแรมไปถึงเลบานอน ก่อนจะวกอ้อมไต้หวันมาที่นี่แหละ"
เมยานีทำหน้างง แต่ในที่สุดก็เข้าใจว่ามันเป็นมุขของคณะเดินทางชุดนี้ 

จากคุณ : แงซาย - [17 เม.ย. 21:47:27] 

(ต่อ)
 "เด็ดพี่ก็เลยเหนื่อย หลับไปโดยไม่รู้สึกตัว"  เธอต่อเรื่องราวให้  แงซายพยักหน้า
 "ใช่แล้วจ้ะ...แต่ว่า เมยานี"
 "จ๋า"
  "เมื่อคืนนี้"
  "ทำไม?"
 "คนดีของพี่น่ารัก"
 "พูดแปลกนี่ แล้วยังไง"
 "พี่เองยังได้ประจักษ์ ว่าน้องน่ารักทุกเวลา..."
เมยานีหัวเราะหึๆ  "ไหน ต่อไปซิ"
 "คืนนี้..."
 "คืนนี้? ทำไมยะ?"
 "พี่ให้สัญญา..."
 "สัญญาว่าไง?"
 "เว้นดาวเดือนบนฟ้า นอกนั้นพี่มอบให้เธอ!"
เมยานีส่ายหน้า  "เด็ดพี่เล่นลอกมาทั้งกระบิเลย เพชรพระอุมาภาค 2 เล่มแรก เมยานีจำได้"
 "เขาก็ลอกกันทั้งนั้นแหละเมยานี ยิ่งกว่าพี่อีก" 

จากคุณ : แงซาย - [17 เม.ย. 21:52:32] 

เชษฐา วราฤทธิ์หลังจากเตะเจ้าเส่ยแล้วก็กระทืบซ้ำดัง
ตุ้บๆๆๆๆ โทษฐานกอบโกยผลประโยชน์ทำให้เสียศักดิ์ศรี
ความเป็นลูกผู้ชายมาตรฐานของเพชรพระอุมา
ทั้งสามล้านภาค(ในอีกทางหนึ่งโทษฐานกอบโกยผล
ประโยชน์เกินหน้าเจ้านาย)

เขาถอนหายใจกล่าวขึ้นว่า" ปุ๋ยปุ๋ย นี่คงเป็นมหาสมบัติ
ของอาลีบาบาและโจร๕๐คน ซึ่งทิ้งเอาไว้แล้ว
อับดุลมันตรัยเผอิญมาพบจึงเครมเสีย หากรู้อย่างนี้แต่
แรก ปุ๋ยปุ๋ย ตอนอยู่หน้าถ้ำน่าจะร้องโอเพ่นเซซามี่เปิดขึ้นแทนลูกถีบเจ้าเส่ย"

เขาหันไปทางแงซายซึ่งได้รับการนั่งเทียนเรียกกลับมาแล้ว
"หยุดโกยสมบัติได้แล้วแงซาย ปุ๋ยปุ๋ย เราต้องอาศัยโอกาส
นี้ ดักซุ่มยิงเจ้าโมฮัมมัดราฟาเยต เพื่อที่จะได้ชิงตัวน้อยกลับมา"
แงซายกล่าวตอบว่า"งั้นคุณชายก็เลิกโกยเหรียญทองเข้า
กระเป๋าตัวเองซะด้วยเซ่ ดูซิไพรวัลย์เขางอนหนีไปแล้ว"

เชษฐาตอบว่า" ช่างหัวมัน ปุ๋ยปุ๋ย โกวเล้งท่านว่า
ไม่เห็นแก่ตัวไม่ใช่วีรบุรุษ ไม่มากพิษร้ายไม่ใช่ชาติชาย"
คำพูดขัดกับตัวเองไปๆมาๆ แต่ทุกคนก็ยอมรับได้เพราะ
กำลังกอบโกยกันอยู่เหมือนกัน

ขณะที่ เหล่าลูกผู้ชายชาตรีอกสามศอก(?)กำลังแย่ง
สมบัติกันอย่างบ้าคลั่ง พลันมีเสียงหนึ่งลอด
ออกมาว่า
"โอเพ่นเซซามี..."
หนานอินซึ่งคุมสติได้ก่อนยกมือเป็นเชิงห้ามให้ทุกคน
หยุดแย่งกัน แยกย้ายกันไปดักซุ่มตามที่เหมาะสม
เหล่าชาวคณะนี้จะอย่างไรยังมีบุคลิกภาพดีงามอยู่
ยามเห็นสมบัติแม้หน้ามืดเลอะเลือนไปบ้าง
แต่ก็ไม่ลืมจนเสียการใหญ่(การเก้ก)

ประตูถ้ำค่อยๆเปิดออกด้วยฤทธิ์มนตรา มีเงาตะคุ่มๆก้าวออกมา ...
 

จากคุณ : เชษฐา - [17 เม.ย. 22:09:55] 

โธ่คุณชาย ผมกำลังซึ้งกับน้องเมยานีอยู่ทีเดียว คุณชายนั่งเทียนเรียกมาซะแล้ว
แต่ไม่เป็นไร เพื่อทรัพย์สมบัติของเรา ไม่ใช่สิ  เพื่อศักดิ์ศรีและบุคลิกภาพที่ดีงามของคณะเรา งั้นลุยเลยละกันนะ

แสงสว่างวอมแวมลอดเข้ามาจากประตูที่ถูกเปิดออกด้วยฤทธิ์มนตรา ร่างน่าเกลียดน่ากลัวจนไม่อยากพรรณนาเพราะเมื่อย ร่างหนึ่ง
ก้าวเข้ามาภายในถ้ำ ตามด้วยลูกสมุนอีกนับโหล
มันมาแล้ว เจ้าโมฮัมหมัดราฟาเยต มันคงจะเข้ามาตรวจทรัพย์สมบัติตามปกติเป็นรายปักษ์
 "คุณชาย จะเอายังไงดี"  แงซายกระซิบ
เชษฐาคาบไปป์ปุ๋ยปุ๋ยอย่างใช้ความคิด หันไปกะจะถามรพินทร์ก็ปรากฏว่าพรานใหญ่ของเรานั่งหลับนกอยู่ข้างหลังแง่หิน ข้างฝ่ายเจ้าเส่ยก็สัปหงกอยู่ข้างๆนั่นเอง
แล้วหนานอินล่ะ มาถึงตอนนี้เขาก็มองไม่เห็นตัวเสียแล้ว
ไม่รู้ว่าไปหลบอยู่ที่ไหนกันหมด
 "มันมาเป็นโหล แต่พวกเรามาผลุบๆโผล่ๆ"  คุณชายใหญ่รำพึง  "เห็นท่าไม่ได้การ แงซาย...หรือว่าเราจะตัวใครตัวมัน"
แงซายเงยหน้ามองเชษฐาตาปริบๆ
 "อย่ากังวลไปเลยครับคุณชาย ผมแสดงเอง"
แล้วเจ้าอดีตร้อยโททหารกะเหรี่ยงก็ควักปืน
โคลท์คาร์ไบน์แบบเอ็ม 4 ติดเครื่องยิงลูกระเบิด เอ็ม 203 พร้อมกระบอกเก็บเสียงและกล้องอินฟราเรดกำลังขยาย 16 เท่า ออกมา เชษฐาตาลุกโพลง
 "แงซาย เธอไปเอามาจากไหน ทำไมผมเพิ่งเห็น"
 "ทีคุณชายยังนั่งเทียนปุ๊บผมมาปั๊บได้เลย"
แล้วเจ้ากะเหรี่ยงพเนจรก็พาดปืนไว้กับศีรษะเจ้าเส่ยที่สับปหงกอยู่ มองผ่านกล้องเล็งแล้วลั่นไกทันที
     ฟุ่บ!
กระสุนพุ่งกระทบแง่หินก่อนจะระเบิดส่งควันฟุ้งกระจายออกมาอย่างรวดเร็วกลางกลุ่มศัตรูร้าย
  "นี่มันควันอะไรกันหว่า...ใคร ใคร สูบบุหรี่"
โมฮัมหมัดราฟาเยตพูดพลางทำท่าจะขอมวนนึง แต่แล้วมันก็ยืนโงนเงน ก่อนจะล้มฟุบแน่นิ่งลงไป
รวมทั้งลูกน้องอีกโหลที่ล้มทับกันกองขึ้นไปเรื่อยๆจนชิดเพดานถ้ำ
 "ได้ผล แงซาย...เธอใช่กระสุนยาสลบใช่มั้ย"
เชษฐากล่าวอย่างยินดี  แงซายพยักหน้าอย่างเนือยๆ
 "ครับคุณชาย...แต่ผมลืมบอกไปว่าถ้ำนี้มันแคบ และควันก็กระจายไปทั่วแล้ว...คือพวกเราในถ้ำนี้ทั้งหมดก็กำลังจะหลับเหมือนกัน...นอนเถอะคุณชาย มันดึกแล้ว"
พูดจบแงซายก็แน่นิ่งไป เชษฐาขยับจะด่า แต่ก็หลับอยู่ในท่านั้น 

จากคุณ : แงซาย - [17 เม.ย. 23:40:10] 

ฮะ หา แบ่งภาคมาจองเป็นเนื้อคู่เชียวหรือคุณไพรวัลย์ อนันตรัย
แต่เนื้อคู่ลิลลี่น่ะ ชื่อมารุพงศ์ นะคะ เป็นทายาทท่านหญิงแห่งวังมารุพงศ์
นะคะ 
==============================================
ต่อดีก่า...

ณ กระท่อมหมอตำแย ท้ายป่าถนนนักเขียน
"โอ๊ย ปวดเหลือเกิน ลูกจ๋าอย่าทรมานแม่เลยนะจ๊ะ ลูกพลับพลึง
คนดี๊ คนดี รีบออกมาเถอะลูกจ๋า แม่ทรมานมาหลายตอนแล้วนะจ๊ะ
รีบออกมาเลยนะจ๊ะ ลูกตัวน้อยคนดีของแม่ โอ๊ยปวด ปวด"
เสียงคร่ำครวญแสดงความเจ็บปวดของนางไม้ลั่นทมสีชมพูดัง
ก้องไปทั้งกระท่อมหลังน้อยชายป่า

"ออกก็ได้จ๊ะแม่ หนูไม่ทรมานแม่แล้วจ๊ะ"  พูดจบเบื้องหน้านางไม้
ลั่นทมสีชมพูก็ปรากฎเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู รูปร่างก็ประ
มาณเด็กอายุประมาณ 2- 3 ขวบ 

ส่วนหมอตำแยประจำป่าได้เห็นดังนั้นก็ร้องลั่นว่า ผีหลอก ผีหลอก 
แล้ววิ่งแจ้นออกจากกระท่อมไปถึงไหนก็ไม่ทราบ

ส่วนนางไม้ลั่นทมได้แต่ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกไปเหมือนกัน

"แม่ลั่นทมจ๋า พลับพลึงสีชมพูมารายงานตัวค่ะ หนูหมาตายตัวละคร
ตัวนี้ไว้ตั้งนานแล้ว ทีนี้มันติดสงกรานต์วันหยุดยาว หนูเก้าะเลยไป
ฉลองสงกรานต์ซะก่อน ทำให้เวลาฤกษ์ตกฟาก หนูก็หลังสงกรานต์
พอดี"เจ้าตัวจ้อย  ออกมาก็พูดจ๋อย ๆ ไปเรื่อยเปื่อย

หลังจากที่นางไม้ลั่นทมหายตกตะลึงก็เข้ามากอด แล้วจุ๊บรับขวัญลูกสาว
ตัวน้อย ซ้ายที ขวาที 

"แหมเป็นอย่างที่แม่คิดไว้เลยจ๊ะ หนูน่ะขาวสวยหมวยอึ๋มเหมือนแม่เชียว
ถึงจะตัวแค่นี้ก็เถอะ แต่เอ หน้าตาหนูนี่คมคายไปทางพ่อพลายของหนูนะจ๊ะ
อย่างที่แม่บอกไงจ๊ะว่าหน้าตาหนูไม่เหมือนคุณชายกลางแน่ ๆ"

"แม่จ๋า ทำไมลุงอนุชาเขาต้องกลัวว่าหน้าหนูจะเหมือนกะเขาด้วยล่ะคะ
ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วนี่นา แฟนลุงอนุชาอยู่บนเรือยอร์ชไม่ใช่หรือคะ
แถมตอนนี้ได้ข่าวว่าคู่นี้หายไปพร้อมกันด้วย ไปฮันนี่มูนหรือป่าวก็ไม่รู้ซิ"
สองแม่ลูกก็เจรจาเรื่องโน้นเรื่องนี้มากมาย จนกระทั่งนางไม้ลั่นทมสีชมพู
นึกถึงใครบางคนขึ้นมาได้

"ว้ายตายจริง ลูกพลับพลึงแม่ลืมน้าแสงโสมซะสนิทเลยจ๊ะ จะเป็นอย่างไรบ้าง
ก็ไม่รูซินี่"

"อย่างนั้นเราไปตามหาน้าแสงโสมดีกว่านะคะแม่ลั่นทม แต่แม่หายปวดหรือยัง
คะ ถ้ายังไม่หายเดี๋ยวหนูเป่ามนต์ให้ เพี้ยงเดียวก็หายค่ะ"

"หายแล้วจ๊ะ หายแล้ว หนูออกมาแม่ก็หายแล้วจ๊ะ เรารีบเดินทางเถอะจ๊ะ"
และแล้วสองแม่ลูกก็รีบออกเดินทางติดตามขบวนของแสงโสมและบริวาร
ทั้งหลายด้วยความเป็นห่วงใย
 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [18 เม.ย. 08:00:15] 

        อย่า...อย่าเพิ่งครับ จะต่อสู้กันได้อย่างไรถ้าไม่มีกระผม...........
ผมไปตะลุยดอย และเล่นสงกรานต์กับมูเซอดำแถวๆหลวงพระบางจนไม่ใคร่ได้มีเวลาว่างมาร่วมต่อสู้
ร่วมกับพวกท่านๆทั้งหลายเลย...คิดว่าผมไปทำอะไรเหรอครับ? อ๋อ ก็ไปตามหาน้องหนูดาริน ผู้แสน
งอนน่ะสิครับท่าน 
 

จากคุณ : มันตรัย(ยังไม่ได้ไปไหนเลย) - [18 เม.ย. 12:40:31] 

เจ้าหล่อนน่ะสิ เป็นอะไรไปก็ไม่รู้...พอผมบอกว่าอยากจะมีลูกซัก 8-9คนแค่นั้นแหละ
ทำหน้าสยดสยอง พร้อมกับหอบผ้าหอบผ่อนหนีห้องหอของสองเราไปเลย ......ส่วน้รพินทร์กับพลพรรคเชษฐา 
อนุชา วรฤทธิ์ ก็ตามล้างตามผลาญไม่เลิก เห็นที ต้องเลิก
ิกินหมูซะแล้ว แล้วไปรวมพลกับกลุ่มโจรมูจาฮิดินเพื่อไต่เต้าอำนาจการเมือง ไม่แน่นา สร้างฐานคะแนน
เสียงเอาไว้ แถวๆนั้นอาจจะได้รับเลือกเป็นส.ส. ก็ได้ ใครจะไปรู้(หันไปถามลูกน้อง) ..เฮ้ย ปากีสถานมี
ส.ส.กี่คน..อ้อ ไม่รู้เรอะ ข้าก็เหมือนกัน...ในเมื่อเกิดในเมืองไทยและชายแดน ไม่ได้ ก็ขอไปสร้างคะแนน
เสียงที่อื่นก็ได้ที่เขาเต็มใจรับ มนุษย์อมตะ ใบหน้าหล่อเหลา เกลี้ยงเกลา ราวกับชาย ชาตโยดม อย่างผม
ก็ได้......เอ้า.....ตอนนี้จะนั่งเสลี่ยงไปมันก็ไม่ทันใจ ขอนั่งเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว พร้อมเสบียงและสมุน
ราวๆ268 คน ไปบุกตะลุย รังเจ้า้รพินทร์ดีกว่า ดินปืนพร้อม ปืนครกที่ซื้อมาจากอิรักก็ยังใช้ได้อยู่
แม้ว่ากลุ่มโอเปคจะคุมราคาน้ำมัน...แต่กระโผมมีน้ำมันเติมเครื่องบินครับ..เพราะไปซื้อมาจากคูเวตโดยตรง
จะได้ไม่โดนไล่บี้อย่างนักการเมืองบางคน พรรคทานตะวัน(อุ๊บ หลุดปากอีกแย้ว ขอโต้ดๆๆ)
เอาล่ะ ติดเครื่องซิเฮ้ย ...
........ว่าแล้วก็เอาบรั่นดี กับเหล้าเชอรี่มาจิบรอเวลาทำลายข้าศึกอย่างสำราญใจ....
 

จากคุณ : อับดุลมันตรัย - [18 เม.ย. 12:50:03] 

            คุณครับ..คุณนางไม้ลั่นทม...คือกระ
ผมจะขอวานให้ช่วยไรหน่อยได้ไหมครับ คือว่า....ผมอยากทราบครับว่าลูกของคุณอ่ะ ลูกใคร ....คงไม่ใช่ลูกของโผมนะคร้าบบ
เอาล่ะ ไปดีกว่า....ไปตามหาหน่อไม้ศักดิ์สิทธิ์ต่อ 

จากคุณ : อับดุลมันตรัย - [18 เม.ย. 14:30:55] 

เส่ยตื่นขึ้นจากภวังค์ด้วยฤทธิ์ควันจากไปป์ของ
คุณชายใหญ่ซึ่งคาบพ่นอยู่ได้๒๔ชั่วโมงแม้เวลากินข้าว
หรืออาบน้ำ

เขามองตามไปทางเจ้าของไปป์ซึ่งกำลังนอนแอ้งแม้งสลบ
และสูบควันอยู่ พลันมองเห็นว่าสหายทั้งหลายถูก
พันทนาการอย่างแน่นหนา 
เขาเหลือบหน้าไปเห็นชายคนหนึ่งซึ่งน่าเกลียดน่ากลัว
ตัวมีขนตาแดงก่ำหัวเถิกฟันเหยินตามที่บรรยายไว้ใน
ตอนที่แล้ว มันคือโมฮัมมัดราฟาเยต!

"แก แก แกฟื้นมาก่อนเราได้ยังไง"เส่ยร้องลั่น
ชายซึ่งน่าเกลียดน่ากลัวฯลฯคนนั้นหัวเราะหึๆ
พลางกล่าวว่า"ระหว่างที่พวกแกสลบอยู่ท่าน
อับดุลมันตรัยได้พาลูกน้อง๒๖๘คนมาพบแล้วแก้ไขให้
พวกเราฟื้น" เสียงหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆจนเปลี่ยนเป็นฮ่าๆ
"ตอนนี้ เราจะจับพวกแกบูชายัญต่อเจ้าแม่กาลีซะเลย
ฮ่าๆ บังอาจมาแย่งสมบัติเรา ฮ่าๆ เครื่องเซ่นขาดพอดีฮ่าๆ"
"โทษทีนะพี่เจ้าแม่กาลีมันศาสนาฮินดูไม่ใช่เหรอ
พวกอาหรับต้องนับถืออิสลามต่างหาก"เส่ยกล่าว
"อ้าวเหรอ เออไม่ได้โว้ยลูกผู้ชายพูดแล้วต้องไม่คืนคำ
(คุ้นๆไหม) ศาสนาอิสลามนับถือเจ้าแม่กาลีโว้ย
ชายแดนพม่าปากีสถานยังมีเลย"
ว่าแล้วชายผู้น่าเกลียดฯลฯผู้นั้นก็หัวเราะฮ่าๆต่อไป

เส่ยหันหัวไปทางเชษฐาพบว่าเขากำลังหลับปุ๋ยปุ๋ยอยู่
(เน้นหลับปุ๋ยปุ๋ยไม่ใช่หลับปุ๋ย)  หันไปทางแงซายก็พบว่า
กำลังหลับเหมือนกันแถมละเมอเพ้อพกว่า"น้องเมนี่จ๋า
น้องเมนี่" เหลือแต่ลุงหนานอินกับเขาซึ่งยังพอมีสติ
สัมปชัญญะ(คนอื่นไม่มีบทมันจะฟื้นหรือไม่ก็มีค่าเท่ากัน)

เส่ยคิดในใจว่า ถึงเวลาทีเขาจะโชว์โปรแล้ว พลางเบ่ง
พลังหมัดดาวเหนือจนเสื้อผ้าและเชือกขาดพุ่งออกไป
พันตูกับเจ้าโมฮัมมัดราฟาเยตผู้น่าเกลียดฯลฯทันที

ป.ล.น้องหนูยิ้มเป็นนางเอกไปพลางๆก่อนก็ได้ครับ
อับดุลมันตรัยจะได้สับสนไม่รู้จะลักพาใครดี
นางเอกคนเดิมเห็นว่าอีกนานกว่าจะกลับนี่นา
 

จากคุณ : เส่ย - [18 เม.ย. 19:42:31] 

รอสักครู่ยังไม่มีมุขหลับปุ๋ยๆให้เจ้าเส่ยมันโชว์เดี่ยวก่อนดีกว่า 

จากคุณ : เชษฐา - [18 เม.ย. 19:55:21] 

ภาพในฝันพร่าเลือนเหมือนหนังจากแผ่น CD พันติ๊บ
แงซายพบตัวเองอยู่กลางลานดินกว้าง ดินแตกระแหงกินเนื้อที่กว้างไกลไปทุกทิศไม่มีที่สิ้นสุด
ไม่มีต้นไม้ นอกจากสายลมแรงที่พัดเอาฝุ่นปลิวฟุ้งไปทั่วบริเวณ
 "เมยานี เจ้าอยู่แห่งไหน"  แงซายร้องเรียกหญิงสาวคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในใจของเขา (ถ้าไม่มีคนอื่นมาแทน)
เขาเดินช้าลงเรื่อยๆจนค่อยๆทรุดลงนอนกับพื้น
 "แงซาย..."   เสียงหญิงสาวที่เขาคุ้นเคยดีดังแว่วมาจากที่ไหนซักแห่ง
เขาเงยหน้าพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งมองหา
ภาพหญิงสาวพร่าเลือนจนค่อยๆแจ่มชัดอยู่เบื้องหน้า
 "นายหญิง...นายหญิงจริงๆด้วย"
ดารินพยักหน้า  "ฉันเองแงซาย...ฉันรู้สึกร้อนใจอย่างไรบอกไม่ถูก...
เหมือนกับกำลังจะมีใครมาแทนฉันอย่างนั้นแหละ"
 "ทำไมนายหญิงพูดอย่างนั้น...ไม่มีวันที่ผู้กองจะเปลี่ยนใจจากนายหญิงหรอก...
ผู้กองเคยเพ้อพร่ำรำพันถึงนายหญิงอยู่ตลอดทุกลมหายใจ"
ดารินส่ายหน้า  "นั่นมันเป็นอดีตไปแล้วแงซาย  เธอไม่เห็นหรอกหรือว่ารพินทร์พยายามโละฉันในทุกกรณีที่เป็นไปได้"
 "ผู้กองกำลังเมาน้ำแห้ว นายหญิงอย่าไปถือสา..."
ดารินถอนหายใจ
 "ช่างเถอะ...ได้ข่าวว่าลูกของแม่ลั่นทมเกิดแล้วนี่
ฉันเลยพลาดจากการทำคลอดไปเลย"
 "เด็กเกิดง่ายโตเร็วนายหญิง หัวสีชมพูยังกับการ์ตูนญี่ปุ่น"
 "เธอเคยเห็นเหรอแงซาย"
 "ภาพมันพร่าเลือนน่ะนายหญิง...ผมหลับๆตื่นๆเหมือนจะเห็นเด็กผู้หญิงน่ารักๆคนนึง
วิ่งเข้ามาในถ้ำที่พวกเราหลับอยู่ แต่เห็นแวบเดียวเอง
แล้วผมก็หลับต่อเพราะยังนึกบทไม่ออก"
 "ฝากดูแลเขาด้วยนะแงซาย คงมีแต่เธอเท่านั้นกระมัง
ที่จะไว้ใจได้ยามนี้ นอกนั้นเสือสิงห์กระทิงป่ากันทั้งนั้น"
 "ยังมีไพรวัลย์อีกคนนายหญิง...จนถึงตอนนี้ผมยังงงๆอยู่เลยว่าตกลงเขาเป็นเนื้อคู่หรือเป็นพ่อของหนูพลับพลึงสีชมพูกันแน่...และที่สำคัญ ตอนนี้ไพรวัลย์ก็เตลิดเข้าป่าไปแล้ว ผมอยากจะตามคืนมาก็ไม่รู้ว่าจะไปตามที่ไหน หายจ้อยไปเลย"
 "เอาเถอะ...เล่นต่อไปเธอก็จะรู้เอง  ฉันไปละ...แล้วฉันจะกลับมา"
มีเสียงระฆังดังกุ๋งกิ๋งแล้วร่างของดารินก็มอร์พเปลี่ยนเป็นร่างเล็กๆหัวสีชมพู
 "ลุงแงซาย...ไปวิ่งเล่นกับหนูมั้ย"  น้ำเสียงใสปานระฆังแก้วเอ่ยมาเจื้อยแจ้ว
 "ไปซี...แต่เดี๋ยว หนูพลับพลึง...ลุงถามอะไรหน่อย ตกลงไพรวัลย์เป็นอะไรกับหนูกันแน่"
 "แม่บอกว่าเป็นพ่อของหนูที่กลับชาติมาเกิด แต่น้าไพรวัลย์บอกว่าเขาเป็นเนื้อคู่ของหนู
หนูล่ะงงจริงๆเยย ไป...เราไปวิ่งเล่นกานน"
แล้วพลับพลึงหัวสีชมพูก็คว้าข้อมือแงซายพาวิ่งตุเรงๆไปรอบๆ
ประมาณ 2 พันกว่ารอบหนูพลับพลึงก็หยุดวิ่ง
 "อุ๊ย...มีคนอยากคุยกับลุงแงซาย  หนูปายก่อนนะ"
แล้วร่างของเด็กน้อยแสนซนก็มอร์พเปลี่ยนเป็นร่างของหญิงสาวในดวงใจ
 "เด็ดพี่จักรราช...เด็ดพี่จะมามัววิ่งเล่นอย่างนี้ไม่ได้นะเพคะ...อันตรายกำลังคลืบคลานเข้ามา"
 "คืบจ้ะน้องไม่ใช่คลืบ น้องสะกดผิดแล้ว  เมยานี...ในที่สุดน้องก็มา"
แงซายเดินเข้าไปหาแต่ว่าเมยานีถอยหลัง
 "อย่าเข้ามา เด็ดพี่...ตอนนี้เด็ดพี่ยังหลับอยู่เพราะยังนึกมุขไม่ออก  เด็ดพี่ต้องตื่น...ตื่นเดี๋ยวนี้
มีคนกำลังต่อสู้เพื่อพวกเราอย่างไม่กลัวตายอยู่อย่างน่าสมเพช เด็ดพี่ต้องตื่นไปช่วยเค้า"
 "ถ้าพี่ตื่นพี่ก็ต้องพบกับความจริงว่าเราอยู่ห่างกัน
พี่ไม่อยากตื่น พี่อยากอยู่อย่างนี้กับน้อง เมยานี"
 "เอ๊ะ..."  เมยานีชักโมโห  "เด็ดพี่จะมามัวหลับในเหมือนพรานรพินทร์กับคุณชายเชษฐาไม่ได้นะ พูดไม่เข้าใจเหรอ..."  แล้วเมยานีก็ตบหน้าเขาดังเผียะ
แงซายสะท้านไปทั้งหน้า เขาลืมตาก็พบว่าเปลี่ยนฉากไปแล้ว
กลายเป็นภาพในถ้ำที่นอนสลบอยู่ ภาพที่เห็นคือเส่ย...เจ้าเส่ยเนื้อตัวล่อนจ้อนเพราะเบ่งพลังหมัดดาวเหนือจนเสื้อกางเกงขาดหมด
ขณะนี้กำลังโลดโผนโจนทะยานต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายกับศัตรูด้วยมือเปล่าและตัวเปล่าอย่างแท้จริงโดยไม่สนใจกับสายตาของชาวบ้านชาวช่อง
เขาทนดูไม่ได้อีกต่อไป ค้นกระเป๋าเสื้อผ้าที่ย่ามหลังแล้วโยนเสื้อผ้าขาดๆให้ไป 1 ชุด เจ้าเส่ยกระโดดรับแล้วสวมเสร็จกลางอากาศอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กระโดดเข้าสู้ต่อไป
 "พี่ช่วยเส่ยแล้วนะเมยานี เส่ยดูอาจหาญขึ้นมากแล้วละ
ตกลงว่าพี่ก็ถ่วงเวลาไปได้อีกหนึ่งช็อท"
แล้วแงซายก็หลับต่อ เพราะยังไม่ถึงบทอันสมควร (เหมือนกันเลยคุณชาย) 

จากคุณ : แงซาย - [18 เม.ย. 21:51:27] 

"ตื่นเถอะค่ะพี่" ดารินเทเลพาทีมาบอกเชษฐาเช่นกัน"พี่และเพื่อนกำลังมีอันตรายหนักรู้ไหม"

ในที่สุดเชษฐาก็ลืมตาตื่นมาดู เบื้องหน้าเขาปรากฏชายแก้ผ้ากับชายหน้าตาน่าเกลียดสู้กันอยู่
โดยเนื้อแท้แล้วเพลงหมัดของเส่ยเป็นรองคู่ต่อสู้อยู่มากแต่เนื่องจากเขาล่อนจ้อนโตงเตงสู้ ทำให้โมฮัมมัด
ราฟาเยต ดูไปมิสบายตา หลายครั้งพยายามเบนหัวไปทางอื่น ยิ่งมองเส่ยก็ยิ่งจะอ้วกเอา

เส่ยจึงคุมความได้เปรียบไว้ พอเขามีกางเกงใส่โมฮัมมัดราฟาเยตก็สิ้นความกลัว ร่ายรำเพลงมวย
สุเหร่าเส้าหลินเข้าโจมตีเส่ย กระเด็นถอยไป เชษฐาใช้ไปป์สารพัดนึก ซึ่งสูบอยู่ตลอดเวลาโดยไม่ย่อท้อต่อมะเร็งปอด
เป่าไฟออกมาเผาเชือกแบบป้อปอาย และกระโจนเข้าช่วยเส่ยทันที อาศัยสุนัขหมู่ โมฮัมมัดราฟาเยตต้องล่าถอยออกไป

เมื่อจัดการกับอริราชได้ดังใจนึกแล้ว เชษฐาก็ตบหลังเส่ยกล่าวว่า"เอาละเมื่อกี้หลาน(สะใภ้?)ฉัน ชื่อพลับพลึงสีชมพู
ได้เข้าฌานโทรจิตมาบอกฉันว่าให้ไปหา เรารีบแก้มัดคนอื่นแล้วหนีจากนี่ก่อนที่เจ้าอับดุลมันตรัยมันจะมาเถอะ"
ทั้งสองรีบช่วยเหลือคนอื่นรวมทั้งแงซายซึ่งยังเพ้อว่าเมนี่เมนี่อยู่ด้วย เขาออกเดินทางไปหาพลับพลึงสีชมพู
และเจ้าไพรวัลย์ซึ่งป่านนี้ถูกกระเกรี่ยงก้อดอามี่ที่ไหนจับไปแล้วมั้งไม่เห็นติดต่อมาเลย

พวกเขาไม่มีทางรู้เลยว่าในมุมมืดข้างๆนั้น อับดุลมันตรัยได้แอบดูพลางหัวเราะหึๆอยู่
 
 
 
 
 

จากคุณ : เชษฐา - [19 เม.ย. 10:26:24] 

หึๆ หุๆ  อิ๊ๆ  อุ๊บ  ตุ้บ ตั้บ พลัวะ....

ร่างของอับดุลมันตรัยที่กำลังหัวเราะอยู่อย่างมีเลศนัยนั้นพลันก็ต้อง
กระเด้งกระดอนออกมาจากซอกมืดของถ้ำด้วยการยันของอวัยวะบางส่วน
ของใครก็ไม่รู้จนถึงกับกลิ้งขลุกๆ  เข้าไปหาคุณชายเชษฐาและเจ้าเส่ยที่ยืน
สนทนากันอยู่   และกระทบกับหน้าแข้งของเจ้าเส่ยอย่างจัง  อับดุลมันตรัย
สะโงะสะเงะทำท่าจะลุกขึ้นทว่ากลับคว้าเอากางเกงขาก๊วยที่เจ้าเส่ยนุ่งอยู่
หลุดพรวดลงมา  อับดุลมันตรัยผงะหน้าขึ้นมองตามสัญชาติญาณ  ทันใดตา
ของมันพลันเหลือกค้างและกลอกอยู่ไปมาซ้ายทีขวาทีเหมือนโดนสะกดจิต
เพราะดันไปเห็นเจ้าสิ่งที่คล้ายก้านลูกตุ้มนาฬิกาของเจ้าเส่ย แกว่งโทงเทงไปมา
ตามจังหวะหายใจอยู่กระดิ๊กๆ  แบบเต็มๆ ตา  หลบไม่ทัน (ซวยชะมัด)

ข้างเส่ยพอก้มลงมองดูเห็นศัตรูตัวร้ายกำลังโดนนะจังงังถึงกับตาค้างอยู่
จึงฉวยโอกาสสวมรอยสะกดจิตต่อทันที

“ โอม..จงหลับ  จงหลับ....”

ไม่ถึงอึดใจ  อับดุลมันตรัยก็หลับครอกกรนฟี้อยู่แทบเท้าของเจ้าเส่ยและ
คุณชายใหญ่  ที่ถึงกับหันไปชมเชยเส่ย

“ เก่งมาก เจ้าเส่ย   นับว่าแกมีไหวพริบดีมาก  ซีนต่อไปฉันจะยกให้แกเป็นพระเอก
เลยเอ้า   จะได้เป็นดาวรุ่งพุ่งปรี๊ดกับเขาบ้าง ”

เส่ยยิ้มมุมปากนิดๆ 
“ โฮ้ย...ไม่ต้องห่วงหรอกนายใหญ่  หากเส่ยไม่มีดีกับเขาบ้างก็คงไม่อยู่รอดปลอดภัย
มาจนถึงภาคนี้หรอก  ว่าแต่เจ้าอับดุลมันตรัยมันโผล่มาได้ยังไงล่ะนี่นายใหญ่  เส่ยงงจริงๆ ”
 

“ มันมาแอบดูลุงใหญ่และน้าเส่ยอยู่ตั้งนานแล้วล่ะ  ผมเห็นว่าเอาไว้ไม่ได้เลยจัดการเสีย ”
เสียงทุ้มขรึมหล่อก้องกังวานมาจากเงามืดที่เจ้าอับดุลมันตรัยหลบอยู่เมื่อครู่นี้ก่อนที่จะถูก
พิชิต  และแล้วผู้ที่เป็นต้นเหตุให้อับดุลมันตรัยเสียท่าก็ก้าวเดินออกมา 

“ โอ.. หลานไพรวัลย์นั่นเอง ”   เชษฐาร้องทักด้วยความยินดี  พลางกรากเข้าไป
ลูบหลังตบไหล่ด้วยความดีอกดีใจ    ไพรวัลย์ยกมือไหว้แล้วยิ้มน้อยๆ รับคำ
“ สวัสดีอีกครั้งครับ  คุณลุง  ขอประทานโทษที่ผมออกโรงช้าไปหน่อย ”
พลางหันไปทางเจ้าเส่ย

“ เอ้า  น้าเส่ย  นุ่งกางเกงเสียทีสิ  เจ้าอับดุลมันตรัยหลับไปแล้ว  ทุเรศจะตายไป ”

เส่ยยิ้มเลี่ยนๆ พลางดึงกางเกงขาก๊วยที่กองอยู่แทบเท้าขึ้นมาสวม 
“ เอ่อ..โทษที  แบบว่าลมมันโกรกเย็นสบายเลยเผลอไปหน่อย  แล้วนายทหารน้อยไปไง
มาไงกันละเนี่ย ”

“ ฉันน่ะหรือ ”  ไพรวัลย์ทวนคำพลางหัวเราะเบาๆ  “ ฉันก็เดินเรื่อยเปื่อยมันไปตามเรื่องมา
ออกตรงนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน  ทีแรกฉันกะว่าจะตามหาแม่พลับพลึงสีชมพูเนื้อคู่ของฉัน 
แต่ยังไม่เจอ  จับพลัดจับผลูก็เข้าถ้ำมาแล้วมาโผล่ตรงนี้นี่แหละ ”

“ อืมม์ ”  เชษฐาส่งเสียงครางแล้วอัดควันจากไปป์เข้าปอดหนักๆ  อย่างใช้ความคิด
“ เรื่องเจ้าอับดุลมันตรัยน่ะ พักไว้ก่อนเถอะ  มาเจอหลานก็ดีแล้ว ลุงกำลังจะตามหาอยู่พอดี 
ลุงน่ะสงสัยเหลือเกินว่าหลานไพรวัลย์กับเจ้าพลายเป็นคนๆ เดียวกันหรือเปล่า  แล้ว
เนื้อคู่ของหลานน่ะ  เป็นใครกันแน่  หากหลานคือเจ้าพลายแล้ว พลับพลึงสีชมพู
ก็ต้องเป็นลูกของหลานน่ะสิ  จะกลายเป็นเนื้อคู่ไปได้อย่างไร ”

“ คือผมจะขออธิบายตรงส่วนนี้ก่อนขอรับคุณลุง ”  ไพรวัลย์ยกไม้ยกมือประกอบ  “ คืองี้ครับ..
เจ้าพลายจากภาคที่แล้วน่ะ  ตายไปแล้ว  เรื่องที่ว่าจะกลับมาเกิดใหม่เพื่อพบกับลั่นทมสีชมพู
หรือเปล่านั้นยังไม่คอนเฟริ์ม   แต่ที่แน่ๆ ก็คือผู้แสดงบทเจ้าพลายตอนที่แล้วน่ะ  มาแสดงบท
ของไพรวัลย์ อนันตรัย  ในตอนนี้   และหากมีโอกาส  ก็จะแสดงควบบทเจ้าพลายไปด้วย
ไพรวัลย์ไปด้วยเสียเลย   สรุปก็คือ  ในท้องเรื่องน่ะ  เจ้าพลายและไพรวัลย์  คนละคนกัน 
แต่ผู้แสดงน่ะ  คนเดียวกัน  ก็แบบเดียวกับที่เบิร์ด ธงไชย เคยทำทูอินวัน  มาในละครทีวีแล้ว
ยังไงล่ะครับ ”

“ อือ...ก็ยังสับสนอยู่ดีนั่นแหละ ”  เชษฐาสารภาพ  ทำเอาไพรวัลย์เกาหัวยิกๆ
“ ปั้ดโธ่  คุณลุงครับ  มื้อเย็นนี้กินฟางต่างข้าวเถอะครับ ”

“ นั่นแน่ ”   เชษฐาร้องลั่นพลางยกเท้าเตะไพรวัลย์ดังป้าบ  “ เอามุขคุณ ป. อินทปาลิตมาใช้
เชียวเรอะ  นี่คุณชายใหญ่  ไม่ใช่ลุงเชยนะโว้ย  เองเห็นลุงเป็นกระบือไปแล้วล่ะสิ ถึงลุงจะแก้ 
เอ๊ย ลุงแก่แล้วแต่ยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอกวะ  เป็นอันว่าเองคนเดียวจะแสดงสองร่างกะฟาด
ลั่นทมกะพลับพลึงสองแม่ลูกเลยล่ะสิท่า...สำคัญนักนะอ้ายนี่ ”

ไพรวัลย์ยิ้มเอียงอายทำท่าเขิน  แต่ก่อนที่เขาจะยกนิ้วก้อยข้างซ้ายมาใส่ปากกัดนั่นเอง
เจ้าเส่ยซึ่งยืนกระสับกระส่ายอยู่นานเพราะไม่มีบทเสียทีเลยหันไปซ้อมเจ้าอับดุล
มันตรัยที่นอนสลบอยู่เล่นแก้กลุ้มต่างกระสอบทรายก็ร้องขึ้นด้วยเสียงอันดัง

“ นายใหญ่และนายทหารน้อยครับ  มาดูนี่สิครับ ”

“ อะไรกัน  เจ้าเส่ย  ร้องซะลั่นถ้ำเชียว ”  เชษฐาร้องถามแล้วกระโดดผลุงไปยืนข้างเจ้าเส่ย 
ที่บัดนี้กำลังนั่งยองๆ เอามือแกวกต้นคอของอับดุลมันตรัยอยู่อย่างขมีขมัน 

“ น้าเส่ยเจอไข่เหาหรือไง ”  ไพรวัลย์กระซิบถามพลางนั่งยองๆ ลงบ้าง  แล้วก้มลงไปใกล้ๆ
ทันใดนั้นก็ร้องลั่นออกมาอีกคน

“ เฮ้ย  หน้ากากหนังมนุษย์  ที่แท้เจ้าอับดุลมันตรัยมันปลอมตัวมา..”

แล้วไพรวัลย์ก็เม้มปากแน่น  ชักมีดโบวี่ใบยาวขนาดสิบสองนิ้วที่พกอยู่ข้างเอวออกมา
กรีดเบาๆ ที่ใบหน้าของอับดุลมันตรัยทันที  ใบหน้าที่น่าเกลียดของอับดุลมันตรัยพลัน
แบะอ้าออกเป็นริ้วๆ  เส่ยและไพรวัลย์ช่วยกันออกแรงดึงเจ้าสิ่งที่เคยเป็นหน้ากากหนังมนุษย์
ทิ้งไป  และแล้วโฉมหน้าหนึ่งก็ปรากฎขึ้น  ทำให้ทุกคนต้องตกตะลึงอุทานออกมาเป็นเสียงเดียว
 

“ รพินทร์  ไพรวัลย์ ! ”
 
 
 

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [19 เม.ย. 15:11:46] 

ขอเพิ่มเติมรายชื่อตัวแสดงที่ยังขาดอยู่นะครับ

นักแสดงฝ่ายชาย
- ไชยยันต์ อนันตรัย : อดีตนายทหารปืนใหญ่และเป็นพ่อของไพรวัลย์
เป็นเพื่อนสนิทของพี่น้องตระกูลวราฤทธิ์ คือ เชษฐา อนุชาและดาริน
- บุญคำ : พรานเฒ่ารุ่นเก๋า ลูกน้องมือขวาของรพินทร์
- จัน : พรานลูกน้องมือซ้ายของรพินทร์
- คะหยิ่น : อดีตนายบ้านหล่มช้างผู้เกเร
ปัจจุบันกลับตัวกลับใจหันมาร่วมทางกับคณะรพินทร์
- ส่างปา : พรานชาวต่องสู่ผู้ร่วมคณะเดินทางภาคแรก
- ตัวละครใหม่ๆไม่จำกัด

นักแสดงฝ่ายหญิง
- มาเรีย อนันตรัย : ภรรยาของไชยยันต์ เป็นลูกครึ่งเยอรมันฝรั่งเศส 
เป็นพรานสาวมือฉกาจคนหนึ่ง
แต่ไม่แน่ใจว่าภาคนี้มีคนรับบทหรือยัง เห็นโพสมาครั้งหนึ่งแล้วก็หายไป โปรดติดต่อกลับมาด่วนครับ
- ตัวละครใหม่ๆไม่จำกัด

ประกาศเพิ่มเติม
ขอรับสมัครเพิ่มตัวละครสำคัญ(สำหรับผม)อีกคนคือ
- เมยานี : ชายาที่งดงามที่สุดของจักรราชแห่งมรกตนครหรือแงซาย
ซึ่งคือชายาของผมเอง แต่รับรองว่าแค่ในเรื่องเท่านั้น
ไม่ขออะไรมากแค่
1. รูปร่างยังไงก็ได้ตั้งแต่ ซอนย่า คูลลิ่ง จนถึง ซินดี้ คลอฟอร์ด
2. หน้าตายังไงก็ได้ตั้งแต่หมวยแบบ "สุ่ย" จนถึงหวานแบบ "นิโคล"
3. อายุเท่าไหร่ก็ได้ตั้งแต่ 17 ถึง 19
แค่นี้เองครับจะใกล้เคียงกับบุคลิกตัวละครมากที่สุดเลย
เท่าที่รู้ แถวๆนี้มีหลายคนใกล้เคียง 

จากคุณ : แงซาย - [19 เม.ย. 16:56:09] 

หมายเหตุ  ทุกคนไม่จำเป็นต้องแต่งนิยายเก่ง ขอให้รักที่จะร่วมเดินทางไปกับเรา
โดยไม่ทอดทิ้งกันไปซะก่อนเป็นใช้ได้ครับ
(ขนาดมั่วๆเอาตัวรอดเป็นช็อทๆอย่างผมยังเข้ามาได้เลย) 

จากคุณ : แงซาย - [19 เม.ย. 17:01:22] 

มีเสียงดังเผียะ  แงซายสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะฝันว่าโดนตบอีกครั้ง
ภาพที่เห็นคือเชษฐา เส่ย และไพรวัลย์กำลังมุงดูอะไรกันอยู่ แงซายกระโดดพรวดเดียวแหวกวงล้อมเข้าไปเพราะ
เข้าใจว่ามีอะไรดีๆ
ชายที่นอนอยู่นั้นมีใบหน้าของรพินทร์ ไพรวัลย์...มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน ก็ผู้กองยังหลับอยู่ข้างหลังเขา

 "หรือว่า...ผู้กองมีน้องชายฝาแฝด!"  แงซายตะโกนลั่นถ้ำ
ทุกคนต่างผงะ ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องมันจะน้ำเน่าขนาดนี้
 "งั้นก็หมายความว่า..."  เชษฐาหันมาพูดด้วยดวงตาเบิกกว้าง
 "สองพี่น้องจะต้องทำลายล้างกันเอง...โอ ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง"
ทั้งหมดตกตะลึงไปกับสิ่งที่ได้รับรู้ 

จากคุณ : แงซาย - [19 เม.ย. 20:54:21] 

ใครจะทราบว่าแท้จริงแล้ว ชื่อจริงของรพินทร์ไพรวัลย์คือ
เซียวฮื้อยี้ ผู้เติบโตมาจากหุบเขาคนโฉด ได้รับการเลี้ยงดู
จากสิบเจ้าจอมโหดอันประกอบด้วย
๑.โตงเตงโลหิต โตว่เส่ย  ๒.ครึ่งคนครึ่งภูต อิมเก้าแสงโสม
๓.ไม่ชายไม่หญิง ตู้อนุชา 
๔.ไม่รับประทานสมองตัวเอง ลี้ตั่วเกิด
๕.ซ่อนดาบในรอยย่น ฮาฮาบุณคำ
๖. ผีพระราชาดุร้าย ฮึงอ้วงแงซาย
๗.สิงห์อมควันคลั่ง ทิเชษฐา
๘.ล่อจนหลงตายไม่รับผิดชอบ เซียวไชยยันตร์
๙.เผาคนไม่มีประโยชน์ต่อตนเอง แป้ะหนานอิน 
๑๐.ยินยอมตายไม่ยอมเสียเก้ก อาวเอี้ยงไพรวัลย์
๑๐.๑ เก้กไม่คิดชีวิต อาวเอี้ยงพลาย
ส่วนอับดุลมันตรัยนั้น ชื่อเดิมว่าฮวยบ้อข่วย 
ได้รับการเลี้ยงดูจากวังตอนต่อบุปผา โดยมีประมุขวังชวน
จันทร์เพ็ญ ลั่นทม และประมุขวังเอ็นดูดาว พลับพลึง
ยุแยงตะแคงรั่วให้ทั้งสองมาสู้กันเองเพื่อชิงตัวทิดารินเอย...
(โทษทีตอนนี้เชษฐากำลังอ่านเซียวฮื้อยี้อยู่
ไม่ต้องถือความคิดเห็นอันนี้เป็นจริงเป็นจังก็ได้นะครับ)
 

จากคุณ : เชษฐาผู้ชอบนอกเรื่อง - [19 เม.ย. 22:48:34] 

แหมคุณชายใหญ่ละก็เล่นมุขลึกลับขนาดนี้
ใครเขาจะไปตามทัน เส่ยผู้ซึ่งเช่าวีดีโอมาและซื้อการ์ตูน
เซียวฮื้อยี้มาอ่านแล้วขอขยายความว่า
มาจาก
๑.หัตถ์โลหิต โตว่ซัวะ  ๒.ครึ่งคนครึ่งผี อิมเก้าฮิว
๓.ไม่ชายไม่หญิง ตู้เกียวเกียว 
๔.ไม่กินหัวคน ลี้ตั่วฉุ่ย
๕.ซ่อนดาบในรอยยิ้ม ฮาฮายี้
๖. ผีพนันดุร้าย ฮึงอ้วงซากวง
๗.ราชสีห์คลั่ง ทิเจี่ยง
๘.ล่อจนหลงตายไม่ชดใช้ชีวิต เซียวมี่มี้
๙.ทำร้ายคนไม่มีประโยชน์ต่อตน แป้ะไคซิม 
๑๐.ยินยอมตายไม่ยอมเสียเปรียบ อาวเอี้ยงติง
๑๐.๑ เอาเปรียบไม่คิดชีวิต อาวเอี้ยงตัง

ส่วนประมุขวังสองคนนั่นเรียกว่าเลี่ยงแชกับเอี้ยงง้วย
คำว่าชวนจันทร์เพ็ญกับเอ็นดูดาวคาดว่า
คุณชายจะกระแดะเรียกเอง 

ขึ้นเรื่องเลยดีกว่าก่อนที่เรื่องนี้จะกลายเป็นบู้ลิ้มไปเสียก่อน

หลังจากที่ทั้งหมดค้นพบความจริงอันโหดร้าย
เมื่อถอดหน้ากากหนังมนุษย์จากหน้าอับดุลมันตรัยแล้ว
เส่ยผู้ซึ่งถูกใครบางคนกลั่นแกล้งให้กางเกงขาดและ
มีสัญลักษณ์เป็นอวัยวะเพศชายไปเสีย ก็รีบดึงเอา
หน้ากากหนังมนุษย์อันนั้นแหละมาใช้ต่างผ้าเตี่ยวกันอุจาดไปก่อน

ความจริงฝีมือเขาสูสีกับโมฮัมมัดราฟาเยต แต่เนื่องจาก
ในถ้ำถูกคุณชายใหญ่กระทืบบาดเจ็บเสียก่อน
อวัยวะภายในจึงบอบช้ำต้องอาศัยตัวเดียวอันเดียวเข้าช่วย
(อ้ะเลิกพูดแล้วเลิกพูดแล้วเดี๋ยวเพชรพระอุมาภาคนี้
จะเปลี่ยนเรทเสียก่อน)

ทุกคนรุมสหบาทาจนอับดุลมันตรัยฟื้นขึ้น
แงซายกล่าวว่า"แกเป็นอะไรกับผู้กองกันแน่?"
อับดุลมันตรัยแค่นเสียงตอบว่า"เมื่อสิบชาติก่อน
เราเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่พ่อรักรพินทร์มากกว่า
มันตรัย ทำให้มันตรัยคับแค้นใจมากหนีออกจากบ้าน
ระเหเร่ร่อนเรื่อยมาอย่างอมตะตามฟอร์มสุดท้าย
มาสมัครเป็นส.ส.ปากีสถาน แต่สอบตกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
พอสอบได้ปีเดียวก็โดนรัฐประหารต้องหนีมาตั้งกลุ่ม
โจรมูจาฮิดิน นี่แหละ"
ทุกคนผงกหัวเข้าใจในความมั่วนิ่มของมันตรัย
เรื่องนี้มันก็ไม่มีแก่นสารตั้งแต่ต้นอยู่แล้วละ
บางคนถึงกับอินจนน้ำตาร่วงออกมา

มันตรัยถอนใจเล่าต่อไปว่า"นึกไม่ถึงสิบชาติให้หลัง
รพินทร์มันดันมาเกิดใหม่แถมยังมีดารินแฟนเก่าของเรา
มาตามง้อด้วย สถานการณ์บีบให้เราต้องทำเช่นนี้"
เขากราดเกรี้ยวต่อว่า"เราเกลียดใบหน้ารพินทร์มันนัก
เจ็บใจที่ดันเหมือนเรา ทำให้เราเวลาส่องกระจกเผลอ
ต่อยตัวเองบ่อยๆ เราจึงสั่งให้ช่างทำหน้ากากสุดหล่อสุด
เท่ห์มาปิดบังใบหน้าจริง เอามันคืนมานะ"
เขากล่าวพลางกระชาก"ผ้าเตี่ยว"ของเส่ยออกอีกครา
แล้วเอามาปิดที่หน้าตัวเอง(อิอิที่แล้วมาแกล้งเส่ยกัน
ทั้งนั้นได้โอกาสต้องเอาคืนบ้าง)
จากนั้นอับดุลมันตรัยก็ร่ายเวทย์กำบังกายจากไป
พร้อมเสียงตะโกนว่า
"แต่อย่าลืมว่าแม่ดารินและเกิดยังอยู่ในมือเราถ้าอยาก
ได้ให้ตามไปที่ค่ายโจรใหญ่เอาเอง ฮ่าๆ หุๆ อิๆ"
 

จากคุณ : เส่ย - [20 เม.ย. 00:16:19] 

ปู่เชษฐาจ๋า(หนูลองไปนับญาติดูแล้วต้องเรียกปู่ง่ะ เพราะ ย่าดาริน
เป็นแม่บุญธรรมของพ่อพลาย พี่ของย่าก็ต้องเป็นปู่ด้วยถูกไหมจ๊ะ)
ระหว่างที่ต้องรอคนอื่น ๆ โดยเฉพาะพวกตัวเอกทั้งหลายที่หนีหายไปไหนกันหมด
ก็ไม่รู้ จนทำให้ตัวประกอบอย่าง เรา ๆ ต้องรับบทเพิ่มขึ้น โดยที่ค่าตัวก็ยังไม่ได้เพิ่ม
เราไปเปิดวิกกำลังภายในอีกซักเรื่องดีกว่าม่ะ(รู้สึกว่าลุงชอบกำลังภายในจั๊ง)   เล่น
มังกรหยก ภาคพิสดาร ก็แล้วกัน ส่วนเซียวฮื้อยี้น่ะหนูจำไม่ได้แล้ว เพราะอ่านนานมากแล้ว
แต่เราต้องรับสมัครตัวแสดงเพิ่มก่อนนะ เดี๋ยวต้องเล่นกันอยู่แค่เนี้ย เหนื่อยตายพอดี 

ถ้าปู่ใหญ่ตกลงนะ ไปประกาศรับสมัครนักแสดงที่หน้ากระทู้ได้เลย (งานนี้ต้องจัดการ
กันเอง เพราะเราไม่มีผู้จัดกองถ่ายที่แสนดีอย่างตาหนานอิน ซะด้วย)

และถ้าเล่นจริง ๆ หนูจองบท มารบูรพาอึ้งเอ๊ยะซือ นะ ห้ามแย่งหนูเด็ดขาด ไม่งั้น แง้ แง้
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

ท่ามกลางความร่มรื่นของแมกไม้ และสายธาร ซึ่งสองสาวสวยปล่อยใจ ให้ล่องลอยไปกับ
บรรยากาศที่สุขสงบ แสนสบายเช่นนี้ โดยที่สาวนางหนึ่งนั้นมีเด็กน้อยตัวเล็ก ๆ มีสัญญลักษณ์
สะดุดตาก็ตรงหัวสีชมพูนอนหลับสนิทอยู่บนตัก แต่แล้วจู่ จู่ก็

"แง้ แง้ แม่จ๋า น้าจ๋า ช่วยหนูด้วย เจ้าอับดุลมันตรัยมันจะจับหนูไปบูชายัญ" เสียงกรีดร้องของเด็กน้อย
บนตัก ดังขึ้นจนสองสาวทั้งสองต้องสะดุ้งตกใจ

"ลูกพลับพลึงจ๋า เป็นอะไรไปลูก เป็นอะไรไปจ๊ะ หนูขวัญร้ายหรือลูก  โอ๋ โอ๋ โอ๋ ขวัญเอ๋ย
ขวัญมาอยู่กับตัวนะลูกนะ แม่อยู่นี่จ๊ะ ไม่ต้องกลัวนะ หนูหลับไปตั้งนานอยู่บนตักแม่ นี่เอง
นะจ๊ะ ตั้งแต่ก่อนพันทิพเดี้ยง จนตอนนี้หายเดี้ยงแล้วนี่จ๊ะ จนแม่เมื่อยแทบแย่"

"ใช่จ๊ะ หนูพลับพลึง ตั้งแต่หนูหลับน้ากับแม่หนู ก็คุยกันจิปาถะ สัพเพเหระ จนกระทั่งหนูร้อง
ขึ้นมานี่ล่ะจ๊ะ หนูร้องซะเสียงดังอย่างนั้นนี่ฝันร้ายหรือจ๊ะ" 

"คือหนูฝันว่า เจ้าอับดุลมันตรัย มันจะจับหนูไปบูชายัญจ๊ะ แล้วเจ้าอับดุลมันตรัยตัวนี้นี่ ทำไม
ตอนแรกที่หนูเห็นหน้ามันด้านข้างมันเหมือน ชาย ชาติโยมนี่นา แต่ตอนนี้ทำไมหน้ามันเหมือน
หูแบรดพิทท์ไปซะแล้ว  เหมือนกะลุงรพินทร์ยังกะอะไรดี แปลกจริง ๆ แล้วเจ้านี่มันได้รับ
อีแมวมาจากหมอดูสำนักต้นมะขาม(สงสัยว่าต้องรายเดียวกะที่ผูกดวงให้ป๊ะป๋าไพรวัลย์ แหง)
ว่าต้องจับสาวพรหมจรรย์ ไปบูชายันต์ มันหาใครไม่ได้ก็เลยวางแผนมาจับหนูไปแทน หนูตกใจ
เก้าะเลยร้องซะเสียงดังน่ะจ๊ะ ว้า ความฝันหรอกหรือคะ" หนูน้อยพลับพลึงสีชมพูเล่าเรื่องราว
ในฝันให้กับนางไม้ลั่นทมสีชมพูและแสงโสมฟัง

ได้ฟังเรื่องราวความฝันของหนูน้อยจบลง สองสาวก็มองหน้ากันด้วยความแปลกใจในเรื่อง
ว่ารพินทร์ ไพรวัลย์ มีคนที่หน้าตาเหมือนกันด้วยหรือ จะเป็นพี่น้องฝาแฝดก็ไม่น่า จะเป็นไปได้
เพราะคุณพนมเทียนไม่เคยบอกไว้เลยนี่นา จะเป็นไปได้อย่างไร

"หนูฝันอย่างนั้น หรือจ๊ะ ลูกพลับพลึงจ๋า หนูไม่ได้ฝันหรอกจ๊ะ แต่เป็นนิมิต ที่บอกถึงเรื่องราว
ว่าจะมีผู้คิดการณ์ไม่ดีกับหนูซิจ๊ะ เพราะหนูมีอำนาจพิเศษที่สามารถรับรู้ในสิ่งที่ผู้อื่นคิดเกี่ยวกับ
หนูทั้งหมด หนูไม่ต้องกลัวหรอกนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะให้บริวารของแม่แปลงร่างเป็นหนู หลาย ๆ คน
เลยดีไหมจ๊ะ ถ้าเจ้าพวกที่คิดมิดีมิร้ายกับหนูจะได้สับสน จับผิดฝาผิดตัวมั่ง และจะเป็นเพื่อนเล่น
กับหนูด้วย ดีมั๊ย เจ้าหัวสีชมพูตัวซน คราวก่อนก็ทีนึงแล้วแม่ให้นางตานีแปลงร่างเป็นน้าแสงโสม
จนคุณชายอนุชา หลงกลมาครั้งนึงแล้วจ๊ะ แต่เอเจ้าอับดุลมันตรัยที่หนูพบนี่มันเป็นใครกันแน่
คุณแสงโสมพอจะนึกออกไหมคะ" 

ระหว่างที่กำลังนึกว่าเจ้าอับดุลมันตรัยที่หน้าเหมือนรพินทร์ ไพรวัลย์เป็นใครอยู่นั้น ลั่นทมสีชมพู
ก็เรียกบริวารมาสี่ห้าตน ให้แปลงร่างให้เหมือนกับพลับพลึงน้อยสีชมพู สั่งเสร็จก็ได้ ยินเสียง
แสงโสมดังขึ้นมาว่า

"เอ๊ะ  หรือว่าเจ้าหมอนั่นจะเป็น"

"เป็นใครหรือคะ คุณแสงโสม"
"เป็นใครหรือคะ น้าแสงโสม" สองแม่ลูกประสานเสียงถามไปพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [20 เม.ย. 11:19:58] 

แปะครั้งที่ 3
...
"ก็รพินทร์ ไพรวัลย์ที่เราจ้างญี่ปุ่นโคลนนิ่งในท้องสมเสร็จ น่ะซิคะ อุตส่าห์ส่งเจ้านี่ไป
หลอกล่อขบวนของรพินทร์ พ่อเอ๊ยของแสงให้ไปยังถ้ำมรกตของท่านมันตรัย แต่ที่ไหน
ได้เจ้านี่ทำงานไม่สำเร็จ แถมยังแอบอ้างชื่อของท่านมันตรัยไปใช้อีก ใช้ได้ยังไงกันนี่
สงสัยระหว่างที่เราชุลมุล พัลวันพัลเกกันที่อาณาจักรพุกาม เจ้ารพินทร์โคลน ตัวนี้ก็หลบ
ไปปากีสถานโน่น"

"ลั่นทมจำได้แล้วค่ะ แล้วสาเหตุที่ตาพรานไพรยืนยันที่จะเดินทางไปให้ถึงปากีสถาน ก็คง
เพราะเจ้านี่หรือเปล่าคะ คุณแสงขา"

"อันนี้ก็ไม่ทราบซิคะ คุณลั่นทม รพินทร์ พ่อเอ๊ยเท่านั้นล่ะมังที่จะตอบคำถามนี้ได้"

"ถ้าอย่างนั้นลุงรพินทร์(เอหรือจะเป็นปู่รพินทร์ดี ชักงงอีกแล้ว) ก็ไม่ได้เมาน้ำแห้วอย่างที่
ใคร ๆ ว่ากันน่ะซิ ใช่ไหมคะ"เจ้าตัวเล็กชักจะกังขาอะไรบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาบ้าง 

จากคุณ : วิรงรองสีชมพู - [20 เม.ย. 15:25:31] 

...
"ก็คงอย่างนั้นล่ะจ๊ะหลานพลับพลึง แต่เราอย่าไปสนใจเรื่องของตานั่นดีกว่า ตอนนี้มาคิด
กันดีกว่า ว่าจะเดินทางไปไหนกันต่อดี คราวที่แล้วน้าตั้งใจว่าจะเดินทางไปมรกตนคร ตาม
ที่ท่านจักรราช ประกาศรับหาคนไปช่วยงานที่มรกตนคร แต่ตอนนี้ท่านจักรราชกลับมาเป็น
เจ้าแงซายเดินดงอีกแล้ว แล้วเราจะเดินทางไปไหนกันดีล่ะคะนี่"

"เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะ คุณแสงขา เดี๋ยวเราไปหาร้านเสริมสวยกันก่อนดีกว่านะคะ ลั่นทมเบื่อ
หัวสีแดงข้างเขียวข้างนึงเต็มแก่แล้ว หลังจากนั้นเก้าะไปหาของอร่อย ๆ กินกัน แล้วปิด
ท้ายด้วยการไปช็อปดีไหมคะ เดี๋ยวลั่นทมพาคุณแสง วาร์ปไปอึดใจนึงก็ถึงแล้วค่ะ ส่วน
ขบวนนี่เราก็ตั้งแคมป์ที่นี่กันก่อน บรรยากาศที่นี่ออกดี๊ดี เหมาะแก่การตั้งแคมป์มากกกก" 

"แม่ลั่นทมขา หนูไม่ไปได้ไหมคะ ขอเล่นอยู่แถว ๆ นี้นะคะ"
 
 

จากคุณ : วิรงรองสีชมพู - [20 เม.ย. 15:33:47] 

"อ้าวทำไมล่ะลูก นี่แม่คิดจะจับหนูเปลี่ยนสีผมอยู่เชียว แม่รำคาญหัวสีชมพู ของหนูเต็มที
แล้ว หนูไม่อยากเปลี่ยนสีผมบ้างหรือจ๊ะ  แต่ถ้าหนูไม่ไปแม่ก็ไม่บังคับจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไป
กับน้าแสงโสมสองคนก็แล้วกัน หนูระวังตัวไว้บ้างนะจ๊ะ" หลังจากกำชับกำชาเจ้าตัวเล็ก
เรียบร้อยดีแล้ว ลั่นทมสีชมพูและแสงโสมก็วาร์ปหายไป
ส่วนสาเหตุที่เจ้าหัวสีชมพูไม่ยอมติดตามแม่ไปนั้น มีแน่ แต่จะเป็นอะไรล่ะ
===================================
จะมีใครมาเล่นด้วยไหมนะ วันนี้เล่นอยู่คนเดียวตลอด ไม่มาก็จะแต่งไปเรื่อย ๆ ล่ะ
ต้องแปะหลายครั้ง เพราะมีคำ ไอ+ไม้โท แค่เนี้ย กลุ้มจาย  จริง จริ๊ง 

จากคุณ : วิรงรองสีชมพู - [20 เม.ย. 15:43:27] 

อับดุลมันตรัยร้อง"ฮ่าๆๆๆๆๆ คนที่เราหมายตาแต่แรก
ไปช้อปกันแต่ไม่เป็นไร มีสาวให้บูชายัญอีกคนนึงแล้ว"
 
 
 
 

จากคุณ : เส่ย - [20 เม.ย. 16:08:43] 

.............อุ๊ก อ่อก อั่ก โอย อยากกระอักเลือดจริงๆ หายหน้าไปแค่วันเดียว...พากันนินทาว่าร้าย เล่าลือเราไปต่างๆนานา แต่ไฉน ไม่มีใครที่จะมาถามเอากับเจ้าตัวอย่างตูข้าตรงๆ พากันจินตนาการไปต่างๆนา นา หาว่าเรากำเนิดมาจากวัง...วังอะไรนะ วังบุปผาหรือว่าวังบัวบาน
(นึกไม่ออกว่ะ) มีเชื้อสายเกี่ยวพันกับอีตารพินทร์เมื่อชาติ
ที่แล้วอีกตะหาก...ขอบอก ขอบอกครับทั่นว่า เรามีคติ มองไกลไปข้างหน้า มิใฝ่หาหวนกลับหลัง....
แม้ชาติที่แล้วจะเกิดมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ด้อยกว่า
ร้าพิน ทุกด้าน แต่เราก็มีความหยิ่งในศักดิ์ศรีนะครับทั่น
ความหยิ่งที่เกิดเป็นปีศาจไงล่ะ...มิมีใครเสมอเหมือน แม้แต่เจ้า อับดุลราฟาแยต หรือบรรดาปีศาจลือชื่อทั้งหลายในปฐพี เป็นต้นว่า ลูซิเฟอร์ หรือ เจ้าสาวซาตาน(มั่วนิ่มจริง ๆ อิอิ)
เอาล่ะ ระบายความน้อยอกน้อยใจเสร็จแล้วก็มาว่ากันต่อ.....ความเดิม.....ท่านมันตรัย ซึ่งเพิ่งสถาปนาตัวเอง เป็นอับดุล และ สุลต่านปากีสถานในกาลต่อมาได้ถูกพวก
สมุนและลูกหาบของร้าพินเอาไปเขียนซะเละตุ้มเป๊ะ เป็นต้นว่า โดนสหบาทา และโดนถีบ ทั้งๆที่ความเป็นจริงมัน
เป็นแค่ข่าวโคมลอยครับทั่น...มันตรัยตัวจริงมีสมุนและมือปืนร่วมๆ 500คน ไฉน จะไปหลบมุมจนโดนสหบาทามาได้เล่า...นอนเซ้นส์ จริงๆ ฮ่วย.....มันตรัยตัวจริงต้องนั่งเสลี่ยง คล้ายๆเรื่องเจ้านาง...ใส่ผ้าโพกหัวดิ้นทอง และเสื้ออาหรับปักดิ้นเงินดิ้นทองและ เพชรทั้งตัว.....พร้อมกับบริวารสาวสวย อวบๆ ขาวๆ ประมาณ ซินดี้ ครอฟอร์ด 
พาเมล่า แอนเดอร์สัน และ สุ่ย พรนภา อีก ราวๆ50คน เป็นฮาเล็ม แต่ชายาคือนางดารินเพียงคนเดียว แม้นางจะผ่านชายมาหลายร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ แต่เราก็ไม่เคยแคร์ .....หรือรังเกียจ ผิดกะอีตาร้าพินที่คอยโละ ปุโหละๆๆ อยู่ตลอดเวลา...โอย ประชาสัมพันธ์ตัวเองนาน ชักเหนื่อย
 

จากคุณ : มันตรัย(พิโรธจัด) - [20 เม.ย. 19:24:37] 

พลับพลึงสีชมพูกำลังวิ่งเล่นอย่างเพลิดเพลินอยู่คนเดียว กลางทุ่งดอกไม้กว้างใหญ่ ดอกไม้หลากสีสัน
เบ่งบานสะพรั่งตัดกับสีเขียวของทุ่งกว้าง ภายใต้ท้องฟ้าสีครามใส ปราศจากปุยเมฆ

เสียงฟ้าร้องครืนๆมาแต่ไกล หนูน้อยหยุดวิ่งแล้วแหงนหน้าดูด้วยความสงสัย
เมฆดำเคลื่อนเข้ามาปกคลุมทั่วบริเวณอย่างรวดเร็ว บรรยากาศมืดฟ้ามัวดิน ดอกไม้ทั้งหลายอัตรธานหายไปกลายเป็นผืนทะเลทรายแห้งแล้งในพริบตา
ฟ้าแลบแปลบปลาบ แล้วผ่าเปรี้ยงลงมาตรงหน้าหนูน้อยเสียงดังสนั่นหวั่นไหวจนแผ่นดินสะเทือน

จุดที่ฟ้าผ่ากลายเป็นหมอกดำมืด เมื่อมันค่อยๆจางลงก็ปรากฏร่างอันน่าเกลียดน่ากลัวของสมุนอับดุลมันตรัย

พลับพลึงรู้ทันทีถึงภัยภิบัติที่จะเกิดขึ้น เธอหันกลังกลับแล้ววิ่งสุดฝีเท้า
 "แม่...แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย...แม่"

ร่างของเด็กน้อยที่กำลังวิ่งอยู่ก็เกิดอาการลอยขึ้นเหมือนถูกมือยักษ์ที่มองไม่เห็นยกขึ้น เธอดิ้นรนอยู่กลางอากาศ
 "แม่จ๋า...ช่วยหนูด้วย..."

แล้วร่างของเด็กน้อยก็หายไปพร้อมๆกับเมฆดำที่ค่อยๆเคลื่อนตัวห่างออกไป จนจางหายไปในที่สุด

 "เจ้านายขอรับ...กระผมจับตัวเด็กคนนั้นมาได้แล้วขอรับ  ง่ายกว่าที่คิดขอรับ"
อับดุลมันตรัยแผดเสียงหัวเราะอย่างสำราญใจ
 "ฮ่าๆ...เก่งมาก ไหนขอดูหน้าหน่อยซิ"

บริวารผีที่แวดล้อมตัวเด็กน้อยอยู่ต่างเปิดทางให้อับดุลมันตรัยเห็นตัวเด็กน้อยหัวสีชมพูซึ่งยืนก้มหน้านิ่ง
 "ไหน ให้ข้าดูชัดๆว่าจะน่ารักซักขนาดไหน...เหอๆๆ เงยหน้าขึ้นซินังหนู ข้าสั่ง ได้ยินไหม เหอๆๆ"

พลับพลึงสีชมพูเงยหน้าขึ้น ใบหน้าน่ารักกลับเปลี่ยนเป็นใบหน้าปิศาจอย่างรวดเร็ว อับดุลมันตรัยผงะถอยหลังอย่างตื่นตระหนก
 "อะไรกันนี่!"

ร่างน้อยๆนั้นค่อยๆจางลงท่ามกลางความตกตะลึงของอับดุลมันตรัยกับลูกสมุนที่แวดล้อมอยู่
ก่อนที่จะจางหายไป ร่างนั้นกล่าวขึ้น
 "ข้าคือบริวารของนางไม้ลั่นทมที่แปลงตัวมา บอกให้รู้ไว้จะได้หายสงสัย เหอๆๆ"
แล้วร่างนั้นก็ยักคิ้วให้หนึ่งทีก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว

อับดุลมันตรัยขบกรามแน่น หันไปทางลูกน้องซึ่งยืนหน้าจ๋อยกันหมด
 "เจ้าพวกโง่..โง่ขนาดกระบือสามตัวรวมกัน...เด็กผู้หญิงคนเดียวจับไม่ได้ แล้วอย่างนี้ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"
 "ได้โปรดขอรับท่าน...ข้าขอแก้ตัว"  ลูกน้องกล่าวละล่ำละลัก
 "ข้าจะให้โอกาสแก่พวกเจ้าอีกครั้ง ไปเอาตัวเด็กคนนั้นมาให้ได้...ตัวจริงนะเฟ้ยยย"
ลูกสมุนตัวสั่นงันงก  "แล้วกระผมจะรู้ได้อย่างไรล่ะขอรับว่าคนไหนตัวจริง บริวารนางไม้มีเป็นร้อย ป่านนี้เด็กหัวสีชมพูวิ่งกันเกลื่อนเมืองแล้วมั้ง"
 "ก็จับมันมาให้หมดซีวะเจ้าโง่  พวกเรามีเท่าไหร่เกณฑ์ไปให้หมด  มันต้องได้ตัวจริงมาจนได้ซีเฟ้ย"
ลูกสมุนโค้งรับคำแล้วหายวับไปทันที 

จากคุณ : แงซาย - [20 เม.ย. 21:07:49] 

คณะของคุณชายเชษฐาพากันเคลื่อนขบวนออกมาจากถ้ำสมบัติ ซึ่งแน่นอนแต่ละคนบ้าหอบสมบัติกันออกมาคนละถุงใหญ่ๆ ต่างมุ่งตรงไปยังกระท่อมของนางไม้ลั่นทมซึ่งมีป้ายบอกมาเป็นระยะๆ จวบจนมาหยุดยืนหน้ากระท่อม
ฉับพลันแงซายก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าทางทิศใต้ เมฆดำกลุ่มใหญ่กำลังก่อตัว
 "นายใหญ่...ท่าทางจะเกิดเหตุวิปริตผิดธรรมชาติขึ้นเสียแล้ว"
เชษฐาหันมา  "ไหนเจ้าช่วยขยายความซิ"
 "ผมมีความรู้สึกว่าพลับพลึงสีชมพูกำลังจะมีอันตราย"
คุณชายใหญ่เลิกคิ้วยังไม่หายสงสัย ขณะนั้นเส่ยชี้ไปทางด้านหนึ่ง
 "แม่หนูหัวสีชมพูคนนั้นใช่มั้ย"
ทุกคนหันไปมองเด็กน้อยที่เดินๆวิ่งๆอยู่ไม่ห่าง แต่แล้วไพรวัลย์ก็ชี้ไปอีกด้านหนึ่ง
 "โน่นต่างหากเด็กคนนั้น"
ทุกคนหันไปดูอีกทางหนึ่ง ก็ปรากฏเด็กน้อยหัวสีชมพูวิ่งเล่นอยู่เช่นกัน และคราวนี้ทุกคนก็ต้องงงหนักเข้าไปอีก
เมื่อพลับพลึงสีชมพูวิ่งตามกันมาอีกเป็นพรวน รอบด้านคราคร่ำไปด้วยกลุ่มเด็กหญิงหัวสีชมพู
 "ตายละวา..."  เส่ยอุทาน  "แม่หนูหัวสีชมพูทำไมโหลอย่างนี้ละเนี่ย มีซ้ำเพียบ"
แงซายมองดูอยู่ครู่หนึ่ง  "นางไม้ลั่นทมคงจะใช้บริวารแปลงตัวเป็นลูกสาวเพื่อหลบหลีกเจ้ามันตรัยเป็นแน่"
 "น่าจะเป็นอย่างนั้น"  เชษฐารำพึง  "แต่มันคงมิมีประโยชน์อันใดมิใช่หรือ...ก็ในเมื่อบริวารเจ้ามันตรัยมันก็น้อยเสียเมื่อไหร่ จับเด็กหัวสีชมพูไปทั้งหมดป่านี้ก็ยังไหว"
 "เราต้องทำอะไรซักอย่างหนึ่งแล้ว...เราต้องหาเด็กตัวจริงให้เจอ"  ไพรวัลย์กล่าวแล้วป้องปากตะโกนเรียก
 "หนูพลับพลึง...พี่เอ๊ย น้ามาช่วยหนูแล้ว หนูอยู่ไหน"
มีเสียงหนูพลับพลึงตอบรับกันให้พรึบไปหมดทั้งทุ่ง ก็ยังแยกไม่ออกอยู่ดี
 "เรื่องนั้นอย่ากังวลไปเลย"  แงซายเอ่ยขึ้นแล้วก้าวออกไปเบื้องหน้า มองดูกลุ่มเด็กน้อยหัวสีชมพูหลายร้อยคน
วิ่งกันเกลื่อนทุ่งหญ้าท่ามกลางไอระอุของแดดจ้า แล้วเขาก็เงยขึ้นมองกลุ่มเมฆดำซึ่งกำลังลอยเข้ามาอย่างรวดเร็ว
 "เด็กคนนั้นมีเชื้อสายของมนุษย์ เพราะฉะนั้นจะต้องปรากฏเงาให้เราค้นหาได้แน่นอน
ส่วนบริวารของนางไม้นั้นไม่ควรจะมีเงาให้เราเห็น"
แงซายใช้สายตาสแกนกวาดไปทั่วทุ่งแล้วยิ้มเล็กน้อย
เขาก้าวเข้าไปกลางกลุ่มเด็กน้อย คว้าแขนหนูน้อยหัวสีชมพูคนหนึ่งไว้ได้
 "ลุงแงซาย...ว้า หนูจะแกล้งซะหน่อย ลุงรู้ได้ไงละนี่"
แงซายจุ๊ปาก  "เรียกอาให้ห้าพัน เรียกลุงเลิกกัน"
พลับพลึงยิ้มเห็นฟันขาวเรียงสวย แงซายอุ้มเด็กน้อยไว้
"เลิกเล่นก่อนซักพักนะจ๊ะหนูพลับพลึง...หนูกำลังมีอันตรายใหญ่หลวง...ไปกับพวกลุงๆเถอะ"
เหมือนเด็กว่านอนสอนง่าย หนูพลับพลึงพยักหน้า
 "ค่า...หนูจะไปกับคุณลุง หนูรู้ว่าพวกลุงเป็นคนดี
ดีเหมือนกัน จะได้เจอพ่อของหนูด้วย"
บริวารนางไม้ทั้งหลายต่างทำท่าจะเข้ามาขัดขวางตามคำสั่งของลั่นทมที่ให้ดูแลพลับพลึง
แต่ไม่มีตนใดเข้าใกล้แงซายได้ ทุกตนที่เข้ามาจะคว้าตัวแงซายต่างผงะถอยหลังเหมือนมีอำนาจอะไรชนิดหนึ่ง
เป็นเกราะกำบังเขาไว้
แล้วแงซายก็พาเด็กน้อยกลับมาที่กลุ่มเชษฐาก่อนที่จะเคลื่อนตัวหายกันไปอย่างรวดเร็วเหมือนนินจา

ณ ฐานทัพใหญ่ของอับดุลมันตรัย เด็กหัวสีชมพูที่โดนจับมาได้ซึ่งยืนกันหน้าสลอนกว่าสามร้อยคน
ไม่มีคนไหนเป็นตัวจริงเลย
เสียงมันตรัยที่พิโรธหนักกว่าเก่าดังลั่นไปหมด

รู้สึกว่ากระทู้จะยาวมากแล้ว  รบกวนคุณชายเชษฐาช่วยสรุปแล้วขึ้นกระทู้ใหม่ดีมั้ยครับ 

จากคุณ : แงซาย - [20 เม.ย. 21:13:11] 

โผล่ขึ้นมาอย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้
เอาครับครับ  ไปไหนไปกัน
 

จากคุณ : เกิด - [20 เม.ย. 21:21:11] 

เรื่องมันมั่วซั่วไปถึงขั้นนี้ สรุปยากนาครับ

เอาวะไหนๆก็ไหนๆ ถ้าไม่ตั้งกระทู้ใหม่คนก็จะไม่เข้า
คราวนี้ดูก่อนว่าจะมีใครรับเกียรติมาตั้งบ้างแล้วกัน
เอาเป็นว่าถ้าถึงแปดสิบความเห็นแล้วยังไม่มีใครสรุป
ขึ้นกระทู้ใหม่เชษฐาจะตั้งเอง(พยายามปัดภาระหน่วงเวลา)

ต่อต่อ

เมื่อหนูพลับพลึงไหว้อาแงซายเสร็จแล้วก็ตรงมายังเชษฐา
"สวัสดีค่ะคุณปู่"น้ำเสียงน่ารักน่าเอ็นดู แต่เชษฐารีบดึง
ตัวมากระซิบว่า
"เรียกน้าให้ห้าร้อย เรียกปู่ให้ห้าบาท(า) "

"แหมได้สมบัติมาเยอะแยะแล้วงกจัง ทีอาแงซายยัง
ให้หนูตั้งห้าพันเปลี่ยนจากลุงเป็นอา"พลับพลึงค้อนเล็กๆ
"อย่างปู่น่ะต้องให้หนูห้าหมื่น"

เชษฐาเหงื่อไหลเด็กตัวแค่นี้มันรู้จักวิชาเศรษฐศาสตร์ด้วย
อายุหยุดไม่ได้แต่ซื้อได้เขาแข็งใจต่อราคาไปว่า
"ห้าพันเท่ากันเอ้า"

"สี่หมื่นห้าค่ะ"

"เศรษฐกิจตกต่ำ ห้าพันห้าสิบ"

"ต่ออะไรกันแค่นี้ สี่หมื่นสี่พันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าบาทเก้าสิบเก้าสตางค์ขาดตัว"

"เด็กอะไร งกจัง ห้าพันห้าสิบเอ็ดบาทมีให้แค่นี้แหละ"

พลับพลึงรับเงินมา กล่าวว่า"พอกันแหละค่ะ คุณทวด"
ตั้งใจเน้นคำหลังหนักๆ ให้เชษฐาโกรธควันขึ้นไปป์ ปุ๋ยปุ๋ย

แต่ด้วยความเป็นคนสุขุมนุ่มลึกตามบทของเขา
เชษฐาจึงระงับสติอารมณ์ลงหันไปกล่าวกับแงซายว่า
"เจ้าอับดุลมันตรัยมันฤทธิ์เยอะมาก ปุ๋ยปุ๋ย เราจะไปขอความ
ช่วยเหลือจากฤาษีที่อื่นหรือบุกไปประจันหน้ากับมันตรงๆเลยดีล่ะปุ๋ยปุ๋ย"

แงซายตอบว่า"ตามความเห็นของผมเราควรฝากหนูพลับ
พลึงไว้กับเกจิผู้มากอาคมสักคน แล้วรวมตัวกับพวกภูต
บุกไปถล่มรังมัน"เขาทอดถอนใจกล่าวต่อว่า"ยังติดขัดแต่
จะไปหาเกจิอาจารย์ที่ไหนฝากไว้ดี"

เชษฐาหัวเราะขึ้นกล่าวว่า"ปุ๋ยปุ๋ย เรื่องนี้กลับไม่ต้องห่วง
ผมรู้จักอาจารย์ผู้มากอาคมผู้หนึ่ง"
เส่ยขัดขึ้นว่า"ฤาษีโกญฑัญญะเป็นคนลึกลับอยู่ห่างไกล
เกรงว่าถ้าเอาตัวคุณหนูไปฝากจะไม่ทันการ"
"ปุ๋ยปุ๋ย คนที่ผมพูดถึงนี้พวกเรารู้จักดีทุกคนแถมอยู่ไม่ไกลเลยไปมาสะดวก"
"ท่านเป็นใครครับ"หนานอินถาม
เชษฐาหัวเราะหึหึ กล่าวช้าๆชัดๆทีละคำว่า"หมอดูต้นมะขามสนามหลวง...." 
 

จากคุณ : เชษฐา - [20 เม.ย. 22:36:56] 

ในที่สุดพลับพลึงก็ถูกส่งมายังสำนักต้นมะขาม แต่ก็ได้พบเพียงร่องรอยว่าเคยมีผู้มาตั้งสำนัก
ที่นี่เท่านั้น สอบถามสำนักใกล้เคียงก็ได้ความว่าเจ้าของสำนักไปใบ้หวยให้กับนักเลงหญ่ายเข้า
แต่ตัวเลขที่ออกมานั้นห่างกันคนละโยชน์ เจ้าสำนักทนสหบาทาไม่ไหว จึงต้องหลบไปชั่วคราวรอให้เรื่อง
ซา ซาไปก่อนแล้วจะกลับมาใหม่

หนูน้อยพลับพลึงจึงเดินทางกลับมายังแคมป์อีกครั้งหนึ่ง
"กระหังน้อย กระหังน้อย อยู่ที่ไหนออกมาหน่อย"

"มีอะไรหรือครับ ท่านพลับพลึง"มีเสียงตอบจากเด็กอีกคนหนึ่งซึ่งหน้าตาเหมือนกับพลับพลึงทุกประการ

"คนอื่น ๆ ที่ถูกจับไป กลับมากันหมดแล้วใช่ไหม"

"ครับท่านพลับพลึง ดีล่ะให้พวกนั้นเฝ้าแคมป์กัก็แล้วกัน ส่วนนายไปกะเราหน่อย ไม่ต้องถามนะว่าไปไหน
เยิ่นเย้อเกินไป ต้องรีบเดินทางกันบ้างล่ะ นี่อาไร้พระเอก พระรองหาย เราก็ย่ำกันอยู่ที่นี่แหละไม่คืบหน้า
กันเล้ย"

พลับพลึงสีชมพูชวนเจ้ากระหังน้อย บริวารของแม่ลั่นทมซึ่งตอนนี้ได้แปลงร่างมาหน้าเหมือนพลับพลึง
โดยไม่ผิดเพี้ยน เดินทางไปด้วยกัน

เรื่องของเรื่องก็คือว่า หลังจากที่ได้รับฟังเรื่องราวของรพินทร์โคลนนิ่งมาจากลั่นทมสีชมพูและแสงโสมแล้ว
หนูน้อยพลับพลึงสีชมพูก็ตัดสินใจเดินทางไปหาพรานใหญ่รพินทร์ ไพรวัลย์ เพราะสงสัยถึงสาเหตุที่รพินทร์
ต้องการเดินทางไปยังปากีสถาน จุดหมายที่หนูน้อยพลับพลึงมุ่งไป ก็คือถ้ำที่ทุกคนสลบลงด้วยฤทธิ์ของลูกปืน
ควันยาสลบของแงซายนั่นเอง หลังจากนั้นทุกคนก็ได้เดินทางไปยังแคมป์ของแสงโสม โดยยังคงทิ้งร่างอันสลบ
ไสล ไม่ได้สติ ของรพินทร์ อนุชา และหนานอินไปโดยไม่ได้สนใจใยดีเลยแม้แต่สักน้อยนิด (นี่แหละผลของการหาย
ไปนาน ๆ ใคร ๆ ก็พากันลืมอย่างนี้นี่เอง)

เมื่อเข้าไปในถ้ำสิ่งที่พลับพลึงสีชมพูและกระหังน้อยได้ค้นพบก็คือ ความว่าง เปล่าดังนั้นพลับพลึงจึงสั่งเจ้า
กระหังน้อยให้ช่วยกันค้นหาให้ทั่ว สุดท้ายก็ได้พบกับหนานอินกำลังสลึมสลืออยู่บริเวณปากถ้ำ 

"ตาอิน ตาอิน เป็นอย่างไรบ้าง เร็วเจ้ากระหังน้อย ตะโกนไปในหูตาอินหน่อย แกแก่แล้วคงหูตึงมั้ง คงต้องตะโกน
ดัง ๆ" เสียงระฆังแก้วเรียกเท่าไหร่หนานอินก็ไม่รู้สึกตัวซักทีก็เลยต้องอาศัยเสียงระฆังทองเหลืองบ้าง

"เสียงอะไรน่ะ หนวกหูว้อย หูจะแตกแล้ว" 

"ตาอิน ตื่นเร็ว ตื่นซิ ขี้เซาจริง"เสียงระฆังแก้วต้องคอนเฟิร์มอีกที

ภาพที่หนานอินได้พบหลังจากลืมตาตื่นขึ้นมาก็คือ ภาพของเด็กหัวสีชมพูสองคนกำลังร่วมด้วยช่วยกันกรอกเสียง
ไปในหูของแกคนละข้าง จนหูแกแทบแตก

"นังหนูเป็นใครกันน่ะ ทำไมหัวสีชมพูแจ๋นอย่างนั้นล่ะ  แต่หน้าหนูคุ้น ๆ นะ"

"ตาอิน พลับพลึงเป็นลูกของพ่อพลาย กะ แม่ลั่นทมจ๊ะ  ส่วนเจ้านี่คือกระหังน้อย บริวารของแม่หนู
แต่ตอนนี้ได้แปลงร่างเพื่อสร้างความสับสนให้กับผู้คนเล่น ๆจ๊ะ"

"ลูกของนางไม้ลั่นทมกะเจ้าพลายรึมิน่าล่ะหน้าคุ้น ๆ เหลือเกิน"

"ตาอิน แล้วลุงรพินทร์ กะ ลุงอนุชาไปไหนกันน่ะลุง หนูเข้าไปค้นหาในถ้ำไม่เห็นมีใครเลยนะ"

"โอ๊ย แย่แล้วนังหนูเอ้ย ตาอินต้องตามไปช่วยพรานใหญ่กะพรานชดก่อน เจ้าอับดุลมันตรัยตัวปลอม
มันจับตัวพรานใหญ่ไปจะนำไปเผานั่งยางทำลายให้สิ้นซาก แล้วตัวมันก็จะสวมรอยเป็นพรานใหญ่แทน
แล้วบังเอิญนายชดก็รู้สึกตัวขึ้นมาจะช่วยพรานใหญ่แต่ด้วยความสลึมสลือ จึงทำให้ถูกจับไปด้วยกัน
นี่ก็ไม่รู้จะเป็นยังไงกันบ้าง จะถูกจับเผานั่งยางด้วยกันทั้งคู่ซะก็ไม่รู้"

"ลุงรู้ได้งัยว่าเจ้าอับดุลมันตรัยนั่นน่ะเป็นตัวปลอม"เจ้ากระหังน้อยกังขา

"เออรู้ซิวะ สาเหตุก็เพราะข้าไปทักพรานใหญ่ว่าปากีสถานไม่ได้อยู่ติดกะพม่า ว่าแกเมาน้ำแห้วบ้างล่ะ
แกก็เพิ่งจะบอกความจริงเมื่อไม่นานมานี่เอง ถ้าอยากจะรู้ก็ตามมาด้วยกันซิ เดี๋ยวชักช้าทั้งพระเอก
พระรองถูกจับเผานั่งยางทั้งคู่ล่ะก็ต้องปิดวิก กันแน่ ๆ ว่ะนังหนู"

ระหว่างเดินทางตามไปช่วยรพินทร์ และอนุชา หนานอินก็ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เด็กทั้งสองคนฟัง 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [21 เม.ย. 09:38:01] 

ขอเชิญ 

จากคุณ : เส่ยผู้น่ารัก - [21 เม.ย. 09:44:25] 

คุณชาย 

จากคุณ : เส่ยผู้น่ารัก - [21 เม.ย. 09:44:45] 

มาตั้ง 

จากคุณ : เส่ยผู้น่ารัก - [21 เม.ย. 09:45:03] 

กระทู้ 

จากคุณ : เส่ยผู้น่ารัก - [21 เม.ย. 09:45:23] 

ใหม่ได้เลย 

จากคุณ : เส่ยผู้น่ารัก - [21 เม.ย. 09:45:40] 

ครับ 

จากคุณ : เส่ยผู้น่ารัก - [21 เม.ย. 09:45:54] 

อิอิ 

จากคุณ : เส่ยผู้น่ารัก - [21 เม.ย. 09:46:46] 

หิหิ 

จากคุณ : เส่ยผู้น่ารัก - [21 เม.ย. 09:47:04] 

หุหุ 

จากคุณ : เส่ยผู้น่ารัก - [21 เม.ย. 09:47:47] 

สนุกค่ะ จี้ดี
 

จากคุณ : คนอ่าน - [21 เม.ย. 10:03:41] 

อย่าเพิ่งตั้งกระทู้ใหม่ ขอพลับพลึงแปะก่อนนะคะ ปู่เชษฐา
ใครจะขึ้นกระทู้ใหม่ ทำ link ให้ด้วยนะคะ ตอนหน้าขอชื่อเป็น ตลุยถ้ำมรกต ดีป่ะเพื่อตามไปช่วย
คุณหญิงดารินซะที ตาอินผู้จัดไปเที่ยวที่ไหนกันนะ ถ้ายังไม่มาแจมอีกพรานใหญ่ กะนายชด 
ของตาอิน อาจจะโดนเผานั่งยางก็ได้นา
=================================================================

สาเหตุที่รพินทร์ต้องเดินทางไปถึงปากีสถานก็เพื่อติดตามเจ้ารพินทร์โคลน หรือตอนนี้ได้ปลอมตัวมา
เป็นอับดุลมันตรัยนั่นเอง 

เพราะเจ้านี่ขโมยแผนที่ทั้งกุรุสของรพินทร์ไปจนหมด ถ้าไม่มีแผนที่รพินทร์ก็นำทางไปไม่ได้ หลงทางเด็ด
(ขนาดว่ามีก็ยังหลงทางเป็นอาจิณ) เพราะคู่นี้เคยเจอกันมาก่อนในภาคที่แล้วแต่เนื่องจากรพินทร์ ได้
เสียฟอร์มโดนเจ้ารพินทร์โคลน ถีบกระเด็นแล้วขโมยแผนที่ไปได้ก็เลยไม่ยอมปริปากเล่าเรื่องนี้ให้ใคร
ได้รับรู้ แม้กระทั่งพระรองเพื่อนสนิทแก แต่สุดท้ายเมื่อปรากฎเจ้ารพินทร์โคลนออกมารพินทร์จึงจำเป็น
ต้อง เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้อนุชาและหนานอินได้รู้  เพื่อหาผู้ช่วยพระเอกน่ะแหละ ไม่มีอะไรมากกว่านี้หรอก

ส่วนเจ้ารพินทร์โคลนนั้นหลังจากขโมยแผนที่ลายแทงไปได้
ก็หลบหนีไปจนถึงปากีสถานพบรังเก่าของเจ้าอับดุลมันตรัยได้จึงแอบใส่หน้ากากหนังมนุษย์ หน้ามันตรัย
สวมรอย เข้าไปเป็นอับดุลมันตรัย โดยไม่ทราบว่าเจ้าอับดุลมันตรัยตัวจริงหนีการปฏิวัติมาอยู่แถว ๆ
ชายแดนบังคลาเทศนานแล้ว กว่าเจ้ารพินทร์โคลนจะรู้ว่า รังเก่าของอับดุลมันตรัยนั้นถูกทหารยึดไปแล้ว
ก็แทบเอาตัวไม่รอด จึงต้องหลบหนีไปเข้ากับกลุ่มกองโจรมูจาฮิดีน(ชื่อที่เจ้าเกิดตั้งเรียกง่ายกว่าเยอะ
โจรหินโจรดิน) แล้วก็ปฎิบัติตัวดีจนได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าโจร แล้วนำกองโจรกลับมากำจัดรพินทร์ซะแล้ว
จะสวมรอยเป็นพระเอกแทน แต่เจ้านี่มันโคลนมาก็เฉพาะหน้าตาอย่างเดียว มันไม่ได้โคลนสมองของรพินทร์
มาด้วย มันก็เลยไม่ทราบว่ารพินทร์ ไพรวัลย์นั้นยินดีต้อนรับคนชื่อรพินทร์ทุกคนอยู่แล้ว เพราะนายพราน
ของเราได้ก่อคดีความไว้มากมาย ล่าสุดก็อมเงินสาว ๆ ที่มาสมัครเป็นนางเอก นางประกอบของเรื่องแล้ว
ชิ่งมา ดังนั้นหากมีรพินทร์หลายคนก็จะยิ่งดี ยิ่งหน้าตาเหมือนกันอีกก็จะดีมาก จะได้ทวงหนี้ผิดฝาผิดตัว
กันบ้าง  อิ อิ

(((( พลับพลึงมั่ว ๆ อย่างนี้คงได้นะคะ ตอนนี้เนื้อเรื่องก็ต่อกันได้แล้ว เฮ้อเหนื่อย... ))))

"เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ นังหนูหัวสีชมพูเอ๊ย แต่ตาอินจะแยกได้ไงวะนี่ว่าคนไหนเป็นพลับพลึง คนไหนกระหัง"

"ตาก็แยกจากเสียงก็แล้วกัน พลับพลึงน่ะระฆังแก้ว ส่วนกระหังน่ะระฆังทองเหลือง เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เองหรือ"

"เออ! จริงแฮะ แล้วทำไมตัวโตนักล่ะนังหนูพลับพลึง เพิ่งคลอดมาไม่กี่วันไม่ใช่รึ อาไร้ตัวแค่นี้แล้ว อย่างนี้
ไม่กี่วันก็โตเป็นสาวล่ะซิ มิน่าล่ะเจ้าไพรวัลย์ มันจึงได้จองเป็นเนื้อคู่ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ลั่นทมของหนู"

"หนูคงตัวแค่นี้อีกนานแหล่ะตาอิน แม่ลั่นทมจับแพ็คไว้แค่นี้ เมื่อหนูไปปิ๊งใครเข้าเมื่อไหร่ก็ให้ไปบอกแม่ แล้วแม่
จะถอนเวทมนต์ให้ วิธีถอนเวทมนต์นี่ต้องมีชื่อแม่ลั่นทมสีชมพูแล้วตามด้วยอมยิ้ม ประกอบด้านล่าง message
นั่นล่ะตา"

((((... 5555 มิสเตอร์ไพรวัลย์ ลูกสะตอหาวิธีแก้เวทมนต์เอาเองนะค้า... )))

"แล้วทำไมหนูไม่อยู่กับแม่ของหนูล่ะทำไม มาวุ่นวายอะไรกะเขาที่นี่" หนานอินก็ชวนพลับพลึงคุยไปเรื่อย ๆ

"ตาอินนี่ซักมากจัง แม่ลั่นทม่ของหนูโผล่มาตอนเดียวก่อนหนูคลอดหลังจากนั้นก็หายจ้อย น้าแสงโสมก็
เหมือนกัน หนูเลยจับสองคนนั่นไปเสริมสวย ไปช็อปกัน  กลับมาจะได้ปิ๊ง ๆ ค่ะ ส่วนหนูน่ะอยากมีส่วนร่วม
ด้วยช่วยกัน เก้าะเลยมาที่นี่ ว่าแต่ตาอินเถอะหลังจากช่วยลุงอนุชากับลุงรพินทร์ ออกมาได้แล้วจะไปไหนกัน
ต่อจ๊ะตา" 

"ก็คงต้องจะตามไปช่วย นายหญิงกับเจ้าเกิด ซึ่งตอนนี้อยู่กับเจ้าอับดุลมันตรัยนั่นแหละ หลังจากนั้น
ก็เดินทางกันต่อไปจนถึงบ้านเมืองของเจ้าเกิด พรานใหญ่แกวางพล็อตไว้อย่างนี้นี่หว่า ตามใจแกหน่อย
คงไม่เป็นไรหรอกน่า "

"ท่านพลับพลึง ตาอิน ดูโน่นครับ ครับดูโน้น" เสียงร้อนรน ตื่นเต้น ของเจ้ากระหังน้อย ขัดการสนทนา
ของพรานเฒ่า กับเด็กน้อยพลับพลึง แล้วสิ่งที่ทั้งสามจะได้พบนั้นคืออะไรกันน้า...

แล้วฝ่ายไพรวัลย์ อนันตรัย เชษฐา แงซาย กำลังทำอะไรกันอยู่จึงไม่ตามมา...

แล้วนายหญิงกับเจ้าเกิดเป็นอย่างไรกันบ้าง... 
 
 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [21 เม.ย. 11:39:05] 

แฮ่ อ้ายเส่ย แสบนักนะ คอยดูจะแก้แค้นตอนต่อไป 

จากคุณ : เชษฐา - [21 เม.ย. 12:40:40] 

หนอยแน่ ผมไปราชการลับสุดยอดแป๊บเดียวเองจะขึ้นกระทู้ใหม่กันแล้วเหรอ นี่ว่าก็ว่าเถอะผมชักอยากเป็นเซียวฮื้อยี้แล้วล่ะซิ เราเปิดยุทธจักรแล้วรบกันดีกว่า ตอนต่อไปเพชรพระอุมาตอนเดชเซี่ยวฮื้อยี้  สนใจเปล่า 
อย่างไรก็ตามผมอุ๊บอิ๊บเป็นพระเอกตามเคย 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [21 เม.ย. 14:33:02] 

ชายของคนสองคนที่ปรากฎแก่สายตาของหนึ่งชรา สองเด็กน้อยนั้น คือสองหนุ่มที่มีใบหน้า
ประพิมประพายคล้ายคลึงกับดาราหนุ่มฮอลลี่วู้ดชื่อก้องนั่นเอง  ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
ก็คือรพินทร์ ไพรวัลย์และอนุชา วราฤทธิ์นั่นเอง หนานอินนั้นเมื่อได้เห็นชายหนุ่มทั้งสอง
ก็ดีใจมาก กระโดดจนตัวลอยวิ่งเข้าไปหาทันที

"นาย นาย มาได้ยังไงกันครับ หนานอินกำลังจะไปช่วยพอดีเชียว แล้วเจ้ารพินทร์โคลนนิ่งล่ะ"
หนานอินถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก

"ก็เดินออกมาจากถ้ำมันน่ะแหละ ส่วนทำไมนะเหรอ ให้นายชดของลุงเล่าดีกว่า" รพินทร์กล่าว
ด้วยเสียงเนือย ๆ

"ไม่มีอะไรหรอกลุงอิน ระหว่างที่เจ้ารพินทร์โคลนมันจับรพินทร์ ไปน่ะ ก็บังเอิญขบวนสาว ๆ
ที่รพินทร์ชิ่งเอาเงินค่าสมัครมาโดยที่ไม่ยินยอมให้เขาได้แสดงกันมาน่ะ เขาจะมารุมประชาทัณฑ์
เข้าแต่เมื่อมาเจอกับรพินทร์ อีกคนทีหน้าเหมือนกันก็สับสน แยกไม่ออกว่าใครกันแน่ที่อมเงินค่า
สมัคร แล้วรพินทร์ก็รีบปฎิเสธว่าที่รับสมัครและก็อมเงินน่ะ ก็คือเจ้ารพินทร์โคลน ส่วนตัวเขาเอง
น่ะเป็นสุภาพบุรุษพรานไพร จะไปทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน สาว ๆ ทั้งหลายก็เชื่อ แล้วก็หันไปประชา
ทัณฑ์เจ้ารพินทร์โคลนแทน ส่วนสมุนของมันทราบเรื่องดังนั้นเข้าก็หมดศรัทธาในตัวเจ้านาย แยก
ย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน  สงสัยเจ้ารพินทร์โคลนจะเข็ดจนตายเลยเรื่องอยากเป็นตัวรพินทร์นี่
เพราะหมอนี่ก่อศตรูไว้เยอะมากกกก"

รพินทร์ค้อนขวับ ขยับจะด่าซะหน่อยเผอิญนึกได้ว่าเป็นพี่เขยจึงต้องกล้ำกลืนไว้ แล้วกล่าวด้วย
น้ำเสียงเรียบ ๆ
"ลุงอิน ตอนนี้เราก็ได้แผนที่ลายแทงกลับมาแล้ว เราเริ่มเดินทางต่อกันเถอะ"

"ไปไหนค้า ลุงรพินทร์"เสียงใส ๆ ถามขึ้นมาเบา ๆ หลังจากเบิ่งตากลมโตใสซื่อดูสองหนุ่มด้วย
ความอัศจรรย์ใจมาตั้งนาน

"แม่เจ้าโวย ตัวการ์ตูนญี่ปุ่นโผล่มาจากไหนตั้งสองตัวน่ะ"เสียงของอนุชาดังขึ้น

"ลุงอนุชาน่ะซิตัวการ์ตูน นี่หนูพลับพลึงสีชมพูลูกของแม่ลั่นทมที่ลุงกลัวนักกลัวหนาว่าหน้าตา
ออกมาแล้วจะเหมือนหน้าลุงไงคะ สบายใจรึยังคะว่าหน้าหนูไม่เหมือนหน้าลุงแน่นอน  แล้วไม่ต้อง
ถามนะคะว่าทำไมตัวหนูจึงโตขนาดนี้ คำตอบก็แค่หนูเป็นลูกครึ่ง เป็นเด็กพิเศษกว่าเด็กธรรมดาค่ะ"
พูดจบก็แหวะซะทีนึง โทษฐานที่มาว่าเป็นตัวการ์ตูน

"เดี๋ยวหนูน้อย ทำไมนางไม้ลั่นทมมีลูกแฝดหรือ แล้วนี่หรือน้องของหนูล่ะ" รพินทร์รีบขัดขึ้นซะ
ก่อนที่จะมีสงครามน้ำลายตามมา

"เปล่าค่ะ นี่กระหังน้อยเป็นบริวารของแม่ลั่นทม  ก็เจ้ารพินทร์โคลนน่ะซิคะ มันว่ามันได้รับอีแมว
มาจากหมอดูใต้ต้นมะขามให้จับสาวพรหมจรรย์ไปบูชายันต์ เจ้านั่นก็เลยมาเล็งมาที่พลับพลึงเข้า
แม่ลั่นทมเป็นห่วงเก้าะเลยให้บริวารแม่แปลงร่างเป็นพลับพลึง เพื่อล่อหรอกเจ้าพวกนั้น แต่ตอนนี้
โครงการของเจ้านั่นคงล้มเลิกไปแล้วล่ะมั๊งคะ เพราะหมอเดาที่ว่าหนีสหบาทาขาใหญ่ยังไม่กลับมาเลย
แสดงว่าไม่แม่น ไม่ขลังจริง  แต่ลุงยังไม่ตอบหนูเลยนะคะว่า จะไปไหน"อธิบายมาอย่างยืดยาว
ปิดท้ายด้วยคำถามเดิม

"อ๋อ ก็มุ่งหน้าไปยังปากีสถานนะแหล่ะ ปากีสถานตะวันออกน่ะ ลุงมันคนโบร่ำโบราณยังติดเรียก
แบบเดิมอยู่ หนูจะไปกะเราด้วยเหรอจ๊ะ"รพินทร์รีบพูดให้จบถ้อยกระบวนความเพราะเดี๋ยวจะ
ถูกหาว่าเมาน้ำแห้วอีก ประโยคสุดท้ายถามด้วยน้ำเสียงลังเลเล็กเล็ก

"แล้วไปด้วยได้หรือเปล่าล่ะคะ "ยิ้มหน้าซื่อประจบเล็กน้อย

"เอาไงดีครับคุณชาย จะพาไปด้วยดีรึป่าว ผมล่ะหวาด ๆ ฤทธิ์แม่ของยายหนูนี่ที่ป่วนขบวนเรา
มาอยู่นา แต่จะทิ้งไว้ที่นี่ก็น่าเป็นห่วงเด็กตัวแค่นี้เอง"

"เอาไปด้วยก็แล้วกันครับ ยายหนูนี่ท่าทางจะมีฤทธิ์พอสมควร คงดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดีหรอก
มีเด็กเข้ามาแจม ขบวนเราจะได้ครึกครื้นขึ้นด้วย" อนุชายอมรับอย่างง่ายดายด้วยเล็งเห็นแล้วว่า
ถ้าพลับพลึงสีชมพู ไปด้วยนี่อย่างไรก็ตามนางไม้ลั่นทมก็ต้องตามมาอยู่ดี บางที บางที นะ
(บางทีอะไรอนุชาเท่านั้นที่รู้)

"นายแล้วเราจะไม่รอนายใหญ่และคนอื่น ๆ ก่อนหรือครับ" หนานอินกล่าวด้วยความกังวลถึงพลพรรค

"ช่างเถอะลุงอิน เดี๋ยวเขาก็ตามเรามาเองนะแหล่ะ"รพินทร์ตัดบท

แล้วตอนต่อไปจะเป็นอย่างไรนะ..
================== จบตอน ปราบโจรมูจาฮิดีน ===========================
 

จากคุณ : หนานอิน - [21 เม.ย. 14:45:05] 

ผมตั้งกระทู้ใหม่แล้วนะ อยู่ที่ w580384 ทำลิ้งค์ไม่ได้อ่ะ เดี๋ยวเขาก็รู้ว่าเวลาไม่เป็นรพินทร์  ไพรวัลย์แล้วเป็นใครอ่ะดิ ฮ่าฮ่า..... 

ตอนต่อไป
@...เพชรพระอุมาภาคอลเวง ตอน ตลุยถ้ำมรกต...@

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [21 เม.ย. 14:45:59]